Η απώτερη αιτία της σημερινής πολυδιάστατης κρίσης (οικονομικής, οικολογικής, πολιτικής, κοινωνικής, πολιτισμικής) είναι η συγκέντρωση εξουσίας/δύναμης στα χέρια διαφόρων ελίτ την οποία παράγει και αναπαράγει η δυναμική του συστήματος της οικονομίας της αγοράς (στη σημερινή διεθνοποιημένη μορφή του) και το πολιτικό του συμπλήρωμα, η δήθεν δημοκρατία που στηρίζεται στις αντιπροσωπευτικές μορφές διακυβέρνησης
ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε
Δημιουργική λογιστική: η χρήση παραπλανητικών, όχι όμως απαραιτήτως παράνομων, μεθόδων στη λογιστική
Δημιουργική πραγματικότητα: η χρήση παραπλανητικών, όχι όμως απαραιτήτως παράνομων, μεθόδων στην αλλοίωση της πραγματικότητας.
Ο Κωνσταντίνος Γ. Σημίτης ήταν καθηγητής Δημιουργικής λογιστικής.
Περήφανος για τις γνώσεις και τις «επαφές» του, κατόρθωσε να χώσει την
Ελλάδα στην ΟΝΕ παρουσιάζοντας παραποιημένα στοιχεία για την οικονομική
κατάσταση της χώρας.
Τα «παιδιά» του, τον έβγαλαν ασπροπρόσωπο. Σήμερα εξέλιξαν τη θεωρία
του και έφτασαν στο σημείο να ασκούν τη Δημιουργική πραγματικότητα,
πείθοντας τους Έλληνες ότι είναι προτιμότερο να μείνουμε στην ευρωζώνη,
ακόμη κι αν καταστραφούμε ή πεθάνουμε.
Το αγαπημένο του «παιδί», ο υπουργός Οικονομικών και
Θελημάτων,
Γιάννης Στουρνάρας, δήλωσε σήμερα σε συνέντευξή του ότι, αν και το 72%
του συνόλου των επαγγελμάτων είναι πλήρως απελευθερωμένο, πρέπει να
ανοίξουν και όσα ανήκουν στο υπόλοιπο 28%. Αυτό πρέπει να συμβεί σύμφωνα
με τον Στουρνάρα, διότι αμέσως «το ΑΕΠ της χώρας θα αυξηθεί κατά 15%
από το άνοιγμα των επαγγελμάτων»!
Δε μπορώ να το καταλάβω, να το νιώσω, να το αντιληφθώ. Δεν
καταλαβαίνω τι λέει. Ξέρω μονάχα πως λέει ασταμάτητα ψέματα. Δημιουργεί
μια εικονική πραγματικότητα. Μια φούσκα αισιοδοξίας που όταν σκάσει,
αυτός θα λείπει.
Σίγουρα, δε χρησιμοποιεί παράνομες μεθόδους στην αλλοίωση της
πραγματικότητας. Όμως η αλλοίωση της πραγματικότητας είναι αδίκημα από
μόνη της. Όπως δεν είναι παράνομο να χρησιμοποιείς ένα μαχαίρι της
κουζίνας μέσα στην κουζίνα. Όμως αν με αυτό σκοτώσεις κάποιον στην
κουζίνα, τότε είναι αδίκημα ο φόνος και όχι παράνομη η χρήση μαχαιριού
κουζίνας μέσα σε κουζίνα.
Είναι ένοχος ο Στουρνάρας για δημιουργία ψευδαισθήσεων και
παραπλάνηση του λαού, ακόμη κι αν ο λαός έχει τη λόξα να παραπλανιέται.
Χρέος και όρκος των μελών μιας κυβέρνησης είναι να προστατεύουν ένα λαό.
Έγκλημα είναι να τον χρησιμοποιούν εκμεταλλευόμενοι τις φοβίες του ή
ακόμη και τη βλακεία του.
Ο Στουρνάρας δήλωσε στην ίδια συνέντευξή του ότι«για πρώτη
φορά από το 1968 οι τιμές μειώθηκαν εφέτος. Οι τιμές πέφτουν πλέον στην
Ελλάδα, αλλά η αλήθεια είναι ότι άργησαν να πέσουν».
Είναι προφανές ότι ο Στουρνάρας παρακολουθεί μόνο ΣΚΑΪ και πιστεύει
τη διαφήμιση του σταθμού για το θαυματουργό σουτιέν «super bra» το οποίο
από 39,99€ πωλείται τώρα μόνο 19,99€. Είναι πολύ πιθανόν, ο Στουρνάρας
να αγόρασε και τέτοια σουτιέν για να έχει επάνω του την απόδειξη της
μείωσης τιμών στην Ελλάδα.
Ο Στουρνάρας ζει στη χώρα του ΣΚΑΪ. Υποκρίνεται πως δεν έχει
αντιληφθεί καν ότι από τα κέρδη που αποκόμισαν οι βιομήχανοι εξ αιτίας
της μείωσης των αποδοχών των εργαζομένων τους, δεν μετακυλήθηκεούτε
μισό σεντ στο ράφι. Πήγαν όλα στις τσέπες τους κι έτσι ο μόνος
ανταγωνισμός που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα ήταν μεταξύ των εργοδοτών για
το ποιος θα έχει μεγαλύτερα κέρδη.
Το γλέντι των βιομηχάνων δεν τους επέτρεψε να παραστούν έστω και
τυπικά στη συνάντησή τους με την ΓΣΕΕ. Κρίμα! Εξέθεσαν τους καλύτερους
συνεργάτες τους. Αυτούς που ρήμαξαν και το τελευταίο ίχνος εργατικού
κινήματος στην Ελλάδα. Όχι ότι είναι κάτι περίεργο. Είναι γνωστό ότι τη
ρουφιανιά όλοι την αγάπησαν, αλλά τον ρουφιάνο κανείς.
Βοήθησε τα μάλα η ΓΣΕΕ τις κυβερνήσεις των μνημονίων να φτιάξουν την
Δημιουργική τους πραγματικότητα. Στήριξε όλες τις προσπάθειες τους.
Είναι στο ίδιο κάδρο με τον Σημίτη ως τον Σαμαρά και τον Στουρνάρα
ανεβασμένο στο σκαλί για να φαίνεται.
Ο Σαμαράς ταξιδεύει στην Κίνα. Το παλιό σύνθημα των τοίχων «Η
καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται»
επιτέλους βρίσκει τη θέση του σε πρωθυπουργικό μυαλό. Ο Σαμαράς πηγαίνει
να καθαρίσει τη φάση. Να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Εφόσον δεν έρχονται
οι Κινέζοι να επενδύσουν μόνοι τους, θα πάει ο Σαμαράς να τους φέρει. Να
ζητήσει εξηγήσεις.
Στον Σαμαρά αρέσουν οι καθαρές κουβέντες. Όπως και στον Στουρνάρα. Η
ανάπτυξη θα ξεκινούσε το πρώτο τρίμηνο του 2012. Όμως η ανάπτυξη είναι
κινητή εορτή κι έτσι μετατέθηκε για το τέλος του 2012. Δε βόλευε την
ανάπτυξη εκείνη η περίοδος, είχε να πάει αλλού, οπότε το ραντεβού μαζί
της ανανεώθηκε για το πρώτο εξάμηνο του 2013. Επειδή όμως η τρικομματική
ένιωσε μια ανασφάλεια σχετικά με το ότι δε θα είχε οργανωθεί άψογα η
φιέστα, μετέθεσαν την άφιξη της ανάπτυξης για το δεύτερο εξάμηνο, αλλά
επειδή ο Στουρνάρας δε θέλει ποτέ να πέφτει έξω στις προβλέψεις του,
ζήτησε από την ανάπτυξη να φτάσει το 2014.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Παρά τις προβλέψεις της Κομισιόν περί του
εντελώς αντιθέτου, ο Στουρνάρας υπόσχεται ανάπτυξη το 2014 με ταυτόχρονη
μείωση της ανεργίας. Επίσης βλέπει μειωμένες τιμές στα ράφια, αλλά και
εκατοντάδες επενδυτές. Δεν ξέρω τι πίνει, αλλά απορώ που βρίσκει τόσο
μεγάλες ποσότητες ώστε να δίνει από το ίδιο σε εκατομμύρια Έλληνες. Στην
υγεία μας.
«Η Ευρώπη άλλαξε πολύ μέσα από το δράμα
της κυπριακής διάσωσης. Η ετοιμότητα για αλληλεγγύη διαβρώνεται κάθε
λεπτό που περνάει. Η Ευρωζώνη έχει πάψει, καιρό τώρα, να αποτελεί
αδελφότητα αυξανόμενης ευημερίας και σταθερότητας. Εχει μεταμορφωθεί σε
σχολή μονομάχων, όπου καθένας ξιφουλκεί με στόχο την υπεροχή και την
επιβίωση».
Με αυτό τον τρόπο η Suddeutsche Zeitung
-ουδόλως φιλική, όπως και το σύνολο του γερμανικού Τύπου, έναντι της
Κύπρου- σχολίαζε την «επόμενη μέρα», μετά την απόφαση-πυρηνική βόμβα του
Eurogroup. Κοινή ήταν η εκτίμηση των σοβαρών πολιτικών αναλυτών στο
Βερολίνο, ότι η Γερμανία κατάφερε μεν να επιβάλει για άλλη μια φορά τη
θέλησή της, υπέστη όμως μεγάλη ηθική και πολιτική φθορά, υπονομεύοντας
την αξιοπιστία της Ευρωζώνης. Ιδού ένα χαρακτηριστικό σχόλιο του Γιάκομπ
Ογκστάιν στην ηλεκτρονική έκδοση του Der Spiegel, το οποίο φτάνει να
συγκρίνει τη Γερμανία της Μέρκελ με την αυτοκρατορία του Κάιζερ και το
Ράιχ του Χίτλερ:
«Το δράμα της Κύπρου κατέστησε σαφές ότι η
κρίση της Ευρωζώνης εξελίσσεται σε αγώνα για τη γερμανική ηγεμονία στην
Ευρώπη. Επιφανειακά, Μέρκελ και Σόιμπλε εμφανίζονται να εργάζονται για
την οικονομική σταθεροποίηση. Στην πραγματικότητα, δένουν άλλα έθνη με
τις αλυσίδες του χρέους... Οπως συνέβη δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία,
οι Γερμανοί βυθίζονται ολοένα και βαθύτερα σε σύγκρουση με τους γείτονές
τους, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος».
Ενας άλλος αρθρογράφος του Der Spiegel, ο
Τάισον Μπάρκερ, χρησιμοποίησε έναν σκωπτικό παραλληλισμό με τον
αφορισμό του επιτελάρχη του Τσώρτσιλ, λόρδου Ισμέι, για τον λόγο ύπαρξης
του ΝΑΤΟ (να κρατήσει «τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους
Ευρωπαίους κάτω»). Εγραψε ο Μπάρκερ:
«Οι αρχιτέκτονες του ΝΑΤΟ είχαν ένα
θεμελιώδη στρατηγικό στόχο: να κρατήσουν τους Αμερικανούς έξω, τους
Γερμανούς μέσα και τα Μεσογειακά κράτη κάτω... Η συμφωνία για την Κύπρο,
η οποία, όπως μας πληροφόρησε ο επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν
Ντάισελμπλουμ μπορεί να γίνει μοντέλο για μελλοντικές διασώσεις άλλων
χωρών, επιβεβαιώνει αυτή την αρχή».
«Το πρόσταγμα»
Τη δραματική μεταμόρφωση της Ευρωπαϊκής
Ενωσης παρακολουθεί με ανησυχία και η απέναντι ακτή του Ατλαντικού. Στις
21 Μαρτίου, οι New York Times δημοσίευαν άρθρο του Ρίστο Πεντίλα με
αφορμή την κυπριακή κρίση, υπό τον εύγλωττο τίτλο «Η Γερμανία έχει το
πρόσταγμα». Από εκεί το απόσπασμα:
«Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους έχει αλλάξει εκ
θεμελίων τον γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Αντί για τη διαίρεση μεταξύ
Δύσης και Ανατολής, που υπήρχε στον Ψυχρό Πόλεμο, η ήπειρος διαιρείται
τώρα ανάμεσα στο Βορρά της σχετικής ευημερίας και στον Νότο του χάους.
Αντί να οδηγούν την Ευρώπη η Γαλλία και η Γερμανία, με τη Βρετανία σε
ρόλο εξισορροπιστή, η Γερμανία επωμίζεται εξ ολοκλήρου, πλέον, την
ηγεσία. Δεν πρόκειται πια για μια ευρωπαϊκή Γερμανία, αλλά για μια
περισσότερο γερμανική Ευρώπη».
Ακόμη και μια κατεξοχήν φιλογερμανική
χώρα όπως το Λουξεμβούργο εξεμάνη με την ωμότητα του ζεύγους
Μέρκελ-Σόιμπλε έναντι της Κύπρου. «Η Γερμανία δεν έχει το δικαίωμα να
αποφασίζει τι είδους οικονομικό μοντέλο θα υιοθετήσουν οι άλλες χώρες
της Ενωσης», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών, Ζαν Ασελμπορν, προφανώς
ανήσυχος ότι στον επόμενο τόνο θα έρθει η σειρά της χώρας του.
Το μέγα ερώτημα που απασχολεί τους πάντες
είναι αν, με τόση μνησικακία και αμοιβαίες εχθρότητες, έχει μέλλον μια
Ευρωζώνη, η οποία, όπως έγραψαν οι Financial Times, «αντί να ρίξει
σωσίβιο στις χώρες που έχουν πρόβλημα, τους κρεμάει μια πέτρα στον
λαιμό». Ιδού η άποψη του παραδοσιακά άκρως φιλοευρωπαϊκού Economist:
«Η οικονομία της Ευρωζώνης είναι στάσιμη.
Τα κόμματα διαμαρτυρίας κερδίζουν σε δημοτικότητα. Το ευρώ υποτίθεται
ότι ενσάρκωνε ένα μεγάλο πολιτικό σχέδιο. Σήμερα όμως μοιάζει με γάμο
χωρίς αγάπη, με μόνη συγκολλητική ουσία τον φόβο μπροστά στο κόστος του
διαζυγίου». Οσο για την απόφαση «διάσωσης» της Κύπρου από το Eurogroup, ο
Economist προτίμησε να αφήσει στην άκρη τους ευφημισμούς και να πει τα
πράγματα με το όνομά τους, τιτλοφορώντας ως εξής το σχετικό άρθρο: «Μια
άτσαλη ληστεία τραπεζών»...
Τι συνέβη, πράγματι, στις Βρυξέλλες;
«Αυτό που διερωτώνται φωναχτά οι άνθρωποι
των αγορών χρήματος είναι: Τι στην ευχή νομίζει ότι κάνει η Γερμανία»;
Ετσι ξεκινούσε το ρεπορτάζ του Πολ Μέισον στην ιστοσελίδα του BBC, στις
22 Μαρτίου. Ο Βρετανός δημοσιογράφος απέρριπτε τους ισχυρισμούς του
Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατά τους οποίους ήταν η Κύπρος που επέμενε να
επιβαρυνθούν οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ, υποστηρίζοντας ότι «οι
Γερμανοί έστησαν ενέδρα στον νέο πρόεδρο της Κύπρου» και εξηγώντας:
«Εκείνοι (οι Γερμανοί) ήταν που απαίτησαν να φορτωθούν με τις απώλειες
οι καταθέτες, αν και η κ. Μέρκελ αρχικά υποσχέθηκε ότι οι μικροκαταθέτες
θα επιβαρύνονταν μόνο κατά 3%. Στη συνέχεια, σύμφωνα με ρεπορτάζ των
Financial Times, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αύξησε αυτό το ποσοστό σε 6% έως
10%». Στο ίδιο μήκος κύματος, η International Herald Tribune της
περασμένης Τετάρτης εκτιμούσε, στον βασικό, πρωτοσέλιδο τίτλο της, ότι
«Η Ε.Ε. έβαλε ωρολογιακή βόμβα στην Κύπρο». Στο σχετικό ρεπορτάζ
τεκμηριώνεται η άποψη ότι το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, τον
Οκτώβριο του 2011, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στον εκτροχιασμό των κυπριακών
τραπεζών.
Πολλοί αναλυτές εκτιμούν, ωστόσο, ότι η
άτεγκτη στάση της Γερμανίας κινδυνεύει να εξελιχθεί σε μπούμερανγκ,
σκοτώνοντας την κότα που γεννάει, για λογαριασμό της, τα χρυσά αβγά,
δηλαδή το ίδιο το ευρώ. Πρόσφατη έρευνα των οικονομολόγων Χόρχε Μπράγκα
και Ούρο Λεμπίνεν έδειξε ότι στα 12 πρώτα χρόνια του ευρώ η Γερμανία
συσσώρευσε εμπορικό πλεόνασμα ενός τρισ. ευρώ, κυρίως σε βάρος των
εταίρων της στην Ευρωζώνη, από τους οποίους προέρχονταν τα τρία τέταρτα
του γερμανικού πλεονάσματος, δηλαδή 750 δισ. Με άλλα λόγια, η Γερμανία
ανταγωνίζεται πολύ αποτελεσματικότερα τους θεωρητικούς «εταίρους» της
μέσα στην Ευρώπη, παρά τον υπόλοιπο κόσμο.
Συχνά με ρωτούν, τι σόι καπιταλισμός
είναι αυτός στον οποίο δεν σέβονται ούτε καν τα υποτιθέμενα ιερά και
όσια του συστήματος, όπως την ιδιοκτησία και τις καταθέσεις; Όπου
παραβιάζονται όλοι οι κανόνες της αγοράς. Όπου αντί να κλείσουν οι
αποτυχημένες επιχειρήσεις, αποφασίζεται -υπό την πρωτοκαθεδρία της
Γερμανίας- το κούρεμα των καταθέσεων. Αντί, να κτυπηθούν τα αεριτζίδικα
κεφάλαια μειώνονται μισθοί και συντάξεις. Αντί να καταργηθούν τα
ρουσφέτια αυτά «αναβαθμίζονται» και συνδέονται με την ίδια την επιβίωση
των ανθρώπων;
Στην σημερινή Ελλάδα καταγράφεται ένα από μια
πρώτη ματιά παράδοξο: ο πιο άγριος καπιταλισμός στην μεταπολεμική Ελλάδα
υποσκάπτει τις αρχές και τους κανόνες του καπιταλισμού! Στην
πραγματικότητα, βέβαια, αυτό που συμβαίνει είναι ότι ενώ εξακολουθεί να
κυριαρχεί ο καπιταλισμός, αυτός έχει τεθεί υπό ξένη εποπτεία και έχει
«μπασταρδευτεί». Έχουν εισαχθεί διαδικασίες, μέθοδοι και δομές που είχαν
παρατηρηθεί κύρια στην εποχή γέννησης του καπιταλισμού, εποχή, δηλαδή,
της πρωταρχικής συσσώρευσης. Τότε που κυριαρχούσε το έγκλημα. Ο φόνος
και η κλοπή. Η λεηλασία και η πειρατεία. Η συσσώρευση πλούτου χωρίς
κανόνες, με μεθόδους βίας, ιδιαίτερα εξω-οικονομικού καταναγκασμού.
Μιλάμε για την περίοδο από τον 15ο μέχρι και τον 18ο αιώνα. Μια περίοδο
άγριας ανακατανομής πλούτου, μακριά από κάθε δέσμευση.
Όταν ο
καπιταλισμός στερέωσε, εκείνοι που είχαν συσσωρεύσει πλούτου,
προκειμένου να τον προφυλάξουν, επέβαλαν την καθιέρωση και τη συγκρότηση
θεσμών, κανόνων, ρυθμίσεων. Έτσι ο καπιταλισμός μπήκε «εντέλει» σε μια
κάποια τάξη. Αλλού από τον 17ο αιώνα, αλλού αργότερα, μετά τον 18ο
αιώνα. Διακηρύχτηκε το απαράβατο της ιδιοκτησίας και των καταθέσεων.
Αυτός ο οριοθετημένος πια καπιταλισμός, ρυθμιζόμενος τάχα από αόρατα
χέρια και αγορές, δεν είχε κανένα πρόβλημα στη συνέχεια, όποτε
χρειαζόταν, να παραβιάζει τους δικούς του κανόνες και να υποσκάπτει
θεσμούς.
Ιστορικά, όποτε ο καπιταλισμός βρισκόταν σε μεταβατική
φάση, ιδιαίτερα όταν βρισκόταν σε κρίση, οι πιο αυταρχικές από τις
κυρίαρχες σε αυτόν ομάδες κατέφευγαν σε ακραία μέτρα. Πέραν του
φασισμού, ο 20ος αιώνας γνώρισε, επίσης, καθεστώτα εκτάκτου ανάγκης τα
οποία εφάρμοζαν πολιτικές. Στην προμετωπίδα έγραφαν: εκσυγχρονισμός, ενώ
επρόκειτο για βίαιο αναχρονισμό. Ενσωμάτωσης, δηλαδή, σε σύγχρονα
πλαίσια μεθόδων από το πιο σκοτεινό και χωρίς κανόνες παρελθόν γέννησης
του καπιταλισμού. Κλοπές, λεηλασίες, αφαίρεση δικαιωμάτων, επιβολή με
τρόπο βίαιο των συμφερόντων των λίγων. Σε κάθε περίπτωση επρόκειτο για
πολιτικές άγριας και άνισης ανακατανομής εισοδήματος και περιουσίας.
Ένα από τα χαρακτηριστικά των αυταρχικών καθεστώτων είναι ότι αυτό που
χθες θεωρείτο δεδομένο γίνεται σήμερα αβέβαιο και πεδίο παραβιάσεων. Μια
νομική θεσμική δέσμευση που είναι αυτονόητη παραπέμπεται στα
χρονοντούλαπα της ιστορίας του καπιταλισμού. Παλιές άνομες μέθοδοι
επανακάμπτουν. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι η ενσωμάτωση στοιχείων
των άγριων και ακραία αυταρχικών εποχών γέννησης του καπιταλισμού
εμφανίζονται ως εκσυγχρονισμός. Ακόμα και ο ναζισμός, όπως σημειώνει ο
σπουδαίος φιλελεύθερος καθηγητής, Ρ.Ντάρεντορφ, εμφανίζεται ως
εκσυγχρονισμός μέσω «της καθαρότητας της φυλής». Για αυτό, εξάλλου τον
ονόμασε: «βίαιο εκσυγχρονισμό». Πρόκειται, ορθότερα, κατά τη γνώμη μου
για «βίαιο αναχρονισμό».
Ζούμε στην εποχή των μνημονίων και των
δανειακών συμβάσεων, της ξένης εποπτείας και της υπόσκαψης της
λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών, της μείωσης και συχνά κατάργησης
κοινωνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Σε αυτή την εποχή ο καπιταλισμός
του 21ου αιώνα παίρνει «δανεικά» από πρακτικές που εφάρμοσε πριν αιώνες,
ενώ τους πλασάρει ως κάτι το νεωτερικό. Το ζητούμενο είναι να
αποτρέψουμε την κυριαρχία των μεθόδων και αντιδημοκρατικότητας των
αρχικών φάσεων του καπιταλισμού που έχει, πλέον, γίνει έντονη. Τη
σύνδεση της υπεράσπισης των σημερινών κατακτήσεων με ένα διαφορετικό
όραμα για την αυριανή Ελλάδα.
Αγαπητοί επιβάτες, παρακαλείστε να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα…
από Β 1:04
Η ζώνη του φόβου
Οι περιφράξεις και οι αποκλεισμοί δε δημιουργούνται
μονάχα υψώνοντας τείχη και φράχτες. Μια φωνή από τα μεγάφωνα αρκεί για
να χαρακτηρίσει έναν τόπο ως επικίνδυνο και να διαμορφώσει το καθεστώς
επιτήρησης του. Στο μετρό, η φωνή που μας παρακαλεί να προσέχουμε τα
προσωπικά μας αντικείμενα από το Μοναστηράκι μέχρι τον Ευαγγελισμό, στο
Σύνταγμα, το Πανεπιστήμιο και την Ομόνοια, σκοπό έχει να εντάξουμε στην
καθημερινότητά μας το φόβο και να κοιτάμε το διπλανό μας με μισό μάτι,
ειδικά αν αυτός είναι λίγο πιο μελαμψός και γενικότερα δεν ταιριάζει με
τα στάνταρ της κανονικότητας με την οποία θα έπρεπε να συνταξιδεύουμε.Την
εποχή της καπιταλιστικής κρίσης και της επακόλουθης νόμιμης εξαθλίωσης
και λεηλασίας των ζωών μας από τους κρατικούς μηχανισμούς και τους
εντολείς τους, ανασύρονται από το παρελθόν αλλά και επινοούνται πολλοί
και διάφοροι νέοι τρόποι εμφύσησης του φόβου και επίτευξης του
αποπροσανατολισμού. Από τη μία η κρατική βία καταστέλλει κάθε προσπάθεια
αντίστασης στην άθλια κανονικότητα που βιώνουμε και κάθε μορφή
διεκδίκησης ενός διαφορετικού κόσμου. Από την άλλη ο ιδεολογικός πόλεμος
υπέρ της νεοφιλελεύθερης τροπής των πραγμάτων, υπέρ της ανάπτυξης και
της αναλωσιμότητας των ζωών μας, καλά κρατεί από τα μμε. Σταθερά στο
πλευρό των παραπάνω, οι νεοναζιστικές συμμορίες, έχουν αναλάβει
επικουρικό ρόλο ενισχύοντας όλες τις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές και το
καθεστώς του φόβου. Το μοντέλο υπηκόου, που επιδιώκει να διαμορφώσει η
σύγχρονη εξουσία, είναι αυτό του σκυφτού και υπάκουου
εργαζόμενου-ρομπότ, που δεν έχει χρόνο και χώρο να αναπνεύσει και
αντιλαμβάνεται το διπλανό του ως εχθρό. Σ’ αυτή την κατεύθυνση επιστρατεύονται όλα τα δυνατά όπλα
προκειμένου να ενισχύσουν τα φοβικά ένστικτα του σκυφτού έλληνα πολίτη.
Και μόνο στο άκουσμα της ανακοίνωσης αυτής, οι επιβάτες φέρνουν κατά τι
πιο κοντά τους τα πράγματά τους και κοιτούν με καχυποψία γύρω γύρω
προκειμένου να εντοπίσουν και να προστατευθούν από τον επίδοξο ληστή.
Αυτό όμως, αν και είναι μόνο μια αντίδραση, συμβάλει στο σχηματισμό μιας
συνειδητής στάσης και στη συγκρότηση συγκεκριμένης αντίληψης για
ορισμένες καταστάσεις σε ορισμένους χώρους. Ο αποδέκτης του μηνύματος, ο
οποίος σκεπτόμενος ότι βρίσκεται σε περιοχή που κάποιοι εποφθαλμιούν τα
προσωπικά του αντικείμενα, γίνεται όλο και πιο δεκτικός σε οποιονδήποτε
θέλει να του τα διαφυλάξει. Μια συνθήκη που κάποτε ήταν η εξαίρεση
γίνεται, με αυτά τα μέσα, ο κανόνας και καθορίζει ποιος μπορεί να
υπάρχει σε μια περιοχή και ποιος όχι. Έτσι, η συνεχής τρομοκρατική
αστυνομική παρουσία όχι μόνο γίνεται ανεκτή αλλά είναι και θεμιτή και
κάπως έτσι εδραιώνεται χωροταξικά και κατά συνέπεια στη συνείδηση του
κόσμου, μια ζώνη στην πόλη με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά˙ η ζώνη του
φόβου. Στη ζώνη αυτή βέβαια, ευπρόσδεκτοι είναι και όσοι καλοθελητές,
μαφιόζοι, φασίστες προσφέρουν “ανιδιοτελώς” την προστασία τους. Στη ζώνη του φόβου, συμπυκνώνεται η καθημερινότητα έτσι
όπως θα ήθελε η κυριαρχία να είναι οι περιοχές που λαμβάνουν χώρα
εμπορευματικές δραστηριότητες, που είναι τουριστικές, που στεγάζονται
επαγγελματικοί χώροι κι έτσι οφείλουν να αποστειρωθούν από κάθε είδους
παράσιτο που θα σταθεί εμπόδιο σ’ αυτή την κανονικότητα. Η συγκεκριμένη
αποστείρωση δεν έχει όμως στόχο την εκκαθάριση αυτή καθ’ εαυτή αλλά την
εκπαίδευση των υπηκόων να ζουν με το φόβο του Άλλου. Σε απόσταση από
ανθρώπους-παράσιτα, μέσα σε μια “καθαρότητα” που περισσότερο θυμίζει
ολοκληρωτικά καθεστώτα. Κι όμως, όλα αυτά συμβαίνουν στο νεοφιλελεύθερο,
καπιταλιστικό, δημοκρατικό παράδεισο. Όταν μια κατάσταση εξαίρεσης γίνεται καθημερινότητα,
είναι η ίδια η καθημερινότητα που οφείλει να ανατραπεί. Όταν ο έλεγχος
στις ζωές μας γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός και προσπαθεί να ορίσει όλο
και περισσότερες πτυχές μας, τότε λύση δεν είναι η προσπάθεια αποφυγής
του ελέγχου αλλά η συθέμελη καταστροφή των μηχανισμών του. Όταν ο φόβος
προσπαθεί να εκτοπίσει από μέσα μας ότι ωραίο έχουμε, τότε εμείς οι
ίδιοι έχουμε χρέος να στείλουμε το φόβο κι ότι μας τον προκαλεί, στο πυρ
το εξώτερο. Μέσα στην ησυχία των βαγονιών του μετρό και στα αμήχανα
βλέμματα, ανάμεσα στα βήματα των επιβατών στους διαδρόμους και τις
φοβικές ανακοινώσεις, διαβάζοντας τα μηνύματα για τις τιμωρητικές
συνέπειες της παραχώρησης ή μη επικύρωσης του εισιτηρίου μας, βλέποντας
την επιτήρησή μας να γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτική, εκεί ακριβώς
είναι που “αντιλαλεί καθαρά το μπουμπουνητό της μάχης.” https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1466884
Σαν σήμερα πριν από 37 χρόνια (1976) η Γερμανίδα
δημοσιογράφος Ούλρικε Μάινχοφ βρέθηκε κρεμασμένη σε κελί των φυλακών
υψίστης ασφαλείας στο Στάμχαϊμ της Στουτγκάρδης.
…ένας θεατρικός μονόλογος του Ντάριο Φο και της Φράνκα Ράμε
ΟΝΟΜΑ: Ουλρίκε
ΕΠΩΝΥΜΟ: Μάϊνχοφ
ΓΕΝΟΥΣ: Θηλυκού
ΗΛΙΚΙΑ: Σαρανταενός χρονών…Ναι! Είμαι παντρεμένη. Έκανα δύο παιδιά με καισαρική. Ναι είμαστε χωρισμένοι με τον άντρα μου.
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: Δημοσιογράφος
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ: Γερμανίδα
Συγκρούστηκα με την άρχουσα τάξη και τους νόμους της που τους έχει
προστάτες της, για να μπορεί να εκμεταλλεύεται και να κάνει κουμάντο σε
όλα, στα πάντα. Ακόμα και στο ίδιο το μυαλό μας, στις σκέψεις μας, τα
λόγια μας, τα συναισθήματα μας, τη δουλειά μας, τον τρόπο που μας αρέσει
να αγαπάμε ή να κάνουμε έρωτα, ολόκληρη τη ζωή μας.
Γι’ αυτό με κλείσατε εδώ μέσα αφεντικά του κράτους δικαίου. Φυσικά όλοι
είναι ίσοι απέναντι στους νόμους σας, εκτός απ’ αυτούς που δεν συμφωνούν
με τα ιερά σας και τα όσια. Εσείς είστε που υποβιβάσατε τη γυναίκα.
Ό,τι λοιπόν μου στερήσατε τόσα χρόνια σα γυναίκα, μου το προσφέρεται
τώρα: ΙΣΗ ΠΟΙΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ. Τι ειρωνεία! Σας ευχαριστώ! Με ανταμείψατε
με το νόμισμα της πιο σκληρής φυλάκισης. Απομόνωση και κρύο μέσα σε μια
φυλακή νεκροταφείο. Στην ποινή δηλαδή της εξόντωσης των αισθήσεων μου.
Πόσο ευγενική έκφραση θα ήταν να ‘λεγα ότι με θάψατε ζωντανή σ’ ένα
τάφο.
Λευκό το κελί, οι τοίχοι, λευκά τα κουφώματα, η πόρτα περασμένη με
σμάλτο, για να μην πω και το αποχωρητήριο, ο φωτισμός με νέον; λευκός κι
αυτός- κι αναμμένες λάμπες μέρα-νύχτα. Πότε επιτελούς είναι μέρα και
πότε νύχτα; Πως θα το μάθω; Απ’ τη χαραμάδα του παραθύρου περνάει πάντα
το ίδιο λευκό φως, ψεύτικο κι αυτό, σαν το παράθυρο που είναι ψεύτικο κι
αυτό, ίδια ψεύτικος κι ο δόλιος ο χρόνος που μ’ έχετε φυλακισμένη εδώ
σ’ ένα λευκό ατελείωτο.
ΣΙΩΠΗ! Παντού σιωπή.
Απ’ έξω ούτε φωνή, ούτε ήχος, ούτε θόρυβος. Στο διάδρομο δεν ακούγονται
βήματα, ούτε πόρτες που ανοιγοκλείνουν. ΤΙΠΟΤΑ. Όλα σιωπηλά και
κατάλευκα. Μια μεγάλη σιωπή και στο μυαλό μου, λευκή κι αυτή σαν το
ταβάνι. Κι η φωνή μου λευκή αν δοκιμάσω να φωνάξω.
Λευκό το σάλιο καθώς στεγνώνει στα χείλη μου. Λευκή η σιωπή στ’ άδεια
μου μάτια στο στομάχι, στην πρησμένη από την πείνα κοιλιά μου. Πιασμένη
σα γιαπωνέζικο ψάρι, δίχως πτερύγια, μες τη σιωπή του ενυδρείου.
Έντονη επιθυμία για εμετό.
Βλέπω το μυαλό σε αργή κινηματογραφική κίνηση, να βγαίνει από το κρανίο
μου, να αλητεύει εδώ κι εκεί και να κυλάει στο πάτωμα και να γίνεται ένα
με το αιώνιο λευκό του κελιού μου. Νιώθω το κορμί μου σα σκόνη, όπως το
απορρυπαντικό για το πλυντήριο. Σκύβω και το μαζεύω.Προσπαθώ να το
συναρμολογήσω.
ΔΙΑΛΥΟΜΑΙ! Πρέπει να αντέξω Να αντισταθώ. Δεν θα μπορέσετε να με
τρελάνετε. Πρέπει να σκεφτώ, να σκεφτώ! Να λοιπόν που σκέφτομαι!
Σκέφτομαι εσάς που μ’ έχετε κλεισμένη σ’ αυτόν τον εφιάλτη. Από το
κρύσταλλο του ενυδρείου που με κλείσατε και με κοιτάζετε με ενδιαφέρον.
Μείνατε άφωνοι! Τρέμετε από φόβο μήπως και μπορέσω κι αντισταθώ. Τρέμετε
στη σκέψη μήπως οι άλλοι σύντροφοί μου έρθουν και γκρεμίσουν αυτό το
λευκό θάνατο που επινοήσατε. Πόσο γελοίο, αλήθεια, να στερήσετε από μένα
τα χρώματα! Κι έξω να βάφετε το μουχλιασμένο και γκρίζο κόσμο σας με τα
πιο φανταχτερά χρώματα, για να μην μπορεί να δει κανείς τη σαπίλα που
κρύβει. Και να υποχρεώνετε τον κόσμο να καταναλώνει μόνο και μόνο για το
χρώμα. Χρωματίστε με ωραίο κόκκινο το σιρόπι από τα βατόμουρα, και τι
πειράζει αν αυτό φέρνει καρκίνο! Το απεριτίφ σας να είναι πορτοκαλί. Τα
παιδιά σας πρέπει να τρώνε πολύ το πράσινο και το αστραφτερό κίτρινο. Το
βούτυρο κι η μαρμελάδα πάντα με χρωματιστά δηλητήρια. Ακόμα και τις
γυναίκες σας τις βάψατε σαν καραγκιόζηδες. Εξαίσιο κόκκινο για τα
μάγουλα, ανοιχτό γαλάζιο και βιολετί για τις βλεφαρίδες, ρουζ για τα
χείλια κι όσο για τα νύχια ό,τι χρώμα θα έβαζε ο νους σου για να είναι
σαν καρναβάλι. Χρυσαφί, ασημί, πράσινο, πορτοκαλί μέχρι και σκούρο μπλε
χρησιμοποιήσατε. Και τιμωρήσατε εμένα με τη σκληράδα του ανέκφραστου
λευκού, γιατί το μυαλό μου δεν έχει ανάγκη από τον κατακλυσμό των
διαφημίσεων για να σκεφτεί. Αφού τα δικά του χρώματα ξεγυμνώνουν όλη σας
την αθλιότητα.
Και με κλείσατε σε αυτό το ενυδρείο γιατί:
Ε λοιπόν όχι! Δεν συμφωνώ με τον τρόπο που ζείτε, ούτε ζήλεψα που δεν
είμαι σαν καμιά από τις γυναίκες σας;θλιβερό καρναβάλι. Όχι! Δεν θα
ήθελα να είμαι μια τρυφερή ύπαρξη, με τα νάζια της και τα χαζοχαμόγελά
της. Που θα στόλιζε το τραπέζι σας σε κάποιο ρεστοράν πολυτελείας το
σαββατόβραδο, σαν συμπλήρωμα αναπόσπαστο σε αυτή τη φτιαχτή ατμόσφαιρα
με το εξωτικό μενού και την τόσο ηλίθια και απαραίτητη διακριτική
μουσική. Όχι! Δεν θα μου άρεσε να είμαι υποχρεωμένη να παριστάνω την
ελκυστική και θλιμμένη, και συγχρόνως τη χαρούμενη και όλο εκπλήξεις,
μετά την άμυαλη παιδούλα, κι ύστερα τη μητέρα και πουτάνα, ενώ συγχρόνως
να ντρέπομαι ή να ευχαριστιέμαι με κάθε βρωμόλογο που θα ξεστομίζετε.
Α! Να λοιπόν!
Ένας ελαφρός θόρυβος. Ανοίγει η πόρτα. Μπαίνει ο δεσμοφύλακας, με
κοιτάζει, δεν με βλέπει, είναι σαν μην υπάρχω. Σα να έγινα διαφανής. Δε
λέει ούτε λέξη. Βγαίνει. Ξανακλείνει. Ξανά σιωπή. Κανένας δεν πρόκειται
να ακούσει την κραυγή μου ούτε κανένα παράπονο μου. Όλα θα γίνουν
σιωπηλά, με τακτ, για να μην χαλάσει ο μακάριος ύπνος των μακάριων
κατοίκων αυτού του οργανωμένου κράτους. Κοιμήσου ήσυχα καλοζωισμένε και
αποχαυνωμένε κόσμε της μεγάλης Γερμανίας. Και σεις από την υπόλοιπη
Ευρώπη, οι υγιώς σκεπτόμενοι. Κοιμηθείτε ήσυχα σαν πεθαμένοι. Η κραυγή
μου δεν θα σας ξυπνήσει. Δεν ξυπνούν ποτέ οι κάτοικοι ενός νεκροταφείου.
Όσοι αγανακτήσουν θα ξεσηκωθούν, είμαι σίγουρη. Θα είναι εκείνοι που
δουλεύουν ολημερίς, εκείνοι που τους σακατεύετε σωματικά για να μην
μπορούν να σκεφτούν, όλοι οι μετανάστες: τούρκοι, ισπανοί, έλληνες,
άραβες κι όλοι οι άλλοι εξαθλιωμένοι και προδομένοι της Ευρώπης και μαζί
με αυτούς και οι γυναίκες που δέχτηκαν την καταπίεση, τον εξευτελισμό
και την εκμετάλλευση. Όλες αυτές θα μάθουν γιατί με κρατάτε εδώ μέσα και
γιατί το κράτος σας θέλει να με δολοφονήσει σα μάγισσα του μεσαίωνα.
Για σας την εξουσία υπάρχουν ακόμη και σήμερα μάγισσες που πρέπει να
καθηλώνονται μπροστά στους αργαλειούς, στις μηχανές, στις πρέσες, τις
γραμμές παραγωγής, μέσα στο θόρυβο και τις διαταγές. Και γκάπα γκουπ
πρέσα, σφυρί, τρυπάνι, κινητήρας, καζάνια, φωνές και θόρυβος. Θόρυβος,
φτάνει πια με τη σιωπή, πρέσα, σφυρί, τρυπάνι, καζάνια, αέριο και
θόρυβο. Το αέριο, βγαίνει αέριο, εμετός, αηδία. Η αλυσίδα της παραγωγής
έχει το δικό της ρυθμό. Δεν υπάρχει πια χρόνος, μόνο ρυθμός. Ρυθμός.
Σταματήστε τις μηχανές. Ησυχία. Τι υπέροχο πράγμα η σιωπή. Ευχαριστώ
δεσμοφύλακες που μου χαρίσατε αυτή την απίθανη και σπάνια απόλαυση της
σιωπής. Το απόλυτο. Τι απόλαυση για όλες μου τις αισθήσεις! Σα να
μοιάζει να βρίσκομαι στον παράδεισο. Δεσμοφύλακες, δικαστικοί,
κομματάρχες σας αγνοώ όλους. Δεν θα μπορέσετε να με βγάλετε από εδώ μέσα
τρελή εκτός κι αν με σκοτώσετε. Μα το μυαλό μου θα είναι καθαρό, θα
είμαι απόλυτα υγιής κι όλοι θα ξέρουν με σιγουριά ότι εσείς είστε οι
δολοφόνοι, μια κυβέρνηση ένα κράτος δολοφόνων. Σας σκέφτομαι ήδη να
προσπαθείτε να κρύψετε το πτώμα μου. Να απαγορεύεται την είσοδο στους
δικηγόρους μου. Όχι την Ουρλίκε Μαϊνχοφ δεν μπορείτε να τη δείτε. Ναι!
Ναι! Κρεμάστηκε. Όχι, όχι! Δεν θα είστε παρών στην αυτοψία. Κανένας.
Μόνο οι ειδικοί του κράτους. Που έχουν ήδη έτοιμο το πόρισμα: η Μαϊνχοφ
κρεμάστηκε. Όχι δεν υπάρχουν ίχνη στραγγαλισμού στο λαιμό της. Ούτε
κυανωτικό χρώμα. Ναι υπάρχουν μελανιές από κακώσεις σε όλο της το σώμα.
Ανοίξτε χώρο! Φύγετε! Μη βλέπετε! Απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών!
Απαγορεύεται κάθε άλλη ιατροδικαστική έκθεση! Απαγορεύεται να εξεταστεί
το σώμα μου! Απαγορεύεται! Ναι απαγορεύονται τα πάντα. Όμως ποτέ δεν θα
μπορέσετε να απαγορεύσετε να γελάσουν ειρωνικά μπρος στις ηλίθιες φάτσες
σας, για τη μεγάλη βλακεία σας. Την αιώνια βλακεία που δέρνει κάθε
δολοφόνο. Βαρύς σαν το βουνό είναι ο θάνατος. Εκατομμύρια χέρια γυναικών
σηκώνουν αυτό το βουνό και τώρα θα δώσουν μια να το γκρεμίσουν μονάχες
τους. Με ένα ανατριχιαστικό χαμόγελο.
Η βιογραφία της Ουλρίκε Μάινχοφ: «Αν μάθεις πως αυτοκτόνησα, να είσαι σίγουρη ότι ήταν φόνος!» Κανένα από τα φονικά στελέχη των ναζί, κανένας εγκληματίας
πολέμου δεν είχε καταδιωχτεί «με τόση λύσσα» γράφει η Γιούττα Ντίτφουρτ
Η πρόσφατη κυκλοφορία της βιογραφίας της Ουλρίκε Μάινχοφ με τίτλο
Ουλρίκε Μάινχοφ – Η βιογραφία, γραμμένη από τη Γιούττα Ντίτφουρτ,
συνιδρύτρια, πρόεδρο και βουλευτίνα του Κόμματος των Πρασίνων (απεχώρησε
το 1991 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δεξιά στροφή του), από τις
εκδόσεις Νάρκισσος, σε μετάφραση της Ηλιάνας Αγγελή, επιμέλεια του
Γιάννη Καλιφατίδη και πρόλογο του Κώστα Καλφόπουλου, μας δίνει την
ευκαιρία να αναφερθούμε σε αυτό το θρυλικό πρόσωπο της γερμανικής
Αριστεράς.
Σύμφωνα με τον Κώστα Καλφόπουλο, η Ντίτφουρτ είναι η πλέον αρμόδια
για μια ενδελεχή βιογραφική προσέγγιση της Μάινχοφ λόγω φύλου,
ιδεολογίας, εποχής και πολιτικής (οι ιδέες της Ουλρίκε είναι στις
σκέψεις της Γιούτα). Για τη βιογράφο η τομή στη ζωή της Μάινχοφ είναι η
χρονολογία 14 Μαΐου 1970, όταν η Ουλρίκε, μαζί με την Γκούντρουν Ένσλιν
και δύο ακόμα συντρόφους της, απελευθέρωσε τον κρατούμενο Αντρέας
Μπάαντερ από τη βιβλιοθήκη ενός μορφωτικού ιδρύματος στο Δυτικό
Βερολίνο. Στην επιχείρηση τραυματίστηκε ένας υπάλληλος του ιδρύματος και
η Μάινχοφ άφησε την τσάντα της που πρόδωσε την ταυτότητά της με
αποτέλεσμα να επικηρυχθεί.
Την ίδια μέρα, ο Κλάους Ράινερ Ρελ, πρώην σύζυγος της Μάινχοφ,
πατέρας των επτάχρονων δίδυμων θυγατέρων τους, της Ρεγκίνε και της
Μπετίνα, γιόρταζε στο Αμβούργο τη δέκατη πέμπτη επέτειο του περιοδικού
konkret. Ύστερα από λίγες ώρες το Δυτικό Βερολίνο πλημμύρισε με τις
φωτογραφίες της καταζητούμενης, ενώ άρχισε ένα ανθρωποκυνηγητό, το
μεγαλύτερο μετά το 1945 στη Γερμανία. Κανένα από τα φονικά στελέχη των
ναζί, κανένας εγκληματίας πολέμου δεν είχε καταδιωχτεί «με τόση λύσσα»,
γράφει η Ντίτφουρτ.
Η Ουλρίκε Μαρί Μάινχοφ γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1934 στο
Όλντεμπουργκ. Όταν γνωρίστηκαν οι γονείς της, ήταν σαν να συγκρούστηκαν
δύο κόσμοι. Στη μία πλευρά βρίσκονταν οι Γκούτχαρντ, ένθερμοι
σοσιαλιστές, και στην άλλη οι Μάινχοφ, εθνικόφρονες και φανατικοί
προτεστάντες, που σύντομα θα εξελίσσονταν σε παθιασμένους ναζί. Ως
μαθήτρια ήταν εξαιρετικά επιμελής, διάβαζε πολλά βιβλία, αγαπούσε την
όπερα, έπαιζε βιολί.
Το 1949, όταν πέθανε η μητέρα της -ήδη είχε πεθάνει ο πατέρας της–,
την κηδεμονία της Ουλρίκε και της μεγαλύτερης αδελφής της Βήνκε, οι
οποίες μεγάλωσαν με χριστιανικές αρχές, ανέλαβε η Ρενάτε Ρήμεκ,
καθηγήτρια σε παιδαγωγική ακαδημία. Στη διάρκεια των σπουδών της στα
Παιδαγωγικά, στη Γερμανική Φιλολογία, στην Ψυχολογία και στην Ιστορία
της Τέχνης άρχισε να θαυμάζει τις ιδέες του Καρλ Μαρξ και να αισθάνεται
συμπάθεια για τη Σοβιετική Ένωση, που φρόντιζε να αποκρύπτει.
Το 1956 τη βρίσκουμε ειρηνίστρια, αντίθετη με τον επανεξοπλισμό της
Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μέλος μιας κίνησης κατά των
πυρηνικών όπλων, αρθρογράφο σε ένα φοιτητικό περιοδικό και μια
ευαγγελική επιθεώρηση. Ενθουσιασμένη από τη συλλογική δουλειά, αποφάσισε
να αφιερώσει τη ζωή της στον αγώνα για τη βελτίωση της κοινωνίας. Το
1958, σε μια εκδήλωση κατά των πυρηνικών όπλων, γνώρισε τον Ράινερ Ρελ,
αρχισυντάκτη του δημοφιλούς φοιτητικού περιοδικού του Αμβούργου Konkret.
Τότε, για πρώτη φορά στη ζωή της, μίλησε σε συλλαλητήριο, με αποτέλεσμα
να χαρακτηριστεί ως η νέα Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Για να έχει πολιτική κάλυψη, προσχώρησε στο SDS, τη φοιτητική
παράταξη του SPD (Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας). Σύντομα όμως
τη διέγραψαν, οπότε έγινε μέλος του ΚPD, του Κομμουνιστικού Κόμματος της
Γερμανίας, που είχε δεσμούς με το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας,
και συντάκτρια του konkret. Ο γάμος της με τον Ράινερ Ρελ το 1961 είχε
συνέπεια να γίνει αρχισυντάκτρια του περιοδικού, ενώ απέκτησε και δύο
κόρες, τη Ρεγκίνε και την Μπετίνα.
Η δεκαετία του ’60 ήταν γεμάτη γεγονότα που καθόρισαν τη μελλοντική
πορεία της Μάινχοφ. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ, οι διαδηλώσεις των
Αμερικανών φοιτητών έκαναν τους Γερμανούς νέους να δραστηριοποιούνται
συνεχώς. Το πραξικόπημα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα και η εγκαθίδρυση
ενός ακόμα δικτατορικού καθεστώτος, μετά την Πορτογαλία και την
Ισπανία, προβλημάτισε τη Μάινχοφ, που φοβήθηκε πως το ίδιο μπορούσε να
συμβεί και στην πατρίδα της.
Ήταν η εποχή που ο γάμος της είχε κλυδωνιστεί εξαιτίας της ερωτικής
σχέσης του άντρα της με τη Δανάη, σύζυγο ενός Έλληνα συγγραφέα, του
Πέτρου Κουλμάση. Τον Φεβρουάριο του 1968 πήρε τα παιδιά της, εγκατέλειψε
τον άντρα της και εγκαταστάθηκε στο Δυτικό Βερολίνο πλημμυρισμένη
ελπίδες για πολιτικές αλλαγές.
Τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου, μετά τον εμπρησμό πολυκαταστημάτων,
συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν δύο αριστεροί νέοι: η Γκούντρουν Ένσλιν ο
Αντρέας Μπάαντερ, που αποτελούσαν ερωτικό ζευγάρι. Ύστερα από αυτό, τα
γεγονότα σε ολόκληρη τη Δυτική Γερμανία πήραν μορφή χιονοστιβάδας. Η
Μάινχοφ, που εργαζόταν στην πρώτη μεγάλου μήκους τηλεταινία της και
προσλήφθηκε για να διδάξει στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου,
προκαλώντας τις αντιδράσεις συντηρητικών κύκλων, φιλοξένησε την Ένσλιν
και τον Μπάαντερ που είχαν διαφύγει και καταζητούνταν.
Τότε, το 1970, ορισμένα αριστερά άτομα εξέταζαν τις προοπτικές ενός
μαχητικού επαναστατικού κινήματος: λίγο μετά, αυτοί θα γίνονταν γνωστά
στον Τύπο ως «Συμμορία Μπάαντερ – Μάινχοφ» η αλλιώς Οργάνωση Κόκκινος
Στρατός (RAF). Σύντομα ο Μπάαντερ συνελήφθη. H απελευθέρωσή του στις 14
Μαΐου 1970 από τη Μάινχοφ και το κυνηγητό των μελών της ομάδας της τους
οδήγησε όλους στην Ιορδανία, όπου εκπαιδεύτηκαν στον ανταρτοπόλεμο από
Παλαιστίνιους μαχητές.
Όταν επέστρεψαν στη Γερμανία, η Μάινχοφ πέρασε στην παρανομία και
λήστεψε για πρώτη φορά τράπεζα στις 29 Σεπτεμβρίου 1970. Ακολούθησαν κι
άλλες παρόμοιες ενέργειες, αλλά η RAF, αποκομμένη από την κοινωνία,
έμελλε να καταλήξει μικρή παράνομη οργάνωση. Η ένοπλη πάλη κατάντησε
αυτοσκοπός και ο δρόμος της επιστροφής στη νόμιμη Αριστερά έμοιαζε
ερμητικά κλειστός.
Τα μέλη της οργάνωσης όμως ήταν αποφασισμένα να παλέψουν μέχρι
θανάτου και δήλωναν την παρουσία τους με προκηρύξεις που άρχιζαν με
φράσεις του Μάο Τσε Τουνγκ. Στο μεταξύ στη χώρα δρομολογήθηκε ένα κυνήγι
μαγισσών, καθώς διανοούμενοι, μακρυμάλληδες, αμφισβητίες θεωρούνταν
ύποπτοι ως τρομοκράτες. Τον Μάιο του 1972 πιάστηκε ο Μπάαντερ και τον
Ιούνιο η Μάινχοφ. Κλείστηκαν στη φυλακή μαζί με άλλους συντρόφους τους.
Όταν έγινε η δίκη της Μάινχοφ, τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα της
είχαν εξαντληθεί. Εντούτοις, όταν τον Μάιο του 1976 την επισκέφτηκε
στις φυλακές Σταμχάιμ στη Στουτγάρδη, η αδελφή της τής είπε: «Αν μάθεις
πως αυτοκτόνησα, να είσαι σίγουρη ότι ήταν φόνος!».
Στις 7 Μαΐου την επισκέφθηκε ένας Ιταλός, συνήγορος των ιταλικών
Ερυθρών Ταξιαρχιών, μεταφέροντάς της την επιθυμία για επικοινωνία μεταξύ
των δύο οργανώσεων.
Ήταν ο τελευταίος επισκέπτης της, διότι στις 9 Μαΐου βρέθηκε στο
κελί της απαγχονισμένη, με μια θηλιά στα κάγκελα του κιγκλιδώματος. Η
επίσημη θέση για τον θάνατό της ήταν η αυτοκτονία, ωστόσο οι συγγενείς,
οι φίλοι και οι συνήγοροι μίλησαν για δολοφονία.
Σύμφωνα με τον Κώστα Καλφόπουλο και πάλι, με τον πρόωρο και τραγικό
της θάνατο η Ουλρίκε Μάινχοφ πέρασε στην αιωνιότητα και στον μύθο,
καθώς αρνήθηκε να ενσωματωθεί πλήρως στο κυρίαρχο σύστημα, ως μια
γυναίκα που, παρά τις προσπάθειές της, δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις
συχνά απάνθρωπες απαιτήσεις και συνθήκες δράσης μιας παράνομης
οργάνωσης.
Δημιουργική λογιστική: η χρήση παραπλανητικών, όχι όμως απαραιτήτως παράνομων, μεθόδων στη λογιστική
Δημιουργική πραγματικότητα: η χρήση παραπλανητικών, όχι όμως απαραιτήτως παράνομων, μεθόδων στην αλλοίωση της πραγματικότητας.
Ο Κωνσταντίνος Γ. Σημίτης ήταν καθηγητής Δημιουργικής λογιστικής.
Περήφανος για τις γνώσεις και τις «επαφές» του, κατόρθωσε να χώσει την…Ελλάδα στην ΟΝΕ παρουσιάζοντας παραποιημένα στοιχεία για την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Τα «παιδιά» του, τον έβγαλαν ασπροπρόσωπο. Σήμερα εξέλιξαν τη θεωρία
του και έφτασαν στο σημείο να ασκούν τη Δημιουργική πραγματικότητα,
πείθοντας τους Έλληνες ότι είναι προτιμότερο να μείνουμε στην ευρωζώνη,
ακόμη κι αν καταστραφούμε ή πεθάνουμε.
Το αγαπημένο του «παιδί», ο υπουργός Οικονομικών και Θελημάτων,
Γιάννης Στουρνάρας, δήλωσε σήμερα σε συνέντευξή του ότι, αν και το 72%
του συνόλου των επαγγελμάτων είναι πλήρως απελευθερωμένο, πρέπει να
ανοίξουν και όσα ανήκουν στο υπόλοιπο 28%. Αυτό πρέπει να συμβεί σύμφωνα
με τον Στουρνάρα, διότι αμέσως «το ΑΕΠ της χώρας θα αυξηθεί κατά 15%
από το άνοιγμα των επαγγελμάτων»!
Δε μπορώ να το καταλάβω, να το νιώσω, να το αντιληφθώ. Δεν
καταλαβαίνω τι λέει. Ξέρω μονάχα πως λέει ασταμάτητα ψέματα. Δημιουργεί
μια εικονική πραγματικότητα. Μια φούσκα αισιοδοξίας που όταν σκάσει,
αυτός θα λείπει.
Σίγουρα, δε χρησιμοποιεί παράνομες μεθόδους στην αλλοίωση της
πραγματικότητας. Όμως η αλλοίωση της πραγματικότητας είναι αδίκημα από
μόνη της. Όπως δεν είναι παράνομο να χρησιμοποιείς ένα μαχαίρι της
κουζίνας μέσα στην κουζίνα. Όμως αν με αυτό σκοτώσεις κάποιον στην
κουζίνα, τότε είναι αδίκημα ο φόνος και όχι παράνομη η χρήση μαχαιριού
κουζίνας μέσα σε κουζίνα.
Είναι ένοχος ο Στουρνάρας για δημιουργία ψευδαισθήσεων και
παραπλάνηση του λαού, ακόμη κι αν ο λαός έχει τη λόξα να παραπλανιέται.
Χρέος και όρκος των μελών μιας κυβέρνησης είναι να προστατεύουν ένα λαό.
Έγκλημα είναι να τον χρησιμοποιούν εκμεταλλευόμενοι τις φοβίες του ή
ακόμη και τη βλακεία του.
Ο Στουρνάρας δήλωσε στην ίδια συνέντευξή του ότι«για πρώτη
φορά από το 1968 οι τιμές μειώθηκαν εφέτος. Οι τιμές πέφτουν πλέον στην
Ελλάδα, αλλά η αλήθεια είναι ότι άργησαν να πέσουν».
Είναι προφανές ότι ο Στουρνάρας παρακολουθεί μόνο ΣΚΑΪ και πιστεύει
τη διαφήμιση του σταθμού για το θαυματουργό σουτιέν «super bra» το οποίο
από 39,99€ πωλείται τώρα μόνο 19,99€. Είναι πολύ πιθανόν, ο Στουρνάρας
να αγόρασε και τέτοια σουτιέν για να έχει επάνω του την απόδειξη της
μείωσης τιμών στην Ελλάδα.
Ο Στουρνάρας ζει στη χώρα του ΣΚΑΪ. Υποκρίνεται πως δεν έχει
αντιληφθεί καν ότι από τα κέρδη που αποκόμισαν οι βιομήχανοι εξ αιτίας
της μείωσης των αποδοχών των εργαζομένων τους, δεν μετακυλήθηκεούτε
μισό σεντ στο ράφι. Πήγαν όλα στις τσέπες τους κι έτσι ο μόνος
ανταγωνισμός που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα ήταν μεταξύ των εργοδοτών για
το ποιος θα έχει μεγαλύτερα κέρδη.
Το γλέντι των βιομηχάνων δεν τους επέτρεψε να παραστούν έστω και
τυπικά στη συνάντησή τους με την ΓΣΕΕ. Κρίμα! Εξέθεσαν τους καλύτερους
συνεργάτες τους. Αυτούς που ρήμαξαν και το τελευταίο ίχνος εργατικού
κινήματος στην Ελλάδα. Όχι ότι είναι κάτι περίεργο. Είναι γνωστό ότι τη
ρουφιανιά όλοι την αγάπησαν, αλλά τον ρουφιάνο κανείς.
Βοήθησε τα μάλα η ΓΣΕΕ τις κυβερνήσεις των μνημονίων να φτιάξουν την
Δημιουργική τους πραγματικότητα. Στήριξε όλες τις προσπάθειες τους.
Είναι στο ίδιο κάδρο με τον Σημίτη ως τον Σαμαρά και τον Στουρνάρα
ανεβασμένο στο σκαλί για να φαίνεται.
Ο Σαμαράς ταξιδεύει στην Κίνα. Το παλιό σύνθημα των τοίχων «Η
καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται»
επιτέλους βρίσκει τη θέση του σε πρωθυπουργικό μυαλό. Ο Σαμαράς πηγαίνει
να καθαρίσει τη φάση. Να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Εφόσον δεν έρχονται
οι Κινέζοι να επενδύσουν μόνοι τους, θα πάει ο Σαμαράς να τους φέρει. Να
ζητήσει εξηγήσεις.
Στον Σαμαρά αρέσουν οι καθαρές κουβέντες. Όπως και στον Στουρνάρα. Η
ανάπτυξη θα ξεκινούσε το πρώτο τρίμηνο του 2012. Όμως η ανάπτυξη είναι
κινητή εορτή κι έτσι μετατέθηκε για το τέλος του 2012. Δε βόλευε την
ανάπτυξη εκείνη η περίοδος, είχε να πάει αλλού, οπότε το ραντεβού μαζί
της ανανεώθηκε για το πρώτο εξάμηνο του 2013. Επειδή όμως η τρικομματική
ένιωσε μια ανασφάλεια σχετικά με το ότι δε θα είχε οργανωθεί άψογα η
φιέστα, μετέθεσαν την άφιξη της ανάπτυξης για το δεύτερο εξάμηνο, αλλά
επειδή ο Στουρνάρας δε θέλει ποτέ να πέφτει έξω στις προβλέψεις του,
ζήτησε από την ανάπτυξη να φτάσει το 2014.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Παρά τις προβλέψεις της Κομισιόν περί του
εντελώς αντιθέτου, ο Στουρνάρας υπόσχεται ανάπτυξη το 2014 με ταυτόχρονη
μείωση της ανεργίας. Επίσης βλέπει μειωμένες τιμές στα ράφια, αλλά και
εκατοντάδες επενδυτές. Δεν ξέρω τι πίνει, αλλά απορώ που βρίσκει τόσο
μεγάλες ποσότητες ώστε να δίνει από το ίδιο σε εκατομμύρια Έλληνες. Στην
υγεία μας.
Αναδημοσιεύουμε ένα συγκλονιστικό κείμενο του Δημήτρη Γληνού, του μεγάλου κομμουνιστήπαιδαγωγού, πρωτεργάτη του δημοτικιστικού κινήματος και κορυφαίας προσωπικότητας της πνευματικής Ελλάδα στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.
Ένα κείμενο γραμμένο στην κορύφωση της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1932, που οδήγησε στην επίσημη πτώχευση της χώρας. Ένα κείμενο τραγικά επίκαιρο που θα μπορούσε να γραφτεί και σήμερα, παίρνοντας υπόψη βέβαια τις ιστορικές αναλογίες. αφού και τότε (όπως και τώρα) μεγάλα θύματα της κρίσης ήταν χιλιάδες παιδιά. Τότε μόνο ελληνόπουλα. Σήμερα ελληνόπουλα και μεταναστόπουλα.
Τα παιδιά που πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο. Αυτά που προσπάθησαν να κρύψουν και να εξαφανίσουν λες και δεν υπάρχουν, δεν πεινούν δεν αγωνιούν, οι μεγαλόσχημοι«εκσυγχρονιστές» του υπουργείου Παιδείας. Για να αναγκαστούν στο τέλος να παραδεχθούν πως ναι υπάρχει ανάγκη να μοιραστούν συσσίτια στα σχολεία των υποβαθμισμένων περιοχών της Αθήνας.
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΓΛΗΝΟΥ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ :
«Μέσα σ' αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία. Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο, τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές.
Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλιάς με τη συντρόφισσά της , την πείνα. Και σ' όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.
Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ' όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική.
Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη. Η φτωχή μάνα, που είναι υποχρεωμένη να δουλέβει από την αυγή ως τη νύχτα μακριά από το σπίτι της, αφήνει τα παιδιά της ολημερίς στο έλεος του δρόμου, του διαβάτη και της γειτόνισσας, τ' αφήνει να κυλιούνται στη λάσπη και στο χώμα για να τους φέρει το βράδυ λίγο ψωμί, χωρίς να προφταίνει και χωρίς να μπορεί ούτε μια ματιά να τους ρίξει, σκοτωμένη καθώς είναι από την κούραση.
Κι αν η μάνα μένει στο σπίτι, πού να προφτάσει ο πατέρας ν' αντικρίσει το έξοδο για τα παιδιά με το μικρό του μεροκάματο. Κι αν δεν έχει δουλειά ούτε η μάνα ούτε ο πατέρας, γιατί είναι άνεργος ή απεργός;
Ξυπολυσιά και αρρώστια και πείνα και κρύο και ακαθαρσία και αμορφωσιά και βούρκος και βάσανα σωματικά και κόλαση ψυχική, είναι η μοίρα των φτωχών παιδιών. Διπλή και τριπλή εκμετάλλεψη, ξύλο και εξαθλίωση και εξαχρείωση γεμάτη είναι η ζωή του εργαζόμενου παιδιού. Το πικρότερο κατακάθι της προλεταριακής δυστυχίας αυτά το πίνουν, το μαρτυρικό στεφάνι αυτά το φορούν. Τα φτωχά παιδιά είναι των
σκλάβων οι σκλάβοι, των πεινασμένων οι πεινασμένοι, των παγωμένων οι
παγωμένοι, των άρρωστων οι άρρωστοι, των απόκληρων οι απόκληροι. Αυτά μπαίνουνε στην κόλαση με το πρώτο αντίκρισμα της ζωής. Την ηλικία της χαράς, της ξενοιασιάς και του γέλιου αυτά δεν τη γνωρίζουν.
Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ' όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.
Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν
ο εργάτης, ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν
ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του
στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ' αυτή σ' όλες τις
χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον
εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπραχτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.
Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση. Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό
πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους,
που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε
να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπραχτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιταχτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.
Άς έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές
υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο. Η βοήθειά τους θα είναι πολύτιμη. Μια
οργανωτική επιτροπή πρέπει να πάρει στα χέρια της το ζήτημα αμέσως. Μια
εντατική δουλειά πρέπει ν' αρχίσει, που θα ξυπνήσει, θα φωτίσει θα
κινητοποιήσει μάζες και που πριν απ' όλα θα διοργανώσει έμπραχτη αλληλεγγύη, θα δώσει άμεση βοήθεια για το παιδί.
Ας γράψουνε σε μένα, όσοι επιθυμούν να συνεργασούν στην «Παιδική Βοήθεια»
Αθήνα Δεκέμβρης 1932
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ
Το παραπάνω κείμενο μας το έστειλε ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ «ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ»
Ίσως να μην το ξέρατε, αλλά η κυβέρνησή μας και οι συνοδοιπόροι και
συμπαραστάτες της σε αυτή τη δύσβατη διαδρομή, τα κανάλια, είναι οι πιο
ένθερμοι υποστηρικτές και στιβαροί προστάτες των παιδιών και των νέων
ψυχών αυτής της χώρας.
Τι να πρωτοθυμηθούμε;
Που εκμηδένισαν το εισόδημα των γονέων τους, ώστε τα παιδιά να
σκληραγωγηθούν, όπως και οι παππούδες και προ παππούδες τους στα πέτρινα
χρόνια της κατοχής και της μεταπολεμικής Ελλάδας, γεφυρώνοντας έτσι το
χάσμα των γενεών;....
Που απέλυσαν τους πατεράδες και τις μανάδες τους, ώστε να δώσουν την
ευκαιρία στους νεαρούς μαθητές να βιώσουν από πρώτο χέρι αυτά που
βλέπουν στις χολιγουντιανές ταινίες που δραματοποιούν τον Κάρολο Ντίκενς
και έτσι να εντρυφήσουν στα αριστουργήματα της κλασικής λογοτεχνίας,
όπως ο Όλιβερ Τουίστ;
Που αυξάνουν συνεχώς τον αριθμό των παιδιών σε κάθε τάξη, έτσι ώστε να
ζήσουν από κοντά και να κατανοήσουν από πρώτο χέρι πώς ήταν η εκπαίδευση
στις αρχές του 20ου αιώνα, εμπλουτίζοντας τις γνώσεις τους για την
ιστορία των κοινωνιών και του εκπαιδευτικού συστήματος;
Ας μην ξεχνάμε και το θεσμό των συσσιτίων, που όλο και εξαπλώνονται, και
έτσι οι νέοι άνθρωποι μαθαίνουν από νωρίς να είναι ολιγαρκείς, να
τρέφονται με τα βασικά, και να αισθάνονται έτσι πιο κοντά και
αλληλέγγυοι στα παιδιά του Νίγηρα, αυτά τα παιδιά που τόσο αγάπησε και η
μέντορας της κυβέρνησής μας, η Κριστίν Λαγκάρντ.
Η ανεργία μας, που φτάνει το 50% στους νέους, ενισχύει το καλώς
εννοούμενο νεανικό πείσμα και τη θέληση, αλλά και αποτελεί κίνητρο για
να γνωρίσουν άλλες χώρες του κόσμου, μεταναστεύοντας, όπως έκαναν και οι
προηγούμενες γενιές και πρόκοψαν.
Αλλά η κυβέρνησή μας ομού μετά των καναλιών, ενδιαφέρονται και για την
πολιτική αγωγή και ολοκλήρωση των μαθητών. Έτσι από νωρίς φροντίζουν να
τους διδάσκουν τι σημαίνει ησυχία, τάξη και ασφάλεια στην πράξη, με
ρίψεις χημικών μέσα στα σχολεία και στα μικρά χωριά, μια πρωτοφανής
περίπτωση στα διεθνή χρονικά, μια παγκόσμια πρωτοτυπία τεράστιας
παιδαγωγικής σημασίας.
Ας μην ξεχνάμε και τα παιδιά των χιλιάδων αυτόχειρων που θα ζήσουν
ορφανά και σε ένδεια, μια και αυτές οι αυτοχειρίες κρύβουν πίσω τους
οικονομικά αίτια. Αυτά τα παιδιά χαίρουν της ιδιαίτερης συμπάθειας της
κυβέρνησης μας, και γι αυτό, για να απολαύσουν και άλλα παιδιά αυτό το
προνόμιο, να είναι συμπαθή σε αξιωματούχους του ελληνικού κράτους,
γίνεται κάθε προσπάθεια ώστε οι αυτοχειρίες να συνεχισθούν, δίνοντας
κίνητρα για κάτι τέτοιο, βοηθώντας στο κλείσιμο και την οικονομική
καταστροφή μικρών επιχειρήσεων, σε ακόμα περισσότερες απολύσεις, με
παράλληλη αύξηση της φορολογίας, κατασχέσεις ακινήτων και περιουσιών.
Τέλος τα κανάλια, με την προτροπή και στήριξη των κυβερνητικών
αξιωματούχων, καλλιεργούν πνευματικά τα παιδιά μας, προβάλλοντας πρότυπα
ζωής, όπως αυτό του αρχαιότερου επαγγέλματος σε διάφορες σύγχρονες
παραλλαγές: τηλεπαρουσιάστρια που παρουσιάζει τα σωματικά της προσόντα,
τραγουδίστρια που δεν τραγουδάει και άλλα επαγγέλματα με μέλλον και
προοπτικές.
Οικοδομείται έτσι ένα ιδανικό τοπίο για να ζήσουν οι νέες γενιές, ένα
τοπίο με μεροκάματα Βουλγαρίας ή Κίνας - ποια να πρωτοδιαλέξουμε; - με
αναπτυξιακές προοπτικές ανάλογες αυτών της Ταϋλάνδης, με ιδιωτικά
νοσοκομεία και σχολεία για τους πλούσιους - αυτό σημαίνει αξιοκρατία,
μια και όπως είναι γνωστό ο πλούτος κερδίζεται με τη σκληρή δουλειά -
μεγάλες διεθνείς επιχειρήσεις - και όχι τα μικρομάγαζα που υπήρχαν μέχρι
σήμερα - πεδίο δόξης λαμπρόν για τους πιο φιλόδοξους και μαχητικούς από
τους νέους μας!
Ένας κόσμος περιπέτειας και δράσης ανοίγεται διάπλατα μπροστά τους,
γεμάτος ευκαιρίες για να ζήσουν ή να πεθάνουν, όπως στον κινηματογράφο,
εκεί που ο πρωταγωνιστής σκοτώνει όλους αντιπάλους και στο τέλος,
επιβιώνοντας από χίλιους κινδύνους, τα παίρνει όλα. Όσο για τους
πολλούς, τους χαμένους, τους νεκρούς, ο καθένας ελπίζει να μην βρίσκεται
ανάμεσά τους. Μόνο που η ζωή δε μοιάζει με χολιγουντιανή ταινία, ούτε
με ηλεκτρονικό παιχνίδι, όπου ο πόνος και ο θάνατος είναι εικονικός.
Του Ανδρέα Ζαμπούκα -Τι μένει σταθερό και αμετάβλητο από την αρχαιότητα στην Ελλάδα;
Τρία πράγματα: Οι συνεχόμενες σφαγές (με όποιο τρόπο) των αθώων
πληθυσμών, η αδυναμία του ελληνικού κόσμου να ενωθεί και η απόλυτη
εξάρτησή του από τα χρυσά θησαυροφυλάκια των..(όποιων) Περσών.- Ήταν ένα κρύο πρωινό του Χειμώνα του 411π.χ στην πεδιάδα του
Μαιάνδρου. Στην έπαυλη ενός αξιωματούχου υπογράφεται η περίφημη 3η
συνθήκη μεταξύ Λακεδαιμονίων, Τισσαφέρνη και Ιεραμένη, εκπροσώπου του
Δαρείου Β΄.
Ο Τισσαφέρνης αδιαφορούσε για το αποτέλεσμα της σύγκρουσης των Σπαρτιατών με τους Αθηναίους.
Εκείνο που τον απασχολούσε ήταν ότι πιθανή συντριβή μιας παράταξης θα
σήμαινε το ναυάγιο της πολιτικής της αμοιβαίας εξασθένησης των δύο. Στη
συνθήκη, μεταξύ των άλλων, επιλύθηκε το βασικό πρόβλημα της μισθοδοσίας
και συντήρησης του σπαρτιατικού στόλου, με τη χρηματοδότηση από το
Μεγάλο Βασιλιά. Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι Πέρσες έδιναν χρήματα στα
ελληνικά κράτη αλλά ήταν η πρώτη χρηματοδότηση με τη μορφή δανείου, που
έπρεπε να επιστραφεί έντοκα, μετά την τελική νίκη! Στην ουσία αποτελούσε
μια σαφέστατη «μνημονιακή» συμφωνία εξάρτησης του ελληνικού κόσμου
στους Πέρσες, με ηγέτιδα δύναμη τη Σπάρτη. Ο ελληνικός κόσμος της αρχαιότητας είναι πολύ διαφορετικός από την εικόνα που έχουμε σήμερα γι΄αυτόν. Στην
πραγματικότητα, αυτό δεν οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι και οι
συσχετισμοί των κοινωνιών άλλαξαν αλλά στην αδυναμία μας να
συνειδητοποιήσουμε την αλήθεια μέσα από το ορθολογισμό.
Εδώ βέβαια, θα πρέπει να βάλουμε στην ίδια παρέα το Μαρξ τον Ένγκελς
και το Θουκυδίδη, αναζητώντας τα μεγάλα δείγματα του «ιστορικού υλισμού»
και την προαιώνια φύση του ανθρώπου.
Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος είναι ένα πλούσιο σκηνικό πολιτικής μελέτης
στην παγκόσμια ιστορία. Οι Αθηναίοι, πανίσχυροι από τους περσικούς
πολέμους, επιβάλλουν το δίκαιο της πυγμής στους συμμάχους. Οι ηττημένοι
Πέρσες όμως δεν ησυχάζουν και συντηρούν επαφές και στην Αθήνα και στη
Σπάρτη. Οι σύμμαχοι των δύο μεγάλων δυνάμεων αναμετρώνται. Ο εμφύλιος
μαίνεται, οι δολοπλοκίες πολλαπλασιάζονται, οι εκατέρωθεν προδοσίες
αυξάνονται, ο Αλκιβιάδης εξορίζεται και πάει με τους Σπαρτιάτες, οι
δημοκρατίες καταλύονται και τα σχέδια της εξωτερικής πολιτικής από
κράτος σε κράτος, συνεχώς μεταβάλλονται. Τι μένει σταθερό και αμετάβλητο; Τρία πράγματα: Οι συνεχόμενες
σφαγές των αθώων πληθυσμών (π.χ των Μηλίων), η αδυναμία του ελληνικού
κόσμου να ενωθεί και η απόλυτη εξάρτησή του από τα χρυσά θησαυροφυλάκια
των Περσών.
Οι Σπαρτιάτες με το περσικό δάνειο, κατατρόπωσαν επτά χρόνια αργότερα
τους Αθηναίους στους Αιγός Ποταμούς και κατέλυσαν την Αθηναική
ηγεμονία. Άνοιξαν όμως τις πύλες της Ελλάδας στους Πέρσες και απέδειξαν
για άλλη μία φορά, πως το χρήμα είναι η κινητήρια δύναμη που κατακτά
ανθρώπους και κοινωνίες.
Το ζήτημα είναι, απ΄ όλα αυτά να βγουν κάποια συμπεράσματα για το σύγχρονο κόσμο. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ο πλούτος διέγραφε την πορεία της ιστορίας. Και
ίσως όχι ο παραγόμενος αλλά ο «κατασκευασμένος». Οι Πέρσες είχαν κλέψει
το χρυσό των Βαβυλωνίων και τα σημερινά κεφάλαια, κατά βάση είναι αέρας
κοπανιστός, τυπωμένα στα νομισματοκοπεία της FED ή αριθμημένα στις
λίστες κάποιου χρηματιστή. Και τότε, τα ιερά των αρχαίων δάνειζαν ( οι
«τράπεζες» της εποχής διοικούνταν από το ιερατείο που φύλαγε το θησαυρό
και δάνειζε με τοκογλυφικούς όρους), υπεράνω κυβερνήσεων, με τόκους
εξάρτησης και τώρα, οι τράπεζες δημιουργούν ανεξέλεγκτα δίκτυα που
καθοδηγούν τις πολιτικές κυβερνήσεις. Σκοπός δεν ήταν να εισπραχθούν
απαραίτητα, τα δανεισθέντα ποσά (οι Σπαρτιάτες δεν επέστρεψαν ποτέ
ολόκληρο το ποσό στους Πέρσες) αλλά η εξάρτηση και η εφαρμογή του
δικαίου της πυγμής. Ιδιαίτερα στις διακρατικές σχέσεις, αυτό αποτελούσε
τη γνωστή τακτική, όπως και σήμερα. Τέλος και στις δύο εποχές ο
χρηματισμός των ιδιωτών για να εξυπηρετηθούν κρατικά συμφέροντα ήταν
απόλυτα συνηθισμένο φαινόμενο, όπως και σήμερα (οι εξόριστοι Έλληνες
είχαν πάντα μια πλούσια έπαυλη να τους περιμένει στις Σάρδεις…).
Με λίγα λόγια, ο περσικός χρυσός άπλωνε για αιώνες, ένα πέπλο «παραισθησιογόνου» λάμψης πάνω από την Ανατολική Μεσόγειο, μέχρι που ο Μέγας Αλέξανδρος αποφάσισε ότι το καταχρεωμένο βασίλειό του θα σωζόταν μόνο με την κατάκτησή του περσικού πλούτου. Εν
μέρει, τα κατάφερε αλλά ουσιαστικά μετακίνησε το κέντρο βάρους του
ελληνικού κόσμου προς την ανατολή, δίνοντας την ευκαιρία στον ιουδαικό
πολιτισμό, διαμέσου των Ρωμαίων, να τον αφομοιώσει.
Όλα αυτά, δεν έχει νόημα να τα μελετά κανείς, προσπαθώντας να
δαιμονοποιήσει ή να αγιοποιήσει πρόσωπα και καταστάσεις. Το κέρδος είναι
να διδαχθεί, κατανοώντας ότι ο άνθρωπος και οι «ομάδες» θα
συμπεριφέρονται ακριβώς το ίδιο, όσο θα υπάρχει ανθρωπότητα. Πάντα θα
υπάρχουν οι Πέρσες, οι Ισπανοί στη Νότια Αμερική, οι Άγγλοι, οι
Αμερικάνοι, οι Γερμανοί. Πάντα θα υπάρχει το κεφάλαιο που δεν έχει
πατρίδα, πάντα τα συμφέροντα δεν θα ταυτίζονται με τα κράτη άλλα με τις
πανίσχυρες δυνάμεις του χρήματος, πάντα θα επιβάλει το δίκαιο της πυγμής
ο δυνατότερος. Επίσης οι κοινωνίες έχουν πολλούς σαν τον Αλκιβιάδη,
το Θηραμένη, το Λύσανδρο, τον Κριτία, τον Μέτερνιχ, τον Κίσινγκερ, τον
Ντάισεμπλουμ, τον Παπανδρέου, τον Κωστάκη , το Γιωργάκη και χιλιάδες
άλλες μορφές που δεν είναι τίποτα παραπάνω από «φαιδρά» πιόνια στη
μεγάλη σκακιέρα της ιστορίας.
Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ και το χρήμα θα τον σέρνει από τη
μύτη. Στις μέρες μας μπαίνουμε για τα καλά στο μεγάλο θέατρο των
αποκαλύψεων. Κάθε μέρα θα παρακολουθούμε με έκπληξη, κάποια καινούρια
διάσταση που μέχρι χθες, δεν την υποψιαζόμασταν. Τράπεζες που εμφανίζουν
φούσκες, offshore εταιρείες υπουργών, δίκτυα ξεπλύματος στις πιο
σοβαρές οικονομίες. Κι όμως, όλοι αυτοί δε φταίνε περισσότερο από μας
τους ίδιους. Δε φταίνε οι Γερμανοί που βάζουν τους όρους του δανεισμού,
οι Αμερικάνοι που τους έβαζαν παλιά. Δε φταίει ο Σόιμπλε κι ο
Ντάισεμπλουμ κι ο Μπαρόζο κι Ντράγκι. Το «ιερατείο» των Περσών είναι κι ο Τισσαφέρνης και όχι ο Δαρείος.Ρόλους
αλλάζουμε όλοι μας. Αυτοί στο δικό τους κόσμο της απληστίας και της
ηδονής της εξουσίας κι εμείς μια μάζα «Αθηναίων» που υπομένουμε την
κατάλυση της «δημοκρατίας» επειδή πιστέψαμε στη γοητεία του «Περικλή»
και της «Ασπασίας». Εμείς φταίμε που μεθύσαμε από τα μεγάλα «δημόσια
κτίρια» και δεν είδαμε τους «Σπαρτιάτες» που έκλειναν κρυφά τη δουλειά
με τους «Πέρσες».
Και κάτι τελευταίο. Ο άνθρωπος είναι μαλακός σαν το χόρτο, όπως λέει
κι ο Σεφέρης. Αν αυτό δεν το δούμε, όπως μας το έδειξε κάποτε ο
Θουκυδίδης δεν θα καταλάβουμε ποτέ τον κόσμο. Γιατί τελικά η μεγάλη
μαγκιά δεν είναι να τον αλλάξουμε αλλά να τον αποκαλύψουμε στις
συνειδήσεις μας. Αυτό είναι σίγουρα πολύ πιο χρήσιμο από οποιαδήποτε
επανάσταση…
Το πρώτο Κοσμοδρόμιο της Ευρώπης είναι γεγονός! Φυσικά, όλοι
κατανοούμε ότι για λόγους εθνικής ασφάλειας τηρήθηκε μέχρι σήμερα άκρα
μυστικότητα γύρω από το όλο έργο της κατασκευής του, λόγος για τον οποίο
εγκαινιάστηκε τελικά με την κωδική ονομασία «Ολυμπία Οδός». Αλλά δεν
μπορεί πια να μένει κρυφό, και ανακοινώθηκε επιτέλους.
Η συγκεκριμένη ονομασία επιλέχθηκε επειδή το ίδιο έργο έχει
εγκαινιασθεί ξανά στο παρελθόν, κι έτσι νοήμονα όντα από το υπερπέραν θα
αντιληφθούν αμέσως ότι, δεν μπορεί, κάτι το τόσο παραπλανητικό θα
σχετίζεται σίγουρα με κάτι το εξόφθαλμα εξωπλανητικό.
Για τους κοινούς γήινους είναι μια από τις…αναποκρυπτογράφητες
ακόμα μεθόδους συνεννόησης, που έχουμε ωστόσο καταφέρει να
αποκωδικοποιήσουμε, και γνωρίζουμε πλέον ότι συνηθίζουν να χρησιμοποιούν
αυτές οι απόκοσμες μορφές ζωής, ώστε να το πιάνουν αμέσως, όταν κάτι
τους αφορά.
Πρόκειται για μια μέθοδο επικοινωνίας μαζί τους η οποία έχει
δοκιμασθεί με επιτυχία στο παρελθόν· και τούτο δεν θα είχε καταστεί εν
τέλει δυνατόν, αν είχαμε στερηθεί την εμπειρία της επαφής με ειδικό
απεσταλμένο τους, ο οποίος ετύγχανε πολιτογραφημένος στη χώρα μας ως
Γέωργιος Α. Παπανδρέου –το όνομά του θα κοσμεί, ασφαλώς, για πάντα το
μέχρι σήμερα απόρρητο αυτό αλλά οικουμενικό έργο –ούτε λόγος να γίνεται·
πώς αλλιώς; Προσοχή: το όνομά του αλλόκοτου αυτού πλάσματος δεν εδόθη
αποκλειστικά για λόγους τιμητικούς, αλλά και για να εξευμενίσουμε τους
εξωγήινους φίλους μας: εξ ου και δεν τον έχουμε πειράξει τον δικό τους
καθόλου όλο αυτόν τον καιρό, παρά την ακατάστατη συμπεριφορά του.
Θα έχετε προσέξει ότι, στο ίδιο πνεύμα, μέσα στη γενική σύγχυση
κάνουμε πλέον επισήμως μόνο αστρονομικού περιεχομένου προβλέψεις. Είναι
για να εξασφαλίσουμε επικουρικά ότι θα συνεχίσουν όντα από άλλους
κόσμους να μας παίρνουν με καλό μάτι.
Το Κοσμοδρόμιο της Ευρώπης θα είχε ολοκληρωθεί μερικές ημέρες
νωρίτερα, αν δεν είχε προβάλει προσκόμματα με τις ενστάσεις της η Δημάρ,
η οποία ζητούσε μέχρι την τελευταία στιγμή να παραμείνει ατελείωτη η
Ολυμπία Οδός, επικαλούμενη, άκουσον-άκουσον, λόγους ευθύνης απέναντι
στους εταίρους μας από το Ηλιακό Σύστημα. Τι να πεις…
Τα αλησμόνητα εγκαίνια έκαναν σήμερα το πρωί ανώτατοι αξιωματικοί
του νέου ένοπλου σώματος αστρικών ταξιδιών που έχει ειδικά συσταθεί εδώ
και λίγο καιρό, προκειμένου να αντιμετωπίσει από εδώ και στο εξής η χώρα
μας το φάσμα προκλήσεων της νέας εποχής, που διανοίγεται με αυτό το
έργο. Μια ιστορική μέρα: ένα μικρό βήμα για την Ψωροκώσταινα, ένα μεγάλο
βήμα για τον Τσούκαλη. Έτσι, ένας Αρχιδιαπλανής, ένας Πεπλανημένος και
ένας Απλανής –βαθμοί αυτοί του νεοσυσταθέντος σώματος, αντίστοιχοι προς
Στρατηγό, Αντιστράτηγο και Υποστράτηγο (α.α.)– διακτινίστηκαν το πρωί
μέχρι το Ζευγολατιό. Για να τιμηθεί η ονομασία της περιοχής
πραγματοποιήθηκε και η πρώτη Ζεύξη Τρίτου Τύπου από τη χώρα μας.
Μετά τα εγκαίνια ακολούθησαν δηλώσεις με τη συνδρομή ειδικού
μεταφραστικού ρομπότ τύπου L Actor+: Απήγγειλε αυτό σε μηχανική
τριφωνία: «Θα χαρακτηρίζαμε το επίτευγμα απλά μνημειώδες, αν οι
περιστάσεις δεν μας επέτρεπαν να κάνουμε λόγο για κάτι το πραγματικά
μνημονιώδες!»
Το ρομπότ αυτό δεν θα πάει χαμένο, όπως πήγε ο μετροπόντικας, αλλά
θα προσληφθεί στο Δημόσιο και θα καταλάβει τέσσερις θέσεις στο
Πρωτόκολλο. Επειδή δεν επιτρέπει άλλες τέτοιες παραβιάσεις το Α.Σ.Ε.Π.
(Αστρόπλοιο Συζευγμένων Εξωγήινων Προσλήψεων), τρεις θέσεις σε κρατική
τράπεζα θα παραχωρηθούν κατ’ εξαίρεση χαριστικά σε μια εξαδέλφη του
ρομπότ, όχι όμως από το Πρωτόκολλο, αλλά από το Κατάκωλο.
Το Κοσμοδρόμιο –ουσιαστικά ένα αμιγώς ελληνικό έργο– βαπτίσθηκε
Ευρωπαϊκό, για να διασφαλισθεί πονηρά με αυτόν τον τρόπο η συνδρομή των
Ευρωπαίων σε περίπτωση που διαπιστωθεί επιβουλή των Τούρκων, οι οποίοι
θα το εποφθαλμιούν τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ειδικά μετά την
αποτυχία τους να βάλουν χέρι στο Κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, ενόψει
εξελίξεων στον πλανήτη.
Ακόμη ένα εφάμιλλο έργο προγραμματίζει η Κεντρική Διοίκηση για το
αμέσως επόμενο Διάστημα. Το Χρεωκοπημένο Ανώτατο Συμβούλιο
Αρχιδιαπλανών, Παραπλανών και Απλανών (Χ.Α.Σ.Α.Π.Α.) ελπίζει μέχρι τότε
να έχει διευκολυνθεί αρκετά, ώστε να παραστεί εκπρόσωπος από το
Ακρωτήριο Κένεντι. Ως προς αυτό, τούτην την ώρα καταβάλλεται προσπάθεια
για να πείσουμε ότι το παρουσιάσαμε ως εγκαίνια της Ολυμπίας Οδού, μόνο
και μόνο για να τιμήσουμε την Ολυμπία Δουκάκη.
Εκστατικός ο ελληνικός λαός πληροφορήθηκε τα νέα και παρακολουθεί με
αγωνία την αντίστροφη μέτρηση, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
3 χρόνια
μνημονίων,εκβιασμών,καταστολής και ολομέτωπης επίθεση της εξουσιαστικής
ελίτ σε έναν λαό περάσανε.Πρέπει να αναγνωρίσουμε την ήττα ενος λαού που
δεν αντιστάθηκε,δεν αντιστέκεται,δεν αγωνίστηκε,φοβήθηκε και κλείστηκε
στο καβούκι του.Κοιτώντας ο καθένας την πάρτη του μήπως την βγάλει
καθαρή μέσα από την τρομοκρατία,την λαίλαπα της οικονομικής
εξαθλίωσης………..
Ο μικροαστισμός,ο τρόμος,ο εγωκεντρισμός επικράτησε και επισκίασε τα κομμάτια της κοινωνίας που…
αντιστάθηκαν και αντιστέκονται για μια ζωή.Ήταν λίγοι τελικά αυτοί που
δεν δείλιασαν,δεν κοίταξαν την πάρτη τους,δεν φοβήθηκαν την άγρια
καταστολή, εισχώρησαν στην ανυπακοή,στην αντίδραση για τα δολοφονικά
μέτρα.
Το περιβόητο φρόνημα του Ελληνικού λαού.Ο λαός που ιστορικά δεν
σκύβει το κεφάλι κουκουλώθηκε στα σκεπάσματα του κοινωνικού
κανιβαλισμού.Εγώ να την βγάλω κι ο δίπλα να πάει να γαμηθεί.Ένα
κροκοδείλιο δάκρυ για αυτούς που ψάχνουν στα σκουπίδια να φάνε κάτι,μια
περίλυπη ματιά και θα συνεχίσεις τον δρόμο σου άθλιε μικροαστέ,μεσοαστέ
και ότι άλλο σκατά είσαι.Το περιβόητο φρόνημα σου που πήγε Ελληναρά της
πλατείας συντάγματος?Υπάρχει κομμάτι αυτού του λαού που ψηφίζει
νεοναζιστές,βρίσκει εξιλαστήρια θύματα τους μετανάστες και πάει σπίτι
του με την τσάντα από το σουπερμάρκετ γεμάτη ας μην έχει να φάει ο
γείτονας του.Που πήγαν οι αγανκτισμένοι?Αυτό το γνήσιο κίνημα για τα
τσιράκια των ΜΜΕ?Περνάνε καλύτερα τώρα?
Η ανεργεία έχει εκτοξευτεί,οι αυτοκτονίες έχουν φτάσει σε τρομαχτικό
νούμερο κι εσύ άθλιε Έλληνα,υποταγμένε δεν έχεις ούτε κουράγιο να το
παραδεχτείς.Έχασες μέσα σου τα πάντα.Την αξιοπρέπεια σου,την ελευθερία
σου.Ότι ελευθερία σου είχαν πετάξει σαν ξεροκόματο μεταπολιτευτικά.
3 χρόνια μνημόνια κι η απεχθής υποταγή σου με αηδιάζει,μας
αηδιάζει.Τρέμεις ότι μπορεί να έρθει κι εσένα η σειρά σου.Να μην έχεις
ούτε καν να φάς αλλά ας την βγάλουμε και σήμερα και βλέπουμε, ο θεός
είναι μεγάλος!!.Θα έρθει η περιβόητη ανάπτυξη που προπαγανδίζουν τα
κανάλια ολην την ημέρα.Έρχεται, τα μέτρα αποδίδουν!!Πρωτογενές
πλεόνασμα!!Περισσότερες προσλήψεις παρά απολύσεις!!Θα δουλεύεις,αν
δουλεύεις για 300 ευρώ και θα λες κι ευχαριστώ.Γυρνάς το κεφάλι μπροστά
στους χτυπημένους μετανάστες και συνεχίζεις Ίσως να ψηφίσεις κι εσύ αν
δεν το έχεις κάνει χρυσή αυγή στις επόμενες εκλογές.Χρυσή αυγή να
ξεβρωμίσει ο τόπος και θέσεις εργασίας θα γεμίσουν παντού για τα
περήφανα Ελληνόπουλα!!Πόσο πολύ με αηδιάζεις.Η οικονομική εξαθλίωση έχει
απλωθεί παντού μαζί με την εξουσιαστική επίθεση.Σκέφτηκες ποτέ να
αντισταθείς?Να διεκδικήσεις την ζωή σου?Να σπάσεις τον φόβο μέσα
σου?Έχεις ήδη αυτοκτονήσει ψυχικά.
Στην άλλη άκρη εμείς.3 χρόνια σε έναν ανηλεή πόλεμο με την
εξουσία.Παλεύοντας με το θεριό που διψάει για αίμα.Μαζί με τα υπόλοιπα
αντιστεκόμενα κομμάτια του Ελληνικού λαού δεν το βάζουμε κάτω κι ας η
κρατική καταστολή μας έχει κυκλώσει.Την περίοδο των Ευρωπαϊκων
καπιταλιστικών ανακατατάξεων η καταστολή είναι προγραμματισμένη να
διαλύσει κάθε μορφή αντίστασης.Είδαμε την άγρια καταστολή στις
απεργίες,στις διαδηλώσεις,τις επιθέσεις σε αυτοοργανωμένα
εγχειρήματακτλ.Μικρές δομές στημένες με μεράκι ενός κινήματος που έχει
αντέξει τα πιο άγρια κατασταλτικά κύματα του κράτους διαχρονικά.Η
οικονομική ελίτ δεν θέλει κοινωνική αφύπνιση.Θέλει τον κόσμο μουδιασμένο
να δέχεται,να δέχεται τα πάντα.Τους τελευταίους μήνες δεχόμαστε την πιο
άγρια καταστολή από την αρχή της επέλασης του Δ.Ν.Τ και της οικονομικής
ελίτ.Το σθένος όμως παραμένει ακμαίο.Δεν θα λυγίσουμε μπροστά στις
πρωτοφανείς φασιστικές επελάσεις του Δένδια και του κάθε Δένδια.Σαν τους
τρελούς ενος γαλατικού χωριού θα αντισταθούμε μέχρι τέλους.Το αναρχικό
κίνημα σηματοδοτεί πάντα ότι πιο ανατρεπτικό για την καθεστωτική
μανία.Περιγελώντας σε μικροαστέ.Τώρα φαίνεται πολύ καθαρά το τι είσαι
άλλωστε όλοι γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος στις δύσκολες στιγμές φαίνεται.
3 χρόνια μνημόνια και εξαντλητικά μέτρα ένας λαός βρίσκεται σε
υποταγή.Αυτός το επέλεξε.Τρέμε όμως εξουσιαστή και υποταγμένε
καλοθελητή.
ΔΕΣ το ποτάμι σήμερα το απόγευμα που θα κατακλήσει το κέντρο της
Αθήνας και σκέψου ότι εμείς δεν θα υποταχθούμε ποτέ.Πεθαίνοντας
ελεύθεροι στην ψυχή.
Η ανθρωπότητα ταλαιπωρήθηκε για αιώνες πολύ περισσότερο από την υπερβολική πίστη απ’ ό,τι από τη συστηματική δυσπιστία.
«Απόδειξέ το» ακούω συχνά να λένε οι δύσπιστοι. «Καλά τα λόγια και οι θεωρίες, αλλά, αν δεν μας τα αποδείξεις, τι αξία έχουν; Γιατί να σε πιστέψουμε;». Η δυσπιστία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της επιστημονικής μεθόδου. Γι' αυτό χαίρομαι όταν πέφτω πάνω σε δύσπιστους ανθρώπους. Και γι' αυτό προσπαθώ να παραμένω δύσπιστος – ιδίως απέναντι στα πιστεύω μου. Η ανθρωπότητα ταλαιπωρήθηκε για αιώνες πολύ περισσότερο από την υπερβολική πίστη απ' ό,τι από τη συστηματική δυσπιστία. Το πρόβλημα είναι ότι στη σφαίρα των κοινωνικών επιστημών, και βεβαίως των οικονομικών θεωριών, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο τι σημαίνει το «απόδειξέ το». Πώς μπορεί να αποδείξει κανείς, π.χ., ότι το Νιου Ντιλ του Ρούσβελτ βοήθησε να ανακουφιστεί ο αμερικανικός λαός από τη Μεγάλη Ύφεση; Ό,τι στοιχεία και να παρουσιάσει, η αντίπαλη πλευρά μπορεί να ισχυριστεί ότι, αν ο Ρούσβελτ είχε ηττηθεί το 1932 από τον Χούβερ, η οικονομία των ΗΠΑ θα είχε ανακάμψει γρηγορότερα. Όμως, κάτι τέτοιο, ή το αντίθετό του, θα μπορούσε να αποδειχτεί μόνο αν υπήρχε η δυνατότητα να πατήσουμε το rewind της Ιστορίας, να επιστρέψουμε στον Ιανουάριο του 1933, να τοποθετήσουμε τον Χούβερ στον Λευκό Οίκο για άλλα τέσσερα χρόνια, να πατήσουμε το κουμπί play και μετά να κάτσουμε σε μια αναπαυτική καρέκλα να δούμε τι θα γινόταν σε μια τέτοια περίπτωση. Αφού δεν υπάρχει μια τέτοια πειραματική μέθοδος, ο εμπειρισμός (δηλαδή η μέθοδος της εξαγωγής συμπερασμάτων αποκλειστικά από τη συστηματική παρατήρηση των «δεδομένων») είναι καταδικασμένος να μας οδηγήσει σε ανόητα συμπεράσματα. Στο συμπέρασμα, π.χ., ότι το Πάσχα προκαλείται από μια πρότερη μείωση της κατανάλωσης κρέατος που, με τη σειρά της, οδηγεί σε κατακόρυφη αύξηση της ζήτησης του αρνιού. Ή ότι τα Χριστούγεννα οφείλονται σε μια προηγούμενη αύξηση της ζήτησης παιχνιδιών και προκαλούν ξαφνική αλλά πρόσκαιρη μείωση σχεδόν όλων των τιμών (σ.σ. τις... εκπτώσεις). Τι μπορεί να σημαίνει, λοιπόν, η προσταγή «απόδειξέ το!», όταν δεν έχουμε τη δυνατότητα της εργαστηριακής αναπαραγωγής των φαινομένων; Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αφορά αποδείξεις τύπου ευκλείδειας γεωμετρίας, καθώς μια τέτοια απόδειξη το μόνο που καταφέρνει να κάνει είναι να καταδεικνύει τι ακολουθεί από συγκεκριμένα αξιώματα ή υποθέσεις, οι οποίες όμως ποτέ δεν μπορεί να αποδειχτούν σωστές ή εσφαλμένες. Στην οικονομική θεωρία, για παράδειγμα, όλες οι σφοδρά συγκρουόμενες μεταξύ τους θεωρίες (νεοφιλελευθερισμός, μαρξισμός, κεϋνσιανισμός) μπορούν να αποδειχτούν ορθές, εφόσον συμφωνήσουμε με παραδοχές (ή αξιώματα) που δεν αποδεικνύονται (ούτε καταρρίπτονται) είτε στη βάση της μαθηματικής λογικής είτε εμπειρικά. Βέβαια, το πρόβλημα της αποδεικτικής αδυναμίας δεν το έχουμε μόνο οι οικονομολόγοι και εν γένει οι κοινωνικοί επιστήμονες. Το έχουν και οι αστρονόμοι, οι γεωλόγοι και οι σεισμολόγοι που παρακολουθούν τα φαινόμενα της μελέτης τους χωρίς να μπορούν να τα «ξανατρέξουν» στο εργαστήριο, αλλάζοντας κάποιες παραμέτρους ώστε να δουν «τι θα γινόταν εάν...». Το έχουν, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, και οι θεωρητικοί φυσικοί που πασχίζουν δεκαετίες τώρα να ενοποιήσουν τη θεωρία τους περί ηλεκτρομαγνητισμού, κβαντομηχανικής και βαρύτητας σε μια «θεωρία των πάντων». Στην προσπάθειά τους αυτή αναγκάζονται να δημιουργήσουν μαθηματικά υποδείγματα σε πολλαπλές διαστάσεις (πάνω από δέκα) τις οποίες, εξ ορισμού, είναι αδύνατον (ακόμα κι αν υπάρχουν) να παρατηρήσουν άνθρωποι σχεδιασμένοι για τις τρεις, άντε για τις τέσσερις, διαστάσεις.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι οι φυσικές αυτές επιστήμες και οι δικές μας οι κοινωνικές είναι «ίσα κι όμοια». Μπορεί οι αστρονόμοι και οι θεωρητικοί φυσικοί που ασχολούνται με τη «θεωρία των πάντων» να μη διαθέτουν πειραματικές μεθόδους, διαθέτουν όμως κάτι που δεν διαθέτουμε εμείς οι οικονομολόγοι: τη σιγουριά ότι η Φύση, την οποία προσπαθούν να εξηγήσουν, έχει γραμμένες στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις σκέψεις τους και τις θεωρίες τους για εκείνη! Αντίθετα, οι κοινωνικές επιστήμες επηρεάζουν την κοινωνία που μελετούν και γι' αυτό θυμίζουν τη μετεωρολογία σε κάποιον φανταστικό πλανήτη, όπου ο καιρός εξαρτάται από τις προσδοκίες των κατοίκων του για τον καιρό... Γι' αυτόν το λόγο, ενώ οι γεωλόγοι και οι αστρονόμοι μπορούν να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα βρουν τρόπο να επαληθεύσουν τις θεωρίες τους, εμείς οι κοινωνικοί επιστήμονες ποτέ δεν θα τα καταφέρουμε (καθώς οι κοινωνίες μας και οι θεωρίες μας γι' αυτές είναι ένα κουβάρι). Συμπερασματικά, αν η «απόδειξη» αποτελεί προαπαιτούμενο για να πιστέψει κανείς κάποια υπόθεση, κάποια θεωρία, είναι εύκολο να πιαστούμε, σε πολλούς τομείς, στην απεχθή παγίδα ενός διλήμματος μεταξύ της τυφλής «πίστης» και της ριζοσπαστικής «δυσπιστίας» (του ακατάσχετου σχετικισμού). Ως συνήθως, το ζητούμενο είναι πώς θα αποφύγουμε τα δύο άκρα. Για να τα αποφύγουμε, όμως, απαιτείται η παραδοχή, όσο επίπονη κι αν είναι, ότι χρειάζεται ένας φιλοσοφικός σεβασμός τόσο στην πίστη όσο και στη δυσπιστία. Αν και αμετάκλητα άθεος, κρίνω ότι το ελληνικό Πάσχα δίνει σε εμάς που κλίνουμε προς τον σκεπτικισμό και στη δυσπιστία μια εξαιρετική ευκαιρία να τείνουμε χείρα κατανόησης προς εκείνους που πιστεύουν άνευ απόδειξης. Για να έχει όμως αξία αυτό, πρέπει και εκείνοι να ανταποδώσουν, σεβόμενοι τη σημασία της εκ προοιμίου δυσπιστίας. Πηγή: www.lifo.gr
Του Δημήτρη Χρήστου
Την Κυριακή, για όσους είχαν ακόμη κάποιες αμφιβολίες, ο πρόεδρος του
ΠΑΣΟΚ ομολόγησε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι θα υπηρετήσει το σύστημα
μέχρι τέλους. Μέχρι τέλους, όχι του συστήματος, καθώς το σύστημα μπορεί
να ζει μια από τις πλέον μεγάλες κρίσεις που απειλούν την ομαλή
λειτουργία του, παίζει όμως ακόμα χωρίς συγκροτημένο πολιτικό αντίπαλο,
αλλά μέχρι τέλους της προσωπικής πολιτικής του διαδρομής και της
διαδρομής του ΠΑΣΟΚ. Η φαυλότητα και η δουλικότητα ενός πολιτικού, ο
οποίος πορεύθηκε με μοναδική αρχή το προσωπικό του συμφέρον, φτάνει στο
τέλος της.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕ να θεμελιώσει τη μοιρολατρία και την υποταγή στους
εξουσιαστές Γερμανούς ηγεμόνες ως εθνικό συμφέρον και εθνική ανάγκη,
λέγοντας ουσιαστικά και με τον χαρακτηριστικό κυνισμό του ότι από έναν
γρήγορο θάνατο προτιμά έναν αργό. Αν αυτό τον αφορούσε προσωπικά, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να το
συζητάμε. Δεν τον αφορά όμως. Αφορά τουλάχιστον τα δύο τρίτα της
ελληνικής κοινωνίας. Αγοράζει χρόνο για να στηρίξει τον Σαμαρά και τις
νεοφιλελεύθερες απόψεις του, τις οποίες ο σημερινός πρωθυπουργός
ορκίστηκε ενώπιον της Μέρκελ ότι θα υπηρετήσει. Η τύχη του είναι
απολύτως εξαρτημένη από τη διάθεση και τα συμφέροντα των δυνάμεων που
ελέγχουν τις κυβερνητικές δυνάμεις, το κόμμα του και τον ίδιο προσωπικά.
ΜΗΝ ΜΠΟΡΩΝΤΑΣ, λόγω των εξαρτήσεων, του οπορτουνισμού και του
αμοραλισμού του χαρακτήρα του, εκλιπαρούσε από το βήμα της Βουλής ένα
μεγαλύτερο κομμάτι εξουσίας από τον Σαμαρά της πιο άγριας δεξιάς εκδοχής
που γνωρίζουμε μεταπολιτευτικά! Τι να το κάνει; Σώζεται αν του χαρίσουν
ένα σημαντικό χαρτοφυλάκιο; Θεωρεί ότι ως πολιτικός ταχυδακτυλουργός
μπορεί να κάνει το μαύρο άσπρο και τον πεινασμένο να χορταίνει με λόγια;
Είναι τόσο εξουσιομανής που δεν διαβλέπει τον κίνδυνο να γίνει
γραφικός.
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ να αρραβωνιαστεί με τον Κουβέλη, μπας και το νέο αίμα δώσει
παράταση πολιτικής ζωής στο βαμπίρ που θα συνέθεταν, ώστε να
διαπραγματευτούν από κοινού και από καλύτερες θέσεις τη συμμετοχή τους
στην εξουσία. Υποτίμησε όμως τις διαθέσεις και τον κίνδυνο της
εκμετάλλευσης που ένιωσε -κυρίως- η ηγεσία της ΔΗΜ.ΑΡ.. Δεν αποκλείεται
τίποτα. Απλώς οι δύο εταίροι του Σαμαρά παίζουν στο δικό του γήπεδο,
ό,τι και αν κάνουν, ό,τι και αν σκαρφιστούν, ακόμη και όταν ο
πρωθυπουργός τους αφήνει να βάλουν ένα γκολ προ κενής εστίας για να
σώσουν τα προσχήματα αυτού του σικέ παιχνιδιού.
ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ της 17ης Ιουνίου το ΠΑΣΟΚ έλαβε 12,3% και η ΔΗΜ.ΑΡ. 6,3%.
Στην πρόσφατη έρευνα της VPRC (Τάσεις εκλογικής επιρροής) το ΠΑΣΟΚ
βρίσκεται στο 7% και η ΔΗΜ.ΑΡ. στο 4,5%, ενώ η Ν.Δ. στο 27% από 29,7%
που έλαβε στις εκλογές. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει απώλειες 43%, ενώ οι
απώλειες της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι 39,6%. Συνολικά τα δύο μικρά κόμματα της
συγκυβέρνησης έχουν άθροισμα 11,5%, δηλαδή κάτω από το ποσοστό που έλαβε
το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιουνίου! Υπάρχει ελπίδα να αναστραφεί η
κατάσταση; Καμία. Καμία με την παραμονή των θεωρητικά κεντροαριστερών
κομμάτων στην εξουσία, για την οποία δεν ασκούν στην πραγματικότητα
καμιά επιρροή.
ΓΙΑ ΠΟΙΟ λόγο να ψηφίσει ένας πολίτης που, ας πούμε, έχει συμφέρον από
την υπάρχουσα κατάσταση ή που φοβάται την αλλαγή και την άνοδο του
ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ; Υπάρχει κάποιος; Όταν μάλιστα, στην
επικείμενη κρίσιμη πολιτική αναμέτρηση, η πρώτη θέση θα διεκδικείται από
τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, ποιος και γιατί θα ρισκάρει να χαθεί το μπόνους
των 50 εδρών, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει δόσεις από εξουσία ο
εξαρτημένος Βενιζέλος; Τους ειδοποίησε (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ.) ο πρόεδρος
της ευρωσοσιαλιστικής ομάδας Χ. Σβόμποντα, ότι καταστρέφονται από την
σχέση τους με την ελληνική Δεξιά, αλλά μάλλον αργά, ειδικά για το ΠΑΣΟΚ,
έφτασε η προειδοποίηση.
Δεν
υπάρχει αμφιβολία ότι η βία στη Νέα Διεθνή Τάξη που ανέτειλε με την
ανάδυση της παγκοσμιοποίησης (που μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι
στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς, παρά τα αποπροσανατολιστικά
παραμύθια της «Αριστεράς») και την κατάρρευση του «Υπαρκτού», έχει
μαζικοποιηθεί. Όχι μόνο διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας, όπου η
οικονομική βία που ασκεί η Υπερεθνική ελίτ σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων
(μέτρα φτωχοποίησης, καθιέρωση εργασιακού Μεσαίωνα, ξεπούλημα
κοινωνικού πλούτου κ.λπ.) αναπόφευκτα συνοδεύεται από την πρωτόγνωρη
ένταση της κρατικής βίας που ασκούν οι ...κλητήρες της ελίτ αυτής που
παριστάνουν τους κυβερνήτες μας. Έστω και αν αυτή συνήθως παίρνει τη
μορφή απειλής μαζικής βίας, αφού δεν είναι συχνά αναγκαία η άσκησή της.
Αλλά είναι πράγματι απελπιστικές συνήθως οι αναλύσεις της βίας σήμερα
από μια Αριστερά που, στερούμενη αναλυτικών εργαλείων για την ερμηνεία
του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης και τη συνακόλουθη ένταση της βίας,
προσπαθεί να την αναλύσει με εργαλεία του 19ου αιώνα ή των αρχών του 20ου.
Παράλληλα, κάποιοι αμεσοδημοκράτες της συμφοράς ανάγουν το φαινόμενο
της βίας σήμερα στην... έλλειψη αμεσοδημοκρατικών μορφών οργάνωσης,
φέρνοντας για παράδειγμα τις συνελεύσεις των αγανακτισμένων στην Ελλάδα
και αλλού που δήθεν ανέδειξαν την αξία της συλλογικής δύναμης έναντι
της βίας. Και αυτό, όταν άρκεσε η χρήση ήπιας (σχετικά) βίας από το
κράτος για να εξαφανιστεί το «κίνημα» των αγανακτισμένων παγκοσμίως!
Αναπόφευκτα,
η βία που ξεκινά «από πάνω» και μένει, κατά κανόνα, ατιμώρητη,
επεκτείνεται στη συνέχεια σε προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, όπως οι
εγκληματίες τσιφλικάδες της Μανωλάδας, οι οποίοι εγκληματούν
συστηματικά, ακριβώς γιατί έχουν εξασφαλισμένη την ατιμωρησία. Η
εναλλακτική «βολική» εξήγηση είναι ότι αυτά αποτελούν ρατσιστικά
φαινόμενα. Όπως αντίστοιχα φθάνουν σήμερα πολλοί στην «Αριστερά» να
κατηγορούν έμμεσα για ρατσισμό (αν όχι για φασιστικές τάσεις!) το
10-15% του λαού που όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις προτίθεται να ψηφίσει
Χρυσή Αυγή. Έτσι, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, έχουμε
και...αντιφασιστικές διαδηλώσεις, λες και είμαστε στη δεκαετία του 1930
που βασίλευε το κράτος-έθνος! Όμως, αυτό δεν είναι τυχαίο γιατί αυτές
τις άκρως αποπροσανατολιστικές απόψεις για τα αίτια της σημερινής
οικονομικής αλλά και ηθικής εξαθλίωσης τις παράγουν τα ίδια τα πολιτικά
και ιδεολογικά όργανα της παγκοσμιοποίησης και κατόπιν τις αναπαράγει η
«Αριστερά». Δηλαδή, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, τα ελεγχόμενα από τις ελίτ
ΜΜΕ που ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση, και οι ΜΚΟ που
χρηματοδοτούνται από τα διάφορα «ευαγή» ιδρύματα τύπου Σόρος για να
προπαγανδίζουν την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης που θεμελιώνεται στην
ιδεολογία των ατομικών δικαιωμάτων (που δικαιολόγησε τη σφαγή του λαού
της Λιβύης χθες και αυτή της Συρίας αύριο).
Έτσι
αποπροσανατολίζουν τα λαϊκά στρώματα για τις πραγματικές αιτίες της
καταστροφής τους, που δεν έχουν βέβαια σχέση με την άνοδο του
...φασισμού και του ρατσισμού αλλά με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση
που είναι επίσης η απώτερη αιτία της μαζικής αύξησης της μετανάστευσης
από τον Νότο ―σήμερα και από τον Ευρωπαϊκό Νότο στον οποίο ανήκει και η
Ελλάδα. Αντί δηλαδή η Αριστερά να οργανώσει μαχητικές διαδηλώσεις κατά
του κράτους που ανέχεται τα κρούσματα ρατσιστικής βίας από ολιγάριθμους
ανεγκέφαλους τραμπούκους εναντίον εξαθλιωμένων μεταναστών που μας
εξευτελίζουν σαν λαό, (ή ―αν το κράτος αγνοήσει τις διαδηλώσεις
αυτές― να οργανώσει επιτροπές περιφρούρησης των μεταναστών), οργανώνει
...αντιφασιστικές διαδηλώσεις! Και αυτό, όταν και μόνο η έξοδός μας από
την ΕΕ και η ακύρωση της συναφούς συνθήκης του Δουβλίνου θα ήταν
σημαντικό βήμα στην επίλυση του προβλήματος των παράνομων μεταναστών, οι
οποίοι άλλωστε είναι γνωστό ότι χρησιμοποιούν βασικά την Ελλάδα σαν
διαμετακομιστικό κέντρο.
Η
ίδια «Αριστερά» δέχεται χωρίς αντίλογο την αποπροσανατολιστική
προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ ότι δήθεν θα μας σώσει η εξωστρέφεια
(δηλαδή η παραπέρα ενσωμάτωση μας στη παγκοσμιοποιημένη οικονομία) που
ήταν όμως η απώτερη αιτία για τη σημερινή κρίση.[i] Σε
ένα μάλιστα λόγο-μνημείο ιστορικής ασχετοσύνης, ο αρχηγός της
κοινοβουλευτικής Χούντας τόνισε ότι η Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα
ανταγωνιστικότητας για να επιβιώσει στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία,
αναφέροντας ως ιστορικά παραδείγματα χωρών με ανάλογο μέγεθος που μέσα
σε συνθήκες ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών κατάφεραν να αναπτυχθούν
...την Ολλανδία, Σκανδιναβικές χώρες, και το Ισραήλ. Φυσικά ακόμη και
πρωτοετής φοιτητής Οικονομικής Ιστορίας ξέρει ότι οι μεν πρώτες χώρες
ανήκαν στο κλειστό κλαμπ των μητροπολιτικών κέντρων ήδη από τον 19ο
αιώνα, το δε Ισραήλ είναι μια χώρα εποίκων από τα μητροπολιτικά βασικά
κέντρα με μαζική εισροή κεφαλαίων από τους απανταχού Σιωνιστές. Όμως,
μολονότι ανάπτυξη με την έννοια της αύξησης του ΑΕΠ μπορεί πράγματι να
σημειωθεί και στην Ελλάδα αν η Κινεζοποιημένη εργασία προσελκύσει
κάποιες επενδύσεις, τέτοιου είδους «ανάπτυξη» έχει και η ...Ινδία, όπως
και η Κίνα, όπου το 80-90% του λαού ζουν σε άθλιες συνθήκες, χωρίς
βασικές υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης κ.λπ...
[i] Βλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010) κεφ. 3
