Οι τρεις πυλώνες του κοινωνικού black out

ΠΗΓΗ: aristero blog

του Π. Μαυροειδή

2]Σε  καταστάσεις κοινωνικής καταστροφής σαν τις σημερινές, σε περιόδους τόσο σκληρές και  οριακές, είμαστε αναγκασμένοι να δούμε πέρα από τη μύτη μας.

 

Τα μνημόνια που σκάνε διαδοχικά, το ένα πίσω από το άλλο (έχουμε χάσει το λογαριασμό, σε ποιό μνημόνιο είμαστε και σε ποιο πακέτο μείωσης των μισθών και των συντάξεων!), δεν ήρθαν ξαφνικά.

 

Δεν έφτασαν ξαφνικά αυτές οι βόμβες.

 

Κατά τη γνώμη μας, σήμερα βλέπουμε το κύμα που σκάει στην ακτή. Για να δημιουργηθεί το κύμα όμως, υπάρχουν κάποιες υπόγειες  τεκτονικές κινήσεις που το γέννησαν. Αυτό  φούντωσε μέσα στον ωκεανό, θέριεψε, κίνησε προς την ακτή και τώρα σκάει. Πρέπει να δούμε που και πως γεννήθηκε.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι το μοναδικό κύμα, δεν είναι το τελευταίο, έρχονται και άλλα.

 

Ποιες λοιπόν είναι οι  αιτίες αυτής της καταστροφής;

 

 

 Καπιταλιστική κρίση: η μαύρη αφετηρία

 

 

Πρέπει να τελειώνουμε μια και καλή με τον μύθο του αμαρτωλού έθνους. Αυτής της μαύρης προπαγάνδας που γίνεται από το μαύρο μέτωπο.

 

 

Ότι εδώ έχουμε –δήθεν- ένα ‘’γυφτο’’-βαλκανικό καθυστερημένο κράτος, όπως λένε υποτιμητικά. Μιλάνε για δημόσιους υπάλληλους που ξύνονται, εργαζόμενους τεμπέληδες. Για  μια κοινωνία που δεν παράγει τίποτα, ή που καταναλώνει περισσότερα από  όσα παράγει. Μια οικονομία  που δημιούργησε ένα αλόγιστο χρέος που θα τινάξει στον αέρα την νοικοκυρεμένη και καθώς πρέπει Ευρώπη. Λες και οι υπόλοιποι δεν έχουν αντίστοιχα προβλήματα χρέους. Μια χώρα, που εξ αιτίας του καλοπερασάκια λαού της, θέτει σε κίνδυνο την εύρυθμη λειτουργία της παγκόσμιας αγοράς. Μόνο την κίνηση της γης γύρω από τον ήλιο δεν έχουμε βάλει σε κίνδυνο!

 

 

Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική φυσικά! Το πρόβλημα έρχεται κυρίως απ' έξω προς τα μέσα. Πριν από όλα, αποτελεί  αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης. Αυτή αποτελεί τον πρώτο πυλώνα του τρικέφαλου τέρατος της καταστροφής. Η  εκκίνηση αυτής της περιόδου της καπιταλιστικής κρίσης, δεν ξεκίνησε φυσικά από την Ελλάδα, της οποίας τα απόλυτα νούμερα για το χρέος και το ΑΕΠ είναι αστεία μπροστά στα παγκόσμια δεδομένα. Ξεκίνησε από το νέο κύμα της καπιταλιστικής κρίσης των ΗΠΑ το 2007-2008. Είναι μια πολύ μεγάλη κρίση, αντίστοιχη αυτής του 1929 και έχει ζωτική σημασία να δούμε τη φύση και τους κινδύνους αυτής της κρίσης.

 

 

Το 1929, η κρίση ξεκίνησε, ωρίμασε, σάπισε και έφτασε το 1939 σε έναν φονικό παγκόσμιο πόλεμο, που αγκάλιασε τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο.

 

 

Σήμερα,  αυτή η κρίση έχει τις απαρχές της στην δεκαετία του 1970. Σήμερα είμαστε στο αντίστοιχο 1939 της κρίσης του 1929. Το 2007 είχαμε μια κρίσιμη καμπή, ένα παροξυσμό μιας βαθύτερης σοβούσας, χειμαζόμενης κρίσης,  που ξέσπασε με  έναν κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Η  Ελλάδα είναι ένα από τα πολλά ενεργά μέτωπα, κοινωνικά ηφαίστεια, ενός  μεγάλου κοινωνικού πολέμου στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο.

 

 

Έχει σημασία, να δούμε με αυτό τον τρόπο την πρώτη αιτία της βασικής μας κρίσης.

 

 

Να δούμε την αλήθεια αυτή, γιατί έτσι και ανάλογα με τα αίτια αυτής της κρίσης, αντίστοιχες θα πρέπει να είναι και οι δικές μας απαντήσεις.

 

Να διακρίνουμε καθαρά την αιτία της καπιταλιστικής κρίσης, στην οποία,  σαν το διάβολο με το λιβάνι, αποφεύγουν να αναφερθούν όλοι οι θιασώτες του μαύρου μετώπου. Όχι μόνο αυτών της κυβέρνησης, αλλά και αυτών που αναζητούν μερεμέτια στην εφαρμοζόμενη πολιτική και όχι μια πραγματική στροφή προς όφελος των εργαζομένων, προς όφελος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.

 

 

Είναι η κρίση του συστήματος που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία, στην ατομική ιδιοποίηση του πλούτου, στον κοινωνικό δαρβινισμό (τον λένε ‘’ανταγωνισμό’’ και ‘’αγορά’’), ο οποίος πατάει κυριολεκτικά επί πτωμάτων.

 

 

Είναι η κρίση του συστήματος που έχει στον πυρήνα της λογικής του να αυξάνεται μεν ο κοινωνικός πλούτος χάρη στην  εργασία των εργαζομένων, αλλά να αυξάνεται με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα, η κοινωνική ανισότητα.

 

 

Ο αυξημένος πλούτος που παράγεται, και  τον οποίο  κρατά για τον εαυτό του ο κόσμος του κεφαλαίου, όταν δεν μπορεί να τοποθετηθεί ώστε να δίνει μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους, και επειδή δεν μπορεί να μοιραστεί γιατί αναιρείται η ουσία του καπιταλισμού, πρέπει σύμφωνα με την λογική του κεφαλαίου, να καταστραφεί.

 

 

Προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι ακριβώς αυτή η καταστροφή αυτού του κοινωνικού πλούτου που είναι αποτέλεσμα και προϊόν της ανθρώπινης εργασίας.

 

 

Η υπερτροφία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και η συνακόλουθη κρίση χρέους στηρίζονται ακριβώς σε αυτό το χαρακτηριστικό στου καπιταλισμού.

 

 

Ευρωπαϊκή  Ένωση: Παράγοντας παροξυσμού της κρίσης

 

 

Που κολλάει η Ελλάδα σε όλα αυτά;

 

 

Δεν είναι τυχαία χώρα η Ελλάδα. Είναι μια χώρα 31η, 32η (αλλάζει αυτό χρονιά με χρονιά, τώρα, με την κρίση, είναι πιο χαμηλά λογικά) στην κατάταξη του ΟΟΣΑ. Είναι μια ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα. Είναι στην ουρά μεν, αλλά είναι μέρος ενός από τα μεγαλύτερα καπιταλιστικά κέντρα, καθώς συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια περιφερειακή καπιταλιστική ολοκλήρωση.

 

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτελεί τον δεύτερο πυλώνα της τροϊκανής συμφοράς. που σκάει πάνω στο κεφάλι της κοινωνικής πλειοψηφίας στην χώρα μας. Η ΕΕ αποτέλεσε την  απάντηση της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας για να ενισχύσει την θέση της σε σχέση με τους ανταγωνιστές της, τους Αμερικάνους, την Ασία κλπ. Τα πράγματα είναι απλά γι αυτούς: Ανταγωνιστικότητα, δηλαδή δυνατότητα να κερδίζονται αγορές, στο πλαίσιο της Ευρώπης και σε όλο το κόσμο, πάνω στην  μείωση του άμεσου ή έμμεσου μισθού, την υποβάθμιση του κόστους  εργασίας.

 

 

Μεγάλη τομή σε αυτή την θέση ήταν το Μάαστριχτ (1992) και ας ξαναδούμε ορισμένα πράγματα. Το Μάαστριχτ ήταν βασισμένο στις περίφημες  τέσσερις ελευθερίες. Ας δούμε ποιές ήταν μερικές από αυτές.

 

 

Ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων. Τι σήμαινε αυτό πρακτικά; Αυτό σήμαινε ότι κάποιος  που ήταν βιομήχανος και είχε χρήματα στην άκρη και τα οποία δεν τα φορολογούσε και κανένας, πάει και εισάγει ‘’ελεύθερα’’ ένα αγροτικό προϊόν ξεκληρίζοντας τον Έλληνα αγρότη.

 

 

Τι άλλη αρχή ελευθερίας είχαμε; Ελευθερία κίνησης εργασίας, ο θάνατος στους μισθούς. Γιατί είναι λογικό ότι σε χώρες με διαφορετικό επίπεδο παραγωγικότητας, αυτό δεν θα σήμαινε τίποτε άλλο παρά μια κίνηση από το ανώτατο σημείο προς το κατώτατο, δηλαδή μείωσης των μισθών, βοηθούμενη και από τις κυβερνήσεις που εισήγαγαν τους αντίστοιχους νόμους.

 

 

Τι άλλο μας είπε  το Μάαστριχτ; Ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, δηλαδή ανεξέλεγκτη κίνηση κεφαλαίου εντός και εκτός μιας χώρας. Και έχουμε κάποια  δις  παραγόμενα από την δουλειά των εργαζομένων στην Ελλάδα, την ώρα που λέμε ότι υπάρχει χρεοκοπία εδώ και ‘’θα πρέπει να πληρώσουν οι εργαζόμενοι’’, να πηγαινοέρχονται  στις τράπεζες τις Ελβετίας και στις υπόλοιπες και να παίζονται στα διεθνή χρηματιστήρια

 

Η δεύτερη καμπή της ΕΕ, ήταν το ευρώ (2000).

 

 

Χρειαζόντουσαν το ευρώ σαν ένα μηχανισμό ενός ορισμένου τύπου ανάπτυξης, ο οποίος θα έφερνε στον πυρήνα της ΕΕ ακόμα μεγαλύτερα κέρδη.

 

Στην ουσία του ήταν σαν μια τραμπάλα, μια ‘’μόχλευση’’, με την οποία  τα κέρδη τους θα μετατρέπονταν σε μεγαλύτερα κέρδη. Ή αλλιώς ήταν και είναι ένας ‘’πολλαπλασιαστής’’ κέρδους.

 

 

Η  σανίδα γι αυτή την τραμπάλα ήταν και είναι  το νομισματικό σύστημα του ευρώ με την κατάργηση των εθνικών νομισμάτων.

 

Το υπομόχλιο ήταν και είναι  η πλάτη των λαών, στην συγκεκριμένη περίπτωση η πλάτη των εργαζομένων στην Ελλάδα.

 

Και φυσικά, κινητής και αυτουργός αυτού του συστήματος είναι οι μηχανισμοί της ΕΕ.

 

 

Η υπερδεκαετής λιτότητα στην Γερμανία έφερε πλεονάσματα και αντίστοιχα κέρδη. Τι έγιναν  αυτά τα κέρδη;

 

Παίχτηκαν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα διαμορφώνοντας μια  φούσκα.

Έγιναν  όμως και λεφτά στην γερμανική οικοδομή,  για  αεροδρόμια και δρόμους στην Ελλάδα. Έργα που βεβαίως πραγματοποίησαν μεγάλες ευρωπαϊκές κατασκευαστικές εταιρίες, μαζί φυσικά με τις δικές μας.

 

Έγιναν δάνεια στα κράτη, γιατί όπως τα εσωτερικά  δάνεια είναι μηχανισμός απόσπασης πόρων από τους εργαζόμενους προς τις πλούσιες τάξεις και τις τράπεζες, έτσι και τα κρατικά δάνεια, αποτελούν  μηχανισμό μεταφοράς πόρων από τις φτωχότερες χώρες στις μεγαλύτερες χώρες.

 

 

Τα  (τελικά) αποτελέσματα της πολιτικής της ΕΕ στην Ελλάδα: Ξεκλήρισμα αγροτιάς, παραγωγική αποδιάρθρωση ή/και αντιδραστική αναδιάρθρωση στη βιομηχανία, επιβολή διάλυσης του κοινωνικού τομέα, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, καταστροφή του ασφαλιστικού συστήματος.

 

Και τώρα βέβαια, η ΕΕ είναι ο επικεφαλής της τρόικας. Σχεδιάζει και επιβάλλει τα μνημόνια, με την συνεργασία των δικών μας. Εκβιάζει, τρομοκρατεί, λοιδορεί.

 

 

Η άκρη του νήματος: η ελληνική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία

 

 

Φυσικά δεν θα μπορούσαν να δουλέψουν μόνοι τους.

 

 

Όταν απελευθερώθηκαν οι αγορές, οι μεγάλες εισαγωγικές επιχειρήσεις,  θησαύρισαν γιατί ευνοήθηκαν από το καινούργιο καθεστώς ελεύθερων συναλλαγών. Βγήκαν πολύ κερδισμένοι από αυτό το πράγμα.

 

 

Ποιός άλλος ευνοήθηκε;

 

Οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες. Τώρα δεν υπάρχουν, σαν να μην υπήρξαν ποτέ! Έκαναν πάρτι  όμως 15 χρόνια τώρα, μέσω αυτού του τύπου χρηματοδότησης του ευρώ και στο πλαίσιο  ενός συγκεκριμένου τύπου ανάπτυξης.

 

 

Ποιός άλλος ωφελήθηκε;

 

Το τραπεζικό κεφάλαιο φυσικά. Το οποίο δανειζόταν με 1% από την ΕΚΤ και δάνειζε το κράτος και τους εργαζόμενους με 7% , 10%.

 

Ποιος άλλος άρπαξε την ευκαιρία;

 

Ο κάθε Βγενόπουλος που βούτηξε κοψοχρονιά την Ολυμπιακή. Ο κάθε Κόκκαλης που έγινε μάγκας με το άρμεγμα του ΟΤΕ. Τα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα που ‘’επένδυσαν’’ στην απαξίωση των δημόσιων νοσοκομείων.  Όλοι αυτοί που έβαλαν χέρι στη δημόσια περιουσία.

 

Είναι και  άλλοι όμως:

 

Όλες οι ιδιωτικές βιομηχανικές επιχειρήσεις και εταιρείες υπηρεσιών, που είδαν σαν ευλογία, την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, την ελευθερία απολύσεων, τις μειώσεις μισθών, την μείωση των εργοδοτικών εισφορών.

 

Όλοι αυτοί ασέλγησαν πρόστυχα πάνω σε ανυπεράσπιστους εργαζόμενους, σε νέους χωρίς συνδικάτο, σε ανθρώπους πριν τη σύνταξη. Με το φονικό όπλο του διευθυντικού δικαιώματος και την τρομοκρατία της απόλυσης.

 

Ο τρίτος λοιπόν πυλώνας που συγκροτεί το οικοδόμημα των αντιπάλων μας, είναι η δική μας οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.

 

Η τελευταία, σε  με μια συμφωνία αίματος και συμφέροντος με την ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία,  αφαίμαξε πλούτο από το λαό, τον έβαλε στην τσέπη του,  το έβγαλε έξω. Και ζητούν αυτή την κρίση σήμερα  να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι και απειλούν ότι αν δεν την πληρώσουν, θα πάμε ακόμα χειρότερα λες και δεν είναι μαύρη η κατάσταση στην οποία μας έχουν φέρει τώρα.

 

Βεβαίως αυτή η πολιτική,  πέρασε  με συγκεκριμένο πολιτικό τρόπο.

 

Οι πολιτικές της ΕΕ, η προώθηση της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας, η καταλήστευση των μισθών, Χρειαζόντουσαν κυβερνήσεις, τις  διαδοχικές κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατία  και του ΠΑΣΟΚ. Χρειαζόντουσαν τα αστικά κόμματα, χρειαζόντουσαν το κράτος. Υπήρχε δηλαδή και μια συγκεκριμένη πολιτική ολιγαρχία, ένα συγκεκριμένο άθλιο πολιτικό σύστημα, που είναι η άκρη του νήματος από το οποίο πιστεύουμε ότι εμείς πρέπει να ξεκινήσουμε.

 

Ποιόν πρέπει να ανατρέψουμε;

 

'Έχει σημασία λοιπόν να δούμε ποιόν πρέπει να χτυπήσουμε, ποιόν να ανατρέψουμε,  εάν θέλουμε να σημαδέψουμε τον πραγματικό εχθρό, τον πραγματικό γεννήτορα των προβλημάτων.

 

Πρέπει να δούμε και πίσω από τα μνημόνια, τα οποία γίνονται ‘’υποχρεωτικά’’ μέσα στο πλαίσιο της παράλογης λογικής του κόσμου του κεφαλαίου και της αντιδραστικής απάντησης στην καπιταλιστική κρίση, που το μοναδικό κριτήριο που έχουν  είναι η αύξηση των κερδών, σε βάρος των συμφερόντων της πλειοψηφίας.

 

Φραστικές καταδίκες των μνημονίων ή και των ‘’ Γερμανών τυράννων της ΕΕ’’, χωρίς αναφορά στο καπιταλιστικό πλαίσιο, δεν οδηγούν πουθενά.

 

Ή μάλλον,  οδηγούν: Η αδυναμία απάντησης στην καπιταλιστική κρίση του 1929, με διεύρυνση της εργατικής νίκης στη Ρωσία, δεν οδήγησε απλά στο φασιστικό τερατούργημα, αλλά 10 χρόνια αργότερα σε ένα φριχτό πόλεμο, ‘’λογικό’’ αποτέλεσμα του ενδο-καπιταλιστικού ανταγωνισμού και τους μίσους ενάντια στο εργατικό κίνημα και την απειλή του Οκτώβρη.  

 

Έχει σημασία να δούμε ότι δεν είναι η ‘’ελληνική καθυστέρηση’’ όπως λένε, που δημιουργεί την κρίση, αλλά αντίθετα, είναι  η ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στους μηχανισμούς της ΕΕ, που παροξύνει αυτή τη κρίση.

 

Αντιμνημονιακές πλειοδοσίες, χωρίς αναφορά στην ΕΕ, αποτελούν  άσφαιρα πυρά. Ασφαλές καταφύγιο  για αντιδραστικά δημαγωγικά ρεύματα τύπου Καμένου. Και έχει εδώ τεράστια ευθύνη η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ, που σε αντίθεση  και ενός μεγάλου τμήματος του ευρύτερου ρεύματος ΣΥΡΙΖΑ, επιμένει πως ‘’η ΕΕ είναι η σωτηρία μας’’.

 

Δεν φταίνε οι ‘’ξένοι’’ μόνο, με ευθύνη ίσως και κάποιων Ελλήνων ‘’προδοτών’’, αλλά και η ελληνική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που είναι ο  παράγοντας  εφαρμογήςαυτής της πολιτικής της ΕΕ, της ευρωπαϊκής και διεθνούς κεφαλαιοκρατίας στη χώρα μας.

 

Είναι οι ‘’δικοί’’ μας, από τους οποίους πρέπει να ξεκινήσουμε και όχι η Μέρκελ που μας δείχνουν για να την γλιτώσουν αυτοί. Γιατί χωρίς την δική μας  οικονομική και πολική ολιγαρχία, καμία Μέρκελ δεν θα μπορούσε να βάλει χέρι, ούτε  με το μνημόνιο, ούτε στα εργατικά και ασφαλιστικά θέματα των εργαζομένων. Η σύνδεση του κοινωνικό με το σύγχρονο εθνικό και δημοκρατικό ζήτημα, πρέπει να αναζητηθεί με τους όρους του ‘’έθνους των εργαζομένων’’ και όχι αφηρημένα ως ‘’πατριωτικός αγώνας’’.

 

Αυτό το άθλιο νήμα που ενώνει τα συμφέροντα της Μέρκελ, της ΕΕ, της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας, του ΔΝΤ,  με τη δική μας ολιγαρχία, από ποιά άκρη μπορούμε να το ξετυλίξουμε αντικειμενικά; Μπορούμε να το αγγίξουμε από την άκρη της  ‘’δικής μας’’  πλευράς. Στοχεύουμε δηλαδή στην ανατροπή αυτού του σάπιου οικονομικού και πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, το οποίο γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τα δικαιώματα της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, φτάνει να κρατήσει τα δικά του συμφέροντα, τα δικά του κέρδη, σε μια συμμαχία που έχει με την ευρωπαϊκή ολιγαρχία.

 

Από την άλλη, αντικαπιταλιστική και επαναστατική ρητορεία, όπως ασκείται το ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις, έξω από την κατανόηση του συγκεκριμένου ρόλου της ΕΕ και του ζητήματος του χρέους σε αυτή τη φάση της καπιταλιστικής κρίσης, είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Τα ζητήματα αυτά, πράγματι μπορούν να αντιμετωπιστούν οριστικά μόνο σε καθεστώς εργατικής εξουσίας και δημοκρατίας, αλλά εκεί πως θα φτάσουμε άραγε; Μήπως αποτελούν και δρόμους προσέγγισης; Όποιος δεν απαντά σε αυτό και τάζει μόνο ‘’λαϊκή εξουσία’’ και ακόμη χειρότερα το ‘’σοσιαλισμό που γνωρίσαμε’’, δεν συμβάλλει ιδιαίτερα.

 

Η  ‘’αντικαπιταλιστική ανατροπή’’  της επίθεσης, με πρώτη αφετηρία  το  ‘’έξω από την ΕΕ- διαγραφή του χρέους’’, που σε κάποιους  φαίνονται too much (υπερβολικό), είναι τα ‘’αδελφάκια’’ στο μεγάλο παλλαϊκό αίτημα ‘’να φύγει η τρόικα και τα μνημόνια της, να ζήσει ο λαός!’’.

 

Περισσότερο από ποτέ η αντίσταση με στόχο την  απλή επιβίωση, δένεται άρρηκτα με την επανάσταση με στόχο την αξιοβίωτη ζωή, τη δημιουργία και την  ελευθερία. Με άλλα λόγια, τώρα είναι η ώρα της αριστεράς. Μόνο που πρέπει να τολμήσει να σηκώσει το γάντι…

WSJ : «Η Ελλάδα χρειάζεται λιγότερους αγρότες»!!!

ΠΗΓΗ: http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Διαβάστε ένα κατάπτυστο άρθρο από αυτούς που οραματίζονται την εφαρμογή του Κώδικα Αλιμεντάριους εκτός από τη χώρα τους, σε παγκόσμιο επίπεδο. Τώρα θέλουν να μειώσουν κι άλλο(;) τη γεωργία στην Ελλάδα. Γιατί λέει δεν είναι παραγωγική η γεωργία. Η γεωργία και η αλιεία που προσφέρει τροφή στον πληθυσμό, δεν είναι παραγωγικές διαδικασίες και πρέπει να μειωθούν!!! Για να μπορέσουν προφανώς να μας εξοντώσουν μια ώρα αρχύτερα από την πείνα, τα καθίκια. Άσε που είμαστε τίγκα στις "μικρές αγροτικές φάρμες" και όχι στις μεγάλες βιομηχανίες γεωργικών προϊόντων της Μονσάντο και των πολυεθνικών που παράγουν σκατά και δηλητήρια αντί τροφής.

WSJ  04-04-2012: «Η Ελλάδα χρειάζεται λιγότερους αγρότες»!!!

Με το παραγωγικό πρόβλημα της Ευρώπης, ασχολείται σε δημοσίευμά της η Wall Street  Journal. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι, οι εργαζόμενοι σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία παράγουν συνολικά κάτω από τον Μ.Ο της ευρωζώνης και κατά τη γνώμη τους αυτό συμβαίνει λόγο του ότι έχουν μεγάλο αγροτικό τομέα.

Όπως τονίζει, το πρόβλημα είναι ακόμα πιο έντονο στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, όπου οι χώρες δανείζονται από την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Συχνά, ακούγεται, όπως αναφέρει η WSJ ότι, οι νότιοευρωπαίοι δεν εργάζονται αρκετά σκληρά όπως στις βόρειες χώρες.

Ωστόσο,  μια πιο λογική εξήγηση, εξηγεί το δημοσίευμα είναι ότι, οι κάτοικοι της Νότιας Ευρώπης είναι πιο πιθανό να εργάζονται σε αγροκτήματα και η γεωργία είναι ένα είδος χαμηλής παραγωγικότητας (αν και πιο σκληρή εργασία).

Η διαφορά ξανά γίνεται πιο αισθητή σε Ελλάδα και Πορτογαλία, όπου το 12% στην πρώτη και το 7% στην δεύτερη, απασχολούνται στους τομείς της γεωργίας, της δασοπονίας και της αλιείας, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat.

Την ίδια ώρα η Ισπανία και η Ιταλία βρίσκονται ελαφρώς πάνω από τον Μ.Ο της ευρωζώνης, καθώς το 4% σε κάθε μια ξεχωριστά εργάζεται στον συγκεκριμένο κλάδο.

Οι μικρές φάρμες είναι ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο στην Ελλάδα, γεγονός που εξηγεί το γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων εργάζονται στην γεωργία από οποιαδήποτε άλλη χώρα του ευρώ.

Η εικόνα που περιλαμβάνει ένα αγροτικό τοπίο και μικρές οικογενειακές φάρμες ακούγεται γοητευτικό, αλλά σύμφωνα με το δημοσίευμα, στην πραγματικότητα αποτελεί την καλύτερη συνταγή χαμηλής παραγωγικότητας.

Η παραγωγικότητα βελτιώνεται δραματικά όταν οι εργαζόμενοι ζουν σε πόλεις(!!!). Αυτός είναι ο λόγος που το φαινόμενο των κατοίκων της Αθήνας που μετακομίζουν στην επαρχία, δεν αποτελεί μια θετική εξέλιξη.

Η εργασία είναι προτιμότερη από την ανεργία, αλλά η ελληνική οικονομία έχει ανάγκη λιγότερη γεωργία.

Μια καλή ιδέα, σύμφωνα με την Wall Street Journal, είναι η ΕΕ να διαμορφώσει το σύστημά της με τέτοιο τρόπο ώστε να καταργήσει τις επιδοτήσεις στους αγρότες της. Αυτό είναι ήδη σε εξέλιξη, αλλά με την κατεύθυνση που πραγματοποιούνται οι μεταρρυθμίσεις δεν φαίνεται πως έχει γίνει κατανοητό πως το κάνει κανείς πιο παραγωγικές της φάρμες σημαίνει πως πρέπει να μειώσει και τον αριθμό των ατόμων που εργάζονται σε αυτές και να ζήσουν στις πόλεις.

Οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τα χωριά και μετακινούνται στις πόλεις γιατί εκεί οι μισθοί είναι υψηλότεροι και αυτό γιατί οι άνθρωποι στις πόλεις είναι πιο παραγωγικοί. Γιατί χρησιμοποιούν τα ευρωπαϊκά κονδύλια εμποδίζοντας αυτό το φαινόμενο;

Αυτά ισχυρίζεται η εφημερίδα υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος. Κόσμος συγκεντρωμένος σε μεγάλες πόλεις είναι πιο εύκολα ελέγξιμος και επιπλέον πιο εύκολα εκβιάσιμος αφού αν του κλείσεις τα σουπερμάρκετ δε θα έχει κυριολεκτικά να φάει τίποτα, και αν του κόψεις το νερό θα πεθάνει από τη δίψα. Εννοείται ότι θα μειωθεί και ο αριθμός ανθρώπων που ξέρουν να παράξουν τροφή με άμεσες συνέπειες στη διαπραγματευτική ισχύ μιας χώρας ή και μιας κοινωνίας. Καλή η παραγωγή ειδών πολυτελείας, αλλά ως γνωστόν αυτά δε τρώγονται.

Εξουσία στα πρόθυρα νευρικής κρίσης...

ΠΗΓΗ: Γναθολόγιο (via Steveniko)

Δ. Τρικεριώτης

Όπως δεν βγαίνουν οι αριθμοί με τα μνημόνια, παρά τις επικαιροποιήσεις και τις αναδιαρθρώσεις, άλλο τόσο τώρα δεν βγαίνουν τα εκλογικά ποσοστά για να συνεχίσει να κυβερνά ο δικομματισμός.Το διπλό αδιέξοδο της εξουσίας βρίσκει την κοινωνία να έχει ήδη αρχίσει να βιώνει την επόμενη μέρα της. Η πολιτική και κοινωνική αστάθεια βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και οι κυρίαρχοι του παιγνιδιού, εντός κι εκτός της χώρας, είναι φυσικό να ανησυχούν ότι μπορεί μετεκλογικά να χάσουν τον έλεγχο. Και ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που θα ισοδυναμούσε με την προσπάθεια να αποδράσει ένα γουρουνάκι πειραματόζωο από το κλουβί του, θα δημιουργούσε απρόβλεπτες εξελίξεις στην πειραματική φάρμα της Ευρωπαϊκής περιφέρειας. Και μια εξουσία στα πρόθυρα νευρικής κρίσης δεν μπορεί παρά να μηχανεύεται και να απεργάζεται λύσεις κάθε τύπου, που θα μπορούσαν να καταταγούν σε δύο κατηγορίες: (1) κινήσεις καιροσκοπικές και (2) κινήσεις πανικού.

 (1) Κινήσεις Καιροσκοπικές.

Ενδυνάμωση του πελατειακού κράτους.

Από τη μια, προσπάθεια εκλογικής χειραγώγησης των ψηφοφόρων μέσα από δημοσκοπήσεις που υπαγορεύουν οι κομματικές δημόσιες σχέσεις. Από την άλλη, σωρεία προεκλογικών πελατειακών ρυθμίσεων τελευταίας στιγμής που αποκαλύπτουν την υποκρισία του δικομματισμού και την αδυναμία του να ηγηθεί ενός αξιοκρατικού και δίκαιου κράτους που είναι θεμελιώδης προϋπόθεση και για την πιο ασήμαντη διαρθρωτική αλλαγή. Αλλά τέτοιες προσπάθειες είναι καταδικασμένες και διότι η εναλλακτική διαδικτυακή ενημέρωση είναι καταιγιστική και διότι η δικαιολογημένη καχυποψία της κοινωνίας είναι υπέρμετρη. Άλλωστε ούτε η βέλτιστη συσπείρωση και των πιο αφοσιωμένων κομματικών στρατών δεν μπορεί να εγγυηθεί σήμερα το ποθητό αποτέλεσμα.

Αποδυνάμωση των εκλογικών αντιπάλων.

Προεκλογικές κινήσεις εντυπωσιασμού σε καυτά καθημερινά ζητήματα όπως το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης με στόχο την αποδυνάμωση κυρίως της ακροδεξιάς, που όλα δείχνουν ότι μπορεί συνολικά να συγκεντρώσει τα υψηλά ποσοστά των αντίστοιχων κομμάτων της Βόρειας Ευρώπης. Κινήσεις που δεν θα αποδώσουν διότι η ψήφος σε τέτοια και παρόμοια κόμματα δεν θα έχει ιδεολογικό χαρακτήρα, ούτε χαρακτήρα απλής διαμαρτυρίας, που συνήθως ενισχύει κόμματα της αριστεράς, αλλά θα εκφράζει με τον πιο ακραίο τρόπο την οργή και το ματαιωμένο αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη. Προς τα αριστερά η αποδυνάμωση επιχειρείται να έχει τη μορφή της πρόσκαιρης ενσωμάτωσης.

(2) Κινήσεις Πανικού

Αναβολή των εκλογών.

Η μετάθεση των εκλογών ώστε να δοθεί χρόνος για βελτίωση των ποσοστών και εξασφάλιση της πλειοψηφίας όχι μόνο των 151, αλλά και των 180 για τις αλλαγές στο Σύνταγμα που θα ικανοποιήσουν τη Γερμανία. Η επίκληση ανοικτών θεμάτων όπως το PSI και η ανακεφαλοποίηση των τραπεζών, μπορούν να δώσουν νομότυπη επικάλυψη και έτσι να προσπελαστεί ο σκόπελος της αβεβαιότητας του εκλογικού αποτελέσματος και να εγκριθούν και τα νέα μέτρα του Ιουνίου, δεσμεύοντας έτσι ακόμη περισσότερο την μετεκλογική πιθανή νέα διακυβέρνηση. Ωστόσο μια μετάθεση των εκλογών θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη αθροιστική πτώση των ποσοστών του δικομματισμού εφόσον η συμπίεση της κοινωνίας θα συνεχίζεται αμείωτη και τα τραγικά πλέον γεγονότα θα αυξάνονται και θα τροφοδοτούν την αντιπαλότητα.

Υποδαύλιση της λαϊκής οργής.

Αν για την κοινωνία ισχύει πως ό,τι δεν την σκοτώνει την κάνει πιο δυνατή, αντίστοιχα για την εξουσία ισχύει πως ό,τι δεν μπορεί να το ελέγξει το καταστέλλει και αν χρειαστεί το σκοτώνει. Η επιθετική στάση της αστυνομίας των τελευταίων ημερών είναι εμπρηστικού χαρακτήρα και αποσκοπεί στην πρόκληση ταραχών, που με τη συνδρομή των γνωστών παρακρατικών θα μπορούσαν να σπείρουν τέτοιο φόβο και καταστροφή ώστε να αιτιολογηθεί όχι μόνο μια επ’ αόριστον αναβολή των εκλογών, αλλά και η «σωτήριος» επιβολή ενός ακόμα πιο αυταρχικού καθεστώτος από το σημερινό.

Πριν ενάμισυ χρόνο, σε ανάρτησή μας με τίτλο «Το θράσος στην ελπίδα», γράφαμε: «Με αυτούς τους ρυθμούς και για να λειτουργήσει το ασφυκτικό πλαίσιο των μνημονίων η χώρα κινδυνεύει να μετατραπεί σε στρατόπεδο.Και οι πολιτικοί που εφαρμόζουν αυτήν την πολιτική, οι δημοσιογράφοι που άμεσα ή έμμεσα την στηρίζουν, οι αστυνομικοί που θα καλούνται τις εκρηκτικές ώρες να την επιβάλλουν, όλοι αυτοί κινδυνεύουν να μετατραπούν στους «κάπο» αυτού του στρατοπέδου, γιατί στην ουσία είμαστε όλοι κρατούμενοι, στο βαθμό που αισθανόμαστε και θέλουμε ακόμη να είμαστε Έλληνες. Και βέβαια κανείς δεν επιθυμεί να ανεγερθεί μετά το 2020 στο Σύνταγμα το μνημείο του άγνωστου νεοέλληνα…». Το μεσοδιάστημα ήταν αρκετό για να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η οριστική ανατροπή του δικομματισμού είναι το κεντρικό ζήτημα για τις εκλογές και τη διάσωση της κοινωνίας και της χώρας.

Οι ευρω-σωτήρες τρομοκρατούν

Καταιγισμός πιέσεων από ΔΝΤ, Ε.Ε. και τραπεζική «Διεθνή» για να εξαφανιστεί το διακύβευμα των εκλογών. 

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Τι ενοχλητικό πράγμα η κοινωνία! Τι περιττή πολυτέλεια η βούλησή της! Κάπως έτσι μπορούν να ξαναδιαβαστούν οι γεμάτες δυσφορία δηλώσεις αξιωματούχων της Ε.Ε., του ΔΝΤ, της τραπεζικής Διεθνούς για τις επικείμενες εκλογές στην Ελλάδα. Οι οποίες υποτίθεται ότι θα προκηρυχθούν μέχρι τη Μεγάλη Τετάρτη, αλλά καλό είναι να κρατά κανείς πισινή. Μια - δυο εβδομάδες αργότερα από τις 6 Μαΐου δεν χάθηκε ο κόσμος. Ή μήπως χάθηκε; Όχι, λέει ο υπουργός Εσωτερικός Τάσος Γιαννίτσης, που είναι ο πρώτος που έσπασε επίσημα τις βεβαιότητες για την ημερομηνία των εκλογών.
Ο καταιγισμός δηλώσεων από εκπροσώπους της τροϊκανής «σωτηρίας» για τις αβεβαιότητες των ελληνικών εκλογών που είχε προηγηθεί, ίσως εξηγεί πιο πειστικά από την επίκληση «τεχνικών λόγων» και νομοθετικών υποχρεώσεων αυτής της Βουλής το ενδεχόμενο μετάθεσης της ημερομηνίας. Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΔΝΤ, Τζέρι Ράις, προκάλεσε ήδη έναν μίνι ρητορικό πόλεμο με την Ν.Δ. με τις δηλώσεις του ότι «οι εκλογές αποτελούν πηγή αβεβαιότητας για την Ελλάδα, αλλά και μια ευκαιρία για τα δύο μεγάλα κόμματα που στηρίζουν τους στόχους του προγράμματος να λάβουν εντολή για να υλοποιήσουν αυτούς τους στόχους».
Η Ν.Δ. έσπευσε να ερμηνεύσει τις δηλώσεις αυτές ως παρέμβαση του ΔΝΤ για αναβολή των εκλογών, το ΔΝΤ αντέδρασε με τα συνήθη σχόλια περί παρερμηνείας, αλλά η πραγματική –και τρομοκρατική- παρέμβαση προήλθε από την επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ: «Δεν είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα έχει αποφύγει τη χρεοκοπία και την υποχρεωτική έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε.», αναφέρει σε τηλεοπτική εκπομπή αμερικανικού δικτύου που θα μεταδοθεί την Κυριακή. Η κ. Λαγκάρντ, αν και με προφανή στόχο να περιορίσει το πολιτικό διακύβευμα των εκλογών στο βολικό δίλημμα «Μνημόνιο 2 ή χρεοκοπία», επισημαίνει και μια προφανή πραγματικότητα. Κανείς, ούτε οι αγορές που «ανησυχούν για τις εκλογές», δεν πιστεύει ότι ακόμη και με το PSI σώζεται η ελληνική παρτίδα.
Σχεδόν ταυτόχρονα, ο διευθυντής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου IIF, Τσαρλς Νταλάρα ,δήλωνε κάτι ανάλογο με τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ, τονίζοντας πως «οι εκλογές στην Ελλάδα δημιουργούν αβεβαιότητα και κάποια ανησυχία στις αγορές». «Κατά την προεκλογική περίοδο είναι εύκολο να γίνουν λάθη», πρόσθετε. Και μπορεί να αθροίσει κανείς κι άλλες τέτοιες… χαριτωμένες δηλώσεις, όπως του επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, που υποστηρίζει πως το ζητούμενο στην Ελλάδα είναι «οι σταθερές πολιτικές συνθήκες» (ολίγη ανησυχία), αλλά ταυτόχρονα προειδοποιεί πως «μόνο οι βιώσιμες ελληνικές τράπεζες θα αντλούν στο εξής ρευστότητα» από την ΕΚΤ.
Το κλίμα πολιτικής αβεβαιότητας που πράγματι εκπέμπουν οι δημοσκοπήσεις, δείχνοντας την πιθανότητα ακόμη και μιας Βουλής δέκα κομμάτων, ευνοεί σενάρια μικρής ή μεγαλύτερης μετάθεσης των εκλογών. Στα σενάρια αυτά ανθίσταται προς το παρόν η βιαστική Ν.Δ. και ο αρχηγός της, ο οποίος επενδύει τα πάντα στο δίλημμα «αυτοδυναμία ή νέες εκλογές», που επί της ουσίας είναι μια άλλη, απλώς πιο ιδιοτελής κομματικά εκδοχή του «Μνημόνιο ή χρεοκοπία». Παρ’ όλα αυτά, και με δεδομένο ότι από πουθενά δεν προκύπτει αισιοδοξία για αυτοδυναμία, δεν αποκλείεται και η ηγεσία της Ν.Δ. να κάνει δεύτερες σκέψεις.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν όλα προχωρήσουν βάσει του αρχικού σχεδιασμού, οι επικείμενες εκλογές αναμένεται να διεξαχθούν σε ένα κλίμα πρωτοφανών πιέσεων από τους αξιωματούχους της τρόικας και τις ευρωπαϊκές ηγεσίες τουλάχιστον ως προς το περιεχόμενό τους. Οι κάλπες που θα στηθούν μοιάζει να μην έχουν καν διακύβευμα. Οι δεσμεύσεις του Μνημονίου 2 είναι το μόνο κυβερνητικό πρόγραμμα που γίνεται αποδεκτό από τους εταίρους, η συγκυβέρνηση θεωρείται κι αυτή δεδομένη σε περίπτωση που δεν υπάρχει αυτοδυναμία, χάρη στις δικλείδες ασφαλείας του εκλογικού συστήματος, και οι πολίτες περιορίζονται σε ρόλο κομπάρσου σε ένα κακοστημένο εκλογικό θέατρο.
Οι αβεβαιότητες της ευρωπαϊκής ελίτ για την έκβαση των ελληνικών εκλογών, όποτε κι αν γίνουν, συνοδεύονται από πολύ ευρύτερες αβεβαιότητες για τη συνταγή εξόδου της Ευρωζώνης από την κρίση. Ένα μήνα από το κλείσιμο του ελληνικού PSI, τα νέα ελληνικά ομόλογα παραμένουν στα αζήτητα, με τις αποδόσεις τους στην περιοχή του 22%, ενώ οι πιέσεις των αγορών είναι διαρκείς στην Πορτογαλία, ακόμη περισσότερο στην Ισπανία, αλλά ακόμη στη Γαλλία όπου, τρεις εβδομάδες πριν τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών ο Σαρκοζί κραδαίνει στους ψηφοφόρους ως φόβητρο την Ελλάδα.
Και η έκβαση αυτών των εκλογών στην πιο πιστή σύμμαχο της Γερμανίας, τη Γαλλία, ίσως είναι ένας από τους λόγους που κάνει και την επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ και όλους τους επιτηρητές του ελληνικού πειραματόζωου να εντείνουν την πολιτική τρομοκρατία εις βάρος των Ελλήνων προ της κάλπης.