Φώτης Τερζάκης: Η Αριστερά πρέπει να ετοιμάζεται για οιωνεί εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις

http://e-dromos.gr/

Κύριε Τερζάκη, θεωρείτε ότι η πολιτική Αριστερά στο σύνολο της έχει συνειδη­τοποιήσει το βάθος της συντριβής της ελληνικής κοινωνίας, ότι προετοιμάζεται γι αυτήν, και, το κυριότερο, προετοι­μάζει τον κόσμο να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα της σχεδόν αναπότρεπτης φτώχειας και εξαθλίωσης;

Έχω κουραστεί ν' ακούω να μιλούν για «Αριστερά»... Τί ορίζει μιαν Αριστερά; Είναι περιγραφική ή κανονιστική έννοια; Λέμε «Αριστερά» οποιονδήποτε πολιτικό χώρο αποφασίζει να αυτοπροσδιορίζεται έτσι ή εφαρμόζουμε ένα κριτήριο βάσει του οποίου κρίνουμε ότι δικαιούται το όνο­μα; 

Επειδή εγώ αντιλαμβάνομαι τον όρο «Αριστερά» με κανονιστική έννοια, λέω ότι δεν νοείται Αριστερά η οποία 

1) δεν αντιλαμβάνεται τη λεγόμενη κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση ως μια διαδικασία επέκτασης των στρατηγικών του νεοαποικισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη, πρωτίστως με χρηματοοικονομικά μέσα· 

2) δεν βλέπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη έναν πανίσχυρο τέτοιο νεοαποικιακό μηχανισμό, με ολοκληρω­τική δομή, που αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τους ευρωπαϊκούς λαούς σήμε­ρα·

3) δεν θεωρεί αυτονόητη στρατηγική της μια παλλαϊκή συσπείρωση όλων των κοινωνικών δυνάμεων, γελοίους κομματικούς συγκεντρωτισμούς, πρώ­τον για την ανατροπή της συμμορίας των εγκληματιών που μας κυβερνούν, και δεύτερον για την άμεση αποδέσμευση από την Ευρωζώνη - με ολοσχερή αποποίηση του χρέους, εννοείται. Το επόμενο βήμα θα ήταν η παραγωγι­κή ανασυγκρότηση της χώρας και η δημιουργία χρήματος από μια τοπικά ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζα. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να γίνει αυτό κατανοητό, καιι γιατί ακόμη κι ένα αποκαλούμενο αριστερό κόμμα που έφτασε προσφάτως στα πρόθυρα μιας εκλογικής νίκης διστάζει να το ξεκαθαρίσει;

Η φτώχεια και η εξαθλίωση για την οποία μιλάτε είναι βέβαιη μόνο εφόσον η χώρα παραμένει αιχμάλωτη του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού καρτέλ, που οδηγεί σε ταχύτατη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και υποβιβασμό της μεγάλης πλειοψηφίας των πληθυσμών σε αποθεματικό φτηνής και υποβιβασμένης εργασίας, με σκιώδη πολιτικά δικαιώματα και καμία απολύτως διεκδικητική δύναμη. Αυτό είναι εξαθλίωση. Η «φτώχεια» είναι διαφορετικό ζήτημα, κι εξαρτάται πώς την ορίζει κανείς. Μία παρα­γωγική και αυτοδιοικητική αναδιοργάνωση, όπως την εννοώ, προϋποθέτει παραίτηση από ένα μεγάλο μέρος καταναλωτικών ανα­γκών και συμπεριφορών, δεν υπάρχει λό­γος. 

Όμως, υπάρχει και μεγάλη χαρά στην αίσθηση ότι παράγεις και αναπαράγεις με τα χέρια σου την ίδια σου τη ζωή, ότι απο­φασίζεις τουλάχιστον για τα σημαντικότερα πράγματα που σε αφορούν, και κυρίως ότι κανείς δεν πεθαίνει δίπλα σου από πείνα (ή δεν κοιμάται στο δρόμο). Ο «πόλεμος κατά της φτώχειας» που με τόσο αηδιαστική υποκρισία κηρύσσουν κάθε τόσο κρατικοί αξιωματούχοι και διεθνείς οργανισμοί θα είχε πραγματικό νόημα μόνο σαν πόλεμος εναντίον του πλούτου. 

Δεν νοείται «Αριστερά» χωρίς μία τέτοια οπτική και στρατηγική, για μένα. θα συνα­ντήσει λυσσαλέα αντίδραση, δεν χρειάζεται να το πω, και πρέπει να ετοιμάζεται για οιονεί εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις. 

Έχει όμως όπλα στα χέρια της και πρώτα-πρώτα το όπλο τής γενικής απεργίας, πάντα δραστικό εάν είναι κανείς διατεθειμένος να το χρησιμοποιήσει μέχρις εσχάτων. Η μεταπολεμική συνθηκολόγηση της Αριστε­ράς (και μιλώ παγκοσμίως, όχι μόνο στην Ελλάδα) και η ευλαβική της προσκόλληση στην αστική νομιμότητα (ανακλαστικό τικ τής ελληνικής Αριστεράς μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε) είναι ένας από τους παράγοντες που μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.

Ποιοι είναι οι λόγοι που εξηγούν την εντυπωσιακή εκτίναξη της ακροδεξι­άς στην Ελλάδα κ. Τερζάκη; Αρκεί το επιχείρημα ότι οι ακραίες πολιτικές δυνάμεις ενισχύονται μετά από βα­θιές οικονομικές κρίσεις ή μήπως και η αριστερά ολιγώρησε απέναντι στην εμφάνιση κοινωνικών προβλημάτων όπως το μεταναστευτικό, αφήνοντας έτσι προνομιακό πεδίο για την ανάπτυξη του ναζιστικού μορφώματος; 

Η οιονεί εμφυλιοπολεμική κατάσταση για την οποία μίλησα είναι στην πραγματικότητα ήδη παρούσα, και όσο νωρίτερα το καταλάβει η αριστερά τόσο το καλύτερο γι' αυτήν...

 Η άνοδος της ρατσιστικής ακρο­δεξιάς είναι εύγλωττο σημάδι. Είναι βέβαια ένα από τα συμπτώματα της κρίσης, διότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, και η υπαρξιακή αγωνία και παρατεταμένη ανασφάλεια των ανθρώπων φέρνει πάντα στην επιφάνεια τα πιο ανορθολογικά και κτηνώδη ανακλαστικά τους. Το ξέρουμε. Αλλά πρέπει επίσης να σκεφτούμε την υποδόρεια ξενοφοβία της ελληνικής κοι­νωνίας, που υπήρχε ανέκαθεν, τη βάναυση πατριαρχική κουλτούρα που δεν έπαψε ποτέ να παράγει σαδομαζοχιστικά πρότυπα αντρισμού, τη λατρεία για ισχυρούς ηγέτες... 

Ξεχνάμε πόσο λίγη αντίσταση υπήρξε στην Απριλιανή δικτατορία; 

Σήμερα, η μαζική παρουσία εξαθλιωμένων μεταναστών σε συνδυασμό με τη εξαπλούμενη εργασιακή ανασφάλεια και την αποπροσανατολισμένη οργή προς το πολιτικό σύστημα δένει όλ' αυτά τα στοιχεία στον μοιραίο κόμπο. Τα μέλη της Χρυσής Αυγής είναι επικίνδυνοι φρενοβλαβείς, αναμφίβολα- το πραγματικό ερώτημα όμως είναι ποιες προδιαθέσεις της κοινωνίας την καθιστούν ευεπίφορη στην επιρροή της, πρώτον, και πώς την υποδέχεται το «νόμιμο» πολιτικό σύστημα, δεύτερον.

θεωρώ ότι όλες οι πρόσφατες ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα εξουσίας προ­ετοίμασαν τον δρόμο για τη Χρυσή Αυγή με τις πράξεις και τη ρητορική τους· και σήμερα που αυτή έχει εισβάλει στο δημόσιο χώρο χαίρονται για την ύπαρξη της, την οποία εκμεταλλεύονται ως δύναμη εκφοβισμού προς δύο κατευθύνσεις: τους μετανάστες (λουφάξτε και μη ζητάτε τίποτα!) και την Αριστερά (ιδού πού μας έφερε η αμφισβή­τηση του πολιτικού κατεστημένου!). 

Αυτό εξηγεί την οργανική διαπλοκή της με τα σώματα Ασφαλείας, την απροθυμία του πολιτικού και δικαστικού συστήματος να την αντιμετωπίσει με νομικά μέσα (όταν άνθρωποι σαν τον Γιωτόπουλο σαπίζουν στη φυλακή χωρίς κανένα στοιχείο εις βάρος τους και εικοσάχρονα παιδιά εξοντώνο­νται δικαστικά για τρακατρούκες) και την ύπουλη προβολή της από τα Μαζικά Μέσα. 

Το μεταναστευτικό είναι βέβαια η αιχμή του δόρατος, αλλά η δημόσια αντιμετώπιση του υπερακοντίζει σε ανορθολογισμό τη ρητορεία της Χρυσής Αυγής. Οι μετανά­στες, μας λένε, είναι εστία ανομίας και εγκλήματος. Αμφιβάλλω αν τα ποσοστά εγκληματικότητας μεταξύ των μεταναστών είναι μεγαλύτερα από των εντοπίων, αλλά έστω κι έτσι: αν καταδικάζεις κάποιον να ζει στην εξαθλίωση και στο περιθώριο της κοινωνίας, πώς ελπίζεις να μην έρθει ως φυσικό επακόλουθο η εγκληματικότητα;

 Μόνο έναν τρόπο ξέρω για την καταπο­λέμηση της ανομίας: την πολιτογράφηση μέσ' από κανονικές, προβλεπόμενες και απλές διαδικασίες όλων των μεταναστών οι οποίοι θέλουν να μείνουν και να εργαστούν στην Ελλάδα - και την ενεργό υποβοήθηση όλων όσων θέλουν να φύγουν στο εξω­τερικό (που είναι πολλοί). Βεβαίως, αυτές οι πολιτικές προϋποθέτουν ένα κράτος κυρίαρχο, που δεν είναι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή.

Μας λένε όμως, επίσης: Τι θα τους κάνουμε όλους αυτούς τη στιγμή που η ανεργία πλήττει σε εξοντωτικό βαθμό τον ελληνικό πληθυσμό; 

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η μετανάστευση, αλλά η ίδια η ανεργία στην οποία καταδικάζουν τους πληθυσμούς σήμερα οι πολιτικές τού κεφαλαίου, και δείτε εδώ τον άλλον παραλογισμό: Όταν διεκδικούνται κοινωνικά και εργασιακά δι­καιώματα, σου απαντούν με την απειλή της ανεργίας· όταν προτείνεται η έξοδος από τα ασφυκτικά δεσμά της Ευρωζώνης, σου απαντούν με το επιχείρημα της χαμηλής παραγωγικότητας της χώρας. 

Αν από τη μία πλευρά έχεις χαμηλή ως ανύπαρκτη παραγωγικότητα και από την άλλη στρατιές ανέργων, γιατί να μην είναι αυτοί η λύση στο πρόβλη­μα της ζητούμενης παραγω­γικότητας; 

Η απάντηση είναι, βέβαια, ότι αυτοί στον οποίων τα χέρια κρέμονται οι ζωές μας δεν θέλουν μια παραγωγή ικανή να καλύψει τις ανάγκες της κοι­νωνίας, αλλά εξευτελισμένη και φτηνή εργασία (όσο και πηγές) για την επίτευξη μυ­θικών κερδών εκ μέρους εκείνων που συγκεντρώνουν στα χέρια τους τον πλούτο της ανθρωπότητας!

*0 ΦώτηςΤερζακης είναι συγγραφέας

 Αναδημοσίευση από το Δρόμο του Σαββάτου 13/10/2012

Οι νέες επικίνδυνες τάξεις

Μια απειλή πλανιέται πάνω από την Ελλάδα, όπως φαίνεται από πρόσφατα δημοσιεύματα και δηλώσεις πολιτικών, ύστερα από τα γνωστά γεγονότα με τους εργαζόμενους των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Είναι η απειλή της ανομίας, της κατάλυσης του κράτους και της δημοκρατίας. Δεν είναι η απειλή της πείνας, του παγερού χωρίς πετρέλαιο χειμώνα, της ανεργίας, της κατάθλιψης, των αυτοκτονιών.

της Μαριάννας Τζιαντζή 

Την απειλή αυτή δεν την αντιπροσωπεύουν οι πεινασμένοι, που ίσως αρχίσουν να εισβάλλουν σε φούρνους και σούπερ μάρκετ. Την αντιπροσωπεύουν –πάντα σύμφωνα με την καθεστωτική εκδοχή– κάποιες συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες που (έμμεσα ή ανοιχτά) προτρέπουν σε στάση. Γιατί το κάνουν; Προφανώς γιατί είναι άμυαλοι, ζημιάρηδες, γεννημένοι για την καταστροφή, όπως η μοιραία γυναίκα του παλιού λαϊκού τραγουδιού. Η διαχωριστική γραμμή δεν χαράζεται πια ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς, ούτε ανάμεσα σε εκσυγχρονιστές και βολεμένους, σε φίλους του ευρώ ή της δραχμής, ούτε βεβαίως ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες, αλλά ανάμεσα στους νομοταγείς και τους άνομους.

Όπως τονίζει ο Θανάσης Γιαλκέτσης στο πολύτιμο βιβλίο του Σημειωματάριο ιδεών, που μόλις εκδόθηκε, τον 19ο αιώνα ο «αντεργατικός ρατσισμός» ήταν ευρέως διαδεδομένος στην αστική τάξη της Γαλλίας. «Η εξίσωση “εργαζόμενες τάξεις = επικίνδυνες τάξεις” (classes laborieuses = classes dangereuses) κυριαρχούσε στο συλλογικό φαντασιακό των αστών, οι οποίοι συνέδεαν την υλική εξαθλίωση των εργατών με την εγκληματικότητα, με ένα νέο είδος βαρβαρότητας που απειλούσε την  “ασφάλεια” των πόλεων και τα θεμέλια του “πολιτισμού”».

Στην Ελλάδα σήμερα, οι «επικίνδυνες τάξεις» παίρνουν τη μορφή των απλήρωτων, των μισθο-πετσοκομένων, των εργαζόμενων χωρίς δουλειά κι ελπίδα, των νέων χωρίς μέλλον. Αυτοί είναι η νέα «απειλή» που για να εξουδετερωθεί θα πρέπει να συκοφαντηθούν, να εξευτελιστούν όσοι με διάφορες μορφές (τυπικά, ουσιαστικά ή και δυνητικά) συνδέονται με αυτές τις τάξεις ή αγωνίζονται για την αυτο-έκφραση, την αυτο-οργάνωση και τη χωρίς διαμεσολαβητές αυτο-εκπρόσωπησή τους. Η πολιτική, η ιδεολογική, η πολιτιστική χειραφέτηση των «επικίνδυνων τάξεων» είναι η πραγματική απειλή. Η ειρωνεία, το σνομπάρισμα, ο φόβος και τελικά το μίσος απέναντι στους «επικίνδυνους» είναι το κοινό νήμα της στάσης κυβέρνησης, δικαιοσύνης και επίσημων ΜΜΕ απέναντι και στο παραμικρό σκίρτημα χειραφέτησης.

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ

State of shock

Λάβαμε ως ειδοποίηση το συγκεκριμένο συγκλονιστικό άρθρο από το blog Αριστοτέλους 17

Το αφήνουμε ατόφιο και αμόλυντο:

-- Ζούμε εδώ και καιρό σε μια κατάσταση σοκ.
Προσπαθώντας να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου για να γράψω ένα κείμενο που είχα στο μυαλό μου, έκατσα να συγκεντρώσω τις ειδήσεις των τελευταίων 3-4 εβδομάδων. Έφτιαξα μια λίστα και μετά την κοιτούσα επί ώρες. Τί άλλο να πεις; Πώς να αναλύσεις την κατάσταση; Τί παραπάνω να ακούσεις για να σε κινητοποιήσει; Αποφάσισα να παραθέσω τη λίστα των ειδήσεων όπως την κατέγραψα:
- Το Υπουργείο Περιβάλλοντος εγκρίνει την κοπή ολόκληρου του δάσους στις Σκουριές προς όφελος της εταιρίας Ελληνικός Χρυσός συμφερόντων Μπόμπολα. Εκεί που το καλοκαίρι η αστυνομία “δοκίμαζε” πλαστικές σφαίρες κατά των διαδηλωτών.
- Ο Υπουργός Εσωτερικών σπεύδει να ανταποκριθεί στο αίτημα των χρυσαυγιτών για παροχή στοιχείων των βρεφών στους κρατικούς παιδικούς σταθμούς και τα μαζεύει μόνο μετά την κατακραυγή. Εξάλλου και ο Σαμαράς, προεκλογικά πάνω-κάτω τα ίδια έλεγε. Η ΔΗΜΑΡ συνεχίζει να δηλώνει υπεύθυνη αριστερά και να συμμετέχει στην κυβέρνηση.
- Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη δηλώνει ότι δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ελληνική αστυνομία είναι δημοκρατική και δεν ασκεί παράνομη βία, την ώρα που διεθνή ΜΜΕ ασχολούνται όλο και πιο συχνά με τους βασανισμούς πολιτών που αποκρύπτουν τα ελληνικά ΜΜΕ και τη στιγμή που η Διεθνής Αμνηστία ξεκινάει καμπάνια για την αστυνομική βία στην Ελλάδα.
- Ο Υπουργός Εργασίας προσπαθεί για δεύτερη φορά να περάσει από τη Βουλή τροπολογία που θα απαλλάσσει τους εργοδότες από εργοδοτικές εισφορές.
- Το Υπουργείο Υγείας (και η “αριστερή” Υφυπουργός Σκοπούλη) ετοιμάζεται να τερματίσει μια εικοσαετή πορεία αποασυλοποίησης, επιστρέφοντας χιλάδες ασθενείς στα άσυλα και πετώντας χιλιάδες εργαζομένους στο δρόμο.
- Παιδικοί σταθμοί ζητούν από τους γονείς να δίνουν στα παιδιά τους καθημερινά μία φέτα ψωμί.
- Οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί συνδικαλιστών από την αστυνομία αυξάνονται καθημερινά.
-  Διαδηλωτές χρησιμοποιούνται από τα ΜΑΤ  ως ανθρώπινες ασπίδες.
- Καταστρατηγείται το τεκμήριο αθωότητας, το ιατρικό απόρρητο και κάθε ατομικό δικαίωμα. Δημοσιοποιούνται φωτογραφίες διασύροντας οροθετικές και διαδηλωτές, “για την προστασία του κοινωνικού συνόλου”.
- Η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος σπεύδει να άρει το απόρρητο και να συλλάβει πολίτη που σατύριζε παραθρησκευτικές μπίζνες, αλλά δεν κάνει το ίδιο για φασίστες που ανοιχτά ομολογούν τη συμμετοχή τους σε επιθέσεις.
- Παραθρησκευτικές οργανώσεις με τη συνδρομή βουλευτών της Χρυσής Αυγής προπηλακίζουν και απειλούν ηθοποιούς θεατρικού που αναφέρεται στη ζωή του Χριστού. Η αστυνομία παρακολουθεί σαν να μην την αφορά ό,τι γίνεται. Ή σαν να παίρνει εντολές να μην τους σταματήσει.
- Απαγορεύονται στη μισή Αθήνα οι συγκεντρώσεις κατά την επίσκεψη Μέρκελ.
- Οι προσαγωγές, συλλήψεις και τραυματισμοί αντιφασιστών τις τελευταίες εβδομάδες είναι δεκάδες. Κανένας χρυσαυγίτης δεν έχει συλληφθεί. Ακόμα και ο αδελφός του Κασιδιάρη που τράβηξε όπλο κατά μετανάστη που τον κοίταξε περίεργα, αφέθηκε ελεύθερος μέχρι τη δίκη του για πλημμέλημα. Σε αντίστοιχο σκηνικό στη Χαλκιδική, η αστυνομία προσήγαγε τον μετανάστη, αφήνοντας ελεύθερους τους χρυσαυγίτες, που στη συνέχεια απείλησαν τη ζωή και την οικογένεια μέλους του ΚΚΕ που παρενέβη υπέρ του μετανάστη. Η θεωρία των άκρων που πιπιλίζουν ολημερίς τα έγκριτα ΜΜΕ καλεί τη συντεταγμένη πολιτεία να αντισταθεί στις επιθέσεις των δύο άκρων. Εσκεμμένα όμως παραβλέπει ότι το ένα άκρο είναι πια η συντεταγμένη πολιτεία.
-    Η γυναίκα του Μιχαλολιάκου ορίζεται αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης κατά του ρατσισμού, των διακρίσεων και της μισαλλοδοξίας.
-    Το φετινό νόμπελ ειρήνης θα απονεμηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Που σπρώχνει λαούς στην εξαθλίωση και τον εμφύλιο. Που συμμετέχει σε βομβαρδισμούς.
- Η ΓΕΝΟΠ βγάζει λίστα με τις μεγάλες επιχειρήσεις που δεν πληρώνουν χαράτσι. Ω του θαύματος! Ανάμεσά τους όλα τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα που βρίζουν καθημερινά τους πολίτες που διαμαρτύρονται για την άνευ προηγουμένου επιδρομή στις ζωές τους. Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που ούρλιαζαν για τα ψεύτικα επιδόματα κάνουν μόκο για τα χαράτσια που δεν πληρώνονται από τα αφεντικά τους.
- Ξένα ΜΜΕ (Financial Times) ονοματίζουν τους Λάτση και Βαρδινογιάννη ως πρωτεργάτες πετρελαϊκών καρτέλ που κάνουν λαθρεμπόριο. Στην Ελλάδα δεν ακούγεται τίποτα και δεν κινείται φύλλο.
- Οι φορολογικές δηλώσεις όλων των μεγαλοδημοσιογράφων του Μέγκα αποκαλύπτουν εισοδήματα από 300 μέχρι 700 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Δεν τους πληρώνουμε εμείς θα πεις. Σωστό; Λάθος! Γιατί τα κανάλια που δουλεύουν χρωστάνε εκατομμύρια ευρώ στο δημόσιο και στις τράπεζες, τις οποίες καλείσαι τώρα εσύ να σώσεις. Η τρόικα δεν επιθυμεί τα 550 εκατομμύρια ευρώ των χρεών των τραπεζών στο δημόσιο να πληρωθούν από τις ίδιες τις τράπεζες, αλλά να φορολογηθούν οι πολίτες και για αυτά.
- Μία λίστα με μεγαλοοφειλέτες σέρνεται χρόνια τώρα από συρτάρι σε ντουλάπι, αλλά κανείς δεν τη χρησιμοποιεί για να φορολογήσει τα χρήματα που έφυγαν από τη χώρα. Κανείς δεν την έχει δει. Αν και ο Γιαννίτσης αποκάλυψε ότι ξένες δικηγορικές εταιρίες προσέγγισαν πολλούς από αυτούς που βρίσκονταν στη λίστα για να αναλάβουν την υπεράσπισή τους. Η Χρυσή Αυγή δεν κουνάει το δαχτυλάκι της επί του θέματος. Δε ζητάει ονόματα. Της αρκούν τα ξένα παιδιά. Δεν είναι αυτός ο στόχος των “αντισυστημικών”.
- Η Αγροτική, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και η Δωδώνη δίνονται κοψοχρονιά σε ιδιώτες. Ετοιμάζονται να ακολουθήσουν όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις. Με το καρότο ότι είναι ζημιογόνες (ακόμα και ο …κερδοφόρος ΟΠΑΠ) και για αυτό οι πολίτες επιβαρύνονται με φόρους και περικοπές. Η αντισυστημική Χρυσή Αυγή δίνει και πάλι τη συγκατάθεσή της.
- To Reuters αναφέρεται στα εξωφρενικά εισοδήματα του Προβόπουλου. Πήρε λέει 2,8 εκατομμύρια ευρώ όταν εγκατέλειψε τη θέση του αντιπροέδρου στην Τράπεζα Πειραιώς. Στην οποία πουλιέται για φραγκοδίφραγκα η Αγροτική. Ο αξιότιμος κύριος πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος παραμένει στη θέση του.
- Αξιοποιείται από τους ιδιώτες και το τελευταίο στρέμμα ελεύθερης γης, αποστερώντας από το κοινό τη δυνατότητα πρόσβασης σε παραλίες και πάρκα. Η τρόικα καλεί την Ελληνική κυβέρνηση να εκκενώσει τα νησιά που έχουν λιγότερους από 150 κατοίκους. Και τα στελέχη της συνεχίζουν να κυκλοφορύν ανενόχλητα στην Αθήνα.
- Η ΦΑΓΕ και η 3Ε ετοιμάζονται να φύγουν από την Ελλάδα. Όχι για τη Βουλγαρία ή την Τουρκία, αλλά για το Λουξεμβούργο και την Ελβετία.
- Αναστέλλεται το ενιαίο μισθολόγιο στο Δημόσιο. Όσοι  έπαιρναν 1200 ευρώ έχουν πέσει στα 800. Όσοι έπαιρναν 2000 μένουν στα 1600. Και κανείς δε μιλάει για την ανάγκη ενός ενιαίου και δίκαιου μισθού που θα σου επιτρέπει να ζήσεις αξιοπρεπώς. Γιατί για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι.
- Η πιστοποίηση θανάτου πλέον θα γίνεται από συμβολαιογράφους και θα χρεώνεται 40€.
-  Δεν υπάρχει καμία σκέψη από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για γενική απεργία διαρκείας. Το ΠΑΜΕ συνεχίζει τις βόλτες του και μετά πάει για τσίπουρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε ότι η αστυνομία παράγει κοινωνική υπεραξία. Οι Καμμένοι Έλληνες ψάχνουν μασόνους και συνειδητοποιούν -από τύχη- ότι τα χημικά που τρώει τόσα χρόνια ο κόσμος είναι δολοφονικά.
Και ο κόσμος έχει ζωγραφισμένη στο πρόσωπο την ήττα. Και ο κόσμος δεν οργανώνεται. Δε συμμετέχουμε στα σωματεία. Δε φτιάχνουμε δικές μας οργανώσεις. Οι περισσότεροι δεν κατεβαίνουμε καν στις απεργίες πια. Και όσοι κατεβαίνουμε, το κάνουμε από κεκτημένη ταχύτητα. Ούτε συνθήματα, ούτε πάθος, ούτε καμιά προσδοκία. Μόνο και μόνο γιατί κάποιοι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Συζητάμε ακόμα για το αν μπορεί να αλλάξει κάτι. Συζητάμε για τις ευθύνες του λαού και των πολιτών για όλη αυτή την παράνοια που ζούμε. Εντάξει, λογικό είναι. Η καραμέλα περί σοφού λαού δεν είναι πια τόσο γλυκιά. Άφησε πικρή γεύση στο στόμα από το σχεδόν μισό εκατομμύριο που ψήφισαν τους ναζί. Και από τα πολλά εκατομμύρια που τόσα χρόνια στήριξαν και ακόμα δεν μπορούν να ξεφύγουν από  ένα ληστρικό δικομματισμό. Όμως όταν παντιέρα της επιδρομής της εξουσίας απέναντι στους πολίτες είναι το “Μαζί τα φάγαμε”, εσύ δεν κάθεσαι να συζητάς αν έχουν δίκιο. Δεν έχεις πια την πολυτέλεια της κούρασης ή της αποστασιοποιημένης κριτικής. Αντιστέκεσαι. Γιατί όπως λέει και το παρακάτω τραγούδι κάποιων Ολλανδών αναρχικών (The Ex) αυτή η κατάσταση σοκ είναι σαν ένα καρουζέλ. 

Μοιάζει να γυρνάει γύρω-γύρω και να μη σταματάει ποτέ. Μέχρι να πατήσουμε εμείς το στοπ.

Πηγή http://aristotelous17.wordpress.com

Μια αριστερή πολιτική για τον 21ο αιώνα

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι μέντορες της παγκόσμιας αριστεράς τους δυο τελευταίους αιώνες μπέρδευαν διαρκώς τις κυκλικές παλινδρομήσεις του καπιταλισμού με τις δομικές κρίσεις. Αυτό που μου φαίνεται μεθοδολογικά ουσιώδες στην ανάλυση οποιουδήποτε ιστορικού κοινωνικού συστήματος είναι να διακρίνουμε προσεκτικά ανάμεσα στους κυκλικούς ρυθμούς οι οποίοι ορίζουν τον συστηματικό του χαρακτήρα και συνάμα του επιτρέπουν να διατηρεί ορισμένες ισορροπίες και στις πάγιες τάσεις οι οποίες προκύπτουν από αυτούς τους κυκλικούς ρυθμούς του και ορίζουν τον ιστορικό του χαρακτήρα και μάλιστα σημαίνουν ότι αργά ή γρήγορα κάθε δεδομένο σύστημα παύει πια να εξουδετερώνει τις εσωτερικές του αντιφάσεις και επομένως μπαίνει σε συστημική κρίση.

Μπορεί κανείς να δεί ολόκληρη τη νεοφιλελεύθερη επίθεση της τελευταίας εικοσαετίας ως μια γιγάντια προσπάθεια να καθυστερήσει η άνοδος του κόστους παραγωγής. Πιστεύω ακόμα χειρότερα ότι συνολικά ο βαθμός επιτυχίας αυτού του εγχειρήματος ήταν πολύ μικρός, όσο επώδυνο και αν αποδείχθηκε για όλους όσοι βρέθηκαν στο στόχαστρό του, και πως ακόμη και οι περιορισμένες επιτυχίες του δεν θα αργήσουν να αντιστραφούν.

Τι εννοούμε λοιπόν όταν λέμε ότι ένα ορισμένο σύστημα μπαίνει σε συστημική κρίση; Σημαίνει ότι οι πάγιες του τάσεις φτάνουν σε ασύμπτωτες, τις οποίες δεν μπορούν να ξεπεράσουν. Σημαίνει ότι οι μηχανισμοί που ως εκείνη τη στιγμή χρησιμοποιούνταν για να επαναφέρουν κάποιες σχετικές ισορροπίες δεν λειτουργούν πλέον. Σημαίνει ότι οι αντιφάσεις του συστήματος δεν μπορούν πλέον να εξουδετερωθούν.

Στη πολιτική της μεταβατικής περιόδου προσπαθείς να κερδίσεις πλεονέκτημα και θέσεις σε στιγμές που πολιτικά τα πάντα είναι δυνατά, ενώ οι περισσότεροι πρωταγωνιστές το βρίσκουν εξαιρετικά δύσκολο να διαμορφώσουν μεσοπρόθεσμες στρατηγικές. Η ιδεολογική και αναλυτική σύγχυση γίνεται δομική πραγματικότητα. Η οικονομία της καθημερινής ζωής αντιμετωπίζει σκαμπανεβάσματα πολύ πιο άγρια από τα συνηθισμένα. Δεν ξέρουμε ποιός θα βγει νικητής: όσοι θέλουν να μας πάνε προς την κατεύθυνση ενός νέου ιστορικού κοινωνικού συστήματος το οποίο θα κρατά από το σημερινό, το κρίσιμο χαρακτηριστικό των ιεραρχικών προνομίων ή εκείνοι που θέλουν ένα σύστημα σχετικά δημοκρατικό κι εξισωτικό.

Ένα νέο είδος ιστορικού συστήματος θα φτιαχτεί μέσα στον επόμενο μισό αιώνα. Η παγκόσμια μάχη για το πώς θα μοιάζει αυτό το σύστημα έχει κιόλας αρχίσει. Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε τώρα;
Νομίζω πως το πρώτο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναλύσουμε. Ένα από τα πραγματικά προβλήματα της παγκόσμιας αριστεράς είναι πως οι παλιότερες μας αναλύσεις δεν ήταν τόσο καλές όσο θα έπρεπε. Πρώτον, νομίζω πως η σωστή μονάδα ανάλυσης είναι το νεωτερικό κοσμοσύστημα, το οποίο είναι μια καπιταλιστική κοσμοοικονομία. Δεύτερον, πρέπει να αναλύουμε αυτό το κοσμοσύστημα στη μακρά διάρκεια. Τρίτον, πρέπει να κατανοούμε τις συστημικές λειτουργίες αναγνωρίζοντας την πολυπλοκότητά τους. Τέταρτο, πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση στο θεσμικό ρόλο που διαδραματίζουν μέσα στους κόλπους της καπιταλιστικής κοσμοοικονομίας, τα αντισυστημικά κινήματα και οι δομές της γνώσης. Και πέμπτο, πρέπει να εντάξουμε όλη αυτή την ανάλυση σε ένα ενιαίο πλαίσιο.

Ωστόσο η ανάλυση από μόνη της δεν είναι ποτέ δράση. Η δράση θέλει οργάνωση. Τα κοινωνικά στοιχεία που δυνητικά απαρτίζουν την παγκόσμια αριστερά είναι υπερβολικά ετερόκλητα, αντιμετωπίζουν πάρα πολύ διαφορετικά άμεσα προβλήματα και προέρχονται από εξαιρετικά διαφορετικούς μεταξύ τους πολιτισμικούς τόπους. Συλλογικά δυναμώνουμε όταν οι άνθρωποι οργανώνονται με μορφές και δομές που έχουν νόημα για τους ίδιους, αρκεί οι ομάδες που φτιάχνονται με αυτό το τρόπο, να είναι έτοιμες να μιλήσουν μεταξύ τους και να φτιάξουν συμμαχίες που και αυτές να έχουν νόημα.

Ωστόσο, τι πράγματα ακριβώς θα έπρεπε να προωθούν αυτές οι συμμαχίες; Το πρώτο είναι αυτό που ονομάζω «εξαναγκασμό των φιλελευθέρων να είναι φιλελεύθεροι». Η καπιταλιστική κοσμοοικονομία επιβιώνει ακριβώς επειδή δεν εκπληρώνει τη φιλελεύθερη ρητορική. Η παγκόσμια αριστερά θα πρέπει συστηματικά, αβίαστα και αδιάκοπα να αποκαλύπτει την μπλόφα των φιλελευθέρων.

Είναι επίσης απαραίτητο να έχουμε κι εμείς το δικό μας θετικό πρόγραμμα. Το καπιταλιστικό κοσμοσύστημα έφερε τη μεγαλύτερη γεωγραφική πόλωση –ως προς τον πλούτο και τα προνόμια- που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Και πρώτη προτεραιότητα της παγκόσμιας αριστεράς πρέπει να είναι να κλείσει αυτό το χάσμα όσο το δυνατό πιο ριζικά και γρήγορα.
Ανάμεσα στο ένα άκρο του αριστερού φάσματος που διακηρύσσει δήθεν «νέες» ιδέες –δηλαδή νερωμένες εκδοχές της κεντρώας διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος- και στο άλλο άκρο, που νοσταλγεί τις απλές συνταγές του χθές, μοιάζει να έχουμε μια πραγματική ένδεια σοβαρών ιδεών.

Η παγκόσμια αριστερά χρειάζεται να αντικρίσει κατά πρόσωπο την πιο συστηματική και αποτελεσματική κριτική που έχει υποστεί η ρητορική του σοσιαλισμού: ότι η μη ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής οδηγεί σε σπατάλη, αδιαφορία για την τεχνολογική αποτελεσματικότητα και διαφθορά. Νομίζω πως θα μπορούσε κανείς να κρατήσει τα περισσότερα πλεονεκτήματα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και συνάμα να εξαλείψει τα περισσότερα αρνητικά της, εντάσσοντας τις παραγωγικές δραστηριότητες σε μεσαίας κλίμακας αποκεντρωμένες και μη κερδοσκοπικές δομές, ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Οποιοδήποτε πλεόνασμα είτε θα επιστρέφει στον οργανισμό είτε θα αποδίδεται ως φόρος στη συλλογικότητα ώστε να επενδυθεί αλλού.

Είναι απαραίτητο από τώρα να συζητήσουμε τις δομές του ιστορικού κοινωνικού συστήματος που θέλουμε να χτίσουμε καθώς θα καταρρέει το τωρινό σύστημα. Και θα έπρεπε μάλιστα να προσπαθούμε να στήσουμε αυτές τις εναλλακτικές δομές από τώρα. Χρειάζεται να δοκιμάσουμε εναλλακτικούς τρόπους, να πειραματιστούμε, τόσο διανοητικά όσο και στη πράξη. Ούτε οι ειδικοί πρέπει να επιβάλλουν τη λύση τους πάνω στη συλλογικότητα, ούτε τα πολιτικά σώματα που παίρνουν τις αποφάσεις πρέπει να αγνοούν τη γνώση και τις συστάσεις των ειδικών. Πρέπει να επιβάλλουμε τη δημόσια συζήτηση πάνω σε αυτά τα ζητήματα και στην εξισορρόπηση των πολλαπλών αναγκών και συμφερόντων.

Όλα αυτά δεν θα τα κάνουμε σε καιρούς ηρεμίας αλλά σε καιρούς χάους. Του ίδιου μεταβατικού χάους που θα μας προσφέρει και τις ευκαιρίες, αλλά συνάμα θα φτιάχνει ένα περιβάλλον που θα σπέρνει σύγχυση και θα μας πιέζει να στραφούμε από τη μακροπρόθεσμη ανάπλαση ενός ιστορικού κοινωνικού συστήματος στη βραχυπρόθεσμη λύση επειγόντων προβλημάτων. Με δυο λόγια, δεν θα είναι εύκολο. Αλλά το παιχνίδι σίγουρα αξίζει να παιχτεί, και να βάλουμε τα δυνατά μας!

*Το κείμενο δημιουργήθηκε απο αποσπάσματα της εισήγησης του Immanuel Wallerstein στη συνάντηση του Πυρήνα για μια Νέα Πολιτική Επιστήμη, της Αμερικανικής Ένωσης Πολιτικής Επιστήμης, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1999. Την βρήκαμε στο βιβλίο "Για να καταλάβουμε το κόσμο μας".
http://afterhistory.blogspot.gr

Η κοινωνική λάβα θα κάψει τη συγκυβέρνηση

Έτοιμοι να κτυπήσουν είναι πλέον οι «οικονομικοί δολοφόνοι» κυβέρνησης – τρόικας. Αφού πήραν το πράσινο φως από την Μέρκελ και τις ντιρεκτίβες από το Γιούρογκρουπ για την ανάγκη να έχουν κλείσει μέχρι 18 Οκτώβρη οι περικοπές των 14 δις και τα 89 διαρθρωτικά μέτρα, έρχονται πια -σαραβαλιασμένοι αλλά ντοπαρισμένοι από την ελληνική ολιγαρχία και την ΕΕ- να περάσουν το άγριο πακέτο. Τι κι αν η ανεργία έχει φτάσει επισήμως στο 25% μέσα στον Ιούλιο(!), στο 30% σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ.

Οι μεγάλες διαδηλώσεις κατά της επίσκεψης Μέρκελ, συνέχεια της μεγάλης απεργίας της 26ης Σεπτέμβρη, έδειξαν ότι μεγάλο τμήμα του λαού κινείται. Αλλά ακόμα δεν έχει πάρει χαρακτηριστικά χιονοστιβάδας, η θερμοκρασία ανεβαίνει, αλλά το καπάκι δεν έχει πεταχτεί ακόμα. Μην μας γελάει η δυσκολία να βγουν τα εκατομμύρια ακόμα στο δρόμο. Η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση, η οργή σαρώνει στον κόσμο της εργασίας και στη νέα φτωχολογιά, και δυστυχώς συχνά ντύνεται στα μαύρα του νεοναζισμού. Από την άλλη, κρατάει δεμένο τον κόσμο ο φόβος για το αύριο, η αυταπάτη κάποιας ατομικής λύσης, παρότι υπονομεύονται δραματικά από την άγρια και καθολική επίθεση.

Τι θα πάρει κεφάλι; Η τάση της υποταγής ή η τάση της ρήξης και της ανατροπής; Η θετική απάντηση μπορεί να έρθει μόνο από μια νέα έμπνευση. Να δει ο εργαζόμενος κόσμος μια δύναμη, ένα αντίπαλο δέος στο κανιβαλικό σύστημα, που δεν πάει με μία από τα ίδια, όχι πάλι με το γνωστό παρακαλετό των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, ούτε με κομματικά ραντεβού στο ανέφελο δήθεν μέλλον μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης της νέας «δημοκρατικής παράταξης» ή στη θολή λαϊκή εξουσία.

Σήμερα, εδώ και τώρα, οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος πρέπει να ορθώσουν μία βασική θέση – πύργο ατίθασο: το νέο εξοντωτικό και σκληρά ταξικό πακέτο μέτρων δεν πρέπει να περάσει και δεν θα περάσει! Ότι πρέπει να αποκρουστεί η επίθεση με ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, με τη δυναμική παρουσία της νεολαίας και των ανέργων. Αυτή η απαίτηση αποκτά εκρηκτική δύναμη όταν εξοπλίζεται με τη διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου, που απαιτεί άμεσα αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και γενικότερα άμεση απόσπαση πλούτου από τους καπιτα-ληστές προς όφελος των εργαζόμενων παραγωγών, μονομερή κατάργηση μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, σπάσιμο της χρεομηχανής – διαγραφής του χρέους, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, πέρασμα στο δημόσιο, υπό εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση, τραπεζών, ΔΕΚΟ και όλων των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Ένα τέτοιο πολιτικό πλαίσιο περνά μέσα από την ανατροπή της κυβέρνησης και την επιβολή αυτών των μέτρων από ένα πολιτικοποιημένο μαζικό κίνημα, που θα πάρει και θα κρατήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Η ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, ευρύτερα ο υποταγμένος συνδικαλισμός, παρά τις αγωνιστικές κορώνες κινούνται με μια συγκεκριμένη λογική ήττας, με ένα

πρόγραμμα εκτόνωσης του αγωνιζόμενου κόσμου, που δεν συγκεντρώνει και δεν κλιμακώνει την πίεση. Η 24ωρη πανελλαδική απεργία στις 18 Οκτώβρη, και η προοπτική άλλης μίας 24ωρης όταν τα μέτρα πάνε στη Βουλή, σηματοδοτούν μια λογική διαμαρτυρίας, αλλά όχι ένα αναγκαίο μέτωπο σύγκρουσης για να μην περάσουν τα μέτρα. Δυστυχώς, το ΠΑΜΕ δεν διαφοροποιήθηκε στο σχεδιασμό, ενώ η Αυτόνομη Παρέμβαση μέσα στα όργανα της ΓΣΕΕ κατέθεσε την πρόταση για 48ωρη σε συνδυασμό με την κατάθεση των μέτρων.

Αυτή η συζήτηση δεν έχει να κάνει με ένα αγωνιστικό πλειστηριασμό, ποιος θα προτείνει ...περισσότερες απεργίες. Εκφράζει πολιτική λογική, για το πως θα δοθεί νικηφόρα η μάχη. Το πρώτο βήμα είναι βεβαίως να πετύχει η απεργία στις 18 Οκτώβρη, να ξεχυθεί ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής λάβας στους δρόμους. Για το σκοπό αυτό δεν φτάνουν τα λόγια. Πρέπει όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία, η ταξική αγωνιστική πτέρυγα του εργατικού κινήματος, αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να δώσουν την μάχη για την απεργία, με εξορμήσεις παντού. Το βασικό είναι όμως να αναδειχθεί η συγκεκριμένη 24ωρη ως η έναρξη ενός αποφασιστικού αγώνα, ως πρώτο βήμα στο άνοιγμα ενός άλλου δρόμου στο εργατικό κίνημα. Ήδη σχήματα και συνδικαλιστές της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της ταξικής πτέρυγας προτείνουν σε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία και σε ομοσπονδίες, η 18η Οκτώβρη να αποτελέσει το πρώτο βήμα ενός δεκαήμερου ξεσηκωμού, που θα κορυφωθεί στις 28 Οκτώβρη και θα συνεχισθεί μέχρι την κατάργηση του «πακέτου».

Σε αυτό το δεκαήμερο προτείνεται η χρησιμοποίηση όλων των μορφών πάλης, ανεβάζοντας την ένταση στα επίπεδα που απαιτεί η επιδρομή κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Απεργιακή καταιγίδα, μπλοκαρίσματα, καταλήψεις, αποκλεισμοί βουλής και άλλων κτιρίων, ο κόσμος ξανά στις πλατείες, απογευματινές διαδηλώσεις και πανελλαδική κινητοποίηση – σεισμό, πορείες στις γειτονιές και μετατροπή των παρελάσεων της 28^ης Οκτώβρη σε παρελάσεις του λαού για την απελευθέρωση από το σύγχρονο ζυγό, την επιδρομή στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα από κράτος, εργοδοσία και φασισμό.

Για να προχωρήσει όμως ένα τέτοιο σχέδιο υπάρχουν δύο κρίσιμες προϋποθέσεις: Πρώτο, να περάσει ο αγώνας στα χέρια των εργατών, με συνελεύσεις – επιτροπές αγώνα – απεργιακές επιτροπές. Δεύτερο, να συγκροτηθεί ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα, που θα πάρει την πρωτοβουλία κινήσεων από την ΓΣΕΕ και θα συσπειρώσει όλες τις δυνάμεις που θέλουν πραγματικά να παλέψουν. Από τα πρωτοβάθμια σωματεία και τους συντονισμούς τους, το ΠΑΜΕ (με τη θετική κίνηση να ανέβει στο Σύνταγμα την Τρίτη) και ομοσπονδίες που διαφοροποιούνται από το σχεδιασμό και το πολιτικό πλαίσιο της ΠΑΣΚΕ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτει ανοικτά και ειλικρινά, ενωτικά και αποφασιστικά, αυτά τα κρίσιμα ζητήματα σε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος (και στο ΚΚΕ και στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ), ζητώντας να συμβάλλουν από κοινού -παρά τις διαφορές τους- σε αυτή την αναγκαιότητα.

Το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης εγκυμονεί κολοσσιαίες και σκληρές αναμετρήσεις. Οι απαντήσεις δεν θα είναι εύκολες. Δεν θα πάει μακριά η διαχείριση και ο κυβερνητισμός, ούτε η αναπαλαίωση. Είναι εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη η πολιτική συσπείρωση και αναβαθμισμένη κοινή δράση όλων των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ και αντιδιαχειριστικών δυνάμεων της Αριστεράς (τόσο οργανωμένων δυνάμεων όσο και αγωνιστών που διαφοροποιούνται από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ ή ριζοσπαστικοποιούνται πολιτικά μέσα από το κίνημα), από τη σκοπιά του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού πόλου – μετώπου της Αριστεράς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλλει αποφασιστικά σε αυτή την κατεύθυνση.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ στις 14/10/12

 http://aristeroblog.gr

Κυβέρνηση: Ξετσίπωτη συμμορία γκάνγκστερ στην υπηρεσία των τραπεζών!

 http://vathikokkino.com

Λέμε και δικαίως ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη είναι από πολιτική σκοπιά μια αδίστακτη κυβέρνηση ληστών και απατεώνων απέναντι στον ελληνικό λαό, αλλά οι «πολιτισμένοι» τροϊκανοί της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ είναι ακόμη χειρότεροι.
Πρόκειται για ξετσίπωτη συμμορία γκάνγκστερ στην υπηρεσία των τραπεζών! Ακόμη και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας έφριξε αυτή την εβδομάδα, όταν άκουσε την τρόικα να απαιτεί να …μην πληρώσουν (!) οι τράπεζες 550 εκατομμύρια ευρώ που οφείλουν στο ελληνικό Δημόσιο, τη στιγμή μάλιστα που το ποσό αυτό έχει εγγραφεί ως αναμενόμενο έσοδο στον προϋπολογισμό του 2012! Της τρέχουσας χρονιάς δηλαδή.
Σε απλά Ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι αν οι ελληνικές τράπεζες δεν πληρώσουν αυτό το χρέος τους, ο προϋπολογισμός θα παρουσιάσει νέα τρύπα μισού δισεκατομμυρίου ευρώ, τα οποία πρέπει να βρεθούν άρον άρον μέσα σε δυόμισι μήνες για να μην αυξηθεί κι άλλο το έλλειμμα του 2012! Η τρόικα δεν ταράχτηκε καθόλου και είχε αμέσως έτοιμη την πρόταση της για το πώς θα καλυφθεί η νέα τρύπα. Αντί να πληρώσουν οι ελληνικές τράπεζες το χρέος τους, να επιβληθεί νέα έκτακτη εισφορά σε όλο τον ελληνικό λαό ή να κόψουν από φέτος και όχι από του χρόνου ό,τι έχει απομείνει από το δώρο των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων!
Το εξωφρενικό δε είναι ότι αυτά τα 550 εκ. ευρώ είναι το 10% που είχαν συμφωνήσει οι τράπεζες να δίνουν κάθε χρόνο για το ποσό των 5 δισεκατομμυρίων ευρώ που τους είχε δώσει το 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή για να τις σώσει μέσω του κόλπου της αγοράς δήθεν «προνομιούχων» μετοχών, ώστε να μην έχει δικαίωμα η κυβέρνηση να αλλάζει τις διοικήσεις των ιδιωτικών τραπεζών και να ξεφορτώνεται τα λαμόγια – τραπεζίτες που τις χρεωκόπησαν. Δεν φτάνει δηλαδή που η κυβέρνηση της Δεξιάς τους έσωσε με τα λεφτά του ελληνικού λαού, οι τραπεζίτες πάνε να τα φάνε εντελώς αυτά τα λεφτά! Κι η τρόικα λέει να τα πληρώσει ο κοσμάκης!
Αυτός είναι ο «εκσυγχρονισμός» με τον οποίον εκστασιάζονται τα «ευρωλιγούρια» και τον οποίον επιβάλλει σταδιακά η τρόικα με τη συνενοχή των «Τσολάκογλου» της κατάπτυστης κυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη. Ως πότε θα μπορούν να συνεχίζουν τα ειδεχθή εγκλήματα τους εναντίον του ελληνικού λαού χωρίς να πληρώνουν γι” αυτά; Οι ίδιοι πάντως νομίζουν ότι ο ελληνικός λαός έχει μεταβληθεί σε δούλους και ραγιάδες κι έτσι κυβέρνηση και τρόικα έχουν αποχαλινωθεί. Ο Σαμαράς έφτασε μέχρι του σημείου να μοιράζει …συμβόλαια θανάτου. Μιλάμε κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά. Αυτή η πολιτική αλητεία που μας κυβερνά αποφάσισε να καταργήσει στην πράξη τα ληξιαρχεία(ί) και να μην θάβεται κανένας πεθαμένος, αν προηγουμένως οι συγγενείς του δεν σκάσουν 50-60 ευρώ σε έναν …συμβολαιογράφο για να τους κάνει συμβολαιογραφική πράξη θανάτου, συμβόλαιο θανάτου! Ούτε γάμος θα γίνεται ούτε διαζύγιο θα βγαίνει, αν προηγουμένως δεν πληρωθεί συμβολαιογράφος! Γύρω στα 10-11 εκατομμύρια το χρόνο θα τσιμπάνε οι συμβολαιογράφοι, καθώς στη χώρα πεθαίνουν ετησίως περίπου 110.000 άτομα και 60.000 παντρεύονται, ενώ 13.000 χωρίζουν επισήμως. Για γάμους και διαζύγια τα λεφτά παν” και τούρκεψαν, ενώ για τους θανάτους θα τα πληρώνουν αμέσως οι συγγενείς και έπειτα θα περιμένουν να τους τα δώσουν πίσω μετά από μήνες τα ασφαλιστικά ταμεία, αν έχουν, τα οποία έτσι κι αλλιώς θα «σκάνε» 5-6 εκατομμύρια το χρόνο στους συμβολαιογράφους, χρηματοδοτώντας τις κοινωνικές συμμαχίες της Δεξιάς!
Διαμαρτύρεται η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) ότι ήδη κάθε μήνα τα ληξιαρχεία ενημερώνουν αναλυτικά το κάθε ασφαλιστικό ταμείο ποιοι ασφαλισμένοι σε αυτό απεβίωσαν, στέλνοντας του μάλιστα αντίγραφα των ληξιαρχικών πράξεων θανάτου. Οι «νονοί» όμως των συμβολαίων θανάτου δεν ακούν τίποτα! Δεν τους ενδιαφέρουν οι δουλειές που γίνονται τζάμπα – γι” αυτό άλλωστε και δεν θέλουν να αξιοποιήσουν τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, τα τόσο χρήσιμα ΚΕΠ. Έχουμε πραγματικά να κάνουμε με αδίστακτα πολιτικά καθάρματα. 
Αυτά βλέπουν οι τροϊκανοί και αποθρασύνονται εντελώς. Έφτασαν μέχρι του σημείου να απαιτήσουν να …αδειάζουν τα ελληνικά νησιά από τον πληθυσμό τους αν έχουν κάτω από 150 κατοίκους για να μην επιβαρύνεται ο προϋπολογισμός!!! Και ο «πατριώτης» Σαμαράς, αντί να διώξει κλωτσηδόν αυτούς που τόλμησαν να κάνουν τέτοια πρόταση, έγινε έξω φρενών εναντίον του …υπουργού Ναυτιλίας Κωστή Μουσουρούλη που «ξέρασε» τιςς απαιτήσεις της τρόικας σε εφοπλιστές με τους οποίους συνέφαγε στη Ναυτιλιακή Λέσχη Πειραιώς και ήθελε να τον καρατομήσει αμέσως! Ο υπουργός τη γλίτωσε προσωρινά γιατί προφανώς ο πρωθυπουργός συνειδητοποίησε πως αν απέλυε υπουργό του για τέτοιο λόγο, θα γινόταν σαφώς πιο δύσκολο να συνεχίσει την εθνοκάπηλη πολιτική του, όσο και αν έχει πλέον εξευτελιστεί προσωπικά και στον τομέα αυτόν, καθώς κανείς δεν τον πιστεύει.
Από την άλλη πλευρά, η πρόταση αυτή των τρκανών αποδεικνύει για μια ακόμη φορά με επώδυνο τρόπο ότι η ΕΕ και το ΔΝΤ θεωρούν τους Έλληνες δούλους και οι δούλοι δεν έχουν ποτέ ούτε πατρίδα ούτε δικαιώματα κανενός είδους – πόσω μάλλον εθνικά.
Δίκιο έχουν οι τροϊκανοί που φέρονται έτσι, όταν συνομιλούν με τόσο άθλια εθελόδουλους πολιτικούς σαν τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Κουβέλη και τον υπόλοιπο εσμό της κυβέρνησης.
Πηγή: Γ. Δελαστίκ «Πριν» 14/10

Σύγχρονη Ελλάδα: μία ακόμα στιγμή κατάρρευσης του θεμέλιου μύθου

Πηγή : Eagainst.com

Αν το έθνος συγκροτείται κατά κύριο λόγο γύρω από μια πνευματική αρχή, όπως υποστηρίζει ο Ρέναν, τότε η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε δίλημμα. Αν το έθνος κουβαλάει ένα κοινό παρελθόν και προσδίδει σ’ αυτό μια προσωρινή συναίνεση που πρέπει να αναπαράγεται επ’ αόριστο, αν η ύπαρξη ενός έθνους είναι «ένα καθημερινό δημοψήφισμα», τότε σήμερα η Ελλάδα ως έθνος προσπαθεί να επαναδιαπραγματευτεί το παρελθόν της μέσω της δημιουργίας του μέλλοντος, το πεδίο των δυνατοτήτων είναι διάπλατα ανοιχτό. Είναι μόλις η δεύτερη φορά στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αυτό αποτελεί σπάνιο φαινόμενο, καθώς η σύγχρονη Ελλάδα προσπαθούσε πάντα να καθορίσει την πολιτισμική της χρονικότητα για να απεικονίσει ένα αμνημόνευτο παρελθόν που θα αναπαράγεται αενάως. Ως εκ τούτου, το μέλλον δε θα πρέπει να εκπλήσσει, αφού αποτελεί ζωντανό μνημείο της νεωτερικότητας. Η πρώτη φορά, από την εμφάνιση της σύγχρονης Ελλάδας που έγινε προσπάθεια να δημιουργηθεί ιστορία από τα κάτω, οδήγησε σε έναν ανελέητο εμφύλιο πόλεμο με σοβαρές συνέπειες για τη χώρα. Το αποτέλεσμα ήταν πάνω από τριάντα χρόνια αυταρχισμού και άγριας καταστολής όλων των δημοκρατικά σκεπτόμενων ανθρώπων. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) νομιμοποιήθηκε μόλις το 1974, αφού η δικτατορία της 21η Απρίλη παρέδωσε την εξουσία στον Κ. Καραμανλή. Η συνεχής εξονυχιστική καταστολή της καθημερινής ζωής σε συνδυασμό με το πραξικόπημα του 1967, κράτησε υπό έλεγχο τις μεγάλες δυνάμεις μετασχηματισμού της κοινωνίας που ήταν σε εξέλιξη από το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου και επανεμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα. Ένα μετα-δικτατορικό συμβόλαιο σφράγισε τη νέα συναίνεση, γύρω από την οποία εξελίχθηκαν τα πράγματα. Το σύστημα βρήκε το σημείο ισορροπίας που τόσο χρειαζόταν για την επιβίωσή του, δαμάζοντας τη βούληση του λαού. Αλλά αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο, με την χρεοκοπία και την έλευση της τρόικας, δηλαδή των ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, έχει παραβιαστεί ανεπανόρθωτα. Οι ανάγκες και οι επιθυμίες των Ελλήνων, η βούλησή τους, όλο και περισσότερο έρχονται σε αντίθεση με τη βούληση του κράτους, η κοινωνική σφαίρα κινείται κάθε μέρα πιο μακριά από τον κρατικό μηχανισμό.
Η τρόικα εσωτερικού, δηλαδή η νέα κυβέρνηση συνασπισμού (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), με την άκρως αυταρχική πολιτική ρητορική της και μια άγρια νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, προσπαθεί να ενσταλάξει αισθήματα κοινής προσπάθειας και κοινού πόνου στο έθνος, προκειμένου να επιβάλει καθήκοντα, και μια απαιτούμενη κοινή προσπάθεια σε «ορθολογικά σκεπτόμενους πολίτες». Παρ ‘όλα αυτά, η προσφυγή γίνεται πάντα στο όνομα ενός αφηρημένου έθνους και κατευθύνεται προς όλους τους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι πρέπει να υποστηρίξουν «την κολοσσιαία προσπάθεια» της κυβέρνησης. Οι υπόλοιποι πρέπει να γίνουν «η σιωπηλή πλειοψηφία» (ο Ραχόι χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο για να καταστήσει παράνομους στα μάτια της κοινωνίας όλους όσοι χρησιμοποιούν το δικαίωμα στη διαδήλωση. Αυτός ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τον Νίξον στο παρελθόν, για να αντιπαραβάλει «μια σιωπηλή πλειοψηφία» που δεν είχε πρόβλημα με τον πόλεμο στο Βιετνάμ, με μια θορυβώδη μειοψηφία που τραβούσε όλη την προσοχή των μέσων ενημέρωσης). Αν όχι, θα αντιμετωπιστούν ως ο εσωτερικός εχθρός.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι, πολλές φορές, στην ιστορία ενός έθνους η συλλογική μνήμη οργανώνεται γύρω από συμφορές και λύπες. Τέτοιες κακές στιγμές στην ιστορία ενός έθνους λειτουργούν ως το σημείο αναδιοργάνωσης των εθνικών αναμνήσεων, και απαιτούν κοινή προσπάθεια και θυσίες για το μέλλον. Η συνεχής έκκληση προς το έθνος ως «ιερής αγελάδας» που πρέπει να διατηρηθεί ανέπαφη ό,τι κι αν γίνει, αναφέρεται στην πλασματική σύγχρονη Ελλάδα που κατασκευάστηκε από την εμφάνιση του έθνους-κράτους. Ακόμη περισσότερο, η εκδοχή της ελληνικότητας στην οποίο καλούμαστε να υποβληθούμε, είναι, υπό την κυβέρνηση συνασπισμού με την ΝΔ στην ηγεσία, μια νέα έκδοση στην νεοφιλελεύθερη εποχή της Ελλάδας του Ελληνο-χριστιανισμού. Η σύλληψη του «Γέροντα Παστίτισου», ενός χρήστη του facebook, λόγω του νόμου κατά της βλασφημίας, που χρησιμοποίησε τη σελίδα του για να σατιρίσει τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό˙ και επιπλέον, η ταπεινωτική μεταχείριση και ο βασανισμός των 15 συλληφθέντων αντιφασιστών από τις δυνάμεις ασφαλείας, σε αντιδιαστολή με την ήπια μεταχείριση, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και συνένοχη στάση απέναντι σε ρατσιστικά εγκλήματα και φασίστες, σε συνδυασμό με την επιχείρηση «Ξένιος Δίας» σε όλη την Ελλάδα, ώστε να φυλακιστούν επ ‘αόριστον οι μετανάστες χωρίς χαρτιά, μαζί με το επιχείρημα της «σιωπηλής πλειοψηφίας» (στην Ελλάδα θα μπορούσε να μεταφραστεί ως νοικοκυραίοι), σκιαγραφούν την εικόνα του εθνικά διαμορφωμένου πολίτη του 21ου αιώνα.
Ευρωκεντρικές σκοπιμότητες νομιμοποίησαν τη λεηλασία του παρελθόντος της Ελλάδας και τώρα μια νέα έκδοση της ίδιας ιστορίας προσπαθεί να νομιμοποιήσει την πραγματική λεηλασία της χώρας. Παραμένοντας στην Ευρώπη εξασφαλίζεται η αρχέγονη Ελληνική ενότητα της χώρας, και η Ελλάδα παραμένει στο φαντασιακό χώρο της «δύσης», ενώ την ίδια στιγμή δίνεται ελπίδα για τη διατήρηση του πολιτικού μηχανισμού. Στην πραγματικότητα, ο συγκεκριμένος πολιτικός μηχανισμός θα ήταν αδύνατος χωρίς την δυτική υποστήριξη και εξάρτηση. Αυτό είναι που ο κ. Δένδιας, Υπουργός Δημόσιας Τάξης, δηλώνει ρητά όταν αναφωνεί ότι «ή θα σωθούμε όλοι ή κανείς μας», αυτή είναι προφανώς η «υπαρξιακή αγωνία» του και των συναδέλφων του, και όχι των Ελλήνων γενικά. Αυτό που πραγματικά φοβάται είναι η σίγουρη πολιτική εξάλειψή του με την «υποτιθέμενη» απόσυρση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού η ύπαρξή του εξαρτάται απόλυτα από τη στήριξη της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. Υπενθυμίζοντάς μας ακόμη φορά ότι το σκάφος είναι έτοιμο να βυθιστεί με εμάς επάνω, δεν ξεχνά ποτέ να κατηγορεί εκείνους που φέρουν την ευθύνη, σ’ αυτή την περίπτωση τους ναυπηγούς, οι οποίοι σύμφωνα με τον υπουργό «μας» είναι εξτρεμιστές που διαταράσσουν την προσπάθεια που γίνεται. Αυτές είναι οι θορυβώδεις μάζες, οι «τεμπέληδες» που δε θέλουν καμία αλλαγή στη ζωή τους, ο γνωστός εσωτερικός εχθρός, γενικώς η αριστερά, γιατί συνεχίζει δηλώνοντας τη λύπη του για τους αριστερούς και κομμουνιστές βουλευτές που υποστήριξαν τον αγώνα των εργαζομένων.
Κάποιος πρέπει να υπενθυμίσει στους ιστορικά αδαείς ότι οι μεταφυσικές ή μεσσιανικές αφαιρέσεις δεν πείθουν τους άνεργους και τους πεινασμένους. Ο πρώτη μεσσιανική, αλυτρωτική αφήγηση, η «Μεγάλη Ιδέα», αναπτύχθηκε στην Ελλάδα κατά τον 19ο αιώνα, και κατέληξε με την αναγκαστική μετανάστευση σχεδόν ενάμισι εκατομμυρίου μικρασιατών ελληνόφωνων ορθόδοξων πληθυσμών. Ενώ, η δεύτερη αφήγηση, ήρθε ως υπόσχεση της προόδου και της ανάπτυξης, που θα μας κάνουν αντάξιους της ιστορίας μας στην Ευρώπη. Από την δεκαετία του ενενήντα αυτή η συζήτηση έχει επηρεαστεί ιδιαίτερα από την νεοφιλελεύθερη ατζέντα, και οργανώνεται, όπως αναφέρει ο Χαμηλάκης (2007), με την αναζήτηση της άλλης σύγχρονης «Ελληνικής Ιδέας», των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αλλά μετά την σημερινή πτώχευση και την συμφωνία της τρόικας κανείς δεν θα έκανε σκόπιμα θυσίες με βάση αυτή τη σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα». Το στείρο όραμα της Ελλάδας άδειο από πολιτισμική χρονικότητα δεν μπορεί πια να είναι η βάση για την αναδιοργάνωση της χώρας. Συμβολικές κινήσεις, όπως η «εισβολή» των εργαζομένων των ναυπηγείων στην αυλή του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, πριν από λίγες μέρες, για να δείξουν τον αποτροπιασμό τους για την εξαθλίωση τους, και η διακοπή της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη το 2011, κατά τη διάρκεια των εορτασμών για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο απεικονίζουν το βαθμό στον οποίο οι ενοποιητικές εθνικές αφηγήσεις δεν είναι σε θέση να ελέγξουν τις μάζες. Το όραμα, αν υπάρχει, που η κυβέρνηση προσφέρει στο λαό της Ελλάδας, δεν μπορεί να γίνει η βάση για την επιθυμία της συνέχισης της κοινής ζωή του έθνους. Γι ‘αυτό ο κ. Δένδιας ακούγεται παράλογος όταν μιλάει σαν να μην υπάρχει κρίση. Όταν το κράτος δεν έχει καμία εξουσία, παραδομένο στους διεθνείς οργανισμούς, τότε ακούγεται εντελώς παράλογο να περιμένεις από τους ανθρώπους να σε σώσουν ενώ σώζουν τους εαυτούς τους – το πιο πιθανό είναι ότι θα προτιμούσαν να μην σωθούν, μόνο και μόνο για να έχουν την ευχαρίστηση να σε καταστρέψουν.
1) Renan, Ernest (1993) What is a nation? in Nation and Narration eds Hommi K. Bhabba Routledge, London and New York
2) Hamilakis, Yannis (2007) The Nation and Its Ruins: Antiquity, Archeology and National Imagination in Greece, Oxford University Press, New York

Ιουλία Γιοβάνη
Phd Candidate at the Centre for Cultural Studies
Goldsmiths College
University of London

Οι Έλληνες εθελοντές Aντιφασίστες στον Ισπανικό εμφύλιο

Πηγή: Eagainst.com

Στις 17 Ιούλη του 1936 μια ομάδα φασιστών αξιωματικών που βρισκόταν στο Ισπανικό Μαρόκο, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Σέγκουι, στασίασε και κατέλυσε τις νόμιμες αρχές της δημοκρατίας που είχαν βγει από τις εκλογές του Φλεβάρη του ίδιου χρόνου. Αυτή ήταν και η αρχή του φασιστικού πραξικοπήματος που απλώθηκε με ταχύτητα αστραπής σ’ ολόκληρη τη χώρα κι αιματοκύλισε τον Ισπανικό λαό για τρία σχεδόν χρόνια.

Το φασιστικό αυτό πραξικόπημα δεν ήταν αποτέλεσμα μιας πρόχειρης συνωμοσίας. Ήταν ένα πολύ καλά μελετημένο κι οργανωμένο πραξικόπημα που το καθοδηγούσε μια ομάδα από έμπειρους στρατηγούς, γνωστούς για τις συμπάθειες τους στο χιτλερικό καθεστώς και τις φασιστικές τους πεποιθήσεις, ανάμεσα στους οποίους ήταν κι ο Φραγκίσκο Φράνκο, που έγινε αρχηγός τους. Είχε γερά στηρίγματα στην αστική τάξη της χώρας, στους μεγάλους γαιοκτήμονες και (σε ποιούς άλλους;) στον κλήρο. Φασιστικές οργανώσεις όπως η φάλλαγα, οι καρλιστές και άλλες, δρούσαν σχεδόν νόμιμα συνθέτοντας το παρακράτος της χώρας, και διαβρώνοντας ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Είχε, ακόμη,την υποστήριξη των φασιστικών καθεστώτων του εξωτερικού και αποτέλεσε μια ανοιχτή και καλά οργανωμένη επίθεση ενάντια στην Δημοκρατική Ισπανία που, για πρώτη φορά στην ιστορία της, κυβερνιόταν απ’ όλα, χωρίς εξαίρεση, τα δημοκρατικά κόμματα, επίθεση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν μια πρόβα για τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο που ακολούθησε μετά.

Τα φασιστικά σχέδια όμως δεν πέτυχαν απόλυτα. Και δεν πέτυχαν χάρη στην αυτοθυσια του Ισπανικού λαού και πάνω απ’ όλα της Ισπανικής εργατικής τάξης. Από την πρώτη στιγμή της φασιστικής επίθεσης μια γιγάντια λαϊκή κινητοποίηση αγκάλιασε ολόκληρη τη χώρα. Τεράστιες διαδηλώσεις έγιναν στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, τη Βαλένθια και σ’ άλλες μεγάλες πόλεις με την κραυγή “θέλουμε όπλα”. Ο τακτικός στρατός της Δημοκρατίας σχεδόν διαλύθηκε γιατί πάνω από το 80% των αξιωματικών του πέρασε με τους φασίστες. Αλλά από τα λαϊκά στρώματα των πόλεων και της υπαίθρου ένας άλλος στρατός άρχισε να σχηματίζεται. Ήταν ο καινούργιος στρατός της Ισπανικής Δημοκρατίας που πάνω από 32 μήνες αντιμετώπισε με ηρωισμό της φασιστικές ορδές. Έτσι, η πρόβλεψη του Φράνκο και της κλίκας του πως όλα θα τελειώσουν μέσα σε λίγες μέρες, διαψεύστηκε παταγωδώς. Ύστερα από τις πρώτες τους επιτυχίες κι αφού ο δημοκρατικός λαός άρχισε ν’ ανασυντάσσεται και να περνά στην αντεπίθεση, η κατάσταση των πραξικοπηματιών άρχισε να γίνεται κρίσιμη. Οι περιοχές που είχαν καταλάβει στην μητροπολιτική Ισπανία κινδύνευαν από ώρα σε ώρα. Από τη δύσκολη αυτή θέση οι φασίστες σώθηκαν χάρη σε δύο παράγοντες

α)Στην άμεση βοήθεια των φασιστικών καθεστώτων της Γερμανίας και της Ιταλίας. Οι δύο δικτάτορες έδωσαν στους φασίστες του Φράνκο 1.650 αεροπλάνα, 1.150 τανκς και τεθωρακισμένα, 2.630 κανόνια, 8.800 βαριά κι ελαφριά πολυβόλα, 1.430 όλμους, πάνω από μισό εκατομμύριο τουφέκια, τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών και 250.000 στρατιώτες, αξιωματικούς και τεχνικούς συμβούλους

β)Στην “ουδέτερη” στάση των αστικών δημοκρατιών της Ευρώπης και της Αμερικής. Οι κυβερνήσεις της Αμερικής, της Γαλλίας και της Αγγλίας, ακολούθησαν την υποκριτική πολιτική της “μη επέμβασης” που στην ουσία σήμαινε αναγνώριση και ενίσχυση του φρανκικού καθεστώτος

Η αλληλεγγύη των λαών
Αλλά αν ο Ισπανικός λαός στις πιο τραγικές στιγμές της ιστορίας του εγκαταλείφθηκε από τους εξουσιαστές του “ελεύθερου” κόσμου, δεν εγκαταλείφθηκε από τους δημοκρατικούς λαούς της γης. Στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και σε πολλές άλλες πόλεις του κόσμου άρχισαν να σχηματίζονται επιτροπές αλληλεγγύης προς το λαό της Ισπανικής Δημοκρατίας. Χρηματικά ποσά συγκεντρώνονται από εράνους με τα οποία αγοράζονται και στέλνονται τρόφιμα, φάρμακα και όπλα. Από τη μια άκρη του κόσμου έως την άλλη, όλοι οι άνθρωποι που μέσα τους έκαιγε το ιδανικό της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στρέψανε με κατανόηση τα βλέμματα τους και πρόσφεραν την αλληλεγγύη τους στους αγωνιζόμενους Ισπανούς.

Στο κάλεσμα εθελοντικής στήριξης στο μέτωπο του ένοπλου αγώνα του Ισπανικού λαού ανταποκρίθηκαν χιλιάδες πολίτες από τη Σοβιετική Ένωση, τις ΗΠΑ, τον Καναδά , την Κούβα, την Αργεντινή, τα Βαλκάνια, την Κεντρική Ευρώπη, την Αγγλία, τη Γαλλία, και πολλές άλλες χώρες του κόσμου. Βιομηχανικοί εργάτες, δάσκαλοι, αγρότες, ναυτεργάτες, ανθρακωρύχοι, γιατροί, μηχανικοί, δημοσιογράφοι, φοιτητές, άντρες και γυναίκες, απλοί άνθρωποι στρατολογήθηκαν εθελοντικά στο πλάι των ισπανών αγωνιστών. Αναρχικοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές και απλοί δημοκράτες, συνολικά 53.000 άνθρωποι από 53 εθνικότητες πήραν τα όπλα και πολέμησαν στην Ισπανία, με μεγαλύτερη σε αναλογία τη συμμετοχή των Γάλλων (8.000). Οι μονάδες που συγκρότησαν οι εθελοντές πήραν το όνομα “Διεθνείς Ταξιαρχίες”.

Στις αρχές του Νοέμβρη του 1936, η πρώτη συγκροτημένη ταξιαρχία, η 11η (που αποτελούνταν από τα τάγματα α)“Εντγκαρ Αντρε”, β)“Κομμούνα Παρισιού και γ)“Ντομπρόφκυ”) έφτασε στο Μέτωπο της Μαδρίτης κι έπιασε θέσεις στα πιο επικίνδυνα σημεία. “Λαέ της Ισπανίας”, έλεγε μια προκήρυξη των εθελοντών, “ήρθαμε να σε βοηθήσουμε και να υπερασπίσουμε την πρωτεύουσα σου σα να ήταν η πρωτεύουσα του καθενός μας. Η τιμή σου είναι και δική μας τιμή. Ο αγώνας σου είναι και αγώνας μας”. Και πραγματικά, κράτησαν το λόγο τους. Ο στρατός των φασιστών δεν μπόρεσε από τότε να κάνει ούτε ένα βήμα στο μέτωπο της Μαδρίτης.

Η πορεία των Διεθνών Ταξιαρχιών σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, είναι η ίδια η πορεία του δημοκρατικού στρατού της Ισπανίας. Όχι μονάχα στη Μαδρίτη, αλλά και σ’ όλα τα μέτωπα, Γκουανταλαχάρα, Σαραγόσα, Μπρουνέτο, Έβρο κλπ, συνέδραμαν σημαντικά στους αγώνες του Ισπανικού λαού, γράφοντας με το αίμα τους μερικές από τις λαμπρότερες σελίδες του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος.

Εθελοντές από την Ελλάδα

Στην Ελλάδα, κάτω από τις συνθήκες που δημιούργησε η δικτατορία του Μεταξά, οι δυσκολίες και τα εμπόδια ήταν πολλά και μεγάλα. Στο μικρό διάστημα που μεσολάβησε από το πραξικόπημα του Φράνκο έως τη δικτατορία Μεταξά (17 Ιουλίου – 4η Αυγούστου), τα πράγματα φάνηκαν κάπως εύκολα για την αποστολή εθελοντών. Γι’ αυτό και αυτοί που προσφέρθηκαν αρχικά ξεπέρασαν τις 2.000.Μετά την 4η Αυγούστου, όμως, όλα αυτά ματαιώθηκαν. Οι νόμιμοι δρόμοι έκλεισαν, τα διαβατήρια των αριστερών κόπηκαν, από όσους φυσικά δεν συνελήφθησαν. Έμειναν μόνο οι παράνομοι δρόμοι προς το εξωτερικό, αλλά κι αυτοί ήταν εξαιρετικά επικίνδυνοι. Ωστόσο, παρά τους κινδύνους, υπήρξαν άνθρωποι που βρήκαν τον τρόπο να βγουν από τα σύνορα κι από εκεί να πάρουν το δρόμο για την Ισπανία. Προορισμός των εθελοντών ήταν αρχικά η Μασσαλία, όπου θα πήγαιναν δήθεν να δουλέψουν σαν εργάτες στα εκεί εργοστάσια. Μόλις έφταναν εκεί, ερχόντουσαν σε επαφή με την ελληνική οργάνωση της Μασσαλίας-που την αποτελούσαν κυρίως ναυτεργάτες- και μεταφέρονταν στην Ισπανία.

Ο εθελοντής μαχητής Στέφανος Τσερμέγκας γράφει:
“την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1937 ξεμπαρκάραμε στο λιμάνι της Χάβρης, στη Γαλλία, απ’ όπου θα περνούσαμε στην Ισπανία. Ήταν η ώρα 10 το πρωϊ.Μπήκαμε στο τελωνείο για να μας κάνουν έλεγχο στις βαλίτσες μας. Η σκηνή που ακολούθησε θα μου μείνει αξέχαστη. Όταν οι Γάλλοι τελωνειακοί υπάλληλοι που άνοιξαν τις βαλίτσες μας είδαν πως ήταν γεμάτες στρατιωτικά εφόδια με στολές, μπαλάσκες, παγούρια, κι άλλα διάφορα στρατιωτικά είδη, όλοι τους ξέσπασαν σ’ ένα παραλήρημα ενθουσιασμού. Σήκωσαν ψηλά τη γροθιά τους και μας χαιρέτιζαν επί πολλήν ώρα με τον καθιερωμένο εκείνη την εποχή ισπανικό αντιφασιστικό χαιρετισμό “ΝΟ ΠΑΣΑΡΑΝ”..”

Και ο Π.Αϊβατζής, που ήταν από τους πρώτους εθελοντές:
“…Η πρώτη ομάδα από Έλληνες εθελοντές, ξεκινήσαμε μαζί με μερικές εκατοντάδες αντιφασίστες από άλλες χώρες, τον Οκτώβρη του 1936, από την Γαλλία για την Ισπανία”

Επίσης, αρκετοί Έλληνες της διασποράς, κυρίως από τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, συμμετείχαν στις Διεθνείς Ταξιαρχίες. Σ΄ένα βιβλίο που είναι γραμμένο για τη 15η Διεθνή Ταξιαρχία κι εκδόθηκε στη Μαδρίτη το 1937, ένα ολόκληρο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στους Έλληνες εθελοντές της Αμερικής. Εκεί τονίζεται η διπλή σημασία της προσφοράς τους:“η πάλη τους δεν ήταν μονάχα πάλη για τη Δημοκρατική Ισπανία, αλλά και για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην ίδια τους τη χώρα”.Στην Κύπρο, παρ’ όλο που οι Άγλλοι απαγόρευσαν τον έρανο για την Ισπανία στο νησί, οι Κύπριοι κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν από τις πόλεις και τα χωριά αρκετά χρήματα, με την πρώτη δόση που στάλθηκε το 1937 να ξεπερνά τις 4.000 λίρες. Περισσότεροι από 60 Κύπριοι από την Αγγλία και την Αμερική μετέβησαν στην Ισπανία για ν’ αγωνιστούν.

Ο αριθμός των Ελήνων εθελοντών δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί με ακρίβεια, καθώς οι συνθήκες που επικρατούσαν στη χώρα δεν έδιναν τη δυνατότητα για μια σχετική καταγραφή. Κατά προσέγγιση, λοιπόν ο Π.Αϊβάζης (βλ. “Αυγή” 12.10.75) τους υπολογίζει σε 300. Ο Γιάννης Καμπίτης (εθελοντής) δίνει τον αριθμό των 290. Ο ιστορικός Καρανικόλας (“Ριζοσπάστης 5.10.75) δίνει τον αριθμό των 400. Τον ίδιο αριθμό δίνει κι η κυπριακή εφημερίδα “Χαραυγή” (βλ. 2.11.75). Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι Έλληνες εθελοντές ήταν εργάτες. Κι από αυτούς πάλι, ένας μεγάλος αριθμός, σχεδόν οι μισοί, ναυτεργάτες. Πολιτικά, οι περισσότεροι από τους Έλληνες εθελοντές ανήκαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ υπήρχε και μια ομάδα ελλήνων αναρχικών που έδρασε βασικά στην περιοχή της Βαρκελώνης, όπου οι Ισπανοί αναρχικοί συγκέντρωναν το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης τους. Δεν έγινε ποτέ γνωστό αν ανάμεσα στους Έλληνες εθελοντές συμμετείχαν και γυναίκες είτε σαν μαχήτριες είτε σε άλλες βοηθητικές υπηρεσίες, όπως ήταν γυναίκες από άλλες χώρες.

Η δράση των ελλήνων εθελοντών στην Ισπανία

Το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων εθελοντών πολέμησε από τις αρχές του 1937 στις γραμμές της 15η Διεθνούς Ταξιαρχίας και ιδιαίτερα στο βαλκανικό τάγμα “Γ.Δημητρώφ”. Αλλά ήταν σκορπισμένοι σ’όλους τους λόχους. Με το πέρασμα του καιρού, στα μέσα του 1937, συγκροτήθηκε ελληνικός λόχος, διοικητής του οποίου ανέλαβε ο Γιάννης Παντελιάς, ξυλουργός, με το ψευδώνυμο Γιάννης Μαργαρίτης, υποδιοικητής ο Αναγνώστης Δεληγιάννης, καπνεργάτης,με το ψευδώνυμο Γιάννης Σιγανός και πολιτικός επίτροπος ο Κυριάκος Στεφόπουλος, σιδηροδρομικός, με το ψευδώνυμο Δημήτρης Πέρρος. Στο λόχο δόθηκε το όνομα “Ρήγας Φεραίος”, το όνομα δηλαδή του μεγάλου οραματιστή της Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Για κάποιο διάστημα ο λόχος ονομαζόταν και “Ζαχαριάδης”. Πάντως, πολλοί Έλληνες παρέμειναν στις μονάδες στις οποίες αγωνίζονταν και δεν μετατάχθησαν στον ελληνικό λόχο.

Ο ελληνικός λόχος, μέρος της 15ης Διεθνούς Ταξιαρχίας, συμμετείχε στη μάχη του Μπρουνέτ, όπου αποτέλεσε τη δύναμη κρούσης και κατέλαβε τη μικρή πόλη Βιλιανουέβα-ντε-λα-Κανιάντα, έπειτα από τρεις εβδομάδες μάχης. Οι απώλειες της ταξιαρχίας ήταν τεράστιες, καθώς χάθηκαν σχεδόν οι μισοί αγωνιστές. Οι απώλειες των Ελλήνων δεν κατορθώθηκε να εξακριβωθούν, όμως αν λάβουμε υπόψη μας γενικά εκείνες της ταξιαρχίας, θα πρέπει να ήταν αρκετές. Ανάμεσα στους σκοτωμένους είναι ο κύπριος Αχιλλέας Κανάρης, τότε 35 ετών και ο Χιώτης Δημήτρης Ραπίτης, που σύμφωνα με τον συμπολεμιστή του Κώστα Μακρινό έπεσε μαχόμενος πάνω στο πολυβόλο του, καλύπτοντας την υποχώρηση των μαχητών της μονάδας του.

Άλλη μάχη του ελληνικού λόχου ήταν αυτή στο Μπελσίτ, όπου στόχος ήταν η κατάληψη της Σαραγόσα, που την κατείχαν οι φασίστες. Η επίθεση άρχισε στις 24 Αυγούστου με πρώτο στόχο το Μπελσίτ, μια μικρή αλλά καλά οχυρωμένη πόλη. Σε μια από τις αντεπιθέσεις των φασιστών, το τάγμα Δημητρώφ και ιδιαίτερα ο ελληνικός λόχος έπαθαν πανωλεθρία.Στη μάχη αυτή σκοτώθηκε και ο διοικητής του λόχου Παντελιάς, όπως κι ο πολιτικός επίτροπος Στεφόπουλος, που άφησαν τη ζωή τους πάνω στα πολυβόλα, περικυκλωμένοι από στρατιώτες του Φράνκο.Διοικητής του λόχου ανέλαβε τότε ο υποδιοικητής Δεληγιάννης που με όσους αγωνιστές έμειναν όρθιοι, συνέχισαν τις μάχες με αυταπάρνηση και ηρωϊσμό “υπερασπιζόμενοι όχι μόνο τη δημοκρατία της Ισπανίας, αλλά με την πεποίθηση ότι μαχόμενοι υπεράσπιζαν τη δημοκρατία όλου του κόσμου, μα και της πατρίδας τους”. Ύστερα από σκληρές μάχες, το Μπελσίτ καταλήφθηκε οριστικά στις 8 Σεπτέβρη.

Ο ελληνικός λόχος, επίσης, συμμετείχε στην κατάληψη της περιοχής Τερουέλ το Δεκέβρη του 1937. Μάλιστα, ένας από τους πρώτους που μπήκαν στην πόλη της Τερουέλ ήταν ο Έλληνας αξιωματικός τανκίστας Μηνάς Θωμαίδης, από τον Ποντο. Στις αρχές του Μάρτη του 1938, οι φασίστες ύστερα από σφοδρό αεροπορικό βομβαρδισμό (παραχώρηση των ναζί στους φασίστες), επιτέθηκαν στο μέτωπο της Αραγώνας. Τα δημοκρατικά στρατεύματα, καταπονημένα από τις συνεχείς μάχες και χωρίς πολεμικό υλικό πια, άρχισαν να υποχωρούν. Η 15η Διεθνής Ταξιαρχίας ήταν κι η τελευταία αντιφασιστική μονάδα που εγκατέλειψε συντεταγμένα την ερειπωμένη πολιτεία με μεγάλες, όμως, απώλειες. Τουλάχιστον 11 Κύπριοι έχασαν τη ζωή τους, ενώ δύο Έλληνες αγωνιστές πιάστηκαν αιχμάλωτοι και εκτελέστηκαν επί τόπου διότι, σύμφωνα με δραπετεύσαντες, αρνήθηκαν να φωνάξουν “ζήτω ο στρατηγός Φράνκο”.Στην περιχοχή της Καντέσας, οι Έλληνες σκοτωμένοι ξεπερνάνε τους 20, ενώ οι τραυματίες είναι δεκάδες.

Προς τιμήν των Ελλήνων αγωνιστών των Διεθνών Ταξιαρχιών, έγινε εκδήλωση στη Βαρκελώνη, όπου πήρχαν μέρος όχι μόνο οι Έληνες αντιφασίστες, που βρίσκονταν εκεί, τραυματίες οι περισσότεροι, αλλά κι αρκετοί ναυτικοί που είχαν έρθει στο λιμάνι με εφόδια για την Δημοκρατική Ισπανία. Ο υπεύθυνος Ισπανός στην προφώνηση του είπε μεταξύ άλλων:
“…Στο πρόσωπο σας βλέπουμε τη ζωντανή δημοκρατική αντιφασιστική Ελλάδα που αγωνίζεται ενάντια στον κοινό μας εχθρό, το φασισμό, για τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία και την προκοπή των λαών μας…”

Η αποχώρηση

“…ο αποχαιρετισμός στους ήρωες των Διεθνών Ταξιαρχιών, παρά τη γιορτινή ατμόσφαιρα στην οποία έγινε ήταν ψυχρός και μελαγχολικός. Η καρδιά γέμιζε πίκρα βλέποντας εκείνους τους ήρωες να περνούν στη μεγάλη “αβενιάδα” της Βαρκελώνης που είχε οργανωθεί ο λαϊκός αποχαιρετισμός. Σκεφτόμασταν την τύχη μας και την τύχη αυτών των ανθρώπων, που πολλοί δεν μπορούσαν να γυρίσουν στις χώρες τους, γιατί εκεί επικρατούσε ο φασισμός. Ήταν ήρωες σημαδεμένοι με τη συμμετοχή τους στον πόλεμο της Ισπανίας, που η διπλωματία της μη επέμβασης τους έβαζε υπό κατηγορία σαν λεπρούς, τους καταδίωκε, τους παρέδιδε στην αστυνομική παραφροσύνη, τους έκλεινε σε ειδικά στρατόπεδα παραδίνοντας τους τελικά στον Χίτλερ και τον Μουσολίνι”
(βλ.”Απομνημονεύματα της Πασιωνάρια” Αυγή, 25.5.63)

Και ήταν στ’ αλήθεια αρκετοί εκείνοι που δεν είχαν που να πάνε. Κι ανάμεσα τους, οι Έλληνες, όσοι μείνανε ζωντανοί. Εξαίρεση αποτελέσανε οι Έλληνες της Αμερικής και της Αγγλίας που ξαναγύρισαν εκεί. Οι υπόλοιποι μείνανε στην Ισπανία μέχρι το τέλος και πέρασαν στο γαλλικό έδαφος μετά την κατάρρευση, αφού πρώτα δώσανε μαζί με τους Ισπανούς αντιφασίστες τις τελευταίες μάχες στην Καταλωνία, δίνοντας έτσι την δυνατότητα σε εκατοντάδες χιλιάδες γυναικόπεδα και τραυματίες να περάσουν τα σύνορα.

Από τα στοιχεία που κατορθώθηκε να συγκεντρωθούν, τα γνωστά ονόματα των Ελλήνων που σκοτώθηκαν στο ισπανικό εμφύλιο πόλεμο είναι 53, από τους οποίους 2 αγνοούμενοι. Απ’ ότι φαίνεται, όμως, ξεπερνούν τους 100. Οι Έλληνες νεκροί αντιφασίστες είναι οι πρωτοπόροι στις εκατοντάδες χιλιάδες των αγωνιστών που σκοτώθηκαν στη συνέχεια στα βουνά, στις πόλεις και στα εκτελεστικά αποσπάσματα, πολεμώντας τον ντόπιο και διεθνή φασισμό.

Πηγή: Μ.Παλαιολογοπούλου, Ελληνες αντιφασίστες εθελοντές στον Ισπανικό εμφύλιο Πόλεμο, Αθήνα 1979

Έλληνες εθελοντές στην Ισπανία

  Οι φωτογραφίες ̟προέρχονται από ειδικό λεύκωμα που κυκλοφόρησε στη Ν.Υόρκη το 1938 ο εκεί Σύλλογος Ελλήνων .
Αφιερωμένο στους Έλληνες εθελοντές για την Δημοκρατική Ισπανία .

Έλληνες εθελονταί εις την Ισπανία.

ΤΟ ΛΕΥΚΩΜΑ αυτό εκδίδεται προς τιμήν των Ελλήνων εθελοντών του Δημοκρατικού στρατού της Ισπανίας και ιδιαιτέρως των Ελληνοαμερικανών εθελοντών. Είναι μια - ελάχιστη ανταπόδοσις της τιμής και της ηθικής υπηρεσίας που προσέδωσε στο έθνος μας η ηρωική διαγωγή των Ελλήνων αυτών.

Μέσω του λευκώματος θα γνωρισθούν καλύτερα στον Ελληνισμόν ομαδικώς, ως ένας όμιλος αντιπροσωπευτικός του έθνους μας και του αγώνος εναντίον του φασισμού. Το λεύκωμα περιλαμβάνει όσας προσωπογραφίας είχαμε. Και το λεύκωμα θα είναι αναμνηστικό εκείνων που τους έλαχε ο κλήρος της υπέρτατης θυσίας κι ανδρικά και ελεύθερα έδωσαν την ζωή για την ελευθερία.
Υπάρχουν περίπου πεντακόσιοι Έλληνες εθελονταί στον Ισπανικό δημοκρατικό στρατό.

Βρίσκονται σχεδόν όλοι στην Διεθνή Μεραρχία, έκτος μεμονωμένων περιπτώσεων που είναι σε άλλα σώματα του Ισπανικού στρατού ιδίως τεχνικά. Η πλειοψηφία των τώρα είναι στο Τάγμα του Λίνκολν, των Αμερικανών εθελοντών όπου τελευταίως συμπεριελήφθη κι' ό λόχος «Νίκος Ζαχαριάδης» εξ ολοκλήρου Ελληνικός, ένας από τους καλύτερα γυμνασμένους και ικανούς λόχους της μεραρχίας.
Οι εθελοντές προέρχονται από όλον τον κόσμο, την Γαλλία, Αγγλία, Αφρική, Κύπρο, Δωδεκάνησο και την Μεταξική Ελλάδα ακόμη, παρά τα μέτρα του Μεταξά. Μάλιστα από την Ελλάδα ήρθαν κι αξιωματικοί του Ελληνικού στρατού, αντιφασίστες, που υπηρετούν τώρα με τους βαθμούς τους στην πρώτη γραμμή. Υπάρχουν κι' άλλοι Έλληνες αξιωματικοί, όπως θα ιδήτε στο λεύκωμα που πήγαν απλοί εθελονταί χωρίς καμιά πολεμική πείρα ή μόνο πείρα στρατιώτου, αλλά με την ανδρεία, την νοημοσύνη και την ικανότητα τους πήραν τα γαλόνια στο πεδίο της μάχης.

Μεγάλος αριθμός των εθελοντών πήγαν από δω, την Αμερική, από τις τάξεις μας, των Ελλήνων μετανα­στών. Μερικοί είναι από την νέα γενεά, γεννημένοι εδώ. Το Ελληνικό πνεύμα βρήκε ευκαιρία να εκδηλωθή, να δείξη ότι επιζή και στην νέα γενεά.
Ο αριθμός των Ελλήνων εθελοντών είναι ίσως δυσανάλογος προς τον Ελληνικό πληθυσμό εν συγκρίσει με τους εθελοντάς από άλλα έθνη. Ίσως ναι, ίσως όχι. Δεν υπάρχουν ακριβείς στατιστικαί. Αλλά ελπίζουμε να είναι, γιατί πρέπει να είναι. Γιατί κανένα άλλο έθνος δεν έχει τέτοιο κολοσσιαίον όγκο υποχρεώσεων και προσδοκιών να εκπληρώση όπως το δικό μας.



Ελληνοαμερικανοί Εθελοντές από τη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ.



ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΣΕΡΜΕΓΚΑΣ: Ελληνοαμερικανός εθελοντής, κατάγεται από την Ικαρία.



Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ: Από την Κυρήνεια της Κύπρου.



Ν. ΣΚΕΠΑΣ: Ελληνοαμερικανός εθελοντής από την Ν. Υόρκη. Κατάγεται από την Εύβοια.



ΓΚΡΕΚΟ ΤΙΤΟ: Έλληνας εθελοντής από τη Μασσαλία, μαχητής στις τάξεις του λόχου «Νίκος Ζαχαριάδης».



ΜΗΝΑΣ ΘΩΜΑΙΔΗΣ: Ελληνοαμερικανός εθελοντής.



ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΩΚΟΣ: Ελληνοαμερικανός, μέλος του «Σπάρτακου» Ν. Υόρκης κατάγεται από τις Σπέτσες.



ΝΙΚΟΣ ΑΒΡΑΜ1ΔΗΣ: Εθελοντής στην Ισπανία.



ΛΟΥΗΣ ΙΙΡΙΟΒΟΛΟΣ: Ελληνοαμερικανός εθελοντής. Κατάγεται από το Γαλαξείδι.



ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΦΛΩΡΟΣ Έλληνας εθελοντής στο Δημοκρατικό στρατό της Ισπανίας, με στολή τσολιά.



Ι. ΑΙΒΑΛΗΣ: Εθελοντής από τη Λυών της Γαλλίας.



ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΑΪΣΗΣ: Ελληνοαμερικανός εθελοντής, μέλος του «Σπαρτάκου» Ν.Υ. κατάγεται από την Άνδρο.



ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΣ; Ελληνοαμερικανός εθελοντής από το Σπρίγκφιλδ Μασαχουσέτης



ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ Από τη Λυών της Γαλλίας.



ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΗΣ. Μέλος του «Σπάρτακου» Ν. Υόρκης. Κατάγεται από την Πάρο.



ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ: Ελληνοαμερικανός εθελοντής από την ανατολική πλευρά της Ν. Υόρκης.



ΚΩΣΤΑΣ ΚΕΛΕΠΕΚΗΣ: Εθελοντής στην Ισπανία.



ΜΠΙΛ NIK: Κύπριος εθελοντής από τη Ν.Υόρκη.



Κύπριοι εθελοντές: Αντ. Μιχαηλίδης και Ιάκωβος Κούμουλος. Ο πρώτος μέλος του συμβουλίου της Παγκυπριακής αδελφότητος Νέας Υόρκης και ο δεύτερος δραστήριο μέλος του ελληνικού τμήματος της οργανώσεως των ανέργων «Γουώρκερς Αλλάϊανς». Στη μέση ένας Ισπανός στρατιώτης.



Όμιλος Ελλήνων εθελοντών στην Ισπανία. 1) Δ. Σακαρέλος, 2) Γιάννης Σιγανός, 3) Κ. Σαμαράς, 4) Γιάννης Βώκος, 5) Γεώργιος Παπακώστας, 6) Γιάννης Καραγιάννης, 7) Π. Μιχαηλίδης.



Ομάδα Ελλήνων εθελοντών σε ώρα αναπαύσεως, κάπου στο Ισπανικό μέτωπο



Ελληνοαμερικανοί εθελοντές. Στη σειρά, Π. Μιχαηλίόης από τη Φιλαδέλφεια, Λούης Πριόβολος, Στέφανος Τσερμέγκας και Α.Καραγιάννης (καθιστός). Και οι τρεις από τη Νέα Υόρκη.



ΣΠΥΡΟΣ ΓΕΟΡΓΑΚΟΣ: Μέλος τον Τμήματος της Ναυτεργατικής Ενώσεως Ελλάδος Ν. Υόρκης. Κατάγεται από την Κεφαλλονιά.






Ομάδα Κυπρίων εθελοντών. Στη σειρά, ο Μπιλ Νικ, ο λοχαγός Νικολαΐδης, ο Σακαλής με το «Εμπρός», ο Ανδρέας Μιλτιάδου και ο Θεοδούλου. Όλοι από τη Νέα Υόρκη.



Ο υπολοχαγός Ν. ΠΑΠΠΑΣ και ο Γ. ΠΗΤΕΡ (ΓΕΩΡΓΑΛΗΣ). Ο πρώτος από τη Ν. Υόρκη και. ο δεύτερος από το Μακήσπορτ, νεαροί Ελληνοαμερικανοί εθελοντές του λαϊκού στρατού Ισπανίας.



Από τον ελληνικό λόχο «Ζαχαριάδη» στην Ισπανία.



Ο Ε. Αϊδαζής αριστερά και ο Ευάγγελος Σεργίου από τη Λυών της Γαλλίας σε στρατιωτικό νοσοκομείο.

Εκ μέρους της ολιγαρχίας ανακοινώνεται

Πηγή : Eagainst.com

Εμείς, η οικονομική, πολιτική και κοινωνική ελίτ αυτής της χώρας, πήραμε την απόφαση να απευθυνθούμε στην ελληνική κοινωνία, χωρίς τη διαμεσολάβηση των τηλεοπτικών (και μη) υπαλλήλων μας ώστε να καταστήσουμε σαφείς τις προθέσεις μας, αλλά και να υποδείξουμε στον κάθε έναν από εσάς την πρέπουσα συμπεριφορά απέναντι στην υπό διαμόρφωση νέα κατάσταση. Η ελληνική κυβέρνηση υπό την αρχηγία του Αντώνη του Σαμαρά σάς έχει ήδη ενημερώσει για την κατεύθυνση που είστε αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να ακολουθήσετε, μειώνοντας το βιοτικό σας επίπεδο τόσο ώστε η ελληνική αγορά να ανοίξει σε επενδυτές, που προς το παρόν απολαμβάνουν τον εργοδοτικό παράδεισο της Ινδίας, της Κίνας, της Ινδονησίας και άλλων αναπτυσσόμενων χωρών… Παράλληλα, η δημοκρατία οφείλει να αυτοπεριοριστεί, ώστε να αποφευχθούν κοινωνικές αναταράξεις που, όπως επανειλημμένως σας έχουμε προειδοποιήσει, μόνο ζημιά μπορούν να προκαλέσουν στη διεθνή εικόνα της χώρας, στον τουρισμό και την οικονομία της.
Ως γνωστόν, έχουμε διδαχθεί από το μάθημα της Lehman Brothers, που αφού αφέθηκε να χρεοκοπήσει συμπαρέσυρε μαζί της την παγκόσμια οικονομία. Έτσι, η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί να επιτρέψει ένα νέο κραχ του καπιταλισμού, με ανυπολόγιστες συνέπειες στα χρηματιστήρια ολόκληρου του πλανήτη. Οι ζημιές των ελληνικών τραπεζών, καθώς και διαφόρων μελών της άρχουσας ελίτ της χώρας, οφείλουν να συνεχίσουν να κοινωνικοποιούνται, για το καλό της κοινωνίας φυσικά, που θα βρισκόταν μπροστά σε έναν τοίχο φτώχειας και απελπισίας σε περίπτωση που οι εργοδότες εγκατέλειπαν τα εργοστάσια, οι διευθυντές τους υπαλλήλους τους, οι πολιτικοί τους ψηφοφόρους τους, οι μεγαλογαιοκτήμονες τους εργαζόμενους αγρότες τους, οι νταβατζήδες τις πουτάνες τους. Αυτόν ακριβώς τον κύκλο της εκμετάλλευσης θέλουμε να προασπίσουμε, τον οποίο όλοι σας θεωρείτε, και ορθώς, τόσο απαραίτητο ώστε να συνεχίσετε να ζήσετε ήσυχα, μακριά από τις ιστορικές ευθύνες που εμείς αναλάβαμε για χάρη σας.
Πληροφορούμαστε, με μεγάλη μας λύπη, πως αρκετά συνδικάτα εργαζομένων θέτουν επί τάπητος την πρόταση για μια πανελλαδική απεργία διαρκείας, μιμούμενοι προφανώς τους Ινδονήσιους που ξεκίνησαν χθες γενική απεργία διαρκείας και παρέλυσαν 80 βιομηχανικά πάρκα, σε 12 επαρχίες της χώρας, με 100% συμμετοχή. Σας ενημερώνουμε, λοιπόν, πως σε μια τέτοια περίπτωση, η ολιγαρχία δεν θα μείνει αδρανής. Ήδη έχουμε ξεκινήσει να οργανώνουμε τις Μονάδες Αποπροσανατολισμού στους δρόμους, χρηματοδοτώντας και προβάλλοντας εντέχνως νεοναζιστικές συμμορίες που μπορούν να λειτουργήσουν απεργοσπαστικά, όπως το έχουν κάνει οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι αλλά και οι ίδιοι πολλάκις στο παρελθόν στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Σας γνωστοποιούμε, επίσης, πως δεν θα διστάσουμε να απολύσουμε όποιον τολμήσει να απεργήσει στον ιδιωτικό τομέα• άλλωστε έχουμε φροντίσει ώστε ενάμιση εκατομμύριο πολίτες να περιμένουν στην άκρη, νηστικοί και πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για μια δουλίτσα.
Σάς καλούμε να απομονώσετε, με τη συνδρομή της ελληνικής αστυνομίας, όλα εκείνα τα περιθωριακά στοιχεία που τολμούν να αμφισβητούν τον καπιταλισμό, τις μεθόδους επιβολής αλλά και τον ίδιο τον Νεοφιλελευθερισμό, και συνεχίζουν να αντιστέκονται στην Κρατική καταστολή. Σας καλούμε, επίσης, να διαλύσετε τις επικίνδυνα αυξανόμενες λαϊκές συνελεύσεις, τις καταλήψεις και τα στέκια που προτάσσουν την πολιτική δράση έξω από τους αναγνωρισμένους από το Κράτος, νόμιμους πολιτικούς φορείς που αποτελούν τα κόμματα, και να απομονώσετε όλους εκείνους που ξεφεύγουν από τον εγκεκριμένο λαϊκισμό και τον ξύλινο λόγο.
Να απαγορευθούν έννοιες και προτάγματα όπως αυτά της κοινωνικής απελευθέρωσης, της συλλογικής και ατομικής αυτονομίας, της αυτοοργάνωσης, της ελευθερίας και να περιοριστούν οι δημόσιες συζητήσεις σε ζητήματα όπως η «λίστα Λανγκάρντ», το «πρόβλημα της μετανάστευσης», το έθνος και οι ευεργέτες του, το αν είναι δυνατό ή όχι ένα πραξικόπημα, το ποιός διακωμώδησε τις προφητείες του Γέροντος Παϊσίου και άλλα φλέγοντα ζητήματα που αφορούν την Πατρίδα.
Να θυμάστε πως αν η ολιγαρχία έχει κέρδη, θα μοιραστεί ένα μέρος τους με τους καταναλωτές ώστε να αυξήσει τα κέρδη. Μπορεί να περνάτε μια καμπή ανασφάλειας και εξαθλίωσης, μην ξεχνάτε όμως ποτέ πως κάποτε, ίσως να καταφέρετε να γίνετε κι εσείς αστοί, εξουσιαστές και εκμεταλλευτές.
Γκρινιάξτε, ασχοληθείτε με θεωρίες συνωμοσίας, ψάλλετε τον εθνικό ύμνο ή τη «Υπερμάχω Στρατηγώ» ή κανένα σκυλάδικο αν προτιμάτε (γιατί σάς παραχωρούμε το «δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου» – αρκεί να μην πείτε τίποτα άλλο).
"Εμείς είμαστε εδώ για εσάς
Εξαιτίας σας και μόνο και, βέβαια,
Μόνο για εμάς
Αλλά είναι μυστικό…"

Οι απαρχές του νεοφιλελεύθερου λόγου

Σημαίνουσα αφετηρία για την διάδοση της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας μπορεί να χαρακτηριστεί το 1944 όταν και εκδόθηκε το βιβλίο του Friedrich Hayek: The Road to Serfdom (ο Δρόμος της Θυσίας), το οποίο υπήρξε σε πολύ γενικές γραμμές ένας λύβελος κατά της κενρικής εξουσίας και του κεντρικού κρατικού σχεδιασμού. Η επιρροή που άσκησε το έργο του Hayek, δημιούργησε γύρω του έναν κύκλο σημαίνοντων ακαδημαϊκών (όπως τον Μίλτον Φρίντμαν και τον Λούντβιχ Φον Μίζες), ο οποίος συνετέλεσε την ίδρυση της Εταιρείας Μον Πελερέν[i]. Η απαρχή του νεοφιλελεύθερου λόγου μπορεί να εντοπισθεί στην Ιδρυτική Διακήρυξη της Εταιρείας η οποία αναφέρει τα εξής:

«Οι κεντρικές αξίες του πολιτισμού κινδυνεύουν. Σε μεγάλες εκτάσεις της γήινης επιφάνειας οι ουσιώδεις συνθήκες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας έχουν ήδη εξαφανιστεί. Σε άλλες βρίσκονται υπό συνεχή απειλή από την ανάπτυξη των σύγχρονων τάσεων της πολιτικής. Η θέση του ατόμου και της αυτοπροαίρετης ομάδας σταδιακά υπονομεύεται από την επέκταση της αυθαίρετης εξουσίας. Ακόμη και το πιο πολύτιμο απόκτημα του Δυτικού Ανθρώπου, η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, απειλείται από την εξάπλωση ιδεολογιών οι οποίες, ενώ διεκδικούν το προνόμιο της ανοχής όταν είναι μειοψηφικές, επιδιώκουν απλώς να κατοχυρώσουν μία θέση εξουσίας από την οποία μπορούν να καταπνίγουν και να αφανίζουν όλες τις άλλες απόψεις εκτός από τη δική τους.

Η ομάδα πρεσβεύει ότι αυτές οι εξελίξεις υποδαυλίστηκαν από την ανάπτυξη μιας άποψης για την ιστορία η οποία αρνείται όλα τα απόλυτα ηθικά κριτήρια και από την ανάπτυξη θεωριών που αμφισβητούν το επιθυμητό του κράτους δικαίου. Πρεσβεύει περαιτέρω ότι υποδαυλίστηκαν από την υποχώρηση της πίστης στην ατομική ιδιοκτησία και στην ανταγωνιστική αγορά· διότι χωρίς τη διάχυτη δύναμη και πρωτοβουλία που σχετίζονται με αυτούς τους θεσμούς, είναι δύσκολο να φανταστούμε μία κοινωνία στην οποία μπορεί να διατηρηθεί πραγματικά η ελευθερία[ii]».

Η έννοια της ελευθερίας αποτελεί τον ιδεολογικό «πολιορκητικό κριό» της ιδρυτικής διακήρυξης της Εταιρείας Μον Πελερέν. Στην ιδρυτική διακήρυξη εμφανίζεται τρείς φορές σε σύνολο 189 λέξεων, και η μόνη έννοια που αντιπαραβάλλεται ποσοτικά είναι αυτή της εξουσίας με συχνότητα δύο λέξεων. Παρά ταύτα η ελευθερία επιφορτίζεται και συμπλέει με συνεπακόλουθες ιδεολογικές εκφάνσεις όπως την θέση του ατόμου και της αυτοπροαίρετης ομάδας και κυριότερα με την ατομική ιδιοκτησία και την ανταγωνιστική αγορά. Ενώ, κατά αυτόν τον τρόπο η ελευθερία αποτελεί το κύριο ιδεολογικό πρόσταγμα, για να επιτευχθεί θα πρέπει να υποχωρήσουν οι πολιτικές τάσεις της εξουσίας οι οποίες καταπνίγουν και υποδαυλίζουν την ιδιωτική πρωτοβουλία και περιορίζουν την ελευθερία του ατόμου. Το κράτος θα πρέπει να μειωθεί και να δώσει χώρο για την ελεύθερη αυτορρύθμιση της αγοραίας οικονομίας (μέσω της πρωτοβουλίας της ανταγωνιστικής αγοράς).

Παρατηρούμε ότι από το λίκνο της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας οι βασικοί εκφερόμενοι λόγοι και ρητορικές διατηρούν τον ίδιο βασικό κορμό: η ελευθερία του ατόμου και της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας (αυτοπροαίρετη ομάδα) που κατοχυρώνονται από το «ύψιστο» δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας θα πρέπει να είναι το μέγιστο μέλημα των κοινωνικοπολιτικών ρυθμίσεων, και η κεντρική εξουσία θα πρέπει να υποχωρήσει ώστε να επιτευχθεί η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη.

Στο έργο του Hayek – The Road to Serfdom κύριοι ρητορικοί άξονες υπήρξαν η ανάγκη για τον περιορισμό της κεντρικής κρατικής εξουσίας και του κεντρικά οργανωμένου κρατικού σχεδιασμού. Η ελεύθερη αγορά αποτελεί το μέσο για την κοινωνική ευημερία καθώς δημιουργεί μία ‘αυθόρμητη ευταξία’ συντελώντας σε ένα δημόσιο όφελος μέσω της επιδίωξης του ατομικού συμφέροντος. Η κοινωνική δικαιοσύνη θα πρέπει να υποδαυλίζεται από την δικαιοσύνη της αγοράς, καθώς τα εισοδήματα των πλουσιότερων δεν θα πρέπει να ‘καταχράζονται’ με σκοπό την αναδιανομή αφήνοντας τους φτωχούς εξαρτημένους από ένα γραφειοκρατικό και πατερναλιστικό κράτος πρόνοιας. Ενώ μία εκτενής ανάλυση του συγκεκριμένου έργου θα αποτελούσε μία αυτούσια και έτερη ερευνητική προσπάθεια, αξίζει να επικεντρωθούμε σε ένα κομμάτι της επιχειρηματολογίας του Hayek κατά του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας και της κοινωνικής πολιτικής καθώς δείχνει μία σημαντική όψη της νεοφιλελεύθερης ρητορικής. Ένα χαρακτηριστικό χωρίο είναι το εξής:

« Δεν είναι δύσκολο να δούμε ποιες θα είναι οι επιπτώσεις όταν η δημοκρατία αρχίζει από το ζήτημα του σχεδιασμού, το οποίο στην εκτέλεσή του απαιτεί εκτενέστερη συμφωνία από αυτή που πραγματικά υπάρχει. Οι άνθρωποι ενδέχεται να έχουν συμφωνήσει με την υιοθέτηση ενός συστήματος κατευθυνόμενης οικονομίας επειδή έχουν πειστεί ότι αυτή θα οδηγήσει σε μεγάλη ευημερία. Κατά τις συζητήσεις που γίνονται με σκοπό να ληφθεί μία απόφαση, ο όρος σχεδιασμός μπορεί να έχει περιγραφτεί με όρους όπως είναι «κοινή ευημερία», που όμως έτσι το μόνο που κάνουν είναι να αποκρύπτουν την απουσία πραγματικής συμφωνίας για το σκοπό του σχεδιασμού.........Οι επιπτώσεις στους ανθρώπους που έχουν συμφωνήσει ότι πρέπει να υπάρχει ένα κεντρικό σχέδιο χωρίς να έχουν συμφωνήσει τους στόχους του σχεδίου, μοιάζουν με μία ομάδα ανθρώπων που έχουν δεσμευτεί για ένα κοινό ταξίδι χωρίς να έχουν συμφωνήσει τον προορισμό του ταξιδιού. Ως αποτέλεσμα, μπορεί όλοι να είναι υποχρεωμένοι να κάνουν ένα ταξίδι το οποίο, τελικά, οι περισσότεροι δεν το θέλουν[iii]».

Ο Hayek αντιτάσσεται σθεναρά στην διαδικασία του σχεδιασμού καθώς θεωρεί προβληματική την απόλυτη κοινή συναίνεση των ατόμων σε πολύ βασικούς άξονες του. Η ανισορροπία αυτή «διατρέχει» όλα τα στάδια του σχεδιασμού:από την απόφαση για τον σχεδιασμό (κοινός σκοπός), τον μηχανισμό μέσω του οποίου θα διενεργηθεί (κοινοί στόχοι) , μέχρι την κυβερνητική δραστηριότητα ( αποφάσεις εκτελεστικής εξουσίας).

Η συμφωνία των ατόμων μπορεί, σύμφωνα με τον Hayek, να υπάρξει κατά την απόφαση για την υιοθέτηση ενός μηχανισμού για την πραγματοποίηση ενός σχεδίου, αλλά παράλληλα τα ίδια άτομα φαίνεται να έχουν αντικρουόμενες ιδέες για τον κοινό σκοπό του.

Η «κοινή ευημερία» μέσω του κρατικού παρεμβατισμού και σχεδιασμού είναι για τον Χάγιεκ μία ουτοπία, καθώς αποκρύπεται η έννοια της συναίνεσης, και η τελευταία δεν μπορεί ποτέ πραγματικά να οικοδομηθεί και να επιτευχθεί.

Έτσι, υπό μία πρωταρχικότερη ανάλυση, ο μελετητής επισημαίνει ότι η διαφαινόμενη συναίνεση για τον σχεδιασμό ενός προγράμματος μπορεί να υποκρύπτει την «αληθινή ασυμφωνία» για τους στόχους του σχεδίου, και η εν γένει δυνατότητα επίτευξης της κοινωνικής ευημερίας έχει μικρές πιθανότητες μέσω της κρατικής παρέμβασης και σχεδιασμού.

---

[i] Χάρβεϊ Ντεϊβιντ: «Νεοφιλελευθερισμός – Ιστορία και Παρόν», Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα, 2007.

[ii] Βλέπε σχετικά http ://www.montpelerin.org/aboutmps.htm1 στο Χάρβεϊ Ντεϊβιντ: «Νεοφιλελευθερισμός – Ιστορία και Παρόν», Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα, 2007.

[iii] Friedrich A. Hayek: «Τhe Road to Serfdom», 1944 σελ. 61-62 όπως αναφέρεραι στο Gilbert N., Terrell P: «Dimensions of Social Welfare Policy», Pearson New York, 21.

 

 http://andounis.blogspot.gr