ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Η κρίση φέρνει μεγα-κέρδη

Πηγή: Άρης Χατζηστεφάνου - info-war.gr

Κατά 92 δισεκατομμύρια δολάρια αυξήθηκαν τα καθαρά έσοδά των 400 πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη, φτάνοντας τα 4.1 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αθροιστικά η «αξία» τους ξεπερνά το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της Γερμανίας.

Το φετινό ρεκόρ των «πρωταθλητών» της οικονομίας της αγοράς οφείλεται βέβαια στις πρωτοφανείς παρεμβάσεις κυβερνήσεων και των λεγόμενων «ανεξάρτητων» κεντρικών τραπεζών, οι οποίες καταφέρνουν να αποσοβούν τις όλο και αυξανόμενες αρρυθμίες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος – πάντα σε βάρος των φορολογούμενων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από την έναρξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-2008 οι περιουσίες των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη έχουν σχεδόν διπλασιαστεί. Η πορεία αυτή αντικατοπτρίζεται και στους δείκτες των μεγαλύτερων χρηματιστηρίων με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Ντάου Τζόουνς ο οποίος έφτασε για πρώτη φορά στην ιστορία του στις 18.000 μονάδες, παρά την ισχνή ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας και τα βαριά σύννεφα που εξακολουθούν να καλύπτουν την ευρωπαϊκή και την ιαπωνική οικονομία.

Ιστορίες από την αρχαία Ελλάδα (για τα χρέη)...

1. Σεισάχθεια: Η πρώτη διαγραφή χρέους! Αθήνα, 594 π.Χ. Πριν το Σόλωνα στην Αθήνα ίσχυε ο θεσμός της υποδούλωσης για χρέη. Ο πολίτης που δεν μπορούσε να ξεπληρώσει το δανειστή του έχανε την ελευθερία του Με τη σεισάχθεια που σημαίνει ουσιαστικά «αποτίναξη βαρών» κι εντασσόταν στα μέτρα επανόρθωσης του Σόλωνα καταργούνταν τα χρέη των ιδιωτών προς τους ιδιώτες και το Δημόσιο, καταργήθηκε ο δανεισμός με εγγύηση το «σώμα» του δανειολήπτη και των μελών της οικογένειάς του, ενώ απελευθερώθηκαν  όσοι Αθηναίοι είχαν γίνει δούλοι λόγω χρεών στην Αθήνα κι επαναφέρθηκαν στην πόλη όσοι είχαν μεταπωληθεί στο εξωτερικό.
2. Η πρώτη χρεωκοπία στον κόσμο! Δήλος, 454 π.Χ., ενώ η περίφημη  Αθηναϊκή συμμαχία είχε ανασυσταθεί, 13 πόλεις-κράτη προχώρησαν σε δανεισμό από το Ναό της Δήλου. Δέκα από αυτές στη συνέχεια δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους και προχώρησαν σε στάση πληρωμών, την πρώτη στην παγκόσμια ιστορία! Οι δυο δεν μπόρεσαν τελικά να τα αποπληρώσουν, ενώ οι υπόλοιπες οκτώ ζήτησαν αυτό που σήμερα αποκαλείται επαναδιαπραγμάτευση χρέους. 
Οι αρχαίοι Έλληνες ως έμποροι αναγνώριζαν αυτό που αποκαλείται συνυπευθυνότητα χρέους, δηλαδή ότι ο δανειστής πρέπει να αναλαμβάνει μερίδιο του ρίσκου αν κάτι πάει στραβά. Άρα η στάση πληρωμών στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν άγνωστο φαινόμενο.Μετά από αυτό ο Περικλής μετέφερε το ταμείο της Συμμαχίας στην Ακρόπολη της Αθήνας και οι αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο από την Αθήνα και ο φόρος οριζόταν από την Εκκλησία του Δήμου

3. Η πρώτη καταγεγραμμένη δημόσια δανειακή πράξη! Το 431π.Χ., ξεσπάει ο Πελοποννησιακός Πόλεμος και οι κυβερνώντες της Σπάρτης και πολλών άλλων συμμαχικών τους πόλεων-κρατών, ελλείψει χρημάτων, δανείστηκαν άτοκα πόρους από τις αποταμιεύσεις των ιερών της Ολυμπίας και των Δελφών, που προορίζονταν θεωρητικά για τις τελετές και τη συντήρηση των ιερών χώρων.
4. Η πρώτη τρόικα! Η Αθήνα, το αντίπαλο στρατόπεδο, που σταδιακά καταστρεφόταν από τον Πελοποννησιακό πόλεμο, δανείστηκε από τους ναούς. Από το 426 π.Χ. μέχρι το 422 π.Χ. συνήψε τρία δάνεια με τους ιερείς των ναών της Αθηνάς Πολιάδος, της Αθηνάς Νίκης και της Αρτέμιδος, έπειτα από ιερά άλλων περιοχών και από το λαό που τον παρότρυναν οι υπεύθυνοι της πόλης να τους δανείσει τους πόρους του, προσφέροντας ως αντάλλαγμα κάθε είδους τιμές.
5. Ο Διονύσιος των Συρακουσών διαγράφει το χρέος του με υποτίμηση! Ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος, όταν δεν κατάφερε να μαζέψει χρήματα από άλλες πόλεις-κράτη, έδωσε διαταγή να του παραδώσουν οι Συρακούσιοι όλα τα χρήματά τους με την απειλή της θανατικής ποινής. Μόλις συγκέντρωσε όλα τα χρήματα μετέτρεψε τις δραχμές σε δίδραχμα και τους τα επέστρεψε κανονικά, μόνο που πλέον άξιζαν το μισό. Με τα υπόλοιπα μισά που κράτησε ξόφλησε τα χρέη του και κατάφερε να εξαφανίσει τα δημοσιονομικά προβλήματά του.
Tότε, ο σοφός Σόλωνας έκανε υπέρ του Λαού τη σεισάχθεια!
Σήμερα, δυστυχώς, κυβερνούν ηγετίδια, οσφυοκάμπτες και πράκτορες των ξένων οικονομικών ιμπεριαλιστών, που κατάντησαν την Ελλάδα «αποικία χρέους» και τους Έλληνες δουλοπαροίκους!
Έως πότε θα τους ανεχόμαστε;
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς!
Δημήτριος Ν. Πάνου.
Δικηγόρος - Πολιτειολόγος

Η εφεύρεση του καπιταλισμού: Πώς οι αυτάρκεις αγρότες έγιναν μισθωτοί σκλάβοι της βιομηχανίας

Μετάφραση από filmsforaction.org
Του Yasha Levine
child labor

“…όλοι εκτός από τους χαζούς γνωρίζουν ότι οι κατώτερες τάξεις πρέπει να παραμείνουν φτωχές, αλλιώς δεν θα εκβιομηχανιστούν ποτέ.»

— Arthur Young,1771

Η δημοφιλής οικονομική σοφία λέει ότι ο καπιταλισμός ισούται με ελευθερία και ελεύθερες κοινωνίες, σωστά; Αν υποπτεύεστε ότι αυτή η λογική μπάζει νερά, θα σας πρότεινα ένα βιβλίο που λέγεται Η Εφεύρεση Του Καπιταλισμού (The Invention of Capitalism), που το έχει γράψει ένας οικονομικός ιστορικός, με το όνομα Μάικλ Πέρελμαν, ο οποίος έχει εξοριστεί σε ένα μικρό κολλέγιο στην επαρχιωτική Καλιφόρνια, λόγω της έλλειψης συμπάθειας του προς την ελεύθερη αγορά. Ο Πέρελμαν έχει χρησιμοποιήσει ποιοτικά το χρόνο του στην εξορία, ψάχνοντας τα έργα και την αλληλογραφία του Άνταμ Σμιθ και των συγχρόνων του για να γράψει μια ιστορία για την δημιουργία του καπιταλισμού πέρα από το επιφανειακό παραμύθι του «Πλούτου των Εθνών», κατευθείαν από την πηγή, αφήνοντας τον αναγνώστη να διαβάσει τα ίδια τα λόγια των πρώιμων καπιταλιστών, οικονομολόγων, φιλοσόφων, κληρικών και κρατικών αξιωματούχων. Και δεν είναι όμορφα.

the invention of capitalism

Ένα πράγμα που καθιστούν σαφές τα ιστορικά αρχεία, είναι ότι ο Άνταμ Σμιθ και οι φίλοι του του laissez-faire ήταν κρυφο-κρατιστές, οι οποίοι χρειάζονταν σκληρές κυβερνητικές πολιτικές για να μπορέσουν να μετατρέψουν με τη βία τους Εγγλέζους αγρότες σε μια καπιταλιστική εργατική δύναμη, πρόθυμη να αποδεχθεί τη μισθωτή σκλαβιά.

Ο Φράνσις Χάτσεσον, από τον οποίον ο Άνταμ Σμιθ έμαθε τα πάντα για την αξία της φυσικής ελευθερίας, έγραψε: «είναι το μεγάλο σχέδιο των αστικών νόμων να ενδυναμώσουν με πολιτικές κυρώσεις τους πολλούς νόμους της φύσης…Η μάζα πρέπει να μάθει, και να δεσμευτεί από νόμους, για τον καλύτερο τρόπο να διεξάγει τις υποθέσεις της και να ασκεί τη μηχανική τέχνη.»

Ναι, αντίθετα με ότι μπορεί να έχετε μάθει, η μετάβαση σε μια καπιταλιστική κοινωνία δεν έγινε ούτε φυσικά ούτε ομαλά. Βλέπετε, οι Άγγλοι χωρικοί δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τον αγροτικό κοινοτικό τρόπο ζωής τους, να αφήσουν τη γη τους και να πάνε να δουλέψουν για μισθούς κάτω από το όριο της πείνας σε άθλια, επικίνδυνα εργοστάσια που έστηνε η καινούρια πλούσια τάξη των καπιταλιστών γαιοκτημόνων. Και για καλό λόγο. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Άνταμ Σμιθ για τους μισθούς της εποχής στη Σκωτία, ένας εργάτης εργοστασίου θα έπρεπε να δουλέψει περισσότερο από τρεις μέρες για να αγοράσει ένα ζευγάρι από βιομηχανικά φτιαγμένα παπούτσια. Αντίθετα θα μπορούσαν να φτιάξει τα δικά του παραδοσιακά παπούτσια με το δικό του δέρμα σε λίγες ώρες, και θα μπορούσε να περάσει την υπόλοιπη μέρα του πίνοντας μπύρες. Δεν είναι δύσκολη επιλογή, ε;

Αλλά για να δουλέψει ο καπιταλισμός, οι καπιταλιστές χρειάζονται μία δεξαμενή φτηνού πλεονασματικού εργατικού δυναμικού. Άρα τί πρέπει να κάνουμε; Να φωνάξουμε την Εθνική Φρουρά!

Έχοντας να αντιμετωπίσουν χωρικούς, που δεν ήθελαν να παίξουν το ρόλο του σκλάβου, φιλόσοφοι, οικονομολόγοι, πολιτικοί, ηθικολόγοι, και εξέχουσες επιχειρηματικές φιγούρες άρχισαν να επιχειρηματολογούν υπέρ της κυβερνητικής δράσης. Κατά τη διάρκεια των χρόνων, δημιούργησαν μια σειρά από νόμους και μέτρα, σχεδιασμένους έτσι ώστε να πιεστούν οι αγροτές έξω από το παλιό προς το καινούριο, καταστρέφοντας τα παραδοσιακά τους μέσα αυτάρκειας.

“Οι βάρβαρες πράξεις που σχετίζονται με την διαδικασία της αφαίρεσης από την πλειοψηφία του κόσμου των μέσων παραγωγής μπορεί να φαίνονται μακριά από τη φήμη του laissez-faire της κλασικής πολιτικής οικονομίας», λέει ο Πέρελμαν. «Στην πράξη, η αποστέρηση της πλειοψηφίας των μικροπαραγωγών από τα μέσα παραγωγής, και η κατασκευή του laissez-faire είναι στενά συνδεδεμένες, τόσο πολύ που ο Μαρξ, ή τουλάχιστον οι μεταφραστές του, ονομάτισαν αυτή την αλλοτρίωση των μαζών «πρωταρχική συσσώρευση«.

whip into shape

Ο Πέρελμαν περιγράφει τις πολλές διαφορετικές πολιτικές, μέσα από τις οποίες οι χωρικοί εκδιώχθηκαν από τη γη τους-από τη θέσπιση των νόμων που απαγόρευαν στους χωρικούς να κυνηγούν, στην καταστροφή της παραγωγικότητας με τον περιορισμό των ανθρώπων ταπεινής καταγωγής σε μικρότερα μερίδια γης-αλλά το πιο ενδιαφέρον μέρος του βιβλίου είναι εκεί που διαβάζεις τους συναδέλφους πρωτοκαπιταλιστές του Άνταμ Σμιθ να παραπονιούνται που οι αγρότες είναι τόσο ανεξάρτητοι και ζουν άνετα, ώστε δεν μπορεί να τους εκμεταλλευτεί κανείς κανονικά, και προσπαθούν να βρουν τρόπους, για να τους εξαναγκάσουν να αποδεχτούν τη ζωή της μισθωτής σκλαβιάς.

Αυτό το φυλλάδιο της εποχής δείχνει τη γενικότερη στάση απέναντι στους επιτυχημένους, αυτάρκεις αγρότες της επαρχίας:

Η απόκτηση μίας ή δύο αγελάδων, με ένα γουρούνι, και λίγες χήνες, φυσικά εξυψώνει τον χωρικό….Σουλατσάροντας πίσω από τα γελάδια του, αποκτά τη συνήθεια της νωχελικότητας. Ένα τέταρτο, μισή και σε περιπτώσεις ολόκληρες μέρες χάνονται ανεπαίσθητα. Η εργασία γίνεται αηδιαστική, η αποστροφή μεγαλώνει με την ανοχή. Και επιπρόσθετα η πώληση ενός μη απογαλακτισμένου μοσχαριού, ή γουρουνιού, παρέχει τα μέσα για πρόσθετη τεμπελιά.

Ενώ ένα άλλο φυλλάδιο έγραφε:

Ούτε εγώ μπορώ να συλλάβω μια μεγαλύτερη κατάρα για ένα σώμα ανθρώπων, από το να ριχτούν σε ένα μέρος γης, όπου τα μέσα παραγωγής για συντήρηση και διατροφή, είναι σε μεγάλο βαθμό, αυθόρμητα, και το κλίμα απαιτεί μικρή φροντίδα για ένδυση ή κάλυψη.

Ο Τζον Μπέλερς, ένας Κουακέρος «φιλάνθρωπος» και οικονομικός διανοητής είδε τους ανεξάρτητους χωρικούς σαν ένα εμπόδιο στο σχέδιο του να εξαναγκάσει τους φτωχούς ανθρώπους σε εργοστάσια-φυλακές, όπου θα ζούσαν, θα δούλευαν και θα παρήγαγαν ένα κέρδος της τάξης του 45% για τους αριστοκράτες ιδιοκτήτες:

“Τα Δάση μας και τα Κοινά μας Αγαθά (μετατρέποντας τους Φτωχούς που πέφτουν πάνω τους σε Ινδιάνους) είναι ένα εμπόδιο στη Βιομηχανία, και τρέφουν την Τεμπελιά και την Αυθάδεια.»

Ο Ντάνιελ Ντεφόε, ο συγγραφέας και έμπορος, σημείωσε ότι στα Σκωτικά Υψίπεδα «οι άνθρωποι ήταν εξαιρετικά καλά εξοπλισμένοι με προμήθειες…το κρέας ελαφιού υπερβολικά άφθονο, και όλες τις εποχές, νεαρό ή παλιό, το οποίο σκότωναν με τα όπλα όπου το έβρισκαν.»

Για τον Τόμας Πέναντ, ένα βοτανολόγο, αυτή η αυτάρκεια είχε καταστρέψει έναν κατά τα άλλα απολύτως καλό αγροτικό πληθυσμό:

“Οι τρόποι αυτών των ντόπιων μπορούν να περιγραφούν ως εξής:  νωχελικοί σε μεγάλο βαθμό, εκτός από την περίπτωση που ξεσηκώνονται για πόλεμο, ή άλλη ζωογονητική διασκέδαση.»

Αν το να έχεις γεμάτη κοιλιά και παραγωγική γη ήταν το πρόβλημα, τότε η λύση για να στρώσουν αυτοί οι άχρηστοι τεμπέληδες ήταν προφανής: διώξτε τους από τη γη τους και αφήστε τους να πεινάσουν.

Ο Άρθουρ Γιανγκ,ένας δημοφιλής συγγραφέας και οικονομικός διανοητής, που τον σεβόταν ο Τζον Στιούαρτ Μιλ, έγραφε το 1771: «όλοι παρεκτός από τους χαζούς γνωρίζουν ότι οι κατώτερες τάξεις πρέπει να κρατηθούν φτωχές, αλλιώς δεν θα εκβιομηχανιστούν ποτέ.» Ο σερ Γουίλιαμ Τεμπλ, πολιτικός και αφεντικό του Τζόναθαν Σουίφτ, συμφώνησε και πρότεινε ότι το φαγητό πρέπει να φορολογηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο για να αποτραπεί η εργατική τάξη από μια ζωή «τεμπελιάς και  ακολασίας».

Ο Τεμπλ επίσης ήταν υπέρ του να μπαίνουν τετράχρονα στη δουλειά των εργοστασίων, γράφοντας ότι «με αυτόν τον τρόπο, ελπίζουμε ότι η μελλοντική γενιά θα έχει συνηθίσει τόσο πολύ στη συνεχή εργασία, έτσι ώστε θα γίνει ευχάριστη και διασκεδαστική για αυτούς». Μερικοί έβρισκαν ότι τεσσάρων χρονών ήταν ήδη πολύ μεγάλα. Σύμφωνα με τον Πέρελμαν, «Ο Τζον Λοκ, συχνά θεωρούμενος σαν φιλόσοφος της ελευθερίας, υποστήριζε την έναρξη της εργασίας στην ώριμη ηλικία των τριών». Η παιδική εργασία επίσης ενθουσίαζε τον Ντεφόε, ο οποίο αγαλλιούσε με την προοπτική ότι «παιδιά στα τέσσερα ή στα πέντε χρόνια θα μπορούσαν να κερδίζουν το ψωμί τους.» Αλλά αυτό μας βγάζει εκτός θέματος…

Χαρούμενα πρόσωπα παραγωγικότητας…

Ακόμα και ο Ντέβιντ Χιουμ, αυτός ο μεγάλος ανθρωπιστής, εξήρε την φτώχεια και την πείνα σαν θετικές εμπειρίες για τις κατώτερες τάξεις, και ακόμα κατηγορούσε ότι για την «φτώχεια» της Γαλλίας έφταιγε ο καλός της καιρός και το γόνιμο έδαφος :

“‘Παρατηρείται πάντα στα χρόνια της έλλειψης, αν δεν είναι ακραία, ότι οι φτωχοί δουλεύουν περισσότερο, και πραγματικά ζουν καλύτερα.»

Ο αιδεσιμότατος Τζόσεφ Τάουνσεντ πίστευε ότι ο περιορισμός στην τροφή ήταν η σωστή μέθοδος:

“[Άμεσος] νομικός εξαναγκασμός [στην εργασία]… αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα, βία και φασαρία…ενώ η πείνα ασκεί  ειρηνική, σιωπηλή, αδιαμαρτύρητη πίεση, αλλά σαν το πιο φυσικό κίνητρο στη βιομηχανία καλεί τα πιο  δυνατά μέτρα εξώθησης…Η πείνα δαμάζει και τα πιο τρομερά ζώα, τους μαθαίνει κοσμιότητα και πολιτισμό, υπακοή και υποταγή ακόμα και τους πιο βάρβαρους, τους πιο ξεροκέφαλους, και τους πιο διεστραμμένους.»

Ο Πάτρικ Καχούν, ένας έμπορος που έστησε την πρώτη ιδιωτική «αποτρεπτική αστυνομική δύναμη» στην Αγγλία, για να αποτρέπει τους εργάτες της αποβάθρας, από το να συμπληρώνουν τους πενιχρούς μισθούς τους με κλεμμένα αγαθά, μας δίνει την πιο διαυγή εξήγηση στο πως η πείνα και η φτώχεια συνδέονται με την παραγωγικότητα και την δημιουργία πλούτου:

Η πείνα είναι εκείνη η κατάσταση και η συνθήκη στην οποία το άτομο δεν έχει αποθηκευμένο πλεόνασμα εργασίας, ή με άλλα λόγια, δεν έχει ιδιοκτησία ή μέσα συντήρησης, αλλά μόνο το παραγόμενο προϊόν που αποδίδει συνεχώς η βιομηχανία στα διάφορα επαγγέλματα της κοινωνίας. Η πείνα είναι λοιπόν ένα σημαντικό και αναπόσπαστο συστατικό της κοινωνίας, χωρίς το οποίο έθνη και κοινωνίες δεν θα υπήρχαν σε πολιτισμένη κατάσταση. Είναι ο κλήρος του ανθρώπου. Είναι η πηγή του πλούτου, αφού χωρίς τη φτώχεια, δεν θα υπήρχε εργασία: δεν θα υπήρχαν πλούτη, λεπτότητα, άνεση, και κανένα κέρδος για αυτούς που κατέχουν πλούτο.

Η περίληψη του Καχούν είναι τόσο ακριβής, που πρέπει να επαναληφθεί. Γιατί ότι ήταν αληθινό για τους Εγγλέζους χωρικούς είναι ακόμα αλήθεια για εμάς:

“Η πείνα είναι λοιπόν ένα σημαντικό και αναπόσπαστο συστατικό της κοινωνίας…Είναι η πηγή του πλούτου, αφού χωρίς τη φτώχεια, δεν θα υπήρχε εργασία: δεν θα υπήρχαν πλούτη, λεπτότητα, άνεση, και κανένα κέρδος για αυτούς που κατέχουν πλούτο».

Μετάφραση : La Scapigliata

Μικρούλης σύνδεσμος: http://wp.me/p1lzKi-B0

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Η ιδεολογική αναπηρία του φόβου

Beever1 
Από τη στιγμή που αυτή η κυβέρνηση της ακροδεξιάς και των αγορών αναγκάστηκε να οδηγηθεί στις κάλπες, ήταν ξεκάθαρο πως η προεκλογική περίοδος που θα ακολουθήσει θα είναι η πιο σκληρή των τελευταίων δεκαετιών. Η επίθεση Άδωνι στον Λαζόπουλο ως «ισχυρότερου εκπροσώπου της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» κατά Μαυρουδή, έδωσε το στίγμα των τριών εβδομάδων που θα ακολουθήσουν. Έδωσε παράλληλα και μια γεύση των μέσων τα οποία θα χρησιμοποιήσουν απερχόμενη για να χτυπήσουν συνειδήσεις και θυμικό στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ.


Μετά από δυόμιση χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από την ανίερη συμμαχία των τεράτων του παρελθόντος, ο προεκλογικός τους τόνος αποκαλύπτει τη γύμνια της πολιτικής τους. Το γεγονός πως η προεκλογική τους προμετωπίδα, καθώς και τα μετόπισθεν βασίζονται στον τρόμο που σκορπούν οι εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, αποτυπώνει το μέγεθος του κοινωνικού συμφέροντος κυβερνητικού τους έργου.
Που είναι μηδενικό.
Οι καθημερινές ιστορίες που συναντά ο καθένας μας στους χώρους δουλειάς, στις τράπεζες, τις δημόσιες υπηρεσίες αλλά ακόμα και εντός οικογενειακής σκέπης δείχνουν το μέγεθος της μιντιακής τραγωδίας που συντελείται στη χώρα.
Εργαζόμενοι βγαίνουν στη σύνταξη και τα -πρώην- αφεντικά τους συμβουλεύουν να σηκώσουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες και να τα βάλουν κάτω από το στρώμα.
Τραπεζίτες πουλάνε εκδούλευση σε φουσκωμένους λογαριασμούς, συστήνοντάς τους να βγάλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό.
Οι πιο «αδύναμη κρίκοι» απέναντι στο «κουτί που τα ξέρει όλα», οι ηλικιωμένοι, αγωνιούν και ταράζουν τα νεότερα μέλη των οικογενειών τους με το φόβο πως θα χάσουν τις συντάξεις τους και τους κομμουνιστές που έρχονται να πάρουν τις περιουσίες.
Ιστορίες καθημερινής τρέλας που εκτυλίσσονται καθημερινά σε μια πλατεία, ένα λεωφορείο, σε κάποιο ψιλικατζίδικο, σε μια δημόσια υπηρεσία, σε κάποιο συνοικιακό καφενείο ή ένα οικογενειακό κυριακάτικο γεύμα.
Ο φόβος είναι διάχυτος.
Η όποια αντιπαράθεση πλέον στην κοινωνία έχει μεταβληθεί σε ένα είδος ερωταπαντήσεων και αποριών. Με τη μία πλευρά να εκφράζει μύχιους ή τηλεοπτικούς φόβους που δεν αφορούν την τάξη της, και τον αντίλογο να πασχίζει να δώσει απαντήσεις που να προσπαθούν να επαναφέρουν την αξιοπρέπεια και τη δικαιοσύνη στο επίκεντρο της όποιας λύσης, μπλέκοντας πολλές φορές την ελπίδα με την πραγματικότητα.
Ποιος όμως απαγορεύει την ελπίδα;
Ποιος ορίζει το εφικτό και το ανέφικτο όταν η διεκδίκηση είναι δημοκρατική και κοινωνικά δίκαιη;
Ξέρω φίλοι μου. Οι αγορές ορίζουν θα μου πείτε. Το ξέρω.
Οι αγορές όμως δεν ζούνε. Οι αγορές δεν αναπνέουν. Οι αγορές δεν πεινάνε.
Οι αγορές είναι ένα συνονθύλευμα υπεύθυνων επενδυτών, αδίστακτων κερδοσκόπων, πανίσχυρων εκμεταλλευτών, ποικίλων ειδών αρπακτικών και σαρκοφάγων
Και σας ρωτώ φίλοι μου.
Εάν οι αγορές είναι αυτός ο αιμοδιψής Φρανκεστάιν, η ύπαρξη και μόνο του οποίου αναγκάζει τους λαούς να το υπηρετούν, ποιος ο λόγος στην κεφαλή της αντίστασής μας να μη βρίσκονται δυνάμεις που προτάσσουν αναχώματα στις επιθέσεις που το τέρας μας κάνει μέσα στη νύχτα, με βροχή και με χαλάζι και πολλές φορές πισώπλατα;
Ο φόβος λοιπόν θα είναι παρών. Και όχι μόνο μέχρι το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου που θα μπει ταφόπλακα στο δικομματικό σκουπιδαριό που οδήγησε τη χώρα σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση.
Ο φόβος θα παραμείνει επειδή η πηγή του είναι αυτοί που παρείχαν τα οχήματα στον δικομματισμό που σήμερα αργοπεθαίνει.
Και επειδή η γύμνια της «πολιτικής» τους που θα αποκαλυφθεί, όταν τα χθεσινά αφεντικά τους θα στήνουν με τα ίδια τους τα χέρια τα εμπόδια στην επόμενη κυβέρνηση, δεν θα είναι αρκετή για να νικήσει τον φόβο, η ελπίδα είναι το μόνο αντίδοτο που μπορεί να τον μουδιάσει, να τον αδρανοποιήσει και τέλος να τον σπάσει σε χίλια κομμάτια.
Οι περιστάσεις θα μας καλέσουν σύντομα να πάρουμε θέση δια ζώσης και μετά λόγου γνώσεως. Και αυτό δεν θα συμβεί μόνο μπροστά στην κάλπη. Αντιθέτως, η κάλπη θα είναι η αφετηρία του δρόμου που θα χρειαστεί να διανύσουμε.
Η ελπίδα θα γεννηθεί στον δρόμο. Στις γειτονιές. Στο χέρι βοηθείας στον διπλανό, στην αντίδραση απέναντι στο άδικο.
Εκεί, που θα πεθάνει ο φόβος.
rebeliskos

Stuart Hall: Το πνεύμα από το οποίο εμφορείται η δημοκρατία

socialpolicy.gr, η μελαγχολική δημοκρατίαΤο πνεύμα από το οποίο εμφορείται η δημοκρατία στις πολλές πραγματοποιημένες μορφές της είναι ότι η νόμιμη κυβέρνηση πρέπει να βασίζεται στην ενσωμάτωση και την ενεργό συναίνεση και τη συμμετοχή όλων, και αυτό το «όλοι» υποδηλώνει μια ριζική ισότητα μεταξύ του συνόλου των υποκειμένων της και φέρει την υπόσχεση της ισοκατανομής της εξουσίας. Πότε, στον ιστορικό κόσμο, έχει κατασκευαστεί ένα τέτοιο σύστημα με άλλον τρόπο παρά μόνο μέσω της προφανούς έλλειψής του;
Η αθηναϊκή δημοκρατία – που ήταν αρκετά μικρή ώστε να δίνει την εντύπωση της διαφάνειας – απέκτησε υπόσταση μέσα σ’ έναν μικροσκοπικό κύκλο φωτός, την ώρα που τη συντηρούσε η αόρατη καταναγκαστική εργασία και την περιέβαλλε το απέραντο σκοτάδι του βάρβαρου άλλου.
Το αμερικανικό σύνταγμα διαφυλάσσει ευλαβικά το λοκιανό ιδεώδες, το οποίο όμως ήταν προνόμιο των ιδιοκτητών, όχι των φτωχών, των γυναικών, των υποδούλων ή των αυτοχθόνων. Η «ελευθερία» αυτού του αποκλεισμού πρόσφατα αποδείχθηκε ολοζώντανα, για άλλη μια φορά, στο Εκλεκτορικό Κολλέγιο των Η.Π.Α., το οποίο νομιμοποίησε τη μεταβίβαση της προεδρίας στον υποψήφιο που έχασε τη λαϊκή ψήφο.
Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, ένα δημοκρατικό έγγραφο που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης παγκοσμίως, δεν μπόρεσε να διασφαλίσει ότι η Συνέλευση θα αναγνώριζε τα αναφαίρετα δικαιώματα ελευθερίας των μαύρων Αϊτινών σκλάβων – των «Μαύρων Ιακωβίνων»[1] που, παραδόξως, εμπνεύστηκαν ακριβώς από τον Αββά Ρεϋνάλ (Abbe Reynal), τους philosophes, και το liberte, egalite, fraternite.
Οι λαϊκές δημοκρατίες, με μια μπρεχτιανή κίνηση, εξέλεξαν το Κόμμα αντί για το Λαό. Στις δυτικές δημοκρατίες, ο μακρύς αγώνας για τη μεταρρύθμιση και τη διεύρυνση του δικαιώματος ψήφου προχώρησε τόσο ώστε να αφομοιώσει μια όλο και μεγαλύτερη μερίδα ενήλικων ανδρών, αλλά αντέδρασε άγρια στην παραχώρηση του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες, και δεν κατόρθωσε να καθολικεύσει το ιδεώδες της δημοκρατίας στους φτωχούς και ανίσχυρους πολίτες της.
Στην ιστορικιστική ανάγνωση της ιδιότητας του πολίτη που έκανε ο T.H. Marshall, το προοδευτικό κίνημα – πρώτον, ισότητα ενώπιον του νόμου, στη συνέχεια δικαίωμα ψήφου, στη συνέχεια «βελτίωση της τάξης» μέσω του κράτους πρόνοιας – σταματάει έντρομο όταν φτάνει πια στη μεθόριο της απόδοσης οποιουδήποτε βαθύτερου περιεχομένου στα κοινωνικοοικονομικά δικαιώματα: ένα κατώφλι που το διεθνές δόγμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θεώρησε ότι ήταν αδύνατον να διαβεί [2].
Δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι αυτό σημαίνει πως δεν αξίζει πια να επιδιώκουμε τη δημοκρατία. Εξακολουθεί να είναι μια ισχυρή ιδέα από την οποία εμφορούνται τα ριζοσπαστικά αιτήματα παντού, μια κριτική ιδέα που μπορούμε να την αντιπαραθέσουμε στις υφιστάμενες δομές ισχύος και να την χρησιμοποιήσουμε ως μοχλό για την εκπόρθησή τους {..}
__
[1] Πρόκειται για την πρώτη και τελευταία επιτυχημένη εξέγερση σκλάβων στη γαλλική αποικία του Αγίου Δομίνικου 1791-1803, η οποία οδήγησε στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Αϊτής, του πρώτου εθνικού κράτους της Λατινικής Αμερικής.
[2] Βλ. T.H. Marshall (1950), Citizenship and Social Class, Pluto Press, Λονδίνο, 1991.
Πηγή: Η Απραγματοποίητη Δημοκρατία, Εκδόσεις Futura, σελ. 9-10
socialpolicy.gr

Ο παραλογισμός των προεκλογικών μαχών

Από την κρίση του 1929, τα χρόνια του μεσοπολέμου και την, ιστορικά αποκαλυπτική, ομολογία του  Ελ. Βενιζέλου: «Αυτά τα ελέγαμε χθές, ήσαν διά να έλθωμεν εις την εξουσίαν. Αυτά τα οποία λέγομεν σήμερον είναι διά να μείνωμεν εις την εξουσίαν», η εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με το τί άλλαξε μέχρι σήμερα, σε πολιτικό επίπεδο, είναι ένα σύνθετο και ασφαλώς δύσκολο -αν όχι ακατόρθωτο- εγχείρημα. 

Αν και δεν υπάρχει (ιστορικά καταγεγραμμένος) λόγος να θεωρήσουμε ότι υπήρξε ποτέ κάποια περίοδος παραδειγματικής λειτουργίας των θεσμών, ωστόσο ένα ασφαλές συμπέρασμα είναι, πως η περίοδος εκείνη του μεσοπολέμου αποτέλεσε ένα κομβικό σημείο για την μετεξέλιξη της πολιτικής επικοινωνίας. Κατά πάσα πιθανότητα η σημερινή ποιότητα των προεκλογικών αντιπαραθέσεων, είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε εκατό χρόνια πριν. Οι προεκλογικοί κομματικοί αγώνες, εξελίχθηκαν σταδιακά σε ένα παράλογο υπερθέαμα αποθέωσης της υποκρισίας και των σκοπιμοτήτων. Σήμερα εν αναμονή των βουλευτικών εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015, στήνεται μια πανελλήνια αγορά μικρών και μεγάλων συναλλαγών και συμφερόντων.

Ο Έλληνας ψηφοφόρος θα διανύσει μερικές προβληματισμένες εβδομάδες με την (ομολογουμένως φθίνουσα) ψευδαίσθηση ότι θα εκφράσει την ελεύθερη βούλησή του για τη μελλοντική διακυβέρνηση. Θα κληθεί να εκλέξει παλιούς ή νέους πολιτικούς, πάντα περιχαρακωμένους στον εναλλασσόμενο κομματικό τους περίβολο. Τα κόμματα έχουν άλλωστε, εδώ και χρόνια, εγκαταστήσει και/ή προσπαθούν να εδραιώσουν-ενδυναμώσουν ένα πελατειακό σύστημα με άξονα οικονομικούς μεγαλοπαράγοντες, την κεντρική διοίκηση και την τοπική αυτοδιοίκηση. Μέσω αυτού του συστήματος, συντίθεται μια γενικευμένη εικόνα διεφθαρμένης κοινωνίας, την οποία κάποιοι αφελώς θεωρούν ή δολίως προσπαθούν να παρουσιάσουν (ΜΜΕ, πολιτικοί, οικονομικοί παράγοντες, κλπ.) ως πραγματική και αντιπροσωπευτική. Αντιθέτως, αυτή είναι μια παράλογη, μη αντιπροσωπευτική, μειοψηφική, στρεβλή και προσβλητική, για την ίδια την κοινωνία, εικόνα.

Ίσως ο ψηφοφόρος να περιμένει -για μια ακόμη, πιθανόν ύστατη φορά- από τους πολιτικούς αντιπροσώπους του, να σεβαστούν τις απόψεις και τους στόχους του (που όμως δεν τους ξέρουν), να τιμήσουν ή να διαπραγματευτούν τις θυσίες του (που όμως δεν τις έχουν βιώσει), να χρονιστούν και να συντονιστούν, εν τέλει, με τον παλμό ενός λαού (που κατά βάση τους είναι άγνωστος). Ακόμη και τα λεγόμενα μέτρα ανακούφισης, για τις δοκιμαζόμενες και ευπαθείς ομάδες της κοινωνίας, είναι αδύνατο να αποφασιστούν αλλά και να καθοριστούν μέσα από το παραπάνω χυδαίο σύστημα πελατείας και άγνοιας.

Ούτως ή άλλως ο πολίτης, με την αποδοχή αυτού του παραλογισμού, στερείται της ελευθερίας του, καθώς και της δυνατότητας να ορίσει (και επομένως να αξιολογήσει) αυτόνομα τις απόψεις, τους στόχους και τις θυσίες του (συμπεριλαμβανομένων των παραγόντων και των προσωπικών ευθυνών που τον οδήγησαν σε αυτές). Κατά συνέπεια, παραμένει δέσμιος αυτού του ασυνάρτητου μηχανισμού που τον ετεροκαθορίζει, τον χειρίζεται και να τον καθοδηγεί στο εκλέγειν.

Το αποτέλεσμα είναι να παρακολουθούμε -αυτό που αποφασίζεται για τον καθένα μας και ταυτοχρόνως για όλους τους άλλους-  σαν μεταφυσικοί παρατηρητές ενός παραδόξου που έχει οδηγήσει σε μια ατελέσφορη συγκρουσιακή σύγχυση, ανάμεσα στο ατομικό- μειοψηφικό και στο συλλογικό συμφέρον.

Σε ό,τι αφορά στο συλλογικό συμφέρον, αξίζει κανείς να αναλογιστεί πως το τεράστιο δημόσιο χρέος είναι, ουσιωδώς, το αποτέλεσμα μιας πολιτικής σε πλήρη αντίθεση με την συλλογική βούληση. Ειδικά και κυρίως σε αντίθεση με τη βούληση των νεότερων γενιών, στους ώμους των οποίων αδίκως μεταφορτώνεται αυτό το υπέρογκο χρεωστικό βάρος.


Η συσσώρευση τεράστιων ποσών δημόσιου χρέους λειτουργεί και είναι στην πραγματικότητα στενά συνδεδεμένη με τις -όλο και πιο παγκοσμιοποιημένες- στρατηγικές επιλογές των πολιτικών κομμάτων. Αρκεί μια προσεκτική παρατήρηση, για να αντιληφθεί κανείς πως όσο μεγαλύτερη είναι η πόλωση μεταξύ των διαφόρων κομμάτων (συνασπισμών και μη), τόσο μεγαλύτερη είναι η τάση για αύξηση του χρέους. Αντίστοιχα όσο μικρότερη είναι η διάρκεια της μέσης θητείας μιας κυβέρνησης, τόση μεγαλύτερη η τάση της να δανειστεί. Και ασφαλώς όσο πιο πιθανό είναι μια κυβέρνηση να χάσει τις επόμενες εκλογές, τόσο μεγαλύτερη είναι η ροπή της να αυξήσει το χρέος.

Στα πλαίσια της προεκλογικής ψηφοθηρίας, έχει ήδη αρχίσει να τίθεται σε εφαρμογή ο πολλάκις δοκιμασμένος και άκρως αποδοτικός μηχανισμός της κομματικής μάχης. Έτσι όταν χρειαστεί θα κατασκευαστεί η λογική του συνενώνω και διαιρώ ταυτόχρονα τους πολίτες χρησιμοποιώντας και/ή δημιουργώντας στοιχεία όπως η μαζική κουλτούρα και η οπαδοποίηση. Σαφέστατα μέσα από τον διάχυτο λαϊκισμό, το συσχετισμό δυνάμεων και τις τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις (με κυρίαρχη την αποφυγή των απαντήσεων) είναι -εάν όχι αδύνατο-  εξαιρετικά δύσκολο να εκφραστούνσυλλογικά ωφέλιμες και ορθολογικές θέσεις. Πολύ περισσότερο οδηγεί σε έναν γενικό αποπροσανατολισμό και παθητικοποίηση του κοινού, με απώτερη συνέπεια την αποπολιτικοποίησή του (που είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για τη διαιώνιση του ίδιου του μηχανισμού).  Στην πραγματικότητα, ο αγωνιώδης στόχος αυτής της σύγκρουσης μερικών εκατοντάδων επαγγελματιών πολιτικών και των συνεργατών τους, δεν είναι παρά η διατήρηση (κατάληψη- ανακατάληψη) της εξουσίας, με τα οικονομικά και άλλα προνόμια που τη συνοδεύουν.

Τα κομματικά επιτελεία θα δώσουν τιμή εκκίνησης και στη συνέχεια τιμή πώλησης του εμπορικού προϊόντος που ονομάζουν πολιτική. Δεν θα διστάσουν να ευτελίσουν μια ιδέα ή ένα όραμα. Θα καθορίσουν το κόστος αγαθών (κοινωνικών, πολιτικών και ανθρωπιστικών) των οποίων η αξία είναι ανεκτίμητη.
Ως διαφημιστικές επιχειρήσεις με στόχο τον ψηφοφόρο-καταναλωτή, θα ζητήσουν πίστη από τον πολίτη ώστε να απολαύουν της συγκατάθεσής του.

 

Θα επιμείνουν στην μέθοδο της ύβρεως και της υποτίμησης, εκβιάζοντας, τρομοκρατώντας, κινδυνολογώντας. Θα παραπλανήσουν, θα ωραιοποιήσουν, θα κολακέψουν, θα μεταθέσουν στο άγνωστο μέλλον τις λύσεις. Θα θεσμοθετήσουν και θα νομιμοποιήσουν ξανά την υποκρισία, την συγκάλυψη και την προγραμματική ασυνέπεια. Κατ’ ουσία η τελική επιλογή θα γίνει από τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα (εγχώρια και μη), από τους κομματικούς μηχανισμούς, και βεβαίως από τα διεφθαρμένα ΜΜΕ. Συνεπώς για το εδραιωμένο σύστημα εξουσίας και κυρίως για τους λίγους κερδισμένους, η πολυπόθητησταθερότητα του αμετάβλητου θα επικρατήσει για μια ακόμη φορά, στηριζόμενη σε εναλλασσόμενες μνημονιακές και αντιμνημονιακές ρητορείες.

Ασφαλώς, καθένας μας δεν μπορεί παρά να παρακολουθεί και οφείλει να δείχνει καλή προαίρεση, ειλικρινές ενδιαφέρον μαζί με δυναμική ετοιμότητα για καθετί νέο (εγχώριο ή εξωχώριο) -από οποιονδήποτε σχηματισμό- το οποίο γεννά την προσδοκία, ότι θα μπορούσε να αποτελέσει ένα βήμα -έστω και δειλής ριζοσπαστικότητας- προς το αίτημα των πολιτών για περισσότερη άμεση συμμετοχή στην εξουσία, δίχως εκπτωτικές λογικές, που καταλήγουν ξανά στην εύκολη κατάληψη της εξουσίας από αριθμητικά ελάχιστους (νεοεμφανιζόμενους και μη). Όπως εξάλλου μας θυμίζει ο Κορνήλιος Καστοριάδης…

«Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή»

Επί του παρόντος, ωστόσο, κάπως έτσι -σε αυτές τις εκλογές- ο ψηφοφόρος θα πορευτεί ανάμεσα σε έναν Σλάβοϊ Ζίζεκ να τον ενημερώνει «διαφωτιστικά» ότι, «η σκέψη για επανάσταση χωρίς Κόμμα, είναι επανάσταση χωρίς επανάσταση» και σε ένα φάντασμα του Μίλτον Φρίντμαν να τον προειδοποιεί απειλητικά ότι, «Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα».

Η κοινωνιολογία φυσικά μπορεί να διδάσκει ότι ουσιαστικές δομικές αλλαγές σε περιόδους ύφεσης, είναι αδύνατον να γίνουν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κανείς οφείλει να την πιστέψει και πολύ περισσότερο να σταματήσει την προσπάθειά του, ώστε να την διαψεύσει χωρίς απαραιτήτως να την απορρίψει.

Στη γλώσσα της συλλογικότητας όπου το συντακτικό είναι η ανθρωπιά, το όραμα της πραγματικής Δημοκρατίας με την πολιτική στα χέρια των πολιτών είναι επαναστατικά ζωντανό, ενώ αναγεννάται, εκτός των άλλων, από την επίγνωση του ότι, το δικαίωμα στην απόφαση – για το εάν το γεύμα θα είναι δωρεάν ή όχι – το έχουν μόνο οι ίδιοι οι λαοί.

Γιώργος Κουτσαντώνης

http://www.artversion.eu/index.php?article68/electoral-paralogism

 

το βρήκα εδώ:

http://mavrhlista.wordpress.com/

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΞΗΡΟΣ

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ????????

Το καπιταλιστικό Κράτος της Μεταπολίτευσης: από τον «αυταρχικό κρατισμό» στην «κατάσταση εξαίρεσης», του Χριστόφορου Βερναρδάκη

Το κράτος εξακολουθεί να αποτελεί το πιο σημαντικό «ανοικτό ζήτημα» στην πολιτική θεωρία. Σημειώνεται ωστόσο μια μεγάλη διαφοροποίηση από την προηγούμενη ιστορικά συζήτηση. Οι κυριότερες θεωρητικές προσεγγίσεις για το κράτος, από τις κλασικές θεωρίες του «κοινού αγαθού» έως τις πλέον σύγχρονες μαρξιστικές προσεγγίσεις, είχαν πάντοτε ως σημείο αναφοράς την ανάλυση του «εθνικού κράτους», της πολιτικής δηλαδή οντότητας που δρα ως εξουσία μέσα σε ένα καθορισμένο εθνικό πλαίσιο και «ό,τι κάνει», δηλαδή όποιες αποφάσεις λαμβάνει, τις λαμβάνει μέσα από τους δικούς του μηχανισμούς και σε τελική ανάλυση στη βάση των «εθνικών» ταξικών συσχετισμών μεταξύ κεφαλαίου – εργασίας.
Οι δύο τελευταίες δεκαετίες έχουν αλλάξει ριζικά τους όρους αυτής της θεώρησης. Η δεκαετία του 1990 και πολύ περισσότερο η δεκαετία του 2000 είναι η εποχή της «θεσμοθέτησης» («καθεστωτοποίησης») του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή της οργανικής του ενσωμάτωσης τόσο στο επίπεδο των υπερεθνικών πολιτικών, όσο και στο επίπεδο των εθνικών πολιτικών. Η σύγχρονη «θεσμοθέτηση» του νεοφιλελευθερισμού είναι ο τρόπος, το εργαλείο, με τον οποίο οι κυρίαρχες τάξεις, απελευθερωμένες από «εθνικές δεσμεύσεις» και εθνικούς ταξικούς συσχετισμούς, επιχειρούν να δημιουργήσουν νέες συσσωρεύσεις κεφαλαίου, να ιδιοποιηθούν τεράστιες υπεραξίες και να προστατεύσουν την αναπαραγωγή του στο επίπεδο πλέον των «διεθνών αγορών». Το «εθνικό κράτος», παραμένοντας πάντα ο βασικός και κύριος εγγυητής της αναπαραγωγής του κεφαλαίου, παραχωρεί εκουσίως τμήματα της «κυριαρχίας» του, στην πραγματικότητα όμως επιχειρεί μια συστηματική «απόκρυψη» των μηχανισμών πολιτικής του από τον κοινωνικό έλεγχο και τις κυριαρχούμενες τάξεις.
Ο νεοφιλελευθερισμός εξέφρασε ιστορικά τη συγκρότηση ενός (νέου) συνασπισμού εξουσίας υπό την ηγεμονία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και μια συνολική πολιτική ανασυγκρότησης του αστικού κράτους ως εργαλείου ακύρωσης ή αμφισβήτησης ή αναοριοθέτησης λαϊκών κατακτήσεων της προηγούμενης ιστορικής περιόδου (χρησιμοποιώ όλους αυτούς τους όρους γιατί η τελική τους έκβαση εξαρτάται από την πάλη των τάξεων σε κάθε χώρα και σε κάθε «στιγμή»).
Η «θεσμοθέτηση» («καθεστωτοποίηση») του νεοφιλελευθερισμού ως χαρακτηριστικού της συγκεκριμένης ιστορικής συγκυρίας είναι κάτι ποιοτικώς διαφορετικό από την προσπάθεια για ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού στη δεκαετία του 1980. Η περίοδος της «θεσμοθέτησης» είναι πλέον η περίοδος των «κλειδωμένων» πολιτικών κατεδάφισης της κοινωνικής συνοχής σε όλα τα πεδία της δημόσιας πολιτικής σφαίρας και ταυτόχρονα η περίοδος της επιχείρησης επιβολής μιας «τυφλής» ταξικής κυριαρχίας, υπό την έννοια της αδιαφορίας προς κάθε έννοια δημόσιου χώρου, δημόσιου συμφέροντος ή κοινωνικής ισορροπίας. Μετά τη δεκαετία του 1990 ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς και μόνον η πολιτική εξαγγελία της Θάτσερ, του Ρήγκαν ή του Κολ. Είναι η συγκεκριμένη πολιτική μορφή που παίρνει η απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου και η επικράτηση ενός ακραίου καπιταλιστικού συστήματος που υποστηρίζεται, αφενός μεν από την αλλαγή των ταξικών συσχετισμών σε βάρος της εργασίας σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο αφετέρου δε από την επιχείρηση επιστροφής σε εργασιακές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες απόλυτης έως ακραίας εκμετάλλευσης. Είναι η εποχή της πλήρους κυριαρχίας των αγορών και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, στο πλαίσιο μιαςολοένα και διευρυνόμενης εκχώρησης των αποφάσεων οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής στο κεφάλαιο, στην αλλαγή του εύρους των ρυθμιστικών αρμοδιοτήτων του (εθνικού) Κράτους και στον συνειδητό αυτοπεριορισμό του στο ρόλο διαφύλαξης και μόνον των «κεκτημένων» του κεφαλαίου και των αγορών του.
Το προηγούμενο καπιταλιστικό κράτος, αυτό που μορφοποιήθηκε ιστορικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη μορφή του κοινωνικού κράτους δικαίου, ήταν το κράτος που εγγυάτο τη συνολική και μακροπρόθεσμη αναπαραγωγή του κεφαλαίου πέραν του ανταγωνισμού των επιμέρους ατομικών ή μικρών κεφαλαίων: Αναπαράγοντας τα λόγια του Martin Carnoy, το μεταπολεμικό καπιταλιστικό κράτος «αναλαμβάνει τη λειτουργία της αναπαραγωγής του κεφαλαίου συνολικά, προχωρώντας σε επενδύσεις υποδομής, ρυθμίζοντας τη σύγκρουση κεφαλαίου-εργασίας, συμβάλοντας στην επέκταση του εθνικού κεφαλαίου στις διεθνείς αγορές και επιχειρώντας με μέσα δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής να ρυθμίσει μια κατακερματισμένη καπιταλιστική ανάπτυξη» (Carnoy 1984, 178). Η μορφή αυτού του Κράτους είναι στην ελληνική περίπτωση το «Κράτος της μεταπολίτευσης», και κυρίως η μορφή κράτους που εδραιώνεται μετά την πολιτική αλλαγή του 1981. Είναι η μορφή κράτους της περιόδου 1974-1990.
Το «νεότερο» καπιταλιστικό Κράτος, που μορφοποιείται από τη δεκαετία του 1990 και μετά, ακυρώνει σχεδόν όλες τις παραπάνω κλασικές λειτουργίες του. Όλες οι επενδύσεις υποδομής που έχει ιστορικά δημιουργήσει επιδιώκεται να περάσουν στον ιδιωτικό τομέα, ακόμα κι αν αφορούν στη διαχείριση δημοσίων φυσικών αγαθών όπως το νερό ή το περιβάλλον. Η μακροπρόθεσμη αναπαραγωγή του κεφαλαίου υποτιμάται σταθερά, υπέρ της άμεσης και μεσοπρόθεσμης αναπαραγωγής. Επομένως, υποβιβάζεται ή επιχειρείται ακόμα και η διάλυση κάθε κρατικού κοινωνικού θεσμού που έχει δημιουργηθεί με στόχο την μακροπρόθεσμη αναπαραγωγή. Το κράτος αποσύρεται από τη ρύθμιση της σύγκρουσης κεφαλαίου –εργασίας, παρέχοντας ταυτόχρονα τις εγγυήσεις για την άρση κάθε εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματος της δεύτερης, ακόμα και του πιο αυτονόητου.
Το (καπιταλιστικό) Κράτος μετά το 1990 είναι εγγυητής της άμεσης αναπαραγωγής της κυριαρχίας του κεφαλαίου και λιγότερο της μακροχρόνιας αναπαραγωγής του. Ετσι, αρχίζει να υποτιμά τη διασφάλιση της ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας στο εσωτερικό του εθνικού κοινωνικού σχηματισμού και να παραβλέπει τις οικονομικές και
πολιτικές εγγυήσεις της κοινωνικής συνοχής. Στην ελληνική περίπτωση η μορφή αυτή του καπιταλιστικού κράτους που αρχίζει να μορφοποιείται περίπου από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και ολοκληρώνεται στις αρχές του 2000, με το σύνολο των «εκσυγχρονιστικών» πολιτικών της περιόδου.
Στη δεκαετία του 1970 ο Ν. Πουλαντζάς είχε χρησιμοποιήσει την έννοια του «αυταρχικού κρατισμού» για να περιγράψει την ιστορική φάση του Κράτους όπου τα παραδοσιακά «αντιπροσωπευτικά» (κοινοβουλευτικά) του στοιχεία υποχωρούσαν, το κέντρο βάρους των αποφάσεων μετατοπιζόταν στην εκτελεστική εξουσία και στις υψηλές κορυφές της δημόσιας διοίκησης που ήταν μη διαπερατές από οποιοδήποτε κοινωνικό, πολιτικό, ή κοινοβουλευτικό έλεγχο, η έννοια του νόμου υποχωρούσε, η «βαθιά διοίκηση» και τα επιτελεία της άρχισαν να επικυριαρχούν στην πολιτική διαδικασία. Στην ίδια κατεύθυνση, και άλλοι θεωρητικοί του κράτους (όπως ο Λουϊτζι Φεραγιόλι και ο Τόνι Νέγκρι στην Ιταλία, ο Γιοχάνες Ανιόλι στη Γερμανία) περιέγραφαν τον τρόπο με τον οποίον το «βαθύ κράτος» αυτονομείται από τον πολιτικό έλεγχο και οι αποφάσεις παρήγοντο σε «εξωθεσμικούς» χώρους μη διαπερατούς από τον πολιτικό και κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή την αντιπροσώπευση.
Ωστόσο, η δεκαετία του 1990 θα ανοίξει το δρόμο σε μεγαλύτερους και βαθύτερους μετασχηματισμούς. Στον πυρήνα των αλλαγών αυτών βρίσκεται η πλήρης ανατροπή των σχέσεων μεταξύ πολιτικής και οικονομικής εξουσίας σε βάρος της πρώτης, αλλά και η μεταφορά της ηγεμονίας στο εσωτερικό του συγκροτήματος εξουσίας από το παραδοσιακό βιομηχανικό και εμπορικό κεφάλαιο στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και στη διευρυμένη κυριαρχία του τελευταίου πάνω σε όλες τις μερίδες του κεφαλαίου. Το κέντρο βάρους των μεγαλύτερων και πιο στρατηγικών αποφάσεων μεταφέρεται από την εκτελεστική εξουσία και τη διοίκηση στα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα κάθε χώρας και, σε υπερεθνικό επίπεδο, στα χρηματοπιστωτικά κεφαλαιουχικά κέντρα («αγορές»).
Το γεγονός αυτό επιφέρει ριζικές ανατροπές στη δομή και στον πυρήνα του καπιταλιστικού κράτους. Η δυνατότητα του κεφαλαίου να δημιουργεί υπεραξίες μετακινούμενο και επενδυόμενο ελεύθερα δημιουργεί μια «πρωτότυπη» κατάσταση: το αστικό κράτος, αυτό το «παραδοσιακό» εργαλείο (κατά τον Κ.Μαρξ) της ταξικής κυριαρχίας, το πεδίο οργάνωσης της ηγεμονίας (κατά τον Α.Γκράμσι), αρχίζει να καθίσταται «εμπόδιο» στην απρόσκοπτη χωρίς «ταξικούς συμβιβασμούς» αναπαραγωγή της κυριαρχίας του κεφαλαίου και να υλοποιείται μια επιχείρηση μείωσης του εύρους του, υποβάθμισης των «κοινωνικών αρμοδιοτήτων» του και μια στρατηγική διαδικασία υποχώρησης των νομικών εγγυήσεων και διαμόρφωσης μιας κατάστασης «συνεχών εξαιρέσεων» από το «νόμο» και το Σύνταγμα.
Η ιδεολογική επίθεση των νεοφιλελεύθερων μιλά εδώ και χρόνια για το «μικρότερο» ή το «λιγότερο» κράτος. Πρόκειται ίσως για τον μεγαλύτερο ιδεολογικο-πολιτικό μύθο της τελευταίας εικοσαετίας. Το νεοφιλελεύθερο κράτος δεν είναι ένα «μικρότερο» ή ένα «λιγότερο» κράτος. Δεν είναι επίσης ένα κράτος «λιγότερης» ρύθμισης, αλλά ένα κράτος «ελεγχόμενης» ρύθμισης. Ολη καταρχήν η αναδιάταξη των πολιτικών, οικονομικών και ιδεολογικών σχέσεων υπαγορεύθηκε και διευθετήθηκε από το ίδιο το (εθνικό καπιταλιστικό) Κράτος. Το Κράτος ήταν που απέσυρε οικειοθελώς τους περιορισμούς στη διακίνηση και στη φορολογία των κεφαλαίων, το κράτος ήταν που παραχώρησε εκουσίως τομείς του μονοπωλίου του για να διευκολύνει τη συσσώρευση κεφαλαίου, το κράτος άλλαξε τη νομοθεσία των εργατικών εγγυήσεων για να «διορθώσει» τις στρεβλώσεις, το κράτος αποφάσισε την επαναρύθμιση των σχέσεων μεταξύ μεγάλης – μεσαίας – και μικρής ιδιοκτησίας μέσω της ανακεφαλοποίησης των τραπεζών……..και ο κατάλογος είναι μακρύς. Το κράτος εξακολούθησε και εξακολουθεί να είναι ο οργανωτής και εγγυητής της ταξικής κυριαρχίας και να εκφράζει μέσω της νέας συγκεκριμένης δομής του, ή ακόμα και μέσω των εκούσιων παραχωρήσεων αρμοδιότητας, την αλλαγή της ηγεμονίας στο εσωτερικό του συνασπισμού εξουσίας. Αυτή είναι και η μορφή που πήρε το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος στην ύστερη νεοφιλελεύθερη εποχή, όπως σηματοδοτήθηκε από το 2010 και τη «μνημονιακή περίοδο».
Για να διευκολυνθεί αυτή η ποιοτική αλλαγή στη λειτουργία του Κράτους, για να μπορέσει δηλαδή το κάθε «εθνικό» επιμέρους Κράτους να διαχειριστεί καλύτερα τις πολιτικές πιέσεις των «από κάτω», ή να διαχειριστεί καλύτερα τις συναρθρώσεις συμφερόντων που εμπεριέχουν ισορροπίες που ενδεχομένως περιορίζουν την κυριαρχία ή έστω την ελευθερία κινήσεων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (ας σκεφθούμε, π.χ., τις πιέσεις που ασκεί στην Ελλάδα το μικρό και μεσαίο εμπορικό κεφάλαιο που αντιτίθεται στο άνοιγμα των καταστημάτων της Κυριακής) αναδιοργάνωσε εκ βάθρων υπερεθνικούς θεσμούς, όπως τη G8, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, ανέσυρε ένα χρεωκοπημένο πολιτικά μέχρι πριν λίγα χρόνια οργανισμό όπως το ΔΝΤ στον οποίο ξαναέδωσε ρόλο, αναβάθμισε τον χρηματοδοτικό ρόλο της Παγκόσμιας Τράπεζας, ειδικότερα δε στην Ευρώπη ολοκλήρωσε την οικοδόμηση της ΕΕ ως Νομισματικής και όχι ως πολιτικής Ενωσης, «κλείδωσε» τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές με Συνθήκες, Κανονισμούς, Οδηγίες, Ρήτρες επιτήρησης, δηλαδή με ένα ιδιαίτερο κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας του κράτους. Αντικειμενικός στόχος όλης αυτής της διαδικασίας που εξελίχθηκε πολύ πρόσφατα, κατά τη διάρκεια της τελευταίας 15ετίας, υπήρξε η προσπάθεια δημιουργίας χώρων αποφάσεων έξω από τους μηχανισμούς και τους θεσμούς της πολιτικής αντιπροσώπευσης, και κατ’επέκταση έξω και από κάθε μορφής δημοκρατικό έλεγχο.
Μια βασική πλευρά αυτής της αλλαγής είναι η πλήρης υποβάθμιση του ρόλου της κρατικής δημόσιας διοίκησης, συμπεριλαμβανομένου και του ανώτερου τμήματός της, το οποίο στην προηγούμενη ιστορικά περίοδο της (καπιταλιστικής) εξουσίας βρέθηκε σε ιδιαίτερα ισχυρή θέση. Ηδη από τις πρώτες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στις ΗΠΑ και τη Βρετανία είχε καταβληθεί μια συστηματική πολιτική διαχωρισμού της διοίκησης σε δύο τύπους καθηκόντων και ευθύνης. Σε καθήκοντα σχεδιασμού, πολιτικού ελέγχου και στρατηγικής («responsibility») από τη μία και σε καθήκοντα εκτέλεσης, διαχείρισης ή εφαρμογής («accountability») από την άλλη. Ο διαχωρισμός αυτός αποσκοπούσε στην κατάτμηση της πολιτικής ύλης της δημόσιας διοίκησης και επομένως στην ευκολότερη μεταφορά καθηκόντων στον ιδιωτικό τομέα. Πολιτικές μεταρρύθμισης της δημόσιας διοίκησης προς την παραπάνω κατεύθυνση εφαρμόστηκαν σε όλες σχεδόν τις χώρες, αργότερα δε, στη δεκαετία του ’90, στη λογική αυτή προσχώρησαν και οι «εργατικές – σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις».
Σήμερα, η νομοθετική παραγωγή και οι «ρυθμιστικές» πολιτικές σε μεγάλο βαθμό υποβάλλονται από «εξωτερικούς» ως προς τη διοίκηση παράγοντες, με άξονα συμφέροντα μεγάλων οικονομικών «παικτών». Ο ρόλος της διοίκησης, τόσο στο επίπεδο του σχεδιασμού πολιτικών όσο και στο επίπεδο του ελέγχου της υλοποίησης των πολιτικών ανατίθεται σε εξωτερικούς συμβούλους και εταιρείες. Η παραδοσιακή διοίκηση χάνει το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής της σημασίας και αυτό αποτελεί ήδη μια τεράστια τομή στη δομή των σύγχρονων κρατών. Επιπλέον, η αυτονόμηση των συστημικών κομμάτων από τους «περιορισμούς» της πολιτικής αντιπροσώπευσης συμπληρώνει την παράκαμψη της διοίκησης και της ενοχλητικής «κανονικοποίησης» που επέβαλλε, διευκολύνοντας την απευθείας σχέση πολιτικών κορυφών και οικονομικών παραγόντων. Η υπηρεσιακή διοίκηση υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο, και ένα παράλληλο σύστημα από συμβούλους, εμπειρογνώμονες, ειδικευμένες εταιρείες λειτουργεί πέριξ του εκάστοτε υπουργού ή λειτουργού της εκτελεστικής εξουσίας. Ετσι, το ιδιωτικό κεφάλαιο εισέρχεται όλο και περισσότερο στην «πρακτική διακυβέρνηση» μιας χώρας. Ο οικονομικός λόγος της «παραγωγικότητας» του δημόσιου τομέα, του δημοσιονομικού κόστους, της κερδοφορίας των δημοσίων εταιρειών, κλπ γίνεται ηγεμονικός και ανακαθορίζει πλέον συνολικά τις πολιτικές προτεραιότητες του κράτους.
Η τάση αυτή θεσμοποιείται σε ευρωπαϊκό επίπεδο με τη μετατόπιση ισχύος να εκφράζεται στον συμπαγή ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που αποτελεί το πεδίο συνοχής, τον «κεντρικό ελεγκτικό μηχανισμό» όλων των (εθνικών) οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών. Παράλληλα, η κυριαρχία του χρηματοπιστωπιστωτικού κεφαλαίου θέτει τα απροσπέλαστα όρια στην πολιτική λειτουργία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος (με το πολιτικό σύστημα της Ε.Ε. να κυριαρχείται από τις νομισματικές προτεραιότητες).
Σε εθνικό επίπεδο οι «δεσμευμένες» κεντρικές οικονομικές πολιτικές στην πραγματικότητα οδηγούν σε μια απόλυτη υποταγή των κομμάτων και της εκτελεστικής εξουσίας του κράτους στην οικονομική εξουσία.
Ετσι η γενική μορφή του σύγχρονου αστικού κράτους αλλάζει, περνώντας από τον «αυταρχικό κρατισμό» στη δικτατορία της οικονομικής διακυβέρνησης και κατ’επέκτασιν της οικονομίας πάνω στην πολιτική.
Το κράτος των δύο τελευταίων δεκαετιών –πολύ δε περισσότερο το σημερινό κράτος της τελευταίας περιόδου– δεν είναι το κράτος που χαρακτηρίζεται από την άνοδο της δημόσιας διοίκησης και την υπεροχή της εκτελεστικής εξουσίας. Είναι κάτι περισσότερο ή βαθύτερο, είναι το κράτος που υποτάσσεται στην αγορά, στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και στο χρήμα, το κράτος που ως προς τον ρυθμιστικό του ρόλο απέναντι στις αγορές αυτο-περιορίζεται ασφυκτικά και επομένως αποσύρεται σταδιακά τόσο από τα «παλαιά» του καθήκοντα της έστω και σχετικής κοινωνικής συνοχής όσο και από το ρόλο του ως συνολικού ενοποιητή των αστικών συμφερόντων. Ο ρόλος του υποτάσσεται άμεσα στις ανάγκες μιας ηγεμονεύουσας χρηματοπιστωτικής ελίτ, το ίδιο δε προσλαμβάνει όλο και περισσότερο το χαρακτήρα ενός ευρέος «κατασταλτικού» μηχανισμού που ενδιαφέρεται όλο και λιγότερο για την «απόσπαση της συναίνεσης» και την ηγεμονία και όλο και περισσότερο για τη βίαιη αναδιάρθρωση των παραγωγικών και οικονομικών σχέσεων σε βάρος τόσο των λαϊκών μισθωτών τάξεων όσο και μεγάλων μερίδων του μικρού και μεσαίου κεφαλαίου. Η κυρίαρχη «κατασταλτική» λειτουργία του Κράτους απορρέει από το γεγονός ότι χρειάζεται να χρησιμοποιήσει όλα τα νομικά, οικονομικά και ιδεολογικά μέσα που διαθέτει, ώστε να επιτύχει τη συρρίκνωση ή και τη διάλυση όλων των μορφών και των δικτύων που διαμόρφωσε το κοινωνικό μεταπολεμικό κράτος και το Κράτος Πρόνοιας.
Το σημερινό καπιταλιστικό Κράτος είναι πολύ πιο πίσω από τον «αυταρχικό κρατισμό». Δεν χαρακτηρίζεται από την υπεροχή της εκτελεστικής εξουσίας και της δημόσιας διοίκησης απέναντι στις πολιτικές – αντιπροσωπευτικές μορφές. Χαρακτηρίζεται αντίθετα από την υποταγή τους στο κεφάλαιο, γεγονός που εξηγεί επίσης τη βίαιη επίθεση στο δημόσιο τομέα και στην κρατική διοίκηση που εκτυλίχτηκε και εκτυλίσσεται τα τελευταία χρόνια σε όλες τις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού.
Εξηγεί όμως και κάτι σημαντικότερο: η υποχώρηση του «παραδοσιακού» πολιτικού στοιχείου του Κράτους έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχουν λογικές κοινωνικής ενσωμάτωσης και πολιτικής νομιμοποίησης στις ακραίες πολιτικές που εμφανίζονται. Οι ιθύνοντες εμφανίζονται να αδιαφορούν για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες που θα έχει μια απόλυτη και απότομη διόγκωση της φτώχειας και μια απόλυτη μείωση κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων.
Το γεγονός αυτό έχει την ερμηνεία του: το κέντρο που χαράσσει γενική πολιτική οδηγία είναι το (παγκοσμιοποιημένο) κεφάλαιο, το οποίο αδιαφορεί για τις συνθήκες μακροχρόνιας αναπαραγωγής του στον «εθνικό χώρο» και στέκεται μονομερώς στην συγκυριακή αύξηση της κερδοφορίας του. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός είναι ο πιλότος: μαζική εργασία χωρίς οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, υψηλή παραγωγικότητα υπεραξίας, «κατασταλτικό» κράτος που εγγυάται την εργασιακή και κοινωνική πειθαρχία, διακίνηση των κεφαλαίων και των υπεραξιών χωρίς φορολογία, άρα χωρίς πόρους για την κοινωνική συνοχή.
Οι κοινωνικές συνέπειες, κυρίως στις συνθήκες χωρών με κατοχυρωμένα οικονομικά και ατομικά διακαιώματα λαμβάνονται υπ’όψιν παρεπιπτόντως, μέσα σεένα «μοντέλο απωλειών» στη σχέση κόστους – οφέλους. Ο,τι μπορεί να χαθεί από τις κοινωνικές αντιδράσεις σε μια χώρα μπορεί να αναπληρωθεί από αύξηση της κερδοφορίας σε μιαν άλλη χώρα, όπου οι αντιδράσεις είναι λιγότερο ισχυρές.
Συνοψίζοντας, έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια τρεις μεγάλες ποιοτικές μεταβολές στη δομή του καπιταλιστικού κράτους: α) η απόλυτη κυριαρχία της χρηματοπιστωτικής – τραπεζικής μερίδας στο κυρίαρχο ταξικό συγκρότημα εξουσίας, β) η υποβάθμιση έως κατεδάφιση της κρατικής διοίκησης και γραφειοκρατίας, ως βασικού πυλώνα της εκτελεστικής εξουσίας, γ) η αλλαγή του τύπου αντιπροσώπευσης στο ύστερο καπιταλιστικό κράτος του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.
Ας σταθούμε λίγο περισσότερο στην τρίτη αλλαγή. Στην αλλαγή του τύπου αντιπροσώπευσης έχουν συντελέσει κατά σειρά σπουδαιότητας οι εξής παράγοντες: α) η σταδιακή μετατροπή των πολιτικών κομμάτων από φορείς αντιπροσώπευσης συλλογικών κοινωνικών και ταξικών συμφερόντων σε cartel parties. Οργανισμούς δηλαδή που αναζητούν και εξαρτούν όλους τους πόρους τους (ανθρώπινους, προγραμματικούς, οικονομικούς, κλπ) στο κράτος. β) η μετατροπή των συνδικάτων από συλλογικούς φορείς εκπροσώπησης των εργατικών συμφερόντων σε μηχανισμούς ατομικής διαμεσολάβησης. Ολόκληρες κατηγορίες μισθωτών εργαζομένων μένουν πλέον έξω από την συνδικαλιστική αντιπροσώπευση. γ) η παρακμή έως και μαράζωση του Κοινοβουλίου ως θεσμού πρωτογενούς νομοθετικής παραγωγής και ελέγχου. δ) η συγκρότηση ενός διοικητικού συστήματος Ανεξάρτητων Αρχών (κυρίως αυτών που έχουν ως αντικείμενό τους τα ατομικά δικαιώματα), που έχει ως κεντρικό του πυρήνα την έγκληση των πολιτών ως ατόμων και οι οποίες καλούνται να διαχειριστούν «ατομικές» υποθέσεις σε «ατομικό επίπεδο». Η δημοκρατική ρύθμιση θεωρείται ξεπερασμένη από ένα σύστημα «πελατοκεντρικής» λογικής που διέπει την ιδεολογία του νέου δημόσιου μάνατζμεντ.
Οι συνθήκες αυτές συμβάλλουν στο να μεταβάλλεται η πολιτική νομιμοποίηση από δημοκρατική σε ατομικοκεντρική. Από συλλογική μεταβάλλεται σε ατομική.
Στις μεγάλες αυτές ποιοτικές αλλαγές του σύγχρονου κράτους θα πρέπει να προστεθεί ασφαλώς μια τελευταία παράμετρος, η αυταρχική θωράκιση του καθεστώτος, η ένταση της καταστολής, η υποβάθμιση ή αναίρεση δικαιωμάτων, η αναστολή ή υπονόμευση των θεσμών εκείνων που υλοποιούσαν μορφές αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου ή του κοινωνικού προϊόντος (κοινωνική ασφάλιση, θεσμοί υγείας, δημόσια εκπαίδευση, κλπ). Και εν γένει την παραγωγή ενός μόνιμου χαρακτηριστικού, την κανονικοποίηση μιας κατάστασης συνεχούς εξαίρεσης από τις παραδοσιακές συνταγματικές αρχές κατοχύρωσης του κράτους δικαίου και των συλλογικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Πράγματι, σε μια τέτοια γενικευμένη τάση ανατροπής των συσχετισμών της ταξικής πάλης ανάμεσα στο ηγεμονικό συγκρότημα εξουσίας και τις λαϊκές τάξεις το σύγχρονο νεοφιλελεύθερο κράτος είναι αναγκασμένο να έχει συνεχή μέτωπο στην παλαιά «συνταγματική» ή θεσμική νομιμότητα και να παράγει συνεχώς νόμους, νομοθετήματα, εφαρμογές, ερμηνείες και πάσης φύσεως διαδικασίες παράκαμψης της υφιστάμενης παλιάς νομιμότητας.
Διαφέρει από τον τύπο καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, γιατί δεν αναιρεί τυπικές κοινοβουλευτικές ή νομοθετικές λειτουργίες, αλλά κάνει κάτι διαφορετικό: συστηματοποιεί την κατάσταση εξαίρεσης, την κάνει καθημερινότητα. Παράγει νομοθεσίες συνεχών εξαιρέσεων από την επίσημη νομιμότητα, τις οποίες ενδύει ιδεολογικά με το επιχείρημα «της «ανάγκης να σωθεί η χώρα».
Και φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα: Τι να κάνουμε; Tι πρέπει να κάνουμε; Tι μπορούμε να κάνουμε; Η βασική μου απάντηση είναι να ξεκινήσουμε από το πρωταρχικό. Ας επιστρέψουμε στην πολιτική, στην πολιτική των μαζών. Ας σπάσουμε τον κρίκο αυτής της οικονομικο-πολιτικής και θεσμικής εκτροπής, αρχικά καταλαμβάνοντας το κράτος και τους μηχανισμούς παραγωγής πολιτικής του. Να αρχίσουμε να αναπτύσσουμε έτσι μια μακροχρόνια στρατηγική αντικαπιταλιστικής ανατροπής, που πρέπει να γίνεται μέρα τη μέρα εφικτή και υπόθεση των λαϊκών τάξεων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο.

Το κείμενο αποτελεί τη βάση της ομιλίας του Χρ. Βερναρδάκη στις 20 Δεκεμβρίου 2014 στο καταληκτικό πάνελ του I’ Συνεδρίου της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης, με τίτλο «Το Κράτος στη Γ’Ελληνική Δημοκρατία. Προσεγγίσες, προβληματισμοί, ερμηνείες».

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΛΥΜΠΕΡΑΚΗ: Και όμως, αυτή η γυναίκα είναι καθηγήτρια οικονομικών στο Πάντειο!

<==Η Αντιγόνη Λυμπεράκη, σε ευτυχισμένες στιγμές με τον θείο Μητσοτάκη... στα νιάτα της 
“Δεν είναι να απορείς γιατί στην Ελλάδα μεσουρανούν οι Στουρναρες, οι Παπακωνσταντινηδες και οι λοιποί αγράμματοι, διαπλεκόμενοι του μνημονίου. Είναι να απορείς πως η κυρία Λυμπεράκη βρέθηκε να διδάσκει αμειβόμενη με δημόσιο χρήμα. ”
ΤΩΡΑ: Αγία Πετρούπολη!» Μας ενημέρωσε η κυρία καθηγήτρια στο τουίτερ, δείχνοντας φωτογραφια με άδεια ράφια, αποτέλεσμα της επίθεσης των αγορών στην Ρωσία.
Υπάρχει όμως ενα μικρό πρόβλημα.
Η φωτογραφία που ανέβασε, είναι από την… …Ιαπωνία! Δηλαδη αυτη η κυρία που διδάσκει οικονομικά στα παιδιά μας, για να κατακεραυνώσει τον Τσίπρα, σηκώνει φωτογραφία απο Γιαπωνέζικο σουπερμάρκετ εποχής Φουκουσίμα, με την λεζάντα «Τωρα! Αγία Πετρούπολη»!!! Οι αγορες χορεύουν την Ρωσία Πεντοζάλη!
Δεν είναι να απορείς γιατί στην Ελλάδα μεσουρανούν οι Στουρναρες, οι Παπακωνσταντινηδες και οι λοιποί αγράμματοι, διαπλεκόμενοι του μνημονίου. Ειναι να απορείς πως η κυρία Λυμπεράκη βρέθηκε να διδάσκει τα παιδιά μας, αμειβόμενη με δημόσιο χρήμα.
Ναι, όταν τα παιδιά μας πετάνε σκουπίδια στους καθηγητές, τα καταδικάζουμε. Όταν καθηγητές τέτοιου επιπέδου πετούν σκουπίδια στα παιδιά μας, τους πληρώνουμε.

Δείτε το tweet της ανιψιάς του Μητσοτάκη:

Εξηγήσεις...

Το κρατικό-πρωθυπουργικό-κατοχικό κανάλι μεταδίδει συνεχώς την δήλωση-φοβέρα τού θλιβερού,
     ..πως την Δευτέρα οι...
βουλευτές θα πρέπει να εξηγήσουν-αιτιολογήσουν την ψήφο τους στους πολίτες!

     Πράγματι!
     Να και μιά φορά που συμφωνούμε απόλυτα με τον απερχόμενο!
     Οι 168 βουλευτές πρέπει να δικαιολογήσουν για ποιόν λόγο επιθυμούν να παραταθεί η δικτατορία της τρόϊκας με τον αχυράνθρωπο στην θέση του ''πρωθυπουργού''.
     Γιατί πρέπει να περικοπούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις;
     Γιατί να πρέπει να μην πληρώνουν αυτοί που πρέπει;
     Γιατί να διαγράφονται τα δάνεια των εθνικών νταβατζήδων και των κομμάτων;
     Γιατί πρέπει να αποπληρώσει ο λαός τα δάνεια της κακοδιαχείρησης-ληστείας του Μεγάρου της Μουσικής;
     Γιατί ανακεφαλαιοποίησαν-χάρισαν στις τράπεζες πάνω από 90 δις ευρώ, και τα χρέωσαν στον λογαριασμό των πολιτών;
     Γιατί πρέπει να εκπληστειριαστούν-κλαπούν οι περιουσίες των ελλήνων υπέρ των βησιγότθων, με πλασματικές αντισυνταγματικές χρεώσεις;
     Γιατί πρέπει να κυβερνούν ακόμα και συνεχώς οι υπαίτιοι της κατάντιας μας;
     Γιατί πρέπει να μην πάνε φυλακή, ή τουλάχιστον στο Ειδικό Δικαστήριο;     

     Γιατί οι δωσίλογοι πρέπει να μένουν πάντα ατιμώρητοι;

     Και δύο φορές περισσότερο θα πρέπει να δικαιολογήσουν την ψήφο τους, 
     ..όσοι τυχόν επιπλέον των 168 γνωστών εθνοπροδοτών ψηφίσουν υπέρ όλων των παραπάνω!
     Θα πρέπει δηλαδή να εξηγήσουν αναλυτικά και πειστικά γιατί τώρα που η χώρα και ο λαός βρίσκονται μιάν ανάσα από την αρχή της λύσης,
     ..γιατί αυτοί πρέπει να δώσουν το φιλί της ζωής στην κόλαση των μνημονίων και της εξάρτησης; 

     Για ''το καλό της χώρας'';
     Όλα τα παραπάνω είναι ''το καλό της χώρας και του λαού'';
     Ας το κάνουν!
     Κι εμείς για ''το καλό τους'' θα τους ''ευγνωμονούμε'' για πάντα!
    
     Ειδικά αυτοί οι παραπανίσιοι των 168,
     ..θα χορτάσουν ευγνωμοσύνη!...
mandatoforos.blogspot.gr

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

Οι στατιστικές της φρίκης

Μια «ακτινογραφία» των συνεπειών της πολιτικής των μνημονίων

F-_ftoxeia_795088309ΘΑΝΑΣΗΣ ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΤΗΣ Η ύφεση και τα μνημόνια εξανέμισαν κάπου 65 δισεκατομμύρια ευρώ το 2013 σε σύγκριση με το 2008 από το ΑΕΠ της χώρας. Το ίδιο διάστημα ο πέλεκυς των μνημονιακών κυβερνήσεων έκοψε από τους μισθούς πάνω από 23 δις ευρώ, ενώ οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά τα 2/3 και οι καταναλωτικές δαπάνες των νοικοκυριών περίπου κατά 36 δις ευρώ.
Οι αριθμοί μπορούν να καταγράφουν με σαφήνεια τα ‘’θαύματα’’ που επιτελέστηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 5-6 χρόνια από τις κυβερνήσεις των δύο κομμάτων, που διεκδικούν και πάλι την ψήφο μας για να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο, σε συνεργασία- κατά περιόδους- σε συνεργασία και με άλλες (εξαφανισμένες σήμερα ή υπό εξαφάνιση αν δεν λάβουν έξωθεν βοήθεια) δυνάμεις, όπως ο ΛΑΟΣ και η ΔΗΜΑΡ, αλλά σίγουρα αδυνατούν να περιγράψουν το μέγεθος της ανθρωπιστικής καταστροφής, που συντελέστηκε στο όνομα της δήθεν εξυγίανσης και της δήθεν ανάπτυξης.
Τα στοιχεία που δημοσιοποιεί όλα αυτά τα χρόνια η ΕΛΣΤΑΤ θα μπορούσαν να ονομαστούν με δύο λέξεις: ‘’Στατιστικές της φρίκης’’, μιας και φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν συνεχώς και σε τακτά διαστήματα ότι καμιά τραγωδία, κανένα νέο φρικώδες επίτευγμα των συγκυβερνητών, δεν πρόκειται να φρενάρει την ολέθρια για εκατομμύρια ανθρώπους πολιτική τους. Μια πολιτική που ακολουθούν με τρομακτική συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια, υπερκεράζοντας σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και τις προσταγές των επικυρίαρχών τους, προς τέρψιν βέβαια των μεγάλων κερδισμένων της ανθρωπιστικής καταστροφής, των τραπεζών, των μεγαλοεργολάβων, των εφοπλιστών, των μεγάλων φοροφυγάδων, των ‘’επενδυτών’’ που σπεύδουν να μοιράσουν τα ιμάτια της σταυρωμένης πατρίδας μας.
Όλοι αυτοί δεκάρα δεν δίνουν για τους ανέργους, που μαζί με τους ‘’σχεδόν ανέργους’’ φτάνουν το ενάμισι εκατομμύριο, για το ένα εκατομμύριο χαμένες θέσεις απασχόλησης, για τον στραγγαλισμό του κοινωνικού κράτους, για την καταβαράθρωση του παραγωγικού τομέα της οικονομίας και τον θάνατο δια πνιγμού εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Σήμερα, ημέρες προεκλογικού πυρετού που ζούμε, ημέρες καταστροφολογίας και τρομοκράτησης των ψηφοφόρων, αλλά και πρωτοφανούς επίδειξης οσφυοκαμψίας προς τους προστάτες τους (νταβατζήδες του λέει ο λαός μας), νομίζω θα άξιζε να παραθέσουμε συνοπτικά ορισμένα από τα ‘’μεγαλειώδη επιτεύγματα’’ των μνημονιακών κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων στους τομείς της εθνικής οικονομίας, της εργασίας, της παραγωγής, της κοινωνικής μέριμνας, αλλά και της καθημερινότητας των νοικοκυριών, όπως αυτά προκύπτουν από τις έρευνες της ΕΛΣΤΑΤ.
Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν
Το 2013 το ΑΕΠ της χώρας ήταν μειωμένο σε σχέση με το 2008 κατά 64,7 δις ευρώ, ή ποσοστό 26,2%. Τόσο το ποσοστό όσο και η διάρκεια της ύφεσης είναι πρωτοφανή για το δυτικό κόσμο κατά τη μεταπολεμική περίοδο.
Το ίδιο διάστημα οι αμοιβές εξαρτημένης εργασίας περικόπηκαν κατά 23,1 δις ευρώ ή ποσοστό 28%, ενώ η καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 35,8 δις ευρώ ή ποσοστό 22,2%. Σε ότι αφορά τις επενδύσεις, αυτές μειώθηκαν κατά 37 δις ευρώ ή ποσοστό 64,4%.
Έχει ενδιαφέρον, όμως, να δούμε πως διαμορφώθηκαν τα ίδια μεγέθη το γ’ τρίμηνο του 2014 σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2008, για το οποίο η κυβέρνηση πανηγύρισε δεόντως την ‘’επιστροφή στην ανάπτυξη’’ και μας κορόιδευε ότι είναι έτοιμη να καταργήσει τα μνημόνια.
-Το ΑΕΠ εμφανίζεται μειωμένο κατά 15,9% ή ποσοστό 26,1%.
-Η καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 8,5 δις ευρώ ή 20,8%.
-Μειωμένες κατά 63,3% ή 8,6 δις ευρώ ήταν οι επενδύσεις.
-Οι αμοιβές εξαρτημένης εργασίας εμφανίζονται μειωμένες κατά 5,9 δις ευρώ ή 28,3%.
Βιομηχανική παραγωγή και λιανικές πωλήσεις
Τον περασμένο Οκτώβριο η βιομηχανική παραγωγή ήταν μειωμένη κατά 24,3% σε σχέση με τον ίδιο μήνα του 2008.
Ακόμα ισχυρότερο ήταν το πλήγμα που δέχτηκε το λιανικό εμπόριο την ίδια περίοδο.
-Ο όγκος λιανικών πωλήσεων τον Σεπτέμβριο ήταν μειωμένος κατά 34,9% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2008.
Στους επιμέρους υποκλάδους του λιανικού εμπορίου η εικόνα κατά την ίδια χρονική περίοδο είναι η εξής:
-Μεγάλα καταστήματα τροφίμων -26,5%.
-Τρόφιμα- ποτά- καπνός (μικρότερα εξειδικευμένα καταστήματα) -34,3%.
-Πολυκαταστήματα -43,1%.
-Καύσιμα -33,4%.
-Ένδυση- υπόδηση -48,4%.
-Έπιπλα- οικιακές συσκευές -50,6%.
Εργασία- ανεργία
Στον τομέα αυτό εντοπίζονται ορισμένα από τα λαμπρότερα ‘’επιτεύγματα’’ της περίλαμπρης κυβέρνησής μας.
Το τρίτο τρίμηνο του 2014 οι απασχολούμενοι ανέρχονταν σε 3.586.900 άτομα, 1.002.900 λιγότερα σε σύγκριση με το ίδιο τρίμηνο του 2008. Η μείωση είναι της τάξης του 21,9%.
Το ίδιο διάστημα οι άνεργοι αυξήθηκαν από 355.100 σε 1.229.400 άτομα, δηλαδή κατά 874.300 άτομα ή ποσοστό 246,2%!
Αν στον αριθμό αυτόν προσθέσουμε και 242.500 που απασχολούνται τόσο λίγο ώστε ‘’να μοιάζουν περισσότερο με άνεργους’’, όπως λέει η ίδια η ΕΛΣΤΑΤ, τότε οι άνεργοι και οι ‘’ομοιάζοντες με ανέργους’’ φτάνουν τα 1.471.900 άτομα, δηλαδή απέχουν μόλις μια ανάσα από το ενάμισι εκατομμύριο.
Να δούμε τώρα και τις απώλειες των θέσεων απασχόλησης στους κυριότερους κλάδους της οικονομίας, το γ’ τρίμηνο του 2014 σε σχέση με το γ’ τρίμηνο του 2008.
-Γεωργία, κτηνοτροφία -30.300, -5,9%.
-Μεταποίηση -228.400, -42,1%.
-Κατασκευές -241.900, -60,7%.
-Εμπόριο -199.800, -24,1%
-Μεταφορές -43.400, -20,4%.
-Τουρισμός, εστίαση -2.900, -0,9%.
-Τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες -28.300, -24,2%.
-Δημόσια διοίκηση, άμυνα, υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση -65.300, -17,4%.
-Εκπαίδευση -34.100. -10,8%.
-Υγεία -21.300, -9,2%.
Το ‘’καλάθι της νοικοκυράς’’
Οι μέσες μηνιαίες δαπάνες της ελληνικής οικογένειας το 2013 είχαν περιοριστεί σε 1.509,39 ευρώ από 2.203,55 ευρώ που ήταν το 2009, εκφρασμένες σε πραγματικές τιμές του 2013. Δηλαδή, μέσα σε τέσσερα χρόνια το πολύπαθο ‘’καλάθι της νοικοκυράς’’ συρρικνώθηκε κατά 694,2 ευρώ, χάνοντας το 31,2% (περίπου του 1/3) του μεγέθους του.
Τα ελληνικά νοικοκυριά περιέκοψαν ακόμη και τις δαπάνες τους για τρόφιμα κατά 17,5% (ο υπολογισμός γίνεται πάντα σε σταθερές τιμές), ενώ κυριολεκτικά έθεσαν εκτός οικογενειακού προϋπολογισμού τα ρούχα και τα παπούτσια, καθώς ψαλίδισαν τις σχετικές δαπάνες κατά 48,4%.
Τις μικρότερες απώλειες υπέστησαν οι δαπάνες για την εκπαίδευση- ή καλύτερα για την παραπαιδεία- καθώς μειώθηκαν λιγότερο ακόμη και από τις δαπάνες για τρόφιμα, κατά 16,6%. Ο Έλληνας προτίμησε και εν μέσω κρίσης να κάνει ‘’το σκατό του παξιμάδι’’ παρά να κόψει από τα παιδιά του τα φροντιστήρια, που άλλωστε έχουν γίνει εντελώς απαραίτητα για όσους θέλουν να επιτύχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις για την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια.
Μετά τις δαπάνες για τρόφιμα, ακολουθούν, στην τρίτη σειρά, οι περικοπές των δαπανών για υγεία κατά 19,4% και έπονται τα τσιγάρα και τα ποτά με 27%, η στέγαση με 29,6%, τα διαρκή αγαθά με 37,3%, τα ξενοδοχεία και η εστίαση με 37,4% και οι μεταφορές με 40,7% (αγορά αυτοκινήτων, βενζίνη κλπ). Τον κατάλογο κλείνουν, όπως προαναφέραμε, η ένδυση και υπόδηση, όπου οι δαπάνες μειώθηκαν κατά 48,4%.
Κοινωνική προστασία
Η μνημονιακή κυβέρνηση επιτέθηκε με ιδιαίτερη μανία κατά του κράτους πρόνοιας, επιστρατεύοντας νόμους, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ακραίες νεοφιλελεύθερες πρακτικές, αλλά και κυρίως τον κοινωνικό αυτοματισμό, την κατασυκοφάντηση των κοινωνικών ομάδων που χρήζουν κοινωνικής προστασίας, τη διάλυση ή την αποψίλωση των δικτύων κοινωνικής προστασίας.
Βασιζόμενοι στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, που είναι διαθέσιμα μόνο μέχρι το 2012 (δεν περιλαμβάνεται, δηλαδή, το πιο ‘’άγριο’’ 2013), παραθέτουμε τις κυριότερες κοινωνικές παροχές, όπως αυτές διαμορφώθηκαν το 2012 σε σχέση με το 2009. Όλες κινούνται αρνητικά, με μοναδική εξαίρεση τις συντάξεις γήρατος, όπου το σχετικό κονδύλι εμφανίζεται αυξημένο, όχι βέβαια γιατί αυξήθηκαν οι συντάξεις, αλλά γιατί αυξήθηκε υπερβολικά ο αριθμός των συμπολιτών μας που σπεύδουν να συνταξιοδοτηθούν.
Κοινωνικές παροχές σε χρήμα (εκατ. ευρώ)




2009
2012
διαφορά
%
επιδόματα μητρότητας
470
400
-70
-14,9%
οικογενειακά επιδόματα
722
552
-170
-23,5%
επιδόματα τοκετού
100
48
- 52
-52,0%
συντάξεις γήρατος
16.876
21.287
4.411
26,1%
επιδόματα ασθενείας
1.102
1.010
- 92
-8,3%
νοσοκομειακή περίθαλψη
7.588
5.270
-2.318
-30,5%
εξωνοσοκομειακή περίθαλψη
7.838
5.110
-2.728
-34,8%
επιδόματα ανεργίας
1.611
1.423
-188
-11,7%
συντάξεις αναπηρίας
1.515
1.276
-239
-15,8%
Ρίχνοντας, κυριολεκτικά, μια ματιά στον πίνακα, παρατηρούμε ότι ενώ η ανεργία έχει αυξηθεί κατά 250% τα επιδόματα ανεργίας μειώθηκαν σχεδόν κατά 12%. Επίσης, μειωμένα κατά 52% είναι τα επιδόματα τοκετού στην Ελλάδα της υπογεννητικότητας όπου οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις.
Οι παροχές νοσοκομειακής και εξωνοσοκομειακής περίθαλψης περικόπηκαν κατά το 1/3, οι συντάξεις αναπηρίας ψαλιδίστηκαν κατά περίπου 16%, τα οικογενειακά επιδόματα κατά 23,5% κλπ.
Κάνοντας χρήση των στοιχείων για τις συνολικές δαπάνες κοινωνικής προστασίας της ΕΛΣΤΑΤ, παρατηρούμε ότι μεταξύ του 2009 και του 2012 αυτές μειώθηκαν κατά 5,3 δις ευρώ ή ποσοστό 8,4% (από 63.250 σε 57.954 εκατομμύρια ευρώ).
Οι παροχές γήρατος είναι οι μόνες που καταγράφουν αύξηση, από 25.156 σε 29.721 εκατομμύρια ευρώ (3.565 εκατομμύρια ευρώ παραπάνω, αύξηση 13,6%).
Στους υπόλοιπους τομείς κοινωνικής προστασίας, η κατάσταση έχει διαμορφωθεί ως εξής:
  • Ασθένεια, -6.011 εκατομμύρια, -32,6%.
  • Αναπηρία -395 εκατομμύρια, -13,6%.
  • Χηρεία -546 εκατομμύρια, -10,5%.
  • Οικογένεια -1.064 εκατομμύρια, -25,1%.
  • Ανεργία -56 εκατομμύρια, -1,5%.
  • Στέγαση -677 εκατομμύρια, -58,6%.
  • Κοινωνικός αποκλεισμός -112 εκατομμύρια, -8,3%.
Αν εξαιρεθούν οι παροχές γήρατος, στους υπόλοιπους τομείς κοινωνικής προστασίας η μείωση φτάνει τα 8.861 δις ευρώ ή ποσοστό 23,9%.
ημεροδρόμος

10 ερωτήσεις για το χρέος, από έναν Καθηγητή Πανεπιστημίου που πρέπει όλοι να διαβάσουμε!

Του Κων/νου Τοκμακίδη
Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1.000 ευρώ. Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του. Βάσει ποιάς λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500; Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης.
Ενδεικτικά…
-Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
-Η Γαλλία πάλι με 5 έλλειμμα τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
-Οι ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχουν χρέος στο 94% του ΑΕΠ τους.
Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος. Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:
Ερώτηση 1η
Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;
Ερώτηση 2η
Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να «ξετινάξει» μία χώρα;
Ερώτηση 3η
Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% τη στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;
Ερώτηση 4η
Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο να πληρώνεται με 2.000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;
Ερώτηση 5η
Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ερώτηση 6η
Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 0.5 τρις που χρωστάμε εμείς;
Ερώτηση 7η
Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;
(σημείωση του e-fungus.gr: και σε ποιους τέλος πάντων χρωστάει κι είναι δέσμιος όλος ο πλανήτης?)
Ερώτηση 8η
Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;
Ερώτηση 9η
Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;
Ερώτηση 10η
Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;
Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;
Prof. Konstantinos Tokmakidis
Aristotle University of Thessaloniki
Greece
πηγή:
http://redwire.gr/using-k2-main/opinions/item/1878-10-erwthseis-gia-to-xreos,-apo-enan-kathhghth-panepisthmiou-pou-prepei-oloi-na-diavasoume.html

Γ. Κιμπουρόπουλος: Σχεδόν όλη η Ευρωζώνη μια αποικία χρέους

Η αποκαλυπτική απεικόνιση της διχοτόμησής της σε οφειλέτες και πιστωτές
 GRAFHMA_KIMPI
Στο γράφημα αυτό, το οποίο έχουν επεξεργαστεί αναλυτές του οίκου πιστοληπτικής αξιολόγησης Standard & Poor’s, αποτυπώνεται ο απολογισμός της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη και της διαχείρισής της με επίκεντρο την Ελλάδα και τις άλλες χώρες που εντάχθηκαν σε μνημόνια ή άλλα προγράμματα προσαρμογής. Σε βάθος δεκαετίας, από το 2004 μέχρι φέτος, το κρατικό χρέος έγινε στην πραγματικότητα ένας μηχανισμός τεράστιας αναδιανομής πλούτου ανάμεσα στις πιστώτριες και στις οφειλέτριες χώρες. Η Ευρωζώνη είναι πια καθαρά διχοτομημένη ανάμεσα 14 χώρες-οφειλέτες και ένα πυρήνα μόλις 4 χωρών-πιστωτών, με τη Γερμανία να κατέχει τη μερίδα του λέοντος σε καθαρό «ενεργητικό» εξωτερικού χρέους, δηλαδή απαιτήσεις στο εξωτερικό. Η Γαλλία, που το 2004 ήταν ανάμεσα στους πιστωτές, έχει περάσει ξεκάθαρα στις χώρες-οφειλέτες.
Στο γράφημα υπολογίζονται οι καθαρές απαιτήσεις από το εξωτερικό, δηλαδή η διαφορά ανάμεσα στο εξωτερικό χρέος κάθε χώρας και αυτά που οφείλει η ίδια στο εξωτερικό. Το τι συνέβη μέσα σε μια δεκαετία, με σημείο καμπής το 2009 που ήταν χρονιά μετάλλαξης της χρηματοπιστωτικής κρίσης σε κρίση χρέους, φαίνεται στο συσχετισμό μεταξύ οφειλετών και πιστωτών. Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και άλλες 12 χώρες της Ευρωζώνης είχαν ένα καθαρό εξωτερικό χρέος μικρότερο του 1 τρισ. ευρώ το 2004. Το 2014 είναι υπερδιπλάσιο, 2,1 τρισ. ευρώ, ή 2,3 τρισ. ευρώ υπολογίζοντας και τη Γαλλία που στο μεταξύ άλλαξε στρατόπεδο. Στον αντίποδα, η ομάδα των τεσσάρων χωρών πιστωτών -Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο και το «πλυντήριο» Λουξεμβούργο- είχε καθαρές απαιτήσεις στο εξωτερικό 374 δισ. ευρώ το 2004, αλλά σήμερα τις έχει αυξήσει 6,5 φορές, στα 2,464 τρισ. ευρώ! Για τη Γερμανία, στην οποία αναλογεί το 70% αυτής της απαίτησης, η ρυθμός αύξησης ήταν επτά φορές.
Η ηγεμονία των πιστωτών
Η εξέλιξη αυτή έχει δύο αναγνώσεις. Η μία -αφελής εκ πρώτης όψεως, αλλά σε αυτήν βασίζεται ολόκληρη η επιχειρηματολογία υπέρ της υποταγής στο Μνημόνιο- λέει ότι αυτό είναι απόδειξη της «αλληλεγγύης» των γενναιόδωρων πιστωτών προς τους φτωχούς οφειλέτες. Η άλλη ανάγνωση, που απηχεί μια στοιχειώδη ανάλυση της καπιταλιστικής πραγματικότητας, λέει ότι οι πιστώτριες χώρες, εκμεταλλευόμενες την κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που τροφοδοτήθηκε από τα τεράστια εμπορικά τους πλεονάσματα στις συναλλαγές εντός της Ευρωζώνης (αυτός είναι ο δεύτερος διχασμός της Ευρωζώνης ανάμεσα σε εξαγωγικές και εισαγωγικές χώρες, ή πωλητές και καταναλωτές) μετέτρεψαν την υπόλοιπη Ευρωζώνη σε αποικία χρέους. Η υπερχρεωμένη Ευρωζώνη τους ανήκει, μπορούν να την κάνουν ό,τι θέλουν, μπορούν να εκβιάζουν, να αγοράζουν τα περιουσιακά της στοιχεία κοψοχρονιά, να διορίζουν κυβερνήσεις.
Αυτή η εξέλιξη, που μάλλον δεν ήταν απρόβλεπτη, αλλά σχεδιασμένη, εξηγεί και γιατί οι πιστωτές, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, επέβαλαν τη θεσμοποίηση της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης στην Ευρωζώνη, μέσα από όλα τα σύμφωνα (sin pack, two pack, Δημοσιονομικό Σύμφωνο, Σύμφωνο για το Ευρώ+) που επιβάλλουν αυστηρή και μακρόχρονη επιτήρηση στις χώρες με υψηλό χρέος, και μέσα από τα μνημόνια στις χώρες όπως η Ελλάδα στις οποίες δόθηκαν και τα πολλά λεφτά. Κι η ίδια εξέλιξη εξηγεί γιατί, ενώ είναι ηλίου φαεινότερο ότι το χρέος που έχει συσσωρευτεί στους παρίες του ευρώ -και τώρα πια σ’ αυτούς ανήκουν κι οι «ελέφαντες» Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία- είναι αβίωτο, οποιαδήποτε συζήτηση για κούρεμα, ελάφρυνση ή αμοιβαιοποίηση προκαλεί ένταση.
Εδώ υπεισέρχεται και ο παράγων Ελλάδα και «πολιτική αβεβαιότητα». Οι πιστωτές της διχοτομημένης στην πράξη Ευρωζώνης έχουν μεν χαράξει ζώνες ασφαλείας, αλλά μια αμφισβήτηση του χρέους από μια χώρα οφειλέτη είναι προφανές ότι μπορεί να ανάψει φωτιά σε όλη την έκτασή της. Ο σκληρός πυρήνας των πιστωτών δεν είναι τόσο ασφαλής όσο αισθάνεται.
- See more at: http://www.e-dromos.gr/apoikia-xreous/#sthash.VU17FUI9.dpuf

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Γ. Δελαστίκ: Το Ράιχ Απειλεί - Αν Ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ, σας Χρεοκοπούμε!

Ούτε ένα ούτε δύο. Πέντε (!) ρεπορτάζ, αναλύσεις και άρθρα για την Ελλάδα είχε στο χθεσινό της φύλλο η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», η εφημερίδα της γερμανικής επιχειρηματικής και πολιτικής ελίτ. Κεντρικό θέμα της πρώτης σελίδας. Πρώτο σχόλιο της πρώτης σελίδας. Τα δύο τρίτα της τρίτης σελίδας. Δεύτερο θέμα της πρώτης σελίδας του οικονομικού τμήματος της εφημερίδας. Πρώτο σχόλιο της πρώτης σελίδας του οικονομικού τμήματος. Είναι φανερό ότι πείραξε πολύ τους Γερμανούς ηαποτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά να εκλέξει τον Σταύρο Δήμα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δείχνουν να απορούν πώς τόλμησαν οι Ελληνες βουλευτές να πάρουν μια απόφαση που δεν εναρμονίζεται με τα γερμανικά συμφέροντα. «Η αποτυχία του Σταύρου Δήμα είναι μια επώδυνη ήττα για τον κατέχοντα το αξίωμα του πρωθυπουργού Σαμαρά, ο οποίος πιθανόν μας αποχαιρετά» γράφει στο πρωτοσέλιδο σχόλιό της η ναυαρχίδα του γερμανικού Τύπου. «Το κοινοβούλιο εκμηδένισε το σχέδιό του να εκλέξει πρόωρα έναν νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας ώστε κατόπιν να ολοκληρώσει χωρίς πίεση τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα» εξηγεί η εφημερίδα. «Ο Ελληνας πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έκανε το παιχνίδι του και έχασε!»έγραψε η σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα του Μονάχου «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ» και συνέχισε: «Ηθελε να σώσει την κυβέρνησή του και χρησιμοποίησε γι' αυτό την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία έτσι έγινε φάρσα»! Ο αναπληρωτής πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών, Ραλφ Μπρίνκχαους, έγινε έξω φρενών με την απόφαση των Ελλήνων βουλευτών: «Είναι απίστευτα εξοργιστικό αυτό που συνέβη!» δήλωσε στην «Χάντελσμπλατ», τη μεγαλύτερη ημερήσια οικονομική εφημερίδα της Γερμανίας.



Ο Μίκαελ Χίτερ, διευθυντής του Ινστιτούτου Οικονομίας της Κολονίας, ήταν στις δηλώσεις που έκανε στη σκληρή δεξιά γερμανική εφημερίδα «Ντι Βελτ» πολύ πιο επιθετικός εναντίον της χώρας μας. «Η νομισματική ένωση θα μπορούσε σήμερα να αντέξει μια έξοδο της Ελλάδας. Τα φαινόμενα μετάδοσης (σ.σ. της κρίσης) σε άλλες χώρες θα ήταν ελάχιστα» είπε και συνέχισε: «Ο ελληνικός πληθυσμός πρέπει να το σκεφτεί τρεις φορές, αν θελήσει να ακολουθήσει άλλο δρόμο. Σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ απειλεί ολόκληρη τη χώρα μια τεράστια φτωχοποίηση και η έξοδος από την ΕΕ»! Είναι φοβερά αυτά που λέει ο Γερμαναράς -αν τολμήσουν οι Ελληνες να ψηφίσουν Τσίπρα, οι Γερμανοί θα μας διώξουν από το ευρώ και από την ΕΕ!!! Πολύ διαφορετική είναι όμως η άποψη της «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», η οποία γράφει στο πρωτοσέλιδο σχόλιό της και τα εξής: «Ο Τσίπρας έχει υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του το τέλος της ξένης κυριαρχίας της τρόικας... Το ότι οι Ελληνες έχουν γίνειεπιρρεπείς σε τέτοια συνθήματα έχει πολλές αιτίες. Από μία άποψη έχουν απόλυτο δίκιο. Γιατί, ρωτούν, δείχνει η Κομισιόν της ΕΕ τέτοια επιείκεια απέναντι στους μεγάλους παραβάτες του ελλείμματος, τη Γαλλία και την Ιταλία, επιμένει όμως με πλήρη σκληρότητα στην τήρηση των κανόνων από τη μικρή Ελλάδα;» αναρωτιέται η γερμανική εφημερίδα και απαντά η ίδια: «Πιθανόν είναι ότι αυτή η θέση δεν οφείλεται μόνο στο ότι η ΕΕ και η ΕΚΤ σήμερα μπορούν να εμποδίσουν μια νέα κρίση στην Ελλάδα να μεταδοθεί στην Ιταλία και σε άλλες αποδυναμούμενες χώρες του Νότου. Δεν θα εξαπέλυε λοιπόν ένα φαινόμενο οικονομικού ντόμινο, αλλά πιθανόν ένα φαινόμενο πολιτικού ντόμινο. Υφίσταται ο κίνδυνος ο Τσίπρας με τη συμπεριφορά του να βρει μιμητές. Σε αυτό άλλωστε ποντάρει»!

Χαρακτηριστικό της σύγχυσης που έχει προκαλέσει στους Γερμανούς το ενδεχόμενο νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου είναι το γεγονός ότι ουσιαστικά, στις οικονομικές σελίδες της ίδιας εφημερίδας, διαγράφονται οι δυνατότητες διαπραγμάτευσης με τους δανειστές που θα έχει μια κυβέρνηση... Τσίπρα! Περισσότερα από 260 δισεκατομμύρια ευρώ του ελληνικού δημόσιου χρέους από τα 321,7 δισ. ευρώ που ήταν συνολικά στα τέλη Σεπτεμβρίου βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στα χέρια δημοσίων φορέων -του μηχανισμού στήριξης ή ευρωπαϊκών κρατών ή του ΔΝΤ!

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι είναι πολιτικά απλούστατη η οποιασδήποτε φύσης αναδιάρθρωση, κούρεμα, επιμήκυνση ή οτιδήποτε άλλο σχετικό που αφορά το ελληνικό χρέος! Μόνο για καθαρά πολιτικούς λόγους λοιπόν μπορεί να εκβιαστεί η Ελλάδα, αν υποθέσουμε ότι αποκτά μια κυβέρνηση με πυρήνατον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία επιδιώκει «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο! Κατά κανέναν τρόπο, λοιπόν, δεν είναι η Ελλάδα «αιχμάλωτη των δανειστών», οι οποίοι θα την «στραγγαλίσουν» οικονομικά, αν οι Ελληνες παρακούσουν τις εντολές του Τέταρτου Ράιχ και δεν επανεκλέξουν τον Σαμαρά πρωθυπουργό!

*Δημοσιεύθηκε στο ''ΕΘΝΟΣ'' την Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014
aristeridiexodos