Οι Ιεραπόστολοι του "λιτού βίου"

Κ. Λαπαβίτσας

Διαβάζω τακτικά δηλώσεις «πνευματικών ανθρώπων», για την ανάγκη να γίνουμε πιο ολιγαρκείς, να καταλάβουμε ότι πέρασε ο καιρός των παχιών αγελάδων, να δεχτούμε ότι θα είμαστε όλοι φτωχότεροι. Συχνά συνοδεύονται από διάφορα δακρύβρεχτα για το τέρας του καταναλωτισμού, την αλλοτρίωση της σύγχρονης ζωής, τη χυδαιότητα της βουλιμίας. Είναι, λένε, προσωπική, οικογενειακή και εν τέλει εθνική ανάγκη να ξαναβρούμε το μετρημένο παρελθόν μας.

Μου θυμίζουν πολύ εκείνα που γράφονται στον επίσημο τύπο από περιώνυμους δημοσιογράφους και πολιτικούς. Ότι πρέπει να φτωχύνουμε για να μην πτωχεύσουμε. Ότι υπήρξε φούσκα στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία. Ότι ξεσαλώσαμε και τώρα πληρώνουμε τα επίχειρα. Ότι δεν μπορεί να υπάρχει ευμάρεια με δανεικά. Ότι, ακόμη, ο ‘λιτός βίος’ είναι πηγή ψυχικής ηρεμίας και αρετής.

Που βρέθηκαν όλοι αυτοί οι όψιμοι κοσμοκαλόγεροι; 

Πως έζησαν στην Ελλάδα που αφήνουμε πίσω οριστικά; 

Πως ζούνε στη φτωχή, τρομαγμένη κι ανάστατη Ελλάδα που αναδύεται; 

Τι ακριβώς νομίζουν ότι προσφέρουν με όσα λένε; 

Που στοχεύουν; 

Μοιάζουν βέβαια πολύ μεταξύ τους, έστω κι αν προέρχονται από διαφορετικά σημεία του πολιτικού φάσματος. Άνθρωποι κατά κανόνα επιτυχημένοι, με καταξίωση και απολαβές πολύ πάνω του μέσου όρου. Άνθρωποι που συμμετείχαν ενεργά στα όσα συνέβησαν στην χώρα μας την προηγούμενη δεκαετία, που ανέπνευσαν τον αφηνιασμένο αέρα των ανώτερων στρωμάτων και που συνεχίζουν να διαμορφώνουν τα πράγματα, διότι φυσικά τίποτε δεν έχει αλλάξει, εκτός από το ότι οι ισχυροί έχουν γίνει ισχυρότεροι.

Που όμως είδαν το ξεσάλωμα της προηγούμενης δεκαετίας για τη μεγάλη πλειονότητα του του ελληνικού λαού; 

Για ποια φούσκα ο λόγος; 

Η κατανάλωση, για παράδειγμα, παρέμεινε σταθερή ως ποσοστό του ΑΕΠ μέχρι να ξεσπάσει η κρίση, και μετά κατέρρευσε. Ναι, το ποσοστό ήταν υψηλό σε σχέση με άλλες χώρες, αλλά η αιτία ήταν το σχετικά χαμηλό ποσοστό των επενδύσεων, δηλαδή η συνέχιση της αποβιομηχάνισης. 

Φταίει όμως η «βουλιμία» των εργαζόμενων, των συνταξιούχων και των αυτοαπασχολούμενων γι’ αυτό; 

Δεν φταίει η αστική τάξη, που αντί να στηρίξει την εγχώρια επένδυση, έτρεχε να ανοίξει επιχειρήσεις στα Βαλκάνια κι αλλού; 

Δεν υπήρξε καμία φούσκα τη δεκαετία του 2000. Ούτε στις τιμές των ακινήτων, ούτε στις τιμές των μετοχών, ούτε στην κατανάλωση. Αυτό που υπήρξε ήταν η τραγική αποτυχία της χώρας να ενταχθεί επιτυχώς στην ΟΝΕ, που έφερε τεράστια εξωτερικά ελλείμματα και άρα γιγαντιαίο εγχώριο και διεθνή δανεισμό. Για τους πολλούς, το ευρώ σήμαινε αδυναμία αποταμίευσης και επιτακτική ανάγκη δανεισμού. Δεν έχει παρά να κάνει κανείς τη σύγκριση με την εποχή των γονιών του, που αγόραζαν σπίτια με αποταμιευμένες δραχμές. Αν δεν υπήρχε η υψηλή παραγωγικότητα των χωρών της Ασίας που επέτρεψε την εισαγωγή φτηνών προϊόντων πρώτης ανάγκης για τα λαϊκά στρώματα, δεν θα υπήρχε καν η επίφαση της καταναλωτικής άνεσης την προηγούμενη δεκαετία.

Ούτε και υπάρχει σήμερα επιστροφή στο ολιγαρκές του Έλληνα, στον «λιτό βίο» και τα παρόμοια. Φτώχεια υπάρχει, τραγική εξαθλίωση και προϊούσα, αλλά σιωπηλή, ανθρωπιστική κρίση. Περίπου 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι το 2011 ήταν επισήμως φτωχοί και τα πράγματα έγιναν χειρότερα το 2012. Μεγάλο ποσοστό ζει σε συνθήκες ακραίας υλικής αποστέρησης. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται, ας κάνουν μιαν επιμορφωτική βόλτα στο Πέραμα. Η φτώχεια και μάλιστα η ξαφνική και βίαιη μετάβαση σ’ αυτήν, μόνο αρετές δεν παράγει. Απόγνωση φέρνει, θυμό, προκατάληψη και τυφλό μίσος.

Όσοι τέλος, νομίζουν ότι η φτώχεια συνιστά εξυγίανση και κάψιμο λίπους, ότι έτσι θα γίνει δυναμική η ελληνική οικονομία και θα προκύψει η ανάπτυξη, δεν έχουν αντιληφθεί ορισμένα από τα βασικότερα μαθήματα των Οικονομικών. Οι χώρες δεν είναι ούτε άτομα, ούτε νοικοκυριά. Το λεγόμενο «συμμάζεμα» που είναι ευεργετικό για ένα νοικοκυριό γιατί φέρει τα έξοδά του στα μέτρα των εσόδων του, είναι δυνάμει καταστροφικό για μια χώρα. 

Στις αρχές του 18ου αιώνα ο Μάντεβιλ έγραψε τον Μύθο των Μελισσών, όπου οι μέλισσες δεν εχουν ανησυχίες ηθικής, άρα ξοδεύουν και ζουν με ευμάρεια. Κάποια στιγμή όμως κυριαρχεί η «αρετή» και με αυτήν γίνονται φτωχότερες και δυστυχείς. Στον 20ο αιώνα ο Κέυνς εξέφρασε την ίδια περίπου ιδέα ως το «παράδοξο της φειδούς». Το «συμμάζεμα» για μιαν ολόκληρη χώρα, περιορίζει την κατανάλωση και την επένδυση, άρα μικραίνει την παραγωγή και συνεπώς φέρνει νέα μείωση της κατανάλωσης και της επένδυσης και ούτω καθεξής. Αν σας θυμίζει την Ελλάδα του 2010-13, έχετε απόλυτο δίκιο. 

Ποιον ρόλο παίζουν λοιπόν, αυτές οι δηλώσεις; 

Στην καλύτερη περίπτωση, από πλευράς «πνευματικών ανθρώπων», δείχνουν αφέλεια και έλλειψη κατανόησης του τι συμβαίνει στην χώρα. Στην χειρότερη, ιδίως από πλευράς προβεβλημένων δημοσιογράφων, δείχνουν απόλυτο κυνισμό. Και οι μεν και οι δε δημιουργούν ενοχές εκεί που δεν υπάρχουν, παροτρύνοντας τους πολλούς να δεχτούν τη μοίρα τους. Φτιάχνουν τον ιδεολογικό μανδύα κάτω από τον οποίο η Ελλάδα οδηγείται στον μαρασμό. 

τα κατακάθια

Άξιος ο μισθός σου αλήτη και ρουφιάνε που τολμάς να συστήνεσαι ως δημοσιογράφος, αυτός δλδ που γράφει για τα δημόσια. Άξιος ο μισθός που παίρνεις από τα τσιράκια αυτών που αποφάσισαν να ταπεινώσουν και να καταστρέψουν έναν ολόκληρο τόπο για να υπηρετηθούν αλλότρια φίλια συμφέροντα που χρωματίζονται από το μωβ του πεντακοσάρικου. Άξιος ο μισθός σας, καθάρματα που φουσκώνετε τραπεζικούς λογαριασμούς, για να γκώσετε από ακριβά καταναλωτικά αγαθά, αναλώσιμα γαμήσια και διεγερτικά παραισθησιογόνα, δίνοντας εύσημα σε βασανιστές και σπιλώνοντας ανθρώπους, τιμές και συνειδήσεις.
Ξεπουλημένοι σφουγγοκολάριοι, πορωμένοι και κοινωνικά μιάσματα μιας κάστας που τρέφεται από τις σάρκες και το αίμα όσων ονειρεύονται δικαιοσύνη, όσων παλεύουν για ελευθερία ή όσων απλά αγωνίζονται για να επιβιώσουν. Λυσσάξτε λίγο ακόμα στα κανάλια και τις φυλλάδες σας, μπας και συντηρείστε γα λίγο ακόμα ένα σύστημα γαγγραινιασμένο και σάπιο όσο και η ηθική που πουλάτε από τα μικρόφωνα και τις δηλητηριασμένες πένες σας. Πόσο ακόμα;
Πόση ακόμα λάσπη, πόση ακόμα βρομιά θα σκορπίσετε, για να αποπροσανατολίσετε μια κοινωνία που αγωνίζεται να αναπνεύσει, ενώ συνεχίζετε να την καθιστάτε θάλαμο δηλητηριωδών αερίων και ιδεολογημάτων του ξεπουλήματος; Επιστρατεύστε την κάθε ανομία, τη δική σας ανομία, γιατί μόνο δική σας είναι. Το κουρελιασμένο σύνταγμα της δημοκρατίας που ποτέ δεν ήταν αυτό που σημαίνει η λέξη, οι σημαίες και τα σύμβολα που πρώτοι εσείς φτύνετε κι ατιμάζετε, η κίβδηλη ηθική που μας πουλάτε, το βλέπουμε πως έχουν απεκδυθεί κάθε νοήματος και ουσίας . Ατιμάστε και το τελευταίο ψίχουλο αξιοπρέπειας και ζωής, μόνο και μόνο για να ξεπουλήσετε με κάθε τρόπο ό,τι ακόμα παραμένει να ανήκει σε αυτούς που ζουν και δημιουργούν. Αυτό που δε θα μπορέσετε να ατιμάσετε και να λερώσετε είναι τα μυαλά.
Σ’αυτόν τον τόπο που η ομορφιά περισσεύει, η ασχήμια σας δεν χωράει. Τη χυδαιότητα επιστρατεύετε ενάντια σε κάθε κατατρεγμένο, ταπεινωμένο και εξουθενωμένο, για να υπερασπιστείτε την τράπεζα που κατακλέβει και όσους την υποστηρίζουν με το αζημίωτο και εις βάρος αυτών ακριβώς που κατακλέβει. Αλλοιώστε λίγο ακόμα τις αρχές και τις αξίες του δικού σας του συστήματος, αυτού που κάποτε (ακόμα και τώρα στα χαρτιά) αναγνώριζε την αθωότητα του κατηγορουμένου μέχρι αποδείξεως του εναντίου, το δικαίωμα σε βασικά αγαθά για αξιοπρεπή διαβίωση για όλους κι όλα εκείνα που με περίτεχνες νομικίστικες εκφράσεις περιγράφουν συνθήκες και πρωτόκολλα, ονοματισμένα από πολυτελείς πόλεις της Ελβετίας και της Γαλλίας, που εσείς έχετε υπογράψει.
Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους -το’πε ο ήρωας με τον οποίο σύγκρινε τον τεθνεώτα βασανιστή και χουντικό, ένας μητροπολίτης που πληρώνεται από αυτόν τον λαό που εξουθενώνετε ηθικά και υλικά, για να ξεπεράσει τις δυσκολίες του το σύστημά σας και οι φορείς που βρίσκονται στα θεμέλιά του.
Μόνο που μερικοί από μας ξέρουμε, θυμόμαστε και πιστεύουμε. Ξέρουμε τι μας ανήκει, θυμόμαστε τι μας έχετε κλεψει και πιστεύουμε πως η ελευθερία κι η δικαιοσύνη δεν είναι λέξεις που αλλάζουν ένδυμα και περιεχόμενο αναλόγως με τις μόδες. Μας μένει μονάχα να πιστέψουμε και πως μπορούμε να ξαναδώσουμε σε αυτές τις λέξεις το αρχετυπικό τους περιεχόμενο και τη θέση που μας αξίζει να έχουν.
Ξέρουμε ακόμα και θυμόμαστε ποιοι είστε, τι έχετε πει και τι έχετε πράξει. Και σκοπεύουμε να μην το ξεχάσουμε, όταν η ελεθερία και η δικαιοσύνη θα κάνουμε να είναι κάτι παραπάνω από λήματα στα λεξικά.
Και ξέρουμε, όπως το ξέρετε κι εσείς πως το χρώμα του αίματος είναι κόκκινο.
Кроткая

Ο Δένδιας και η δημοκρατία

«Το photoshop έγινε, το ρώτησα και εγώ, όπως και εσείς, όπως κάθε λογικός άνθρωπος, έγινε γιατί; Γιατί δόθηκαν οι φωτογραφίες στη δημοσιότητα; Για να υπάρξει αναγνώριση, ώστε να υπάρξουν πληροφορίες για τις γιάφκες… Γιατί αν δε γινόταν photoshop, ώστε να προσομοιάζουν με τη εικόνα που θα έχει ο μέσος άνθρωπος και να τους αναγνωρίσει, τότε δεν θα είχε γίνει η δουλειά της δημοσιοποίησης των φωτογραφιών» (δηλώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Ν. Δένδια στους δημοσιογράφους του Mega Δ. Καμπουράκη και Γ. Οικονομέα στις 4.2.2013, από δελτίο τύπου του Υπουργείου).

Νομίζω ότι πολύ σπάνια έχουμε βρεθεί ενώπιον μιας τόσο εύγλωττης ομολογίας ανοχής των βασανιστηρίων, και μάλιστα από ένα υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Αυτό που στην πραγματικότητα μας λέει ο υπουργός είναι ότι η εικόνα των συλληφθέντων μετά τη σύλληψή τους ήταν τέτοια ώστε είχαν στην κυριολεξία γίνει αγνώριστοι (από το ξύλο). Προκειμένου λοιπόν να γίνουν αναγνωρίσιμοι, υποχρεώθηκε η αστυνομία να καταφύγει στο photoshop. Πράγματι, πώς να αναγνωρίσεις π.χ. το συλληφθέντα εικοσιδιάχρονο Δημήτρη Πολίτη χωρίς photoshop στο λαιμό του; Γίνεται; Δε γίνεται.

Ο υπουργός δεν είναι φυσικά ανόητος για να πιστέψει ότι τέτοιου τύπου εξηγήσεις μπορούν να πείσουν. Αναπαράγει τις παιδαριώδεις δικαιολογίες, γιατί βρίσκεται μόνο ένα βήμα πριν τον κυνισμό της παραδοχής των βασανιστηρίων. Αυτό τον κυνισμό που έκανε την αστυνομία να μη διστάσει ούτε στιγμή να δημοσιοποιήσει τις φωτογραφίες των συλληφθέντων, παρά την εμφανή κακοποίησή τους.

Στο περιθώριο όλων αυτών, αλλά και στο περιθώριο της δημοσιότητας, ο επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα Νιλς Μούιζνιεκς έκανε την εβδομάδα που μας πέρασε κάποιες άλλες δηλώσεις, που μάλλον βρίσκονται πιο κοντά στην κοινή εμπειρία. Σε γλώσσα ελάχιστα διπλωματική –παρά τη θεσμική του ιδιότητα που του επιβάλλει επιφυλακτικότητα και μετριοπάθεια στις εκφράσεις– ο Μούιζνιεκς είπε κατά λέξη τα εξής: «Η αστυνομία δεν κάνει σωστά τη δουλειά της: κατάχρηση εξουσίας, χρήση υπερβολικής βίας, συνέργεια με την Χρυσή Αυγή. Ανάμεσα στους αστυνομικούς υπάρχουν αναμφίβολα “σάπια μήλα” αλλά δεν έχουν καμία επίπτωση — και εδώ ατιμωρησία. Κινδυνεύει η διεθνής εικόνα της Ελλάδας, ιδίως του δικαστικού συστήματος. Επιθυμούμε να δούμε την παραπομπή στη δικαιοσύνη μελών της Χρυσής Αυγής και αστυνομικών. Μέχρι να συμβεί αυτό, όλα τ’ άλλα είναι λόγια»! (To Βήμα, 1.2.2013).

Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, μια τέτοια δήλωση σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα θα συνιστούσε σοβαρό πολιτικό πρόβλημα, καίριο πλήγμα για τον αρμόδιο υπουργό και την ηγεσία της αστυνομίας. Όχι όμως στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να συμβιώνουμε με ένα τέρας: την ελληνική αστυνομία. Ένα σώμα που έχει μάθει να λειτουργεί πέρα από τη νομιμότητα, πέρα από κάθε έλεγχο και ενίοτε σε συνεργασία με τους ναζί, ενώ η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Ή, ακόμα χειρότερα: καταλαβαίνει και το αποδέχεται.

Στην Ελλάδα ο αρμόδιος υπουργός θεωρεί λογικό να δηλώνει στη Βουλή σε σχέση με τη ρατσιστική βία ότι «οι υπηρεσίες της Αστυνομίας, αναφέρουν μόνον 3 περιπτώσεις για το 2010 και 22 για το 2011, ενώ για το 2012 δεν έχουμε ακόμη στοιχεία» (Η Καθημερινή 23.8.2012). Όλα αυτά μέσα στο καλοκαίρι, όταν η Χρυσή Αυγή έκανε καθημερινά ρατσιστικές επιθέσεις.

Στην Ελλάδα ο αρμόδιος υπουργός (πάντα ο Ν. Δένδιας) δε φαίνεται να στενοχωριέται και πολύ για την κριτική από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις καταδίκες. Αντιθέτως, καινοτομεί δηλώνοντας ότι «η εξέλιξη της λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου τα τελευταία χρόνια μάλλον ενυποθηκεύει παρά βοηθάει την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο τρόπος επεκτατικής ερμηνείας των συνθηκών από ανθρώπους που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι επαγγελματίες νομικοί, δηλαδή η νομική τους κατάρτιση, όσον αφορά το θέμα της φιλοσοφίας του δικαίου, είναι σχετικά περιορισμένη, δημιουργεί τεράστια θέματα και στο εθνικό και στο ευρωπαϊκό δίκαιο και στη βάση όλων αυτών, που είναι το ρωμαϊκό δίκαιο» (από τη συνέντευξή του στο Unfollow). Μια διατύπωση που σίγουρα θα έκανε τον προκάτοχό του Βύρωνα Πολύδωρα να κοκκινίσει από ζήλεια.

Όλα αυτά λέγονται και πράττονται από τον υπουργό μιας (τρικομματικής, ας μην το ξεχνάμε) κυβέρνησης, η οποία –κατά δήλωσή της– εκφράζει την ευρωπαϊκή προοπτική αυτής της χώρας.  Μιας κυβέρνησης που καταγγέλλει «τη βία των άκρων», ενώ ένας από τους επιφανέστερυος συμβούλους του πρωθυπουργού (και υποψήφιος της ΝΔ στη Β΄ Πειραιά) προτείνει ανοιχτά την κήρυξη της χώρας σε κατάστασης πολιορκίας (Φαήλος Κρανιδιώτης, Δημοκρατία 5.9.2012) και επιχειρηματολογεί για την ανάγκη εκτελέσεων πολιτικών αντιπάλων: «Χρειαζόμαστε μισή ντουζίνα, τουλάχιστον. Και ολόκληρη ντουζίνα ή και δυο καλά θα ‘τανε αλλά οι Έξι επιβάλλονται. Δια ιστορικούς λόγους. Κάνουν και σετ. Με αναλογική εκπροσώπηση πολιτικών και “μπετατζήδων»-προμηθευτών της τελευταίας τριακονταετίας. Κι ας τρέχουν τα εγγόνια τους στον Άρειο Πάγο το έτος 2102 να τους κάνει ηθική εξυπηρέτηση κανένας κολλητός Αρεοπαγίτης… Θα ’χουν γίνει τα πεύκα τους στην γνωστή συνοικία ψηλά σαν πολυκατοικίες» (Φ. Κρανιδιώτης,  Δημοκρατία, 2.9.2012).

Όλα αυτά προς δόξα του μεσαίου χώρου.

Τα σημάδια για τη δημοκρατία είναι δυσοίωνα. Στο επίπεδο της νομοθέτησης, αντιμετωπίζουμε μια κυβέρνηση που κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Μια κυβέρνηση που καταφεύγει δύο φορές μέσα σε μία εβδομάδα στην πολιτική επιστράτευση απεργών. Τρία κόμματα που αντιμετωπίζουν την πολιτική διαφωνία των βουλευτών τους με την άμεση διαγραφή τους με επιστολές των αρχηγών τους προς τον πρόεδρο της Βουλής (εσχάτως μάλιστα και προληπτικά, ενόψει της εικαζόμενης διαφωνίας τους!). Μια κοινοβουλευτική διαδικασία που δικαιώνει τη λέξη-κλισέ «παρωδία», αλλά οι κυβερνητικοί εταίροι δεν φαίνεται να προβληματίζονται όσο τα εκάστοτε νέα μέτρα μπορούν να συγκεντρώνουν το μαγικό αριθμό «151». Παλαιότερα, μιλούσαμε για κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Σήμερα είναι φανερό ότι ο όρος αυτός δεν μπορεί πια να αποδώσει αυτό που συμβαίνει. Είναι φανερό ότι η πολιτική της εξαθλίωσης της κοινωνίας δεν μπορεί πια να αποσπάσει συναινέσεις και εκτρέπεται όλο και περισσότερο στον καθαρό αυταρχισμό. Ποιο θα είναι άραγε το τέλος αυτού του ολισθηρού δρόμου;

Η πολιτική επικαιρότητα καθορίζεται από ακροδεξιά μέσα μαζικής ενημέρωσης, που βρίσκονται στα χέρια εργολάβων και εφοπλιστών. Το χειρότερο, η ελληνική κοινωνία έχει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια εμποτιστεί με τόσο εθνικισμό, ρατσισμό και σεξισμό από τα συγκεκριμένα μέσα και από την πολιτική ηγεσία, ώστε τμήμα της δεν έχει πρόβλημα να στρέφεται ανοιχτά προς τους ναζί.

Υπάρχει επομένως πρόβλημα δημοκρατίας. Για την ριστερά, ο πειρασμός να παρασυρθεί — μέσα σε αυτή τη δύσκολη στροφή– σε μια σχετικοποίηση της αξίας της δημοκρατίας και των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων είναι μεγάλος. Το ακριβώς αντίθετο, όμως, είναι αυτό που πρέπει να συμβεί. Σε αυτήν ιδίως τη συγκυρία, το καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι μόνο να δώσει ελπίδα σε μια κοινωνία που τη σπρώχνουν στην εξαθλίωση, αλλά να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και τα δικαιώματα, ιδίως μέσα στη συνθήκη της κρίσης. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι όρος για μια άλλη πορεία για τους εργαζόμενους αυτής της χώρας. Από αυτή τη σκοπιά, η ανάδειξη του ζητήματος των βασανισμών από το ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε μια καλή στιγμή για τον πολιτικό μας χώρο σε μια δύσκολη συγκυρία. Για τέτοιου τύπου επιλογές η Αριστερά δε χωρά αμφιβολία ότι θα λοιδορηθεί από τους κυνικούς, θα κατηγορηθεί ως ακραία από τους ακραίους. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος.

 του Βασίλη Παπαστεργίου

«Λιστο… συμμορίτες» της ΝΔ!

Του Γιώργου Δελαστίκ
 Απολαυστικό και άκρως διασκεδαστικό θα ήταν το πολιτικό σκηνικό αν δεν ήταν τραγικό το οικονομικό και κοινωνικό φόντο της Ελλάδας και του λαού της που εξοντώνονται κάτω από τον ζυγό του Μνημονίου.

Η διαρκώς εντεινόμενη απαξίωση των κομμάτων που συναπαρτίζουν την κυβέρνηση ..... καθόλου βέβαια δεν εμποδίζουν τον Σαμαρά και το υπηρετικό προσωπικό του, τον εγωμανή Βενιζέλο και τον κατάπτυστο Κουβέλη, να εντείνουν τις αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τις πολιτικές επιστρατεύσεις απεργών, τους ξυλοδαρμούς κρατουμένων κ.λπ. που παραβιάζουν ακόμη και το αστικό Σύνταγμα, το οποίο φυσικά έχουν γραμμένο στα παλιά τους τα παπούτσια.

Δεν μπορεί όμως κανείς να μην σκάσει στα γέλια βλέποντας τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που συμμετέχουν στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής να …αρνούνται να πάρουν στα χέρια τους το «στικάκι» με τα ονόματα και τις καταθέσεις στην τράπεζα HSBC που συμπεριλαμβάνονται στη διαβόητη πλέον λίστα Λαγκάρντ! Αυτοί προφανώς ξέρουν πόσα λαμόγια των κομμάτων τους κρύβονται πίσω από αχυρανθρώπους – βιτρίνες και τρέμουν στην ιδέα ότι όταν θα δημοσιευθούν τα στοιχεία αυτά, οι ίδιοι οι βουλευτές της προκαταρκτικής επιτροπής θα συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο των υπόπτων για τη διαρροή, με αποτέλεσμα να θέλουν να τους κατασπαράξουν οι ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και το άμεσο περιβάλλον τους. 

Είναι απίστευτη η αυτογελοιοποίηση του συστήματος αν το συνειδητοποιήσει κανείς: Οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που θα ερευνήσουν το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ, αρνούνται να μάθουν …ποια ονόματα συμπεριλαμβάνει η λίστα που υποτίθεται ότι ερευνούν! Μιλάμε για έσχατο σκαλοπάτι των υπονόμων της πολιτικής αλητείας! Χάρη στην επιμονή της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ, Ζωής Κωνσταντοπούλου, αποκαλύφθηκαν τα αίτια της προκλητικής στάσης του δεξιού προέδρου της επιτροπής Χρήστου Μαρκογιαννάκη.

Αυτός ο «αδάμας» της πολιτικής ζωής, «μεταμεληθέν» πρωτοπαλίκαρο της Ντόρας, είναι στην επαγγελματική του δραστηριότητα συνήγορος υπεράσπισης κατηγορουμένου που είναι ύποπτος συμμετοχής σε κύκλωμα, δύο μέλη του οποίου υπάρχουν στη λίστα Λαγκάρντ! Ακόμη χειρότερα, στη λίστα εμφανίζεται με κολοσσιαίο ποσό καταθέσεων ο Σταύρος Παπασταύρου, συνεργάτης απευθείας του …πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά!!! Να γιατί ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης, λοιπόν, ο οποίος την είχε κοπανήσει από την αίθουσα της επιτροπής για να απαξιώσει τις εργασίες της κατά τη διάρκεια της υποβολής ερωτήσεων στους μάρτυρες από τους βουλευτές της αντιπολίτευσης, επέστρεψε πανικόβλητος στην αίθουσα ειδοποιημένος από αλλόφρονες βουλευτές της ΝΔ ότι η υπόθεση έφθασε στους στενούς συνεργάτες του Σαμαρά και διέκοψε (!) άρον άρον τη συνεδρίαση της επιτροπής για να μην αποκαλυφθούν και άλλες βρωμιές των ανθρώπων της ΝΔ. 

Την ώρα που η κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη «αποθέωνε» μέσω αυτών των διαδικασιών την κοινοβουλευτική δημοκρατία των σκανδάλων και της συγκάλυψης των ενόχων, ο πρoαλειφόμενος για πρωθυπουργός μετά τον Σαμαρά, υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Δένδιας, έκανε νέα επίδειξη ισχύος. Οι αστυνομικοί έλιωσαν στο ξύλο τους τέσσερις νεαρούς που κατηγορούν ως μέλη της οργάνωσης Πυρήνες της Φωτιάς παρόλο που η οργάνωση το αρνείται, παραχάραξαν τις φωτογραφίες τους και επιχείρησαν έτσι να τρομοκρατήσουν όλους τους Έλληνες. «Να τι παθαίνει από εδώ και πέρα όποιος αντιστέκεται με “τσαμπουκά” στην κυβέρνηση!» είναι το μήνυμα που θέλησε να στείλει.

Παράλληλα, άρχισε πάλι ο Σαμαράς το παραμύθι με τον ανασχηματισμό για να περισπάσει την προσοχή του αφελούς κοσμάκη με τη βοήθεια των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης. Απο τη μια αδημονούν οι νεοδημοκράτες που ελπίζουν να γίνουν υπουργοί, γιατί καθόλου δεν είναι σίγουροι ότι η ΝΔ θα μακροημερεύσει στην εξουσία. Από την άλλη τα …«πολιτικά ρετάλια» που έχουν μείνει στο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου τον πιέζουν να βάλει στην κυβέρνηση στελέχη για να διασωθούν οι ίδιοι προσωπικά, μεταπηδώντας σε ενδεχόμενο νέο κόμμα της Δεξιάς από καλύτερες θέσεις. Αφόρητες είναι οι πιέσεις που δέχεται και ο θλιβερός Φώτης Κουβέλης από τα πολιτικά λαμόγια της ΔΗΜΑΡ που θέλουν κι αυτά να προσκολληθούν στο νέο κόμμα της Δεξιάς ως «προσωπικότητες». Ιδίως τα πιο εκτεθειμένα δεξιά στελέχη (Λυκούδης, Μαργαρίτης, Μπίστης και όλο το κακό συναπάντημα) που αποκλείεται να τα δεχθεί ως συνεργάτες ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν να ενισχύσουν την προσωπική τους πολιτική θέση για να παραμείνουν όπως όπως στο πολιτική σκηνικό – ή τουλάχιστον να προλάβουν να «φτιαχτούν» για τα γεράματά τους! Μέσα σε όλο αυτό το πολιτικό αλαλούμ, επανεμφανίστηκαν και οι καραμανλικοί πρώην υπουργοί της ΝΔ, αλλά ακόμη και οι «κηπουροί» του Γιωργάκη Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ, όπως και κάποια απολειφάδια των «εκσυγχρονιστών» του Σημίτη, οι οποίοι φοβούνταν πρωτίστως μη γίνει καμιά στραβή και καταλήξουν στη φυλακή για λεφτά που φημολογείται ότι έχουν φάει…

Η τραγωδία έγκειται στο ότι αυτός ο αλληλοσπαρασσόμενος θίασος πολιτικών απατεώνων που υπηρετούν το σύστημα βυθίζει σχεδόν ανεμπόδιστα εκατομμύρια Έλληνες εργαζόμενους όλο και πιο βαθιά στη δυστυχία, χωρίς ο λαός να έχει ξεσηκωθεί μέχρι στιγμής για να εξαφανίσει όλα αυτά τα πολιτικά καθάρματα.

Πηγή:ΠΡΙΝ

 

Θωρηκτό Ποτέμκιν από tvxorissinora

Φτώχεια, επιτάξεις και βασανιστήρια: Γιατί η κυβέρνηση βυθίζει τη χώρα στον κύκλο της βίας

Η χώρα έχει εισέλθει για τα καλά στον κύκλο της βίας και μάλιστα της βίας που ξεκινά από “πάνω” και επεκτείνεται προς τα “κάτω”. Η βία αυτή διακλαδώνεται προς τρεις κατευθύνσεις: προς την οικονομικό- κοινωνική βία, τη θεσμική, νομότυπη βία και την εντελώς παράνομη βία των κρατικών ή παρακρατικών οργάνων.
Η φτώχεια και η ανεργία εκπληρώνουν την πρώτη μορφή βίας, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό και προωθώντας άμεσα το σχέδιο της “ανατολικοευρωπαιοποίησης” της χώρας. Το δίλημμα που ετέθη από τους δανειστές την άνοιξη του 2010 ήταν Αργεντινή του 2001 ή μετασοβιετική Βουλγαρία εντός της ΟΝΕ; Οι τότε κυβερνώντες, το κατεστημένο της χώρας και αργότερα το εκλογικό σώμα διά της ψήφου του τον Ιούνιο του 2012 και με τη συνέργεια του εκλογικού νόμου επέλεξαν το μοντέλο Βουλγαρίας, δηλαδή αυτό της άνευ όρων παράδοσης της εθνικής οικονομίας και της αποψίλωσης όλων των κοινωνικών επιτευγμάτων. Συνεπώς το σχέδιο που με προβληματικό τρόπο ξεκίνησε από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και προωθήθηκε περαιτέρω από την κυβέρνηση Παπαδήμου επιταχύνεται πλέον σε εντυπωσιακό βαθμό από την κυβέρνηση Σαμαρά, με τα δεκανίκια Βενιζέλο- Κουβέλη.

Η δεύτερη διακλάδωση της βίας είναι η θεσμική βία. Από τους απεργούς του μετρό περνάμε στους απεργούς λιμενεργάτες και θα συνεχίσουμε με τους επομένους. Κάθε απεργία- πλην της αποχής των ίδιων των δικαστών- κηρύσσεται παράνομη και καταχρηστική, οπότε ακολουθεί η επίταξη από την κυβέρνηση. Τι κι αν δεν πληρείται καμία από τις νόμιμες προϋποθέσεις που αυτό καθ' εαυτό το αστικό κράτος έθεσε; η ίδια η φύση συγκεκριμένων λειτουργιών του κράτους, όπως της εκτελεστικής και της δικαστικής, ως στυλοβατών των συμφερόντων του καθεστώτος οδηγεί προς την άσκηση βίας με θεσμικό μανδύα. Βίας που είναι αναγκαία για τη συστημική ευστάθεια εν μέσω δομικής κρίσης.
Και η τρίτη διακλάδωση της βίας είναι η εντελώς παράνομη κρατική και παρακρατική βία. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα ημί- ευρωπαϊκό κράτος από πλευράς σεβασμού των ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με τάση να “μετακινηθεί”  προς την παράδοση των κρατών της νότιας ακτής της μεσογείου. Από τους μετανάστες ή και τους ατυχείς τουρίστες, μέχρι τους διαδηλωτές ιδίως που προέρχονται από αριστερές οργανώσεις και τους κατηγορουμένους για τέλεση εγκλημάτων, τα κρούσματα βασανισμών, αυθαιρεσίας και στέρησης νομίμων δικαιωμάτων έχουν λάβει χαρακτήρα ελέφαντα σε δωμάτιο πολυκατοικίας.
Φυσικά η κυβέρνηση απαντά με άρνηση- βλέπε τη στάση του Δένδια για τις καταγγελίες περί βασανισμών στη ΓΑΔΑ- με τον έλεγχο των ΜΜΕ- βλέπε περίπτωση Αρβανίτη, Κατσίμη και στάση των ιδιωτικών ΜΜΕ- με στέρηση κάθε τεκμηρίου αθωότητας- βλέπε ανακοίνωση του Υ. Προ. Πο. που απεφάνθη ότι οι τέσσερις ληστές είναι και τρομοκράτες- και με εκφασιστικούς συμψηφισμούς. Η κυβέρνηση λοιπόν προωθεί ενεργά τη βύθιση της χώρας και της κοινωνίας στον κύκλο της βίας. Έτσι μάλιστα εμπεδώνει την ιδεολογική ηγεμονία όχι απλά της δεξιάς αλλά της ακροδεξιάς, με τρόπο πρωτοφανή- σίγουρα στα μεταπολιτευτικά δεδομένα. Ο βασικός λόγος είναι ότι μέσα στην κρίση, συγκεκριμένοι κύκλοι αντιλήφθηκαν πως μπορούν να επιβάλλουν μια αντί- μεταπολιτευτική, αντιδραστική και νεοφιλελεύθερη ιδεολογική ηγεμονία. Είτε διά της δυσφημηστικής ενοχοποίησης, είτε διά των τριών βασικών μορφών άσκησης βίας που αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους.
Τα πρόσωπα των βασανισθέντων δεν εμφανίστηκαν με αυτόν το σοκαριστικό τρόπο τυχαία, ούτε οι επιτάξεις μετά από λίγες μόνο μέρες απεργίας έχουν γίνει καθεστώς από λάθος. Πρόκειται για επίδειξη δύναμης και απόπειρα ενίσχυσης των πλέον συντηρητικών αντανακλαστικών. Η ξεκάθαρη δήλωση Στουρνάρα ότι δε θα δώσει ούτε ευρώ για κοινωνική πολιτική δεν έχει να κάνει με τις ιδεοληψίες ενός υπουργού. Η κυβέρνηση γνωρίζει καλά ότι αν αφήσει μια ελάχιστη χαραμάδα διεκδίκησης ανοιχτή, θα διαμορφωθεί ένα ορμητικό ρεύμα που δύσκολα θα ελεγχθεί. Εξ ου και θέτει με σαφήνεια το όριο: στην Ελλάδα της κρίσης και της γενικευμένης επιστράτευσης εργαζομένων δεν επιτρέπονται εργατικές διεκδικήσεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως και οι εγγυήσεις του νόμου αναστέλλονται κατά το δοκούν και βεβαίως η φτώχεια θα συνεχίσει να αφανίζει τις όποιες σκέψεις για μια μελλοντική ανάκαμψη υπέρ του λαού.
Αυτό το μήνυμα δεν μπορεί να αποσταλεί σε συνθήκες ομαλότητας. Γι' αυτό η ίδια η κυβέρνηση βυθίζει στον κύκλο της βίας. Διότι θεωρεί πως με τις πλάτες του κατεστημένου διαθέτει καλύτερες δυνατότητας να επιβιώσει ενός όντως τέτοιου κύκλου και να αναπαράξει την κυριαρχία της.

 http://tvxs.gr

Ο δεξιός πατριωτισμός είναι η κουκούλα του ανθελληνισμού!

Του Στέλιου Ελληνιάδη – «Δρόμος της Αριστεράς»

Η Δεξιά τα έχει κάνει μαντάρα. Έριξε τη χώρα στον γκρεμό σε συναυτουργία με το ΠΑΣΟΚ. Από Αντιμνημονιακή έγινε Υπερμνημονιακή. Από Πατριώτης έγινε Εφιάλτης. Αυτομόλησε στην πλευρά των εχθρών της χώρας. Και με πρωτοφανή ενδοτικότητα, διαλύει τη χώρα και κατατρώει σαν κανίβαλος το ίδιο της το σώμα. Μεγάλα κομμάτια της μεσαίας τάξης που παραδοσιακά ανήκουν στη Δεξιά, καταστρέφονται και εξαθλιώνονται από την πολιτική της. Έμποροι, βιοτέχνες, καταστηματάρχες, εργολάβοι, μηχανικοί, δικηγόροι, γιατροί, συνταξιούχοι και εν γένει επαγγελματικοί κλάδοι απ” όπου αντλεί την πολιτικοοικονομική της βάση η Δεξιά, εκθεμελιώνονται εξαιτίας της νέας υποτέλειας, της τεχνητής ύφεσης, της έλλειψης τραπεζικού χρήματος και δημοσίων επενδύσεων, των μειώσεων μισθών και συντάξεων και της πολλαπλής βαριάς φορολόγησης.

Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουν οι δεξιοί τη Δεξιά, αλλά όλοι κλονίζονται. Αν εξαιρέσει κανείς το πολύ μικρό ποσοστό αυτών που εξακολουθούν να απομυζούν το δημόσιο πλούτο και στηρίζουν με νύχια και με δόντια τη μνημονιακή κυβέρνηση, ο ένας στους τρεις πολίτες που ψηφίζουν δεξιά, πηγαίνει ακόμα πιο δεξιά, γιατί νιώθει προδομένος από την καθεστωτική Νέα Δημοκρατία και ο αντικομμουνισμός του τον οδηγεί σε πιο ακροδεξιές «λύσεις» ανεξαρτήτως ατομικού και συλλογικού κόστους. Οι άλλοι δύο παραμένουν στη Ν.Δ. είτε γιατί συνδέονται με την παραδοδιακή Δεξιά με μακροχρόνιους πολιτικούς, ιδεολογικούς και οικονομικούς-πελατειακούς δεσμούς που αντέχουν ακόμα τους κραδασμούς της κρίσης είτε γιατί τρέμουν με την ιδέα μιας αλλαγής που δεν μπορούν να τη συλλάβουν διανοητικά. Σαν αυτούς που μένουν στο πλοίο που βυθίζεται φοβούμενοι ότι θα πνιγούν αν επιβιβαστούν στις βάρκες διάσωσης ή θα τους φάνε οι καρχαρίες αν πέσουν στη θάλασσα με σωσίβια! Πράγμα το οποίο γνωρίζουν καλά και το εκμεταλλεύονται, για να κρατούν παθητικούς τους «επιβάτες» του μπαταρισμένου σκάφους, οι μετρ της προπαγάνδας και του ψυχολογικού πολέμου.

Δεξιά διολίσθηση

Η Δεξιά διαισθανόμενη τον κλονισμό της ύπαρξης της από την εξουθένωση της βάσης της, γκρεμίζει όλο το κράτος δικαίου που σχηματίστηκε σε μια βασανιστική πορεία εθνικής οικοδόμησης σχεδόν δύο αιώνων. Προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία και να φέρει σε πέρας το γενικό ξεπούλημα της χώρας και τη μαζική πτώχευση του ελληνικού λαού που επιτάσσουν οι δανειστές της, από τη μια εκλιπαρεί τους ξένους κηδεμόνες για περισσότερα δάνεια και από την άλλη ξεσαλώνει ως κράτος και παρακράτος. Πίσω από ένα προπέτασμα απειλών, συκοφαντιών, διαστρεβλώσεων, παρανομιών, δακρυγόνων, τρομοκρατίας και εκφοβισμού, προσπαθεί αφενός να αποτρέψει την αφύπνιση του δεξιού ψηφοφόρου και την πλήρη διάλυση της και αφετέρου να εμποδίσει την εκδήλωση της λαϊκής οργής και την άνοδο της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία.

Αυτή η προχωρημένη σήψη της Δεξιάς εκδηλώνεται όλο και πιο έντονα, όλο και πιο επιθετικά, ξεπερνώντας κάθε όριο ήθους, ευπρέπειας και νομιμότητας ακόμα και για τα δεδομένα μιας ταξικής αυταρχικής κουλτούρας.
Ο Θόδωρος Ρουσόπουλος σαν κυβερνητική φωνή σήμερα μοιάζει άγιος (αν και τον έφαγαν οι «άγιοι») μπροστά στους τωρινούς εκπροσώπους της Ν. Δ. Οι αριστοτέχνες της διαστροφής και της κωλοτούμπας ακροδεξιοί (Σαμαράς, Βορίδης, Γεωργιάδης, Δένδιας, Κεδίκογλου κ. λπ.) διαμορφώνουν το νέο προφίλ της Δεξιάς, συνεπικουρούμενοι βεβαίως από τα φερέφωνα των μεγαλοεργολάβων ιδιοκτητών των ΜΜΕ. Ο ακροδεξιός λόγος είναι τώρα ο επίσημος λόγος της καθεστηκυίας τάξης. Ο ανανήψας Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο πλανόδιος Άδωνις Γεωργιάδης, ο πατροκτόνος Θάνος Πλεύρης, ο ΕΝΕΚίτης Νίκος Δένδιας, ο ΕΝΕΠίτης Μάκης Βορίδης και ο πατριδοκάπηλος Αντώνης Σαμαράς παίζουν θρασύτατα στην καμπούρα της Δεξιάς την οποία προσπάθησε ανεπιτυχώς να εξευρωπαΐσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Τελικά, οι αρβύλες σκαρπίνια δεν γίνονται! Για άλλη μια φορά η Δεξιά ξεπουλάει την Ελλάδα. Υπηρετεί τους ξένους τοκογλύφους και τους ντόπιους νταβατζήδες, που τόλμησε σαν κύκνειο άσμα να καταγγείλει αυθορμήτως ο Καραμανλής ο νεότερος, πριν, με ένα μεγάλο πήδημα εκτός τερέν, παραχωρήσει την εξουσία στον τηλεκατευθυνόμενο από την Goldman Sachs και την Deutsche Bank Γιωργάκη Παπανδρέου, που με παρόμοιο τρόπο την παραχώρησε στον Παπαδήμο, ο οποίος την παραχώρησε στον Σαμαρά…

Το κόμμα πάνω από την Ελλάδα

Οι καιροσκόποι επαγγελματίες εθνικιστές συσπειρώθηκαν στη Νέα Δημοκρατία, διψασμένοι για εξουσία, εδώ και τώρα! Αλλά και οι σκληροί ιδεολόγοι του εθνικισμού ζαρώσανε στο κομματικό καβούκι, μουρμουρίζοντας δυσαρέσκεια κάπου-κάπου μπας και διασώσουν την χαμένη τους τιμή και αξιοπιστία.

Σε μια τηλεοπτική αντιπαράθεση με τον Φαήλο Κρανιδιώτη στην εκπομπή «Τέλος Εποχής» των Κοτρώτσου-Λοβέρδου στο Blue Sky υπενθύμισα στον πρωτεργάτη του «Δικτύου 21», σύμβουλο του Σαμαρά και υποψήφιο βουλευτή της Ν.Δ. στη Β” Περιφέρεια Πειραιά, Φαήλο Κρανιδιώτη, μερικές δικές του δηλώσεις προεκλογικά, όπως: … (καταγγέλλω) την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας….. .(καταγγέλλω) τον τεμαχισμό της κοινωνίας και τη στροφή του ενός κομματιού εναντίον του άλλου… … μετά την περικοπή των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων, θα έρθει και η σειρά των ιδιωτικών… .. .οι επιχειρηματικές συμβάσεις και η ελαστική εργασία είναι σύγχρονη μορφή δουλείας… … καταψηφίζουμε τη δανειακή σύμβαση και το μεσοπρόθεσμο… …(Όλα αυτά) συνιστούν ένα πλέγμα χειρότερο κι απ” τη δανειακή σύμβαση, μια ανθρωποφαγική αντίληψη για την κοινωνία .. .είναι απαράδεκτο ο μι σθός του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού» (μετά τις μειώσεις) να είναι κατώτερος του μισθού ενός υπαλλήλου της Βουλής…

Συμφωνούμε, Φαήλο, σε όλα. Πώς, όμως, και γιατί, αγαπητέ, όλες αυτές οι πατριωτικές θέσεις καταψύχθηκαν σε μια νύχτα και αντικαταστάθηκαν στην πράξη από ακριβώς το αντίθετο τους; Πότε θα κάνουμε απόψυξη για να τις ξαναχρησιμοποιήσουμε; Κι αν η κομματική αφοσίωση είναι πάνω από την αφοσίωση στην πατρίδα, αυτό σημαίνει ότι η Νέα Δημοκρατία είναι πάνω από την Ελλάδα. Κι αν η ολιγαρχία και οι τοκογλύφοι εξυπηρετούνται μέσα από το κόμμα, είναι κι αυτοί πάνω από την πατρίδα; Αναπάντητα ερωτήματα…

Και ο μαχητικός και επίμονος εθνικιστής Φαήλος Κρανιδιώτης μπλοκάρει. Άλλα λέει κι άλλα στηρίζει. Το κόμμα υπερτερεί και η ολιγαρχία πρέπει πάση θυσία να εξυπηρετηθεί από το κόμμα. Πού να περισσέψει χώρος για την Ελλάδα! Η ολιγαρχία και τα κομματικά τους συμφέροντα είναι πάνω από την Ελλάδα. Αλλά, μήπως δεν ήταν πάντα έτσι η εθνικιστική Δεξιά; Ο πατριωτισμός της εξαντλείται σε κορόνες, τσαμπουκάδες, λάβαρα και σύμβολα. Κι όταν έρχονται τα δύσκολα, να πρέπει να τον αποδείξει με έργα κι όχι με λόγια, κωλώνει κι αναδιπλώνεται. Οι ξένοι, η ολιγαρχία, ο κομματισμός και η ιδιοτέλεια υπερέχουν… Η πατρίδα τους είναι εύχρηστη και ευπώλητη.

Ξενόδουλοι εθνικιστές

Κάθε φορά που οι εθνικιστές βρέθηκαν σε δίλημμα, διάλεξαν την υποταγή στον ισχυρό ξένο. Πόσο φυσικά μοιράζονταν σε αγγλόφιλους και γερμανόφιλους οι πρωτομάστορες του εθνικού διχασμού και πόσο μοιραία συμπράττουν στη μικρασιατική καταστροφή, το 1919-22! Πόσο γρήγορα ο γερμανόφιλος δικτάτορας Μεταξάς έγινε αγγλόφιλος το 1940! Πόσο εύκολα, μετά την ήττα του άξονα, οι συνεργάτες των γερμανικών δυνάμεων κατοχής μεταλλάσσονται σε φανατικούς αγγλόφιλους και αμερικανόφιλους! Και πόσο πρόθυμα οι συνταγματάρχες της απριλιανής δικτατορίας υπηρετούν τους Αγγλοαμερικάνους και οδηγούν την Κύπρο στο διχασμό και την κατοχή! Όλοι αυτοί οι εθνικόφρονες με τη σημαία του πατριωτισμού! Για την Ελλάδα, τάχα μου! Αυτό, σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, το βλέπουμε στην ευκολία με την οποία η Δεξιά υποτάσσεται στη διεθνή ολιγαρχία είτε με τους Αμερικάνους είτε με τους Γερμανούς επικεφαλής. Το βλέπουμε και στην ευκολία με την οποία η Ν.Δ. συγκλίνει με την άκρα Δεξιά, πόσο γρήγορα και αδίστακτα φασιστικοποιείται.

Ο ελιγμός Σαμαρά με την άρνηση του πρώτου Μνημονίου ήταν εξ αρχής, αλλά σταδιακά και παραπλανητικά, μέρος του σχεδίου για πλήρη αποδοχή και εφαρμογή όλων των Μνημονίων στην ειδεχθέστερη μορφή τους, χωρίς την ελάχιστη παρέκκλιση από τις εντολές και τα συμφέροντα της γερμανικής και διεθνούς ολιγαρχίας. Ο πατριώτης Σαμαράς είναι ο μνημονιακότερος των μνημονιακών. Με εθελούσια υποδούλωση. Με το ΠΑΣΟΚ παράρτημα της Δεξιάς, εξαρτημένο από τα σωληνάκια ανοχής που του παρέχουν η Ν.Δ. και η ΔΗΜΑΡ.

Η δημοκρατία κατεδαφίζεται, η πατρίδα εκποιείται

Τώρα, η παραδοσιακή Δεξιά έχει μεγάλη διαρροή προς τη Χρυσή Αυγή. Γιατί οι νεοδημοκράτες υπογράψανε πανηγυρικά το Μνημόνιο που φέρνει την αθλιότητα και στους δικούς τους ψηφοφόρους. Επί πλέον, η Χρυσή Αυγή τούς αποσπά ψήφους με τη σέσουλα επειδή κουρέλιασαν τον πατριωτισμό που κουνούσαν σαν σημαία στη μούρη της κοινωνίας εδώ και τόσα χρόνια. Τώρα, τι να πουν; Υπογράψανε την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο, παίρνουν εντολές από τους ξένους, διαλύουν το κράτος και υποβαθμίζουν την Ελλάδα σε καθεστώς αποικίας. Η Χρυσή Αυγή μπορεί εύκολα και ανέξοδα να τους πάρει «πελατεία» με την εθνικιστική ρητορική της. Κι αυτοί, για να καταστείλουν τις αντιδράσεις στην πολιτική τους, αλλά και για να αντιμετωπίσουν τη διαρροή, συγκλίνουν με την άκρα Δεξιά. Σύγκλιση που εκδηλώνεται βίαια με τον ανεκδιήγητο Δένδια, αλλά επιβεβαιώνεται με το ξέπλυμα, δηλαδή τον εικονικό εκδημοκρατισμό και την ένταξη στη Ν.Δ., των Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη και λοιπών ακροδεξιών καιροσκόπων…

Αλλά, όσο η σύγκλιση αυτή δεν αποδίδει τα αναμενόμενα κομματικά οφέλη, η Νέα Δημοκρατία επιλέγει να καταβυθίζεται όλο και περισσότερο στον αυταρχισμό και το συγκαλυμμένο νεοφασισμό. Δεν περιορίζεται στην αστυνομική βία και τις διώξεις απεργών, διαδηλωτών, καταληψιών κ.ά., τις επιστρατεύσεις και τις επιτάξεις, τις επιδρομές και τα πογκρόμ. Προχωράει ταχύτατα στην απονομιμοποίηση και αποδυνάμωση των θεσμών και την «αποκοινοβουλευτοποίηση» του καθεστώτος, που επίσης αποτελεί σύγκλιση με τις θέσεις της Χρυσής Αυγής για το Κοινοβούλιο και την αστική δημοκρατία.

Η παραβίαση του Συντάγματος, η παράκαμψη της Βουλής, η καταχρηστική επιλογή των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, η κάλυψη υπουργών και βουλευτών για ποινικά αδικήματα, όχι μόνο με τη χρήση της ασυλίας, αλλά και με παρακωλύσεις, ολιγωρίες και αμέτρητα τερτίπια για την αποφυγή διαλεύκανσης των υποθέσεων και παραπομπής των υπαιτίων στη δικαιοσύνη, όπως συνέβη με τις πολλαπλές κάλπες για Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλο και λοιπούς υπό προστασίαν υπερασπιστών των Μνημονίων, έχουν μετατρέψει ένα ήδη προβληματικό αστικό δημοκρατικό οικοδόμημα σε παράγκα.

Ο Σαμαράς το έχει καταστήσει σαφές. Κάθε επιφύλαξη είναι άνευ περιεχομένου. Εφαρμόζουμε κατά γράμμα τις εντολές των κηδεμόνων. Έτσι, και η λειτουργία των υπουργικών συμβουλίων έχει καταστεί εντελώς περιττή, τύποις κάθε τρεις μήνες! Όποιος έχει αντίρρηση, φεύγει. Πρόθυμα ο Κουβέλης εφάρμοσε τη γραμμή Τρόικας-Σαμαρά, διαγράφοντας δύο βουλευτές της ΔΗΜΑΡ.

Τα χρυσόψαρα της συγκυβέρνησης

Σήψη, στην καθομιλουμένη γάγγραινα. Όποιοι θα έκανε απόπειρα να προβλέψει το πολιτικό μόρφωμα της συγκυβέρνησης πριν από λίγους μήνες, θα φαινόταν υπερβολικός, γελοίος. Μα τόσο γρήγορα συνέβη αυτό; Παθολογικά αυτό είναι δυνατό. Η λοίμωξη μερικές φορές εξελίσσεται ραγδαία σε ολική. Το σώμα λεηλατείται από τα μικρόβια. Μόνο οι ισχυρές δόσεις χημειοθεραπείας παρατείνουν τη λειτουργία του, αλλά προσωρινά όταν όλα τα επιμέρους όργανα είναι διαλυμένα και το σύστημα έχε βαρέσει μπιέλα. Ακόμα και οι ψηφοφόροι του έχουν τη χειρότερη ιδέα για τους κομματικούς της συγκυβέρνησης. Οι περισσότεροι τους ανέχονται λόγω φόβου, απελπισίας, αδιέξοδο και… δόσεων!

Ο θεοφοβούμενος Σαμαράς, ο κατά τον Φαήλο για τα κάγκελα Βενιζέλος και ο επιλαχών πρόεδρος του Συνασπισμού Φώτης Κουβέλης συγκυβερνήτες. Ο αριστερός Ψαριανός, που έγινε γνωστός καθυβρίζοντας από ραδιόφωνο τον εθνικιστή αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο (αυτό ήταν το πολιτικό του κατόρθωμα που εκτίμησε η Αριστερά και τον έκανε βουλευτή!) κι ο κομμουνιστοφάγος Βορίδης, ομοτράπεζοι και συναγωνιστές για να σώσουν την Ελλάδα Η Ρεπούση που εξόργισε τους εθνικιστές με την αναθεώρηση της επίσημης ιστορίας (που περιλάμβανε τον περίφημο «συνωστισμό») η συμπαράταξη με τον Φαήλο Κρανιδιώτη που την φιλοδωρεί με κοσμητικά επίθετα ουδόλως τιμητικά. Ο συνεπής σοσιαλιστής Χατζησωκράτης αγκαλιά με τον ακραιφνή νεοφιλελεύθερο Χατζηδάκη και άλλες ωραίες συνευρέσεις. Να πως προκύπτουν οι τερατογενέσεις! Οι κυβερνήσεις Φρανγκεστάιν και οι χώρες παρίες.

Παγκοσμιοποίηση και Κοινοβουλευτικές Χούντες

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η Νέα Διεθνής Τάξη που σηματοδότησαν αφενός η άνοδος της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, σαν συνέπεια της ανάδυσης του νέου φαινόμενου των πολυεθνικών, και αφετέρου η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», χαρακτηρίζεται από δύο αλληλένδετα στοιχεία. Το ένα αφορά το οικονομικό επίπεδο, και συνοπτικά ονομάζεται «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», ενώ το άλλο, το πολιτικό επίπεδο, αφορά  τη μορφή που παίρνει στις συνθήκες παγκοσμιοποίησης η κοινοβουλευτική «δημοκρατία». Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι μη αναστρέψιμα φαινόμενα μέσα στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα, και δεν έχουν επομένως σχέση με συνωμοσίες, δόγματα και κακές πολιτικές «κακών» πολιτικών, όπως ισχυρίζεται αποπροσανατολιστικά η ρεφορμιστική Αριστερά.

Ανάλογα, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν είναι απλά η συνέχιση της αποτυχημένης απόπειρας στις αρχές του περασμένου αιώνα για τη διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, όπως ισχυρίζονται αναχρονιστικές εκδοχές του Μαρξισμού που βασίζονται σε αντίστοιχα αναχρονιστικές θεωρίες του ιμπεριαλισμού και του υπερ-ιμπεριαλισμού οι οποίες αγνοούν το θεμελιακό γεγονός που χαρακτηρίζει τη σημερινή παγκοσμιοποίηση: την ουσιαστική απώλεια της οικονομικής και, συνακόλουθα, της πολιτικής (αλλά και πολιτιστικής) κυριαρχίας. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι δηλαδή μια δομική αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννήθηκε και καθολικεύθηκε χάρη στην μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών, οι οποίες σήμερα ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο και παραγωγή, μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο που καθορίσαν οι ίδιες, με βάση τους διεθνείς οργανισμούς κάτω απο τον έλεγχό τους, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το ΔΝΤ αλλά και οικονομικές ενώσεις όπως η ΕΕ και η NAFTA. Το θεσμικό αυτό πλαίσιο συνοψίζεται στο άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου και τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις που καθιερώνουν την ανταγωνιστικότητα σαν το παγκόσμιο κριτήριο του τι, πως και που θα παραχθεί.

Όλα τα άλλα (το πετσόκομμα του κράτους πρόνοιας, οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, οι πολιτικές λιτότητας και συνακόλουθα η μαζική ανεργία και φτώχεια των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης) είναι αναπόφευκτες  συνέπειες των παραπάνω θεσμικών αλλαγών. Γι’ αυτό, οποιοδήποτε κόμμα να εκλεγεί σε μια χώρα που είναι ενσωματωμένη στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς θα εφαρμόσει βασικά τις ίδιες πολιτικές—εκτός αν αποκόψει τους δεσμούς της χώρας με αυτήν. Με δεδομένες επομένως τις παραμέτρους που καθορίζει το διεθνές θεσμικό πλαίσιο που ανέφερα, τα κράτη-έθνη περιορίζονται στον ρόλο διαχειριστή της παγκοσμιοποίησης, μολονότι φυσικά υπάρχουν διαφοροποιήσεις, στις οποίες δεν μπορώ να επεκταθώ, ανάλογα με τον βαθμό και τον τρόπο ενσωμάτωσης μιας χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς κ.λπ.

Όπως είναι αυτονόητο από τα παραπάνω, η μορφή της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» αλλάζει ριζικά στο νέο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο και γίνεται ένα υβρίδιο μεταξύ της παλαιάς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και μιας Χούντας, εξ ου και ο όρος «κοινοβουλευτική Χούντα». Έτσι τα κόμματα που κυβερνούν σήμερα εκλέγονται μέσα από μια διαδικασία που έχει ελάχιστα κοινά χαρακτηριστικά με τις παλαιές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, όπου κόμματα μαζών, με σαφώς διαφοροποιημένα εκλογικά προγράμματα (συντηρητικά, σοσιαλδημοκρατικά, κ.λπ.) εναλλάσσονταν στην  εξουσία. Σήμερα, πολιτικά κόμματα χωρίς μαζική βάση  και με πολιτικά προγράμματα που αποτελούν απλά παραλλαγές τη ίδιου θέματος απευθύνονται σε ένα περίπου 50%-60% του εκλογικού σώματος, εφόσον τα λαϊκά στρώματα που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης βασικά απέχουν από την εκλογική διαδικασία θεωρώντας (σωστά), ότι δεν τους αφορά. Και φυσικά η όλη διαδικασία χειραγωγείται κατάλληλα από τα ΜΜΕ (και κυρίως τα κανάλια) που ανήκουν στις ίδιες οικονομικές ελίτ, οι οποίες στις ΗΠΑ —την αποθέωση κοινοβουλευτικής Χούντας— χρηματοδοτούν και τα δύο εναλλασσόμενα κόμματα εξουσίας!

Με αυτή την έννοια, οι διαφορές μεταξύ μιας στρατιωτικής και μιας κοινοβουλευτικής Χούντας ελαχιστοποιούνται. Η πρώτη αποκτά εξουσία μέσα από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και κυβερνά μέσα από διατάγματα. Η δεύτερη κατακτά την εξουσία μέσα από μια ψευδο-δημοκρατική εκλογική διαδικασία σαν την παραπάνω και κυβερνά μέσα από «νόμους» που περνούν από μια τυπική κοινοβουλευτική διαδικασία, ενώ το περιεχόμενο τους έχει προκαθοριστεί από την Χούντα που αποτελεί την κυβερνώσα πολιτική ελίτ, με βάση το θεσμικό πλαίσιο που ανάφερα και τις εντολές των ντόπιων ελίτ, σε αγαστή σύμπνοια με την υπερεθνική ελίτ, όπως την έχω ορίσει άλλου. Και οι δυο μορφές Χούντας ασκούν οικονομική βία και  καταφεύγουν συχνά στη κρατική βία, μολονότι η «κοινοβουλευτική» μορφή της την συγκαλύπτει κάτω από διαδικασίες και δικαιώματα που σήμερα είναι περισσότερο τυπικά παρά ουσιαστικά. 
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 10 Φεβρουαρίου 2013

Και το 2008 η μάνα του Γρηγορόπουλου έφταιγε. Της Φωτεινής Λαμπρίδη

Μην το ψάχνεις, και τότε  η μάνα του Γρηγορόπουλου τους έφταιξε και όχι το όπλο του Κορκονέα. Ξέχασες τα ερωτήματά τους; Πώς άφησε η μάνα τον δεκαεξάχρονο μόνο στα Εξάρχεια, τις κατηγορίες για παραμέληση ανηλίκου;  Ξέχασες το πειραγμένο βίντεο του Μέγκα; Τις κορώνες εναντίον των παιδιών των βορείων προαστίων;  

Της Φωτεινής Λαμπρίδη

Τώρα πάλι, η άλλη μάνα δεν είναι ένα τραγικό πρόσωπο απέναντι στο κακοποιημένο της παιδί, το τσακισμένο για δεύτερη φορά από χέρι οργάνου του κράτους. Δεν είναι η μάνα του παιδιού που είδε να πέφτει  νεκρός ο κολλητός του δίπλα του, στα δεκάξι του χρόνια, που είδε το αίμα να τρέχει ζεστό και λίγο μετά τα δελτία να δικάζουν τα παιδιά κι όχι τον δολοφόνο. Δεν είναι η μάνα του παιδιού του Δεκέμβρη. Είναι η μαμά βορείων προαστίων.

Ήταν τρελή η μαμά; Αναρωτιέται ο αρθρογράφος της «Kαθημερινής» με αφορμή την αντίδραση του παιδιού όταν η μητέρα του τον προέτρεψε αντί για ιστορία να διαβάσει Μάριο Χακκα. Όχι καταλήγει.
«...Θα έλεγα, όμως, ότι η μαμά ήταν θύμα της επιπόλαιης αντίληψης (αν θέλετε, πείτε την τρέλα) πολλών «προοδευτικών» να υποτιμούν κοινωνικούς θεσμούς, όπως η εκπαίδευση, ριζωμένους στην εμπειρία και τη δοκιμασμένη πρακτική προηγούμενων γενεών. Υπάρχει λόγος για τον οποίο είναι καλό τα παιδιά να διδάσκονται Ιστορία και να εξετάζονται   σε αυτήν».
Με έναν σμπάρο  δυο τρυγόνια. Και υπονοείται εμφανώς η κακή εκπαίδευσή που έδωσε η μαμά και στιγματίζεται ο προοδευτικός χώρος με το αυθαίρετο συμπέρασμα που κάνει κάθε γνώστη της ιστορίας να ξεκαρδίζεται στα γέλια ότι αυτός δήθεν είναι ο χώρος που υποτιμάει την εκπαίδευση και τη γνώση της ιστορίας!!!
Γιατί αν έχεις σπουδάσει καλά τους μηχανισμούς της προπαγάνδας μπορείς να κατηγορείς για ελιτισμό τους αριστερούς διανοητές τη μια μέρα και την άλλη να τους αποκαλείς απαίδευτους. Τη μία μέρα να κάνεις λόμπινγκ ας πούμε με μεγαλοεκδότες και τραπεζίτες και την άλλη να μιλάς υποτιμητικά για τις μαμάδες των βορείων προαστίων αν αυτό εξυπηρετεί την επιχειρηματολογία σου προκειμένου να βγει η γραμμή του νεοφιλελεύθερου αχταρμά.
Όλως τυχαίως αυτή η ομάδα αρθρογράφων, δημοσιογράφων και λοιπών κατόχων της μίας και μοναδικής αλήθειας, δεν αμφισβητεί ποτέ τα δελτία τύπου των υπουργείων και ειδικά του υπουργείου προστασίας του πολίτη.
Αμφισβητούν  όμως ευθέως τη μάνα και ελαφρά τη καρδία την στήνουν στα δυο μέτρα με τον τίτλο: «ήταν τελικά τρελή η μάνα;».
Όλως τυχαίως επίσης δεν είχαν την ίδια απορία για τη μάνα του Κορκονέα την οποία εμείς οι «προοδευτικοί» που δεν γνωρίζουμε ιστορία κατά την διαπίστωση του αρθρογράφου, δεν στήσαμε ποτέ στον τοίχο και ελπίζω πως δεν θα το κάνουμε ποτέ όσο μας προστατεύει ο δικός μας πολιτισμός της ανθρωπιάς και της ενσυναίσθησης. Ούτε θα αναζητήσουμε τις αιτίες της διαβρωμένης στάσης  των αρθρογράφων , στην ανατροφή που τους έδωσαν οι μάνες τους.
Έχω κι εγώ ένα πεντάχρονο παιδί και κάθε τόσο αναρωτιέμαι για τα λάθη μου. Ήδη έχω κάνει αρκετά. Μέχρι να μεγαλώσει θα μετράω ίσως πολλά περισσότερα. Φαντάζομαι πως η μάνα του Ρωμανού και τόσες άλλες μάνες όταν κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τους κάνουν κι εκείνες το επώδυνο μέτρημα.
Εκείνη τους ερέθισε γιατί δήλωσε περήφανη για το παιδί της αντί να δηλώσει ότι ντρέπεται γι αυτό, στάση που θα ικανοποιούσε και τον αρθρογράφο και την τάξη των πραγμάτων που υπερασπίζεται. Τους ενόχλησε που δήλωσε την συμπαράσταση της, την αγάπη της. Στην πραγματικότητα οτιδήποτε κι αν έλεγε θα την κάθιζαν στο εδώλιο για παραμέληση ανηλίκου.
Μην το ψάχνεις... Και το 2008 η μάνα του Γρηγορόπουλου τους έφταιξε κι όχι το όπλο του Κορκονέα.

  tvxs.gr

Όλη η Ελλάδα ατέλειωτη Παράγκα...

ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ, Η ΧΟΥΝΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η δημοσιοποίηση φωτογραφιών συλληφθέντων με εμφανή τα σημάδια βασανισμού τους δεν ήταν ούτε κάποιο τυχαίο γεγονός ούτε υπήρξε σοβαρή προσπάθεια αποσιώπησης των βασανισμών -- Ήταν εσκεμμένη.

Εσκεμμένη γιατί α) αν όπως λένε τα φερέφωνα της ασφάλειας οι «τραυματισμοί» έγιναν τη στιγμή της σύλληψης, κάλλιστα θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν φωτογραφίες πριν τη σύλληψη, και

β) αν ήθελε η «ασφάλεια» να αποφύγει την κατηγορία των βασανισμών, θα δημοσίευε φωτογραφίες τη στιγμή της σύλληψης και όχι μετά αφού οι συλληφθέντες είχαν κακοποιηθεί. Ιδιαίτερα όταν, κατά τη διεθνή νομολογία, υπάρχει τεκμήριο ενοχής της αστυνομίας σε τέτοιες περιπτώσεις (δηλαδή είναι αυτή που πρέπει να αποδείξει ότι δεν έκανε βασανισμούς και όχι, όπως λέει ο συγκαλύπτων τους βασανισμούς —με ανάλογη προσωπική ποινική ευθύνη— Δένδιας, να αποδείξουν οι βασανισθέντες ότι δεν είναι...ελέφαντες.

Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών, όπως και όλη η διαδικασία βασανισμού, έχει ξεκάθαρο στόχο να περάσει το μήνυμα ότι η σημερινή χούντα μπορεί να δρα κατά το δοκούν και με όποιο τρόπο αυτή επιλέγει απέναντι σε ενέργειες που στρέφονται κατά του συστήματος, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς με αυτές ή όχι. Ο στόχος της είναι καθαρά η τρομοκράτηση, και αυτό αντίθετα με κάποιες περίεργες «αριστερές» προσεγγίσεις που λένε ότι η ασφάλεια έκανε ένα χοντροκομμένο ρετουσάρισμα στις φωτογραφίες γιατί η κοινοβουλευτική Χούντα και τα όργανα της ήθελαν να κρύψουν τα βασανιστήρια. Στην πραγματικότητα απλά δεν ήθελαν να στραπατσάρουν το «δημοκρατικό» προσωπείο που παρουσιάζουν διεθνώς, ενώ για το «εσωτερικό», ο σαφής στόχος τους είναι η τρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων που αντιστέκονται, όπως άλλωστε το ίδιο κάνουν με τις αλλεπάλληλες επιτάξεις, τα ΜΑΤ που εμποδίζουν κάθε λαϊκή διαμαρτυρία κ.λπ..

Η ΩΜΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΟΡΓΑΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΦΑΝΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Η παραπάνω επιχείρηση τρομοκράτησης είναι επομένως τμήμα της γενικότερης προσπάθειας καθυπόταξης της κοινωνίας, ώστε να εδραιωθεί η Οικονομική Κατοχή θεσμικά, αλλά και κυρίως σε υποκειμενικό επίπεδο, να γίνει δηλαδή νομοτελειακό βίωμα η «Κινεζοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, η «Βουλγαροποίηση» των μισθών, το ξήλωμα κάθε κοινωνικής παροχής από την Υγεία μέχρι την Παιδεία και το ασφαλιστικό, οι μαζικές απολύσεις στον Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα, και κυρίως το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που έχει βάλει ως πρώτο στόχο της η τρικομματική κοινοβουλευτική χούντα με τις επαφές της στο Κατάρ και αλλού, τις οποίες βαφτίζει ως «αγώνα για την Ανάπτυξη»

Παράλληλα λοιπόν με το ξεπούλημα ολόκληρης της χώρας στην υπερεθνική και ντόπια ελίτ, η κυβέρνηση – με τις πλάτες φυσικά των εντολέων της – προχωρά και περαιτέρω σε Χουντοποίηση, με απροκάλυπτους βασανισμούς και στιγματισμό ανθρώπων, και με τα ΜΜΕ να παίζουν τον γνωστό ρόλο του διαχειριστή της επιχείρησης αυτής, προβάλλοντας άμεσα ή έμμεσα το «επιχείρημα» της «τρομοκρατικής δράσης».

Από πουθενά δεν πηγάζει το «δικαίωμα» της κακοποίησης και του βασανισμού ανθρώπων – που παραδόθηκαν μάλιστα αμαχητί αφού δεν χρησιμοποίησαν τα όπλα τους με δική τους απόφαση – έστω και αν οι ίδιοι έχουν επιλέξει την στρατηγική της ένοπλης σύγκρουσης και της ατομικής αντιβίας στην κοινωνική πάλη. Κανένα κρατικό όργανο δεν έχει το δικαίωμα να απλώνει χέρι επάνω σε συλληφθέντες και αγωνιστές που έχουν επιλέξει τη μορφή αυτή πάλης, ούτε φυσικά  ακόμα και σε άτομα του «κοινού ποινικού δικαίου».

Από πού όμως αντλεί αυτή η τρικομματική κυβέρνηση-μαριονέτα τη δύναμη να προβαίνει σε τέτοιες επιχειρήσεις τρομοκράτησης που θυμίζουν εποχές των βασανιστών των ΕΑΤ-ΕΣΑ (μολονότι η στρατιωτική Χούντα ποτέ δεν τόλμησε να δημοσιεύσει φωτογραφίες βασανισμένων, όπως κάνει σήμερα η Κοινοβουλευτική Χούντα!);

ΠΩΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ Η ΑΠΟΘΡΑΣΥΝΣΗ ΤΗΣ ΝΤΟΠΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ;

Πώς λοιπόν οι ντόπιες σημερινές κοινοβουλευτικές Χούντες, με χρονικό ορίζοντα «ζωής» μικρότερο ακόμα και από την στρατιωτική χούντα του ‘67, νιώθουν τόσο δυνατές ώστε να προχωρούν σε τέτοιο στάδιο καταστολής και χρήση βασανιστηρίων; Μήπως άραγε γιατί  η κατάσταση αυτή προωθείται με την πλήρη υποστήριξη και τις εντολές της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ, που δεν διανοούνται να διακινδυνεύσουν τυχόν ανατροπή του καθεστώτος Οικονομικής Κατοχής της χώρας η οποία θα είχε αλυσιδωτές συνέπειες όχι μόνο σε χώρες της ΕΕ με ανίσχυρες οικονομίες αλλά και σε χώρες της περιφέρειας που υφίστανται άμεσες ή έμμεσες  επεμβάσεις της υπερεθνικής ελίτ; (Λιβύη, Συρία, κ.λπ.)

Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από εμφανές ότι όσο η χώρα , δηλαδή η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση – όπως και οι «αριστερές» εφεδρείες τους που έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους στα think tanks της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ , αλλά και στα κύρια όργανα της υπερεθνικής ελίτ (Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, ΔΝΤ κλπ), συνεχίζει να μένει δεμένη στην Οικονομική Κατοχή της ΕΕ/ΟΝΕ – οι πολιτικές μας ελίτ θα έχουν την πλήρη υποστήριξη των αφεντικών τους ώστε να καταστέλλουν κάθε μορφή αντιβίας ΣΤΗΝ ΩΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ του σημερινού καθεστώτος και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων που το στηρίζουν, ώστε να δεχτεί ο λαός τη νέα μορφή σκλαβιάς του.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Γι’ αυτό τον λόγο η σαφής υποβάθμιση του ρόλου των δημόσιων βασανιστηρίων από κομμάτια της Αριστεράς είναι όχι μόνο –έτσι κι αλλιώς--  απαράδεκτη, αλλά και εγκληματική ως προς τις συνέπειές της: α) Γιατί έτσι υποβαθμίζεται το γεγονός της ωμής Κρατικής Τρομοκρατίας β) γιατί υποβαθμίζεται η Χουντοποίηση και η δραματική όξυνση της πολιτικής βίας γενικότερα από την πλευρά του καθεστώτος που παίρνει τη μορφή Χουντικών επιτάξεων και στρέφεται κατά των κοινωνικών ομάδων που απεργούν μαχητικά, κοινωνικών ομάδων, σωματείων κ.λπ..

Όμως πολύ πιο ύποπτη από την υποβάθμιση αυτή είναι η θρασύδειλη άποψη στελεχών της εκφυλισμένης «αντικαπιταλιστικής» Αριστεράς που παρά τις υποτιθέμενες διακηρύξεις περί του αντιθέτου, καταλήγουν με «Αριστερή σάλτσα» να καταδικάζουν επίσης τη «βία από όπου και αν προέρχεται», καθώς η μόνη βία που «βλέπουν» είναι αυτή της φυσικής βίας (βασανιστήρια, πρόκληση θανάσιμων ή μη τραυματισμών κτλ.). Και αυτό γιατί πετούν με θράσος στα σκουπίδια τη σχεδόν 200χρονη άποψη της  αντισυστημικής Αριστεράς ότι η συστημική βία δεν είναι μόνο η φυσική, αλλά υπάρχει και η οικονομική και κοινωνική βία που ξεκινάει (όπως και η φυσική!) σε ένα ετερόνομο σύστημα, πάντα «από τα πάνω», από τις ελίτ. Και η συστημική οικονομική βία επιφέρει εξίσου σημαντικά και, στην πραγματικότητα, πολύ περισσότερα θύματα με αυτά της φυσικής βίας για την οποία τόσο πολύ κόπτονται.

Το σιωπηρό αλλά ευδιάκριτο «συμπέρασμα» σύμφωνα με τέτοιες «αριστερές» απόψεις είναι ότι η συστημική βία είναι πάντα «αναπόφευκτη» είτε έχουμε ένα σύστημα οικονομίας της Αγοράς και ψευτο-δημοκρατίας όπως σήμερα, είτε ένα σύστημα Κρατικού Σοσιαλισμού, είτε και ένα (μη δοκιμασμένο ιστορικά) σύστημα πραγματικής Δημοκρατίας, όπως η Περιεκτική Δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι η «Αριστερά» αυτή που φιλοξενείται συστηματικά και σε χώρους «επαναστατικών» κομουνιστικών ρευμάτων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΝΑΡ κ.λπ.) έχει πετάξει προ καιρού στο καλάθι κάθε αίτημα και στρατηγική για αντισυστημική αλλαγή, και αναλώνεται σε μια φλύαρη συλλογή από τσιτάτα για αυτο-διαχείριση, «εργατικό έλεγχο», κτλ., τα οποία βέβαια γνωρίζει ότι είναι απλά ασπιρίνες για μια ευσπλαχνικότερη διαχείριση της κρίσης, αν δεν αποτελούν οργανικό τμήμα προγράμματος για τη συστημική αλλαγή, μέσα από την έξοδο από την ΕΕ και την αλλαγή των βασικών πολιτικών-οικονομικών θεσμών σε αυτούς όπως μιας Περιεκτικής Άμεσης Δημοκρατίας.

Όμως, στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα για την έμφαση στις μορφές φυσικής βίας και στα «δικαιώματα», στις οποίες «πρέπει» να εστιάζει αποκλειστικά το «κίνημα», καταλήγουν «όλως τυχαίως» επίσης όλοι οι φιλελεύθεροι απολογητές του συστήματος και ειδικά της Νέας Διεθνούς Τάξης της Παγκοσμιοποίησης και της ιδεολογίας των «δικαιωμάτων» (δόγμα μειωμένης Εθνικής Κυριαρχίας, «Right to Protect», προστασία ατομικής ιδιοκτησίας με κάθε μέσο κτλ.), που δικαιολογεί ιδεολογικά τη μαζική βία (οικονομική αλλά και φυσική) κατά των λαών σήμερα! Έτσι, ολόκληρη η επικοινωνιακή προπαγάνδα για την καταστροφή των λαών της Λιβύης και τώρα της Συρίας, στηρίχτηκε στο ότι οι «τύραννοι» Καντάφι και Άσσαντ έσφαζαν τους λαούς τους (κάτι που αποδείχθηκε γκεμπελικό ψέμα και το παραδέχτηκαν ακόμα και οι ίδιες πηγές εκ των υστέρων!), και όλες οι επιχορηγούμενες από τις ελίτ ΜΚΟ (Διεθνής Αμνηστία,Human Rights Watch  κ.λπ.) απαιτούσαν γι’ αυτό αλλαγή καθεστώτων –πράγμα βέβαια που δεν διανοούνται να ζητήσουν για τη δική μας κοινοβουλευτική Χούντα, ό,τι και να κάνει!.

Η Αριστερά λοιπόν αυτή, έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου της «προοδευτικής» δικαιολόγησης της συστημικής βίας, ανεξάρτητα από τα κούφια τσιτάτα περί «αλληλεγγύης» που τόσο μονότονα χρησιμοποιεί.

Από την άλλη, το ΚΚΕ, με επιλογή του έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια αναχαίτισης της Οικονομικής Κατοχής (που μάλιστα δεν αναγνωρίζει, ανάγοντας την Ελλάδα σε Ιμπεριαλιστικό Κράτος!), περιμένοντας τη σοσιαλιστική επανάσταση, και τα μέλη της ηγεσίας του όπου βρεθούν και όπου σταθούν σπεύδουν να αποδομούν τη Χουντοποίηση του καθεστώτος και της Οικονομικής Κατοχής, γιατί αλλιώς δε θα μπορούσαν να είχαν πετάξει ουσιαστικά στη θάλασσα τις ίδιες τις θεμελιακές τους θέσεις για «Αντι-ιμπεριαλιστικό Αντι-μονοπωλιακό Μέτωπο» εξόδου από την ΕΕ, όπως είχαν πριν ακόμα μερικά χρόνια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το Χουντικής έμπνευσης καθεστώς επιστράτευσης των εργαζομένων του Μετρό και των Ναυτεργατών θα μπορούσε να απαντηθεί άμεσα αν τα αριστερά Κοινοβουλευτικα κόμματα αποχωρούσαν από τη Βουλή, μέχρι την ικανοποίηση του αιτήματος της άρσης της επίταξης. Αυτοί λοιπόν που δεν διανοούνται έστω και να απαιτήσουν την άρση της επίταξης, υποτίθεται θα κάνουν την «επανάσταση» με επερωτήσεις… στη Βουλή και κάποια συλλαλητήρια παρηγοριάς, για την τιμή των όπλων!

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ ΩΣ Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

Τα πρόσφατα βασανιστήρια των συλληφθέντων για τη ληστεία – όπως και άλλα που προηγήθηκαν αυτών, όπως τα βασανιστήρια κατά των συμμετεχόντων σε μοτοπορεία τον Οκτώβριο, τα βασανιστήρια κατά υπόπτων «τρομοκρατίας», μεταναστών κτλ.– σχετίζονται άμεσα και άρρηκτα με την ένταση της καταστολής που υφίστανται απεργοί, όπως οι εργαζόμενοι του Μετρό και οι Ναυτεργάτες που δουλεύουν αυτή τη στιγμή με φύλλα επίταξης, με τη μόνιμη απειλή της επιστράτευσης απέναντι σε κάθε κοινωνική ομάδα που κάνει το βήμα της μαχητικής απεργίας. Όλα αυτά σε κατάφωρη παραβίαση ακόμα και διεθνών κανόνων και συμβάσεων για τις εργασιακές σχέσεις από μια Χούντα που παριστάνει τη «δημοκρατία» και παράλληλα με τη γενικότερη βίαιη καταστολή – χημικά, ξύλο, φακέλωμα – σε διαδηλώσεις

Θα το επαναλάβουμε για ακόμη μια φορά. Η ανυπαρξία, αν όχι πλήρης ενσωμάτωση, της Αριστεράς και η ανικανότητά της να δώσει άμεσες ρεαλιστικές πολιτικές λύσεις στην καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που συντελείται αυτή τη στιγμή κάτω από τη μύτη τους, είναι ο μόνος λόγος που τα αντι-ΕΕ και τα αντί-Παγκοσμιοποιητικά αισθήματα του λαού μας γίνονται αντικείμενο καπηλείας και διαστρεβλώνονται από την εκφυλισμένη «αριστερά» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και από τους ρατσιστές  τραμπούκους οργανώσεων όπως της ΧΑ. Και τα δύο μορφώματα αυτά, αν είχε σχηματιστεί Μέτωπο εξόδου από ΕΕ/ΟΝΕ για την αυτοδυναμία της χώρας και για την περαιτέρω συστημική αλλαγή, θα ήταν στα ιστορικά τους προηγούμενα, δηλαδή κοντά στην ανυπαρξία, όπως ουσιαστικά ήταν μέχρι πριν 1-2 χρόνια, και δεν θα μετρούσαν όπως σήμερα διψήφια νούμερα.

Αν όμως η Αριστερά έχει επιλέξει την ίδια της την αντιδραστικότητα και ανικανότητα, θα υποστεί τις συνέπειες – όπως ήδη τις υφίσταται, και αυτό είναι μόνο η αρχή - της απαξίωσης του λαού, όπως περιθωριοποιήθηκε και εκφυλίστηκε κάθε πολιτικός σχηματισμός ιστορικά, που δεν μπήκε μπροστάρης στις άμεσες λαϊκές ανάγκες. Και θα έχει την ίδια τύχη όπως αυτή της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, την οποία θα έχει σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ, μόλις αποκαλυφθεί η τεράστια εξαπάτηση του λαού που διαπράττει όταν δηλώνει πως θα ανατρέψει τα Μνημόνια ...μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη (αγκαλιά με τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ) που δεν διανοείται να αμφισβητήσει!

Καλούμε πολιτικές οργανώσεις, σωματεία, συλλογικότητες, ανένταχτους-ες να πλαισιώσουν τώρα το Μέτωπο για την Κοινωνική και Εθνική απελευθέρωση, για άμεση έξοδο από την ΕΕ, την απεξάρτηση από τη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση, την ακύρωση των συμβάσεων με την Τρόικα, την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας που αποτελεί προϋπόθεση κάθε συστημικής αλλαγής.

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  

www.periektikidimokratia.org

www.mekea.org

Κυβερνητική Φασιστική Απειλή!

Του Γ.ΔΕΛΑΣΙΚ*

Ξαναχτύπησαν οι ασφαλίτες νύχτα τα κουδούνια χιλιάδων σπιτιών – αυτή τη φορά για να επιδώσουν φύλλα πορείας πολιτικής επιστράτευσης απεργών στα μέσα μαζικής μεταφοράς και όχι για να συλλάβουν τους πολίτες που μένουν εκεί και να τους οδηγήσουν κρατούμενους στα γήπεδα κατ΄εντολήν κάποιας στρατιωτικής χούντας πραξικοπηματιών. Η δημοκρατικά εκλεγμένη «χούντα» του δεξιού Σαμαρά και των δεκανέων Βενιζέλου και Κουβέλη αρκείται για την ώρα στην καταναγκαστική εργασία των εκατομμυρίων Ελλήνων εργαζομένων χωρίς σχεδόν αμοιβή. Άλλωστε, μέχρι τώρα τουλάχιστον, τους «ανυπότακτους» της πολιτικής επιστράτευσης τους δικάζουν και τους καταδικάζουν σε τουλάχιστον τρεις μήνες φυλακή τα πολιτικά δικαστήρια και όχι τα έκτακτα στρατοδικεία!

Δεν είναι όμως μόνο ή κυρίως το εξόφθαλμα αντισυνταγματικό μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης απεργών (το Σύνταγμα το προβλέπει σε περιπτώσεις εθνικής άμυνας, φυσικών καταστροφών, κινδύνων για τη δημόσια υγεία) αυτό που μας προκαλεί ανησυχίες για τις προθέσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, των δοσίλογων πολιτικών κομμάτων που υλοποιούν τις εντολές των Γερμανών επικυρίαρχων και δρουν ως σύγχρονη εκδοχή της κατοχικής κυβέρνησης Τσολάκογλου. Η συστηματική οικοδόμηση ενός όλο και πιο αυταρχικού κράτους που φλερτάρει με την ιδέα του ολοκληρωτισμού συνάγεται και από άλλα γεγονότα. Λιγότερο ίσως θεαματικά, αλλά πολύ σοβαρά σε πολιτικό συμβολισμό. Όταν ο ακροδεξιός υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Δένδιας τολμάει με δημόσιες δηλώσεις του να κατηγορεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι …ενθαρρύνει την τρομοκρατία(!) και ισχυρίζεται πως ελπίζει «ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να στρέφεται προς τη νομιμότητα(!)», υπονοώντας ότι τώρα βρίσκεται εκτός του πλαισίου νομιμότητας, θα έπρεπε να σημάνει συναγερμός σε όλη την Αριστερά. Η ερμηνεία των αριστερών ότι ο Δένδιας με τη «στροφή προς τη νομιμότητα» του ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει απλώς πως ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί δεξιότερη πολιτική και σταδιακά ενσωματώνεται στο σύστημα παραβλέπει το γεγονός ότι η στη συνείδηση του κόσμου που δεν είναι αριστερός, η διατύπωση «συνέχιση της στροφής προς τη νομιμότητα» δρα εντελώς διαφορετικά. Παγιώνει την αντίληψη ότι ακόμη και η πιο μετριοπαθής δύναμη της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται εκτός νόμου, άρα κάθε αριστερό κόμμα είναι εκτός νομιμότητας! Αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται εκτός νομιμότητας, που βρίσκεται το ΝΑΡ, ν νΚΑ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Δεν είναι το μοναδικό περιστατικό. Όταν το μέγαρο Μαξίμου στήνει τόσο χοντροκομμένη προβοκάτσια μοντάροντας βίντεο με ομιλία του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Β.Διαμαντόπουλου ώστε να εμφανίζεται ότι λέει τα αντίθετα από αυτά που είπε στην πραγματικότητα και στη συνέχεια βγαίνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και καλεί τη δικαιοσύνη να τον …συλλάβει ως ηθικό αυτουργό της τοποθέτησης βόμβας στο Mall(!!!) και ως υποκινητή …ένοπλης εξέγερσης (!) δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή προσπάθεια δυσφήμισης της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν δείχνει απλώς πόσο αηδιαστικά ακροδεξιοί είναι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ή πόσο προσκυνημένος πολιτικός δούλος της Δεξιάς είναι ο Κουβέλης. Εδώ έχουμε να κάνουμε με προβοκάτσια σαν εκείνες που έκαναν ο Παπαδόπουλος και οι άλλοι πράκτορες των Αμερικάνων τη δεκαετία του 1960, πριν από το πραξικόπημα που έφερε τη χούντα στην εξουσία!

Αν υπάρχουν δε αριστεροί που θεωρούν τον Δένδια απλώς ως ένα ακροδεξιό αστό δημοκράτη, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Αμετανόητος νοσταλγός της χούντας είναι, αν κρίνει κανείς από τη δήλωση του «Είναι μεγάλο στοίχημα να καθαρίσουμε τα προβλήματα του ’74 είτε αυτά είναι στην κοινωνία είτε στην οικονομία είτε στην έννομη τάξη»! Τα «προβλήματα» δηλαδή που δημιούργησε στον Δένδια η αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας μετά την κατάρρευση της χούντας! Λίγο ακόμη δηλαδή και ο Σαμαράς και οι υπουργοί του θα συνελάμβαναν ένοχο μέχρι και τον …Κωνσταντίνο Καραμανλή που επί πρωθυπουργίας του δημιουργήθηκαν «τα προβλήματα του ‘74»! Δεν πρόκειται περί υπερβολής. Εδώ η κυβέρνηση Σαμαρά κατηγόρησε δια στόματος του υπουργού Δημόσιας Τάξης όποιον δικαστή δεν φυλακίζει ως «ένοχο για τρομοκρατία» κάθε άτομο που του στέλνει η Ασφάλεια, ότι «επιλέγει να εθελοτυφλεί» και ότι είναι «εντεταλμένο όργανο που φοβάται» και έτσι «εξαναγκάζει την πολιτεία να παραιτηθεί από την εφαρμογή του νόμου»!!! Φανταστείτε πόσο επικίνδυνα ακροδεξιά είναι μια κυβέρνηση που έρχεται σε ολομέτωπη σύγκρουση με ένα τόσο συντηρητικό σώμα όπως είναι οι δικαστές, τους οποίους ουσιαστικά κατηγορεί ως … «φοβισμένα όργανα των τρομοκρατών»!

Όχι αριστεροί οποιασδήποτε απόχρωσης, αλλά η συντηρητικότατη Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων είναι αυτή που καταγγέλλει χωρίς περιστροφές σε ανακοίνωση της ότι δηλώσεις σαν αυτές του Δένδια «αποτελούν πλήγματα στο κράτος δικαίου και στην ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος»! Μήπως όταν οι δικαστές και οι εισαγγελείς καταγγέλλουν τη συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ ως απειλή για τη δημοκρατία πρέπει να ανησυχήσει και η Αριστερά;

Δημοσιεύθηκε στο «Πρίν» την Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Η παρεκτροπή της φασίζουσας κυβέρνησης. Του Περικλή Κοροβέση

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

Στη ναζιστική Κατοχή, παρά τα μαζικά εγκλήματα των κατακτητών, τα βασανιστήρια, την πείνα, το μαρτύριο της παγωνιάς και τις αμέτρητες κακουχίες, οι Έλληνες είχαν μια αισιοδοξία και την ελπίδα πως μια μέρα όλα αυτά θα τελείωναν. Στη σημερινή Ελλάδα κυριαρχεί ένα κλίμα εθνικής κατάθλιψης. Η συμφορά που έχει πέσει στα κεφάλια του 99% εκλαμβάνεται σαν θεϊκή κατάρα ή σαν μοίρα. Και οι περισσότεροι αισθάνονται ανήμποροι να αντιδράσουν. Και κάποιοι περιμένουν να βρεθεί Μεσσίας - Σωτήρας που θα τους σώσει. Συχνά αναπολούν έναν Μεταξά ή Παπαδόπουλο, που θα πιάσει όλους τους πολιτικούς, θα τους βάλει σ' ένα καράβι και θα τους βουλιάξει. Όσους συναντάς, είναι θυμωμένοι και αγανακτισμένοι, βρίζουν θεούς και δαίμονες, αλλά ούτε τους περνάει από το μυαλό να κάνουν κάτι. Αυτό είναι δουλειά κάποιου αλλουνού. Είναι βαθιά πεπεισμένοι πως ότι και να κάνουν δεν γίνεται τίποτα.

Για την εξουσία ο παθητικός πολίτης είναι ο ιδανικός πολίτης. Αν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης κατορθώσουν να φυλακίσουν τους ανθρώπους στο τομάρι τους, τότε η εξουσία διαιωνίζεται. Η δύναμη των ανθρώπων βρίσκεται στην αλληλεγγύη και τη συλλογική δράση. Ο τομαρισμός είναι η ιδεολογία του ανταγωνισμού και του κέρδους. Το κέρδος βέβαια δεν είναι σίγουρο, αλλά οπωσδήποτε ο άλλος είναι ο εχθρός σου. Αν η ανεργία συνεχίσει να καλπάζει με τους ίδιους ρυθμούς, υπολογίζεται επισήμως ότι στο τέλος του έτους θα φτάσουμε στο 38,4%. Και κάθε μήνα θα προστίθεται ένα 2,6%. Αυτή είναι μια σχεδιασμένη πολιτική για την ερημοποίηση τη χώρας. Και όμως, αν γίνονταν σήμερα εκλογές θα είχαμε την ίδια κυβέρνηση, μια που στην πρόσφατη δημοσκόπηση της Ρublic Issue, τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης συγκεντρώνουν 44% και μαζί με τη ρεζέρβα του παρακράτους της Χρυσής Αυγής φτάνουν στο 54%. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει να κερδίζει από αυτή την κρίση, παραμένει στάσιμος και βρίσκεται πίσω από τη ΝΔ .

Και αυτό θέτει ένα ερώτημα. Μήπως θα ήταν προτιμότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αντί να προσπαθεί να μας πείσει πως μπορεί να κυβερνήσει, να μας έπειθε πως μπορεί να κάνει αντιπολίτευση στη συγκεκριμένη φασίζουσα κυβέρνηση, που καταργεί το Σύνταγμα με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που ουδέποτε κυρώθηκαν από τη Βουλή, όπως προβλέπει ρητά το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος; Τα πραξικοπήματα δεν καταργούν όλο το Σύνταγμα. Αναστέλλουν την ισχύ κάποιων άρθρων. (Οι τρείς συνταγματολόγοι που βρίσκονται στην κυβέρνηση, τι να δίδασκαν άραγε στους φοιτητές τους;) Κάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ τον λαό σε αντίσταση; Δεν το είδαμε. Μάνεση δεν έχουν διαβάσει; Πού είναι τα κινήματα ανέργων και αστέγων; Πού είναι οι εναλλακτικές προτάσεις για την οργάνωση μιας άλλης μορφής και δράσης, εδώ και τώρα (συνεταιρισμοί, δίκτυα αλληλεγγύης, πρωτοβουλίες ανυπακοής, καταλήψεις κ.λπ.); Η στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ ίσως να δείχνει και τα όρια του. Έχει εγκλειστεί σε έναν εκλογοκεντρισμό, προσπαθεί να πείσει τους επαγγελματίες συκοφάντες του, ανοίγοντας διάλογο με αναξιόπιστα και φαιδρά πρόσωπα, που ψευδολογούν κατ' επάγγελμα με έναν φασίζοντα λόγο. Με τους φασίστες, ημιφασίστες και κρυπτοφασίστες κάθε διάλογος είναι αδύνατος. Και αυτοί δεν χρειάζεται να είναι μέλη της Χρυσής Αυγής. Κάλλιστα μπορεί να είναι στο πάνελ όπου βρίσκεται προσκεκλημένος και κάποιος εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Με έναν οικοδεσπότη που χρησιμοποιεί όλη του τη δεξιοτεχνία για να διαβάλει όσο μπορεί τις απόψεις που δεν του αρέσουν.

Στη ναζιστική Κατοχή υπήρχε ελπίδα γιατί υπήρχε Αντίσταση. Σήμερα ποιοι αντιστέκονται; Σίγουρα υπάρχουν τα μαζικά συλλαλητήρια, οι απεργίες, τα κινήματα των πλατειών ή ακόμα κινήματα για το περιβάλλον, την αλληλεγγύη, καταλήψεις, αυτόνομα στέκια, άρνηση πληρωμής των διοδίων κ.λπ. Αυτά που οργανώνονται από κόμματα ή συνδικαλιστικούς φορείς είναι περισσότερο για να δείξουν τη δύναμη τους και λιγότερο για να διεκδικήσουν συστηματικά ένα αίτημα και να μην υποχωρήσουν αν δεν δικαιωθούν. Αυτό δείχνει κάτι θλιβερό. Έχουμε πείρα να χάνουμε, αλλά όχι πείρα να κερδίζουμε. Και αυτό οφείλεται στο ότι ο φορέας έχει αντικαταστήσει την κοινωνία. Αυτοί που δεν χρειάζονται κανένα φορέα είναι οι αναρχικοί, μια και ταυτίζονται με την άμεση δημοκρατία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Γι' αυτό και είναι τόσο πολύ δυσφημισμένοι. Όλοι οι φασισμοί είχαν πάντα στόχο τη Δημοκρατία, τον Ανθρωπισμό και την Αλληλεγγύη.

Η Χουντική απόπειρα συντριβής κάθε αντίστασης

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ 

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Στον αξέχαστο Παναγιώτη Κουμεντάκη που αγωνίστηκε να συνθέσει
την  Οικολογική Ιατρική με μια Περιεκτική Δημοκρατία.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών φανερώνουν ότι έχουμε μια συντονισμένη απόπειρα συντριβής κάθε αντίστασης από την Κοινοβουλευτική Χούντα, με στόχο το άνετο ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, που πρέπει μάλιστα να γίνει στις πιο εξευτελιστικές τιμές, αφού μας επιβάλλεται ακόμη και να αρνηθούμε καλύτερες προσφορές που δεν προέρχονται  απο μέλη της υπερεθνικής ελίτ (π.χ. Ρωσία)! Αναφέρομαι συγκεκριμένα:

―στην Χουντική πράξη της επίταξης απεργών για να σπάσουν την απεργία στο μετρό, κάτι που δεν τόλμησε να κάνει ούτε η πιο αντιδραστική Βρετανική κυβέρνηση της Θάτσερ, όταν οι ανθρακωρύχοι  για μήνες παρέλυαν την οικονομική ζωή της χώρας,

―στην παρεμπόδιση των αγροτών από τα ΜΑΤ να διαμαρτυρηθούν,  κάτι που ούτε η πιο  αντιδραστική Γαλλική Κυβέρνηση του Σαρκοζί τόλμησε, όταν  οι αγρότες έμπαιναν με τα τρακτέρ στις πόλεις! Και, τέλος,

―στην επίθεση των ΜΑΤ κατά των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ με Γκεμπελικές δικαιολογίες ότι κατέστρεψαν κρατική περιουσία, όταν το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ είναι γνωστά για τις ...Γκαντικές πρακτικές τους στη μεταπολίτευση.

Η κυβέρνηση αυτή είναι και συμπεριφέρεται σαν κοινοβουλευτική Χούντα, παρά τα άθλια ψέματα των καλοπληρωμένων παπαγάλων στα κανάλια, (που επαναλαμβάνουν τα αντίστοιχα ψέματα της τρικομματικής κυβέρνησης των καλοβολεμένων αρχηγών με τα δεκάδες ακίνητα και περιουσιακά στοιχεία στη διάθεση τους) ότι δήθεν στηρίζεται στη λαϊκή πλειοψηφία για να περνά «νόμους» που συντρίβουν, όσο ποτέ άλλοτε απο συστάσεως του Ελληνικού Κράτους,  τα λαϊκά στρώματα, τα οποία αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Και αυτό, για τρεις λόγους.

Πρώτον, διότι η κυβέρνηση αυτή που στηρίζεται σε τρία κόμματα ψηφίστηκε από μια (σχετικά) μικρή μειοψηφία του εκλογικού σώματος. Έτσι, λόγω της μαζικής αύξησης της αποχής (που σημείωσε αύξηση ρεκόρ πάνω από 20% μεταξύ των εκλογών 2009 και 2012) η «λαοπρόβλητη» τρικομματική κυβέρνηση εκλέχτηκε από μόλις το 30% του εκλογικού σώματος! Δηλαδή, ακριβώς από το ίδιο ποσοστό που, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αγωνίζεται σήμερα να μείνουμε στην ΕΕ, παρά την καταστροφή που μας επιβάλλει η παραμονή μας σε αυτή. Όχι από σύμπτωση, αυτό είναι περίπου και το ποσοστό των βολεμένων συμπολιτών μας, οι οποίοι είτε δεν υπέστησαν το παραμικρό από την καταστροφή αυτή, όταν οι άλλοι πεινούν, κοιμούνται στους δρόμους ή σε παγωμένα σπίτια, αυτοκτονούν, η μεταναστεύουν, είτε, πολλοί από αυτούς, ωφελήθηκαν κιόλας αφού φρόντισαν (με την αρωγή των μνημονιακών κυβερνήσεων) να φυγαδεύσουν στο εξωτερικό τα συσσωρευμένα κεφάλαια τους. Και φυσικά, η Κινέζικη «ανάπτυξη» που ετοιμάζει για εμάς η υπερεθνική ελίτ μαζί με την εγχώρια, δεν αποκλείεται να έλθει, αφού τώρα έχουν ήδη καθιερώσει τις προϋποθέσεις γι αυτή: ελαστικές εργασιακές συνθήκες Αμερικάνικου τύπου, ατομικές συμβάσεις εργασίας, μισθούς και συντάξεις στα όρια (ή χαμηλότερα) της επιβίωσης, κατάρρευση των κοινωνικών υπηρεσιών συμπεριλαμβανομένης της Υγείας, Εκπαίδευσης κ.λπ.

Δεύτερον, η ωμή οικονομική βία που εφαρμόζει η Κυβέρνηση δεν έχει καμιά σχέση με τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων που την απαρτίζουν που είχαν κοινή δέσμευση την ανα-διαπραγμάτευση για την βελτίωση των μνημονίων. Έτσι, τη μόνη «υπόσχεση» που τήρησαν (που ήταν και «υπόσχεση» του ΣΥΡΙΖΑ, του μεγαλυτέρου μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της πατριωτικής Αριστεράς κ.λπ.) ήταν συγχρόνως και απαίτηση των ελίτ να παραμείνουμε στην ΕΕ (έστω και αν φύγουμε―μας διώξουν―από την Ευρωζώνη), ανεξάρτητα από το κοινωνικό ή οικονομικό κόστος. Πρόκειται δηλαδή για καθαρή περίπτωση υφαρπαγής ψήφου, σαν αυτή του «Γιωργάκη».

Τρίτον, η επιστράτευση που επέβαλε είναι, στο εύρος της, καθαρά χουντικής φύσης που, όπως δηλώνουν οι εγκυρότεροι συνταγματολόγοι, καταπατά κατάφωρα το Σύνταγμα (άλλο πώς την βλέπουν τα δικαστήρια, όπως και τις απεργίες...). Η επίταξη όμως είναι μια μπλόφα της εξουσίας γιατί προφανώς αν όλοι, ή έστω η μεγάλη πλειοψηφία των απεργών, ήταν αποφασισμένοι να την αγνοήσουν θα ήταν αδύνατη η συλλήβδην φυλάκιση τους, που όχι μόνο θα ήταν πρακτικά ατελέσφορη αφού τα ΜΜΜ θα παρέμεναν ακινητοποιημένα, αλλά και θα οδηγούσε στην κατάρρευση του μύθου της «δημοκρατικής» ΕΕ. Όμως, για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να υπάρχει ένα βαθιά συνειδητοποιημένο απεργιακό κίνημα που, αυτο-οργανωμένο  «από τα κάτω», θα ξεπέρναγε τις κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες (που σήμερα το βραχυκυκλώνουν), αλλά και την ηγεσία της κοινοβουλευτικής Αριστεράς (συμπεριλαμβανόμενης της αντισυστημικής) που, αντί να προχωρήσει στην σύσσωμη αποχώρηση από την Βουλή μέχρι την άρση της επίταξης, προτίμησε να κάνει κοινοβουλευτικές... ερωτήσεις για το θέμα, ενισχύοντας την ψευδή εικόνα της «κανονικότητας» που τόσο επιδίωκε η κοινοβουλευτική Χούντα και οι ελίτ!