ΠΑΥΛΟΣ ΦΡΑΓΚΟΣ : Αγροτικές κινητοποιήσεις

Άρθρο του Παύλου Φράγκου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 

ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Για μία ακόμη χρονιά είμαστε μάρτυρες των μαζικών αγροτικών κινητοποιήσεων οι οποίες απασχολούν όλους μας. Κινητοποιήσεις οι οποίες έρχονται σαν συνέχεια προηγουμένων κινητοποιήσεων, αφού στην ουσία τα προβλήματα του αγροτικού κόσμου της χώρας παραμένουν άλυτα. Οι εξεγέρσεις όμως αυτές δεν αφορούν απλώς τα αιτήματα των αγροτών για πρόσκαιρη βελτίωση των αγροτικών εισοδημάτων. Το πρόβλημα είναι πέρα από τα μπλόκα και τις διεκδικήσεις για 300 ή 600 δις που ορισμένοι βολεμένοι τεχνοκράτες καριέρας προσπαθούν να μας πείσουν. Επίσης το πρόβλημα είναι πέρα από το «δικαίωμα του οικογενειάρχη να πάει εκδρομή» όπως έντεχνα τα ΜΜΕ προσπαθούν να βγάλουν προς τα έξω. Το πρόβλημα ξεπερνά τους αγρότες, ξεπερνά την συγκεκριμένη οικονομική κοινωνική τάξη και μας αφορά όλους.

Οι μαζικές κινητοποιήσεις των αγροτών αλλά και οι αντίστοιχες κινητοποιήσεις των επαγγελματοβιοτεχνών, των μισθωτών, των συνταξιούχων και των εργατών δεν είναι ούτε παροδικές, ούτε άσχετες μεταξύ τους. Αποτελούν στην ουσία τμήμα της βαθιάς κρίσης του μεταπολεμικού μοντέλου ανάπτυξης. Στην πραγματικότητα, η κρίση αυτή αφορά στην βαθμιαία καταστροφή της παραγωγικής δομής μας, εφόσον, μετά την δραστική αποβιομηχάνιση της χώρας, η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) φέρνει σήμερα την αποσύνθεση και του αγροτικού τομέα. Το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποίησαν κατά κόρον τόσο οι διάφοροι «εκσυγχρονιστές» όσο και οι συμπαθούντες «προοδευτικοί» διανοούμενοι συνοψίσθηκε από τον Υπ. Γεωργίας, που με μία συνειδητή απόπειρα συσκότισης της πραγματικότητας, δήλωσε ότι η Ελλάδα ωφελείται καθοριστικά από την Κοινοτική πολιτική, είναι χώρα που μόνο λαμβάνει στον γεωργικό τομέα. Όμως, οι Κοινοτικές επιδοτήσεις είναι μόνο η μία πλευρά της εξίσωσης. Η άλλη πλευρά –η σημαντικότερη– είναι η μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ παράλληλη αποσύνθεση του αγροτικού τομέα. Πρώτα, στα χέρια της Κοινοτικής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), που ανέκαθεν καθοριζόταν με βάση τα συμφέροντα των ισχυρών «Βορείων» εταίρων μας, και σήμερα, στο έλεος των δυνάμεων της αγοράς που, μέσω της GATT, οδηγεί στη σταδιακή εξαφάνιση κάθε προστασίας της αγροτικής παραγωγής, είτε σε εθνικό είτε σε Κοινοτικό επίπεδο. Πράγμα που σημαίνει ότι η ΚΑΠ πνέει τα λοίσθια και η αγροτική παραγωγή στην ΕΕ ενσωματώνεται σταδιακά στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Οι μεταβιβάσεις επομένως από την ΕΕ προς τον αγροτικό τομέα (επιδοτήσεις κ.λπ.), για τις οποίες καμαρώνουν οι «εκσυγχρονιστές» και οι «προοδευτικοί» διανοούμενοι, έπαιξαν κατ’ αρχήν τον ίδιο ακριβώς ρόλο που παίζουν γενικότερα οι μεταβιβάσεις της ΕΕ σε σχέση με την ελληνική οικονομία. Ουσιαστικά, συγκαλύπτουν την προϊούσα καταστροφή της παραγωγικής μας δομής δημιουργώντας μία τεχνητή ευμάρεια μέσω της παροδικής αύξησης των εισοδημάτων. Στην πραγματικότητα όμως οι επιδοτήσεις, ως τμήμα της ΚΑΠ και των περιορισμών που επέβαλε στο τι παράγουμε και πόσο παράγουμε, συνέβαλαν σε κάτι πολύ σημαντικότερο: στην απόκρυψη της διαστρέβλωσης της παραγωγικής δομής μας που επέφερε η Κοινοτική πολιτική. Διότι σήμερα το τι και πόσο παράγουμε έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με τις ανάγκες των «Βορείων» εταίρων μας παρά με τις δικές μας ανάγκες σε αγροτικά προϊόντα. Γενικά, η ΚΑΠ θέτει συνεχή όρια για τη φυτική και ζωική παραγωγή, για τη συνεχή μείωση εκτάσεων και αγροκαλλιεργειών, όχι μόνο για πλεονασματικά, αλλά ακόμη και για ελλειμματικά προϊόντα όπως ο καπνός και το βαμβάκι. Έτσι οι επιδοτήσεις, με τη βοήθεια του άνισου σε βάρος των αγροτών μας ανταγωνισμού από τις ανταγωνιστικότερες μονάδες του Βορρά, «έπεισαν» τους αγρότες μας να ξεριζώσουν δεκάδες χιλιάδες σταφίδες και αμπέλια στην Κρήτη και την Πελοπόννησο, να συρρικνώσουν την παραγωγή και ποσότητα εξαγωγών καπνού, να μειώσουν την παραγωγή σκληρού σταριού, να παράγουν οπωροκηπευτικά για τις χωματερές κ.λπ.

Η φιλολογία υπέρ του ελευθέρου εμπορίου (δηλ. της αγοραιοποίησης της γεωργίας, είτε στο πλαίσιο της ΕΕ είτε στο παγκόσμιο επίπεδο) βασίζεται στη θεωρία ότι οι εισαγωγές από πιο ανταγωνιστικές χώρες θα κρατήσουν τις τιμές χαμηλές προς όφελος των καταναλωτών, ενώ οι ανταγωνιστικές εξαγωγές μας θα ωφεληθούν αντίστοιχα, σύμφωνα με την αρχή του συγκριτικού πλεονεκτήματος. Στην πραγματικότητα, όμως όσον αφορά στα αγροτικά προϊόντα, το εμπόριο διαμορφώνεται όχι με βάση το συγκριτικό πλεονέκτημα αλλά τη συγκριτική επιδότηση, πράγμα που σημαίνει ότι οι παραγωγοί των πλούσιων χωρών του Βορρά διαθέτουν ένα απόλυτο πλεονέκτημα έναντι των λοιπών. Οι παγκόσμιες τιμές είναι αυτές των βαριά επιδοτούμενων προϊόντων του πλούσιου Βορρά που εκτοπίζουν τους ανεξάρτητους μικροπαραγωγούς του Νότου καταστρέφοντας την οικονομική αυτοδυναμία τους και δημιουργώντας νέες μορφές εξάρτησης από τον Βορρά. Ακόμη, αντίθετα με τα υποστηριζόμενα από τους διεθνείς οργανισμούς, η διεθνοποίηση των προϊόντων διατροφής δεν αποτελεί απάντηση στο πρόβλημα της φτώχειας. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν τα αποτελέσματα της διεθνοποίησης αυτής είναι η καταδίκη ενός τέταρτου του παγκόσμιου πληθυσμού σε πείνα. Και αυτό παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με το World Food Programme του ΟΗΕ υπάρχουν τρόφιμα για να θρέψουν μιάμιση φορά τον πληθυσμό της γης!

Όμως, η ΚΑΠ απλώς συνέβαλε στη διαστρέβλωση της αγροτικής μας δομής, με τη μεταβίβαση του ελέγχου της αγροτικής παραγωγής σε εξωτερικά κέντρα. Ο βασικός λόγος που οδήγησε στην πρόωρη αποσύνθεση του αγροτικού τομέα είναι η μετά την ένταξή μας αγοραιοποίηση του αγροτικού τομέα, δηλαδή η ανάθεση βασικά της τύχης του στις δυνάμεις της αγοράς, διαδικασία που θα ενταθεί τα προσεχή χρόνια και θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη μείωση του αγροτικού εισοδήματος, ως αποτέλεσμα της μείωσης της παραγωγής και της παράλληλης μείωσης των επιδοτήσεων. Η αγοραιοποίηση αυτή σημαίνει ότι οι μόνοι που θα επιβιώσουν στον ανταγωνισμό είναι οι οικονομικά ισχυρότεροι, δηλαδή οι τεράστιες αγρο-επιχειρήσεις που εξαπλώνονται σήμερα παντού στον Βορρά και οι οποίες με τη συγκέντρωση κεφαλαίου και καλλιεργούμενων εκτάσεων που διαθέτουν είναι ασυναγώνιστες. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι η αγοραιοποίηση της γεωργίας που εισάγει η GATT στην πραγματικότητα δεν εμποδίζει τη συνέχιση της υψηλής επιδότησης των αγροτικών προϊόντων του Βορρά, όπου οι έμμεσες επιδοτήσεις με βάση τις τιμές απλώς αντικατεστάθησαν από τις άμεσες επιδοτήσεις στον παραγωγό οι οποίες εξαιρούνται από τις διατάξεις για τη μείωση των επιδοτήσεων. Έτσι, όποιος έχει την οικονομική δύναμη να πληρώνει τις μεγαλύτερες επιδοτήσεις επιπλέει στον αγροτικό ανταγωνισμό. Αν προσθέσουμε λοιπόν στις αυξημένες Κοινοτικές επιδοτήσεις υπέρ του Βορρά, σε σχέση με τον Μεσογειακό Νότο, τις υψηλότερες εθνικές επιδοτήσεις τις οποίες οι πλούσιες χώρες έχουν την δυνατότητα να πληρώνουν στους αγρότες τους, τότε μπορούμε ν αντιληφθούμε σε τι είδους ελεύθερο ανταγωνισμό ρίχνεται η ελληνική γεωργία όταν για τα προϊόντα του Βορρά η συνολική στήριξη φθάνει σχεδόν τα δυο τρίτα της αξίας παραγωγής (25% Κοινοτικής στήριξης συν 40% εθνικής στήριξης) –και αντίστοιχη είναι η στήριξη των προϊόντων των ΗΠΑ– ενώ για τα ελληνικά προϊόντα η συνολική στήριξη μόλις ξεπερνά το ένα τρίτο της αξίας παραγωγής (20% Κοινοτική συν... 17% εθνική).

Η μόνη «επιλογή» επομένως που έχουν οι μικρομεσαίοι αγρότες μας, στο σημερινό θεσμικό πλαίσιο, είναι να αφεθούν στις δυνάμεις της αγοράς που θα οδηγήσουν στην αναπόφευκτη συγκέντρωση όσον αφορά στο μέγεθος αγροτικών εκμεταλλεύσεων και οι ίδιοι, εγκαταλείποντας τη γη τους, να προστεθούν στους χιλιάδες ανέργους των πόλεων. Και είναι αυτή η επιλογή, στην οποία καταδικάζονται οι αγρότες μας, που τους έχει φέρει σε απόγνωση και στις μαζικές κινητοποιήσεις, υπερασπίζοντας ουσιαστικά το πραγματικό συμφέρον της χώρας.

Είναι επομένως φανερό ότι η βαθιά αυτή κρίση είναι συστημική και αφορά στο ίδιο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθεί με μέτρα όπως πλασματικές αυξήσεις της παραγωγής με σκοπό τις πρόσκαιρες αυξήσεις στην «Ευρωπαϊκή Ελεημοσύνη» που λέγεται επιδότηση. Μόνο μέσα σ’ ένα σύστημα όπου  οι ίδιοι οι πολίτες, ως παραγωγοί και καταναλωτές, θα αναλάβουν άμεσα τον έλεγχο της παραγωγής-διανομής-κατανάλωσης με βάση τις δικές τους επιλογές, τις ανάγκες και τις προτεραιότητες και όχι με βάση τις «επιταγές» της αγοράς (δηλαδή των οικονομικών ελίτ που την ελέγχουν, όπως σήμερα), πράγμα που δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο στο πλαίσιο της Περιεκτικής Δημοκρατίας – ενός συστήματος ριζοσπαστικής οργάνωσης της κοινωνίας στα πλαίσια της οποίας θα παράγονται προϊόντα όχι για τα τεράστια κέρδη που θα αποφέρουν στις οικονομικές ελίτ, αλλά για την ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών των ανθρώπων, όπως οι ίδιοι τις καθορίζουν.

Στο ενδιάμεσο στάδιο οι αγρότες μας θα πρέπει να οργανωθούν σε ένα αδέσμευτο από κόμματα μαζικό κίνημα που θα επιδιώξει την εξασφάλιση της επιβίωσης του αγροτικού μας τομέα μέσω της στροφής του προς την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών και όχι της εξωτερικής αγοράς με βάση τις ποσοστώσεις της ΕΕ όπως σήμερα. Όπως έδειξαν και οι τελευταίες κινητοποιήσεις, το γεγονός ότι το αγροτικό κίνημα είναι απόλυτα εξαρτημένο από τα κόμματα εξουσίας ήδη οδήγησε στην αποτελμάτωση των αγώνων τους. Η ανάπτυξη επομένως ενός ανεξάρτητου αγροτικού κινήματος με απώτερο στόχο την Περιεκτική Δημοκρατία είναι επιτακτική ανάγκη για την ίδια την επιβίωση των αγροτών μας και το σταμάτημα του μαρασμού του αγροτικού τομέα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΛΕΜΠΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ

Για τις κινητοποιήσεις των αγροτών: Διέξοδος η «Αγροτική γεωργία»!

του Γιώργου Κολέμπα

Για άλλη μια φορά οι αγρότες είναι στους δρόμους. Ποιοι αγρότες; Όχι βέβαια των φθινουσών περιοχών και οι μικροί αγρότες. Κινητοποιούνται ιδίως οι μεγαλοαγρότες της Θεσσαλίας που ήταν και οι ευνοημένοι μέχρι τώρα, στα πλαίσια της ΚΑΠ(Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ε.Ε). Όμως μέσω των επιδοτήσεων της ΚΑΠ κατέληξαν σε επιλεγμένες καλλιέργειες-υποτίθεται ανταγωνιστικές στο παγκόσμιο εμπόριο γεωργικών προϊόντων- πράγμα που οδήγησε σε εισαγωγές των περισσότερων προϊόντων διατροφής που χρειάζεται η χώρα. Όχι μόνο το είδος των καλλιεργειών, αλλά και οι καλλιεργητικές πρακτικές(μεγάλες εισροές, μεγάλες μηχανές και κατανάλωση ενέργειας κ.λπ) τους οδήγησαν με το χρόνο σε αδιέξοδο και τώρα λένε ότι δεν είναι σε θέση να καλλιεργήσουν πια σαν ανεξάρτητοι αγρότες.

Τα μέχρι τώρα αδιέξοδα:

1. Η  ελληνική γεωργία παγκοσμιοποιήθηκε μέσω της Ε.Ε. και της ΚΑΠ. Χαρακτηριστικό της ΚΑΠ: τα εθνικά κράτη στρέφονταν πάντα προς τις άμεσες επιδοτήσεις(εξολοκλήρου από Ε.Ε.), και όχι προς ενισχύσεις για την αναζωογόνηση της υπαίθρου(όπου υπήρχε συγχρηματοδότηση)
2. Στη χώρα είχαμε παρακμή της υπαίθρου, απώλεια της αυτάρκειας στη διατροφή του πληθυσμού, γήρανση και μείωση του αγροτικού πληθυσμού(από 31% το 1981 στο 9,5% το 2009, λόγω της κρίσης το 2009-2010 αυξήθηκαν οι νέοι αγρότες κατά 40.000)
3. Είχαμε μεγάλη διαφορά εισοδημάτων μεταξύ μιας μειοψηφίας μεγαλοαγροτών και της πλειοψηφίας των μικρών.
4. Ο έλληνας αγρότης από παραγωγός γεωργικών προϊόντων, έχει μετατραπεί σε παραγωγό πρώτων υλών για τη βιομηχανία τροφίμων
5. Μέσω επιδοτήσεων της ΚΑΠ ευνοήθηκαν οι επιλέξιμες μεγάλες μονοκαλλιέργειες (βαμβάκι, τεύτλα, σιτηρά, βιομηχανική ντομάτα, ροδάκινα, καπνά). Η παραγωγή: καθορίσθηκε από το κυνήγι των επιδοτήσεων και όχι για να ικανοποιεί τη ζήτηση και την κατανάλωση, στη χώρα. Έτσι είχαμε εξάρτηση και των μεγαλοαγροτών από τις αγροβιομηχανίες, ανύπαρκτη ευελιξία στην επιλογή καλλιεργειών και συχνά εγκατάλειψη της παραγωγής, αφού επιδοτούνταν άσχετα με το εάν παράγουν ή όχι. Ταυτόχρονα σχεδόν το 70% της αγροτικής γης-σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα-είναι υποθηκευμένη στην αγροτική τράπεζα και μέσω της εξαγοράς της στην ιδιωτική τράπεζα Πειραιώς.
6. Επίσης είχαμε κάθετη μείωση των ιχθυαποθεμάτων και οικονομικό μαρασμό παράκτιας αλιείας. Το οικοσύστημα του Αιγαίου βρίσκεται ήδη υπό κατάρρευση.
7. Δόθηκε τέλος στην τοπική παραγωγή διαφορετικών σοδειών και ζώων προσαρμοσμένων στο κλίμα και το έδαφος των περιοχών. Έχουμε εκτόπισμά τους από λίγες βελτιωμένες ποικιλίες ανά είδος και ορισμένα υβρίδια , που θέλουν πολύ νερό, φυτοφάρμακα, λιπάσματα (π.χ. μέχρι 1950: 111 ντόπιες ποικιλίες μαλακού σταριού, 139 σκληρού, 99 κριθαριού, 294 καλαμποκιού, 39 βρώμης. Τώρα έχουν διασωθεί 2-3% αυτών). Η δε ΕΕ θέλει να προωθήσει και τις μεταλλαγμένες ποικιλίες.
8.  
9. Ταυτόχρονα εισάγουμε: κρεμμύδια από την Ινδία, λεμόνια- πορτοκάλια από την Ν. Αφρική. δαμάσκηνα και αχλάδια από τη Χιλή, φακές από τον Καναδά, φασόλια από την Κίνα, ρεβίθια από το Μεξικό, φιστίκια Αίγινας από την Τουρκία, μπάμιες- φασολάκια- πατάτες από την Αίγυπτο-εκτός εποχής.
10.  
11. Μειώσαμε την παραγωγή ζαχαρότευτλων… για να εισάγουμε 200.000 τόνους ζάχαρη το χρόνο. Για την εισαγωγή σιτηρών δαπανάμε 250 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
12. Σε 30 χρόνια η Ελλάδα από θετικό εμπορικό ισοζύγιο που είχε μέχρι το 1982, έχει σήμερα αρνητικό ετήσιο ισοζύγιο (μέχρι 4,5 δις Ε πριν τη κρίση), που συμβάλλει και στην διόγκωση του χρέους.
13. Έχουμε ταυτόχρονα υποβάθμιση και ρύπανση των εδαφών, μόλυνση και ρύπανση των επιφανειακών και των υπογείων νερών (π.χ. το επίπεδο των νιτρικών αλάτων στο 25% των υπογείων νερών ξεπέρασε τα 50 mg/l ενώ το φυσιολογικό είναι τα 5 mg/l). Έχουμε ρύπανση της ατμόσφαιρας (π.χ. το μεθάνιο και το υποξείδιο του αζώτου που προέρχονται απ’ τα αζωτούχα λιπάσματα συμμετέχουν στο «φαινόμενο του θερμοκηπίου»(Το 15% των αερίων του «θερμοκηπίου» οφείλονται στη Γεωργία σε παγκόσμιο επίπεδο).Έχουμε έλλειψη νερού (π.χ. η βαμβακοκαλλιέργεια στη Θεσσαλία έχει εξαντλήσει τα νερά: μέχρι και 400 μ. οι γεωτρήσεις για αυτό και ένα από τα αιτήματά τους είναι και η εκτροπή του Αχελώου).
14. Το τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος μαζί με το κοινωνικό κόστος απ’ την παρακμή της υπαίθρου και της δημόσιας υγείας, κάνουν την ελληνική γεωργία να είναι αντιπαραγωγική (μεγάλο εξωτερικό κόστος, που το πληρώνει η κοινωνία).

Τιμές:

Οι αγρότες  είναι αποδέκτες τιμών που διαμορφώνουν οι μεταπράτες και τα καρτέλ των βιομηχανιών μεταποίησης και διατροφής.

Οι καταναλωτές πληρώνουν τιμές 4-6 φορές μεγαλύτερες από αυτές που εισπράττουν οι παραγωγοί. Και αυτό γιατί τα 2/3 των πρωτοβάθμιων αγροτικών συνεταιρισμών δεν ασκούν καμία δραστηριότητα, πέραν της εκλογής της συνδικαλιστικής ηγεσίας, ενώ μια σειρά από συνεταιριστικές βιομηχανίες όπως η ΑΓΝΟ, η ΟΛΥΜΠΟΣ, η ΡΟΔΟΠΗ, ΔΩΔΩΝΗ χρεοκόπησαν ή πουλήθηκαν σε ιδιώτες.

Η Αναδιάρθρωση:

Για τα επόμενα χρόνια (μετά το 2013 που τελειώνουν οι σημερινές επιδοτήσεις) η ΕΕ βάζει ως στόχο την ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, που δεν θα βασίζεται ούτε στον ατομικό αγρότη, ούτε στους αγροτικούς συνεταιρισμούς, αλλά στην ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ, στην οποία οι κάτοχοι του κλήρου δεν θα είναι πλέον ανεξάρτητοι ή συνεταιρισμένοι παραγωγοί αλλά μέτοχοι-μοντέρνοι κολλήγοι.

Οι επενδύσεις του αγροτικού προϋπολογισμού της ΕΕ, θα στραφούν μάλλον προς τις μεγάλες βιομηχανοποιημένες αγροτικές εταιρείες, σε βάρος των μικρομεσαίων παραγωγών και θα στηριχθούν σε τραπεζική χρηματοδότηση με νέα «ευέλικτα χρηματοπιστωτικά εργαλεία».

Μια τέτοιου τύπου αναδιάρθρωση θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη συγκεντροποίηση γύρω από την τροφή (ήδη σήμερα 7 μύλοι διακινούν το 70% των αλεύρων στην χώρα) και την εξάρτηση της διατροφής του πληθυσμού από τις εταιρίες.

Β) Ποια θα μπορούσε να είναι η διέξοδος όσον αφορά στον αγροδιατροφικό τομέα;

Ζ.Μποβέ: «απορρίπτουμε το παγκόσμιο εμπορικό μοντέλο που επιβάλλουν οι πολυεθνικές. Ας επιστρέψουμε στη γεωργία… Η γεωργία δεν πρέπει να συρρικνωθεί σε απλή εμπορική διαδικασία. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να μπορούν να θρέψουν τους εαυτούς τους και να πάρουν τα προληπτικά μέτρα που θεωρούν κατάλληλα για τη τροφή τους.»

Πραγματικά η «Αγροτική» γεωργία, και η οικο-γεωργία( το οικο- όχι μόνο με την έννοια του οικολογικού, αλλά και με την αρχαιοελληνική έννοια του «οίκου»), που θα μπορούσε να ικανοποιεί τις βιοτικές ανάγκες της αλυσίδας:

Αγρότης-κοινότητα-περιοχή-χώρα, θα ήταν η διέξοδος και για τους έλληνες αγρότες και για τη χώρα. Αρκεί να στηριχθεί στα παρακάτω βήματα.

Το κίνημα των αγροτών να απαιτήσει σε σχέση με την ΚΑΠ:

• σύνδεση ενισχύσεων με κοινωνικές δράσεις και κριτήρια κοινωνικής-περιβαλλοντικής-κλιματικής προστασίας.

• διατήρηση βιοποικιλότητας και στήριξη μικρών ολοκληρωμένων αγροτικών μονάδων.
• Απαγόρευση καλλιέργειας Γ.Τ.Ο. Όχι πατεντοποίηση του γενετικού υλικού
• Ανάπτυξη υπαίθρου σαν ποιοτικού χώρου διαμονής-εργασίας.
• Παραγωγή ποιοτικών υγιεινών προϊόντων. Σύνδεση παραγωγών καταναλωτών στα πλαίσια τοπικής αγοράς
• Αγροτική γεωργία και όχι αγροβιομηχανία!

Σε σχέση με το εσωτερικό να στηριχθεί:

• Στον «πολυλειτουργικό» αγρότη με ολοκληρωμένα αγροκτήματα με πολλά διαφορετικά είδη ζωντανών-ζωϊκών,φυτικών, με βελτιωμένο έδαφος και περιβάλλον, με ντόπια βιοποικιλότητα, με μεταποίηση-διάθεση προϊόντων με κοινοτίστικη αντίληψη για αναζωογόνηση της υπαίθρου και όχι για τις επιδοτήσεις
• Στη μετατροπή της χώρας σε ζώνη βιο-καλλιέργειας, ελεύθερης από μεταλλαγμένα, με πέρασμα από το χημικό τρόπο παραγωγής σε βιολογικό, βιοδυναμικό ή φυσικό, πράγμα που θα έδινε και συγκριτικά πλεονεκτήματα σε όσα προϊόντα θα εξάγονταν. Αυτό-σε συνδυασμό με την επιλογή των πλούσιων ενδημικών προϊόντων της ελληνικής γης-θα μετέτρεπε τη χώρα από «ψωροκώσταινα» σε μεγάλη διατροφική δύναμη.
• Στη λογική της υγιεινής τροφής και παραγωγή της και για τον ίδιο τον αγρότη και για την τοπική αγορά και όχι μόνο για την απρόσωπη αγορά.
• Στην αποφυγή των μεσαζόντων- σωστές και δίκαιες τιμές, με βιώσιμη παραγωγή της εγγύτητας για ικανοποίηση βιοτικών αναγκών μέσω της διανομής της εγγύτητας(μικρές διαδρομές από την παραγωγή στην κατανάλωση).
• Στην αναδιάρθρωση των αναγκών, στον αντικαταναλωτισμό, στη μείωση εξωτερικών εισροών-ανθεκτικές ντόπιες ποικιλίες και ράτσες(ΠΟΠ, ΠΓΕ, κ.λ.π.). Στην αποκατάσταση του μεσογειακού διατροφικού μοντέλου με μείωση της κατανάλωσης κρέατος
• Στη μεταποίηση των γεωργικών σε προϊόντα διατροφής και ένδυσης(π.χ. ανασύσταση υφαντουργείων, που σήμερα έχουν μετακομίσει σε γειτονικές χώρες χαμηλού εργατικού κόστους, ανασύσταση της βιομηχανίες ζάχαρης)
• Στην εξοικονόμιση και αυτοπαραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ εγκαθιστώντας στα υπόστεγα, στις αποθήκες, στα σπίτια κ.λπ. μικρά αποκεντρωμένα συστήματα
• Στον αγροτουρισμό(ταυτόχρονα ξενοδόχοι, μάγειροι, κ.λ.π), που εκτός από καταλύματα φυσικής –βιοκλιματικής δόμησης, θα προσφέρει στους επισκέπτες και γνήσια, φρέσκα και νόστιμα εδέσματα από υλικά αυτοπαραγωγής ή ντόπιας παραγωγής.
• Στην  κατάργηση της λεηλασίας της θάλασσας από τα μεγάλα αλιευτικά και στην αναζωογόνηση της παράκτιας αλιείας και των νησιών.
• Στην αναβλάστηση των δασών, στο σταμάτημα ερημοποίησης, στην αποκατατάσταση της άγριας φύσης, των ποταμών- λιμνών- παραλιών, στην αναζωογόνηση των εδαφών, αποκαθιστώντας την οργανική ύλη και τον εδαφολογικό άνθρακα, ώστε να απορροφήσουμε τα επόμενα χρόνια τη περίσσια του διοξειδίου του άνθρακα της ατμόσφαιρας(αιτία για τη κλιματική αλλαγή-καταστροφή που έρχεται αν δεν το κάνουμε).
• Στις ομάδες παραγωγών και στους συνεταιρισμούς νέας μορφής(που αποφασίζει η συνέλευση και όχι τα Δ.Σ.), στις συλλογικές δομές αγροτικής παραγωγής, στις «διευρυμένες» οικογένειες (με κοινό ταμείο), στα εναλλακτικά δίκτυα διανομής, σε συνεταιρισμούς παραγωγοκαταναλωτών, σε «καλάθια» και μικρά συνεταιριστικά μαγαζιά, στη συνεργασία με  κινήματα καταναλωτών για μια «κοινωνικά στηριζόμενη γεωργία». Στα δίκτυα διανομής και ανταλλαγής προϊόντων-υπηρεσιών με τοπικά νομίσματα ή αχρήματα.
• Στη διαχείριση της κρατικής και εκκλησιαστικής γης από κινήματα ανέργων σε μια προσπάθεια αυτοαξιοποίησης της παραγωγικής τους δυνατότητας. Σε εγκαταστάσεις νέων σε παρατημένα χωριά. Σε εσωτερική αντίστροφη μετανάστευση(όχι εξωτερική στην οποία στρέφονται πολλοί άνεργοι νέοι σήμερα) με συλλογικές μετεγκαταστάσεις ανέργων νέων των πόλεων στην περιφέρεια, σε χώρους αυτοπαραγωγής και αυτοδιαχείρισης
• Στην καλλιέργεια αστικής και περιαστικής δημοτικής γης, στους δημοτικούς λαχανόκηπους από κινήματα γειτονιάς, από συνταξιούχους ή «καλλιεργητές του σαβατοκύριακου» και του «ελεύθερου χρόνου».

Το σημερινό 9-10% των ελλήνων αγροτών δεν μπορούν να θρέψουν το υπόλοιπο 90% με υγιεινά προϊόντα διατροφής. Για την αυτοδυναμία(όχι οπωσδήποτε αυτάρκεια) θα χρειασθεί να ασχοληθούν περισσότεροι με τη γεωργία.

Ο αγροτικός τομέας είναι ο μόνος που δεν συρρικνώθηκε μετά το 2008. Από 6,8 δις. προστιθέμενη αξία το 2008, στο 7,79 δις. το 2010, μία αύξηση περίπου 14,7%, ενώ στις κατασκευές το ίδιο διάστημα είχαμε μείωση 18% και στη μεταποίηση μείωση 11.8%.

Μεταξύ 2008-2011 είχαμε 60.000 νέες θέσεις εργασίας στον τομέα, ενώ το έλλειμμα στις εξαγωγές-εισαγωγές μειώθηκε από 3 δις. το 2007 στο 1,8 δις. το 2010(είχαμε φυσικά μεγάλη μείωση εισαγωγών, αλλά και αύξηση εξαγωγών κατά 725 εκατομ. Ευρώ).

Ο αγροτικός τομέας μπορεί να αποδειχθεί ο εφαλτήρας για τη διέξοδο της χώρας από τη κρίση( το πιστεύει αυτό και το 71% των ερωτηθέντων σε μια έρευνα της Kapa Recearch), αρκεί να στηριχθούμε στις αγροτικές κοινότητες, στον πολυλειτουργικό αγρότη και την αγροτική γεωργία για ποιοτικά προϊόντα, στο ξεπέρασμα των μεσαζόντων και στη σύνδεση με τα εγχειρήματα της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Αρκεί να στραφούμε προς την κοινωνικοποίηση –τοπικοποίηση του αγροτοδιατροφικού τομέα.

Kυβερνητικόν διάγγελμα: Ελληνικέ λαέ...

Eλληνικέ λαέ!

Eπί τη ευκαιρία της επί πυρός και σιδήρου εξελισσομένης υλοποιήσεως της έκτης κατά σειράν διασώσεως της χώρας και των κατοίκων της, η τρικέφαλος φαιογαλαζοπρασινορόζ κυβέρνησις, υπό την εμπνευσμένην καθοδήγησιν των ηγετών της, Σαμαρμπενκουβέλ και Στουρναροδένδια, σού απευθύνει θερμόν τοκοχρεωλυσιακόν χαιρετισμόν και σου υπόσχεται αταλάντευτον υποχωρητικήν στάσιν έναντι των δικαίων απαιτήσεων των δανειστών και συμμάχων μας.

Πιστή εις τας μνημονιακάς διαταγάς των Tροικανών στρατευμάτων και συνεπικουρουμένη ενθουσιωδώς υπό της κοινωνικής συμμαχίας των Tραπεζιτών, των Bιομηχάνων, των Pαντιέρηδων, των Xρηματιστών και των Φορομπηκτών, η κυβέρνησις υλοποίησε ήδη μέγα μέρος του προγράμματός της και ατενίζει με αισιοδοξίαν το μέλλον: το Eλληνικόν Σύνταγμα κατηργήθη, αι αναρχοκομμουνιστικαί διατάξεις του ασφαλιστικού συστήματος κατετροπώθησαν, οι απεργοί επεστρατεύθησαν, οι μισθοί και αι συντάξεις ετριχοτομήθησαν, οι φόροι και τα παντοειδή τέλη ανερριχήθησαν, ο πληθωρισμός και η ανεργία διεγκώθησαν, το δημόσιον χρέος ίπταται, το Aκαθάριστον Eγχώριον Προιόν κατεβαραθρώθη.

 

 

Kυβερνητικόν διάγγελμα (2)

 

Yπό την στιβαράν Eπιτήρησιν των στρατηγών Aγγέλα Mάρκετινγκ, Xοσέ Mανουέλ Mπαρούφο, Kριστίν Mπαρμπάρ και του εγχωρίου τρικεφάλου επιτηρητικού λαγωνικού Tομσενμορσμαζούχ και κατόπιν αόκνων προσπαθειών των αξιοτίμων μελών της κυβερνήσεως, συνεπικουρουμένων υπό των συμμαχικών στρατευμάτων και των εγχωρίων δυνάμεων των ευρωτσολιάδων και ματασφαλιτών, η κυβέρνησης κατήγαγε ιστορικάς νίκας και συνεχίζει να μάχεται αποφασιστικώς εναντίον των οκνηρών κοινωνικών στρωμάτων των χειρωνακτών, των δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, των πτωχών, των ηλικιωμένων, των ανέργων, των νέων, των μητέρων, των νηπίων και των βρεφών. 

 

 

Kυβερνητικόν διάγγελμα (3)

 

Tαυτοχρόνως η εθνοσωτήριος κυβέρνησις επεδόθη υπευθύνως εις την ταχείαν υλοποίησιν του έργου της ανακατεδαφιστικής αναπτύξεως της χώρας, παραδίδουσα ή προτιθεμένη όπως παραδώση εις το άμεσον μέλλον και έναντι ευτελών τιμημάτων κρατικάς και ημικρατικάς εταιρείας, λιμένας, δρόμους, μητροπολιτικάς εκτάσεις και παντός είδους εθνικάς γαίας, πελάγη, αιγιαλούς, λίμνας, ποταμούς, παραποτάμους και ρυάκια εις δυτικάς, ρωσικάς, αραβικάς, σινικάς, υπερεθνικάς και υπερακτίους επενδυτικάς δυνάμεις, αίτινες προτίθενται όπως συνεισφέρουσι συγκινητικώς εις την χώραν, επενδύουσαι εις την κερδολαγνίαν, την εμπορογλυφίαν, τας μεγαλοπρεπείς κατασκευάς, τα τυχηρά παίγνια και το εμπόριον σαρκός.

 

 

Kυβερνητικόν διάγγελμα (4)

 

Eις τον τομέαν της εξωτερικής πολιτικής η κυβέρνησις διεκρίθη όσον ποτέ άλλοτε, συνάπτουσα φανεράς και κρυφάς συμφωνίας υποτελείας μετά των κυβερνήσεων της Oμοσπονδιακής Γερμανίας, της Γαλλίας, των HΠA και του δοκιμαζομένου υπό της παλαιστινιακής τρομοκρατίας κράτους του Iσραήλ, επαναφέρουσα τοιουτοτρόπως την χώραν εις τας ηρωικάς εποχάς της Iεράς Συμμαχίας, του Tρίτου Pάιχ και του δόγματος Tρούμαν.

 

 

Kυβερνητικόν διάγγελμα (5)

 

Aτρόμητος έναντι της πληβειακής αχαριστίας, ευγνώμων έναντι της ευρωχρηματοπιστωτικοτοκογλυφικοκερδολάγνου ενιαίας παγκοσμίου διακυβερνήσεως και αποφασισμένη όπως ολοκληρώση παντοιοτρόπως την περιπόθητον Kεφαλαιοσωτήριον Eπανάστασιν, η κυβέρνησις υπόσχεται όπως συνεχίση την εποποιίαν της γενικευμένης ανακατασκευής της χώρας και του λαού της. Θαρσείν χρη!

 

Zήτω η τρικέφαλος Eθνική κυβέρνησις! 

 

Zήτωσαν οι Tροικανοί επιτηρηταί!

 

Mπούντες Mπανκ, Nτόιτσε Mπανκ, Γκόλντμαζ Zαξ, Tζέι Πι Mόργκαν, Kρεντί Σουίς Mπανκ, Kρεντί Aγκρίκολε Mπανκ ούμπερ άλλες!

alfavita.gr

Μήπως το παιδί σας είναι αναρχικός;

Μετά και το πρόσφατο δημοσίευμα της φυλλάδας “Πρώτο Ψέμα” για τον προσηλυτισμό νεαρών στην Αναρχία και κατά προέκταση στην τρομοκρατία, είναι πια επιτακτική η ανάγκη να αναχαιτισθεί ο κίνδυνος που μας απασχολεί όλους. Διότι το θέμα που καίει όλους τους γονείς δεν είναι ο βιοπορισμός, το ενοίκιο ή το δάνειο που τρέχει, οι λογαριασμοί που καταφθάνουν συνεχώς και το γενικότερο αίσθημα ανασφάλειας για το μέλλον. Το πραγματικό πρόβλημα για κάθε ελληνική οικογένεια είναι μήπως το παιδί τους γίνει αναρχικός.
Σας παραθέτουμε λοιπόν 5+1 ενδείξεις, για να γνωρίζει ο κάθε γονέας εάν το παιδί του έχει πέσει στην Αναρχία.

1. Προβλήματα στις κοινωνικές σχέσεις:

Εάν παρατηρήσετε ότι το παιδί σας δείχνει μια αδικαιολόγητη ευαισθησία για τα προβλήματα άλλων ανθρώπων, ακόμη κι αγνώστων, είναι μάλλον ώρα να ανησυχήσετε. Έχει παρατηρηθεί πως τα παιδιά που έχουν λάβει τον χαρακτηρισμό του “αναρχικού” δείχνουν 5-6 φορές περισσότερο ενδιαφέρον για τον “άλλον” σε σχέση με τα φυσιολογικά παιδιά. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να παραβλέπουν βασικές διαφορές που διατηρούν με άλλους ανθρώπους, όπως η εθνικότητα και το φύλο.

2. Προβλήματα με την Δικαιοσύνη:

Η παραβατική συμπεριφορά ανέκαθεν αποτελούσε σοβαρή ένδειξη για τα προβληματικά παιδιά. Στην περίπτωση των “αναρχικών” παιδιών, η παραβατικότητα αυτή εμφανίζεται πρώτα σε θεωρητικό επίπεδο. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της κυρίας Κ. ” Όλα ξεκίνησαν όταν ο γιος μου (15 ετών) επιστρέφοντας απ’ το σχολείο με ρώτησε αν πρέπει να υπακούμε σε νόμους που δεν είναι δίκαιοι”. Εμφανώς ταραγμένη η μητέρα, είπε πως ο γιος της δεν είχε εμφανίσει ποτέ παρόμοια προβλήματα πριν από το περιστατικό. “Με τον καιρό, το παιδί μου άλλαξε εντελώς, αρνείται να υπακούσει πια ακόμα και σε βασικές εντολές όταν δεν τις θεωρεί δίκαιες. Δεν τον αναγνωρίζω πλέον”.

3. Προβλήματα σχετιζόμενα με το διάβασμα:

Ενώ τα περισσότερα παιδιά φαίνεται να αρκούνται στην ανάγνωση όσων τους ανατίθενται, τα “αναρχικά” παιδιά εμφανίζουν τάσεις να διαβάζουν αναγνώσματα που δεν περιέχονται στην διδακτική ύλη. Σε πολλές περιστάσεις, μάλιστα, η επιθυμία αυτή τους εμποδίζει από την παρακολούθηση τηλεόρασης και βιντεοπαιχνιδιών. Αν και φαινομενικά το συγκεκριμένο πρόβλημα ταυτίζεται με τα προβλήματα παραβατικότητας, τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να εμφανιστούν και χωρίς την ταυτόχρονη παρουσία άλλων συμπτωμάτων. Θεματικά φαίνεται να εξιτάρονται κυρίως από την ανάγνωση Ιστορίας, πολιτικών επιστημών αλλά και ποίησης.

4. Προβλήματα αυτοπεποίθησης:

Όπως έχει δείξει η διεθνής βιβλιογραφία, τα περισσότερα παιδιά καταφέρνουν να αναπτύξουν την αυτοπεποίθηση τους σε φυσιολογικά επίπεδα χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Τα αναρχικά παιδιά, αντιθέτως, δείχνουν πολλές φορές σημάδια ακραίας αυτοεκτίμησης που φτάνει σε επίπεδα έντονου ναρκισσισμού. Σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά αυτά, ακόμα και σε προσχολική ηλικία, φαίνεται να πιστεύουν ότι είναι σε θέση να ξεπεράσουν προκλήσεις χωρίς την παρέμβαση ή τις οδηγίες μεγαλύτερων. Ενώ κάτι τέτοιο μπορεί να μην φαντάζει ως σοβαρό πρόβλημα αρχικά, ενδέχεται να επιφέρει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα στη συνέχεια.

5. Προβλήματα στη λήψη τροφής:

Ένα από τα πιο συχνά προβλήματα που παρατηρείται στα παιδιά αυτά αφορά στη λήψη τροφής. Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν μαρτυρίες γονέων που αναφέρουν ότι τα παιδιά αυτά αρνούνται εντελώς να καταναλώσουν κουτόχορτο. Παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες γονέων και φορέων (σχολείο, Εκκλησία, ΜΜΕ) να πείσουν τα παιδιά να συνεχίσουν την κατανάλωση, εντούτοις η αναγκαστική πρόσληψη του δεν φαίνεται να αποδίδει θετικά αποτελέσματα. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, έχει παρατηρηθεί ότι, πέρα από την άρνηση καθ’ αυτή, πολλά παιδιά οδηγούνται και στην αμφισβήτηση παγιωμένων πεποιθήσεων και δογμάτων με απρόβλεπτες συνέπειες.

6. Προβλήματα σχετιζόμενα με τον ύπνο:

Ίσως η σοβαρότερη απ’ όλες τις υπόλοιπες ενδείξεις. Ενώ τα περισσότερα παιδιά βλέπουν όνειρα μόνο κατά τη διάρκεια του ύπνου, τα αναρχικά παιδιά συνεχίζουν να τα βλέπουν και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πλήθος ερευνών σε νευρολογικό επίπεδο έχουν επιχειρήσει να εξηγήσουν αυτό το περίεργο φαινόμενο χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Σε αυτό που συμφωνούν πάντως οι περισσότεροι επιστήμονες είναι πως, αν το πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να οδηγήσει σε περαιτέρω ενοχλήσεις, έως και εμμονές, για την πραγματοποίηση των ονείρων αυτών.
 Αφουσιά

Οι Ιεραπόστολοι του "λιτού βίου"

Κ. Λαπαβίτσας

Διαβάζω τακτικά δηλώσεις «πνευματικών ανθρώπων», για την ανάγκη να γίνουμε πιο ολιγαρκείς, να καταλάβουμε ότι πέρασε ο καιρός των παχιών αγελάδων, να δεχτούμε ότι θα είμαστε όλοι φτωχότεροι. Συχνά συνοδεύονται από διάφορα δακρύβρεχτα για το τέρας του καταναλωτισμού, την αλλοτρίωση της σύγχρονης ζωής, τη χυδαιότητα της βουλιμίας. Είναι, λένε, προσωπική, οικογενειακή και εν τέλει εθνική ανάγκη να ξαναβρούμε το μετρημένο παρελθόν μας.

Μου θυμίζουν πολύ εκείνα που γράφονται στον επίσημο τύπο από περιώνυμους δημοσιογράφους και πολιτικούς. Ότι πρέπει να φτωχύνουμε για να μην πτωχεύσουμε. Ότι υπήρξε φούσκα στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία. Ότι ξεσαλώσαμε και τώρα πληρώνουμε τα επίχειρα. Ότι δεν μπορεί να υπάρχει ευμάρεια με δανεικά. Ότι, ακόμη, ο ‘λιτός βίος’ είναι πηγή ψυχικής ηρεμίας και αρετής.

Που βρέθηκαν όλοι αυτοί οι όψιμοι κοσμοκαλόγεροι; 

Πως έζησαν στην Ελλάδα που αφήνουμε πίσω οριστικά; 

Πως ζούνε στη φτωχή, τρομαγμένη κι ανάστατη Ελλάδα που αναδύεται; 

Τι ακριβώς νομίζουν ότι προσφέρουν με όσα λένε; 

Που στοχεύουν; 

Μοιάζουν βέβαια πολύ μεταξύ τους, έστω κι αν προέρχονται από διαφορετικά σημεία του πολιτικού φάσματος. Άνθρωποι κατά κανόνα επιτυχημένοι, με καταξίωση και απολαβές πολύ πάνω του μέσου όρου. Άνθρωποι που συμμετείχαν ενεργά στα όσα συνέβησαν στην χώρα μας την προηγούμενη δεκαετία, που ανέπνευσαν τον αφηνιασμένο αέρα των ανώτερων στρωμάτων και που συνεχίζουν να διαμορφώνουν τα πράγματα, διότι φυσικά τίποτε δεν έχει αλλάξει, εκτός από το ότι οι ισχυροί έχουν γίνει ισχυρότεροι.

Που όμως είδαν το ξεσάλωμα της προηγούμενης δεκαετίας για τη μεγάλη πλειονότητα του του ελληνικού λαού; 

Για ποια φούσκα ο λόγος; 

Η κατανάλωση, για παράδειγμα, παρέμεινε σταθερή ως ποσοστό του ΑΕΠ μέχρι να ξεσπάσει η κρίση, και μετά κατέρρευσε. Ναι, το ποσοστό ήταν υψηλό σε σχέση με άλλες χώρες, αλλά η αιτία ήταν το σχετικά χαμηλό ποσοστό των επενδύσεων, δηλαδή η συνέχιση της αποβιομηχάνισης. 

Φταίει όμως η «βουλιμία» των εργαζόμενων, των συνταξιούχων και των αυτοαπασχολούμενων γι’ αυτό; 

Δεν φταίει η αστική τάξη, που αντί να στηρίξει την εγχώρια επένδυση, έτρεχε να ανοίξει επιχειρήσεις στα Βαλκάνια κι αλλού; 

Δεν υπήρξε καμία φούσκα τη δεκαετία του 2000. Ούτε στις τιμές των ακινήτων, ούτε στις τιμές των μετοχών, ούτε στην κατανάλωση. Αυτό που υπήρξε ήταν η τραγική αποτυχία της χώρας να ενταχθεί επιτυχώς στην ΟΝΕ, που έφερε τεράστια εξωτερικά ελλείμματα και άρα γιγαντιαίο εγχώριο και διεθνή δανεισμό. Για τους πολλούς, το ευρώ σήμαινε αδυναμία αποταμίευσης και επιτακτική ανάγκη δανεισμού. Δεν έχει παρά να κάνει κανείς τη σύγκριση με την εποχή των γονιών του, που αγόραζαν σπίτια με αποταμιευμένες δραχμές. Αν δεν υπήρχε η υψηλή παραγωγικότητα των χωρών της Ασίας που επέτρεψε την εισαγωγή φτηνών προϊόντων πρώτης ανάγκης για τα λαϊκά στρώματα, δεν θα υπήρχε καν η επίφαση της καταναλωτικής άνεσης την προηγούμενη δεκαετία.

Ούτε και υπάρχει σήμερα επιστροφή στο ολιγαρκές του Έλληνα, στον «λιτό βίο» και τα παρόμοια. Φτώχεια υπάρχει, τραγική εξαθλίωση και προϊούσα, αλλά σιωπηλή, ανθρωπιστική κρίση. Περίπου 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι το 2011 ήταν επισήμως φτωχοί και τα πράγματα έγιναν χειρότερα το 2012. Μεγάλο ποσοστό ζει σε συνθήκες ακραίας υλικής αποστέρησης. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται, ας κάνουν μιαν επιμορφωτική βόλτα στο Πέραμα. Η φτώχεια και μάλιστα η ξαφνική και βίαιη μετάβαση σ’ αυτήν, μόνο αρετές δεν παράγει. Απόγνωση φέρνει, θυμό, προκατάληψη και τυφλό μίσος.

Όσοι τέλος, νομίζουν ότι η φτώχεια συνιστά εξυγίανση και κάψιμο λίπους, ότι έτσι θα γίνει δυναμική η ελληνική οικονομία και θα προκύψει η ανάπτυξη, δεν έχουν αντιληφθεί ορισμένα από τα βασικότερα μαθήματα των Οικονομικών. Οι χώρες δεν είναι ούτε άτομα, ούτε νοικοκυριά. Το λεγόμενο «συμμάζεμα» που είναι ευεργετικό για ένα νοικοκυριό γιατί φέρει τα έξοδά του στα μέτρα των εσόδων του, είναι δυνάμει καταστροφικό για μια χώρα. 

Στις αρχές του 18ου αιώνα ο Μάντεβιλ έγραψε τον Μύθο των Μελισσών, όπου οι μέλισσες δεν εχουν ανησυχίες ηθικής, άρα ξοδεύουν και ζουν με ευμάρεια. Κάποια στιγμή όμως κυριαρχεί η «αρετή» και με αυτήν γίνονται φτωχότερες και δυστυχείς. Στον 20ο αιώνα ο Κέυνς εξέφρασε την ίδια περίπου ιδέα ως το «παράδοξο της φειδούς». Το «συμμάζεμα» για μιαν ολόκληρη χώρα, περιορίζει την κατανάλωση και την επένδυση, άρα μικραίνει την παραγωγή και συνεπώς φέρνει νέα μείωση της κατανάλωσης και της επένδυσης και ούτω καθεξής. Αν σας θυμίζει την Ελλάδα του 2010-13, έχετε απόλυτο δίκιο. 

Ποιον ρόλο παίζουν λοιπόν, αυτές οι δηλώσεις; 

Στην καλύτερη περίπτωση, από πλευράς «πνευματικών ανθρώπων», δείχνουν αφέλεια και έλλειψη κατανόησης του τι συμβαίνει στην χώρα. Στην χειρότερη, ιδίως από πλευράς προβεβλημένων δημοσιογράφων, δείχνουν απόλυτο κυνισμό. Και οι μεν και οι δε δημιουργούν ενοχές εκεί που δεν υπάρχουν, παροτρύνοντας τους πολλούς να δεχτούν τη μοίρα τους. Φτιάχνουν τον ιδεολογικό μανδύα κάτω από τον οποίο η Ελλάδα οδηγείται στον μαρασμό. 

τα κατακάθια

Άξιος ο μισθός σου αλήτη και ρουφιάνε που τολμάς να συστήνεσαι ως δημοσιογράφος, αυτός δλδ που γράφει για τα δημόσια. Άξιος ο μισθός που παίρνεις από τα τσιράκια αυτών που αποφάσισαν να ταπεινώσουν και να καταστρέψουν έναν ολόκληρο τόπο για να υπηρετηθούν αλλότρια φίλια συμφέροντα που χρωματίζονται από το μωβ του πεντακοσάρικου. Άξιος ο μισθός σας, καθάρματα που φουσκώνετε τραπεζικούς λογαριασμούς, για να γκώσετε από ακριβά καταναλωτικά αγαθά, αναλώσιμα γαμήσια και διεγερτικά παραισθησιογόνα, δίνοντας εύσημα σε βασανιστές και σπιλώνοντας ανθρώπους, τιμές και συνειδήσεις.
Ξεπουλημένοι σφουγγοκολάριοι, πορωμένοι και κοινωνικά μιάσματα μιας κάστας που τρέφεται από τις σάρκες και το αίμα όσων ονειρεύονται δικαιοσύνη, όσων παλεύουν για ελευθερία ή όσων απλά αγωνίζονται για να επιβιώσουν. Λυσσάξτε λίγο ακόμα στα κανάλια και τις φυλλάδες σας, μπας και συντηρείστε γα λίγο ακόμα ένα σύστημα γαγγραινιασμένο και σάπιο όσο και η ηθική που πουλάτε από τα μικρόφωνα και τις δηλητηριασμένες πένες σας. Πόσο ακόμα;
Πόση ακόμα λάσπη, πόση ακόμα βρομιά θα σκορπίσετε, για να αποπροσανατολίσετε μια κοινωνία που αγωνίζεται να αναπνεύσει, ενώ συνεχίζετε να την καθιστάτε θάλαμο δηλητηριωδών αερίων και ιδεολογημάτων του ξεπουλήματος; Επιστρατεύστε την κάθε ανομία, τη δική σας ανομία, γιατί μόνο δική σας είναι. Το κουρελιασμένο σύνταγμα της δημοκρατίας που ποτέ δεν ήταν αυτό που σημαίνει η λέξη, οι σημαίες και τα σύμβολα που πρώτοι εσείς φτύνετε κι ατιμάζετε, η κίβδηλη ηθική που μας πουλάτε, το βλέπουμε πως έχουν απεκδυθεί κάθε νοήματος και ουσίας . Ατιμάστε και το τελευταίο ψίχουλο αξιοπρέπειας και ζωής, μόνο και μόνο για να ξεπουλήσετε με κάθε τρόπο ό,τι ακόμα παραμένει να ανήκει σε αυτούς που ζουν και δημιουργούν. Αυτό που δε θα μπορέσετε να ατιμάσετε και να λερώσετε είναι τα μυαλά.
Σ’αυτόν τον τόπο που η ομορφιά περισσεύει, η ασχήμια σας δεν χωράει. Τη χυδαιότητα επιστρατεύετε ενάντια σε κάθε κατατρεγμένο, ταπεινωμένο και εξουθενωμένο, για να υπερασπιστείτε την τράπεζα που κατακλέβει και όσους την υποστηρίζουν με το αζημίωτο και εις βάρος αυτών ακριβώς που κατακλέβει. Αλλοιώστε λίγο ακόμα τις αρχές και τις αξίες του δικού σας του συστήματος, αυτού που κάποτε (ακόμα και τώρα στα χαρτιά) αναγνώριζε την αθωότητα του κατηγορουμένου μέχρι αποδείξεως του εναντίου, το δικαίωμα σε βασικά αγαθά για αξιοπρεπή διαβίωση για όλους κι όλα εκείνα που με περίτεχνες νομικίστικες εκφράσεις περιγράφουν συνθήκες και πρωτόκολλα, ονοματισμένα από πολυτελείς πόλεις της Ελβετίας και της Γαλλίας, που εσείς έχετε υπογράψει.
Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους -το’πε ο ήρωας με τον οποίο σύγκρινε τον τεθνεώτα βασανιστή και χουντικό, ένας μητροπολίτης που πληρώνεται από αυτόν τον λαό που εξουθενώνετε ηθικά και υλικά, για να ξεπεράσει τις δυσκολίες του το σύστημά σας και οι φορείς που βρίσκονται στα θεμέλιά του.
Μόνο που μερικοί από μας ξέρουμε, θυμόμαστε και πιστεύουμε. Ξέρουμε τι μας ανήκει, θυμόμαστε τι μας έχετε κλεψει και πιστεύουμε πως η ελευθερία κι η δικαιοσύνη δεν είναι λέξεις που αλλάζουν ένδυμα και περιεχόμενο αναλόγως με τις μόδες. Μας μένει μονάχα να πιστέψουμε και πως μπορούμε να ξαναδώσουμε σε αυτές τις λέξεις το αρχετυπικό τους περιεχόμενο και τη θέση που μας αξίζει να έχουν.
Ξέρουμε ακόμα και θυμόμαστε ποιοι είστε, τι έχετε πει και τι έχετε πράξει. Και σκοπεύουμε να μην το ξεχάσουμε, όταν η ελεθερία και η δικαιοσύνη θα κάνουμε να είναι κάτι παραπάνω από λήματα στα λεξικά.
Και ξέρουμε, όπως το ξέρετε κι εσείς πως το χρώμα του αίματος είναι κόκκινο.
Кроткая

Ο Δένδιας και η δημοκρατία

«Το photoshop έγινε, το ρώτησα και εγώ, όπως και εσείς, όπως κάθε λογικός άνθρωπος, έγινε γιατί; Γιατί δόθηκαν οι φωτογραφίες στη δημοσιότητα; Για να υπάρξει αναγνώριση, ώστε να υπάρξουν πληροφορίες για τις γιάφκες… Γιατί αν δε γινόταν photoshop, ώστε να προσομοιάζουν με τη εικόνα που θα έχει ο μέσος άνθρωπος και να τους αναγνωρίσει, τότε δεν θα είχε γίνει η δουλειά της δημοσιοποίησης των φωτογραφιών» (δηλώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Ν. Δένδια στους δημοσιογράφους του Mega Δ. Καμπουράκη και Γ. Οικονομέα στις 4.2.2013, από δελτίο τύπου του Υπουργείου).

Νομίζω ότι πολύ σπάνια έχουμε βρεθεί ενώπιον μιας τόσο εύγλωττης ομολογίας ανοχής των βασανιστηρίων, και μάλιστα από ένα υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Αυτό που στην πραγματικότητα μας λέει ο υπουργός είναι ότι η εικόνα των συλληφθέντων μετά τη σύλληψή τους ήταν τέτοια ώστε είχαν στην κυριολεξία γίνει αγνώριστοι (από το ξύλο). Προκειμένου λοιπόν να γίνουν αναγνωρίσιμοι, υποχρεώθηκε η αστυνομία να καταφύγει στο photoshop. Πράγματι, πώς να αναγνωρίσεις π.χ. το συλληφθέντα εικοσιδιάχρονο Δημήτρη Πολίτη χωρίς photoshop στο λαιμό του; Γίνεται; Δε γίνεται.

Ο υπουργός δεν είναι φυσικά ανόητος για να πιστέψει ότι τέτοιου τύπου εξηγήσεις μπορούν να πείσουν. Αναπαράγει τις παιδαριώδεις δικαιολογίες, γιατί βρίσκεται μόνο ένα βήμα πριν τον κυνισμό της παραδοχής των βασανιστηρίων. Αυτό τον κυνισμό που έκανε την αστυνομία να μη διστάσει ούτε στιγμή να δημοσιοποιήσει τις φωτογραφίες των συλληφθέντων, παρά την εμφανή κακοποίησή τους.

Στο περιθώριο όλων αυτών, αλλά και στο περιθώριο της δημοσιότητας, ο επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα Νιλς Μούιζνιεκς έκανε την εβδομάδα που μας πέρασε κάποιες άλλες δηλώσεις, που μάλλον βρίσκονται πιο κοντά στην κοινή εμπειρία. Σε γλώσσα ελάχιστα διπλωματική –παρά τη θεσμική του ιδιότητα που του επιβάλλει επιφυλακτικότητα και μετριοπάθεια στις εκφράσεις– ο Μούιζνιεκς είπε κατά λέξη τα εξής: «Η αστυνομία δεν κάνει σωστά τη δουλειά της: κατάχρηση εξουσίας, χρήση υπερβολικής βίας, συνέργεια με την Χρυσή Αυγή. Ανάμεσα στους αστυνομικούς υπάρχουν αναμφίβολα “σάπια μήλα” αλλά δεν έχουν καμία επίπτωση — και εδώ ατιμωρησία. Κινδυνεύει η διεθνής εικόνα της Ελλάδας, ιδίως του δικαστικού συστήματος. Επιθυμούμε να δούμε την παραπομπή στη δικαιοσύνη μελών της Χρυσής Αυγής και αστυνομικών. Μέχρι να συμβεί αυτό, όλα τ’ άλλα είναι λόγια»! (To Βήμα, 1.2.2013).

Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, μια τέτοια δήλωση σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα θα συνιστούσε σοβαρό πολιτικό πρόβλημα, καίριο πλήγμα για τον αρμόδιο υπουργό και την ηγεσία της αστυνομίας. Όχι όμως στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να συμβιώνουμε με ένα τέρας: την ελληνική αστυνομία. Ένα σώμα που έχει μάθει να λειτουργεί πέρα από τη νομιμότητα, πέρα από κάθε έλεγχο και ενίοτε σε συνεργασία με τους ναζί, ενώ η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Ή, ακόμα χειρότερα: καταλαβαίνει και το αποδέχεται.

Στην Ελλάδα ο αρμόδιος υπουργός θεωρεί λογικό να δηλώνει στη Βουλή σε σχέση με τη ρατσιστική βία ότι «οι υπηρεσίες της Αστυνομίας, αναφέρουν μόνον 3 περιπτώσεις για το 2010 και 22 για το 2011, ενώ για το 2012 δεν έχουμε ακόμη στοιχεία» (Η Καθημερινή 23.8.2012). Όλα αυτά μέσα στο καλοκαίρι, όταν η Χρυσή Αυγή έκανε καθημερινά ρατσιστικές επιθέσεις.

Στην Ελλάδα ο αρμόδιος υπουργός (πάντα ο Ν. Δένδιας) δε φαίνεται να στενοχωριέται και πολύ για την κριτική από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις καταδίκες. Αντιθέτως, καινοτομεί δηλώνοντας ότι «η εξέλιξη της λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου τα τελευταία χρόνια μάλλον ενυποθηκεύει παρά βοηθάει την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο τρόπος επεκτατικής ερμηνείας των συνθηκών από ανθρώπους που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι επαγγελματίες νομικοί, δηλαδή η νομική τους κατάρτιση, όσον αφορά το θέμα της φιλοσοφίας του δικαίου, είναι σχετικά περιορισμένη, δημιουργεί τεράστια θέματα και στο εθνικό και στο ευρωπαϊκό δίκαιο και στη βάση όλων αυτών, που είναι το ρωμαϊκό δίκαιο» (από τη συνέντευξή του στο Unfollow). Μια διατύπωση που σίγουρα θα έκανε τον προκάτοχό του Βύρωνα Πολύδωρα να κοκκινίσει από ζήλεια.

Όλα αυτά λέγονται και πράττονται από τον υπουργό μιας (τρικομματικής, ας μην το ξεχνάμε) κυβέρνησης, η οποία –κατά δήλωσή της– εκφράζει την ευρωπαϊκή προοπτική αυτής της χώρας.  Μιας κυβέρνησης που καταγγέλλει «τη βία των άκρων», ενώ ένας από τους επιφανέστερυος συμβούλους του πρωθυπουργού (και υποψήφιος της ΝΔ στη Β΄ Πειραιά) προτείνει ανοιχτά την κήρυξη της χώρας σε κατάστασης πολιορκίας (Φαήλος Κρανιδιώτης, Δημοκρατία 5.9.2012) και επιχειρηματολογεί για την ανάγκη εκτελέσεων πολιτικών αντιπάλων: «Χρειαζόμαστε μισή ντουζίνα, τουλάχιστον. Και ολόκληρη ντουζίνα ή και δυο καλά θα ‘τανε αλλά οι Έξι επιβάλλονται. Δια ιστορικούς λόγους. Κάνουν και σετ. Με αναλογική εκπροσώπηση πολιτικών και “μπετατζήδων»-προμηθευτών της τελευταίας τριακονταετίας. Κι ας τρέχουν τα εγγόνια τους στον Άρειο Πάγο το έτος 2102 να τους κάνει ηθική εξυπηρέτηση κανένας κολλητός Αρεοπαγίτης… Θα ’χουν γίνει τα πεύκα τους στην γνωστή συνοικία ψηλά σαν πολυκατοικίες» (Φ. Κρανιδιώτης,  Δημοκρατία, 2.9.2012).

Όλα αυτά προς δόξα του μεσαίου χώρου.

Τα σημάδια για τη δημοκρατία είναι δυσοίωνα. Στο επίπεδο της νομοθέτησης, αντιμετωπίζουμε μια κυβέρνηση που κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Μια κυβέρνηση που καταφεύγει δύο φορές μέσα σε μία εβδομάδα στην πολιτική επιστράτευση απεργών. Τρία κόμματα που αντιμετωπίζουν την πολιτική διαφωνία των βουλευτών τους με την άμεση διαγραφή τους με επιστολές των αρχηγών τους προς τον πρόεδρο της Βουλής (εσχάτως μάλιστα και προληπτικά, ενόψει της εικαζόμενης διαφωνίας τους!). Μια κοινοβουλευτική διαδικασία που δικαιώνει τη λέξη-κλισέ «παρωδία», αλλά οι κυβερνητικοί εταίροι δεν φαίνεται να προβληματίζονται όσο τα εκάστοτε νέα μέτρα μπορούν να συγκεντρώνουν το μαγικό αριθμό «151». Παλαιότερα, μιλούσαμε για κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Σήμερα είναι φανερό ότι ο όρος αυτός δεν μπορεί πια να αποδώσει αυτό που συμβαίνει. Είναι φανερό ότι η πολιτική της εξαθλίωσης της κοινωνίας δεν μπορεί πια να αποσπάσει συναινέσεις και εκτρέπεται όλο και περισσότερο στον καθαρό αυταρχισμό. Ποιο θα είναι άραγε το τέλος αυτού του ολισθηρού δρόμου;

Η πολιτική επικαιρότητα καθορίζεται από ακροδεξιά μέσα μαζικής ενημέρωσης, που βρίσκονται στα χέρια εργολάβων και εφοπλιστών. Το χειρότερο, η ελληνική κοινωνία έχει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια εμποτιστεί με τόσο εθνικισμό, ρατσισμό και σεξισμό από τα συγκεκριμένα μέσα και από την πολιτική ηγεσία, ώστε τμήμα της δεν έχει πρόβλημα να στρέφεται ανοιχτά προς τους ναζί.

Υπάρχει επομένως πρόβλημα δημοκρατίας. Για την ριστερά, ο πειρασμός να παρασυρθεί — μέσα σε αυτή τη δύσκολη στροφή– σε μια σχετικοποίηση της αξίας της δημοκρατίας και των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων είναι μεγάλος. Το ακριβώς αντίθετο, όμως, είναι αυτό που πρέπει να συμβεί. Σε αυτήν ιδίως τη συγκυρία, το καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι μόνο να δώσει ελπίδα σε μια κοινωνία που τη σπρώχνουν στην εξαθλίωση, αλλά να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και τα δικαιώματα, ιδίως μέσα στη συνθήκη της κρίσης. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι όρος για μια άλλη πορεία για τους εργαζόμενους αυτής της χώρας. Από αυτή τη σκοπιά, η ανάδειξη του ζητήματος των βασανισμών από το ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε μια καλή στιγμή για τον πολιτικό μας χώρο σε μια δύσκολη συγκυρία. Για τέτοιου τύπου επιλογές η Αριστερά δε χωρά αμφιβολία ότι θα λοιδορηθεί από τους κυνικούς, θα κατηγορηθεί ως ακραία από τους ακραίους. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος.

 του Βασίλη Παπαστεργίου

«Λιστο… συμμορίτες» της ΝΔ!

Του Γιώργου Δελαστίκ
 Απολαυστικό και άκρως διασκεδαστικό θα ήταν το πολιτικό σκηνικό αν δεν ήταν τραγικό το οικονομικό και κοινωνικό φόντο της Ελλάδας και του λαού της που εξοντώνονται κάτω από τον ζυγό του Μνημονίου.

Η διαρκώς εντεινόμενη απαξίωση των κομμάτων που συναπαρτίζουν την κυβέρνηση ..... καθόλου βέβαια δεν εμποδίζουν τον Σαμαρά και το υπηρετικό προσωπικό του, τον εγωμανή Βενιζέλο και τον κατάπτυστο Κουβέλη, να εντείνουν τις αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τις πολιτικές επιστρατεύσεις απεργών, τους ξυλοδαρμούς κρατουμένων κ.λπ. που παραβιάζουν ακόμη και το αστικό Σύνταγμα, το οποίο φυσικά έχουν γραμμένο στα παλιά τους τα παπούτσια.

Δεν μπορεί όμως κανείς να μην σκάσει στα γέλια βλέποντας τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που συμμετέχουν στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής να …αρνούνται να πάρουν στα χέρια τους το «στικάκι» με τα ονόματα και τις καταθέσεις στην τράπεζα HSBC που συμπεριλαμβάνονται στη διαβόητη πλέον λίστα Λαγκάρντ! Αυτοί προφανώς ξέρουν πόσα λαμόγια των κομμάτων τους κρύβονται πίσω από αχυρανθρώπους – βιτρίνες και τρέμουν στην ιδέα ότι όταν θα δημοσιευθούν τα στοιχεία αυτά, οι ίδιοι οι βουλευτές της προκαταρκτικής επιτροπής θα συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο των υπόπτων για τη διαρροή, με αποτέλεσμα να θέλουν να τους κατασπαράξουν οι ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και το άμεσο περιβάλλον τους. 

Είναι απίστευτη η αυτογελοιοποίηση του συστήματος αν το συνειδητοποιήσει κανείς: Οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που θα ερευνήσουν το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ, αρνούνται να μάθουν …ποια ονόματα συμπεριλαμβάνει η λίστα που υποτίθεται ότι ερευνούν! Μιλάμε για έσχατο σκαλοπάτι των υπονόμων της πολιτικής αλητείας! Χάρη στην επιμονή της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ, Ζωής Κωνσταντοπούλου, αποκαλύφθηκαν τα αίτια της προκλητικής στάσης του δεξιού προέδρου της επιτροπής Χρήστου Μαρκογιαννάκη.

Αυτός ο «αδάμας» της πολιτικής ζωής, «μεταμεληθέν» πρωτοπαλίκαρο της Ντόρας, είναι στην επαγγελματική του δραστηριότητα συνήγορος υπεράσπισης κατηγορουμένου που είναι ύποπτος συμμετοχής σε κύκλωμα, δύο μέλη του οποίου υπάρχουν στη λίστα Λαγκάρντ! Ακόμη χειρότερα, στη λίστα εμφανίζεται με κολοσσιαίο ποσό καταθέσεων ο Σταύρος Παπασταύρου, συνεργάτης απευθείας του …πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά!!! Να γιατί ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης, λοιπόν, ο οποίος την είχε κοπανήσει από την αίθουσα της επιτροπής για να απαξιώσει τις εργασίες της κατά τη διάρκεια της υποβολής ερωτήσεων στους μάρτυρες από τους βουλευτές της αντιπολίτευσης, επέστρεψε πανικόβλητος στην αίθουσα ειδοποιημένος από αλλόφρονες βουλευτές της ΝΔ ότι η υπόθεση έφθασε στους στενούς συνεργάτες του Σαμαρά και διέκοψε (!) άρον άρον τη συνεδρίαση της επιτροπής για να μην αποκαλυφθούν και άλλες βρωμιές των ανθρώπων της ΝΔ. 

Την ώρα που η κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη «αποθέωνε» μέσω αυτών των διαδικασιών την κοινοβουλευτική δημοκρατία των σκανδάλων και της συγκάλυψης των ενόχων, ο πρoαλειφόμενος για πρωθυπουργός μετά τον Σαμαρά, υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Δένδιας, έκανε νέα επίδειξη ισχύος. Οι αστυνομικοί έλιωσαν στο ξύλο τους τέσσερις νεαρούς που κατηγορούν ως μέλη της οργάνωσης Πυρήνες της Φωτιάς παρόλο που η οργάνωση το αρνείται, παραχάραξαν τις φωτογραφίες τους και επιχείρησαν έτσι να τρομοκρατήσουν όλους τους Έλληνες. «Να τι παθαίνει από εδώ και πέρα όποιος αντιστέκεται με “τσαμπουκά” στην κυβέρνηση!» είναι το μήνυμα που θέλησε να στείλει.

Παράλληλα, άρχισε πάλι ο Σαμαράς το παραμύθι με τον ανασχηματισμό για να περισπάσει την προσοχή του αφελούς κοσμάκη με τη βοήθεια των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης. Απο τη μια αδημονούν οι νεοδημοκράτες που ελπίζουν να γίνουν υπουργοί, γιατί καθόλου δεν είναι σίγουροι ότι η ΝΔ θα μακροημερεύσει στην εξουσία. Από την άλλη τα …«πολιτικά ρετάλια» που έχουν μείνει στο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου τον πιέζουν να βάλει στην κυβέρνηση στελέχη για να διασωθούν οι ίδιοι προσωπικά, μεταπηδώντας σε ενδεχόμενο νέο κόμμα της Δεξιάς από καλύτερες θέσεις. Αφόρητες είναι οι πιέσεις που δέχεται και ο θλιβερός Φώτης Κουβέλης από τα πολιτικά λαμόγια της ΔΗΜΑΡ που θέλουν κι αυτά να προσκολληθούν στο νέο κόμμα της Δεξιάς ως «προσωπικότητες». Ιδίως τα πιο εκτεθειμένα δεξιά στελέχη (Λυκούδης, Μαργαρίτης, Μπίστης και όλο το κακό συναπάντημα) που αποκλείεται να τα δεχθεί ως συνεργάτες ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν να ενισχύσουν την προσωπική τους πολιτική θέση για να παραμείνουν όπως όπως στο πολιτική σκηνικό – ή τουλάχιστον να προλάβουν να «φτιαχτούν» για τα γεράματά τους! Μέσα σε όλο αυτό το πολιτικό αλαλούμ, επανεμφανίστηκαν και οι καραμανλικοί πρώην υπουργοί της ΝΔ, αλλά ακόμη και οι «κηπουροί» του Γιωργάκη Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ, όπως και κάποια απολειφάδια των «εκσυγχρονιστών» του Σημίτη, οι οποίοι φοβούνταν πρωτίστως μη γίνει καμιά στραβή και καταλήξουν στη φυλακή για λεφτά που φημολογείται ότι έχουν φάει…

Η τραγωδία έγκειται στο ότι αυτός ο αλληλοσπαρασσόμενος θίασος πολιτικών απατεώνων που υπηρετούν το σύστημα βυθίζει σχεδόν ανεμπόδιστα εκατομμύρια Έλληνες εργαζόμενους όλο και πιο βαθιά στη δυστυχία, χωρίς ο λαός να έχει ξεσηκωθεί μέχρι στιγμής για να εξαφανίσει όλα αυτά τα πολιτικά καθάρματα.

Πηγή:ΠΡΙΝ

 

Θωρηκτό Ποτέμκιν από tvxorissinora

Φτώχεια, επιτάξεις και βασανιστήρια: Γιατί η κυβέρνηση βυθίζει τη χώρα στον κύκλο της βίας

Η χώρα έχει εισέλθει για τα καλά στον κύκλο της βίας και μάλιστα της βίας που ξεκινά από “πάνω” και επεκτείνεται προς τα “κάτω”. Η βία αυτή διακλαδώνεται προς τρεις κατευθύνσεις: προς την οικονομικό- κοινωνική βία, τη θεσμική, νομότυπη βία και την εντελώς παράνομη βία των κρατικών ή παρακρατικών οργάνων.
Η φτώχεια και η ανεργία εκπληρώνουν την πρώτη μορφή βίας, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό και προωθώντας άμεσα το σχέδιο της “ανατολικοευρωπαιοποίησης” της χώρας. Το δίλημμα που ετέθη από τους δανειστές την άνοιξη του 2010 ήταν Αργεντινή του 2001 ή μετασοβιετική Βουλγαρία εντός της ΟΝΕ; Οι τότε κυβερνώντες, το κατεστημένο της χώρας και αργότερα το εκλογικό σώμα διά της ψήφου του τον Ιούνιο του 2012 και με τη συνέργεια του εκλογικού νόμου επέλεξαν το μοντέλο Βουλγαρίας, δηλαδή αυτό της άνευ όρων παράδοσης της εθνικής οικονομίας και της αποψίλωσης όλων των κοινωνικών επιτευγμάτων. Συνεπώς το σχέδιο που με προβληματικό τρόπο ξεκίνησε από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και προωθήθηκε περαιτέρω από την κυβέρνηση Παπαδήμου επιταχύνεται πλέον σε εντυπωσιακό βαθμό από την κυβέρνηση Σαμαρά, με τα δεκανίκια Βενιζέλο- Κουβέλη.

Η δεύτερη διακλάδωση της βίας είναι η θεσμική βία. Από τους απεργούς του μετρό περνάμε στους απεργούς λιμενεργάτες και θα συνεχίσουμε με τους επομένους. Κάθε απεργία- πλην της αποχής των ίδιων των δικαστών- κηρύσσεται παράνομη και καταχρηστική, οπότε ακολουθεί η επίταξη από την κυβέρνηση. Τι κι αν δεν πληρείται καμία από τις νόμιμες προϋποθέσεις που αυτό καθ' εαυτό το αστικό κράτος έθεσε; η ίδια η φύση συγκεκριμένων λειτουργιών του κράτους, όπως της εκτελεστικής και της δικαστικής, ως στυλοβατών των συμφερόντων του καθεστώτος οδηγεί προς την άσκηση βίας με θεσμικό μανδύα. Βίας που είναι αναγκαία για τη συστημική ευστάθεια εν μέσω δομικής κρίσης.
Και η τρίτη διακλάδωση της βίας είναι η εντελώς παράνομη κρατική και παρακρατική βία. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα ημί- ευρωπαϊκό κράτος από πλευράς σεβασμού των ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με τάση να “μετακινηθεί”  προς την παράδοση των κρατών της νότιας ακτής της μεσογείου. Από τους μετανάστες ή και τους ατυχείς τουρίστες, μέχρι τους διαδηλωτές ιδίως που προέρχονται από αριστερές οργανώσεις και τους κατηγορουμένους για τέλεση εγκλημάτων, τα κρούσματα βασανισμών, αυθαιρεσίας και στέρησης νομίμων δικαιωμάτων έχουν λάβει χαρακτήρα ελέφαντα σε δωμάτιο πολυκατοικίας.
Φυσικά η κυβέρνηση απαντά με άρνηση- βλέπε τη στάση του Δένδια για τις καταγγελίες περί βασανισμών στη ΓΑΔΑ- με τον έλεγχο των ΜΜΕ- βλέπε περίπτωση Αρβανίτη, Κατσίμη και στάση των ιδιωτικών ΜΜΕ- με στέρηση κάθε τεκμηρίου αθωότητας- βλέπε ανακοίνωση του Υ. Προ. Πο. που απεφάνθη ότι οι τέσσερις ληστές είναι και τρομοκράτες- και με εκφασιστικούς συμψηφισμούς. Η κυβέρνηση λοιπόν προωθεί ενεργά τη βύθιση της χώρας και της κοινωνίας στον κύκλο της βίας. Έτσι μάλιστα εμπεδώνει την ιδεολογική ηγεμονία όχι απλά της δεξιάς αλλά της ακροδεξιάς, με τρόπο πρωτοφανή- σίγουρα στα μεταπολιτευτικά δεδομένα. Ο βασικός λόγος είναι ότι μέσα στην κρίση, συγκεκριμένοι κύκλοι αντιλήφθηκαν πως μπορούν να επιβάλλουν μια αντί- μεταπολιτευτική, αντιδραστική και νεοφιλελεύθερη ιδεολογική ηγεμονία. Είτε διά της δυσφημηστικής ενοχοποίησης, είτε διά των τριών βασικών μορφών άσκησης βίας που αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους.
Τα πρόσωπα των βασανισθέντων δεν εμφανίστηκαν με αυτόν το σοκαριστικό τρόπο τυχαία, ούτε οι επιτάξεις μετά από λίγες μόνο μέρες απεργίας έχουν γίνει καθεστώς από λάθος. Πρόκειται για επίδειξη δύναμης και απόπειρα ενίσχυσης των πλέον συντηρητικών αντανακλαστικών. Η ξεκάθαρη δήλωση Στουρνάρα ότι δε θα δώσει ούτε ευρώ για κοινωνική πολιτική δεν έχει να κάνει με τις ιδεοληψίες ενός υπουργού. Η κυβέρνηση γνωρίζει καλά ότι αν αφήσει μια ελάχιστη χαραμάδα διεκδίκησης ανοιχτή, θα διαμορφωθεί ένα ορμητικό ρεύμα που δύσκολα θα ελεγχθεί. Εξ ου και θέτει με σαφήνεια το όριο: στην Ελλάδα της κρίσης και της γενικευμένης επιστράτευσης εργαζομένων δεν επιτρέπονται εργατικές διεκδικήσεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως και οι εγγυήσεις του νόμου αναστέλλονται κατά το δοκούν και βεβαίως η φτώχεια θα συνεχίσει να αφανίζει τις όποιες σκέψεις για μια μελλοντική ανάκαμψη υπέρ του λαού.
Αυτό το μήνυμα δεν μπορεί να αποσταλεί σε συνθήκες ομαλότητας. Γι' αυτό η ίδια η κυβέρνηση βυθίζει στον κύκλο της βίας. Διότι θεωρεί πως με τις πλάτες του κατεστημένου διαθέτει καλύτερες δυνατότητας να επιβιώσει ενός όντως τέτοιου κύκλου και να αναπαράξει την κυριαρχία της.

 http://tvxs.gr

Ο δεξιός πατριωτισμός είναι η κουκούλα του ανθελληνισμού!

Του Στέλιου Ελληνιάδη – «Δρόμος της Αριστεράς»

Η Δεξιά τα έχει κάνει μαντάρα. Έριξε τη χώρα στον γκρεμό σε συναυτουργία με το ΠΑΣΟΚ. Από Αντιμνημονιακή έγινε Υπερμνημονιακή. Από Πατριώτης έγινε Εφιάλτης. Αυτομόλησε στην πλευρά των εχθρών της χώρας. Και με πρωτοφανή ενδοτικότητα, διαλύει τη χώρα και κατατρώει σαν κανίβαλος το ίδιο της το σώμα. Μεγάλα κομμάτια της μεσαίας τάξης που παραδοσιακά ανήκουν στη Δεξιά, καταστρέφονται και εξαθλιώνονται από την πολιτική της. Έμποροι, βιοτέχνες, καταστηματάρχες, εργολάβοι, μηχανικοί, δικηγόροι, γιατροί, συνταξιούχοι και εν γένει επαγγελματικοί κλάδοι απ” όπου αντλεί την πολιτικοοικονομική της βάση η Δεξιά, εκθεμελιώνονται εξαιτίας της νέας υποτέλειας, της τεχνητής ύφεσης, της έλλειψης τραπεζικού χρήματος και δημοσίων επενδύσεων, των μειώσεων μισθών και συντάξεων και της πολλαπλής βαριάς φορολόγησης.

Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουν οι δεξιοί τη Δεξιά, αλλά όλοι κλονίζονται. Αν εξαιρέσει κανείς το πολύ μικρό ποσοστό αυτών που εξακολουθούν να απομυζούν το δημόσιο πλούτο και στηρίζουν με νύχια και με δόντια τη μνημονιακή κυβέρνηση, ο ένας στους τρεις πολίτες που ψηφίζουν δεξιά, πηγαίνει ακόμα πιο δεξιά, γιατί νιώθει προδομένος από την καθεστωτική Νέα Δημοκρατία και ο αντικομμουνισμός του τον οδηγεί σε πιο ακροδεξιές «λύσεις» ανεξαρτήτως ατομικού και συλλογικού κόστους. Οι άλλοι δύο παραμένουν στη Ν.Δ. είτε γιατί συνδέονται με την παραδοδιακή Δεξιά με μακροχρόνιους πολιτικούς, ιδεολογικούς και οικονομικούς-πελατειακούς δεσμούς που αντέχουν ακόμα τους κραδασμούς της κρίσης είτε γιατί τρέμουν με την ιδέα μιας αλλαγής που δεν μπορούν να τη συλλάβουν διανοητικά. Σαν αυτούς που μένουν στο πλοίο που βυθίζεται φοβούμενοι ότι θα πνιγούν αν επιβιβαστούν στις βάρκες διάσωσης ή θα τους φάνε οι καρχαρίες αν πέσουν στη θάλασσα με σωσίβια! Πράγμα το οποίο γνωρίζουν καλά και το εκμεταλλεύονται, για να κρατούν παθητικούς τους «επιβάτες» του μπαταρισμένου σκάφους, οι μετρ της προπαγάνδας και του ψυχολογικού πολέμου.

Δεξιά διολίσθηση

Η Δεξιά διαισθανόμενη τον κλονισμό της ύπαρξης της από την εξουθένωση της βάσης της, γκρεμίζει όλο το κράτος δικαίου που σχηματίστηκε σε μια βασανιστική πορεία εθνικής οικοδόμησης σχεδόν δύο αιώνων. Προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία και να φέρει σε πέρας το γενικό ξεπούλημα της χώρας και τη μαζική πτώχευση του ελληνικού λαού που επιτάσσουν οι δανειστές της, από τη μια εκλιπαρεί τους ξένους κηδεμόνες για περισσότερα δάνεια και από την άλλη ξεσαλώνει ως κράτος και παρακράτος. Πίσω από ένα προπέτασμα απειλών, συκοφαντιών, διαστρεβλώσεων, παρανομιών, δακρυγόνων, τρομοκρατίας και εκφοβισμού, προσπαθεί αφενός να αποτρέψει την αφύπνιση του δεξιού ψηφοφόρου και την πλήρη διάλυση της και αφετέρου να εμποδίσει την εκδήλωση της λαϊκής οργής και την άνοδο της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία.

Αυτή η προχωρημένη σήψη της Δεξιάς εκδηλώνεται όλο και πιο έντονα, όλο και πιο επιθετικά, ξεπερνώντας κάθε όριο ήθους, ευπρέπειας και νομιμότητας ακόμα και για τα δεδομένα μιας ταξικής αυταρχικής κουλτούρας.
Ο Θόδωρος Ρουσόπουλος σαν κυβερνητική φωνή σήμερα μοιάζει άγιος (αν και τον έφαγαν οι «άγιοι») μπροστά στους τωρινούς εκπροσώπους της Ν. Δ. Οι αριστοτέχνες της διαστροφής και της κωλοτούμπας ακροδεξιοί (Σαμαράς, Βορίδης, Γεωργιάδης, Δένδιας, Κεδίκογλου κ. λπ.) διαμορφώνουν το νέο προφίλ της Δεξιάς, συνεπικουρούμενοι βεβαίως από τα φερέφωνα των μεγαλοεργολάβων ιδιοκτητών των ΜΜΕ. Ο ακροδεξιός λόγος είναι τώρα ο επίσημος λόγος της καθεστηκυίας τάξης. Ο ανανήψας Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο πλανόδιος Άδωνις Γεωργιάδης, ο πατροκτόνος Θάνος Πλεύρης, ο ΕΝΕΚίτης Νίκος Δένδιας, ο ΕΝΕΠίτης Μάκης Βορίδης και ο πατριδοκάπηλος Αντώνης Σαμαράς παίζουν θρασύτατα στην καμπούρα της Δεξιάς την οποία προσπάθησε ανεπιτυχώς να εξευρωπαΐσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Τελικά, οι αρβύλες σκαρπίνια δεν γίνονται! Για άλλη μια φορά η Δεξιά ξεπουλάει την Ελλάδα. Υπηρετεί τους ξένους τοκογλύφους και τους ντόπιους νταβατζήδες, που τόλμησε σαν κύκνειο άσμα να καταγγείλει αυθορμήτως ο Καραμανλής ο νεότερος, πριν, με ένα μεγάλο πήδημα εκτός τερέν, παραχωρήσει την εξουσία στον τηλεκατευθυνόμενο από την Goldman Sachs και την Deutsche Bank Γιωργάκη Παπανδρέου, που με παρόμοιο τρόπο την παραχώρησε στον Παπαδήμο, ο οποίος την παραχώρησε στον Σαμαρά…

Το κόμμα πάνω από την Ελλάδα

Οι καιροσκόποι επαγγελματίες εθνικιστές συσπειρώθηκαν στη Νέα Δημοκρατία, διψασμένοι για εξουσία, εδώ και τώρα! Αλλά και οι σκληροί ιδεολόγοι του εθνικισμού ζαρώσανε στο κομματικό καβούκι, μουρμουρίζοντας δυσαρέσκεια κάπου-κάπου μπας και διασώσουν την χαμένη τους τιμή και αξιοπιστία.

Σε μια τηλεοπτική αντιπαράθεση με τον Φαήλο Κρανιδιώτη στην εκπομπή «Τέλος Εποχής» των Κοτρώτσου-Λοβέρδου στο Blue Sky υπενθύμισα στον πρωτεργάτη του «Δικτύου 21», σύμβουλο του Σαμαρά και υποψήφιο βουλευτή της Ν.Δ. στη Β” Περιφέρεια Πειραιά, Φαήλο Κρανιδιώτη, μερικές δικές του δηλώσεις προεκλογικά, όπως: … (καταγγέλλω) την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας….. .(καταγγέλλω) τον τεμαχισμό της κοινωνίας και τη στροφή του ενός κομματιού εναντίον του άλλου… … μετά την περικοπή των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων, θα έρθει και η σειρά των ιδιωτικών… .. .οι επιχειρηματικές συμβάσεις και η ελαστική εργασία είναι σύγχρονη μορφή δουλείας… … καταψηφίζουμε τη δανειακή σύμβαση και το μεσοπρόθεσμο… …(Όλα αυτά) συνιστούν ένα πλέγμα χειρότερο κι απ” τη δανειακή σύμβαση, μια ανθρωποφαγική αντίληψη για την κοινωνία .. .είναι απαράδεκτο ο μι σθός του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού» (μετά τις μειώσεις) να είναι κατώτερος του μισθού ενός υπαλλήλου της Βουλής…

Συμφωνούμε, Φαήλο, σε όλα. Πώς, όμως, και γιατί, αγαπητέ, όλες αυτές οι πατριωτικές θέσεις καταψύχθηκαν σε μια νύχτα και αντικαταστάθηκαν στην πράξη από ακριβώς το αντίθετο τους; Πότε θα κάνουμε απόψυξη για να τις ξαναχρησιμοποιήσουμε; Κι αν η κομματική αφοσίωση είναι πάνω από την αφοσίωση στην πατρίδα, αυτό σημαίνει ότι η Νέα Δημοκρατία είναι πάνω από την Ελλάδα. Κι αν η ολιγαρχία και οι τοκογλύφοι εξυπηρετούνται μέσα από το κόμμα, είναι κι αυτοί πάνω από την πατρίδα; Αναπάντητα ερωτήματα…

Και ο μαχητικός και επίμονος εθνικιστής Φαήλος Κρανιδιώτης μπλοκάρει. Άλλα λέει κι άλλα στηρίζει. Το κόμμα υπερτερεί και η ολιγαρχία πρέπει πάση θυσία να εξυπηρετηθεί από το κόμμα. Πού να περισσέψει χώρος για την Ελλάδα! Η ολιγαρχία και τα κομματικά τους συμφέροντα είναι πάνω από την Ελλάδα. Αλλά, μήπως δεν ήταν πάντα έτσι η εθνικιστική Δεξιά; Ο πατριωτισμός της εξαντλείται σε κορόνες, τσαμπουκάδες, λάβαρα και σύμβολα. Κι όταν έρχονται τα δύσκολα, να πρέπει να τον αποδείξει με έργα κι όχι με λόγια, κωλώνει κι αναδιπλώνεται. Οι ξένοι, η ολιγαρχία, ο κομματισμός και η ιδιοτέλεια υπερέχουν… Η πατρίδα τους είναι εύχρηστη και ευπώλητη.

Ξενόδουλοι εθνικιστές

Κάθε φορά που οι εθνικιστές βρέθηκαν σε δίλημμα, διάλεξαν την υποταγή στον ισχυρό ξένο. Πόσο φυσικά μοιράζονταν σε αγγλόφιλους και γερμανόφιλους οι πρωτομάστορες του εθνικού διχασμού και πόσο μοιραία συμπράττουν στη μικρασιατική καταστροφή, το 1919-22! Πόσο γρήγορα ο γερμανόφιλος δικτάτορας Μεταξάς έγινε αγγλόφιλος το 1940! Πόσο εύκολα, μετά την ήττα του άξονα, οι συνεργάτες των γερμανικών δυνάμεων κατοχής μεταλλάσσονται σε φανατικούς αγγλόφιλους και αμερικανόφιλους! Και πόσο πρόθυμα οι συνταγματάρχες της απριλιανής δικτατορίας υπηρετούν τους Αγγλοαμερικάνους και οδηγούν την Κύπρο στο διχασμό και την κατοχή! Όλοι αυτοί οι εθνικόφρονες με τη σημαία του πατριωτισμού! Για την Ελλάδα, τάχα μου! Αυτό, σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, το βλέπουμε στην ευκολία με την οποία η Δεξιά υποτάσσεται στη διεθνή ολιγαρχία είτε με τους Αμερικάνους είτε με τους Γερμανούς επικεφαλής. Το βλέπουμε και στην ευκολία με την οποία η Ν.Δ. συγκλίνει με την άκρα Δεξιά, πόσο γρήγορα και αδίστακτα φασιστικοποιείται.

Ο ελιγμός Σαμαρά με την άρνηση του πρώτου Μνημονίου ήταν εξ αρχής, αλλά σταδιακά και παραπλανητικά, μέρος του σχεδίου για πλήρη αποδοχή και εφαρμογή όλων των Μνημονίων στην ειδεχθέστερη μορφή τους, χωρίς την ελάχιστη παρέκκλιση από τις εντολές και τα συμφέροντα της γερμανικής και διεθνούς ολιγαρχίας. Ο πατριώτης Σαμαράς είναι ο μνημονιακότερος των μνημονιακών. Με εθελούσια υποδούλωση. Με το ΠΑΣΟΚ παράρτημα της Δεξιάς, εξαρτημένο από τα σωληνάκια ανοχής που του παρέχουν η Ν.Δ. και η ΔΗΜΑΡ.

Η δημοκρατία κατεδαφίζεται, η πατρίδα εκποιείται

Τώρα, η παραδοσιακή Δεξιά έχει μεγάλη διαρροή προς τη Χρυσή Αυγή. Γιατί οι νεοδημοκράτες υπογράψανε πανηγυρικά το Μνημόνιο που φέρνει την αθλιότητα και στους δικούς τους ψηφοφόρους. Επί πλέον, η Χρυσή Αυγή τούς αποσπά ψήφους με τη σέσουλα επειδή κουρέλιασαν τον πατριωτισμό που κουνούσαν σαν σημαία στη μούρη της κοινωνίας εδώ και τόσα χρόνια. Τώρα, τι να πουν; Υπογράψανε την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο, παίρνουν εντολές από τους ξένους, διαλύουν το κράτος και υποβαθμίζουν την Ελλάδα σε καθεστώς αποικίας. Η Χρυσή Αυγή μπορεί εύκολα και ανέξοδα να τους πάρει «πελατεία» με την εθνικιστική ρητορική της. Κι αυτοί, για να καταστείλουν τις αντιδράσεις στην πολιτική τους, αλλά και για να αντιμετωπίσουν τη διαρροή, συγκλίνουν με την άκρα Δεξιά. Σύγκλιση που εκδηλώνεται βίαια με τον ανεκδιήγητο Δένδια, αλλά επιβεβαιώνεται με το ξέπλυμα, δηλαδή τον εικονικό εκδημοκρατισμό και την ένταξη στη Ν.Δ., των Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη και λοιπών ακροδεξιών καιροσκόπων…

Αλλά, όσο η σύγκλιση αυτή δεν αποδίδει τα αναμενόμενα κομματικά οφέλη, η Νέα Δημοκρατία επιλέγει να καταβυθίζεται όλο και περισσότερο στον αυταρχισμό και το συγκαλυμμένο νεοφασισμό. Δεν περιορίζεται στην αστυνομική βία και τις διώξεις απεργών, διαδηλωτών, καταληψιών κ.ά., τις επιστρατεύσεις και τις επιτάξεις, τις επιδρομές και τα πογκρόμ. Προχωράει ταχύτατα στην απονομιμοποίηση και αποδυνάμωση των θεσμών και την «αποκοινοβουλευτοποίηση» του καθεστώτος, που επίσης αποτελεί σύγκλιση με τις θέσεις της Χρυσής Αυγής για το Κοινοβούλιο και την αστική δημοκρατία.

Η παραβίαση του Συντάγματος, η παράκαμψη της Βουλής, η καταχρηστική επιλογή των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, η κάλυψη υπουργών και βουλευτών για ποινικά αδικήματα, όχι μόνο με τη χρήση της ασυλίας, αλλά και με παρακωλύσεις, ολιγωρίες και αμέτρητα τερτίπια για την αποφυγή διαλεύκανσης των υποθέσεων και παραπομπής των υπαιτίων στη δικαιοσύνη, όπως συνέβη με τις πολλαπλές κάλπες για Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλο και λοιπούς υπό προστασίαν υπερασπιστών των Μνημονίων, έχουν μετατρέψει ένα ήδη προβληματικό αστικό δημοκρατικό οικοδόμημα σε παράγκα.

Ο Σαμαράς το έχει καταστήσει σαφές. Κάθε επιφύλαξη είναι άνευ περιεχομένου. Εφαρμόζουμε κατά γράμμα τις εντολές των κηδεμόνων. Έτσι, και η λειτουργία των υπουργικών συμβουλίων έχει καταστεί εντελώς περιττή, τύποις κάθε τρεις μήνες! Όποιος έχει αντίρρηση, φεύγει. Πρόθυμα ο Κουβέλης εφάρμοσε τη γραμμή Τρόικας-Σαμαρά, διαγράφοντας δύο βουλευτές της ΔΗΜΑΡ.

Τα χρυσόψαρα της συγκυβέρνησης

Σήψη, στην καθομιλουμένη γάγγραινα. Όποιοι θα έκανε απόπειρα να προβλέψει το πολιτικό μόρφωμα της συγκυβέρνησης πριν από λίγους μήνες, θα φαινόταν υπερβολικός, γελοίος. Μα τόσο γρήγορα συνέβη αυτό; Παθολογικά αυτό είναι δυνατό. Η λοίμωξη μερικές φορές εξελίσσεται ραγδαία σε ολική. Το σώμα λεηλατείται από τα μικρόβια. Μόνο οι ισχυρές δόσεις χημειοθεραπείας παρατείνουν τη λειτουργία του, αλλά προσωρινά όταν όλα τα επιμέρους όργανα είναι διαλυμένα και το σύστημα έχε βαρέσει μπιέλα. Ακόμα και οι ψηφοφόροι του έχουν τη χειρότερη ιδέα για τους κομματικούς της συγκυβέρνησης. Οι περισσότεροι τους ανέχονται λόγω φόβου, απελπισίας, αδιέξοδο και… δόσεων!

Ο θεοφοβούμενος Σαμαράς, ο κατά τον Φαήλο για τα κάγκελα Βενιζέλος και ο επιλαχών πρόεδρος του Συνασπισμού Φώτης Κουβέλης συγκυβερνήτες. Ο αριστερός Ψαριανός, που έγινε γνωστός καθυβρίζοντας από ραδιόφωνο τον εθνικιστή αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο (αυτό ήταν το πολιτικό του κατόρθωμα που εκτίμησε η Αριστερά και τον έκανε βουλευτή!) κι ο κομμουνιστοφάγος Βορίδης, ομοτράπεζοι και συναγωνιστές για να σώσουν την Ελλάδα Η Ρεπούση που εξόργισε τους εθνικιστές με την αναθεώρηση της επίσημης ιστορίας (που περιλάμβανε τον περίφημο «συνωστισμό») η συμπαράταξη με τον Φαήλο Κρανιδιώτη που την φιλοδωρεί με κοσμητικά επίθετα ουδόλως τιμητικά. Ο συνεπής σοσιαλιστής Χατζησωκράτης αγκαλιά με τον ακραιφνή νεοφιλελεύθερο Χατζηδάκη και άλλες ωραίες συνευρέσεις. Να πως προκύπτουν οι τερατογενέσεις! Οι κυβερνήσεις Φρανγκεστάιν και οι χώρες παρίες.

Παγκοσμιοποίηση και Κοινοβουλευτικές Χούντες

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η Νέα Διεθνής Τάξη που σηματοδότησαν αφενός η άνοδος της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, σαν συνέπεια της ανάδυσης του νέου φαινόμενου των πολυεθνικών, και αφετέρου η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», χαρακτηρίζεται από δύο αλληλένδετα στοιχεία. Το ένα αφορά το οικονομικό επίπεδο, και συνοπτικά ονομάζεται «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», ενώ το άλλο, το πολιτικό επίπεδο, αφορά  τη μορφή που παίρνει στις συνθήκες παγκοσμιοποίησης η κοινοβουλευτική «δημοκρατία». Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι μη αναστρέψιμα φαινόμενα μέσα στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα, και δεν έχουν επομένως σχέση με συνωμοσίες, δόγματα και κακές πολιτικές «κακών» πολιτικών, όπως ισχυρίζεται αποπροσανατολιστικά η ρεφορμιστική Αριστερά.

Ανάλογα, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν είναι απλά η συνέχιση της αποτυχημένης απόπειρας στις αρχές του περασμένου αιώνα για τη διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, όπως ισχυρίζονται αναχρονιστικές εκδοχές του Μαρξισμού που βασίζονται σε αντίστοιχα αναχρονιστικές θεωρίες του ιμπεριαλισμού και του υπερ-ιμπεριαλισμού οι οποίες αγνοούν το θεμελιακό γεγονός που χαρακτηρίζει τη σημερινή παγκοσμιοποίηση: την ουσιαστική απώλεια της οικονομικής και, συνακόλουθα, της πολιτικής (αλλά και πολιτιστικής) κυριαρχίας. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι δηλαδή μια δομική αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννήθηκε και καθολικεύθηκε χάρη στην μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών, οι οποίες σήμερα ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο και παραγωγή, μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο που καθορίσαν οι ίδιες, με βάση τους διεθνείς οργανισμούς κάτω απο τον έλεγχό τους, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το ΔΝΤ αλλά και οικονομικές ενώσεις όπως η ΕΕ και η NAFTA. Το θεσμικό αυτό πλαίσιο συνοψίζεται στο άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου και τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις που καθιερώνουν την ανταγωνιστικότητα σαν το παγκόσμιο κριτήριο του τι, πως και που θα παραχθεί.

Όλα τα άλλα (το πετσόκομμα του κράτους πρόνοιας, οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, οι πολιτικές λιτότητας και συνακόλουθα η μαζική ανεργία και φτώχεια των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης) είναι αναπόφευκτες  συνέπειες των παραπάνω θεσμικών αλλαγών. Γι’ αυτό, οποιοδήποτε κόμμα να εκλεγεί σε μια χώρα που είναι ενσωματωμένη στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς θα εφαρμόσει βασικά τις ίδιες πολιτικές—εκτός αν αποκόψει τους δεσμούς της χώρας με αυτήν. Με δεδομένες επομένως τις παραμέτρους που καθορίζει το διεθνές θεσμικό πλαίσιο που ανέφερα, τα κράτη-έθνη περιορίζονται στον ρόλο διαχειριστή της παγκοσμιοποίησης, μολονότι φυσικά υπάρχουν διαφοροποιήσεις, στις οποίες δεν μπορώ να επεκταθώ, ανάλογα με τον βαθμό και τον τρόπο ενσωμάτωσης μιας χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς κ.λπ.

Όπως είναι αυτονόητο από τα παραπάνω, η μορφή της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» αλλάζει ριζικά στο νέο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο και γίνεται ένα υβρίδιο μεταξύ της παλαιάς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και μιας Χούντας, εξ ου και ο όρος «κοινοβουλευτική Χούντα». Έτσι τα κόμματα που κυβερνούν σήμερα εκλέγονται μέσα από μια διαδικασία που έχει ελάχιστα κοινά χαρακτηριστικά με τις παλαιές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, όπου κόμματα μαζών, με σαφώς διαφοροποιημένα εκλογικά προγράμματα (συντηρητικά, σοσιαλδημοκρατικά, κ.λπ.) εναλλάσσονταν στην  εξουσία. Σήμερα, πολιτικά κόμματα χωρίς μαζική βάση  και με πολιτικά προγράμματα που αποτελούν απλά παραλλαγές τη ίδιου θέματος απευθύνονται σε ένα περίπου 50%-60% του εκλογικού σώματος, εφόσον τα λαϊκά στρώματα που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης βασικά απέχουν από την εκλογική διαδικασία θεωρώντας (σωστά), ότι δεν τους αφορά. Και φυσικά η όλη διαδικασία χειραγωγείται κατάλληλα από τα ΜΜΕ (και κυρίως τα κανάλια) που ανήκουν στις ίδιες οικονομικές ελίτ, οι οποίες στις ΗΠΑ —την αποθέωση κοινοβουλευτικής Χούντας— χρηματοδοτούν και τα δύο εναλλασσόμενα κόμματα εξουσίας!

Με αυτή την έννοια, οι διαφορές μεταξύ μιας στρατιωτικής και μιας κοινοβουλευτικής Χούντας ελαχιστοποιούνται. Η πρώτη αποκτά εξουσία μέσα από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και κυβερνά μέσα από διατάγματα. Η δεύτερη κατακτά την εξουσία μέσα από μια ψευδο-δημοκρατική εκλογική διαδικασία σαν την παραπάνω και κυβερνά μέσα από «νόμους» που περνούν από μια τυπική κοινοβουλευτική διαδικασία, ενώ το περιεχόμενο τους έχει προκαθοριστεί από την Χούντα που αποτελεί την κυβερνώσα πολιτική ελίτ, με βάση το θεσμικό πλαίσιο που ανάφερα και τις εντολές των ντόπιων ελίτ, σε αγαστή σύμπνοια με την υπερεθνική ελίτ, όπως την έχω ορίσει άλλου. Και οι δυο μορφές Χούντας ασκούν οικονομική βία και  καταφεύγουν συχνά στη κρατική βία, μολονότι η «κοινοβουλευτική» μορφή της την συγκαλύπτει κάτω από διαδικασίες και δικαιώματα που σήμερα είναι περισσότερο τυπικά παρά ουσιαστικά. 
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 10 Φεβρουαρίου 2013

Και το 2008 η μάνα του Γρηγορόπουλου έφταιγε. Της Φωτεινής Λαμπρίδη

Μην το ψάχνεις, και τότε  η μάνα του Γρηγορόπουλου τους έφταιξε και όχι το όπλο του Κορκονέα. Ξέχασες τα ερωτήματά τους; Πώς άφησε η μάνα τον δεκαεξάχρονο μόνο στα Εξάρχεια, τις κατηγορίες για παραμέληση ανηλίκου;  Ξέχασες το πειραγμένο βίντεο του Μέγκα; Τις κορώνες εναντίον των παιδιών των βορείων προαστίων;  

Της Φωτεινής Λαμπρίδη

Τώρα πάλι, η άλλη μάνα δεν είναι ένα τραγικό πρόσωπο απέναντι στο κακοποιημένο της παιδί, το τσακισμένο για δεύτερη φορά από χέρι οργάνου του κράτους. Δεν είναι η μάνα του παιδιού που είδε να πέφτει  νεκρός ο κολλητός του δίπλα του, στα δεκάξι του χρόνια, που είδε το αίμα να τρέχει ζεστό και λίγο μετά τα δελτία να δικάζουν τα παιδιά κι όχι τον δολοφόνο. Δεν είναι η μάνα του παιδιού του Δεκέμβρη. Είναι η μαμά βορείων προαστίων.

Ήταν τρελή η μαμά; Αναρωτιέται ο αρθρογράφος της «Kαθημερινής» με αφορμή την αντίδραση του παιδιού όταν η μητέρα του τον προέτρεψε αντί για ιστορία να διαβάσει Μάριο Χακκα. Όχι καταλήγει.
«...Θα έλεγα, όμως, ότι η μαμά ήταν θύμα της επιπόλαιης αντίληψης (αν θέλετε, πείτε την τρέλα) πολλών «προοδευτικών» να υποτιμούν κοινωνικούς θεσμούς, όπως η εκπαίδευση, ριζωμένους στην εμπειρία και τη δοκιμασμένη πρακτική προηγούμενων γενεών. Υπάρχει λόγος για τον οποίο είναι καλό τα παιδιά να διδάσκονται Ιστορία και να εξετάζονται   σε αυτήν».
Με έναν σμπάρο  δυο τρυγόνια. Και υπονοείται εμφανώς η κακή εκπαίδευσή που έδωσε η μαμά και στιγματίζεται ο προοδευτικός χώρος με το αυθαίρετο συμπέρασμα που κάνει κάθε γνώστη της ιστορίας να ξεκαρδίζεται στα γέλια ότι αυτός δήθεν είναι ο χώρος που υποτιμάει την εκπαίδευση και τη γνώση της ιστορίας!!!
Γιατί αν έχεις σπουδάσει καλά τους μηχανισμούς της προπαγάνδας μπορείς να κατηγορείς για ελιτισμό τους αριστερούς διανοητές τη μια μέρα και την άλλη να τους αποκαλείς απαίδευτους. Τη μία μέρα να κάνεις λόμπινγκ ας πούμε με μεγαλοεκδότες και τραπεζίτες και την άλλη να μιλάς υποτιμητικά για τις μαμάδες των βορείων προαστίων αν αυτό εξυπηρετεί την επιχειρηματολογία σου προκειμένου να βγει η γραμμή του νεοφιλελεύθερου αχταρμά.
Όλως τυχαίως αυτή η ομάδα αρθρογράφων, δημοσιογράφων και λοιπών κατόχων της μίας και μοναδικής αλήθειας, δεν αμφισβητεί ποτέ τα δελτία τύπου των υπουργείων και ειδικά του υπουργείου προστασίας του πολίτη.
Αμφισβητούν  όμως ευθέως τη μάνα και ελαφρά τη καρδία την στήνουν στα δυο μέτρα με τον τίτλο: «ήταν τελικά τρελή η μάνα;».
Όλως τυχαίως επίσης δεν είχαν την ίδια απορία για τη μάνα του Κορκονέα την οποία εμείς οι «προοδευτικοί» που δεν γνωρίζουμε ιστορία κατά την διαπίστωση του αρθρογράφου, δεν στήσαμε ποτέ στον τοίχο και ελπίζω πως δεν θα το κάνουμε ποτέ όσο μας προστατεύει ο δικός μας πολιτισμός της ανθρωπιάς και της ενσυναίσθησης. Ούτε θα αναζητήσουμε τις αιτίες της διαβρωμένης στάσης  των αρθρογράφων , στην ανατροφή που τους έδωσαν οι μάνες τους.
Έχω κι εγώ ένα πεντάχρονο παιδί και κάθε τόσο αναρωτιέμαι για τα λάθη μου. Ήδη έχω κάνει αρκετά. Μέχρι να μεγαλώσει θα μετράω ίσως πολλά περισσότερα. Φαντάζομαι πως η μάνα του Ρωμανού και τόσες άλλες μάνες όταν κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τους κάνουν κι εκείνες το επώδυνο μέτρημα.
Εκείνη τους ερέθισε γιατί δήλωσε περήφανη για το παιδί της αντί να δηλώσει ότι ντρέπεται γι αυτό, στάση που θα ικανοποιούσε και τον αρθρογράφο και την τάξη των πραγμάτων που υπερασπίζεται. Τους ενόχλησε που δήλωσε την συμπαράσταση της, την αγάπη της. Στην πραγματικότητα οτιδήποτε κι αν έλεγε θα την κάθιζαν στο εδώλιο για παραμέληση ανηλίκου.
Μην το ψάχνεις... Και το 2008 η μάνα του Γρηγορόπουλου τους έφταιξε κι όχι το όπλο του Κορκονέα.

  tvxs.gr

Όλη η Ελλάδα ατέλειωτη Παράγκα...