ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

μόνο ένας τρόπος μετάβασης σε εθνικό νόμισμα υπάρχει: ο αιφνίδιος, ο άτακτος, ο καταστροφικός, ο εξοντωτικός



φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΥΠΑΡΧΟΥΝ δύο τρόποι μετάβασης από το εβρό σε εθνικό νόμισμα. Ο ένας είναι ο σχεδιασμένος, ο προγραμματισμένος τρόπος μετάβασης. Αυτός δεν θα υπάρξει ποτέ των ποτών, όσο κι αν πολλοί και πολλές τον επιθυμούν και τον σκέφτονται. Συζητάμε δημόσια, όλοι και όλες, εκθέτουμε επιχειρήματα, και τελικά, λέω τώρα, συμφωνούμε στη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, αρχίζουμε να τυπώνουμε το νέο χρήμα, στη Ρωσία ή κάπου αλλού, καταφτάνει με φορτηγά αεροσκάφη το νέο χρήμα, κυκλοφορούν και τα δύο για κάποιο χρονικό διάστημα, το εβρό σταδιακά αποσύρεται και αντικαθίσταται από το εθνικό νόμισμα, ας το πούμε δραχμή.
ΑΥΤΟΣ είναι ο ένας τρόπος. Ο οποίος, επαναλαμβάνω,  δεν θα υπάρξει ποτέ. Κατά συνέπεια, εάν μεταβούμε σε εθνικό νόμισμα, θα μεταβούμε με τον άλλον τρόπο, που καταγράφεται στον τίτλο του σημερινού σημειώματος. Γιατί όμως δεν θα υπάρξει ποτέ η σχεδιασμένη και προγραμματισμένη μετάβαση στη δραχμή;
ΔΕΝ θα υπάρξει διότι δεν τον θέλουν οι καπιταλιστές των μεγάλων εξαγωγικών και εισαγωγικών, παραγωγικών, τουριστικών, εφοπλιστικών  και εμπορικών επιχειρήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι, ακόμα και μετά από εφτά χρόνια λιτότητας,  ανήκουμε μεταξύ των 24 (είκοσι τεσσάρων) ισχυρότερων οικονομιών όλου του πλανήτη, θα το γνωρίζετε. Εάν δεν το γνωρίζετε, οφείλετε να το εμπεδώσετε. Δεν είμαστε Ψωροκώσταινα που δεν παράγει τίποτα: είμαστε μια ισχυρή καπιταλιστική ιμπεριαλιστική οικονομία, με πάνω από 780 εξαγωγικές επιχειρήσεις, με μια τεράστια τουριστική βιομηχανία και με την μεγαλύτερη στον παγκόσμιο καπιταλισμό  εφοπλιστική ναυτιλία που μεταφέρει ένα πολύ μεγάλο μέρος των πρώτων υλών, της ενέργειας και των εμπορευμάτων.  Όλοι αυτοί οι καπιταλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες, εξαγωγείς, εισαγωγείς, εφοπλιστές και επιχειρηματίες δεν θέλουν μια σχεδιασμένη και προγραμματισμένη και καλά και συλλογικά προετοιμασμένη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα. Θα δούμε γιατί δεν τη θέλουν. Εάν όμως όλοι αυτοί οι Κύριοι δεν την θέλουν, κάποιος άλλος θα πρέπει να τη θέλει και να μπορεί να την κάνει. Ποιος είναι αυτός, φίλες και φίλοι; Ο λαός; Ας γελάσω! Ο λαός με επί κεφαλής κάποιο κόμμα της Αριστεράς ή της Ακροδεξιάς; Γελάω! Ένα νέο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο; Δεν μπορώ, θα πεθάνω από τα γέλια! Κι όμως! Υπάρχει,  θεωρητικά και μόνο θεωρητικά, μια κοινωνική δύναμη που μπορεί να επιβάλει με την ισχύ της την μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, αφού βέβαια έχει συσπειρώσει γύρω της πολλά άλλα, πληττόμενα αγρίως, κοινωνικά στρώματα και πάσχουσες τάξεις.
ΠΡΙΝ δούμε, φίλες και φίλοι, ποια είναι αυτή η κοινωνική δύναμη, η θεωρητικά ισχυρή κοινωνική τάξη, ας εξετάσουμε την εξής υπόθεση εργασίας. Η κοινωνική αυτή δύναμη καταφέρνει και μεταβαίνει προγραμματισμένα και σχεδιασμένα  σε εθνικό νόμισμα. Για να αντιμετωπίσει την υπάρχουσα, όχι την μελλοντική, την υπάρχουσα εξαθλίωση δίνει αξιοπρεπή επιδόματα ανεργίας σε όλους τους ανέργους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, δίνει ένα αξιοπρεπές ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ακολουθεί μια φιλολαϊκή πολιτική στα τιμολόγια του ηλεκτρικού, του νερού, των εισιτηρίων, μειώνει τους έμμεσους φόρους, καταργεί τον ΕΝΦΙΑ, δίνει αυξήσεις στους συνταξιούχους που υποφέρουν και στενάζουν. Μπορεί να το κάνει, δεν μπορεί; Ασφαλώς και μπορεί. Ποιο θα είναι, φίλες και φίλοι, το δύο πρώτα άμεσα αποτελέσματα αυτής της οικονομικής πολιτικής;
ΘΑ είναι η αύξηση του μεροκάματου και του μισθού. Διότι εάν εγώ δουλεύω για τριακόσια ευρά το μήνα και το επίδομα ανεργίας είναι πεντακόσια, δεν είμαι μαλάκας να δουλεύω, όσο και να μου αρέσει να δουλεύω! Και με το χρήμα να κυκλοφορεί, θα ανθίσουν και πάλι και θα ακμάσουν οι περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, πολύ μικρές και μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις! Αλλά οι Κύριοι καπιταλιστές δεν θέλουν ούτε αύξηση μισθών, συντάξεων, επιδομάτων ούτε το ξαναζωντάνεμα των ετοιμοθάνατων μικρομεσαίων.
ΑΠΑΝΤΩ τώρα στο ερώτημα που έθεσα: το βιομηχανικό προλεταριάτο των μεγάλων εξαγωγικών βιομηχανικών επιχειρήσεων είναι η κοινωνική δύναμη που μπορεί θεωρητικά να επιβάλει τη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα. Είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να παραλύσει, να σταματήσει την καπιταλιστική οικονομία. Αυτό σημαίνει όμως ότι οι Κύριοι καπιταλιστές θα υποχωρήσουν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Ασφαλώς και όχι! Μόλις θ΄ αρχίσουν να πετάνε τα πολεμικά αεροσκάφη του ΝΑΤΟ πάνω από την ΑΘήνα και τη Σαλονίκη, θα τρέξουν πίσω στις θέσεις τους έντρομοι οι απεργοί.
ΑΛΛΑ δεν χρειάζεται να πετάξουν τα αεροσκάφη του ΝΑΤΟ, όχι!  Το βιομηχανικό προλεταριάτο και δεν μπορεί και δεν θέλει, κυρίως,  να αναλάβει μια τέτοια πρωτοβουλία. Δεν θέλει γιατί είναι η μόνη κοινωνική τάξη που έχει υποστεί τα λιγότερα και σχετικά ανώδυνα πλήγματα κατά τη διάρκεια της εν εξελίξει καπιταλιστικής επίθεσης. Δεν μπορεί διότι, από το 1% που ήταν οι ρουφιάνοι μέσα στα εργοστάσια τη δεκαετία του ΄70, φτάσαμε σήμερα στο 80% και αύριο θα είναι 100%. Και όταν όλοι σε ένα εργοστάσιο είναι ρουφιάνοι, δεν είναι κανένας ρουφιάνος. Είναι όλοι πιστοί και αφοσιωμένοι δούλοι που έχουν συνδέσει τη τύχη τους και το μέλλον τους με αυτό του ισχυρού καπιταλιστή Πατέρα και Προστάτη. Αμήν. Εάν το κάνει, εγώ θα αυτοπυρποληθώ στην πλατεία Συντάγματος για να τιμωρήσω τον εαυτό μου για το τόσο μεγάλο λάθος που έκανα! ΘΑ ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΩ, μα την Παναγία! Ας δούμε τώρα, φίλες και φίλοι, τον άλλο τρόπο, τον ένα και μοναδικό τρόπο – την αιφνίδια, άτακτη, καταστροφική, εξοντωτική έξοδο από το ευρό και τη μετάβαση στη δραχμή.
ΕΧΩ διατυπώσει τη γνώμη, και θα την επαναλάβω πολύ σύντομα και απλά, και για να τη θυμηθούμε αλλά και για τους νέους αναγνώστες και τις νέες αναγνώστριες της Σχολής, ότι αφού με το εβρό και τα μνημόνια (λιτότητα) δεν επιτυγχάνονται όλοι οι στόχοι της καπιταλιστικής επίθεσης, με κύριο την εξόντωση, την εξαφάνιση των αυτοαπασχολούμενων, των ελεύθερων επαγγελματιών, των πολύ μικρών, των μικρών και μεσαίων παραγωγικών, μεταποιητικών και εμπορικών επιχειρήσεων, τότε υπάρχει ένας ακόμα τρόπος άκρως αποτελεσματικός: η μικρής διάρκειας έλλειψη του χρήματος, η χρεοκοπία του Κράτους και των υπό εξαφάνιση κοινωνικών στρωμάτων, άλλως η αιφνίδια και άτακτη εκδίωξη από το ευρό, η αιφνίδια και άτακτη μετάβαση στο εθνικό νόμισμα. Τι θα γίνει σε αυτή την περίπτωση; Πριν απαντήσω, θα κάνω μια σύντομη παρέκβαση, αφού πρώτα πιω ένα καφεδάκι και καπνίσω ένα τσιγαράκι.
Η υιοθέτηση του ευρού, τα μνημόνια και η αιφνίδια μελλοντική χρεοκοπία και έξοδος είναι τρεις φάσεις της ίδιας διαδικασίας, της δεκάχρονης καλά σχεδιασμένης καπιταλιστικής επίθεσης. Το χρήμα δεν είναι μόνο μέσο ανταλλαγής· στα χέρια του Κυρίου καπιταλιστή, είναι όπλο που χρησιμοποιεί κατά την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου. Μέσον αρπαγής, μέσο έκθεσης σε άγριο ανταγωνισμό και μέσον καταστροφής και εξόντωσης. Με τον τόκο αρπάζει, αυξάνει τον πλούτο του ο Κύριος – τόκος σημαίνει ‘γέννηση’ αλλά το χρήμα δεν είναι κατσίκα να γεννήσει δύο κατσικάκια και να αυξηθεί έτσι ο πλούτος· είναι αρπαγή μέσω του χρήματος: σου δίνω εκατό, θα μου δώσεις 120, γιατί εάν δεν μου τα δώσεις έχω και πραγματικά όπλα. Το χρήμα είναι όπλο μόνο εάν υπάρχουν τα γνήσια όπλα! Το εβρό υιοθετήθηκε από τους ισχυρούς καπιταλιστές ώστε να εκθέσει τους αδύναμους καπιταλιστές στον διεθνή, ευρωπαϊκό καλύτερα, ανταγωνισμό και να τους εξαφανίσει για να αυξηθούν τα κέρδη των ισχυρών. Το εβρό, η έκθεση στον ανηλεή ανταγωνισμό, δεν εκπλήρωσε όλα τα επιθυμητά αποτελέσματα. Με την λιτότητα, με τη μείωση μισθών και συντάξεων, με τη μείωση των φόρων και των εργοδοτικών εισφορών αυξήθηκαν τα κέρδη αλλά δεν εξαφανίστηκαν οι περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Αυτό σημαίνει χαμένα κέρδη – απαράδεκτο αφού ο κινητήρας της καπιταλιστικής οικονομίας είναι το κέρδος. Λόγω υπαρκτού λίπους δεν εξαφανίστηκαν, μιας και ανήκουμε μεταξύ των 24 ισχυρότερων καπιταλιστικών οικονομιών. Τώρα τελευταία αυξήθηκε η κατανάλωση ενώ μειώθηκε το εισόδημα. Πάει, θα τρελαθεί ο Σκουπάκιας, ο Σόιμπλε! Λόγω της παραοικονομίας, της φοροδιαφυγής, της αλληλεγγύης, αυτά κρατάνε ζωντανή ακόμα την ελληνική κοινωνία- η ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι είναι μία από τις πιο διευρυμένες κομμουνιστικές κοινωνίες πάνω στον πλανήτη. Παρακαλώ, γελάστε με την ψυχή σας να το ευχαριστηθείτε!
ΟΠΟΤΕ ή θα έχουμε και νέα μνημόνια έως ότου, μέχρι το 2030,  επιτευχθούν οι στόχοι του προγράμματος ή, εάν βιάζονται οι ισχυροί καπιταλιστές, κι έχω την εντύπωση ότι βιάζονται, θα έχουμε εκδίωξη από το ευρό, χρεοκοπία και μετάβαση σε εθνικό νόμισμα αιφνιδίως και ατάκτως – πριν την ολοσχερή διάλυση του εβρού σε λίγους μήνες ή σε λίγα χρόνια ή στην επιβίωσή του αλλά με μια Ευρωπαϊκή Ένωση συρρικνωμένη. Η εκδίωξη αυτή μπορεί να μην συνοδεύεται από εθνικό νόμισμα αλλά να έχουμε επιστροφή στο ευρό μετά από λίγους μήνες και αφού τελειώσει η δουλειά – δηλαδή εξαφανιστούν τα περιττά και άχρηστα κοινωνικά στρώματα και αυξηθεί η κερδοφορία των μεγάλων, ελληνικών και ευρωπαϊκών επιχειρήσεων. Η σύγκρουση σε ευρωπαϊκό επίπεδο μεταξύ ισχυρών μεγάλων καπιταλιστών και  μικρομεσαίων θα αναδείξει νικητή τους πρώτους. Αυτό θα το κατανοήσει η Γαλλία πρώτη, εάν αυτή θα είναι η πρώτη που θα επιδιώξει να φύγει από το εβρό και ο γαλλικός λαός θα κατανοήσει τι εστί ισχυρό καπιταλιστικό βερίκοκο. Ας δούμε τώρα τι θα γίνει στην ελληνική κοινωνία, όταν θα μας διώξουν από το ευρό.
ΕΧΟΥΜΕ τρεις οικογένειες. Η μία έχει μέσα στο σπίτι 200 εβρά, η δεύτερη 1200 και η τρίτη 20.000. Τα χρήματα αυτά θα καταναλωθούν μόνο για τροφή, για τίποτα άλλο. Δεν πληρώνει κανείς λογαριασμούς, εφορίες και τα λοιπά. Δεν αγοράζει τίποτα, μόνο τροφή. Τα πάντα θα κλείσουν – ρουχάδικα, καφέ, εστιατόρια, βιβλιοπωλεία, χρωματοπωλεία, ταξί, τα πάντα. Τα 200 και τα 1200 εβρά θα τελειώσουν – μετά; Η οικογένεια που θα έχει 20.000 είναι σε καλύτερη θέση αλλά πόσες είναι αυτές; Λίγες. Ντου στα σούπερ μάρκετ; Μια δυο μέρες λεηλασίες και τέρμα μετά. Αμέσως ο στρατός θα εγκατασταθεί έξω από αυτά. Από την λιτότητα, την περιορισμένη χρήση του χρήματος, θα περάσουμε στην σχεδόν ολική έλλειψη του χρήματος – για ένα μικρό ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Να το χρήμα ως μέσον καταστροφής και εξόντωσης. Και αφού κλείσουν τα πάντα, μικροί και μεσαίοι, ξαναγυρίζουμε στο εβρό, ή και σε εθνικό νόμισμα, δίνεται ένα Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, οι συντάξεις μηδαμινές, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δωρεάν αλλά παντελώς στοιχειώδης, όσοι και όσες δουλεύουν θα δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για τριακόσια ευρά, οι λίγες εναπομείνασες παραγωγικές και εμπορικές, εξαγωγικές και εισαγωγικές επιχειρήσεις είναι όλες κερδοφόρες. Οι στόχοι της επίθεσης έχουν επιτευχθεί και αυτό το μοντελάκι επιβάλλεται και σε άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Για να δούμε τι θα δούμε.
πηγή:
http://www.badarts.gr

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

Καπιταλισμός είναι...

Γιάννης Φρέρης 


Καπιταλισμός είναι:

Να πληρώνεις το γιαουρτάκι με δύο τα εκατό λίπος ακριβότερα από το 4,2%, τουτέστιν το πλήρες, ενώ η διαδικασία αποβουτύρωσης και στα δύο είναι ίδια και ο καπιταλιστής ενθυλακώνει το 2,2% και σου πουλάει το βουτυράκι 10-15 ευρώ το κιλό με κόστος πρώτης ύλης μηδενικό.

Καπιταλισμός είναι:

Να είσαι υποσιτισμένος αλλά να πληρώνεις «φόρο λίπους» στα τρόφιμα για να μη γίνεις παχύσαρκος.

Καπιταλισμός είναι:

Να είσαι θηλαστικό και να σου λένε ότι μέχρι τα 90+ πρέπει να πίνεις γάλα, ενώ όλα τα άλλα θηλαστικά το κόβουν μετά το βυζί της μάνας.

Καπιταλισμός είναι:

Να πληρώνεις φόρο αλατιού στα πατατάκια για να ενισχύσεις το ιατροφαρμακευτικό σύστημα που θα σε περιθάλψει ενώ αυτοί έχουν κάνει όλα τα νοσοκομεία ιδιωτικά.

Καπιταλισμός είναι:

Να πληρώνεις τρεις φορές ακριβότερα το αναποφλοίωτο ρύζι από το αποφλοιωμένο.

Καπιταλισμός είναι:

Να πληρώνεις το ψωμί ολικής που έχει και το πίτουρο μέσα πιο ακριβά από το ΑΑ αλεύρι.

Καπιταλισμός είναι:

Να πληρώνεις χρυσά τα «βιολογικά» όταν έχουν δυο φορές παραπάνω «σκευάσματα» από τα κανονικά. Σημείωση: σκευάσματα στα βιολογικά λένε αυτά που στα άλλα τα λένε λαικώς ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ. Τα «σκευάσματα» είναι εγκεκριμένα για βιολογικές καλλιέργειες και που και που σου στέλνουν ραπόρτο ότι κάποιο είναι ακατάλληλο. Που σημαίνει ότι τόσα χρόνια το ακατάλληλο το έτρωγες και το πλήρωνες τριπλή τιμή, ΜΑΛΑΚΑ έ ΜΑΛΑΚΑ.

Καπιταλισμός είναι:

Να σε πείσουν ότι η τομάτα που έφτιαξες στον κήπο σου και είναι μικρούλα, δύσμορφη και με μαύρες πέτσες πάνω της (λόγω έλλειψης ασβεστίου στο έδαφος) είναι ΚΑΚΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΜΗ ΕΜΠΟΡΕΥΣΙΜΟ ΠΡΟΙΟΝ.

Καπιταλισμός είναι:

Να σε πείσουν ότι το σκοινί που θα κρεμαστούν αξίζει δεκαπλάσια, αρκεί να το πουλήσουν εκείνοι.

Πηγή: Γιάννης Φρέρης

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Η παγκόσμια οικονομική απάτη

Αν σταματήσετε να τρέχετε για μερικά δευτερόλεπτα, πάρετε μία ανάσα και σκεφτείτε λίγο, θα καταλάβετε ότι όλο αυτό το ΑΔΙΑΦΑΝΕΣ οικοδόμημα με τα χρηματιστήρια, τις τράπεζες, τα οικονομικά συμβούλια και τα διεθνή χρέη δεν είναι παρά μία τεράστια απάτη.

Το καλύτερο παράδειγμα αποτελεί ένα παλιό ανέκδοτο-αίνιγμα

Ένας τουρίστας πηγαίνει σε κάποιο ορεινό χωριό. Μπαίνει στο τοπικό ξενοδοχείο και ζητάει δωμάτιο. Αφήνει προκαταβολή πενήντα ευρώ και ανεβαίνει να δει αν του κάνει το δωμάτιο.

Ο ξενοδόχος παίρνει το πενηντάρικο και πάει και το δίνει στον μπογιατζή, επειδή του το χρωστούσε εδώ και μήνες.

Ο μπογιατζής πάει και το δίνει στον μπακάλη από όπου είχε ψωνίσει βερεσέ.

Ο μπακάλης φωνάζει τον φαρμακοποιό και του το δίνει για κάποια φάρμακα που είχε πάρει.

Ο φαρμακοποιός πηγαίνει και το δίνει στον ξενοδόχο, επειδή του χρωστούσε δύο διανυκτερεύσεις για την φιλοξενία ενός φίλου του.

Τότε κατεβαίνει ο πελάτης, λέει ότι άλλαξε γνώμη, παίρνει το πενηντάρικό του και φεύγει.

Και ο αφηγητής ρωτάει: πως γίνεται αυτό;

Αν βάλετε έναν ακριβοπληρωμένο ειδήμονα της ΕΕ, μετά από ενδελεχή έρευνα, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η οικονομία του χωριού χωλαίνει, το ΣΥΝΟΛΙΚΟ χρέος είναι πολύ μεγάλο και ότι απαιτούνται αναδιαρθρώσεις, απολύσεις και περικοπές δαπανών για να αποπληρωθεί το χρέος. Όπως ακριβώς και στο δύστυχο ελληνικό κράτος.

Περιέργως όμως, χωρίς να μπει μία δεκάρα στο χωριό, όλοι ξεχρέωσαν αυτά που χρωστούσαν.

Πως μπορεί να γίνει αυτό;

Μην πείτε ότι ΔΕΝ μπορεί να γίνει.

Μην πείτε ότι ΔΕΝ υπάρχει μέτρο σύγκρισης.

Κατά έναν περίεργο τρόπο ολόκληρη η γη χρωστάει «κάπου» περισσότερα από το παγκόσμιο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά με έναν και μοναδικό τρόπο: την οικονομική απάτη-φούσκα της σύγχρονης κοινωνίας.

Η Παγκόσμια Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι εδώ και είναι τώρα. Μην περιμένετε να την δείτε «κάποτε» να ξεπροβάλλει από την γωνία με την μορφή που έχετε διαβάσει ότι θα έχει. ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΔΕΙΤΕ ΠΟΤΕ.

 https://aienaristeyein.com

Στην Ελλάδα των «σκοτεινών χρόνων»

Τα κρούσματα συνεχή και θα αυξάνονται διαρκώς.
Παντού στην Ελλάδα αυτοί που παράγουν τον πλούτο αυτού του τόπου δουλεύουν όλο και περισσότερο με συνθήκες που μοιάζουν με αυτές ενός σύγχρονου δούλου. Η έννοια της «μισθωτής σκλαβιάς» στην Ελλάδα του 21ου αιώνα παύει να έχει μεταφορικό νόημα.
Το ότι τεράστιο κομμάτι του εργαζομένων σήμερα δουλεύει σήμερα ανασφάλιστο, το ότι ασφαλίζεται για τέσσερις ώρες αλλά δουλεύει κανονικά οχτάωρο, το ότι αναγκάζεται να δουλεύει υπερωρίες, βραδινές βάρδιες και σαββατοκύριακα χωρίς να πληρώνεται όπως επιτάσσει  η εργατική νομοθεσία, όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά.
Αυτό όμως που μετατρέπει σε πραγματικό σύγχρονο σκλάβο τον σημερινό εργαζόμενο είναι το γεγονός ότι επιπλέον ο σημερινός εργοδότης έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο φεουδάρχη και στην εδαφική του επικράτεια, την επιχείρηση του, ισχύει ο δικός του και μόνο νόμος. Ναι, πάντοτε συνέβαινε περίπου αυτό αλλά και όχι.
Γιατί σήμερα όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά. Και επειδή όλα τα σκιάζει η φοβέρα της ανεργίας και της φτώχειας όλα αυτά τα φαινόμενα παίρνουν νέες διαστάσεις και η ίδια η μεγέθυνση του φαινομένου προκαλεί και την ποιοτική του διαφοροποίηση. Από την εργοδοτική αυθαιρεσία στην πλήρη τρομοκρατία. Τα φαινόμενα εργαζομένων που ξυλοκοπούνται [1] επειδή διεκδικούν τα δικαιώματα τους, απολύονται γιατί δεν ήταν χαρούμενοι [2] ή γιατί  συνδικαλίζονται [3], πληθαίνουν.
Σήμερα πρέπει να κινείσαι όπως θέλει ο εργοδότης, πρέπει να αναπνέεις όπως θέλει ο εργοδότης, πρέπει να χαμογελάς όταν και αν θέλει ο εργοδότης. Ο σύγχρονος «φεουδαλικός άρχοντας» μπορείς να προσβάλει ή και να εξευτελίζει τον εργαζόμενο χωρίς αυτός να μπορεί, εξαιτίας τους φόβου του, να αντιδράσει. Στις τουριστικές επιχειρήσεις, και στις αντίστοιχες εστίασης και διασκέδασης δεν υπάρχει ωράριο, δουλεύεις όποτε θέλει ο εργοδότης και φεύγεις όποτε θέλει ο εργοδότης, μπορεί να είσαι σταντ-μπάι στο τηλέφωνο για να ξαναπάς στην επιχείρηση «αν πιάσει δουλειά», ενώ επιπλέον η γυναίκα εργαζόμενη είναι, υποχρεωμένη να δέχεται κάθε είδους σεξουαλική παρενόχληση.
Η απειλή της ανεργίας είναι πανταχού παρούσα και υπενθυμίζεται μέσα στον εργασιακό χώρο με πολλούς τρόπους ακόμα και με ένα βλέμμα, με ένα «αθώο» αστείο, με μια «πατρική» «παραίνεση» ή «συμβουλή».
Ένα τέτοιο σύγχρονο φέουδο και το γνωστό πολυκατάστημα παιχνιδιών «Μουστάκας». Το τελευταίο «έδικτο» στου «Δούκα Μουστάκα της Μαγούλας» ανακοινώνει μεταξύ άλλων λοιπόν τα εξής:
«ΤΕΛΟΣ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΑΝ ΣΥΝΔΥΑΣΕΤΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΕΞΩ ΥΠΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΕΡΓΙΑ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΝΑ ΣΤΑΘΕΡΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ Ή ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΝΕΡΓΙΑΣ.. ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ … ΚΑΙ ΑΝ ΜΑΘΕΤΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΩΣΤΑ, ΑΦΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΤΡΙΒΕΣ, ΤΟΤΕ ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΥΣ ΒΑΣΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΔΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΟΜΑΔΑ.»
anakoinosi-moustakas
Ας ξέρουν λοιπόν όμως όλοι αυτοί οι «άρχοντες» ότι αυτός ο κόσμος, αυτός που φτιάχνεται με τον ιδρώτα των εργαζομένων, είναι ένας κόσμος που πάντα, μα πάντα, αντίθετα από αυτό που έλεγε ο «Αλλάχ» στον «Κεμάλ» στο ομώνυμο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, αυτός ο κόσμος λοιπόν πάντα αλλάζει. Και αλλάζει με τους λαούς που αργά η γρήγορα σηκώνονται όρθιοι και τσακίζουν εκμεταλλευτές και δυνάστες.
Γιάννης Σουλιώτης
kordatos.org

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Η Ευρώπη έχει πλάκα

abstention


Ποτέ κανείς δεν περίμενε ότι οι ηγεσίες των ισχυρότερων χωρών της ΕΕ και της ευρωζώνης θα έκαναν τόσα πολλά για να καταστρέψουν τις πολυεθνικές αυτές ενώσεις, με αντάλλαγμα την παραμονή τους στην εξουσία.

Στη Βρετανία συνέβη γιατί ο Κάμερον ήθελε να είναι με το ζόρι πρωθυπουργός. Ο ίδιος, πριν το δημοψήφισμα, είχε επαναλάβει παρόμοιες τακτικές και στο εσωτερικό της χώρας για να γίνει αρχηγός του κόμματός του, αλλά και στο ευρωκοινοβούλιο για να γίνει αρχηγός της ευρω-παράταξής του.

Στη Γερμανία ο Σόιμπλε και η Μέρκελ έκαναν το ίδιο στις περασμένες εκλογές τους, κι επαναλαμβάνουν τα πάντα φέτος. Η Ολλανδία παίζει τον ίδιο ακριβώς ρόλο μέσω του αστείου υπουργού Οικονομικών της, ο οποίος δεν ντρέπεται να ρεζιλεύεται κάθε τρεις και λίγο αναιρώντας ακόμη και τον εαυτό του όποτε πετάει κατά λάθος καμιά κακία για τους χειρισμούς των Γερμανών.

Και μέσα σε όλα υπάρχει και το ΔΝΤ. Το οποίο δηλώνει περήφανο γιατί αποφάσισε επιτέλους να πει τη «σκληρή και αδυσώπητη αλήθεια», η οποία όμως ούτε σκληρή ήταν, ούτε αδυσώπητη, όταν ομολογούσε ότι τα απανωτά του «λάθη» στους συντελεστές διέλυσαν εκατομμύρια πολίτες και υποθήκευσαν το μέλλον ολόκληρων γενεών.

Τώρα το ΔΝΤ δείχνει έτοιμο να φύγει από την Ελλάδα, όμως οι ισχυροί της Ευρώπης δηλώνουν ότι χωρίς το Ταμείο το μνημόνιο ακυρώνεται, η Ελλάδα μένει στον αέρα, και στο τέλος θα αναγκαστεί να φύγει από το ευρώ.

Σε αυτήν την ιστορία, όμως, υπάρχει κάτι καινούριο. Ενώ τις προηγούμενες φορές που γίναμε μάρτυρες του ίδιου σκηνικού το μπλοκ της απειλής φαινόταν συμπαγές, τώρα η Ευρώπη δηλώνει μέσω Σόιμπλε σαφέστατα ότι η ευθύνη της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα βαρύνει αποκλειστικά το ΔΝΤ και την Αθήνα. Διότι οι πρώτοι δεν έκαναν ξανά τουμπεκί μπροστά στα αιτήματα για παλαβά πλεονάσματα, και οι δεύτεροι γιατί δεν υπογράφουν προληπτικά μέτρα για την επόμενη δεκαετία.

Όπως, δηλαδή, συμβαίνει με τη Βρετανία. Οι μόνοι που φταίνε ήταν όσοι ψήφισαν Brexit. Οι Βρυξέλλες ήταν άγιες, κι έκαναν τα πάντα εντελώς σωστά.

Κανείς δεν αποκλείει ότι και το ΔΝΤ αλλά και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα κάνουν στο τέλος πίσω, συμφωνώντας στα πάντα – ή τουλάχιστον σε όσα ζητά ο Σόιμπλε. Άλλωστε, οι εκλογές της Γερμανίας έχουν μερικούς μήνες μπροστά, και το καλοκαίρι η Αθήνα δεν θα έχει να πληρώσει τα δισεκατομμύρια που θα της ζητήσουν.

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι πως ακόμη κι αν ο Τσίπρας δεχτεί τα πάντα και οι βουλευτές του τα ψηφίσουν, πάλι το μνημόνιο θα αποτύχει και σε μερικούς μήνες θα συζητάμε ξανά τα ίδια. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία ή ανώτατες ακαδημαϊκές γνώσεις για να δει κανείς πού πάει το πράγμα: Στον εξαναγκασμό και την πλήρη ταπείνωση.

Θεωρώ ότι καμία ελληνική κυβέρνηση, όσο φιλο-τροϊκανή κι αν είναι, δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτήν την κατάσταση. Τα επτά τελευταία χρόνια απέδειξαν ότι όποιο κυβερνητικό σχήμα κι αν δοκιμάστηκε, το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το ίδιο. Είτε με εκλεγμένους, είτε με διορισμένους, είτε με λαθρεπιβάτες.

Η μόνη λύση θα έρθει από τους λαούς. Της Ελλάδας, της Γερμανίας, της Ολλανδίας κ.ο.κ. Μόνον εκείνοι είναι ικανοί να δείξουν πού θέλουν να πάει αυτό το πράγμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση ή ευρωζώνη. Δυστυχώς, στο πλαίσιο της αστικοδημοκρατίας, οι μόνοι που στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα για το μέλλον αυτών των κατασκευασμάτων είναι οι φασίστες. Λε Πεν, Ολλανδοί Εθνικιστές, Γερμανοί Εθνικιστές κλπ. Οι πιο πιστοί από τους πιστούς υπαλλήλους όσων πολλαπλασίασαν τις περιουσίες τους μέσα στην κρίση. Αυτοί πουλάνε το παραμύθι της εθνικής ανεξαρτησίας και της ξενοφοβίας και παίζουν μπάλα εντελώς μόνοι. Η ανυπαρξία επιχειρημάτων ή οράματος όσων αυτοχαρακτηρίζονται «φιλοευρωπαίοι», και το ειλικρινές και αμετάκλητο ξεπούλημα εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους «αριστερούς», άνοιξε το δρόμο στον λεγόμενο «σοβαρό φασισμό», ο οποίος έβαλε γραβάτα κι έγινε μέινστριμ από τα Μέσα Ενημέρωσης των αφεντικών του.

Η απάντηση σε αυτά πρέπει να ξεκινήσει από τη συνειδητή αδιαφορία σε κάθε είδους αστικο – «δημοκρατική» διαδικασία. Η αποχή οφείλει να είναι η αρχή της απονομιμοποίησης των υποψήφιων κυβερνώντων και η μετατροπή τους σε μια αστικοδημοκρατική μειοψηφία. Οι πράξεις εξ ονόματος του «λαού», που τόσο πολύ τους αρέσει να επικαλούνται, πρέπει να ακούγονται σαν ανέκδοτο στα αυτιά των πολλών. Κι όταν γίνει αυτό, τότε οι αντιδράσεις εναντίον της, κατ’ ουσίαν, αντιδημοκρατικής πρακτικής, θα περάσουν από το σημερινό στενό κοινωνικό κύκλο σε μεγαλύτερες μάζες. Για το καλό όλων μας. Ακόμη κι αυτού που κάποιοι ονομάζουν «ενωμένη Ευρώπη».

https://polyfimoss.wordpress.com

«Γκλάντιο» - «Κόκκινη Προβιά»: Άγνωστες πτυχές ενός γνωστού ζητήματος


Τη διετία 1990 - 1991, η Δυτική Ευρώπη συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη της υπόθεσης «Gladio». Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται το 1990, όταν ένας Ιταλός δικαστής αποφάσισε να προχωρήσει σε βάθος τις έρευνες, σχετικά με μια τρομοκρατική επίθεση στην ιταλική πόλη Γκορίτσια το 1972. Μέσα σε λίγους μήνες αποκαλύφθηκε ένας εφιαλτικός μηχανισμός, που δημιουργήθηκε το 1947, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, δρούσε σε όλες σχεδόν τις χώρες - μέλη της συμμαχίας με σκοπό την αποτροπή ενδεχόμενης ανόδου της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία. Η υπόθεση «Gladio», γνωστή και ως «Κόκκινη Προβιά» στην Ελλάδα, ήταν η πιο ισχυρή απόδειξη για τις στενές σχέσεις των μυστικών υπηρεσιών, κυρίως των αμερικανικών, με την τρομοκρατία.
Στην τρομοκρατική επίθεση στην Γκορίτσια το 1972 είχαν χάσει τη ζωή τους τρεις Ιταλοί αστυνομικοί. Αρχικά, οι έρευνες στράφηκαν προς την κατεύθυνση ακροαριστερών οργανώσεων, στη συνέχεια, μετά το αδιέξοδο των ερευνών, ο δικαστής Φελίτσε Κασόν έστρεψε την προσοχή προς την κατεύθυνση των νεοφασιστικών οργανώσεων. Σε σύντομο διάστημα εντοπίστηκαν οι τρομοκράτες, που ήταν μέλη νεοφασιστικής οργάνωσης. Ο Κασόν συνέχισε επίμονα τις έρευνές του σχετικά με την προέλευση του οπλισμού των τρομοκρατών. Το 1990, μετά από δεκαοκτώ χρόνια ερευνών, αποκαλύφθηκε ότι τα όπλα προέρχονταν από μια αποθήκη της οργάνωσης με την επωνυμία «Gladio».
Στις αρχές Νοέμβρη του 1990, υπό το βάρος των αποκαλύψεων, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζούλιο Αντρεότι υποχρεώνεται να ομολογήσει στη Βουλή ότι «από το 1950 οργανώθηκε μια παράνομη υπηρεσία πληροφοριών με τη βοήθεια της CIA και των Βρετανών πρακτόρων, για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη ανατρεπτική δραστηριότητα ή επίθεση από μέρους των Σοβιετικών... Το δίκτυο παραμένει»!
Η ομολογία Αντρεότι συντάραξε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μία μετά την άλλη, οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ ανακοίνωναν την ύπαρξη και τη δραστηριότητα τέτοιων οργανώσεων - δικτύων στο έδαφός τους. Στην Ελλάδα ο υπουργός Αμυνας Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε, στις 9 Νοέμβρη του 1990, να παραδεχτεί δημόσια ότι «Ελληνες κομάντος (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν ένα βραχίονα του δικτύου, το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κομμουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο, ήταν γνωστό με την κωδική ονομασία "Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά"».
Στις 14 Νοέμβρη του 1990, ο Ανδρέας Παπανδρέου προέβη στο πρακτορείο «Ασοσιέιτεντ Πρες» στην εξής δήλωση: «Η παρακρατική οργάνωση Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού τμήματος της συμφωνίας, με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα».
Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή, με βάση το υλικό που συγκεντρώθηκε τα επόμενα χρόνια.
Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ για να διασφαλίσουν την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της Αριστεράς στις κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» με την κωδική ονομασία «Stay Behind». Το εν λόγω δίκτυο απλώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές ονομασίες. Στην Ιταλία «Gladio», στην Ελλάδα «Κόκκινη Προβιά», στη Βρετανία «Operation Stay Behind», στη Γερμανία «Schwert», στην Ελβετία «Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας»...
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι χώρες που θα εισέρχονταν στο ΝΑΤΟ μετά την εκπόνηση του σχεδίου για την επιχείρηση «Stay Behind» ήταν υποχρεωμένες να υπογράφουν σχετικό μυστικό πρωτόκολλο, με το οποίο αναλάμβαναν την υποχρέωση να δημιουργήσουν το δικό τους παραστρατιωτικό μηχανισμό στο πλαίσιο της επιχείρησης.
Από τις έρευνες που ακολούθησαν προέκυψαν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία.
Στο Βέλγιο, παραδείγματος χάριν, το παρακλάδι της «Stay Behind» με το όνομα Sdra- 8 δημιούργησε μια παράλληλη οργάνωση, την οργάνωση Catena, με σκοπό τη διάπραξη πολιτικών δολοφονιών. H Catena ευθύνεται για τη δολοφονία του Ζιλιέν Λαμπούτ, γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Βελγίου.
Στη Βρετανία, το αντίστοιχο δίκτυο χρηματοδοτήθηκε από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Τη δεκαετία του 1970 εκπαίδευσε πολλούς νεοφασίστες Ιταλούς στη Βρετανία και στρατολόγησε πολλούς Ιταλούς τρομοκράτες, ενώ ανέπτυξε στενούς δεσμούς με τη μασονική στοά Ρ2 της Ρώμης, που ήταν βασικός μοχλός της τρομοκρατικής νεοφασιστικής τρομοκρατίας στην Ιταλία, τη Δυτική Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου.
Εντυπωσιακή εξέλιξη παρουσιάζει η οργάνωση «Gladio» στην Ιταλία, όπου οι υπηρεσίες των ΗΠΑ σε συνεργασία με την ιταλική SIFAR, έθεσαν το 1952 σε εφαρμογή τη «στρατηγική της έντασης». Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν η δημιουργία τρομοκρατικών οργανώσεων με νεοφασιστικά, ή ακροαριστερά χαρακτηριστικά, με στόχο τη δημιουργία κλίματος αστάθειας που έφθασε μέχρι και σε απόπειρα πραξικοπήματος για την επιβολή στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος (17 Δεκέμβρη του 1970).
Η αποκάλυψη του δικτύου «Gladio» οδήγησε και στη διαλεύκανση πολλών υποθέσεων τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων στην Ιταλία, με θύματα εκατοντάδες ανυποψίαστους ανθρώπους, στο διάστημα 1950- 1974.
Στη δίκη των υπευθύνων που άρχισε το 1974 και τελείωσε το 1979 ήρθαν στο φως συγκλονιστικά στοιχεία που αποδείκνυαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η τρομοκρατία στην Ιταλία καθοδηγήθηκε από στελέχη των μυστικών υπηρεσιών. Στο κατηγορητήριο για τον στρατηγό Τζιαν Αντέλιο Μαλέτι, αρχηγό του κλάδου αντικατασκοπίας της SID και το λοχαγό Λαμπρούνα, αρχηγό του τομέα NOD και αρμόδιο για τη διείσδυση στις εξτρεμιστικές οργανώσεις, αναφέρεται:
«Οι δύο κατηγορούμενοι από το 1969, χάρη στην ιδιότητά τους πρόσφεραν προστασία σε τρομοκράτες, που βαρύνονταν με διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες, και παραποιούσαν συστηματικά τις πληροφορίες που παρείχαν σε πολιτικές και δικαστικές αρχές». Παρά τα συντριπτικά στοιχεία εναντίον τους, ο Μαλέτι καταδικάζεται σε φυλάκιση μόλις τεσσάρων ετών και ο Λαμπρούνα σε διετή φυλάκιση.
Ο στρατηγός Μαλέτι, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 στην Ελλάδα, σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα», στις 4 Αυγούστου του 2000 αποκάλυψε ότι «στη συγκρότηση των ακροδεξιών οργανώσεων που ευθύνονται για τρομοκρατικά χτυπήματα κατά τη δεκαετία του 1970 ήταν άμεσα αναμεμειγμένη η CIA, η οποία προσπάθησε να υποθάλψει την αναβίωση του ακραίου εθνικισμού και να επιστρατεύσει την άκρα δεξιά, με σκοπό να ανακόψει τη στροφή της ιταλικής και γερμανικής κοινωνίας προς την Αριστερά». Στην ίδια συνέντευξη, ο Μαλέτι τονίζει ότι «η τρομοκρατική "στρατηγική της έντασης" είχε ατλαντική βούλα. Αυτουργός της δημιουργίας των εστιών έντασης ήταν η CIA, η οποία οργάνωνε τη δράση της και χάραζε γραμμή πλεύσης, βάσει στοιχείων του ΝΑΤΟ».
Οσον αφορά στη δράση της «Κόκκινης Προβιάς» στην Ελλάδα, ελάχιστα στοιχεία προέκυψαν. Οι έρευνες που αποφασίστηκαν στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και των εγχώριων υπηρεσιών του ήταν ένας μηχανισμός συγκάλυψης των δραστηριοτήτων αυτής υπόθεσης. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές υποθέσεις για τις οποίες υπάρχουν ενδείξεις για τη δράση της «Κόκκινης Προβιάς». Μεταξύ των υποθέσεων αυτών είναι η παρακρατική οργάνωση «Καρφίτσα» που δραστηριοποιήθηκε στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και η υπόθεση της «Νάρκης του Γοργοπόταμου» το 1964, όπου έχασαν τη ζωή τους 13 άτομα.
Δάνης Παπαβασιλείου
 http://kokkinosfakelos.blogspot.gr

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Ο αυτόχειρας Μικέλε: Η γενιά μας θα εκδικηθεί…

«Η γενιά μου χάθηκε.
Χωρίς δουλειά, χωρίς όνειρα. Αντιστάθηκα όσο μπορούσα. Σας λέω αντίο». Η κρίση και η αδιαφορία δολοφόνησαν τον 30χρονο Μικέλε στο Ούντινε της Ιταλίας ωθώντας τον στην αυτοκτονία. Ο Μικέλε αντιστάθηκε, αλλά δεν άντεξε τον καθημερινό πόλεμο για ένα καλύτερο αύριο σε έναν κόσμο που του έκλεισε τις πόρτες.

Ο Μικέλε έγραψε το γράμμα πήγε στο σπίτι τις γιαγιάς στις 31 Ιανουαρίου και με ένα σχοινί έβαλε τέλος στην αγωνία του. «Δεν μπορώ να περάσω τη ζωή μου να αγωνίζομαι μόνο για να επιβιώσω», έγραψε στο τελευταίο γράμμα του.
Οι γονείς του Μικέλε αποφάσισαν να δώσουν στη δημοσιότητα το γράμμα του γιου τους γιατί αποτελεί ένα πραγματικό «κατηγορώ» εναντίον του πρεκαριάτου*, της ανασφάλειας, της ισοπέδωσης των ονείρων μιας ή περισσοτέρων χαμένων γενιών της κρίσης. «Ήταν γραφίστας. Παρακολουθούσε όμως μόνο τμήματα επιμόρφωσης ανέργων και έκανε συνεντεύξεις για εργασία έχοντας πάντα αρνητικές απαντήσεις», εξηγεί ο πατέρας του εκδηλώνοντας την αμηχανία και το θυμό του: «ούτε εμείς δεν καταφέραμε να καταλάβουμε το βάθος της δυσκολίας του. Οι λέξεις του αποτελούν μια πνιγμένη κραυγή, μια σκληρή ανάλυση ενός συστήματος που καταβροχθίζει τα καλύτερα παιδιά του».
Για τον πατέρα του Μικέλε το γράμμα αποτελεί «την κραυγή μιας χαμένης γενιάς. Την αποκαλούν γενιά του NEET, νέους που δεν διαβάζουν και δεν εργάζονται και που σταμάτησαν επίσης να ψάχνουν για μια δουλειά, να πιστεύουν, να θέλουν. Ένας λαός απελπισμένων και απογοητευμένων».
Οι γονείς του Μικέλε ζήτησαν από την τοπική εφημερίδα Messaggero Veneto να δημοσιεύσει το γράμμα του γιου τους γιατί «αποτελεί ένα καμπανάκι κινδύνου, ένα σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο, που ήθελε να καταγγείλει».
Ο Μικέλε έζησε στην πλούσια προ κρίσης περιοχή της Βορειοδυτικής Ιταλίας, όπου η οικονομική άνθιση συμβάδιζε με την κοινωνική καταξίωση. Σήμερα οι περιοχές αυτές, από την Τεργέστη και το Ούντινε, που ζούσε ο Μικέλε, έως τη Βενετία και την Πάδοβα έχουν γεμίσει με τα κουφάρια εργοστασίων που έχουν κλείσει και την ανεργία να έχει τριπλασιαστεί σε λιγότερο από μια δεκαετία.
«Μια καταστροφή που δεν θέλω να της ανήκω», έγραψε αναγνωρίζοντας την αδυναμία να αναμετρηθεί με το τέρας του νεοφιλελευθερισμού που κατέστρεψε τουλάχιστον το εν τέταρτο της παραγωγικής δυναμικής της Ιταλίας αφήνοντας πίσω του εκατομμύρια άνεργους, κοινωνική περιθωριοποίηση, φτωχοποίηση και πολλές αυτοκτονίες.
«Αυτή η γενιά θα εκδικηθεί την κλοπή της ευτυχίας», σημείωσε ο Μικέλε, αφιερώνοντας τις τελευταίες λέξεις του γράμματός του ως υστερόγραφο στον υπουργό Πολέτι του Δημοκρατικού Κόμματος που πριν από λίγες εβδομάδες είχε αποκαλέσει μαλάκες όσους νέους παραπονιούνται γιατί δεν βρίσκουν δουλειά στην Ιταλία καλώντας τους να μεταναστεύσουν σε τρίτες χώρες.
Το γράμμα του Μικέλε αποτελεί μα δραματική αντιφατική καταγγελία. Πως θα μπορέσουν αυτοί οι νέοι να εκδικηθούν για την ευτυχία που τους κλέβουν και να φανταστούν ένα καλύτερο αύριο εάν παραιτηθούν ακόμη και από τη ζωή;
Το αποχαιρετιστήριο γράμμα του Μικέλε
«Έζησα (άσχημα) για τριάντα χρόνια, κάποιος θα πει ότι είναι πολύ λίγο. Αυτός ο  κάποιος δεν είναι σε θέση να καθορίσει ποια είναι τα όρια της αντοχής, επειδή είναι υποκειμενικά και δεν είναι αντικειμενικά.
Προσπάθησα να είμαι καλός άνθρωπος, έκανα πολλά λάθη, έχω κάνει πολλές προσπάθειες, προσπάθησα να δώσω ένα νόημα και έναν σκοπό στη ζωή μου, χρησιμοποιώντας τους πόρους μου, για να μετατρέψω τις δυσκολίες σε τέχνη.
Αλλά οι ερωτήσεις δεν τελειώνουν ποτέ και εγώ αισθάνομαι μια βαριεμάρα και κούραση. Βαρέθηκα να καταβάλλω κάθε προσπάθεια και να μην έχω αποτελέσματα, βαρέθηκα να πηγαίνω σε άχρηστες συνεντεύξεις για να εργαστώ ως γραφίστας, βαρέθηκα να εκφράζω τα αισθήματά και τις επιθυμίες μου για το άλλο φύλο, που προφανώς δεν έχει την ανάγκη μου, κουράστηκα να ζηλεύω, κουράστηκα να προσπαθώ να καταλάβω τι αισθάνεται κάποιος όταν κερδίζει, να δικαιολογώ την ύπαρξή μου όταν δεν μπορώ να την καθορίζω, κουράστηκα να πρέπει να απαντώ στις προσδοκίες όλων χωρίς να έχω ικανοποιήσει ποτές τις δικές μου, βαρέθηκα να χαμογελώ μπροστά στις δυσκολίες, να προσποιούμαι ενδιαφέρον, να τρέφω όνειρα και αυταπάτες, να με κοροϊδεύουν, να με περιθωριοποιούν και να τους ακούω να μου λένε ότι η ευαισθησία αποτελεί μεγάλη ποιότητα. 
Όλα είναι ψέματα…
Από αυτήν την πραγματικότητα δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα. Δεν μπορείς να περιμένεις μια δουλειά, δεν μπορείς να περιμένεις να σε αγαπήσουν, δεν μπορείς να περιμένεις την αναγνώριση, δεν μπορείς να περιμένεις να απαιτούν την ασφάλειά σου, δεν μπορείς να περιμένεις ένα σταθερό περιβάλλον…
Αυτός σίγουρα δεν είναι ο κόσμος που έπρεπε να πάρω μέρος και κανείς δεν μπορεί να με εξαναγκάσει να συνεχίζων να παραμένω. Είναι ένας εφιάλτης με προβλήματα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς εγγυήσεις, χωρίς σημεία αναφοράς και χωρίς καμία προοπτική.
Υπάρχουν οι συνθήκες για να συνεχίσω, και εγώ δεν έχω τις εξουσίες ή τα μέσα για να τις δημιουργήσω. Δεν εκπροσωπούμαι από τίποτε από αυτά που βλέπω και ο ίδιος δεν αποδίδω σε τίποτα κανένα νόημα: εγώ δεν έχω τίποτα κοινό με όλα αυτά. Δεν μπορώ να περάσω τη ζωή μου για να αγωνίζομαι απλώς για να επιβιώσω, για να έχω τον χώρο που θα έπρεπε να έχω, ή αυτόν που μου ανήκει δικαιωματικά, προσπαθώντας να βγάλω το καλύτερο από το χειρότερο για να έχω το ελάχιστο δυνατόν.
Εγώ δεν ενδιαφέρομαι για το ελάχιστο, ήθελα το καλύτερο και το μέγιστο, αλλά αυτό δεν είναι στη διάθεσή μου.
Δεν μπορεί κανείς να ζει για να λέει «όχι» σαν απάντηση, με το «όχι» πεθαίνεις, και δεν υπήρχε εδώ θέση για τίποτα από αυτά που ήθελα, έτσι στην πραγματικότητα, δεν υπήρξα ποτέ. Εγώ δεν πρόδωσα, αισθάνομαι ότι με πρόδωσαν, από μια εποχή που με βάζει στην άκρη αντί να με καλωσορίσει καθώς θα ήταν καθήκον της να κάνει.
[…]
Ήρθα σε αυτόν τον κόσμο ως ελεύθερος άνθρωπος και ως ελεύθερο άτομο βγήκα, γιατί δεν μου άρεσε έστω και λίγο. Αρκετά με την υποκρισία.
Δεν εκβιάζομαι από το γεγονός  ότι είναι ο μόνος εφικτός, για μένα το μοναδικό μοντέλο δεν λειτουργεί. 
Εσείς είσαστε που κάνετε τους λογαριασμούς μαζί μου και όχι εγώ με εσάς. Είμαι ένας αντικομφορμιστής, από πάντα, και έχω το δικαίωμα να πω τι σκέφτομαι, να κάνω την επιλογή μου, με οποιοδήποτε κόστος. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να διαχωριστεί, ο θάνατος είναι μόνο το εργαλείο.
Η ελεύθερη βούληση υπακούει στο άτομο, όχι στη βόλεψη των άλλων.
Ξέρω ότι αυτό το πράγμα σας φαίνεται τρελό, αλλά δεν είναι. Είναι απλά απογοητευτικό. Μου πέρασε η επιθυμία και η θέληση: όχι εδώ και όχι τώρα. Δεν μπορώ να επιβάλω την παρουσία μου, αλλά την απουσία μου ναι, και το απόλυτο τίποτα είναι πάντα καλύτερα από μια ύπαρξη που δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος φτιάχνοντας το πεπρωμένο σου.
Συγχωρέστε με, μαμά και μπαμπά, αν μπορείτε, αλλά τώρα είμαι ξανά πίσω στο σπίτι. Είμαι μια χαρά.
Μέσα μου δεν υπάρχει χάος. Μέσα μου υπήρχε τάξη. Αυτή η γενιά παίρνει εκδίκηση για μια κλοπή, της κλέψανε την ευτυχία. Ζητώ συγγνώμη από όλους τους φίλους μου. Μην με μισήσετε. Ευχαριστώ για τις καλές στιγμές που περάσαμε μαζί, είστε όλοι καλύτεροι από εμένα. Αυτό δεν αποτελεί προσβολή για τις ρίζες μου, αλλά μια κατηγορία εσχάτης προδοσίας.
Υ.Γ. Συγχαρητήρια στον υπουργό Πολέτι. Αυτός μάλιστα αξιολόγησε εμάς τους μαλάκες.
Αντιστάθηκα όσο μπορούσα.»
*Το ευρωπαϊκό “πρεκαριάτο” (ή η επισφαλής νέα γενιά) είναι μία νέα κοινωνική τάξη μη προνομιούχων πολιτών που αναδύεται στον ευρωπαϊκό χώρο. Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές ταξικές διαιρέσεις (προλεταριάτο), τα κεντρικά προσδιοριστικά στοιχεία του “πρεκαριάτου” είναι η ηλικία και η εργασιακή επισφάλεια.
Επιγραμματικά, το “πρεκαριάτο” συγκροτείται από νέους και νέες ηλικίας 19 έως 34 ετών, συχνά με επαρκή τυπικά προσόντα, οι οποίοι στα πρώτα βήματα του εργασιακού/κοινωνικού τους βίου βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα αντινεανικό εργασιακό status quo. Όταν αποφεύγουν την ανεργία, είναι -κατά κανόνα- αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν μία εχθρική αγορά εργασίας, όπου κυριαρχούν οι χαμηλές αμοιβές, η υπερεργασία, η πολυαπασχόληση, η προσωρινότητα, η ανομία και η άναρχη ευελιξία.
Επιπρόσθετα, επιβαρύνονται με πολιτικές και θεσμικές αστοχίες (διαρθρωτικά προβλήματα), όπως οι αναποτελεσματικοί μηχανισμοί κοινωνικής κινητικότητας, τα τεράστια φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη, τα υποβαθμισμένα συλλογικά αγαθά.

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017

Βασίλης Φίλιας: Ελληνική οικονομία – Αντικατοπτρισμοί και πραγματικότητα

(Απόσπασμα από τη δέκατη τρίτη έκδοση του βιβλίου «ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ» του Βασίλη Φίλια, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή – Αθήνα 1994. Το βιβλίο περιέχει εργασίες (όπως ο ίδιος ο Βασίλης Ι. Φίλιας τις ονομάζει) που γράφτηκαν μεταξύ του 1977 και 1982. Σήμερα αυτές παραμένουν αξιοπρόσεκτα επίκαιρες και αποτελούν δείγματα διορατικότητας και βαθύτατου προβληματισμού).
Παραδόσεις, έθιμα, τοπικές συνήθειες εξαφανίζονται – θύματα ενός χυδαίου μοντερνισμού, όταν σ ‘ολόκληρη τη Δυτική και Ανατολική Ευρώπη περισώζονται και διατηρούνται, όχι μόνο με πρωτο­βουλία του κράτους, αλλά χάρη στην φροντίδα των ντόπιων πληθυσμών. Προχωρούμε ακάθεκτοι στην υπερανάπτυξη των υδροκέ­φαλων αστικών κέντρων μας και φθίνει ολόκληρη η υπόλοιπη ζωή μας, σαπίζουν οι οικονομικοί πνεύμονες της χώρας και περιμένουμε το ξένο κεφάλαιο από την ΕΟΚ να μας αναζωο­γονήσει οικονομικά. Με ποιο τίμημα; Θα το δούμε σύντομα.
Το μεγάλο δράμα της ελληνικής πολιτικής, που σημαίνει πρακτικά του τρόπου άσκησης της εξουσίας, είναι ότι η βρα­χυχρόνια αντιμετώπιση – σπαστική, αμελέτητη και ευκαιριακή ­των προβλημάτων δεν αφήνει περιθώρια για τον όποιο μα­κροχρόνιο σχεδιασμό και προγραμματισμό. H χώρα αυτή, που η φύση προίκισε πλουσιοπάροχα, όχι μόνο με ασύλληπτες φυ­σικές καλλονές, όπως οι ανόητοι πιστεύουν, αλλά και με άφθονες πλουτοπαραγωγικές πηγές στο υπέδαφος, στη θάλασ­σα, στα βουνά και στους κάμπους της, κατάφερε στα εκατόν πενήντα χρόνια της ανεξαρτησίας της απλά να επιβιώνει, δεν δημιούργησε ποτέ σταθερές βάσεις οικονομικής ακμής και ικμάδας, στηριγμένες στην ανάπτυξη του ίδιου του ελλα­δικού χώρου. Δεκανίκια χρυσοποίκιλτα το ναυτιλιακό, το μεταναστευτικό και το τουριστικό συνάλλαγμα μας βοηθάνε συ­νεχώς να περπατάμε και συγκαλύπτουν την προχωρημένη Πάρκινσον της ελληνικής οικονομίας.
Συγκαλύπτουν την προχωρημένη Πάρκινσον και ταυτό­χρονα συντηρούν τον μύθο του «Ψωροκωστισμού», όπλο ιδεολογικό φοβερό στα χέρια της αντι-ανανέωσης, της οπι­σθοδρόμησης, της αντίδρασης. Ο ολέθριος «εξωτερικός προ­σανατολισμός» της ελληνικής πολιτικής – όπως έλεγε ο Ιωάν­νης Σοφιανόπουλος – που κρέμαγε πάντοτε την ελπίδα, την αναμονή και την προσδοκία σε «προστάτες», «φίλους», «πατρόνες», «συμμάχους» και μας κράτησε για ενάμιση αιώνα σε σχέσεις υποτέλειας και εξάρτησης, ο ίδιος αυτός προσανατολισμός κατηύθυνε και τα πεπρωμένα της ελληνικής οι­κονομίας. Όσο κρατούσαν και κρατάνε τα τρία εκτοπλασμα­τικά ξυλοπόδαρα και οι στρατιές των ναυτικών, των μετανα­στών και των τουριστών μας λύνουν το πρόβλημα τι χρειά­ζονται δομικής φύσης παρεμβάσεις για να εξασφαλισθεί μια υγιής οικονομική ανάπτυξη στο εσωτερικό της οικονομίας;
Το δόγμα του «θα τα βρούμε, όταν θα φτάσει ο κόμπος στο χτένι» κι «έχει ο Θεός» οδήγησε σ’ αυτό το παρφουμαρισμένο και φριχτά φτιασιδωμένο είδωλο γηραιάς κυρίας, που είναι σήμερα η ελληνική οικονομία. Γηραιό είδωλο, πού μας διαφημίζεται ως ακμαίο, σφριγηλό και χυμώδες τη στιγμή, που νοσούν βαθύτατα όλα τα μέλη και όλα τα όργανα, και οι τρεις βασικοί τομείς της οικονομικής μας ζωής.
Νοσεί ο αγροτικός τομέας της οικονομίας, ο πρωτογε­νής, διότι: Πρώτο στη χώρα μας το πρόβλημα της ακαλλιέργη­της γης που αποτελεί ένα παγκόσμιο αλλά ελεγχόμενο πρόβλημα στη χώρα μας έχει πάρει κυριολεκτικά εξωφρενικές διαστάσεις. Εξωφρενικές διαστάσεις με αποτέλεσμα ο εφο­διασμός της αγοράς σε προϊόντα, που άλλοτε αφθονούσαν, να πρέπει να συμπληρώνεται με εισαγωγές από το εξωτερικό (π.χ. όσπρια) και οι τιμές καταναλωτού άλλων (π.χ. κηπευτικών) να γίνονται κατά περιόδους κυριολεκτικά απλησίαστες σε σχέ­ση με το μέσο εισόδημα. Δεύτερο (που πρέπει να το δει κα­νείς σε απόλυτη συνάρτηση με το πρώτο, αίτιο και αποτέλεσμά του) είναι η κυριολεκτική απογύμνωση της υπαίθρου από εργατικό δυναμικό νεαρής ηλικίας. Η γεωργία, η κτηνοτρο­φία και η αλιεία της χώρας στηρίζονται σήμερα αποκλειστι­κά σε άτομα άνω των σαρανταπέντε ετών. H απογύμνωση ακολούθησε τέτοιους ρυθμούς ώστε η εισαγωγή γεωργικών μηχανών σε κλίμακα πρωτοφανή για την Ελλάδα τις τελευ­ταίες δεκαετίες δεν μπορεί ν’ αναπληρώσει το κενό. Βήμα προς βήμα οι εντατικές καλλιέργειες, που καλύπτουν τα βασικά εξαγωγικά προϊόντα της χώρας εγκαταλείπονται ή περιορίζο­νται στο ελάχιστο, ενώ το κόστος συλλογής γίνεται απαγορευ­τικό σε άλλα καίρια και ζωτικά προϊόντα. H σταφίδα ανήκει στην πρώτη κατηγορία, ο ελαιόκαρπος, το μπαμπάκι, η μαστίχα στη δεύτερη. Προϊόντα αξίας πολλών δεκάδων ή εκατοντάδων δι­σεκατομμυρίων χάνονται και σαπίζουν πάνω στα δέντρα ή πεσμένα στη γη. Τρίτο, τα «δυναμικά» προϊόντα – εσπεριδοειδή, νωπά φρούτα όλων των κατηγοριών, πατάτες κλπ. ­βρίσκονται στο έλεος μιας ανοργάνωτης και ληστρικής αγοράς. Μιας πρωτόγονης αγοράς, που δεν διαθέτει ικανοποιητικούς μηχανισμούς αποθήκευσης και έγκαιρης διάθεσης του προϊ­όντος στο εξωτερικό, ούτε αρκετά εργοστάσια κονσερβοποιίας για ν’ αξιοποιήσει τα περισσεύματα. Μιας αγοράς, που υποχρεώνει τους παραγωγούς στην «ταφή» δεκάδων χιλιάδων τόνων «υπερπαραγωγής» για να… μην πέφτουν οι τιμές.
Εικόνα εγκατάλειψης, προχειρότητας, ανοργανωσιάς, σπα­τάλης και αδιέξοδων φοβερών, που δεν είναι ακόμα παρά το «πρελούντιο», η εισαγωγική φάση εκείνου που Θα έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε σε 10-15 χρόνια όταν η γενιά των τελευταίων «Μοχικανών» της γεωργίας πάψει να είναι οικονομικά ενεργή και τα παιδιά τους θα έχουν όλα περάσει σε «αστικά» επαγγέλ­ματα ή θα έχουν μεταβληθεί σε εισοδηματίες πωλητές γης εκεί όπου τα μέτωπα προώθησης της προϊούσας εξαμβλωμα­τικής οικοπεδοποίησης θα το επιτρέπουν.
Στη βιομηχανία – βιοτεχνία, τον δευτερογενή τομέα της οικονομίας τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, παρά τις θριαμ­βολογικές τυμπανοκρουσίες, διότι ήδη αυτή τη στιγμή, που ακόμα η ΕΟΚ δεν έχει εισβάλει καταλυτικά στην ελληνική οικονομία: πρώτο στη μεγάλη πλειοψηφία των βιομηχανικών επιχειρήσεων το 70-80% των κεφαλαίων είναι δανειακά. Στην ουσία το κράτος μέσω του τραπεζικού συστήματος κρατάει όρθια τη βιομηχανία, τα «ίδια» κεφάλαια των βιομηχάνων και επομένως ο επιχειρηματικός κίνδυνος είναι πολύ περιορισμέ­νος ή ανύπαρκτος. Κορυφαίο δείγμα αυτής της «ανωμαλίας» αποτέλεσε το γεγονός ότι από τα αφειδή δάνεια, που χορή­γησε η δικτατορία στη βιομηχανία το 1968-1974 είναι ζήτημα αν το 10-15% επενδύθηκαν, τα υπόλοιπα «τοποθετήθηκαν» σε λογαριασμούς του εξωτερικού, ενώ στο εσωτερικό εξακο­λούθησε η αφαίμαξη της χρηματαγοράς με ιδιαίτερα προνο­μιακούς όρους (χαμηλότατα επιτόκια, μακροπρόθεσμη εξό­φληση, που με τους ρυθμούς του πληθωρισμού σημαίνει καμιά εξόφληση). Δεύτερο: Σειρά μεγάλη βιομηχανικών επιχει­ρήσεων, που εργάζονται εντελώς αντιοικονομικά και σε μια οποιαδήποτε υγιή οικονομία θα είχαν κλείσει, στην Ελλά­δα συντηρούνται με κρατικές ενέσεις – επιχορηγήσεις και δασμολογική προστασία, για να μην προκαλείται πρόσθε­τη ανεργία, γεγονός, που βέβαια εκμεταλλεύονται οι επιχει­ρηματίες, πραγματοποιώντας ανεπίτρεπτα κέρδη με παραγω­γικές διαδικασίες και οπλισμό του 19ου αιώνα. Τρίτο, παρά τα τεράστια κέρδη, που τουλάχιστον ορισμένες κατηγορίες και κλάδοι βιομηχανικών επιχειρήσεων πραγματοποιούν – στηριγ­μένες κατά κανόνα στο ασύλληπτο πλέγμα των προνομίων, που τους εξασφαλίζει το κράτος – οι επενδύσεις του περασμέ­νου χρόνου ήταν αρνητικές, δηλαδή δεν επαρκούν ούτε για τη συντήρηση του παραγωγικού οπλισμού στο υφιστάμενο επί­πεδο. Τα βιομηχανικά κεφάλαια κινούνται προς άλλες «προ­σφορότερες» περιοχές: τη μεσολάβηση κλίμακας, τις οικοπεδο-οικοδομικές «επιχειρήσεις», την «πειρατική» ναυτιλία…
Στον τομέα της μεσολάβησης-υπηρεσιών, τον λεγό­μενο τριτογενή τομέα της οικονομίας εκεί είναι, που επι­κρατεί πραγματικό χάος. Υπερεπαγγελματισμός στο εμπό­ριο και στα ακαδημαϊκά επαγγέλματα, «αργός πληθυσμός» της τάξης του 50% στις δημόσιες υπηρεσίες, ασύδοτα κέρδη από το ένα μέρος και πενιχρά εισοδήματα στο όριο επιβίωσης από το άλλο. «Πολιτική» απασχόλησης, που λύνει το πρόβλη­μα του «πλεονάζοντος» νεοεισερχόμενου στην αγορά εργατι­κού δυναμικού με διορισμούς στις ήδη υπερφορτωμένες δημόσιες υπηρεσίες. Πανεπιστήμια, που παράγουν σ’ ένα ποσοστό τουλάχιστο 70% ημιεκπαιδευμένους γραφιάδες, που αναζητούν πυρετωδώς – τι άλλο μπορούσαν να κάνουν; ­μια θέση να κρεμαστούν. Καθεστώς πλήρους αναρχίας και ασυναρτησίας, που κοινωνικοποιεί το σύνολο σχεδόν της νεο­λαίας σε μια αντίληψη για το «φυσιολογικό», που είναι εντελώς αντιπαραγωγική και βεβαίως οδηγεί στο θλιβερό όσα και κα­ταστροφικό αποτέλεσμα το ποσοστό εκείνων, που πράγματι παράγουν σε σχέση με εκείνων, που απασχολούνται, χωρίς να παράγουν, να γίνεται επικίνδυνα χαμηλό.
Το ότι η χώρα με τον τρόπο αυτό υπερχρεώνεται στο εξω­τερικό και διαμορφώνει όλο και περισσότερο παθητικό ισο­ζύγιο πληρωμών για να εισάγει ακόμα και βασικά είδη δια­τροφής, το ότι με τον τρόπο αυτό η εξάρτηση της οικονο­μίας από τις τρεις εξωγενείς εκβλαστήσεις – ναυτιλία, με­τανάστευση, τουρισμό – γίνεται συνεχώς μεγαλύτερη, το ότι θα έρθει στιγμή, που δεν θα έχουμε με τι εξαγώγιμα προϊόντα να πληρώσουμε τις εισαγωγές μας, είναι σαφές. Η «ελπίδα» ότι η ΕΟΚ θα μας χρησιμοποιήσει σαν χώρο απώθησης της χαμηλής τεχνολογίας βαριάς της βιομηχανίας, καθώς και της μολυντικής του περιβάλλοντος μεταποιητικής της παραγωγής ­και πάλι εξωτερικός προσανατολισμός! – δεν αποτελεί ούτε βέβαιη, ούτε ιδιαίτερα παρήγορη προοπτική. Ούτε φυσικά και η διαγραφόμενη στον ορίζοντα απειλή μιας ολοκληρωτικής καθίζησης της αγροτικής μας οικονομίας μπορεί να μας αφή­νει περιθώρια ανεμελιάς και αναβολών.
Οι επικείμενες εκλογές πρέπει πάση θυσία να δώσουν κυβέρνηση βαθιών τομών και μακροχρόνιου προγραμματισμού με στόχο την αναστροφή της κίνησης προς το μηδέν. Αυτή είναι η πραγματική αλλαγή, που ζητάει ο τόπος, πέρα από τα χίλια-δυο άλλα αναγκαία επί μέρους διορθωτικά. Αλλαγή σημαίνει πριν απ’ όλα ξεπέ­ρασμα της νοοτροπίας των εμβαλωματικών «λύσεων». Σημαί­νει ανασυγκρότηση της επαρχίας και της αγροτικής παραγωγής με συνεταιρισμούς, αναδασμό, μηχανισμούς διακίνησης και εμπορίας των προϊόντων, σπάσιμο της αλυσίδας των με­σαζόντων.
Σημαίνει δημιουργία αγροτοπόλεων, προγραμματισμό και κατεύθυνση της γεωργοκτηνοτροφικής παραγωγής. Σημαίνει δεκάδες ριζοσπαστικά μέτρα, που θα κρατήσουν και θα δώ­σουν αξιοπρεπή ζωή στη νεολαία, ώστε να αποτραπεί ο καθο­λικός θάνατος και ο μαρασμός του πιο καίριου -παρά τα λεγό­μενα- τομέα της οικονομίας μας. Αλλαγή σημαίνει ανάπτυξη κλάδων υγιούς, δυναμικής, σύγχρονης και ανταγωνιστικής βιομηχανίας με εθνική εδραίωση και αγκίστρωση. Αλλαγή σημαίνει ανακοπή της πορείας κηφηνοποίησης όλων των Ελλήνων μέσα από τους φοβερούς μηχανισμούς υπερανά­πτυξης του τομέα μεσολάβησης-υπηρεσιών. Βαραίνεται έτσι αφόρητα το νόημα της αλλαγής; Ίσως, όμως μόνο έτσι η όλη υπόθεση δεν θα εκφυλισθεί σε μια απλά καλύτερη δια­χείριση ενός δύσμορφου, ενός παρακμασμένου και «λούμπεν» καπιταλισμού.
 http://ellogos.net

Καζάνι που βράζει η πρώην Γιουγκοσλαβία



Η Deutsche Welle σε δημοσίευμά της αναφέρει πως «το αίτημα της επαναχάραξης των συνόρων με ανταλλαγή εδαφών ψιθυρίζεται όλο και περισσότερο στις χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» και θέτει το ερώτημα: «Βρισκόμαστε εν όψει μιας νέας ανάφλεξης» στην περιοχή των Βαλκανίων.
Σημειώνεται πως μια ημέρα νωρίτερα ο Ντάνα Ροχραμπάχερ, Ρεπουμπλικάνος Γερουσιαστής του Ντόναλντ Τραμπ, υποστήριξε δημόσια, σε συνέντευξή του σε αλβανικό κανάλι, πως η ΠΓΔΜ «δεν είναι χώρα, αλλά ένα αποτυχημένο σχέδιο» και «θα πρέπει να διαμελιστεί ώστε να επανασχεδιαστούν τα σύνορα της».
«O ένας είναι πρώην Κροάτης πρόεδρος, ο Γιόζιπ Γιοζίποβιτς, ο άλλος νυν σέρβος πρόεδρος της Βοσνίας, Μλάντεν Ιβάνιτς. Και οι δύο συμφωνούν ότι οι σχέσεις μεταξύ των κρατών που διαδέχτηκαν τη Γιουγκοσλαβία είναι τόσο κακές όσο ποτέ άλλοτε τα περασμένα 20 χρόνια. Τις τελευταίες εβδομάδες πολλοί εγχώριοι πολιτικοί ψιθυρίζουν λέξεις που παραπέμπουν σε κίνδυνο νέας ανάφλεξης στην περιοχή», γράφει η Deutsche Welle και συνεχίζει:
«Μάλιστα ο πρόεδρος της Σερβίας Τόμισλαβ Νίκολιτς θέλει σε κάθε περίπτωση να ηγηθεί του στρατού που θα εισβάλει στο Κοσσυφοπέδιο, διότι οι Αλβανοί υποτίθεται σχεδιάζουν πόλεμο εναντίον της εκεί σερβικής μειονότητας. Και επειδή σε αυτές τις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης οι εθνικές μειονότητες είναι δυσαρεστημένες, κυκλοφορούν και πάλι σκέψεις για αλλαγή συνόρων».
Σύμφωνα με τη Deutsche Welle, όλα αυτά πυροδοτήθηκαν από ένα άρθρο στο αμερικανικό περιοδικό Foreign Affairs που κυκλοφόρησε τέλος του 2016.
Ο πρώην βρετανός διπλωμάτης Τίμοθι Λες ανακήρυξε ως αποτυχημένη την πολιτική συμφιλίωσης της Ουάσιγκτον και της ΕΕ και της διατήρησης του πολυπολιτισμικού στοιχείου. Υποστήριξε ότι μόνο με μετατόπιση συνόρων θα μπορούσε να ανακοπεί η αναπόφευκτη νέα ένοπλη σύγκρουση. 
Στήριξη βρήκε στο πρόσωπο του πρώην αρχηγού των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών Πιέρ - Ανρί Μπουνέλ, ο οποίος χαρακτήρισε τα προβλήματα της περιοχής ως «τυπικά παραδείγματα παγωμένων διενέξεων».
Απόψεις επ΄ αυτού εξέφρασε και ο πρώην ειδικός επί βαλκανικών θεμάτων της CIA Στίβεν Μάιερ. Πρότεινε ανταλλαγή εδαφών για να λυθεί το πρόβλημα με το Κοσσυφοπέδιο που αποτελεί πάντα εστία διενέξεων. Δηλαδή το βόρειο τμήμα, που κατοικείται κυρίως από Σέρβους να προσαρτηθεί στη Σερβία και ο σερβικός πληθυσμός στο υπόλοιπο τμήμα με τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού να μετεγκατασταθεί στη Σερβία. Σε αντάλλαγμα η Σερβία να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία τη πρώην επαρχίας της.

…και οι κίνδυνοι

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα της Deutsche Welle, σε αυτήν την περίπτωση, ο αρχηγός των Αλβανών που ζουν στο νότιο τμήμα της Σερβίας, Γιόνουζ Μοσλίζιου θέλει να προσαρτηθεί στην Αλβανία η περιοχή γύρω από το Μπουγιάνοβιτς και το Πρέσεβο. Από την πλευρά του, ο πρώην πρόεδρος της Αλβανίας Σάλι Μπερίσα, ζητά από το κοινοβούλιο την επανένωση του Κοσσυφοπεδίου με τη «μητέρα» Αλβανία. Και ενώ η ανταλλαγή εδαφών γύρω από το Κοσσυφοπέδιο φαίνεται θεωρητικά τουλάχιστον εφικτή, τα προβλήματα στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη είναι πιο πολύπλοκα.
Εδώ από καιρό οι Σέρβοι προσπαθούν να αποσχιστούν από τον ομοσπονδιακό ιστό, στον οποίο την πλειοψηφία έχουν οριακά οι μουσουλμάνοι. Οι καθολικοί Κροάτες, με ποσοστό 15% αποτελούν την πιο μικρή εθνική ομάδα που έχει περισσότερους δεσμούς με την Κροατία παρά με την πρωτεύουσα της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, το Σεράγεβο.
Μόνο λίγοι, όπως ο σέρβος μεταρρυθμιστής πολιτικός Ζάρκο Κόρατς, εφιστούν την προσοχή σε επαναχαράξεις των συνόρων. Σε αναφορά με την κοινωνική μιζέρια και τη μαζική έξοδο νέων και καλά εκπαιδευμένων ανθρώπων, ο Κόρατς έκανε πρόσφατα την εξής έκκληση στην τελευταία έκδοση του ειδησεογραφικού περιοδικού NIN: «Θέλεις τον πόλεμο και τον θάνατο για μια μεγάλη Σερβία ή προτιμάς να δεχθείς τα υπάρχοντα σύνορα και να πολεμήσεις για να γίνει κάποτε η Σερβία τόπος διαβίωσης;».

Πηγή: tvxs.gr

Η χούντα του ευρώ ξαναχτυπά ...

globinfo freexchange
Μπαίνουμε στον έβδομο χρόνο πολιτικών βαρβαρότητας που εξαθλίωσαν τους Έλληνες, διέλυσαν την οικονομία, εκτόξευσαν την ανεργία, δεν άφησαν τίποτα όρθιο από τα εργασιακά δικαιώματα. Τελευταία πράξη του δράματος: ολοκληρωτική λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, ολοκληρωτική διάλυση του κράτους πρόνοιας. Η τελευταία λεπτομέρεια του Ελληνικού πειράματος θα ολοκληρωθεί εντός του ευρώ, διότι μόνο εντός του ευρώ και υπό συνθήκες εκβιασμού άτακτης χρεοκοπίας μπορεί να γίνει.
Και όμως, η τραπεζομιντιακή δικτατορία, που δυστυχώς ακόμα κυβερνά τη χώρα διατηρώντας τα προνόμιά της, συνεχίζει να στέλνει στην πυρά οποιονδήποτε τολμά ακόμα και να ψελλίσει δημόσια τη λέξη "δραχμή", ή, τη φράση “εθνικό νόμισμα”.
Αφορμή αυτή τη φορά, ήταν οι δηλώσεις του βουλευτή και πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Ξυδάκη, ο οποίος ούτε καν μίλησε ευθέως για έξοδο από το ευρώ. Στην πραγματικότητα, ο Ξυδάκης είπε κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, ότι, στην ουσία, πρέπει κάποια στιγμή να γίνει κουβέντα και για το ενδεχόμενο εθνικού νομίσματος.
Όπως έχει επισημανθεί, η χώρα πρέπει να έχει έτοιμο σχέδιο εξόδου για παν ενδεχόμενο. Τα πράγματα στην Ευρώπη δεν φαίνονται καθόλου καλά και οι κλυδωνισμοί είναι όλο και πιο έντονοι. Δεν είναι αυτονόητο ότι η χώρα πρέπει να έχει ένα δικό της σχέδιο σε περίπτωση που διαλυθεί το ευρώ;
Και όμως, η εγχώρια ελίτ που έχει τα συμφέροντά της άρρηκτα συνδεδεμένα με το σκληρό νόμισμα, επιστρατεύει κάθε μηχανισμό και κινητοποιεί όλα τα εργαλεία της ενάντια σε όποιον τολμήσει να διανοηθεί οποιαδήποτε συζήτηση περί δραχμής. Οι χρυσοπληρωμένοι παπαγάλοι (με ευρώ φυσικά) των συστημικών ΜΜΕ, που συνεχίζουν την άθλια προπαγάνδα σε κάθε ευκαιρία, εξαπέλυσαν πυρ ομαδόν κατά του Ξυδάκη. Από κοντά, όπως ήταν φυσικό και η μνημονιακή αντιπολίτευση, αλλά, δυστυχώς και ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ που φάνηκε να "εγκαλεί στην τάξη" το στέλεχός του.
Όπως αποκαλύπτεται στο ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου, This is not a coup, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει εξελιχθεί σε μια ιδιότυπη χρηματοπιστωτική χούντα που επιβάλει λιτότητα, καταστροφικές πολιτικές και τεχνοκράτες-μαριονέτες στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης, υπό την απειλή ξαφνικού οικονομικού θανάτου, όπως έγινε φανερά με την Ελλάδα και το πραξικόπημα Ντράγκι, όταν ο Τσίπρας αποφάσισε το δημοψήφισμα για τα νέα καταστροφικά μέτρα που ήθελαν να επιβάλλουν η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η Κομισιόν.
Έτσι, είναι φυσικό το εγχώριο παράρτημα αυτής της χούντας, να συμπεριφέρεται φασιστικά σε όποιον έχει το "θράσος" να κάνει έστω και νύξη για εθνικό νόμισμα.
Και όλα αυτά, παρά τα έξι χρόνια μεθοδευμένης καταστροφής της χώρας εντός του ευρώ. Η χούντα των συνταγματαρχών κράτησε επτά χρόνια. Δυστυχώς, τώρα διανύουμε τον έβδομο χρόνο μιας άλλης, ιδιότυπης χούντας, η οποία όμως φαίνεται ότι δεν πρόκειται να πέσει σύντομα.
Μόνη λύση για να ξεφύγουμε από τον αργό θάνατο του ευρώ, είναι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα υπό προϋποθέσεις και η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του παράνομου χρέους. Τις προϋποθέσεις αυτές θα τις βάλει η χώρα, όχι ο Σόιμπλε, αυτή είναι η διαφορά. 

 http://failedevolution.blogspot.gr

So long Marianne

του Τέου Ρόμβου

Βγαίνοντας από το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, οι κοινωνίες εκφράζουν ανοιχτά πλέον την πεποίθησή τους για την απαξία των κυβερνώντων.

Η τυπογραφία γίνεται ηλεκτρονική και απίστευτα πιο παραγωγική, επομένως και πιο φτηνή, περισσότερα κράτη επιτρέπουν την ελεύθερη κυκλοφορία των βιβλίων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ταυτόχρονα με τους διωγμούς του Μακαρθισμού, εμφανίζονται κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ξεφυτρώνουν οι πρώτοι μικροί εκδοτικοί οίκοι που τυπώνουν και διαθέτουν αυτόνομα τα βιβλία τους σε πανεπιστήμια, στους δρόμους, στις αγορές, στα μπαρ.



Τον ίδιο καιρό, στις ΗΠΑ, γίνεται ευρύτερα γνωστός ο Πολ Γκούντμαν με τις ελευθεριακές ιδέες του και τα βιβλία του «Κοινότητες», όπου οραματίζεται τις μελλοντικές πόλεις που θα προσφέρουν μια πιο ανθρώπινη ζωή. Οι νέοι της Δύσης διαβάζουν και γαλουχούνται σε αντιεξουσιαστικές, ελευθεριακές κι αναρχικές ιδέες κι αναζητούν την ελευθερία σε συμπεριφορές που χαρακτηρίζονταν ως τότε αντικοινωνικές. Δημιουργούνται κοινωνικά κινήματα διαμαρτυρίας, κινήματα ειρήνης στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία. Στα πανεπιστήμια οι φοιτητές αντιδρούν κατά του αυταρχισμού και της αδικίας με οποιοδήποτε τρόπο και μέσον και όχι με την ηθική που αναγνωρίζει η εξουσία.

«Μεγαλώνουμε μέσα στο παράλογο. Θεωρούμε την επαχθή και άσκοπη σύγχρονη κοινωνία ως επαρκή δικαιολογία για την άρνηση συμμετοχής και τη διαμαρτυρία».

Η μουσική τζαζ και το ροκ εντ ρολ εμφανίζονται στο προσκήνιο και αγκαλιάζονται από τους νέους ανθρώπους. Στο υπαρξιστικό Παρίσι κυριαρχεί η «Νουβέλ Βαγκ» στον κινηματογράφο και το τραγούδι. Ο Μπορίς Βιάν τραγουδάει στις μπουάτ της αριστερής όχθης αντιπολεμικούς στίχους και τραγούδια για τον αναρχικό Μπονό. Η νεολαία ακούει τη δική της μουσική, εφευρίσκει το δικό της ντύσιμο, το μπλουτζίν γίνεται σύμβολο των εξεγερμένων νέων μιας επανάστασης χωρίς αιτία, όπου αρθρώνουν ένα διαφορετικό πολιτισμό από την προηγούμενη «Χαμένη Γενιά». Οι Μοντς και οι Ρόκερς στην Αγγλία, οι Μπλουζόν Νουάρ στη Γαλλία, οι τεντιμπόηδες στην Ελλάδα, οι Πρόβος στην Ολλανδία, το κίνημα των Μπίτνικς στις Ηνωμένες Πολιτείες.



Ο Τζακ Κέρουακ έχει ήδη γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα The Town and the City, όμως ο συμβατικός τρόπος μυθιστορηματικής αφήγησης δεν τον ικανοποιούσε κι έτσι, μετά από καθημερινούς πειραματισμούς, ανέπτυξε μια νέα, αυθόρμητη, συνεχή, δίχως διορθωτικές επεμβάσεις γραφή, η οποία σόκαρε τους άλλους συγγραφείς που παρέμεναν προσδεμένοι στην αρχή της ραφιναρισμένης επεξεργασίας του κειμένου. Το βιβλίο του On the Road τελείωσε το 1951 αλλά εκδόθηκε μόλις το 1957. Στο μυθιστόρημα αυτό ο Κέρουακ δεν αφηγείται μια συγκεκριμένη ιστορία, αλλά μιλάει για τον ήρωά του Νιλ Κάσαντι και περιγράφει τα χωρίς τέλος ταξίδια μιας παρέας άφραγκων νέων, οι οποίοι διασχίζουν τη χώρα προς κάθε κατεύθυνση, ερωτευμένοι με τη ζωή, την ομορφιά, τη τζαζ, το σεξ, τα ναρκωτικά, την ταχύτητα και το μυστικισμό, με απόλυτη περιφρόνηση προς το συμβατικό τρόπο ζωής, τα χρονοδιαγράμματα, τους οδικούς χάρτες, την τακτοποίηση, την καριέρα και όλες τις παραδοσιακές αμερικάνικες ανταμοιβές της σκληρής καθημερινής δουλειάς. Ουσιαστικά ήταν ένας ύμνος προς το κίνημα των Μπίτνικς, που ζούσαν μέσα στη φτώχεια αλλά ελεύθεροι και έξω από κοινωνικές συμβάσεις (το χειρόγραφο του Τζακ έβριθε από σκηνές ελευθερογαμίας που αφαιρέθηκαν κατ’ απαίτηση του εκδοτικού οίκου).

Τα ποιήματα κριτικής, το «Ουρλιαχτό» και η «Αμερική» του Άλεν Γκίνσμπεργκ, η πρόταση ζωής being on the Road του Τζακ Κέρουακ, κείμενα που γίνονται σύμβολα για τους νέους που αναζητούσαν ένα διαφορετικό προβληματισμό.

Οι μπιτ λογοτέχνες κήρυσσαν την προσωπική απελευθέρωση, τον εξαγνισμό και τη φώτιση μέσω μιας διευρυνόμενης αισθητηριακής συνειδητότητας που προέρχεται από τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, το άκουσμα της τζαζ, τον ελεύθερο έρωτα, το βουδιστικό Ζεν.

Προς το τέλος της δεκαετίας του ’50 ο Ουίλιαμ Μπάροους ζώντας στο Beat Hotel στο Παρίσι πειραματίζεται με το φίλο του ζωγράφο Μπράιον Γκίζιν σε μια νέα τεχνική γραψίματος, το cut-up και το fold-in. Με τα cut-up, πειράματα συρραφής κειμένων κομμένων στη μέση, και με τυχαία διπλώματα σελίδων, τα fold-in, τις κόψε-ράψε τεχνικές (μοντάζ), που στόχο έχουν τη διακοπή της εξουσίας της αριστερής πλευράς του εγκεφάλου που κατευθύνει τη γραμμική σκέψη και τη διέγερση ανάλογων προτύπων δραστηριοτήτων στη δεξιά πλευρά του εγκεφάλου, απέδειξαν ότι τα τυχαία παραγόμενα κείμενα διαβάζονται κάθε φορά διαφορετικά και πάντα βγαίνει κάποιο νόημα. «Αυτό που βλέπουμε καθορίζεται απόλυτα από αυτό που ακούμε, η άποψη αυτή αποδεικνύεται με τον εξής απλό τρόπο: κλείστε τον ήχο στην τηλεόρασή σας και αντικαταστήστε τον με μια τυχαία μαγνητοφώνηση που έχετε κάνει στο κασετόφωνό σας με ήχους από το δρόμο, μουσική, διαλόγους ή μαγνητοφωνήσεις από τηλεοπτικές σειρές και θα διαπιστώσετε ότι όλα αυτά δένουν» υποστήριζε ο Μπάροους.

Ο Κεν Κέσι, που είχε γίνει γνωστός με το βιβλίο του “Στη φωλιά του κούκου” και είχε εμπειρίες με χημικά παραισθησιογόνα, διέδιδε το LSD σαν διευρυντικό του εγκεφάλου και σαν μέσο απελευθέρωσης από το συντηρητικό τρόπο ζωής. Ο Τίμοθι Λίρι, που δίδασκε στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, έκανε πειράματα μαζί με τους φοιτητές του με όλων των ειδών τα παραισθησιογόνα, βαρβιτουρικά, κοκαΐνη, αμφεταμίνες, διάφορες μορφές κάνναβης, μανιτάρια, ντατούρα, πεγιότλ, ανιχνεύοντας ζώνες του ασυνείδητου που βρίσκονται στο σκοτάδι. Ένα διογκούμενο αντιαυταρχικό κίνημα ακολουθούσε μια πορεία που το διαχώριζε από τις στενότερες επιδιώξεις του αριστερού κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα και στρεφόταν προς μια γενική κριτική των δομών. Η διαφορετικότητα στο χρώμα του δέρματος και στις ερωτικές προτιμήσεις έπαψε να είναι ταμπού σε μια κοινωνία νέων που χαρακτηριζόταν πλέον ανοιχτή και ανεκτική.

Ο χιπισμός και το φοιτητικό κίνημα στρέφονται κατά των υλιστικών στόχων των σύγχρονων βιομηχανικών κοινωνιών, τόσο των κομμουνιστικών όσο και των καπιταλιστικών. Νέοι άνθρωποι, σε διάφορα μέρη πάνω στον πλανήτη, δημιουργούν ένα διαφορετικό πολιτισμό, με ουτοπικές κοινότητες, στη Δανία, στο Βερολίνο, στο Άμστερνταμ, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Καλιφόρνια, παίρνουν μέρος στο κίνημα των καταλήψεων παλιών αστικών ή κρατικών ακατοίκητων ακινήτων, οργανώνουν κοινόβια, αντιαυταρχικά σχολεία, ιδρύουν εκδοτικούς φορείς, εφημερίδες, περιοδικά. Ό,τι δε λεγότανε ή δε δημοσιευότανε στα ΜΜΕ τώρα μπορεί να εκφραστεί δημόσια, ανεμπόδιστα, γιατί τώρα εκπληρώνεται η ανάγκη για μια εναλλακτική έκφραση.

Προκύπτει, λοιπόν, μια νέα αντίληψη για την επανάσταση, για τους δρόμους που πορεύονται στην εναλλακτική κουλτούρα και συχνά εμπλέκονται στοιχεία μυστικισμού, νεοβουδισμού, τολστοϊκού χριστιανισμού και η ιδέα της παθητικής αντίστασης του Γκάντι. Κάποιοι στο κίνημα αμφισβήτησης ταυτίστηκαν με τις ιδέες του Τολστόι και του Γκάντι, πίστεψαν ότι πρέπει να προηγηθεί μια εσωτερική ηθική αλλαγή και επεδίωξαν την επανάσταση δια μέσου της εξέλιξης της προσωπικότητας και της αλλαγής της συμπεριφοράς. Έτσι άρχισαν τα «ταξίδια μάθησης» Αμερικανών στην Ευρώπη και Ευρωαμερικανών στις Ινδίες.

Οι νέοι της Αμερικής ανακαλύπτουν την Ευρώπη του Ρεμπό, του Μποντλέρ, του Σελίν και η Ευρώπη με τη σειρά της τον Έντγκαρ Άλαν Πόου και τη Λολίτα του κοσμοπολίτη Ναμπόκοφ.

Ταξιδεύοντας στην Ευρώπη, στα χνάρια του Ρεμπό και του Γκωγκέν, οι νεαροί, κυρίως Αμερικάνοι, γοητεύονται από το Λονδίνο, το Άμστερνταμ, το Παρίσι, την Ιταλία, την Ταγγέρη, την Αθήνα και τα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη, την Ύδρα.

Στα χρόνια του 60 εγώ ζώντας στην Αθήνα άκουγα τον AFRS, τον αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό της Βάσης του Ελληνικού, σχεδόν καθημερινά, άκουγα κι ανατρίχιαζα με τα ουρλιαχτά του Wolfman Jack, του μοναδικού dj που έσκουζε σα λύκος και είχε το πιο στριγγό και σατανικό γέλιο αλλά και που συνόδευε πότε πότε σιγομουρμουρίζοντας διάφορες μπαλάντες και μπλουζ. Ο AFRS ήταν ο σταθμός που έπαιζε συνεχώς ροκ και μπλουζ στη χώρα μας, υπήρχαν βέβαια και οι «πειρατικοί σταθμοί» δεκάδων πιτσιρικάδων σε ολόκληρη την Αθήνα. Στις άλλες συχνότητες ακούγονταν μόνο ψήγματα αυτής της αναιδούς και ανθελληνικής μουσικής.

Στην Αθήνα υπάρχει, ζει, κινείται κι αναπνέει μια παράλληλη κοινωνία από μπίτνικς, χίπις, μια κοινωνία νέων Αμερικάνων που βλέπουν τον πόλεμο του Βιετνάμ να πλησιάζει και δε θα ’θελαν να πάνε στρατό. Οι περισσότεροι ζούσαν στα μικροσκοπικά σπιτάκια κάτω από την Ακρόπολη, στα Αναφιώτικα αλλά και στην Πλάκα, για να νιώθουν τους αρχαίους κραδασμούς. Αρκετοί έμεναν στη Νεάπολη ή στον περιφερειακό του Λυκαβηττού για να βλέπουν και να γεύονται την Ακρόπολη. Συχνάζανε νύχτα και μέρα στο γαλατάδικο της Κυδαθηναίων και στου Παπασπύρου στο Σύνταγμα, δίπλα στην American Express, το κύριο σημείο συνάντησης των αλλοδαπών, με τα εκατοντάδες καρφιτσωμένα μηνύματα από κάποιους που ήρθαν, κάποιους που φεύγουν, άλλους που έψαχναν μέσον για να πάνε στην Ινδία ή αλλού και άλλους που έψαχναν φίλους που βρίσκονταν καθ’ οδόν.

Είχα έναν μεγαλύτερο αδελφό που φοιτούσε στη Σχολή Καλών Τεχνών και με την παρέα του βρέθηκα μερικές φορές, Σαββατοκύριακα, στο Σαρωνικό και στην Ύδρα. Με την παρέα των φοιτητών μέναμε στο αρχοντικό του Κουντουριώτη που ήταν ξενώνας της Σχολής. Στην Ύδρα γνώρισα καινούριους ανθρώπους, όλοι εκεί ήτανε μια μεγάλη παρέα, εικαστικοί καλλιτέχνες συνήθως κάθε ηλικίας και οι περισσότεροι ξένοι. Υπήρχε μια αμεσότητα και μια απλότητα στην επικοινωνία. Συνάντησα το Λεωνίδα Χρηστάκη που ήταν πολύ μεγαλύτερος αλλά αυτό δεν μας εμπόδιζε να κάνουμε παρέα, να γίνουμε φίλοι, τη συγγραφέα Μαργαρίτα Καραπάνου, αλλά και τόσες άλλες κοπέλες έτοιμες να ερωτευτούν «και τις πέτρες» και πολλούς, μα πολλούς ξένους καλλιτέχνες. Ο Χρηστάκης είχε σπουδάσει παλαιότερα εκεί ζωγραφική δίπλα στο διάσημο Περικλή Bυζάντιο και έκτοτε πήγαινε συχνά στο νησί. Όμως μετά από λίγο έμελλε να απελαθεί από το νησί, επειδή κάποιος έστειλε στον μητροπολίτη Ύδρας (κατά κόσμον Καρανίκα) ένα ζωγραφισμένο πέος με το γραφτό: «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ, ΚΑΡΑΝΙΚΑ». Οι αστυνομικοί συνέλαβαν τον Χρηστάκη και καμιά δεκαριά ακόμη ζωγράφους και τους υποχρέωσαν να ζωγραφίσουν από ένα πέος, ώστε να εξακριβώσουν σε ποιον ανήκε το αποσταλέν. Έτυχε να μοιάζει με το πέος που ζωγράφισε ο Χρηστάκης, τον οποίο και έβαλαν στο επόμενο πλοίο και τον ξαπόστειλαν στην πρωτεύουσα.

Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1960. Ο Λέοναρντ Κοέν, γεννημένος στο Μόντρεαλ, 26 χρονών, έχοντας πίσω του μια ποιητική συλλογή με τίτλο Let Us Compare Mythologies, που απήγγειλε τριγυρνώντας τα βράδια στα μπαρ του Μόντρεαλ, τη διακαή επιθυμία να γίνει συγγραφέας και μια μικρή καβάντζα, κληρονομιά που του έχει αφήσει η γιαγιά του, έκανε –όπως συνηθιζόταν- ένα «ταξίδι μάθησης» στην Ευρώπη. Κάποτε έφτασε και στην Ελλάδα όπου κατέληξε στην Ύδρα. Εκεί εντυπωσιάζεται, του αρέσει ο απλός τρόπος ζωής των κατοίκων αλλά και η φανταχτερή πολύχρωμη κοινότητα των ξένων καλλιτεχνών και αποφασίζει να μείνει στο μαγευτικό αυτό μέρος για να στρωθεί στο γράψιμο. Το Σεπτέμβριο του 1960 αγόρασε ένα σπίτι που του βρήκε o φίλος του Demetri Gassoumis για 1500 δολάρια. Αργότερα έλεγε στους φίλους του ότι ήταν ίσως η πιο έξυπνη επένδυση που έκανε στη ζωή του.

Ο Κοέν σε γράμμα που έστειλε στη μητέρα του της περιέγραφε το σπίτι: «Έχει μια μεγάλη βεράντα με θέα στο βουνό κι ολόγυρα απλώνονται αμφιθεατρικά ολόλευκα σπίτια. Τα δωμάτια είναι μεγάλα και δροσερά με χωνευτά παράθυρα και πολύ χοντρούς τοίχους. Υποθέτω ότι είναι 200 ετών παλιό, φαίνεται να έχουν ζήσει εδώ πολλές γενιές ανθρώπων της θάλασσας. Θα κάνω σιγά-σιγά κι από λίγο κάθε χρόνο τις αναγκαίες επισκευές και σε λίγα χρόνια θα γίνει ένα σπουδαίο αρχοντικό…

Ζω σε ένα νησί όπου η ζωή συνεχίζεται ίδια κι απαράλλαχτη εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Σηκώνομαι το πρωί γύρω στις 7 και δουλεύω μέχρι το μεσημέρι. Νωρίς το πρωινό είναι δροσερά και γι’ αυτό είναι καλύτερα, αλλά μου αρέσει έτσι κι αλλιώς η ζέστη, ειδικά όταν σκέφτομαι τη θάλασσα του Αιγαίου που απέχει μόλις 10 λεπτά από την πόρτα μου. Στη διάρκεια της ημέρας ακούγονται οι πλανόδιοι μικροπωλητές και οι φωνές τους είναι στ’ αυτιά μου μια ωραία μουσική.

Μια από τις ημέρες αυτές κατάλαβα ότι έγινα αποδεκτός από την κοινότητα, επειδή πέρασε ο σκουπιδιάρης με το γαϊδούρι του και με ρώτησε αν έχω σκουπίδια να του δώσω. Αιστάνθηκα λίγο σαν να μου απένειμαν μετάλλειο της Λεγεώνας της Τιμής. Ίσως, έτσι να έγινα και μέλος της κοινότητας Ύδρας που παραμένει άγνωστη και μυστηριώδης ακόμη για μένα.

Η αγορά του σπιτιού μου έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση: Σκέφτηκα ότι θα έχω πάντα ένα καταφύγιο για να μπορώ να έρθω και να ζήσω την απομόνωσή μου. Δεν θέλω όμως να χάσω και την επαφή με τις Μεγαλουπόλεις.

Στο νησί δεν υπάρχουν καθόλου αυτοκίνητα και τις νύχτες το μόνο που ακούς είναι ο ήχος από οπλές γαϊδουριών στον πλακόστρωτο δρόμο. Σε ένα τέτοιο πρωτόγονο περιβάλλον, περιτριγυρισμένος από τις εκπληκτικές ομορφιές του νησιού και τη θάλασσα του Αιγαίου, κι όπου παρακολουθώ τους ψαράδες που βγαίνουν κάθε σούρουπο στο πέλαγος με τις βάρκες τους να ρίξουν τα δίχτυα για τον επιούσιο, νιώθω απέραντη γαλήνη. Νιώθω σα να έχω ξαναγεννηθεί και είμαι σε θέση, με ηρεμία να σκεφτώ, ν’ αναλογιστώ, τι είναι αυτό που σπρώχνει τον πολίτη του δυτικού κόσμου σε μια διαρκή αγωνία και σ’ ένα συνεχές τρεχαλητό. Να αναζητήσω επιτέλους τα ουσιαστικά ερωτήματα και τις απαντήσεις, για το ποιο είναι το νόημα της ζωής…»

Στην Ύδρα ζούσε ήδη εδώ και 2 χρόνια η νορβηγίδα Μάριαν Γιένσεν με το σύζυγό της, Axel Jensen, γνωστό συγγραφέα. Ταξιδεύοντας στο Νότο, έφτασαν στην Ελλάδα και κατέληξαν στην Ύδρα, όπως και τόσοι άλλοι ζωγράφοι, γλύπτες και συγγραφείς από όλο τον κόσμο. Στην Ύδρα ζούσε και ο Σουηδός φίλος τους συγγραφέας Göran Tunström, που τους μύησε κατά κάποιο τρόπο στο μυστικό κόσμο της Ύδρας. Οι ξένοι έποικοι ήταν πολλοί και συνήθως συγκατοικούσαν στα μεγάλα υδραίικα σπίτια. Όλοι αισθάνονταν κατά κάποιο τρόπο μέλη μια διεθνούς καλλιτεχνικής κοινότητας και ήταν στενά συνδεδεμένοι μεταξύ τους. Ο Axel και η Μάριαν, ενθουσιάστηκαν από την ατμόσφαιρα και το νησί και αγόρασαν ένα μικρό ασβεστωμένο σπίτι όπου ο Axel Jensen έγραψε και το μυθιστόρημά του Joacim που εκδόθηκε το 1961. Μετά από δύο χρόνια κοινής ζωής ο Axel γνώρισε μιαν άλλη γυναίκα, τη Lena και έφυγε μαζί της εγκαταλείποντας τη Μάριαν και το μωρό που είχε γεννήσει μόλις πριν 4 μήνες.

Ο Κοέν που καθόταν με φίλους σ’ ένα καφενεδάκι και λιάζονταν, όταν είδε τη Μάριαν να περνάει είπε στην παρέα του ότι ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είδε ποτέ του.

Η Μάριαν πήγαινε στο μπακάλικο του χωριού με το καλάθι της για να ψωνίσει νερό και γάλα, όταν άκουσε κάποιον να της μιλάει και γυρίζοντας είδε στην πόρτα το σκοτεινό από την αντηλιά περίγραμμα ενός άντρα που της έλεγε: «Θα ήθελα να σας καλέσω να κάτσετε μαζί μας».



Πράγματι η Μάριαν κάθισε μαζί τους. Ο έρωτας του Κοέν ήταν κεραυνοβόλος και από εκείνη την ημέρα για τα επόμενα χρόνια ζήσανε μαζί οι τρεις τους, η Μάριαν, ο μικρός Άξελ και ο Λέοναρντ σαν μια οικογένεια. Τον περισσότερο καιρό βρίσκονταν στην Ύδρα. Κι αυτά τα χρόνια υπήρξαν μοναδικά. Ζούσαν κάτω από τον ήλιο, στη θάλασσα, παίζανε, πίνανε, κουβεντιάζανε. Ο Λέοναρντ έγραφε, έκαναν έρωτα, ήταν η απόλυτη μαγεία. Πηγαίνανε παντού ξυπόλυτοι, αμφιβάλλω αν φορέσανε αυτά τα πέντε χρόνια ποτέ παπούτσια. Αυτά εξομολογήθηκαν κατά καιρούς οι ίδιοι.



Πότε πότε τους επισκέπτονταν φίλοι, από την Αθήνα. Κι όταν το 1963 έκλεισε το παρισινό Beat Hotel, οι μπιτ ένοικοί του αποχώρησαν μαζικά από το Παρίσι και κατευθύνθηκαν στην Αθήνα Αρκετοί απ’ αυτούς πήγαν στην Ύδρα. Ο Χάρολντ Νορς, ο Σίνκλερ Μπέιλις, ο Γκρέγκορι Κόρσο και ο Άλεν Γκίνσμπεργκ, έμειναν εναλλάξ κάποιο καιρό κοντά τους.

Ο Λέοναρντ έγραφε εκείνα τα χρόνια διαρκώς. Την πρώτη χρονιά της Ύδρας έγραψε μια συλλογή ποιημάτων που εκδόθηκαν στον Καναδά, The Spice-Box of Earth. Αργότερα, το 1963, κυκλοφορεί το πρώτο του μυθιστόρημα The Favorite Game, ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα που κυριαρχείται από τον εσωτερικό μονόλογο ενός νέου άντρα που ανακαλύπτει την ταυτότητά του μέσω της γραφής.

Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε την ποιητική συλλογή Flowers for Hitler (1964), που την αφιέρωσε στη Μάριαν.

Ο Κοέν συνέχισε να γράφει ποίηση και πεζά κείμενα σχεδόν όλη τη δεκαετία ζώντας με τη Μάριαν και τον μικρό Άξελ, σχεδόν απομονωμένοι και ερωτευμένοι στην Ύδρα.

Σίγουρα τα χρόνια της Ύδρας υπήρξαν τα πιο παραγωγικά για τον Κοέν. Τα περισσότερα από τα ποιήματα που έγραψε έγιναν αργότερα πολύ γνωστά τραγούδια και κείνος τραγουδοποιός σπουδαίος.

Το μυθιστόρημά του Υπέροχοι Απόκληροι, όταν εκδόθηκε το 1966, προκάλεσε σκάνδαλο στον Καναδά λόγω των ερωτικών σκηνών που περιέχει και μια διαμάχη ξέσπασε με αντικρουόμενες απόψεις γύρω από το βιβλίο, ενώ ο Κοέν έγινε παγκόσμια γνωστός ως συγγραφέας.

Το 1967, βρίσκεται στη Νέα Υόρκη. Έχει αφήσει πίσω του την Ύδρα και μαζί και τη Μάριαν. Η επιτυχία του ως συγγραφέας τον υποχρεώνει να πηγαινοέρχεται μεταξύ Μόντρεαλ και Νέας Υόρκης και βρίσκεται σε αναζήτηση νέας πηγής έμπνευσης.

Ζώντας στη Νέα Υόρκη εκείνες τις μέρες, μένει στο Μανχάταν, στο φημισμένο Chelsea Hotel, όπου μένουν και διάφοροι φίλοι και γνωστοί από την Ύδρα, εκεί συναντά και τον Γκρέγκορι Κόρσο, τον Άλεν Γκίνσμπεργκ, και πολλούς άλλους φίλους από την Ύδρα αλλά στενή παρέα κάνει με τον Άντυ Γουώρχολ και τη Νίκο επειδή πλέον σκέφτεται σοβαρά να αφοσιωθεί στη μουσική.

Και την επόμενη χρονιά, (1968), που μέλλει να καταγραφεί ημερολογιακά σαν εξεγερσιακή κι όπου κατά κάποιον τρόπο τελειώνει και η εποχή της αθωότητας εκείνης της γενιάς, ο Λέοναρντ Κοέν αποφασίζει να κάνει σόλο καριέρα σαν τραγουδοποιός της ποπ αποχαιρετώντας έτσι και τη Μάριαν με το τραγούδι του «So long, Marianne.»

Εκείνες περίπου τις μέρες του 1968, o Νιλ Κάσαντι, στα 42 του χρόνια, βρίσκεται νεκρός σε κάποιες σιδηροδρομικές γραμμές στο Μεξικό και γίνεται οριστικά με το θάνατό του αυτό που υπήρξε σε όλη του τη ζωή του: ο προσωποποιημένος μύθος της γενιάς των μπιτ. Ο Άλεν Γκίνσμπεργκ τον θαύμαζε, ο Τζακ Κέρουακ τον αγαπούσε. Για τους συγγραφείς των μπίτνικς ενσάρκωνε εκείνη την πραγματικότητα του ανθρώπου που δε δίνει δεκάρα ούτε για την ίδια του την ύπαρξη. Το ένστικτό του για τη ζωή βρήκε διέξοδο στο “being on the road”, στην έκσταση και στην αναζήτηση χωρίς συγκεκριμένο στόχο, δηλαδή στην Αλητεία, σε αυτό που ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες αλάομαι-αλώμαι και αυτό που πίστευαν όλοι οι αρχαίοι λαοί: ότι τα νέα παιδιά πρέπει να βγαίνουν στο δρόμο για να μάθουν κι ακόμη ακόμη όπως αρχίζανε όλα τα παλιά παραμύθια του κόσμου με τον ήρωα ένα μικρό παιδί που «Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει», και ζει την περιπέτεια, κάνει εμπειρίες και επιστρέφει έμπειρος άντρας πια.

Ο Νιλ Κάσαντι αυτή τη ζωή έζησε, τη χωρίς σύνορα ελευθερία και τον αυθορμητισμό που σήμερα οι πιο πολλοί νέοι μόνο να ονειρεύονται μπορούν και που οι Γκίνσμπεργκ, Κέρουακ, Μπάροους και ο Μπουκόβσκι, προσπάθησαν να αποτυπώσουν μέσα στα βιβλία τους. Αλλά και τραγουδοποιοί όπως ο Μπομπ Ντίλαν, ο Λέοναρντ Κοέν, οι Γκρέιτφουλ Ντεντ και πολλά άλλα συγκροτήματα αργότερα έγραψαν, τραγούδησαν και ύμνησαν το δικό τους αλλά και δικό μου ήρωα…



So long Marianne…