ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Ποιοι είναι η πλέμπα της κοινωνίας;

Ιφιγένεια Κοντού
Η είδηση έρχεται και πάλι από το μετρό του Βερολίνου. Επτά νεαροί από 15 έως 21 ετών, θεώρησαν σωστό να βάλουν φωτιά για να κάψουν ζωντανό έναν μεθυσμένο, άστεγο 37χρονο άντρα, στον σταθμό Schönleinstraße.
 Μετά την ενέργειά  τους αυτή, οι νεαροί δράστες πήραν το τρένο και εξαφανίστηκαν. Ίσως γύρισαν στα σπίτια τους, στο ζεστό τους σαλόνι, έπεσαν στην αγαπημένη τους πολυθρόνα ή στον καναπέ τους, χάζεψαν τα εορταστικά προγράμματα στην τηλεόραση…
Η αστυνομία έδωσε στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες τους. Θέμα χρόνου ήταν να εντοπιστούν από τις αρχές όπως εντοπίστηκε και ο τύπος που κλώστησε στην πλάτη μια γυναίκα στις σκάλες [πάλι στο μετρό του Βερολίνου], να συλληφθούν και να τους βγουν ξινά τα γέλια που έκαναν μετά την επίθεση, μέσα στο βαγόνι, όταν διασκέδαζαν με το αστείο τους…
«Η δράση τους θεωρείται απόπειρα ανθρωποκτονίας» δήλωσε η αστυνομία. Οι δράστες πάλι, μάλλον δεν το είδαν έτσι… Φαίνεται ότι στο μυαλό τους, οι άστεγοι είναι η πλέμπα της κοινωνίας.
Ίσως κατά τη γνώμη τους, όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα, αλλά με την ελεεινή παρουσία τους, βρωμίζουν την πόλη και προσβάλλουν την αισθητική των πολιτών. Περιφέρονται άπλυτοι και βρωμάνε κιόλας…
Χαλάνε εντελώς την χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα και τη διάθεση όσων βγαίνουν για να διασκεδάσουν… Προφανώς, στον άστεγο δεν βλέπουν καν τον άνθρωπο αλλά έναν κινούμενο μπόγο από βρωμερά κουρέλια. Οπότε, γιατί να μην βάλουν φωτιά  να τον κάψουν; Γιατί όχι;
Ίσως πάλι, εντυπωσιασμένοι από το video των δύο τούρκων που έκαψαν ζωντανούς οι τζιχαντιστές, να ήθελαν να δουν πόσο εύκολο είναι να πάρει φωτιά  ένα ανθρώπινο σώμα και να λαμπαδιάσει ολόκληρο… Και σε ποιον να δοκίμαζαν τα παιδιά; Ο άστεγος τους φάνηκε η καλύτερη περίπτωση… Γιατί όχι;
Έτσι κι αλλιώς, έχει περάσει προ πολλού η εποχή που το ερώτημα για τις  εγκληματικές πράξεις ήταν: «γιατί;». Τώρα πλέον, είναι: «γιατί όχι;». Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία. Πόσω μάλλον των αστέγων [που είπαμε: «δεν είναι άλλο από ένας μπόγος» κ.λπ., μην τα ξαναλέμε…]
Το φαινόμενο της απαξίωσης των ανθρώπων που βρέθηκαν άστεγοι και της άσκησης αδικαιολόγητης βίας εναντίον τους, δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των κατοίκων της Γερμανίας. Σε ένα σπαρακτικό video testimonial από τη Μεγάλη Βρετανία [όπου φέτος 250.000 άνθρωποι θα περάσουν τον χειμώνα στον δρόμο], άστεγοι διαφορετικών ηλικιών μιλούν για το πώς νιώθουν και το πώς τους συμπεριφέρονται οι άλλοι όταν καταδέχονται να ρίξουν το βλέμμα τους πάνω τους…
Ένας νεαρός άστεγος καταγγέλλει: «έχω δει ανθρώπους να τους κλωστάνε, να τους κατουράνε…» Λες και δεν τους φτάνει το κρύο, η  πείνα και ο αγώνας να επιβιώσουν με το τίποτα… Σύμφωνα με μια έρευνα, οι άστεγοι είναι 13 φορές πιο πιθανό να γίνουν θύματα βίας σε σύγκριση με τους άλλους πολίτες. Και τι να πει κανείς για τον εξευτελισμό που υφίστανται καθημερινά…
Στο Los Angeles που ανταγωνίζεται τη Νέα Υόρκη σε πληθυσμό αστέγων με 82.000 άτομα μόνιμα άστεγα, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Ερευνών για τους αστέγους και τη φτώχεια  του Weingart Center [Institute for the Study of Homelessness & Poverty at the Weingart Center], ο street artist Skid Robot  ζωγραφίζει ένα περιβάλλον σπιτιού στον τοίχο όπου κουρνιάζει ο άστεγος για να στρέψει – λέει – την προσοχή στον πρόβλημα των αστέγων. Τι είναι αυτό; Συμπόνοια ή ειρωνία;
Είναι αλήθεια ότι οι άστεγοι άνθρωποι έχουν συνήθως τα χάλια τους, τα ρούχα τους είναι βρώμικα και μυρίζουν από μακριά ταλαιπωρία, θλίψη και πληγωμένη αξιοπρέπεια. Αλλά σε ποιον ασκούν βία; Ποιον εξευτελίζουν; Ποιον μπορούν να ευεργετήσουν και δεν το κάνουν;
Ποιοι είναι τελικά η πλέμπα της κοινωνίας;
Το μόνο παρήγορο είναι ότι το θύμα της επίθεσης των επτά νεαρών εντόπισαν περαστικοί… Βρήκαν τον άνθρωπο να καίγεται και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σβήσουν τις φλόγες. Και το κατάφεραν.
Ο άνθρωπος [όχι ο άστεγος, ο άνθρωπος] που δέχτηκε την επίθεση, σώθηκε. Επέζησε ευτυχώς χωρίς σοβαρά τραύματα στο σώμα.
Άγνωστο με τι τραύματα στην ψυχή…
 anhsyxia.wordpress.com

Δεξιός λαϊκισμός

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης αυτοπροβάλλεται ως μεταρρυθμιστής και ειλικρινής. Στην πράξη αποδεικνύεται λαϊκιστής και παλαιοκομματικός.

Με τη χθεσινή του προσπάθεια να αποδείξει ότι τα δυο χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι τα δυο χειρότερα χρόνια της μεταπολίτευσης επιβεβαίωσε ότι προτάσσει το κομματικό επί του εθνικού συμφέροντος και ότι καίγεται για την κατάληψη της εξουσίας με τους παλιούς όρους.

Οι αντιφάσεις του είναι εκρηκτικές:

Ζητά επίμονα εκλογές χωρίς να διευκρινίζει αν αυτό θέλει να γίνει ανεξάρτητα από την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και χωρίς να εξηγεί τι θα σημαίνουν κάλπες σε συνθήκες τέτοιας εκκρεμότητας για τη χώρα.

Καταγγέλλει την κυβέρνηση για υποχωρήσεις έναντι των πιστωτών, προεξοφλώντας ότι θα τα δεχτούν όλα, και την ίδια ώρα προβλέπει ηρωική έξοδο της κυβέρνησης με κάλπες μετά από σύγκρουση με τους πιστωτές.

Αρνείται να απαντήσει αν αποδέχεται τα μέτρα που απαιτεί το ΔΝΤ για την περίοδο μετά το 2018, παρόλο που αφορούν περίοδο που υπερβαίνει τη θητεία της παρούσας κυβέρνησης.

Αποφεύγει να σχολιάσει επί της ουσίας τις ανακολουθίες και τις εμπρηστικές δηλώσεις του Γερμανού ΥΠΟΙΚ Β. Σόιμπλε, τον οποίο απαλλάσσει από κάθε ευθύνη δικαιολογώντας τη στάση του την οποία αποδίδει στα λάθη της κυβέρνησης.

Υπόσχεται μείωση των φόρων σε περίπτωση που αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης χωρίς να αποσαφηνίζει ποιες δημόσιες δαπάνες θα κόψει.

Δεσμεύεται ότι δεν θα γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο, ενώ ο ίδιος ως υπουργός είχε αποδεχθεί και είχε υλοποιήσει τις απολύσεις των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων και των δημοτικών αστυνομικών.

Μιλά για το «νέο» χωρίς να αποστασιοποιείται από το «παλιό», χωρίς να αναγνωρίζει τα λάθη και τις παραλείψεις της ΝΔ όταν ήταν στην εξουσία, δείχνοντας σεβασμό στην επετηρίδα και στους βετεράνους και διαφημίζοντας ως ανανέωση την «μεταγραφή» του Ιω. Φωτήλα από το Ποτάμι.

Ο πρόεδρος της ΝΔ μπορεί και με τον Θ. Σκυλακάκη της Δράσης και με τον Γ. Γιακουμάτο της ομοφοβίας. Θέλει αντιπρόεδρο του κόμματός του και τον Αδ. Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ και τον Κ. Χατζηδάκη του φιλελευθερισμού.

Δεν ψηφίζει το επίδομα στους συνταξιούχους επειδή γκρίνιαξαν οι πιστωτές, αλλά προαναγγέλλει μονομερείς ενέργειες για τη μείωση των φόρων εφόσον αναλάβει την πρωθυπουργία.

Αυτό είναι δεξιός λαϊκισμός, πολύ δεξιός και πολύ λαϊκισμός.

Πηγή:

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Το Τέλος της Ενιαίας Σκέψης και η Ριζοσπαστικοποίηση της Δημοκρατίας


Αποστόλης Στασινόπουλος

Ο μεγάλος χαμένος των προκριματικών εκλογών του γαλλικού κόμματος των Ρεπουμπλικανών, Νικολά Σάρκοζί, δήλωσε πρόσφατα πως με τη νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το τέλος της «ενιαίας σκέψης», κάτι που επιβεβαιώνεται και από τον νικητή της εν λόγω αναμέτρησης, Φρανσουά Φιγιόν, που συνιστά μια τερατώδη συμπλοκή του νεοφιλελεθερισμού με τον φασισμό. Τι εννοεί ο Σαρκοζί; Μα φυσικά ότι ζούμε την οριακή απόληξη του «θριάμβου» του φιλελευθερισμού και την οριστική αποτυχία του να ενθηκεύσει στην ιστορία τις εξαγγελίες του περί προόδου, ελευθερίας, ευημερίας και ευτυχίας της ανθρωπότητας.

Ο Βέμπερ, χαρτογραφώντας το σιδερένιο κλουβί του καπιταλισμού, σημείωνε πως ο καπιταλισμός δεν έχει ανάγκη τη δημοκρατία ή τα δικαιώματα. Σε πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times, ο Μάρτιν Γουλφ, διαπρύσιος κήρυκας των καπιταλιστικών οραμάτων, υποστήριξε πως σήμερα βιώνουμε μια βίαιη ασυμβατότητα μεταξύ καπιταλισμού και δημοκρατίας. Βεβαίως, τα φιλελεύθερα δικαιώματα δεν συνεπάγονται τη δημοκρατία ούτε είναι έννοιες συνυπόστατες, αλλά ο σύγχρονος γραφειοκρατικός τεχνοκρατισμός του καπιταλισμού διαλύει ακόμα και αυτόν τον κεκτημένο χώρο των δικαιωμάτων.

Το 1996 ο Κρίστοφερ Λας έγραφε για την εξέγερση των ελίτ. Η είσοδος στον 21ο αιώνα επιφύλασσε μια αντιστροφή του παραδείγματος αυτού. Οι μεγάλες εξεγέρσεις των ευρωπαϊκών μητροπόλεων και προαστίων ξεδίπλωσαν ένα «όχι» που έκανε ορατή την ύπαρξη ενός ορίου. Το πνιγηρό αίσθημα του ασαφούς ορισμού της ύπαρξης έδωσε τη θέση του σε μια καινοφανή ανίχνευση των δυνατοτήτων της ανθρώπινης δημιουργίας, με δημοκρατικές συντεταγμένες, που εκπτυχώθηκε στις πλατείες όλου του κόσμου το 2011. Τον τελευταίο καιρό, η ζωή των δυτικών κοινωνιών ανατέμνεται με μια ηχώ που δραπετεύει από τα κρεματόρια του παρελθόντος, μετατρέποντας την Άκρα Δεξιά σε μία placebo επαναστατική δύναμη. Το δόγμα της μονοδρόμησης του κόσμου αμφισβητείται, αποκτώντας επικίνδυνες συνδηλώσεις μέσα από μια υπαναχώρηση σε σκοτεινές οδούς.

Ο φασίστας Ούγγρος πρωθυπουργός, Βίκτορ Ορμπάν, τόνισε εμφατικά για την εκλογή Τραμπ: «αισθάνομαι ότι ζούμε τις μέρες όπου αυτό που ονομάζουμε φιλελεύθερη μη-δημοκρατία –στην οποία ζήσαμε για τα προηγούμενα 20 χρόνια–  τελειώνει» για να το επισφραγίσει προσφάτως ο Πέπε Γκρίλο λέγοντας πως «αυτό είναι η κατάρρευση μιας ολόκληρης εποχής». Η αποτυχία των υποσχέσεων του συστήματος έχει οδηγήσει εδώ και χρόνια τις κοινωνίες στην αποστοίχιση από τις συντεταγμένες του. Ο Τραμπ, η Λεπέν, ο Φάρατζ, ο Γκρίλο, ο Ορμπάν, ο Χόφερ, ο Βίλντερς και όλο αυτό το ρεύμα επιτυγχάνει την ενσωμάτωση της αντισυστημικής έκφρασης μεγάλης μερίδας των κοινωνιών μέσα από τον έλεγχο της ψήφου. Πώς αλλιώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη δυναμική που απασφαλίστηκε μετά το Brexit; Ο υπαρξιακός τρόμος, η ασφυξία και η αβεβαιότητα που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα μέσα από τον κατακερματισμό εννοιών όπως ο πολίτης, το σύνταγμα και η δημοκρατία βρίσκει μια απάντηση στην κοινοτοπία του κακού.

Η εθνική ταυτότητα δεν νοηματοφορεί πλέον ορίζοντες καθολικού ανήκειν, ούτε είναι αναγκαία για τη συγκρότηση του νέου χάρτη πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, με αποτέλεσμα οι αναβιώσεις των εθνικισμών ως αμυντικές αναζητήσεις νοήματος, όσο επιθετική μορφή και να παίρνουν, να γίνονται μέχρι σήμερα διαρκώς ενσωματώσιμες απ’ τις πολιτικές αποφάσεις των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ. Το εθνικό εμφανίζεται ως επισήμανση με μειωμένη ισχύ. Ως μια ζώνη παγκόσμιου καταμερισμού. Η Μεγάλη Βρετανία κλείνει την πόρτα πίσω της στην Ε.Ε. τη στιγμή που η Σκωτία ζητά ανεξαρτητοποίηση και επιστροφή. Η Β. Ιρλανδία ένωση με την Ιρλανδία και το Λονδίνο μια ζωνοποίηση εντός Ε.Ε. Η ταύτιση του volk με τον ηγέτη μέσα από την κρατική έκφραση αναδιατάσσεται, χωρίς να βρίσκει άμεση εφαρμογή στον 21ο αιώνα. Τα εθνικιστικά κόμματα εξουσίας προβάλλονται διχοτομημένα από τα αντίστοιχα κινήματα αναπαράγοντας τον μετα-πολιτικό στίβο που κυριαρχείται από την ανάθεση και τη διαμαρτυρία. Μια οπή δημιουργείται παρά ταύτα στην Ουκρανία, την Ουγγαρία και την Πολωνία που, λόγω της σημασιακής δέσμης του κομμουνιστικού παρελθόντος, οι εθνικιστικές κινήσεις ανθούν εφαπτόμενες με τις κυβερνητικές προτάσεις.

Η ταύτιση όμως του εθνικισμού με την εναντίωση στον αντιδημοκρατικό οικονομισμό και την έξοδο από την Ε.Ε. μπορεί να αποδεσμεύσει πολλαπλούς κινδύνους. Οι εθνικισμοί σήμερα δεν προσομοιάζουν με το μεσοπολεμικό αντίστοιχο, αλλά αναδιατάσσουν τους συσχετισμούς παγκοσμίως σε τρομακτική κλίμακα, κάνοντας τη ροή της παγκοσμιοποίησης να μην μοιάζει κεκτημένη. Η οργή δείχνει να στρέφεται εκεί. Το κοινό υπέδαφος της εθνολαϊκιστικής Άκρας Δεξιάς εντοπίζεται στην τρισχιδή ρητορεία περί οπισθοχώρησης στην εθνική ισχύ, στην εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση και το κλείσιμο των συνόρων, σημεία που επιτείνουν τη σύγχυση, τον φόβο και τον αυταρχισμό. Ποια ιστορική βεβαιότητα δύναται να μας αναγγείλει τη μη αντιστρεψιμότητα των σημερινών συνθηκών;

Η ρευστοποίηση των συσχετισμών παγκοσμίως παράγει τους όρους για μια νέα πολιτική σύμβαση ανακήρυξης της Άκρας Δεξιάς σε διαχειριστικό εγγυητή των κοινωνικών ανακατατάξεων. Σε ποια αναστολή συνταγματικών διατάξεων θα προβεί πιθανώς η Λεπέν όταν η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στη Γαλλία διατηρείται ως σήμερα; Ας στοχαστούμε πάνω στην κρίση του εθνοκράτους ως ένα μετασχηματισμό της ταξινομητικής του ισχύος και της δικαιοδοτικής του σφαίρας. Η ανθεκτικότητά του πρέπει να μας απασχολήσει.

Ο Τίμοθι Γκάρτον Ας, διάσημος Βρετανός ιστορικός, υποστήριξε, μια εβδομάδα πριν την επίσκεψη Ομπάμα στην Ελλάδα σε άρθρο του στη Guardian, πως αναπτύσσεται μια «παγκοσμιοποίηση της αντι-παγκοσμιοποίησης» με όρους όμως «διεθνούς των εθνικιστών». Η συμπύκνωση των κοινωνικών τάσεων σε σχηματισμούς εξουσίας που διαμορφώνουν πόλους και εγχαράσσουν νέες κοινωνικές σχέσεις, είναι πιθανό να ανακινήσουν θεσμισμένες πολιτικές και παγιωμένα μορφώματα. Σε αυτό το πλαίσιο, όσοι περίμεναν πως η ομιλία του Ομπάμα στην Αθήνα θα είχε διεκπεραιωτικά χαρακτηριστικά σάστισαν μπροστά στον φορτισμένο πολιτικά διακηρυκτικό του λόγο. Ακριβώς διότι έδωσε το σύνθημα της ανασύνθεσης του φιλελεύθερου δημοκρατικού πόλου και της εναντίωσης στον εσωστρεφή εθνικισμό. Δεν είναι καθόλου τυχαία η κοινή του δήλωση με τη Μέρκελ πως η Γερμανία και η Αμερική μοιράζονται τις πανανθρώπινες αξίες του Διαφωτισμού, καθώς επιθυμεί να διασαφηνίσει τους όρους εκ νέου. Παρακάμπτει όμως την αδυναμία παραγωγής πολιτικών από τις ελίτ, με αποτέλεσμα να χρίζει τη Μέρκελ ηγέτιδα του ελεύθερου κόσμου και τον Τσίπρα εγγυητή της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων. Είναι το σύνολο αυτής της σκέψης που διέρχεται μιας ριζικής κρίσης καθώς η τεχνοκρατικοποίηση της πολιτικής και η επιστημονικοποίηση της ζωής που επέβαλε, σηματοδότησαν μέχρι σήμερα τη μετατροπή του ανθρώπου σε στατιστικό μέγεθος και τον εγκλωβισμό του σε ζώνες κοινωνικού αποκλεισμού.

Η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία αδυνατεί να συγκροτηθεί σε συμπαγή πόλο επιρροής και εξουσίας και έτσι επισκιάζεται από τη δυναμική της Ακροδεξίας που ελέγχει εκλογικά τις δυνάμεις απόκλισης. Η κύρια όμως μήτρα της ιστορικής αυτής καθίζησης είναι η πλήρης προσχώρησή της στον νεοφιλελευθερισμό.

Ο Σύριζα, ακολουθώντας μια πολιτική ενσωμάτωσης, προσεταιρίστηκε παραδοσιακά αιτήματα του εν λόγω χώρου μαζί με τη νεόκοπη ριζοσπαστική συνθηματολογία για να υποδεχθεί αυτό το κράμα των ψηφοφόρων που τον κατέστησε κυβερνητική δύναμη, εξοβελίζοντας οριστικά την παραδοσιακή και απονενοημένη σοσιαλδημοκρατία. Στην Ισπανία βλέπαμε για καιρό δηλώσεις στελεχών των Podemos αλλά και του ίδιου του P. Iglesias για μια μετατόπιση του πολιτικού βάρους των Podemos προς τη σοσιαλδημοκρατία. Στον ευρωπαϊκό χώρο, ο Τσίπρας επιχειρεί να τροφοδοτήσει και να τροφοδοτηθεί απεγνωσμένα από τον ευρωπαϊκό μεσαίο χώρο ποντάροντας στη δημιουργία ενός «προοδευτικού» πόλου πίεσης προς τον αρτηριοσκληρωτικό βορρά. Ο Ρέντσι τον επικαλείτο διαρκώς εντάσσοντάς τον στον δικό του σχεδιασμό. Η ήττα του Ρέντσι στο πρόσφατο δημοψήφισμα επιβεβαίωσε τη φυγή από το συστημικό κέντρο και την ηγεμονική εκλογική διαχείριση αυτής της φυγής από τη λαϊκιστική ακροδεξιά. Τι μπορεί να σημαίνει όμως σήμερα «ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία» και ποια είναι τα όρια απόδοσής της;

Μετά το κραχ του 1929, εγκαινιάζεται στην Αμερική με το New Deal και στην Αγγλία με τον έλεγχο επί των εισαγωγών, εξαγωγών και επιτοκίων η εκκίνηση της σύγκλισης κεφαλαίου και εργασίας. Η αύξηση των μισθών, η μείωση των ωρών εργασίας και η κοινωνική ασφάλιση επέτρεψαν στον καπιταλισμό να επιβιώσει διευρύνοντας τις εσωτερικές του αγορές, απορροφώντας την υπερπαραγωγή και αμβλύνοντας την ανεργία. O Kalecki είχε ήδη μιλήσει γι’ αυτό από το 1943. Οι ιστορικές προκείμενες επικράτησης της σοσιαλδημοκρατίας και αμφισβήτησης των νεοκλασικών οικονομικών είχαν ως σημείο αφετηρίας την ανάπτυξη σε εθνικό περιβάλλον, τη μεταπολεμική συναίνεση και την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων. Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει την ίδια ισχύ σήμερα.

Ας αναγνώσουμε τις απόπειρες σχεδιασμού μιας νέας κοινωνικής πολιτικής στην Ευρώπη σήμερα. Η «Στρατηγική της Λισσαβόνας» που εκπονήθηκε το 2000 και η μεταγενέστερη «Ευρώπη 2020» αποτελούν τους κεντρικούς πυλώνες αυτής της τάσης. Ας δούμε τους στόχους της δεύτερης. «Η Ευρωπαϊκή Πλατφόρμα για την Καταπολέμηση της Φτώχειας και του Κοινωνικού Αποκλεισμού είναι μια από τις επτά εμβληματικές πρωτοβουλίες της στρατηγικής “Ευρώπη 2020” για μια έξυπνη και διατηρήσιμη ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς». Και αποφαίνεται πως «Η ατζέντα περιλαμβάνει συγκεκριμένες δράσεις που θα συμβάλουν στην εντατικοποίηση των μεταρρυθμίσεων, ώστε να βελτιωθούν η ευελιξία και η ασφάλεια της αγοράς εργασίας (“ευελιξία με ασφάλεια”)».

Μιλάμε δηλαδή για το επισφράγισμα της διάλυσης της εθνικής πολιτικής πρόνοιας προς όφελος μιας υπερεθνικής ατζέντας και την αυτοκατάργηση της θεμελιώδους αρχής της σοσιαλδημοκρατίας περί κοινωνικής ασφάλειας με την ολική προσχώρησή της στο νεοφιλελεύθερο δόγμα της ανάπτυξης δεξιοτήτων για την ένταξη σε μια ελαστική αγορά εργασίας με άξονα την αξιοκρατία και την αριστεία. «Η έξυπνη και διατηρήσιμη ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς» συγκαλύπτει επίσης το γεγονός της εξωφρενικής διόγκωσης του οικολογικού αποτυπώματος και της αναστολής των συνταγματικών διατάξεων που έχουν κανονικοποιηθεί στην καθημερινότητα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Δεν μπορούμε, βέβαια, να σκεφτούμε καμία αυτοεκπληρούμενη προφητεία που θα εξοστράκιζε νομοτελειακά αυτή την τάση από τον πολιτικό ανταγωνισμό. Το έλλειμμα συγκρότησής της σε πολιτικό ρεύμα στο κοινωνικο-ιστορικό πεδίο την καταδικάζει σε έναν αφανή τόπο.

Καμία επιταγή δεν προεξοφλεί πως η έξοδος από το παραδοσιακό σύστημα των ελίτ τροχοδρομεί την εδραίωση της απολυταρχίας. Η ανάδυση στην επιφάνεια ενός πόλου ριζοσπαστικοποίησης της δημοκρατίας φαντάζει επιτακτικότερη από ποτέ. Πού συνοψίζεται αυτή; Η πρωτογενής και εξόχως ριζοσπαστική διατύπωση των νεωτερικών συνταγμάτων, που διατρανώνει πως όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και ασκούνται από τον ίδιο και υπέρ αυτού, συγκαλύπτει πως η ιδιοποίηση της εξουσίας από το κυρίαρχο κράτος σημειοδοτεί και την έξοδό του από τη φανταστική αυτή συμφωνία καθώς και τη δυνατότητά του να ορίζει αυθαίρετα και ανεξέλεγκτα τα μέσα και τους σκοπούς της δημόσιας – πολιτικής σφαίρας.

Η εστίαση στην έννοια του πολίτη ως μια ιδιότητα πλήρους και άμεσης συμμετοχής, πρέπει να αποτελέσει το πυρηνικό κέντρο διεκδίκησης σήμερα. Ο δήμος, ως πρωταρχική συσσώρευση κοινωνικής εξουσίας και κυκλοφορίας της δύναμης των πολιτών, μπορεί να δημιουργήσει μια νέα αίσθηση συμμετοχής και απόσπασης των φυγόκεντρων, προς την Άκρα Δεξιά, ροπών.

Η διάλυση του χώρου χωρίς δικαιώματα ανακύπτει ως πρωτεύουσα σε έναν κόσμο ραγδαία οργανωμένο σε συντεταγμένες πολιτείες, καθώς αφαιρεί τη δυνατότητα απανθρωποποίησης. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια θολή και δυσδιάκριτη πλέον γραμμή μεταξύ εντός και εκτός που ίσως και να έχει καταλυθεί. Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε πως η γυμνή ζωή δεν επαρκεί ως εννοιολογικό πλαίσιο, καθώς ακόμα και η περίπτωση του πρόσφυγα που ενυλώνει αυτή την κατάσταση δεν τοποθετείται εκτός. Το γεγονός της στέρησης της νομικής ταυτότητας του πολίτη δεν αναιρεί το γεγονός πως πλήθος εξουσιών όπως η αστυνομική, η δικαστική και η στρατιωτική τον περιβάλλουν και τον διευθετούν. Η αναγκαιότητα επαναπροσδιορισμού του δυϊσμού άνθρωπος – πολίτης που διχοτομεί την ύπαρξη έτσι όπως αρθρώθηκε στο πρώτο Γαλλικό Σύνταγμα, αποτελεί εξέχον πεδίο αγωνισμού.

Τέλος, η κατοχύρωση των κοινών αγαθών ως θεμελιώδες δικαίωμα κοινωνικής χρήσης και διαχείρισης απέναντι στον κρατικό χειρισμό που προκρίνει η ακροδεξιά και την επέκταση της ιδιωτικοποίησης που υιοθετεί η φιλελεύθερη δεξιά και αριστερά, σημαίνει τον προσδιορισμό της έννοιας του δημοσίου, ως χώρου των πολιτών. Η διασπορά της νίκης του ακροδεξιού λαϊκισμού εδράζεται στη βίαιη εκρίζωση από τη συμμετοχή και το ανήκειν, στη συντριβή της ατομικότητας από δυνάμεις αλλότριες που την υπερβαίνουν και τη συνθλίβουν καθώς επίσης και από την αμηχανία μιας ζωής στο όριο. Η συμμαχία για τη ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας ως αυτόνομος πόλος αναδημιουργίας του δημόσιου χώρου, που θα κινείται στη μεθόριο της θεσμισμένης πολιτικής σφαίρας, σηματοδοτεί τη μόνη δυνατή επέμβαση διάρρηξης του φόβου και της ανασφάλειας, αναπροσαρμογής της συμμετοχής και αναδιάταξης των συσχετισμών.

– See more at: http://www.babylonia.gr/2017/01/11/telos-tis-enieas-skepsis-ke-rizospastikopiisi-tis-dimokratias/#sthash.VyCa1LAB.dpuf

Δημοσιεύτηκε just now από τον χρήστη

Πώς πραγματικά γεννήθηκε η κρίση; Οι έξι μήνες που άλλαξαν τη ζωή μας

Δημοσιεύουμε ένα κείμενο προάγγελο του ντοκιμαντέρ «Εργαστήριο Ελλάδα»* για το ρόλο της κυβέρνησης Παπανδρέου, της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας και των Ευρωπαϊκών Αρχών.

(Άρθρο που εκδόθηκε στην Ιταλία από την scenarieconomici.it το Νοέμβριο του 2016 και από άλλες ανεξάρτητες ιστοσελίδες)

Η 4η Οκτωβρίου 2009, φαίνεται μια μέρα όπως όλες οι άλλες, μία νίκη όπως πολλές άλλες: ο νιοστός Παπανδρέου, διαδέχεται τον νιοστό Καραμανλή. Δύο οικογένειες, πολλαπλές δεκαετίες ενός έθνους: Ελλάδα. Και η ήπειρος στα Βόρεια της Κρήτης, δε θα είναι ποτέ πια η ίδια: Ευρώπη, η Φοινίκη πριγκίπισσα, αγαπημένη και λατρεμένη από τον Δία.

Πάνω από 2.555 μέρες «κρίσης», από το «κρίνω». «Διαχωρίζοντας» την ήρα από το στάρι.«Διαλέγοντας», «αποφασίζοντας». Και στις 8 Οκτωβρίου, η κυβέρνηση Παπανδρέου καταγγέλλει ότι ο προϋπολογισμός έχει παραποιηθεί: το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι, στην πραγματικότητα, το διπλάσιο από αυτό που είχε προβλεφθεί από την κυβέρνηση Καραμανλή: το 12,7% ως ποσοστό του ΑΕΠ, όταν το Ευρωπαϊκό όριο είναι στο 3%. Στο τέλος του έτους, αναθεωρείται προς τα πάνω: 15,7% βρίσκοντας την εθνική οικονομία ήδη σε ύφεση. Η βόμβα έχει πυροδοτηθεί. Το λίκνο της Σκέψης, της Γλώσσας και της Δημοκρατίας και καθρέφτης της Δύσης καταλήγει στο στόχαστρο των οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, πλέον όμηρος των μεγάλων διεθνών τραπεζών.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του 2010, τα δεκαετή ομόλογα απογειώνονται και ξεπερνούν το 12%, τα συμβόλαια ασφάλειας πιστωτικού κινδύνου εκτοξεύονται πάνω από τις 1000 μονάδες. Ο λόγος χρέος /ΑΕΠ, αναθεωρείται προς τα πάνω (115,1%) και το spread ξεπερνάει το κατώφλι των 800.

Το Ελληνικό κράτος είναι μια σχεδία σε ταραγμένη θάλασσα, μέσα σε έναν ανεμοστρόβιλο όλο και πιο υψηλών επιτοκίων, που το σπρώχνουν σε ένα χρηματοοικονομικό γκρεμό. Η Ελλάδα ζητάει βοήθεια.

23 Απριλίου 2010, λίγες μέρες μετά το πάγωμα των συντάξεων και την περικοπή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, ο Γεώργιος Παπανδρέου αναγγέλλει, από το λιμάνι της Μεγίστης το αίτημα για διεθνή βοήθεια. Με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου θα καταφθάσουν 110 δισεκατομμύρια ευρώ (80 δις από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης , 30 δις από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) για τρία χρόνια. «Διαλέξαμε να σώσουμε τη χώρα», δηλώνει ο Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Θα φροντίσει η Τρόικα, όχι φυσικά ο Ερυθρός Σταυρός. Μια κινητή δομή, η οποία θα επαληθεύει σε περιοδικές ανά τον χρόνο αποστολές, την ουσιαστική διεκπεραίωση των συμφωνημένων προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής. [1]

Για την επιβίωσή του το κράτος θα λαμβάνει ένα χαρτζιλίκι κάθε τρεις μήνες, αλλά μόνο και εφόσον έχει ελεγχθεί η εργασία κατ’οίκον.

«Τις οριστικές αποφάσεις σχετικά με τη χρηματοοικονομική βοήθεια και τις αιρεσιμότητες παίρνει η Ευρωομάδα (Ομάδα Συντονισμού των Υπουργών Οικονομικών των κρατών-μέλων της Ευροζώνης), η οποία αναλαμβάνει και την πολιτική ευθύνη των προγραμμάτων». [2]

Η Ελλάδα διοικείται και πλέον κινείται στο τούνελ της λιτότητας. Η μετάδοση επεκτείνεται γρήγορα στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία: άλλα προγράμματα στήριξης. Μετά, η κερδοσκοπία θα παρασύρει την Ισπανία και την Ιταλία. Η Κύπρος θα παραδοθεί το 2013.

Η επιδημία που ξέσπασε στην Ελλάδα θα φθάσει στο νησί, μαζί με τους «γιατρούς» της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Οι θυσίες, η θεραπευτική αγωγή που δόθηκε στους λαούς της Ευρώπης σαν αποτελεσματική κατά του ιού της κρίσης, κόστισε τουλάχιστον 21 εκατομμύρια ανέργους. [3]

Αλλά τι συνέβη, πραγματικά τo διάστημα μεταξύ Οκτωβρίου 2009 και Απριλίου 2010;

Η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους [4], την οποία θέλησε σθεναρά η Ζωή Κωνσταντοπούλου και αποτελείται από οικονομολόγους , νομικούς σύμβουλους, δημοσιογράφους ,πραγματογνώμονες και επαγγελματίες εθνικού και διεθνούς κύρους , το εξηγεί στην προκαταρκτική έκθεση, η οποία ήρθε στην δημοσιότητα τον Ιούνιο του 2015, λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα: «Η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου αναθεώρησε προς τα πάνω, με τρόπο παράνομο, τόσο το δημοσιονομικό έλλειμμα όσο και το δημόσιο χρέος». [5]

Λίγο πριν τις εκλογές, στις 2 Οκτωβρίου 2009, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία έστειλε στην Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία Eurostat,τους προβλεπόμενους πίνακες κοινοποίησης χρέους και ελλείμματος, οι οποίοι περιείχαν τις νοσοκομειακές υποχρεώσεις: 2,3 δις ευρώ. Με τρόπο μαγικό, στις 21 Οκτωβρίου δημοσιεύεται ένα ποσό φουσκωμένο κατά 2,5 δις. Να που το σύνολο ανεβαίνει στα 4,8 δις με ρητή εντολή του τότε υπουργού Οικονομίας της κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τον Απρίλιο του 2010, με βάση την «Τεχνική Έκθεση σχετικά με την αναθεώρηση των υποχρεώσεων των νοσοκομείων», που κοινοποιήθηκε από την κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία συμπεριλαμβάνει άλλο ένα ποσό ύψους 1,8 δις ευρώ.

Απίστευτο: το αρχικό δημοσιονομικό έλλειμμα πριν τις εκλογές φτάνει τα 6,6 δις, αν και το Ελεγκτικό Συνέδριο είχε εγκρίνει μόνο ένα μέρος του (1,2 δις). «Τα 5,4 δις ευρώ των υποτιθέμενων αλλά αναπόδεικτων εξόδων, εκτίναξαν στα ύψη το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 και το έλλειμμα των προηγούμενων ετών» [6] σημειώνει η Επιτροπή.

Αλλά δεν τελειώνει εδώ: κυριολεκτικά σε μια μόνο νύχτα, το δημόσιο χρέος ανεβαίνει άλλα 18,2 δις ευρώ. Εκείνες τις ώρες διαλύεται το διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, έτσι ο πρόεδρός του είναι ελεύθερος να αναταξινομήσει με την εγγύηση της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, τις 17 ΔΕΚΟ (δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί ) και να μεταφέρει τις υποχρεώσεις τους από τον τομέα των μη χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων στον τομέα της Γενικής Κυβέρνησης «παραβιάζοντας τα θεσμοθετικά κριτήρια για την ταξινόμηση των οικονομικών μονάδων στον τομέα της Γενικής Κυβέρνησης». [7]

Σύμφωνα με την επιτροπή των ειδικών, χάρη στα σύμφωνα ανταλλαγής swap, τα οποία είχαν συναφθεί με την αμερικανική χρηματοπιστωτική εταιρεία Goldman Sacks,η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 21 δις ευρώ κατανεμημένα την περίοδο 2006 ως 2009. Να πως το δημόσιο χρέος μεγενθύνθηκε αναδρομικά, παραβιάζοντας τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εκτιμάται ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2009 εκτινάχθηκε, συνολικά, από τις 6 ως τις 8 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος ανέβηκε στα 28 δις ευρώ.

Η Επιτροπή ολοκληρώνει:

«η παραποίηση των στατιστικών στοιχείων συνδεόταν άμεσα με την δραματοποίηση του προϋπολογισμού και του δημοσίου χρέους, με τρόπο ώστε η ελληνική, ευρωπαϊκή και διεθνής κοινή γνώμη, να πειστεί να υποστηρίξει τα λεγόμενα «μέτρα διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας του 2010, με όλους τους αυστηρούς όρους (αιρεσιμότητες) για τον πληθυσμό της χώρας.

Tα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια ψήφισαν υπέρ της «διάσωσης» της Ελλάδας, βασιζόμενα σε παραποιημένα στατιστικά στοιχεία. Οι συχνές δηλώσεις για επιδείνωση της κατάστασης , ευνόησαν την κερδοσκοπία στα συμβόλαια ασφάλισης πιστωτικού κινδύνου του ελληνικού κράτους και, κατά συνέπεια μεγένθυναν κατά τρόπο υπερδιάστατο και μη διαχειρίσιμο, τα επιτόκια που ζητούνταν για την ανανέωση των ελληνικών ομόλογων τα οποία βρίσκονταν κοντά στην ημερομηνία λήξης».[8]

«Η Τράπεζα της Ελλάδας είχε επίγνωση της αρνητικής δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας, γιατί διευκόλυνε την κερδοσκοπία;» [9] ρωτάει η Ελληνίδα βουλευτής Βάσω Παπανδρέου και πρώην Ευρωπαία Επίτροπος, πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων κατά τη διάρκεια εξεταστικής επιτροπής, η οποία δημοσιεύθηκε στο Financial Times.

Είναι η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος (ανεξάρτητη από την κυβέρνηση -όπως ορίζει η Συνθήκη του Μάαστριχτ– μέρος του Ευρωσυστήματος, η οποία λογοδοτεί στην Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης) υπό τη διοίκηση του Γεωργίου Προβόπουλου από το 2008 ως το 2014, η οποία ηγείται της δευτερογενούς αγοράς τίτλων ΗΔΑΤ, εκεί που διαπραγματεύονται οι τίτλοι και εκεί όπου καθορίζονται οι τιμές των επιτοκίων και, κατά συνέπεια, το κόστος του καθαρού δανεισμού του κράτους. Είναι η Ελληνική Κεντρική Τράπεζα που θέτει τους όρους του παιχνιδιού.

Και αμέσως μετά τις εκλογές του 2009 τους αλλάζει, «τροποποιεί την περίοδο της ρύθμισης των συναλλαγών από τις 3 στις 10 μέρες, εξαλείφοντας κάθε ποινή. Μια χαρακτηριστική παρέμβαση της χρηματιστηριακής αγοράς, έτσι ώστε να δοθεί η μέγιστη ελευθερία στους επενδυτές, παραχωρώντας τους τη δυνατότητα πώλησης με έκπτωση, για μια χρονική περίοδο πολύ παρατεταμένη στο χρόνο. Είναι μία στάση κερδοσκοπίας και γι’ αυτό το λόγο, συνήθως απαγορευμένη», εξηγεί ο Μανφρέντι Ντι Λέο, οικονομολόγος του Πανεπιστημίου 3 της Ρώμης, συγγραφέας μιας μελέτης, σχετικής με το θέμα. [10]

Και προσθέτει:

«Η κρίση εκδηλώνεται σαν μια κατάρρευση των τιμών των ελληνικών χρεωστικών τίτλων: μέσα σε λίγους μήνες το επιτόκιο ανεβαίνει στον ουρανό με πρωτόγνωρους ρυθμούς, στην ουσία σαν αποτέλεσμα μιας κερδοσκοπικής ενέργειας χωρίς φρένα, η οποία δεν θα ήταν ποτέ εφικτή σε μία οργανωμένη αγορά αλλά που έγινε πραγματοποιήσιμη με την ιδιαίτερη παρέμβαση της Ελληνικής Κεντρικής Τράπεζας». [11]

Μετά την εξεταστική επιτροπή της Βάσως Παπανδρέου, η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας, παραδέχεται την εισαγωγή αλλαγών στη δομή της αγοράς αλλά τις δικαιολογεί σαν απλά τεχνικά ζητήματα, το Financial Times τις παρουσιάζει αμυδρά, ως «τυχαία συνδρομή» στην κερδοσκοπία. [12]

Τον Απρίλιο του 2010, η Τράπεζα της Ελλάδας επαναφέρει τους αρχικούς κανόνες της ΗΔΑΤ, εισάγει την απαγόρευση της ανοικτής πώλησης τίτλων και ποινές για όποιον πραγματοποιήσει πράξεις πώλησης. [13] Η Ελλάδα έχει μπει, πλέον, στο μηχανισμό στήριξης [14], δεσμευμένη στους διεθνείς θεσμούς.Το πρώτο μνημόνιο έρχεται τον Μάιο. Τότε μόνο η Τράπεζα της Ελλάδας, αφοπλίζει την κερδοσκοπία. [15]

Ο Ντε Λέο, σημειώνει: «Μετά την υπογραφή του μνημονίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μοναδική εκδότης του ευρώ, δέχεται πράξεις κύριας αναχρηματοδότησης ελληνικών τίτλων, ανεξαρτήτως από την αξιολόγηση που τους χαρακτηρίζουν . Αν το είχε κάνει πριν, θα είχε σπρώξει τις τράπεζες στην αναδοχή χρεωστικών τίτλων και αυτό θα είχε φτιάξει ένα ανάχωμα για την πτώση των τιμών που σημειωνόταν. Η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα αποδεικνύει ότι έχει την εξουσία να κάνει τέτοια πράγματα, γιατί τα κάνει. Μετά το Μάιο του 2010, δημοσιεύει ένα πρόγραμμα αγοράς τίτλων του δημοσίου χρέους στην δευτερογενή αγορά και καταφέρνει να παγώσει το τρέξιμο των spread στην Ευρώπη αγοράζοντας, κυρίως ελληνικούς, ιρλανδικούς και πορτογαλικούς τίτλους.

Η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης με τις αγορές της, ορίζει το επιτόκιο του ελληνικού δημοσίου χρέους ως αντιδραστικό στοιχείο στα πολιτικά γεγονότα: ένα τελευταίο παράδειγμα; Οι τράπεζες που αναγκάστηκαν να κλείσουν με τους Έλληνες να κάνουν ουρές στις αυτόματες ταμειακές μηχανές λίγο πριν το δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου 2015. [16]

Οκτώβριος 2009 –Απρίλιος 2010, έξι σημαντικοί μήνες: Η καινούργια κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου παραποιεί προς τα πάνω τον προϋπολογισμό, στέλνοντας σε παραλήρημα τις αγορές και ευνοώντας τη διεθνή κερδοσκοπία στους χρεωστικούς τίτλους του ελληνικού δημοσίου και η Tράπεζα της Ελλάδας, με διοικητή το Γεώργιο Προβόπουλο, την κάνει εφικτή με το να την καθιστά ενεργή και προσωρινά συστηματική, καταργώντας τις ρυθμίσεις στην αγορά των ελληνικών δημοσίων τίτλων.

Ιδού πώς κατέφθασε η Τρόικα, ιδού πώς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποβιβάστηκε στην Ευρώπη για πρώτη φορά.Τώρα, πιθανώς να είναι πιο ξεκάθαρο εκείνο το οικονομικό, πολιτικό και γεωπολιτικό πλάνο, το οποίο προώθησαν ορισμένες ατλαντικές ελίτ σε αρμονία με τους Ευρωπαίους ομόλογους. Παγκοσμιοποίηση της αγοράς σύμφωνα με τo Washington Consensus. [17]

Στην ήπειρο στα βόρεια της Κρήτης, το σχέδιο Διεθνή Επιχείρηση, έχει στο τιμόνι την Γερμανία, η οποία έχει στην κατοχή της όλα τα προνόμια αλλά όχι και το copyright.

Το πειραματόζωο, ο ελληνικός λαός, δεν είχε ποτέ διαφυγή: ήταν το προεπιλεγμένο θύμα για να σταλεί στο εργαστήριο και να πυροδοτήσει το ντόμινο και να χαράξει τον δρόμο. Αυξανόμενοι φόροι, ελεύθερη πτώση των μισθών, περικοπές στις συντάξεις και στις δημόσιες παροχές.

Στην γη του Σωκράτη, του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, σήμερα η ανεργία έφτασε το 28% και το 44% για τους νέους [18].Τα αγαθά και οι δημόσιες υπηρεσίες ξεπουλιούνται στις δημοπρασίες. Με τον ίδιο τρόπο, ακριβώς, όπως ξεπουλιούνται τα σπίτια των πολιτών που δεν μπορούν να πληρώσουν, πια, τις οφειλές τους. [19]

Και ελάχιστοι κερδίζουν χρήματα και εξουσία: οι μεγάλες τράπεζες και οι πολυεθνικές.

2009-2016 : Επτά χρόνια, επτά αργά χρόνια και τρία μνημόνια. Συμφωνίες, που σύμφωνα με το μεγάλο συνταγματολόγο Γεώργιο Κασιμάτη, μέλος της Επιτροπής Αλήθειας του Δημόσιου Χρέους, δεν είναι έγκυρες. «Όχι μόνο επειδή δεν τήρησαν το Ελληνικό Σύνταγμα αλλά ούτε το Διεθνές Δίκαιο και, κατά συνέπεια,το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, αν λάβουμε υπόψη μας ότι μία συμφωνία έχει ισχύ μόνο και εφόσον είναι επικυρωμένη, άρα και αναγνωρισμένη από το διεθνές δίκαιο. Αυτό δε συνέβη».

Η δανειακή συμφωνία του 2012, πέρασε από τη Βουλή σαν ένα απλό σχέδιο νόμου, άρα και αυτό είναι εκτός των κανόνων, δεν είναι μια επικύρωση. Για αυτόν το λόγο όλες οι δανειακές συμβάσεις που υπογράφτηκαν και όλοι οι κανόνες που δόθηκαν, δεν έχουν νομική ισχύ. Αυτές οι συμφωνίες έχουν και άλλη μία ουσιαστική ανικανότητα. Επιβάλλουν περιορισμούς οι οποίοι παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, γιατί μηδενίζουν την κυριαρχία μας. Η Ελλάδα, με αντάλλαγμα τα δάνεια, παραχωρεί το σύνολο της εθνικής της περιουσίας.

Τα μνημόνια αναγκάζουν τη χώρα σε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που γίνεται η μοναδική εφαρμόσιμη οικονομική πολιτική. Ένα πρόγραμμα το οποίο, εκ των πραγμάτων , αλλάζει τις υπάρχουσες σχέσεις της κοινωνίας.

Για να κάνει οποιαδήποτε άλλη κίνηση, η Ελλάδα έχει ανάγκη την άδεια των Βρυξελών. [20]

Ο ιός της κρίσης που εμβλήθηκε στην Ελλάδα το 2009, εξαπλώθηκε και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης αλλάζοντας όλο και κάποιο θεσμικό πλαίσιο του κοινού μας οίκου, της Ευρώπης.

Ο Μανφρέντι Ντι Λέο ισχυρίζεται: «Οι γνωστές «αγορές» είναι στην πραγματικότητα οι τράπεζες και πίσω από τον τρόπο συμπεριφοράς των τραπεζών βρίσκονται οι κεντρικές τράπεζες. Είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι μια χρηματοοικονομική κρίση αυτού του μεγέθους και βαρύτητας , θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς τον ενεργό ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης».

Κράτη, τα οποία έχουν επίπεδα δημοσίου χρέους, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, Ελλάδα, Πορτογαλία , Ιρλανδία , Ιταλία και Ισπανία [21] συνάντησαν ακριβώς τον ίδιο τύπο προβλήματος: μια ξαφνική αύξηση του επιτοκίου του δημοσίου χρέους.

Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι τόσο σημαντικό το επίπεδο του χρέους που έχει συσσωρευτεί, όσο οι όροι υπό τους οποίους το χρέος συντάχτηκε και αυτοί οι όροι εξαρτώνται από τη στάση της Νομισματικής Αρχής. Η Κεντρική Τράπεζα έχει πλέον εισάγει μία αρχή: η οικονομική της στήριξη (η οποία διασφαλίζει τη χρηματοοικονομική σταθερότητα όλων των κρατών της Ευρωζώνης) υφίσταται σε πολιτικές οδηγίες. Η Ευρωπαϊκή Νομισματική Αρχή είναι ρητά διαθέσιμη να υποστηρίξει το δημόσιο χρέος ενός οποιουδήποτε κράτους , με τον όρο, όμως, ότι το συγκεκριμένο κράτος θα δεχθεί να ακολουθήσει οδηγίες οικονομικής πολιτικής που η ίδια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα του υποδείξει. Και η βοήθεια προσφέρθηκε μονάχα μετά την υπογραφή ενός μνημονίου.

Ήταν πολύ ξεκάθαρος ο διευθυντής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ -μέχρι σήμερα ο βασικός πιστωτής της Ελλάδας [22]) Κλάους Ρέγκλινγκ, όσον αφορά στο βαθμό βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. «Εξαρτάται από τις μεταρρυθμίσεις που θα κάνει η Ελλάδα. Αν κάνει μεταρρυθμίσεις, το δημόσιο χρέος της, θα είναι βιώσιμο. Αν δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, δε θα είναι πλέον βιώσιμο». [23]

Το 2009 είναι, πλέον, μακρινό, ενώ ο πρώην αρχηγός της κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου, δίνει κερδοφόρες διαλέξεις ανά τον κόσμο κάνοντας μαθήματα «δημοκρατίας»[24] και ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γεώργιος Προβόπουλος, είναι στην διοίκηση της Eurobank Βουλγαρίας [25], ο ελληνικός λαός υποφέρει στον έβδομο χρόνο λιτότητας , προδομένος, πάλι, από νέους εμπόρους ελπίδας.

Σε αυτό το μικρό, μεγάλο κράτος των 11 εκατομμυρίων κατοίκων, τέσσερα εκατομμύρια ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τρία εκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη [26] αφού είναι αλληλένδετη με την εργασία που, πλέον, δεν έχουν. Ένας Έλληνας στους έξι έχει εισόδημα της τάξης των 180 ευρώ το μήνα. 1.647,703 άνθρωποι ζουν υπό το κατώτατο όριο φτώχειας (το 15% του πληθυσμού) [27].

Και όμως, το 1% των Ελλήνων κατέχει το 56,1% του πλούτου [28]. Όχι μόνο κρίση, τη λένε και παγκοσμιοποίηση.

Είναι ένας ιός που σκοτώνει σιωπηλά. Τυχαία συναντάμε τον Παναγιώτη, είναι πολύ ταραγμένος και θέλει να ξεσπάσει. «Σήμερα έχασα έναν παιδικό μου φίλο, μια καρδιακή προσβολή τον πήρε μακριά μας. Δεν κάπνιζε, δεν έπινε, δεν ήταν υπέρβαρος. Το άγχος που δεν εκδηλώνεται είναι το χειρότερο. Μας σκοτώνει σιγά σιγά.

Εμείς, οι σαραντάχρονοι, είμαστε οι πιο εκτεθειμένοι.

Είμαστε η γενιά στο μέγιστο βαθμό εμπειρίας σε συνδυασμό με την απαραίτητη ενέργεια για να δουλεύουμε πολύ. Όμως , αισθανόμαστε πολύ μεγάλοι και άχρηστοι μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία μας, μας κάνει να αισθανόμαστε έτσι. Αλλά υπάρχουν ακόμα μερικοί από εμάς που δεν τους κάνουμε την χάρη και προσπαθούμε να αντιδράσουμε». Κατά τη γνώμη του Παναγιώτη , καθηγητή Ιταλικών σε φροντιστήριο της Αθήνας, οι Έλληνες που θέλουν να μάθουν Ιταλικά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: «η πρώτη κατηγορία είναι οι ενήλικες που θέλουν ένα εφόδιο παραπάνω για να αντιμετωπίσουν την αγορά εργασίας, γιατί το να μάθουν μία τρίτη γλώσσα θα μπορούσε να τους είναι πολύ χρήσιμο. Θα μπορούσε. Μερικοί από αυτούς φεύγουν για σεζόν στα νησιά. Για έξι, επτά μήνες ή λιγότερο, δουλεύουν υπό συνθήκες όχι πάντα ιδανικές, χωρίς ρεπό για όλη την σεζόν και σε ανταγωνισμό με νέους από την Ανατολική Ευρώπη.

Η δεύτερη κατηγορία ενήλικων μαθητών είναι η κατηγορία που απλά έχει όρεξη μάθησης. Για τον εαυτό τους, για να αισθανθούν λιγότερο χαζοί, λιγότερο άχρηστοι, για να «τεστάρουν» τον εαυτό τους και τα όρια τους. Όλοι, πραγματικά όλοι, αισθάνονται βλάκες και μου το λένε ξεκάθαρα, μειώνοντας έτσι και άλλο τον εαυτό τους. Αλλά δεν είναι καθόλου βλάκες στην πραγματικότητα». [29]

Ενώ παραπάνω από το 95% των πόρων που προορίζονταν για τη διάσωση της Ελλάδας , κατέληξαν στις τσέπες μεγάλων εθνικών και διεθνών τραπεζών [30], η ήπειρος στα Βόρεια της Κρήτης , είναι, πλέον, μια γιγαντιαία αγορά κατοικημένη από εκατομμύρια αριθμούς , κάποτε Άνθρωποι. Η Ευρώπη, η Φοινίκη πριγκίπισσα που αγαπήθηκε και λατρεύτηκε από το Δία, κατάντησε μια ολογραφική λωρίδα, ενός ιδιωτικού χαρτονομίσματος.

«Η Ελλάδα είναι το καλύτερο παράδειγμα: αυτό που αποφάσισε και εφάρμοσε, είναι το καλύτερο σήμα, ότι το ευρώ, ως μέσο διαρθρωτικής μεταρρύθμισης, λειτουργεί »γράφει ο Μάριο Μόντι, πρώην διεθνής σύμβουλος της Goldman Sacks, πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος και πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας στο Financial Times [31].

Να γιατί το «Εργαστήριο Ελλάδα», να γιατί η κρίση μας. Οι λαοί της Ευρώπης είναι θύματα ενός συστήματος.

Για να βρούμε ομαδική λύτρωση πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε.

Και να σκεφτούμε ότι, όταν ένα κράτος εκδίδει, ελέγχει και ξοδεύει το δικό του νόμισμα, έχοντας χρέος μόνο με τη δημόσια κεντρική τράπεζά του, δηλαδή με τον εαυτό του και με το εθνικό του νόμισμα, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.

Θα είναι ένα κράτος εμβολιασμένο κατά του φιλελευθερικού ιού της κρίσης, ικανό να κάνει ανεξάρτητες, δημοκρατικές και εθνικές επιλογές, ανάλογα με τις ανάγκες του και τη θέληση του λαού.
«Στην Αθήνα πράττουμε έτσι. Εδώ η κυβέρνησή μας ευνοεί τους πολλούς και όχι τους λίγους και για αυτό ονομάζεται δημοκρατία» – Θουκυδίδης. [32]

* Το «Εργαστήριο Ελλάδα» είναι ένα ντοκιμαντέρ ανεξάρτητης παραγωγής , που θα προβληθεί την Άνοιξη του 2017. Ένα ταξίδι που διανύει τη μακρινή και κοντινή Ελληνική ιστορία :από τον Ψυχρό Πόλεμο και την διαδικασία ενοποίησης της Ευρώπης, ως τη σημερινή οικονομική κρίση.
Ένα ντοκιμαντέρ Ιστορίας και πολλών ιστοριών. Η καθημερινή ζωή στο επίκεντρο του εφαρμοσμένου φιλελευθερισμού, το πρώτο δυτικό κράτος όπου η φτώχεια επιβλήθηκε χάρη στον εξωτερικό δεσμό.

Ένα οδοιπορικό γενεών, για να εγκαταλειφθεί το αιώνιο Παρόν και να επινοηθεί ένα Μέλλον σε ανθρώπινα μέτρα.

Το έργο είναι ολοκληρωτικά αυτοχρηματοδοτούμενο. Το συντακτικό προσωπικό του Voxpopuli.xyz , αποτελείται εξ ολοκλήρου από εθελοντές. Το «Εργαστήριο Ελλάδα» θα δημοσιευθεί και θα διατεθεί δωρεάν, αρχικά στο διαδίκτυο.

[1] http://eur-lex.europa.eu/legal-content/IT/TXT/PDF/?uri=CELEX:32013R0472&from=IT
[2] http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+REPORT+A7-2014-0149+0+DOC+XML+V0//IT
[3] Eurostat – Febbraio 2016
[4] http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/f3c70a23-7696-49db-9148-f24dce6a27c8/Report_web.pdf
[5] όπως πιο πάνω
[6] όπως πιο πάνω
[7] όπως πιο πάνω
[8] όπως πιο πάνω
[9] https://www.ft.com/content/78990cbc-634a-11df-99a5-00144feab49a
[10] Manfredi De Leo, LA CRISI DEL DEBITO PUBBLICO: IL CASO GRECO NEL CONTESTO EUROPEO
[11] Συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ Ελλάδα , Απρίλιος 2016
[12] http://ftalphaville.ft.com//2010/07/19/289111/frozen-in-the-greek-repo-markets/
[13] Manfredi De Leo, LA CRISI DEL DEBITO PUBBLICO: IL CASO GRECO NEL CONTESTO EUROPEO
[14] http://www.primeminister.gov.gr/english/2010/04/14/eurogroups-decision-prime-ministers-statement/
[15] Manfredi De Leo, LA CRISI DEL DEBITO PUBBLICO: IL CASO GRECO NEL CONTESTO EUROPEO
[16] Συνέντευξη για το Εργαστήριο Ελλάδα , Απρίλιος 2016
[17] https://en.wikipedia.org/wiki/Washington_Consensus
[18]http://www.ilsole24ore.com/art/mondo/2016-10-10/un-paese-che-si-sente-svendita-080842.shtml?uuid=ADaLnvVB – http://www.dire.it/09-07-2016/64151-in-grecia-i-poveri-aumentano-anche-nel-ceto-medio/
[19] http://www.rainews.it/dl/rainews/media/Crisi-greca-prime-case-pignorate-e-vendute-all-asta-2dc9b15a-bae4-41f8-ae74-0493a0144e30.html
[20] Συνέντευξη για το Εργαστήριο Ελλάδα, Μάρτιος 2015
[21] https://it.wikipedia.org/wiki/Dati_macroeconomici_dei_Paesi_dell%27UEM
[22]http://www.ilsole24ore.com/art/mondo/2016-05-25/grecia-accordo-eurogruppo-fmi-riduzione-debito-via-libera-103-miliardi-aiuti-072136.shtml?uuid=ADyvc1O&refresh_ce=1 [Από τον Ιούλιο του 2012, το European Stability Mechanism (ESM)αντικατέστησε το European Financial Stability Facility (EFSF)].
[23] Συνέντευξη για το Εργαστήριο Ελλάδα, Απρίλιος 2016
[24] https://www.ted.com/talks/george_papandreou_imagine_a_european_democracy_without_borders?language=it
[25] http://www.grreporter.info/en/former_governor_greek_central_bank_becomes_head_bulgarian_postbank/13393
[26] http://www.dire.it/09-07-2016/64151-in-grecia-i-poveri-aumentano-anche-nel-ceto-medio/
[27] http://www.ilfattoquotidiano.it/2016/06/09/grecia-il-15-della-popolazione-sotto-la-soglia-di-poverta-in-5-anni-perso-un-terzo-del-potere-dacquisto/2813373/
[28] http://www.grreporter.info/en/1_greeks_hold_561_greece%E2%80%99s_wealth/11833
[29] Συνέντευξη για το Εργαστήριο Ελλάδα, Νοέμβριος 2016
[30] https://www.thepressproject.gr/details_en.php?aid=94043
[31] https://www.ft.com/content/41e92410-ea24-11e0-b997-00144feab49a
[32] Μονόλογος του Περικλή.

info-war

Βρες τις διαφορές...

«Οι Γερμανοί μάς αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο επειδή, πολύ απλά, δεν μπορούν να ξεφύγουν από το λουθηρανικό παρελθόν τους»…

Σε συζητήσεις που κάνουν οι παρέες στην Ελλάδα πολλές φορές θα ακούσεις ότι «οι Γερμανοί μάς μισούν, μας...
λένε τεμπέληδες και μας ζηλεύουν επειδή έχουμε θάλασσα και νησιά, γι’ αυτό μας ρίχνουν στο κεφάλι τόσα μνημόνια». Η αλήθεια σε όλο αυτό βρίσκεται -όπως πάντα- στη μέση. Το πρόβλημα δεν είναι ότι μας θεωρούν ράθυμους, αλλά ότι δεν είμαστε αποδοτικοί, ότι το παραγόμενο έργο μας είναι μηδαμινό. 

Θα ήθελαν τα νησιά μας επειδή θεωρούν ότι θα μπορούσαν να τα αξιοποιήσουν τουριστικά και να αποτελούν όντως τη «βαριά βιομηχανία» μιας χώρας. Τα δάνεια και όλα τα πακέτα σωτηρίας -που δίνουν όχι μόνο σε εμάς, αλλά και σε άλλους ευρωπαίους εταίρους- αποτελούν μια μόνιμη πηγή άγχους για εκείνους, για το αν θα καταφέρουμε να τα αποπληρώσουμε. Και δεν μας μισούν, μας βλέπουν με άλλο μάτι επειδή, απλώς, όλα τα παραπάνω εκφράζουν τη λουθηρανική νοοτροπία την οποία ασπάζονται όλοι οι προτεστάντες. Για όλα, λοιπόν, φταίει ο Λούθηρος.

Πέρασαν 500 χρόνια -Οκτώβριος του 1517- από την εποχή που ένας γερμανός μοναχός, ιερέας, καθηγητής, θεολόγος, ηγέτης της εκκλησιαστικής μεταρρύθμισης του 16ου αιώνα στη Γερμανία και, εννοείται, θεμελιωτής των χριστιανικών δογμάτων και πρακτικών του Προτεσταντισμού, διακήρυττε τις 95 Θέσεις του στην πύλη της εκκλησίας της Βιτεμβέργης, κατά του Πάπα.

Και αφού τα βάζουμε όλα στη θέση τους -γερμανική τακτική- οι Γερμανοί, στην πλειοψηφία τους, είναι προτεστάντες Λουθηρανοί (οι Βαυαροί αποτελούν την Καθολική μειοψηφία). Και είναι ο Λουθηρανισμός -προσοχή, όχι γενικά ο «προτεσταντισμός»- ο οποίος αποτελεί τη βάση της βαθύτερης ηθικής νοηματοδότησης του βίου -δημόσιου και ιδιωτικού- των Γερμανών. Για ποιον λόγο αγαπούν και σέβονται τον Μαρτίνο Λούθηρο; Επειδή η διδασκαλία του και η μετάφραση της Αγία Γραφής στα Γερμανικά συνέβαλε στην περαιτέρω ανάπτυξη της γερμανικής γλώσσας και της τέχνης της μετάφρασης, επειδή ανύψωσε το πατριωτικό αίσθημα των Γερμανών οι οποίοι ήθελαν να κόψουν κάθε εξάρτηση με την Εκκλησία της Ρώμης και τους δυσβάσταχτους φόρους της και έτσι υπήρξε τεράστια ανάπτυξη της Λουθηρανικής Εκκλησίας στη Γερμανία.

Αλλά ας μη γελιόμαστε, έτσι κι αλλιώς, οι αρχές του Λουθηρανικού Προτεσταντισμού διέπουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο σκέψης και τη ζωή στη Γερμανία. Απλά πράγματα: ο χρόνος είναι χρήμα, άρα δεν προλαβαίνουν να τεμπελιάσουν και αν υποσχεθούν κάτι με φόντο μια οικονομική ή εμπορική συμφωνία, ο (γερμανικός) λόγος είναι συμβόλαιο. Ταυτόχρονα, ο Προτεσταντισμός δεν έχει στο λεξιλόγιό του το «χρέος» αφού θεωρείται μεγάλη ανευθυνότητα και είναι συνώνυμο με την «αμαρτία»: η λέξη «χρέος» (Schulden) και η λέξη «ενοχή» (Schuld) είναι ομόρριζες. Ετσι, ένα άτομο πρέπει να ζει με γνώμονα την ολιγάρκεια, να ξοδεύει βάσει των όσων έχει και, βασικά, να μην κολυμπά στην πλεονεξία.

Οι αρχές του Λουθηρανισμού προτάσσουν την αποταμίευση, την επένδυση και αυτά θα οδηγήσουν στο κέρδος, όχι στην άσκοπη σπατάλη, κάτι που ακολουθούν όσα κράτη ασπάζονται τις απόψεις του Λούθηρου – σκανδιναβικές χώρες, αλλά και η Γαλλία, Ολλανδία κ.λπ. Ο ευσεβής Προτεστάντης εργάζεται και δεν περνά τις ώρες του σε καφετέριες γεμίζοντας τασάκια με αποτσίγαρα – αν σας θυμίζει κάτι αυτό. Ο Λουθηρανισμός στέκεται επικριτικός απέναντι σε κάποιον ο οποίος δεν εργάζεται, η εργασιακή ηθική της Προτεσταντικής Θεολογίας «επιβραβεύει» τον επαγγελματισμό και την ασκητική ζωή μέσα σε μια κοινωνία. Ολες αυτές οι διδαχές του Λουθηρανικού Προτεσταντισμού εμποτίστηκαν στον γερμανικό λαό ο οποίος εμβαπτίστηκε στην πειθαρχία, η οποία απλώθηκε σε κάθε έκφανση – από την πολιτική μέχρι την καθημερινή ζωή. Αναφέροντας την πολιτική, εάν θέλουμε, πια, να εξηγήσουμε τις πολιτικές της Γερμανίας, θα διαπιστώσουμε ότι σχεδόν όλοι οι Καγκελάριοι της Γερμανίας είναι Λουθηρανοί Προτεστάντες – από τον πατέρα της Οστπολιτίκ Βίλι Μπραντ και τον Γκέρχαρντ Σρέντερ, μέχρι την Ανγκελα Μέρκελ (κόρη Λουθηρανού ιερέα) και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Ναι, η Μέρκελ -κάποιες φορές- χαμογελά. Για την αυστηρότητά της, υπεύθυνος είναι ο Λούθηρος… (REUTERS/Markus Schreiber/Pool)

Ο Λούθηρος, ταυτόχρονα, είχε μια προχωρημένη άποψη περί φιλανθρωπίας και φτωχών. Είχε προτείνει να θεσπιστεί κοινό ταμείο σε κάθε γερμανική πόλη και να χορηγηθούν δάνεια σε άπορους. Ετσι, κάθε οφειλέτης έπρεπε να δεσμευτεί ότι θα αποπλήρωνε το ποσό που πήρε, ενώ θα αναλάμβανε την ευθύνη και για εκείνο που πήρε κάποιος άλλος, δημιουργώντας μια μορφή κοινωνικής αλληλεγγύης. Και, βασικά, διασφαλίζοντας τα χρήματα του γερμανικού κράτους. Ετσι, κι αλλιώς, πριν από ακριβώς 500 χρόνια, ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές της Ευρώπης, ο Λούθηρος, εξέφραζε ήδη ανησυχίες ότι χρήματα που βγήκαν με θυσίες του γερμανικού λαού πήγαιναν χαμένα ως βοήθεια λαών γύρω από τη Μεσόγειο, μόνο και μόνο για να στηρίξουν οικονομικά τεμπέληδες ξένους. Για παράδειγμα τους Ιταλούς, οι οποίοι τότε οικοδομούσαν τον ναό του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι οι διαφορετικές αξίες Βορρά-Νότου σκιαγραφούν αντίθετες προσεγγίσεις τόσο στη ζωή, όσο και στην οικονομική πειθαρχία, οι οποίες εκπορεύονται (και) από τις διαφορετικές θρησκευτικές αξίες που ενυπάρχουν στα δύο γεωγραφικά άκρα. Η άτεγκτη δημοσιονομική πειθαρχία της Προτεσταντικής Ηθικής δεν συνάδει με οικονομικές κρίσεις και μνημόνια. Αρα, οι Γερμανοί μάς αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο επειδή, πολύ απλά, δεν μπορούν να ξεφύγουν από το λουθηρανικό παρελθόν τους.

«Αυτός που δεν έχει μπύρα να πιει, δεν έχει τίποτα να πιει», είχε πει κάποτε ο Λούθηρος, τα λόγια του οποίου μνημόνευσε η Ανγκελα Μέρκελ τον Απρίλιο του 2016 σηκώνοντας ψηλά ένα ποτήρι γεμάτο μπύρα για να γιορτάσει μαζί με εκατοντάδες Γερμανούς την 500ή επέτειο της Reinheitsgebot – της «καθαρότητας» αυτού του ποτού. Η «βασίλισσα της λιτότητας» θα μπορούσε να παραφράσει αυτή τη ρήση λέγοντας ότι «αυτός που δεν έχει μπύρα να πιει, θα ήταν προτιμότερο να μην πίνει από το ποτήρι κατοίκου κάποιας άλλης χώρας». Και είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Λούθηρος θα συμφωνούσε…

Σπύρος Σεραφείμ
Nonews-news 

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

«Ένα ίδρυμα που όλους μας ενώνει»: Για τους 370+ διανοούμενους που υποστηρίζουν τον ΔΟΛ

Διαβάζω στο διαδίκτυο ότι 370+ διανοούμενοι έβγαλαν κείμενο υποστήριξης του ΔΟΛ. Το κείμενο έχει ως εξής:

«Καλούμε την Κυβέρνηση και όλη την Αντιπολίτευση, τις Τράπεζες και τη Δικαιοσύνη να δείξουν την επιβαλλόμενη ευαισθησία απέναντι σε έναν ιστορικό Δημοσιογραφικό Οργανισμό και να στηρίξουν – για όσον χρόνο απαιτεί η ρύθμιση των χρεών και των όποιων εκκρεμοτήτων – τη συνέχιση της έκδοσης των εφημερίδων «Το Βήμα» και «Τα Νέα», των Περιοδικών και της λειτουργίας του ραδιοφωνικού Σταθμού Βήμα FM, του ενημερωτικού πόρταλ in.gr και του πλήθους των ιντερνετικών σελίδων.

Τέτοιες φωνές – είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με όλες τις απόψεις τους – πρέπει να συνεχίσουν να ακούγονται, τώρα που η Ελλάδα χρειάζεται την πολυφωνία όσο ποτέ και ακόμη περισσότερο γιατί ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός πάντοτε στηρίχτηκε σε τέτοιες φωνές.

Η καταδίκη σε ανεργία ενός ακόμη μεγάλου αριθμού εργαζομένων, δημοσιογράφων, τεχνικών και άλλων που δοκιμάζονται ήδη επί μήνες, θα είναι μια νέα ανοιχτή πληγή στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην Παιδεία και στα Γράμματα που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία».

Όλη την λίστα των (μέχρι τώρα) υπογραφών θα την βρείτε εδώ: http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=856876

Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται απλά για ένα κείμενο ευαισθησίας για τους εργαζόμενους, οι οποίοι αναφέρονται στο τέλος. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πολιτική πρωτοβουλία διαγραφής των χρεών των…. καπιταλιστών (συγκεκριμένα του ΔΟΛ) , με επιχείρημα την «πολυφωνία» και την «προσφορά στον πολιτισμό». Η οποία μάλιστα εγκαλεί με αυστηρό τρόπο την «Κυβέρνηση και όλη την Αντιπολίτευση, τις Τράπεζες και τη Δικαιοσύνη να δείξουν την επιβαλλόμενη ευαισθησία».

Κάτω από αυτές τις σημαίες συνασπίζεται, μέσα στους 370+, μεγάλο μέρος της δεξιάς και αριστερής διανόησης της χώρας. Καθηγητές πανεπιστημίου, πρώην υπουργοί, ηθοποιοί, ζωγράφοι, ποιητές, διευθυντές φεστιβάλ, συγγραφείς κλπ. Η υπόθεση του ΔΟΛ ρίχνει τα τείχη δεξιάς-αριστεράς αφού ο αναγνώστης του κειμένου θα βρει διανοητές με «απόσταση από τα κόμματα» μαζί με υπουργούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ονόματα της αριστερής τέχνης μαζί με εκσυγχρονιστές και δεξιούς κ.α. Έτσι ο Νίκος Χριστοδουλάκης ενώνεται με τον Γιώργο Κιμούλη, ο Δημήτρης Καταλειφός με τον Κωσταντίνο Αρβανιτόπουλο κλπ. Είναι φανερό ότι το «ίδρυμα» τα υπερβαίνει όλα αυτά, αφού η εμπλοκή του για δεκαετίες με επιχειρηματικές δραστηριότητες στον χώρο του πολιτισμού είχε σαν αποτέλεσμα την συνεργασία του με μεγάλο μέρος του κόσμου της τέχνης.Συνεργασία μέσα από την οποία προβλήθηκαν και αξιόλογες δουλειές, μέσα στην πλειοψηφία των «Εθνικών επιτευγμάτων» τύπου 2004.


Έτσι τώρα, στις δύσκολες στιγμές, ήρθε η ώρα της ανταπόδοσης, ανεξάρτητα από την αριστερή η την δεξιά ταυτότητα. Γιατί η «πολυφωνία» και η «προσφορά στον πολιτισμό» είναι, σύμφωνα με τους υπογράφοντες, πάνω από διαφοροποιήσεις. Και όχι η πολυφωνία γενικά αλλά η «πολυφωνία» που παρέχει ο ΔΟΛ, η οποία κινδυνεύει, αν στερηθεί το δικαίωμα του τζάμπα δανεισμού που είχε τόσα χρόνια. Δηλαδή η πολυφωνία-στο γενικότερο της πλαίσιο, με συμπληρωματικές εξαιρέσεις στον κανόνα- του «ζήτω τα μνημόνια», του «΄ζήτω η Ευρωπαική Ένωση», του «κάτω οι συντεχνίες», του «μαζί τα φάγαμε», του «καταναλώνουμε περισσότερα από όσα πρέπει», του «ξηλώστε το δημόσιο», του «ζήτω η ανταγωνιστικότητα και το τσεκούρι στα εργατικά δικαιώματα», των «μειοψηφιών που απεργούν», η πολυφωνία της καμαρίλας και της «γάτας». Με άλλα λόγια η μονοκομματική «πολυφωνία» της αφήγησης που αναπαράγουν κατά 90% κάθε μέρα, και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, όλα τα μέσα και οι μηχανισμοί εξουσίας΄, συκοφαντώντας και αποκλείοντας «πολυφωνικά» κάθε διαφορετική φωνή, πολύ περισσότερο αν προέρχεται από το εργατικό κίνημα.

Όλοι αυτοί οι διανοούμενοι δεν έβγαλαν΄, όχι διακήρυξη σαν αυτή για τον ΔΟΛ, αλλά κανένα αντίστοιχο κείμενο-που να εγκαλεί κάποια κυβέρνηση- για τα χρέη λίγων εκατοντάδων ευρώ που κυνηγάνε τους ανέργους, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους. Όπως δεν έβγαλαν ποτέ κανένα κείμενο υπογραφών για να υποστηρίξουν κάποιο εργατικό αίτημα, κάποια απεργία, η να καταγγείλουν τα μνημόνια 1-2-3 (και βλέπουμε) που έφτιαξαν και εφαρμόζουν τώρα μαζί δεξιοί και αριστεροί (άλλη μια υπέρβαση). Ακόμα όμως και για τους εργαζόμενους στον τύπο, πάλι δεν υπήρξε κάποια συμπαράσταση τόσα χρόνια που τα εκδοτικά συγκροτήματα προχωρούσαν σε απολύσεις. Τους θυμήθηκαν όμως τώρα, για να ζητήσουν διαγραφή των χρεών της ιδιοκτησίας του ΔΟΛ.

Όμως ακόμα και έτσι η παρέμβαση είναι σημαντική. Γιατί είναι μια ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα «που είναι οι διανοούμενοι;». Μετά από αυτό το κείμενο, κανείς δεν θα μπορεί εύκολα να υποστηρίξει το ερώτημα «που είναι», ούτε με «ποιόν είναι». Τουλάχιστον για τους συγκεκριμένους, γιατί υπήρξαν και υπάρχουν και άλλοι διανοούμενοι που ακολούθησαν έναν διαφορετικό δρόμο. Αυτούς όμως δύσκολα θα τους βρει κανείς στην επικαιρότητα και ακόμα πιο δύσκολα στα πολιτιστικά project των εκδοτικών συγκροτημάτων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι θέσεις εργασίας σε κάθε επιχείρηση τύπου ΔΟΛ θα πρέπει να διασφαλιστούν άμεσα. Οι εργαζόμενοι πάντα πληρώνουν τα επιχειρηματικά παιχνίδια και τις «διευθετήσεις» με τα χρέη, όπως τα πλήρωναν και πριν σκάσουν οι φούσκες με τις τράπεζες. Το πώς θα γίνει αυτό είναι δουλειά των υπευθύνων, δηλαδή των εργοδοτών και του κράτους που δημιούργησαν το πρόβλημα. Πάντως σίγουρα δεν θα γίνει με πρωτοβουλία υποστήριξης διαγραφής των χρεών της…εργοδοσίας, την ώρα που ο κόσμος πεινάει και τον κυνηγάνε οι τράπεζες και οι φοροεισπράκτορες, χωρίς κανείς να τους διαγράφει-όπως θα έπρεπε- τα χρέη.. Γιατί,όπως δείχνει η εμπειρία, τέτοιες παρεμβάσεις έχουν σαν μοναδικό κίνητρο και αποτέλεσμα να εξασφαλιστούν οι εργοδότες και στο τέλος να την πληρώνουν, με μειώσεις μισθών η και απολύσεις, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι………

Κατερίνα Μαργαρίτη

Η δύσκολη στιγμή που ένας λαός καλείται να ενηλικιωθεί και να πάψει να κατηγορεί τους "γονείς" του...

Όπου και να ταξιδέψω όχι μόνο η Ελλάδα αλλά κι ο πλανήτης ολόκληρος με πληγώνουν, για να παραφράσω τον Γιώργο Σεφέρη. Στην Ευρώπη ο Β. Σόιμπλε απειλεί την Ελλάδα με το χειρότερο μνημόνιο όλων των εποχών, λες κι έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του για το πόσο πιο καταστροφικός μπορεί να γίνει, την ίδια ώρα που τα σύνορα παραμένουν ερμητικώς κλειστά, η Μεγάλη Βρετανία προειδοποιείται για μια σκληρή έξοδο από την Ε.Ε. και η Ολλανδία, η Γαλλία, αλλά και η Γερμανία προετοιμάζονται για την κατάληψη των "χειμερινών ανακτόρων" από την ακροδεξιά...

Στις ΗΠΑ, πάλι, η ακροδεξιά έχει ήδη καταλάβει την εξουσία στο πρόσωπο του Ντ. Τραμπ, ο οποίος αν και δεν έχει ακόμα ορκιστεί, ωστόσο έχει ήδη φροντίσει να κοινωνήσει τους βασικούς άξονες της πολιτικής του που κινούνται γύρω από έναν παλαιάς κοπής απομονωτισμό, ο οποίος είναι ανεφάρμοστος στον 21ο αιώνα, και τη μισαλλοδοξία. Α, υπάρχει και η Κύπρος που δεν ξέρω αν "οι εμπόροι την μισούνε", όπως έγραψε κάποτε ο Δ. Σαββόπουλος, πάντως σίγουρα την εποφθαλμιούν προτείνοντας ένα σχέδιο λύσης που κάνει την οριστική διχοτόμηση πιο συμφέρουσα εθνικώς ως επιλογή. Αλήθεια, σας ευχήθηκα καλό 2017 ή μήπως με όλα αυτά το ξέχασα;...

"Και τώρα τι κάνουμε ως χώρα;", είναι το εύλογο ερώτημα. "Συναινούμε σε έξτρα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ ώστε να μείνει το ΔΝΤ, να ολοκληρωθεί η β' αξιολόγηση, να υπάρξουν περισσότερες ελπίδες για ουσιαστική διευθέτηση του χρέους, να αποφύγουμε ένα καθαρώς γερμανικό μνημόνιο, να μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση και κάποια στιγμή σχετικώς σύντομα να βγούμε στις αγορές; Μπορεί η καταπονημένη μετά από εφτά χρόνια μνημονίων ελληνική κοινωνία να βρει το κουράγιο να αποδεχθεί ένα ακόμα φορτίο δίχως, μάλιστα, να είναι σίγουρη ότι θα είναι το τελευταίο;...

Από την άλλη, πόσο έτοιμη είναι αυτήν τη φορά να έρθει σε πλήρη ρήξη με τους δανειστές; Είναι εύκολο να κατηγορείς τον Αλέξη Τσίπρα πως έκανε κωλοτούμπα το 2015 και μετάτρεψε το "όχι" τού δημοψηφίσματος σε "ναι", αλλά η επανεκλογή του δύο μήνες αργότερα απόδειξε ότι το εκλογικό σώμα ήταν εκείνο που δεν επιθυμούσε το Grexit, προτιμώντας το διάβολο που γνώριζε...

Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και, πάντως, για να δοθούν απαιτείται πρώτα ο καθένας μας να προχωρήσει αρχικώς σε μια σοβαρή ενδοσκόπηση και για πρώτη ίσως φορά να προτάξει το ταξικό κι εθνικό του συμφέρον πάνω από το ατομικό- οικογενειακό. Αυτό που γνωρίζω, πάντως, είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει τη λαϊκή εντολή ούτε για να υπογράψει νέα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ, αλλά ούτε και για να αποφασίσει Grexit. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι αν στο τέλος πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στα δύο οφείλει να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία, είτε μεταφράζεται σε δημοψήφισμα- με καθαρό ερώτημα αυτήν τη φορά για την παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη- είτε βουλευτικές εκλογές με απολύτως διασαφηνισμένα διλήμματα...

Ο πολυχαϊδεμένος κυρίαρχος λαός, ο οποίος επιλέγει να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους από το να αναλαμβάνει τις ευθύνες του- είναι εκείνος από τον οποίο απαιτεί η δημοκρατία να δώσει ένα τέλος στο δράμα, θετικό ή αρνητικό θα το κρίνει η Ιστορία. Είτε μας αρέσει είτε όχι έχουμε χρέος κι απέναντι στις γενιές που θα μας διαδεχθούν να ενηλικιωθούμε επιτέλους...

 http://tripioevro.blogspot.gr

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Oxfam: Οκτώ άνδρες κατέχουν πλούτο όσο ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός

Σε μια έκθεση που δημοσιεύεται σήμερα για να συμπέσει με τη συνάντηση στο Νταβός της παγκόσμιας ελίτ στο ελβετικό θέρετρο σκι, αποκαλύπτεται ότι 8 άνδρες: Ο Bill Gates (ΗΠΑ, Microsoft), ο Amancio Ortega (Ισπανία, Inditex fashion group), ο Warren Buffett (ΗΠΑ, Berkshire Hathaway), ο Carlos Slim Helú (Μεξικό, Grupo Carso),  ο Jeff Bezos (ΗΠΑ, Amazon), ο Mark Zuckerberg (ΗΠΑ, Facebook), ο Larry Ellison (ΗΠΑ, Oracle) και ο Michael Bloomberg (ΗΠΑ, Bloomberg news) ελέγχουν μεταξύ τους τον πλούτο που ισοδυναμεί με αυτόν που κατέχουν 3,6 δις των φτωχότερων του κόσμου.
Η Oxfam δήλωσε σχετικά με την έκθεση:
«Νέες εκτιμήσεις δείχνουν ότι μόλις οκτώ άνδρες κατέχουν τον ίδιο πλούτο του φτωχότερου μισού του κόσμου. Καθώς ο ρυθμός ανάπτυξης ωφελεί τους πλουσιότερους, το υπόλοιπο της κοινωνίας – ιδίως οι φτωχότεροι – υποφέρει. Ο ίδιος ο σχεδιασμός των οικονομιών μας και οι αρχές της οικονομίας μας μας έχουν φέρει σε αυτό το ακραίο, μη βιώσιμο και άδικο σημείο. Η οικονομία μας πρέπει να σταματήσει να επιβραβεύει υπερβολικά εκείνους που βρίσκονται στην κορυφή και να αρχίσει να εργάζεται για όλους τους ανθρώπους. Υπόλογες και με όραμα κυβερνήσεις, επιχειρήσεις που λειτουργούν προς το συμφέρον των εργαζομένων και των παραγωγών, ένα περιβάλλον που θα εκτιμάται, τα δικαιώματα των γυναικών και ένα ισχυρό σύστημα δίκαιης φορολόγησης, βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της πιο ανθρώπινης οικονομίας».
Ανάμεσα στα θέματα που υπογραμμίζει η έκθεση είναι:
  • Από το 2015, το πλουσιότερο 1% έχει στην κατοχή του περισσότερο πλούτο από ό,τι ο υπόλοιπος πλανήτης.
  • Οκτώ άνδρες κατέχουν τώρα το ίδιο ποσό πλούτου όσο το φτωχότερο μισό του κόσμου.
  • Κατά τη διάρκεια των επόμενων 20 ετών, 500 άτομα θα παραδώσουν $ 2,1 τρισεκατομμύρια στους κληρονόμους τους – ένα ποσό μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Ινδίας, μια χώρα με 1,3 δισεκατομμύρια ανθρώπους.
  • Το εισόδημα του φτωχότερου 10% του πληθυσμού αυξήθηκε κατά λιγότερο από $ 3 ανά έτος μεταξύ του 1988 και του 2011, ενώ το εισόδημα του πλουσιότερου 1% αυξήθηκε 182 φορές περισσότερο.
  • Ένας διευθύνων σύμβουλος FTSE-100 κερδίζει τόσο πολύ σε ένα χρόνο όσο 10.000 άνθρωποι που δουλεύουν σε εργοστάσια ενδυμάτων στο Μπαγκλαντές.
  • Στις ΗΠΑ, η νέα έρευνα από τον οικονομολόγο Thomas Piketty δείχνει ότι τα τελευταία 30 χρόνια, η αύξηση του 50% των κατώτερων εισοδημάτων ήταν μηδενική, ενώ τα εισοδήματα του 1% της κορυφής έχουν αυξηθεί κατά 300%.
  • Στο Βιετνάμ, οι πλουσιότεροι της χώρας κερδίζουν περισσότερα σε μια μέρα από ό, τι οι κερδίζουν οι φτωχότεροι σε 10 χρόνια.
Την πλήρης έκθεση μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της Oxfam εδώ.
Αν περισσότερα στοιχεία χρειάζονταν για να τονιστεί ότι το σημερινό οικονομικό σύστημα δεν είναι κατάλληλο για το σκοπό του, τότε σίγουρα αυτό είναι το στοιχείο.

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

Σαν σήμερα δολοφονήθηκε η Ρόζα Λούξεμπουργκ

Της Αργυρώς Κραββαρίτη
«Οι μάζες είναι ο αποφασιστικός συντελεστής,
αυτές είναι βράχος που πάνω του θα θεμελιωθεί

της επανάστασης η τελική νίκη. Οι μάζες στάθηκαν
στο ύψος τους, την «ήττα» αυτή την έκαναν πραγματικά

έναν κρίκο στην αλυσίδα των ιστορικών εκείνων ηττών
που είναι η δόξα και η δύναμη του διεθνούς σοσιαλισμού.

Και γι’ αυτό μέσ’ απ’ αυτή την «ήττα» θα βλαστήσει η
μελλοντική νίκη.

«Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!». Ηλίθιοι δήμιοι! Η «τάξη»
σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο. Η επανάσταση αύριο

«θα υψώσει τη βροντερή φωνή της ως τους ουρανούς».
Τρομαγμένοι θ’ ακούσετε το νικητήριό της σάλπισμα:

– Ημουν, είμαι και θα είμαι»
Ρόζα Λούξεμπουργκ 1
Στις 13 Γενάρη του 1919, το δημοσιογραφικό όργανο των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών «Vorwarts» δημοσίευσε ένα ποίημα του ποιητή – συνεργάτη του Aρθουρ Ζίκλερ, που τελείωνε ως εξής:
«Εκατοντάδες στη σειρά οι σκοτωμένοι
προλετάριοι.
Ο Καρλ, η Ρόζα, ο Ράντεκ κι η συντροφιά τους
Δεν είναι ανάμεσα στους νεκρούς
προλετάριοι».

Τρεις μέρες αργότερα, στις 16 του μηνός ένα επίσημο ανακοινωθέν πληροφορούσε πως ο Καρλ Λίμπκνεχτ είχε συλληφθεί αλλά σκοτώθηκε, ενώ επιχειρούσε να αποδράσει και η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε λιντσαριστεί από εξαγριωμένο πλήθος 2. Ασφαλώς η έμμεση, αρχικά, απειλή θανάτου για τις δύο ηγετικές φυσιογνωμίες της γερμανικής και παγκόσμιας Επανάστασης και η επιβεβαίωση του τραγικού γεγονότος λίγες μέρες αργότερα, δεν ήταν τυχαία γεγονότα. Ο Καρλ και η Ρόζα, ύστερα μάλιστα από την ήττα της γερμανικής επανάστασης, το Γενάρη του ’19, ήταν προγραμμένοι από το αστικό καθεστώς και τη σοσιαλδημοκρατία, που διεύθυνε τις πολιτικές υποθέσεις της γερμανικής μπουρζουαζίας. Πώς όμως έγινε δυνατή η συνάντησή τους με το θάνατο; Ο Πάουλ Φρέλιχ περιγράφει 3:
«Στις 15 Γενάρη το βράδυ, κατά τις 9 η ώρα, Ο Καρλ και η Ρόζα συνελήφθησαν μαζί με τον Πικ, στο τελευταίο τους καταφύγιο στη Βίλμερσντορφ, προάστιο στα δυτικά του Βερολίνου, στον αριθ. 53 της οδού Μανχάιμ, από μια ομάδα στρατιωτών με επικεφαλής τον υπολοχαγό Λίντερ και τον ξενοδόχο Μέριγκ, μέλος του συμβουλίου των πολιτών της Βίλμερσντορφ. Ο Καρλ και η Ρόζα διαμαρτυρηθήκανε και δείξανε ψεύτικες ταυτότητες, αλλά ένας χαφιές που είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του Λίμπκνεχτ αποκάλυψε ποιοι πραγματικά ήταν. Ο Καρλ οδηγήθηκε πρώτα στο γενικό επιτελείο του συμβουλίου των πολιτών και κατόπιν στο ξενοδοχείο Eντεν. Αμέσως κατόπιν η Ρόζα και ο Πικ φτάσανε επίσης εκεί με ισχυρή στρατιωτική συνοδεία.
Στο ξενοδοχείο Eντεν η δολοφονία του Καρλ και της Ρόζας είχε ήδη αποφασιστεί και οργανωθεί υπό τη διεύθυνση του λοχαγού Παμπστ».

Η δολοφονία και οι δολοφόνοι
Οταν ο Λίμπκνεχτ έφτασε στο ξενοδοχείο δέχτηκε χτυπήματα, με υποκόπανο όπλου, στο κεφάλι, ενώ η Λούξεμπουργκ και ο Πικ έγιναν δεχτοί με ουρλιαχτά και βρισιές. «Ενώ ο Πικ φρουρούνταν σε μια γωνιά του διαδρόμου -συνεχίζει ο Φρέλιχ- η Ρόζα και ο Καρλ σύρθηκαν μπροστά στο λοχαγό Παμπστ για να υποστούν μιαν «Ανάκριση». Λίγο κατόπιν πήραν τον Καρλ. Βγαίνοντας από το κτίριο ένας ναύτης τον έριξε κάτω με χτυπήματα υποκόπανου. Κατόπιν τον ρίξανε σε ένα αυτοκίνητο μέσα στο οποίο ανέβηκαν ο υπολοχαγός Χορστ φον Πφλουγκ – Χάρτουνγκ, ο λοχαγός Χάιντς φον Πφλουγκ – Χάρτουνγκ, οι υπολοχαγοί Λίτμαν φον Ρίτεγκεν, Στρίγγε και Σουλτζ και ο ιππέας Φρίντριχ. Στο Νόιερ Σέε μέσα στο Τιέργκαρντεν 4 βγάλανε από το αυτοκίνητο μισολιπόθυμο τον Λίμπκνεχτ, τον τράβηξαν μερικά βήματα και τον δολοφόνησαν. Το πτώμα του το παρέδωσαν κατόπιν σε ένα σταθμό πρώτων βοηθειών με τη δήλωση ότι πρόκειται για το πτώμα αγνώστου.
Λίγο κατόπιν μετά τον Λίμπκνεχτ, η Ρόζα Λούξεμπουργκ σύρθηκε έξω από το ξενοδοχείο από τον υπολοχαγό Φόγκελ. Μπροστά στην πόρτα την περίμενε ο υπολοχαγός Ρούγκε, ένας πνευματικά έκφυλος, που είχε πάρει διαταγή από τους υπολοχαγούς Φόγκελ και Πφλουγκ – Χάρτουνγκ να χτυπήσει τη Ρόζα. Με δυο χτυπήματα του υποκόπανου έσπασε το κρανίο τη Ρόζας. Σχεδόν άπνους ρίχτηκε μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Μερικοί αξιωματικοί πηδήσανε στο όχημα. Ενας χτύπησε τη Ρόζα με τη λαβή του περιστρόφου του. Ο υπολοχαγός Φόγκελ την πυροβόλησε στο κεφάλι. Το πτώμα μεταφέρθηκε μέσω του Τιέργκαρντεν και από εκεί ρίχτηκε από ψηλά, από τη γέφυρα του Λιχτενστάιν στο κανάλι Λάνβεχρ. Το Μάη του 1919 το πτώμα βγήκε στην όχθη».
Η κηδεία του Καρλ Λίμπκνεχτ που έγινε στις 25 Γενάρη και της Ρόζας Λούξεμπουργκ που έγινε στις 13 Ιούνη του 1919 μετατράπηκαν σε λαϊκές διαδηλώσεις που πήραν μέρος εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί εργαζόμενοι 5. Ο λαός τίμησε με κάθε τρόπο τους νεκρούς ηγέτες του. Αλλά και η γερμανική αστική τάξη δεν ξέχασε τα μίσθαρνα όργανά της.
«Η κυβέρνηση -γράφει ο Βόλφγκανγκ Ρούγκε 6– αρνήθηκε να δικαστούν οι ένοχοι από ένα έκτακτο δικαστήριο, με τον ισχυρισμό ότι θα ήταν «αδικαιολόγητη ανάμειξη» στις υποθέσεις της στρατιωτικής δικαιοσύνης, και έτσι παρουσιάστηκαν σε ένα δικαστήριο του δικού τους τάγματος, δηλαδή του δολοφονικού σώματος. Οι περισσότεροι από αυτούς που πήραν μέρος στη δολοφονία, ανάμεσά τους κι εκείνοι που εισέπραξαν ένα μέρος της αμοιβής των 100.000 μάρκων, που είχαν οριστεί για τη δολοφονία του Λίμπκνεχτ και της Λούξεμπουργκ, αφέθηκαν ελεύθεροι «λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων». Μόνο δύο αξιωματικοί καταδικάστηκαν για «απόπειρα δολοφονίας», σε χαμηλές ποινές φυλάκισης. Μια βδομάδα όμως αργότερα κατάφεραν να δραπετεύσουν από τη φυλακή».
Δυο ανυπέρβλητες επαναστατικές φυσιογνωμίες
Η δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ υπήρξε χωρίς αμφιβολία ισχυρότατο πλήγμα για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα εκείνης της εποχής, ανεξίτηλο στίγμα για τη γερμανική και διεθνή σοσιαλδημοκρατία, αλλά και η απόδειξη για τον πραγματικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας. Λίγες μέρες μετά το στυγερό γεγονός, στις 19 Γενάρη του 1919, ο Λένιν έδωσε με ακρίβεια την πολιτική του σημασία: «Σήμερα στο Βερολίνο -είπε μιλώντας σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας 7- η αστική τάξη και οι σοσιαλπροδότες πανηγυρίζουν. Κατάφεραν να δολοφονήσουν τον Κ. Λίμπκνεχτ και τη Ρ. Λούξεμπουργκ. Ο Eμπερτ και ο Σάιντεμαν, που τέσσερα ολόκληρα χρόνια έσπρωχναν τους εργάτες στο σφαγείο για ληστρικά συμφέροντα, ανέλαβαν τώρα το ρόλο δημίων των προλεταριακών ηγετών. Το παράδειγμα της επανάστασης στη Γερμανία μας πείθει ότι η «δημοκρατία» δεν είναι παρά ένα προκάλυμμα της αστικής καταλήστευσης και της πιο άγριας βίας». Το Μάρτη του ιδίου έτους, αναπτύσσοντας, στο ιδρυτικό συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τις περίφημες θέσεις του για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου, ο Λένιν θα πει 8: «Η δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ αποτελεί γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας, όχι μόνο γιατί βρήκαν τραγικό θάνατο οι καλύτεροι άνθρωποι και ηγέτες της πραγματικά προλεταριακής, της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αλλά και γιατί αποκαλύφθηκε πέρα για πέρα η ταξική ουσία ενός κράτους προηγμένου σε ευρωπαϊκή κλίμακα – μπορούμε να πούμε δίχως υπερβολή σε παγκόσμια κλίμακα. Αν κάτω από μια κυβέρνηση σοσιαλπατριωτών οι αξιωματικοί και οι καπιταλιστές μπόρεσαν να δολοφονήσουν ατιμώρητα κρατούμενους, δηλ. ανθρώπους που η κρατική εξουσία τους είχε θέσει κάτω από τη φρούρησή της, βγαίνει το συμπέρασμα πως η ρεπουμπλικανική δημοκρατία στην οποία μπόρεσε να συμβεί ένα τέτοιο πράγμα δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης».
Η επαναστατική προσφορά και δράση της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ ασφαλώς υπήρξε τεράστια, ακόμη και πριν το ξέσπασμα της γερμανικής επανάστασης, όταν το γερμανικό και το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, σιγά αλλά σταθερά υποχωρούσε στον οπορτουνισμό και μεταλλασσόταν σε άρνηση του εαυτού του. Τότε, η Λούξεμπουργκ ήταν από τις λίγες προσωπικότητες διεθνώς που ύψωσαν επαναστατικό θεωρητικό λόγο και πράξη. Εχει, επομένως, απόλυτο δίκιο ο Μ. Πορφυρογένης όταν σημειώνει με έμφαση 9: «Για τους διανοούμενους η ζωή της Ρόζας Λούξεμπουργκ είναι ένα ολόφωτο άστρο. Δείχνει τι πρέπει να ‘ναι ένας διανοούμενος. Δείχνει πως ο αγώνας του προλεταριάτου δεν έχει ανάγκη από καλοβαλμένα μυαλά μα από μυαλά που να καθοδηγούν καλοβαλμένες γροθιές!».
Αλλά και για τον Λίμπκνεχτ που ήταν περισσότερο πρακτικός, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει πως όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος ήταν ο μόνος από την κοινοβουλευτική ομάδα των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών που καταψήφισε τις πολεμικές πιστώσεις. Ο γνωστός ηγέτης της Γερμανικής Επανάστασης, και φίλος του, Καρλ Ράντεκ γράφει γι’ αυτό το ιστορικό γεγονός 10: «Ο Λίμπκνεχτ έμεινε μόνος. Τα χαρακτηριστικά του σκλήρυναν, μια πικρή πτυχή περιτριγύρισε το στόμα του. Αποφάσισε να δράσει μοναχός του παρά τις συμβουλές των φίλων. Την ώρα εκείνη είδα πως στον Λίμπκνεχτ διαλύονταν οι τελευταίες αμφιβολίες, πως έφευγε η τελευταία απλότητα, πως ξεχύνονταν μέσα του η μεγάλη ηθική δύναμη που δεν τον εγκατέλειψε ως το θάνατο: η σιδερένια αποφασιστικότητα να ανοίξει το δρόμο για ένα νέο ξύπνημα του σοσιαλισμού, κι αν ακόμα θα επρόκειτο το δικό του στήθος να δεχτεί όλες τις κοντακιές».
Για τη στάση αυτή του Λίμπκνεχτ ο Λένιν είχε γράψει με θαυμασμό 11: «Το όνομα του Καρλ Λίμπκνεχτ είναι γνωστό στους εργάτες όλων των χωρών. Παντού, και ιδιαίτερα στις χώρες της Αντάντ, το όνομα αυτό είναι σύμβολο αφοσίωσης ενός αρχηγού στα συμφέροντα του προλεταριάτου, σύμβολο πίστης στη σοσιαλιστική επανάσταση».
Για δε τη Ρόζα Λούξεμπουργκ ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης είχε σημειώσει χαρακτηριστικά 12: «Ηταν και παραμένει ένας αετός. Και όχι μόνο η μνήμη της θα είναι πάντα ιερή για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, μα και η βιβλιογραφία της και η πλήρης συλλογή των έργων της… θα είναι ένα διδακτικότατο μάθημα, που θα διαπαιδαγωγεί πολλές γενιές κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο».

Τι περισσότερο να προσθέσει κανείς;
Σ’ ένα άρθρο του δημοσιευμένο το 1934 ο δικός μας ο Γ. Ζέβγος σημείωνε για τις δύο αυτές εξέχουσες μορφές της προλεταριακής επανάστασης 13: «Και η Ρόζα, όπως και ο Λίμπκνεχτ, πρόσφεραν άπειρες επαναστατικές υπηρεσίες στο προλεταριακό κίνημα».
Πολύ απλά διατυπωμένο συμπέρασμα ίσως παρατήσει κανείς και όχι άδικα. Ομως οι μεγάλοι επαναστάτες έτσι απλά κατακτάνε το μυαλό και την ψυχή μας. Κι όταν αναφερόμαστε σ’ αυτούς δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε μια πολύ απλή διαπίστωση του Λένιν 14:

«Το αίμα των καλύτερων ανθρώπων της παγκόσμιας προλεταριακής Διεθνούς, των αξέχαστων ηγετών της διεθνούς σοσιαλιστικής επανάστασης θα ατσαλώσει καινούριες μάζες εργατών για αγώνα ζωής και θανάτου. Και ο αγώνας αυτός θα οδηγήσει στη νίκη».
Παραπομπές
1. Ρ. Λούξεμπουργκ: «Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο…», πρόκειται για το τελευταίο άρθρο της γραμμένο στις 14/1/1919. Ολόκληρο το άρθρο στο, Ρ. Λούξεμπουργκ: «Η Εργατική τάξη και ο Πόλεμος», εκδόσεις Κοροτζή, σελ. 76-77
2. Μ. Πορφυρογένη: «Ρόζα Λούξεμπουργκ», περιοδικό «ΝΕΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ», τεύχος 2, Γενάρης 1932, σελ. 49
3. Πάουλ Φρέλιχ: «Ρόζα Λούξεμπουργκ», εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ, σελ. 369-370
4. Πρόκειται για πάρκο στο Βερολίνο
5. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Η, σελ. 199
6. Βόλφγκανγκ Ρούγκε: «Η επανάσταση του Νοέμβρη 1918 στη Γερμανία», εκδόσεις ΣΕ σελ. 159
7. Β. Ι. Λένιν: «Άπαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 37, σελ. 434
8. στο ίδιο, σελ. 497
9. Μ. Πορφυρογένη: «Ρόζα Λούξεμπουργκ», περιοδικό «ΝΕΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ», τεύχος 2, Γενάρης 1932, σελ. 49
10. Καρλ Ράντεκ: «Καρλ Λίμπκνεχτ», περιοδικό «ΝΕΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ», τεύχος 2, Γενάρης 1932, σελ. 45
11. Β. Ι. Λένιν: «Άπαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 37, σελ. 458
12. Β. Ι. Λένιν: «Άπαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 44, σελ. 422
13. Γ. Ζέβγου (Γ. Ζ.): «Ρόζα Λούξεμπουργκ – Καρλ Λίμπκνεχτ». ΚΟΜΕΠ, αριθ. 2/99, 15 Γενάρη 1934, σελ. 5-7
14. Β. Ι. Λένιν: «Άπαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 37, σελ. 460

_________
Η κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή
Κανείς δεν ξέρει
Πού το κορμί της παραχώσαν
Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς
Γι’αυτό κι οι πλούσιοι την σκοτώσαν

Μπερτολντ Μπρεχτ
Ρόζα Λουξεμπουργκ… 5 Μαρτίου 1871 – 15 Ιανουαρίου 1919