Η αφήγηση του παγκοσμιοποιημένου “παραμυθιού” μας πρέπει να λάβει τέλος, έτσι όπως την κατάντησαν!

Έχει αποδειχτεί ότι η εξιστόρηση παραμυθιών είναι ιδιαίτερα ψυχθεραπευτική κι ωφέλιμη για τα παιδιά.

Καθώς τα βοηθάει να ωριμάσουν μέσα από πρότυπα ηρώων που με τη συνεχή πάλη τους ωθούνται ν’ανακαλύψουν την πραγματική τους αξία, εν μέσω δύσκολων κι εχθρικών περιβάλλοντων και να έρθουν σε επαφή με τον εσωτερικό τους κόσμο.

Η ταύτιση, γενικά μικρών και μεγάλων, με τους ήρωες/-ίδες, επιτρέπει να μάθουν και να δοκιμάσουν τρόπους επίλυσης των εσωτερικών συγκρούσεων του ατόμου και των προβλημάτων που αναπόφευκτα παρουσιάζονται στη ζωή. Κι εκεί έγκειται η μεγάλη…διδακτική αξία των παραμυθιών.

Του παραμυθοαναθρεμμένου ανιχνευτή

Και φυσικά ο τελικός θρίαμβος του καλού λειτουργεί ως ψυχική λύτρωση και ως επιβράβευση των ευγενών και επίμονων προσπαθειών των πρωταγωνιστών τους ενάντια στις δυνάμεις του κακού.

Αν ο κόσμος που ζούμε μπορεί να ιδωθεί ως ένα παραμύθι που μας αφηγείται ο ίδιος, μέσα από τους “παραμυθάδες” του, οι οποίοι και διαμορφώνουν τα χαρακτηριστικά και την εξέλιξη μιας ιστορίας που βιώνουμε ως πρωταγωνιστές εμείς οι ίδιοι, τότε μπορούμε να πούμε τα εξής:
το παραμύθι αυτό έχει μεταλλαχτεί σε ένα συνονθύλευμα αφύσικων συνθηκών κι έχει αποκτήσει μια τελείως διεστραμμένη χροιά, που στοιχειώνει επικίνδυνα το βίο μας και υπονομεύει θανάσιμα την ψυχική ισορροπία μας και τη σωματική ακεραιότητά μας! Άρα οι “αφηγητές” αυτών των ιστοριών, που μας αφορούν όλους, κινούνται από διαταραγμένους και σκοτεινούς στόχους!

Τα γνωστά και κλασικά πρότυπα, από παλιά, των ηρώων-μαχητών έχουν μεταλλαχτεί και αυτά τα ίδια μέσα σε τούτη τη σκοτεινή και άρρωστη πραγματικότητα, σε σημείο που να προκαλούν αποστροφή και τρόμο:

Ο άφοβος Τζακ να έχει καθηλωθεί σε αναπηρική καρέκλα λόγω της πτώσης του από τη φασολιά, καθώς την ώρα που σκαρφάλωνε (η εξελικτική πορεία του ανθρώπου) κάποιοι την έκοψαν για να την αποψιλώσουν μαζί με το υπόλοιπο δάσος, λόγω αλόγιστης και τοξικής εκμετάλλευσής του.

Το σπιτάκι των εφτά νάνων να έχει παρθεί από κάποια τράπεζα της παμφάγας παραμυθοχώρας, λόγω χρεών κι εκείνοι να έχουν καταντήσει άστεγοι, μπεκρήδες και επαίτες. Η δε Χιονάτη να βρίσκεται σε κώμα σχεδόν, γριά και παρατημένη σε κάποιο άθλιο ίδρυμα,  και ο πρίγκιπας πριν καν τη γνωρίσει, είχε ήδη γίνει διευθυντής σε τράπεζα που ανήκε στον πατέρα του και πήρε το σπίτι των νάνων. Όσο για τη μάγισσα, αυτή συνεταιρίστηκε με τον πατέρα του πρίγκιπα και πίνουν μαζί το αίμα των υπηκόων του βασιλείου.

Επίσης, η ωραία κοιμωμένη δεν συνήλθε ποτέ από τον ύπνο της (ας πρόσεχε σε τελική ανάλυση κι εκείνη, γιατί η ίδια οδήγησε τον εαυτό της σε αυτή τη θέση), καθώς κανείς δεν βρέθηκε να νοιαστεί γι’αυτήν. Και η Σταχτοπούτα βολοδέρνει για ένα ξεροκόμματο, ως ενοικιαζόμενο “κοινωφελές” υπηρετικό προσωπικό, με ΜΚΟ την εταιρεία της μητριάς της. Η οποία πάντρεψε, φυσικά, την μια κόρη της με το βασιλιά κι ένωσαν έτσι τους οίκους τους κι επέκτειναν τις επιχειρήσεις τους. Η νεράιδα ποτέ δεν ήρθε να βρει τη Σταχτομπούτα, γιατί είχε “καεί” από τα ναρκωτικά. Που φρόντισαν να της πασάρουν οι ντήλερς που δουλεύουν για λογαριασμό των υπηρεσιών ασφαλείας του βασιλείου και βγάζουν με διάφορους τρόπους από τη μέση όσους έχουν “μαγικές δυνατότητες” ν’αλλάξουν την παραμυθοχώρα σε μια καλύτερη ιστορία για να ζει κανείς…

Όσο για τους πεινασμένους Χάνσελ και Γκρέτελ συνελήφθησαν για κατάληψη στο ζαχαρόσπιτο και ρίχτηκαν στα μπουντρούμια όπου τους άφησαν μόνιμα κουσούρια από το ξύλο οι μπασκίνες-δράκοι.

Α! ναι! Η κοκκινοσκουφίτσα, μετέφερε τον παραγόμενο πλούτο της οικογένειάς της και τον δικό της κατευθείαν στα αχόρταγα σαγόνια της “γιαγιάς”-καπιταλιστικής γουρουνομηχανής, όταν την άρπαξε (αφού πρώτα την κακοποίησε αναλόγως) η μαφία του κακού λύκου και τη μετέφερε σε κάποια μακρινή χώρα για να θησαυρίσουν εκδίδοντάς την…

Τι; Δεν σας άρεσε το παγκοσμιοποιημένο παραμύθι μας; Γιατί; Αφού οι ήρωές του είναι εσείς, εμείς, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Όλοι εμπλεκόμαστε με τον ένα ή άλλο τρόπο.

Αν λοιπόν το έγκλημα των “αφηγητών του κόσμου μας είναι και ο “ρεαλιστικός” (όπως αντιλαμβάνονται αυτοί οι ψυχανώμαλοι τον “ρεαλισμό”) φόνος όλων των παραμυθιών που έδωσαν μια μαγική χροιά και πολλές υποσχέσεις στην παιδική μας ηλικία, η οποία πλέον καταστρέφεται για πολλά εκατομμύρια παιδιά του κόσμου, τότε δεν μας μένει παρά ένα:

Να αποφασίσουμε να στείλουμε στο διάολο όλους τους “αφηγητές” που κατέλαβαν (και με τη δική μας αρχική συναίνεση) και βαραίνουν με τα ξηλωμένα λόγια τους και τα απαίσια χνώτα τους τη δικιά μας “ιστορία”. Και να οργανωθούμε, με τη σύνεση και την τόλμη των ηρώων των παιδικών μας χρόνων και ν’ αντεπιτεθούμε με όραμα και πίστη στη Δύναμή μας. Εκτρέποντας την “αφήγηση” που αφορά την ίδια τη ζωή μας στα πιο ευγενικά, όμορφα και υγιή μονοπάτια!

Mια φωτεινή ιστορία που πλέον θα την αφηγούμαστε εμείς οι ίδιοι, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές…

Και πανικόβλητοι οι “παραμυθάδες”, μαζί με τις ορδές των κατασκευασμένων εφιαλτών τους (δράκοι, στοιχειά, παράσιτα και ρουφιάνοι), ας μπουν στα ιδιωτικά διαστημόπλοιά τους να βρουν καμιά άλλη παραμυθοχώρα να στοιχειώσουν. Αν τους παίρνει…