Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013
“Ανόητε χαιρέκακε…(ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)
Στο δρόμο ακόμη 3.000 άνθρωποι.
Του Γιάννη ΚότσιραΚι εγώ δεν πήγα ποτέ στην Κάρπαθο αλλά τους δρόμους και από δικά μου χρήματα τους έκαναν. Να μην τους έκαναν λοιπόν αφού δεν τους είδα και ίσως να μην τους δω ποτέ.
Η ΕΡΤ αγαπητέ χαιρέκακε δεν είναι ένα κανάλι.
Είναι αδιανόητη η φίμωση της ΕΡΤ.
Αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της ΕΡΤ.
No signal
Τηλεόραση βλέπω σπάνια τα τελευταία χρόνια. Την τελευταία φορά που την άνοιξα πέτυχα την Κάτια Δανδουλάκη να παίζει σε ένα κυπριακό σίριαλ που πρόβαλε ο Αντ1, είπα “οκ, το τερματίσαμε” και πάτησα το off στο τηλεκοντρόλ σαν να στόχευα από απόσταση μια κατσαρίδα με το teza. Αυτό που έγινε όμως με την ΕΡΤ, δεν είναι θέμα της τηλεόρασης, αν είναι ποιοτική ή μη, αν βλέπεις συχνά ή όχι. Η μαύρη εικόνα είναι ο καθρέφτης της ελληνικής δημοκρατίας ή του ελληνικού μορφώματος που αποκαλούμε δημοκρατία τέλος πάντων για να μην θίξουμε τους τυπολάτρεις.
Υπό άλλες συνθήκες δεν θα υπερασπιζόμουν ποτέ ένα κανάλι που έχει για διευθυντή τον Αιμίλιο – Άννα Βίσση είσαι θεά/πες μας τι πίνεις – Λιάτσο ή για παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων την Έλλη – Mont Blanc – Στάη (η οποία μόλις υποψιάστηκε ότι μπορεί να εκπέμπει παράνομα, παρέδωσε την σκυτάλη και από τότε αγνοείται η τύχη της). Και προφανώς ισχύει και εκεί ό,τι ισχύει για την αυθαιρεσία σε ένα μεγάλο κομμάτι του δημοσίου (χωρίς να ξεχνάω ότι παντού και πάντα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ευσυνείδητοι και λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να ισοπεδώσω όλο το δημόσιο επειδή έτσι βολεύει κάποιους). Προφανώς όποιος αυτή τη στιγμή δεν θέλει να κλείσει η ΕΡΤ, δεν το κάνει επειδή επικροτεί τις όποιες αυθαιρεσίες της. Οι λόγοι είναι άλλοι.
Πρώτον, ποιος νομιμοποιεί εκείνον που όχι μόνο επέτρεψε αλλά επιπλέον συνέβαλλε στις αυθαιρεσίες, να κατηγορήσει τώρα όλους τους άλλους ως υπευθύνους βγάζοντας τον εαυτό του εκτός ευθυνών; Αν το πρόβλημα της ΕΡΤ είναι η κρατική και όχι η δημόσια λειτουργία της, ποιος ήταν η κορυφή του κράτους που την διεύθυνε από την γέννηση της ως τώρα; Αν αύριο πάρω το σφυρί και αρχίσω να γκρεμίζω το σπίτι μου είναι δυνατόν να ρίξω το φταίξιμο της κατεδάφισης στο σφυρί ή στο σπίτι; (bonus track όσο θα ψάχνεις την απάντηση “γαμώ το πορτοφόλι μας“)
Δεύτερον, επειδή η δημοκρατία μας δεν γνωρίζει αδιέξοδα, έχει βρει τον τελευταίο καιρό ένα πολύ ωραίο τρόπο να τα αποφεύγει (βέβαια με τέτοια ταχύτητα που κάνει τους ελιγμούς πάει ντουγρού για δικτατορία, αλλά μη μου αγχώνεσαι εσύ, τα τανκς δεν έχουν πετρέλαιο για να βγουν στους δρόμους). Ο τρόπος αυτών των ελιγμών λέγεται Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που, σε απλά ελληνικά, εφαρμόζει την απόφαση πριν εκείνη εγκριθεί από το κοινοβούλιο. Με μια τέτοια πράξη έπεσε το σήμα της ΕΡΤ, με μια τέτοια πράξη νομιμοποιήθηκαν τα ΜΑΤ να κατεβάσουν τους πομπούς ή να αποκλείσουν την έλευση εργαζομένων.
Τρίτον, είναι πια ξεκάθαρο ότι το θέμα δεν είναι μόνο η ίδια η ΕΡΤ, η ενημέρωση ή οι απολύσεις. Το θέμα είναι ο τρόπος και τα μέσα που χρησιμοποιεί αυτή η κυβέρνηση για να εφαρμόσει τα μνημονιακά ή όποια άλλα νεοφιλελεύθερα ή και ακροδεξιά σχέδιά της. Το θέμα είναι ότι ζούμε σε μια καταστολή με δημοκρατικό μανδύα, που πρώτα σε οδήγησε στις κάλπες μέσα σε κλίμα εκφοβισμού και τώρα σε αναγκάζει να ζεις μέσα σε κλίμα εκφασισμού.
Και τέλος, ΕΡΤ δεν είναι μόνο οι ειδήσεις της, που είχες κάθε λόγο να μην θέλεις να τις βλέπεις. Η ΕΡΤ είναι όλες οι εκπομπές για το βιβλίο και τη μουσική, τα αφιερώματά της, τα ντοκυμαντέρ, το Τρίτο Πρόγραμμα, το Δεύτερο, οι μνήμες μας οι ίδιες. Αντέχεις χωρίς σήμα;
http://taxamenaepeisodia.wordpress.com/2013/06/13/no-signal/#more-7348
αναρτήθηκε από selana
Η Δικτατορία των Αστών
Κορυφώνεται αυτές τις ημέρες η τριετής Δικτατορία των Αστών.
Υπάρχουν τρία είδη δικτατοριών:
στρατιωτική: κίνημα στρατού καταλαμβάνει την εξουσία εκτοπίζοντας την πολιτική εξουσία.
Όπλο της, τα τανκς.
του προλεταριάτου: κίνημα λαού καταλαμβάνει την εξουσία εκτοπίζοντας την άρχουσα τάξη.
Όπλο της τα σοβιέτ.
των αστών: μια πολιτικο-οικονομική νομενκλατούρα καταργεί τους νόμους του δικού της συντάγματος, προκειμένου να εξασφαλίσει την παραμονή της στην εξουσία. Όπλο της, η φίμωση.
Στην Ελλάδα του 2010-13 ζούμε το τρίτο είδος δικτατορίας.
Μια κάστα μεγαλοεπιχειρηματιών, βιομηχάνων, εφοπλιστών, τραπεζιτών, γραφειοκρατών και των πολιτικών τους εκπροσώπων αναστέλλει τη λειτουργία του πολιτεύματος.
Δημοκρατία δεν είναι το δικαίωμα της ψήφου κάθε τέσσερα χρόνια.
Η Δημοκρατία προϋποθέτει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ τη διάκριση των εξουσιών, όπως την εισήγαγε ο Μοντεσκέ.
Προϋποθέτει νομοθετική εξουσία που προτείνει και ψηφίζει νόμους, εκτελεστική εξουσία που τους εφαρμόζει και δικαστική εξουσία που ελέγχει την τήρησή τους.
Αυτή είναι η Δημοκρατία.
Επίσης στη Δημοκρατία δεν είναι επ' ουδενί επιτρεπτή η καταπάτηση από την εξουσία άρθρων του Συντάγματος.
Το Σύνταγμα προστατεύει τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα των πολιτών.
Η καταπάτησή τους καθιστά νόμιμο το δικαίωμα των πολιτών (με βάση και τον Τζον Λοκ) να αντισταθούν με κάθε τρόπο ενάντια στην εξουσία.
Απλά πράγματα.
Το πρόβλημα με το κλείσιμο της ΕΡΤ έχει δύο παραμέτρους.
Απ' τη μια το κοινωνικό, εργασιακό που αφορά στις 2500 απολύσεις συμπολιτών μας.
Σημαντικότατο θέμα που μας αγγίζει όλους.
2500 οικογένειες στο δρόμο είναι ένα βαθύτατο πλήγμα στην κοινωνία μας.
Και όμως, το μείζον δεν είναι αυτό.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ, η μαύρη οθόνη, είναι η σημαντικότερη ως τώρα καταπάτηση της Δημοκρατίας.
Είναι λουκέτο στη δημόσια ενημέρωση και στο μεγαλύτερο φορέα πολιτισμού της χώρας.
Επίσης είναι μια απόφαση εθνικά επικίνδυνη, καθώς μένουν χωρίς σύνδεση με το Κράτος.
Αν συμβεί κάτι στη χώρα, οι κάτοικοι ακριτικών περιοχών δε θα το μάθουν.
Δηλαδή μιλάμε και για πρόβλημα εθνικής ασφάλειας.
Αλλά το χειρότερο απ' όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες ήταν άλλο.
Η DIGEA έριξε επανειλημμένα τον 902 επειδή αναμετέδιδε σήμα από την ΕΡΤ.
Μιλάμε δηλαδή για φίμωση πρώτου μεγέθους.
Και μάλιστα μόλις πριν λίγο εστάλη εντολή στη DIGEA να ρίχνει άμεσα κάθε κανάλι που αναμεταδίδει σήμα από την ΕΡΤ.
Είναι ένδειξη των δικτατορικών αντιλήψεων και πρακτικών του τρικομματικού καθεστώτος.
Και φυσικά είναι απόδειξη της επικινδυνότητας της ανάληψης της ρύθμισης δημοσίων αγαθών από ιδιωτικούς φορείς, όπως η ρύθμιση της ψηφιακής τηλεόρασης.
Είναι δείγμα του τι θα επακολουθήσει με την ιδωτικοποίηση του νερού, της ενέργειας, της παιδείας, της υγείας κλπ.
Είναι δικτατορία τελικά αυτή;
Ξέρω πάντως ότι ΔΕΝ είναι δημοκρατία.
Δεν υπάρχει δημοκρατία με εκατοντάδες χιλιάδες επιστρατευμένους εργαζομένους, με ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, με πρωθυπουργικά διατάγματα, με τρομοκρατία και με φίμωση της ελεύθερης έκφρασης.
Ίσως δεν είναι καν απλώς μια ολιγαρχία.
Ακόμη και οι ολιγαρχίες σέβονται τους δικούς τους νόμους.
Τι είναι;
Είναι μια ολιγαρχία που εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα που δημιούργησε, επιλέγει να βγάλει το μαχαίρι και να κόψει το γόρδιο δεσμό των κοινωνικών και πολιτειακών διαδικασιών και μετατράπηκε σε δικτατορία.
Δικτατορία των Αστών.
Δικτατορία της πολιτικής και οικονομικής ελίτ.
Η ΕΡΤ μπορεί να γίνει εφαλτήριο της αντίστασης σε αυτήν τη Δικτατορία.
Τα στούντιό της, στρατόπεδο συστράτευσης των δημοκρατών πολιτών.
Το σήμα της, φωνή της αντίστασης.
Το προαύλιό της, αρένα της μάχης.
Ο λαός γύρω απ' την ΕΡΤ σωματοφύλακας της Δημοκρατίας.
ΥΓ.:ορισμός της Δικτατορίας από την wikipedia:
Ο όρος δικτατορία με την σύγχρονη χρήση της αναφέρεται στην απόλυτη εξουσία ενός ηγέτη (δικτάτορα) ή ομάδας που κυβερνά χωρίς να περιορίζεται από τους νόμους, το σύνταγμα, ή άλλους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες του κράτους. Κύριο χαρακτηριστικό της δικτατορίας είναι η συγκέντρωση της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας στο πρόσωπο του δικτάτορα, η οποία συνδυάζεται και με έλεγχο επί της δικαστικής εξουσίας. Μάρτυρες δικτατοριών στην Ελλάδα είναι οι περισσότεροι «αναγκαστικοί νόμοι» και τα περισσότερα «νομοθετικά διατάγματα». Οι όροι αυτοί υποδηλώνουν ακριβώς ότι ο νόμος δεν έχει ψηφιστεί από δημοκρατικά εκλεγμένο Κοινοβούλιο.
toixo-toixo
Υπάρχουν τρία είδη δικτατοριών:
στρατιωτική: κίνημα στρατού καταλαμβάνει την εξουσία εκτοπίζοντας την πολιτική εξουσία.
Όπλο της, τα τανκς.
του προλεταριάτου: κίνημα λαού καταλαμβάνει την εξουσία εκτοπίζοντας την άρχουσα τάξη.
Όπλο της τα σοβιέτ.
των αστών: μια πολιτικο-οικονομική νομενκλατούρα καταργεί τους νόμους του δικού της συντάγματος, προκειμένου να εξασφαλίσει την παραμονή της στην εξουσία. Όπλο της, η φίμωση.
Στην Ελλάδα του 2010-13 ζούμε το τρίτο είδος δικτατορίας.
Μια κάστα μεγαλοεπιχειρηματιών, βιομηχάνων, εφοπλιστών, τραπεζιτών, γραφειοκρατών και των πολιτικών τους εκπροσώπων αναστέλλει τη λειτουργία του πολιτεύματος.
Δημοκρατία δεν είναι το δικαίωμα της ψήφου κάθε τέσσερα χρόνια.
Η Δημοκρατία προϋποθέτει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ τη διάκριση των εξουσιών, όπως την εισήγαγε ο Μοντεσκέ.
Προϋποθέτει νομοθετική εξουσία που προτείνει και ψηφίζει νόμους, εκτελεστική εξουσία που τους εφαρμόζει και δικαστική εξουσία που ελέγχει την τήρησή τους.
Αυτή είναι η Δημοκρατία.
Επίσης στη Δημοκρατία δεν είναι επ' ουδενί επιτρεπτή η καταπάτηση από την εξουσία άρθρων του Συντάγματος.
Το Σύνταγμα προστατεύει τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα των πολιτών.
Η καταπάτησή τους καθιστά νόμιμο το δικαίωμα των πολιτών (με βάση και τον Τζον Λοκ) να αντισταθούν με κάθε τρόπο ενάντια στην εξουσία.
Απλά πράγματα.
Το πρόβλημα με το κλείσιμο της ΕΡΤ έχει δύο παραμέτρους.
Απ' τη μια το κοινωνικό, εργασιακό που αφορά στις 2500 απολύσεις συμπολιτών μας.
Σημαντικότατο θέμα που μας αγγίζει όλους.
2500 οικογένειες στο δρόμο είναι ένα βαθύτατο πλήγμα στην κοινωνία μας.
Και όμως, το μείζον δεν είναι αυτό.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ, η μαύρη οθόνη, είναι η σημαντικότερη ως τώρα καταπάτηση της Δημοκρατίας.
Είναι λουκέτο στη δημόσια ενημέρωση και στο μεγαλύτερο φορέα πολιτισμού της χώρας.
Επίσης είναι μια απόφαση εθνικά επικίνδυνη, καθώς μένουν χωρίς σύνδεση με το Κράτος.
Αν συμβεί κάτι στη χώρα, οι κάτοικοι ακριτικών περιοχών δε θα το μάθουν.
Δηλαδή μιλάμε και για πρόβλημα εθνικής ασφάλειας.
Αλλά το χειρότερο απ' όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες ήταν άλλο.
Η DIGEA έριξε επανειλημμένα τον 902 επειδή αναμετέδιδε σήμα από την ΕΡΤ.
Μιλάμε δηλαδή για φίμωση πρώτου μεγέθους.
Και μάλιστα μόλις πριν λίγο εστάλη εντολή στη DIGEA να ρίχνει άμεσα κάθε κανάλι που αναμεταδίδει σήμα από την ΕΡΤ.
Είναι ένδειξη των δικτατορικών αντιλήψεων και πρακτικών του τρικομματικού καθεστώτος.
Και φυσικά είναι απόδειξη της επικινδυνότητας της ανάληψης της ρύθμισης δημοσίων αγαθών από ιδιωτικούς φορείς, όπως η ρύθμιση της ψηφιακής τηλεόρασης.
Είναι δείγμα του τι θα επακολουθήσει με την ιδωτικοποίηση του νερού, της ενέργειας, της παιδείας, της υγείας κλπ.
Είναι δικτατορία τελικά αυτή;
Ξέρω πάντως ότι ΔΕΝ είναι δημοκρατία.
Δεν υπάρχει δημοκρατία με εκατοντάδες χιλιάδες επιστρατευμένους εργαζομένους, με ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, με πρωθυπουργικά διατάγματα, με τρομοκρατία και με φίμωση της ελεύθερης έκφρασης.
Ίσως δεν είναι καν απλώς μια ολιγαρχία.
Ακόμη και οι ολιγαρχίες σέβονται τους δικούς τους νόμους.
Τι είναι;
Είναι μια ολιγαρχία που εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα που δημιούργησε, επιλέγει να βγάλει το μαχαίρι και να κόψει το γόρδιο δεσμό των κοινωνικών και πολιτειακών διαδικασιών και μετατράπηκε σε δικτατορία.
Δικτατορία των Αστών.
Δικτατορία της πολιτικής και οικονομικής ελίτ.
Η ΕΡΤ μπορεί να γίνει εφαλτήριο της αντίστασης σε αυτήν τη Δικτατορία.
Τα στούντιό της, στρατόπεδο συστράτευσης των δημοκρατών πολιτών.
Το σήμα της, φωνή της αντίστασης.
Το προαύλιό της, αρένα της μάχης.
Ο λαός γύρω απ' την ΕΡΤ σωματοφύλακας της Δημοκρατίας.
ΥΓ.:ορισμός της Δικτατορίας από την wikipedia:
Ο όρος δικτατορία με την σύγχρονη χρήση της αναφέρεται στην απόλυτη εξουσία ενός ηγέτη (δικτάτορα) ή ομάδας που κυβερνά χωρίς να περιορίζεται από τους νόμους, το σύνταγμα, ή άλλους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες του κράτους. Κύριο χαρακτηριστικό της δικτατορίας είναι η συγκέντρωση της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας στο πρόσωπο του δικτάτορα, η οποία συνδυάζεται και με έλεγχο επί της δικαστικής εξουσίας. Μάρτυρες δικτατοριών στην Ελλάδα είναι οι περισσότεροι «αναγκαστικοί νόμοι» και τα περισσότερα «νομοθετικά διατάγματα». Οι όροι αυτοί υποδηλώνουν ακριβώς ότι ο νόμος δεν έχει ψηφιστεί από δημοκρατικά εκλεγμένο Κοινοβούλιο.
toixo-toixo
Mας τα πρήξατε με την ΕΡΤ, της Αναστασίας Γιάμαλη
Ναι, η ΕΡΤ δεν είναι ακριβώς όπως θα την θέλαμε. Όπως τα θέλουμε δεν είναι ούτε τα ιδιωτικά κανάλια. Συγκεκριμένα το Mega, ο Αντ1, ο Alpha, ο ΣΚΑΙ ή το Star και οι διάφοροι μικροί σταθμοί είναι το αντίθετο από αυτό που θα θέλαμε. Δεν τους κλείνουμε όμως. Α πα πα... Είναι ιδιωτικοί, είναι ανταγωνιστικοί, λειτουργούν με όρους αγοράς, και όταν δεν τα καταφέρνουν, εδώ είναι οι κρατικοί προϋπολογισμοί να δώσουν ένα χεράκι... 92 εκατομμυρίων ευρώ ας πούμε. Για άδειες ούτε λόγος...Είναι λίγο ειρωνεία της τύχης ότι την ώρα που η κυβέρνηση κλείνει την ΕΡΤ δίνει πανελλαδική άδεια στο «αρτ» του Καρατζαφέρη.Τι να την κάνουμε την ΕΡΤ όταν υπάρχει η Μεσημεριανή Μελέτη στο κανάλι του πολύ κ. Μαλέλη για να δεις ποιος τα 'φτιαξε με ποιά, ποιός χώρισε με ποια, πού εμφανίστηκε ποια και αν ήπιε μαρτίνι, απλτίνι ή μαρουλίνι.
Tί να την κάνουμε την ΕΡΤ όταν υπάρχουν ενημερωτικές εκπομπές σαν αυτή του Γιάννη Πρετεντέρη που περνάει γραμμή κυβερνητική καλύτερα και από τον Σίμο; Πού έχει πάντα πρώτο στασίδι τον Ψαριανό και το γιλέκο του;
Tι να την κάνουμε την ΕΡΤ όταν η Όλγα μας λέει ειδήσεις φορώντας κολιέ Chopard, την ώρα που για ποσά πολύ μικρότερα από την αξία του έχουν φυλακιστεί διάφοροι καημένοι.
Τι να την κάνουμε την ΕΡΤ, αφού για σάτιρα έχουμε τον μάτσο απολίτικο Θεσσαλονικιό - που δεν έχει ακούσει κατά που πέφτουν οι Σκουριές - Κανάκη και το παρεάκι του. Που το παίζουν ποιότητα και μας δείχνουν κάνα Ζeitgeist κάθε μεγάλη Παρασκευή, λόγω Επιταφίου, μεγάλη η χάρη Του.
Τι να την κάνουμε την ΕΡΤ, όταν prime time παίζει Σουλεϊμάν και Φατμαγκιούλ και διάφορα άλλα σαπούνια εκ Τουρκίας. Μαθαίνουμε και μια ξένη γλώσσα, αλλά, τα 'χει πεί ο Σίμος και η Τρόικα, είμαστε αχάριστοι...
Τι να την κάνουμε την ΕΡΤ, άμα γουστάρουμε να δούμε κώλους το βάζουμε στον Θέμο - αυτόν με τα εκατομμύρια στο πορτ μπαγκάζ - ή το γυρνάμε στο Star που έχει και ρεπορτάζ παραλίας. Άσε που ο Θέμος που και που παρουσιάζει και κάνα Χρυσαυγίτη βουλευτή και γουστάρουμε. Είναι αντισυστημικός ο Θέμος, σαν τους Χρυσαυγίτες...
Τι να την κάνουμε την ΕΡΤ, όταν τις Κυριακές έχει τα σόου, που τη μία εγχώριοι τριτοδεύτεροι και ενίοτε δευτερόπρωτοι star - ένεκα η κρίση- χορεύουν στον πάγο, χορεύουν στην πίστα βαλς, μάμπο, τσάτσα, τραγουδούν πότε ημίγυμνοι και πότε υποδυόμενοι τη μία την Μαντόνα, την άλλη τον Τσιτσάνη και την άλλη τον Μιχαλάκη τον Τζάκσον.
Τι να την κάνουμε την ΕΡΤ, αφού άμα θέλουμε «πχιότητα» και εκ βαθέων εξομολογήσεις έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον φαληρημένο Πέτρο Κωστόπουλο ή στον Σταύρο το Θεοδωράκη που έχει και βαθύ βλέμμα και ό,τι θέμα πιάσει το χέρι του, αγιογραφία το κάνει...
Γιατί τα πρωινά; Που αν δεν ακούσεις τα κοσμικά και τις χιτ επιτυχίες της λαϊκοπόπ με ολίγη από χιπ χοπ και αν δεν δεις τι καλό έφτιαξαν τα χεράκια του «πρώτου Έλληνα master chef» Άκη Πετρετζίκη στου Γιώργου και της Φαίης στο Mega - που είναι και ανιψιά του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ του Γ. Φλωρίδη - πως να πάει καλά η μέρα;
Kαλύτερα μωρέ, να το κλείσουν το μπουρδέλο την ΕΡΤ. Σιγά, τι να μας πει και ο Εξάντας. Επειδή έχει πάρει εκεί κάμποσα διεθνή βραβεία; Tι να μας πει και ο Κούλογλου, και οι Ανιχνεύσεις στην ΕΤ3; Τι να μας πει και το «Σαν σήμερα» αφού δεν πρόκειται ποτέ να πει πότε έχει γενέθλια η Μενεγάκη. Τι μας νοιάζουν τα αφιερώματα σε ιστορικές περιόδους; Tι μας νοιάζει η «Μηχανή του Χρόνου» και ο «Λαβύρινθος». Τι μας νοιάζει ο Βασίλης Βασιλικός που καταπιάνεται με βιβλία, εμείς έχουμε facebook. Και στην τελική, ποιος χέστηκε για τα «Μουσικά Σύνολα» αφού είναι γνωστό και γενικά παραδεκτό πως «στην Ελλάδα δεν πιάνουν τα συγκροτήματα!».
Και αυτή την Ιστορία την έχουμε πολύ υπερεκτιμημένη, επειδή δηλαδή έχουν διευθύνει τμήματα της ΕΡΤ ο Στρατής Μυριβήλης κι ο Οδυσσέας Ελύτης και επειδή ο Δημήτρης Χορν διετέλεσε διευθυντής, ή επειδή ο Μάνος Χατζηδάκις ανέλαβε το Τρίτο Πρόγραμμα πρέπει να μείνει ανοιχτή και να εκπέμπει; Που τα είδαμε αυτά; Έχουν οι άλλες χώρες κρατικά ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα; Και εν πάση περιπτώσει, που είναι η Λιλιπούπολη. Το Google Maps δεν βγάζει τίποτα.
H κόρη του Σαλαγκούδη και όλοι οι υπόλοιποι των «ειδικών θέσεων και ειδικών μισθολογίων» που διόρισε ο Σίμος, ο Μουρούτης και η παρέα τους, ακόμη και η anchorwoman Έλλη Στάη δεν είναι η ΕΡΤ. Η ΕΡΤ είναι οι εργαζόμενοι, από την καθαρίστρια και τον καντινιέρη, μέχρι τον τεχνικό που προσπαθεί να σηκώσει το σήμα στην Ρόδο και την Πρέβεζα. Η ΕΡΤ είναι το κανάλι της περιφέρειας, που λέει τον καιρό για τον αγρότη και το κανάλι που συντηρεί τους δεσμούς των αποδήμων με την χώρα τους. Η ΕΡΤ είναι που θα καλύψει τα πάντα ακόμη και αν δεν γουστάρουμε την είδηση όπως παρουσιάζεται αφού έχει λογοκριθεί από τον Λιάτσο και τον κάθε Λιάτσο. Η ΕΡΤ είναι ένα κομμάτι από τα παιδικά μας χρόνια, όταν η Μαρία Χοακίνα, σνόμπαρε το Σιρίλο επειδή ήταν φτωχός και μαυρούλης. Η ΕΡΤ είναι το αρχείο της . Η ΕΡΤ από την Τρίτη, είναι ζήτημα όλων μας.
Υ.Γ1 Η ΕΡΤ ήταν μέχρι το βράδυ της Τρίτης το μόνο κανάλι που εξέπεμπε με άδεια.
Υ.Γ 2 Ο Έλληνας πρωθυπουργός χαρακτήρισε την ΕΡΤ "σύμβολο αδιαφάνειας". Να με συγχωρήσει η εξοχότης του αν κάνω λάθος, αλλά διαφθορά και αδιαφάνεια δεν υπάρχει - μεταξύ άλλων - στην αστυνομία, στην πολεοδομία, στα τελωνεία, στις εφορίες, στο ποδόσφαιρο, στο τραπεζικό σύστημα, στο στρατό, στα ασφαλιστικά ταμεία. Να βάλουμε και σ αυτά λουκέτο;
Y.Γ.3 Να με συγχωρεί ο Πρωθυπουργός υποπτεύομαι πως αδιαφάνεια υπάρχει και στις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Όμως εγώ - όπως και ο επιτυχημένος επιχειρηματίας κ.Δ. Μελισσανίδης που καθόταν πρώτη σειρά στην εν λόγω ομιλίας σας - δεν έχουμε ιδέα από τέτοια πράγματα. Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου...
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην «Αυγή»
tvxs
Αριστερή Διέξοδος: Γ. Δελαστίκ: Η ...Δεξιά μας Παίρνει τα Σπίτια!
Αριστερή Διέξοδος: Γ. Δελαστίκ: Η ...Δεξιά μας Παίρνει τα Σπίτια!: Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ* Λύσσαξαν τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης στα μέσα ενημέρωσης να αρχίσουν επιτέλους οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας όλων ...
Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013
Η ακροδεξιά ομάδα Σαμαρά βάζει σε κίνδυνο τη δημοκρατία
Το χωρίς ιστορικό προηγούμενο, στα διεθνή χρονικά, χθεσινό τηλεοπτικό πραξικόπημα ξεπερνάει κατά πολύ το ήδη σοβαρότατο - σε σημασία - κλείσιμο όλων των σταθμών της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και αγγίζει την ίδια την λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Πρώτον, γιατί ελήφθη με βάση μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου, απ αυτές που λαμβάνονται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και τέτοια σίγουρα δεν ήταν η όποια κατάσταση στην ΕΡΤ, και δεύτερον γιατί η ΝΔ δεν διαθέτει την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να περάσει ένα τέτοιο μέτρο, την στιγμή που δημοσίως διαφωνούν οι δύο άλλοι κυβερνητικοί εταίροι. Το κλείσιμο της ΕΡΤ παραβιάζει τον πλέον θεμελιώδη κανόνα της δημοκρατίας περί πλειοψηφίας και μειοψηφίας, και από αυτήν την άποψη συνιστά σαφέστατη αντιδημοκρατική εκτροπή. Του Στέλιου Κούλογλου
Η περί τον Σαμαρά ακροδεξιά ομάδα που κινεί τα νήματα,λειτούργησε με την λογική του «ή τώρα ή ποτέ». Θεωρεί δηλαδή ότι, ιδιαίτερα μετά το φιάσκο της Gazprom και την μείωση των αναμενόμενων εσόδων από την ιδιωτικοποίηση που θεωρούσε σταθμό, η καταστροφική ύφεση της οικονομίας που έχει κρυφτεί πίσω από το πέπλο της τεχνητής αισιοδοξίας θα εκδηλωθεί ανοιχτά και με δραματικό τρόπο το φθινόπωρο.
Παράλληλα εκτιμά ότι το «ράγισμα του γυαλιού» της τρικομματικής κυβερνητικής συνοχής, όπως εκδηλώθηκε με αφορμή τον αντιρατσιστικό νόμο, δεν μπορεί να διορθωθεί, όταν μάλιστα οι εταίροι δηλώνουν ανοικτά ότι πληρώνοντας την ΝΔ με το ίδιο νόμισμα, δεν θα ψηφίσουν στο μέλλον καινούργια αντιλαϊκά μέτρα. Κατέληξε έτσι στο συμπέρασμα ότι η μόνη περίπτωση να παραμείνει στην εξουσία είναι να προχωρήσει τώρα σε ρήξη ,προκαλώντας ακόμη και εκλογές, πετώντας το γάντι στους 2 κυβερνητικούς εταίρους που θέλουν να τις αποφύγουν. Και επιλέγοντας φυσικά για πεδίο εκλογικής αντιπαράθεσης όχι τα αναπόφευκτα νέα μέτρα λιτότητας, αλλά την ορθότητα ή μη διάλυσης της ΕΡΤ την οποία ο Κεδίκογλου ξεκίνησε ήδη να κατηγορεί για τα φαινόμενα που ο ίδιος και η ΝΔ έχουν δημιουργήσει ή αποθεώσει.
Πέρα από την έμφυτη απέχθεια για την ΕΡΤ και την αναπόληση της παλιάς ΥΕΝΕΔ, η επιλογή να δοθεί η μάχη στο πεδίο της ραδιοτηλεόρασης(και όχι πχ με τα συνδικάτα της ΔΕΗ) έχει να κάνει με 2 ακόμη παράγοντες. Πρώτον, με το μονομερές, σχεδόν σχιζοφρενικό κόλλημα της ομάδας με τα ΜΜΕ(ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, παραδείγματος χάριν, ξημεροβραδιάζεται στέλνοντας twitter). Και δεύτερον με την εκτίμηση ότι η ΕΡΤ παραμένει, λόγω της σχετικής νομοθεσίας, η βασική πηγή εκπομπής των δραστηριοτήτων της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ιδίως σε περίπτωση εκλογών. Αν δηλαδή η κυβέρνηση πέσει και προκηρυχθούν εκλογές σε 40 μέρες, η ΕΡΤ δεν θα υπάρχει για να μεταδίδει τις δραστηριότητες και τις ομιλίες του ΣΥΡΙΖΑ ή των άλλων αντιπάλων κομμάτων. Τα τελευταία θα ζητήσουν βεβαίως η ΕΡΤ να επαναλειτουργήσει. Αλλά η ΝΔ δεν θα το δεχθεί, δεν θα πρόκειται άλλωστε για το πρώτο πραξικόπημα.
Η τακτική της ακροδεξιάς ομάδας δεν συνιστά απλώς εκβιασμό των δύο κομμάτων χάρις στα οποία βρέθηκε στην εξουσία, αλλά είναι και βαθιά τυχοδιωκτική. Γιατί στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι γνωστό ότι οι δημοσκοπήσεις που τελευταία φέρνουν την ΝΔ να προηγείται ελαφρώς του ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζονται σε μετρήσεις που δεν είναι ασφαλείς: ένα σημαντικό μέρος των πολιτών που ερωτώνται αρνούνται να απαντήσουν, την ίδια στιγμή που λόγω της κρίσης και της αυξανόμενης ανεργίας δημιουργούνται κοινωνικές -και πιθανώς εκλογικές- δυναμικές που είναι αδύνατον να προβλεφθούν. Η μόνη ασφαλής εκτίμηση που μπορεί να γίνει είναι ότι η τακτική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» αρέσει σίγουρα στον Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη, χωρίς να σημαίνει όμως ότι θα επαναπατριστούν σίγουρα και οι ψηφοφόροι της ΝΔ που έχουν από απόγνωση στραφεί στην Χρυσή Αυγή. Το βέβαιο είναι ότι συμπιέζοντας στο έπακρο τους δύο σημερινούς κυβερνητικούς εταίρους, η ηγετική ομάδα της ΝΔ με την Χρυσή Αυγή και την ακροδεξιά σχεδιάζει, αν τα καταφέρει εκλογικά, να συγκυβερνήσει. Το δίκτυο 21 τώρα δικαιώνεται...
Η ακραία πόλωση που η ακροδεξιά ομάδα ήδη είχε αρχίσει να προκαλεί- όπως εκδηλώθηκε το Σαββατοκύριακο με τις δηλώσεις του Σαμαρά και τις πιρουέτες Λαζαρίδη κατά της «προδοτικής» αριστεράς-και σκοπεύει να αποθεώσει σε περίπτωση πτώσης της κυβέρνησης και νέων εκλογών, εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για την χώρα, σε μια στιγμή που οι θεσμοί και οι πολίτες της έχουν βρεθεί σε οριακό σημείο. Φέρνει επίσης στο φως την υποκρισία Σαμαρά, που ενώ υποτίθεται ότι πασχίζει να κρατήσει την χώρα στην Ευρώπη, διακινδυνεύει με μια ζαριά όχι το ανύπαρκτο success story του αλλά την πορεία της χώρας, και ακόμη και τις εκλογικές τύχες της νονάς Μέρκελ. Τι δεν θάδινε κανείς για να δει τα μούτρα της Γερμανίδας καγκελάριου, που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να κρατήσει ήρεμα τα ευρωζωνικά νερά, αν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ αποφασίσουν τώρα να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση, προκαλώντας εκλογές πριν τις γερμανικές.
Γιατί το σενάριο που ήδη κυκλοφορεί στα παρασκήνια από χθες το βράδυ, δηλαδή μιας μεταβατικής κυβέρνησης υπό εξωκομματικό πρωθυπουργό (ακούστηκε και το όνομα του κ. Πικραμένου) που θα στηρίζεται στην υπάρχουσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία και θα περιμένει την Ευρώπη να αποφασίσει ξανά για το χρέος και την τύχη της χώρας το φθινόπωρο, είναι εξαιρετικά εύθραυστο και σε κάθε περίπτωση θα γκρέμιζε τον μύθο της σταθερής πλέον Ελλάδας, με τον οποίο η Μέρκελ τρέφει την εκλογική της πελατεία.
Το μπαλάκι βρίσκεται πλέον στα δύο άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης που δήλωσαν ήδη ότι θα καταψηφίσουν την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, αλλά μετά από 3 μήνες που θα έρθει στην Βουλή. Σίγουρα η εξίσωση που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι δύσκολη και τα διλήμματα σοβαρά, αλλά η μέχρι τώρα πορεία έχει αποδείξει ότι η δική τους υποχωρητική στάση αποθρασύνει όλο και περισσότερο την εξτρεμιστική ακροδεξιά ομάδα. Για το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ ισχύει όσο και την ΝΔ το «τώρα ή ποτέ»: αν παραμείνουν στην κυβέρνηση μετά από όσα έγιναν, μετά από 3 μήνες θα βρίσκονται σε πολύ δυσκολότερη θέση.
Άλλωστε εδώ δεν πρόκειται μόνο για εκλογικούς σχεδιασμούς αλλά για την ίδια την λειτουργία της δημοκρατίας, και η πρωτοφανής κινητοποίηση και ευαισθητοποίηση των πολιτών, την οποία το Μέγαρο Μαξίμου ασφαλώς δεν περίμενε και η οποία συνεχίστηκε μέχρι τις πρωινές ώρες στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, δείχνει ότι η κοινωνία το αντιλαμβάνεται. Για μια ακόμη φορά, η τήρηση του Συντάγματος και η υπεράσπιση της δημοκρατίας επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Πέρα από την έμφυτη απέχθεια για την ΕΡΤ και την αναπόληση της παλιάς ΥΕΝΕΔ, η επιλογή να δοθεί η μάχη στο πεδίο της ραδιοτηλεόρασης(και όχι πχ με τα συνδικάτα της ΔΕΗ) έχει να κάνει με 2 ακόμη παράγοντες. Πρώτον, με το μονομερές, σχεδόν σχιζοφρενικό κόλλημα της ομάδας με τα ΜΜΕ(ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, παραδείγματος χάριν, ξημεροβραδιάζεται στέλνοντας twitter). Και δεύτερον με την εκτίμηση ότι η ΕΡΤ παραμένει, λόγω της σχετικής νομοθεσίας, η βασική πηγή εκπομπής των δραστηριοτήτων της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ιδίως σε περίπτωση εκλογών. Αν δηλαδή η κυβέρνηση πέσει και προκηρυχθούν εκλογές σε 40 μέρες, η ΕΡΤ δεν θα υπάρχει για να μεταδίδει τις δραστηριότητες και τις ομιλίες του ΣΥΡΙΖΑ ή των άλλων αντιπάλων κομμάτων. Τα τελευταία θα ζητήσουν βεβαίως η ΕΡΤ να επαναλειτουργήσει. Αλλά η ΝΔ δεν θα το δεχθεί, δεν θα πρόκειται άλλωστε για το πρώτο πραξικόπημα.
Η τακτική της ακροδεξιάς ομάδας δεν συνιστά απλώς εκβιασμό των δύο κομμάτων χάρις στα οποία βρέθηκε στην εξουσία, αλλά είναι και βαθιά τυχοδιωκτική. Γιατί στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι γνωστό ότι οι δημοσκοπήσεις που τελευταία φέρνουν την ΝΔ να προηγείται ελαφρώς του ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζονται σε μετρήσεις που δεν είναι ασφαλείς: ένα σημαντικό μέρος των πολιτών που ερωτώνται αρνούνται να απαντήσουν, την ίδια στιγμή που λόγω της κρίσης και της αυξανόμενης ανεργίας δημιουργούνται κοινωνικές -και πιθανώς εκλογικές- δυναμικές που είναι αδύνατον να προβλεφθούν. Η μόνη ασφαλής εκτίμηση που μπορεί να γίνει είναι ότι η τακτική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» αρέσει σίγουρα στον Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη, χωρίς να σημαίνει όμως ότι θα επαναπατριστούν σίγουρα και οι ψηφοφόροι της ΝΔ που έχουν από απόγνωση στραφεί στην Χρυσή Αυγή. Το βέβαιο είναι ότι συμπιέζοντας στο έπακρο τους δύο σημερινούς κυβερνητικούς εταίρους, η ηγετική ομάδα της ΝΔ με την Χρυσή Αυγή και την ακροδεξιά σχεδιάζει, αν τα καταφέρει εκλογικά, να συγκυβερνήσει. Το δίκτυο 21 τώρα δικαιώνεται...
Η ακραία πόλωση που η ακροδεξιά ομάδα ήδη είχε αρχίσει να προκαλεί- όπως εκδηλώθηκε το Σαββατοκύριακο με τις δηλώσεις του Σαμαρά και τις πιρουέτες Λαζαρίδη κατά της «προδοτικής» αριστεράς-και σκοπεύει να αποθεώσει σε περίπτωση πτώσης της κυβέρνησης και νέων εκλογών, εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για την χώρα, σε μια στιγμή που οι θεσμοί και οι πολίτες της έχουν βρεθεί σε οριακό σημείο. Φέρνει επίσης στο φως την υποκρισία Σαμαρά, που ενώ υποτίθεται ότι πασχίζει να κρατήσει την χώρα στην Ευρώπη, διακινδυνεύει με μια ζαριά όχι το ανύπαρκτο success story του αλλά την πορεία της χώρας, και ακόμη και τις εκλογικές τύχες της νονάς Μέρκελ. Τι δεν θάδινε κανείς για να δει τα μούτρα της Γερμανίδας καγκελάριου, που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να κρατήσει ήρεμα τα ευρωζωνικά νερά, αν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ αποφασίσουν τώρα να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση, προκαλώντας εκλογές πριν τις γερμανικές.
Γιατί το σενάριο που ήδη κυκλοφορεί στα παρασκήνια από χθες το βράδυ, δηλαδή μιας μεταβατικής κυβέρνησης υπό εξωκομματικό πρωθυπουργό (ακούστηκε και το όνομα του κ. Πικραμένου) που θα στηρίζεται στην υπάρχουσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία και θα περιμένει την Ευρώπη να αποφασίσει ξανά για το χρέος και την τύχη της χώρας το φθινόπωρο, είναι εξαιρετικά εύθραυστο και σε κάθε περίπτωση θα γκρέμιζε τον μύθο της σταθερής πλέον Ελλάδας, με τον οποίο η Μέρκελ τρέφει την εκλογική της πελατεία.
Το μπαλάκι βρίσκεται πλέον στα δύο άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης που δήλωσαν ήδη ότι θα καταψηφίσουν την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, αλλά μετά από 3 μήνες που θα έρθει στην Βουλή. Σίγουρα η εξίσωση που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι δύσκολη και τα διλήμματα σοβαρά, αλλά η μέχρι τώρα πορεία έχει αποδείξει ότι η δική τους υποχωρητική στάση αποθρασύνει όλο και περισσότερο την εξτρεμιστική ακροδεξιά ομάδα. Για το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ ισχύει όσο και την ΝΔ το «τώρα ή ποτέ»: αν παραμείνουν στην κυβέρνηση μετά από όσα έγιναν, μετά από 3 μήνες θα βρίσκονται σε πολύ δυσκολότερη θέση.
Άλλωστε εδώ δεν πρόκειται μόνο για εκλογικούς σχεδιασμούς αλλά για την ίδια την λειτουργία της δημοκρατίας, και η πρωτοφανής κινητοποίηση και ευαισθητοποίηση των πολιτών, την οποία το Μέγαρο Μαξίμου ασφαλώς δεν περίμενε και η οποία συνεχίστηκε μέχρι τις πρωινές ώρες στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, δείχνει ότι η κοινωνία το αντιλαμβάνεται. Για μια ακόμη φορά, η τήρηση του Συντάγματος και η υπεράσπιση της δημοκρατίας επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
tvxs
Η Ελλάδα δεν είναι το τσιφλίκι του παππού σας κύριε Σαμαρά. Της Μαρίνας Βήχου
Φωτογραφία: Μενέλαος Μυρίλλας/ FosPhotos
Δεν γνωρίζω αν ο Αντώνης Σαμαράς προέρχεται από οικογένεια κοτζαμπάσηδων της Πελοποννήσου και άρα κουβαλάει στο DNA του τον κοτζαμπασισμό αλλά το βέβαιο είναι ότι ο τρόπος που λειτουργεί ως Πρωθυπουργός μιας τρικομματικής κυβέρνησης και ως αρχηγός της παράταξης του εκεί παραπέμπουν. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο από τότε που ανέλαβε την Πρωθυπουργία, πουλώντας «φούμαρα» στον ελληνικό λαό ότι θα αναδιαπραγματευόταν το μνημόνιο κυβερνά ούτε καν σύμφωνα με τις ιδεολογικές αρχές του κόμματος του, τουτέστιν του νεοφιλελευθερισμού.
Την Ελλάδα σήμερα κυβερνά τοΔίκτυο 21, σύμφωνα με τις επιταγές του ανοίγματος προς την ακροδεξιά (που ήδη έγινε με την υιοθέτηση των βασικότερων στελεχών του ΛΑΟΣ) και το κλείσιμο του ματιού- μέχρις στιγμής- προς τους Ναζί του Μιχαλολιάκου.
Η τρικομματική κυβέρνηση τύποις μόνο υφίσταται, αφού ο φεουδάρχης κύριος Σαμαράς αγνοεί επιδεικτικά πλέον τις απόψεις τους το τελευταίο διάστημα σε πλείστα καίρια ζητήματα (αντιρατσιστικό, πλειστηριασμοί, απολύσεις και τελευταία στην υπόθεση ΕΡΤ).
Εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις φέρνουν στην πρώτη θέση το κόμμα του και παράλληλα δείχνουν συρρίκνωση των άλλων δύο κυβερνητικών εταίρων. Παράλληλα οι εκ δεξιών (Φαήλος Κρανιδιώτης) και εξ αριστερών(Χρύσανθος Λαζαρίδης) σύμβουλοι του υποδεικνύουν ότι μόνο χτυπώντας την Αριστερά και ότι αυτή υπερασπίζεται (απεργιακές κινητοποιήσεις, ανθρώπινα δικαιώματα μεταναστών και προσφύγων, δημόσια περιουσία) μπορεί να ανακόψει το ρεύμα οπαδών της ΝΔ κυρίως προς την ΧΑ.
Την ίδια ώρα οι Έλληνες Ναζί με σχόλιο τους στο «Εθνικισμός» τον «συγχαίρουν» γιατί «έκλεισε επιτέλους το μαγαζάκι των πασοκικών και των κομμουνιστών», που δεν τους έδινε λέει το βήμα για να μιλήσουν και να εκθέσουν τις ναζιστικές τους απόψεις στον ελληνικό λαό. Αυτά τα «συγχαρητήρια» κύριε Σαμαρά αλήθεια πως θα τα σχολίαζε αν ζούσε η προγιαγιά σας η Πηνελόπη Δέλτα;
Εκείνη αυτοκτόνησε τη μέρα που μπήκαν τα ναζιστικά (εθνικοσοσιαλιστικά, για να το εμπεδώσουν καλύτερα οι χρυσαυγίτες) στρατεύματα στην Αθήνα. Εσείς ο δισεγγονός της, έχετε ανοίξει πλήρως την πόρτα για να τους Έλληνες Ναζί (εθνικοσοσιαλιστές) και κάθε νέα πρωτοβουλία σας φέρνει τη χώρα όλο και πιο κοντά στο Ζάλογγο.
Όμως αυτό δεν θα συνέβαινε αν πρώτα από όλα οι ηγέτες των άλλων δύο κομμάτων της τρικομματικής, τους οποίους μεταχειρίζεστε σαν υπηρέτες σας, πετώντας τους ξεροκόμματα εξουσίας - δεν είχαν τόσο σκύψει το κεφάλι, προσκυνώντας εσάς τον πολυχρονεμένο τους Αφέντη. Δεν θα συνέβαινε αν ο Ελληνικός λαός έβγαινε από τον κύκλο της κατάθλιψης, στον οποίο έχει περιπέσει και συνειδητοποιούσε ότι «το βάθος του πηγαδιού δεν το έχει δει ακόμη» ότι έρχονται και χειρότερα οικονομικά μέτρα, το κλείσιμο και οι απολύσεις στην ΕΡΤ είναι μόνο η αρχή.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ έχει ιδιαίτερη και συμβολική σημασία για την Δημοκρατία σήμερα. Όπως αναφέρει ο Νίκος Πουλαντζάς στο βιβλίο του«Φασισμός και Δικτατορία». «Στην περίπτωση ενός Κράτους Έκτακτης Ανάγκης - και του φασιστικού κράτους ιδιαίτερα - οι αλλαγές σηματοδοτούν το χαρακτηριστικό περιορισμό (που μπορεί να φθάσει ως την κατάργηση) της σχετικής αυτονομίας των ιδεολογικών μηχανισμών στο πλαίσιο του κράτους, ενώ στις άλλες μορφές κράτους η σχετική αυτονομία διασώζεται πάντα. Ο περιορισμός της σχετικής αυτονομίας σημαίνει ότι η σχέση του κρατικού μηχανισμού με τους κρατικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς τροποποιείται».
Όσο δε αφορά την μεθοδολογία με την οποία έκλεισε η ΕΡΤ (με πράξη νομοθετικού περιεχομένου ορισμένων υπουργών, ούτε καν του υπουργικού Συμβουλίου) κι αυτό είναι επίσης χαρακτηριστικό του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης. Γράφει σχετικά ο Πουλαντζάς «Το δίκαιο δεν ρυθμίζει πλέον: κυβερνά η αυθαιρεσία... Το δίκαιο δεν περιορίζει πλέον: το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης ασκεί «απεριόριστη εξουσία». Τα όρια της εξουσίας δεν είναι από νομική άποψη προσδιορισμένα. Το δίκαιο παίρνει τη μορφή ενός δικαίου που δεν θέτει πλέον όρια αρχής μεταξύ «ιδιωτικού» και «δημοσίου»: «όλα περιέχονται ουσιαστικά στη σφαίρα της κρατικής παρέμβασης».
Ο δε επίλογος του βιβλίου του είναι προφητικός αναφορικά με τα τεκταινόμενα σήμερα στην Ελλάδα «αν η ιστορία έχει κάποιο σκοπό, είναι ότι μπορεί να δώσει μαθήματα για το παρόν. Να λαθέψουμε σήμερα και να είμαστε ανίκανοι να διαγνώσουμε την πραγματικότητα μίας ενδεχόμενης διαδικασίας εκφασισμού, θα ήταν όσο ποτέ άλλοτε ασύγγνωστο».
Όμως η μεγάλη ευθύνη βρίσκεται πλέον στις πλάτες της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πόσο θα κερδίσει μαζί της τον λαό σε αυτή τη μάχη για την σωτηρία της Δημοκρατίας.
Το δίλημμα πλέον έπαψε να είναι Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο, το δίλημμα είναι Δημοκρατία/Δικτατορία.
Το Μνημόνιο χρησίμευε σαν Δούρειος Ίππος για να επιφέρει την διολίσθηση στην Δικτατορία. Χωρίς τον εκφασισμό της δημόσιας ζωής τα οικονομικά μέτρα που έρχονται δεν μπορούν να περάσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτίστως αλλά και το ΚΚΕ ακόμα και αυτή η σε σύγχυση τελούσα ΔΗΜΑΡ βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμες επιλογές.
Η υπόθεση της ΕΡΤ είναι η «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» για όποιον είχε αμφιβολίες ως προς το που οδεύουμε. Η απάντηση στην καταστρατήγηση της Δημοκρατίας δεν θα δοθεί στη Βουλή - που έτσι κι αλλιώς έχει πλέον καταστεί διακοσμητική - θα δοθεί στους δρόμους και στις πλατείες και θα πρέπει να την δώσει ο ίδιος ο λαός.
Όταν ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κάνει λόγο για πραξικόπημα αυτό που έπεται είναι η άσκηση μομφής κατά της κυβέρνησης και η αποχώρηση από τη Βουλή.
Γιατί σύμφωνα και με τα λόγια του Εθνικού μας ποιητή Ανδρέα Κάλβου «όσοι βαρύ το χέρι του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία».
Το Μνημόνιο χρησίμευε σαν Δούρειος Ίππος για να επιφέρει την διολίσθηση στην Δικτατορία. Χωρίς τον εκφασισμό της δημόσιας ζωής τα οικονομικά μέτρα που έρχονται δεν μπορούν να περάσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτίστως αλλά και το ΚΚΕ ακόμα και αυτή η σε σύγχυση τελούσα ΔΗΜΑΡ βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμες επιλογές.
Η υπόθεση της ΕΡΤ είναι η «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» για όποιον είχε αμφιβολίες ως προς το που οδεύουμε. Η απάντηση στην καταστρατήγηση της Δημοκρατίας δεν θα δοθεί στη Βουλή - που έτσι κι αλλιώς έχει πλέον καταστεί διακοσμητική - θα δοθεί στους δρόμους και στις πλατείες και θα πρέπει να την δώσει ο ίδιος ο λαός.
Όταν ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κάνει λόγο για πραξικόπημα αυτό που έπεται είναι η άσκηση μομφής κατά της κυβέρνησης και η αποχώρηση από τη Βουλή.
Γιατί σύμφωνα και με τα λόγια του Εθνικού μας ποιητή Ανδρέα Κάλβου «όσοι βαρύ το χέρι του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία».
tvxs
Αριστερή Διέξοδος: Γ. Δελαστίκ: Αφού έκανε... ΥΕΝΕΔ την ΕΡΤ ο Σαμαράς...
Αριστερή Διέξοδος: Γ. Δελαστίκ: Αφού έκανε... ΥΕΝΕΔ την ΕΡΤ ο Σαμαράς...: Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ* Ριζική τομή στην πολιτική σύνθεση του ανθρώπινου δυναμικού που εργάζεται στην κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία θα ε...
Αριστερή Διέξοδος: Η κρυφή γοητεία της ΥΕΝΕΔ, του Στέλιου Κούλογλου
Αριστερή Διέξοδος: Η κρυφή γοητεία της ΥΕΝΕΔ, του Στέλιου Κούλογλου: Όμως πίσω από την χωρίς προηγούμενο απόφαση Σαμαρά, υπάρχει μια γενικότερη απέχθεια σε αυτό που αντιπροσωπεύει η ΕΡΤ. Όχι βέβαια εξ αιτ...
Ο "ξαφνικός θάνατος" του Σα(χλα)μαρά
Για να βρεις τον ένοχο ενός εγκλήματος, ο ασφαλέστερος τρόπος είναι να εντοπίσεις αυτούς που ωφελούνται από το έγκλημα. Από το έγκλημα του ακροδεξιού Σα(χλα)μαρά ωφελούνται κυρίως οι ιδιοκτήτες των μεγάλων καναλιών της ιδιωτικής τηλεόρασης. Αυτή τη χαριστική πράξη τους την προσφέρει ο Σα(χλα)μαράς για να έχει από την πλευρά τους μια ακόμα μεγαλύτερη στήριξη, την οποία έχει πλέον ανάγκη, λόγω των αλλεπάλληλων αποτυχιών που σημειώνει η κυβέρνηση. Με τελευταία αποτυχία, το ηχηρό φιάσκο στην πώληση της ΔΕΠΑ, τη διαπραγμάτευση της οποίας είχε αναλάβει ο ίδιος ο Σα(χλα)μαράς.
Για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την αποτυχία αυτή, τόσο στο εσωτερικό όσο και στην τρόικα, ο ακροδεξιός πρωθυπουργός θεώρησε πρέπον να κλείσει την ΕΡΤ απολύοντας περισσότερους από 2.500 ανθρώπους. Ικανοποιώντας έτσι το ανθρωποφάγο ένστικτο της τρόικας για απολύσεις. Για να πάρει δε με το μέρος του και τον ανεγκέφαλο κόσμο, ανακοίνωσε ότι όσο θα μείνει κλειστεί η ΕΡΤ δεν θα πληρώνουμε το χαράτσι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ.
Το γελοίο υποτακτικό ξεχνά ότι δεν υπάρχει Δυτικοευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει Δημόσια τηλεόραση. Ξεχνά ότι ένας Δημόσιος οργανισμός εξ ορισμού προσφέρει κοινωνικό έργο. Ως εκ τούτου είναι δύσκολο να είναι κερδοφόρος. Άλλωστε, αν υπάρχει πλεονάζον προσωπικό στην ΕΡΤ ή σημειώνονται ατασθαλίες, γι' αυτό ευθύνονται αποκλειστικά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Όπως ευθύνονται αποκλειστικά και για την νοοτροπία της λουμπενιάς και της αλητείας που καλλιέργησαν σε όλη την κοινωνία.
Αν τους ενοχλούσε το πρόγραμμα της ΕΡΤ, με τί το συγκρίνουν; Με τις τούρκικες σειρές των ιδιωτικών καναλιών, με την "αντικειμενικότητα" της Τρέμη και του Πρετεντέρη, με την "ειλικρίνεια" του Παπαχελά ή με τα ελληνικά του Πορτοσάλτε;
Παράλληλα, είναι "ηχηρή" η αφωνία του διευθυντή της ΕΡΤ από τις σημερινές εξελίξεις, αυτού που τοποθέτησε ο Σα(χλα)μαράς για να "αναμορφώσει" τη Δημόσια τηλεόραση. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, ο Σα(χλα)μαράς για να τον παρηγορήσει θα δημιουργήσει τη θέση "Γενικός Διευθυντής στην Ψαρρού" και θα τον τοποθετήσει εκεί.
Ο Σα(χλα)μαράς ενοχλείται από την ελεύθερη πληροφόρηση, όπως ακριβώς και ο Ερντογάν. Δεν τον ενοχλεί, βλέπετε, η πληροφόρηση από τα κανάλια του Μπόμπολα, του Βαρδινογιάννη ή του Κοντομηνά. Γιατί με όλους αυτούς ο Σα(χλα)μαράς και η παρέα του έχουν κοινά συμφέροντα. Όπως ακριβώς κάνει ο Ερντογάν, ο Σα(χλα)μαράς πέρασε την απόφαση για την ΕΡΤ με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, διότι φοβάται να την περάσει από τη Βουλή. Όπως κάνει κάθε χούντα που σέβεται τον εαυτό της.
Εύχομαι ολόψυχα, αυτή η απόφαση να αποτελέσει τον "ξαφνικό θάνατο" του Σα(χλα)μαρά..
Αν τους ενοχλούσε το πρόγραμμα της ΕΡΤ, με τί το συγκρίνουν; Με τις τούρκικες σειρές των ιδιωτικών καναλιών, με την "αντικειμενικότητα" της Τρέμη και του Πρετεντέρη, με την "ειλικρίνεια" του Παπαχελά ή με τα ελληνικά του Πορτοσάλτε;
Παράλληλα, είναι "ηχηρή" η αφωνία του διευθυντή της ΕΡΤ από τις σημερινές εξελίξεις, αυτού που τοποθέτησε ο Σα(χλα)μαράς για να "αναμορφώσει" τη Δημόσια τηλεόραση. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, ο Σα(χλα)μαράς για να τον παρηγορήσει θα δημιουργήσει τη θέση "Γενικός Διευθυντής στην Ψαρρού" και θα τον τοποθετήσει εκεί.
Ο Σα(χλα)μαράς ενοχλείται από την ελεύθερη πληροφόρηση, όπως ακριβώς και ο Ερντογάν. Δεν τον ενοχλεί, βλέπετε, η πληροφόρηση από τα κανάλια του Μπόμπολα, του Βαρδινογιάννη ή του Κοντομηνά. Γιατί με όλους αυτούς ο Σα(χλα)μαράς και η παρέα του έχουν κοινά συμφέροντα. Όπως ακριβώς κάνει ο Ερντογάν, ο Σα(χλα)μαράς πέρασε την απόφαση για την ΕΡΤ με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, διότι φοβάται να την περάσει από τη Βουλή. Όπως κάνει κάθε χούντα που σέβεται τον εαυτό της.
Εύχομαι ολόψυχα, αυτή η απόφαση να αποτελέσει τον "ξαφνικό θάνατο" του Σα(χλα)μαρά..
Swell
Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013
Ο νέος φόρος που απαιτείται για τη σωτηρία…
Aφού φορολογούν ό,τι κινείται κι ό,τι έχει σχέση με…ακίνητο.
Αφού σου παίρνουν ό,τι έχεις και δεν έχεις, ακόμα κι ό,τι έχεις (πχ σπίτι που σου άφησαν οι παππούδες και οι γονείς σου μετά από σκληρή δουλειά μιας ολόκερης ζωής!) ακόμα κι αν δεν έχεις λεφτά (λόγω παρατεταμένης ανεργίας που οι “σωτήρες” της χώρας επέβαλλαν για να σε…σώσουν)…
Αφού μόνο στον τοίχο του εκτελεστικού αποσπάσματος δεν σε έχουν στήσει ακόμα και σε λίγο δεν θα…μείνει τίποτα που έχεις ή παράγεις και πληρώνεσαι (με ψιχουλάκια) για να σου πάρουν…
Τι άλλο φόρο μπορεί να απαιτήσουν; Η χώρα χρωστάει πολλά και κινδυνεύει πάντα να χρεωκοπήσει εντός της μεγάλης ευρωπαϊκής αγκαλιάς του ευρώ (τους)…
Χμ! Πόσα κυβικά εκατοστά αέρα αντιστοιχούν σε κάθε “πολίτη”;
Οπότε, το βρήκαμε και το προτείνουμε για να σωθεί το κράτος μας που τόσο πασχίζει για εμάς:
Για τους κατοίκους των αστικών περιοχών, όπου ο αέρας είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένος, το κάθε κυβικό εκατοστό να φορολογηθεί με 5 λεπτά και σε ημιαστικές περιοχές, με εξακριβωμένη καλύτερη ποιότητα αέρα, με 10 λεπτά του ευρώ.
Όσο για τους κατοίκους της επαρχίας, όπου ο αέρας είναι σαφώς καλύτερος (κι αφού γίνουν λεπτομερείς μετρήσεις της ποιότητας του αέρα για να είναι πιο αντικειμενικό το κράτος απέναντι στους υπηκόους του), η τιμή του κυβικού εκατοστού να κυμαίνεται ανάμεσα στα 12 με 15 λεπτά! Καθώς “το καλό πράγμα κοστίζει”, ιδιαίτερα σε αυτές τις δύσκολες μέρες για την πατρίδα μας…
(Όλα για τους τοκογλύφους, που πλέον έχουν συστήσει ολόκληρη Διεθνή!)
Οι ρίζες του μίσους – του Κορνήλιου Καστοριάδη
via: Εποχή
Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δυο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο. Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μία«διαφανή» κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.
Κατά τη διαδικασία κοινωνικοποίησης, οι δύο διαστάσεις του μίσους χαλιναγωγούνται σε σημαντικό βαθμό, τουλάχιστον όσον αφορά τις πιο δραματικές εκδηλώσεις τους. Εν μέρει αυτό επιτυγχάνεται μέσω του μόνιμου αντιπερισπασμού που ασκείται στην καταστροφική τάση από τους «εποικοδομητικούς» κοινωνικούς σκοπούς – την εκμετάλλευση της φύσης, τον συναγωνισμό διαφόρων ειδών (τις «ειρηνικές» αγωνιστικές δραστηριότητες, όπως ο αθλητισμός, τον οικονομικό ή πολιτικό ανταγωνισμό, κτλ). Όλες αυτές οι διέξοδοι κατευθύνουν ένα μέρος του μίσους και της«διαθέσιμης» καταστροφικής ενέργειας, αλλά όχι το σύνολο τους.
Το κομμάτι του μίσους και της καταστροφικότητας που απομένει φυλάσσεται σε μία δεξαμενή έτοιμη να μετατραπεί σε καταστροφικές δραστηριότητες, σχηματοποιημένες και θεσμοθετημένες, που στρέφονται εναντίον άλλων ομάδων – δηλαδή να μετατραπεί σε πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ψυχικό μίσος είναι η «αιτία» του πολέμου. Αλλά το μίσος είναι, αναμφίβολα, ένας όρος, όχι μόνο απαραίτητος αλλά και ουσιαστικός, του πόλεμοι».
Το μίσος καθορίζει τον πόλεμο και εκφράζεται μέσω αυτού, Η φράση του Αντρέ Μαλρό «είθε η νίκη σε αυτό τον πόλεμο να ανήκει σε όσους πολέμησαν χωρίς να τον αγαπούν» εκφράζει μία ελπίδα που στην πραγματικότητα διαψεύδεται σε όλους σχεδόν τους πολέμους. Αλλιώς δεν θα καταλαβαίναμε πώς εκατομμύρια άνθρωποι στη διάρκεια της ιστορίας ήταν πρόθυμοι, από τη μία στιγμή στην άλλη, να σκοτώσουν αγνώστους ή να σκοτωθούν από αυτούς. Και όταν η δεξαμενή του μίσους δεν βρίσκει διέξοδο στον πόλεμο, εκδηλώνεται υπόκωφα με τη μορφή της περιφρόνησης, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.
Οι καταστροφικές τάσεις των ατόμων συνάδουν απόλυτα με την ανάγκη μίας κοινωνίας να ενδυναμώνει τη θέση των νόμων, των αξιών και των κανόνων της, ως μοναδικά στην τελειότητα τους και ως τα μόνα αληθινά, ενώ οι νόμοι, τα πιστεύω και τα έθιμα των άλλων είναι κατώτερα, λανθασμένη, άσχημα, αηδιαστικά, φριχτά, διαβολικά.
Και αυτό, με τη σειρά του, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις ψυχικές ανάγκες του ατόμου. Γιατί ό,τι υπάρχει πέρα από τον κύκλο σημασιών που τόσο επίπονα περιέβαλε στον δρόμο προς την κοινωνικοποίηση είναι λανθασμένο, άσχημο, ασύνετο. Το αυτό συμμερίζεται η ομάδα στην οποία ανήκει: φυλή, χωριό, έθνος, θρησκεία. Πρέπει να γίνει σαφώς αντιληπτό ότι κάθε απειλή προς τις θεσμοθετημένες ομάδες, στις οποίες ανήκουν τα άτομα, βιώνεται από αυτά ως πιο σοβαρή από μία απειλή κατά της ζωής τους,
Τα χαρακτηριστικά αυτά παρατηρούνται με μεγαλύτερη ένταση στις εντελώς κλειστές κοινωνίες: στις αρχαϊκές ή παραδοσιακές αλλά ακόμη περισσότερο στις σύγχρονες απολυταρχικές. Η κύρια απάτη είναι πάντα: οι κανόνες μας είναι το καλό· το καλό είναι οι κανόνες μας· οι κανόνες μας δεν είναι ίδιοι με τους δικούς τους· άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Επίσης: ο θεός μας είναι ο αληθινός· η αλήθεια είναι ο θεός μας· ο θεός μας δεν είναι ίδιος με τον δικό τους· άρα ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός.
Πάντα φαινόταν σχεδόν αδύνατο οι ανθρώπινες ομάδες να αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως ακριβώς αυτό: απλώς διαφορετικό. Επίσης, ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίζουν τους θεσμούς των άλλων ως ούτε κατώτερους ούτε ανώτερους αλλά απλώς ως διαφορετικούς. Η συνάντηση μίας κοινωνίας με άλλες συνήθως ανοίγει τον δρόμο για τρεις πιθανές εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς είναι ίσοι ή είναι κατώτεροι. Αν δεχτούμε ότι είναι ανώτεροι, οφείλουμε να απαρνηθούμε τους θεσμούς μας και να υιοθετήσουμε τους δικούς τους. Αν είναι ίσοι θα μας ήταν αδιάφορο αν οι άλλοι είναι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες. Οι δύο αυτές πιθανότητες είναι απαράδεκτες. Διότι αμφότερες προϋποθέτουν ότι το άτομο πρέπει να εγκαταλείψει τα σημεία αναφοράς του ή τουλάχιστον να τα θέσει υπό αμφισβήτηση.
Δεν απομένει λοιπόν παρά η τρίτη πιθανότητα: οι άλλοι είναι κατώτεροι. Αυτό βεβαίως αποκλείει την πιθανότητα οι άλλοι να είναι ίσοι με εμάς, με την έννοια ότι οι θεσμοί τους απλώς δεν συγκρίνονται με τους δικούς μας. Ακόμη και στην περίπτωση «μη θρησκευτικών» πολιτισμών, μία τέτοια παραδοχή θα δημιουργούσε αναπάντητα ερωτηματική στο καθαρώς θεωρητικό επίπεδο: πώς αντιμετωπίζει κανείς κοινωνίες που δεν αναγνωρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιβάλλουν στους πολίτες τους σκληρές ποινές ή έχουν απαράδεκτα έθιμα;
Ο δρόμος προς την αναγνώριση του διαφορετικού αρχίζει στο ίδιο σημείο και έχει τα ίδια κίνητρα με την αμφισβήτηση των δεδομένων θεσμών της κοινωνίας, την απελευθέρωση των σκέψεων και των πράξεων, εν ολίγοις τη γέννηση της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας. Εδώ μπαίνει κανείς σε πειρασμό να πει ότι το άνοιγμα της σκέψης και ο μερικός και σχετικός εκδημοκρατισμός των πολιτικών καθεστώτων της Δύσης συνοδεύτηκαν από την παρακμή του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Ωστόσο, δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή την ιδέα χωρίς να θέσουμε ισχυρούς περιορισμούς. Αρκεί να σκεφτούμε με πόσο ακραία επιθετικότητα επανεμφανίστηκε ο εθνικισμός, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός τον 20ό αιώνα σε χώρες «ανεπτυγμένες» και «δημοκρατικές».
Όλα όσα ειπώθηκαν μέχρι εδώ αφορούν τον αποκλεισμό του άλλου. Δεν αρκούν για να «εξηγήσουμε» γιατί αυτός ο αποκλεισμός γίνεται διάκριση, περιφρόνηση, απομόνωση, και τελικά μίσος, λύσσα και δολοφονική τρέλα. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να υπάρξει γενική «εξήγηση».
Μπορώ μόνο να αναφέρω έναν παράγοντα που αφορά τις μαζικές εκρήξεις εθνικού και ρατσιστικού μίσους στη σύγχρονη εποχή. Η κατάρρευση, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σχεδόν όλων των αρχών είχε ως επίπτωση τη συσπείρωση για λόγους ταύτισης γύρω από τη «θρησκεία», το «έθνος» ή τη «ράτσα» και όξυνε το μίσος προς τους ξένους. Η κατάσταση δεν είναι διαφορετική στις μη ευρωπαϊκές κοινωνίες που υφίστανται το σοκ της εισβολής του μοντέρνου τρόπου ζωής, άρα και την κονιοποίηση των παραδοσιακών σημείων αναφοράς με τα οποία ταυτίζονται τα άτομα. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του θρησκευτικού και/ή εθνικού φανατισμού.
Μία τελευταία παρατήρηση που αφορά τον ρατσισμό. Το κύριο και καθοριστικό χαρακτηριστικό του ρατσισμού είναι η «απαραίτητη μη μετατρεψιμότητα» του άλλου. Ο θρησκευτικά μισαλλόδοξος δέχεται με χαρά τον προσηλυτισμό των απίστων ο «λογικά» εθνικιστής χαίρεται όταν ξένα εδάφη προσαρτώνται στη χώρα του και οι κάτοικοι τους «αφομοιώνονται» Δεν είναι όμως τέτοια η περίπτωση του ρατσιστή. Οι γερμανοί εβραίοι θα ήθελαν να παραμείνουν πολίτες του Τρίτου Ράιχ· αλλά οι ναζιστές ούτε να το ακούσουν.
Ακριβώς γιατί στην περίπτωση του ρατσισμού το αντικείμενο του μίσους πρέπει να είναι «μη μετατρέψιμο». Γι” αυτό ο ρατσιστής επικαλείται ή εφευρίσκει δήθεν φυσικά (βιολογικά), άρα μη μετατρέψιμα, χαρακτηριστικά του αντικειμένου του μίσους του: το χρώμα του δέρματος του, τα διακριτικά γνωρίσματα του προσώπου του. Τέλος, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να συνδέσουμε αυτή την ακραία μορφή του μίσους προς τον άλλο με το πιο σκοτεινό, πιο άγνωστο και πιο συγκρατημένο είδος μίσους: το μίσος προς τον εαυτό μας.
Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα.
eagainst.com
Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δυο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο. Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μία«διαφανή» κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.
Κατά τη διαδικασία κοινωνικοποίησης, οι δύο διαστάσεις του μίσους χαλιναγωγούνται σε σημαντικό βαθμό, τουλάχιστον όσον αφορά τις πιο δραματικές εκδηλώσεις τους. Εν μέρει αυτό επιτυγχάνεται μέσω του μόνιμου αντιπερισπασμού που ασκείται στην καταστροφική τάση από τους «εποικοδομητικούς» κοινωνικούς σκοπούς – την εκμετάλλευση της φύσης, τον συναγωνισμό διαφόρων ειδών (τις «ειρηνικές» αγωνιστικές δραστηριότητες, όπως ο αθλητισμός, τον οικονομικό ή πολιτικό ανταγωνισμό, κτλ). Όλες αυτές οι διέξοδοι κατευθύνουν ένα μέρος του μίσους και της«διαθέσιμης» καταστροφικής ενέργειας, αλλά όχι το σύνολο τους.
Το κομμάτι του μίσους και της καταστροφικότητας που απομένει φυλάσσεται σε μία δεξαμενή έτοιμη να μετατραπεί σε καταστροφικές δραστηριότητες, σχηματοποιημένες και θεσμοθετημένες, που στρέφονται εναντίον άλλων ομάδων – δηλαδή να μετατραπεί σε πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ψυχικό μίσος είναι η «αιτία» του πολέμου. Αλλά το μίσος είναι, αναμφίβολα, ένας όρος, όχι μόνο απαραίτητος αλλά και ουσιαστικός, του πόλεμοι».
Το μίσος καθορίζει τον πόλεμο και εκφράζεται μέσω αυτού, Η φράση του Αντρέ Μαλρό «είθε η νίκη σε αυτό τον πόλεμο να ανήκει σε όσους πολέμησαν χωρίς να τον αγαπούν» εκφράζει μία ελπίδα που στην πραγματικότητα διαψεύδεται σε όλους σχεδόν τους πολέμους. Αλλιώς δεν θα καταλαβαίναμε πώς εκατομμύρια άνθρωποι στη διάρκεια της ιστορίας ήταν πρόθυμοι, από τη μία στιγμή στην άλλη, να σκοτώσουν αγνώστους ή να σκοτωθούν από αυτούς. Και όταν η δεξαμενή του μίσους δεν βρίσκει διέξοδο στον πόλεμο, εκδηλώνεται υπόκωφα με τη μορφή της περιφρόνησης, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.
Οι καταστροφικές τάσεις των ατόμων συνάδουν απόλυτα με την ανάγκη μίας κοινωνίας να ενδυναμώνει τη θέση των νόμων, των αξιών και των κανόνων της, ως μοναδικά στην τελειότητα τους και ως τα μόνα αληθινά, ενώ οι νόμοι, τα πιστεύω και τα έθιμα των άλλων είναι κατώτερα, λανθασμένη, άσχημα, αηδιαστικά, φριχτά, διαβολικά.
Και αυτό, με τη σειρά του, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις ψυχικές ανάγκες του ατόμου. Γιατί ό,τι υπάρχει πέρα από τον κύκλο σημασιών που τόσο επίπονα περιέβαλε στον δρόμο προς την κοινωνικοποίηση είναι λανθασμένο, άσχημο, ασύνετο. Το αυτό συμμερίζεται η ομάδα στην οποία ανήκει: φυλή, χωριό, έθνος, θρησκεία. Πρέπει να γίνει σαφώς αντιληπτό ότι κάθε απειλή προς τις θεσμοθετημένες ομάδες, στις οποίες ανήκουν τα άτομα, βιώνεται από αυτά ως πιο σοβαρή από μία απειλή κατά της ζωής τους,
Τα χαρακτηριστικά αυτά παρατηρούνται με μεγαλύτερη ένταση στις εντελώς κλειστές κοινωνίες: στις αρχαϊκές ή παραδοσιακές αλλά ακόμη περισσότερο στις σύγχρονες απολυταρχικές. Η κύρια απάτη είναι πάντα: οι κανόνες μας είναι το καλό· το καλό είναι οι κανόνες μας· οι κανόνες μας δεν είναι ίδιοι με τους δικούς τους· άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Επίσης: ο θεός μας είναι ο αληθινός· η αλήθεια είναι ο θεός μας· ο θεός μας δεν είναι ίδιος με τον δικό τους· άρα ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός.
Πάντα φαινόταν σχεδόν αδύνατο οι ανθρώπινες ομάδες να αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως ακριβώς αυτό: απλώς διαφορετικό. Επίσης, ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίζουν τους θεσμούς των άλλων ως ούτε κατώτερους ούτε ανώτερους αλλά απλώς ως διαφορετικούς. Η συνάντηση μίας κοινωνίας με άλλες συνήθως ανοίγει τον δρόμο για τρεις πιθανές εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς είναι ίσοι ή είναι κατώτεροι. Αν δεχτούμε ότι είναι ανώτεροι, οφείλουμε να απαρνηθούμε τους θεσμούς μας και να υιοθετήσουμε τους δικούς τους. Αν είναι ίσοι θα μας ήταν αδιάφορο αν οι άλλοι είναι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες. Οι δύο αυτές πιθανότητες είναι απαράδεκτες. Διότι αμφότερες προϋποθέτουν ότι το άτομο πρέπει να εγκαταλείψει τα σημεία αναφοράς του ή τουλάχιστον να τα θέσει υπό αμφισβήτηση.
Δεν απομένει λοιπόν παρά η τρίτη πιθανότητα: οι άλλοι είναι κατώτεροι. Αυτό βεβαίως αποκλείει την πιθανότητα οι άλλοι να είναι ίσοι με εμάς, με την έννοια ότι οι θεσμοί τους απλώς δεν συγκρίνονται με τους δικούς μας. Ακόμη και στην περίπτωση «μη θρησκευτικών» πολιτισμών, μία τέτοια παραδοχή θα δημιουργούσε αναπάντητα ερωτηματική στο καθαρώς θεωρητικό επίπεδο: πώς αντιμετωπίζει κανείς κοινωνίες που δεν αναγνωρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιβάλλουν στους πολίτες τους σκληρές ποινές ή έχουν απαράδεκτα έθιμα;
Ο δρόμος προς την αναγνώριση του διαφορετικού αρχίζει στο ίδιο σημείο και έχει τα ίδια κίνητρα με την αμφισβήτηση των δεδομένων θεσμών της κοινωνίας, την απελευθέρωση των σκέψεων και των πράξεων, εν ολίγοις τη γέννηση της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας. Εδώ μπαίνει κανείς σε πειρασμό να πει ότι το άνοιγμα της σκέψης και ο μερικός και σχετικός εκδημοκρατισμός των πολιτικών καθεστώτων της Δύσης συνοδεύτηκαν από την παρακμή του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Ωστόσο, δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή την ιδέα χωρίς να θέσουμε ισχυρούς περιορισμούς. Αρκεί να σκεφτούμε με πόσο ακραία επιθετικότητα επανεμφανίστηκε ο εθνικισμός, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός τον 20ό αιώνα σε χώρες «ανεπτυγμένες» και «δημοκρατικές».
Όλα όσα ειπώθηκαν μέχρι εδώ αφορούν τον αποκλεισμό του άλλου. Δεν αρκούν για να «εξηγήσουμε» γιατί αυτός ο αποκλεισμός γίνεται διάκριση, περιφρόνηση, απομόνωση, και τελικά μίσος, λύσσα και δολοφονική τρέλα. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να υπάρξει γενική «εξήγηση».
Μπορώ μόνο να αναφέρω έναν παράγοντα που αφορά τις μαζικές εκρήξεις εθνικού και ρατσιστικού μίσους στη σύγχρονη εποχή. Η κατάρρευση, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σχεδόν όλων των αρχών είχε ως επίπτωση τη συσπείρωση για λόγους ταύτισης γύρω από τη «θρησκεία», το «έθνος» ή τη «ράτσα» και όξυνε το μίσος προς τους ξένους. Η κατάσταση δεν είναι διαφορετική στις μη ευρωπαϊκές κοινωνίες που υφίστανται το σοκ της εισβολής του μοντέρνου τρόπου ζωής, άρα και την κονιοποίηση των παραδοσιακών σημείων αναφοράς με τα οποία ταυτίζονται τα άτομα. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του θρησκευτικού και/ή εθνικού φανατισμού.
Μία τελευταία παρατήρηση που αφορά τον ρατσισμό. Το κύριο και καθοριστικό χαρακτηριστικό του ρατσισμού είναι η «απαραίτητη μη μετατρεψιμότητα» του άλλου. Ο θρησκευτικά μισαλλόδοξος δέχεται με χαρά τον προσηλυτισμό των απίστων ο «λογικά» εθνικιστής χαίρεται όταν ξένα εδάφη προσαρτώνται στη χώρα του και οι κάτοικοι τους «αφομοιώνονται» Δεν είναι όμως τέτοια η περίπτωση του ρατσιστή. Οι γερμανοί εβραίοι θα ήθελαν να παραμείνουν πολίτες του Τρίτου Ράιχ· αλλά οι ναζιστές ούτε να το ακούσουν.
Ακριβώς γιατί στην περίπτωση του ρατσισμού το αντικείμενο του μίσους πρέπει να είναι «μη μετατρέψιμο». Γι” αυτό ο ρατσιστής επικαλείται ή εφευρίσκει δήθεν φυσικά (βιολογικά), άρα μη μετατρέψιμα, χαρακτηριστικά του αντικειμένου του μίσους του: το χρώμα του δέρματος του, τα διακριτικά γνωρίσματα του προσώπου του. Τέλος, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να συνδέσουμε αυτή την ακραία μορφή του μίσους προς τον άλλο με το πιο σκοτεινό, πιο άγνωστο και πιο συγκρατημένο είδος μίσους: το μίσος προς τον εαυτό μας.
Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα.
eagainst.com
Τι είναι ο μετα-νεωτερικός ολοκληρωτισμός;
Όταν το προ-νεωτερικό γερνάει,
το μετα-νεωτερικό καταρρέι
§1
Αφότου ο Lyotard μίλησε για μετα-νεωτερική κατάσταση και συνετέλεσε, ώστε να διαδοθεί ευρέως η έννοια της μετα-νεωτερικότητας, αρκετές σύγχρονες φιλοσοφικές και κοινωνιολογικές ερμηνείες εστιάζονται λιγότερο στην ανάγκη ανάδυσης ενός νέου κοινωνικού συστήματος και περισσότερο σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις, που εν μέρει ή εν πολλοίς τις υπαγορεύει η ίδια η πληροφορική δομή της κοινωνίας δυτικού τύπου. Στο πλαίσιο τέτοιων πιθανών μεταρρυθμίσεων, συνήθως γίνεταιμετατόπιση των πολιτικών ιδεολογιών, σχεδιασμών ή πρακτικών από ένα σύστημα παραγωγής υλικών αγαθών με αντίστοιχη άνοδο του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων σε ένα σύστημα οργάνωσης της πληροφορίας ως παρα-πληροφορίας: δηλαδή συστηματικής και συστημικής παραπληροφόρησης. Αυτή ωστόσο η μετατόπιση έχει και την «επιστημονική» της δικαιολόγηση, που εκπορεύεται συνήθως από συστημικούς «διανοούμενους» μειωμένης πνευματικότητας, αλλά απύθμενης αερολογίας (Χάιντεγκερ). Μια ανεξέλεγκτη ανεπιστημονική σκοπιμότητα ετούτης της αερολογίας εισδύει κάθε φορά στις μάζες και τις συσκοτίζει –ή ακόμη και στην ίδια τη σοβαρή επιστημονική αναζήτηση και [δύναται να] την αποπροσανατολίζει– με τη γενική μορφήεπιστημολογικών εγχειρημάτων. Σε τούτα τα εγχειρήματα ανήκουν κατά περιόδους οι «μεγάλες αφηγήσεις» για οικονομικούς σχεδιασμούς, για φιλοσοφικές, κοινωνιολογικές, ιστορικές και άλλες «επ-εξηγήσεις» ή για πολιτικά προτάγματα «σωτήριας» εθνικής ευθύνης.
§2
Η σύγχυση από τέτοιες «μεγάλες αφηγήσεις» εκφράζεται, κατά κανόνα, με την [ή στην] αδυναμία να αντιλαμβανόμαστε πως μας έχει παγιδεύσει ένας κόσμος συμβάντων, τον οποίο αδυνατούμε να ελέγξουμε. Με όρους του Μαρξ ένας τέτοιος κόσμος εμφανίζεται μέσα στην ιστορία ως έναςκόσμος από ασυνέχειες και μπορεί να ελεγχθεί μέσα από γενικές αρχές. Ο χαρακτήρας της ασυνέχειας όμως δεν είναι πάντοτε ο ίδιος. Άλλη ήταν, για παράδειγμα, η ασυνέχεια/οι ασυνέχειες κατά τη φάση μετάβασης από τη φεουδαρχική στην αστική κοινωνία, άλλη ή άλλες στη μετα-νεωτερική ή μετα-καπιταλιστική εποχή. Το ζητούμενο στους μετα-νεωτερικούς ή μετα-μοντέρνους καιρούς δεν είναι η παραγνώριση ή επικάλυψη του ως άνω κόσμου συμβάντων με επιτηδεύσεις γενικών κατευθύνσεων ή επιστημολογικών-συστημικών θεμελιώσεων, αλλά η αποκάλυψη του εκάστοτε συγκαλυπτόμενου ή συγκαλυμμένου. Αποκάλυψη δεν σημαίνει μια επί πλέον μεταφυσική θεώρηση, έστω και με υλιστικούς όρους, αλλά, πριν απ’ όλα, διάγνωση του παρόντος. Τι συμβαίνει, ανάμεσα στα άλλα, στο παρόν; Σε επίπεδο πολιτικού συστήματος, η μαζική δημοκρατία ολοκληρώνεται με ολοκληρωτικές, κατά το μάλλον ή ήττον, μεθόδους και πρακτικές. Σε επίπεδο οικονομίας, ο εν λόγω ολοκληρωτικός χαρακτήρας εκδηλώνεται ως ολοκληρωτική «κατάληψη», ήτοι εξάρτηση, της παραγωγής από άψυχες δυνάμεις, που πλανιούνται ως φάντασμα πάνω από τις ζωντανές δυνάμεις:ολοκληρωτική εμπορευματοποίηση της παραγωγής και της μισθωτής εργασίας· ολοκληρωτικός «εξορθολογισμός» με τη μορφή του γραφειοκρατικού συγκεντρωτισμού και με μια ένοχη αξιοποίηση της τεχνολογίας.
§3
Αυτός ο ολοκληρωτικός «εξορθολογισμός» διέπεται από αξεδιάλυτες αντιφάσεις: θεωρητικά υποτίθεται πως ως «εξορθολογισμός» πλημμυρίζει την ανθρώπινη κοινωνία με βεβαιότητα ή με μια βέβαιη γνώση, με εμπιστοσύνη και αξιοπιστία· πρακτικά όμως την οδηγεί σε κατάρρευσημέσα στα [ή μέσα από τα] κύματα της επίγνωσης πως καμιά γνώση δεν είναι βέβαιη, πως ό,τι θεμελιωτικό –επιστημονικά ή φιλοσοφικά– προϋπήρξε, αποδεικνύεται αναξιόπιστο. Το μετα-νεωτερικής υφήςξερίζωμα του συγκεκριμένου θεμελιωτισμού συμπορεύεται με τοιδεολόγημα περί «τέλους της ιστορίας». Τούτο υποδηλώνει πως η νεωτερικότητα, ήγουν μετα-νεωτερικότητα, ενσωματώνει κάθε τοπικότητα σε έναν επεκτατικό μετασχηματισμό του χώρου, που φέρει το όνομα παγκοσμιοποίηση. Η τελευταία δεν είναι πια ένα λεκτικό σχήμα, αλλά η προμελετημένα βίαιη επικράτηση παγκόσμιων κοινωνικών σχέσεων, όπου κάθε τοπική σχέση, ως συμβάν, χάνει την αυτονομία της και καθορίζεται από άλλα συμβάντα των πιο απόμακρων τοπικοτήτων. Κάτι τέτοιο συμβαίνει κατά κόρον στην Ελλαδική κοινωνία, ώστε ανθρώπους και πράγματα, όλους και όλα να τα κυβερνά μια οντολογική αβεβαιότητα. Και το σύστημα του έθνους-κράτους; Αποδείχτηκε πολύ μικρό και ανίσχυρο για υπεράσπιση του εαυτού του, πολύ κραταιό όμως για να επιδαψιλεύει στους κρατικούς-εξουσιαστικούς μοχλούς της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας αβρότητες και τελετουργικές ευγένειες εκδούλευσης. Κατ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να κατανοείται καλύτερα ομαρασμός της νεοελληνικής πραγματικότητας. Οποιαδήποτε άλλη ιδεολογική επιχρύσωση ή παρηγορητική ανορθολογικότητα επιβεβαιώνει αυτό τον μαρασμό, καθώς δεν αντιστέκεται στη ραγδαία αύξηση της ολοκληρωτικής εξουσίας.
Γράμμα στον παλιό μου καθοδηγητή...
Απόγευμα Σαββάτου στη ΝΕΤ ο Χρύσανθος Λαζαρίδης ανέλυε στον έκθαμβο δημοσιογράφο τις απόψεις του επί παντός επιστητού. Αυτό είναι για όσους γνωρίζουν τον...
Χ.Λ. είναι κάτι που τον ευχαριστεί ιδιαίτερα. Γενικά ήταν η αναμενόμενη γνωστή παράθεση των λόγων που ο Σαμαράς και η ΝΔ είναι η καλύτερη λύση για τον τόπο από τα χείλη του προσωπικού πρωθυπουργικού συμβούλου.
Στις ερωτήσεις όμως περί ναζιστών και ακροδεξιάς βίας ο Χ.Λ. υποστήριξε δυο απόψεις που ξεπερνούνε τα όρια της κοινής και όχι μόνο λογικής. Πρώτον ότι η Αριστερά φταίει για την άνοδο της Ακροδεξιάς και δεύτερον ότι η Αριστερά περίπου ανατριχιάζει με την έννοια της πατρίδας.
Εδώ όμως ακόμα και ο πλέον καλόβολος αριστερός «τα παίρνει»!
Κύριε σύμβουλε, για να το ξεκαθαρίζουμε μια και η ελληνική γλώσσα δίνει απεριόριστα αυτή τη δυνατότητα.
Η Αριστερά για την πατρίδα, όπως ίσως θυμάστε κι εσείς, από την αρχική σας πολιτικής προέλευση, έχει δώσει ποτάμια αίματος όχι «μόνο για Ελληνες» αλλά για μια ελεύθερη Ελλάδα και μια δημοκρατική χώρα. Οσο για τις εποχές που προλάβαμε να ζήσουμε, η Αριστερά μόνη της σχεδόν στάθηκε απέναντι στη χούντα, χωρίς μισόλογα, με λάθη ίσως, αλλά χωρίς μισόλογα.
Οταν η χούντα, με τη συνεργασία μυστικών ξένων υπηρεσιών και κρατών, λεηλατούσε πέρα από τις ζωές, τον πλούτο της χώρας και τον παρέδιδε σε επιχειρηματίες και εφοπλιστές, υποστηρικτές του καθεστώτος, όταν έβαζε πρώτη αυτή πόδι στα δάση της πατρίδας με τις βίλες και τα ρουσφέτια στους επικεφαλής της, όταν υπεξαιρούσε ακόμα και τα χρήματα για την αγορά αμυντικών όπλων ή αγόραζε σάπια κρέατα για τις ένοπλες δυνάμεις, όταν αποκαθιστούσε την προδοσία των δωσιλόγων και των Χιτών που συνεργάστηκαν με τους Ναζί για να αποτρέψει τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» κι όταν απαγόρευε την παραμικρή διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής σε εκείνους που υπέφεραν, η Αριστερά έτρωγε το ξύλο, τα βασανιστήρια και τις εξορίες για να τα πούμε εν… τάχει.
Οταν η χούντα ξεπουλούσε την Κύπρο για να εμπεδώσει κι εκεί το καθεστώς της, επιχειρώντας να δολοφονονήσει τον Μακάριο, η Αριστερά ούρλιαζε. Οταν ο τουρκικός στρατός μπήκε στην Κύπρο, μετά το χουντικό πραξικόπημα, η Αριστερά βγήκε στους δρόμους μαζί με όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Αυτά τα ολίγα για τα παλιά.
Αργότερα, όλοι, δεξιοί κι αριστεροί και κεντρώοι δοκίμασαν να περπατήσουν σε μια νέα κατάσταση. Ξανά όμως στήθηκαν τα εμπόδια της πατριδοκαπηλίας, ξανά οι ισχυροί δεσμοί της χούντας της Δεξιάς και του παρακράτους δεν επέτρεψαν τότε την κάθαρση. Ξανά στήθηκαν οι χοροί των λεηλασιών και της σπατάλης και κυρίως της μίζας. Μεγάλωσε απλά η πίτα. Η Ακροδεξιά δεν έπαψε ποτέ να κάνει έστω και στοιχειωδώς αλλά πάντως αισθητή την παρουσία της.
Οταν λοιπόν βρήκε την ευκαιρία, «ξεπετάχτηκε», χάρη και στις δικές σας ενέργειες, μαζί με τις εθνικιστικές κορώνες: για τους Τούρκους που καίγανε τα δάση, για τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, για το φλερτ με τους φανατικούς θρησκόληπτους που μισούν την επιστήμη, για την απόλυτη προπαγάνδα των ΜΜΕ που ταύτιζε και ταυτίζει τη λέξη τρομοκρατία με την Αριστερά, για την εγκληματικότητα που τάχα προκάλεσαν μόνοι οι μετανάστες, για το ξύλο στις διαδηλώσεις, για την αποθράσυνση των πραιτόρων της ΕΛΑΣ, για τη στοχοποίηση των Εξαρχείων και των νέων που «διέφεραν», για τους αγανακτισμένους πολίτες που μεταμορφώθηκαν σε Χρυσαυγίτες και για όλα τα άλλα, ων ουκ έστι αριθμός.
Οταν δε τα πράγμα τα έφτασαν στη σημερινή κρίση, όπου οι υπερασπιστές του έθνους έχωσαν το χέρι στις τσέπες της πατρίδας και τη λεηλάτησαν, η Αριστερά πρώτη σηκώθηκε από τον καναπέ. Αυτή η Αριστερά που «δεν επέτρεπε την έννοια πατρίδα» φωνάζει για την Ελλάδα! Να μην ξεπουληθούν τα ποτάμια της, που οι δικοί σας επιχειρηματικοί φίλοι λερώνουν με απόβλητα και ρύπους.
Να μην καούν τα δάση, μέσα στα οποία οι βίλες και οι δρόμοι των δικών σας κολλητών κατασκευάζονται, να μην ξεπουληθεί η ενέργεια που οι δικοί σας επιχειρηματικοί φίλοι διεκδικούν για τις τσέπες τους, να μην ξεπουληθούν τα λιμάνια που οι δικοί σας πολιτικοί αρχηγοί δίνουν μποναμά στους Κινέζους για να έχουν οι δικοί σας εφοπλιστές φτηνά κατασκευαστικά στην Άπω Ανατολή για πλοία με σημαίες ευκαιρίας. Εσάς βοηθάει η Χρυσή Αυγή που έχει πολλές επαφές και κολλητιλίκια με τους αφορολόγητους πλοιοκτήτες.
Η Χρυσή Αυγή σιγοντάρει τις επιστρατεύσεις, σιγοντάρει τις φωνές που ζητούν γιούρια στη Βουλή, σιγοντάρει τα ΜΜΕ που ζητάνε το κεφάλι των εκάστοτε απεργών (πλην των ταξιτζήδων ίσως), σιγοντάρει τις αθρόες στοιβαγμένες ζωές στα κρατητήρια, σιγοντάρει την απομάκρυνση από την ευρωπαϊκή ζώνη, ειρωνεύεται τις καταδικαστικές για την Ελλάδα ευρωπαϊκές αποφάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το περιβάλλον.
Δεν αναρωτηθήκατε ποτέ κύριε σύμβουλε πώς είναι δυνατό να βρίσκονται στη φυλακή μόνο οι αντιεξουσιαστές και αριστεροί «τρομοκράτες» ενώ πάνω από 600 δολοφονικές επιθέσεις (μόνο μέσα στο 2012 και 2013) ακόμα και με νεκρούς μετανάστες δεν έχουν εξιχνιαστεί; Δεν αναρωτηθήκατε ποτέ πώς εξευτελίζει την πατρίδα μας το δίκαιο του αίματος, η πατριδοκαπηλία, η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός;
Φυσικά και τα γνωρίζετε όλα αυτά και φυσικά η αποστροφή σας για την Αριστερά θα έχει την ερμηνεία της σε διάφορες επιστήμες. Ομως την κάλυψη εγκλημάτων σε βάρος της πατρίδας αλλά και των πολιτών που ζούνε ηθελημένα ή άθελά τους εδώ, μία μόνο επιστήμη την ερμηνεύει και την χαρακτηρίζει πάντα μόνο με ένα τρόπο!
Με δυο λόγια: ενώ εμφανίζεστε ως σύγχρονος, σκεπτόμενος και εκσυγχρονιστής πολιτικός, χρησιμοποιείτε εναντίον της Αριστεράς το πιο παλιό, το πιο φθαρμένο και το πιο βρόμικο επιχείρημα, εκείνο που οδήγησε χιλιάδες αριστερούς στην εξορία και την εκτέλεση. Η άρνηση του πατριωτικού χαρακτήρα της Αριστεράς δεν είναι παρά επανάληψη της εμφυλιοπολεμικής καθεστωτικής προπαγάνδας. Και βέβαια το μόνο που επιτυγχάνει κάτι τέτοιο στις σημερινές συνθήκες είναι να δικαιώνει τους ναζιστές μαχαιροβγάλτες...
Η Άντα Ψαρρά είναι δημοσιογράφος στην Εφημερίδα των Συντακτών
tvxs.gr
Κυριακή 9 Ιουνίου 2013
Αραβική «Άνοιξη» - Τουρκική Άνοιξη;
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Πολλοί αναλυτές μιλούν σήμερα για μια «Τουρκική Άνοιξη» κατά το πρότυπο της δήθεν Αραβικής «Άνοιξης» που ήδη αποδείχθηκε Αραβικός ...χειμώνας, παρά τον μαζικό αποπροσανατολισμό των διεθνών ΜΜΕ που ελέγχονται από την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), με την αγαστή σύμπνοια της εκφυλισμένης «Αριστεράς». Δηλαδή, τους μεταμοντέρνους «Μαρξιστές», «αναρχικούς» κ.λπ. που βασικά εμπνέονται από τις αρχές της ιδεολογικής παγκοσμιοποίησης και άμεσα υποστήριξαν τους δήθεν «επαναστάτες» στη Λιβύη και Συρία, έμμεσα στηρίζοντας και τις ΝΑΤΟϊκές σφαγές στις χώρες αυτές. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και γνήσιες εξεγέρσεις στο πλαίσιο της Αραβικής «Άνοιξης» (π.χ. Τυνησία, Αίγυπτος), σε αντίθεση με τις προσχεδιασμένες από την Υ/Ε, καθώς και τη Σιωνιστική ελίτ, ένοπλες εξεγέρσεις στη Λιβύη και τη Συρία.
Όμως, για να κατανοήσουμε τι πραγματικά συνέβη στην Αραβική «Άνοιξη», που έχει απόλυτη συνάφεια με το τι συμβαίνει στη Τουρκία σήμερα, πρέπει να κάνουμε την βασική διάκριση μεταξύ εξεγέρσεων εναντίον αποτυχημένων πελατειακών καθεστώτων (Τυνησία, Αίγυπτος, Μπαχρέιν κ.λπ.) και μη πελατειακών καθεστώτων που στηρίζονται σε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, όπως το Γκανταφικό καθεστώς στη Λιβύη και το Μπααθικό καθεστώς στη Συρία. Και στις δύο περιπτώσεις καθεστώτων ο απώτερος σκοπός της Υ/Ε είναι η πλήρης ενσωμάτωση των χωρών αυτών στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), η οποία ανέτειλε με την ανάδυση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ―που προκάλεσε η μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια― και την σχεδόν ταυτόχρονη κατάρρευση του «υπαρκτού». Η ενσωμάτωση αυτή προϋποθέτει την πλήρη ένταξη στους διεθνείς θεσμούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (ΠΟΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ.) και το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών, ιδιωτικοποιήσεις, ελαστικές εργασιακές σχέσεις κ.λπ., καθώς και την εφαρμογή κάποιας μορφής αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» που θα οδηγούσε σε κάποια κοινοβουλευτική Χούντα. Είναι φανερό ότι στη ΝΔΤ οι κοινοβουλευτικές Χούντες έχουν αντικαταστήσει παντού τις στρατιωτικές, εφόσον είναι πολύ πιο αποτελεσματικές στην απορρόφηση των λαϊκών κραδασμών από την εφαρμογή των άγριων νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Τα μέσα όμως που χρησιμοποιούνται για την πλήρη ενσωμάτωση των χωρών αυτών στη ΝΔΤ είναι εντελώς διαφορετικά στη περίπτωση αποτυχημένων πελατειακών καθεστώτων ήδη εντεταγμένων στη ΝΔΤ, από αυτή των μη πελατειακών. Στην πρώτη περίπτωση, οι λαοί αποτελούν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και μπορεί να στοιχειοθετηθεί ότι, ήδη μετά την εισβολή στο Ιράκ, η Υ/Ε αποφάσισε την ανατροπή παρόμοιων καθεστώτων όχι διά των όπλων αλλά με «ροζ επαναστάσεις», σαν αυτές που στέφθηκαν με επιτυχία στη Γεωργία, Ουκρανία κ.λπ.. Η ομιλία Ομπάμα στο Κάιρο μόλις ανέλαβε την πρώτη Προεδρία ήταν, σχετικά, σαφής. Στην Αίγυπτο και τη Τυνησία η Υ/Ε δεν είχε παρά να χρησιμοποιήσει σαν καταλύτη τη «νεολαία του facebook» για την αρχική οργάνωση της λαϊκής διαμαρτυρίας στις πλατείες, ωστε να ξεχυθούν κατόπιν τα λαϊκά ποτάμια που, κατάλληλα χειραγωγημένα από τις επιτροπές των πλατειών και το ίντερνετ, έθεταν το ανώδυνο για τις ελίτ αίτημα «να φύγει ο δικτάτορας» ―αίτημα το οποίο ο στρατός των χωρών αυτών που «κατά σύμπτωση» ελεγχόταν από την Υ/Ε μπορούσε εύκολα να ικανοποιήσει. Στη συνέχεια, η μορφή αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» που επιλέχθηκε από την Υ/Ε για την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών ήταν ένα είδος Ισλαμικού «εκδημοκρατισμού» από συντηρητικά Ισλαμικά κόμματα, όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα, που σήμερα δυναστεύει την Αίγυπτο και τη Τυνησία και προορίζεται να παίξει σημαντικό ρόλο και στη Συρία σε περίπτωση έξωσης των Μπααθιστών. Στην περίπτωση, όμως, των μη πελατειακών καθεστώτων που διαθέτουν ισχυρή λαϊκή βάση, ενώ η Υ/Ε δεν έχει πρόσβαση στους μοχλούς εξουσίας (στρατό κ.λπ.), η μόνη δυνατότητά της για την αλλαγή καθεστώτος περνά μέσα από την προσχεδιασμένη ένοπλη εξέγερση.
Στην Τουρκία του Ερντογάν, βέβαια, υπήρχε ήδη ένα είδος Ισλαμικού «εκδημοκρατισμού» που το πρόβαλε μάλιστα η Υ/Ε και σαν παράδειγμα στις Αραβικές χώρες. Όμως, το καθεστώς αυτό επέδειξε τελευταία τάσεις «ανεξαρτοποίησης» από την Υ/Ε: Σύγκρουση με την Σιωνιστική ελίτ (που απλά «μπαλώθηκε» από την Υ/Ε), συστηματική προσπάθεια υπονόμευσης του Τουρκικού στρατού που είναι βασικός μοχλός της Υ/Ε για την αναπαραγωγή του πελατειακού καθεστώτος, καθώς και κάποια ανοίγματα σε Ιράν και Ρωσία.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι, μόλις ξέσπασε η εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ, σαν αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αλλά και του έρποντος Ισλαμικού αυταρχισμού, όλα τα όργανα της Υ/Ε που συστηματικά στήριξαν την Αραβική «Άνοιξη» (διεθνείς ΜΚΟ, διεθνή ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένων των «προοδευτικών» Γκάρντιαν, Λιμπερασιόν κ.λπ.) κινητοποιήθηκαν σε μια εκστρατεία δυσφήμησης του μέχρι χθες ευνοούμενού τους, ανακαλύπτοντας παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων (που ακόμη «δεν βλέπουν» π.χ. στη Σαουδική Αραβία ή το Μπαχρέιν!). Οι κινήσεις αυτές μπορεί να σημαίνουν απλώς «προειδοποίηση» στον Ερντογάν να ξεχάσει τις τυχόν ανεξαρτοποιητικές διαθέσεις του. Αλλά, και στην περίπτωση που χρειαστεί να τον αντικαταστήσουν, πάλι συντηρητικό Ισλαμικό καθεστώς θα χρησιμοποιηθεί, π.χ. υπό τον Γκιουλ, που σύσσωμη εκθειάζει η Υ/Ε, ή ακόμη καλύτερα υπό τον προστατευόμενο και «αυτοεξόριστο» στις ΗΠΑ Ισλαμιστή Γκιουλέν, γνωστό για την αγάπη του στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και τη ΝΔΤ...
Τα σαγόνια του καρχαρία και το ΔΝΤ
Του Κώστα Λαπαβίτσα
Δεν έχει τύχη τελικά η επικοινωνιακή επίθεση της κυβέρνησης. Όλα όσα λέει για το τέλος της κρίσης, τη διαφαινόμενη ανάκαμψη και την ανταμοιβή του ελληνικού λαού για τις θυσίες του, συνεχώς αποδεικνύονται κούφια λόγια. Τελευταία ψυχρολουσία τα στοιχεία των εθνικών λογαριασμών για το πρώτο τρίμηνο του 2013 που μόλις ανακοίνωσε η Ελ.Στατ.
Στις 15 Μαΐου, καθώς η κυβερνητική εκστρατεία αισιοδοξίας επιταχυνόταν, η Ελ.Στατ. δημοσιοποίησε τη ‘γρήγορη’ εκτίμηση της για το ΑΕΠ του πρώτου τριμήνου του 2013 που έδειχνε συρρίκνωση 5.3% σε ετήσια βάση. Αμέσως κινητοποιήθηκαν οι μηχανισμοί και δήλωσαν ότι ήταν ‘μόνο’ 5.3%, άρα η συρρίκνωση επιβραδύνεται. Φως στο τούνελ! Από κοντά και οι βαθυστόχαστοι ερευνητές των τραπεζών με τα τριμηνιαία δελτία τους μας πληροφόρησαν ότι, αυτό ήταν, περνάμε πλέον σε χαμηλότερους ρυθμούς συρρίκνωσης του ΑΕΠ, τα επόμενα τρίμηνα η συρρίκνωση θα επιβραδυνθεί κι άλλο και θα περάσουμε, επιτέλους, σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2014. Το πρόγραμμα είναι μεν οδυνηρό, αλλά φέρνει αποτελέσματα.
Είναι άξια θαυμασμού η εκστρατεία του μνημονιακού στρατοπέδου γιατί στην πραγματικότητα η ελληνική οικονομία παραμένει σε βαθύτατη ύφεση και δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η κατάσταση αλλάζει ουσιαστικά. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά για να βεβαιωθούμε. Μας το λέει η Ελ.Στατ. Δυστυχώς για τους κράχτες της αισιοδοξίας, τα Μνημόνια είχαν και ορισμένα ατυχή παράπλευρα αποτελέσματα. Σε παλιότερες εποχές, βλέπετε, η στατιστική υπηρεσία θα είχε μια πιο ‘πλαστική’ προσέγγιση όσον αφορά την πολιτική σημασία των μετρήσεων της. Οι τεχνοκράτες της ΕΕ όμως, βορειοευρωπαίοι επί το πλείστον, επέβαλαν συστήματα που δείχνουν ακαμψία και έλλειψη προσαρμοστικότητας. Έρχεται λοιπόν η Ελ.Στατ. στις 7 Ιουνίου, σε μια τόσο λεπτή στιγμή για το μέλλον της χώρας, να ανακοινώσει τη λιγότερο ΄γρήγορη’ εκτίμηση της για το ΑΕΠ: η συρρίκνωση το πρώτο τρίμηνο ήταν 5.6%.
Με άλλα λόγια, το ΑΕΠ έπεσε ακόμη περισσότερο από ότι είχε δείξει η ‘γρήγορη’ εκτίμηση που ήταν ήδη τραγική. Το φως στο τούνελ υπάρχει μόνο στην φαντασία του κυβερνητικού στρατοπέδου. Δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στο πρώτο γράφημα που βασίζεται στα πιο πρόσφατα στοιχεία της Ελ.Στατ. και δείχνει ότι η καταβύθιση της ελληνικής οικονομίας συνεχίζεται με αμείλικτο τρόπο. Η παρομοίωση που παραστατικότερα αποδίδει τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας δεν έχει να κάνει ούτε με τούνελ, ούτε με φώτα. Είναι μάλλον τα σαγόνια του καρχαρία.
Ελληνικό ΑΕΠ, εκ. ευρώ
Τα υπόλοιπα στοιχεία που επίσης μόλις δημοσιοποίησε η Ελ.Στατ. τεκμηριώνουν γιατί το ελληνικό ΑΕΠ κινήθηκε με τέτοιο τρόπο. Το δεύτερο γράφημα είναι λίγο πιο πολύπλοκο, αλλά ξεκαθαρίζει τα πράγματα, καθώς δείχνει τον ετήσιο ρυθμό αλλαγής των στοιχείων της συνολικής ζήτησης – των επενδύσεων παγίου κεφαλαίου, της κατανάλωσης, των εξαγωγών και των εισαγωγών. Τα διαγράμματα είναι σε τριμηνιαία βάση, ξεκινώντας από το πρώτο τρίμηνο του 2011, όταν πια είχε γίνει φανερή η ολοκληρωτική κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας λόγω της ‘σωτηρίας’ από την Τρόικα.
Μεταβολή Επενδύσεων, Κατανάλωσης, Εξαγωγών, Εισαγωγών
Όλα τα στοιχεία της συνολικής ζήτησης εμφανίζουν αρνητικούς ρυθμούς μεταβολής, δηλαδή συρρικνώνονται, με την εξαίρεση των εξαγωγών, αλλά κι αυτές αυξήθηκαν μόνο για σύντομες και περιορισμένες περιόδους. Η κατακρήμνιση των επενδύσεων είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό του γραφήματος που δείχνει την ταχύτατη διάλυση της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας. Ούτε και κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013 υπάρχουν ενδείξεις ότι οι επενδύσεις ανακάμπτουν ουσιαστικά. Παράλληλα, συνεχίζεται η συρρίκνωση της κατανάλωσης που πλήττει το λιανικό εμπόριο, αλλά και την εγχώρια παραγωγή συνολικά.
Ο φαύλος κύκλος στον οποίο έχει μπει η ελληνική οικονομία είναι φανερός. Η υποχώρηση των εισοδημάτων λόγω της καταστροφικής πολιτικής της λιτότητας οδηγεί σε υποχώρηση της ζήτησης, άρα επιτείνει την πτώση των επενδύσεων. Τα ιδιωτικά χρέη γίνονται όλο και πιο δυσβάστακτα και φέρνουν περαιτέρω πτώση της κατανάλωσης και των επενδύσεων. Άρα επέρχεται κατάρρευση των εισαγωγών, την οποία επίσης δείχνει γράφημα.
Η αποδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας όμως φαίνεται παραστατικότατα και στην κίνηση των εξαγωγών για τις οποίες συχνά ακούγεται ότι σημείωσαν ‘θαύμα’ τα τελευταία δύο χρόνια. Ο ευρών το ‘θαύμα’ αμειφθήσεται. Το γράφημα δείχνει ότι η ελληνική οικονομία χαρακτηρίζεται από έλλειψη εξαγωγικού δυναμισμού. Και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας στηρίζεται αποκλειστικά στη συντριβή των μισθών, ενώ οι επενδύσεις καταρρέουν;
Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: η Ελλάδα παραμένει σε βαθύτατη ύφεση, χωρίς καμία ουσιαστική ένδειξη ότι σύντομα πρόκειται να βγει, ούτε βέβαια ότι θα ακολουθήσει ταχεία ανάπτυξη. Αυτή λοιπόν είναι η πραγματική εικόνα της ελληνικής οικονομίας μετά από τρία χρόνια ‘εσωτερικής υποτίμησης’, ότι κι αν λέει η κυβέρνηση. Αυτό ακριβώς είναι και το πλαίσιο μέσα στο οποίο το ΔΝΤ παραδέχτηκε επίσημα πλέον ότι το αρχικό Μνημόνιο του 2010 ήταν προβληματικό, δίνοντας έναυσμα για νέα επιτάχυνση της κυβερνητικής προπαγάνδας. Τι σημαίνει αυτή η παραδοχή;
Πρέπει καταρχήν να τονιστεί ότι στην ανακοίνωση του το ΔΝΤ δεν αποδέχτηκε ότι η βασική κατεύθυνση του αρχικού Μνημονίου ήταν λανθασμένη. Απεναντίας, ισχυρίζεται ότι η σκληρή λιτότητα ήταν απαραίτητη γιατί το πρωτογενές έλλειμμα έπρεπε γρήγορα να μειωθεί κατά 14.5% του ΑΕΠ. Ποιός ο λόγος της βιασύνης; Απλούστατα, το δημόσιο χρέος έπρεπε να κατέβει στο 120% του ΑΕΠ το 2020, μιας και η πρόσβαση της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές είχε πλέον διακοπεί. Και φυσικά οι ‘εταίροι’ μας δεν ήταν διατεθειμένοι ούτε το χρέος να μειώσουν, ούτε γενναιόδωρη στήριξη να παράσχουν. Αφού λοιπόν η Ελλάδα είχε αποφασίσει να παραμείνει στο ευρώ και δεδομένου ότι μια ελληνική στάση πληρωμών στο χρέος θα έθετε την ευρωζώνη σε κίνδυνο, η μόνη επιλογή ήταν η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή. Ατυχώς όμως το ΔΝΤ υπεκτίμησε τις μακροοικονομικές επιπτώσεις κι έτσι έπεσε έξω στο θέμα της ύφεσης και της ανεργίας που η προσαρμογή θα δημιουργούσε. Αν δεν βιάζονταν όλοι τόσο το 2010 κι αν γινόταν αναδιάρθρωση του χρέους, το ΔΝΤ θα τα πετύχαινε όλα καλύτερα.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το αρχικό Μνημόνιο ήταν τραγικό ως σύλληψη, εκτέλεση και αποτελέσματα. Πρόκειται για ένα από τα χειρότερα προγράμματα οικονομικής πολιτικής στην ιστορία, ακόμη και για το ΔΝΤ που ειδικεύεται σε αποτυχημένα προγράμματα. Χαμογελάει κανείς όταν διαβάζει τις δηλώσεις διαφόρων στην Ελλάδα, για να μην αναφέρουμε τις κωμικές αντιδράσεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος, όπου όλοι (μα όλοι!) δικαιώθηκαν. Εκείνες τις μέρες του 2010 οι σοβαροί επικριτές της Τρόικα μπορούσαν να μετρηθούν στα δάχτυλα του ενός χεριού, ενώ ο κλάδος των οικονομολόγων διέπρεπε δια της σιγής του, όταν δε στήριζε ανοιχτά το ‘ευεργετικό’ Μνημόνιο. Η σημερινή συζήτηση είναι όμως παραπλανητική και επιδιώκει, αφ” ενός, να απαλλάξει το ΔΝΤ από τις ευθύνες του και, αφ” ετέρου, να ασκήσει πίεση στην ΕΕ για να δεχτεί ουσιαστική μείωση του δημόσιου χρέους που πνίγει την Ελλάδα.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είχε μπροστά της δύο επιλογές την άνοιξη του 2010. Η μία ήταν η ‘εσωτερική υποτίμηση’, η οποία θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη συντριβή της εγχώριας οικονομίας δεδομένου ότι η δημοσιονομική συρρίκνωση ήταν τεράστια, το χρέος ήταν καταφανώς μη βιώσιμο, και δεν θα υπήρχε εξωτερική υποτίμηση που θα μεταβίβαζε την πίεση στο εξωτερικό. Η άλλη ήταν η παύση πληρωμών και η ριζική αναδιάρθρωση του χρέους με παράλληλη έξοδο από το ευρώ που φυσικά θα έφερνε εξωτερική υποτίμηση. Η ελληνική οικονομία θα δεχόταν βραχυπρόθεσμο πλήγμα, αλλά θα είχε τη δυνατότητα γρήγορης επιστροφής στην ανάπτυξη που θα περιόριζε την ανεργία και θα στήριζε τα λαϊκά στρώματα. Παράλληλα θα άνοιγε ο δρόμος για πραγματικά βαθιές μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να απαλλάξουν τη χώρα από τον εσμό των τρωκτικών που την έχουν καταστρέψει.
Μέσα στον πυρετό του 2010 δεν υπήρξε ούτε καν σοβαρή συζήτηση της δεύτερης προοπτικής. Από τη μια, η δειλία και το ένστικτο αυτοσυντήρησης της διεφθαρμένης ελληνικής ελίτ, από την άλλη, ο ψυχρός κυνισμός των ευρωπαίων ‘εταίρων’ που ενδιαφέρονταν πάνω απ’ όλα να προστατεύσουν το ευρώ και τις τράπεζές τους, η χώρα σύρθηκε στην ‘εσωτερική υποτίμηση’ και την καταστροφή. Αν το ΔΝΤ είχε ίχνος ευσυνειδησίας και δεν ενδιαφερόταν απλώς να καλύψει τα νώτα του, θα όφειλε να πει ευθέως ακόμη και σήμερα ότι ένας από τους κύριους λόγους της αποτυχίας του προγράμματος του 2010 και της συνακόλουθης συντριβής της εγχώριας οικονομίας ήταν η ανυπαρξία υποτίμησης. Αν η Ελλάδα δεν ανήκε στην ΟΝΕ, το ΔΝΤ θα είχε επιβάλλει υποτίμηση αμέσως και παράλληλα με τη δημοσιονομική σταθεροποίηση.
Όλα αυτά ανήκουν όμως στο παρελθόν. Το ερώτημα είναι τώρα τι γίνεται; Η απάντηση είναι δυστυχώς σκληρή, ότι κι αν λένε οι προπαγανδιστές της κυβέρνησης, ή οι όψιμοι ανανήψαντες του ΔΝΤ. Η Ελλάδα είναι πιασμένη στα σαγόνια του καρχαρία, όπου την έβαλε το ΔΝΤ και η υπόλοιπη Τρόικα, κι εκεί θα μείνει. Το πρόγραμμα λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεων και απορρύθμισης των αγορών δεν πρόκειται να αλλάξει με πρωτοβουλία της Τρόικα. Ούτε και πρόκειται να υπάρξει γενναία αναδιάρθρωση του χρέους από πλευράς ΕΕ, ότι κι αν λέει το ΔΝΤ, χωρίς η Ελλάδα να δώσει βαριά ανταλλάγματα που θα αγγίζουν την ίδια την εθνική κυριαρχία. Αν θέλει καλύτερο μέλλον με δικούς της όρους, η χώρα θα πρέπει να λάβει γενναίες αποφάσεις για την αποτελεσματική μείωση του χρέους της και να τις επιβάλλει μονομερώς. Κατόπι θα πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει με τη θέση της στην ΟΝΕ και την ΕΕ. Πλησιάζει και πάλι η ώρα των αποφάσεων.
«Υπηρέτες» και παλληκάρια...
«Υπηρέτες» και παλληκάρια...
εργαζόμενους στα μεταλλεία χρυσού της Χαλκιδικής.
Η αντιπροσωπεία των εργαζομένων κάλεσε τον κ. Σαμαρά να επισκεφθεί τις εγκαταστάσεις της εταιρείας στην Χαλκιδική.
«Είσαι παλικάρι» του φώναξε μάλιστα ένας εργαζόμενος. Ποιος ήταν αυτός; Ο ίδιος εργαζόμενος που λίγους μήνες πριν φωτογραφιζόταν στα γραφεία της Χρυσής Αυγής με ένα άλλο «παλληκάρι», τον Ηλία Κασιδιάρη.
Αμέσως μετά, ο πρωθυπουργός κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «υπηρετεί την Χρυσή Αυγή».
Πέτρος Κατσάκος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)