ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

I.B.Times: Η Ελλάδα θα απωλέσει 195.000 θέσεις εργασίας το 2013

Η Ελλάδα ετοιμάζεται να χάσει άλλες 195.000 θέσεις εργασίας του ιδιωτικού τομέα, καθώς τα αυστηρά μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης θα προκαλέσουν κλείσιμο σε χιλιάδες επιχειρήσεις. Σύμφωνα με έκθεση του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και Εμπόρων Ελλάδας (ΙΜΕ / ΓΣΕΒΕΕ), ο αριθμός των επιχειρήσεων που κλείνουν εν μέσω της συνεχιζόμενης κρίσης χρέους θα ξεπεράσει τον αριθμό αυτών που θα ανοίγουν.
Εν τω μεταξύ, η έκθεση ανέφερε ότι πολλές επιχειρήσεις θα αναγκαστούν να συναλλάσονται κατά τη διάρκεια των «μηνών των διακοπών», δεδομένου ότι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να κλείσουν.
Περίπου το 65% των ιδιοκτητών των επιχειρήσεων δήλωσε ότι δεν θα πάει διακοπές, ενώ το 16% δήλωσε ότι θα μειώσει τη διάρκεια του χρόνου που θα απουσιάζει. «Αντιλαμβανόμαστε ότι, λόγω της επιδείνωσης της κρίσης, της συνεχούς μείωσης των πωλήσεων και της αύξηση του κόστους, ότι θα δούμε σοβαρές επιπτώσεις αυτό το καλοκαίρι», δήλωσε ο Δημήτρης Μπίμπας, ένας ερευνητής στο ΙΜΕ / ΓΣΕΒΕΕ.  »Οι ιδιοκτήτες επιχείρησης δεν θα είναι σε θέση να πάνε για διακοπές, λόγω προσωπικών οικονομικών αιτιών, αλλά και για να μπορέσουν να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι για την πτώση του τζίρου.» Η Ελλάδα είναι συνεχώς στα πρόθυρα της κατάρρευσης, από την έναρξη της κρίσης δημόσιου χρέους το 2010.  
Μέχρι στιγμής έχει εξασφαλίσει 240 δισ. ευρώ σε μετρητά διάσωσης από τους διεθνείς δανειστές της, αλλά σε αντάλλαγμα θα έπρεπε να περικόψει χιλιάδες θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα, να περικόψει τις δημόσιες δαπάνες και να εκτοξεύσει τους φόρους, για να καλύψει το πακέτο όρων της διάσωσης. Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), ο τομέας του λιανικού εμπορίου εξακολουθεί να υποφέρει, καθώς ο δείκτης αναφοράς του εμπορικού ισοζυγίου μειώθηκε κατά 5,7% κατά το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους.Το ποσοστά ανεργίας είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη και πάνω από το 60% των νέων της χώρας είναι άνεργοι.
thepressproject.gr

Ο ΣΚΑΪ κάνει πόλεμο, με νύφες και μ΄ αγγόνια !!!

Οι συνδικαλιστικές ενώσεις των ΜΜΕ, η ΕΣΗΕΑ των δημοσιογράφων, η ΕΠΗΕΑ των διοικητικών και η ΕΤΙΤΑ των τεχνικών, κήρυξαν απεργία στα ιδιωτικά κανάλια, ως πράξη συμπαράστασης στους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Και πολύ καλά έκαναν.

Δεν μπορεί να είναι κλειστή εδώ και σαράντα μέρες η δημόσια τηλεόραση και να αλωνίζουν τα ιδιωτικά κανάλια, τα οποία λειτουργούν πλέον ως ακραίοι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος. Δείτε τον απολύτως γλυψιματικό τρόπο με τον οποίο κάλυψαν την…επίσκεψη του Σόϊμπλε και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Στην απεργία των ενώσεων πειθάρχησαν με βαριά καρδιά όλοι, πλην Λακαιδεμονίων. Πλην του συνήθους ύποπτου ΣΚΑΙ, του καναλιού του Αλαφούζου, που έσπασε την απεργία, όπως κάνει άλλωστε εδώ και χρόνια. Όχι μόνο έσπασαν την απεργία που γινόταν για συμπαράσταση στους εργαζόμενους της ΕΡΤ, είχαν και το θράσος να βάλουν να κάνει την απεργοσπαστική εκπομπή ο πιο ακριβοπληρωμένος εργαζόμενος που είχε η ΕΡΤ στη μακρόχρονη ιστορία της. Έδωσαν την εκπομπή στον Δημήτρη Οικονόμου, που όταν εργαζόταν ΕΡΤ έπαιρνε 30.000 ευρώ το μήνα, για να βγαίνει μετά, όταν πήγε πλέον στον ιδιωτικό τομέα, να λέει ότι στην δημόσια τηλεόραση γινόταν όργιο σπατάλης. Ο τρώσας και ιάσεται.

Απεργοσπαστική εκπομπή, με απεργοσπάστη δημοσιογράφο που πλούτισε από την ΕΡΤ και με περιεχόμενο κουφέτο. Δείξανε μισή ώρα συνέντευξη του Σόϊμπλε που ευχαριστούσε τον ελληνικό λαό, επειδή τον Ιούνιο ψήφισε σωστά και έσωσε τη χώρα, χωρίς να βρεθεί ένας άνθρωπος να του πει ότι αυτό συνιστά ευθεία παρέμβαση στα εσωτερικά μας. Και μετά παίξανε, ως ευπειθή παπαγαλάκια του Κυριάκου Μητσοτάκη, που είχε δώσει την προηγούμενη ημέρα το θέμα, δεκαπεντάλεπτο ρεπορτάζ για τους κοπανατζήδες του δημοσίου. Πήχτρα από κοπανατζήδες το δημόσιο, γι’ αυτό καλά κάνουνε και πετάνε στο δρόμο 25.000 εργαζόμενους, οι οποίοι μπορεί να μην είναι κοπανατζήδες οι ίδιοι, ανέχονταν όμως τους κοπανατζήδες. Την ημέρα της απεργίας, προέτρεπαν εμμέσως σε απολύσεις.

Ο ΣΚΑΙ άρχισε να λεηλατεί την ΕΡΤ από την πρώτη κιόλας ημέρα του σκοταδιού. Από την δεύτερη, για να είμαστε ακριβείς, από την ημέρα δηλαδή που της έκλεψε τον μπασκετικό τελικό ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Της έκλεψε τον τελικό, μετά της έκλεψε τους τηλεθεατές, μετά τις διαφημίσεις και το πλιάτσικο συνεχίζεται. Ο Αλαφούζος και οι άλλοι καναλάρχες θέλουν την ΕΡΤ οριστικά κλειστή, θέλουν στην θέση της μια καρικατούρα σαν την ΔΤ, μια ΥΕΝΕΔ της πλάκας που δεν θα μπορέσει να αμφισβητήσει ποτέ την κυριαρχία τους. Θέλουν να συναλλάσσονται με την κυβέρνηση από θέση απόλυτης ισχύος.

Πιο πολύ από τους Αλαφουζαίους και τους Μπομπολαίους, την ΕΡΤ την θέλει κλειστή η κυβέρνηση. Τι να την κάνεις την δημόσια τηλεόραση, όταν έχεις στην διάθεσή σου τόσες κρατικές, το ΜΕΓΚΑ, τον ΣΚΑΙ, τον ΑΝΤΕΝΑ, τον ΑΛΦΑ, το ΣΤΑΡ.

paganeli

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

O ανθρωπολογικός τύπος του ύστερου καπιταλισμού

Γ. Κοκκινάκος via: Από Κοινού
Ποτέ άλλοτε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα δεν είχε τόση εντροπία, αλλά και ποτέ ίσαμε τώρα δεν υπήρχε αυτή η ηγεμονία της ιδεολογίας του καπιταλισμού στην κοινωνία.Πραγματικά το καπιταλιστικό φανταστικό έχει καταλάβει και κυριαρχεί στο μυαλό και στην καρδία του σύγχρονου ανθρώπου
Οι άνθρωποι πλέον δεν ονειρεύονται, δε ζητούν ένα άλλο σύστημα πιο ανθρώπινο και πιο ελεύθερο, δεν έχουν κανένα όραμα για μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση. Μέσα ακόμα και από την κρίση του καπιταλισμού , δεν αναδύεται ο άνθρωπος του μέλλοντος όπως συνέβαινε σ όλες τις παλαιότερες κοινωνίες σε κρίση. Ο καπιταλισμός ιδιαίτερα με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» – ή του κρατικού καπιταλισμού καλύτερα – έγινε πιο επιθετικός αλλά και ο πλανήτης πιο ασταθής και πιο ανισσόροπος. Η πρόβλεψη του Κέυνς ότι μέσω του καπιταλισμού όλες οι ανάγκες του ανθρώπου θα ικανοποιούνται –έτσι έλεγε το 1928-με ένα μικρό μόνο μέρος της εργασιακής του απασχόλησης για να ικανοποιηθεί ο παλαιός Αδάμ μέσα μας , όχι μόνο δεν ίσχυσε αλλά δείτε πως είναι ο κόσμος σήμερα.
Η παγκόσμια κρίση πλέον , ιδιαίτερα μετά την επικράτηση των νέων τεχνολογιών και με τα απίστευτα παίγνια γεωστρατηγικής, δεν ξέρουμε καν πως θα ελεγχτεί. Ο κόσμος πλέον και όχι μόνο οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση έχει γίνει αβέβαιος.
Ο καπιταλισμός πριν φανερώσει τα αδιέξοδα του κατέστρεψε τον ψυχισμό των ανθρώπων , διαμόρφωσε ένα νέο ανθρωπολογικό τύπο.
Και επειδή  όταν κανείς θέλει δροσερό , γάργαρο νερό να πιει για να ξεδιψάσει πρέπει να πάει στην πηγή την λαλέουσα ακούστε ένα απόσπασμα.
«ότι κατάφεραν οι ταξικές κοινωνίες μέσα στα τελευταία 2500 χρόνια δεν το κατάφεραν οι κοινωνίες των γενών 7500-8000 πριν.
Κατάφεραν δηλαδή να καταστρέψουν ότι καλό, υψηλό και ευγενές έχει το ανθρώπινο είδοςεις βάρος ενός μόνο χαρακτηριστικού του, της λαιμαργίας. Αλλά αυτό δεν θα το κατάφερναν ποτέ αν δεν έπεφτε θεραπαινίδα στην ποδιά τους η Επιστήμη και κατά περιόδους και η Τέχνη»
Το απόσπασμα είναι από την «Καταγωγή της Οικογένειας» του Ένγκελς και έχει γραφεί πριν 150 και πάνω χρόνια την εποχή του πρώιμου καπιταλισμού. Σήμερα δεν θα χρειαζόταν σχεδόν τίποτα επιπλέον για να περιγράψει και να εξηγήσει το γιατί, για την κατάσταση που έχει περιέλθει η κοινωνία και ο άνθρωπος. Ο καπιταλισμός πως κατάφερε να διαμορφώσει αυτόν τον ανθρωπολογικό τύπο; Έναν  άνθρωπο μοναχικό, νευρωτικό, φοβικό και φοβισμένο αλλά και ατομιστή, επιθετικό, λαίμαργο, αποθηκευτικό καταναλωτικό και ενεργοβόρο; Καριερίστα, αμοραλιστή, εγωιστή, αμετροεπή, ασεβή με τη φύση και το περιβάλλον ανταγωνιστικό; έναν άνθρωπο «κάτοικο του εγώ» και απηνή  διώκτη του «εμείς»  έναν άνθρωπο που ακόμα και στη σημερινή γενική καταστροφή, διατηρεί μια ψευδαισθητική πιθανότητα ατομικής διαφυγής; Σε μια πρόσφατη έρευνα οι πολίτες σκόραραν σαν υπέρτατη αξία την οικογένεια. Με σωστή ανάγνωση της έρευνας προκύπτει η αποθέωση του ατομισμού.
Πώς λοιπόν, με ποιους μηχανισμούς, ανεδύθη και συγκροτήθη ως υποκείμενο, το σημερινό υβρίδιο ανθρώπου; Η σημερινή εκτρωματική μορφή του ανθρώπινου όντος; Κατ’ αρχάς υπάρχει ένα πρώτο ερώτημα. Γιατί ο σημερινός άνθρωπος αποτελεί ένα ανθρώπινο υβρίδιο. Η εξήγηση είναι προφανής. Ο καθένας μας πρέπει να σκεφθεί, ότι ατομικός άνθρωπος δεν υπάρχει. Ο καθένας από μας αν μεγάλωνε έξω από τους άλλους ανθρώπους δεν θα ήταν άνθρωπος αλλά κάτι άλλο. Ο άνθρωπος είναι ο κοινωνικός άνθρωπος. Συγκροτούμαι και συμπληρώνομαι ως άνθρωπος επειδή «κλέβω» από τους άλλους ανθρώπους, απ’ την κοινωνία, από ότι με περιβάλλει. Αυτό το μέρος ο άνθρωπος  δεν πρέπει να το καρπούται  ως ατομικό υποκείμενο. Οφείλει να το επιστρέφει στην κοινωνία. Αυτή είναι η ιστορική και επιστημονική νομιμοποίηση του αιτήματος  μιας κοινωνίας της αλληλεγγύης, του μοιράσματος, της συλλογικότητας, της ευθύνης και της ελευθερίας.
Μιας κοινωνίας που θα επιτρέπει σε κάθε μέλος της να αυτοπραγματώνεται. Δεν την ονομάζω κομμουνιστική, επειδή μετά την περιπέτεια των ιδεών του μαρξισμού με την εφαρμογή του στις ανατολικές χώρες, έχει φορτιστεί αρνητικά ο όρος. Όμως πρόκειται για αυτό το πράγμα.
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν κακοποιήθηκε λέξη  —- όπως ο Κομμουνισμός. Ακόμα και ο απολυταρχικός καπιταλισμός της Κίνας σήμερα Κομμουνισμός ονομάζεται. Καμία σχέση δεν έχουν όλες αυτές οι περιπτώσεις και όλες αυτές οι περιπέτειες  με το όραμα του Μαρξ.
«Ο Κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ’ αυτό πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό το πραγματικό κίνημα που καταργεί την σημερινή κατάσταση πραγμάτων» έλεγε ο Μαρξ.
Η τερατώδης αντίληψη της ταύτισης του κομμουνισμού με το υπερτροφικό κράτος και της κοινωνίας με το κόμμα ή του πολιτικού του γραφείου, δεν γέννησε το καινούριο αλλά κυοφόρησε και γέννησε ένα τέρας, στο τέλος.
Κοινωνία «ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών» ήταν ο κομμουνισμός για τον Μαρξ. Αλλά ας επανέλθουμε στο πώς και στο γιατί του σημερινού ανθρωπολογικού τύπου.
Δυο λύκους έχει μέσα του κάθε άνθρωπος έλεγε ο γερό-Ινδιάνος στον εγγονό του. Τον καλό και τον κακό. Και ποιος κερδίζει παππού; Ρωτά ο εγγονός. Αυτόν που ταΐζεις παιδί μου.
Ο καπιταλισμός λοιπόν τάισε τον κακό λύκο. Και αυτός μεγάλωσε, θέριεψε, υπερίσχυσε. Και ο καλός έμεινε υποδεέστερος, αδύναμος, για τις δουλειές του σπιτιού. Καχεκτικός και απαξιωμένος.
Προσωπικά πιστεύω πως ο κακός λύκος, ο ζωώδης, ο ενστικτώδης άνθρωπος δηλαδή, ως πρώτος γεννηθείς είναι δυνατότερος. Εκ γενετής. Διότι για τους ψυχαναλυτές και ψυχαναλύζοντες έπιασε πρώτος τη θηλή. Κάτι που φαίνεται να γνώριζαν και οι πρώτες αναδιανεμητικές κοινωνίες και οι Αρχαίοι Αθηναίοι στην Αθηναϊκή δημοκρατία.
Ο καλός κυνηγός που έφερνε στην καλύβα το μεγάλο θήραμα-βαριά βιομηχανία της εποχής μας-έπαιρνε ίσο μερίδιο με όλους στη φυλή. Όχι από αλτρουϊσμό-όπως πιστεύουμε-αλλά από καθήκον, επειδή του το επέβαλε η κοινωνία, παρ’ ότι διεμαρτύρετο.
Οι Αρχαίοι Αθηναίοι είχαν θεσπίσει τον θεσμό των εύθυνων  και των δέκα λογιστών, που κάθε πολίτης που ασκούσε δημόσιο αξίωμα περνούσε απ’ την βάσανο τους.
Απ’ τον Μικρό Ναυτίλο του Ελύτη σας διαβάζω
Σκηνή πρώτη: Κατάκοιτος, με γάγγραινα στο πόδι, ο Μιλτιάδης έχει μεταφερθεί στο δικαστήριο, κι εκεί, με κατάπληξη κι έσχατη αποκαρδίωση ακούει την καταδίκη του.
Σκηνή δεύτερη: Μ’ εγκαρτέρηση, μετά τον εξοστρακισμό του από τους Αθηναίους ο Αριστείδης, ανεβαίνει στο καράβι που θα τον απομακρύνει απ’ την πατρίδα του.
Σκηνή τρίτη: Ο Φειδίας ριγμένος στις φυλακές σαν κακούργος αργοπεθαίνει από γηρατειά και θλίψη.
Σκηνή τέταρτη: Ο Σωκράτης, στο στρώμα της φυλακής μετά την καταδίκη του σε θάνατο πίνει το κώνειο ήρεμος και ξεψυχάει κλπ κλπ
Γι αυτό σήμερα 2500 χρόνια μετά εξακολουθούμε να μελετούμε το φαινόμενο της Αρχαίας Αθηναϊκής δημοκρατίας.
Αλλά εν τω μεταξύ έχομε θεσπίσει το «Νόμο περί ευθύνης υπουργών»  για να κατοχυρωθεί το ακαταδίωκτο σε κάθε λεηλάτη του δημόσιου πλούτου.
Πώς όμως ο σύγχρονος καπιταλισμός-ιδιαίτερα ο ύστερος-μπόρεσε να διαμορφώσει τον ανθρωπολογικό τύπο της κατανάλωσης; Μπόρεσε δηλαδή να διαμορφώσει τον σκελετό του, την σπονδυλική του στήλη; Όλοι καταλαβαίνουμε ότι αν για 5 μήνες σταματήσουν οι άνθρωποι να καταναλώνουν τα «απαραίτητα» ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει. Επομένως όποιος θέλει ανατροπή αρκεί να κάνει αυτό. Χωρίς ρητορείες
και εσχατολογικές ιδέες ή σωτηριολογικές εξαγγελίες. Όμως για να το πούμε στην γλώσσα των μαθηματικών «Δοςμοι πα στω και τα γαν κινάσω» έλεγε ο Αρχιμήδης.
Από τη στιγμή που ο καπιταλισμός συνέδεσε την καταναλωτική αγορά όχι με τις πραγματικές ανάγκες αλλά με την επιθυμία των ανθρώπων (εφαρμόζοντας ιδέες της ψυχανάλυσης), ο ξέφρενος καπιταλισμός θα έφτανε στα ύψη, η σπατάλη ενέργειας εκεί που ποτέ δεν είχε φτάσει και τα προϊόντα δεν θα σήμαιναν μόνο κάλυψη στοιχειωδών αναγκών, αλλά θα είχαν  και έχουν  και άλλα ψυχολογικά συμφραζόμενα .
Διότι οι ανάγκες έχουν όρια, οι επιθυμίες είναι ακόρεστες. Το αυτοκίνητο πχ πλέον δεν είναι μόνον μέσο μεταφοράς, αλλά καλύπτει κι άλλες ψυχολογικές ανάγκες, είναι ισχυρό σήμα ευμάρειας, καταξίωσης κλπ. Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα αγαθά.
Τα λογικά επιχειρήματα και η λογική αναλυτική σκέψη, τα πολιτικά ενεργήματα και τα στρατηγικά προτάγματα για την κοινωνία, αντικαταστάθηκαν από υποσυνείδητα ορμέμφυτα, εικόνες, επιθυμίες και φαντασιώσεις έτσι όπως ο πολίτης να μην ενεργεί λογικά αλλά συναισθηματικά. Έτσι μπορεί να εξηγήσει κανείς όλη την παθολογία σύζευξης κοινωνίας-αγοράς-πολιτικής.
Ο πλανήτης έχει αρκετό πλούτο για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του καθενός, αλλά όχι και την αδηφαγία όλων. Έλεγε ο Μαχάντμα Γκάντι.
Όμως ο καπιταλισμός έχει ανάγκη για να ζει ,την αδηφαγία.
Όλοι διαισθανόμαστε τι θα γίνει σε λίγα χρόνια. Οι επιστήμες και εν μέρει και η τέχνη όπως έλεγε ο Έγκελς αντί να πουν αυτό πρέπει να πουν, βαυκαλίζονται με ιδέες παντοδυναμίας, εμπεδώνοντας στην συνείδηση των ανθρώπων ότι ο άνθρωπος όλα μπορεί να τα λύσει. Ήρθε όμως η Φουκοσίμα για να μας δείξει ότι το αρχαίο Ύβρις-Άτι-δίκη εξακολουθεί να κυριαρχεί στο Σύμπαν και στα  ανθρώπινα.
Έκανα αυτό τον μακροσκελή πρόλογο γιατί θεωρώ το βιβλίο εξόχως πολιτικό. Γιατί πιστεύω ότι η λύση θα είναι πολιτική και ότι τίποτε δεν κινείται έξω από την σφαίρα της πολιτικής. Ποιας πολιτικής όμως; Της πολιτικής ως τέχνης του εξαπατάν, ως τέχνης της ιδίας κάρπωσης του δημόσιου πλούτου; Ως τέχνης για την προάσπιση των συμφερόντων μιας ελίτ, ή ως πρακτικής για την βελτίωση της ζωής των ανθρώπων; Πρέπει επομένως να επαναορίσομε την Πολιτική. Και κυρίως να επινοήσουμε τρόπους ελέγχου της όποιας εξουσίας. Αλλά πριν ζητήσουμε ένα νέο συλλογικό πολιτικό υποκείμενο που θα ενσαρκώσει τις ιδέες της άμεσης δημοκρατίας, της αυτοδιαχείρισης, της αυτονομίας, της ελευθερίας  και της συμμετοχής, πρέπει να αλλάξουμε –να αρχίσουμε να αλλάζουμε- τον άνθρωπο. Έχομε ανάγκη από ένα νέο ανθρωπολογικό τύπο, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της επανανοηματοδότησης της ζωής, της ολιγάρκειας, της εκ νέου ιεράρχησης των αξιών, αλλιώς κινούμαστε στο ίδιο μοτίβο. Το παλιό σε συσκευασία καινούργιου.
Κοίταξε πως λειτουργεί ένα κόμμα στο εσωτερικό του για να δεις μπροστά σου την μελλοντική κοινωνία. Προσομοίωση της κοινωνίας είναι το κόμμα.
Διότι βασικός νόμος στις θεωρίες της συμπεριφοράς   είναι το εξής: «αν θέλεις να μάθεις κάτι κάντο το. Αν θέλεις να το ξεμάθεις κάνε κάτι άλλο».  Και άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Μόνο έτσι θα έλθει το καινούργιο. Αλλά νησίδες τέτοιου τύπου πρέπει να πολλαπλασιαστούν διότι  μόνο τότε  αυτή  η τρικυμισμένη θάλασσα των πολλαπλών συλλογικοτήτων θα μετατραπεί σε παλμικό κύμα προωθητικό της κοινωνίας.
Οι ιδέες της αποανάπτυξης σήμερα φαντάζουν ουτοπικές, ή γραφικές κατ άλλους. Όμως προσέξτε. Τα μεγάλα  άλματα στο  σκέπτεσθαι  αλλά και στο πράττειν δεν έγιναν όταν δώσαμε διαφορετικές απαντήσεις στα ίδια ερωτήματα αλλά όταν θέσαμε νέα ερωτήματα. Όπως :
  • Συνιστά η ανάπτυξη πρόοδο και η αποανάπτυξη οπισθοδρόμηση;
  • Η θεωρία ή η πρακτική συμπεριφορά θα αλλάξει τον άνθρωπο;
  • Μπορεί να ζητήσουμε αλλαγή χωρίς εμείς να αλλάξουμε. Μπορεί να αλλάξουμε χωρίς να αλλάξουμε δηλαδή;
  • Είναι οι φυσικοί πόροι περατοί ή θα βρει ο άνθρωπος τρόπους να αντιμετωπίσει το πρόβλημα;
  • Μπορεί να αλλάξει η κοινωνία χωρίς επανανοηματοδότηση των αξιών της ζωής;
  • Τα κόμματα όπως υπάρχουν σήμερα, αυτά που θέλουν να εκσυγχρονίσουν το παλιό, αλλά και αυτά που ευαγγελίζονται ένα νέο μέλλον, είναι σε θέση να το κάνουν, λειτουργώντας με τέτοια ιδεολογικά σχήματα , πρακτικές και λειτουργίες του παρόντος;
  • Υπάρχει πρόβλημα όταν λες ότι θέλεις κάτι και κάνεις κάτι άλλο; Όταν υπάρχει σχάση μεταξύ ιδεών και πρακτικής; Μεταξύ ιδεολογίας και κοινωνικής συμπεριφοράς;
  • Υπάρχει σήμερα επαναστατική προοπτική ριζικής αλλαγής της κοινωνίας, χωρίς τις ιδέες της αποανάπτυξης, της άμεσης δημοκρατίας και της συμμετοχής;
  • Είναι κινδυνολογία όταν λέμε σήμερα κοντοφτάνουνε όπως λέτε εδώ στη Κρήτη ή είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος;
  • Έχει σχέση το ευ  ζην με το ΑΕΠ μόνο;
  • Είναι αξία μόνον η εργασία ή και η τεμπελιά; Ακούστε τι λέει ο Ν.Καρούζος:
    Τέλος, την έβδομη ημέρα ο Θεός αναπαύτηκε. Είν’ ακριβώς η μέρα όπου καθιερώνεται στην ύπαρξη η τεμπελιά, με τον άνθρωπο πλασμένο μέσα στη μακαριότητα της Εδέμ. Αυτή την κατάσταση την ανέτρεψε ο Αδάμ εκλέγοντας. Το παιχνίδι του παράδεισου διαδραματίστηκε ανάμεσα στο δέντρο της ζωής και το δέντρο της γνώσεως. Εάν οι πρωτόπλαστοι παρέμεναν υπήκοοι της απραξίας και υπαρκτικής πληρότητας, τρώγοντας απ’ το δέντρο της ζωής μονάχα, θα ‘χε γλιτώσει ο κόσμος απ’ την Ιστορία, η τεμπελιά θα ‘τανε αδιάκοπη έκφανση αθανασίας (η αιωνιότητα). Ωστόσο, η εξέλιξη υπήρξε εκείνη που ξέρουμε και έτσι ο άνθρωπος εξώστηκε απ’ τον παράδεισο, ήτανε γι’ αυτό προειδοποιημένος (ίσον νους), η αιωνιότητα κομματιάστηκε για να καταντήσει χρόνος, εισέβαλε ο θάνατος, η εργασία έγινε αναγκαιότητα. Πρώτο ερώτημα: τι το ήθελε στον παράδεισο ο Θεός το δέντρο της γνώσεως; Απόκριση: Η νοητική σύλληψη «παιχνίδι», δεν έχει δομική υπόσταση χωρίς κανόνες και επομένως χωρίς τον κίνδυνο για λανθασμένη κίνηση. Δεύτερο ερώτημα: γιατί να εκφράζει αναγκαστικά το δέντρο της γνώσεως όλεθρο; Απόκριση: Η γνώση κρεουργεί την πληρότητα, εισάγει στις μετρήσεις, προκαλεί τη θνητότητα του ενός πράγματος υπέρ του άλλου, θέτει όρια και ιδρύει αέναα τις διαφορές τέμνοντας. Τρίτο ερώτημα: και γιατί η τεμπελιά κι όχι η εργασία; Τρίτη απόκριση: γιατί η τεμπελιά ταυτίζεται με την εσωτερική ζωή, με το άσπιλο, τη νοσταλγία της αδαμικής μακαριότητας, πέραν καλού και κακού, συνυφαίνοντας έτσι μιαν ανώτερη μορφή εργασίας: του απόλυτου τη χρήση.
Σας είπα μερικές σκέψεις που έκανα διαβάζοντας το βιβλίο. Ένα βιβλίο που σου ανοίγει ένα νέο χώρο ιδεών και σκέψεων. Ένα βιβλίο αναστοχασμού.
Σαν ερέθισμα για σκέψη, για μεταβολισμό νέων ιδεών και συναισθημάτων.
Το σύστημα έχει εμπεδώσει στον άνθρωπο πλήθος δοξασιών και στερεοτύπων, έτσι που το φυσικό να φαίνεται αφύσικο. Και κάθε αφύσικο φυσικό. Τσεκάρετε τις πρώτες σκέψεις που σας έρχονται ακούγοντας αυτά, για να δείτε πόσο αλήθεια είναι αυτό που σας λέω. Σκεφθείτε μόνον ότι σήμερα στον πλανήτη 1 έχει να φάει και 4 λιμοκτονούν. Είναι αυτός ένας κόσμος για τα ανθρώπινα μέτρα;
Όμως τίποτα δεν θα αλλάξει χωρίς την δράση των ανθρώπων, ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός της ιστορίας του και της μοίρας του.
Όλα τα πράγματα συμβαίνουν για μια πρώτη φορά… Προς το παρόν η ιστορία αναπαύεται στο  ανάκλιντρο της ανάγκης η  δολιχοδρομεί. Εχουμε πολύ δρόμο μέχρι να βγεί στο πάμφωτο μπαλκόνι της ελευθερίας,όχι μόνον ως κοινωνική και ιστορική τάση και όχι νόμο,όχι μόνο ως ηθικό πρόταγμα ,αλλά και κυρίως ως αποτέλεσμα της συνειδητής δράσης των ανθρώπων αν αποφασίσουν να δράσουν ικανοποιώντας την θέληση τους και την επιθυμία τους ,ζώντας σε μια κοινωνία και μια ζωή έμπλεη νοήματος.
Υ.Σ Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή την παρουσίαση στα Χανιά του βιβλίου «Ο Ανθρωπολογικός τύπος της Αποανάπτυξης-Τοποικοποιήσης»

Πόλεμος στους αδύναμους, υποταγή στους ισχυρούς

“ Κλεισμένοι μέσα στα πολυτελή γραφεία τους, αποκομμένοι από την ελληνική κοινωνία, έχουν χάσει πλέον κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Στο μυαλό τους βρίσκεται μόνο το δικό τους μικρό ή μεγάλο ιδιοτελές συμφέρον και βέβαια των φίλων και κολλητών τους.  ”
 
Του Κώστα Καπνίση
 
 
Η επιχείρηση με τον κωδικό «ισοπέδωση» προχωρά με γοργά βήματα. Οι δανειστές αλλά και οι ντόπιοι συνεργάτες τους βρίσκονται στην τελική φάση υλοποίησης των πιο σκοτεινών σχεδίων τους. Η βιασύνη τους είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Έχουν καταλάβει ότι ο χρόνος τους πια λιγοστεύει και οι επιθέσεις τους στον ελληνικό λαό αλλά και στον ευρωπαϊκό Νότο γενικότερα γίνονται πια απροκάλυπτα και χωρίς το στοιχειώδες φύλλο συκής.

Η παραβίαση των εθνικών Συνταγμάτων, οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, η συγκέντρωση των διεθνών αρπακτικών πάνω από τα κουφάρια των κοινωνιών αλλά και των εθνικών οικονομιών είναι καθημερινά στο μενού των απανταχού νεοφιλελεύθερων υβριδίων. Της χειρότερης και πλέον ξεδιάντροπης γενιάς καπιταλιστών που γέννησε ποτέ η ανθρώπινη φύση. Το περίφημο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε οριακά (153 «ΝΑΙ») για άλλη μια φορά χθες βράδυ στη Βουλή ήταν μόνο η αρχή. Τα πάντα άλλωστε θα κινηθούν σε σχετικά ήπιους τόνους, (εκτός αν γίνει κάποιο «ατύχημα») μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Η σημερινή έλευση άλλωστε του Γερμανού ΥΠΟΙΚ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην Ελλάδα σημαίνει την τελική επιθεώρηση και επίβλεψη των φιλέτων που έχουν ετοιμάσει οι ντόπιοι συνεργάτες του για ξεπούλημα.

Ο ελληνικός λαός πλήρωνε και πληρώνει τους φόρους του προς το ελληνικό Κράτος τόσα χρόνια, έφτιαξε δομές όπως κοινωνική πρόνοια, ΟΤΑ, δρόμοι, γέφυρες, ΔΕΗ, τηλεπικοινωνίες, δημόσιες συγκοινωνίες, τουριστικές υποδομές, νοσοκομεία, σχολεία, υπηρεσίες ύδρευσης, ενέργεια. Όλα αυτά και ακόμα τόσα οι δύο βασικοί υπεύθυνοι της καταστροφής του ελληνικού λαού, η ΝΔ και το «ΠΑΣΟΚ» ή ακριβέστερα τα απομεινάρια τους ετοιμάζονται να τα παραδώσουν στους περίφημους ξένους και ντόπιους «επενδυτές». Το αντάλλαγμα είναι κάτι παραπάνω από προφανές και πλέον δεν το κρύβουν και οι ίδιοι.

Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν έστω και λίγο ακόμα την εξουσία προκειμένου να φανούν συνεπείς σε ότι έχουν δεσμευτεί όχι στον ελληνικό λαό αλλά σε αυτούς που δηλώνουν υποταγή. Στους δανειστές τους. Δικοί τους δανειστές είναι άλλωστε μια και τίποτε από αυτά που δανείστηκαν τα τελευταία είκοσι σχεδόν χρόνια δεν πήγε προς όφελος του λαού. Για αυτό τον λόγο άλλωστε δείχνουν την υποταγή τους στους δανειστές και παράλληλα το μίσος τους απέναντι στην ελληνική κοινωνία. Δεν έχουν τύψεις για τον πανικό, τον τρόμο, τη βία και την εξαθλίωση που σπέρνουν. Ο λαός βέβαια λέει το γνωστό «όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες». Αυτό είναι που θα δρέψουν και το περίεργο είναι πως ενώ το γνωρίζουν πολύ καλά, κάνουν σα να μη συμβαίνει τίποτε.

Κλεισμένοι μέσα στα πολυτελή γραφεία τους, αποκομμένοι από την ελληνική κοινωνία, έχουν χάσει πλέον κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Στο μυαλό τους βρίσκεται μόνο το δικό τους μικρό ή μεγάλο ιδιοτελές συμφέρον και βέβαια των φίλων και κολλητών τους. Δείχνουν να μη φοβούνται (έτσι τουλάχιστον δείχνουν προς τα έξω) γιατί απολαμβάνουν της πλήρους υποστήριξης και προστασίας της γνωστής μιντιοκρατίας. Στα στασίδια άλλωστε που καταλαμβάνουν καθημερινά στα γνωστά αυτά μέσα, έχουν την εντύπωση πως η ελληνική κοινωνία αντανακλάται στους συνομιλητές τους. Χτυπούν κάθε τι που έχει σχέση με το πρώην πια κοινωνικό κράτος, για το οποίο ο ελληνικός λαός ίδρωσε και μόχθησε για να κατακτήσει με τα όποια λάθη και παραλείψεις. Κανείς δεν ισχυρίζεται άλλωστε ότι όλα λειτουργούσαν τέλεια πριν τη λεγόμενη κρίση και την πλήρη παράδοση της χώρας στα Μνημόνια και τους δανειστές.

Έχουν το θράσος να καταργούν ειδικότητες εκπαιδευτικών Ειδικής Αγωγής. Κλείνουν έτσι τον δρόμο και δείχνουν τον Καιάδα στα παιδιά με ειδικές ικανότητες, στερώντας τους την εκπαίδευση και κατάρτισή τους και την ισότιμη θέση τους σε μια κοινωνία που ούτως ή άλλως είναι μια κοινωνία ανισοτήτων και αποκλεισμών. Αυτό από μόνο του καταδεικνύει την χυδαιότητά τους, τον ρατσισμό τους και την ακροδεξιά στροφή τους. Μια κοινωνία που έχει νιώσει στο πετσί της τον φασισμό και τον ναζισμό μόνο μια επιλογή έχει. Να τους δείξει την έξοδο και να τους ανατρέψει πριν να είναι πολύ αργά. Προτού αυτή η κοινωνία που στενάζει υπό το βάρος της ανθρωπιστικής κρίσης περάσει την όχθη και φτάσει στον απόλυτο εκφασισμό. Προσπαθούν να μετατρέψουν την κοινωνία σε ζούγκλα και να βάλουν τις κοινωνικές ομάδες να φαγωθούν μεταξύ τους.

Για αυτό και έχουν ευτελίσει το Σύνταγμα και τους νόμους και αδιαφορούν επιδεικτικά μπροστά στον αργό θάνατο που έχουν προκαλέσει στη μισή κοινωνία και πολύ σύντομα και σε όσους ακόμα αντέχουν και στέκονται όρθιοι. Είναι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που κάνουν υποκλίσεις στα ξένα και ντόπια συμφέροντα και «χορεύουν» στον όποιο ρυθμό τους χτυπούν στο ντέφι. Αυτοί οι άνθρωποι, τα απομεινάρια της «πολιτικής» του χθες, την ίδια στιγμή επιτίθενται με λύσσα στους άνεργους, τα παιδιά με ειδικές ικανότητες, τους άστεγους, τους αδύναμους, τους πολύτεκνους, τις μονογονεϊκές οικογένειες, τους αδύναμους και έντρομους ηλικιωμένους, στους νέους που βλέπουν μόνο θάνατο και ανεργία και φεύγουν στο εξωτερικό, τους μετανάστες που τόσα χρόνια εκμεταλλεύονταν και πολλές ακόμα κοινωνικές ομάδες.

Αυτή είναι η ζούγκλα τους. Και στη ζούγκλα είναι γνωστό πως δεν υπάρχουν ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα. Υπάρχει ο νόμος του ισχυρού. Ο πιο «δυνατός» επιβιώνει και όλοι οι άλλοι πεθαίνουν. Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που θέλει ο ελληνικός λαός. Αυτή είναι η δική τους Ελλάδα. Μια αποικία χρέους. Μια Ελλάδα κάτεργο. Μια Ελλάδα Ειδικής Οικονομικής Ζώνης στην υπηρεσία αυτών που την καταλήστευσαν και ξέσκισαν τις σάρκες τις. Δε θα καταφέρουν να την κάνουν έτσι. Μπορεί να λύγισαν τους Έλληνες, να τους οδήγησαν στην καταστροφή, να τους έφεραν στα όρια της εξαθλίωσης και του αφανισμού.

Το σχέδιά τους θα ματαιωθούν από έναν λαό που πλέον ξέρει τι πρέπει να κάνει και θα το κάνει. Στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, θα δώσει την ισχυρή και βροντερή απάντηση και σε αυτούς αλλά και στα μαντρόσκυλά τους, τους υμνητές του φασισμού και του ναζισμού. Καλά θα κάνουν να τις προκηρύξουν σύντομα και να φύγουν από μόνοι τους για να πάνε στα σπίτια τους γιατί αν προκαλέσουν την κοινωνική έκρηξη που προβλέπουν οι διεθνείς οργανισμοί τότε είναι πολύ πιθανό να μην έχουν πια θέση ούτε στη χώρα και να αναζητήσουν κι αυτοί την τύχη τους στην ξενιτιά…

periodista.gr

Ιδού τι πετύχατε κ. Σόιμπλε...

Ανεργία 28% - Ανεργία νέων 60% - Φτώχεια 38,5% - Κόκκινα δάνεια 30%...
Έρχεται στην Αθήνα την Πέμπτη το πρωί για να πάρει δεσμεύσεις χωρίς ανταλλάγματα ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο ιθύνων νους της ισχυρότερης οικονομίας στην Ευρώπη, ο οποίος αρνείται...
κάθε συζήτηση για «κούρεμα» του ελληνικού χρέους.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος αναμένεται να προβεί σε δηλώσεις στήριξης προς την κυβέρνηση Σαμαρά, φέρνει μαζί του την πρόταση δημιουργίας ενός αναπτυξιακού ταμείου 100 εκατ. για την απορρόφηση των άνεργων νέων.

Πρόκειται για μια «συμβολή» απέναντι στα δεινά της Ελλάδας, τα οποία όμως αποτελούν -στο μεγαλύτερο μέρος τους- προϊόν των μνημονίων τα οποία κατά βάση ο ίδιος εμπνεύστηκε.

Την περίοδο 2009-13 το δημόσιο χρέος της χώρας αυξήθηκε από 130% σε 175% του ΑΕΠ εξαιτίας τόσο της δραστικής συρρίκνωσης της οικονομίας (-20,5%) όσο και των εσφαλμένων σχεδιασμών του πρώτου μνημονίου, που κόστισαν στη χώρα γύρω στα 44 δις, όση δηλαδή ήταν η απόκλιση του ΑΕΠ από τους αρχικούς στόχους του Μνημονίου.

Οι επενδύσεις μειώθηκαν σχεδόν κατά 50%, παρά το γεγονός ότι ο κατώτατος μισθός συρρικνώθηκε κατά 20%.

Ο πληθωρισμός μειώθηκε αλλά όχι στα βασικά είδη κατανάλωσης, η φορολογία εισοδήματος αυξήθηκε κατά 500% και οι έμμεσοι φόροι κατά 13%. Οι καταθέσεις στα τράπεζες; Ελατττώθηκαν κατά 80 δις.

πηγη enet.gr

Γ…ώ το ΦΠΑ μου και τα παλαμάρια μας…(το νέο επεισόδιο του «success story»)

Ποιος το περίμενε ότι ο πρωθυπουργός που εμφανίζεται ως ο εγγυητής της εξόδου από την κρίση, που κηρύττει την πολιτική ευπρέπεια και υπερασπίζεται με πάθος τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, δεν μπορεί να χειριστεί με ψυχραιμία ούτε ένα σαρδάμ και ότι ένας αυτοπροβαλλόμενος ως λάτρης του Ελύτη ξεσπάει αγοραία όταν κάτι στραβώνει.

«Γ..ώ το κεφάλι μου, μ…α»ακούστηκε να λέει όταν μπέρδεψε τα λόγια του και αναγκάστηκε να διακόψει την απαγγελία του ποιήματος για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση. Το αμοντάριστο βίντεο, ελλείψει ΕΡΤ και χάρη στο…συνδυασμό ανευθυνότητας του ιδιώτη τηλεοπτικού παραγωγού και επιπολαιότητας των αρμόδιων για την επικοινωνία του Μεγάρου Μαξίμου, μεταδόθηκε σε απευθείας σύνδεση όταν τα κανάλια διέκοψαν το πρόγραμμά τους για να παίξουν τις δηλώσεις του πρωθυπουργού για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, στις οποίες είχε επενδύσει πάρα πολλά.

Το διάγγελμά του ήταν πανηγυρικό και η στιγμή προσεκτικά επιλεγμένη: Λίγες ώρεςπριν από την ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο στη Βουλή, παραμονές της άφιξης Σόιμπλε στην Αθήνα και εν μέσω κινητοποιήσεων και κοινωνικών εντάσεων για τις απολύσεις. Μάλιστα, λίγα λεπτά μετά έκανε δηλώσεις και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλος για να μοιραστεί τη δόξα με τον κυβερνητικό του εταίρο.

Ο Αντώνης Σαμαράς προσπάθησε να πείσει ότι υπάρχουν καλά νέα: Δεν θα γίνει νέα μείωση στις συντάξεις και τους μισθούς των στρατιωτικών, δεν θα εφαρμοστεί και επιβολή πρόσθετου φόρου 2 τοις χιλίοις στους τζίρους των επιχειρήσεων, παρά τις μνημονιακές δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί. Και το σημαντικότερο, « μειώνεται αμέσως ο ΦΠΑ στην εστίαση. Από 1η Αυγούστου! Για πρώτη φορά, όχι απλά αποτρέπουμε κάποια δυσάρεστα, αλλά επιβάλουμε θετικές αλλαγές », όπως χαρακτηριστικά είπε.

Έκανε αναδρομή στην προσωπική του προσπάθεια να πετύχει αυτή την εξέλιξη («πήρα επάνω μου αυτή την πρώτη μεγάλη μείωση φόρων στην Ελλάδα» και εξήγησε πως έπεισε την Τρόικα να το αποδεχθεί. Διαβεβαίωσε ότι αν πετύχει το πείραμα, και αυτό εξαρτάται από τις αποδείξεις που θα κόβονται, θα υπάρξουν και άλλες μειώσεις φόρων.

Επικαλέστηκε το «φιλότιμο του Έλληνα» και θύμισε πόσο έχει βελτιωθεί η διεθνής εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, ενώ απευθυνόμενος στην αντιπολίτευση είπε την κορυφαία ατάκα: Ας γνωρίζουν, ότι «κόψαμε τα παλαμάρια», ότι το πλοίο έχει φύγει πια και πίσω δεν κάνουμε».

Εδώ και μήνες ο πρωθυπουργός έχει αναγορεύσει τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση ως τη νέα μεγάλη εθνική ιδέα, ως πανάκεια για την αναθέρμανση της χειμαζόμενης οικονομίας και ως μαγική λύση για την ενίσχυση της ρευστότητας. Τι και αν το πρόβλημα είναι η μη καταβολή του ΦΠΑ, τι κι αν εκπρόσωποι εστιατόρων έχουν δημοσίως πει ότι δεν πρόκειται να ρίξουν τις τιμές, τι κι αν η Τρόικα ζητά επιμόνως ισοδύναμο μέτρο για να καλυφθεί η τρύπα 100 εκ ευρώ που υποστηρίζει ότι θα υπάρξει, ο Α. Σαμαράς εμφανίζεται βέβαιος ότι η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση θα σώσει τη χώρα από τα δεινά που τη μαστίζουν.

Επενδύει στο συμβολισμό, ότι για πρώτη φορά από την αρχή της κρίσης πέφτει κάποιος φόρος, και στην κατασκευή της εντύπωσης ότι γίνεται επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου που αλλάζει προς το καλύτερο.

Σε μια συγκυρία μεγάλης αναστάτωσης στις κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων της συμπολίτευσης, με τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων να δρομολογούνται προκαλώντας κοινωνικές εντάσεις με απρόβλεπτη έκβαση, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να προκαλέσει ένα «θετικό σοκ» αλλάζοντας την ατζέντα και φέρνοντας σε πρώτο πλάνο μια ευχάριστη είδηση.

Η γκάφα με τα «γαλλικά» του πρωθυπουργού μετά το σαρδάμ, που έδειξε ότι στο Μαξίμου έχουν «κόψει τα παλαμάρια» με τη σοβαρότητα, χάλασε τον επικοινωνιακό σχεδιασμό και προκάλεσε θυμηδία στους παρατηρητές, νεύρα και γκρίνια μεταξύ των εμπλεκομένων στο φιάσκο, έκπληξη σε όσους νόμιζαν ότι -εκ μέρους της πολιτικής ελίτ- τα έχουν ακούσει όλα.


tvxs.gr

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Ε, όχι να μας κάνει μαθήματα "ορθής πολιτικής συμπεριφοράς" και ο Σίμος ...


Δεν έτυχε μέχρι τώρα να ασχοληθούμε αναλυτικά με τον βίο και την πολιτεία του  υπουργού προπαγάνδας Σίμου Κεδίκογλου.
Θα το κάνουμε σήμερα με αφορμή της δηλώσεις του με τις οποίες ζήτησε από τον Α. Τσίπρα να αποπέμψει από την κοινοβουλευτική ομάδα του την Σοφία Σακοράφα και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο.

Σύμφωνα με τον ίδιο φράσεις όπως «καλή αντάμωση στα γουναράδικα» και «κατοχική κυβέρνηση που συνεχίζει το ρόλο των χαφιέδων» παραπέμπουν στις χειρότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας και είναι «συνθήματα εμφυλίου πολέμου».

Η απάντηση της Σ. Σακοράφα, όπως μας ήρθε σε μαιηλ απ’ το γραφείο της σημειώνει ανάμεσα στα άλλα: «Ο Σίμος Κεδίκογλου ζήτησε την αποπομπή μου από το ΣΥΡΙΖΑ!!!! Βρίσκεται σε λάθος εποχή ο κ. Κεδίκογλου. Τελείωσαν οι εποχές των προγραφών και των εκτοπίσεων αυτών που σκέφτονται διαφορετικά από την εξουσία».

Δεν θα μπούμε τώρα σε συζήτηση για το ποιος έχει εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα και προσπαθεί να καλλιεργήσει κλίμα εμφυλίου πολέμου.

Απλώς να θυμίσουμε στον Σ. Κεδίκογλου  την ανακοίνωση –που βλέπουμε στην φωτογραφία- όταν ο σημερινός αρχηγός του «τιμούσε» με την παρουσία του το «Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομουνιστές στην Πηγάδα Μελιγαλά». Αλλωστε ακόμα και σήμερα ο αρχηγός της Ν.Δ. έχει επιλέξει για το στενό του επιτελείο καραμπινάτους ακροδεξιούς και θαυμαστές της Απριλιανής χούντας.





http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Ο Καστοριάδης και η θεωρία της δημοκρατίας

Για την επικαιρότητα ενός «ανεπίκαιρου» στοχαστή
Στη χώρα μας, αλλά και αλλού, ο Κορνήλιος Καστοριάδης ευτύχησε να συναντήσει ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό, που συνεχίζει να συζητά με ενδιαφέρον τα κείμενά του. Αυτό οφείλεται, δίχως άλλο, στο έντονο πολιτικό πάθος του, που τροφοδοτεί μια ριζοσπαστική κριτική των σύγχρονων πολιτικών και κοινωνικών δομών στο όνομα μιας αληθινής, άμεσης δημοκρατίας.
Του Κωνσταντίνου Καβουλάκου* 
Ο Καστοριάδης απέφυγε βέβαια να αναγάγει την κοιτίδα των αμεσοδημοκρατικών πρακτικών, την αρχαία ελληνική δημοκρατία, σε αιώνιο πρότυπο ενός τέτοιου πολιτεύματος – προτίμησε να κάνει λόγο γι’ αυτήν ως «δημιουργική πηγή της ιστορίας», από την οποία μπορούμε να εμπνευστούμε για να βρούμε τον δικό μας δρόμο.
Απέναντι σε αυτήν τη δυνατότητα, οι περισσότεροι στοχαστές της συγκαιρινής πολιτικής φιλοσοφίας στάθηκαν και συνεχίζουν να στέκουν εχθρικά. Δεν ήταν μόνο το μέγεθος των μικρών πόλεων-κρατών της αρχαιότητας διαφορετικό σε σύγκριση με τα σύγχρονα κράτη, μας λένε. Είναι επίσης, και κυρίως, εντελώς διαφορετική η «πολυπλοκότητα» των νεωτερικών αγοραίων οικονομιών και των αντίστοιχων γραφειοκρατικών μηχανισμών. Αυτή συμβαδίζει άλλωστε με τον απαραμείωτο νεωτερικό πλουραλισμό των ατομικών και συλλογικών ταυτοτήτων, ο οποίος βρίσκεται σε έντονη αντίθεση προς τα παραδεδομένα ήθη των σχετικά ομοιογενών αρχαιοελληνικών πόλεων. Συμπέρασμα: η αρχαία ιδέα της άμεσης δημοκρατίας δεν μπορεί να βρει εφαρμογή σήμερα.
Εντούτοις, παρά τη σχεδόν ομόφωνη απόρριψη της άμεσης δημοκρατίας ως οργανωτικού προτύπου για τα σύγχρονα κράτη, ο Καστοριάδης συνέχισε να την υπερασπίζεται και να την επικαλείται ενάντια στις ολιγαρχικές τάσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μέχρι το τέλος της ζωής του. Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιο το γεγονός ότι, με τα μέτρα της κυρίαρχης πολιτικής φιλοσοφίας των τελευταίων σαράντα ετών, ο Καστοριάδης εμφανίζεται ως ένας «ανεπίκαιρος» στοχαστής.
Στην πραγματικότητα, όμως, η πολιτική σκέψη του Καστοριάδη αναπτύχθηκε σε ζωντανή αντιπαράθεση προς τις τρέχουσες πολιτικοφιλοσοφικές θεωρίες. Απέναντι στη συζήτηση που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 γύρω από τα ηθικά θεμέλια του σύγχρονου δημοκρατικού κράτους δικαίου, ο Καστοριάδης κράτησε κατ’ αρχάς αποστασιοποιημένη στάση. Η ριζικά ιστορική προοπτική της θεωρίας τού κοινωνικού φαντασιακού τον έκανε να απορρίπτει την ιδέα μιας φιλοσοφικής θεμελίωσης με βάση αφηρημένες έννοιες του ανθρώπινου λόγου. Εμμέσως όμως συμμετείχε στη συζήτηση, τοποθετώντας στη θέση της «θεμελίωσης» την κριτική «διαύγαση» των ιστορικά συγκροτημένων «φαντασιακών σημασιών» μας. Ως τέτοιες αντιλαμβανόταν την ελευθερία, την ισότητα και τη δημοκρατία: αποτελούν ανοικτά ιστορικά προτάγματα που αναλαμβάνουμε κατά το δυνατό συνειδητά, για να τα προωθήσουμε περαιτέρω με κριτικό τρόπο.
Αν και η αντιπαράθεση του Καστοριάδη με την πολιτική φιλοσοφία της εποχής μας δεν αποτυπώθηκε σε ένα συστηματικό έργο, μπορεί κανείς να την ανασυγκροτήσει από τις σκόρπιες αναφορές του. Απέναντι στον φιλελεύθερο ατομικισμό προβάλλει ένα κλασικό επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε ευρέως στη διαμάχη φιλελευθερισμού-κοινοτισμού της δεκαετίας του ’80: Οι φιλελεύθεροι στηρίζονται στο πλασματικό επινόημα ενός αφηρημένου, αποδεσμευμένου από το κοινωνικό του πλαίσιο, ατόμου, το οποίο βλέπουν στην υποτιθέμενη αντίθεσή του προς την κοινότητα. Γι’ αυτό επικεντρώνουν την προσοχή τους στα «αρνητικά» δικαιώματα προστασίας του από τις παρεμβάσεις του κράτους. Ο Καστοριάδης θεωρεί αυτήν την αρνητική έννοια ελευθερίας αναγκαία στις συνθήκες της νεωτερικότητας αλλά, εξαιτίας του «αμυντικού» της χαρακτήρα, φανερά ανεπαρκή και περιορισμένη.
Το νεωτερικό πρόταγμα της πραγμάτωσης της ελευθερίας απαιτεί ως εκ τούτου μια ευρύτερη έννοιά της, η οποία περιλαμβάνει τη θετική διάσταση της πολιτικής συμμετοχής των πολιτών στα κοινά. Γιατί χωρίς την ίση συμμετοχή όλων στην εξουσία οδηγούμαστε αναπόδραστα στον δεσποτισμό και την κατάργηση κάθε ελευθερίας. Ετσι, αντίθετα με ό,τι υποστηρίζουν οι φιλελεύθεροι, η αρνητική, ατομική ελευθερία βρίσκεται σε σχέση αμοιβαίας συνεπαγωγής με τη θετική, συλλογική ελευθερία των πολιτών – ένα επιχείρημα που δεν διαφέρει ριζικά από τη «διαδικασιακή» θεμελίωση των δικαιωμάτων που μας πρόσφερε ο Χάμπερμας στη δεκαετία του ’90.
Βέβαια, απέναντι στην επικέντρωση του Χάμπερμας στις δημοκρατικές «διαδικασίες», ο Καστοριάδης διατηρούσε την ισχυρή αντίρρηση ότι η δημοκρατία θα πρέπει να νοείται ως ένα ολιστικά συγκροτημένο «καθεστώς» που, αν και περιλαμβάνει προφανώς διαδικασίες διαβούλευσης και συλλογικής απόφασης, δεν εξαντλείται σ’ αυτές. Γιατί οι διαδικασίες εξαρτώνται πάντα από την ύπαρξη ενός ζωντανού δημοκρατικού «πνεύματος», βάσει του οποίου διαμορφώνονται τα κριτικά-δημοκρατικά υποκείμενα που θα τις εφαρμόσουν. Χωρίς την αναγωγή ευρύτερων δημοκρατικών αξιών σε περιεχόμενο του κοινού αγαθού της κοινότητας, αυτή δεν μπορεί να λειτουργήσει αληθινά δημοκρατικά, όσο κι αν εξωτερικά τηρεί κάποιες τυπικές διαδικασίες.
Με αυτόν τον τονισμό της σημασίας των συλλογικών δημοκρατικών ηθών, ο Καστοριάδης πλησιάζει την παράδοση του δημοκρατικού ρεπουμπλικανισμού, όπου η πραγματική συμμετοχή των πολιτών συνδέεται εσωτερικά με το κοινό αγαθό της πολιτικής κοινωνίας. Αλλά και απέναντι σε στοχαστές αυτής της κατεύθυνσης, όπως π.χ. η Χάνα Αρεντ, ο Καστοριάδης ορθώνει τις αντιρρήσεις του: Το αρχαιοπρεπές «αγωνιστικό» μοντέλο της πολιτικής ελευθερίας της Αρεντ στηρίζεται σε έναν λανθασμένο χωρισμό της κοινωνίας από την πολιτική. Χάνονται έτσι από τη ματιά του θεωρητικού τα άπειρα νήματα που συνδέουν την υλοποίηση της πολιτικής ελευθερίας με τις ευρύτερες κοινωνικές της προϋποθέσεις, π.χ. την πολιτική ρύθμιση του κοινωνικού ζητήματος.
Αν και ο Καστοριάδης συμμερίζεται προφανώς τον θαυμασμό της Αρεντ για την αρχαία ελληνική δημοκρατία, σκέφτεται τη δυνατότητα της σύγχρονης δημοκρατίας με νεωτερικούς όρους, ως τη δυνατότητα ενός πολιτικού και συγχρόνως κοινωνικού ιδεώδους. Συγκροτημένη ολιστικά, η δημοκρατία θα πρέπει να νοηθεί εντέλει ως εκείνη η μορφή ζωής την οποία ο Καστοριάδης συνέδεε με τη δημοκρατική «παιδεία» με τη βαθιά και περιεκτική αρχαιοελληνική έννοια του όρου.
Σήμερα συνειδητοποιούμε ότι η πολυδιάστατη κρίση των δημοκρατικών θεσμών δεν είναι παρά εκδήλωση της εντεινόμενης μετατροπής τους σε τύπους κενούς περιεχομένου. Εάν το πρόβλημα είναι λοιπόν η έκλειψη του αξιακού περιεχομένου της δημοκρατικής ζωής, τότε οι στοχασμοί του Καστοριάδη, που συνεχίζουν για πολλούς να είναι «ανεπίκαιροι», αποκτούν μια απροσδόκητη επικαιρότητα – δεν είναι τυχαίο ότι προσφάτως το όνομα Καστοριάδης ακούστηκε πολλές φορές στις κατειλημμένες πλατείες. Βέβαια, οι ιδέες του θα χρειαστούν μια ιστορική συγκεκριμενοποίηση, για την οποία ο ίδιος δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα στις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, προτιμώντας να μας αφήσει το μήνυμά του σε ένα μπουκάλι, το οποίο ξεβράζουν τώρα τα κύματα της ιστορίας.
*O Kωνσταντίνος Καβουλάκος είναι αναπληρώτης καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

eagainst.com

Ραντεβού στα γουναράδικα Γιάννη μου. Για βιζόν

“ Στη συνείδηση και το δημόσιο λόγο τους, ένας από τους ανθρώπους που έδιωξαν τους κατακτητές, είναι μίασμα, ανθέλληνας, κατά πώς τον διαμόρφωσε η προπαγάνδα των συνεργατών των γερμανών και μετέπειτα κυβερνώντων ”
 
Του Κώστα Βαξεβάνη 
 
Ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε το λάθος να χρησιμοποιήσει στη Βουλή τη φράση “ραντεβού στα γουναράδικα”, μια ιστορική φράση του Άρη Βελουχιώτη.

Αν ο κύριος Διαμαντόπουλος χρησιμοποιούσε τη φράση “μας κάψατε τη γούνα”, κανένας δεν θα διαμαρτυρόταν από τους παριστάμενους στη Βουλή ή τους σχολιάζοντες και αναλύοντες στα κανάλια. Αντιθέτως, ίσως να το εκλάμβαναν και ως επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής.

Να όμως που δεν μιλάμε για το πώς μας κάψανε τη γούνα, αλλά πώς μετέφρασαν τα όσα είπε ο βουλευτής, οι κάτοχοι πλούτου, θράσους και μιας κάποιας γούνας φαντάζομαι. Ο Γιάννης Πρετεντέρης μετέφρασε τη φράση ως εμφυλιοπολεμική απειλή που σημαίνει θα σας γδάρουμε.

Ο Αντρέας Λυκουρέντζος, ως φρασεολογία τρομοκρατικών οργανώσεων. Φαντάζομαι ως το βράδυ, ο Άρης Βελουχιώτης θα εκτελεστεί για μια ακόμη φορά, από τα Τάγματα Ασφαλούς Ενημέρωσης. Όσοι γνωρίζουν ιστορία, ξέρουν πως τη φράση “ραντεβού στα γουναράδικα” την έλεγε ο Άρης στους συντρόφους τους, όταν ξεκινούσαν για παράτολμες επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών κατακτητών (αυτό το “εναντίον των Γερμανών” επιμελώς κάποιοι το ξεχνάνε).

Όσοι έχουν μεγαλώσει στην ελληνική ύπαιθρο, ξέρουν πως αυτή η φράση είναι δάνειο από λαϊκό μύθο. Όταν έβγαιναν λέει οι αλεπούδες να κυνηγήσουν, ήξεραν πως μπορεί να καταλήξουν οι ίδιες θύματα από τους κυνηγούς και στο τέλος το δέρμα τους να βρεθεί σε κάποιο γουναράδικο. Αλλά έπρεπε να το κάνουν.Έτσι, ξεκινώντας για αναζήτηση τροφής, έλεγαν το “ραντεβού στα γουναράδικα” που δήλωνε αυτή τη γνώση και την αποφασιστικότητα.

Τι δηλώνει λοιπόν αυτή η ευαισθησία όσων μας έχουν κάψει τη γούνα,για τα γουναράδικα του Διαμαντόπουλου, ή του Άρη ή των αλεπούδων της ελληνικής επαρχίας;

Κάποιος που είναι γνώστης και της πρόσφατης ιστορίας, ξέρει πως ο βουλευτής Διαμαντόπουλος είχε πέσει θύμα της ομάδας μονταζιέρας της ΝΔ. Δηλαδή δηλώσεις που είχε κάνει για το αυθαίρετο Mall, μονταρίστηκαν από τους σύγχρονους Μανιαδάκηδες και τον εμφάνισαν ως υποστηρικτή της βομβιστικής επίθεσης στο εμπορικό κέντρο. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε αλλά τα κανάλια δεν μετέδωσαν την αποκάλυψη. Έτσι, για τον συγκεκριμένο βουλευτή, η κοινή γνώμη έχει σχηματίσει μια εικόνα «ακραίου», των «δύο άκρων» φυσικά.

Η παρερμηνεία όσων είπε για μια ακόμη φορά, πατά στην παλιά εικόνα και δημιουργεί την πεποίθηση πια, πως ναι, ο βουλευτής και το κόμμα του είναι ακραίοι.

Την ίδια ώρα όμως, η αντίδραση των νομιμοφρόνων της Βουλής και των στούντιο, που, ξαναλέω, δεν νοιάστηκαν που μας καίνε τη γούνα, αλλά νοιάζονται για τη γούνα της ομιλίας Διαμαντόπουλου, δηλώνει και την εμφυλιοπολεμική τους αντίληψη.Αντανακλαστικά, σχεδόν με μίσος, ο Άρης Βελουχιώτης δεν είναι αρχηγός της Ελληνικής Αντίστασης, αλλά εκπρόσωπος της Ελλάδας των «κακών» και «αντιπάλων».

Στη συνείδηση και το δημόσιο λόγο τους, ένας από τους ανθρώπους που έδιωξαν τους κατακτητές, είναι μίασμα, ανθέλληνας, κατά πώς τον διαμόρφωσε η προπαγάνδα των συνεργατών των γερμανών και μετέπειτα κυβερνώντων. Ο Άρης Βελουχιώτης έχει υποβιβαστεί από εθνικός ήρωας σε αιμοδιψή αρχηγό της μιας πλευράς, της κακιάς.

 Κι αν αυτό βόλευε μια δεξιά του 50, που είχε στα βουλευτικά έδρανα συνεργάτες των Γερμανών (ο σφαγέας του Κιλκίς συνεργάτης των Γερμανών Κ. Παπαδόπουλος εξελέγη βουλευτής της ΕΡΕ), η Ελλάδα του 2013, ακόμη και η ΝΔ, μόνο να χάσει έχει από τις ιστορικές λαθροχειρίες. Το χειρότερο είναι πως όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα μιας σκληρής αντιπαράθεσης που επαναφέρει τις διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος, αλλά επίσημη άποψη του Σαμαρά.

Ο πρωθυπουργός, προσκυνητής και ο ίδιος των μνημόσυνων του Μελιγαλά ως βουλευτής το 1982, όταν η χώρα ανακάλυπτε την εθνική συμφιλίωση, επαναφέρει τον διχασμό, ως αποτελεσματικό όπλο ενάντια στους εχθρούς. Και εχθροί είναι όσοι δεν συμφωνούν μαζί του. Όσοι διαμαρτύρονται γιατί δεν έχουν να φάνε είναι κουκουλοφόροι, όσοι υποστηρίζουν μια άλλη πολιτική στην Οικονομία εραστές της Κορέας και όσοι απαιτούν την νομιμότητα ενός ευρωπαϊκού κράτους, ανθέλληνες.

Ο Αντώνης Σαμαράς, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο HOT DOC που κυκλοφορεί, όχι μόνο είναι παιδί του παλαιοκομματισμού και της ακροδεξιάς, αλλά τα θεωρεί και εθνικές αρετές. Και τα δύο αποτελούν εργαλεία της πολιτικής του ερμηνείας και συνθέτουν τον πατριωτισμό του νέου διχασμού. Όσο για τους άλλους, που ηθελημένα ή από άγνοια επιδίδονται σε ερμηνείες περί γουναράδικων, αν δεν μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερο για όσα συμβαίνουν, ας ασχοληθούν καλύτερα με τις προσφιλείς τους γούνες. Τις βιζόν τους.

ΠΗΓΗ: koutipandoras.gr
 
 

Παλιά είχαμε τις γούνες του Χουντάλα, τώρα έχουμε τις γούνες του ΧΟΥΝΤΑρα...

 

 

Ιδιωτικοποίηση ζωής και θανάτου

“ Ιδιωτικές ελεγκτικές εταιρείες θα αποφασίζουν αν οι Έλληνες θα ζουν ή θα πεθαίνουν ”
Η κυβέρνηση, για να εξοικονομήσει κι άλλα κονδύλια από την Υγεία, σκοπεύει -πιθανότατα από το τέλος καλοκαιριού- να εφαρμόσει ό,τι γίνεται σήμερα με τις ασφαλιστικές εταιρείες: ειδικές επιτροπές από ιδιωτικές εταιρείες, αποτελούμενες από γιατρούς και διοικητικούς υπαλλήλους, θα ελέγχουν κάθε περίπτωση ασθενούς που πρέπει να νοσηλευθεί στο ΕΣΥ ή στον ιδιωτικό τομέα για επέμβαση ή άλλη ιατρική διαδικασία.

Οι επιτροπές αυτές θα ανάβουν και το πράσινο φως εάν πρέπει κανείς να μπει στο χειρουργείο, ποια φάρμακα θα του χορηγηθούν και πόσες ημέρες θα κρατήσει η νοσηλεία. Εάν οι ιδιώτες ελεγκτές δεν εγκρίνουν τη διαδικασία, τότε ο ΕΟΠΥΥ δεν θα καλύπτει την επέμβαση. Τι θα γίνεται στις περιπτώσεις που υπάρχει διαφωνία μεταξύ του θεράποντος ιατρού και των ελεγκτών; Ο,τι γίνεται πλέον στη εποχή της τρόικας: ο ασθενής θα καλύπτει μόνος του τα έξοδα, προκειμένου να μη διακινδυνεύσει την υγεία του.

Σύμφωνα με τις διευκρινίσεις του υπουργού Υγείας Αδώνιδος Γεωργιάδη, οι αξιολογήσεις θα βασίζονται στα διαγνωστικά και θεραπευτικά πρωτόκολλα που ορίζουν τον τρόπο αντιμετώπισης μιας ασθένειας. Πρωτόκολλα που στόχο έχουν σε παγκόσμιο επίπεδο τη συγκράτηση των δαπανών και όχι βέβαια την προστασία του ασθενούς. Να σημειωθεί ότι σήμερα στη χώρα μας υπάρχουν τρεις ελληνικές ιδιωτικές εταιρείες που πραγματοποιούν κλινικό έλεγχο (clinical auditing), ενώ υπάρχουν και διεθνείς, που δραστηριοποιούνται σε πολλές χώρες της Ευρώπης.

Ο Αδωνις Γεωργιάδης πάντως υπερασπίστηκε αυτή την αλλαγή, αφού, μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Mega, είπε χαρακτηριστικά: «Για ποιο λόγο μία μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία εφαρμόζει το λεγόμενο clinical auditing, δηλαδή κλινικό έλεγχο, σε πραγματικό χρόνο, ώστε να εξοικονομεί χρήματα για τους μετόχους της και δεν πρέπει εγώ, που εκπροσωπώ τον Ελληνα φορολογούμενο και τον Ελληνα ασφαλισμένο που έχει δώσει ένα σκασμό λεφτά, να μην κάνω το ίδιο».

Πάντως, το νέο αυτό σύστημα, που βασίζεται στο βρετανικό μοντέλο, αναμένεται να κάνει ακόμη πιο δύσκολη την εισαγωγή για επέμβαση στα δημόσια νοσοκομεία, καθώς ήδη σήμερα οι ασθενείς περιμένουν σε... ουρές για να χειρουργηθούν, εκτός βέβαια και αν έχουν... μπάρμπα στην Κορώνη. Κατάσταση που φυσικά ενισχύει και το φαινόμενο με τα φακελάκια, καθώς πολλοί αναγκάζονται να δώσουν το περίσσευμά τους για να εισαχθούν μια ώρα αρχύτερα. Βέβαια ο Αδωνις Γεωργιάδης έχει άλλη άποψη: «Μέσα στο νοσοκομείο, όταν θα μπαίνει ο ασφαλισμένος του ΕΟΠΥΥ, θα έρχεται ο συμβεβλημένος γιατρός με την εταιρεία που κάνει τον κλινικό έλεγχο, θα κρίνει αν η προτεινόμενη θεραπεία είναι σωστή, θα κρίνει αν πρέπει να κάτσει τόσες μέρες στο νοσοκομείο, θα κρίνει αν χρειάζεται ή όχι αυτή την εγχείρηση. Και δεν θα χρεώνει ο καθένας ό,τι του κατεβαίνει».

Κατά τον υπουργό Υγείας, το νέο σύστημα δεν θα επιβαρύνει τους ασφαλισμένους, καθώς δεν θα αυξήσει τη συμμετοχή τους.

Οπως επισημαίνει ο Χρήστος Κόνιαρης της Αυτόνομης Παρέμβασης Υγειονομικών: «Ο κ. Γεωργιάδης, αφού συμφώνησε με την τρόικα τη διάλυση των υγειονομικών υπηρεσιών του ΕΟΠΥΥ, τις διαθεσιμότητες χιλιάδων υγειονομικών και τα λουκέτα σε δεκάδες νοσοκομεία, προχωρά σήμερα και στην είσοδο ιδιωτών στα νοσοκομεία που θα καθορίζουν αν ο κάθε πολίτης μπορεί να έχει υπηρεσίες Υγείας».

Η δήλωση ότι στα νοσοκομεία θα εγκατασταθούν ιδιώτες, που θα λειτουργούν κατά τα πρότυπα των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών και θα εγκρίνουν αν κάποιος μπορεί να χειρουργηθεί, να κάνει διαγνωστικές εξετάσεις και ποια θεραπεία να ακολουθήσει, αποδεικνύει ότι η συγκυβέρνηση και οι υπουργοί της έχουν «κόψει άλυσο».

Εκτός αυτών όμως ο Αδωνις Γεωργιάδης διαβεβαίωσε για άλλη μια φορά ότι δεν θα κλείσουν νοσοκομεία, αλλά κάποια θα αλλάξουν χαρακτήρα. Οπως σημείωσε, ορισμένα νοσοκομεία θα μετατραπούν σε κέντρα πρωτοβάθμιας φροντίδας αστικού τύπου, ενώ το προσωπικό θα μεταφερθεί σε γειτονικά νοσοκομεία που παρουσιάζουν έλλειψη προσωπικού.

Ιδιώτες και στο πολυνομοσχέδιο

Ιδιωτικές ελεγκτικές εταιρείες παντού, άμεση καταβολή χρωστουμένων από τους παρόχους Υγείας, διακοπή συμβάσεων με τον ΕΟΠΥΥ, αλλά και κλιμακούμενες εκπτώσεις από γιατρούς, ιδιωτικές κλινικές, διαγνωστικά κέντρα και φυσικοθεραπευτές είναι μόνον ορισμένες από τις ρυθμίσεις που προώθησε στο περιβόητο πολυνομοσχέδιο ο Αδωνις Γεωργιάδης.

Βέβαια η ηγεσία του υπουργείου Υγείας μέσα στα άρθρα που προώθησε... ξέχασε να βάλει τις υποχρεώσεις του ΕΟΠΥΥ προς τους παρόχους, που περιμένουν ακόμη και χρόνια να εισπράξουν τις οφειλές. Ειδικότερα, ο Αδ. Γεωργιάδης ενσωμάτωσε στο πολυνομοσχέδιο αυτό που ήδη προανήγγειλε, ότι δύναται να ανατίθενται «σε ιδιωτικούς ελεγκτικούς φορείς ο έλεγχος της ορθής τιμολόγησης και του αναγκαίου της γενόμενης κλινικής και ιατρικής πρακτικής, η τήρηση των διεθνών λογιστικών κανόνων και ο έλεγχος των παραστατικών και αναγκαίων δικαιολογητικών, καθώς και η εκκαθάριση των λογαριασμών μεταξύ του ΕΟΠΥΥ και των συμβεβλημένων παρόχων Υγείας».

Με άρθρο που φέρει την υπογραφή του υπουργού Υγείας, θεσμοθετείται πλέον και επίσημα η έκπτωση που πρέπει να γίνεται από γιατρούς, ιδιωτικές κλινικές, διαγνωστικά κέντρα και φυσικοθεραπευτές σε περίπτωση που υπερβαίνουν την υπολογισθείσα δαπάνη. Βέβαια, η ρύθμιση της τελευταίας στιγμής απαλύνει λίγο τα μέτρα, καθώς η έκπτωση (rebate) θα είναι κλιμακούμενη, με βάση τον τζίρο. Ομως οι πάροχοι δεν θα εισπράττουν τα δικά τους χρήματα από τον ΕΟΠΥΥ εάν δεν καταβάλουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά εντός 20 ημερών.


ΠΗΓΗ: enet.gr
 

Το σαρδάμ του Σαμαρά


Γιατί το πρόβλημα στην ευρωζώνη δεν είναι η πειθαρχία, αλλά η απόλυτη κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού τομέα Πηγή: Γιατί το πρόβλημα στην ευρωζώνη δεν είναι η πειθαρχία, αλλά η απόλυτη κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού τομέα

Μία σημαντική συνέντευξη της καθηγήτριας Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης και στο London School of Economics, Σάσκια Σάσσεν, φιλοξενεί το ελληνικό online περιοδικό Χρόνος (chronosmag.eu), με θέμα το αν η κρίση στην ευρωζώνη έχει υπονομεύσει τη θέση της Ευρώπης στον κόσμο, αλλά και το κατά πόσον οι κοινωνικές αναταραχές λειτουργούν ως η πολιτική φωνή των αδυνάτων.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά στο online περιοδικό EUROPP και αναδημοσιεύτηκε σε ελληνική μετάφραση της Μαριλένας Μυλωνά στο περιοδικό Χρόνος.
Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα της συνέντευξης:
— Πρόσφατα γράψατε για το ζήτημα της παρακολούθησης. Πιστεύετε ότι τα μέτρα ασφαλείας τα οποία στοχεύουν στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας αποτελούν μια πιθανή απειλή για τα δικαιώματα των πολιτών τόσο εντός όσο και εκτός Ευρώπης;
Η παρακολούθηση είναι ένα από τα ζητήματα που με απασχολούν τελευταία, αλλά το ενδιαφέρον μου δεν επικεντρώνεται στην παρακολούθηση που συμβαίνει σε μικρή κλίμακα. Δεν με απασχολεί, λ.χ., η παρακολούθηση από κάμερες κλειστού κυκλώματος ή από τις κάμερες της τροχαίας – οι οποίες είναι για μένα σχετικά ανώδυνες εφόσον βοηθούν στην αποτροπή εγκλημάτων ή στην αποφυγή θανατηφόρων ποδηλατικών ατυχημάτων. Με απασχολεί κάτι πολύ διαφορετικό: ένα διακρατικό σύστημα παρακολούθησης μέσω του οποίου συνδέονται αρκετές χώρες.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η πιο ακραία από αυτές τις χώρες και θέτει τον κανόνα για το σύστημα αυτό. Μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια, ως μέρος του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία», οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναπτύξει ένα σύστημα παρακολούθησης το οποίο αποτελείται πάνω από 10.000 ογκώδη κτίρια όπου αποθηκεύεται ένας αχανής τεχνολογικός εξοπλισμός για την παρακολούθηση και τη συλλογή στοιχείων αναφορικά με άτομα και οργανισμούς. Απασχολεί περίπου ένα εκατομμύριο εργαζόμενους, οι οποίοι διαθέτουν εξουσιοδότηση πρόσβασης σε εμπιστευτικές πληροφορίες, και τουλάχιστον 260.000 ιδιωτικές εταιρείες. Αυτές οι εταιρείες προσλαμβάνουν εξειδικευμένο προσωπικό και από άλλες χώρες, γεγονός που βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον καθώς διεθνοποιεί και αποεθνικοποιεί αυτόν τον απόρρητο κόσμο, η πρόσβαση στον οποίο απαιτεί υψηλού επιπέδου ειδική εξουσιοδότηση.
[...]
— Ποια είναι, κατά την άποψή σας, η θεμελιώδης αιτία της κρίσης στην ευρωζώνη;
Τρέφω μεγάλο σεβασμό και μεγάλο θαυμασμό για το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ο σεβασμός αυτός δεν προέρχεται από κάποια πεποίθηση που υπαγορεύει ότι θα έπρεπε να βρεθούμε όλοι μαζί και να δημιουργήσουμε ένα είδος «υπερκράτους», προέρχεται από τα θεμελιώδη στοιχεία που κατεύθυναν το ευρωπαϊκό εγχείρημα: την εμπιστοσύνη στο δίκαιο και στην αποφυγή χρήσης στρατιωτικών μέσων για την επίλυση των ζητημάτων. Υπάρχει ωστόσο και μια σημαντική παράμετρος που επηρεάζει τα παραπάνω, το γεγονός ότι η ώθηση για ταχύτερη υιοθέτηση του ευρώ κατευθυνόταν από εταιρείες. Οι μεγάλοι κερδισμένοι του ευρώ ήταν οι μεγάλες επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα μεγαλύτερες και να εισέλθουν πιο αποτελεσματικά στον παγκόσμιο οικονομικό χώρο. Αυτές που επλήγησαν ήταν οι μικρότερες επιχειρήσεις που συνδέονταν με τοπικές ή περιφερειακές αγορές.
[...]
Ο χρηματοπιστωτικός τομέας δεν αφορά μόνο το πραγματικό χρήμα: αν πάρουμε, για παράδειγμα, τα χρηματοοικονομικά παράγωγα, που αποτελούν τη βασική μονάδα μέτρησης της αξίας του, αυτά έχουν συνολική αξία πολλαπλάσια του παγκόσμιου Α.Ε.Π. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι εκείνος που διαταράσσει τη λειτουργία των οικονομιών της ευρωζώνης, η έλλειψη πειθαρχίας δεν είναι μέρος του προβλήματος αυτή τη δεδομένη στιγμή. Μέρος του προβλήματος δεν είναι ούτε η έλλειψη υπευθυνότητας που επιδεικνύουν οι εθνικές κυβερνήσεις. Αντιθέτως, η χρηματιστικοποίηση των πάντων είναι. Η κατάσταση στην Ελλάδα, όπου ξαφνικά οι χρηματαγορές άρχισαν να στοιχηματίζουν κατά της χώρας, αποτελεί για μένα εγκληματική πράξη.
— Δεδομένων των οικονομικών προβλημάτων στην Ευρωζώνη, πιστεύετε πως φθίνει η σημασία που έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση για τον υπόλοιπο κόσμο;
Πάντοτε πίστευα ότι αν η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργούσε πιο έξυπνα θα είχε ενσωματώσει και την Τουρκία. Η Τουρκία πλέον δεν επιθυμεί να προσχωρήσει –τη στιγμή αυτή είναι μια οικονομία σαφώς πιο δυναμική από την ευρωπαϊκή–, ωστόσο θα ήταν σοφό να έχουν συμπεριληφθεί κι εκείνοι στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. [Η συνέντευξη της Σ.Σ. δόθηκε λίγες μέρες πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα στην Ιστανμπούλ με αφορμή το πάρκο Γκεζί. – Σ.τ.Σ.] Μια τέτοια στάση θα είχε φέρει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ένα εξαιρετικά προοδευτικό τμήμα του μουσουλμανικού πληθυσμού. Οι Τούρκοι πανεπιστημιακοί, για παράδειγμα, κατά την άποψή μου είναι από τους πλέον αξιόλογους. Πιστεύω ότι ήταν μια χαμένη ευκαιρία που θα έδινε τη δυνατότητα να δημιουργηθεί μια γέφυρα επικοινωνίας με το κομμάτι εκείνο του μουσουλμανικού κόσμου που βρίσκεται πιο κοντά στην Ευρώπη.
— Κατά την τελευταία δεκαετία έχουν εκδηλωθεί αναταραχές σε ευρωπαϊκές πόλεις όπως το Παρίσι και το Λονδίνο. Πώς πρέπει να αντιλαμβανόμαστε αυτές τις πράξεις διατάραξης του δημόσιου βίου;
Όταν βλέπω να συμβαίνει κάτι τέτοιο, η πρώτη μου αντίδραση είναι να κάνω ένα βήμα πίσω, ξεχνώντας για λίγο τη σύγχρονη αντίληψη σχετικά με τις «αναταραχές» ή τις περιγραφές του κινήματος Occupy που ξεκίνησε από την κατάληψη της Γουώλ Στρητ – ένα κίνημα που ως επί το πλείστον θεωρείται αναποτελεσματικό ή ακόμα και καταστροφικό εφόσον δεν υποστηρίζεται από κάποιο πολιτικό κόμμα και δεν σχετίζεται με κάποιο πολιτικό πρόγραμμα. Νομίζω ότι χρειάζεται να αποφεύγουμε τις περιγραφές αυτού του είδους, για να καταλάβουμε αν κάτι που συμβαίνει έχει πραγματικά σημασία. Το καίριο ερώτημα για μένα, ως μέλος ης ακαδημαϊκής κοινότητας και ως θεωρητικό, είναι: Μπορούν άραγε να δημιουργήσουν ιστορία οι μη έχοντες εξουσία, οι κοινωνικά και πολιτικά ανίσχυροι; Και αν η απάντηση είναι θετική, τότε το ζητούμενο είναι: Δημιουργούν άραγε ιστορία ακόμη και χωρίς να κερδίσουν την εξουσία;
Αν δει κανείς πώς διαχειριζόμαστε συνήθως το ζήτημα των αδυνάτων, κατά κανόνα βλέπουμε την έλλειψη ισχύος ως μια φυσιολογική κατάσταση η οποία ανατρέπεται μόλις κάτι θετικό συμβεί και μας οδηγήσει στην απόκτησή της. Υποστηρίζω ότι ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός αθέατων ιστοριών που αφορούν ανθρώπους οι οποίοι παρ' όλη την αδυναμία τους δημιούργησαν ιστορία, η οποία όμως παρέμεινε αφανής διότι οι άνθρωποι αυτοί δεν απέκτησαν ποτέ εξουσία. Η κοινωνική και πολιτική ενδυνάμωση καθιστά ορατή την ιστορία που δημιουργεί κανείς. Πιστεύω όμως ότι κάτω από ορισμένες συνθήκες η αδυναμία μπορεί να γίνει ιδιαίτερα σύνθετη και ότι αυτή ακριβώς η συνθετότητα γεννά τη δυνατότητα να δημιουργήσει κανείς ιστορία ή να επιτύχει πάντως τους πολιτικούς του στόχους με διαφορετικό τρόπο, ακόμα και χωρίς να αποκτήσει εξουσία. Οι περιπτώσεις αυτές μπορεί να είναι στιγμές σε μια χρονική τροχιά διάρκειας πολλών γενεών. Αρκεί να αναλογιστούμε το κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, που χρειάστηκε έναν αιώνα ή και παραπάνω, ή τον αγώνα των γυναικών για την απόκτηση του δικαιώματος ψήφου. Δεν θέλω να χάσω τέτοιες στιγμές που πιθανόν να αποτελούν το εφαλτήριο για κάτι άλλο που θα φέρει μια ουσιαστική αλλαγή.
[...]
— Δημιουργήσατε την έννοια των «παγκόσμιων πόλεων»: είναι τόποι που λειτουργούν ως γέφυρες μεταξύ των αναδυόμενων παγκόσμιων αγορών και των εθνικών οικονομιών. Πώς πρέπει να βλέπουμε τις παγκόσμιες πόλεις και τη σύνδεσή τους με τον υπόλοιπο κόσμο;
Η παγκόσμια πόλη αποτελεί ένα είδος δομικής τρύπας στον ιστό των εθνικών οικονομιών, των εθνικών κοινωνιών και των εθνικών επικρατειών. Κάθε παγκόσμια πόλη είναι εξαιρετικά διαφορετική και ιδιαίτερα εξειδικευμένη, γεγονός το οποίο σε μεγάλο βαθμό έχει περάσει απαρατήρητο από τους μελετητές, γιατί βλέποντας την καταναλωτική πλευρά αυτών των οικονομιών, η οποία είναι και η πιο εύκολα κατανοητή και ορατή, υπάρχει ένας μεγάλος βαθμός τυποποίησης. Επιπλέον, όταν παρατηρήσει κανείς την οπτική δομή των ανακαινισμένων κέντρων των πόλεων αυτών, θα αντιληφθεί ότι τα υπερσύγχρονα οικονομικά κέντρα, τα υπερσύγχρονα αεροδρόμια και οι πολυτελείς οικιστικές και εμπορικές τους ζώνες παρουσιάζουν έναν υψηλό βαθμό τυποποίησης. Δεν έχει σημασία το πόσο ευφάνταστοι θα είναι οι αρχιτέκτονες, ούτε έχουν σημασία οι διακοσμητικές λεπτομέρειες που θα επιστρατεύσουν για να διαφοροποιήσουν τα κτίριά τους, αυτό το τυποποιημένο υπερσύγχρονο περιβάλλον μπορεί κανείς εύκολα να το αντιληφθεί.
Αυτό έχει οδηγήσει στην υπόθεση ότι οι οικονομίες των πόλεων αυτών γίνονται όλο και πιο ομογενοποιημένες. Ωστόσο τα ευρήματα από την έρευνά μου οδηγούν στο ότι η παγκοσμιοποίηση ώθησε τις πόλεις προς την εξειδίκευση, την καθεμιά προς διαφορετική κατεύθυνση και σε διαφορετικό βαθμό. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την Ευρώπη: το Λονδίνο ναι μεν αποτελεί οικονομικό κέντρο, είναι όμως πολύ διαφορετικό από το Παρίσι ή τη Φραγκφούρτη, και ακόμα πιο διαφορετικό από τη Νέα Υόρκη και τη Σανγκάη και ούτω καθεξής. Όλες αυτές οι πόλεις είναι ριζικά διαφορετικές. Αν ρίξουμε μια ματιά στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχουν δύο μείζονα παγκόσμια οικονομικά κέντρα, το Σικάγο και η Νέα Υόρκη, και αυτά έχουν ακραίες διαφορές – ανεξάρτητα από το ότι τα υπερσύγχρονα περιβάλλοντα που έχουν κατασκευαστεί και στις δύο πόλεις, παρουσιάζουν τα ίδια τεχνικά στοιχεία. Τα παραπάνω ισχύουν για όλα τα οικονομικά κέντρα αυτού του μεγέθους. Η Κίνα έχει τέσσερα μεγάλα οικονομικά κέντρα, το καθένα εντελώς διαφορετικό. Αυτό αφορά όχι μόνο τον χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά και τις πιο εξειδικευμένες υπηρεσίες – οτιδήποτε έχει να κάνει με τη διεπιχειρησιακή οικονομία σε επίπεδο μεγάλων επιχειρήσεων. Οι εξειδικευμένες νομικές υπηρεσίες και οι υπηρεσίες δημιουργικής λογιστικής επίσης τείνουν να επικεντρώνονται σε διαφορετικούς τομείς – μπορεί να απευθύνονται στον τομέα της βαριάς βιομηχανίας και της διαχείρισης και οργάνωσης εμπορευμάτων στο Σικάγο και τη Σανγκάη ή στη Νέα Υόρκη και το Πεκίνο. Οπότε όσον αφορά τη λειτουργία της παγκόσμιας πόλης –αν εξαιρέσουμε το ευρύτερο κοινωνικό και πολιτιστικό της περιβάλλον–, δεν μπορεί κανείς να προβεί σε γενικεύσεις σε επίπεδο ηπείρων και να κάνει διαχωρισμό μεταξύ των ευρωπαϊκών παγκόσμιων πόλεων και αυτών που βρίσκονται στην Αμερική ή στην Ασία. Καθεμιά από αυτές τις πόλεις έχει μια εξειδικευμένη, μοναδική λειτουργία την οποία και προσφέρει στις διεθνείς αγορές. Καμία άλλη πόλη δεν μπορεί να επιτελέσει την ίδια λειτουργία κατά τον ίδιο τρόπο.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης, μεταφερθείτε στη σελίδα του chronosmag.eu, πατώντας εδώ.

Βαρουφάκης: Η Τρόικα πρέπει να πάρει το Νόμπελ Βλακείας Πηγή: Βαρουφάκης: Η Τρόικα πρέπει να πάρει το Νόμπελ Βλακείας

 Την ιστορία του ελληνικού χρέους και την επέμβαση της Τρόικα σχολιάζει σε κείμενο του ο καθηγητής οικονομικής θεωρίας Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος σχολιάζοντας τις κινήσεις των δανειστών επισημαίνει πως «στην Τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας».
Σε κείμενο του με τίτλο «Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό υπερχρεωμένο κράτος», ο κ. Βαρουφάκης αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο μπήκε η Ελλάδα στο Μνημόνιο και τονίζει πως όταν η χώρα είχε χρέος 260 δισ. Ευρώ, «κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα ''δώρα'' που κόμιζε κι ένα ''κούρεμα'' προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις».
Σχολιάζοντας την κίνηση της Τρόικα, ο κ. Βαρουφάκης την χαρακτηρίζει «απελπιστικά ηλίθια», ενώ την προτείνει για το...Νόμπελ Βλακείας, καθώς σύμφωνα με τον ίδιο «με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!».
Η λύση της Φρανκφούρτης
Στη συνέχεια, ο κ. Βαρουφάκης αναφέρεται στη «λύση της Φρακφούρτης», σε μια συζήτηση που είχε με μερικούς μεγαλοτραπεζίτες και τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου στην πόλη της Γερμανίας, οι οποίοι έκριναν ότι η Γερμανία έσφαλλε και ότι «τα Μνημόνιο σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία», με μόνη λύση πλέον την αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ:
«Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρησή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς».
Κλείνοντας, ο κ.Βαρουφάκης υποστηρίζει πως «ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φρανκφούρτης να κερδίζει έδαφος» και η χώρα έρχεται πιο κοντά στην έξοδο από το ευρώ, ενώ όπως δηλώνει ο γνωστός οικονομολόγος «αν αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φρανκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο ) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης».
Ολόκληρο το κείμενο του κ. Βαρουφάκη: 
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία.
Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η...στασιμότητα στην πραγματική οικονομία.
Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω).
Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις.
Κάπου εκεί, κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα «δώρα» που κόμιζε κι ένα «κούρεμα» προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις.
Όποιος δεν γνωρίζει τίποτα άλλο από τα παραπάνω (σωστά) δεδομένα, θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η κυρία τρόικα είναι και φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη: Συνολικά έδωσε €240 δις από την «τσέπη» της και μεσολάβησε με τους παλαιούς δανειστές του μικρού κράτους να «σβήσουν», να διαγράψουν δηλαδή, άλλα €100 δις. Δηλαδή, κόμισε €340 δις ως δώρα στο μικρό, υπερχρεωμένο κράτος.
Ας τα δεχθούμε όλα αυτά. Έστω λοιπόν ότι η κυρία τρόικα είναι, πράγματι, φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη. Αυτό όμως σημαίνει ότι είναι και απελπιστικά ηλίθια. Ξέρω ότι είναι βαριά η λέξη αλλά, αλίμονο φίλες και φίλοι, πως μπορούμε να καταλήξουμε σε διαφορετικό χαρακτηρισμό (από το ότι η τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας) όταν, με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!
Θα το πω άλλη μια φορά για να το συλλάβω κι ο ίδιος: Ένα μικρό κράτος της ευρωζώνης πριν δύο χρόνια είχε ένα δυσβάστακτο χρέος της τάξης των περίπου €300 δις. Η τρόικα προσέφερε στο μικρό αυτό κράτος, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, €340 δις για να το βοηθήσει. Και που φτάσαμε σήμερα; Φτάσαμε το μικρό μας κράτος να χρωστά €340 δις και βάλε. Μα αν το 2010 η κα Μέρκελ και ο κ. Strauss-Kahn (αλήθεια τον θυμάστε αυτόν;) είχαν πει στον κ. Παπανδρέου «Γιώργο μας, παιδί μας, μην σκας, θα αποπληρώσουμε εμείς όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα», θα γλύτωναν €40 δις και η Ελλάδα δεν θα χρώσταγε δεκάρα!
Υπεραμυνόμενοι βέβαια του εαυτού τους (δηλαδή της μεγαλειώδους κουταμάρας τους) θα έλεγαν ότι δεν φταίνε εκείνοι αλλά το ελληνικό κράτος που δεν έκανε αυτά που υποσχέθηκε. Ορθόν αλλά εκτός θέματος. Μπορεί, πράγματι, να είναι αναμφισβήτητο ότι το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να κάνει σε δύο χρόνια, όπως είχε υποσχεθεί, όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρόνιζαν για δεκαετίες. Είναι, όμως, ή δεν είναι αλήθεια ότι το ελληνικό δημόσιο μείωσε το πρωτογενές του έλλειμμα τα τελευταία δύο χρόνια (με μισανθρωπικές περικοπές, βεβαίως-βεβαίως, των εισοδημάτων των πιο αδύναμων) κατά περίπου 9%; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι τέτοια μείωση δεν έχει ξαναγίνει πουθενά και ποτέ, σε καιρό ειρήνης και σε περίοδο ύφεσης, στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας; Και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι απολύτως θετική. Άρα, όσο ανεπρόκοπο κι αν είναι το ελληνικό κράτος (που σίγουρα είναι), η αλήθεια παραμένει αμείλικτη για την τρόικα: Παρέλαβαν τον Μάη του 2010 ένα χρέος λιγότερο των €300 δις, έβαλαν το ελληνικό δημόσιο να σφίξει βάναυσα το ζωνάρι του, βρήκαν €340 δις υπέρ του ελληνικού δημοσίου και κατέληξαν, παρά τις θυσίες του έλληνα μικρομεσαίου και των υπόλοιπων ευρωπαίων φορολογούμενων, να αυξήσουν (!!!) το ελληνικό δημόσιο χρέος κατά €40 δις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια εποχή κατάφεραν να συρρικνώσουν (όπως τους προειδοποιούσαμε ότι θα κάνουν) το εθνικό εισόδημα, από το οποίο θα πρέπει να αποπληρωθεί το χρέος, κατά 15%. Εύγε τρόικα!
Και τώρα;
Τώρα κατάλαβαν, πολύ αργά βέβαια, την κορυφαία κουταμάρα τους. Πήραν ένα πρόβλημα το οποίο μπορούσε να έχει διευθετηθεί με ένα ποσό των €40 ή €50 δις (π.χ. ένα άτοκο δάνειο τον Ιανουάριο του 2010) και το μετέτρεψαν σε μια μαύρη τρύπα του ενός τρις και βάλε – αν λάβουμε υπ' όψη μας τα μνημόνια της πεσούσης Ιρλανδο-Πορτογαλίας, τα κρυφά μνημόνια της αποτελματωμένης Ιταλο-ισπανίας, και πάει λέγοντας.
Τώρα κατανόησαν ότι κάτι αντίστοιχο πέτυχαν και στους καλούς, αλλά σχεδόν το ίδιο αδύνατους, μαθητές της τάξης: στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, όπου κι εκεί, παρά το ενθουσιώδες αυτομαστίγωμα των λαών αυτών, τα νούμερα είναι εξ ίσου καταδικαστικά για την κυρία τρόικα. Όσο για τηνΙσπανία και Ιταλία, βρίσκονται κι αυτές ακριβώς στο ίδιο μονοπάτι. Μόνο που όταν το δικό τους πολλαπλάσιο χρέος, και το δικό τους εθνικό εισόδημα, μπει στο στάδιο της σκοτοδίνης που βρίσκονται οι μικρότερες των πτωχευμένων χωρών-μελών, θα είναι πολύ αργά για την ευρωζώνη. Θα έχει έρθει το τέλος του δρόμου και η Γερμανία θα αναγκαστεί να φτιάξει μια νέα νομισματική ένωση ανατολικά του Ρήνου και βόρεια των Άλπεων – με κόστος την απώλεια των ασιατικών αγορών και τον τριπλασιασμό της γερμανικής ανεργίας.
Μπροστά σε αυτή την συνειδητοποίηση, έχει ξεσπάσει ένας γερός πόλεμος μεταξύ, ουσιαστικά, Φραγκφούρτης και Βερολίνου. Από την μία μεριά έχουμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, την Φραγκφούρτη, όπου επικρατεί σχεδόν ομοφωνία: Τα δάνεια της Ελλάδας θα αποπληρώνονται κανονικά τους επόμενους δύο μήνες, μέχρι να τελειώσουν (ελπίζουν «αισίως») οι Γαλλικές Προεδρικές εκλογές. Κατόπιν Ελλάδα και Πορτογαλία θα «ακρωτηριαστούν» και θα «καυτηριαστούν» ώστε να μην επεκταθεί η γάγγραινα στην υπόλοιπη ευρωζώνη. Από την άλλη έχουμε την Καγκελαρία όπου επικρατεί μια μοναδική κακοφωνία: Κάποιοι συμφωνούν με την Φραγκφούρτη, άλλοι επιμένουν ότι η μοναδική «λύση» είναι η αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ (και, συγκεκριμένα, η νομισματική απόσχιση από την Γαλλία), κάποιοι τρίτοι εμμένουν πως η ευρωζώνη πρέπει να διατηρηθεί ως έχει αλλά οι πτωχευμένες χώρες να ενισχυθούν ουσιαστικά. Μπροστά στο φάσμα αυτής της κακοφωνίας, η κα Μέρκελ τείνει, συντηρητική ούσα, υπέρ του status quo. Δηλαδή, στην συνέχιση της σημερινής ανοησίας, όπου κράτη σαν το δικό μας δέχονται εκατοντάδες δις με αποτέλεσμα το χρέος να... μεγαλώνει και το εθνικό εισόδημα να μειώνεται. Δεν είναι ότι η γερμανίδα καγκελάριος δεν κατανοεί ότι η σημερινή ατραπός οδηγεί στην καθίζηση όλης της ευρωζώνης. Η αμφιθυμία της γερμανικής ηγεσίας απλά αντανακλά το ότι από την μία μεριά νιώθουν πως στερούνται της πολιτικής υποστήριξης να αντιμετωπίσουν ορθολογικά την Κρίση (καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί μόνιμη δέσμευση της Γερμανίας με την ευρωζώνη) ενώ από την άλλη διαφωνούν (και καλά κάνουν) με την λύση της Φραγκφούρτης – αυτό που ονομάζω ακρωτηριασμός-καυτηριασμός.
Η λύση της Φραγκφούρτης
Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρισή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς.
Πλάνη οικτρά
Η λύση της Φραγκφούρτης, αν και δεν έχει επικρατήσει, κερδίζει καθημερινά έδαφος στην Γερμανία. Αυτό εξηγεί εν μέρει κάποιες από τις ρήσεις του κ. Schauble και την γενικότερη δυστοκία που παρατηρούμε όσον αφορά το Μνημόνιο 2. (Ένας άλλος λόγος είναι ότι, μπροστά την αποκάλυψη της κουτής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό χρέος, η γερμανική ηγεσία κερδίζει κάποιους πόντους εμφανιζόμενη να μην θέλει να ρίξει κι άλλα δις στην συγκεκριμένη μαύρη τρύπα.) Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά για πόσο πρυτανεύει ο συντηρητισμός της κας Μέρκελ ή αν θα επικρατήσει σύντομα ο ενθουσιασμός της Φραγκφούρτης για την λύση του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Στις αράδες που ακολουθούν, και με τις οποίες κλείνω, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω έξι λόγους γιατί η αισιοδοξία της Φραγκφούρτης (ότι δηλαδή είναι δυνατή η διάσωση της ευρωζώνης με την αποπομπή δύο ή περισσότερων χωρών) θεμελιώνεται σε πλάνη οικτρά.
  • Η Φραγκφούρτη υποθέτει πως γνωρίζει εκείνο που είναι εξ ορισμού άγνωστο, τουλάχιστον πριν την καταστροφή: το κόστος ενός ακρωτηριασμού. Οι διασυνδέσεις των τραπεζικών συστημάτων της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά και της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, θα φανούν στο φώς της ημέρας μόνον Μετά την Καταστροφή – ακριβώς όπως οι διασυνδέσεις της σχετικά μικρής Lehman's με το διεθνές τραπεζικό σύστημα ήταν αδύνατον να φανούν παρά μόνο μετά την Κατάρρευση.
  •  Η μαζική παροχή φρεσκοκομμένου χρήματος στις τράπεζες της ευρωζώνης (μετά από ένα ακρωτηριασμό Ελλάδας-Πορτογαλίας) θα λειτουργήσει ως μια κολοσσιαία ένεση κορτιζόνης σε καρκινοπαθή: ναι μεν θα τον ανακουφίσουν για κάποιον καιρό αλλά, στο μεταξύ, ο καρκίνος θα κάνει την δουλειά του στο «εσωτερικό», μεγαλώνοντας, γινόμενος πιο κακοήθης και, εν τέλει, περισσότερο θανατηφόρος. Εν συντομία, όπως οι τράπεζες της Ιαπωνίας κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ενισχυόμενες από ποτάμια ρευστότητας, έκρυβαν τις κακοήθειές τους επιταχύνοντας την αποτελμάτωση της πραγματικής οικονομίας, κάτι αντίστοιχο θα γίνει και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ισπανία. Όταν λοιπόν ξεσπάσει, από τους κόλπους αυτών των ίδιων τραπεζών, ένα νέο κύμα κρίσης, τότε ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας και της Πορτογαλίας θα πάρει σβάρνα και την Ιταλία, την Ισπανία, με τελευταία και καλύτερη την Γαλλία. Όλα αυτά τα τρις που θα έχουν ξοδευτεί για να σωθεί ο γαλλο-γερμανικός άξονας θα έχουν πάει στράφι. Και το χειρότερο; Θα έχουν χαθεί τουλάχιστον τρία χρόνια οικονομικής ανάπτυξης. Αρκετά για να μείνει η Ευρώπη μονίμως πίσω από τις οικουμενικές εξελίξεις.
  • Οι απώλειες των φορολογουμένων στις πλεονασματικές χώρες, από τις πτωχεύσεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, θα εντείνουν την αντίθεση των λαών της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ στις νέες διασώσεις κρατών-μελών που δεν θα μπορούν να διασωθούν μόνον μέσω την παροχής ρευστότητας στις τράπεζές τους. Την ώρα που θα χρειαστούν περισσότερα χρήματα για νέα δάνεια, οι βόρειοι φορολογούμενοι που θα πρέπει να τα εγγυηθούν θα αρνηθούν πεισματικά.
  • Οι ξένες επενδύσεις (π.χ. της Κίνας, της Ρωσίας, των αμερικανικών επιχειρήσεων) στην ευρωζώνη θα στερέψουν μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού και της αβεβαιότητας που αυτός θα προκαλεί για το τι μέλλει γενέσθαι.
  • Σε έναν αλληλένδετο κόσμο, η λύση της Φραγκφούρτης θα σπείρει την αβεβαιότητα σε κάθε γωνιά της γης και, έτσι, θα ενδυναμώσει τους ανέμους της ύφεσης που, καθώς η γη είναι στρογγυλή, θα επιστρέψουν στην Γηραιά Ήπειρο δριμύτεροι, μεγαλώνοντας την ύφεση στις χώρες τόσο του Βορρά όσο και του Νότου, καθιστώντας το εγχείρημα της διάσωσης αυτού που απέμεινε από την κραταιά ευρωζώνη αδύνατον.
  • Ο έκτος λόγος είναι δομικός. Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα που, όπως είδαμε, θα είχε αποφύγει δύο έτη παγκόσμιων πρωτοσέλιδων με μια πιο ήπια αντιμετώπιση. Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι η έλλειψη ενός ενοποιημένου, πανευρωπαϊκού ρυθμιστικού πλαισίου για τις τράπεζες, η ανικανοποίητη ανάγκη μιας νομισματικής ένωσης για έναν βαθμό ενοποίησης του δημόσιου χρέους και, τέλος, η απουσία μιας πραγματικά πανευρωπαϊκής επενδυτικής πολιτικής που να στρέφει τις αποταμιεύσεις (οι οποίες τριγυρνούν ανά τον κόσμο σαν μια άδικη κατάρα) προς παραγωγικές (και επικερδείς) επενδύσεις στις περιοχές και τους κλάδους που τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη (από την Ελλάδα έως την Α. Γερμανία). Κανένα μέρος αυτής της τριλογίας δομικών προβλημάτων δεν θα επιλυθεί με την μέθοδο του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Κανένα. Όπερ μεθερμηνευόμενο, αν επικρατήσει η άποψη της Φραγκφούρτης, πολύ σύντομα τα ίδια φαινόμενα κατάρρευσης θα επανεμφανιστούν σε ό,τι έχει απομείνει από την ευρωζώνη.
Επίλογος
Όλοι, πλην μερικών εκ των πολιτικών μας, έχουν κατανοήσει την κορυφαία κουταμάρα που μας ήρθε υπό την μορφή των δανειακών συμβάσεων (που έγιναν γνωστές ως Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα κλπ). Απεδείχθησαν δηλητηριώδεις για ολόκληρη την ευρωζώνη. Ακόμα και στην Φραγκφούρτη και στο Βερολίνο κατάλαβαν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, θα βουλιάξουν και οι ίδιοι. Έως εκεί συμφωνούν (για αυτό και ο ξύπνιος κ. Monti δεν φοβάται να διακηρύττει, ακόμα και μπροστά σε γερμανούς ιθύνοντες, «Φτάνει η λιτότητα!). Κάπου όμως εκεί αρχίζει η διαφωνία που τείνει να πάρει την μορφή καυγά: Ενώ η Φραγκφούρτη απέκτησε, πρόσφατα, μια αισιοδοξία ότι μπορεί να μην αλλάξει τίποτα πετώντας απλά Ελλάδα και Πορτογαλία εκτός ευρώ, το Βερολίνο διστάζει. Αυτό είναι καλό. Αλλά δεν αρκεί: Όσο ο δισταγμός του Βερολίνου σημαίνει συνέχιση της δηλητηριώδους «θεραπείας» των Μνημονίων, τόσο πιο κοντά θα έρθουν οι χώρες μας στην πραγματική γάγγραινα και τόσο πιο πολύ θα πλησιάσει η στιγμή που η Φραγκφούρτη θα υπερισχύσει, με αποτέλεσμα καταστροφικό για όλους: Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ευρώπη).
Κι εμείς; Ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φραγκφούρτης να κερδίζει έδαφος, ερχόμενοι όλο και κοντύτερα στην στιγμή του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού μας. Αν, αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φραγκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο (το οποίο δεν θα αφήσει όσο παραμένει αντίθετο στην άποψη της Φραγκφούρτης να προχωρήσει ο ακρωτηριασμός) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης.

Πηγή: iefimerida.gr