ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Ο απεσταλμένος της Φρανκφούρτης

“ Ποιος πραγματικά είναι ο Γερμανός δημοσιογράφος της Frankfurter Allgemeine Zeitung Μίχαελ Μάρτενς ”
 
Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Μία είδηση ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας «πέταξε έξω από το γραφείο του» τον δημοσιογράφο της γερμανικής εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung Μίχαελ Μάρτενς ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά του Μεγάρου Μαξίμου και των λοιπών Σαμαρικών και φιλομνημονιακών δυνάμεων στην Ελλάδα, αλλά και των αντιδραστικών δυνάμεων που πολεμούν με πάθος την προοπτική της Αριστερής διακυβέρνησης της χώρας.

Ο επικεφαλής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού Γιώργος Μουρούτης «οργίασε» στα social media ζητώντας από την ΕΣΗΕΑ, την ΠΟΕΣΥ και την Ένωση Ξένων Ανταποκριτών να καταδικάσουν «την επίθεση στην «ελευθεροτυπία» και τη «Δημοκρατία». Ξεσάλωσαν κάποιες Σαμαρικές ιστοσελίδες, οι οποίες νωρίτερα πανηγύριζαν για το «μαύρο σκοτάδι» που έπεσε στους τηλεοπτικούς δέκτες με το κλείσιμο της ΕΡΤ, αλλά και όλοι εκείνοι οι οποίοι στοχοποιούσαν τους εργαζόμενους στη δημόσια τηλεόραση, εκείνοι οι οποίοι χρησιμοποιούν τις «μονταζιέρες» ως πλατφόρμα πολιτικής αντιπαράθεσης και οι φίλοι τους θέτοντας το εξής ερώτημα: «Από πότε πρέπει μια συνέντευξη να “στήνεται” κύριε Τσίπρα;».

Όλοι αυτοί οι δήθεν υπερασπιστές της «ελευθεροτυπίας», οι θλιβεροί εκπρόσωποι και υποστηρικτές μίας κυβέρνησης η οποία όπου να’ ναι καταρρέει, βιάστηκαν να υποστηρίξουν τον κύριο Μίχαελ Μάρτενς, τον δημοσιογράφο της εφημερίδας, η οποία θεωρείται η ναυαρχίδα του χρηματιστικού και βιομηχανικού Κεφαλαίου στην Γερμανία, της Frankfurter Allgemeine Zeitung, που έχει έδρα την Φρανκφούρτη, την γερμανική πόλη όπου χαράσσεται η εγκληματική για τους ευρωπαϊκούς λαούς οικονομική πολιτική, την πόλη από όπου ξεκινά η εξάπλωση του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού μετατρέποντας κυρίαρχα ευρωπαϊκά κράτη σε τμήματα της γερμανικής ενδοχώρας, την έδρα του γερμανικού χρηματιστηρίου και της Deutsche Bank.

Γνωρίζουν;

Ο κ. Μάρτενς είναι ένας από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές της λαοκτόνας πολιτικής που επιβάλλεται στην Ελλάδα, αλλά και ένα πρόσωπο που έχει εδώ και καιρό αναλάβει με εργολαβικό τρόπο τις επιθέσεις σε βάρος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα. Στο μυαλό του κ. Μάρτενς η Ελλάδα δεν είναι παρά μία αποικία χρέους, μια γερμανική αποικία, όπου τον πρώτο λόγο πρέπει να έχουν τα γερμανικά συμφέροντα.

Σε ότι αφορά αυτό το σκέλος της δραστηριότητας του εν λόγω δημοσιογράφου που έχει ως ορμητήριο την Κωνσταντινούπολη, τίποτα δεν θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση: Έτσι κι αλλιώς οι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου, οι «σωματοφύλακες» του πρωθυπουργού, ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς πιστεύουν στο εξής μότο «Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας».

Όμως, επειδή ο κύκλος γύρω από τον πρωθυπουργό ενίοτε έχει «πατριωτικές ευαισθησίες», διεκδικώντας έστω εξ αντανακλάσεως τον πατριωτισμό, αλλά και «δημοκρατικές ευαισθησίες» … ειδικά αν απέναντι βρίσκονται οι «κακοί κομμουνιστές», τότε πρέπει να τεθούν τα εξής ερωτήματα:

Γνωρίζουν οι προσωρινοί ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου ότι υποστηρίζουν ένα πρόσωπο το οποίο έχει υποστηρίξει «αντεθνικές θέσεις» θέτοντας ζήτημα «μακεδονικής μειονότητας»;

Γνωρίζουν ότι υποστηρίζουν ένα πρόσωπο το οποίο προπαγάνδιζε το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης στην Ελλάδα προκειμένου να τηρηθεί «ο νόμος και η τάξη», δηλαδή το μνημονιακό status;

Γνωρίζουν ότι ο κ. Μάρτενς έχει βραβευθεί με το δημοσιογραφικό βραβείο το οποίο φέρει το όνομα ενός Ναζί;

Αν δεν τα γνωρίζουν το periodista.gr θα τους τα κάνει γνωστά. Αν τα γνωρίζουν, όλα αυτά και άλλα πολλά, τότε το periodista.gr θα τους τα θυμίσει. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τον κ. Μίχαελ Μάρτινς.

Εκείνον τον Μάιο

Είναι 23 Μαΐου του 2012, λίγες ημέρες μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 και η χώρα οδεύει ολοταχώς προς δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδειχθεί σε δεύτερη ισχυρότερη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα με τα ποσοστά του να εκτοξεύονται, ενώ Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, δηλαδή οι στυλοβάτες της επιβολής της μνημονιακής πόλιτικής στην Ελλάδα καταποντίζονται.

Η Νέα Δημοκρατία και ενώ οι επικοινωνιακοί προφέσορες που έχει μαζέψει δίπλα του ο Σαμαρά θεωρούσαν ότι η Νέα Δημοκρατία θα κατάφερνε να συγκεντρώσει ποσοστό μεγαλύτερο ακόμη και από 35%, δέχονται ένα ηχηρό χαστούκι: Το κόμμα τους λαμβάνει μόλις 18%. Κρύος ιδρώτας λούζει τους τεχνοκράτες στις Βρυξέλλες και στην Φρανκφούρτη και τρόμος κυριεύει τους Χριστιανοδημοκράτες στην Γερμανία, την Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, οι οποίοι φοβούνται την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και την ανατροπή της "μνημονιακής νομοτέλειας", του μνημονιακού "μονόδρομου", ο οποίος μεταρέπει την Ελλάδα σε γερμανική αποικία.

Εκείνη την ημέρα ο Μίχαελ Μάρτινς, ανταποκριτής της εφημερίδας του η οποία πρόσκειται στον γερμανικό χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, ευθυγραμμισμένος πλήρως με την γερμανική «γραμμή» στήριξης του Αντώνη Σαμαρά υπογράφει ένα άρθρο στην Frankfurter Allgemeine Zeitung το οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ο Αστερίξ των Αθηνών παίζει πόκερ ασύλληπτα ριψοκίνδυνα, στο παιχνίδι του παίζει με τη μοίρα 11 εκατ. ανθρώπων. Απειλεί ότι άν καταστραφεί η Ελλάδα θα παρασύρει και όλη την Ευρώπη, μαζί με την Γερμανία».

Ο «Αστερίξ» δεν είναι άλλος από τον Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο είναι προφανές ότι το προπαγανδιστικό λιβελογράφημα στοχοποιεί για λογαριασμό του γερμανικού τραπεζικού και βιομηχανισμού κατεστημένου.

Όμως ο κ. Μάρτενς δεν παραλείπει να αναφερθεί και στα πραγματικά κίνητρα της επιθετικού άρθρου του σε βάρος του σημερινού αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Μια Ελληνική χρεοκοπία θα κόστιζε στη Γερμανία 500 δις.». Με αυτόν τον τρόπο ο ίδιος αποτύπωνε τους αληθινούς φόβους της Γερμανίας και ουσιαστικά προαναγγέλλει τα αποτελέσματα μιας χαμένης ευκαιρίας επαναδιαπραγμάτευσης, την οποία ο Αλέξης Τσίπρας θα έκανε, αλλά ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πλήρως υποταγμένος στα κελεύσματα του Βερολίνου δεν έπραξε ποτέ με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα για την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Εκτός αυτού αποτυπώνει την βασική αντίληψη που κυριαρχεί στους μνημονιακούς κύκλους και βέβαια στους κύκλους της γερμανικής ελίτ και η οποία προσλαμβάνει όλα τα χαρακτηριστικά του ανοικτού εκβιασμού: "Αν δεν ακολουθήσετε την θέληση της οικονομικής και πολιτικής ελίτ της Γερμανίας θα χρεοκοπήσετε".

Συμπλήρωνε ο Μάρτενς στο ίδιο άρθρο του, το οποίο τότε είχε προκαλέσει αίσθηση: «Με τέτοιες απειλές (σ.σ. ο Αλέξης Τσίπρας), συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρονται με τα ατομικά όπλα. Όποιος τα κατέχει, κατέχει ισχύ. Αλλά όποιος τα εξαπολύει, καταστρέφει και τον εαυτό του. Αν λοιπόν πάρει την εξουσία, ο Α. Τσίπρας θα γίνει ο δυνητικός κύριος της Ελληνικής βόμβας χρέους».

Το πόσο μεροληπτικός εναντίον του Αλέξη Τσίπρα είναι ο κ. Μάρτενς επιβεβαιώνεται και από τα όσα είχε πει σε εκδήλωση του «Ινστιτούτου Καραμανλή» πέρυσι τον Ιούνιο: «Αν ρωτήσεις 5 οικονομολόγους θα έχεις έξι απόψεις και πάντα θα βρεις έναν οικονομολόγο να παρουσιάσει ως εύλογο οτιδήποτε, ακόμα και ο κ. Τσίπρας πιθανότητα θα βρει ακαδημαϊκούς που θα βρουν τις ιδέες του λογικές, ίσως όχι στην Ευρώπη, αλλά στο πανεπιστήμιο της Αβάνας ή της Πιονγκ Γιανγκ, θα βρει ανθρώπους που πιστεύουν ότι έχει μια λογική οικονομική πολιτική».

Η προσέγγιση αυτή από την πλευρά του Γερμανού δημοσιογράφου, θυμίζει τις αντιλήψεις εκείνων που συνέλαβαν την ιδέα της ενεργοποίησης της νεοδημοκρατικής μονταζιέρας, τα "τρωκτικά" της λεγόμενης "Ομάδας Αλήθειας" της Νέας Δημοκρατίας. Εκείνοι εξάλλου καλλιεργούν εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα κλίμα κάνοντας λόγο για "Βόρεια Κορέα" ή "Αλβανία του Χότζα". Πρέπει μάλιστα όλοι να γνωρίζουν ότι την περίοδο που ο κ. Μάρτενς αναπαρήγαγε όλες αυτές τις γελοιότητες, από τα γραφεία επικοινωνιακής πολιτικής της ΝΔ έφευγε η γραμμή προς τις φίλιες προς το κόμμα Σαμαρά εφημερίδες: "Να συγκρίνεται τον Τσίπρα με τον Χότζα και να γράφετε ότι η Ελλάδα, αν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα γίνει Αλβανία ή Βόρεια Κορέα". Το ερώτημα είναι το εξής: Η ΝΔ έβαζε ιδέες στον Μάρτενς ή ο Μάρτενς στη ΝΔ;

Κομιστής πιέσεων

Αν ένα στοιχείο χαρακτηρίζει τον Μίχαελ Μάρτενς είναι το γεγονός ότι λειτουργεί, τα τελευταία χρόνια, ως κομιστής και φορέας πιέσεων για λογαριασμό της γερμανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Τον Οκτώβριο του 2011, λίγο πριν ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου παραδώσει τη διακυβέρνηση της χώρας στον δοτό πρωθυπουργό και ευπατρίδη των τραπεζών Λουκά Παπαδήμο ο Μάρτενς μέσω της εφημερίδα του ξαναχτυπά.

Ο τίτλος του άρθρου του ιδιαίτερα σαφής και δεικτικός σε ότι αφορά στις προθέσεις του εν λόγω κυρίου: «Μπισκοτάκι για φάρμακο: Ο πρόεδρος της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα Σαμαράς, θέλει να κυβερνήσει». Είναι η εποχή που ο Αντώνης Σαμαράς, ως τότε επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει υψώσει το λάβαρο του «αντιμνημονιακού αγώνα» κάνοντας τους δανειστές να ανησυχούν για την στάση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία έτσι κι αλλιώς σε ευρωπαϊκό επίπεδο δραστηριοποιείται πολιτικά από τις τάξεις του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, όπως εξάλλου και το κόμμα της Γερμανίδας Καγκελαρίου Άνγκελας Μέρκελ.

Ο Μάρτενς δεν διστάζει, στο μέτρο του δυνατού, να προμοτάρει τον Αντώνη Σαμαρά ως εξής: «Ο νυν πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και το κόμμα του το ΠΑΣΟΚ έχουν αποτύχει, η διεξαγωγή πρόωρων εκλογών είναι η μόνη διέξοδος ανακοινώνει ο Σαμαράς με κάθε ευκαιρία. Μια νίκη της αντιπολίτευσης στις επόμενες εκλογές φαίνεται ρεαλιστική». Μάλιστα υπογραμμίζει ότι ο ο κ. Σαμαράς «επιθυμεί, σήμερα αν είναι δυνατόν και όχι αύριο, να κυβερνήσει τη χώρα κάτι που εδώ και μήνες το δείχνει καθημερινά».

Το μήνυμα, ωστόσο, είναι σαφές και μεταφέρεται για λογαριασμό των γερμανικών ελίτ: «Σαμαρά θα κυβερνήσεις, αλλά πρόσεχε. Θα το κάνεις μόνο αν ακολουθήσεις τη συνταγή μας».

Έτσι άλλωστε έγινε στη συνέχεια, οπότε ο Σαμαράς όχι μόνο έγινε ο πιο γερμανόφιλος πρωθυπουργός στην Ευρώπη, αλλά και ο «τροϊκανότερος των τροϊκανών» ή «μνημονιακότερος των μνημονιακών». Η διάθεση των Γερμανών φάνηκε ξεκάθαρα από δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα του άρθρου «Δεν απορούν μόνον οι Έλληνες με το γεγονός, γιατί κάποιος να θέλει να κυβερνήσει τη χώρα αυτή τη δεδομένη στιγμή. Ακόμη και σ' άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αναρωτιούνται τί μπορούν να περιμένουν από τον πρωθυπουργό Σαμαρά. Ο σκεπτικισμός είναι μεγάλος. Στην διάρκεια της κρίσης ο Σαμαράς έκανε αισθητή την παρουσία του κυρίως με την αρνητική στάση του» σημείωνε ο Μάρτενς και συμπλήρωνε ότι «Η πρώην υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη που τόλμησε να στηρίξει τα μέτρα διαγράφηκε. Ο Σαμαράς δήλωσε τότε ότι δεν έχει τίποτα εναντίον των στόχων, αλλά εναντίον των μεθόδων που χρησιμοποιούνται. Στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης έμειναν άναυδοι. Οι κυβερνήσεις με πολύ κόπο είχαν καταφέρει να πείσουν βουλευτές και ψηφοφόρους ότι η χορήγηση του πακέτου βοηθείας ύψους 110 δισ. ευρώ ήταν αναπόφευκτη».

Τι αξίζει να σημειωθεί; Ότι ο κ. Μέρτενς δεν συνέταξε το άρθρο του αυθαίρετα. Είχε συνομιλήσει με το δεξί χέρι του Αντώνη Σαμαρά τον Χρύσανθο Λαζαρίδη. Που; Στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Και μπορεί με ασφάλεια να υποθέσει κανείς ότι ο κ. Μάρτενς είχε μεταφέρει με ακρίβεια τις επιθυμίες όχι μόνο της Καγκελαρίας, αλλά και του … τραπεζικού κατεστημένου της Γερμανίας που έχει έδρα την Φρανκφούρτη. Επίσης μπορεί να υποθέσει κανείς ότι ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, έλαβε πολύ σοβαρά τα μηνύματα που μετέφερε ο Μάρτενς. Εξάλλου αποδείχθηκε αυτό στη συνέχεια.

«Ο Μαχητής Παπανδρέου»

Μετά το «ατυχές» συμβάν με την συνέντευξη στον Αλέξη Τσίπρα ο κ. Μάρτενς έθεσε ζητήματα «δημοσιογραφικής δεοντολογίας». Όμως, καλό θα ήταν πριν συμφωνήσει ή διαφωνήσει κανείς με τον ίδιο να προσεγγίσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο Γερμανός δημοσιογράφος τους κανόνες της «δημοσιογραφικής δεοντολογίας». Η στάση του απέναντι σε πολιτικά πρόσωπα ετεροκαθορίζεται από τον τρόπο με τον οποίο εξυπηρετούν ή όχι τα γερμανικά συμφέροντα. Ο κ. Μάρτενς δεν είναι παρά ένα εργαλείο αναπαραγωγής των θέσεων του τραπεζικού και βιομηχανικού κατεστημένου της Γερμανίας, το οποίο σε πολιτικό επίπεδο εκπροσωπείται από τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Τον Οκτώβριο του 2011 ο κ. Μάρτενς χαρακτήριζε την πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου ως αποτυχημένη. Το φθινόπωρο του 2011 είναι η εποχή που η Άνγκελα Μέρκελ είχε κοντέψει να υποστεί «εγκεφαλικό επεισόδιο» στο άκουσμα του ενδεχόμενου, τότε που διεξαγόταν η σύνοδος των Κανών, δημοψηφίσματος στην Ελλάδα για τη συνέχιση ή όχι της μνημονιακής πολιτικής.

Το 2010, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν πιο ευθυγραμμισμένος με την γερμανική στρατηγική για την «διάσωση» του ευρώ και το αυστηρό πρόγραμμα «δημοσιονομικής πειθαρχίας» που είχε ξεκινήσει να εφαρμόζεται και θα εφαρμοζόταν στη συνέχεια με πιο σκληρό τρόπο στον ευρωπαϊκό νότο. Τον Φεβρουάριο του 2010, πριν η Ελλάδα ενταχθεί στον διαβόητο μηχανισμό στήριξης, πριν υιοθετήσει ως μέσο «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας το μνημόνιο, πριν ξεκινήσει την εφαρμογή, η τότε ελληνική κυβέρνηση, των λαοκτόνων μέτρων, ο Μάρτενς φιλοτεχνούσε το πορτραίτο του τότε νεοεκλεγέντα πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Ο τίτλος του άρθρου «Ο μαχητής»;

Έγραφε μεταξύ άλλων το άρθρο: «Στη Στοκχόλμη ο Παπανδρέου δούλευε για να πληρώνει τις σπουδές του. Κάποια φορά, επιστρέφοντας ένα βράδυ σπίτι του, δέχτηκε λεκτική επίθεση Σουηδού. Άνθρωποι με μαύρα μαλλιά όπως ο ίδιος θα ‘πρεπε να ξεκουμπιστούν αντί να κλέβουν από τους Σουηδούς τις δουλειές και τις γυναίκες τους, του είχε πει εκείνος ο άνδρας. Ο Παπανδρέου αφηγείται συχνά αυτή την ιστορία, που μιλάει για ένα μοναχικό Έλληνα που μακριά από την πατρίδα του παλεύει σκληρά για το ψωμί του. Πρόκειται για μια διαφορετική ιστορία απ’ αυτή που διαδίδουν οι εχθροί του. Ότι δηλαδή ο ίδιος δεν είναι παρά ο χαϊδεμένος γιος του μπαμπά του, που ήρθε στην Ελλάδα και δε μιλούσε καν σωστά ελληνικά».

Επίσης το ίδιο άρθρο ανέφερε: "Ο Παπανδρέου θα προτιμούσε πολύ περισσότερο να ασκεί εξωτερική πολιτική, άλλωστε εκτός από Πρωθυπουργός έχει αναλάβει και τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών. Η εξωτερική πολιτική τον ενδιέφερε από νωρίς και ως επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας από το 1999 έως το 2004 άφησε καλή εικόνα. Στο διεθνή στίβο κινείται εξάλλου με αυτοπεποίθηση, δεδομένου ότι απ’ αυτόν προέρχεται".

Τα συμπεράσματα εναπόκεινται στην κρίση του καθενός.

Ο κ. Μέρτενς οσφραίνεται βία και αίμα

«Ας ευχηθούμε πως δεν θα πρέπει να σκεφτούμε την εγκατάσταση - Διεθνών Στρατιωτικών Δυνάμεων Προστασίας- , όπως συμβαίνει λίγο βορειότερα της Ελλάδας , με σκοπό την σταθεροποίηση κρατών που βρίσκονται σε αναταραχή…». Η «ευχή» αυτή του Μίχαελ Μάρτενς σε άρθρο του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung που μοιάζει περίπου … με το έσχατο σενάριο της επιβολής της γερμανική πολιτικής με βίαια μέσα στην Ελλάδα διατυπώθηκε από τον Γερμανό δημοσιογράφο στις 18/5/2012, λίγο μετά, δηλαδή, από τις εκλογές της 6ης Μαΐου του 2012 και ένα μήνα πριν από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012. Μάλιστα εκείνη την περίοδο γινόντουσαν στην Ελλάδα συζητήσεις κατά πόσο ένα ενδεχόμενο πολιτικής αστάθειας θα οδηγούσε την Γερμανία, εκτός από το να επιβάλλει τη θέλησή της με πραξικοπηματικό τρόπο, αλλά δια της ... διπλωματικής οδού και του παρασκηνίου, στην υλοποίηση σκοτεινών σχεδίων περί επιβολής πραξικοπήματος ή στρατοκρατίας.

Πότε θα ήταν πιθανή μια αποστολή στρατευμάτων; Αν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου αναδείκνυαν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ και αν ανατρεπόταν το "σχέδιο διάσωσης" (Διαβάστε το σχετικό άρθρο ΕΔΩ). Αυτό καταλαβαίνει κανείς από το άρθρο του κυρίου Μάρτενς.

Νωρίτερα στις 27/9/2011 ο Μίχαελ Μάρτενς ξεκινούσε ένα άρθρο του για την Ελλάδα φέρνοντας το παράδειγμα του Γερμανού υπουργού Άμυνας Γκουστάβ Νόσκε, ο οποίος το 1919 είχε καταστείλει με άγριο τρόπο την επαναστατική - υπό τους Καρλ Λίμπνκνεχτ και Ρόζα Λούξεμπουργκ οι οποίοι δολοφονήθηκαν τον Γενάρη του 1919 -  δραστηριότητα στην Γερμανία (Διαβάστε το άρθρο ΕΔΩ).

Ο Νόσκε είχε χρησιμοποιήσει τον στρατό και τους Freikorps για να καταστείλει τους αντιδρώντες. Οι Freikorps ήταν μια εθελοντική αστυνομία, αποτελούμενη από πρώην στρατιωτικούς η οποία χαρακτηριζόταν από βαθύτατο αντικομμουνισμό και από τη χρήση βάρβαρων μεθόδων. Ίσως ο Γερμανός δημοσιογράφος να είχε μία τέτοια διαδικασία στο μυαλό του για την Ελλάδα, ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο ανατροπής της γερμανόφιλης πολιτικής από μία κυβέρνηση της Αριστεράς. 

Ο κ. Μάρτενς, από την στιγμή που η Ελλάδα είχε ενταχθεί στον μηχανισμό στήριξης μύριζε «αίμα» στην Ελλάδα και φρόντιζε να «περνάει» μέσα από τα άρθρα του με εύσχημο τρόπο τα σενάρια που απεργάζονταν πιθανότατα τα ιερατεία της Φρανκφούρτης και του Βερολίνου για την Ελλάδα. Και αυτά τα σενάρια αφορούσαν ακόμη και το ενδεχόμενο στρατιωτικής επιβολής των νεοφιλελεύθερων στρατηγικών τους. Εξάλλου δεν θα ήταν η πρώτη φορά που η Ελλάδα θα γινόταν πειραματόζωο. Άλλωστε ήδη οι εταιρείες μισθοφόρων βρίσκονται εδώ.

Το βραβείο που φέρει το όνομα ενός Ναζί

Στις αρχές του 2013 ξέσπασε ένα μικρό … σκάνδαλο. Ένα δημοσιογραφικό βραβείο, με το οποίο βραβεύονται δημοσιογράφοι οι οποίοι «καλύπτουν» τα γεγονότα στην νοτιοανατολική Ευρώπη βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Με το διακεκριμένο μετάλλιο «Ρούντολφ Φόγκελ» βραβεύονται δημοσιογράφοι εδώ και 20 χρόνια.

Ο Ρούντολφ Φόγκελ, όμως, είναι ένα πρόσωπο το οποίο είχε διακριθεί στο πεδίο της προπαγάνδισης του ναζιστικού καθεστώτος στην Γερμανία. Μάλιστα ο Φόγκελ είχε υπηρετήσει ως ναζί με «ειδικές γνώσεις» στις Βρυξέλλες, το Παρίσι, στο Βελιγράδι, αλλά και στη Θεσσαλονίκη, όπου έφτασε την 1η Μαρτίου του 1943. Τον Μάρτιο του 1943 ξεκίνησε υπό τον αρχηγό των SS Αλόις Μπρούνερ, ο οποίος ήταν το δεξί χέρι του Ρούντολφ Άιχμαν, ο εκτοπισμός περίπου 50.000 Εβραίων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Είχε σχέση ο Φόγκελ με αυτή τη διαδικασία; Ποιος ξέρει;

Το σκάνδαλο με το βραβείο, που έφερε το όνομα του Ρούντολφ Φόγκελ έφερε στο φως ο ανταποκριτής της ελβετικής Neue Zürcher Zeitung στο Βελιγράδι Αντρέας Ερνστ, ο οποίος αν και επρόκειτο να βραβευθεί δεν το αποδέχθηκε τελικά το βραβείο ακριβώς επειδή έφερε το όνομά ενός ναζί, χαρακτηρίζοντας το μετάλλιο «ντροπή».

Δεν είχε την ίδια «σκληρή αντίδραση», όμως, και ο Μίχαελ Μάρτενς ο οποίος είχε βραβευθεί με το ίδιο βραβείο. Ο Μάρτενς, ο οποίος τόσο «κόπτεται» το τελευταίο χρονικό διάστημα για τους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας σε άρθρο του στην γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung είχε αρθρογραφήσει για το ζήτημα, επιβεβαίωνε ότι από το 2005 υπάρχει διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia, αλλά ο ίδιος, όπως και πολλοί άλλοι, δεν μπήκε στον κόπο να πληροφορηθεί περισσότερα για τον Ρούντολφ Φόγκελ. Πάντως δεν είναι τιμητικό για κάποιον να βραβεύεται με το μετάλειο που φέρει το όνομα ενός ναζί. Εκτός και αν διακρίνει ομοιότητες και συμφωνεί με την επιβολή του γερμανικού imperium, τότε και τώρα στην Ευρώπη.

Στον αγώνα υπέρ … της «μακεδονικής μειονότητας»

Τον Μάρτιο του 2010 η ολοσέλιδη ανταπόκριση του Μίχαελ Μάρτενς στην FAZ (Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung) είχε τίτλο «Κάποιες φορές το παρατηρούν και οι ίδιοι» και υπότιτλο «Η μακεδονική μειονότητα της Βόρειας Ελλάδας θεωρεί ότι την κακομεταχειρίζονται – δεδομένου ότι η Αθήνα αρνείται την ύπαρξή της», η οποία αναφέρεται στην ύπαρξη «μακεδονικής μειονότητας».

Το ενδιαφέρον του Μίχαελ Μάρτενς για την ύπαρξη της «μακεδονικής μειονότητας» ήταν τόσο μεγάλο, ώστε είχε επισκεφθεί την Φλώρινα για πληροφορίες και είχε μιλήσει με τους Π. Βοσκόπουλο, Τάκη Μίχα, Αλέξανδρο Ιωσηφίδη και Stefan Troebst. Ο κ. Μάρτενς υποστήριζε ότι πολλοί σλαβόφωνοι στην περιοχή της Φλώρινας εξακολουθούν να αποφεύγουν να μιλούν ανοικτά για τις σλαβόφωνες ρίζες τους. Ταυτόχρονα σημείωνε ότι η άρνηση της Ελλάδας να αποδεχθεί την ύπαρξη σλαβομακεδονικής μειονότητας οφείλεται στο φόβο απαιτήσεων αποζημίωσης από τους εκδιωχθέντες μετά τον εμφύλιο και τους κληρονόμους τους.

Ένα από τα χαρακτηριστικότερα αποσπάσματα εκείνης της ανταπόκρισης ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «ο επισκέπτης της Φλώρινας μπορεί να ξεκινήσει μια συνομιλία με έναν “βέρο Έλληνα”, μετά όμως από μερικά ποτήρια ρετσίνα, να καταλήξει να συζητά με κάποιον που η μητρική του γλώσσα είναι η “μακεδονική” και που ο ίδιος δεν είναι βέβαιος για την ταυτότητά του, υπογραμμίζοντας ότι κυρίως επιχειρηματίες δεν τολμούν συχνά να αυτοχαρακτηριστούν ως “Μακεδόνες”».

Τι άλλο γράφει; "Η Αθήνα, για να ‘εξελληνίσει’ το ευρύ εθνοτικό μείγμα στα βόρεια του ελληνικού κράτους (και για να αποκρούσει αντίστοιχες προσπάθειες της Βουλγαρίας και της Σερβίας), εφήρμοσε πολιτική αφομοίωσης, η οποία συνδέθηκε κατά καιρούς με μαζικά αντίποινα. Στους κατοίκους είπαν ότι ήταν άμεσοι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ότι οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες που απλά λησμόνησαν με την πάροδο των αιώνων τις ελληνικές ρίζες τους και απέκτησαν μια σλαβική διάλεκτο".

Είναι βέβαιο ότι πολλοί από τους … σκληροπυρηνικούς Δεξιούς συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά, οι οποίοι έσπευσαν να υποστηρίξουν με τόσο πάθος τον Μάρτενς αν γνώριζαν αυτή την δραστηριότητα του στη δυτική Μακεδονία (όταν μάλιστα το γερμανικό ενδιαφέρον για τα Βαλκάνια είναι δεδομένο εδώ και χρόνια) θα τηρούσαν άλλη στάση. Εκτός και αν συμφωνούν με τις απόψεις που μεταφέρει ο Γερμανός Δημοσιογράφος περί ύπαρξης «μακεδονικής μειονότητας» στην δυτική Μακεδονία. Συμφωνούν;;;
periodista

Η απάτη της Ευρώδουλης «Αριστεράς»

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ  
Ένα σημαντικό στοιχείο στην εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων για τα αίτια της καταστροφής και τον τρόπο διεξόδου από αυτή είναι οι διάφορες «αναλύσεις» που όχι μόνο διαστρεβλώνουν ολοκληρωτικά την πραγματικότητα, αλλά \ μεταχειρίζονται και τις τεχνικές των καλογήρων του Ροΐδη. Όπως αυτοί βάφτιζαν το κρέας ψάρι ώστε να βολεύονται τόσο οι ηθικές τους υποχρεώσεις όσο και οι γαστριμαργικές, σήμερα διάφοροι αναλυτές  βαφτίζουν «ριζοσπαστική» την προσπάθεια εξόδου από την κρίση μέσα στην ΕΕ, βολεύοντας τόσο τις  υποχρεώσεις τους σαν «αριστερών», όσο και τις (αντίστοιχες) γαστριμαργικές. Έτσι, η υπεράσπιση της πεμπτουσίας του κατεστημένου που εκφράζει η ένταξή  μας στην ΕΕ (η οποία μπορεί να δειχθεί ότι είναι η βασική αιτία της σημερινής καταστροφής) βαφτίζεται «ριζοσπαστική αριστερή» στάση, αφήνοντας τον αναγνώστη να μαντέψει ποια είναι άραγε συντηρητική δεξιά στάση, όταν σύσσωμα τα κόμματα εξουσίας που στηρίζουν την κοινοβουλευτική Χούντα χρησιμοποιούν κάθε μορφή οικονομικής και φυσικής βίας για να μην κινδυνεύσει η παραμονή μας στην ΕΕ! Και αυτό, όταν σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, 80% του Λαού δεν εμπιστεύεται την ΕΕ…
Θα άξιζε όμως να θέταμε μερικές καυτές ερωτήσεις στους υποστηρικτές της Ευρώδουλης «Αριστεράς», που κάνουν φανερή την κατάφωρη απόπειρα εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων.
1. Η «ριζοσπαστική» ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και οι αντίστοιχοι «ριζοσπάστες» οικονομολόγοι που την στηρίζουν διατείνονται ότι θα σταματήσουν την «Κινεζοποίηση» της χώρας, δηλαδή θα καταργήσουν τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις που εισήγαγαν οι Μνημονιακές Κοινοβουλευτικές Χούντες. Όμως, η «ελαστικοποίηση» της εργασίας είναι αποτέλεσμα του ανοίγματος και της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας (όπως και του κεφαλαίου και των εμπορευμάτων) που επιβάλλουν οι καταστατικές συνθήκες της ΕΕ (Μάαστριχτ, Λισσαβόνας κ.λπ.). Γι’ αυτό και ελαστικές εργασιακές σχέσεις  έχουν ήδη επιβληθεί σε πολλές χώρες-μέλη της ΕΕ (Βρετανία, Ολλανδία, Σκανδιναβικές κ.λπ.), ενώ στις υπόλοιπες είναι θέμα χρόνου η εισαγωγή τους, αφού όλα τα κόμματα εξουσίας προσυπογράφουν το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών. Ερώτηση: Πώς ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιβάλει κοινωνικούς ελέγχους για την προστασία των εργαζομένων μέσα στην ΕΕ, αφού, ακόμη και αν... καταργούσε τα Μνημόνια, η ελαστικοποίηση επιβάλλεται από τις καταστατικές συνθήκες;
2. Οι Ευρώδουλοι «ριζοσπάστες» χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την μαζική ανεργία. Όμως, η ανεργία δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας, αλλά και των σημερινών τεχνολογικών μεταβολών (γι’ αυτό και χώρες με υγιή ανάπτυξη, όπως η Γερμανία, δεν έχουν αντίστοιχη αύξηση της απασχόλησης), αλλά και της προτίμησης των υπερεθνικών επενδυτών για  χώρες με ακόμη πιο φθηνό εργατικό δυναμικό από την Ελλάδα (Βουλγαρία, Ινδία, Κίνα κ.λπ.) Ερώτηση:  Πώς ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην ΕΕ θα επιτύχει δραστική μείωση της ανεργίας, έστω στα προ-μνημονιακά επίπεδα (8-9% περίπου); Με προπολεμικά προγράμματα …Ρούζβελτ που δεν έχουν σχέση με μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όπως προτείνουν κάποιοι Ευρώδουλοι, ή με αναδιανομή των πλεονασμάτων μέσα στην ΕΕ, λες και είμαστε κάποια Πολιτεία των ΗΠΑ; Ή μήπως με μαζική ταχύρρυθμη ανάπτυξη Κινεζικού τύπου, που και αυτή θα απαιτούσε δεκαετίες για το ξερίζωμα της μαζικής ανεργίας;
3. Οι Ευρώδουλοι «ριζοσπάστες» οδύρονται για τις μαζικές απολύσεις που ήδη άρχισαν, το κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και Παν. Σχολών (στο πλαίσιο των δραστικών περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες Υγείας και Εκπαίδευσης), καθώς και για το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων και την συνακόλουθη φτωχοποίηση. Ερώτηση: Είναι δυνατή μέσα στην ΕΕ η ακύρωση των μνημονιακών συνθηκών χωρίς ολοκληρωτική διαγραφή του Χρέους (την οποία ήδη «ξέχασε» η «ριζοσπαστική» ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ); Πώς ακριβώς, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ακύρωση όλων των μνημονιακων συνθηκών και εφαρμοστικών νόμων, (όλα αυτά μέσα στην ΕΕ!), θα επαναφέρει όλους τους απολυμένους από τη Χούντα, καθώς και τις κοινωνικές δαπάνες, μισθούς και συντάξεις στα προ-μνημονιακά επίπεδα, ενώ συγχρόνως θα διατηρεί πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα; Σημειωτέον ότι το πλεόνασμα αυτό (που επιτεύχθηκε με τις γνωστές «σφαγές») παίρνουν δεδομένο  στους υπολογισμούς τους οι οικονομικοί «εγκέφαλοι» του ΣΥΡΙΖΑ!
4. Προγραμματικά, ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι υποστηρίζει την απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, την κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων κ.λπ. Δεν είδαμε όμως το «ριζοσπαστικό» ηγετικό ρεύμα να καταδικάζει τη σφαγή του λαού της Λιβύης, αλλά αντίθετα υποστήριζε, όπως βέβαια και η ΕΕ από όπου παίρνει την...έμπνευση του, τους ΝΑΤΟϊκούς εγκληματίες αντάρτες και έμμεσα τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς, και το ίδιο κάνει τώρα και με τους αντίστοιχους Σύριους. Ούτε το είδαμε να καταδικάζει την άθλια ΕΕ, που μόλις κατέταξε στις τρομοκρατικές οργανώσεις το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Χεζμπολλά. Ερώτηση: Πώς ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα επιτύχει την πολιτική αυτοδυναμία, μέσα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ; Και, γενικότερα, πώς ακριβώς θα επιτύχει την οικονομική αυτοδυναμία και την παραγωγική αναδιάρθρωση που επικαλείται, μέσα στην ΕΕ των «4 ελευθεριών», και αφού θα έχει ξεπουληθεί στο μεταξύ ο κοινωνικός μας πλούτος ―εκτός αν ακυρώσει και όλες τις μετά-μνημονιακές ιδιωτικοποιήσεις! Δεν έχουν λοιπόν άδικο οι Τάιμς της Νέας Υόρκης (η ναυαρχίδα της υπερεθνικής ελίτ), όταν δημοσίευαν άρθρο (23/6/2013), με τίτλο «ΜΟΝΟ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»... 

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (28 Ιουλίου 2013)

Ν. Μπογιόπουλος: Το Σουβλάκι, η "Cosco" και ο ΦΠΑ

Οι σκληρές, οι υπεράνθρωπες, οι ηρωικές, οι ιστορικές, οι πατριωτικές, οι μυθικές, οι τιτάνιες (κ.ο.κ.) μάχες της κυβέρνησης για την κατάργηση του 23% στον ΦΠΑ της εστίασης και η επαναφορά του στο 13% δείχνουν να αποδίδουν και έτσι από τον Αύγουστο θα μπορούμε (σ.σ.: πρώτα ο Θεός!) να πανηγυρίζουμε και επισήμως για τη λαμπρή νίκη της ελληνικής πλευράς, την οποία με αυτοθυσία και αλύγιστο θάρροςεπέτυχαν οι ημέτεροι «διαπραγματευτές» στα μαρμαρένια αλώνια της «διαπραγμάτευσης», επί της αδίστακτης τρόικας...
Τώρα ας σοβαρευτούμε. Αφού, βέβαια, κρατήσουμε ως φόντο όλο το παραπάνω καραγκιοζιλίκι. Κι ας το δούμε (το καραγκιοζιλίκι) υπό το πρίσμα της πραγματικής ζωής. Οπου στην πραγματική ζωή η κυβέρνηση, η τρόικα και τα μονοπώλια είναι ένα και ενιαίο πράγμα. Τόσο ενιαίο, τόσο αδιαίρετο και ταυτόχρονα τόσο μυστήριο, όπως η Αγία Τριάδα, σα να λέμε.
Εξηγούμεθα:
Μπορεί για να πέσει (σ.σ.: αν πέσει...) το σουβλάκι από το 23% στο 13% να χρειάστηκαν τόσοι και τόσοι αγώνες, μπορεί να αντήχησαν οι κάμποι και τα βουνά από τις μπαλωθιές μεταξύ της κυβέρνησης και της ξεροκέφαλης και αρνητικής τρόικας,
αλλά όταν πρόκειται να μην εισπράττεται (όχι να μειωθεί - να μην εισπράττεται καθόλου) ο ΦΠΑ που αναλογεί να πληρώσει η «Cosco», τότε καμία μάχη δεν χρειάζεται, καμία αντίρρηση δεν υπάρχει, καμία καθυστέρηση δεν προκύπτει.
Γιατί στην περίπτωση των «Cosco» (και ουχί, φυσικά, των σουβλατζίδικων) αρκεί μια μουλωχτή τροπολογία της κυβέρνησης, σε πανάσχετο (φυσικά) νομοσχέδιο, με την πλήρη (φυσικά) έγκριση της τρόικας, κι ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Ετσι ακριβώς συνέβη στις 28/2/2013, όταν σε νομοσχέδιο (του υπουργείου ...Υγείας!) πέρασε η τροπολογία με αριθμό 245/16 της 27/2/2013, σύμφωνα με την οποία από την πολυεθνική «Cosco» ο ΦΠΑ «δεν εισπράττεται» και «επιτρέπεται η μετάθεση του χρόνου καταβολής του» στο πλαίσιο της συμφωνίας της με την άλλη πολυεθνική, την «Hewlett Packard», για τη μεταφορά των εμπορευμάτων της δεύτερης προς τις αγορές της Ευρώπης μέσω Πειραιά! Οπως μάλιστα αναφέρει η τροπολογία που συμπεριλήφθηκε στο νομοσχέδιο του υπουργείου... Υγείας (!) και η οποία μοιάζει περισσότερο με πλήρη απαλλαγή καταβολής ΦΠΑ και λιγότερο με μετάθεση του χρόνου καταβολής του, όλα τούτα εξηγούνται στο όνομα της «διευκόλυνσης του διαμετακομιστικού εμπορίου» μεταξύ μονοπωλίων...
Καταλάβατε τώρα γιατί η «μάχη» της κυβέρνησης με την τρόικα γύρω από τον ΦΠΑ κρατάει τόσο πολύ στο θέμα του σουβλακίου;
Διότι μονοπώλια που να διαμετακομίζουν σουβλάκια δεν υπάρχουν. Ακόμα. Αν υπήρχαν, το θέμα (φυσικά) θα είχε λυθεί μέσα σε μια νύχτα.
Είναι η στιγμή που η κυρία Μέρκελ κάνει το περίφημο νεύμα της προς τον Ελληνα πρωθυπουργό.
Το τι σημαίνει για τον κύριο Σαμαρά αυτό το νεύμα δε θα χρειαστεί να περιμένουμε τα απομνημονεύματά του για να το καταλάβουμε.
Αρκούν τα... «μνημονεύματα» από την τελευταία «επικαιροποίηση» του Μνημονίου...
«ΚΟΜΙΝΤΕΡΤ»!
«Δεν βλέπατε ότι η ΕΡΤ που διαλύθηκε ήταν προπαγανδιστικό όργανο, αυταρχικό και ολοκληρωτικό, ενός κόμματος που είχε το 5-10-20% του ελληνικού λαού; Κομμουνιστικό όργανο ήταν η ΕΡΤ. Κομμούνιζε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μέχρι αηδίας».
Αυτό το είπε ο Πάγκαλος, ο καθημερινός σχεδόν υμνητής του Σαμαρά. Το είπε χτες.
«Από το σοβαρό στο γελοίο, η απόσταση είναι μικρή.
Από το γελοίο όμως στο σοβαρό, η απόσταση είναι τεράστια».
Αυτό το είπε ο Σαίξπηρ. Πριν από 4 αιώνες.
«ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΗ ΑΣΚΗΣΗ»!
Θα υπάρξουν κι άλλες «ΕΡΤ», δηλαδή θα υπάρξουν κι άλλες επιχειρήσεις που η κυβέρνηση με μια μονοκονδυλιά θα τους βάλει «λουκέτο», πετώντας χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο;
Η ερώτηση τέθηκε στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Και ιδού η απάντηση:
«Το αν εξεταστούν, ας πούμε, άλλες περιπτώσεις νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου, εάν η παρουσία τους είναι απαραίτητη ή δεν είναι, αυτή ενδεχομένως να είναι μια συνεχόμενη άσκηση η οποία γίνεται και η οποία μπορεί να εξακολουθεί να γίνεται και στο μέλλον και στο 2013 ενδεχομένως και στο 2014».
Καταλάβατε;
Δεν υπάρχει μια «ΕΡΤ», αλλά πολλές! Και τούτο διότι τα «λουκέτα», η διάλυση, οι μαζικές απολύσεις δεν είναι για την κυβέρνηση παρά μια... «συνεχόμενη άσκηση»!
ΠΟΣΟ ΑΘΛΙΟΙ ΕΙΣΤΕ;
Ρωτήθηκε χτες ο Κυριάκος Μητσοτάκης αν έχει γίνει αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και απάντησε (στον «Real FM»):
«Εχει γίνει για 360 χιλιάδες υπαλλήλους από τους 600 χιλιάδες».
Δε θα ασχοληθούμε εδώ με το τι εννοούν όταν μιλούν για «αξιολόγηση». Θα σταθούμε όμως σε έναν αριθμό: «600.000».
Ετσι είπε ο αρμόδιος υπουργός. Οτι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι 600.000. Αλλά τότε, αν είναι 600.000, όπως λέει ο αρμόδιος υπουργός, τότε πόσο άθλιοι, πόσο ψεύτες, πόσο ελεεινοί, πόσο φαιοί προπαγανδιστές είναι όλοι αυτοί, κυβερνώντες και παπαγαλάκια, που τόσα χρόνια, για να καλλιεργήσουν το κλίμα του κανιβαλισμού και του «κοινωνικού αυτοματισμού» ενάντια στους «υπεράριθμους» και στους «κοπρίτες», μιλούν για 1 εκατομμύριο, ή για 1,5 εκατομμύρια, ή και για 2 εκατομμύρια δημοσίους υπαλλήλους;
*Δημοσιεύθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013
aristeri - diexodos

Γ. Δελαστίκ: Εκβιασμοί, Κούρεμα της Δόσης και.. Τριχοτόμηση της!

Σε Βατερλό για την κυβέρνηση Σαμαρά εξελίχθηκε η συνεδρίαση του Eurogroup. Μέχρι το τέλος Ιουλίου δεν θα πάρει τελικά ούτε τα... μισά (!) λεφτά από όσα υπολόγιζε. «Η επόμενη δόση των περίπου 8,1 δισεκατομμυρίων ευρώ αναμένεται να αποδεσμευθεί προς το τέλος Ιουλίου», είχε δηλώσει δημοσίως προ δύο εβδομάδων ο πάντα προσεκτικός υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας. Ε, λοιπόν, μέχρι τα τέλη Ιουλίου η κυβέρνηση Σαμαρά θα εισπράξει μόνο... 4 δισεκατομμύρια!
Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πάρει άλλο 1,8 δισ. ευρώ τον Αύγουστο και θα πρέπει να περάσουν τρεις μήνες και να φτάσουμε στον Οκτώβριο για να πάρει άλλο 1 δισ. μέχρι τα τέλη εκείνου του μήνα. Μια σειρά γεγονότα προκαλούν εντύπωση. Πρώτα πρώτα 4+1,8+1 μάς κάνουν 6,8 δισ. ευρώ και όχι 8,1. Τι έγιναν τα 1,3 δισ. που λείπουν; Απλούστατα, οι Ευρωπαίοι δεν θα τα δώσουν στον Στουρνάρα. Ελεγε συνειδητά ψέματα ο υπουργός Οικονομικών; Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν το πιστεύουμε. Φαίνεται ότι τον κορόιδεψαν κι αυτόν οι εταίροι του. Αλλα του είχαν υποσχεθεί και άλλα έκαναν. Ούτε φυσικά τον είχαν πληροφορήσει ότι θα κάνουν τη δόση... κομμάτια, δόση σε... δόσεις. Οι Γερμανοί όμως δικαίως θεωρούν την κυβέρνηση «αγκιστρωμένο ψάρι που δεν χρειάζεται δόλωμα», οπότε συμπεριφέρονται όπως θέλουν απέναντί της, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν κανενός είδους αρνητικές συνέπειες. Αυτό συνάγεται και από την αλαζονική δήλωση του προέδρου του Eurogroup, του Ολλανδού Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος όταν ρωτήθηκε γιατί το συνολικό ποσό είναι 6,8 δισ. και όχι 8,1, απάντησε: «Εμείς βαδίσαμε βάσει των συμφωνηθέντων και αυτών που προβλέπει το πρόγραμμα».
Οχι μόνο δεν προσπάθησε να καλύψει κατά κάποιον έμμεσο τρόπο την αθέτηση των υποσχέσεων που είχαν δώσει στον Στουρνάρα, αλλά σχεδόν έβγαλε... ψεύτες τους Ελληνες πολιτικούς που πίστεψαν τους Ευρωπαίους δανειστές! Οι εταίροι της κυβέρνησης την εκβιάζουν πλέον ωμά. Συνέδεσαν κάθε... δόση της δόσης με πολύ συγκεκριμένους όρους, τους οποίους αν δεν εκπληρώσουν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, δεν παίρνουν φράγκο! Ούτε καν τη δόση του Ιουλίου δεν θα πάρουν, για παράδειγμα, αν προηγουμένως δεν έχει περάσει η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ από τη Βουλή έως τις 19 Ιουλίου το αργότερο το πολυνομοσχέδιο που αφορά το φορολογικό γδάρσιμο όλων των Ελλήνων, την κατεδάφιση της δημόσιας υγείας και τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας μέσω των ιδιωτικοποιήσεων έναντι πινακίου φακής. Παράλληλα, για να πάρει ο Σαμαράς τα 4 δισ. του Ιουλίου πρέπει οπωσδήποτε να έχει κάνει και τις πρώτες 4.000 και πλέον ανθρωποθυσίες Ελλήνων εργαζομένων ως τα τέλη του μήνα. Οπως συμφώνησαν οι «εκτελεστές» της κυβέρνησης και της τρόικας, σε δεκαπέντε μέρες πρέπει να έχουν θυσιαστεί 2.200 σχολικοί φύλακες και 2.000 εκπαιδευτικοί. Να ενταχθούν δηλαδή έως το τέλος Ιουλίου για οκτώ μήνες σε καθεστώς «διαθεσιμότητας» με μειωμένες αποδοχές και στη συνέχεια να απολυθούν. Νέο κύμα ανθρωποθυσιών θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί πριν από τα τέλη Σεπτεμβρίου - αυτή τη φορά θα είναι διπλάσια τα θύματα. Συγκεκριμένα θα είναι 8.750 αυτοί που θα εκτελεστούν εργασιακά, όπως αποφάσισαν οι αρχές κατοχής και οι ντόπιοι συνεργάτες τους. Θα μπουν σε διαθεσιμότητα 3.500 δημοτικοί αστυνομικοί και άλλοι 1.250 εργαζόμενοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Σε αυτούς θα προστεθούν επιπλέον 2.000 εκπαιδευτικοί και άλλοι 2.000 δημόσιοι υπάλληλοι που θα κριθούν «πλεονάζοντες» από τα νέα οργανογράμματα των υπουργείων που καταρτίζονται κατ' εντολήν των ξένων επικυρίαρχων, αλλά με σύμφωνη γνώμη του Σαμαρά και του Βενιζέλου.
Από όλους αυτούς ελάχιστοι θα επιβιώσουν εργασιακά για τον απλούστατο λόγο ότι αυτοί αθροίζονται σε 13.000 άτομα και για τα δύο κύματα, αλλά ταυτόχρονα η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έχει υπογράψει στο μνημόνιο με τους τροϊκανούς ότι φέτος και του χρόνου θα απολύσει τουλάχιστον 15.000 εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα - 4.000 μέχρι το τέλος του 2013 και άλλες 11.000 το 2014. Αυτονόητο είναι ότι οι περισσότεροι από αυτές τις 15.000 που θα απολυθούν θα προέρχονται από τις 13.000 που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα μέσα σε αυτούς τους τρεις μήνες. Παραμύθια είναι ότι σκοπεύουν να εντάξουν σε άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου αυτούς που θα βγάλουν σε διαθεσιμότητα. Παραμύθια που στόχο έχουν να μετριάσουν τις αντιδράσεις τους με την ψευδαίσθηση ότι κάπου αλλού θα βολευτούν, έστω και σε χειρότερες συνθήκες ή με λιγότερες αποδοχές. Είναι προφανές υπό τις συνθήκες αυτές ότι θα είναι θερμή η υποδοχή που θα επιφυλάξουν οι εργαζόμενοι Ελληνες την άλλη Πέμπτη, 18 Ιουλίου, στον υπουργό Οικονομικών του Τέταρτου Ράιχ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που θα επισκεφθεί την πατρίδα μας για να επιθεωρήσει τα συντρίμμια που προκάλεσε η πολιτική της Γερμανίας.
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013
aristeri diexodos

Που θα κάτσει η μπίλια;

“ Πολιτικά κόμματα – απομεινάρια του χθες εμποτισμένα με την πελατειακή αντίληψη εννοιών Κράτους – πολίτη και της λογικής “Κράτος – λάφυρο” αδυνατούν ή ακριβέστερα αρνούνται να δεχτούν ότι ο χρόνος τους τελείωσε.  ”

Φαίνεται και είναι πια κωμικοτραγικό αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορούσαν πριν έναν χρόνο την αξιωματική αντιπολίτευση για λογικές πόκερ και ζαριάς κάνουν ακριβώς αυτό που χλεύαζαν.

Έκαναν τους μικροκομματικούς τους υπολογισμούς και είδαν ότι… το σενάριο εκλογών θα ήταν ολοκληρωτικά καταστροφικό για τους ίδιους και όχι για τη χώρα όπως διατυμπάνιζαν.

Του Κώστα Καπνίση

Σε μια ατελείωτη πλην σημαδεμένη παρτίδα κακοπαιγμένου πόκερ διάλεξαν πλευρά. Αποφάσισαν να κρατήσουν την εξουσία για τον εαυτό τους και επεφύλαξαν για τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού την απόλυτη εξαθλίωση. Τα νέα μέτρα και το νέο Μνημόνιο είναι προ των πυλών.Το φανέρωσε το περίφημο «δίκαιο» φορολογικό νομοσχέδιο που όλο τον χειμώνα το έκλωθαν και το έκρυβαν για να μη τους το ματιάσουν ή για να μη το αντιγράψει ο «κακός» και «λαϊκιστής» ΣΥΡΙΖΑ. Η «δικαιοσύνη» τους μίλησε για άλλη μια φορά. Όσοι είναι άνεργοι ή ημιαπασχολούμενοι ή έχουν μια μικρή επιχείρηση ανάγονται εκ νέου στον εχθρό της πατρίδας ή της δικής τους ερμηνείας για το τι είναι πατρίδα που υπηρετούν πιστά. Είναι άλλωστε γνωστή η αντίληψή τους για το ποια είναι η «υγιής» επιχειρηματικότητα που είναι το «μέλλον» της χώρας.

Η πρόσφατη απόδειξη ήταν άλλη μια συνάντηση «κορυφής» με τέτοιους «υγιείς» επιχειρηματίες όπου και τους επιβράβευσαν για όλα όσα «πολύτιμα» συνεισέφεραν στον τόπο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Προφανώς το να διαλύσουν τα όποια εργασιακά δικαιώματα είχαν απομείνει όρθια ήταν ένα από τα δωράκια τούτης της κυβέρνησης. Παλαιότερες κυβερνήσεις της τελευταίας εικοσαετίας σε συνεργασία με τον τραπεζικό κλάδο φρόντισαν να τους δανειοδοτήσουν μέχρι σκασμού για να επενδύσουν αυτοί οι «πατριώτες» προκειμένου να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους, να δημιουργήσουν βιώσιμες θέσεις εργασίας και να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία. Το «ευχαριστώ» τους ήταν οι μαζικές απολύσεις, οι εικονικές πλην νομιμότατες «πτωχεύσεις» τους αλλά και η μεταφορά της έδρας των επιχειρήσεών τους στο εξωτερικό. Αυτή είναι η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται για το «καλό» της πατρίδας πάνω από όλα.

Την ίδια στιγμή μιλούν για μεγάλες επενδύσεις, λιβανίζουν την ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά οι όποιες «επενδύσεις» είτε έχουν καταρρεύσει είτε προέρχονται από τον δημόσιο τομέα ξένων χωρών. Ποιες αλήθεια είναι οι ξένες εταιρείες οι οποίες όλο έρχονται και όλο σκαλώνουν ή συναντούν εμπόδια στον δρόμο; Ποιος ξένος μα και Έλληνας ιδιώτης επενδυτής θα τολμήσει να βάλει έστω και ένα ευρώ σε μια χώρα στην οποία τα καρτέλ και οι συμμορίες κάνουν πάρτι; Η χώρα πλέον θυμίζει Μπανανία και όχι μια χώρα δυτικού τύπου. Η κατάσταση έχει αρχίσει πια να εκνευρίζει ακόμα και τους μεγαλύτερους θιασώτες του καπιταλισμού. Ακόμα και προηγμένες χώρες δυτικού τύπου έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά με τα όσα τραγελαφικά βλέπουν να εκτυλίσσονται στην Ελλάδα. Έχει άλλωστε γραφτεί και ειπωθεί πολλές φορές και ίσως όχι άδικα ότι αυτό που επικρατεί στη χώρα δεν είναι καπιταλισμός αλλά κατσαπλιαδισμός.

Πολιτικά κόμματα – απομεινάρια του χθες εμποτισμένα με την πελατειακή αντίληψη εννοιών Κράτους – πολίτη και της λογικής Κράτος – λάφυρο αδυνατούν ή ακριβέστερα αρνούνται να δεχτούν ότι ο χρόνος τους τελείωσε. Όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τους έλεγε «Τελειώσατε. Καληνύχτα σας» εκείνοι πεισματικά επεδίδοντο σε επικοινωνιακά παίγνια επιπέδου νηπιακής ηλικίας και συμπεριφοράς. Έφτασαν μέχρι εδώ τη χώρα και τους πολίτες και συνεχίζουν να ασχολούνται με την εικόνα τους και μόνον. Βαφτίζουν εθνικό το προσωπικό τους συμφέρον και τίποτε παραπάνω. Είναι δήμιοι της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων και βιαστές της κοινής λογικής και αυτοπροσδιορίζονται ως «σωτήρες». Η αλήθεια βέβαια είναι ότι κανείς πια δεν τους πιστεύει. Από την άλλη μεριά όμως μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας τους φοβάται ή τουλάχιστον αυτό της έμαθαν. Να τους φοβάται.

Αρκετοί είναι όσοι υποστηρίζουν ότι μπροστά στην επικείμενη πτώση τους, την οποία βλέπουν και οι ίδιοι είναι ικανοί από εκδικητικότητα να κάνουν τα πάντα. Είναι αδίστακτοι. Δεν έχουν καμιά αναστολή να τιμωρήσουν τους πολίτες προκαλώντας μια εθνική καταστροφή. Ένα πρωτόφαντο κυβερνητικό συνονθύλευμα εθελόδουλο, μοιραίο και άβουλο κρατά τις τύχες της χώρας την πλέον κρίσιμη στιγμή. Ετοιμάζονται για νέα μέτρα που θα δώσουν τη χαριστική βολή σε μια κοινωνία που έτσι και αλλιώς σβήνει. Παίζουν πάλι μπροστά στα μάτια όλων και μάλιστα με έναν ξεδιάντροπο και χυδαίο τρόπο άλλο ένα στημένο «θρίλερ» της δόσης ή της δόσης των δόσεων. Ο κόσμος όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και αλλού τους έχει πια πάρει χαμπάρι. Οι περισσότεροι έγκυροι οικονομικοί αναλυτές μιλούν για κανονικό τούτη τη φορά κούρεμα του χρέους αλλά η ελληνική κυβέρνηση μαζί με τη γερμανική (τι σύμπτωση αλήθεια) είναι οι μόνες που δεν κάνουν καν κουβέντα για αυτό. Κι όμως αυτά τα «καλά» και υπάκουα παιδιά κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς τη «δόση» τους.

Ποιον αλήθεια απειλούν; Τους ίδιους; Ποιον αλήθεια νομίζουν πως φοβίζουν και τρομοκρατούν; Οι επόμενοι τρεις μήνες θα είναι αυτοί που θα ανοίξουν τις πύλες της κόλασης αν αυτή η αρρωστημένη και διαστροφική κατάσταση συνεχιστεί. Οι διεθνείς εξελίξεις είναι ραγδαίες. Η κυβέρνηση της Πορτογαλίας ήδη βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το έργο πάλι γνωστό. Οι Γερμανοί θεωρούν και εκεί τις εκλογές «καταστροφικές». Προφανώς οι κάστες αυτών των αλαλαζόντων Αλλαρίχων – νεοφιλελεύθερων που έχουν αλώσει την άλλοτε Ευρώπη των λαών, του Διαφωτισμού και της Δημοκρατίας, είναι έτοιμες να καταργήσουν άπαξ και δια παντός σε μια επόμενη Σύνοδο «Κορυφής» και την εκλογική διαδικασία για να δρουν ανενόχλητοι.

 

Η Ευρώπη οδεύει με γοργό βηματισμό προς τον Μεσαίωνα. Το κατάμαυρο σκοτάδι τους είναι σήμα κατατεθέν. Οι στρατιές της νέας ακροδεξιάς που καλά μελετημένα έχουν προετοιμάσει τα τελευταία χρόνια και έχουν εγκαθιδρύσει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες σε ποσοστά γύρω στο 20% είναι έτοιμες να ξεχυθούν στους δρόμους της ευρωπαϊκής ηπείρου για να μακελέψουν τους λαούς και να υπερασπιστούν με νύχια και με δόντια τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό. Προς το παρόν δείχνουν τα δόντια τους και περιμένουν κρυμμένοι στα σκοτάδια. Εκεί που πάντα ήταν κρυπτόμενοι. Πρωτεργάτης και ενορχηστρωτής για τρίτη φορά μέσα σε 100 χρόνια είναι η Γερμανία. Που θα κάτσει αυτή τη φορά η μπίλια; Βρισκόμαστε πια στον 21ο αιώνα. Ούτε στον Μεσαίωνα μα ούτε και στον 20ο αιώνα.

Οι λαοί της Ευρώπης καλούνται και πάλι να δώσουν την απάντησή τους. Η Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια έγινε το πειραματόζωο. Μπορεί να γίνει και η απαρχή θετικών και ιδιαίτερα αισιόδοξων εξελίξεων που θα ανάψουν τη σπίθα της ελπίδας. Μια κυβέρνηση της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης της Αριστεράς η οποία θα πορευτεί μαζί με έναν αποφασισμένο για λευτεριά και αξιοπρέπεια λαό είναι μια καλή αρχή και ένα καλό κίνητρο για τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης που θα αναθαρρήσουν. Ιστορικά άλλωστε η Ελλάδα απέδειξε έμπρακτα στον Β’ ΠΠ ότι οι δυνάμεις του Άξονα δεν ήταν ανίκητες.

Η ώρα του προσκλητηρίου και της συμπαράταξης των υγιών, δημοκρατικών και προοδευτικών είναι τώρα. Άλλος χρόνος δεν υπάρχει. Αν πραγματικά οι ευρωπαϊκοί λαοί θέλουν να ξαναπάρουν στα χέρια τους τις τύχες της Ευρώπης και να μην αφανιστούν ή να ζήσουν ως ανδράποδα οφείλουν τώρα να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει αλλά μόνο με αγώνες κατακτάται. Την ίδια την Δημοκρατία και ότι καλό από αυτή απορρέει…

paganeli

Οι θυρωροί των πολυεθνικών !!!

Οι επιχειρηματίες της πάλαι ποτέ «ισχυρής Ελλάδας», από τον Μυτιληναίο και τον Βγενόπουλο μέχρι και τον κραταιό Μπόμπολα, μετατρέπονται σταδιακά σε «ορντινάτσες» των ξένων κολοσσών που θέλουν να εξαγοράσουν όλη τη χώρα.

Πόσο διαφορετικός πρέπει να φάνταζε ο παγωμένος αέρας της Μόσχας στον Τζέφρι Σακς. Η προηγούμενη μεγάλη αποστολή, για το αγαπημένο παιδί του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ το 1985, τον είχε φέρει αντιμέτωπο με τη μολυσμένη ατμόσφαιρα και την έλλειψη οξυγόνου στην Λα Παζ της Βολιβίας.

Τότε όμως τα είχε καταφέρει. Εφάρμοσε…σε πειραματικό επίπεδο τη θεραπεία σοκ την οποία αργότερα θα δοκίμαζε το ΔΝΤ σε όλο τον κόσμο: Μαζικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίαςσε συνδυασμό με απάνθρωπα μέτρα «δημοσιονομικής προσαρμογής» που μετριούνται σε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Στη Μόσχα όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Το ταξίδι, που πραγματοποίησε με χρήματα του Τζορτζ Σόρος, αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, πέτυχε θεωρητικά τον στόχο του αλλά στοίχισε μερικά δισεκατομμύρια δολάρια στους πάτρονές του. Ο Σακς κατάφερε να στήσει τον μηχανισμό ξεπουλήματος της χώρας αλλά δεν έλαβε τα κατάλληλα μέτρα ώστε η μερίδα του λέοντος να περάσει απευθείας στα χέρια των ξένων πολυεθνικών. Αντιθέτως οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις που επέβαλε ο τότε πρόεδρος Μπόρις Γιέλτσιν, αφού πρώτα βομβάρδισε το κοινοβούλιο, οδήγησαν στη δημιουργία των περίφημων Ρώσων Ολιγαρχών οι οποίοι μπορούσαν να διαπραγματευτούν από θέση ισχύος με τους γύπες των διεθνών αγορών – πάντα σε βάρος των Ρώσων πολιτών.

Η σχετική αυτή αποτυχία έγινε έκτοτε μάθημα για το ΔΝΤ αλλά και τα επιχειρηματικά μεγαθήρια που επιχειρούν να υφαρπάξουν τις υποδομές μιας χώρας για ένα κομμάτι ψωμί. Ενω προσέχουν να μην χάσουν τον έλεγχο της κατάστασης, από τοπικές επιχειρήσεις που συχνά λειτουργούν με όρους μαφίας, γνωρίζουν πολύ καλά ότι χρειάζονται τις πολιτικές διασυνδέσεις αλλά και τα δίκτυα προπαγάνδας που έχουν στήσει με υπομονή και κόπο οι «ντόπιοι».

Πως θα μπορούσε να κινηθεί η καναδική Eldorado στην Ελλάδα εάν δεν είχε τη στρατιά δημοσιογράφων στα μέσα ενημέρωσης του Μπόμπολα να προετοιμάζουν το έδαφος και να εξισώνουν τους κατοίκους της Χαλκιδικής με τρομοκράτες. Πόσο κενή θα ήταν η σκηνοθετημένη συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» κατοίκων στην περιοχή εάν η Νέα Δημοκρατία δεν έστελνε τον Άδωνη Γεργιάδη να διαλαλεί τα προτερήματα της καναδικής επένδυσης.

Και λίγο νωρίτερα, πόσο άχαρη θα ήταν η παρουσία του Γερμανού τοποτηρητή Χανς Γιοακίμ Φούχτελ, ο οποίος ήρθε να επιβάλλει τις γερμανικές εταιρείες διαχείρισης απορριμμάτων, εάν το σύνολο των νυχτερινών δελτίων δεν τον αντιμετώπιζε σαν μεσσία – και ο Άδωνις (ναι, πάλι αυτός) δεν σερνόταν από κανάλι σε κανάλι για να εξηγεί πόσο «συμπαθητικός» είναι ο Γερμανός υπουργός. Αντίστοιχα πόση ευγνωμοσύνη χρωστά η κινεζική Cosco στις τηλεοπτικές εκπομπές προώθησης ξένων εταιρειών που παρουσιάζει κάθε Κυριακή βράδυ ο ΑΝΤ1.

Αυτού του είδους τα δίκτυα προπαγάνδας και πολιτικού χαμαιλοντισμού χρειάζονται δεκαετίες για να στηθούν και είναι αναντικατάστατης σημασίας για κάθε σοβαρό επενδυτή ή… κατακτητή. Προφανώς αρκετές οικονομικές υπερδυνάμεις φροντίζουν να «φυτεύουν» δικούς τους ανθρώπους με όσο το δυνατόν λιγότερες παρεμβάσεις. Η αποκάλυψη λόγου χάρη μέσω του Wikileaks ότι η αμερικανική πρεσβεία παρεμβαίνει σε ελληνικές σχολές δημοσιογραφίας προετοιμάζοντας νέες γενιές δημοσιογράφων ήταν ένα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Επίσης, η δημιουργία των λεγόμενωνΕιδικών Οικονομικών Ζωνών θα περιορίσει περαιτέρω την αξία χρήσης των θυρωρών καθώς ολόκληρες περιοχές της χώρας θα μετατραπούν σε αυτοδιαχειριζόμενες αποικίες εταιρειών όπου δεν θα ισχύει κανένας εργασιακός και περιβαλλοντικός περιορισμός.

Ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις όμως ο «θυρωρός» μπορεί να ανοίξει πόρτες, να λαδώσει μηχανισμούς και να κλείσει στόματα με πολύ χαμηλότερο κόστος και σε πολύ συντομότερο χρονικό διάστημα.
Η πλειονότητα λοιπόν των μεγάλων ιδιωτικοποιήσεων που αφορούν τις υποδομές της χώρας σχεδιάζεται από ξένα μεγαθήρια που συστήνουν κοινοπραξίες με ελληνικές επιχειρήσεις. Ήδη από την πρώτη στιγμή που παρουσιάστηκε ο κατάλογος του ξεπουλήματος εμφανίστηκαν κονσόρτσιουμ ελληνικών και ξένων επιχειρήσεων να διεκδικούν τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας.

Οι συμμαχίες αυτές αν και τροποποιούνται διαρκώς είναι ενδεικτικές του κλίματος: Στο φυσικό Αεριο (ΔΕΠΑ -ΔΕΣΦΑ) είδαμε τον τσεχικο όμιλο PPF να καταθέτει προσφορά σε συνεργασία με την ΓΕΚ Τέρνα του Γιώργου Περιστέρη. Αντίθετα η Προμηθέας Gas του ομίλου Κοπελούζου έκανε τότε «στην άκρη» προσδοκώντας μελλοντικά οφέλη από την επικράτηση ρωσικών συμφερόντων. «Μήπως ο όμιλος Κοπελούζου είναι το παρατσούκλι της Gazprom» αναρωτιόταν παλαιότερα η αμερικανική πρεσβεία σε ένα από τα τηλεγραφήματα της προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αργότερα τα ονόματα του Κοπελούζου και της Gazprom ακούστηκαν και για τα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ) ως ανταγωνιστές του Βαρδή Βαρδινογιάννη και του Ευάγγελου Μυτιληναίου που κατέβαιναν στο παιχνίδι μέσω της κοινής τους εταιρείας M&M Gas.

Παρόμοιο ήταν το σκηνικό και για το ξεπούλημα της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ όπου οι γαλλικοί κολοσσοί της Suez και της Veolia έστηναν τις πρώτες συμμαχίες τους με τον Μπόμπολα και τον όμιλο MIG του Βγενόπουλου, αντίστοιχα. Στη συνέχεια η δεύτερη συμμαχία αντικαταστάθηκε από την ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ του Γ. Αποστολόπουλου με την ισραηλινή εταιρεία ύδρευσης Mekorot.

Στο χώρο της διαχείρισης απορριμμάτων διέρρευσαν από πολύ νωρίς τα ονόματα Ελλήνων εργολάβων που φέρονται να εξέφρασαν ενδιαφέρον, όπως ο Μπόμπολας, ο Περιστέρης, ο Λάτσης, ο Κοπελούζος και ο Μυτιληναίος αλλά δεν αποκαλύφθηκαν άμεσα οι ξένες εταιρείες – πιθανότατα γιατί το Βερολίνο συντονίζει κεντρικά το φαγοπότι στη συγκεκριμένη πίτα των 3 δισεκατομμυρίων ευρώ μέσω του Φούχτελ.
Σημαίνουν μήπως όλα αυτά ότι το ελληνικό κεφάλαιο, αφού παρέλαβε τα τριάντα αργύρια της προδοσίας μετατρέπεται αν μη τι άλλο σε ισότιμο εταίρο των γερακιών που εποφθαλμιούν τη δημόσια περιουσία; Η αλήθεια δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από μια τέτοια αντίληψη.

Ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση συνεργασίας που μας επιτρέπει να καταλάβουμε τα λεόντεια χαρακτηριστικά των κοινοπραξιών ήταν οι συμφωνίες της καναδικής Eldorado με τον Μπόμπολα. Όπως είχε αποκαλύψει από πολύ νωρίς το Unfollow, στο ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου, η εταιρεία του Μπόμπολα συμμετέχει μόλις με το 5% στην εταιρεία που θέλει να δραστηριοποιηθεί στην περιοχή ενώ η Eldorado ελέγχει το υπόλοιπο 95%. Ο Μπόμπολας λειτούργησε απλώς σαν μεσάζοντας χρησιμοποιώντας τις διασυνδέσεις του σε διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις για την εξαγορά και μεταβίβαση της TVX Hellas με το μικρότερο δυνατό πολιτικό και οικονομικό κόστος.

Ανάλογο παιχνίδι είχε παίξει στο παρελθόν ο Ανδρέας Βγενόπουλος της MIG o οποίος βρέθηκε να κατέχει μετοχές του ΟΤΕ πριν αυτές καταλήξουν στα χέρια της Deutsche Telekom – γεγονός που έκαμψε τις αντιδράσεις για το ξεπούλημα των εθνικών δικτύων τηλεπικοινωνίας στους Γερμανούς.

Παλιοί και νέοι νεροκουβαλητές

Η οικονομική κρίση μπορεί να έχει επιδεινώσει τη θέση του ελληνικού κεφαλαίου στο λεγόμενο διεθνή καταμερισμό εργασίας αλλά στην πραγματικότητα οι έλληνες επιχειρηματίες ανήκαν σχεδόν πάντα στην κατηγορία του παρασιτικού καπιταλιστή δεύτερης κατηγορίας. Στην πραγματικότητα, όπως εξηγούσε παλαιότερα ο καθηγητής Β. Φούσκας από το Richmond American International University ήταν πάντα εξαρτημένη από τη Δύση αφού δημιουργήθηκε «σαν ένα τεχνητό κατασκεύασμα Βρετανών και Γάλλων ιμπεριαλιστών που ήθελαν έτσι να μπλοκάρουν τη ρωσική επιρροή στη Μεσόγειο».

Η μετέπειτα μικρασιατική καταστροφή στέρησε από τον ελληνικό πληθυσμό και τα ελάχιστα τμήματα της αστικής τάξης που είχε δημιουργηθεί στη Μικρά Ασία. Ήδη από την εποχή της κατοχής τα «τζάκια» που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα όφειλαν περισσότερο στον ακραίο δωσιλογισμό τους παρά στις επιχειρηματικές τους ικανότητες. Η χώρα βυθισμένη στον εμφύλιο και αργότερα στη δικτατορία ακολουθούσε με καθυστέρηση τουλάχιστον δυο δεκαετιών τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία και οι επιχειρηματίες της περίμεναν πάντα σαν φτωχοί συγγενείς να επωφεληθούν από τα ψίχουλα που άφηναν πίσω τους τα πακέτα βοήθειας σαν το σχέδιο Μάρσαλ, το πακέτο Ντελόρ κ.ο.κ. Το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας κατέληγε πάντα σε ξένες κατασκευαστικές ή άλλες εταιρείες που επιβάλλονταν ως όρος για την ξένη βοήθεια.

Ειδικά μετά την ένταξη στην ΕΟΚ και πολύ περισσότερο στην ευρωζώνη οι ισχυρές χώρες της Ευρώπης κατάφεραν να αποδιαρθρώσουν πλήρως το παραγωγικό μοντέλο της χώρας και να αναλάβουν όλα τα σημαντικά εργαλεία άσκησης οικονομικής πολιτικής. Παρόλα αυτά η παροχή ρευστότητας από την πολιτική χαμηλών επιτοκίων δημιούργησε μια επίπλαστη εικόνα του ελληνικού κεφαλαίου σαν του νέου «ιμπεριαλιστή» των Βαλκανίων.

Παραδόξως οι πρώτοι που φάνηκε να πείθονται από την εθνική διήγηση της μεγάλης επιχειρηματικής Ελλάδας, δεν ήταν ούτε επιχειρηματίες ούτε νεοφώτιστοι απόφοιτοι του London School of Economics – ήταν σημαντικά τμήματα της ελληνικής Αριστεράς τα οποία (απολύτως καλοπροαίρετα) θέλησαν να προστατεύσουν τους λαούς των Βαλκανίων από την αγριότητα των Ελλήνων… ιμπεριαλιστών. Η αγριότητα ήταν πράγματι παρούσα και έχει καταγραφεί σε αρκετά ρεπορτάζ της εποχής για τις δεκάδες «Μανωλάδες» που έστηναν Έλληνες επιχειρηματίες στα Βαλκάνια, καταπατώντας όχι μόνο εργασιακά αλλά και στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα των βορείων γειτόνων μας. Ο «ιμπεριαλισμός» όμως είναι και πάλι βαριά κουβέντα – ο Ελληνικός καπιταλισμός έδρασε και τότε σαν νεροκουβαλητής μεγάλων επιχειρήσεων από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη.

Προφανώς οι Έλληνες βιομήχανοι είχαν όλη την… κακή πρόθεση να δράσουν σαν αιμοδιψείς εργοδότες. Όπως συμβαίνει όμως και σήμερα στο Μπαγκλαντές είναι σαν να κατηγορείς μόνο τους τοπικούς βιοτέχνες για το θάνατο εκατοντάδων εργαζομένων χωρίς να συνειδητοποιείς ότι πίσω από αυτούς κρύβονται ορισμένες από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές του πλανήτη, που κινούν τα νήματα.

Αρκετά πιο προσγειωμένη στις εκτιμήσεις της η εφημερίδα το ΒΗΜΑ με ρεπορτάζ της το Σεπτέμβριο του 1999 εξηγούσε πως η Μεγάλη Ελλάδα μετατρεπόταν σε «γέφυρα» για τις «μεγάλες μπίζνες στα Βαλκάνια». Οι «Μπίζνες» στις οποίες αναφερόταν βέβαια η εφημερίδα ήταν το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Αλβανίας και των Σκοπίων, μια διαδικασία που διέλυσε τις τοπικές οικονομίες και δείχνει ακόμη και σήμερα τις καταστροφικές τις συνέπειες (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το ξεπούλημα της Βουλγαρικής ΔΕΗ που οδήγησε σε εξέγερση).

Προφανώς αυτό το βαλκανικό «Ελντοράντο» διέκοψε για λίγο την πτώση του ποσοστού κέρδους των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων. Μόλις εξάντλησε τα καύσιμά του όμως το «ελληνικό θαύμα» συνετρίβη χωρίς ποτέ τα σωστικά συνεργεία να εντοπίσουν επιζώντες.

Σαν θυρωροί λοιπόν των πολυεθνικών (ή για να χρησιμοποιήσουμε τη δημοσιογραφική ορολογία σαν fixer) οι Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες φαίνεται να βρίσκουν μια μικρή αξία χρήσης. Οι σχέσεις βέβαια των «θυρωρών» με τους ενοίκους της πολυκατοικίας δεν είναι πάντα ασυννέφιαστες. Πριν από μερικούς μήνες ένα μπαράζ δημοσιευμάτων ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης έδειξε ότι οι ξένοι οικονομικοί ηγέτες της χώρας δεν θα ανεχθούν και πολλά πολλά από τους Έλληνες μεσάζοντες. Με «ολιγάρχες» που ελέγχουν την οικονομία της χώρας με πρακτικές «μαφίας» συνέκρινε την επιχειρηματική ελίτ της χώρας το γερμανικό περιοδικό Stern.

To Spiegel παρουσίαζε φωτογραφικά αφιερώματα για τους εφοπλιστές που δεν πληρώνουν ούτε ευρώ στο κράτος ενώ το Reuters ξετίναζε κατά διαστήματα τους θεσμικούς νταβατζήδες τραπεζών και άλλων ευγενών ιδρυμάτων. Όλα τα ρεπορτάζ αποτελούσαν φυσικά δημοσιογραφικά διαμάντια και περιείχαν αδιάψευστα στοιχεία τα οποία κανένα από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα δεν θα τολμούσε να παρουσιάσει. Η συγχορδία όμως των ξένων μέσων ενημέρωσης έδειχνε ότι το ευρωπαϊκό κεφάλαιο ήθελε να τραβήξει το αυτί του Έλληνα θυρωρού.

Σαν τον μικρό ρουφιάνο, που κάθε πολυκατοικία είχε στα χρόνια της δικτατορίας, ή ακόμη καλύτερα σαν τον χασάπη από την ταινία Ντελικατέσεν του Ζαν Πιερ Ζενέτ, το ελληνικό κεφάλαιο είναι εδώ για να υπηρετεί τους πραγματικούς ενοίκους της πολυκατοικίας και να εξοντώνει όσους έχουν την τύχη να ζουν κάτω από το έδαφος.



Unfollow Ιούνιος 2013

Απολύσεις ιερέων ζητάει η Τρόικα

Εγραψε:Pitsirikos
Αν και όλα έδειχναν πως η κυβέρνηση έχει ικανοποιήσει με το πολυνομοσχέδιο όλες τις απαιτήσεις της Τρόικας -ώστε να εκταμιευτεί η δόση-, η Τρόικα ζητάει τώρα να τεθούν σε διαθεσιμότητα και 8 χιλιάδες ιερείς, αφού είναι δημόσιοι υπάλληλοι και τεμπελιάζουν ψέλνοντας.
Η Τρόικα ζητάει ουσιαστικά την απόλυση 8 χιλιάδων ιερέων -για να σταλθεί στην ελληνική κοινωνία το μήνυμα πως κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν είναι στο απυρόβλητο- αλλά η κυβέρνηση αντιδράει σθεναρά, με την δικαιολογία πως θα μείνουν αφύλαχτα τα παγκάρια και μπορεί, αντί για τους παπάδες, να παίρνουν τα λεφτά τίποτα αλήτες.
Μπροστά στην επιμονή της Τρόικας για απολύσεις ιερέων, η κυβέρνηση επανήλθε με την πρόταση να περάσουν οι ιερείς από τις εκκλησίες στην Ελληνική Αστυνομία.
Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας δήλωσε πως οι ιερείς μπορούν να γίνουν αστυνομικοί αλλά θα πρέπει να πετάξουν τα ράσα, να ξυρίσουν τα μούσια, να κόψουν τις κοτσίδες και να σταματήσουν να φωνάζουν ο ένας τον άλλον με γυναικεία ονόματα.
Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος πρότεινε οι ιερείς να γίνουν στρατιωτικοί ιερείς, ώστε ο κάθε Έλληνας αξιωματικός να έχει τον προσωπικό του εξομολογητή.
Ισχυρές είναι οι αντιδράσεις της Ιεράς Συνόδου στο αίτημα της Τρόικας για απολύσεις ιερέων, ενώ ο Μητροπολίτης Μπανανίας Αργόσχολος απείλησε πως οι ιερείς θα κόψουν τους αγιασμούς, τα ευχέλαια και τα μνημόσυνα, ενώ θα βαράνε τις καμπάνες στον ρυθμό του Bandiera Rossa.
Ιερέας που θέλησε να διατηρήσει την ανυπαρξία του δήλωσε πως οι ιερείς θα αντιδράσουν δυναμικά και με την βοήθεια του Θεού θα τους γαμήσουν την Παναγία.

Α. Κουκουτσάκη, Η γέννηση της φυλακής και οι κοινές καταβολές με το εργοστάσιο

Στο έργο των D. Melossi, M. Pavarini (1977), κεντρική έννοια είναι και πάλι η έννοια της πειθαρχίας και μάλιστα ως συνάρθρωση της φουκωικής με την μαρξική αντίληψη περί ποινής και ειδικότερα περί ποινής στην καπιταλιστική κοινωνία.
“Η πειθαρχία (και η εκπαίδευση στην πειθαρχία) αποτελεί για τον Μαρξ απαραίτητο στοιχείο για τη δημιουργία της υπεραξίας η οποία, με τη σειρά της, αποτελεί υπόθεση ζωής ή θανάτου για την καπιταλιστική συσσώρευση. Ο Μαρξ θεωρεί την πειθαρχία ως συστατικό της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Είναι δύσκολο να σκεφθεί κανείς μια αποφασιστικότερη συμβολή του Μαρξ στην κοινωνιολογική κατανόηση των θεσμών της νεωτερικότητας. […] Επιπλέον, η έννοια-κλειδί της πειθαρχίας είναι το νήμα που συνδέει την μαρξική και φουκωική ανάλυση. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο το γεγονός ότι διάφορα αποσπάσματα από το σημαντικό Τρίτο Μέρος του Επιτήρηση και Τιμωρία, τιτλοφορούμενου Πειθαρχία, μοιάζει να είναι βγαλμένα κατευθείαν από το Πρώτο Βιβλίο του Κεφαλαίου του Μαρξ” (Melossi, 1998: xiii, xiv).[1]
Οι Melossi και Pavarini, ελέγχοντας τη βασική υπόθεση των Rusche και Kirhheimer σε σχέση με την οικονομική λειτουργία της φυλακής, υποστηρίζουν ότι η οικονομική λειτουργία των τιμωρητικών συστημάτων δεν μπορεί ν’ αξιολογηθεί μόνο με κριτήριο το εάν λειτούργησαν ως ρυθμιστής της αγοράς εργασίας τείνοντας στην κάλυψη των αναγκών παραγωγής. Κατά τους συγγραφείς, η οικονομική και η ιδεολογική λειτουργία των τιμωρητικών συστημάτων είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Δηλαδή, τόσο τα διάφορα ιδρύματα που προηγήθηκαν της φυλακής,[2] όσο και η ίδια η φυλακή είχαν ως βασική λειτουργία την εκπειθάρχηση του εργατικού δυναμικού και την προετοιμασία του να ενταχθεί στις συνθήκες παραγωγής, όπως αυτές διαμορφώνονταν στις διάφορες φάσεις της εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος.
Με δυο λόγια, η φυλακή είναι δομημένη στο μοντέλο του εργοστάσιου, με στόχο την παραγωγή όχι εμπορευμάτων, αλλά πειθαρχημένων ατόμων, ενώ η πειθαρχία αποτελεί κυρίαρχο και σταθερό χαρακτηριστικό της φυλακής σε όλα τα συστήματα κράτησης.

Πρόκειται για μια ιστορική μελέτη η οποία διερευνά τις κοινές ρίζες φυλακής και εργοστασίου κατά την περίοδο από τον 16ο αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ου. Έτσι η μελέτη καλύπτει την περίοδο ηγεμονίας των δυο θεσμών, σε οικονομικό και τιμωρητικό επίπεδο αντίστοιχα, και τείνει να καταδείξει τις κοινές καταβολές και τους μεταξύ τους ιστορικούς δεσμούς.
Στην εισαγωγή του βιβλίου, βέβαια, επισημαίνεται η ανάγκη να αναδιατυπωθεί η υπόθεση εργασίας γύρω από τη σχέση οικονομικής διαδικασίας και μορφών κοινωνικού ελέγχου και για τη μεταγενέστερη περίοδο. Δηλαδή, από τα μέσα του 20ου αιώνα και μετά, όταν ο κοινωνικός έλεγχος διαχέεται και δεν ασκείται στη φυλακή ή το εργοστάσιο αλλά ακολουθεί τα άτομα στους χώρους που κινούνται με τη διεύρυνση των μορφών και των μέσων του, που άλλοτε έχουν τη μορφή της επιτήρησης κι άλλοτε τη μορφή κοινωνικών παροχών. Αυτές οι αλλαγές στους τρόπους άσκησης κοινωνικού ελέγχου είναι επίσης αποτέλεσμα δομικών αλλαγών που αφορούν στις αλλαγές στην οικονομική διαδικασία (σύνθεση κεφαλαίου, τρόπος οργάνωσης της δουλειάς, ταξική σύνθεση, εργατικά κινήματα κλπ.) και την ανάγκη ύπαρξης συναίνεσης σ’ αυτήν. Όπως, λοιπόν, στην οικονομική διαδικασία το εργοστάσιο δεν κατέχει πλέον ηγεμονικό ρόλο, έτσι και ο κοινωνικός έλεγχος δεν ασκείται πλέον μόνον με ιδρυματικές μορφές. 
Απ’ τη στιγμή, όμως, που η διαδικασία εκπειθάρχησης (ως μέσο εξασφάλισης της κοινωνικής συναίνεσης) επιχειρείται σε εξωιδρυματικό πλαίσιο, η φυλακή, απογυμνωμένη από κάθε αναμορφωτική ιδεολογία, επιβιώνει και αξιοποιείται ως καθαρά πλέον κατασταλτικός θεσμός. 
Καθώς αντικείμενο της μελέτης είναι οι διαδικασίες δημιουργίας και αναπαραγωγής του προλεταριάτου, κατά τους συγγραφείς, κλειδί για την ανάγνωση των γεγονότων που πραγματεύεται το βιβλίο αποτελεί η πρωτογενής συσσώρευση, δηλαδή η διαδικασία αποστέρησης των μέσων παραγωγής από τον παραγωγό, η οποία αποτελεί τη βάση για το διττό φαινόμενο: α) τη μετατροπή των μέσων παραγωγής σε κεφάλαιο και β) τη μετατροπή του παραγωγού σε ελεύθερο εργάτη.
Ένα από τα σημαντικά γεγονότα σ’ αυτήν την πορεία είναι η θέσπιση νόμων περί αλητείας κατά τον 16ο αιώνα, όταν, όπως ήδη αναφέραμε, για πρώτη φορά διαφοροποιείται η μεταχείριση των ικανών από τους ανίκανους προς εργασία, για τους οποίους προβλέπονται σκληρότατες ποινές προκειμένου να τους εξαναγκάσουν να εργασθούν.
Στους νόμους περί αλητείας κάνει ρητή αναφορά ο Μαρξ. Όπως λέει, καθώς η γη περιερχόταν στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και εξαναγκάζονταν οι χωρικοί να την εγκαταλείψουν, δημιουργείται μια ελεύθερα διατιθέμενη εργατική δύναμη. Η εργατική, αυτή, δύναμη δεν μπορούσε να απορροφηθεί από την μανουφακτούρα που ήταν ακόμα εν τη γενέσει της. Παράλληλα, όλος αυτός ο κόσμος, που υποχρεώθηκε σε μια βίαιη αλλαγή του τρόπου ζωής του, δεν μπορούσε να προσαρμοσθεί ξαφνικά σ’ αυτές τις νέες συνθήκες. Μετατράπηκε, λοιπόν, μαζικά (κυρίως κάτω από την πίεση αυτών των συνθηκών, σε αλήτες, επαίτες, ληστές. Έτσι, προς το τέλος του 15ου και σ’ όλη τη διάρκεια του 16ου αιώνα, θεσπίζονται σ’ όλη τη Δ. Ευρώπη απάνθρωποι νόμοι κατά της αλητείας. 
Και όπως λέει χαρακτηριστικά ο Μαρξ: «Οι πατέρες της σημερινής εργατικής τάξης τιμωρήθηκαν για τη βίαιη μετατροπή τους σε αλήτες και πένητες. Η νομοθεσία τους μεταχειριζόταν ως «εθελοντές» εγκληματίες και θεωρούσε ότι εξαρτιόταν από τη δική τους καλή θέληση να συνεχίσουν να δουλεύουν κάτω από τις παλιές συνθήκες που δεν υπήρχαν πια». 
Ο ίδιος ο Μαρξ, λοιπόν, προσδιορίζει τον στόχο της ποινής, μιλώντας για την ανάγκη εξοικείωσης στην πειθαρχία που απαιτεί το σύστημα της ημερομίσθιας εργασίας. Σ’ αυτή τη φάση, η μέθοδος για την επιβολή της πειθαρχίας, του ελέγχου στο εργατικό δυναμικό, είναι η βία, διότι το μόλις δημιουρ­γούμενο προλεταριάτο δεν εντάσσεται στις νέες συνθήκες ούτε οικειο­θελώς, ούτε με ευχαρίστηση. Καθώς, όμως, οργανώνεται και η καπιταλιστι­κή διαδικασία παραγωγής και διαμορφώνεται μια εργατική τάξη, η οποία αποδέχεται τους οικονομικούς όρους «ως αυτονόητους νόμους της φύσης», η υποταγή του εργάτη στον καπιταλιστή επιτυγχά­νεται από την ίδια την αναγκαιότητα των οικονομικών σχέσεων. H ποινική καταστολή είναι η εξαίρεση. Ωστόσο, τόσο για τον εργάτη-εγκληματία του 16ου αιώνα, όσο και για τον μετέπειτα εγκληματία, είναι επιτακτική η ανάγκη να εξοικειωθεί με την πειθαρχία που απαιτεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής: Κατά τους Melossi, Pavarini είναι ακριβώς οι διαδικασίες δημιουρ­γίας και αναπαραγωγής του προλεταριάτου αυτό που καθιστά προφανή την σχέση ανάμεσα στο άτομο ως εγκληματία και στο άτομο ως εργάτη
Το πρώτο σωφρονιστήριο (Bridewell) που δημιουργείται στο Λονδίνο στα μέσα του 16ου αιώνα υπό την πίεση του κλήρου, σηματοδοτεί την έναρξη της πολιτικής πρόνοιας απέναντι στο κοινωνικό περιθώριο που εμφανιζόταν ανίκανο ή απρόθυμο να ενταχθεί στις νέες συνθήκες παραγωγής. Αργότερα δημιουργήθηκαν πολλά παρόμοια ιδρύματα με την υποχρέωση εργασίας για τους τροφίμους και έφτασαν στην πιο υψηλή μορφή τους ειδικότερα στην Ολλανδία στα μισά του 17ου αιώνα.
Κατά τους Melossi και Pavarini, αυτά τα ιδρύματα – σαν εσωτερική οργάνωση και σαν κοινωνική λειτουργία – θυμίζουν την μετέπειτα φυλακή. Η λειτουργία τους επιβεβαιώνει την υπόθεση των Rusche και Kirhheimer, αλλά δεν εξαντλείται σ’ αυτήν, καθώς η βασική λειτουργία τους δεν ήταν η παραγωγή αγαθών αλλά ο έλεγχος του εργατικού δυναμικού μέσα από την εκπαίδευση και την εξοικείωση στην εργασία. Με άλλα λόγια, η μεταμόρφωση του απείθαρχου εν δυνάμει εργατικού δυναμικού σε πειθαρχημένους προλετάριους. Άρα, η οικονομική και ιδεολογική λειτουργία είναι αδιαχώριστες, καθώς η δημιουργούμενη εργατική τάξη, έστω κι ανοργάνωτη ακόμα και χωρίς ταξική συνείδηση, αποτελούσε έναν εν δυνάμει κίνδυνο (π.χ. να γίνει διεκδικητική σε συνθήκες έλλειψης εργατικών χεριών).
Ως ένα από τα πιο ενδεικτικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την υπόθεση ότι τα ιδρύματα που προηγήθηκαν της φυλακής δεν είχαν σημασία σαν οικονομικές μονάδες, δεν κάλυπταν τόσο τις ανάγκες παραγωγής, όσο τις ανάγκες της πειθαρχίας σ’ αυτήν την παραγωγή, αποτελούσαν τα Ολλανδέζικα Rasp-huis, δηλαδή ιδρύματα εργασίας που εμφανίστηκαν στα τέλη του 16ου, αρχές 17ου αιώνα και επεξεργάζονταν το ξύλο για τις ανάγκες της παραγωγής υφασμάτων. 
Όταν πρωτοεμφανίστηκαν αντιστοιχούσαν στο κυρίαρχο παραγωγικό μοντέλο της βιοτεχνίας, τόσο σαν μέθοδος δουλειάς, όσο και σαν επίπεδο και ποσότητα προϊόντος. Οι λόγοι της επιβίωσής τους οφείλονταν αφ’ ενός μεν στο ελάχιστο κόστος παραγωγής (minimum επενδύσεων, μεγάλα κέρδη) και, αφ’ ετέρου, στην κρατική παρέμβαση που προστάτευε αυτό το μονοπώλιο από τον εξωτερικό ανταγωνισμό. 
Η δουλειά σ’ αυτά τα ιδρύματα ήταν εξαντλητική λόγω των χρησιμοποιούμενων μεθόδων (ένα τεράστιο πριόνι που χειριζόταν ανά δυο άτομα με αποτέλεσμα συχνά να τσακίζουν τη μέση τους) και η επίσημη απάντηση για την συνέχιση της εφαρμογής τους ήταν ότι έτσι οι έγκλειστοι αναμορφώνονταν μέσα από τη διαπαιδαγώγησή τους να δουλεύουν σκληρά, ενώ και οι ίδιοι ήσαν άτομα μειωμένης ευφυΐας και ικανοτήτων. Πίσω απ’ αυτούς τους λόγους, όμως, υπολάνθανε η πραγματική λειτουργία τους που αφορούσε τόσο τους τροφίμους, όσο και τους νομοταγείς πολίτες. Δηλαδή, εξοικείωση μεν στη σκληρή δουλειά, αλλά όχι απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων που θα έκαναν τους τροφίμους πιο διεκδικητικούς στην ελεύθερη αγορά και, παράλληλα, εκφοβιστική λειτουργία για τους «εκτός των τειχών», που θα τους έκανε να θεωρούν προτιμότερες οποιεσδήποτε συνθήκες στην ελεύθερη αγορά εργασίας. Με άλλα λόγια, για τους τροφίμους (το κοινωνικό περιθώριο της εποχής), ο βασικός στόχος ήταν να πεισθούν, όχι να μάθουν. Να εξοικειωθούν σε μια σχέση υποταγής και πειθαρχίας που ήταν πιο σημαντική από την απόκτηση γνώσεων.
Τα ιδρύματα αυτά, στην εξέλιξή τους, άρχισαν να λειτουργούν και ως τιμωρητικά ιδρύματα υποδεχόμενα και καταδίκους. Γενικότερα δε, και μέχρι τον 18ο αιώνα, υπήρχε μια σύγχυση γύρω από τους στόχους τους, η οποία αποτυπώνεται και στη σύνθεση των τροφίμων (φτωχοί, ανάπηροι, εγκληματίες, ορφανά). Ωστόσο, μέχρι τη βιομηχανική επανάσταση παρέμεναν γενικά σ’ ένα πλαίσιο πρόνοιας (το οποίο απέκτησε τιμωρητικό χαρακτήρα με το πέρασμα απ’ τη βιοτεχνία στο σύστημα του εργοστάσιου), έτσι ώστε να θεωρούνται ο πρόδρομος της φυλακής και συχνά να συγχέονται μ’ αυτήν. Ήδη, όμως, με την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της εγκληματικότητας οι συνθήκες σ’ αυτά είχαν απερίγραπτες, έτσι ώστε όχι μόνον η ποινή αλλά και η πρόνοια προκαλούσε τρόμο. 
Οι πιο σοβαρές αλλαγές συντελούνται κατά τον 18ο αιώνα, όπου εμφανίζεται και ο εγκλεισμός ως αυτόνομη ποινή και εξαφανίζονται σταδιακά τα ιδρύματα που είχαν χαρακτήρα πρόνοιας.
Κατά τους Rusche και Kirhheimer, το αίτημα για μεταρρυθμίσεις του τιμωρητικού συστήματος που διατυπώνεται στο πλαίσιο των ιδεών του Διαφωτισμού (το πέρασμα σε ανθρωπιστικές ποινές) καθορίζεται από την ανάγκη εξάλειψης του εργατικού δυναμικού, όχι πλέον με την εφαρμογή σωματικών ποινών στους εγκληματίες (ο αριθμός των οποίων είχε ανέλθει σε δυσθεώρητα ύψη λόγω των συνθηκών ζωής), αλλά με τον εγκλεισμό τους στη φυλακή όπου οι συνθήκες διαβίωσης είναι εξοντωτικές και οδηγούσαν ενίοτε και στη φυσική τους εξόντωση. Κατά τους Melossi, Pavarini, αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομική λειτουργία της μεταρρύθμισης παραμένει και η ιδεολογική, καθώς οι συνθήκες επιβάλλουν την ανάγκη αυξημένου ελέγχου του εργατικού δυναμικού. Αυτό, δηλαδή, που, κατά τους συγγραφείς, αποτυπώνει με κάθε σαφήνεια το αρχιτεκτονικό σχέδιο του Bentham, το Πανοπτικό σύστημα. 
Το Πανοπτικό εμφανίζεται ως μια πρώτη προσπάθεια συνδυασμού πολλαπλών λειτουργιών: απομόνωση, επιτήρηση, εκφοβισμός και, παράλληλα, εργασία. Αυτή η εργασία, όμως, δεν μπορούσε να είναι παραγωγική ή να καλύπτει πραγματικές ανάγκες, καθώς η υποδομή και η οργάνωσή της δεν συμβάδιζε με την οικονομική εξέλιξη η οποία απαιτούσε τη χρήση μηχανών και ένα μοντέλο συλλογικής εργασίας (το Πανοπτικό είναι αρχιτεκτονική εκδοχή του απομονωτικού συστήματος). Κατά συνέπεια, μέσα από την αντιφατικότητα του σχεδίου του Bentham (συνδυασμός της αρχής της ηθικής αναμόρφωσης μέσα από την εργασία, η οποία, όμως, δεν είναι παραγωγική, και τήρησης της τάξης) κυρίαρχος αναδείχτηκε ο στόχος της εκπειθάρχησης. 
Με δυο λόγια, ο ταξικός χαρακτήρας του εμπορεύματος (εργασία), δεν επιτρέπει να παραχωρηθεί αυτό στον καπιταλιστή χωρίς αυτή η παραχώρηση να έχει διαμεσολαβηθεί από μια σειρά συμπληρωματικές διαδικασίες, οι οποίες προηγούνται, τη συνοδεύουν και την ακολουθούν. Έτσι, τόσο το σύστημα πρόνοιας, όσο και το τιμωρητικό, με τις ειδικότερες μορφές τις οποίες έπαιρναν, λειτουργούσαν σαν βοηθητικοί θεσμοί του εργοστάσιου. 
Παράλληλα, μέσα από την εξέλιξη της εργασίας στο πλαίσιο των διαφόρων τιμωρητικών συστημάτων, διατρέχουμε την εξέλιξη των οινονομικών διαδικασιών στην ελεύθερη αγορά εργασίας. Για παράδειγμα, το απομονωτικό σύστημα αναπαράγει το ιδανικό μοντέλο οργάνωσης των ταξικών και παραγωγικών σχέσεων των απαρχών του καπιταλισμού, όταν η παραγωγή ήταν ακόμα βιοτεχνικού τύπου: στη φυλακή, η οργάνωση της παραγωγής γίνεται από τη διοίκηση, η εργασία δεν αμείβεται, έχει χαρακτήρα εκπαίδευσης, ενώ η απομόνωση δεν απαντά μόνον στη χαοτική οργάνωση των πρώτων ιδρυμάτων αλλά, κυρίως, στη δυνατότητα συγχρωτισμού, συγκρότησης συλλογικοτήτων, διάχυσης εναλλακτικών συστημάτων αξιών. 
Με την εκβιομηχάνιση της παραγωγής στην ελεύθερη αγορά, το Ωβούρνειο σύστημα μετατρέπει τη φυλακή σε εργοστάσιο με την είσοδο του ιδιώτη επενδυτή. Ο κρατούμενος γίνεται ένα αυτόματο, μια πειθαρχημένη μηχανή συγχρονισμένη σε μια συλλογική δραστηριότητα που ανταποκρίνεται στο κυρίαρχο παραγωγικό μοντέλο. Έτσι, την πειθαρχία που βασίζονταν στην απομόνωση, την αντικαθιστά η εσωτερική πειθαρχία της οργάνωσης της παραγωγής, ενισχυμένη από τον “κανόνα της σιωπής”. 
Το θετικιστικό ενδιαφέρον για τον εγκληματία, που εκδηλώνεται αργότερα, απαντά στην ανάγκη καλύτερης γνώσης «του υποκειμένου που μετατρέπεται σε αντικείμενο μεταμόρφωσης». Η φυλακή, λοιπόν, από όργανο βασανισμού μετατρέπεται σ’ ένα μεγάλο εργαστήρι, όχι σκοτεινό και απόρθητο, αλλά διαφανές, όπου ο κρατούμενος – μόνος απέναντι στις υλικές ανάγκες του, των οποίων η ικανοποίηση εξαρτάται αποκλειστικά από τη διοίκηση της φυλακής – υπόκειται σε μια σταδιακή και σύνθετη διαδικασία αποσύνθεσης/ ανασύνθεσης.
Σ’ ένα άλλο, όμως, επίπεδο, η σχέση μεταξύ φυλακής και εργοστάσιου απορρέει από το γεγονός ότι η στέρηση χρόνου ελευθερίας ως μορφή αυτόνομης ποινής, εμφανίζεται, όπως ήδη αναφέραμε, μόνον στον καπιταλισμό: Η ιδέα της στέρησης χρόνου ελευθερίας, προσδιορισμένου κατά αφηρημένο τρόπο, μπορεί να υλοποιηθεί μόνο στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, δηλαδή σ’ αυτή την οικονομική διαδικασία όπου όλες οι μορφές κοινωνικού πλούτου ανάγονται στην πιο απλή και αφηρημένη μορφή της ανθρώπινης εργασίας η οποία μετριέται με το χρόνο (μισθωτή εργασία). 
Η αναφορά είναι στον σοβιετικό νομικό E.Pasukanis (Γενική θεωρία του Δικαίου και μαρξισμός, πρώτη έκδοση στη Μόσχα το 1924), σύμφωνα με τον οποίο πλήρη ανάπτυξη του Δικαίου έχουμε μόνο στην εμπορευματική κοινωνία και κατ’ εξοχήν στην κοινωνία καθολικής παραγωγής εμπορευμάτων, δηλαδή στην καπιταλιστική. Στην ανάλυση των Melossi, Pavarini, μέσα από την ποινή της φυλάκισης (αντιστοίχιση βαρύτητας εγκλήματος/ βαρύτητας ποινής), εισάγεται στον τιμωρητικό μηχανισμό η αρχή της νομιμότητας, η οποία, σ’ ένα αφηρημένο επίπεδο, τυποποιεί στην πράξη την αρχή της ανταλλαγής ισοδυνάμων, ενώ η έννοια της εργασίας αποτελεί την αναγκαία συναρμογή ανάμεσα στη νομική μορφή (τη νομική ρύθμιση) και το περιεχόμενο της στερητικής της ελευθερίας ποινής.
Πιο συγκεκριμένα: ο υπολογισμός της ποινής με όρους χρόνου εργασίας, γίνεται δυνατός όταν στην ποινή αποδίδεται ένα τέτοιο περιεχόμενο (εργάζεσαι ή εκπαιδεύεσαι να εργασθείς). Ακόμα, λοιπόν, κι αν δεν εργάζεσαι, ο ίδιος ο βοηθητικός χαρακτήρας της ποινής (με την έννοια που αναπτύχθηκε), η προπαρασκευαστική φύση της αρκεί για να εκπληρώσει το σκοπό της. 
Αυτό, σ’ ένα πιο αφηρημένο επίπεδο, παρέχει το πλαίσιο, για να δούμε ότι η νομική μορφή (κανόνας) και το περιεχόμενο (εκτέλεση) της ποινής, αντιστοιχούν σε δυο ουσιαστικές στιγμές της καπιταλιστικής δομής, την κυκλοφορία και την παραγωγή.
Η σφαίρα της κυκλοφορίας (της ανταλλαγής ισοδυνάμων) είναι χώρος ελευθερίας, ισότητας. Στην πράξη της ανταλλαγής, τα άτομα αλληλοαναγνωρίζονται ως υποκείμενα δικαίου, ως κάτοχοι εμπορεύματος που το διαθέτουν εκούσια κατά την πράξη της ανταλλαγής – από τη στιγμή που το προϊόν-εργασία αποκτά την αξία του εμπορεύματος, γίνεται φορέας αξίας, ο εργάτης γίνεται υποκείμενο και φορέας δικαίου και ο νόμος ρυθμίζει την ειρηνική διαδικασία της ανταλλαγής μεταξύ κατόχων εμπορευμάτων. Σ’ αυτή τη σχέση τα άτομα εμφανίζονται ως ελεύθερα και ίσα μεταξύ τους. Όμως αυτή η τυπική ισότητα χάνεται στη σφαίρα της παραγωγής (και της κάρπωσης της υπεραξίας), καθώς η εργασιακή σχέση προϋποθέτει (είναι) σχέσεις ανισότητας: ο εργαζόμενος υπόκειται στον εργοδότη.
Αναδιατυπώνοντας αυτή τη σχέση με όρους νομικής ρύθμισης/ εκτέλεσης ποινής, συναντάμε τα ίδια δομικά χαρακτηριστικά. Η ανταπόδοση στο έγκλημα με μια ποινή που αντιστοιχεί στη βαρύτητα του εγκλήματος προϋποθέτει άτομα ίσα και με ελεύθερη βούληση. Έτσι, στο επίπεδο της νομικής ρύθμισης, η ευελιξία της ποινής (η δυνατότητα να διαμορφωθεί με χρόνια, μήνες, ημέρες) αναπαράγει το μοντέλο της σύμβασης. Είναι δε κατ’ εξοχήν δημοκρατική, γιατί ως ποινή-ανταπόδοση προϋποθέτει την ισότητα μεταξύ των συμβαλλομένων και καθορίζεται από τον νόμο, με βάση αντικειμενικά κριτήρια που είναι ίδια για όλους. 
Περνώντας, όμως, στο χώρο εφαρμογής της νομικής ρύθμισης (εκτέλεση της ποινής), μπαίνουμε σ’ ένα χώρο υποταγής, πειθαρχίας, κάθετων ιεραρχικών σχέσεων, αντίστοιχων με την εργασιακή σχέση, ενώ η πειθαρχία – βασικό χαρακτηριστικό της φυλακής, παρόν σε όλα τα συστήματα κράτησης – επιβάλλει το ιδανικό σχήμα κοινωνικώς σχέσεων, την πυραμιδωτή ιεραρχία.
Συμπερασματικά, στη μελέτη των Melossi, Pavarini η φυλακή υπήρξε ένα εργοστάσιο ανθρώπων, ένα όργανο μεταμόρφωσης του απείθαρχου παραβάτη του νόμου σε πειθαρχημένο προλετάριο. Απέναντι σ’ αυτή την εξοντωτική μηχανή, η μόνη συνθήκη επιβίωσης υπήρξε, κατά του συγγραφείς, η ηθική μορφή υποταγής στο προτεινόμενο μοντέλο το οποίο αντιστοιχεί στο μοντέλο του εξαρτημένου μη ιδιοκτήτη προλετάριου. Μ’ αυτή την έννοια, μολονότι διαφαίνεται η καθοριστικής σημασίας επίδραση του έργου των Rusche και Kirchheimer, η έννοια της πειθαρχίας, ανάγεται σε κομβικής σημασίας εργαλείο για την ανάλυση των λειτουργικών επιταγών της φυλακής. 
[1] Για το θέμα αυτό βλέπε Melossi (2006), καθώς και, στη συνέχεια, τις αναλύσεις των Melossi, Pavarini (1977) 
[2] Τα οποία ορίζουν ως βοηθητικούς θεσμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης
*Παρουσίαση του έργου των 
Melossi-Pavarini, Carcere e Fabbrica, 1977,
διδακτικές σημειώσεις 2008, απόσπασμα.
Melossi D. – Pavarini M. (1977), Carcere e Fabbrica, Bologna: il Mulino
Melossi, D. (1998) (επιμ.), The Sociology of Punishment, Aldershot: Ashgate 
Melossi, D (2006), «Ποινικές πρακτικές και “διακυβέρνηση των πληθυσμών” στους Marx και Foucault», Κουκουτσάκη, Α., Εικόνες φυλακής, Αθήνα: Πατάκης
Rusche, Α. & O.Kirhheimer (1968), Punishment and Social Structure, N.York: Russell & Russell 
[εικόνα: adbusters/panopticon]

τα χρηματόδεντρα – και τα βλακόχορτα

Ένας κύριος που έχει περάσει προ πολλού την κλιμακτήριο της σκέψης αλλά επιμένει να αρθρογραφεί στην καθεστωτική “καθημερινή” επί παντός του επιστητού [1] θεώρησε βολικό στις αρχές του περασμένου Ιούνη να πιάσει στο πληκτρολόγιό του και το 30/900. Το άρθρο του αφορούσε την αφελή πίστη ορισμένων (κατά την γνώμη του) για την ύπαρξη χρηματόδεντρων· μέσα σ’ αυτούς συμπεριέλαβε και εκείνους που υποστηρίζουν σαν εργατικό στόχο το 30/900. Συγκεκριμένα ο εν λόγω κύριος γράφει:
… Είδα μάλιστα στον δρόμο και μια αφίσα που απαιτεί εργασία 30 ωρών την εβδομάδα και ελάχιστο μισθό 900 ευρώ. Αυτοί σίγουρα έχουν αρχίσει την καλλιέργεια των χρηματόδεντρων…
Το πιθανότερο (το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 2 Ιούνη) είναι η αφίσα στην οποία αναφέρεται να είναι εκείνη για την απεργία του σωματείου βιβλίου / χάρτου, ή της συνέλευσης του πλάνου 30/900 σχετικά με την ίδια απεργία. Σε ότι αφορά τώρα την “καλλιέργεια χρηματόδεντρων”, θα τον απαγοητεύσουμε: δεν καλλιεργούμε τέτοια· ούτε, όμως, τρώμε βλακόχορτα σαν αυτά που σπέρνει ο ίδιος και οι παρέες του.
Δεν θα μας απασχολούσε ο εν λόγω και η γηραλέα καθεστωτική προπαγάνδα του. Συμβαίνει όμως εκεί που μιλάμε σχετικά με την σημασία τόσο της μείωσης του εβδομαδιαίου ωραρίου (απ’ τις 40 ώρες στι 30) όσο και της αύξησης του βασικού καθαρού μισθού (απ’ τον πάτο της θάλασσας στα 900 ευρώ) να συναντάμε την εντελώς λαθεμένη ιδέα που ο Δρυμιώτης θεωρεί δεδομένη. Ότι, δηλαδή, “δεν υπάρχουν χρήματα” (για να μας πληρώνουν τα αφεντικά) και άρα “πως είναι δυνατό να ζητάμε 900 ευρώ βασικό μισθό αφού δεν έχουν;”. Ελάχιστα πίσω απ’ αυτές τις βεβαιότητες ή απορίες υπάρχει η πεποίθηση ότι το χρήμα (σ’ έναν καπιταλιστικό κοινωνικό σχηματισμό) είτε “υπάρχει σε ποσότητα” είτε όχι, είναι πάντως ένα “στατικό” μέτρο της αξίας (ή περιουσιακό στοιχείο, ή αντικείμενο του πόθου, όπως το βλέπει ο καθένας…).
Δεν είναι καθόλου έτσι! Το ένα μέγεθος που χαρακτηρίζει κάθε καπιταλιστική κοινωνία είναι πράγματι η “ποσότητα του χρήματος” (δηλαδή, για να το πούμε πολύ απλοϊκά, η ποσότητα των χαρτονομισμάτων, των κερμάτων και οτιδήποτε άλλου μέσου λειτουργεί ad hoc σα μέσο συναλλαγών / ανταλλαγών). Υπάρχει όμως και ένα άλλο μέγεθος, που υπό ορισμένες προϋποθέσεις είναι ακόμα σημαντικότερο: η ταχύτητα με την οποία “κυκλοφορούν” αυτά τα “χαρτονομίσματα, κέρματα, κλπ”.
Δεν είναι καθόλου του γούστου μας οι λεπτεπίλεπτες, περίπλοκες, γεμάτες γραφήματα και μαθηματικές διατυπώσεις θεωρίες περί χρήματος. Επιπλέον τις απορρίπτουμε για πολιτικούς λόγους: είναι μέρος της καπιταλιστικής μεταφυσικής. Για να γίνει όμως κατανοητή η σημασία της κυκλοφορίας μιας “δεδομένης ποσότητας” χρήματος, προτείνουμε ένα πολύ απλό πείραμα σκέψης. Έστω ότι υπάρχουν 4 άτομα: ο Θανάσης, η Ελένη, ο Κώστας και η Μαρία. Και οι τέσσερεις έχουν / θέλουν να πουλήσουν 1 πράγμα (δεν θα πούμε: την εργατική τους δύναμη, όχι ακόμα!) με τιμή 1 ευρώ: ο Θανάσης έχει ένα τασάκι· η Ελένη ένα καπέλο· ο Κώστας ένα μπρίκι του καφέ· η Μαρία μια πένα γραψίματος. Απ’ αυτούς μόνο ένας όμως, ο Θανάσης, έχει (εκτός απ’ το τασάκι που θέλει να πουλήσει) το 1 ευρώ. Οι άλλοι δεν έχουν τίποτα. Άρα, στο σύνολο αυτών των 4 ατόμων, η διαθέσιμη ποσότητα χρήματος είναι 1 ευρώ.
Δύο ενδεχόμενα τώρα. Το πρώτο: ο Θανάσης δεν αποφασίζει να “χαλάσει” το 1 ευρώ, αγοράζοντας κάτι απ’ αυτά που πουλάνε οι άλλοι. Το 1 ευρώ μένει “ακίνητο”, καμία αγοραπωλησία δεν πραγματοποιείται, και οι 3 απ’ τους 4 μένουν εντελώς μπατίρια, με – επιπλέον – χάλια διάθεση αφού ούτε να πουλήσουν το κάτι τους μπορούν, ούτε να αγοράσουν το κάτι άλλο που θα ήθελαν…
Το δεύτερο: ο Θανάσης “χαλάει” το 1 ευρώ αγοράζοντας το καπέλο απ’ την Ελένη· αυτή με την σειρά της (ξανα)χαλάει το 1 ευρώ αγοράζοντας το μπρίκι του Κώστα· αυτός με τη σειρά του αγοράζει την πένα της Μαρίας· και η Μαρία “χαλάει” για μια ακόμα φορά το 1 ευρώ αγοράζοντας το τασάκι του Θανάση. Σ’ αυτήν την περίπτωση το 1 και μοναδικό ευρώ έχει “κινηθεί”· χάρη στην κίνησή του έχουν πραγματοποιηθεί 4 αγοραπωλησίες, και παρότι έχει καταλήξει πάλι στον Θανάση σαν κέρμα, το 1 ευρώ κυκλοφορώντας έχει εξυπηρετήσει την λειτουργία μιας μικρογραφίας εκείνου που ονομάζεται “εμπορική αγορά”, που είναι τόσο βασική στον καπιταλισμό.
Το νοητικό πείραμα θα μπορούσε να γίνει πολυπλοκότερο ή και εξαιρετικά πολύπλοκο (εάν κάποιος αναγνώστης / κάποια αναγνώστρια νομίζει ότι κάνουμε λαθροχειρίες…) περιλαμβάνοντας και “ποσοστά κέρδους” και άλλα σημαντικά και καπιταλιστικά. Το βασικό που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι, σε κάθε περίπτωση, αυτό: 
- στην πρώτη εκδοχή που “το χρήμα δεν κινείται” είναι σα να “μην υπάρχουν λεφτά” εφόσον δεν γίνεται καμία πράξη ανταλλαγής / συναλλαγής·
- στην δεύτερη εκδοχή που “το χρήμα κινείται”, χωρίς να αυξηθεί καθόλου η ποσότητά του (είναι πάντα 1 ευρώ), συμβάλλει, στηρίζει, την λειτουργία της “αγοράς” (της καπιταλιστικής αγοράς…). 
Προκύπτει, λοιπόν, ότι η υποκειμενική εμπειρία και αίσθηση ότι “δεν υπάρχουν λεφτά”, χωρίς να κάνει μάλιστα τον κόπο να εξηγήσει “που στο διάολο χάθηκαν!” (μήπως κυρ Αντρέα εκτός από “χρηματόδεντρα” υπάρχουν και “χρηματοταφεία”;), μπορεί να οφείλεται σε δύο διαφορετικούς παράγοντες. Είτε, πράγματι, έχει μικρύνει αισθητά η “ποσότητα” του χρήματος που κυκλοφοράει· είτε έχει μικρύνει αισθητά η ταχύτητα της κυκλοφορίας του. Η δεύτερη περίπτωση μπορεί να σημαίνει ότι κάποιες “ποσότητες χρήματος” αποθησαυρίζονται (είτε κρύβονται σε στρώματα και γλάστρες, είτε γίνονται χρυσός…)· ή ότι ακόμα και μικρές ποσότητες δεν ξοδεύονται (εξαιτίας φόβων για μελλοντικές δυσκολότερες στιγμές), κ.ο.κ. 
Εκείνο που συμβαίνει συνήθως (ειδικά μάλιστα σε περιόδους “κρίσης” και αβεβαιότητας) είναι το δεύτερο: μικραίνει η κυκλοφορία του χρήματος· ή μεγάλες ποσότητες χρήματος διοχετεύονται και κυκλοφορούν σε άλλες “αγορές” (εκτός συνόρων του χ ή του ψ κράτους)… Η πραγματική μείωση της κυκλοφορίας του χρήματος δημιουργεί μια ψευδαίσθηση “περιορισμού της ποσότητας” και μια πραγματική αίσθηση φτώχειας· όπως ακριβώς, απ’ την ανάποδη, η αύξηση της (ταχύτητας) της κυκλοφορίας του χρήματος δημιουργεί μια ψευδαίσθηση απεριόριστου πλούτου…
Μιλώντας σε σχέση με την αύξηση των μισθών (ωπππ!) και το “διαθέσιμο χρήμα” κάποιος που δεν ήταν καθόλου απατεώνας ή ανόητος έγραψε κάπου:

Τη δεύτερη μέρα της συζήτησης, ο φίλος μας Ουέστον έντυσε τους παλιούς του ισχυρισμούς με καινούρια σχήματα.
Είπε: “Ύστερα από μια γενική αύξηση στους χρηματικούς μισθούς θα χρειασθούν περισσότερα νομισματικά μέσα για να πληρωθούν οι ίδιοι μισθοί. Και μια που τα νομισματικά μέσα είναι σταθερά, με τι τρόπο θα μπορέσετε να πληρώσετε τους αυξημένους χρηματικούς μισθούς, με το σταθερό αυτό ποσό από νομισματικά μέσα;”.

Στη χώρα σας, ο μηχανισμός των πληρωμών είναι πιο τελειοποιημένος από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης. Χάρη στην έκταση και τη συγκέντρωση του τραπεζικού συστήματος χρειάζονται πολύ λίγα νομισματικά μέσα για να κυκλοφορήσει το ίδιο ποσό από αξίες και για να διεκπεραιωθεί ο ίδιος ή και μεγαλύτερος ακόμα αριθμός από υποθέσεις. Όσον αφορά τους μισθούς, ο Άγγλος εργοστασιακός εργάτης ξοδεύει το μισθό του κάθε βδομάδα στον μπακάλη, που τον στέλνει κάθε βδομάδα στον τραπεζίτη, που τον ξαναστέλνει κάθε βδομάδα στον εργοστασιάρχη, για να τον πληρώσει ξανά στους εργάτες του και έτσι ολοένα.
Με το μηχανισμό αυτό ο χρονιάτικος μισθός ενός εργάτη, ας πούμε 52 λίρες, μπορεί να πληρώνεται με μια μόνο λίρα, που κάνει κάθε βδομάδα τον ίδιο κύκλο. Μα και στην Αγγλία ακόμα ο μηχανισμός αυτός δεν είναι τόσο τέλειος όσο στην Σκοτία, ούτε είναι σ’ όλα τα μέρη το ίδιο τελειοποιημένος  και γι’ αυτό βρίσκουμε λ.χ., πως σε μερικές αγροτικές περιοχές χρειάζονται, σε σύγκριση με τις βιομηχανικές περιοχές, πολύ περισσότερα νομισματικά μέσα για να κυκλοφορήσει ένα πολύ μικρότερο ποσό από αξίες.
Αν περάσετε τη Μάγχη, θα βρείτε πως οι χρηματικοί μισθοί είναι πολύ πιο χαμηλοί απ’ ότι στην Αγγλία, και όμως στη Γερμανία, στην Ιταλία, στην Ελβετία και στη Γαλλία, η κυκλοφορία τους γίνεται με πολύ μεγαλύτερο ποσό από νομισματικά μέσα.
Η ίδια λίρα δεν ξαναπιάνεται τόσο γρήγορα από τα χέρια του τραπεζίτη ούτε ξαναγυρίζει τόσο γρήγορα στο βιομήχανο καπιταλιστή και, κατά συνέπεια, αντί για μια λίρα, που κυκλοφορεί τις 52 λίρες το χρόνο, χρειάζονται τρεις ίσως λίρες για να κυκλοφορήσουν ένα χρονιάτικο μισθό από 25 λίρες. Έτσι, αν συγκρίνετε τις χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης με την Αγγλία, θα δείτε αμέσως πως χαμηλοί χρηματικοί μισθοί μπορεί να χρειάζονται περισσότερα νομισματικά μέσα για να κυκλοφορήσουν απ’ ότι υψηλοί χρηματικοί μισθοί και πως αυτό στην πραγματικότητα είναι τεχνικό ζήτημα, ολότελα ξένο από το θέμα μας.
Σύμφωνα με τους καλύτερους υπολογισμούς, που μου είναι γνωστό, το χρονιάτικο εισόδημα της εργατικής τάξης σε τούτη τη χώρα μπορεί να εκτιμηθεί σε 250.000.000 λίρες. Το τεράστιο αυτό ποσό κυκλοφορεί με 3.000.000 πάνω-κάτω λίρες. Ας υποθέσουμε πως οι μισθοί αυξάνονται κατά 50%. Τότε, αντί 3.000.000 λίρες σε νομισματικά μέσα θα χρειασθούν 4.500.000 λίρες.
Επειδή όμως ένα πολύ σημαντικό μέρος από τα καθημερινά έξοδα του εργάτη γίνονται με ασημένια και χάλκινα κέρματα, δηλαδή με απλά σύμβολα, που η σχετική τους αξία με το χρυσό έχει καθοριστεί αυθαίρετα με νόμο, όπως και η αξία των χαρτονομισμάτων με αναγκαστική κυκλοφορία, μια αύξηση κατά 50% στο χρηματικό μισθό θα απαιτούσε, στη χειρότερη περίπτωση, μια πρόσθετη κυκλοφορία από ένα, ας πούμε, εκατομμύριο λίρες.
Ένα εκατομμύριο που κοιμάται τώρα με τη μορφή ράβδων ή νομισμάτων στα υπόγεια της Τράπεζας της Αγγλίας, ή στις διάφορες ιδιωτικές τράπεζες, θα κυκλοφορούσε. Μα και αυτά ακόμα τα ασήμαντα έξοδα από την πρόσθετη νομισματοκοπή και την πρόσθετη φθορά, που θα προερχόταν απ’ αυτό το εκατομμύριο, θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν και πραγματικά θα εξοικονομηθούν, αν παρουσιάζονταν καμιά προστριβή από την έλλειψη των πρόσθετων κυκλοφοριακών μέσων.
Τι γράφει εδώ; Διάφορα και ενδιαφέροντα. Πρώτα πρώτα ότι το “ποσό” που αντιστοιχεί στους μισθούς μας καθόλου δεν συνεπάγεται την ύπαρξη ενός αντίστοιχου ποσού χρήματος, αφού οι εργατικοί μισθοί (και μάλιστα οι κατώτατοι) ξοδεύονται σχεδόν στο σύνολό τους, αποτελούν δηλαδή “χρήμα εν κινήσει”. Αντίθετα η “ποσότητα χρήματος” που αντιστοιχεί στους μισθούς είναι ένα μικρό κλάσμα της αξίας αυτών των μισθών· συνεπώς – κατ’ αρχήν – μια γενναία αύξηση των μισθών, ειδικά μάλιστα των κατώτατων, δεν χρειάζεται παρά περιορισμένη “αύξηση της ποσότητας” του υπό κυκλοφορία χρήματος.
Λέει ακόμα ότι σε συνθήκες “δύσκολης κυκλοφορίας του χρήματος” (τα παραδείγματα της τότε ηπειρωτικής ευρώπης) εκείνο που συμβαίνει είναι ότι για την πληρωμή χαμηλότερων μισθών χρειάζονται μεγαλύτερες “ποσότητες” χρήματος, κι ο λόγος είναι αυτός: το χρήμα δεν αλλάζει αρκετά γρήγορα χέρια, εξαιτίας “δυσκολιών” σε διάφορους “διακόπτες” της ροής του, όπως είναι οι τράπεζες. 
Η πρόχειρη βιβλιογραφία και το απλό πείραμα σκέψης στηρίζουν το ίδιο συμπέρασμα: οι αυξήσεις στους μισθούς, ειδικά στους κατώτατους (επιμένουμε) απεχθάνονται τους σύμβουλους επιχειρήσεων και δεν απαιτούν καθόλου “χρηματόδεντρα”. Μια μικρή αύξηση της “ποσότητας” και, κυρίως, η αύξηση της κυκλοφορίας του χρήματος είναι αρκετά – ακόμα κι αν θέλει να δει κανείς το θέμα με τα καπιταλιστικά μάτια, με τα μάτια των αφεντικών. 
Εμείς ωστόσο ΔΕΝ θέλουμε να δούμε (και να λογαριάσουμε) την αξία της εργατικής μας δύναμης με τα μάτια των αφεντικών!!! Ξέρουμε ότι το “δεν υπάρχουν λεφτά” που λέει κάθε αφεντικό μεμονωμένα και όλα μαζί είναι, απλά, ψέμμα! Η αλήθεια είναι ότι το χρήμα “διακρατείται” μεταξύ τους, και πηγαινοέρχεται στις μεταξύ τους δοσοληψίες: χρηματοπιστωτισμός, ακίνητα, χρυσός, οργανωμένο έγκλημα. 
Ξέρουμε ακόμα καλύτερα και εντονότερα κι αυτό: η βασική πρακτική της διαχείρισης της κρίσης είναι η πιο βίαιη έκφανση της πρακτικής που την δημιούργησε, της υποτίμησης της εργασίας. Στην τωρινή φάση της υποτίμησης, η “οικονομία” είναι το μέσο· η “πολιτική” είναι ο στόχος και το σχέδιο. Το “λεφτά δεν υπάρχουν”, το “το δημόσιο χρέος είναι μεγάλο” κι όλα τα υπόλοιπα τρομερά της “οικονομικής σφαίρας” έχουν εργαλειακή αξία: για να μας πείσουν να βγάλουμε τον σκασμό γινόμενοι φτηνότεροι, όλο και φτηνότεροι. Ο στόχος είναι η απόλυτη συνειδησιακή (δηλαδή: πολιτική) υπαγωγή μας στους σχεδιασμούς και τα συμφέροντα των αφεντικών, έτσι όπως συσκευάζονται σαν “εθνικά προβλήματα” και “εθνικά συμφέροντα”. 
Και επειδή ξέρουμε αυτά και ΔΕΝ θέλουμε να ζυγίζουμε τις ζωές μας με βάση τα μέτρα των αφεντικών, γι’ αυτό μας είναι απόλυτα αδιάφορο εάν “έχουν” ή “δεν έχουν λεφτά” για μισθό 900 ευρώ έναντι δουλειάς 30 ωρών την εβδομάδα. Μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο, έναν πόλεμο ανελέητο. Κι όταν σου έχουν κηρύξει τον πόλεμο μέχρις εσχάτων (μέχρι το δικό μας ηθικό, αξιακό, συναισθηματικό και διανοητικό – ίσως και φυσικό… – τέλος) δεν απαντάς λέγοντας μήπως θα είχατε την καλωσύνη σας παρακαλώ κυρ αφέντη να μας πείτε, πάνω κάτω, πόσα θα μπορούσατε να μας πληρώνετε για να δουλεύουμε σα δούλοι; εεε;… Όταν η τάξη των αφεντικών λέει με κάθε τόνο και ευκαιρία “αδιαφορώ για το πως ζείτε”, η ελάχιστη δική μας απάντηση είναι, πρέπει να είναι, “αδιαφορούμε εάν έχετε, τι έχετε, τι δεν έχετε”… 
Οποιαδήποτε σκέψη που, σαν προαπαιτούμενο των δικών μας απόλυτα δίκαιων απαιτήσεων, περιλαμβάνει το να βρούμε ΕΜΕΙΣ, να λύσουμε ΕΜΕΙΣ το πως τα αφεντικά θα τις ικανοποιήσουν (κι αν μπορούν, και πότε θα μπορέσουν: τώρα; ή καμιά άλλη φορά, στην “ανάπτυξη”;) είναι μια σκέψη ανόητη. Ανόητη, ηττοπαθής, δουλοπρεπής. 
Λογικό είναι που ένας σύμβουλος επιχειρήσεων την προωθεί – πίσω από ανύπαρκτες φυτείες χρηματόδεντρων και μέσα σε εκτάσεις εντατικής καλλιέργειας της βλακείας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1 – Ανδρέας Δρυμιώτης, (επάγγελμα: σύμβουλος επιχειρήσεων)
επιστροφή ]

αναρτήθηκε από selana