Τρίτη 7 Μαΐου 2013
Κυριακή 5 Μαΐου 2013
Το Πάσχα ενός δύσπιστου
Η ανθρωπότητα ταλαιπωρήθηκε για αιώνες πολύ περισσότερο από την υπερβολική πίστη απ’ ό,τι από τη συστηματική δυσπιστία.
«Απόδειξέ το» ακούω συχνά να λένε οι δύσπιστοι. «Καλά τα λόγια και οι θεωρίες, αλλά, αν δεν μας τα αποδείξεις, τι αξία έχουν; Γιατί να σε πιστέψουμε;».
Η δυσπιστία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της επιστημονικής μεθόδου. Γι' αυτό χαίρομαι όταν πέφτω πάνω σε δύσπιστους ανθρώπους. Και γι' αυτό προσπαθώ να παραμένω δύσπιστος – ιδίως απέναντι στα πιστεύω μου. Η ανθρωπότητα ταλαιπωρήθηκε για αιώνες πολύ περισσότερο από την υπερβολική πίστη απ' ό,τι από τη συστηματική δυσπιστία. Το πρόβλημα είναι ότι στη σφαίρα των κοινωνικών επιστημών, και βεβαίως των οικονομικών θεωριών, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο τι σημαίνει το «απόδειξέ το». Πώς μπορεί να αποδείξει κανείς, π.χ., ότι το Νιου Ντιλ του Ρούσβελτ βοήθησε να ανακουφιστεί ο αμερικανικός λαός από τη Μεγάλη Ύφεση; Ό,τι στοιχεία και να παρουσιάσει, η αντίπαλη πλευρά μπορεί να ισχυριστεί ότι, αν ο Ρούσβελτ είχε ηττηθεί το 1932 από τον Χούβερ, η οικονομία των ΗΠΑ θα είχε ανακάμψει γρηγορότερα. Όμως, κάτι τέτοιο, ή το αντίθετό του, θα μπορούσε να αποδειχτεί μόνο αν υπήρχε η δυνατότητα να πατήσουμε το rewind της Ιστορίας, να επιστρέψουμε στον Ιανουάριο του 1933, να τοποθετήσουμε τον Χούβερ στον Λευκό Οίκο για άλλα τέσσερα χρόνια, να πατήσουμε το κουμπί play και μετά να κάτσουμε σε μια αναπαυτική καρέκλα να δούμε τι θα γινόταν σε μια τέτοια περίπτωση.
Αφού δεν υπάρχει μια τέτοια πειραματική μέθοδος, ο εμπειρισμός (δηλαδή η μέθοδος της εξαγωγής συμπερασμάτων αποκλειστικά από τη συστηματική παρατήρηση των «δεδομένων») είναι καταδικασμένος να μας οδηγήσει σε ανόητα συμπεράσματα. Στο συμπέρασμα, π.χ., ότι το Πάσχα προκαλείται από μια πρότερη μείωση της κατανάλωσης κρέατος που, με τη σειρά της, οδηγεί σε κατακόρυφη αύξηση της ζήτησης του αρνιού. Ή ότι τα Χριστούγεννα οφείλονται σε μια προηγούμενη αύξηση της ζήτησης παιχνιδιών και προκαλούν ξαφνική αλλά πρόσκαιρη μείωση σχεδόν όλων των τιμών (σ.σ. τις... εκπτώσεις).
Τι μπορεί να σημαίνει, λοιπόν, η προσταγή «απόδειξέ το!», όταν δεν έχουμε τη δυνατότητα της εργαστηριακής αναπαραγωγής των φαινομένων; Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αφορά αποδείξεις τύπου ευκλείδειας γεωμετρίας, καθώς μια τέτοια απόδειξη το μόνο που καταφέρνει να κάνει είναι να καταδεικνύει τι ακολουθεί από συγκεκριμένα αξιώματα ή υποθέσεις, οι οποίες όμως ποτέ δεν μπορεί να αποδειχτούν σωστές ή εσφαλμένες. Στην οικονομική θεωρία, για παράδειγμα, όλες οι σφοδρά συγκρουόμενες μεταξύ τους θεωρίες (νεοφιλελευθερισμός, μαρξισμός, κεϋνσιανισμός) μπορούν να αποδειχτούν ορθές, εφόσον συμφωνήσουμε με παραδοχές (ή αξιώματα) που δεν αποδεικνύονται (ούτε καταρρίπτονται) είτε στη βάση της μαθηματικής λογικής είτε εμπειρικά.
Βέβαια, το πρόβλημα της αποδεικτικής αδυναμίας δεν το έχουμε μόνο οι οικονομολόγοι και εν γένει οι κοινωνικοί επιστήμονες. Το έχουν και οι αστρονόμοι, οι γεωλόγοι και οι σεισμολόγοι που παρακολουθούν τα φαινόμενα της μελέτης τους χωρίς να μπορούν να τα «ξανατρέξουν» στο εργαστήριο, αλλάζοντας κάποιες παραμέτρους ώστε να δουν «τι θα γινόταν εάν...». Το έχουν, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, και οι θεωρητικοί φυσικοί που πασχίζουν δεκαετίες τώρα να ενοποιήσουν τη θεωρία τους περί ηλεκτρομαγνητισμού, κβαντομηχανικής και βαρύτητας σε μια «θεωρία των πάντων». Στην προσπάθειά τους αυτή αναγκάζονται να δημιουργήσουν μαθηματικά υποδείγματα σε πολλαπλές διαστάσεις (πάνω από δέκα) τις οποίες, εξ ορισμού, είναι αδύνατον (ακόμα κι αν υπάρχουν) να παρατηρήσουν άνθρωποι σχεδιασμένοι για τις τρεις, άντε για τις τέσσερις, διαστάσεις.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι οι φυσικές αυτές επιστήμες και οι δικές μας οι κοινωνικές είναι «ίσα κι όμοια». Μπορεί οι αστρονόμοι και οι θεωρητικοί φυσικοί που ασχολούνται με τη «θεωρία των πάντων» να μη διαθέτουν πειραματικές μεθόδους, διαθέτουν όμως κάτι που δεν διαθέτουμε εμείς οι οικονομολόγοι: τη σιγουριά ότι η Φύση, την οποία προσπαθούν να εξηγήσουν, έχει γραμμένες στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις σκέψεις τους και τις θεωρίες τους για εκείνη! Αντίθετα, οι κοινωνικές επιστήμες επηρεάζουν την κοινωνία που μελετούν και γι' αυτό θυμίζουν τη μετεωρολογία σε κάποιον φανταστικό πλανήτη, όπου ο καιρός εξαρτάται από τις προσδοκίες των κατοίκων του για τον καιρό... Γι' αυτόν το λόγο, ενώ οι γεωλόγοι και οι αστρονόμοι μπορούν να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα βρουν τρόπο να επαληθεύσουν τις θεωρίες τους, εμείς οι κοινωνικοί επιστήμονες ποτέ δεν θα τα καταφέρουμε (καθώς οι κοινωνίες μας και οι θεωρίες μας γι' αυτές είναι ένα κουβάρι).
Συμπερασματικά, αν η «απόδειξη» αποτελεί προαπαιτούμενο για να πιστέψει κανείς κάποια υπόθεση, κάποια θεωρία, είναι εύκολο να πιαστούμε, σε πολλούς τομείς, στην απεχθή παγίδα ενός διλήμματος μεταξύ της τυφλής «πίστης» και της ριζοσπαστικής «δυσπιστίας» (του ακατάσχετου σχετικισμού). Ως συνήθως, το ζητούμενο είναι πώς θα αποφύγουμε τα δύο άκρα. Για να τα αποφύγουμε, όμως, απαιτείται η παραδοχή, όσο επίπονη κι αν είναι, ότι χρειάζεται ένας φιλοσοφικός σεβασμός τόσο στην πίστη όσο και στη δυσπιστία. Αν και αμετάκλητα άθεος, κρίνω ότι το ελληνικό Πάσχα δίνει σε εμάς που κλίνουμε προς τον σκεπτικισμό και στη δυσπιστία μια εξαιρετική ευκαιρία να τείνουμε χείρα κατανόησης προς εκείνους που πιστεύουν άνευ απόδειξης. Για να έχει όμως αξία αυτό, πρέπει και εκείνοι να ανταποδώσουν, σεβόμενοι τη σημασία της εκ προοιμίου δυσπιστίας.
Πηγή: www.lifo.gr
Παρασκευή 3 Μαΐου 2013
Το τέλος του Βενιζέλου..
Του Δημήτρη Χρήστου
Την Κυριακή, για όσους είχαν ακόμη κάποιες αμφιβολίες, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ομολόγησε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι θα υπηρετήσει το σύστημα μέχρι τέλους. Μέχρι τέλους, όχι του συστήματος, καθώς το σύστημα μπορεί να ζει μια από τις πλέον μεγάλες κρίσεις που απειλούν την ομαλή λειτουργία του, παίζει όμως ακόμα χωρίς συγκροτημένο πολιτικό αντίπαλο, αλλά μέχρι τέλους της προσωπικής πολιτικής του διαδρομής και της διαδρομής του ΠΑΣΟΚ. Η φαυλότητα και η δουλικότητα ενός πολιτικού, ο οποίος πορεύθηκε με μοναδική αρχή το προσωπικό του συμφέρον, φτάνει στο τέλος της.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕ να θεμελιώσει τη μοιρολατρία και την υποταγή στους εξουσιαστές Γερμανούς ηγεμόνες ως εθνικό συμφέρον και εθνική ανάγκη, λέγοντας ουσιαστικά και με τον χαρακτηριστικό κυνισμό του ότι από έναν γρήγορο θάνατο προτιμά έναν αργό. Αν αυτό τον
αφορούσε προσωπικά, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να το συζητάμε. Δεν τον αφορά όμως. Αφορά τουλάχιστον τα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας. Αγοράζει χρόνο για να στηρίξει τον Σαμαρά και τις νεοφιλελεύθερες απόψεις του, τις οποίες ο σημερινός πρωθυπουργός ορκίστηκε ενώπιον της Μέρκελ ότι θα υπηρετήσει. Η τύχη του είναι απολύτως εξαρτημένη από τη διάθεση και τα συμφέροντα των δυνάμεων που ελέγχουν τις κυβερνητικές δυνάμεις, το κόμμα του και τον ίδιο προσωπικά.
ΜΗΝ ΜΠΟΡΩΝΤΑΣ, λόγω των εξαρτήσεων, του οπορτουνισμού και του αμοραλισμού του χαρακτήρα του, εκλιπαρούσε από το βήμα της Βουλής ένα μεγαλύτερο κομμάτι εξουσίας από τον Σαμαρά της πιο άγριας δεξιάς εκδοχής που γνωρίζουμε μεταπολιτευτικά! Τι να το κάνει; Σώζεται αν του χαρίσουν ένα σημαντικό χαρτοφυλάκιο; Θεωρεί ότι ως πολιτικός ταχυδακτυλουργός μπορεί να κάνει το μαύρο άσπρο και τον πεινασμένο να χορταίνει με λόγια; Είναι τόσο εξουσιομανής που δεν διαβλέπει τον κίνδυνο να γίνει γραφικός.
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ να αρραβωνιαστεί με τον Κουβέλη, μπας και το νέο αίμα δώσει παράταση πολιτικής ζωής στο βαμπίρ που θα συνέθεταν, ώστε να διαπραγματευτούν από κοινού και από καλύτερες θέσεις τη συμμετοχή τους στην εξουσία. Υποτίμησε όμως τις διαθέσεις και τον κίνδυνο της εκμετάλλευσης που ένιωσε -κυρίως- η ηγεσία της ΔΗΜ.ΑΡ.. Δεν αποκλείεται τίποτα. Απλώς οι δύο εταίροι του Σαμαρά παίζουν στο δικό του γήπεδο, ό,τι και αν κάνουν, ό,τι και αν σκαρφιστούν, ακόμη και όταν ο πρωθυπουργός τους αφήνει να βάλουν ένα γκολ προ κενής εστίας για να σώσουν τα προσχήματα αυτού του σικέ παιχνιδιού.
ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ της 17ης Ιουνίου το ΠΑΣΟΚ έλαβε 12,3% και η ΔΗΜ.ΑΡ. 6,3%. Στην πρόσφατη έρευνα της VPRC (Τάσεις εκλογικής επιρροής) το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο 7% και η ΔΗΜ.ΑΡ. στο 4,5%, ενώ η Ν.Δ. στο 27% από 29,7% που έλαβε στις εκλογές. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει απώλειες 43%, ενώ οι απώλειες της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι 39,6%. Συνολικά τα δύο μικρά κόμματα της συγκυβέρνησης έχουν άθροισμα 11,5%, δηλαδή κάτω από το ποσοστό που έλαβε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιουνίου! Υπάρχει ελπίδα να αναστραφεί η κατάσταση; Καμία. Καμία με την παραμονή των θεωρητικά κεντροαριστερών κομμάτων στην εξουσία, για την οποία δεν ασκούν στην πραγματικότητα καμιά επιρροή.
ΓΙΑ ΠΟΙΟ λόγο να ψηφίσει ένας πολίτης που, ας πούμε, έχει συμφέρον από την υπάρχουσα κατάσταση ή που φοβάται την αλλαγή και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ; Υπάρχει κάποιος; Όταν μάλιστα, στην επικείμενη κρίσιμη πολιτική αναμέτρηση, η πρώτη θέση θα διεκδικείται από τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, ποιος και γιατί θα ρισκάρει να χαθεί το μπόνους των 50 εδρών, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει δόσεις από εξουσία ο εξαρτημένος Βενιζέλος; Τους ειδοποίησε (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ.) ο πρόεδρος της ευρωσοσιαλιστικής ομάδας Χ. Σβόμποντα, ότι καταστρέφονται από την σχέση τους με την ελληνική Δεξιά, αλλά μάλλον αργά, ειδικά για το ΠΑΣΟΚ, έφτασε η προειδοποίηση.
dchristou52@gmail.com
Την Κυριακή, για όσους είχαν ακόμη κάποιες αμφιβολίες, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ομολόγησε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι θα υπηρετήσει το σύστημα μέχρι τέλους. Μέχρι τέλους, όχι του συστήματος, καθώς το σύστημα μπορεί να ζει μια από τις πλέον μεγάλες κρίσεις που απειλούν την ομαλή λειτουργία του, παίζει όμως ακόμα χωρίς συγκροτημένο πολιτικό αντίπαλο, αλλά μέχρι τέλους της προσωπικής πολιτικής του διαδρομής και της διαδρομής του ΠΑΣΟΚ. Η φαυλότητα και η δουλικότητα ενός πολιτικού, ο οποίος πορεύθηκε με μοναδική αρχή το προσωπικό του συμφέρον, φτάνει στο τέλος της.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕ να θεμελιώσει τη μοιρολατρία και την υποταγή στους εξουσιαστές Γερμανούς ηγεμόνες ως εθνικό συμφέρον και εθνική ανάγκη, λέγοντας ουσιαστικά και με τον χαρακτηριστικό κυνισμό του ότι από έναν γρήγορο θάνατο προτιμά έναν αργό. Αν αυτό τον
αφορούσε προσωπικά, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να το συζητάμε. Δεν τον αφορά όμως. Αφορά τουλάχιστον τα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας. Αγοράζει χρόνο για να στηρίξει τον Σαμαρά και τις νεοφιλελεύθερες απόψεις του, τις οποίες ο σημερινός πρωθυπουργός ορκίστηκε ενώπιον της Μέρκελ ότι θα υπηρετήσει. Η τύχη του είναι απολύτως εξαρτημένη από τη διάθεση και τα συμφέροντα των δυνάμεων που ελέγχουν τις κυβερνητικές δυνάμεις, το κόμμα του και τον ίδιο προσωπικά.
ΜΗΝ ΜΠΟΡΩΝΤΑΣ, λόγω των εξαρτήσεων, του οπορτουνισμού και του αμοραλισμού του χαρακτήρα του, εκλιπαρούσε από το βήμα της Βουλής ένα μεγαλύτερο κομμάτι εξουσίας από τον Σαμαρά της πιο άγριας δεξιάς εκδοχής που γνωρίζουμε μεταπολιτευτικά! Τι να το κάνει; Σώζεται αν του χαρίσουν ένα σημαντικό χαρτοφυλάκιο; Θεωρεί ότι ως πολιτικός ταχυδακτυλουργός μπορεί να κάνει το μαύρο άσπρο και τον πεινασμένο να χορταίνει με λόγια; Είναι τόσο εξουσιομανής που δεν διαβλέπει τον κίνδυνο να γίνει γραφικός.
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ να αρραβωνιαστεί με τον Κουβέλη, μπας και το νέο αίμα δώσει παράταση πολιτικής ζωής στο βαμπίρ που θα συνέθεταν, ώστε να διαπραγματευτούν από κοινού και από καλύτερες θέσεις τη συμμετοχή τους στην εξουσία. Υποτίμησε όμως τις διαθέσεις και τον κίνδυνο της εκμετάλλευσης που ένιωσε -κυρίως- η ηγεσία της ΔΗΜ.ΑΡ.. Δεν αποκλείεται τίποτα. Απλώς οι δύο εταίροι του Σαμαρά παίζουν στο δικό του γήπεδο, ό,τι και αν κάνουν, ό,τι και αν σκαρφιστούν, ακόμη και όταν ο πρωθυπουργός τους αφήνει να βάλουν ένα γκολ προ κενής εστίας για να σώσουν τα προσχήματα αυτού του σικέ παιχνιδιού.
ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ της 17ης Ιουνίου το ΠΑΣΟΚ έλαβε 12,3% και η ΔΗΜ.ΑΡ. 6,3%. Στην πρόσφατη έρευνα της VPRC (Τάσεις εκλογικής επιρροής) το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο 7% και η ΔΗΜ.ΑΡ. στο 4,5%, ενώ η Ν.Δ. στο 27% από 29,7% που έλαβε στις εκλογές. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει απώλειες 43%, ενώ οι απώλειες της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι 39,6%. Συνολικά τα δύο μικρά κόμματα της συγκυβέρνησης έχουν άθροισμα 11,5%, δηλαδή κάτω από το ποσοστό που έλαβε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιουνίου! Υπάρχει ελπίδα να αναστραφεί η κατάσταση; Καμία. Καμία με την παραμονή των θεωρητικά κεντροαριστερών κομμάτων στην εξουσία, για την οποία δεν ασκούν στην πραγματικότητα καμιά επιρροή.
ΓΙΑ ΠΟΙΟ λόγο να ψηφίσει ένας πολίτης που, ας πούμε, έχει συμφέρον από την υπάρχουσα κατάσταση ή που φοβάται την αλλαγή και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ; Υπάρχει κάποιος; Όταν μάλιστα, στην επικείμενη κρίσιμη πολιτική αναμέτρηση, η πρώτη θέση θα διεκδικείται από τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, ποιος και γιατί θα ρισκάρει να χαθεί το μπόνους των 50 εδρών, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει δόσεις από εξουσία ο εξαρτημένος Βενιζέλος; Τους ειδοποίησε (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ.) ο πρόεδρος της ευρωσοσιαλιστικής ομάδας Χ. Σβόμποντα, ότι καταστρέφονται από την σχέση τους με την ελληνική Δεξιά, αλλά μάλλον αργά, ειδικά για το ΠΑΣΟΚ, έφτασε η προειδοποίηση.
dchristou52@gmail.com
Η βία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης - Τάκης Φωτόπουλος
Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (21 Απριλίου 2013)
Δεν
υπάρχει αμφιβολία ότι η βία στη Νέα Διεθνή Τάξη που ανέτειλε με την
ανάδυση της παγκοσμιοποίησης (που μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι
στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς, παρά τα αποπροσανατολιστικά
παραμύθια της «Αριστεράς») και την κατάρρευση του «Υπαρκτού», έχει
μαζικοποιηθεί. Όχι μόνο διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας, όπου η
οικονομική βία που ασκεί η Υπερεθνική ελίτ σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων
(μέτρα φτωχοποίησης, καθιέρωση εργασιακού Μεσαίωνα, ξεπούλημα
κοινωνικού πλούτου κ.λπ.) αναπόφευκτα συνοδεύεται από την πρωτόγνωρη
ένταση της κρατικής βίας που ασκούν οι ...κλητήρες της ελίτ αυτής που
παριστάνουν τους κυβερνήτες μας. Έστω και αν αυτή συνήθως παίρνει τη
μορφή απειλής μαζικής βίας, αφού δεν είναι συχνά αναγκαία η άσκησή της.
Αλλά είναι πράγματι απελπιστικές συνήθως οι αναλύσεις της βίας σήμερα
από μια Αριστερά που, στερούμενη αναλυτικών εργαλείων για την ερμηνεία
του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης και τη συνακόλουθη ένταση της βίας,
προσπαθεί να την αναλύσει με εργαλεία του 19ου αιώνα ή των αρχών του 20ου.
Παράλληλα, κάποιοι αμεσοδημοκράτες της συμφοράς ανάγουν το φαινόμενο
της βίας σήμερα στην... έλλειψη αμεσοδημοκρατικών μορφών οργάνωσης,
φέρνοντας για παράδειγμα τις συνελεύσεις των αγανακτισμένων στην Ελλάδα
και αλλού που δήθεν ανέδειξαν την αξία της συλλογικής δύναμης έναντι
της βίας. Και αυτό, όταν άρκεσε η χρήση ήπιας (σχετικά) βίας από το
κράτος για να εξαφανιστεί το «κίνημα» των αγανακτισμένων παγκοσμίως!
Αναπόφευκτα,
η βία που ξεκινά «από πάνω» και μένει, κατά κανόνα, ατιμώρητη,
επεκτείνεται στη συνέχεια σε προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, όπως οι
εγκληματίες τσιφλικάδες της Μανωλάδας, οι οποίοι εγκληματούν
συστηματικά, ακριβώς γιατί έχουν εξασφαλισμένη την ατιμωρησία. Η
εναλλακτική «βολική» εξήγηση είναι ότι αυτά αποτελούν ρατσιστικά
φαινόμενα. Όπως αντίστοιχα φθάνουν σήμερα πολλοί στην «Αριστερά» να
κατηγορούν έμμεσα για ρατσισμό (αν όχι για φασιστικές τάσεις!) το
10-15% του λαού που όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις προτίθεται να ψηφίσει
Χρυσή Αυγή. Έτσι, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, έχουμε
και...αντιφασιστικές διαδηλώσεις, λες και είμαστε στη δεκαετία του 1930
που βασίλευε το κράτος-έθνος! Όμως, αυτό δεν είναι τυχαίο γιατί αυτές
τις άκρως αποπροσανατολιστικές απόψεις για τα αίτια της σημερινής
οικονομικής αλλά και ηθικής εξαθλίωσης τις παράγουν τα ίδια τα πολιτικά
και ιδεολογικά όργανα της παγκοσμιοποίησης και κατόπιν τις αναπαράγει η
«Αριστερά». Δηλαδή, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, τα ελεγχόμενα από τις ελίτ
ΜΜΕ που ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση, και οι ΜΚΟ που
χρηματοδοτούνται από τα διάφορα «ευαγή» ιδρύματα τύπου Σόρος για να
προπαγανδίζουν την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης που θεμελιώνεται στην
ιδεολογία των ατομικών δικαιωμάτων (που δικαιολόγησε τη σφαγή του λαού
της Λιβύης χθες και αυτή της Συρίας αύριο).
Έτσι
αποπροσανατολίζουν τα λαϊκά στρώματα για τις πραγματικές αιτίες της
καταστροφής τους, που δεν έχουν βέβαια σχέση με την άνοδο του
...φασισμού και του ρατσισμού αλλά με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση
που είναι επίσης η απώτερη αιτία της μαζικής αύξησης της μετανάστευσης
από τον Νότο ―σήμερα και από τον Ευρωπαϊκό Νότο στον οποίο ανήκει και η
Ελλάδα. Αντί δηλαδή η Αριστερά να οργανώσει μαχητικές διαδηλώσεις κατά
του κράτους που ανέχεται τα κρούσματα ρατσιστικής βίας από ολιγάριθμους
ανεγκέφαλους τραμπούκους εναντίον εξαθλιωμένων μεταναστών που μας
εξευτελίζουν σαν λαό, (ή ―αν το κράτος αγνοήσει τις διαδηλώσεις
αυτές― να οργανώσει επιτροπές περιφρούρησης των μεταναστών), οργανώνει
...αντιφασιστικές διαδηλώσεις! Και αυτό, όταν και μόνο η έξοδός μας από
την ΕΕ και η ακύρωση της συναφούς συνθήκης του Δουβλίνου θα ήταν
σημαντικό βήμα στην επίλυση του προβλήματος των παράνομων μεταναστών, οι
οποίοι άλλωστε είναι γνωστό ότι χρησιμοποιούν βασικά την Ελλάδα σαν
διαμετακομιστικό κέντρο.
Η
ίδια «Αριστερά» δέχεται χωρίς αντίλογο την αποπροσανατολιστική
προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ ότι δήθεν θα μας σώσει η εξωστρέφεια
(δηλαδή η παραπέρα ενσωμάτωση μας στη παγκοσμιοποιημένη οικονομία) που
ήταν όμως η απώτερη αιτία για τη σημερινή κρίση.[i] Σε
ένα μάλιστα λόγο-μνημείο ιστορικής ασχετοσύνης, ο αρχηγός της
κοινοβουλευτικής Χούντας τόνισε ότι η Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα
ανταγωνιστικότητας για να επιβιώσει στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία,
αναφέροντας ως ιστορικά παραδείγματα χωρών με ανάλογο μέγεθος που μέσα
σε συνθήκες ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών κατάφεραν να αναπτυχθούν
...την Ολλανδία, Σκανδιναβικές χώρες, και το Ισραήλ. Φυσικά ακόμη και
πρωτοετής φοιτητής Οικονομικής Ιστορίας ξέρει ότι οι μεν πρώτες χώρες
ανήκαν στο κλειστό κλαμπ των μητροπολιτικών κέντρων ήδη από τον 19ο
αιώνα, το δε Ισραήλ είναι μια χώρα εποίκων από τα μητροπολιτικά βασικά
κέντρα με μαζική εισροή κεφαλαίων από τους απανταχού Σιωνιστές. Όμως,
μολονότι ανάπτυξη με την έννοια της αύξησης του ΑΕΠ μπορεί πράγματι να
σημειωθεί και στην Ελλάδα αν η Κινεζοποιημένη εργασία προσελκύσει
κάποιες επενδύσεις, τέτοιου είδους «ανάπτυξη» έχει και η ...Ινδία, όπως
και η Κίνα, όπου το 80-90% του λαού ζουν σε άθλιες συνθήκες, χωρίς
βασικές υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης κ.λπ...
Πέμπτη 2 Μαΐου 2013
Λαμόγια με…. σύστημα κέρδισαν τον ΟΠΑΠ
Με μια άνευ ουσίας «διαπραγμάτευση» αφού όλα είχαν προσυμφωνηθεί της Emma Delta (κοινοπραξία που συμμετέχουν οι Γίρι Σμετς από την Τσεχία, ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ο Δ. Κοπελούζος και η Lottomatica από τη Ιταλία), με τον Οργανισμό Ξεπουλήματος της Δημόσιας Περιουσίας, τον γνωστό ΤΑΙΠΕΔ ανακοινώθηκε χθες η πωλησή του.
Το σκάνδαλο της πώλησης του ΟΠΑΠ ολοκληρώθηκε χθες και ο κερδοφόρος αυτός δημόσιος οργανισμός πέρασε στα χέρια ημέτερων επιχειρηματικών συμφερόντων της κυβέρνησης Σαμαρά κάτω από τυμπανοκρουσίες και ανακοινώσεις για τα «πολλαπλά οφέλη στην Ελληνική οικονομία» και το «κλίμα της εμπιστοσύνης των επενδυτικών κεφαλαίων», προς την κυβέρνηση της ανάπτυξης και της ευημερίας των Σαμαρά Βενιζέλου και Κουβέλη.
Ένας κερδοφόρος οργανισμός με κέρδη το 2012 505 εκατ. ευρώ και την δεκαετία 2002 -2012 στα 5,795δόθηκε δώρο στους «επενδυτές» της τρόικας και των μνημονίων για να επιχειρήσουν το καινούριο φαγοπότι της μίζας της ρεμούλας από τον δημόσιο χρήμα.
Με αυτή την «πώληση» – δώρο στα επιχειρηματικά συνεταιράκια της κυβέρνησης Σαμαρά, πέφτουν οι μάσκες των προπαγανδιστών για την πώληση δήθεν των ζημιογόνων επιχειρήσεων του δημοσίου που θα απαλλάξουν τον Ελληνικό λαό από τα δυσβάστακτα χρέη.
Το ξεπούλημα των δημόσιων υπηρεσιών και οργανισμών δεν γίνεται για να φέρουν δήθεν χρήματα στα κρατικά ταμεία, αλλά για να στηρίξουν τα κέρδη των φίλων «επενδυτών» οι οποίοι με τη σειρά τους θα στηρίξουν και θα χρηματοδοτήσουν το χρεοκοπημένο Ελληνικό πολιτικό σύστημα, για να διαιωνίζουν και να συντηρούν τα κέρδη και τις πολιτικές τους καριέρες μέσα από αυτό το διαχρονικό αλισβερίσι.
Πηγή: Η ιστοσελίδα μας
Η φωτογραφία που συνοδεύει την ανάρτησή μας είναι από κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου και ο σχολιασμός του δημοσιογράφου του "Ριζοσπάστη" είναι:
Συνολικά, δηλαδή, την περίοδο 2002 - 2012,
τα κέρδη του ΟΠΑΠ ανήλθαν στα 5,795 δισεκατομμύρια ευρώ!
Γιατί, λοιπόν, τον ξεπουλάνε;
Για να απαλλάξουν το λαό από τα χρέη;
Μα ο ΟΠΑΠ δεν έχει χρέη. Εχει κέρδη. Αστρονομικά κέρδη!
Είναι προφανές:
Ο λόγος που ξεπουλάνε τον ΟΠΑΠ είναι αυτό ακριβώς: ότι ο ΟΠΑΠ έχει κέρδη.
Γι' αυτό τον ξεπουλάνε:
Επειδή έχει κέρδη!
Τον ξεπουλάνε επειδή δεν τους αρκεί ότι ο - ήδη - κατά 66% «μετοχοποιημένος» ΟΠΑΠ αρμέγεται - ήδη - από τους ιδιώτες, «νταβατζήδες», «επενδυτές».
Θέλουν να τον αρμέγουν ολόκληρο. Οι «σωτήρες», δηλαδή, θέλουν να χαρίσουν στην τάξη των κεφαλαιοκρατών, που ήδη αρμέγει τον ΟΠΑΠ, τα (αστρονομικά) κέρδη του, στο σύνολό τους.
Λένε ότι «αποκρατικοποιούν», «μετοχοποιούν», «ιδιωτικοποιούν», δηλαδή ξεπουλάνε, για να «σώσουν» την Ελλάδα. Για να απαλλάξουν το λαό από τα χρέη των (κατ' όνομα) κρατικών επιχειρήσεων. Για να φέρουν λεφτά στα ταμεία του κράτους.
Στην πραγματικότητα, ξεπουλάνε, για να μπουκώσουν με χρήμα, για να διασφαλίσουν κέρδη, πολλά περισσότερα κέρδη, στους ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, του πραγματικού λόγου του ξεπουλήματος, είναι η υπόθεση του ΟΠΑΠ.
ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Από το noumero11888
Ο φορομισθός, το καινούριο νεκροκρέβατο του αποτυχημένου αμαρτωλού εργαζόμενου, πρώην χαμηλόμισθου ,πρώην «γενιά των 700 ευρώ» και νυν άνεργου , ταυτόχρονα, η ανάσα ελπίδας για τα διαρκώς μειούμενα φορολογικά έσοδα του κράτους ,έγινε και επισήμως ξανά πάλι για ακόμα μία χρονιά νόμος.Αρχικά θα καλύψει τις ανάγκες για νέο πελατολόγιο,αργότερα και τις ανάγκες της…αγοράς.
Σχεδόν ένα πεντακοσάρικο μεικτά το μάξιμουμ,για το μίνιμουμ κανείς δεν είναι σίγουρος σε αυτή τη ζωή εκτός από το χέρι που θα σου δώσει να πιείς αυτό το πικρό ποτήρι. Πικρό γιατί ψηφίστηκε με τα χίλια ζόρια και τα δέκα χιλιάδες δάκρυα από την μεγαλύτερη και πιο κερδοφόρα επιχείρηση στην Ελλάδα.
Επίσης πικρό γιατί στο εξής ο φιλέσπλαχνος εργοδότης είτε του δημοσίου είτε του ιδιωτικού, είναι αναγκασμένος να μπει σε αυτό το επικίνδυνο για την ψυχική του υγειά φιλανθρωπικό τριπάκι , ενώ θα μπορούσε κάλλιστα η εθελοντική εργασία να καλύψει όλα τα κενά και να εξαφανίσει τις ουρές από τους κατά τόπους ΟΑΕΔ ανοιγοντάς σου την ίδια στιγμή τις πόρτες στη νέα φιλελεύθερη μούχλα ,πάντα για το καλό του τόπου,ωστόσο ο κάθε φόρος ακίνητης κινητής καθούμενης ή επικαθούμενης περιουσίας ,τα χαράτσια δομημένων και αδόμητων επιφανειών ,ο ΦΠΑ και τα υπόλοιπα σκατά από κάπου πρέπει να πληρωθούν και αν τα βάλεις όλα σε μια σειρά όμορφα και νοικοκυρεμένα,θα ανακαλύψεις και το μεγαλείο της δημοκρατίας μας:ο φορομισθός αρκεί για να εξοφληθούν όλοι οι φόροι και να περισσέψουν λίγα κέρματα για έναν καφέ έστω μια φορά το μήνα. Για κάτι το παραπάνω υπάρχει μόνο η μεταθάνατον ζωή.
Τώρα που οι ζέστες άρχισαν να σφίγγουν επικίνδυνα ,για να αποκτήσεις το ποθητό βαθύ μαύρισμα θα πρέπει να κάνεις το σκατό σου παξιμάδι . Την βενζίνη θα την μοιραστείς με την χαρούμενη παλιοπαρέα,οι ξαπλώστρες παρέχονται πλέον δωρεάν,χθεσινό φαγητό μέσα σε ταπερακι ,πετσέτες μαγιό και ρακέτες από πρόπερσι .
Σύμφωνα και με τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού οικονομικών,καλύτερα ο φορομισθός έστω και αν δεν φτάσει ούτε για δύο καλοκαιρινά μπάνια, από την επαίσχυντη ανεργία.Μη σε παίρνουν τα ζουμιά ως άλλη Μάρθα Βούρτση. Πρώτα πελάτης-καταναλωτής, ύστερα άνεργος-ζητιάνος και στο τέλος άνθρωπος μέσα σε κάσα.
19,6 ψέμματα του Βενιζέλου…
Είναι κομμάτι δύσκολο να κρύψει τον ψηφοθηρικό όγκο της πολιτικής του πίσω από το δάχτυλό του ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αλλά δεν παύει να το επιχειρεί -έχει αποδειχτεί άνθρωπος αρχών βλέπετε, προσηλωμένος στο δόγμα άλλα σκεφτόμαστε, άλλα λέμε, άλλα κάνουμε.
Τελευταίο παράδειγμα η τροπολογία για τους ανέργους, η οποία τόσο συγκίνησε τον Στουρνάρα, ώστε να την περάσει με κάποιες αλλαγές στο πολυνομοσχέδιο της συμφοράς λίγο πριν τη δωδεκάτη ώρα της νυχτός.
Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και μουντζώνει, αλλά ο Βενιζέλος δεν…χαμπαριάζει κάτι τέτοια.
Του Θανάση ΚαρτερούΈτσι μόλις ξημέρωσε ο Θεός τη Μεγάλη Δευτέρα εξέδωσε ανακοίνωση το ΠΑΣΟΚ του, για να απαντήσει στις επικρίσεις του ΣΥΡΙΖΑ -άλλο ζήτημα αρχής αυτό για τον Ευάγγελο. Και να εκφράσει την ικανοποίησή του για το σοσιαλιστικό κατόρθωμα υπέρ των ανέργων. Οι οποίοι σημειωτέον με την τροπολογία βαφτίζονται “ωφελούμενοι” εφόσον ενταχθούν στο πρόγραμμα ολιγόμηνης απασχόλησης. Με 19,60 μεροκάματο! Και τι απαντάει ο αθεόφοβος στην κριτική ότι ρίχνει κι άλλο εν ονόματι της ανεργίας τον κατώτατο μισθό;
“O κατώτατος θεσμοθετημένος βασικός μισθός για εργαζόμενους ηλικίας 25 ετών και άνω είναι 586,8 ευρώ. Οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων είναι 16,5% επί του ποσού αυτού, άρα αφαιρουμένης της εισφοράς, που πληρώνεται απευθείας από το νέο πρόγραμμα, η καθαρή αμοιβή είναι 490 ευρώ, όπως ακριβώς προβλέπει η διάταξη». Δώστε βάση στην τελευταία φράση -η λαθροχειρία ως πολιτική αρετή του ΠΑΣΟΚ. Τι ακριβώς όμως προβλέπει η διάταξη; “ Αμοιβές κατά παρέκκλιση της ισχύουσας νομοθεσίας ύψους μέχρι 19,6 ευρώ ημερησίως και μισθό όχι μεγαλύτερο των 490 ευρώ μηνιαίως”.
Άμα παίρνει δηλαδή ο “ωφελούμενος” λιγότερα από 490 ευρώ δεν τρέχει τίποτε -έχει προβλεφθεί η παρέκκλιση. Κάνει γαργάρα κατά το κοινώς λεγόμενο ο Ευάγγελος μερικές κρίσιμες λεξούλες -κατά παρέκκλιση, μισθό όχι μεγαλύτερο- και έτσι κατασκευάζει μια ωραία ατμόσφαιρα. Με μόνους ωφελούμενους τον ίδιο και το κόμμα του. Δεν φτάνει δηλαδή η εξύμνηση της μιζέριας -άνεργοι είστε, δουλέψτε μπιρ παρά.
Δεν φτάνει ότι καταργούν το ΑΣΕΠ -βρες άκρη τι σημαίνει ότι θα εποπτεύει! Δεν φτάνει που ρίχνουν στα χρεοκοπημένα ταμεία το κόστος των “αφαιρουμένων” εισφορών. Αλλά ικανοποιούνται και δημοσίως ψευδόμενοι ασυστόλως. Πιστεύουν προφανώς ότι είμαστε και μαλ… -συγνώμη, ότι μας αρέσει να αυτοϊκανοποιούμαστε…
Έκτακτο: Αλλάζει όνομα η ΔΗΜΑΡ
Αποφασισμένος να προχωρήσει σε μεγάλες αλλαγές, στο
κόμμα αλλά και στο πολιτικό σύστημα, εμφανίζεται ο Φώτης Κουβέλης μετά
την επιστροφή του στη Αθήνα από τις Βρυξέλες. Σύμφωνα με ασφαλείς
πληροφορίες ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ θέλει να τα αλλάξει όλα. Ήδη η
Εκτελεστική Επιτροπή του κόμματος ομόφωνα, και με τη σύμφωνη γνώμη των
μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, έκανε αποδεκτή την πρόταση Κουβέλη
για τη μετονομασία της ΔΗΜΑΡ σε ΔΗΔΕΞ, δηλαδή από Δημοκρατική Αριστερά
σε Δημοκρατική Δεξιά.
Σε άτυπη ενημέρωση ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος,
Ανδρέας Παπαδόπουλος, υπογράμμισε πως το «Αριστερά» ανήκει στην Ελλάδα
του χθες και καθήκον όλων των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων του τόπου
είναι να έρθουν αντιμέτωπες με τα προβλήματα και τα στερεότυπα του
παρελθόντος, όπως η μονιμότητα στο δημόσιο, οι συλλογικές συμβάσεις
εργασίας, η δημόσια παιδεία, το ΕΣΥ, το αναδιανεμητικό και αλληλέγγυο
σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις στους δρόμους,
η κυριακάτικη αργία και άλλα πολλά που έφεραν την ελληνική κοινωνία και
οικονομία στο χείλος της καταστροφής. «Εμπνεόμενοι από την παρακαταθήκη
του μεγάλου Έλληνα πολιτικού Γιώργου Καρατζαφέρη και του μεγαλύτερου
Έλληνα όλων των εποχών, Λουκά Παπαδήμου, συνεχίσουμε, παίρνουμε τη
σκυτάλη και προχωράμε με στόχο τη Νέα Ελλάδα, προφανώς όχι του Ανδρέα
Λοβέρδου αλλά του Αντώνη Σαμαρά, του μεγάλου ηγέτη που μας έσωσε από τον
κομουνισμό» σημείωσε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΔΕΞ.
Μάλιστα, η Αγίου Κωνσταντίνου χαρακτήρισε ως
ανυπόστατες φήμες σύμφωνα με τις οποίες στις Βρυξέλες ο Φώτης Κουβέλης
ζήτησε την ένταξη του κόμματος του στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Σε
αποκλειστικές του δηλώσεις στο MEGA και τον Γιάννη Πρετεντέρη το μέλος
της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΔΕΞ, Δημήτρης Χατζησωκράτης, αποκάλυψε
πως οι συζητήσεις αφορούν την ένταξη του κόμματος στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό
Κόμμα.
Ο αντιπρόεδρος του Κόμματος της Ενωμένης Δεξιάς,
Ευάγγελος – εθνάρχης – Βενιζέλος, χαρακτήρισε ως απόλυτα υπεύθυνη την
απόφαση του Φώτη Κουβέλη για την ένταξη της ΔΗΔΕΞ στο ΕΛΚ και τον
καλωσόρισε στη μεγάλη οικογένεια της ευρωπαϊκής χριστιανοδημοκρατίας.
Από το Μέγαρο Μαξίμου δεν υπάρχει προς το παρόν κάποιο σχόλιο, καθώς ο
Κεδίκογλου βλέπει το «136» στη ΝΕΤ και ο Μουρούτης πήρε
καινούργια playmobil και προσπαθεί να βάλει τις περούκες στα ανθρωπάκια.
Δαιμόνια δικός σας, Πίκος Απίκος
http://alterthess.gr
Η δημοκρατία των δηλώσεων. Του Στέλιου Κούλογλου
Ανάλογη είναι η εικόνα και στους άλλους «θεσμούς». Το υπουργικό
συμβούλιο συνεδριάζει αραιότερα και από το Ραμαζάνι και έχει
αντικατασταθεί από τη συνάντηση των τριών αρχηγών των κομμάτων που
στηρίζουν την κυβέρνηση. Μετά από κάποιες διεθνείς συναντήσεις που
διαφημίζονται ως «κρίσιμες», ο πρωθυπουργός δεν ενημερώνει τον αρχηγό
της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά τους άλλους δύο πολιτικούς
αρχηγούς. Στα πιο κάτω επίπεδα, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δραματική:
μετά από τις συνεχείς περικοπές υπαλλήλων και μισθών, η δημόσια διοίκηση
καταρρέει, όπως και η υγεία, η εκπαίδευση κλπ
Υπάρχει όμως ένας τομέας όπου το κυβερνητικό στρατόπεδο ανθεί και διακρίνεται: οι δηλώσεις. Για την ακρίβεια, η συζήτηση στο εσωτερικό της κυβέρνησης για την πορεία που πρέπει να ακολουθηθεί, οι αποφάσεις του ανενεργού υπουργικού συμβουλίου, ο συντονισμός μεταξύ υπουργών και υπουργείων, έχουν όλα αντικατασταθεί από τις δηλώσεις των ενδιαφερομένων στα μέσα ενημέρωσης. Κάνει ο Βενιζέλος δηλώσεις ότι θα προωθήσει εδώ και τώρα τα διάφορα αιτήματά του, όπως η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, την οποία είχε αυξήσει το ΠΑΣΟΚ; Βγαίνοντας ο Στουρνάρας από το Μαξίμου, απαντά με δήλωση ότι το μέτρο θα εξεταστεί το καλοκαίρι.
Αντικαθιστά η κυβέρνηση τον διοικητή του ΟΑΕΔ, παρά τις αντίθετες προειδοποιητικές δηλώσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ.; Βγαίνουν τα δύο τελευταία και με δηλώσεις τους κατακεραυνώνουν την απόφαση. Ζητούν ο Βαγγέλης και ο Φώτης ανασχηματισμό, μήπως βολέψουν κανέναν άνθρωπο; Δεν τίθεται θέμα, δηλώνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Η δηλωσιομανία έχει ξεπεράσει τα όρια των κομμάτων και τώρα κατατρώει ξεχωριστά κάθε κόμμα. Την προηγούμενη εβδομάδα ο Μανιτάκης τόνιζε σε δηλώσεις του ότι η έγκριση της ρύθμισης την οποία προωθούσε ήταν θέμα ωρών. Αλλά, όπως προέκυπτε από δηλώσεις του, ο επίσης υπουργός της ΔΗΜ.ΑΡ. Ρουπακιώτης ήταν αντίθετος και δεν υπέγραφε. Από τις Βρυξέλλες όπου βρισκόταν, ο πρόεδρος του κόμματος Φ. Κουβέλης προσπάθησε να λύσει το πρόβλημα με... συμβιβαστική δήλωση, σύμφωνα με την οποία «όφειλε μεν να τηρηθεί η διαδικασία των προσωρινών αποφάσεων (που υποστήριζε ο Ρουπακιώτης), αλλά με ένα χρονικό όριο κάποιων μηνών» (δηλαδή λίγο από Μανιτάκη).
Την επόμενη μέρα, σε νέες δηλώσεις του ο Ρουπακιώτης χαρακτήρισε «τερατούργημα» τις ρυθμίσεις Μανιτάκη. Και με νέες δηλώσεις του, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης (που μέχρι τότε υποστήριζε Μανιτάκη) διευκρίνισε ότι «ο πρωθυπουργός δεν γνώριζε το περιεχόμενο της ρύθμισης του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης (δηλαδή του Μανιτάκη) για τους συμβασιούχους». Παρά το μεγαλοπρεπές άδειασμα, ο κ. Μανιτάκης δεν βρήκε κανέναν λόγο να παραιτηθεί και δίκιο είχε ο άνθρωπος: δηλώσεις, σου λέει, είναι. Ο ίδιος βέβαια απέφυγε να κάνει δηλώσεις, γιατί στην δημοκρατία των δηλώσεων υπάρχει εξαίρεση: αν θέλεις να διατηρήσεις με κάθε τρόπο την θέση σου.
Η κορυφαία ελληνική επιστημονική ανακάλυψη παράκαμψης της πολιτικής μέσω δηλώσεων οδήγησε την προηγούμενη εβδομάδα και στη... διάσπαση του ατόμου -υπουργού. Ο υπουργός Εργασίας δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι το πολυνομοσχέδιο θα περιλάμβανε μείωση κατά 30-35% στις νέες συντάξεις του ΟΑΕΕ. Μετά από λίγη ώρα, δήλωσε ξανά στους δημοσιογράφους ότι τελικά η ρύθμιση δεν θα περιληφθεί στο πολυνομοσχέδιο!
Το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο. Η κυβέρνηση στηρίζεται αποκλειστικά στην εικονική πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει τα μέσα ενημέρωσης: ότι, δηλαδή, η κατάσταση βελτιώνεται, τη στιγμή που το σύστημα καταρρέει. Όπως στον Όργουελ, η διάλυση του κράτους ονομάζεται «μεταρρυθμίσεις», οι υπό απόλυση δημόσιοι υπάλληλοι «επίορκοι», ο υπουργός Ανεργίας «Εργασίας», το άλλα αντ' άλλων νομοσχέδιο «πολυνομοσχέδιο», ο Δένδιας «υπουργός προστασίας του Πολίτη» και δεν συμμαζεύεται. Σε αυτό το σύστημα όπου όλα στηρίζονται στην εικόνα και την επικοινωνία, γιατί οι δηλώσεις να μην έχουν μεγαλύτερη αξία από τη Βουλή, το υπουργικό συμβούλιο ή τη σοβαρότητα και το ουσιαστικό έργο που θα έπρεπε να παράγει μια κυβέρνηση;
Υπάρχει όμως ένας τομέας όπου το κυβερνητικό στρατόπεδο ανθεί και διακρίνεται: οι δηλώσεις. Για την ακρίβεια, η συζήτηση στο εσωτερικό της κυβέρνησης για την πορεία που πρέπει να ακολουθηθεί, οι αποφάσεις του ανενεργού υπουργικού συμβουλίου, ο συντονισμός μεταξύ υπουργών και υπουργείων, έχουν όλα αντικατασταθεί από τις δηλώσεις των ενδιαφερομένων στα μέσα ενημέρωσης. Κάνει ο Βενιζέλος δηλώσεις ότι θα προωθήσει εδώ και τώρα τα διάφορα αιτήματά του, όπως η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, την οποία είχε αυξήσει το ΠΑΣΟΚ; Βγαίνοντας ο Στουρνάρας από το Μαξίμου, απαντά με δήλωση ότι το μέτρο θα εξεταστεί το καλοκαίρι.
Αντικαθιστά η κυβέρνηση τον διοικητή του ΟΑΕΔ, παρά τις αντίθετες προειδοποιητικές δηλώσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ.; Βγαίνουν τα δύο τελευταία και με δηλώσεις τους κατακεραυνώνουν την απόφαση. Ζητούν ο Βαγγέλης και ο Φώτης ανασχηματισμό, μήπως βολέψουν κανέναν άνθρωπο; Δεν τίθεται θέμα, δηλώνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Η δηλωσιομανία έχει ξεπεράσει τα όρια των κομμάτων και τώρα κατατρώει ξεχωριστά κάθε κόμμα. Την προηγούμενη εβδομάδα ο Μανιτάκης τόνιζε σε δηλώσεις του ότι η έγκριση της ρύθμισης την οποία προωθούσε ήταν θέμα ωρών. Αλλά, όπως προέκυπτε από δηλώσεις του, ο επίσης υπουργός της ΔΗΜ.ΑΡ. Ρουπακιώτης ήταν αντίθετος και δεν υπέγραφε. Από τις Βρυξέλλες όπου βρισκόταν, ο πρόεδρος του κόμματος Φ. Κουβέλης προσπάθησε να λύσει το πρόβλημα με... συμβιβαστική δήλωση, σύμφωνα με την οποία «όφειλε μεν να τηρηθεί η διαδικασία των προσωρινών αποφάσεων (που υποστήριζε ο Ρουπακιώτης), αλλά με ένα χρονικό όριο κάποιων μηνών» (δηλαδή λίγο από Μανιτάκη).
Την επόμενη μέρα, σε νέες δηλώσεις του ο Ρουπακιώτης χαρακτήρισε «τερατούργημα» τις ρυθμίσεις Μανιτάκη. Και με νέες δηλώσεις του, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης (που μέχρι τότε υποστήριζε Μανιτάκη) διευκρίνισε ότι «ο πρωθυπουργός δεν γνώριζε το περιεχόμενο της ρύθμισης του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης (δηλαδή του Μανιτάκη) για τους συμβασιούχους». Παρά το μεγαλοπρεπές άδειασμα, ο κ. Μανιτάκης δεν βρήκε κανέναν λόγο να παραιτηθεί και δίκιο είχε ο άνθρωπος: δηλώσεις, σου λέει, είναι. Ο ίδιος βέβαια απέφυγε να κάνει δηλώσεις, γιατί στην δημοκρατία των δηλώσεων υπάρχει εξαίρεση: αν θέλεις να διατηρήσεις με κάθε τρόπο την θέση σου.
Η κορυφαία ελληνική επιστημονική ανακάλυψη παράκαμψης της πολιτικής μέσω δηλώσεων οδήγησε την προηγούμενη εβδομάδα και στη... διάσπαση του ατόμου -υπουργού. Ο υπουργός Εργασίας δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι το πολυνομοσχέδιο θα περιλάμβανε μείωση κατά 30-35% στις νέες συντάξεις του ΟΑΕΕ. Μετά από λίγη ώρα, δήλωσε ξανά στους δημοσιογράφους ότι τελικά η ρύθμιση δεν θα περιληφθεί στο πολυνομοσχέδιο!
Το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο. Η κυβέρνηση στηρίζεται αποκλειστικά στην εικονική πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει τα μέσα ενημέρωσης: ότι, δηλαδή, η κατάσταση βελτιώνεται, τη στιγμή που το σύστημα καταρρέει. Όπως στον Όργουελ, η διάλυση του κράτους ονομάζεται «μεταρρυθμίσεις», οι υπό απόλυση δημόσιοι υπάλληλοι «επίορκοι», ο υπουργός Ανεργίας «Εργασίας», το άλλα αντ' άλλων νομοσχέδιο «πολυνομοσχέδιο», ο Δένδιας «υπουργός προστασίας του Πολίτη» και δεν συμμαζεύεται. Σε αυτό το σύστημα όπου όλα στηρίζονται στην εικόνα και την επικοινωνία, γιατί οι δηλώσεις να μην έχουν μεγαλύτερη αξία από τη Βουλή, το υπουργικό συμβούλιο ή τη σοβαρότητα και το ουσιαστικό έργο που θα έπρεπε να παράγει μια κυβέρνηση;
Τετάρτη 1 Μαΐου 2013
Σικάγο 1886 – Πώς “γεννήθηκε” η εργατική Πρωτομαγιά
Οι “μάρτυρες του Σικάγου”: οι Parsons, Engel, Spies και Fischer απαγχονίστηκαν, ο Lingg(στο κέντρο) αυτοκτόνησε στη φυλακή
Το κείμενο του Σ. Γιελέν «Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΡΑΣΗ, Η
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ», αποτελεί έως σήμερα μία πολύτιμη
πηγή ενημέρωσης για τις συνθήκες υπό τις οποίες γεννήθηκε η «εργατική
πρωτομαγιά». Αναδημοσιεύθηκε και ανατυπώθηκε σε εκατοντάδες έντυπα και
γλώσσες στον πλανήτη τις τελευταίες δεκαετίες. Το κάνουμε κι εμείς,
σήμερα, που το νόημα της εξέγερσης του Σικάγου, έχει διαστρεβλωθεί,
παραχαραχτεί και προσαρμοστεί στα μέτρα της συνδικαλιστικής
γραφειοκρατίας και της εξυπηρέτησης μικροπολιτικών συμφερόντων με στόχο
την περίφημη «εργασιακή ειρήνη» και τη σιγή… νεκροταφείου.
Σ. Γιελέν – «1886: Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠO ΤΗ ΔΡΑΣΗ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ»
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ»
Όπως ο πανικός του 1873 σφράγισε τη γέννηση του συνειδητού
εργατικού κινήματος σε εθνική κλίμακα, έτσι σφράγισε και τη γέννηση μιας
πρακτικής και ρεαλιστικής αντίληψης για το σοσιαλισμό -αντίληψης που
επρόκειτο να αντικαταστήσει τους απόμακρους ουτοπικούς πόθους των πρώτων
σοσιαλιστών που περιορίζονταν σε “υψηλές” διανοουμενίστικες συζητήσεις
και ρομαντικά δοκίμια. Από κείνη την εποχή οι σοσιαλιστές, αντί να
τρέφουν ιδεαλιστικές ελπίδες για το αύριο, άρχισαν να δρουν για το
σήμερα, οργανώνοντας διαδηλώσεις πεινασμένων, διαδηλώσεις ανέργων,
απεργίες, μαζικές συγκεντρώσεις και πολιτικές καμπάνιες. Αρχικά
λειτούργησαν μέσα από το Εργατικό Κόμμα των Η.Π.Α. που είχε ιδρυθεί το
1876 και που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις απεργίες των σιδηροδρομικών το
1877, ιδιαίτερα στο Σικάγο και το Σαιν Λούις. Μετά την αποτυχία αυτών
των απεργιών το Εργατικό Κόμμα αναδιοργανώθηκε και μετονομάστηκε σε
Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα που είχε σαν πρωταρχική του λειτουργία την
πολιτική δράση, άσχετο αν διατήρησε φιλικές σχέσεις με τα συνδικάτα.
Όταν έγινε αυτή η αλλαγή, η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του Σ.Ε.Κ.
διέταξε να σταματήσουν οι μαζικές συγκεντρώσεις για να παρουσιάσει στα
νομοθετικά σώματα προτάσεις σχετικές με την καθιέρωση του οκτάωρου,
αποφάσεις για την κατάργηση όλων των απαγορευτικών νομοσχεδίων και για
την αγορά από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση σιδηροδρομικών και τηλεγραφικών
γραμμών.
Παρόλα αυτά, το σοσιαλιστικό κίνημα στην Αμερική
αντικατόπτριζε το σχίσμα της Πρώτης Διεθνούς -οι φράξιες που
δημιουργήθηκαν διαχωρίστηκαν με αφορμή θέματα τακτικής και μεθοδολογίας.
Οι Διεθνιστές υποστήριζαν τον μυστικό εξοπλισμό και την άμεση
προετοιμασία για την κοινωνική επανάσταση, ενώ ο συνδικαλισμός και η
πολιτική θα χρησίμευαν σαν επικουρικές δραστηριότητες που έπρεπε να
βρίσκονται κάτω από αυστηρή επιτήρηση από φόβο μήπως οδηγήσουν στο
προδοτικό ρεύμα του οπορτουνισμού. Οι Λασσαλικοί, από την άλλη μεριά,
ζητούσαν τη σταδιακή δημιουργία μιας νέας κοινωνίας μέσω της
εκπαίδευσης, της πολιτικής οργάνωσης και της κοινοβουλευτικής
διαδικασίας. Οι Λασσαλικοί ελέγχανε για μερικά χρόνια την πολιτική του
κόμματος και τόλμησαν ακόμα και στο Σικάγο, το παραδοσιακό οχυρό του
συνδικαλισμού και των επαναστατικών στοιχείων, να ταχτούν υπέρ της
συμμετοχής στις εκλογές. Γρήγορα λοιπόν ξέσπασε μια διαμάχη όσον αφορά
τις αγωνιστικές εργατικές οργανώσεις. Η μεγαλύτερη από αυτές, η Lehr und
Wehr Verein, είχε δημιουργηθεί από γερμανούς σοσιαλιστές του Σικάγου το
1875, με στόχο να προστατευθούν ενάντια στους τραμπουκισμούς των
παλαιότερων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Η ανάγκη για την ύπαρξη αυτής της
προστασίας αποδείχτηκε αργότερα κατά τη διάρκεια της απεργίας των
επιπλοποιών τον Ιούλιο του 1877, όταν η αστυνομία επιτέθηκε με
εξωφρενική κτηνωδία ενάντια σε ειρηνικές συγκεντρώσεις. Η Εθνική
Εκτελεστική Επιτροπή του Σ.Ε.Κ., με το να απαρνηθεί όλες τις αγωνιστικές
οργανώσεις, συγκρούστηκε ακόμα περισσότερο με τα επαναστατικά στοιχεία
του Σικάγου. Η εχθρότητα αυτή έγινε εντονότερη το 1880 μετά την παταγώδη
αποτυχία των σοσιαλιστών στις εκλογές. Επιπλέον, ο μοναδικός
σοσιαλιστής δημοτικός σύμβουλος που εκλέχτηκε ξανά στο Σικάγο δεν
κατάφερε να αναλάβει τα καθήκοντά του λόγω της παρασκηνιακής
χειραγώγησης από μέρος του Δημοκρατικού δημοτικού συμβουλίου, οπότε οι
επαναστάτες τόνισαν το πόσο μάταιο ήταν να κατακτηθεί η νέα κοινωνία
μέσα από τις κάλπες. Οι τάξεις των επαναστατών πλήθυναν χάρη στην
προσχώρηση πάρα πολλών γερμανών εργατών που διαφωνούσαν με το
αντισοσιαλιστικό διάταγμα του 1878, γεγονός που κατέληξε σε μια
συνδιάσκεψή τους που έγινε στο Σικάγο τον Οκτώβριο του 1881.
Πριν από την άφιξη του Γιόχαν Μοστ στην Αμερική, δεν ήταν
τόσο ισχυρό το κίνημα των επαναστατικών ομάδων. Η εμφάνιση του Μοστ
-υποστηρικτή των απόψεων του Μπακούνιν και του Νετσάγιεφ, και ιδρυτή της
Διεθνούς Οργάνωσης Εργαζομένων, γνωστής ως “Μαύρης Διεθνούς”-
παραγκώνισε τους κοινοβουλευτικούς σοσιαλιστές. Στα θεωρητικά θέματα ο
Μοστ δεν ήταν καθαρός αναρχικός, παρόλα αυτά, στην πράξη υποστήριξε την
αναρχική τακτική της τεροριστικής δράσης ενάντια στην Εκκλησία και το
Κράτος, δράση που πραγματοποιείται από το άτομο με δική του πρωτοβουλία,
ώστε να μην διακινδυνεύσει ολόκληρο το κίνημα αν συλληφθεί ο δράστης
της μεμονωμένης πράξης. Πίστευε ότι μόνο τα όπλα μπορούσαν να
εξασφαλίσουν στους εργάτες κάποια ισότητα απέναντι στην αστυνομία και το
στρατό. Πρότεινε τη δημιουργία σώματος οπλοφόρων και την εξολόθρευση
της “άθλιας φάρας”, της “φάρας των ερπετών”, της “ράτσας των παράσιτων”.
Σε μια μπροσούρα του με τίτλο “Το Κτήνος της Ιδιοκτησίας” διακήρυξε ότι
δεν θα έπρεπε να γίνει κανένας συμβιβασμός με την τωρινή κοινωνία, αλλά
θα έπρεπε να εξαπολυθεί ανελέητος πόλεμος, μέχρι που να “καταδιωχθεί,
ως το τελευταίο του κρησφύγετο και να καταστραφεί ολοκληρωτικά” το
κτήνος της ιδιοκτησίας.
Παρακινημένοι από την αγκιτάτσια του Μοστ, οι εκπρόσωποι των
επαναστατικών αντικοινοβουλευτικών ομάδων από 26 πόλεις συγκεντρώθηκαν
στο Πίτσμπουργκ στις 14 Οκτωβρίου 1883 για να αναδιοργανώσουν τη Διεθνή
Ένωση Εργατών. Και σ΄ αυτή την περίπτωση, υπάρχουν πάλι δύο ξεχωριστά
στοιχεία συνενωμένα μόνο από την αντίθεσή τους ως προς την πολιτική
δράση. Οι αντιπρόσωποι από τη Νέα Υόρκη και τις ανατολικές Πολιτείες με
πρώτο και καλύτερο το Γιόχαν Μοστ, υποστήριξαν την ατομικιστική αναρχική
τακτική, ενώ οι αντιπρόσωποι από το Σικάγο και απ’ τις δυτικές
Πολιτείες, καθοδηγούμενοι από τους Άλμπερτ Πάρσονς και Ώγκαστ Σπάιζ,
υποστήριξαν κάποιο μείγμα αναρχισμού και συνδικαλισμού που τελικά έμεινε
γνωστό σαν “Ιδέα του Σικάγου”. Η παραλλαγή αυτή πλησίαζε περισσότερο
τον συνδικαλισμό παρά τον αναρχισμό, στο βαθμό που αναγνώριζε το
συνδικάτο σαν “εμβρυακή ομάδα” της μελλοντικής κοινωνίας και σαν μονάδα
μάχης ενάντια στον καπιταλισμό. Παρόλα αυτά, τα συνδικάτα δεν επρόκειτο
να αγωνιστούν για τα επιφανειακά και οπορτουνιστικά προνόμια των μεγάλων
μισθών και του μικρού ωραρίου, δεν θα έμεναν ικανοποιημένα παρά μόνο με
τον πλήρη αφανισμό του καπιταλισμού και τη δημιουργία της ελεύθερης
κοινωνίας. Ο συνδικαλισμός, στον αγώνα του ενάντια στον καπιταλισμό, δεν
θα κατέφευγε στην πολιτική δράση αλλά αντίθετα θα δυσπιστούσε απέναντι
σε κάθε κεντρική εξουσία και θα διαφύλαττε κάθε προσπάθεια ενάντια στην
προδοτική ηγεσία. Θα συγκέντρωνε την προσοχή του στην απευθείας δράση
των μελών της βάσης. Δύο μονάχα βασικές αρχές απόμεναν για να
εναρμονιστεί απόλυτα η “Ιδέα του Σικάγου” με το σύγχρονο συνδικαλισμό: η
Γενική Απεργία και το Σαμποτάζ, απόψεις που εκείνη την εποχή δεν
αναπτύχθηκαν θεωρητικά.
Μια και η φράξια των δυτικών Πολιτειών ήταν μεγαλύτερη απ’
όλες τις άλλες, το συνέδριο επικύρωσε τη σπουδαιότητα του συνδικαλισμού.
Και η απευθείας δράση -η βία- ήταν η τακτική που θα εφαρμοζόταν.
Η πλατφόρμα της Διεθνούς που δημοσιεύτηκε στο “Συναγερμό”
-εφημερίδα του Σικάγου με εκδότη τον Πάρσονς- έλεγε, ανάμεσα σ’ άλλα τα
εξής:
“Η σημερινή κοινωνική τάξη πραγμάτων βασίζεται στη ληστεία
των μη-ιδιοκτητών από μέρους των ιδιοκτητών, οι καπιταλιστές εξαγοράζουν
το μόχθο των φτωχών προσφέροντας μισθούς που αρκούν μονάχα για την
επιβίωση, απορροφώντας ολόκληρη την υπεραξία… Μ’ αυτό τον τρόπο, ενώ οι
φτωχοί στερούνται ολοένα και περισσότερο τις δυνατότητες εξέλιξης, οι
πλούσιοι θησαυρίζουν ληστεύοντας ολοένα και περισσότερο… Το σύστημα αυτό
είναι άδικο, παράλογο και καταστροφικό. Άρα εκείνοι που υποφέρουν κάτω
απ’ αυτό το σύστημα και δεν θέλουν να είναι υπεύθυνοι για τη συνέχισή
του πρέπει να πολεμήσουν για την καταστροφή του με όλα τα μέσα και με
όλες τους τις δυνάμεις. Οι εργάτες δεν μπορούν να ζητήσουν βοήθεια από
καμιά εξωτερική πηγή στον αγώνα τους ενάντια στο τωρινό σύστημα· πρέπει
να πετύχουν την απελευθέρωσή τους με τις δικές τους μόνο προσπάθειες.
Μέχρι τώρα, καμιά προνομιούχα τάξη δεν παραιτήθηκε από την τυραννία, και
οι σημερινοί καπιταλιστές δεν παραιτήθηκαν ποτέ από τα προνόμιά τους κι
από την εξουσία τους χωρίς να εφαρμόσουν κατασταλτικά μέτρα… Είναι
λοιπόν αυτονόητο ότι ο αγώνας του προλεταριάτου ενάντια στη μπουρζουαζία
πρέπει να έχει βίαιο χαρακτήρα, ότι οι διαμάχες που αφορούν τις
διάφορες μισθολογικές αυξήσεις δεν μπορούν να οδηγήσουν στον τελικό
στόχο… Σ’ αυτές τις συνθήκες, υπάρχει μονάχα μια λύση -η βία… Η
αγκιτάτσια για οργάνωση, για οργανώσεις με σκοπό την εξέγερση, στην
περίπτωση βέβαια που οι εργάτες θα πετάξουν τις αλυσίδες τους”.
Πρόκειται για πρόγραμμα που διακήρυττε χωρίς προσχήματα την
καταστροφή της υπάρχουσας οικονομικής και πολιτικής τάξης πραγμάτων, ένα
πρόγραμμα που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο.
Στο Σικάγο, χάρη στη μεγάλη ιστορία των βιαιοπραγιών της
αστυνομίας, πάρα πολλοί εργάτες προσχώρησαν στη Διεθνή – τελικά η
συμμετοχή της πόλης αυτής ξεπερνούσε το 1/3 των 5.000-6.000 μελών της.
Οι πιο ικανοί και εύστροφοι ηγέτες της Διεθνούς στο Σικάγο ήταν ο
Πάρσονς, ο Σπάιζ, ο Σάμουελ Φήλντεν και ο Μάικελ Στσουώμπ. Οι Διεθνιστές
του Σικάγου έβγαζαν πέντε εφημερίδες: το “Συναγερμό”, δεκαπενθήμερη
εφημερίδα στα αγγλικά με κυκλοφορία 2.000 φύλλων, την “Εργατική
Εφημερίδα του Σικάγου”, ημερήσια στα γερμανικά, με εκδότη τον Σπάιζ και
με κυκλοφορία 3.600 φύλλων, την “Fackel”, την “Vorbote” και την
“Budoucnost” που γράφονταν στη βοημική διάλεκτο. Αυτός ο επαναστατικός
πυρήνας διείσδυσε γρήγορα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Επηρεασμένο απ’
αυτόν τον πυρήνα το τοπικό Συνδικάτο Καπνεργατών, τον Ιούνιο του 1884,
κάλεσε όλα τα συνδικάτα της πόλης να αποχωρήσουν από τη συντηρητική
Συνασπισμένη Επαγγελματική και Εργατική Συνέλευση και να οργανώσουν ένα
Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο με καθαρά αγωνιστική πολιτική. Τέσσερα
συνδικάτα γερμανών εργατών απάντησαν στο κάλεσμα -οι μεταλλουργοί, οι
εργάτες των σφαγείων, οι ξυλεργάτες και οι επιπλοποιοί- και αποδέχτηκαν
μια κοινή διακήρυξη αρχών: “όλη η γη αποτελεί κοινωνική κληρονομιά, ο
πλούτος είναι δημιούργημα της εργασίας, δεν μπορεί να υπάρχει καμία
αρμονία ανάμεσα στους εργάτες και το κεφάλαιο, κάθε εργάτης οφείλει να
αποσπαστεί από τα καπιταλιστικά πολιτικά κόμματα και ν’ αφοσιωθεί στο
συνδικάτο”. Από την αρχή το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο βρισκόταν σε
συνεννόηση με την ομάδα των Διεθνιστών. Άλλωστε το Σοσιαλιστικό Εργατικό
Κόμμα εξακολουθούσε να υποστηρίζει τη Συνασπισμένη Επαγγελματική και
Εργατική Συνέλευση.
Για ένα χρόνο η ανάπτυξη του νέου Κεντρικού Εργατικού
Συνδικάτου ήταν μικρή, παρόλα αυτά, στο τέλος του 1885 είχαν προσχωρήσει
σε αυτό 13 συνδικάτα, ενώ η Συνασπισμένη Συνέλευση διατηρούσε 19.
Ύστερα από λίγους μήνες όμως, τον Απρίλιο του 1885, συμμετείχαν στο
Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο 22 συνδικάτα από τα οποία τα 11 ήταν τα
μεγαλύτερα στην πόλη. Διατήρησε την επαφή του με τη Διεθνή και
προσχώρησε στις διαδικασίες της, συμμετέχοντας στις μαζικές
συγκεντρώσεις της. Άρχισε μια έντονη αγκιτάτσια για την καθιέρωση του
οκτάωρου, παρόλο που όσον αφορά τα κίνητρα διέφερε από τη συντηρητική
Συνασπισμένη Συνέλευση και τους Ιππότες της Εργασίας – δεν θεωρούσε
σημαντική τη μείωση της εργάσιμης ημέρας αλλά τη δημιουργία κοινού
εργατικού μετώπου και την πάλη των τάξεων. Ύστερα από εισήγηση του
Σπάιζ, τον Οκτώβριο του 1885, υιοθέτησε την ακόλουθη απόφαση:
“Απόφασή μας είναι να κάνουμε έκκληση στην τάξη των μισθωτών
να πάρει τα όπλα για να προβάλει στους εκμεταλλευτές της το μοναδικό
επιχείρημα που μπορεί να θεωρηθεί αποτελεσματικό: ΒΙΑ. Μολονότι
περιμένουμε ελάχιστα από την καθιέρωση του οκτάωρου, υποσχόμαστε με
πίστη να βοηθήσουμε τα αδέλφια μας που βρίσκονται σε μειονεκτικότερη
θέση σ’ αυτή την ταξική πάλη με όλα τα μέσα και τη δύναμη που
διαθέτουμε, εφόσον κι αυτοί θα συνεχίσουν να διατηρούν ένα ανοιχτό και
αποφασισμένο μέτωπο ενάντια στους κοινούς μας καταπιεστές, τους
αριστοκράτες αλήτες και τους εκμεταλλευτές. Η πολεμική μας κραυγή είναι:
“θάνατος στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους!”
Στο Σικάγο, την πρωτοβουλία για την καθιέρωση του οκτάωρου
την ανέλαβε ο Σύνδεσμος για την Καθιέρωση του Οκτάωρου, στον οποίο
συμμετείχαν η Συνασπισμένη Συνέλευση, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα και
οι Ιππότες της Εργασίας – παρόλο που το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο
συνεργάστηκε ενεργητικά. Την τελευταία Κυριακή πριν από την Πρωτομαγιά
οργανώθηκε μια τεράστια διαδήλωση για το οκτάωρο στην οποία πήραν μέρος
25.000 άτομα και μίλησαν οι Πάρσονς, Σπάιζ, Φήλντεν και Στσουώμπ. Όταν
έφτασε η μέρα του αγώνα, τα περισσότερα μέλη της κίνησης για την
καθιέρωση του οκτάωρου υποστήριξαν τα συνθήματα του Κεντρικού Εργατικού
Συνδικάτου και της Διεθνούς.
Η ΜΠΟΜΠΑ ΠΕΦΤΕΙ
Η απεργία ξεκίνησε στο Σικάγο με φοβερή ορμητικότητα και με
τεράστιες ελπίδες επιτυχίας. Γύρω στους 40.000 εργάτες κατέβηκαν σε
απεργία την 1η Μαΐου όπως είχε κανονιστεί, και τελικά έφτασαν να
απεργούν 65.000 εργάτες μέσα σε τρεις ή τέσσερις μέρες. Αλλά κι αυτός ο
αριθμός δεν αντιπροσώπευε ολόκληρο το δυναμικό της πόλης: χωρίς να γίνει
απεργία ικανοποιήθηκε το αίτημα για μείωση της εργάσιμης ημέρας
περισσότερων από 45.000 εργατών. Επιπλέον, απεργούσαν ήδη χιλιάδες
εργάτες στο Λέηκ Σωρ, στο Γουώμπας, στο Σικάγο, στο Μιλγουώκη, στο Σαιν
Πωλ και σε διάφορους σταθμούς μεταφορών οι απεργοί διαμαρτύρονταν για
την πρόσληψη εργατών που δεν ανήκαν στο συνδικάτο. Αντιμετωπίζοντας ένα
τέτοιο μαζικό κίνημα ο αρχηγός της αστυνομίας Έμπερσολντ κατάλαβε ότι η
κατάσταση είναι δύσκολη και ζήτησε να βρίσκεται σ’ επιφυλακή, το
Σάββατο, 1η Μαΐου, ολόκληρη η δύναμη της αστυνομίας και των χαφιέδων του
Πίνκερτον – δύναμη που ενισχύθηκε από ιδιωτικούς μπασκίνες, μισθωμένους
πρώτα από την Εταιρεία Σιδηροδρόμων, καθώς και με ειδικούς χαφιέδες,
πολλοί από τους οποίους προέρχονταν από τη Μεγάλη Στρατιά του Πότομακ.
Παρόλες όμως τις πολεμικές προετοιμασίες, το Σάββατο κύλησε ειρηνικά. Η
πόλη είχε γιορτινή εμφάνιση με τα εκατοντάδες κλειστά εργοστάσια και
τους χιλιάδες απεργούς που περιδιάβαιναν τους δρόμους οικογενειακά.
Έγιναν πορείες και μαζικές συγκεντρώσεις κι ακούστηκαν λόγοι στα
πολωνικά, τα γερμανικά, τα αγγλικά και τη βοημική διάλεκτο.
Αντιμέτωποι με μιαν απεργία που παρουσίαζε απρόβλεπτη δύναμη
και διάθεση αλληλεγγύης, οι μεγάλοι επιχειρηματίες και βιομήχανοι
συνασπίστηκαν για να τη συντρίψουν. Στις 27 Απριλίου ιδρύθηκε ο
Σύνδεσμος Βιομηχάνων Υποδηματοποιίας στον οποίο συμμετείχαν 60
βιομήχανοι αυτοπροσώπως και 160 με γραπτή δήλωσή τους. Ο Σύνδεσμος
αποσκοπούσε στο συντονισμό της δράσης των εκμεταλλευτών. Τα μεγαλύτερα
χυτήρια σιδήρου, χάλυβος, χαλκού και μπρούτζου διακήρυξαν ότι θ’
αντιτάσσονταν στο αίτημα για την καθιέρωση του οκτάωρου. Το πρωί της
πρωτομαγιάς συνεδρίασαν οι εκπρόσωποι των μεγάλων πλανιστηρίων για να
αποφασίσουν με ποιο τρόπο θα αντιδράσουν ενάντια στους απεργούς. Το ίδιο
βράδυ πήραν μέρος σ’ αυτή τη συγκέντρωση οι ξυλέμποροι και οι εταιρείες
συσκευασιών -έτσι, σύσσωμη η ξυλοβιομηχανία αποφάσισε να μην κάνει
καμιά παραχώρηση στους εργάτες. Παρόλα αυτά, τη Δευτέρα 3 Μαΐου η
εξάπλωση της απεργίας ήταν τρομακτική. Το ποτάμι κοντά στην ξυλεμπορική
Αγορά είχε πλημμυρίσει από παρατημένη ξυλεία, ενώ έρχονταν 300 μαούνες
γεμάτες φορτίο σε εκδήλωση συμπαράστασης. Οι οικοδομικές εργασίες που
εκείνη την εποχή βρισκόντουσαν σε άνθιση, παρέλυσαν ξαφνικά. Τα μεγάλα
χυτήρια μετάλλων και οι μεταφορικοί σταθμοί μπλοκαρίστηκαν. Για να
σπάσει η απεργία ήταν πια αναγκαία μια καθαρά επιθετική ενέργεια. Τη
Δευτέρα τα γκλομπ της αστυνομίας άρχισαν να διαλύουν τις πορείες και τις
συγκεντρώσεις.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας έγιναν σοβαρές φασαρίες στο
εργοστάσιο Μακ Γκόρμικ Χάρβεστερ. Η αντιδικία ανάμεσα στον εργοστασιάρχη
Μακ Γκόρμικ και τους εργάτες χρονολογείται από τα μέσα Φεβρουαρίου όταν
η επιχείρηση κήρυξε λοκ-άουτ ενάντια στους 1.400 υπαλλήλους,
αντιμετωπίζοντας έτσι το αίτημά τους να σταματήσει η δίωξη ορισμένων
συναδέλφων τους που είχαν απεργήσει παλιότερα. Τους επόμενους δυο μήνες
οι απεργοσπάστες, οι χαφιέδες του Πίνκερτον και οι μπασκίνες έκαναν
λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον των απεργών.
Η αστυνομία εξαπέλυσε την επίθεσή της το απόγευμα της
Δευτέρας, 3 Μαΐου. 6.000 απεργοί ξυλεργάτες συγκεντρώθηκαν κοντά στο
Μαύρο Μονοπάτι, ένα μίλι βόρεια απ’ το εργοστάσιο Μακ Γκόρμικ, με σκοπό
τη δημιουργία μιας επιτροπής που θα στελνόταν στους ξυλεμπόρους. Ενώ ο
Σπάιζ μιλούσε στη συγκέντρωση, μια ομάδα 200 περίπου ατόμων αποσπάστηκε
αυθόρμητα από το πλήθος των απεργών, έκανε πορεία προς το εργοστάσιο και
επιτέθηκε στους απεργοσπάστες που εκείνη τη στιγμή έφευγαν για το σπίτι
τους.
Μέσα σε 10-15 λεπτά πλάκωσαν οι μπάτσοι – πάνω από 200. Στο
μεταξύ ο Σπάιζ και οι συγκεντρωμένοι απεργοί βλέποντας τα περιπολικά κι
ακούγοντας πυροβολισμούς ξεκίνησαν για το εργοστάσιο -στο δρόμο
συναντήθηκαν με τη δύναμη των γκλομπ και των όπλων- οι αστυνομικοί
πυροβολούσαν ανεξέλεγκτα τους απεργούς που έτρεχαν για να ξεφύγουν.
Αποτέλεσμα: τέσσερις νεκροί και πάρα πολλοί τραυματίες.
Ο Σπάιζ αγανακτισμένος από τις νέες αγριότητες της αστυνομίας
πήγε βιαστικά στο τυπογραφείο της “Εργατικής Εφημερίδας του Σικάγου”
και κυκλοφόρησε την ακόλουθη προκήρυξη στα αγγλικά και τα γερμανικά:
ΕΚΔΙΚΗΘΕΙΤΕ! ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ!!!
Τ’ αφεντικά εξαπέλυσαν τα λαγωνικά τους -την αστυνομία- και
δολοφόνησαν έξι από τα αδέρφια μας σήμερα το απόγευμα στη φάμπρικα του
Μακ Γκόρμικ. Σκότωσαν τ’ άμοιρα αδέρφια μας γιατί όπως και σεις είχαν το
κουράγιο να μην υπακούσουν στην ανώτατη θέληση των αφεντικών σας. Τους
σκότωσαν γιατί τόλμησαν ν’ απαιτήσουν τη μείωση των ωρών σκλαβιάς. Τους
σκότωσαν για να αποδείξουν σε σας τους “Ελεύθερους Αμερικανούς Πολίτες”
ότι πρέπει να είσαστε ικανοποιημένοι με οτιδήποτε αποφασίσουν να σας
επιτρέψουν αλλιώς θα πεθάνετε!
Εδώ και χρόνια υφίστασθε τις πιο χυδαίες ταπεινώσεις, εδώ και χρόνια υποφέρετε αμέτρητα πλήγματα, αμέτρητες αδικίες, εργαζόσαστε μέχρι αναισθησίας, υποφέρετε από τους πόνους της ένδειας και της πείνας· τα παιδιά σας τα θυσιάσατε στον αφέντη της φάμπρικας – με λίγα λόγια όλα αυτά τα χρόνια ήσασταν δυστυχισμένοι και υπάκουοι σκλάβοι. Γιατί; Για να ικανοποιήσετε την αδηφάγα φάρα, για να γεμίσετε τα χρηματοκιβώτια του κοπρίτη, κλέφτη αφέντη σας; Όταν τώρα του ζητάτε να σας ελαφρώσει το φορτίο σας, στέλνει τα λαγωνικά του για να σας πυροβολήσουν, να σας σκοτώσουν!
Αν είσαστε άντρες, αν είσαστε τέκνα των πατεράδων σας που έχυσαν το αίμα τους για να σας ελευθερώσουν, τότε θα σηκώσετε τ’ ανάστημά σας, θα δείξετε τη δύναμή σας και θα καταστρέψετε εσείς το απαίσιο τέρας που θέλει να σας καταστρέψει. Στα όπλα, σας καλούμε στα όπλα!
Εδώ και χρόνια υφίστασθε τις πιο χυδαίες ταπεινώσεις, εδώ και χρόνια υποφέρετε αμέτρητα πλήγματα, αμέτρητες αδικίες, εργαζόσαστε μέχρι αναισθησίας, υποφέρετε από τους πόνους της ένδειας και της πείνας· τα παιδιά σας τα θυσιάσατε στον αφέντη της φάμπρικας – με λίγα λόγια όλα αυτά τα χρόνια ήσασταν δυστυχισμένοι και υπάκουοι σκλάβοι. Γιατί; Για να ικανοποιήσετε την αδηφάγα φάρα, για να γεμίσετε τα χρηματοκιβώτια του κοπρίτη, κλέφτη αφέντη σας; Όταν τώρα του ζητάτε να σας ελαφρώσει το φορτίο σας, στέλνει τα λαγωνικά του για να σας πυροβολήσουν, να σας σκοτώσουν!
Αν είσαστε άντρες, αν είσαστε τέκνα των πατεράδων σας που έχυσαν το αίμα τους για να σας ελευθερώσουν, τότε θα σηκώσετε τ’ ανάστημά σας, θα δείξετε τη δύναμή σας και θα καταστρέψετε εσείς το απαίσιο τέρας που θέλει να σας καταστρέψει. Στα όπλα, σας καλούμε στα όπλα!
Τ’ ΑΔΕΡΦΙΑ ΣΑΣ
Το επόμενο βράδυ μια δεύτερη προκήρυξη καλούσε σε μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Παλιά Αγορά της οδού Ράντολφ.
Το πρωί της Τρίτης, 4 Μαΐου, ξημέρωσε με την αστυνομία να
επιτίθεται ενάντια σε 3.000 απεργούς κοντά στην 35η οδό. Οι επιθέσεις
κατά των συγκεντρωμένων απεργών συνεχίστηκαν και το απόγευμα, ειδικά στη
νοτιοδυτική πλευρά της πόλης. Ο δήμαρχος Χάρρισον έδωσε άδεια για
μαζική συγκέντρωση εκείνη τη βραδιά και στις 7 η ώρα ο κόσμος άρχισε να
συγκεντρώνεται στην Πλατεία Αγοράς, το κέντρο των ξυλεμπορικών. Μεταξύ 8
και 9 η ώρα είχαν εμφανιστεί περίπου 3.000 άτομα, ανάμεσά τους και ο
δήμαρχος Χάρρισον που παρακολουθούσε σαν θεατής για να μην διασαλευτεί η
τάξη. Στο αστυνομικό τμήμα της οδού Ντεμπλαίν, μισό τετράγωνο απόσταση
από τη συγκέντρωση, ένα αρκετά μεγάλο σώμα αστυνομικών βρισκόταν σ’
ετοιμότητα. Η συγκέντρωση ήταν πολύ ήσυχη. Ο Σπάιζ μίλησε στους απεργούς
από ένα αμάξι μπροστά στο εργοστάσιο των αδερφών Κραίην. Ύστερα μίλησε ο
Πάρσονς που περιορίστηκε στο θέμα του οκταώρου. Ύστερα μίλησε ο
Φήλντεν. Γύρω στις 10 μια δυνατή καταιγίδα άρχισε να διαλύει τη
συγκέντρωση, ενώ εκείνη την ώρα ο Σπάιζ και ο Πάρσονς είχαν φύγει. Ο
μόνος που είχε μείνει ήταν ο Φήλντεν που μιλούσε στον κόσμο που ήταν
ακόμα εκεί. Ο δήμαρχος Χάρρισον που είχε κρίνει ότι η συγκέντρωση ήταν
ειρηνική και ότι όλα είχαν τελειώσει, έφυγε λίγο μετά τις 10, κάλεσε το
αστυνομικό τμήμα για να δώσει αναφορά και μετά πήγε να κοιμηθεί στο
σπιτάκι του.
Ύστερα από λίγα λεπτά, ο διευθυντής της αστυνομίας, Τζων
Μπόνφηλντ, μισητός σ’ όλη την πόλη για την κτηνωδία του, μπήκε
επικεφαλής ενός αποσπάσματος 180 μπάτσων για να διαλύσει όσους είχαν
απομείνει από τη συγκέντρωση. Η ενέργεια αυτή δεν είχε κανένα νόημα πέρα
από το ότι ο Μπόνφηλντ ήθελε να προκαλέσει άλλο ένα μακελειό. Σύμφωνα
με τον κυβερνήτη της Πολιτείας, Ώλντγκενλντ, “ο επιθεωρητής Μπόνφηλντ
είναι ο πραγματικός υπεύθυνος για το θάνατο των αστυνομικών”. Οι μπάτσοι
κρατήθηκαν σε κάποια απόσταση από το αμάξι των ομιλητών και ένας
λοχαγός Γουώρντ διέταξε τους συγκεντρωμένους να διαλυθούν. Ο Φήλντεν
απάντησε ότι η συγκέντρωση ήταν ειρηνική. Καθώς ο Γουώρντ στράφηκε για
να δώσει διαταγή στους άντρες του μια βόμβα έπεσε από ένα σημείο στο
πεζοδρόμιο λίγο πιο αριστερά από το αμάξι. Η έκρηξη έγινε εκεί που
στέκονταν οι μπάτσοι και τραυμάτισε 66. Απ’ αυτούς οι επτά πέθαναν
αργότερα. Η αστυνομία άρχισε αμέσως να πυροβολεί υστερικά το πλήθος,
σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας 200. Πανικός ξέσπασε στη
γειτονιά. Έγιναν τηλεφωνήματα σε γιατρούς. Τα φαρμακεία γέμισαν
τραυματίες.
Μέχρι και σήμερα ακόμα δεν έχει εξακριβωθεί ποιος έριξε τη βόμβα. Υπάρχουν τρεις πιθανότητες:
1) ο κυβερνήτης Ώλντγκελντ υποστήριζε στο απαλλακτικό
διάγγελμά του το 1893 ότι ρίχτηκε από κάποιον σαν αντίποινα για όλες τις
βιαιότητες του Μπόνφηλντ και της αστυνομίας. “…Αποδεικνύεται ότι κατά
πάσα πιθανότητα η βόμβα ρίχτηκε από κάποιον που ζητούσε προσωπική
εκδίκηση, ότι οι αρχές ακολούθησαν μια τακτική που ήταν φυσικό να
προκαλέσει όλα όσα προκάλεσε, ότι αρκετά χρόνια πριν από το επεισόδιο
της Παλιάς Αγοράς δεν είχαν σημειωθεί εργατικές ταραχές και ότι σε
αρκετές περιπτώσεις πολλοί εργάτες που δεν ήταν ένοχοι καμιάς κατηγορίας
είχαν δολοφονηθεί, και κανένας από τους δολοφόνους δεν πέρασε από
δικαστήριο. Οι μαρτυρίες που δόθηκαν στους ανακριτές και εκτέθηκαν εδώ
αποδεικνύουν ότι σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις πυροβολήθηκαν άτομα και
σκοτώθηκαν καθώς έτρεχαν, πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν υπήρχε κανένας
λόγος να πυροβοληθούν· παρόλα αυτά δεν κατηγορήθηκε κανείς. Στο Σικάγο
έγιναν πολλές απεργίες κατά τις οποίες η αστυνομία όχι μόνο επιτέθηκε
ενάντια στους ανθρώπους, αλλά και χωρίς καμιά νομική δικαιοδοσία
εισέβαλε και διέσπασε ειρηνικές συγκεντρώσεις· σε πολλές περιπτώσεις που
δεν ήταν ένοχοι στο παραμικρό”.
2) Η πιθανότητα ενός προβοκάτορα δεν πρέπει να απορριφθεί
εντελώς. Η αστυνομία του Σικάγου εκείνη την εποχή ήταν ικανή για κάτι
τέτοιο. Το πρωί μετά την έκρηξη της βόμβας ο επιθεωρητής Μπόνφηλντ έκανε
την εξής ανακοίνωση:
“Θα λάβωμεν δραστικά μέτρα διά την σύλληψιν των ηγετών της
υποθέσεως αυτής. Η ενέργεια της χθεσινής νυκτός θα αποδείξει ότι η
βομβιστική και δυναμιτιστική φρασεολογία δεν ήτο απλή πομφόλυξ… Η
επίθεσις εναντίον ημών ήτο κτηνώδης και θρασύδειλος”. (Η υπογράμμιση
έγινε από τον ίδιο τον Μπόνφηλντ).
Η υπογραμμισμένη πρόταση ίσως υποδηλώνει μια παλιά πρόθεσή
του να αποδείξει ότι η “δυναμιτιστική φρασεολογία” δεν ήταν “απλή
πομφόλυξ”.
3) Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ήταν ένοχος ο αναρχικός Ρ.
Στσνάουμπελτ, γαμπρός του Μ. Στσουώμπ. Το γεγονός ότι συνελήφθηκε δύο
φορές και αφέθηκε ελεύθερος σε περίοδο που η αστυνομία συνελάμβανε και
φυλάκιζε όλους τους αναρχικούς και συμπαθούντες που μπορούσε να αρπάξει,
δημιουργεί την υποψία ή μάλλον τη βεβαιότητα ότι η αστυνομία ήθελε να
τον ξεμπερδέψει για να μπορέσει να καταδικάσει τους οκτώ σημαντικότερους
επαναστάτες ηγέτες.
Ο δικαστής Γκάρυ που αναθεώρησε την υπόθεση επτά χρόνια μετά
την πρώτη δίκη παραδέχτηκε πως ήταν πολύ πιθανή η ενοχή του Στσνάουμπελτ
και πως η απαλλαγή του μπορεί να έγινε όταν ακριβώς ήταν ο
σημαντικότερος ύποπτος. Ο Γκάρυ συμπέρανε, παρόλα αυτά, ότι “ή ο
Στσνάουμπελτ ή κάποιος άλλος πέταξε τη βόμβα, πράγμα που δεν έχει και
τόσο μεγάλη σημασία”.
Οι εφημερίδες, όχι μόνο στο Σικάγο, αλλά και παντού, άρχισαν
να σπέρνουν τον πανικό. Απαίτησαν την εκτέλεση όλων των ανατρεπτικών
στοιχείων. Μέσα σε λίγες μέρες η αστυνομία συνέλαβε τους κυριότερους
αναρχικούς επαναστάτες της πόλης – τους Σπάιζ, Φήλντεν, Στσουώμπ, Άντολφ
Φίσερ, Τζωρτζ Ένγκελ, Λούις Λινγκ, Όσκαρ Νημπ και άλλους, ακόμα και
τους 25 τυπογράφους της “Εργατικής Εφημερίδας”. Ο μόνος που διέφυγε ήταν
ο Πάρσονς που η αστυνομία δεν μπορούσε να τον συλλάβει παρά το φοβερό
κυνηγητό. Όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του μπάτσου Μ. Τζ. Ντήγκαν οι
εφημερίδες απαίτησαν κραυγαλέα βιαστικές δίκες στο κακουργιοδικείο. Για
αρκετές βδομάδες αναζωπύρωναν το αίσθημα τρομοκρατίας που επικρατούσε
στο κοινό. Οι τίτλοι τους ήταν χαρακτηριστικοί: Αιμοδιψή κτήνη, Ερυθροί
ρουφιάνοι, Ερυθροί ταραξίες, Κατασκευαστές βομβών, Ερυθροί αγκιτάτορες,
Αναρχικοί δυναμιτιστές, Αιμοδιψή τέρατα, Εκσφενδονιστές βομβών,
Βομβολάτρες. Η εφημερίδα Chicago Tribune έγραφε στις 6 Μαΐου: “Τα φίδια
αυτά θράφηκαν και αναζωογονήθηκαν με τη λιακάδα της ανοχής και πήραν
θάρρος να επιτεθούν ενάντια στην κοινωνία, το νόμο, την τάξη και την
κυβέρνηση”. Και η Chicago Herald της ίδιας ημέρας: “Ο όχλος που
παρακινήθηκε από τον Σπάιζ και τον Φήλντεν σε δολοφονίες δεν αποτελείται
από αμερικανούς. Είναι καθάρματα από την Ευρώπη που ζήτησαν καταφύγιο
σ’ αυτές τις ακτές για να καταχραστούν τη φιλοξενία μας και να
περιφρονήσουν τις αρχές της χώρας”. Η Chicago Interocean: “Για μήνες,
για χρόνια, αυτά τα μικροπρεπή υποκείμενα διαλαλούσαν τα στασιαστικά κι
επικίνδυνα δόγματά τους”. Η Chicago Journal της 7ης Μαΐου: “Η Δικαιοσύνη
θα πρέπει να είναι πολύ αυστηρή όταν θα περιλάβει τους κρατούμενους
αναρχικούς. Οι νόμοι που αφορούν τη συνενοχή σ’ εγκλήματα είναι τόσο
σαφείς ώστε οι δίκες τους δεν θα πρέπει να κρατήσουν πολύ”.
Η τροφοδότηση της υστερίας του κοινού κατάντησε να είναι
πρωταρχική δραστηριότητα της αστυνομίας. Ύστερα από τρία χρόνια, κατά τη
διάρκεια μιας συνέντευξής του, ο αρχηγός της αστυνομίας, Έμπερσολντ,
παραδέχτηκε: “Ήτο τακτική μου να κατευνάσω τα πνεύματα όσο το δυνατόν
ταχύτερον μετά την 4ην Μαΐου 1886. Η γενική αναταραχή ήτο εις βάρος της
πόλεως του Σικάγου. Άλλωστε ο λοχαγός Στσάακ επεζητούσε την αναταραχήν.
Ήθελε να ανεύρη βόμβας πανταχόθεν… Μετά την διάλυσιν των αναρχικών
ομάδων, ο Στσάακ ήθελε να εξαπολύσει τους άνδρας του διά να οργανώσουν
εκ νέου τας διαλελυμένας ομάδας”. Η αστυνομία πήρε στα χέρια της τους
καταλόγους συνδρομητών της “Εργατικής Εφημερίδας” και άρχισε μαζικές
εφόδους. Στις αίθουσες συγκεντρώσεων, στα τυπογραφεία, στα σπίτια
γινόντουσαν διαρρήξεις και έρευνες· συνελάμβαναν και φυλάκιζαν
οποιονδήποτε είχε έστω και ελάχιστη σχέση με το ριζοσπαστικό κίνημα. Η
αστυνομία φρόντιζε οι επιδρομές της να έχουν αποτελέσματα. Κάθε μέρα
ανακάλυπταν πυρομαχικά, καραμπίνες, μαχαίρια, ντουφέκια, πιστόλια,
ξιφολόγχες, αναρχικά φυλλάδια, κόκκινες σημαίες, ανατρεπτικά πανό,
φυσίγγια, εγχειρίδια, σφαίρες, μολύβι, υλικά για την κατασκευή τορπιλών,
κάλυκες σφαιρών, δυναμίτη, βόμβες, οβίδες, καψούλια, μηχανήματα,
ψεύτικες πόρτες για κρύπτες, υπόγειες γαλαρίες σκοποβολής. Κάθε εύρημα
της αστυνομίας διατυμπανιζόταν από τις εφημερίδες. Απλώθηκε η φήμη ότι ο
“Μοστ” θα ερχόταν από τη Νέα Υόρκη, προφανώς για να κλιμακώσει το κύμα
δολοφονιών, οπότε η αστυνομία παρέταξε επιδεικτικά έξω από το σταθμό
τους χαφιέδες της. Μαζεύτηκε πλήθος για να υποδεχτεί τον επικίνδυνο
επισκέπτη, ο Μοστ όμως δεν φάνηκε. Η κατάλληλη ατμόσφαιρα για τη δίκη
είχε προετοιμαστεί προσεκτικά.
“ΑΦΗΣΤΕ Ν’ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ”
Όταν συνεδρίασε το κακουργιοδικείο, στα μέσα Μαΐου,
κατηγόρησε τους Ώγκαστ Σπάιζ, Μάικελ Στσουώμπ, Σάμουελ Φήλντεν, Άλμπερτ
Πάρσονς, Άντολφ Φίσερ, Τζωρτζ Ένγκελ, Λούις Λινγκ και Όσκαρ Νημπ, όλοι
τους βασικά μέλη της Διεθνούς, σαν υπεύθυνους για τη “δολοφονία” του
Ματίας Τζ. Ντήγκαν στις 4 Μαΐου. Η δίκη ορίστηκε για τις 21 Ιουνίου στο
δικαστήριο του Κουκ Κάουντυ με δικαστή τον Τζόζεφ Γκάρυ. Δημόσιος
κατήγορος ήταν ο πολιτειακός εισαγγελέας Τζ. Γκρίνελ. Οι κατηγορούμενοι
όρισαν 4 συνήγορους. Η δίκη άρχισε ενώ η αστυνομία έκανε τις
συγκλονιστικές της αποκαλύψεις, οι εφημερίδες αράδιαζαν μυθιστορίες για
αναρχικές συνωμοσίες που αποσκοπούσαν σε μαζικές δολοφονίες και το κοινό
ούρλιαζε απαιτώντας γρήγορα την εκτέλεση των κατηγορούμενων. Στην αρχή
της προανάκρισης ο Πάρσονς που είχε διαφύγει τη σύλληψη για έξι
βδομάδες, βάδισε μέσα στο δικαστήριο και παραδόθηκε για να δικαστεί,
συναντώντας τους συντρόφους του στο εδώλιο των κατηγορουμένων.
Από κείνη τη στιγμή δύο γεγονότα απέδειξαν ότι η δίκη δεν
ήταν ούτε κατά προσέγγιση δίκαιη. Πρώτον, ο δικαστής Γκάρυ ανάγκασε και
τους οκτώ κατηγορούμενους να δικαστούν μαζί, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο
παραδοχής όλων των ειδών αποδεικτικών στοιχείων. Δεύτερον, χάρη σ’ ένα
απίθανο τέχνασμα οι ένορκοι δεν διαλέχτηκαν με το συνηθισμένο τρόπο της
τυχαίας κλήρωσης, αλλά αντίθετα από ένα κλητήρα διορισμένο από τον
πολιτειακό εισαγγελέα. Ένας επιχειρηματίας του Σικάγου, ο Ο. Σ. Φαίηβορ,
στην ένορκη κατάθεσή του δήλωσε ότι ο κλητήρας του είχε πει μπροστά σε
μάρτυρες: “Εγώ χειρίζομαι αυτή την υπόθεση και ξέρω τι πρέπει να κάνω.
Τα άτομα αυτά θα κρεμαστούν σίγουρα. Διαλέγω αυτούς ακριβώς τους
ενόρκους γιατί οι κατηγορούμενοι θα τους απορρίψουν ασυζητητί και τελικά
θα χάσουν τον καιρό τους και τις ενστάσεις τους. Θ’ αναγκαστούν να τους
δεχτούν απλώς γιατί τους θέλει ο δημόσιος κατήγορος”. Ο δικαστής με
πολύ έξυπνες ερωτήσεις κατάφερε να θεωρηθούν κατάλληλοι ένορκοι πολλοί
που είχαν παραδεχτεί ανοιχτά τις προκαταλήψεις τους απέναντι στους
κατηγορούμενους και οι οποίοι απορρίπτονταν εντελώς από την υπεράσπιση.
Χρειάστηκαν 21 μέρες για να διαλεχτούν οι ένορκοι και εξετάστηκαν 981
υποψήφιοι. Τελικά η υπεράσπιση εξάντλησε το δικαίωμα ένστασης και έτσι
διαλέχτηκαν οι 12 ένορκοι που ανάμεσά τους ήταν κι ένας συγγενής θύματος
από τη βόμβα.
Η εισηγητική ομιλία του πολιτειακού εισαγγελέα Γκρίνελ μετά
την παρουσίαση των στοιχείων έγινε στις 14 Ιουλίου και διαβεβαίωσε τους
ενόρκους ότι θα εμφανιζόταν ο άνθρωπος που είχε ρίξει τη βόμβα. Πράγμα
βέβαια που ήταν αδύνατον. Παρόλα αυτά έγινε προσπάθεια να στηριχτεί η
κατηγορία στη μαρτυρία δύο υποτιθέμενων αναρχικών που μηρύκασαν τα
“επίσημα” στοιχεία, παρουσιάζοντας κάποια ιστορία για την ύπαρξη
τρομοκρατικής συνωμοσίας σύμφωνα με τα οποία θα ανατινάζονταν με
δυναμίτη όλα τα αστυνομικά τμήματα, ένα κάθε φορά που θα εμφανιζόταν η
γερμανική λέξη Rhue στην “Εργατική Εφημερίδα”. Η μαρτυρία των δύο αυτών
ατόμων σαρώθηκε εντελώς από την υπεράσπιση. Όταν λοιπόν ξεφούσκωσε κι
αυτό το μπαλόνι αποκαλύφθηκαν άλλα παράξενα στοιχεία. Ένας άλλος
μάρτυρας, ο Γκίλμερ, που αποδείχτηκε επαγγελματίας ψευδομάρτυρας,
ορκίστηκε ότι είχε δει ένα αντικείμενο που έμοιαζε με βόμβα ανάμεσα
στους Σπάιζ, Στσουώμπ και Στσνάουμπελτ και ότι είχε παρατηρήσει αυτό τον
τελευταίο να ρίχνει τη βόμβα ενάντια στους αστυνομικούς. Επιπλέον, πάρα
πολλοί αστυνομικοί προσπάθησαν να αποδείξουν ότι ο Φήλντεν τους είχε
πυροβολήσει πίσω από το αμάξι των ομιλητών, οι ισχυρισμοί τους όμως
αποδείχτηκαν αβάσιμοι…
Παρά τη δημιουργία συναισθηματικής ομίχλης γύρω από τα
γεγονότα, το Κράτος, όπως παρατήρησε ο κυβερνήτης Ώλντγκελντ δεν
κατάφερε ποτέ να ανακαλύψει ποιος έριξε τη βόμβα. Δεν μπόρεσε επίσης να
αποδείξει την ύπαρξη κάποιας συγκεκριμένης συνωμοσίας από μέρους των
κατηγορουμένων.
Με την εξέλιξη της υπόθεσης, οι οκτώ κατηγορούμενοι κατέληξαν
να δικάζονται για τις ιδέες τους, παρόλο που δεν επέτρεψαν στην
υπεράσπιση να παρουσιάσει μαρτυρίες σχετικές με τη θεωρία του
αναρχισμού. Βασιζόμενος στο γεγονός ότι οι γενικές αρχές των αναρχικών
αποτελούσαν προτροπή για την καταστροφή όλων των καπιταλιστών, ο
δικαστής Γκάρυ επέτρεψε στον δημόσιο κατήγορο να συμπεράνει την ύπαρξη
συγκεκριμένης συνωμοσίας. Οι ένορκοι αιφνιδιάστηκαν με αποσπάσματα από
διάφορα εμπρηστικά άρθρα της εφημερίδας “Συναγερμός” και της “Εργατικής
Εφημερίδας”. Η αστυνομία επέδειξε στους ενόρκους μια σειρά δεματιών
δυναμίτη και διάφορες βόμβες με καταχθόνιους μηχανισμούς, παρόλο που τα
πιο πολλά απ’ αυτά τα “στοιχεία” είχαν βρεθεί σε μίλια απόσταση από το
σημείο της έκρηξης και ύστερα από βδομάδες ολόκληρες. Το θέαμα των
εκθεμάτων προκάλεσε το επιθυμητό αποτέλεσμα: προξένησε τρόμο. Η
υπεράσπιση εναντιώθηκε στην παρουσίαση άσχετων στοιχείων που
αποσκοπούσαν στην πρόκληση εχθρικών συναισθημάτων αλλά το δικαστήριο
απέρριψε όλες τις ενστάσεις της. Ο δικαστής Γκάρυ αποκάλυψε έτσι την
προκατάληψή του, όπως παραδέχτηκε αργότερα ο κυβερνήτης Ώλντγκελντ.
Η συνοπτική διαδικασία μπροστά στους ενόρκους άρχισε στις 14
Αυγούστου. Έληξε με την αγόρευση του πολιτειακού εισαγγελέα Γκρίνελ:
“Δικάζεται ο Νόμος. Δικάζεται η Αναρχία. Οι άνθρωποι αυτοί διαλέχτηκαν
από τους ενόρκους και θεωρήθηκαν ένοχοι γιατί ήταν ηγέτες. Δεν είναι
περισσότερο ένοχοι απ’ ότι οι χιλιάδες που τους ακολουθούν. Κύριοι
ένορκοι, καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν, κρεμάστε
τους και θα σώσετε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας”. Όπως είχε
προβλεφθεί οι ένορκοι ανακοίνωσαν την απόφασή τους στις 20 Αυγούστου:
τους χαρακτήρισαν όλους ένοχους και επέβαλαν την ποινή του απαγχονισμού
στους επτά κατηγορούμενους, ενώ στον Όσκαρ Νημπ επέβαλαν φυλάκιση 15
χρόνων. Η υπεράσπιση έκανε έφεση για νέα δίκη τον Σεπτέμβριο. Η έφεση
απορρίφθηκε και οι καταδικασμένοι κλήθηκαν να απολογηθούν. Οι απολογίες
τους ήταν λεπτομερειακές, κράτησαν τρεις μέρες και απευθύνονταν όχι μόνo
στο δικαστήριο αλλά και στους εργάτες όπου κι αν βρίσκονταν.
Ύστερα από μια μεγάλη ανάλυση των απόψεών του ο Σπάιζ είπε:
“Λοιπόν, αυτές είναι οι ιδέες μου. Αποτελούν μέρος του εαυτού μου, δεν
μπορώ να τις αποχωριστώ και δεν θα το έκανα ακόμα κι αν μπορούσα. Κι αν
νομίζετε ότι μπορείτε να συντρίψετε αυτές τις ιδέες που κερδίζουν έδαφος
κάθε μέρα και περισσότερο, αν νομίζετε ότι μπορείτε να τις στείλετε
στην κρεμάλα -αν επιβάλλετε άλλη μια φορά τη θανατική ποινή σε άτομα που
τόλμησαν να πουν την αλήθεια – και σας προκαλώ να μας αποδείξετε σε
ποιο σημείο είπαμε ψέματα – σας λέω ότι αν ο θάνατος είναι η ποινή γιατί
διακηρύχτηκε η αλήθεια, τότε θα πληρώσω το ακριβό τίμημα με περηφάνια
και τόλμη! Φωνάξτε το δήμιό σας!”
Ο Τζωρτζ Ένγκελ είπε: “Μισώ και πολεμάω όχι τον καπιταλιστή
σαν άτομο, αλλά το σύστημα που του δίνει τα προνόμιά του. Η μεγαλύτερή
μου επιθυμία θα ήταν να μπορέσουν να αναγνωρίσουν οι εργάτες ποιοι είναι
οι φίλοι τους και ποιοι οι εχθροί τους”.
Και με το θάρρος που είχε δείξει κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Λινγκ που ήταν τότε μόνο 21 χρονών, είπε:
“Επαναλαμβάνω ότι είμαι εχθρός της τάξης που επικρατεί σήμερα
και επαναλαμβάνω ότι θα την πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις, όσο
μπορώ ακόμα να ανασαίνω… Σας απεχθάνομαι! Απεχθάνομαι την τάξη σας, τους
νόμους σας, την εξουσία σας που στηρίζεται στη βία. Κρεμάστε με γι’
αυτό!”
Η εκτέλεση της καταδίκης αναβλήθηκε μια και η υπόθεση
παρουσιαζόταν στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ιλλινόις. Αφού εξετάστηκε για
αρκετούς μήνες και παρά το γεγονός ότι η δίκη έβριθε σφαλμάτων νομικής
φύσης, το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε την απόφαση του κατώτερου
δικαστήριου το Σεπτέμβριο του 1887. Όλες οι εργατικές οργανώσεις παντού,
εκτός από τους Ιππότες της Εργασίας, ζήτησαν χάρη για τους
καταδικασμένους αναρχικούς. Τις τελευταίες μέρες ο Φήλντεν και ο
Στσουώμπ έκαναν αίτηση για χάρη και ζήτησαν μετατροπή της ποινής. Οι
άλλοι απαίτησαν Ελευθερία ή θάνατο. Ο κυβερνήτης Όγκσλμπυ μετέτρεψε την
ποινή του Φήλντεν και του Στσουώμπ σε ισόβια και έτσι μεταφέρθηκαν στις
κρατικές φυλακές του Τζόλιετ μαζί με τον Νημπ. Ο Λινγκ απέφυγε το
ικρίωμα την προηγούμενη της εκτέλεσης πυροδοτώντας ένα τσιγάρο με
δυναμίτη μέσα στο στόμα του. Οι υπόλοιποι τέσσερις κρεμάστηκαν στις 11
Νοεμβρίου 1887.
“Οι θηλιές στήθηκαν γρήγορα, οι κουκούλες κατέβηκαν. Τότε κάτω από τα καλύμματα ακούστηκαν τα εξής:
ΣΠΑΪΖ: Θάρθει μια εποχή που η σιωπή του τάφου μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα.
ΕΝΓΚΕΛ και ΦΙΣΕΡ: Ζήτω η Αναρχία! Αυτή είναι η ευτυχέστερη στιγμή της ζωής μου!
ΠΑΡΣΟΝΣ: Ω, άνθρωποι της Αμερικής, θα μου δώσετε την άδεια να
μιλήσω; Αφήστε με να μιλήσω Σερίφη Μαίητσον. Αφήστε να ακουστεί η φωνή
του λαού, Ω!”.
Ύστερα από χρόνια, μετά από αναθεώρηση της δίκης, οι Φήλντεν, Στσουώμπ και Νημπ απαλλάχτηκαν της κατηγορίας και απελευθερώθηκαν.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟ
Οι τέσσερις αναρχικοί πρωταγωνιστές των γεγονότων του Σικάγου λίγο πριν τη θανάτωσή τους
Τα αιματηρά γεγονότα στο Haymarket
Τα αιματηρά γεγονότα στο Haymarket
Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ
Οι παραμονές της πρωτομαγιάς του 2013 στην Ελλάδα
αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου,
δυστυχώς, θυμίζουν σε πολλά τις εργασιακές συνθήκες τις παραμονές της
πρωτομαγιάς του 1886.
Ο αιματοκυλισμένος ξεσηκωμός των εργατών και των συνδικάτων του Σικάγο άναψε τη σπίθα ώστε οι εργαζόμενοι, τουλάχιστον στη Δύση, μέσα από τους αγώνες τους να κατακτήσουν στοιχειώδη αν μη τι άλλο δικαιώματα σε ότι αφορά την εργασία, αρχής γεννωμένης από το 8ώρο. Κι όμως, 127 χρόνια μετά, με
πειραματόζωο την Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία ανελέητη επίθεση της πιο ακραίας σύγχρονης έκφρασης του καπιταλισμού, η οποία γυρνά ολόκληρο τον πλανήτη πίσω στο 1886.
Η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα που ξεκίνησε μέσα από τον Αρμαγεδδώνα των μνημονίων συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, καταργώντας κάθε ίχνος κατακτήσεων και δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.
Δύο μέρες πριν από την Πρωτομαγιά, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του αστικού μπλοκ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) από κοινού με τη ΔΗΜΑΡ με περίσσιο θράσος εμπαίζουν τις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων στον τόπο εκμεταλλευόμενοι τον πόνο και τη δυστυχία τους, για να τους θυσιάσουν ως σύγχρονες Ιφιγένειες στο βωμό των συμφερόντων του εγχώριου και πολυεθνικού κεφαλαίου.
Με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας που διόγκωσε η καταστρεπτική πολιτική της λιτότητας, έρχονται νύχτα με μία τροπολογία-όνειδος, σε ένα ακόμα πολυνομοσχέδιο που επιτίθεται ολομέτωπα στις δυνάμεις της εργασίας, να ρίξουν το μεροκάματο στα 19 ευρώ και να βάλουν ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο των ασφαλιστικών ταμείων που οι ίδιοι χρεοκόπησαν, μειώνοντας περαιτέρω τις εργοδοτικές εισφορές. Κι όλα αυτά ενώ έχουν ήδη φροντίσει το προηγούμενο διάστημα να καταργήσουν στην πράξη το 8ώρο, να καταργήσουν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, να αποδομήσουν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, να καταργήσουν εν τέλει κάθε έννοια εργατικού δικαίου και κοινωνικού κράτους, φτωχοποιώντας και εξαθλιώνοντας την κοινωνία.
Μπροστά σε αυτές τις συνθήκες κοινωνικού και ταξικού ολοκαυτώματος, εργαζόμενοι και Αριστερά έχουν χρέος απέναντι στους νεκρούς και τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος αλλά και απέναντι στους εαυτούς και τις νέες γενιές να ξεκινήσουν άμεσα μία μεγάλη πορεία αντεπίθεσης.
Μία μεγάλη πορεία αποκατάστασης του νοήματος της Πρωτομαγιάς και επανάκτησης των εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν παραδοθεί στον προκρούστη της μνημονιακής βαρβαρότητας και λεηλασίας.
Οι πάνω από 1,5 εκατ. Άνεργοι και η Αριστερά δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συμμετάσχουν και να συμβάλλουν άμεσα σε μία μεγάλη πορεία αποκατάστασης του νοήματος και της ουσίας της εργασίας, να ξανακερδίσουν το δικαίωμα στη δουλειά και να στείλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το καθεστώς σύγχρονης δουλείας που εγκαθιδρύουν τρόικα και κυβέρνηση.
Η εργατική τάξη και η Αριστερά οφείλουν άμεσα να αφήσουν πίσω τους απογοήτευση, κούραση και παθογένειες του παρελθόντος και να δώσουν ένα μεγάλο αγώνα που σε τελική ανάλυση αφορά την ίδια την επιβίωση τους.
Είναι αδήριτη ανάγκη οι εργαζόμενοι, από κοινού με τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία να συγκροτήσουν άμεσα ένα κοινωνικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, μία μεγάλη κοινωνική συμμαχία, ένα ορμητικό αγωνιστικό χείμαρρο που θα ανοίξει νέους ελπιδοφόρους ορίζοντες.
Εξίσου αδήριτη είναι ωστόσο η ανάγκη και η Αριστερά να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων και να συμβάλει αποφασιστικά τόσο στη συγκρότηση όσο και στην πολιτικοποίηση αυτού του μεγάλου κινήματος αντίστασης και ανατροπής.
Ο κατακερματισμός της και ο εσωτερικός αλληλοσπαραγμός ανεξαρτήτως προθέσεων και ευθυνών εκ του αποτελέσματος οδηγεί στα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Για να αλλάξουν αυτά τα αρνητικά δεδομένα η Αριστερά χρειάζεται να προχωρήσει πιο ενωτικά, πιο τολμηρά, πιο ταξικά, πιο κοινωνικά και επιθετικά σε μια πολύ βαθύτερη συγκρουσιακή κατεύθυνση και λογική με κοινωνικοταξικούς και αυθεντικά επεξεργασμένους και εναλλακτικούς προγραμματικούς όρους που θα πατάνε γερά στο κοινωνικό έδαφος, θα αντιστρατεύονται τη λογική των ακολουθούμενων πολιτικών και θα μπορούν να εμπνεύσουν τους εργαζόμενους, δίνοντας στο σήμερα μια εικόνα ενός ελπιδοφόρου αύριο.
Χρειάζεται, να προχωρήσει πιο τολμηρά, πιο ταξικά, πιο κοινωνικά και επιθετικά σε μια πολύ βαθύτερη ενωτική κατεύθυνση και λογική με κοινωνικοταξικούς αγώνες.
Χρειάζεται κόντρα στην πολυδιάσπαση του εργατικού κινήματος που αποκρυσταλλώνεται και στον ορυμαγδό των ξεχωριστών συγκεντρώσεων την ημέρα της Πρωτομαγιάς, να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε να ανασυγκροτηθούν τα συνδικάτα, ώστε η Πρωτομαγιά να ξαναγίνει Απεργία, ώστε να προκληθούν οι σύγχρονοι αγώνες που θα αποτελούν το νέο σημείο αναφοράς της εργατικής τάξης.
Ο αιματοκυλισμένος ξεσηκωμός των εργατών και των συνδικάτων του Σικάγο άναψε τη σπίθα ώστε οι εργαζόμενοι, τουλάχιστον στη Δύση, μέσα από τους αγώνες τους να κατακτήσουν στοιχειώδη αν μη τι άλλο δικαιώματα σε ότι αφορά την εργασία, αρχής γεννωμένης από το 8ώρο. Κι όμως, 127 χρόνια μετά, με
πειραματόζωο την Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία ανελέητη επίθεση της πιο ακραίας σύγχρονης έκφρασης του καπιταλισμού, η οποία γυρνά ολόκληρο τον πλανήτη πίσω στο 1886.
Η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα που ξεκίνησε μέσα από τον Αρμαγεδδώνα των μνημονίων συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, καταργώντας κάθε ίχνος κατακτήσεων και δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.
Δύο μέρες πριν από την Πρωτομαγιά, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του αστικού μπλοκ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) από κοινού με τη ΔΗΜΑΡ με περίσσιο θράσος εμπαίζουν τις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων στον τόπο εκμεταλλευόμενοι τον πόνο και τη δυστυχία τους, για να τους θυσιάσουν ως σύγχρονες Ιφιγένειες στο βωμό των συμφερόντων του εγχώριου και πολυεθνικού κεφαλαίου.
Με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας που διόγκωσε η καταστρεπτική πολιτική της λιτότητας, έρχονται νύχτα με μία τροπολογία-όνειδος, σε ένα ακόμα πολυνομοσχέδιο που επιτίθεται ολομέτωπα στις δυνάμεις της εργασίας, να ρίξουν το μεροκάματο στα 19 ευρώ και να βάλουν ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο των ασφαλιστικών ταμείων που οι ίδιοι χρεοκόπησαν, μειώνοντας περαιτέρω τις εργοδοτικές εισφορές. Κι όλα αυτά ενώ έχουν ήδη φροντίσει το προηγούμενο διάστημα να καταργήσουν στην πράξη το 8ώρο, να καταργήσουν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, να αποδομήσουν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, να καταργήσουν εν τέλει κάθε έννοια εργατικού δικαίου και κοινωνικού κράτους, φτωχοποιώντας και εξαθλιώνοντας την κοινωνία.
Μπροστά σε αυτές τις συνθήκες κοινωνικού και ταξικού ολοκαυτώματος, εργαζόμενοι και Αριστερά έχουν χρέος απέναντι στους νεκρούς και τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος αλλά και απέναντι στους εαυτούς και τις νέες γενιές να ξεκινήσουν άμεσα μία μεγάλη πορεία αντεπίθεσης.
Μία μεγάλη πορεία αποκατάστασης του νοήματος της Πρωτομαγιάς και επανάκτησης των εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν παραδοθεί στον προκρούστη της μνημονιακής βαρβαρότητας και λεηλασίας.
Οι πάνω από 1,5 εκατ. Άνεργοι και η Αριστερά δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συμμετάσχουν και να συμβάλλουν άμεσα σε μία μεγάλη πορεία αποκατάστασης του νοήματος και της ουσίας της εργασίας, να ξανακερδίσουν το δικαίωμα στη δουλειά και να στείλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το καθεστώς σύγχρονης δουλείας που εγκαθιδρύουν τρόικα και κυβέρνηση.
Η εργατική τάξη και η Αριστερά οφείλουν άμεσα να αφήσουν πίσω τους απογοήτευση, κούραση και παθογένειες του παρελθόντος και να δώσουν ένα μεγάλο αγώνα που σε τελική ανάλυση αφορά την ίδια την επιβίωση τους.
Είναι αδήριτη ανάγκη οι εργαζόμενοι, από κοινού με τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία να συγκροτήσουν άμεσα ένα κοινωνικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, μία μεγάλη κοινωνική συμμαχία, ένα ορμητικό αγωνιστικό χείμαρρο που θα ανοίξει νέους ελπιδοφόρους ορίζοντες.
Εξίσου αδήριτη είναι ωστόσο η ανάγκη και η Αριστερά να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων και να συμβάλει αποφασιστικά τόσο στη συγκρότηση όσο και στην πολιτικοποίηση αυτού του μεγάλου κινήματος αντίστασης και ανατροπής.
Ο κατακερματισμός της και ο εσωτερικός αλληλοσπαραγμός ανεξαρτήτως προθέσεων και ευθυνών εκ του αποτελέσματος οδηγεί στα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Για να αλλάξουν αυτά τα αρνητικά δεδομένα η Αριστερά χρειάζεται να προχωρήσει πιο ενωτικά, πιο τολμηρά, πιο ταξικά, πιο κοινωνικά και επιθετικά σε μια πολύ βαθύτερη συγκρουσιακή κατεύθυνση και λογική με κοινωνικοταξικούς και αυθεντικά επεξεργασμένους και εναλλακτικούς προγραμματικούς όρους που θα πατάνε γερά στο κοινωνικό έδαφος, θα αντιστρατεύονται τη λογική των ακολουθούμενων πολιτικών και θα μπορούν να εμπνεύσουν τους εργαζόμενους, δίνοντας στο σήμερα μια εικόνα ενός ελπιδοφόρου αύριο.
Χρειάζεται, να προχωρήσει πιο τολμηρά, πιο ταξικά, πιο κοινωνικά και επιθετικά σε μια πολύ βαθύτερη ενωτική κατεύθυνση και λογική με κοινωνικοταξικούς αγώνες.
Χρειάζεται κόντρα στην πολυδιάσπαση του εργατικού κινήματος που αποκρυσταλλώνεται και στον ορυμαγδό των ξεχωριστών συγκεντρώσεων την ημέρα της Πρωτομαγιάς, να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε να ανασυγκροτηθούν τα συνδικάτα, ώστε η Πρωτομαγιά να ξαναγίνει Απεργία, ώστε να προκληθούν οι σύγχρονοι αγώνες που θα αποτελούν το νέο σημείο αναφοράς της εργατικής τάξης.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)