Οι ιστορικές ρίζες της ακροδεξιάς σχιζοφρένειας

 Γιώργος Μαργαρίτης  
 Η ελληνική Ακροδεξιά, με τον τρόπο που ο χώρος αυτός διαμορφώθηκε στην Ευρώπη και στη χώρα μας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε πρόσωπο όμοιο με εκείνο του θεού Ιανού: πρόσωπο με δύο όψεις. Από τη μία μεριά, μετέφερε στη χώρα μας πρότυπα που ανθούσαν στην «προχωρημένη» δυτική Ευρώπη. Στον Μεσοπόλεμο, οργανώσεις όπως η ΕΕΕ (Εθνική Ενωσις Ελλάς) ή η από τα πάνω δημιουργημένη ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωσις Νεολαίας) του Μεταξά ....
προσπάθησαν να μεταλαμπαδεύσουν στη χώρα μας πρακτικές και πρότυπα αλιευμένα από την ακμάζουσα τότε δεξαμενή του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού: χαιρετισμοί, στολές, όρκοι, σχήματα και προ παντός η φυλετική θεώρηση και η θεοποίηση της δύναμης και της βίας ήταν τα θεατρικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά τους. Από την άλλη μεριά όμως, επένδυαν στην ελληνική φυλετική ανωτερότητα –και την εκπορευόμενη από αυτήν «καθαρότητα»- ως βάση για τη διεκδίκηση μιας «Μεγάλης Ελλάδας». Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν για προφανείς λόγους η οργάνωση «Χ» δεν μπορούσε να υιοθετήσει φασιστικά ή ναζιστικά πρότυπα, περιορίστηκε στη «Μεγάλη Ελλάδα» ως πρόταγμα – εξαιρουμένης φυσικά της βρετανικής τότε Κύπρου.

Η αντίφαση προκύπτει από το γεωγραφικό υπόβαθρο των σχεδίων. Ο ναζισμός γεννήθηκε και άνθησε σε μια ισχυρή ευρωπαϊκή χώρα, τη Γερμανία, η οποία εξαιτίας της θέσης, του δημογραφικού και οικονομικού της δυναμικού, κατέχει κυρίαρχη θέση στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό σύστημα δυνάμεων. Ως εκ τούτου οι πολιτικοί σχεδιασμοί του ναζισμού αφορούσαν όχι μόνο τη Γερμανία αλλά συνακόλουθα την Ευρώπη ολόκληρη και τον κόσμο. Αντίθετα ο ελληνικός εθνικισμός αφορά αποκλειστικά το άκρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης, όπου μέσα από το αίτημα για «Μεγάλη Ελλάδα» έβλεπε και ζητούσε εθνικά σύνορα στα όρια του ύστερου μεσαιωνικού Ελληνισμού, το μέγιστο δηλαδή ώς την Κωνσταντινούπολη.

Και οι δύο όμως πηγές της ακροδεξιάς αντίληψης συναντιούνται στο επίπεδο της ιστορικής νοσταλγίας. Το μεγάλο σχέδιο του ναζισμού, όπως εφαρμόστηκε την εποχή της πολιτικής του κυριαρχίας (1933-1945), απέβλεπε στην ενοποίηση του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού συστήματος (Νέα Ευρώπη), στην επιβολή των ιδανικότερων όρων για τη μεγιστοποίηση των αποδόσεων του κεφαλαίου (δουλική εργασία) και στη διπλή αποικιοποίηση: την «εξωτερική», του γύρω από την ευρωπαϊκή ήπειρο «ζωτικού χώρου» (της Ρωσίας) δηλαδή, και την «εσωτερική», τη διάρθρωση δηλαδή των ευρωπαϊκών κρατών με βάση κατ’ όνομα «φυλετικά» κριτήρια, που όμως ουσιαστικά αποτύπωναν τα δικαιώματα των ισχυρών επί των αδυνάτων μέσα στην ίδια Νέα Ευρώπη. Αυτές οι αναπλάσεις της ευρωπαϊκής ηπείρου θα επέτρεπαν στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο –το γερμανικό κυρίως– να πετύχει την απαραίτητη συγκέντρωση και την αντίστοιχη δυναμική ώστε να αντιμετωπίσει τους ευνοημένους ανταγωνιστές: τις ΗΠΑ. Σε τελευταία ανάλυση όλο το πολιτικό σχέδιο του ναζισμού απέβλεπε στην αποκατάσταση του ευρωπαϊκού (γερμανικού) καπιταλισμού, στην πρωτεύουσα θέση που κατείχε παγκόσμια πριν από τον καταστροφικό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο ελληνικός εθνικισμός πρότεινε και αυτός τη δική του «επανεκκίνηση» της Ιστορίας. Το σχέδιο για «Μεγάλη Ελλάδα» αντλούσε τη δυναμική του από τον 19ο αιώνα, όταν ακόμα περισσότεροι Ελληνες βρίσκονταν έξω από τα σύνορα του μικρού ελληνικού βασιλείου παρά μέσα σε αυτό, ενώ ο ελληνικός καπιταλισμός άκμαζε στα μεγάλα αστικά κέντρα της Εγγύς (σύμφωνα με τη βρετανική πολιτική γεωγραφία) Ανατολής.

Οπως το σχέδιο για μια Ευρώπη στην κορυφή της παγκόσμιας καπιταλιστικής ιεραρχίας παρέμεινε ενεργό και μετά τον καταστροφικό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και το αντίστοιχο για «Μεγάλη Ελλάδα» παρέμεινε εξίσου ενεργό μετά τον καταστροφικό ελληνο-τουρκικό πόλεμο του 1919-1922 και τη συνακόλουθη Μικρασιατική Καταστροφή. Επρόκειτο για σχεδιασμούς έξω από τον ιστορικό χρόνο και ενάντια σε αυτόν. Παρέμειναν ενεργοί ως ουτοπικά, μεταφυσικά αιτήματα και για τον λόγο αυτό υιοθετήθηκαν και έθρεψαν ακροδεξιά, ναζιστικά και εθνικιστικά κινήματα. Η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω και η επιθυμία για μια τέτοια εξέλιξη προκαλεί τερατογενέσεις με υπόστρωμα την πολιτική μεταφυσική – τη φαντασίωση.

Παρά την κοινή τους επιθυμία για επιστροφή του ιστορικού χρόνου σε παλιές, πιο επιθυμητές εποχές και την επανέναρξη της Ιστορίας από την όποια φαντασιακή «Μπελ Επόκ», το πολιτικό υπόστρωμα του γερμανικού ναζισμού και του ελληνικού εθνικισμού ήταν και παραμένει αντιφατικό: ο εθνικισμός ονειρεύτηκε μια αυτοκρατορία στη θέση της αυτοκρατορίας, με τους Ελληνες χρυσοκάνθαρους της Κωνσταντινούπολης να διεκδικούν ισχυρότερη θέση στο καπιταλιστικό στερέωμα, ο ναζισμός επιφύλαξε για τη χώρα μας μια θέση «εσωτερικής αποικίας» όπου οι φυσικοί και ανθρώπινοι πόροι θα υποτάσσονταν χωρίς όρους και όρια στις όποιες ανάγκες της Γερμανίας και του κύκλου των ισχυρών (όχι κατ’ ανάγκη κρατών) Ευρωπαίων εταίρων της.

Αυτά τα συνοπτικά εξηγούν ίσως γιατί ο ακροδεξιός εθνικιστικός λόγος στη χώρα μας παραμένει σχιζοφρενικός, όπως και η πολιτική του πρακτική. Η ναζιστική του πλευρά επαγγέλλεται την υποταγή του έθνους σε ξένους σχεδιασμούς –όπου η ημέτερη χώρα θα είναι κατ’ όνομα ανεξάρτητη και αυτοτελής– ενώ η εθνικιστική του επαγγέλλεται μια ανέφικτη –φυλετικά καθαρή- αυτοκρατορία. Κάθε φορά που ο ιδεολογικο-πολιτικός αυτός αχταρμάς επιχείρησε να γίνει πολιτική, καταλήξαμε σε τραγωδίες τύπου Κύπρος 1974.

Προφανώς ετούτη η σχιζοφρενική προσέγγιση δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της ελληνικής Ακροδεξιάς. Ο ναζισμός και ο εθνικισμός δεν λειτούργησαν ποτέ ερήμην των ελίτ του χρήματος και της πολιτικής. Η άρχουσα τάξη της χώρας αναζητά με αγωνία θέση και ρόλο στο καπιταλιστικό στερέωμα από τότε πρακτικά που έχασε την αυτοκρατορική της (οθωμανική) λειτουργία. Μέχρι να το βρει θα έχει πολλές φορές καταστρέψει τη χώρα και τον λαό της.                               αριστερό blog   

Πηγή : εφ. των Συντακτών

το νέο πασχίζει να γεννηθεί αλλά η ιστορία κάνει και εκτρώσεις

Περνάνε οι μήνες και ο βάλτος βαθαίνει, σαπίζει και άλλο, μυρίζει από πιο μακριά. Τα στρατοπεδα συγκέντρωσης είναι πια κατι το δεδομένο, το απαρτχάιντ των ελέγχων σε ανθρώπους βάση του χρώματος του δέρματος συνεχίζεται. Χιλιάδες άνθρωποι βρίζουν καθημερινά στα social media τους τηλεκάφρους μη μπορώντας να κάνουν κάτι άλλο. Ο νέος καναπές είναι τα social media άραγε; Εν μέρη ναι αλλά σίγουρα όχι μόνο. Η παρουσία της συμμορίας Δένδια στους δρόμους είναι πιο εμφανής από ποτέ. Άνθρωποι σταματιούνται και υποβάλονται σε ελεγχους βάση της εμφάνισης τους. Υπήρξαν και οι πρώτες ανακοινώσεις για μια επερχόμενη νομοθεσία σχετικά με τα σώματα ασφαλείας. Θα πήγαινα στοίχημα ότι πρόκειται για κάποιου είδους “απελευθέρωση” των πρακτικών της αστυνομίας. Δεν θα μου φανεί περίεργο αν είναι μια ρύθμιση ώστε οι μπάτσοι να τραβάνε πιο εύκολα τα όπλα. Άλλωστε οι διάφοροι “συνδικαλιστές” μπάτσοι και τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε. εδώ και χρόνια προωθούν στα παράθυρα αυτού του είδους τις “απόψεις”. Όσο για τους ναζί, συνεχίζεται περαιτέρω το ξέπλυμα και η ωραιοποίηση από διάφορα ζόμπι της δημοσιογραφίας που, αν και έχουμε ελεύθερη αγορά, τους βλέπουμε συνέχεια τα τελευταία είκοσι -και βάλε- χρόνια να παράγουν άποψη για το φιλοθεάμον κοινό. Συνεχίζεται επίσης και η πτώση από τα αστικοδημοκρατικά σύννεφα των προοδευτικών που πίστευαν ότι τα τηλεπάνελ είναι η ιστορική -ντετερμινιστική- εξέλιξη της κάλπης και του Συντάγματος. Φυσικά για όλες αυτές τις αυταπάτες δεν κυκλοφόρησαν ποτέ ειδικά αλεξίπτωτα στην αγορά, αν και μια καλή ιδέα θα ήταν να κυκλοφορήσουν το Σύνταγμα, ο Ποινικός Κώδικας και ο Κώδικας Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ τυπωμένα σε χαρτί τουαλέτας, για τους πλέον απαιτητικούς και συνάμα νοσταλγικούς πολίτες τηλεκαταναλωτές. Τα σχολεία υπάρχουν πλέον μόνο για να αναπαράγονται οι διεκπαιρωτές δημόσιοι υπάλληλοι που τα στελεχώνουν (στη χειρότερη) ή για να παλεύουν με τα θηρία της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης οι ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί που ακόμα πιστευουν πως κάνουν λειτούργημα (στην καλύτερη ). Ας με συγχωρέσουν όσοι φίλοι εκαπιδευτικοί τύχει να διαβάσουν αυτές τις γραμμές. Ίσως με πιάνει το μηδενιστικό μου αλλά όταν ένας μαθητής παίρνει αποβολή επειδή τρόλαρε τη Βουλή αποκαλώντας την “μπουρδέλο” , ο μόνος που δικαιώνεται είναι ο Κασιδιάρης. Και δικαιώνεται γιατί είναι παρών σε αυτή τη Βουλή. Εκ της παρουσίας του και μόνο, όταν ένας μαθητής αποβάλεται επειδή χαρακτήρησε “μπουρδέλο” το κοινοβούλιο που συμμετέχουν Ναζί, ο ναζί δικαιώνεται. Άτιμη πραγματική πραγματικότητα, που θα έλεγε και ένας παλιός φίλος. Που να ξεφύγεις. Από την άλλη η Κύπρος είπε ένα μεγάλο όχι που δεν είναι τελικά τόσο μεγάλο και για όλα φταίνε οι “διεθνείς συνωμοσίες” των τραπεζιτών και της Μέρκελ, λες και οι Κυπριακές τράπεζες -όπως όλες οι τράπεζες- δεν είχαν “επιθετική πολιτική” όλα αυτα τα χρόνια. Μα είναι προφανές στο μυαλό του μικροαστού πως ο Γερμανός μικροαστός τον μισεί, ο Τούρκος μικροαστός τον μισεί και …-γιατί όχι, εδώ που φτάσαμε ο Κασιδιάρης είναι της μοδός-.. και ο Εβραίος μικροαστός τον μισεί το ίδιο. Άρα ίσως τελικά ακόμα και ένας πόλεμος να ήταν καλή ιδέα. Το παζλ αρχίζει και συμπληρώνεται λίγο άγαρμπα, αλλά η τελική εικόνα μας δείχνει τον παλιό μας κόσμο που πέθανε προ πολλού και τώρα το πτώμα βρίσκεται σε σήψη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τσίρκο της ΓΣΕΕ στο πρόσφατο συνέδριο-φαρσοκωμοδία με όλες τις πλευρές να αλληλοκατηγορούνται για νοθεία. Προσωπικά θα ήμουν πιο ικανοποιημένος αν η ΓΣΕΕ ομολογούσε ανοιχτά πως φιλοδοξεί να γίνει ένα είδος ΜΚΟ που θα ασχολείται με τη μελέτη της “εργασίας” – ή μήπως δουλείας;- και με την παροχή εργατικής προστασίας σε αναξιοπαθούντες του δημοσίου. Εντάξει είμαι καλά, δεν με χτύπησε ούτε κεραυνός ούτε συγκινήθηκα από το φάντασμα της Θάτσερ και έγινα νεοφιλελευθερος. Λέω κάτι πολύ απλό: η ΓΣΕΕ δεν αφορά καθόλου πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, τον ιδιωτικό τομέα. Εκεί, στο αρχιπέλαγος της εκμετάλευσης, οι εργαζομενοι και οι εργάτες, είναι πολύ απλά.. μόνοι τους.

Το πτώμα λοιπόν βρίσκεται σε σήψη. Βέβαια δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Όχι δεν έγινα ελιτιστής. Υπάρχει αυτή η τάση όταν γενικεύεις. Την καταπολεμώ συνήθως με συζητήσεις με ανθρώπους που θεωρώ εξυπνότερους από μένα, είτε συντρόφους-ες είτε κόσμο “εκτός” του κινηματικού χωριού. Λέω όμως κάτι απλό: Οι αγωνιστές-τριες του ταξικού,αντικαπιταλιστικού κινήματος δεν πρόκειται να το βάλουν κάτω. Ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Εξάλου για αυτό και οι χιλιάδες μπάτσοι στο δρόμο. Κάτω επίσης δεν θα το βάλει η άνεργη νεολαία των προαστίων, ούτε η LGBT κοινότητα, ούτε οι μεταναστευτικές κοινότητες ούτε όσοι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει μόνο ζήτημα επιβίωσης αλλά και ζήτημα αξιοπρέπειας. Εκεί, σε εκείνους τους κοινωνικους ομόκεντρους κύκλους που ήδη δημιουργούνται ή ίσως δημιουργηθούν στο μέλλον, χρήσιμο θα ήταν να προκύψουν συμμαχίες με βάση τη συλλογικοποίηση, την συνείδηση πως με τα αφεντικά χωριό δεν γίνεται και την κατανόηση πως οι αγώνες θα πρέπει να δωθούν οργανωμένα βάση σχεδίου και έξω από τις ήδη υπάρχουσες “ηγεσίες” κάθε τύπου και ύψους που μέχρι τώρα έμαθαν να συνομιλούν με το κράτος. Είτε προνομιακά είτε παρακαλώντας.

Μέσα σε όλα αυτά δεν θα μπορούσα να παραλείψω το ζήτημα της οργάνωσης του αναρχικού κινήματος του ελλαδικού χώρου. Για όσους και όσες δεν κατάλαβαν, από τις εκλογές και μετά αυτό το ταξικό και κοινωνικό κίνημα δημιουργησε με τις πράξεις του στο δρόμο κεντρικά πολιτικά γεγονότα. Θα πρέπει να δούμε σοβαρά τι κάνουμε, ποιοι το κάνουμε, τι καταφέρνουμε και που θέλουμε να φτάσουμε. Με συγκεκριμένη διατύπωση και για το κίνημα αλλά και για όσους έρχονται σε επαφή και ζυμώνονται με αυτό.Ας μη γελιόμαστ, αν δεν παρθούν από όλες και όλους οι δεσμεύσεις και οι πολιτικές ευθύνες που αναλογούν στην δεδομένη ιστορική περίοδο, τότε όχι μόνο το “νέο” δεν θα γεννηθεί αλλά υπάρχει πάντα ο κίνδυνος η ιστορία να κάνει έκτρωση. Το διάστημα μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων αυτό ακριβώς μας διδάσκει. Ας με συγχωρέσουν οι συντρόφισες και οι σύντροφοι που αναφέρομαι σε “κίνημα” και όχι σε “χώρο” αλλά μετά τη πορεία της 12ης Γενάρη προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να ληφθούν από όλους οι ιστορικές ευθύνες για το που βρισκόμαστε: Καπιταλισμός σε κρίση, νέος ολοκληρωτισμός. Αυτά δεν αντιμετωπίζονται από “χώρους”. Αλλά από ένα ελευθεριακό αντικαπιταλιστικό κίνημα με στόχο την κοινωνική επανάσταση.  Ξεκάθαρα πράγματα.

risinggalaxy

Κόκκινος Τύπος: Χούντα… 2013

Κόκκινος Τύπος: Χούντα… 2013: Τα μέλη της κυβέρνησης δεν είναι συνταγματάρχες, ταξίαρχοι και πολύ περισσότερο στρατηγοί. Είναι στην κυβέρνηση μετά από εκλογές και ό...

Ο καπιταλισμός είναι ένα υπέροχο σύστημα...

...αρκεί να είσαι πλούσιος. 

Πόσο πλούσιος; Κάποιοι θα έλεγαν όταν ανήκεις σ' αυτό το περίφημο 1%, αν και πάρα πολλοί θα ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι αν ανήκαν και στο 50%. Πλούσιος όμως πού; Στις ΗΠΑ ή στην Ανγκόλα; Καμία σημασία δεν έχει. Οι πολύ πλούσιοι της Ανγκόλας είναι εξ ίσου πλούσιοι με τους πολύ πλούσιους των ΗΠΑ, και μάλιστα εξ αιτίας αυτών των δεύτερων. Αν δεν φύτευαν κάποιους πολύ πλούσιους στον τρίτο κόσμο, ο πρώτος δεν θα μπορούσε να τον αρμέγει ανενόχλητος ή να τον χρησιμοποιεί για κερδοφόρες βρωμοδουλειές.

Ο καπιταλισμός είναι επίσης ένα πολύ ευέλικτο εργαλείο, με το οποίο, όσοι ξέρουν πώς να το χρησιμοποιούν μπορούν να γίνουν πολύ πλούσιοι. Μια μόνο προϋπόθεση υπάρχει. Οι τεχνικές χειρισμού να είναι γνωστές σε λίγους, σε ένα πολύ κλειστό κύκλο ανθρώπων, δηλαδή, και λειτουργώντας ενάντια στη θεωρία, που λέει ότι ο καπιταλισμός ανοίγει τα πανιά στο φουλ όταν η γνώση και πληροφορία είναι προσβάσιμες σε όλους τους παίχτες εξίσου. Είναι οι γνωστέ μπούρδες περί του έντιμου ανταγωνισμού, ο οποίος μεγιστοποιεί το κοινωνικό όφελος, και τα λοιπά και τα λοιπά.

Πρωτεύουσα τεχνική στο εγχειρίδιο του καλού καπιταλιστή είναι η φορο-απαλλαγή, και στην περίπτωση που δεν μπορέσει να την επιτύχει λόγω αδυναμίας επιβολής στο αντίπαλο lobby που την διεκδικεί για το δικό του σινάφι, η φορο-διαφυγή. Τόσο η φοροαπαλλαγή όσο και η φοροδιαφυγή αποτελούν σημαντικές πηγές συσσώρευσης κεφαλαίου και δια αυτού, εξασφάλισης πολιτικής πατρωνίας, δια της μεθόδου των χορηγιών και της μίζας.

Όσο η φοροδιαφυγή περιορίζεται σε ένα στενό κύκλο καπάτσων και “επιτυχημένων”, η πολιτική εξουσία έχει κάθε συμφέρον να κάνει τα στραβά μάτια και να την νομιμοποιεί, ως φορο-απαλλαγή. Οι φοροαπαλλαγές δεν είναι τίποτε άλλο παρά η θεσμοθέτηση της φοροδιαφυγής μιας κοινωνικής τάξης, η οποία με τερτίπια, τσιριμόνιες και εκβιασμούς κατορθώνει στο χρόνο, να κάτσει στο σβέρκο όλων των υπόλοιπων. Για να το φέρουμε στα μέτρα μας, είναι σαν να υπάρχει στο supermarket ένα ιδιαίτερο ταμείο απ' όπου όσοι προνομιούχοι περνάνε να πληρώνουν τα μισά, χρεώνοντας το υπόλοιπο στους μη-προνομιούχους πελάτες των διπλανών ταμείων, με τη δικαιολογία του supermarket-ατζή ότι αν δεν το επιτρέψει, οι προνομιούχοι θα φύγουν και θα πάνε σε άλλο μαγαζί.

Η φοροδιαφυγή όμως, μετατρέπεται σε κολάσιμη πράξη όταν το manual του καλού καπιταλιστή φτάσει στα χέρια και των μη-προνομιούχων και τους ανοίξει τα μάτια. Ο καπιταλισμός, με το να μετατρέπεται, λοιπόν, σε λαϊκό αρχίζει να μπάινει σε διάφορα κακοτράχαλα και επικίνδυνα για την ευζωΐα του μονοπάτια.

Επίσης, η παγκοσμιοποίηση χάνει το νόημά της αν τής στερήσει την ελευθερία στην κίνηση των κεφαλαίων. Αυτή είναι η ουσία και η πεμπτουσία της. Όσο στις διασυνοριακές και διατραπεζικές λεωφόρους κυκλοφορούν τα κεφάλαια των καπάτσων και των “επιτυχημένων”, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν στην κυκλοφορία προστίθενται και τα κεφάλαια της κ. Κικής από το Παγκράτι και του κυρ-Κώστα από το Μπραχάμι. Τότε, τόσο η κ. Κική, όσο και ο κυρ-Κώστας μπορεί και να κατηγορηθούν για παράνομη κυκλοφορία και να πάρουν κλήση. Τα 600 δις στις τράπεζες της Ελβετίας, κατά το Spiegel, δεν έφτασαν εκεί φυσικά εν μια νυκτί. Τουλάχιστον για μια δεκαετία, ταξίδευαν με πρώτη θέση Αθήνα-Ζυρίχη και ουδείς φαινότανε να ενοχλείται. Όταν όμως άρχισαν να φτάνουν με το ΚΤΕΛ και τα χιλιάρικα της κ. Κικής, τότε σήμανε συναγερμός και η κ. Κική στιγματίστηκε. 

Η εταιρία off-shore, όπως την γνωρίζουμε σήμερα, είναι ένα εξελιγμένο εργαλείο φοροδιαφυγής, που χρειάζεται κάτι παραπάνω από ένα λεωφορείο του ΚΤΕΛ και μια καλή βαλίτσα. Αν και οι off-shore τρίτης γενιάς είναι πολύ πιο απλές στη χρήση τους, τόσο απλές που και η κ. Κική μπορεί πλέον να απολαμβάνει τις ευεργετικές τους ιδιότητες, όπως εχεμύθεια και μηδενικός φόρος. Ολόκληρα δικηγορικά γραφεία, λογιστές, σύμβουλοι και παρα-σύμβουλοι, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στη λιανική, για μερικά κατοστάρικα, δηλαδή, εκεί που κάποτε έπαιζαν στη χοντρική με λίγους αλλά πρώτης τάξεως πελάτες.

Μπορεί η off-shore να μπήκε στην καθημερινότητά μας πρόσφατα, και να μάς σκανδάλισε με τα κάλλη και τις υποσχέσεις της, αλλά είναι ένα παμπάλαιο εργαλείο στην υπηρεσία των ελίτ από τον Πρώτο ήδη Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς οι κυβερνήσεις προχωρούσαν σε μεγάλες αυξήσεις φόρων για να καλύψουν τα έξοδα που απαιτούσε η ταφή τόσων πτωμάτων.     

Για κάποιο τρόπο, η off-shore έχει συνδεθεί με κάποιο νησί, μικρό και εξωτικό. Αυτό είναι λάθος, αλλά μόνο ως προς το δεύτερο σκέλος. Όντως οι μεγαλύτεροι υπεράκτιοι τόποι είναι νησιά, αλλά όχι εξωτικά. Ο ένας βρίσκεται στο νησί με το όνομα Ηνωμένο Βασίλειο και συγκεκριμένα στο City του Λονδίνου, και ο άλλος σε ένα αντικρινό του, με το όνομα Μανχάταν. 

Ο πλανήτης φιλοξενεί περί τις 60 τέτοιες περιοχές, που μπορούν να συνταχθούν σε τρεις μεγάλες ομάδες. Πρώτα έχουμε τους ευρωπαϊκούς παραδείσους, με αντιπροσωπευτικά παραδείγματα το ακαταμάχητο Λουξεμβούργο του κ. Γιουνκέρ, την Ολλανδία, ναι την άτεγκτη Ολλανδία, απ' όπου μόνο το 2008 πέρασαν περί τα 18 τρισεκατομμύρια δολάρια μέσα από ολλανδικά υπεράκτια νομικά πρόσωπα, την Αυστρία, και κάποιες κουτσουλιές, όπως Ανδόρα, Μαδέρα, Λιχτενστάιν, Μονακό κλπ. Την ΕΛβετία δεν χρειάζεται να την αναφέρουμε, μιας και είναι εκ του μακρόθεν η πιο παλιά καραβάνα.

Η δεύτερη ομάδα υπεράκτιων κέντρων έχει κέντρο το City και εξαπλώνεται στα εξαρτημένα από το ΗΒ νησιά της Μάγχης, Τζέρσεϊ,Γκέρνσεϊ, Νήσος του Μαν κλπ, μετά πάει πιο πέρα ως το Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη, Ντουμπάι και Μπαχάμες, και τέλος, ακόμα πιο πέρα σε βέριταμπλ εξωτικούς προορισμούς, όπως τα γνωστά μας νησιά Κέιμαν, οι Παρθένοι Νήσοι, οι Βερμούδες κλπ. Για το 2008, με στοιχεία του ΔΝΤ, οι καταθέσεις μόνο στα νησιά Κέιμαν έφταναν τα 2,2 τρισεκατομμύρια δολάρια. 

Ο τρίτος πυλώνας υπεράκτιων χωρών πατά στις ΗΠΑ. Εδώ, με κέντρο το Μανχάταν απλώνεται στη Φλόριντα, Μαϊάμι, Ντέλαγουέρ, Νεβάδα στο εσωτερικό, χρησιμοποιώντας ως δέλεαρ τις φοροαπαλλαγές και το απόρρητο, και από κει στα νησιά Μάρσαλ, Παναμά, Λιβερία και πάει λέγοντας. 

Ο παρακάτω πίνακας κατατάσσει 71 φορολογικούς παραδείσους ανάλογα με τις επιδόσεις τους στην εχεμύθεια, στη φορολόγηση και στο πλύσιμο, στύψιμο, ξέπλυμα χαρτονομισμάτων. Κάποιοι, τα σιδερώνουν κιόλας. Πρώτη, όπως είπαμε έρχεται η Ελβετία, ακολουθούν χωρίς καμιά έκπληξη τα Κέιμαν, τα οποία ακολουθούνται από το Λουξεμβούργο, και μετά στην πέμπτη θέση έρχονται οι ΗΠΑ.  Ψάχνουμε για το ΗΒ, αλλά πριν πέσουμε πάνω του, στη 13η θέση, πέφτουμε ως εκ θαύματος στην καλή και συνετή μας Γερμανία. Στην 9η θέση, ως προς  την εχεμύθεια, τη φορολόγηση και το πλύσιμο, στύψιμο, ξέπλυμα χαρτονομισμάτων. Η Κύπρος καμαρώνει στην 20η και μετά έχετε όλο το χρόνο στη διάθεσή σας για να χαζέψετε και τα υπόλοιπα καταφύγια. Όλως παραδόξως, η Ελλάδα δεν περιλαμβάνεται. 

Αυτό όμως δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Με το ρυθμό εξάπλωσης των παραδείσων, πάντα θα υπάρχει κάποιος κοντά σου για να σ' εξυπηρετήσει.

Δείκτης οικονομικής εχεμύθειας χωρών (Financial Secrecy Index) που καταρτίστηκε για το 2011 από το Tax Justice Network

1 Switzerland 1879,2 
2 Cayman Islands 1646,7
3 Luxembourg 1621,2 
4 Hong Kong 1370,7 
5 USA 1160,1 
6 Singapore 1118,0 
7 Jersey 750,1 
8 Japan 693,6 
9 Germany 669,8 
10 Bahrain 660,3 
11 British Virgin Islands 617,9 
12 Bermuda 539,9 
13 United Kingdom 516,5 
14 Panama 471,5 
15 Belgium 467,2 
16 Marshall Islands 457,0 
17 Austria 453,5 
18 United Arab Emirates (Dubai) 439,6 
19 Bahamas 431,1 
20 Cyprus 406,5 
21 Guernsey 402,3 
22 Lebanon 397,3 
23 Macao 389,8 
24 Canada 366,2 
25 India 344,0 
26 Uruguay 331,0 
27 Malaysia (Labuan) 319,3 
28 Korea 317,2 
29 Liberia 316,9 
30 Barbados 266,6 
31 Ireland 264,2 
32 Mauritius 261,6 
33 Philippines 253,9
34 Liechtenstein 239,2 
35 Italy 231,2 
36 Isle of Man 230,4 
37 Israel 230,3 
38 Turks & Caicos Islands 218,9 
39 Netherlands 199,7 
40 Belize 198,4 
41 Costa Rica 177,2 
42 Guatemala 174,8 
43 Gibraltar 174,6 
44 Ghana 146,8 
45 Andorra 133,6 
46 Netherlands Antilles 129,4 
47 Aruba 124,9 
48 Denmark 121,7 
49 Botswana 121,3 
50 Portugal (Madeira) 119,4 
51 US Virgin Islands 104,2 
52 St Vincent & Grenadines 100,9 
53 Spain 98,8 
54 Malta 98,6 
55 Seychelles 95,0 
56 Hungary 94,8 
57 Latvia 88,9 
58 Antigua & Barbuda 88,5 
59 St Lucia 78,7 
60 Maldives 78,5 
61 Grenada 57,6 
62 Montserrat 50,1 
63 Brunei Darussalam 45,8 
64 Monaco 37,7 
65 Anguilla 36,0 
66 St Kitts & Nevis 31,2 
67 San Marino 30,9 
68 Samoa 27,5 
69 Vanuatu 14,3 
70 Cook Islands 13,4 
71 Dominica 12,5 

cynical

Οι άγριοι, οι διανοούμενοι και οι άγριοι διανοούμενοι

Όταν λέμε ότι «χρειάζεται παιδεία» και καλούμε τους νοσταλγούς του Χίτλερ να διαβάσουν ιστορία, ξεχνάμε το θεμελιώδες δίδαγμα μιας αριστουργηματικής σκηνής από το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Κιούμπρικ: Στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του κεντρικού ήρωα, τον υποχρεώνουν να μελετήσει τη Βίβλο, κι εκείνος τη διαβάζει ικανοποιημένος και ταυτίζεται με τον Ρωμαίο στρατιώτη που μαστιγώνει τον Χριστό. Γιατί; Διότι ποτέ η μόρφωση δεν εγγυάται τα ηθικά συμπεράσματα.
Με άλλα λόγια, το ερώτημα δεν είναι «τι ξέρω;», κατά τη γνωστή σειρά των γαλλικών βιβλίων που μεταφράζονταν κάποτε και στα Ελληνικά. Η γνώση, η ανάγνωση, η καταβύθιση στα ιστορικά ερωτήματα της ερμηνείας του παρελθόντος, ποτέ δεν αρκούν για να οδηγήσουν κάποιον κοντά στις δικές μας πολιτικές ή ηθικές προτιμήσεις. Υποψιάζομαι ότι υπάρχουν αρκετοί φασίστες που έχουν να επιδείξουν πολύ συστηματικότερη ενασχόληση με την ιστορία απ’ ό,τι εγώ και φαντάζομαι επίσης ότι ο Ιωάννης Κωτούλας έχει διαβάσει περισσότερα βιβλία από μένα για το Άουσβιτς. Είναι το αγαπημένο του θέμα, θα μπορούσε να πει κανείς.
Η διαδεδομένη πλάνη που συνδέει τη μόρφωση με την ηθική έχει δεχθεί αρκετά και πολύ σοβαρά πλήγματα. Η διάκριση σε κοινωνίες «αγρίων» και κοινωνίες «πολιτισμένων» προϋποθέτει ότι ο πολιτισμός μας είναι το αντίθετο της αγριότητας, σαν να μην ξέρουμε καλά πως τα υψηλότερα επιτεύγματα του πολιτισμού είναι απολύτως συμβατά με τη μεγαλύτερη αγριότητα. Το λάθος του Ρουσώ ήταν ότι θεώρησε συλλήβδην ευγενέστερους τους ανθρώπους των φυλετικών κοινωνιών. Δεν έχουμε κανέναν λόγο σήμερα να υποστηρίξουμε το αντίθετο σφάλμα: οι εγγράμματες κοινωνίες μας είναι ικανές για αγριότητες που θα έκαναν κάποιους πρωτόγονους να φρίξουν.
Ο Μονταίνιος, γράφοντας πολύν καιρό πριν την επιστήμη της ανθρωπολογίας, μιλά για μια μέθοδο θανάτωσης που χρησιμοποιούσαν οι Πορτογάλοι, θάβοντας το θύμα μέχρι τη μέση και ρίχνοντας βέλη στο μέρος του κορμιού που βρισκόταν πάνω από τη γη. Αφού περιγράψει τον θαυμασμό των «αγρίων» γι’ αυτή την πρακτική, που έσπευσαν να τη μιμηθούν, αποφαίνεται πως ξεπερνάμε τους πρωτόγονους σε κάθε είδους βαρβαρότητα και μάλιστα υπό τον μανδύα της ευλάβειας και της θρησκείας. Περιγράφει μετά την επίσκεψη μιας αντιπροσωπείας από τρεις «αγρίους» στον Κάρολο Θ΄ στη Ρουέν. Ο βασιλιάς τούς μίλησε για αρκετή ώρα και τους έδειξε την πόλη και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων της. Όταν μετά τους ρώτησε να του πουν τη γνώμη τους, είπαν ότι τους φαίνεται περίεργο που τόσοι ψηλοί άνδρες, δυνατοί και οπλισμένοι (προφανώς οι Ελβετοί σωματοφύλακές του) δέχονταν να τους κυβερνά ένα παιδί. Επίσης τους έκανε εντύπωση ότι κάποιοι ήταν χορτάτοι και ζούσαν μέσα στις ανέσεις, ενώ κάποιοι άλλοι ζητιάνευαν στις πόρτες των πρώτων. Δεν καταλάβαιναν γιατί δεν έβαζαν φωτιά στα σπίτια των πλουσίων, αντί να ζητιανεύουν. Όταν ρωτήθηκε τέλος ένας απ’ αυτούς ποια ήταν τα προνόμια που απολάμβανε από την εξέχουσα θέση του στην κοινότητα, απάντησε ότι μπορούσε να βαδίζει πρώτος στον πόλεμο. Ο Μονταίνιος καταλήγει στην αφήγησή του λέγοντας: «Όλα αυτά δεν είναι άσχημα. Αλλά τι τα θες, παντελόνια δεν φορούν!»
Κι όταν ξεπεράσουμε το σοκ ότι ο πολιτισμός δεν μας έκανε καλύτερους ανθρώπους από τους πρωτόγονους και ότι ο χριστιανισμός μπόρεσε να γίνει τέτοια πηγή βαρβαρότητας, ίσως μείνουν αυτοί που θεωρούν ότι πάντως ο Διαφωτισμός είναι «η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητα» κοκ. Όμως η Γερμανία του Καντ και του Χέγγελ έγινε η Γερμανία του Χίτλερ, μέσα σε μερικές δεκαετίες. Το ταχύ πέρασμα από τον Διαφωτισμό στο Ολοκαύτωμα ήταν αυτό που έθεσε την πολιτισμική μας αισιοδοξία σε τεκμηριωμένη αμφισβήτηση. Εκτός λοιπόν από τον Χάιντεγγερ, που έκανε τα μαθήματά του φέροντας περιβραχιόνιο με αγκυλωτό σταυρό, παρέστη σε κάψιμο βιβλίων, αντικατέστησε τον Εβραίο προκάτοχό του και υμνούσε τον Φύρερ και το μεγαλείο του κινήματος, ο Σελίν έγραφε σε ναζιστικά έντυπα μιλώντας κατά των Εβραίων τόσο ωμά, ώστε υπήρξαν ναζί που θεώρησαν ότι τους κάνει κακό με τη βαναυσότητα του δημόσιου λόγου του. Ο Καρλ Σμιτ ήταν ταυτοχρόνως σημαντικός διανοητής και μέλος του ναζιστικού κόμματος, ένθερμος απολογητής του ναζισμού, ακόμη και της εκκαθάρισης των πολιτικών αντιπάλων του Χίτλερ. Ας μην επιμένουμε λοιπόν σε αυτή τη συλλογιστική: το διάβασμα δεν θεραπεύει τον φασισμό. Δεν κάνει τον άνθρωπο πιο άνθρωπο, δεν κάνει γενικώς τίποτα άλλο από το να μας μορφώνει. Τα γράμματα και οι τέχνες, ο πολιτισμός, καθόλου δεν οδηγούν σε ανώτερη ηθική συμπεριφορά. Με ένα γερό άλμα από τη σφαγή των Μηλίων από τους Αθηναίους, στην αρχαιότητα, μέχρι την πανεπιστημιακή υπερδύναμη που διατηρεί ακόμη και σήμερα ανοιχτό το Γκουαντάναμο, αντιλαμβανόμαστε ότι τα υψηλά πνευματικά έργα δεν δυσκολεύονται καθόλου να συνυπάρχουν με τις πιο φρικτές πλευρές της ανθρώπινης ψυχής.
Ας προσγειωθούμε όμως σε πιο πεζές και λιγότερο αιματηρές όψεις αυτής της διαμάχης, ας πάρουμε το παράδειγμα της σημερινής ελληνικής διανόησης. Όταν κάποιος εκδότης συγκρούστηκε με έναν εργαζόμενο στον εκδοτικό του οίκο, ζήτησε τη συμπαράσταση των συγγραφέων των οποίων τα έργα εξέδιδε. Υπέγραψαν λοιπόν ένα κείμενο συμπαράστασης στον εργοδότη (!), ενάντια στον εργαζόμενο, σαν να είχαν εικόνα της εργασιακής διαφοράς. Είχε γράψει τότε ο Κώστας Δεσποινιάδης ότι ενώ κάποτε μιλούσαμε για τη σιωπή των διανοουμένων, θα έρθει καιρός που θα παρακαλάμε να σωπάσουν. Ήρθε αυτός ο καιρός, με την τωρινή κρίση. Διανοούμενοι με ή χωρίς εισαγωγικά υπογράφουν κείμενα όπου ζητούν από την κυβέρνηση να πάρει σκληρότερα μέτρα, γιατί η κοινωνία μας είναι πολύ καλομαθημένη και θέλει μαστίγιο για να συνέλθει. Υπογράφουν γνωστοί λογοτέχνες μας. Δεν τους λείπει παιδεία, απλώς διαφωνούμε. Με άλλα λόγια, το διάβασμα σε κάνει απλώς πιο διαβασμένο. Για τα υπόλοιπα, το ζήτημα παραμένει τι άνθρωπος θέλεις να είσαι και τι πιστεύεις.
The Press Project

Αντίρροπον ρεύμα, Μ.Κ.Ο. και λοιπών “ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΩΝ”…άραγε, για την ΨΥΧΗ της ΜΑΝΑΣ τους;;;

Tου αναγνώστη Π.Δ.

 

Πολλοί θα αναρωτιέστε φαντάζομαι, πως ξαφνικά μπήκαν στη ζωή μας κάποιοι άγνωστοι το προηγούμενο διάστημα όροι όπως, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Αστικές Μη Κερδοσκοπικές Εταιρείες, Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας, ΕΣΠΑ κ.λ.π..

Ακόμη περισσότεροι, θα σκέφτεστε που ήταν τόσα χρόνια όλοι αυτοί και ξαφνικά ξεφύτρωσαν παντού προσφέροντας απλόχερα ελεημοσύνη. Επίσης σε κάποιους ίσως πιο “ψιλιασμένους” να φαίνεται ακόμη πιο περίεργο το ότι μια λέξη τα…προηγούμενα χρόνια απαγορευμένη, η αλληλεγγύη, έγινε όχι μόνο σημαία τους αλλά πλασάρεται και ως εμπόρευμα ευκαιρίας.

Με όλα αυτά τα ερωτήματα ως εισαγωγή, θα ήθελα να σας μεταφέρω την εμπειρία μου από τη συμμετοχή στην Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Αντίρροπον η οποία έμαθα το καλοκαίρι ότι δραστηριοποιείται με παιδιά Ρομά. Πλέον βέβαια πλασάρεται πιο “chic” όπως θα δείτε και στο επίσημο site της http://www.antirropon.eu/ (το οποίο κατά τύχη φτιάχτηκε μόλις πήραμε το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ πριν δύο μήνες!).

      Δραστηριοποιούμενος από τα προβλήματα της ανόδου του ρατσισμού και του σχολικού εκφοβισμού στην περιοχή μου, τον Ασπρόπυργο,  όντας εκπαιδευτικός και άνεργος, η διευθύντρια του Γυμνασίου της συνοικίας, μου πρότεινε να συμμετέχω ως ομαδάρχης σε κάποιες μικτές κατασκηνωτικές δράσεις, στις οποίες θα φιλοξενούνταν τσιγγανόπαιδες από την περιοχή, με σκοπό την ένταξη τους. Η διευθύντρια δεν γνώριζε τίποτα παραπάνω και αν και στην αρχή αμφέβαλλα αν είμαστε τόσο καλό ως πρότυπο ώστε να θέλουμε να “εντάξουμε” και κάποιους άλλους, ωστόσο πείστηκα από το κίνητρο να γνωρίσω καλύτερα μια πληθυσμιακή ομάδα που αν και ζούμε επί αιώνες μαζί, δεν ξέρουμε τίποτα στην πραγματικότητα για αυτούς, πόσο μάλλον αν τους μάθω μέσα από το πιο όμορφο κομμάτι, τα παιδιά τους, έτσι και συναίνεσα.

   Όταν βρέθηκα με αυτά τα παιδιά εντυπωσιάστηκα από το σεβασμό και τη αγάπη που έδειχναν σε όποιον τους έδινε φροντίδα αλλά και από το πόσο διάθεση είχαν να μάθουν. Το μόνο πρόβλημα ένταξης  για αυτά ήταν ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό δεν πήγαιναν σχολείο, πράγμα για το οποίο πότε έφταιγαν οι ρατσιστικές συμπεριφορές κατοίκων, πότε η μη ύπαρξη σχολείου, πότε η αδυναμία μεταφοράς των μαθητών, πότε οι οπισθοδρομικοί γονείς, πότε ο υποχρεωτικός γάμος ανηλίκων που είναι νόμιμος κανονικότατα, ποτέ όμως τα ίδια τα παιδιά. Όποτε όμως έθετα κάποιο τέτοιο θέμα στην Αντίρροπον και το τι κάνουμε την υπόλοιπη χρονιά στους καταυλισμούς για αυτά τα ζητήματα (που δύο άτομα ήταν η Αντίρροπον όλοι και όλοι, οι υπόλοιποι όλως περιέργως πρώτη φορά συμμετείχαν, αν και μας έλεγαν να λέμε στη Πανεπιστημιακό του  Κ.Ε.Δ.Α. που επιτηρεί το πρόγραμμα ότι όλοι είμαστε από παλιά) ισχυρίζονταν ότι δεν βγαίνει κάτι με το να πιέζουμε καταστάσεις και ότι έχουμε έρθει στην κατασκήνωση για άλλη δουλειά.

    Κατά τη διάρκεια της δεύτερης κατασκηνωτικής περιόδου  στην Π.Ε. Κερατέας που και δω τα παιδιά μας αποτελούσαν πρότυπα συμπεριφοράς και θέλησης όταν δεχτήκαμε την άθλια συμπεριφορά της κατασκήνωσης εξαιτίας της καταγωγής των παιδιών μας, η οργάνωση μας συνέστησε υπομονή σε συμβάντα όπως το να γίνεται διαφορετικό επισκεπτήριο για Ρομά και μη, ώστε να μη χαλάει η εικόνα της κατασκήνωσης στους κατοίκους της περιοχής, με αποτέλεσμα να μας βάζουν ζητήματα ή εκδρομής τη συγκεκριμένη ημέρα ή του εγκλωβισμού μας στο γήπεδο, οι εργαζόμενοι ομαδάρχες και παιδαγωγοί, με τους τσιγγάνους διαμεσολαβητές και τα ίδια τα παιδιά υψώσαμε το ανάστημά μας και κερδίσαμε το σεβασμό χωρίς καμία υποστήριξη από την Αντίρροπον. Όλα αυτά μαζί με την συμπεριφορά του ιδρυτή που απλά εμφανιζόταν μόνο το βράδυ να μας κάνει την κριτική του για το ότι δεν έχουμε αρκετά «φαντάρους» τα παιδιά και ότι αν δεν είναι πιο πειθαρχημένα από τα άλλα θα μας λένε γύφτους με είχαν κάνει να αμφιβάλλω για τα υγιή κίνητρα της οργάνωσης.

  Παρά όμως το γεγονός ότι δεν μας πλήρωσε η εταιρεία το Νοέμβριο όπως είχε υποσχεθεί για τις κατασκηνωτικέ ς περιόδους συνέχιζα να βοηθάω εθελοντικά στην περιοχή μου στις ελάχιστες δραστηριότητες που οργάνωνε συνήθως το Κέντρο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου όπου απλά εμφανιζόμαστε να δίνουμε το παρόν. Από κει και πέρα διάφορες δράσεις που είχα προτείνει στην  Αντίρροπον να κάνουμε όλο το χειμώνα, όπως ορειβατικές δραστηριότητες, ποδοσφαιρικές ομάδες και μαθήματα ελληνικής γλώσσας όχι μόνο δε βρήκαν ανταπόκριση στην οργάνωση αλλά σαμποταρίστηκαν κιόλας όταν τις ανέλαβα με ατομική πρωτοβουλία γιατί δεν ήμουν μέσα στο θεσμικό πλαίσιο όπως έλεγαν.

    Εν τω μεταξύ πέρασε καιρός και τους είχα ξεχάσει, είχαμε μείνει στο ότι «θα» φτιάχναμε Κοινωνικό Κέντρο Στήριξης Ρομά, φτάνοντας όμως στο 2013 μας ενημέρωσαν ότι πήραμε ένα πρόγραμμα ανακύκλωσης του ΕΣΠΑ μαζί με την Περιφέρεια Αττικής και μας κάλεσαν να βοηθήσουμε εθελοντικά στις προσλήψεις, στην αξιολόγηση του ΑΣΕΠ (την οποία κάναμε εμείς!). Φυσικά δεν ανταποκρίθηκε κανείς στο αστείο γεγονός ότι μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση η Αντίρροπος το μόνο που την ένοιαζε είναι τι προγράμματα υπάρχουν για να χωθεί με επιχείρημα ότι οι τσιγγάνοι ήταν οι πρώτοι ανακυκλωτές! και έτσι αναγκάστηκε να ζητήσει σε κάποιους από εμάς να δουλέψουμε με μισθό.

   Έτσι λοιπόν σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, όχι μόνο δεν έχουμε πληρωθεί τα δεδουλευμένα μας ακόμα, όχι μόνο τα παρατάνε άνθρωποι από την κοινότητα επειδή ένιωσαν την κοροιδία του «μπαλαμού» στο πετσί τους, όχι μόνο το ενταξιακό πλαίσιο δεν υλοποιείται αλλά πηγαίνει ακόμα πιο πίσω. Αλλά και οι προσληφθέντες από το πρόγραμμα ούτε καν Ρομά δεν είναι καθώς είχαν προτεραιότητα τα βύσματα της Περιφέρειας φυσικά (και καθόμουν εγώ ο μωρός και βοηθούσα τσιγγάνους να κάνουν αιτήσεις, στους οποίους λέγαμε ότι χρειάζεται απολυτήριο Γυμνασίου, ενώ φυσικά και πήραμε άλλους με Δημοτικού κατ’ εντολή κυρίου Σγουρού). Τι να το κάνεις που και αυτοί θύματα είναι καθώς ήδη παίρνουν τηλέφωνο οι άνθρωποι για το πότε θα πληρωθούνε, πως θα βάζουν βενζίνη στο αμάξι για να πηγαίνουν στη δουλειά ή να μην τους κόψουν το ρεύμα στο σπίτι.

    Με όλη αυτή την κατάσταση αισθάνθηκα το χρέος να δημοσιοποιήσω την κατάσταση, αυτών που ανοίγουν sites και γραφεία την επόμενη μέρα της επιλογής τους από το ΕΣΠΑ!, να φανεί πιο είναι το φιλανθρωπικό τους πρόσωπο και αν όλα αυτά τα κάνουν για την ψυχή της μάνας τους. Να φανεί ότι όλα αυτά έναν σκοπό έχουν, να συμπληρωθεί το προσωπικό των Δήμων με απελπισμένους που θα πάρουν τα χρήματά τους μετά από ένα χρόνο και αν, καθώς στις συμβάσεις τους υπογράφουν ότι αν δεν παρθούν τα χρήματα από την Ευρώπη η εταιρεία δεν έχει κανένα χρέος να σε αποζημιώσει. Η  άσχημη πραγματικότητα ισχύει επίσης και για τους  υπόλοιπους εργαζόμενους εντός των Μ.Κ.Ο., Α.Μ.Κ.Ε. που δεν έχουν εξασφαλίσει  οι ίδιες τα χρήματα των προγραμμάτων, και παρ’ όλα αυτά επιδίδονται σε ένα διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ τους για το ποια θα εμφανίσει το μεγαλύτερο έργο στη διαδικασία αξιολόγησης ώστε να πάρουν τα φράγκα του ΕΣΠΑ έχοντας να χάσουν μόνο τον απλήρωτο κόπο ανυποψίαστων υπαλλήλων.

     Με λίγα λόγια αντικατέστησαν λοιπόν τον κομματικό μηχανισμό του παρελθόντος στο δημόσιο και μας φύτεψαν έναν άλλο πιο σάπιο, με ανθρωπιστικότερο βέβαια περίβλημα, που καμία σχέση δεν έχει με του ευρωπαϊκού τύπου NGO, που άσχετα με τα οποιαδήποτε κίνητρά τους διαπνέονται και από έναν αν μη τι άλλο επαγγελματισμό. Αυτό το κακέκτυπο που προσπαθούν να φυτέψουν οι ευρωπαίοι φίλοι μας ώστε να διαχειριστούν οι «νέοι» δικοί τους τα ψίχουλα που μας επιστρέφουν από το διαρκές άρμεγμα που δεχόμαστε εδώ και τόσο καιρό τουλάχιστον δείχνει ποιος είναι ο υπεύθυνος της γενικότερης σαπίλας που ανεχόμαστε πολύ πριν τα μνημόνια. Και το ακόμα πιο λυπηρό, ο Σαμαράς δήλωσε προχτές: ΝΕΟ ΕΣΠΑ, ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΑ, ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ 2014- 2020…

Σώστε τον καπιταλισμό από τους τραπεζίτες!

Σώστε τον καπιταλισμό από τους τραπεζίτες. Θα τον καταστρέψουν από την απληστία τους.

Η μεγάλη επίθεση που γίνεται στους πιο ευάλωτους λαούς της Δύσης, έχει ονοματεπώνυμο. Προέρχεται από τους εκφραστές του σχιζοφρενικού νεοφιλελευθερισμού, τους τραπεζίτες και το υπηρετικό προσωπικό που έχουν διορίσει ως κυβερνήσεις σε μια πλειάδα χωρών.Οι τραπεζίτες έχοντας δημιουργήσει έναν κυκεώνα χρηματοοικονομικών προϊόντων ώστε να μπορούν να ελέγχουν πλήρως το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, έχουν αναγάγει τις αγορές, ως το Άγιο Δισκοπότηρο της επιβίωσης και της εξάρτησης μιας χώρας.
Χρησιμοποιώντας ως αιχμή του δόρατος, για ακόμη μια φορά, τη Γερμανία με επικεφαλής τους Μέρκελ και Σόιμπλε, ένα εκρηκτικό και καταστροφικό δίδυμο, ετοιμάζουν τη μεγάλη, την αέναη επίθεση ενάντια στην ανθρωπότητα, με τελικό στόχο την πλήρη υποταγή όλων των λαών, την πλήρη κατάργηση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας των Λαών, και την επιστροφή στη δουλεία.
Έχοντας καταφέρει μέσα από τη διαφθορά και τη διαπλοκή να έχουν παντού εκβιαζόμενους ή πληρωμένους υπαλλήλους τους σε όλα τα επίπεδα εξουσίας συγκεντρώνουν με απίστευτη ταχύτητα τον πλούτο στα χέρια τους. Ήδη έχουν βάλει τον παγκόσμιο χάρτη στο τραπέζι και χωρίζουν σε ζώνες επιρροής και εξουσίας, κράτη και ηπείρους, έχοντας δημιουργήσει σε όλη τη γη θύλακες πολεμικών επιχειρήσεων και συνθήκες εξαθλίωσης.
Με πρότυπο τις θεωρίες του Φρίντμαν και της σχολής του Σικάγο, καιμε το δόγμα του ΣΟΚ βασική αρχή ξεπέρασαν σε κυνισμό ακόμη και τους μέντορές τους. Ρέιγκαν και Θάτσερ φαντάζουν σοσιαλιστές μπροστά στην σημερινή επιθετικότητα του παγκόσμιου τραπεζικού λόμπι.
Ο σκοτεινός ρόλος που παίζουν οι τραπεζίτες φαίνεται και στη γειτονιά μας από τα όσα καταγγέλλονται στην Κύπρο για το ρόλο του κεντρικού τραπεζίτη αλλά και για όσα έχουν καταγγελθεί για το ρόλο που παίζει ο Έλληνας κεντρικός τραπεζίτης. Για όσα πράττει ο σημερινός υπουργός Οικονομικών και εξέχων μέλος του τραπεζικού λόμπι και βέβαια για όσα έπραξε ο τελευταίος Πρωθυπουργός, ο Παπαδήμος, πρώην κεντρικός τραπεζίτης… Κατά ένα περίεργο τρόπο οι τρεις τελευταίοι συνδέονται με τη διακυβέρνηση Σημίτη…
Στην Ελλάδα, ο κατ’ όνομα υπουργός Οικονομικών, ενώ θριαμβολογούσε πριν λίγους μήνες για την συγχώνευση Εθνικής-Eurobank, μόλις έδωσαν εντολή οι τροϊκανοί για παύση της συγχώνευσης γιατί δε βόλευε στη σημερινή συγκυρία το παγκόσμιο τραπεζικό λόμπι, έτρεξε να ακυρώσει τη συγχώνευση. Βέβαια είναι γνωστό ότι η Ελληνική κυβέρνηση είναι πλήρως υποταγμένη στο δόγμα: «ναι σε όλα»!
Δε θα κουράσω με αναφορές σε παγκόσμιους τραπεζικούς κολοσσούς ή σε γνωστά ονόματα της διεθνούς τοκογλυφίας και το ρόλο που έπαιξαν στην εξαθλίωση χωρών ή κατά τη διάρκεια πολέμων. Είναι εξάλλου γνωστά.
Έτσι όπως οδηγούνται τα πράγματα θα πρέπει άμεσα να σταματήσουμε τους τραπεζίτες και τα οικονομικά λόμπι που έχουν ξεπεράσει τα όρια κάθε ηθικής αξίας πάνω στη γη. Η ικανοποίηση τους από τις επιλογές τους, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την αρρωστημένη ικανοποίηση των πρωταγωνιστών του έργου του ντε Σαντ «εκατόν είκοσι ημέρες στα Σόδομα»

Σταματήστε τους τραπεζίτες. Σώστε τον καπιταλισμό από αυτούς τους παγκόσμιους δήμιους κρατών και Λαών. Η απληστία τους έχει ξεπεράσει και την πιο νοσηρή φαντασία.

Στάθης Διομήδης

Ευρωπαϊκός καπιταλισμός της κλοπής, της ληστείας, της ανομίας.

Ένα από τα παράξενα παιχνίδια της ιστορίας είναι να ενσωματώνει σε νέες καταστάσεις παλιές διαδικασίες. 

Στην εποχή της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, προωθείται ως εκσυγχρονιστική πολιτική η μνημονιακή κατάργηση δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για πολιτική επιστροφής των εργασιακών σχέσεων στην εποχή του 19ου αιώνα, ακόμα και πιο πίσω, σε εκείνη της πρωταρχικής συσσώρευσης.Η πρωταρχική συσσώρευση είναι η πρώτη περίοδος γέννησης του καπιταλισμού. Τότε οι χώρες ιδρύονταν, επεκτείνονταν και δημιουργούσαν αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες κλέβοντας και ληστεύοντας λαούς και εδάφη.
Η βία του κεφαλαίου, η απάτη, ο φόνος, η κυριαρχία της ανομίας, ήταν τα θεμέλια γέννησης του πειρατικού καπιταλισμού.
Στη συνέχεια, στη δεύτερη περίοδο, κατασκευάστηκαν ειδικοί θεσμοί και υπήρξαν ρυθμίσεις για τη διασφάλιση και νομιμοποίηση των κερδών.
Η εποχή της «κανονικής» καπιταλιστικής συσσώρευσης είχε αρχίσει.
Στην ιστορία του ανεπτυγμένου πια καπιταλισμού, συναντάμε δεκάδες παραδείγματα, όπου ενσωματώνει στοιχεία και διαδικασίες από εκείνη την μακρινή περίοδο της πρωταρχικής συσσώρευσης.
Το βιομηχανικό έγκλημα του ναζισμού σε βάρος Εβραίων και Ρόμα, η νεοαποικιοκρατία, οι πόλεμοι λόρδων στην μαύρη Αφρική είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις τέτοιας «επιστροφής».
Σήμερα το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, το Βερολίνο και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών επιβάλλουν στις «Αποικίες Χρέους» και ενσωματώνουν στην ίδια την ΕΕ, μεθόδους πρωταρχικής συσσώρευσης.
Δεν υπάρχουν, πλέον, για τον αχαλίνωτο καπιταλισμό «ιερά και όσια», όπως είναι η ιδιοκτησία και τα κοινωνικά δικαιώματα.
Δεν υπάρχουν κανόνες που να τηρεί, όπως συμβαίνει με το κούρεμα των καταθέσεων που βαπτίστηκαν «επενδύσεις».
Ο αναδυόμενος αυταρχικός καπιταλισμός δεν έχει πλέον κανέναν ενδοιασμό να λειτουργήσει με τη χρήση και μεθόδων από τις πλέον βάρβαρες εποχές του καπιταλισμού της πρωταρχικής συσσώρευσης. Να κλέβει με αυτές η ντόπια Ολιγαρχία τους εργαζόμενους και ο ευρωπαϊκός βορράς το Νότο. Μόλις ολοκληρωθεί η περίοδος των νέων λεηλασιών, θα έρθει η επόμενη περίοδος διασφάλισής των κερδών.
Στο χέρι μας είναι να μην αφήσουμε να γίνουν όλα αυτά.
ΝΙΚΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ

Ramnousia

Αφοπλίστε την τηλεόραση

Αρθρογράφος: Βασίλης Μουλόπουλος

Ζούμε μια εθνική σχιζοφρένεια. Ζούμε σε μια Ελλάδα που βυθίζεται όλο και περισσότερο στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην απελπισία, στην ταπείνωση. Και σε μια Ελλάδα τηλεοπτικού σουρεαλισμού, όπου τίποτε από αυτά δεν υπάρχει. Όπου η εικονική πραγματικότητα κυριαρχεί σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής, από τους οίκους της πολιτικής έως τις οικίες των πολιτών, παραμορφώνοντας την «πραγματική πραγματικότητα».

Η τηλεόραση έπαψε να είναι μέσο, εικόνα, απέκτησε αυθυπαρξία, είναι Η πραγματικότητα, Η εξουσία, Η πολιτική. Το μέσο είναι το μήνυμα, όπως έλεγε ο Μακ Λούαν.

Δεν είναι μόνο τα δελτία ειδήσεων που κατευθύνουν συνειδήσεις και ψήφους, αλλά η παρουσίαση της ζωής, η οποία σε όλες τις «πλευρές» της -από τις εκπομπές μαγειρικής ώς τα τοκ σόου, από τις ενημερωτικές εκπομπές ώς τα σίριαλ και τις τηλεπαρουσιάστριες του καναπέ και του κουτσομπολιού- μεταδίδεται στον τηλεθεατή επεξεργασμένη και μεταποιημένη.

Είναι ο κυρίαρχος τόπος διαμόρφωσης της ιδεολογικής, κοινωνικής και πολίτικης συναίνεσης.

Η πλατεία που παράγει ιδεολογία, πολιτική και άρα εξουσία.

Στοχεύει στο να εγκλωβίσει τα μυαλά των πολιτών στη μοναδική πολιτική, τη μοναδική οικονομία, στην κυρίαρχη ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού.

Να περάσουν στη συνείδηση των ανθρώπων ότι η παγκοσμιοποίηση, η ελεύθερη αγορά αποτελούν μονόδρομο. Αποστολή τους είναι να καταστέλλουν τις κοινωνικές συγκρούσεις, να υπονομεύουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, να διαμορφώνουν κλίμα ιδεολογικής και πολιτικής συναίνεσης στην κοινωνία.

Η τηλεόραση έχει γίνει ο παραμορφωτικός καθρέφτης στον οποίο η Ελλάδα οφείλει να αναγνωρίζει τον εαυτό της. Μια ύπουλη πολεμική μηχανή στα χέρια της κυρίαρχης τάξης.

Όσο η κρίση διογκώνεται, όσο τα κινήματα αμφισβήτησης πολλαπλασιάζονται, όσο η ταξική πάλη οξύνεται, τόσο αυτή η πολεμική μηχανή θα γίνεται πιο ωμή και πιο επιθετική.

Θα συκοφαντεί, θα διαστρεβλώνει, θα υποκρύπτει, θα αλλοιώνει.

Θα ξεπλένει συνειδήσεις και θα κάνει πλύση εγκέφαλου στους ανθρώπους.

Θα εκφοβίζει, θα διαβάλλει και θα απειλεί.

Με λίγα λόγια θα είναι ταυτόχρονα ο κατ’ εξοχήν μηχανισμός χειραγώγησης και καταστολής.

Θα υποστηρίξουν πολλοί ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε τα πολιτικά σίριαλ. Σύμφωνοι, αλλά υπάρχει ακόμη ένα είδος εθισμού, ένα είδος voyeurisme στους τηλεθεατές.

Μήπως όμως είναι η ώρα το τέλος του σίριαλ να το δώσουν οι πολίτες της τηλεδημοκρατίας; Αν πατούσαμε το κουμπί που σβήνει την τηλεόραση σε κάθε επανάληψη του χιλιοπαιγμένου και χιλιοστημένου πολιτικού σόου;

Αυτή και αν ήταν μια λαϊκή εξέγερση, μια μαζική διαμαρτυρία, μια class action, όπως θα έλεγαν οι ενώσεις των πολιτών, απέναντι στα τοξικά προϊόντα της τηλεπαραμόρφωσης: μείωση τηλεθέασης, μείωση των δεικτών αποδοχής, μείωση των εσόδων – οικονομικών και πολιτικών.

Η ΑΥΓΗ, 14/4/2013

ΠΗΓΗ

Οι αλήθειες...της Μπούντεσμπανκ για τον Ευρωπαϊκό Νότο

  Σύντομη Περιγραφή:

Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και μέσω αυτών και πολλά ελληνικά, έσπευσαν προ ημερών να «υιοθετήσουν» την είδηση, ότι σύμφωνα με έκθεση της Μπούντεσμπανκ οι Ισπανοί είναι πλουσιότεροι από τους Γερμανούς(!). Η στόχευση της είδησης προφανής. Αφού οι Ευρωπαίοι του νότου είναι πλουσιότεροι από τους «δουλευταράδες»Γερμανούς, τι χρειάζονται τα πακέτα διάσωσης; Να σωθούν μόνοι τους…

 

 Μωυσής Λίτσης

 

Xωρίς πολλά-πολλά τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και μέσω αυτών και πολλά ελληνικά, έσπευσαν προ ημερών να «υιοθετήσουν» την είδηση, ότι σύμφωνα με έκθεση της Μπούντεσμπανκ οι Ισπανοί είναι πλουσιότεροι από τους Γερμανούς(!).

 

Η στόχευση της είδησης προφανής.Αφού οι Ευρωπαίοι του νότου είναι πλουσιότεροι από τους «δουλευταράδες»Γερμανούς, τι χρειάζονται τα πακέτα διάσωσης; Να σωθούν μόνοι τους…, υπονοώντας ότι ίσως χρειαστεί να κουρευτούν οι «πλούσιες» καταθέσεις τους. Η είδηση άλλωστε όχι τυχαία κυκλοφόρησε στο απόγειο της κρίσης στην Κύπρο και της συζήτησης αν υπάρχει κίνδυνος να κουρευτούν κι’ άλλοι…

 

Δύο μελετητές του London School of Economics, σε ειδικό μπλογκ που φέρει τον εύγλωττο τίτλο « η Ευρωπαϊκή Κρίση στον Τύπο»( http://blogs.lse.ac.uk/eurocrisispress/ [3]) αποκαθηλώνουν τα επιχειρήματα της Μπούντεσμπανκ και έρχονται να υπενθυμίσουν το πόσο εύκολα διάφορες ειδήσεις γίνονται «αλήθεια» για να δικαιολογηθούν εντυπώσεις και συμφέροντα στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης.

 

Όπως επισημαίνεται στο εν λόγω μπλογκ, η Μπούντεσμπανκ χρησιμοποίησε για να συγκρίνει τον πλούτο μεταξύ Ισπανών και Γερμανών, μία έρευνα για τα ισπανικά νοικοκυριά του 2008(!),σύμφωνα με την οποία το 89,2% του πλούτου των Ισπανικών νοικοκυριών συνδέονταν με την αγορά ακινήτων. Από το Μάρτιο του 2008 όμως, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Standard & Poor’s οι τιμές των ακινήτων στην Ισπανία έχουν μειωθεί κατά 26% και αναμένεται να πέσουν κατά 20% επιπλέον. Με άλλα λόγια ήδη ο εμφανιζόμενος πλούτος των Ισπανών είναι κατά πολύ μικρότερος από αυτόν που θεωρητικά κατείχαν το 2008.

 

[4] Η μελέτη της Μπούντεσμπανκ δεν λαμβάνει επίσης και άλλες παραμέτρους όπως το γεγονός ότι οι Γερμανοί πολίτες χαίρουν υψηλότερων υπηρεσιών και συντάξεων από ότι οι πολίτες του νότου. Γενικά η ιδιοκτησία σπιτιών στη Γερμανία είναι κατά πολύ μικρότερη(44,2%) από ότι σε άλλες χώρες. Στη Γαλλία είναι 57,9%, στην Ιταλία 68,4% και στην Ισπανία 82,7%,γεγονός που έχει να κάνει και με την ιδιοσυγκρασία λαών-στη χώρα μας είναι γνωστό το άγχος των οικογενειών να αφήσουν ένα «σπιτάκι» στα παιδιά τους- όσο και με το γεγονός ότι οι τράπεζες εκμεταλλευόμενες τον πόθο για κατοικία κερδοσκόπησαν μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, δημιουργώντας την περίφημη φούσκα στην αγορά ακινήτων της Ισπανίας, η οποία κατέρρευσε με τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008. «Εξαιτίας αυτών των διαρθρωτικών και πολιτισμικών διαφορών μία σύγκριση του πλούτου των νοικοκυριών μοιάζει με το να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια», γράφουν χαρακτηριστικά οι δύο μελετητές.

 

Μία άλλη ενδιαφέρουσα παράμετρος του άρθρου των μελετητών του London Schools of Economics, είναι το πώς, τα γερμανικά κυρίως μέσα ενημέρωσης, έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τα αμφιβόλου εγκυρότητας ευρήματα της μελέτης της Μπούντεσμπανκ,προκειμένου να ρίξουν νερό στο μύλο των στερεοτύπων περί «καλοζωισμένων» νοτίων που περιμένουν από τον Γερμανό φορολογούμενο να τους βοηθήσει. Παραδόξως μάλιστα η έκθεση της Μπούντεσμπακ δεν έτυχε άκριτης υποδοχής από εφημερίδες όπως η Μπιλντ, που υποδαυλίζει συχνά τα γερμανικά στερεότυπα για τον ευρωπαϊκό νότο, αλλά από εφημερίδεςκύρους, όπως η Frankfurter Rundschau ή η Die Welt, που έσπευσαν να προβάλλουν την έκθεση με τίτλους όπως «οι Ισπανοί πλουσιότεροι από τους Γερμανούς».

 

Το περιοδικό «Der Spiegel» σχολιάζοντας την απόφαση για το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο έγραφε: «Κανείς στις χώρες που έχουν πληγεί από την κρίση δεν περίμενε μέχρι τώρα ότι θα υπάρξει περικοπή στον πλούτο(για την επίλυση της κρίσης). Αλλά γιατί όχι; Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Μπούντεσμπανκ, οι Ισπανοί είναι πλουσιότεροι από τους Γερμανούς». Με άλλα λόγια μέρος των διεθνών ΜΜΕ, κυρίως γερμανικών, χρησιμοποίησε τα ευρήματα της Μπούντεσμπανκ για να δημιουργήσει κλίμα υπέρ πιθανού κουρέματος και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης(π.χ. Ισπανία), αφήνοντας να νοηθεί ότι αφού οι Ισπανοί(και άλλοι νότιοι) είναι πλουσιότεροι από τους Γερμανούς δεν έγινε και τίποτα να θυσιάσουν λίγο από τον πλούτο τους…

 

[5] Στόχος της μελέτης της Μπούντεσμπανκ ήταν ασφαλώς να ενισχύσει τις φωνές στη Γερμανία που τάσσονται κατά των πακέτων διάσωσης, θεωρώντας του νότιους «διεφθαρμένους», «τεμπέληδες» και «ύποπτα πλουτήσαντες».Η Μπούντεσμπανκ και οι υποστηρικτές της, ξεχνούν ωστόσο, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το άρθρο των μελετητών του London School of Economics, ότι τα πακέτα διάσωσης δεν έσωσαν υπερχρεωμένα νοικοκυριά, αλλά υπερχρεωμένες τράπεζες, των οποίων το ιδιωτικό χρέος έγινε αυτόματα δημόσιο,στο όνομα υποτίθεται της αναγκαίας οικονομικής εξυγίανσης.

 

«Τα νοικοκυριά του ευρωπαϊκού νότου δεν διασώθηκαν. Οι χρεοκοπημένες τράπεζες διασώθηκαν ή εφόσον οι κυβερνήσεις ανέλαβαν τα χρέη των τραπεζών, τα κράτη διασώθηκαν», γράφουν.

 

Εμείς θα προσθέταμε μία ακόμη παράμετρο, μιας και έχει ανοίξει μία ξεχασμένη από τα παλιά συζήτηση: το χάσμα μεταξύ κέντρου και περιφέρειας. Το γεγονός, ότι τα βιομηχανικά κράτη οφείλουν τον πλούτο τους σε μεγάλο βαθμό στην επί χρόνια εκμετάλλευση του πλανήτη μέσω της αποικιοκρατίας και της εξασφάλισης φθηνών πρώτων υλών. Η δε Γερμανία,οδηγήθηκε στο θαύμα, χάρη στη διαγραφή χρεών και την εδραιωμένη μετά τον πόλεμο αντίληψη των δυτικών συμμάχων, περί αποφυγής του λάθους της συνθήκης των Βερσαλλιών…Για να μην αναφερθούμε στη μαζική μετανάστευση λόγω… φτώχειας των «νοτίων»,συμβάλλοντας στην ανοικοδόμηση επιχειρήσεων, με σκοτεινό μέχρι σήμερα ρόλο στην άνοδο του ναζισμού και την καταλήστευση περιουσιών ανθρώπων και εθνών. *Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η ΕΛΛΑΔΑ αύριο" 09/04/2013

''...γιατί τούτη η κολασμένη θύελλα που σκοτώνει, καθώς λένε, και νεκρούς;''

Σύντομη Περιγραφή: 

Παναγιώτης Μαυροειδής

Πως γίνεται, εν μέσω ενάμισι εκατομμυρίων ανέργων, άπειρων φτωχών και ταπεινωμένων και μιας βαθειάς κρίσης ενός καπιταλισμού που είναι όλο και πιο κατονομάσιμος για τις ευθύνες τους και αναγνωρίσιμος στις βάρβαρες μεθόδους του, η αριστερά, να αγκομαχά να βρει τον ''εύκολο δρόμο'' που θα προσπερνά την τραχύτητα του εργατικού λαϊκού ξεσηκωμού και να γλιστρά συνεχώς στο μονοπάτι της προσαρμογής στους συσχετισμούς και της ανυποληψίας;

 

TO  συνέδριο του ΚΚΕ τελείωσε και μάλιστα λίγο πριν την ώρα του. Οι γνώμες για τη συζήτηση που έγινε εκεί, ποικίλουν. Το ίδιο και η στάση απέναντι στη μια ή την άλλη άποψη που διατυπώθηκε  στον δημόσιο ή υπόκωφο διάλογο της ιστορικότερης δύναμης κομμουνιστικής αναφοράς. Υπάρχει όμως και μια διαπίστωση που θα αποδεικνύεται όλο και πιο κοινή: Όλα αυτά, δε βγήκαν από το πουθενά, αλλά από την απαιτητική σημερινή πραγματικότητα που απαιτεί, προσβλέπει, αλλά και θα κρίνει πολύ αυστηρά την αριστερά, πολύ δε αυστηρότερα την επαναστατική.

 Όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις, θαρρείς και στροβιλίζονται και αποκτούν επικίνδυνη δυναμική  μέσα  σε μια χύτρα, πάνω σε μια φωτιά ολοκόκκινη και βουερή που ρωτάει δυνατά:

«Μα πως εσείς κομμουνιστές και επαναστάτες για τη μεγάλη ώρα, αυτή ακριβώς τη στιγμή, φοβάστε να αναμετρηθείτε με το απαιτητικό παρόν και αναζητείτε παρηγοριά είτε στο ‘’παλιό καλό παρελθόν’’ είτε στο ‘’σίγουρα φωτεινό μέλλον’’;»  

Και είναι μια κοινωνική φωτιά, πάνω σε ένα ευρύτερο πυρακτωμένο έδαφος κοινωνικής καταστροφής και κρίσης, που νομίζεις πως μπορεί εξ ίσου να προσδώσει μια απίστευτη ενέργεια απογείωσης στις αριστερές απελευθερωτικές ιδέες, όσο και να κάψει όσους μιλούν στο όνομά τους, αλλά φοβούνται να αναμετρηθούν με τις απαιτήσεις και προϋποθέσεις τους.

Στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μικρότερη η ένταση της συζήτησης. Σφιγμένα  τα στομάχια και εκεί, κάθε φορά που είναι να μιλήσει ένας επώνυμος και να αρχίσει να αραδιάζει περί αριστερής δημοσιονομικής προσαρμογής, πετυχημένης πολιτικής Ομπάμα, σώφρονος εκσυγχρονιστικής γραμμής Καραμανλή και εσχάτως για το ενιαίο αντιμνημονιακό μέτωπο με τον Καμένο. Γιατί αλήθεια,  όσο ψηλώνει εκλογικά αυτή η μεταρρυθμιστική αριστερά, άλλο τόσο κονταίνει η αύρα της και λειαίνεται το δόρυ της;

Μα και στην αντικαπιταλιστική αριστερά, παρά την πείσμονα αντοχή της και επιμονή της στον επαναστατικό δρόμο, δεν περισσεύουν τα χαμόγελα… Φαίνεται ολοκάθαρα πως η κατάδειξη της ανθρωποβόρας κρίσης του σύγχρονου καπιταλισμού, δεν δικαιώνει αυτόματα ένα αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, αλλά με εξίσου πιεστικό τρόπο ωθεί αγωνιστές σε κρυφά μονοπάτια ‘’επιβίωσης και σωτηρίας’’, έως ότου περάσει η μπόρα. Η ομολογημένη  στρατηγική αδυναμία της  κοινοβουλευτικής -και εν τέλει συστημικής αριστεράς-, κάθε άλλο παρά σηματοδοτεί απαραίτητα την αντεπίθεση της επαναστατικής πολιτικής και των ανατρεπτικών ιδεών, αλλά  διαμορφώνει και το υπόστρωμα των μειωμένων προσδοκιών και αναδεικνύει για άλλη μια φορά την τέχνη του εφικτού και του ελάχιστου, με την απαραίτητη καταδίκη μιας φαντασιακής ‘’καθαρότητας’’.

Δε θα έπρεπε λοιπόν η κοινωνία να εξεγερθεί και μαζί της δεν είναι άραγε ‘’φυσικός νόμος’’, οι κοινωνικές και πολιτικές πρωτοπορίες, να τραβάνε, η κάθε μία με τον τρόπο της, όλο και πιο αριστερά; Πως γίνεται, εν μέσω ενάμισι εκατομμυρίων ανέργων, άπειρων φτωχών και ταπεινωμένων και μιας βαθειάς κρίσης ενός καπιταλισμού που είναι όλο και πιο κατονομάσιμος για τις ευθύνες του και αναγνωρίσιμος στις βάρβαρες μεθόδους του, η αριστερά, να αγκομαχά να βρει τον ''εύκολο δρόμο'' που θα προσπερνά την τραχύτητα του εργατικού λαϊκού ξεσηκωμού και να γλιστρά συνεχώς στο μονοπάτι της προσαρμογής στους συσχετισμούς και της ανυποληψίας;

Η συζήτηση αναγκαία πάνω σε αυτά. Η ενοχοποίηση των απαντήσεων αχρείαστη. Ο διάλογος πρέπει να είναι ευρύς, συντροφικός, χωρίς απαγορευμένες ζώνες και αυτολογοκρισία.

Ας μας επιτραπεί να επιστρατεύσουμε λίγο τον Μπέρτολτ Μπρέχτ και τον μαγικό του τρόπο να συζητάει θέτοντας τα ερωτήματα.

Αναρωτιέται λοιπόν σε ένα πολιτικό του κείμενο ο μεγάλος στοχαστής, που φέτος αναστήθηκε πολλαπλά και πάλι στις θεατρικές αίθουσες, μέσα από διάφορα έργα του:

‘’Δεν θα έπρεπε η ανθρωπότητα, μπροστά στις τόσες μηχανές και τεχνικές προόδους που της ευκολύνουν τη ζωή, να νιώθει το ρόδινο φως, το δροσερό πρωινό αγέρι να σημαίνει τον ερχομό ευλογημένων εποχών; Γιατί, λοιπόν, είναι όλα τριγύρω τόσο γκρίζα, γιατί τούτη η κολασμένη θύελλα που σκοτώνει, καθώς λένε, και νεκρούς;’’

Ευθύς αμέσως θα δώσει την δική του απάντηση:

‘’Όταν η κυρίαρχη τάξη σαπίζει, τότε η σαπίλα κυριαρχεί.’’

Ο ορισμός της απαισιοδοξίας ή μήπως ένα βολικό άλλοθι; Και οι δύο αναγνώσεις μπορούν κάλλιστα να υπάρξουν, μαζί και με πολλές άλλες. Ο Μπρεχτ όμως δεν αφίσταται ποτέ από  τις δεσμευτικές και στρατευμένες απαντήσεις, παίρνοντας όλο το ρίσκο. Σκαλίζει και βαθαίνει τα ερωτήματα, προτιμά  να διαβάσει αντί να παραγγείλει την πραγματικότητα, καλεί σε αυτοκριτική εξέταση και αναστοχασμό  πάνω στους δρόμους δράσης για να έρθουν οι ‘’ευλογημένες μέρες’’, κόντρα στην ‘’κολασμένη θύελλα’’.

Γράφοντας σε μια συγκεκριμένη εποχή όπου:

«κανένας υλιστής δεν θα περίμενε, πως οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές θέσεις του προλεταριάτου θα μπορούσαν να ανατραπούν τόσο βίαια, όπως τις ανέτρεψε ο φασισμός και οι ιδέες των προλετάριων, οι ιδέες που δημιουργούνται από την κοινωνική τους θέση, θα έμεναν άθικτες»,

δεν διστάζει να διαπιστώσει:

«Βέβαια, ούτε ένας ακέραιος επαναστάτης δεν αποπροσανατολίστηκε με την επικράτηση του φασισμού - ούτε ένας όμως δεν άφησε και τις απόψεις του χωρίς επανεξέταση. Πιο ανεπηρέαστοι μπορεί να έμειναν εκείνοι που θεωρούσαν τον εαυτό τους οικοδόμο του κομμουνισμού, που περίμεναν τον κομμουνισμό σαν «επόμενο» κοινωνικό σχηματισμό και θεωρούσαν το προλεταριάτο σαν την τάξη που θα τον «πραγματοποιούσε». Είδαν το φασισμό - να λοιπόν που ο κομμουνισμός δεν ήταν «ο επόμενος» σχηματισμός! Το περίμεναν λοιπόν να έρθει. Από προφήτες του αύριο έγιναν, απλούστατα, του μεθαύριο».

Σήμερα, δεν είναι σε πρώτο πλάνο, η πολιτική μορφή του φασισμού, ως βασική έκφραση της αστικής στρατηγικής για εκμηδενισμό της εργατικής τάξης και του κινήματός της, παρά το γεγονός ότι οι φασίστες έχουν σκάσει μύτη. Ζούμε όμως στο κοινωνικό πεδίο ένα κανιβαλισμό επιστροφής στο 1900 και σε πολιτικό επίπεδο μια απόλυτη υπε-αντιδραστική στροφή σε όλες τις σφαίρες της δημόσιας ζωής. Μια πραγματική κοινωνική και πολιτική αντεπανάσταση βάθους. Είναι μια εποχή στην οποία  αναπτύσσεται ξανά και θα δοκιμαστεί σκληρά η χρόνια θεωρία του ιδιότυπου αριστερού ‘’κοινωνικού αυτοματισμού’’: Αφού έχουμε κρίση και όξυνση των προβλημάτων, ο κόσμος εκφράζει δυσαρέσκεια και  η δυσαρέσκεια δε μπορεί παρά να πάει προς τα αριστερά. Μαζικά, αυθόρμητα, καθολικά, πλειοψηφικά, ειρηνικά. Με σχεδόν αναπόδραστη εξέλιξη μια πολιτική στροφή, με αξιοποίηση των ίδιων των σημερινών πολιτικών θεσμών του συστήματος και πάνω από όλα του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης.  Από το μικρό στο μεγάλο και από εκεί στο μεγαλύτερο, από ρήξη σε ρήξη, λίγο- λίγο αρχικά, μισό -μισό στη συνέχεια, ώσπου να αλλάξουν καθολικά τα πράγματα, όταν οι ποσοτικές σωρευτικές αλλαγές, θα οδηγήσουν ώριμα  σε μια ποιοτική μεταβολή, χωρίς επαναστατικές περιπέτειες. Αυτή περίπου είναι η συλλογιστική και ξεχειλίζει από παντού μέσα στην συζήτηση της αριστεράς.

Εδώ η προαναφερθείσα σκέψη του Μπρέχτ, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη, όταν μάλιστα  θέτει προκλητικά το ερώτημα:

‘’Εκείνοι όμως, που πρότειναν τον κομμουνισμό, απλούστατα, σαν λύση πολύ συγκεκριμένων προβλημάτων, και σκέφτονταν να τον εφαρμόσουν αξιοποιώντας υπαρκτές, πολύ συγκεκριμένες δυνατότητες, αναγκάστηκαν να βάλουν στον εαυτό τους το ερώτημα: μήπως παράβλεψαν ορισμένες άλλες διεξόδους; Μήπως δεν πρόσεξαν ορισμένες άλλες δυνατότητες; Μήπως λοιπόν απατήθηκαν στο ερώτημα, ποιες είναι οι βασικές δυνάμεις που κινούν τους λαούς;’’.

Δεν πέρασε πολύ καιρός από τότε που κυρίαρχη αντίληψη ήταν το ‘’ναι ή όχι στο μνημόνιο;’’, βάζοντας κάτω από το χαλί τα ερωτήματα που αφορούσαν τη θέση της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ που επέβαλλε τα μνημόνια, αλλά και τις διπλά αρνητικές συνέπειες μιας αδυσώπητης καπιταλιστικής κρίσης και αντιδραστικής αναδόμησής του συστήματος,  που σαρώνει καταχτήσεις αιώνων. ‘’Θα έρθουν αυτά στην ώρα τους, ήταν η απάντηση’’… Το λιγότερο είναι που αυτή περιορισμένη οπτική δεν διέκρινε τον κίνδυνο του εγκλωβισμού σε μια πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, που αναζητεί να τετραγωνίσει σήμερα τον κύκλο. Οι  λύσεις διαπραγμάτευσης ‘’εκτός των μνημονίων και εντός ευρωζώνης’’, γελοιοποιήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ στην Κύπρο εκπαραθυρώνοντας μια ‘’αριστερή κυβέρνηση’’ και ξεφτιλίζοντας τη συντηρητική διάδοχή της. Το σπουδαιότερο και διδακτικότερο είναι να βλέπεις αυτές τις ‘’άλλες διεξόδους’’, στο πρόσωπο της αντισυστημικής αντικοινοβουλευτικής αντι-μνημονιακής ρητορείας της ναζιστικής Χρυσής Αυγής και στα κούφια αντι-μερκελικά λόγια του Γ. Τράγκα. Θα αντικαταστήσουμε σήμερα την προηγούμενη  φενάκη με το ‘’ναι ή όχι στο ευρώ;’’, θεωρώντας το αντικαπιταλιστικό πρόταγμα αχρείαστο; Ή μήπως, ακόμη χειρότερα, θα αναβάλουμε για μια ακόμη φορά το πάντα άλυτο ζήτημα της οργάνωσης των εργαζομένων, του προσανατολισμού για  άνοδο της ταξικής πάλης σε πολιτικό επίπεδο με στόχευση την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, στο όνομα μιας άμεσης λύσης ‘’αντιμνημονιακής’’ κυβερνητικής λύσης; Το έχει μάλλον τάμα η ελληνική αριστερά, να θεωρεί απώτατη έκφραση της στρατηγικής της το ζήτημα της κυβέρνησης, ενώ  το ζήτημα της εξουσίας, μονίμως να το θεωρεί ‘’εκτός ατζέντας’’, να αρνείται τη συζήτηση στον παρόντα χρόνο και διαρκώς να κάνει αυτοκριτική για χαμένες ευκαιρίες στο παρελθόν…

Είναι πραγματικά παράδοξο σε εποχή ανοιχτής αστικής αντεπανάστασης απέναντι ακόμη και στα  βήματα της αστικής τάξης  του προηγούμενου αιώνα, να θεωρείται άτοπη η αναζήτηση μιας επαναστατικής πολιτικής ή να αντικαθίσταται η τελευταία με την επαναστατική επαγγελία του αψεγάδιαστου μέλλοντος έναντι της βρομοδουλειάς του παρόντος.

Εδώ, θα μας χρειαστεί και πάλι ο Μπρέχτ, που θα μας υπενθυμίσει ότι η επανάσταση δεν είναι θέμα φράσης, αλλά σύνθετη κοινωνική και πολιτική διαδικασία, που απαιτεί  σκεπτόμενους μαχητές και όχι ντελάληδες, επαναστατικές πρωτοπορίες της ευρύτερης κοινωνικής κίνησης και όχι αποσπασμένους τηλεγραφητές.

Ας δούμε ορισμένες πολύτιμες σκέψεις του.

‘’Καθένας  που έχει μελετήσει μια επαναστατική εξέγερση, γνωρίζει πόσες εσωτερικές δυσκολίες μια μάζα συναντά για να εξεγερθεί. Μόνο στην ανάγκη ρίχνεται ο άνθρωπος στο άγνωστο. Η μεγαλόπρεπη φράση «το προλεταριάτο δεν έχει να χάσει παρά τις αλυσίδες του» ισχύει σαν ιστορική προοπτική και για ολόκληρη την εργατική τάξη συνολικά. Ομως, η εσωτερική ιστορία μιας επανάστασης δεν βρίσκεται τάχα ακριβώς στο ότι το προλεταριάτο - οι προλετάριοι δηλαδή - αποφασίζουν να δράσουν σαν τάξη; Στη διαδικασία αυτή πολλά έχουν να χάσουν, και πολλά να ριψοκινδυνέψουν. Αξιοπρόσεκτο είναι, πως εδώ η ίδια η ζωή θεωρείται το πιο τελευταίο, το λιγότερο σημαντικό από όλα. Συχνά την βάζουν σε κίνδυνο πολύ πιο εύκολα, παρά ένα φτωχικό σπιτάκι. Οταν η άρχουσα τάξη κλονίζεται, συνήθως οι καταπιεζόμενοι κλονίζονται, στην αρχή, μαζί της. (…) Γι' αυτό, πρέπει η ίδια η εξέγερση να πάρει κάποιον επιχειρησιακό χαρακτήρα. Να γίνει μια οργανωμένη επιχείρηση, όπου οι μάζες θα αναγνωρίσουν στοιχεία της καθημερινής τους ζωής. Να γίνει λοιπόν λογική, για να τις αγκαλιάσει.’’

Να λοιπόν που η επαναστατική φωνασκία δεν αποτελεί, στην πραγματική ζωή και ταξική πάλη, το αντίδοτο, στον τακτικισμό, στον καιροσκοπισμό και στην αναζήτηση ‘’εύκολων λύσεων’’ εντός συστήματος ‘’ως πρώτο βήμα και έχει ο θεός’’. Το ερώτημα δεν είναι ‘’τακτική ή στρατηγική;’’ σα να διαλέγεις μενού, αλλά ‘’ποια τακτική, ποια στρατηγική, ποια η σύνδεσή τους, ποια επαναστατική πολιτική;’’ τελικά. Η διαμόρφωση μιας αντικαπιταλιστικής πολιτικής στρατηγικής ως ενότητας βασικών στόχων και μέσων επιβολής της, είναι ο σκληρός δρόμος της διαμόρφωσης του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου ανατροπής και αντικαπιταλιστικής επανάστασης προς μια σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική. Έτσι ώστε η επαναστατική προοπτική να φαίνεται ‘’λογική’’ και σε αυτήν  οι εργαζόμενοι να ‘’αναγνωρίσουν στοιχεία της καθημερινής τους ζωής’’.

Ογδόντα περίπου χρόνια πριν αυτά τα γραπτά του Μπρεχτ, ένας άλλος δάσκαλος, ο Κάρλ Μάρξ, συνέταξε μαζί με γερμανούς συντρόφους τους ένα  πρόγραμμα- μόλις μίας σελίδας!- για τις ‘’απαιτήσεις του κομμουνιστικού κόμματος στη Γερμανία’’, με άμεσα συνολικά και οικονομικά μέτρα καθολικής ισχύος. Στον επίλογο σημείωνε:

‘’Είναι προς το συμφέρον του γερμανικού προλεταριάτου, της μικροαστικής και της αγροτικής τάξης, να εργαστούν με όλη την ενέργεια τους για την επιβολή των αναφερθέντων μέτρων. Διότι μόνο μέσα από την πραγματοποίηση τους μπορούν τα εκατομμύρια [ανθρώπων], τα οποία μέχρι τώρα στη Γερμανία υπόκειντο σε εκμετάλλευση από έναν μικρό αριθμό και τα οποία θα επιδιωχθεί να παραμείνουν υπό καθεστώς καταπίεσης, να καταλήξουν στο δικαίωμα τους και σ' εκείνη τη δύναμη η οποία τους οφείλεται ως τους παραγωγούς όλου του πλούτου.’’

Ας αντιπαραβάλλουμε αυτή τη συλλογιστική με την αλαζονική και απερίσκεπτη άρνηση των κομβικών αντικαπιταλιστικών και αντι-ιμπεριαλιστικών στόχων στην εποχή μας ή την άρνηση ένταξης τους στην επαναστατική προοπτική. Ο τακτικισμός/μεταρρυθμισμός και ο επαναστατικός διακηρυκτισμός, άραγε θα συνεχίσουν αέναα να  αλληλο-απαξιώνονται αναπαράγοντας τα κρισιακά φαινόμενα στην αριστερά και απομακρύνοντας τις ‘’ευλογημένες μέρες’’ της επαναστατικής τομής και της κοινωνικής χειραφέτησης;

ΥΓ: Οι αναφορές στα κείμενα του Μπρέχτ  βασίζονται  στο ένθετο του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη» Ιστορία  στις 14/4/2013, τη μέρα λήξης του 19^ου Συνεδρίου του. Πραγματική απόδειξη ότι, ακόμα και σε εποχές έλλειψης ή περιορισμού  του ανοιχτού διαλόγου,  τα ανοιχτά και αληθινά ερωτήματα δεν μπορούν να μπουν σε ντουλάπες, αλλά θα είναι πάντα παρόντα, βασανιστικά και  δημιουργικά.