Τραγικά υπεύθυνος !!...

Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, όπως όλα δείχνουν, δεν θα αντέξει για πολύ ακόμη. Με την πενιχρή της κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι αμφίβολο εάν θα μπορέσει να ‘περάσει’ ακόμη και το τρέχον ‘πολυνομοσχέδιο’. Με κυβερνητικό εταίρο το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου που πλέον φυλλορροεί και δημοσκοπικά. Με αχυράνθρωπους σε κρισιμότατα Υπουργεία, να προκαλούν τουλάχιστον πικρά μειδιάματα και ολοφάνερα νε έχουν επιλεχθεί απ’ τον κ. Σαμαρά ως ‘απολύτως αναλώσιμα’. Εξαρτημένη παθολογικά πλέον με την ‘επόμενη δόση’. Παράλυτη κι ανίκανη για οποιαδήποτε σοβαρή σκέψη και ενέργεια. Γελοιοποιούμενη καθημερινά σε όλα –ακόμη και στο επικοινωνιακό πλέον- επίπεδα, οδεύει ολοταχώς προς την πτώση της.

Η ΕΡΤ υπήρξε το πρώτο δείγμα του τεράστιου πανικού, το πρώτο (και ίσως το τελευταίο) μεγάλο λάθος του κ. Σαμαρά. Τώρα γελοίοι συμβουλάτορες κι ένας ακόμη πιο γελοίος υπουργός-αλεξιπτωτιστής, εφευρίσκουν την νέα μπαρούφα: Το ‘μαύρο’ δεν οφείλεται στο κλείσιμο, αλλά στην ..κατάληψη του ραδιομεγάρου απ’ τους εργαζόμενους!! Αφού άκουσαν τα εξ αμάξης πανταχόθεν, ο κ. Καψής τώρα, ψελλίζει πως ‘ΝΕΡΙΤ’ θα λέγεται η Ανώνυμη εταιρεία, ο νέος ‘φορέας’, όχι το ..σήμα στο κανάλι!!! Προσθέτει στο αποψινό ‘πολυνομοσχέδιο’ διάταξη που απελευθερώνει το πλαφόν των αποζημιώσεων ειδικά για τους απολυμένους στην ΕΡΤ, για να τους διασπάσει: Δεν κατάλαβα κύριε Καψή! Τι δηλαδή;; Παραβαίνετε τον νόμο που μας επέβαλε το προηγούμενο μνημόνιο, οι ίδιοι που μόλις πριν από έναν χρόνο το ψηφίσατε κατεδαφίζοντας τις εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα;; Δεν κατάλαβα κύριε Σαμαρά !! Όχι φιλαράκο μου! Η μαγκιά και το σπάσιμο των αυγών, θα ήταν να τους αποζημιώσεις κανονικά, μάλιστα μετά από προειδοποίηση, ώστε να τους δοθούν τα μισά λεφτά! Κι όχι απ’ την μια να τους ‘χαϊδεύεις’, ενώ απ’ την άλλη να βγαίνει ο ..υπάλληλός σου και να απειλεί πως το σήμα μπορεί να επανέλθει ‘και από άλλα στούντιο’!! Τι άλλα στούντιο φιλαράκο μου;; Για ποια ακριβώς στούντιο μιλάς, γιατί δεν μας τα λες;; Και ποιανού είναι αυτά τα άλλα στούντιο, και πόσα θα σου κοστίσουν ..δημοσιονομικά υπουργάκο μου;;

Από μόνη της η ΕΡΤ, και η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί εκεί, θα μπορούσε να ρίξει (κι ίσως να ρίξει) την κυβέρνηση. Το ίδιο το κόμμα της ΝΔ βράζει αυτή τη στιγμή. Η κ. Βούλτεψη (απ’ τα πιο δυναμικά στελέχη εσχάτως) σε ερώτηση δημοσιογράφου εάν ήρθε η ώρα να εισβάλουν τα ΜΑΤ και να εκκενώσουν το κτίριο της ΕΡΤ, προ ημερών, διέρρηξε τα ιμάτιά της! Ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, παραγκωνισμένο πρώην κυβερνητικό στέλεχος, μίλησε ευθέως στην Βουλή για ‘θεσμική ανωμαλία’ σε σχέση με την ανυπακοή της κυβέρνησης στην απόφαση του ΣτΕ. Λύση δεν έχει βρεθεί, το μαύρο το πολύ-πολύ να γίνει κατάμαυρο: Οι ΜΑΤατζήδες δεν ξέρουν να εκπέμψουν και θα ήταν μεγάλος βλάξ οποιοσδήποτε του σιναφιού εμπλακεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο με την νέα ‘κυβερνητική ΝΕΡΙΤ’!..

Θα έφτανε η  ΕΡΤ, αλλά δεν αρκούσε στους επικυρίαρχους: Σε μια υπέρβαση των εσκαμμένων, η ανθρωποθυσία συνεχίζεται με χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους. Δημοτικοί αστυνόμοι, φύλακες σχολείων, εκπαιδευτικοί, για να πιαστεί το μαγικό νούμερο: 15.000!! Το τραγικό: Κανείς δεν μας έχει πείσει (με την ανεργία να μην επιτρέπει ούτε έναν επιπλέον άνεργο και τα ταμεία χρεοκοπημένα) πως πρόκειται για κάποιο δημοσιονομικό όφελος! Κανείς δεν μας έχει πείσει πως δεν πρόκειται παρά για έναν τσαμπουκά των ξένων τοκογλύφων! Πως δεν πρόκειται για μια άδικη, μάταιη και στείρα επίδειξη δύναμης και εξουσίας! Και κανένα, βέβαια, παπαγαλάκι δεν μπορεί να μας πείσει πως πρόκειται για σοβαρές, μελετημένες και καλά σχεδιασμένες ‘διαρθρωτικές’ αλλαγές!! Όχι αναίσχυντοι: Αυτό το καλαμπουράκι με τις ‘διαρθρωτικές’ αλλαγές, κόφτε το επιτέλους! Είναι τραγικά κακόγουστο, όταν το λέτε σε κάποιον που χάνει το εισόδημά του, δεν θα έχει σε λίγο να θρέψει τα παιδιά του!

Δυστυχώς, καθώς η κυβέρνηση καταρρέει, αναδεικνύεται όλο και πιο ανάγλυφα η παντελής ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των μακάριων ..αγάδων του Περισσού! 

Εάν ο κ. Τσίπρας θεωρεί πως αυτή την ώρα της αντάρας και της σφαγής, ενδιαφέρει τον οποιονδήποτε το εάν θα βάλει στο χέρι τις συνιστώσες ή όχι, γελιέται! Εάν οι διάφοροι ηγεμονίσκοι των ‘συνιστωσών’ διαγκωνιζόμενοι ποιος είναι πιο αριστερός, θεωρούν πως το 27% που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, ήξερε έστω και κατ’ όνομα τα θλιβερά τους μαγαζάκια, είναι επίσης μακριά νυχτωμένοι! Εάν η ‘κυρίαρχη τάση’ (και ο κ. Τσίπρας) πιστεύει πως το κλειδί της ‘κυβέρνησης της αριστεράς’ βρίσκεται στην τσέπη του ‘νοικοκύρη του μεσαίου χώρου’ τον οποίο θα δελεάσει υποσχόμενη συνεχώς την σώνει και καλά ‘ευρωπαϊκή πορεία’ την ώρα που η ίδια η Ευρωζώνη καταρρέει με πάταγο μπορεί εκ του ασφαλούς να απαλείψει τον επιθετικό προσδιορισμό ‘της αριστεράς’ απ’ το όραμά της! Εάν με όσα συμβαίνουν ετούτη δα την ώρα, η Μέρκελ να τραβάει το μαρουλόφυλλο, και με την σειρά του να το τραβάει ο Σαμαράς απ’ τους ‘τεμπέληδες δημόσιους’, στο αυριανό συνέδριο του κόμματος, από μόνος του ο κ. Τσίπρας δεν ανοίξει ΔΙΑΠΛΑΤΑ ένα ‘ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΤΑΣ’ ‘παράθυρο’ σε σχέση με το ευρώ, το εθνικό νόμισμα, τελικά σε σχέση με μια ξανά ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, θα είναι εντελώς ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ! Όντας αριστερός, ΤΡΑΓΙΚΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ! Κι αν μέσα στο ποτάμι του αίματος της ανθρωποθυσίας, ΔΕΝ ΔΕΣΜΕΥΤΕΙ ΑΥΡΙΟ ΚΙΟΛΑΣ πως οι ΑΠΟΛΥΜΜΕΝΟΙ θα ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΟΥΝ μόλις φύγουν οι ..πρόθυμοι, ε, τότε, τι άλλο να πω; Ας πάει κι αυτός κι οι συνιστώσες του από ‘κει που φύτρωσαν!....

http://thanosx.blogspot.gr

Απο τα αστυνομοκρατούμενα πρώην studio του Mega στην Παιανία άρχισε να εκπέμπει η "ΥΕΝΕΔ" του Καψή με την βοήθεια της DIGEA των καναλαρχών

ΕΔΤ: Το ψεύτικο αντίγραφο της ΕΡΤ 

Κάρτα της «Ελληνικής Δημόσιας Τηλεόρασης» εκπέμπεται από το πρωί της Τετάρτης, σε τρία προγράμματα της ψηφιακής τηλεόρασης της ΕΡΤ, όπως είπε στη ΝΕΤ ο πρώην Διευθυντής Τεχνικών υπηρεσιών ΕΡΤ Νίκος Μιχαλίτσης. Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, η παραγωγή του σήματος γίνεται σε παλιά στούντιο του Mega στην Παιανία.

Το σήμα κωδικοποιείται ψηφιακά στις εγκαταστάσεις της Digea και γίνεται η πολυπλεξία -μαζί με τα σήματα
της Βουλής, του ΡΙΚ Sat, της Deutsche Welle και του BBC World- και φεύγουν ως ένα σήμα. Από εκεί, πάνε στον ΟΤΕ, όπου αυτός στέλνει τα σήματα ως ένα στους ψηφιακούς μας πομπούς κι εκπέμπονται στα σημεία όπου είχαμε ψηφιακή τηλεόραση, κυρίως στην Αττική και τη Θεσσαλονίκη, διευκρίνισε ο Νίκος Μιχαλίτσης.

Ευθύς, γεννώνται τα εξής ερωτήματα:
- Ο «ΕΔΤ», ως διακριτός τίτλος, έχει αναγνωριστεί από το ΕΣΡ;
- Πώς οι δύο φορείς, Digea και ΟΤΕ, εκπέμπουν σταθμό στην περίπτωση που δεν έχει πάρει αδειοδότηση;
- Ποιος πληρώνει αυτούς τους δύο ιδιωτικούς φορείς και τους τεχνικούς, σκηνοθέτες κλπ που φέρονται να εργάζονται αυτή τη στιγμή, και με τι είδους συμβάσεις;
 Τί είπε  ο νέος "Γεωργαλάς"
 

«Έφυγαν οι μπάρες και η εκπομπή είναι δοκιμαστική», τόνισε για την εκπομπή του σήματος της «ΕΔΤ», μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Mega, ο υφυπουργός αρμόδιος για την δημόσια ραδιοτηλεόραση, Παντελής Καψής.

Ο κ.Καψής τόνισε ότι είναι θέμα ημερών ή και ωρών να ξεκινήσει το πρόγραμμα, το οποίο αρχικά θα αποτελείται από προβολές ταινιών ή ντοκιμαντέρ, ενώ θα περνούν και κάποιεςειδήσεις στην οθόνη. Ακόμη, ανακοίνωσε ότι πολύ σύντομα θα γίνει και προκήρυξη θέσεων για τη στελέχωση και του τομέα της ενημέρωσης.

Ακόμη, επανέλαβε ότι παραμένει ανοιχτός στο διάλογο με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, οι οποίοι, σύμφωνα με τον ίδιο, «χθες το βράδυ ήταν πολύ κοντά στο να δεχτούν τις προτάσεις της κυβέρνησης».

«Η πόρτα στο διάλογο παραμένει ανοιχτή, αλλά πρέπει να εφαρμόσουμε τη δικαστική απόφαση», τόνισε χαρακτηριστικά ο κ.Καψής. Οπως ανέφερε ο υφυπουργός, η ΕΔΤ είναι ένας μεταβατικός φορέας, ενώ μέχρι στιγμής δεν έχει αποφασιστεί το όνομα του νέου φορέα. 
Μιλώντας στον ΑΝΤ1, ο Π.Καψής δήλωσε ότι το σήμα της ΕΔΤ εκπέμπεται από ιδιωτικό στούντιο και πως δεν μπορεί να εφαρμοστεί διαφορετικά η απόφαση του ΣτΕ, καθώς το ραδιομέγαρο της Μεσογείων βρίσκεται υπό κατάληψη.

Νωρίτερα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Σίμος Κεδίκογλου, σε δηλώσεις του στον ΑΝΤ1, ανέφερε ότι πρόκειται για μεταβατικό πρόγραμμα σε εφαρμογή της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Παράλληλα, επισήμανε ότι εντός τριών μηνών θα έχει αρχίσει κανονικά η εκπομπή του νέου φορέα.

ΠΗΓΗ 

Η εκπαίδευση στα χρόνια της χολέρας, του Μανόλη Αλέξάκη

Στην εποχή μας, εποχή μεγάλων ανακατατάξεων και ανατροπών, επιχειρείται με τρόπο δυναμικό και συχνά βίαιο μια σημαντική αλλαγή στα πρότυπα που ως τώρα καθοδήγησαν και άφησαν τη σφραγίδα τους σε ό,τι ονομάσαμε σύγχρονο πολιτισμό. Από την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό, ως τις μεγάλες προοδευτικές πολιτικές ιδεολογίες, στο 19ο αι. επιχειρήθηκε να προσδιορισθεί η θέση και ο ρόλος του ανθρώπου. Επί της ουσίας σε όλη αυτή τη διαδρομή, πλούσια σε προβληματισμό και νεότευκτες προσεγγίσεις, παρονομαστής στάθηκε ο Homo Universalis. Ο άνθρωπος, ως αξία είτε ως άτομο, είτε στη συλλογική του δραστηριότητα, τέθηκε ως προτεραιότητα.

Αυτός ήταν και ο κύριος στόχος, ως εμπεδωμένη κοινωνική απαίτηση, που η οργανωμένη Πολιτεία καλούνταν να επιτύχει, με βασικό φορέα την εκπαίδευση. Ο άνθρωπος πολίτης, ο «έχων ιδίαν βούληση», προέκυπτε ως υποχρέωση της Πολιτείας. Μένει να εκτιμηθεί αν η Πολιτεία ανταποκρίθηκε ή όχι και σε ποιο βαθμό, στην απαίτηση αυτή.  Έτσι  εμπεδώθηκε η αντίληψη της εκπαίδευσης ως Δημόσιο Αγαθό.

Στη λογική αυτή οι οργανωμένες κοινωνίες εναπόθεταν τις ελπίδες τους και τις προσδοκίες τους, για κοινωνική πρόοδο και ευημερία, ατομική εξέλιξη, στην εκπαίδευση. Αυτή σε μεγάλο βαθμό εγγυόταν τη μόρφωση των νέων και τον εξοπλισμό τους με τις γνώσεις εκείνες που ήταν απαραίτητες προκειμένου να συγκροτηθούν ψυχικά, ηθικά και πνευματικά τα νέα μέλη της κοινωνίας, ανοίγοντας τους ταυτόχρονα το δρόμο για κοινωνική καταξίωση και επαγγελματική αποκατάσταση.

Στο πλαίσιο αυτό «όλα ήταν θέμα παιδείας» όπως σοφά ο λαός μας ως σήμερα υποστηρίζει. Το σχολείο αναλάμβανε να μας κάνει «ανθρώπους».
Μόνο που η αντίληψη αυτή σταδιακά προς τα τέλη του 20ου αι. άρχισε να υποχωρεί. Η εκπαίδευση από βασικό μέσο μόρφωσης (με το περιεχόμενο που παραπάνω αναφέρθηκε) άρχισε να μετατρέπεται σε εργαλείο. Από χώρος μόρφωσης, να εκπίπτει σε μέσο επιμόρφωσης, κατάρτισης. Μια μεθοδευμένη συρρίκνωση έχει επέλθει και συνεχίζει να επεκτείνεται στον χώρο αυτό.

Βάση για την πιο πάνω εξέλιξη αποτέλεσε η ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου για την εξασφάλιση απασχόλησης. Στον καιρό της παγκοσμιοποίησης, στο άγριο κυνήγι της επιβίωσης, ο σύγχρονος άνθρωπος, όχι μόνο αλλά κυρίως ο νέος, υπέκυψε στην ανάγκη του «χρηματιστηρίου». Από δω και πέρα η ζωή του θα εξαρτιόταν όλο και περισσότερο από τις κερδοσκοπικές κινήσεις, επενδύσεις ή όχι, των μεγάλων παικτών. Δυστυχώς και στον τομέα αυτό επικράτησε, ό,τι φάνταζε και φαντάζει ως αυτονόητο, μιλάμε για τη λογική που σπάει κόκαλα: άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, φτάνει να πιάνει το ποντίκι.

Η απάντηση μαγειρεύονταν από καιρό από τους μεγάλους θεωρητικούς του νεοφιλελευθερισμού. Η εκπαίδευση, σε άλλη μορφή και με διαφορετικούς στόχους θα πρεπε τώρα να αλλάξει τρόπο και περιεχόμενο. Να την μπροστά σε νέους στόχους. Τα μεγάλα οράματα περί πολιτών, ολοκληρωμένων ανθρώπων δεν εξυπηρετούσαν πια. Ευελιξία, ευελιξία, ευελιξία!!! Αυτή ήταν η επιταγή που τα εκπαιδευτικά συστήματα σε όλο τον κόσμο θα πρεπε να υπηρετήσουν. Οι κλασικές σπουδές, οι ανθρωπιστικές επιστήμες, οι μη «παραγωγικές σχολές» δεν μπορούσαν πλέον να έχουν θέση και ισότιμο ρόλο στο χώρο της γνώσης, της έρευνας, της επιστήμης.

Αυτό είχε και μια σειρά από σημαντικές ακυρώσεις, που η διαδρομή μας πάνω στη γη είχε αναδείξει σε παγκόσμιες κοινωνικές σταθερές. Αναφέρομαι στην κατάργηση της έννοιας «επάγγελμα» που στην ελληνική του ετυμολογία σημαίνει, ανάληψη κοινωνικής ευθύνης, συμμετοχή, ατομική ταυτότητα, στοιχείο αναγνώρισης και βεβαίως χαρά, δημιουργία. Από την έννοια αυτή ήδη από τα χρόνια της μεταβιομηχανίας είχαμε εκπέσει στον όρο εργασία και στα χρόνια της μετανεωτερικότητας η έκπτωση αυτή έφτασε στην απασχολησιμότητα, στην ελαστικοποίηση, στην μερική απασχόληση για να αποθεωθεί με τη μορφή της ανεργίας, ως βασικό μέσο εκφοβισμού και απαξίωσης κάθε ανθρώπου από τη μια άκρη της γης ως την άλλη, αλλά κυρίως στον χαρακτηριζόμενο ως αναπτυγμένο κόσμο.

Σε αυτή τη λογική έχει πλέον δρομολογηθεί και κινείται η εκπαίδευση από τη δεκαετία του '90 και έπειτα. Με δούρειο ίππο την κανονικοποίηση του συστήματος,  η συζήτηση και το ενδιαφέρον μεταφέρθηκε από το περιεχόμενο στην μορφή. Η κανονικοποίηση και ο φορμαλισμός κυριάρχησαν και κυριαρχούν στο discours για τις αλλαγές στα εκπαιδευτικά συστήματα. Ο φορμαλισμός φορέθηκε τόσο είτε με τις κατατάξεις – αξιολογήσεις ιδρυμάτων, είτε με τις εκπαιδευτικές μονάδες, είτε με τους πίνακες τύπου PISA. Είναι γνωστό πως κάθε ανάλογη ιεράρχηση στηρίζεται σε συγκεκριμένα πρότυπα οργάνωσης και μεθόδου διδασκαλίας. Εξάλλου σε αυτές τις περιπτώσεις των πινάκων και των διαγραμμάτων, ισχύει πως «ό,τι ψάχνεις, βρίσκεις». Νομίζω πως είναι λογικό να υπάρχει έλεγχος και αξιολόγηση σε κάθε εκπαιδευτικό σύστημα. Όμως κι αυτός μπορεί και πρέπει να έχει εντελώς συγκεκριμένους στόχους και βεβαίως «χωρικά ύδατα» παρέμβασης. Πέραν τούτου λειτουργεί ισοπεδωτικά, αγνοώντας πολλές άλλες παραμέτρους που σε πολλές περιπτώσεις κάνουν τη διαφορά που είναι και το ζητούμενο στην εκπαίδευση.

Εξάλλου δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως η αξιολόγηση κάνει ένα σύστημα, καλό ή κακό. Κυρίως καλείται να κρατήσει ένα σταθερό μέσο όρο απόδοσης. Ως εκεί! Αλλού πρέπει να ψάξουμε για να βρούμε την ποιότητα και αλλού τίθενται οι στόχοι κάθε συστήματος, σε άλλο επίπεδο.

Σε μια εποχή λοιπόν που έχουμε για πρώτη φορά μετά την Αναγέννηση και τη βιομηχανική επανάσταση, αλλαγή παραδείγματος και ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με τόσες και τόσες αλλαγές στην προσωπική του ζωή, στον εργασιακό του χώρο, στην οικογένεια, στην κοινωνία' σε αυτή την περίοδο που είχε απόλυτη ανάγκη μιας ισχυρής εκπαίδευσης, ικανής να αναπτύξει την κριτική του ικανότητα, την πολιτειακή του συγκρότηση, την ατομική του υπόσταση' σε μια εποχή που παραδοσιακοί θεσμοί υποχωρούν, όπως η οικογένεια, άλλες συλλογικότητες (όπως τα κόμματα), κοινωνικές δομές απαξιώνονται ή καταργούνται, ο άνθρωπος, ο νέος, βρίσκεται μόνος και χωρίς έρμα. Ανερμάτιστος χάνεται, γεμάτος φόβο και αγωνία για το αβέβαιο μέλλον του. Κι αυτό μιλώντας για τον ανεπτυγμένο κόσμο μια και οι στόχοι για το υπόλοιπο μέρος του πλανήτη βρίσκονται ακόμη στη ζώνη της επιβίωσης.

Σε μια εποχή που είχε έχει άμεση ανάγκη ισχυρής σύγχρονης εκπαίδευσης, οι νέες τάσεις έρχονται να τον εξοπλίσουν με εφήμερα προσόντα. Βλέπε κατάρτιση και δεξιότητες. Γνώσεις πρόσκαιρης εφαρμογής και ως εκ τούτου με ημερομηνία λήξης. Μένει λοιπόν το άτομο έρμαιο σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της αγοράς, ο ίδιος το πιο φτηνό εμπόρευμα στα ράφια της.

Είναι λοιπόν ακριβώς η περίοδος, η ιστορική συγκυρία, εκείνη που απαιτεί γνώση, συγκρότηση, ανάλυση, εργαλεία ερμηνευτικά για να μπορέσει να ισορροπήσει και να σταθεί όρθιος, να επιλέξει και να δράσει, ο σύγχρονος Ιωνάς. Σε αυτό το ναυάγιο, όπλο μοναδικό θα μπορούσε να είναι η εκπαίδευση. Δεν μπορεί να υποκατασταθεί, ούτε από τις δυνατότητες που μας προσφέρει η άβυσσος του διαδικτύου, ούτε μπορεί και να αφεθεί στις τηλεσχέσεις των κοινωνικών δικτύων και των μηνυμάτων της. Ακόμη και η εξ αποστάσεως «εκπαίδευση» μπορεί να δίνει λύσεις σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν μπορεί να είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Τα μέσα ηλεκτρονικής δικτύωσης, λειτουργούν βεβαίως και έχουν το ρόλο τους, στηρίζονται όμως στην τυχαιότητα, γίνονται για τον ανυποψίαστο χρήστη ως και επικίνδυνα.  Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την ανθρώπινη σχέση, την άμεση επικοινωνία και συνύπαρξη.

Κι ας προωθούν την εικονική πραγματικότητα, κι ας αγωνίζονται να μας πείσουν πως πλέον αυτή είναι η πραγματικότητα. Όχι ! Παραμένει εικονική και δεν μπορεί να δώσει νόημα και ουσία στη ζωή μας. Είναι ένα παιχνίδι, που μερικές φορές γίνεται επικίνδυνο και καταστρεπτικό. Σε καμιά περίπτωση η εικονική εμπειρία δεν θα καταργήσει την εμπειρία, εκείνη που μας προσφέρουν οι αισθήσεις μας μεσολαβημένη όχι από την οθόνη και τα μικροτσίπ, αλλά από τους νευρώνες μας και τα αισθητήρια όργανα μας. Ας αντιγράψουν τη συγκίνηση που νιώθει μια μέλισσα τη στιγμή που προσανθίζεται που θα λεγε και ο ποιητής.

Σε όλη αυτή την επιχείρηση κομβικό ρόλο, μια και εξυπηρετεί πολλαπλά τα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης, έχει η απόσυρση των Κρατών και των δημόσιων φορέων από την υποχρέωση τους να παρέχουν εκπαίδευση ως δημόσιο αγαθό. Όλο και πιο πολύ το άτομο καλείται να αναλάβει την ευθύνη της μόρφωσης του. Μια ευθύνη που μας υπερβαίνει και έρχεται να ανατροφοδοτήσει εκτός των άλλων μια ταξική κοινωνική αντίληψη. Η λογική των ίσων ευκαιριών έχει από καιρό πάψει να τίθεται ως προτεραιότητα και στόχος. Από δω και πέρα «ο έχων» θα έχει την ευκαιρία να σπουδάζει, να μορφώνεται. Κι όσο η ανταγωνιστικότητα οδηγεί την εργασία και την αμοιβή της στα όρια της δουλείας, πολύ κάτω από την επιβίωση, η μόρφωση θα αποκτά όλο και πιο ισχυρά αριστοκρατικά χαρακτηριστικά.

Αντίδοτο φτηνό αντιβιοτικό η δια βίου μάθηση. Μια όμορφη πρόταση που έχει μεγάλη παράδοση σε χώρες όπως οι σκανδιναβικές, αλλά και στην Ομοσπονδιακή Γερμανία (volkshochschule). Μόνο που από διασκέδαση, ψυχαγωγία και πνευματική αναζήτηση, τώρα με τρόπο έντεχνο και άδηλο, η δια βίου, έχει επιβληθεί ως μια υποχρεωτική αγωνιώδης προσπάθεια, απόκτησης προσόντων και μάλιστα με εξαγορά, επί πληρωμή.

Σε αυτή τη λογική έχει ενταχθεί και η επιχειρηματικότητα ως κριτήριο ενίσχυσης και προτεραιοποίησης των τομέων της επιστήμης. Τα συμβόλαια με τις εταιρείες, η εξάρτηση της έρευνας σε συμφέροντα παραγωγής και κέρδους, μπορούμε να υπολογίσουμε με ακρίβεια που την οδηγούν και κατά πόσο εκείνη μπορεί να τηρήσει τον πιο απλό κώδικα δεοντολογίας τη βασική της αποστολή να αναζητά την αλήθεια και να προσφέρει λύσεις. Στις αγωνίες του ανθρώπου, όχι του καταναλωτή!

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε την απαξίωση των ανθρωπιστικών σπουδών, των επιστημών που ανέπτυσσαν τα μέσα κατανόησης της πραγματικότητας, ανάλυσης των κοινωνικών προβλημάτων, της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μπορούμε να κατανοήσουμε ποιο θα είναι το έλλειμμα που θα παρουσιαστεί στα αμέσως επόμενα χρόνια.

Μας περιμένουν κοινωνίες που δεν μπορούν να αφομοιώσουν τα  επιτεύγματα από το χώρο των εφαρμοσμένων επιστημών. Με μονόπλευρη «ανάπτυξη» των παραγωγικών τομέων της  δεν μπορεί η όλο και πιο πολύπλοκη κοινωνία μας να ελπίζει πως θα βρει λύσεις στα όλο και διογκούμενα προβλήματα της.

Στην πορεία αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει κάνει την επιλογή της. Πιστός υπηρέτης της Παγκοσμιοποίησης, εξάλλου ανήκει στα «ιδρυτικά μέλη» της, υιοθέτησε εξαρχής τη λογική αυτή. Το έδαφος ήταν διαμορφωμένο και πρόσφορο, δεδομένου ότι τα Κράτη-Μέλη με τρόπο επιδεικτικά υπερήφανο είχαν εξ αρχής απορρίψει την ιδέα μιας ευρωπαϊκής πολιτικής στην εκπαίδευση. Η βάση αυτή εξυπηρέτησε τη λογική, όπως αυτή αναδείχθηκε στην εποχή της επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού.

Η μόνη περίπτωση άσκησης εκπαιδευτικής πολιτικής ήταν εκείνη που ανοιγόταν μέσα από το χώρο της εργασίας. Η απασχόληση ανήκει εξάλλου στην άμεση σφαίρα πολιτικής της Ε.Ε. Ως εκ τούτου, μπορούσαμε να έχουμε την καλύτερη δυνατή παρέμβαση και μάλιστα με το δώρο, να κρατάμε τα προσχήματα. Η εκπαιδευτική πολιτική παρέμενε και παραμένει στην αρμοδιότητα των Κρατών – Μελών. Για να υπάρχει όμως και η έξωθεν καλή μαρτυρία και να βλέπουν οι κινούντες τα νήματα πως με τρόπο υπάκουο προχωρούν και σχεδιάζονται οι πολιτικές αυτές, δόθηκε το στίγμα σε πολλά κείμενα, επίσημα. Χαρακτηριστική η θεσμική δέσμευση της Συνθήκης της Λισαβόνα: «να γίνει η Ε.Ε. η ανταγωνιστικότερη οικονομία της γνώσης στον κόσμο». Με αυτή τη στοχοθεσία επικεφαλής, ακάνθινο στέφανο, πορεύεται λοιπόν η Ευρώπη, δηλαδή οι λαοί της. Στην οικονομία και όχι στην κοινωνία της γνώσης. Ο νοών νοείτω!

Βεβαίως μια σειρά διαπιστωτικών ερευνών, μελετών καθώς και ο ορισμός σε ποσοστά στόχων σε τομείς κομβικούς, όπως η ολοκλήρωση σπουδών στη δευτεροβάθμια, στην τριτοβάθμια, η μείωση του αναλφαβητισμού δεν μπορούν να υποτιμηθούν. Μόνο που οι διαπιστώσεις αυτές και οι στόχοι σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, έχουν ως πεδίο εφαρμογής και καλούνται να τις εφαρμόσουν τα Κράτη- Μέλη. Δύσκολο λοιπόν να συγχρονιστεί το σύστημα αυτό και να δώσει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Για το λόγο αυτό και οι κατά καιρούς τεθέντες στόχοι απέχουν της όποιας υλοποίησης.

Και κάτι ακόμη. Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνεται διεύρυνση των ανισοτήτων σε επίπεδο ευρωπαϊκών περιφερειών. Ως εκ τούτου οι ευρωπαϊκές πολιτικές έχουν ως πεδίο εφαρμογής τις Περιφέρειες, σε πολλές όμως περιπτώσεις, οι πολιτικές αυτές δε συμβαδίζουν ούτε σε επίπεδο προτεραιοτήτων με εκείνες των Κρατών – Μελών.

Κι είναι πραγματικά άδικο για την Ευρώπη που πρωταγωνίστησε στη συγκρότηση μιας παιδαγωγικής αντίληψης που επικεντρώθηκε στο σεβασμό της προσωπικότητας του μαθητή, στη διαμόρφωση ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών να υποχωρεί άτακτα και να παραδίδεται σε πρακτικές που έρχονται να οδηγήσουν τον άνθρωπο του 21ου αι. σε χωρίς όρους οπισθοχώρηση. Η ποικιλία των εκπαιδευτικών της μοντέλων και παραδόσεων μπορούσε να τροφοδοτήσει νέες σύγχρονες αντιλήψεις ικανές να δώσουν ουσιαστικές λύσεις στην κοινωνία, στην πολιτεία, στην οικονομία, στην επιστήμη με επίκεντρο τον άνθρωπο και την αξιοπρέπεια του, την ευημερία του, επενδύοντας στην αειφόρο και με σεβασμό στο περιβάλλον ανάπτυξη.

Όσον αφορά τη χώρα μας, παραμένει δέσμια των αδυναμιών της. Χωρίς προγραμματισμό και στόχευση και κυρίως χωρίς συνέχεια. Πολιτικές επί πολιτικών, μεταρρυθμίσεις επί μεταρρυθμίσεων, έχουν οδηγήσει σε πλήρη απορρύθμιση και αποπροσανατολισμό.

Σήμερα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες έχουμε χρέος να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας. Να κοιτάξουμε μπροστά και να αντλήσουμε διδάγματα από τους μεγάλους παιδαγωγούς που ευτύχησε να αναθρέψει ο τόπος μας: Δελμούζος, Γληνός, Κουντουράς, Παπανούτσος και τόσοι άλλοι μπορούν να τροφοδοτήσουν με ασφάλεια, ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα λαμβάνει υπόψη του τις δυνατότητες και τις προτεραιότητες μας για το μέλλον. Αξιοποιώντας την κοινωνική επένδυση και την εμπιστοσύνη που η ελληνική οικογένεια δείχνει, ακόμη και σήμερα, στην εκπαίδευση. Ας ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις και τις αδυναμίες μας για να δώσουμε ελπίδα και λύσεις στους νέους μας.

Η επένδυση στη γνώση και η σωστή αξιοποίηση των πόρων της, η πολιτική προτεραιότητας στην εκπαίδευση και στην έρευνα μπορεί να εγγυηθεί την έξοδο μας από την κρίση. Όχι μόνο την οικονομική. Αλλά κυρίως την ηθική, κοινωνική, πολιτική της οποίας και συνέπεια είναι το σημερινό αδιέξοδο.

Κλείνοντας ας επισημάνουμε πως η επένδυση στη γνώση και η εμπιστοσύνη σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, προϊόν διαλόγου, τέτοιου που να αντιστοιχεί στις ανάγκες των ανθρώπων και των κοινωνιών και όχι μόνο των εταιρειών, μπορεί να δώσει την ισορροπία και την ασφάλεια, την προοπτική ισόρροπης και δημοκρατικής ανάπτυξης στον πλανήτη.

Ας μην υποχωρούμε από αυτό το στόχο.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Σε μια εποχή υψηλών απαιτήσεων,

• εργαλειοποιούμε τα εφόδια
• ιδιωτικοποιούμε την ευθύνη
• περιορίζουμε τη δυνατότητα ανάλυσης, κατανόησης των προβλημάτων και του μεγέθους τους
• επενδύουμε μονοσήμαντα στην οικονομία και όχι στη γνώση, στα κέρδη και όχι στον άνθρωπο από την ΠΑΙΔΕΙΑ,
• υποχωρήσαμε στην εκπαίδευση
• οπισθοχωρήσαμε στην κατάρτιση
• εκπέσαμε στις δεξιότητες

Από τα Άτομα με:
Ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας
Συμβιβαστήκαμε στην Πιστοποίηση των προσόντων
Επικεντρωθήκαμε στις Δεξιότητες

Από την Κοινωνία:
Των υπεύθυνων πολιτών
Εκπέσαμε στη συνύπαρξη ιδιωτών

• με ελάχιστες αφορμές  συνοχής μια που η συνοχή μετατρέπεται σε ευκαιρία και όχι σε θεσμική συλλογική ευθύνη

Από τους επαγγελματίες
Μετακινηθήκαμε στους εργαζόμενους
Εκπέσαμε στους ημιαπασχολούμενους
συμβιβαστήκαμε στους απασχολήσιμους
Τελικός στόχος η αξιοποίηση της ΑΝΕΡΓΙΑΣ ως μέσο πολιτικού και κοινωνικού εκβιασμού, απαξίωσης του ανθρώπου.
Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί επανέρχονται λογικές απαράδεκτες, τακτικές τόσο συντηρητικές.
Αυτά γιατί...
Όλα είναι ζήτημα ΠΑΙΔΕΙΑΣ!!!

Ο Μανόλης Αλέξάκης είναι εκπαιδευτικός - συγγραφέας

ΠΗΓΗ: TVXS

Βουλιάζουμε στην… ανάπτυξη!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Πανηγυρικό κλίμα επικρατεί στην κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός πρέπει να έχει τρελαθεί από τη χαρά του για τα εγκώμια των Γερμανών. Η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ τού κάνει νεύμα να πάει κοντά της για να φωτογραφηθούν μαζί. Ο υπουργός Οικονομικών του Βερολίνου Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δηλώνει ότι «η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά έχει σημειώσει σημαντικές προόδους στις οικονομικές μεταρρυθμίσεις» και προαναγγέλλει ότι η αξιολόγηση της Ελλάδας από την τρόικα που θα παρουσιαστεί στο Eurogroup αύριο θα είναι θετική....

«Τα πανιά της Ελλάδας είναι προς την ανάπτυξη» δήλωσε μετά τη συνάντησή του στο Μέγαρο Μαξίμου με τον Αντώνη Σαμαρά και ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, ο οποίος βρήκε «ίχνη προόδου».

Οι άνθρωποι των Γερμανών κινήθηκαν στο ίδιο μήκος κύματος. «Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει χρηματοδοτικό κενό» διακήρυξε ο πρόεδρος του Eurogroup, Ολλανδός Γερούν Ντάισελμπλουμ. «Η Ελλάδα έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο» έσπευσε να προσθέσει και ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Ιταλός Μάριο Ντράγκι.

Μας έπνιξε στο πετρέλαιο και μας έσκασε στο φυσικό αέριο, παράλληλα, ο υπουργός Ενέργειας Γιάννης Μανιάτης, ο οποίος ανακοινώνει την ανακάλυψη με καταιγιστικούς ρυθμούς ελληνικών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, όπως άλλωστε αναμενόταν. Επεσαν μάλιστα στην πιάτσα και οι πρώτες εκτιμήσεις για τα έσοδα από την εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, αν και είναι αντιφατικές: άλλοι μιλούν για έσοδα 25 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε βάθος 15 με 20 ετών, άλλοι μιλούν για εισπράξεις 11 δισεκατομμυρίων σε 25 χρόνια. Δεν πρόκειται να τα χαλάσουμε όμως για τα λεφτά – πόσω μάλλον που μιλάμε για κοιτάσματα που δεν ξέρουμε καν αν όντως υπάρχουν. Επιστημονικά, τίποτα δεν είναι αποδεδειγμένο ακόμη. Περί ενδείξεων, υποθέσεων και εκτιμήσεων ο λόγος.

Ο λαός αμέτοχος σε αυτό το κυβερνητικό κλίμα ευεξίας. Οι άνεργοι αυξάνονται. Οι μισθοί όσων ακόμη δουλεύουν μειώνονται. Ο κόσμος αρχίζει πλέον να αντιμετωπίζει με απάθεια τα χρέη προς την Εφορία, τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, τις τράπεζας. Αδυνατεί σε όλο και μεγαλύτερο ποσοστό να πληρώσει τα διαρκώς αυξανόμενα φορολογικά βάρη. Το συρρικνούμενο εισόδημα κάθε οικογένειας δεν φτάνει σε πολλές περιπτώσεις για να καλύψει τις υποχρεώσεις που αναλήφθηκαν σε παρελθούσες -ανεπιστρεπτί, όπως φαίνεται- εποχές ευημερίας.

Η κοινωνική καταστροφή επεκτείνεται. Η οικονομία πιέζεται τρομερά και αποσαθρώνεται σε όλους τους αρμούς της με την πάροδο του χρόνου. Ανθρωποι συνεπείς στις οικονομικές τους υποθέσεις σε όλη τη ζωή τους, μεταλλάσσονται σε κακοπληρωτές που «ρίχνουν» όποιον συναλλάσσεται μαζί τους.

«Φυλακή πόσους θα βάλουν; Ολους; Αποκλείεται. Πόσα διαμερίσματα, πόσα σπίτια, πόσα χωράφια θα κατασχέσουν οι τράπεζες; Ολα; Αποκλείεται». Μια τέτοια νοοτροπία αρχίζει και εξαπλώνεται στην κοινωνία με ταχύτητα επιδημίας. Δεν γνωρίζουμε αν θα οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη, όταν αρχίσουν οι μαζικές κατασχέσεις διαμερισμάτων για χρέη προς τις τράπεζες ή την Εφορία. Το βέβαιο είναι ότι καμιά οικονομία δεν μπορεί να λειτουργήσει υπό τέτοιες συνθήκες.

Η εσωτερική χρεοκοπία της χώρας διαγράφεται πλέον ως σοβαρή απειλή. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός γιατί με το Μνημόνιο το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει «κρατικοποιηθεί». Σήμερα πλέον μια χρεοκοπία της Ελλάδας δεν θα έχει καμία άμεση επίπτωση στις ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες. Πέτυχαν αυτό που ήθελαν!

 ethnos.gr

Γ. Δελαστίκ: Συγχαρητήρια στους "Γερμανοτσολιάδες"

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Τρελοί από χαρά είναι ο πρωθυπουργός – ιδίως αυτός! – και οι υπουργοί της πολιτικά δοσίλογης κυβέρνησης των συνεργατών των κατοχικών δυνάμεων. Βοηθούσης και της πολιτικής κρίσης στην Πορτογαλία – όπου με το ζόρι αποφεύχθηκε η κατάρρευση των Κουίσλινγκ της Λισαβόνας, καθώς απειλούσε να αποχωρήσει το κόμμα των νοσταλγών και συνεχιστών της …χούντας του Σαλαζάρ που ακόμη κι αυτό θεωρεί «εθνοπροδοτική» τη μνημονιακή πολιτική της πορτογαλικής Δεξιάς (!) – το Βερολίνο προχώρησε σε κινήσει στήριξης των εγχώριων «γερμανοτσολιάδων» του Σαμαρά. Μόνο σε φραστικό επίπεδο, φυσικά.

Εκείνο το νεύμα της Γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ προς τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να έρθει πιο κοντά της για να φωτογραφηθούν μαζί κοντεύει πια να γίνει τόσο διάσημο όπως το …άνοιγμα των ποδιών της Σάρον Στόουν για να δουν όλοι ότι δεν φορούσε σλιπ πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια! Από κοντά και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: «Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά έχει σημειώσει σημαντικές προόδους ως προς τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις» δήλωσε, προσθέτοντας ότι είναι βέβαιο πως η αξιολόγηση της τρόικας για την ελληνική οικονομία που θα ανακοινωθεί στο Γιούρογκρουπ αύριο, θα είναι οπωσδήποτε θετική! Σαν να μην έφταναν αυτά, έστειλαν στην Αθήνα τον υπουργό Εξωτερικών του συγκυβερνώντος κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών, Γκίντο Βεστερβέλε, για να πει και επιτοπίως τα συγχαρητήρια του Τέταρτου Ράιχ στον άνθρωπο του στην Ελλάδα, τον Αντώνη Σαμαρά: «Πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει», δήλωσε ο Βεστερβέλε μετά τη συνάντηση του με τον Σαμαρά στο Μέγαρο Μαξίμου, αν και σαν κακιά στρίγκλα μίλησε μόνο για «ίχνη προόδου (!)» και πρόσθεσε συγκεχυμένα ότι «τα πανιά της Ελλάδας είναι προς την ανάπτυξη». Πιάστ΄ τ’ αβγό και κούρεφ’ το δηλαδή!

Εκεί που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και ήταν απολύτως αρνητικός ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών ήταν στο θέμα νέου «κουρέματος» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Το απέρριψε μετά βδελυγμίας. Ε, βέβαια, άλλο πράγμα να γίνεται «κούρεμα» του χρέους και να το πληρώνουν τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, οι ελληνικές τράπεζες, τα ελληνικά πανεπιστήμια και εκπαιδευτικά και ερευνητικά ιδρύματα κ.λπ. με αποτέλεσμα την καταβαράθρωση τους και εντελώς άλλο πράγμα ένα νέο «κούρεμα» τώρα. «Κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους αυτή τη στιγμή ναι μεν θα διαλύσει εντελώς τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και οι συντάξεις θα πέσουν στο μισό και λιγότερο, ενώ θα διαλυθούν εντελώς τα δημόσια νοσοκομεία και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του ελληνικού λαού μαζί με τα ΑΕΙ κ.λπ., αλλά ταυτόχρονα το κύριο βάρος του «κουρέματος» θα το πληρώσουν η Γερμανία και τα άλλα κράτη της ευρωζώνης. Ελάχιστα θα θιχτούν οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες, αφού μέσω του Μνημονίου αυτό που επιδιώχθηκε και επιτεύχθηκε ήταν να ξεφορτωθούν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που κατείχαν, φορτώνοντας τα στην ΕΚΤ και στις κυβερνήσεις των κρατών της ευρωζώνης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η Ελλάδα μπορεί πλέον να χρεωκοπήσει ως κράτος ανά πάσα στιγμή, χωρίς αυτό να βλάψει άμεσα τις ιδιωτικές γερμανικές, γαλλικές, ή άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες,. Παράλληλα όμως σημαίνει ότι η ΕΚΤ και οι κυβερνήσεις των χωρών του ευρώ θα χάσουν ή θα διαγράψουν τα λεφτά που έχουν δανείσει στην Ελλάδα, κάτι για το οποίο προφανώς οι κυβερνήσεις αυτές είναι υπόλογες απέναντι στους ψηφοφόρους τους και καμιά διάθεση δεν έχουν να το υποστούν, όπως είναι ευνόητο.

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση των «γερμανοτσολιάδων» του Σαμαρά ετοιμάζει για τις αρχές κατοχής τις λίστες με τα ονοματεπώνυμα των εργαζομένων που θα «εκτελεστούν» μέσω των απολύσεων. Θα απολύσουν πρώτα γύρω στις 2.000 εκπαιδευτικούς, κυρίως …πληροφορικής (!) και γυμναστές, καθώς και 3.000 υπαλλήλους από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ίσως και 4.000. Θα υποβαθμίσουν επίσης περίπου 5.000 καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε …δημοδιδάσκαλους για τα δημοτικά σχολεία και θα τους στείλουν εξορία στου διαόλου τη μάνα, ελπίζοντας ότι πολλοί από αυτούς δεν θα αντέξουν την ποινή, δεν θα μπορούν καν να ζήσουν με τις μειωμένες αποδοχές, ανοίγοντας καινούργιο σπίτι και αφήνοντας πίσω τις οικογένειες τους και έτσι θα παραιτηθούν. Οι κυβερνητικοί δοσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών υποσχέθηκαν στο Βερολίνο ότι θα έχουν έτοιμες τις λίστες των προς εκτέλεση Ελλήνων μέχρι τις 31 Ιουλίου. Έχουν άλλωστε συμφωνήσει Βενιζέλος και Σαμαράς με τους υπαλλήλους της τρόικας να απολύσουν 4.000 δημόσιους υπαλλήλους φέτος και 11.000 του χρόνου, χώρια οι 6.000 συμβασιούχοι που εργάζονται με προσωρινές δικαστικές αποφάσεις ή με ασφαλιστικά μέτρα και για τους οποίους οι κυβερνητικοί εταίροι ετοιμάζουν το νομικό πλαίσιο για να μπορούν να εκτελούν εργασιακά αυτούς και τους ομοίους τους με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καθυστέρηση.

Αναφερόμενοι στις «εκτελέσεις», ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας και ο Μητσοτάκης απολογήθηκαν στους υπαλλήλους της τρόικας ότι «οι όποιες καθυστερήσεις υπήρξαν στην υλοποίηση του προγράμματος οφείλονταν στο πρόσωπο του προηγούμενου υπουργού» - δηλαδή του Μανιτάκη- και έδωσαν όρκο υπόσχεσης στους επικυρίαρχους ότι «τώρα αυτό έχει αλλάξει και σύντομα θα υπάρξουν αποτελέσματα» στο κολαστήριο του εργασιακού Νταχάου.

*Δημοσιεύθηκε στο «Πρίν» την Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Αριστερή Διέξοδος: Γ. Δελαστίκ: Συγχαρητήρια στους "Γερμανοτσολιάδες"...

Αριστερή Διέξοδος: Γ. Δελαστίκ: Συγχαρητήρια στους "Γερμανοτσολιάδες"...: Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ* Τρελοί από χαρά είναι ο πρωθυπουργός – ιδίως αυτός! – και οι υπουργοί της πολιτικά δοσίλογης κυβέρνησης των συνεργατών...

Τελικά ζούμε σε δικτατορία ή σε δημοκρατία;

Του Αρη Χατζηστεφάνου - "Unfollow"

Τελικά ζούμε σε δικτατορία ή σε δημοκρατία; Η διαφωνία θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μια στοιχομυθία που θα ξεκινά με την παρατήρηση «είσαι χούντα, ρε» και θα τελειώνει με την απάντηση «όχι, είμαι η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση».
Συνήθως ο δρόμος που ακολουθούμε για να απαντήσουμε στο ερώτημα είναι να προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε τη δημοκρατία.Έτσι, όσοι κατέχουν την εξουσία υποστηρίζουν ότι δημοκρατία είναι η διαδικασία που τους έφερε στην κυβέρνηση, δηλαδή οι εκλογές σε τακτά χρονικά διαστήματα (επιχείρημα που παρεπιμπτόντως θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει και ο Χίτλερ). Αντίθετα οι εξουσιαζόμενοι συνήθως ορίζουν τη δημοκρατία σαν μια διαδικασία που θα τους επέτρεπε να συμμετέχουν στις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή τους. Τι θα γινόταν όμως αν πιάναμε το νήμα από την άλλη άκρη και αντί για τη δημοκρατία επιχειρούσαμε να επαναπροσδιορίσουμε τη δικτατορία;

Οι περισσότεροι από εμάς αντιλαμβανόμαστε το πραξικόπημα σαν μια κίνηση του στρατού, που, αφού καταλάβει διά της βίας τα κέντρα άσκησης εξουσίας, επικαλείται την ανάγκη επιβολής της τάξης, η οποία είχε διασαλευτεί από κάποιου είδους αναρχία ή κάποια... σύγκρουση των άκρων. Η συγκεκριμένη περιγραφή ταιριάζει γάντι σε όλα τα πραξικοπήματα που πραγματοποιήθηκαν μετά την ανατροπή του Μοσαντέκ στο Ιράν από τις αμερικανικές και βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Η ίδια πρακτική «βελτιώθηκε» από τη CIA σε σειρά πραξικοπημάτων στη Λατινική Αμερική και πέρασε στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας, το 1967, και της Τουρκίας, το 1980. Μόνο που αυτή η μορφή του λατινοαμερικανικού coup d'etat ανήκει στο... χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Σήμερα ο δικτάτορας δεν χρειάζεται τα τανκς αν έχει τον απόλυτο έλεγχο της αστυνομίας, η οποία θα αναλάβει το φακέλωμα, την παρενόχληση ή το βασανισμό των υπόπτων. Το πρώτο του μέλημα δεν είναι να καταλάβει την κρατική ραδιοτηλεόραση αλλά να την κλείσει, παρέχοντας το μονοπώλιο της ενημέρωσης στα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης που στηρίζουν την εξουσία του.
Η αναστολή άρθρων του Συντάγματος είναι επίσης περιττή αν έχει προηγηθεί ο έλεγχος της δικαστικής εξουσίας από οικονομικά συμφέροντα. Όσο για τις κιτς παρελάσεις και τους εθνικούς εορτασμούς; Αυτούς τους αναλαμβάνει η καθεστωτική διανόηση και πλέον δεν έπονται της δημοκρατικής εκτροπής αλλά προηγούνται αυτής.

Επανερχόμαστε στο αρχικό μας ερώτημα λοιπόν: Τελικά τι έχουμε, δικτατορία ή δημοκρατία;

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Παίζουμε το φινάλε !!!

Έχω πολύ έντονα την αίσθηση ότι βρισκόμαστε στην τελική σκηνή του έργου.

Οι υπαίτιοι της καταστροφής της Ελλάδας, πιασμένοι χέρι χέρι για πρώτη φορά, την οδηγούν προς την τελική κατάρρευση, προς την οριστική εκποίηση, κάνοντας πως τσακώνονται κιόλας μεταξύ τους για το ποιος έφταιξε περισσότερο τότε, στο ξεκίνημά τους.

Δεν μπορεί να μην είναι τελευταία σκηνή όταν οι δυο χρόνιοι άσπονδοι εχθροί αλλά κατά βάθος δυο όψεις του ίδιου νομίσματος της αναξιοπρέπειας, βρίσκονται πλέον…από κοινού κυβερνήτες.

Του Γιάννη Μακριδάκη

Δεν μπορεί να μην είναι το τέλος όταν την Υγεία, τους ιατρούς, τους νοσοκόμους, όλους τους ανθρώπους του πόνου και της αφοσίωσης στον πονεμένο, τούς εκπροσωπεί ένας παλιάτσος του ναζισμού.

Δεν μπορεί να μην είναι τελική σκηνή όταν τον Πολιτισμό, τους συγγραφείς, τους σκηνοθέτες, τους ηθοποιούς, τους ανθρώπους της Τέχνης και του Λόγου, τους ποιητές, τους εκπροσωπεί ένας γλίτσας, ένας σάλιαγκας.

Δεν μπορεί να μην είναι το οριστικό τέλος του έργου όταν οι υιοί και οι θυγατέρες, απαίδευτα, αδαή ως προς τη ζωή, θλιβερά ανθρωπάκια, κατεστραμμένα από τους γονείς τους που κατέστρεψαν και τη χώρα, πιάνονται κι αυτά χέρι χέρι, όχι για να χορέψουν τισγκολελέτα στο διάλειμμα της εσώκλειστης θητείας τους στα κολέγια της αποβλάκωσης όπως θα τους άρμοζε, αλλά για να κυβερνήσουν και να αποτελειώσουν τη μπίζνα που λέγεται Ελλάδα.

Δεν μπορεί να μην είναι το φινάλε όταν όσοι ήταν να συμμετάσχουν στο έργο εδώ και τόσα χρόνια, συμμετείχαν, όσοι ήταν να περάσουν, πέρασαν, και τώρα έμειναν μονάχα οι βασικοί πρωταγωνιστές, να βγουν στο σανίδι όλοι μαζί,  να κάνουν την βαθιά υπόκλιση, να τουρλώσουν τα οπίσθια και να παραδώσουν τη χώρα μαζί με τους πολίτες της, για να πάρουν το τελικό χειροκρότημα από τους δανειστές αφέντες τους, χορηγούς της παράστασης.

Είμαι απολύτως βέβαιος ότι είμαστε στο φινάλε.

Αυτό που δεν ξέρω είναι πόση ακριβώς διάρκεια θα έχει αυτή η τελευταία πράξη του έργου. Αλλά δεν έχει καμιά σημασία αυτό νομίζω. Σημασία έχει ότι δεν διαφαίνεται καμία ένδειξη ανατροπής έστω και λίγο πριν την αυλαία. Διότι τα δυο κόμματα που επί δεκαετίες κατέστρεψαν αυτή την πατρίδα και τώρα μαζί την εκποιούν, αποτελούν την ήδη ολοσχερώς κατεστραμμένη πλειονότητα των νεοελλήνων υποκριτών, πελατών του πολιτικού συστήματος που ζούσαν εις βάρος της πατρίδας τους, των εαυτών τους, των παιδιών τους των ίδιων.

PAGANELI

Γ. Δελαστίκ: Βορίδης - Πολύδωρας Ανέδειξαν το Βαθύ Πρόβλημα της ΝΔ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μάκης Βορίδης είναι πολιτικά στιγματισμένος από το ακροδεξιό παρελθόν του. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι ο Βύρων Πολύδωρας είναι στιγματισμένος από το γεγονός ότι κατά τη μία και μοναδική ημέρα (!) που υπήρξε πρόεδρος της Βουλής πέρυσι τον Μάιο κατόρθωσε να διορίσει την κόρη του. Αναμφίβολα και οι δύο είναι πικραμένοι προσωπικά από τον τρόπο που τους χειρίστηκε ο πρωθυπουργός και ομοϊδεάτης τους Αντώνης Σαμαράς - ο μεν Μ. Βορίδης επειδή δεν τον έκανε υπουργό, ο δε Β. Πολύδωρας επειδή δεν τον έκανε πρόεδρο της Βουλής ή έστω υπουργό.

Οποιος όμως περιορίσει την πολιτική βαρύτητα των πρόσφατων δηλώσεών τους απλά και μόνο στην προσωπική τους πικρία, πλανάται πλάνην οικτράν και ουσιαστικά δεν έχει καταλάβει το σοβαρότατο και βαθύτατο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ΝΔ.

Ενώ όλοι έχουν αντιληφθεί το υπαρξιακό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ και ότι το τέλος αυτού του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος πλησιάζει, ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι ανάλογο πρόβλημα επείγεται να λύσει και η ΝΔ. Η συνάθροιση της χειρότερης από πλευράς εκλογικής επιρροής ΝΔ που υπήρξε ποτέ (το ποσοστό της ΝΔ τον Ιούνιο του 2012 είναι χειρότερο μόνο εκείνου του Μαΐου του 2012, το οποίο όμως υπήρξε «στιγμιαίο» καθώς η Βουλή διαλύθηκε σε μία μέρα) και των υπολειμμάτων του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να σχηματιστεί όπως όπως κυβέρνηση δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Απλώς κερδήθηκε χρόνος για το κατεστημένο προκειμένου να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό.

Με άλλα λόγια, αν η ΝΔ παραμείνει ως έχει, αποκλείεται να κατορθώσει να σχηματίσει εκ νέου κυβέρνηση μετά τις επόμενες εκλογές. Αυτό το γνωρίζουν άριστα οι επαΐοντες και όσοι επηρεάζουν καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις, γι' αυτό και πιέζουν τον Αντ. Σαμαρά να αλλάξει τη ΝΔ προκειμένου να υπάρξει διέξοδος για το σύστημα. Με το ΠΑΣΟΚ διαλυμένο και με μονοψήφιο ποσοστό και ένα ποσοστό της τάξης του 18% (!) των ψηφοφόρων της Δεξιάς να ψηφίζει άλλα κόμματα (Ανεξάρτητοι Ελληνες 7,5% και Χρυσή Αυγή 6,9% πέρυσι τον Ιούνιο συν 1,6% το καθένα για τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα του ΛΑΟΣ και της Δράσης), η ΝΔ όπως είναι δεν μπορεί να αποτελέσει κυβερνητική λύση. Λύση μπορεί να βρεθεί με την αλλαγή της ΝΔ προς δύο κατευθύνσεις, οι οποίες όμως είναι σχεδόν ασυμβίβαστες μεταξύ τους.

Η πρώτη είναι να ενσωματώσει η ΝΔ τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ που συγκυβερνούν μαζί της, να αλλάξει πιθανότατα όνομα και να διεκδικήσει την εξουσία ως ένα μπλοκ, ενιαίο προσωρινά, των μνημονιακών δυνάμεων της Δεξιάς και του Κέντρου που θα συγκρουστούν μετωπικά με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Αυτήν τη λύση επιδιώκουν και προωθούν τόσο το ελληνικό κατεστημένο όσο και οι Γερμανοί και η ΕΕ. Αυτή η επιλογή έχει πιθανότητες δικαίωσης, αν οι επόμενες εκλογές διεξαχθούν σε κλίμα σχετικά ήπιο υπό το πρίσμα ότι δεν θα υπάρχουν αλλεπάλληλες μαχητικές εκδηλώσεις έκφρασης της λαϊκής οργής.

Η δεύτερη κατεύθυνση λύσης είναι να επιχειρήσει η ΝΔ να ενσωματώσει και να προσελκύσει τους ψηφοφόρους της Ακροδεξιάς, οι οποίοι πέρυσι τον Ιούνιο ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί, θεωρητικά μιλώντας, υπό δύο προϋποθέσεις. Πρώτα πρώτα με την αλλαγή ηγέτη του κόμματος της ΝΔ και κατόπιν με την αλλαγή εν μέρει της γραμμής ώστε να ενσωματώσει και κάποια φιλολαϊκά στοιχεία, έναν συνδυασμό κάποιων δημαγωγικών μέτρων και κάποιας εξίσου δημαγωγικής ρητορικής. Αυτήν τη δεύτερη επιλογή υποστήριξαν με τις δηλώσεις τους ο Μάκης Βορίδης, ο Βύρων Πολύδωρας, ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο Φαήλος Κρανιδιώτης, αλλά και ο ακραιφνής σαμαρικός γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Τ. Μπαλτάκος.

Ολοι αυτοί είναι σε θέση να απευθυνθούν με πειστικό τρόπο στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής και να τους προσελκύσουν, αν βρίσκονταν κατά κάποιον τρόπο ηγέτες της ΝΔ. Αυτό δεν σημαίνει ότι συνωμοτούν ή βυσσοδομούν για να ανατρέψουν τον Αντώνη Σαμαρά. Θα μπορούσαν όμως να αποτελέσουν στελέχη του ηγετικού πυρήνα μιας σκληρής, ενωμένης Δεξιάς και Ακροδεξιάς σε πολιτικό επίπεδο, αν οι συνθήκες που θα υπάρχουν στη χώρα εξωθήσουν τα πράγματα σε μια τέτοια επιλογή ακροδεξιάς μετάλλαξης της ΝΔ. Οταν ο Βύρων Πολύδωρας δηλώνει ότι «ο κίνδυνος δεν είναι η Χρυσή Αυγή, είναι η τρόικα» και ότι «υποχωρούμε διαρκώς, δεν βλέπω ότι νικάμε στη διαπραγμάτευση», δίνει το πολιτικό στίγμα της δεύτερης εκδοχής μετάλλαξης της ΝΔ. Εχουμε πολλά, πάρα πολλά να δούμε ακόμη.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Ο χορός των «καλαματιανών‏»

Του Πέτρου Κατσάκου 

Ήταν η εποχή που φυτεύονταν οι «ελιές καλαμών» στον περίβολο του Μουσείου της Ακρόπολης, όταν ο Νίκος Σαραντάκος έγραφε στο ιστολόγιό του πως «το φαινόμενο της εύνοιας και της χαριστικής μεταχείρισης δεν ισχύει μόνο για όσους έχουν μπάρμπα στην Κορώνη, αλλά και για όσους έχουν αδερφό στην Καλαμάτα, μπαμπά στη Μεσσήνη, θεία στους Γαργαλιάνους, μπατζανάκη στην Κυπαρισσία, ξάδερφο στην Πύλο ή κουνιάδο στα Φιλιατρά». Ήταν η εποχή που ο τότε υπουργός Πολιτισμού προχωρούσε σε αθρόες προσλήψεις συμπατριωτών 
στο μουσείο και «μετέφερε» τον Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα από την Ηλεία στη Μεσσηνία.
Και αν οι τύχες των καλαματιανών εκείνα τα χρόνια «άνοιξαν» μόνο στον χώρο του πολιτισμού, ήρθε η εποχή της πρωθυπουργίας του Αντώνη Σαμαρά ώστε να καταστήσει τους Μεσσήνιους ως τον περιούσιο λαό του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Άλλωστε, ο Αντώνης Σαμαράς δείχνει σε κάθε ευκαιρία ότι εμπιστεύεται τους συντοπίτες του. Επικεφαλής του Γραφείου Στρατηγικού και Ψηφιακού Σχεδιασμού του πρωθυπουργού ανέλαβε ο Δημήτρης Πτωχός, γιος του αείμνηστου δημάρχου Μεσσήνης Παύλου Πτωχού. Μεσσήνιος είναι επίσης ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ Στ. Στασινόπουλος, ο διοικητής της Εθνικής Αλ. Τουρκολιάς,o πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΠΑΠ κ. Κ. Λουρόπουλος. Τον εκ Μεσσηνίας Γκίκα Μάναλη τοποθέτησε ο Αντ. Σαμαράς ως ειδικό διαχειριστή για την εκκαθάριση της ΕΡΤ. Ο κ. Μάναλης ήταν ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ και ο άνθρωπος που του δόθηκε η εξουσιοδότηση για τη μεταβατική περίοδο μεταξύ ΕΡΤ και ΝΕΡΙΤ.
Με απόφαση του πρωθυπουργού Διοικητής της ΕΥΠ ορίστηκε ο 40χρονος μηχανολόγος-μηχανικός Θεόδωρος Δραβίλας ο οποίος ήταν Γ.Γ του Υπ. Πολιτισμού επί των ημερών του. Μιας και όμως ο συγκεκριμένος κατάγεται από την Αρκαδία κι όχι από τη Μεσσηνία, υποδιοικητές ορίστηκαν ο Καλαματιανός δικηγόρος Παναγιώτης Κοντούλης και Γεώργιος Καμαρινόπουλος, απόστρατος στρατιωτικός, Μεσσήνιος στην καταγωγή επίσης!
Ο Μεσσήνιος πολιτευτής της Β' Αθήνας και πρώην πρόεδρος της Ολυμπιακής Αεροπορίας κ. Δημήτρης Κούκης τοποθετήθηκε τελικά διοικητής στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ).
Ο «χορός» των Μεσσηνίων συνεχίζεται με τον διορισμό του κ. Χρήστου Γιάνναρη στην Επιτροπή Προμηθειών Υγείας. Ο κ. Γιάνναρης γεννήθηκε στο Χατζή Μεσσηνίας, άρχισε να εργάζεται σε φορέα του Υπ.Εξωτερικών το 1991 (επί Σαμαρά) και μετά από πλήθος θέσεων που κατέλαβε επί Καραμανλή, ανέλαβε και Πρόεδρος του Οργανισμού Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού το 2009, επί Σαμαρά στο Υπ.Πολιτισμού.
Ο Άγγελος Κωτσιόπουλος που τερμάτισε προτελευταίος στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ στην Μεσσηνία διορίστηκε διευθυντής στον Οργανισμό Ασφάλισης Εξαγωγικών Πιστώσεων, αφού πρώτα είδε τις δύο κόρες του να διορίζονται η μία στον ΟΠΑΠ του Μεσσήνιου κ. Λουρόπουλου και η άλλη ως μετακλητή υπάλληλος στο γραφείο του Πρωθυπουργού στη Βουλή. Πρόκειται για την Κωνσταντίνα Κωτσιοπούλου του Αγγέλου, η οποία προσελήφθη μαζί με τον Χρήστο Κουμάντο, ο οποίος είναι γιος του πρώην δημάρχου Καλαμάτας Παναγή Κουμάντου, και τον Θεογνώσιο Μητρόπουλο, του οποίου ο πατέρας ήταν δήμαρχος στον Μελιγαλά Μεσσηνίας.
Οι κακές γλώσσες πάντως λένε πως μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, δεν είναι λίγοι οι Μεσσήνιοι που ξεσκονίζουν τα κοστούμια τους αναμένοντας το πρωθυπουργικό κάλεσμα για να στελεχώσουν τις θέσεις που συντόμως πρόκειται να αδειάσουν.

 http://www.avgi.gr

Προ θανάτου...

Κρίση...Μέρες ΄60...

Καταχνιά...Τρόμος....

Σήμερα χωρίς Αύριο...Ελπίδα...Προοπτική.

Αναδουλειές, ελάχιστοι παράδες, τζίρος απελπιστικός.

Μαγαζιά νεκροταφεία.

Επαγγελματίες-εμφραγματίες σε πτώχευση.
Υπάλληλοι, συνταξιούχοι σε διάλυση.

Παιδιά, γέροντες,άνεργοι,άστεγοι στα συσσίτια.

Ανασφάλεια και Φόβος στα μάτια.

Φάτσες Απελπισμένων. Πεθαμένων.

Στόματα κλειστά.

...........................................

Πρώτα απολύθηκε η Μάνα. Υστερα ο πατέρας.

Ο Νίκος, δευτεράκι στο Βόλο, διέκοψε τη σχολή.

Γύρισαν στους παππούδες. Στο χωριό.

Για να μην πεθάνουν...

Ο Κώστας έφυγε Γερμανία.

Οπλισμένος με δύο πτυχία και πολύ πείνα. 

Ο γέρο Ματθαίος πάει κάθε μέρα εκκλησία.
Προσεύχεται και σιτίζεται. 

Η Κίτσα συνταξιοδοτήθηκε.
Σαράντα χρόνια κομμώτρια.
Κρατάει τα μισά και τ΄άλλα στη κόρη.
Με τα δυό παιδιά και τον άρρωστο σύζυγο.

Η Ελενίτσα είναι...πολυθεσίτισα.
Στις 5 το πρωί καθαρίζει το μπαράκι.
Από τις 8 μέχρι τη 1 φροντίζει την ανήμπορη κυρά Κατίνα.
Γυρίζει σπίτι, μαγειρεύει, ταίζει τα παιδιά,
πλένει, συμμαζεύει, ξεκουράζεται.
Στις 6 καθαρίζει σκάλες.
Στις 9 είναι στη λάντζα.
Ανασφάλιστη.

Ο Γιώργος έχει...κίτρινο χαρτί.
Αποφυλακίστηκε πρόσφατα.
Δεν βρίσκει δουλειά.
Φοβάται.


.......................................

Η Κοινωνία φτωχοποιείται και εξαθλιώνεται.
Η Χώρα Καταστρέφεται.

Η Αλληλεγγύη αποτελεί καθήκον.
Το ίδιο και η Αντίσταση.
Η οργανωμένη, η παλλαϊκή.

Υπάρχει Ελπίδα;;

Ασφαλώς υπάρχει.

Στη ΔΡΑΣΗ. Στο Μαστίγιο...

Να διώξουμε τους Εμπόρους Θανάτου.

Πατρίδας και Ανθρώπων.-

politikokoraki

Sex story, Του Βασίλη Μουλόπουλου

Η πολιτική παρτούζα, πριν από έναν χρόνο, που περιγράφτηκε ως η "γόνιμη συνάντηση" της Κεντροδεξιάς με την Κεντροαριστερά και σε ρόλο γκεστ σταρ την Αριστερά της ευθύνης στη μέση, προκάλεσε μια τερατογένεση: την τρικομματική "κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας". Και όπως συμβαίνει σε όλες τις τερατογενέσεις το μωρό ήταν μοιραίο να πεθάνει πριν χρονίσει. Όπως συνέβη το βράδυ της Πέμπτης.
Ήταν μοιραίο. Η Ελλάδα που σχεδίαζαν θύμιζε τη "Μητρόπολη" του Φριτς Λανγκ. Μια ιδεατή χώρα κατασκευασμένη στα εργαστήρια του ΔΝΤ και των Βρυξελλών από μαθητευόμενους μάγους, με αναλογίες και παραμέτρους που κανείς δεν μπορεί να αλλάξει. Μια "Μητρόπολη" στην οποία οι άνθρωποι ήταν το μέσον και όχι ο σκοπός.
Αυτό ήταν το αφήγημα, το success story του κ. Σαμαρά. Είχε ημερομηνία λήξεως. Και αυτό το ήξεραν και οι τρεις του αμαρτωλού τριγώνου. Και αν δεν το ήξεραν, τους το είπε προχθές η τρόικα, η οποία "διαπίστωσε" δημοσιονομική τρύπα ύψους 4 δισ., περίπου, για φέτος και ζήτησε ισοδύναμα μέτρα ώστε να την καλύψει.
Αυτός είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο λόγος της κυβερνητικής κρίσης. Αυτό συζητούσαν επί δώδεκα ώρες στις τρεις συναντήσεις τους οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, και όχι για την ΕΡΤ. Ήταν το "μοντέλο ΕΡΤ" που θα έπρεπε να εφαρμόσουν (όπως κυνικά ομολόγησε ο Γ. Στουρνάρας) και στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα Ταμεία, στις δημόσιες επιχειρήσεις. Στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας. Η ΕΡΤ ήταν το "κρας τεστ" και η αντίδραση των εργαζομένων, η αντίδραση της κοινωνίας τούς αιφνιδίασε. Βενιζέλος και Κουβέλης κατάλαβαν πως η απάτη της "αριστερής διαχείρισης των Μνημονίων" δεν πουλάει πια. Ότι ο κ. Σαμαράς και τα κέντρα διαπλοκής τούς ζητούσαν να αυτοκτονήσουν, πολιτικά και προσωπικά. Και εκεί έπεσαν οι τίτλοι τέλους.
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης λειτούργησε για τον Φ. Κουβέλη. Κατάλαβε ότι αν δεν επιχειρούσε ηρωική έξοδο τώρα, ο ίδιος και η ΔΗΜ.ΑΡ. μέχρι το φθινόπωρο θα πήγαιναν στα αζήτητα. Μια σύντομη, θλιβερή παρένθεση στην πολιτική ιστορία της χώρας.
Το ερώτημα είναι γιατί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν λειτούργησε για τον Ευ. Βενιζέλο. Τα ενδεχόμενα είναι δύο: ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ γνωρίζει ότι το κόμμα του είναι εδώ και καιρό στα αζήτητα και η συμμετοχή του στην κυβέρνηση θα βαστήξει το σωληνάκι που το κρατάει τεχνητά στη ζωή. Ή ότι ο ίδιος και το κόμμα του κρύβουν τόσους σκελετούς στο ντουλάπι που κάθε προσπάθεια ανυπακοής στις βουλές των εγχώριων και ευρωπαϊκών αφεντικών του θα είχε ποινικές επιπτώσεις; Διαλέγετε και παίρνετε.
Αλλά όλα αυτά αφορούν τον κ. Σαμαρά, τον κ. Κουβέλη και τον κ. Βενιζέλο. Τους εργαζόμενους, την κοινωνία, το 99% του λαού αυτής της χώρας αφορά ότι οι επόμενες εκλογές θα κρίνουν το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους για τις επόμενες δεκαετίες. Η τελική αναμέτρηση έφθασε και το διακύβευμα παραμένει το ίδιο: ή αυτοί ή εμείς.

www.avgi.gr

Πού πήγαν τα πακέτα της τρόικας;

Από ΔΝΤ και EFSF πήραμε συνολικά 219 δις ευρώ.

Από αυτά:
τα 48.2 δις πήγαν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών
τα 11,3 δις στην επαναγορά χρέους (buy back)
τα 29,7 δις στο PSI

και

τα 122,2 δις σε κατόχους ομολόγων που έληγαν, (δηλαδή σε ιδιώτες, που πλέον μετά το PSI είναι ελάχιστοι, και κυρίως στην ΕΚΤ).

Από τα 219 δις, δηλαδή, μόνο τα 7,6 δις πήγαν σε μισθούς και συντάξεις και γενικά στον  προυπολογισμό, καλύπτοντας ελλείμματα περίπου 2 δις ετησίως, ήτοι κατά μέσο όρο 1% του ΑΕΠ. 

Ενώ

με αυτά πληρώσαμε για  τόκους 48.171 δις και για χρεολύσια 74.056 δις. Όταν οι τόκοι κοντεύουν να φτάσουν τα χρεολύσια, δικαιούμαστε να μιλάμε για τοκογλυφία; 

Ω!, πόσο ωραία αφεθήκαμε και αφηνόμαστε στο δούλεμα;

cynical

Ζωή και κότα με τα χρυσά αυγά

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Το Ζωή και Κότα είναι ένα κοτοπουλάδικο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και εδώ και καιρό στο κέντρο του αντικαπιταλιστικού αγώνα.

Δεν είναι το Kentucky Fried Chicken, δεν προμηθεύει mcnuggets στα McDonalds.

Είναι μια τρύπα πίσω από τη Ροτόντα.

Πως βρέθηκε λοιπόν ένα μικρό μαγαζί στο επίκεντρο του αντικαπιταλιστικού αγώνα; Για ποιο λόγο το όνομα του φιγουράρει μαζί με τη Βιομέ και άλλα όντως σημαντικά και βρίσκεται στη λίστα των «επιχειρήσεων» με απεχθείς εργοδοτικές πρακτικές πολύ πιο πάνω από τη Nike, από τη Shell, από τα  Mcdonalds και πάνω από τόσες άλλες πολυεθνικές που ασκούν επαχθείς πρακτικές και συνδέονται άμεσα ή έμμεσα ακόμη και με παιδική εκμετάλλευση;

Γιατί τόσος θόρυβος για μια τρύπα;

Γιατί αυτό το μαγαζάκι που στήθηκε με κόπο από δύο αδέρφια που αποτελούν και το κύριο εργατικό δυναμικό του, έκανε το λάθος προσλάβει αρχικά έναν και έπειτα και δεύτερο και μετά τρίτο διανομέα, ουσιαστικά μια παρέα φοιτητών και έπειτα να παύσει τη συνεργασία μαζί τους.

Γιατί τα «αφεντικά» αποφάσισαν ότι η δουλειά πήγαινε αρκετά καλά για να μην δουλεύουν σαν σκλάβοι δεκαπέντε και δεκαέξι ώρες την ημέρα αλλά που και που να βλέπουν και τα παιδιά τους, δικαίωμα του κάθε εργαζομένου στο δυτικό κόσμο.

Έτσι, προσέλαβαν πρώτα έναν και καθώς οι παραγγελίες πήγαιναν καλά και μετά και δεύτερο και μετά και τρίτο πακετά. Και οι τρεις τους φίλοι μεταξύ τους.

Μετά από σειρά τριβών και διενέξεων οι τρεις πακετάδες «απολύθηκαν».

Τα «αφεντικά» επέστρεψαν στο να είναι σκλάβοι του εαυτού τους και να ψήνουν, να σερβίρουν και να μεταφέρουν  πακέτα.

Δυστυχώς όμως για αυτούς, οι τρεις πακετάδες φαίνεται να ανήκουν σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο της άκρας αριστεράς και αυτό το εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο: με μπαντιέρα τα εργασιακά δικαιώματα και την «αλληλεγγύη μονής κατεύθυνσης», αρκετές συγκεντρώσεις εκατοντάδων ατόμων έχουν γίνει ήδη έξω από το μαγαζί, κάποιες σε άλλους χώρους, ενώ γίνονται πάρτυ για την οικονομική ενίσχυση του «αγώνα» κατά του Ζωή και Κότα και δημόσιες συζητήσεις όπου το μαγαζάκι διαπομπεύεται και παρουσιάζεται ως ο μεγάλος κακός λύκος του καπιταλισμού και ως ένας από εκείνους τους μεγαλοεργοδότες που τρίβει τα χέρια του με την κρίση που ρίχνει τα μεροκάματα, αυξάνοντας έτσι το περιθώριο κέρδος του.   

Και άλλα τέτοια αντικαπιταλιστικά παραμυθάκια που μεγαλώνουν γερούς αντικαπιταλιστές. Γιατί το μαγαζάκι ανήκει ακριβώς σε εκείνη την κατηγορία μαγαζιών που η κρίση τα έχει κυριολεκτικά σαρώσει: εκατοντάδες χιλιάδες τέτοια έχουν κλείσει, αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες στο δρόμο, αρκετές από αυτές με θηλιά χρέους προς ιδιώτες ή ακόμη χειρότερο προς τη δημόσιο να τις στραγγαλίζει.

Εκατοντάδες χιλιάδες άλλες θα κλείσουν. Κάποιες επιβιώνουν με τα δόντια σφιγμένα ενώ λίγες τα πάνε κάπως καλά. Για μικρομεσαίους μιλάμε, όχι για μεγιστάνες.

Το εν λόγω μαγαζάκι ήταν από τα λίγα που πήγαινε κάπως καλά. Και για αυτό έδινε στους πακετάδες του από τα υψηλότερα μεροκάματα για τη συγκεκριμένη δουλειά στην Ελλάδα, μεροκάματο αρκετά υψηλό ακόμη και για τα προ της κρίσης δεδομένα για πακετάδες: 4 ευρώ την ώρα. Μηνιάτικο κανονικό για τους φοιτητές όταν άλλοι εργοδότες δίνουν 2 και 3 ευρώ την ώρα για πακετάδες και φυλλαδιάδες, όταν στα χωράφια δίνουν κάτω από 4 ευρώ την ώρα για πολύ σκληρότερη και απαιτητικότερη δουλειά.

Αυτά δε γράφονται σε καμία περίπτωση για να δικαιολογήσουν την εργασιακή εκμετάλλευση ούτε επικροτούμε τα εξευτελιστικά μεροκάματα. Το αντίθετο.

Απλά θέλουμε να καταδείξουμε το γεγονός ότι οι 3 φοιτητές ήταν από τους πιο καλοπληρωμένους στο χώρο τους.

Αφού τα «αφεντικά» λοιπόν επιβίωσαν της κρίσης, τώρα πρέπει να επιβιώσουν και της επίθεσης πολιτικού χώρου εναντίον τους.

Ενός πολιτικού χώρου που έχει κάνει την «αλληλεγγύη» πιπίλα και δόλωμα. Ενός πολιτικού χώρου που απαιτεί την αλληλεγγύη όλων προς των εαυτό του όταν δε δίνει δεκάρα για κανέναν άλλο πέρα από τους δικούς του «αγωνιστές» καθώς όλοι οι υπόλοιποι είναι «διεφθαρμένοι αστοί» που η κρίση τους δίνει αυτό που αξίζουν.

Ενός χώρο στον οποίο μπορεί να συναγελάζονται δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι και μαγαζάτορες-εργοδότες αλλά αυτοί είναι οι Εκλεκτοί που η ιδεολογική τους πανοπλία δεν επιτρέπει να λερώνονται οι ίδιοι από τη ματωμένη μπογιά του καπιταλισμού.

 Ενός χώρου που φθάνει σε υποκρισία τους μισαλλόδοξους του Χριστιανισμού που μιλάνε ολημερίς για αγάπη αλλά αποκλείουν οποιονδήποτε αλλόδοξο.  Παρόμοια είναι και η αλληλεγγύη αυτού του χώρου: αλληλεγγύη μόνο για την πάρτη του και τα δικά του παιδιά.

1.600.000 άνεργοι. Που ναι η αλληλεγγύη;  Γέροι και άρρωστοι που πεθαίνουν από έλλειψη μέριμνας. Που είναι η αλληλεγγύη;

Ένα ακόμη μικρομάγαζο απειλείται με κλείσιμο. Θα το κλείσει η «αλληλεγγύη». Και ο διεθνής καπιταλισμός θα γελάει που οι μαλάκες οι μικρομεσαίοι τρώγονται μεταξύ τους και αυτουπονομεύονται. Έτσι μένει περισσότερος χώρος για τα μονοπώλια των μεγάλων.

Οι πακετάδες του Ζωή και Κότα ήταν ανασφάλιστοι. Αλλά αυτός είναι ο κανόνας στον κλάδο τους καθώς πρόκειται για μια δουλειά που από τη φύση της απαιτεί ελαστικότητα λόγω των διακυμάνσεων των παραγγελιών. Αλλά αυτό οι φοιτητές το ξέραν όταν ζήτησαν δουλειά για να έχουν χαρτζιλίκι. Δεν προαπαίτησαν ασφάλιση. Μπορούσαν να πουν, ξέρεις αφεντικό κατέβασε το μεροκάματο και ασφάλισέ με. Δεν το κάναν. Συνέβαλλαν με τα χίλια σε αυτό που καταγγέλλουν:  Τη μαύρη εργασία. Τους συνέφερε.

Ήταν αυτοί που φαίνονται να κόπτονται για τα εργασιακά δικαιώματα που τα απαξίωσαν.   

Εδώ και κάτι χρονάκια υπερασπίζομαι τα εργασιακά δικαιώματα των άλλων παρότι ο «κλάδος μου» είναι ο πιο ανυπεράσπιστος όλων. Ανήκω στους ανεξάρτητους αρθρογράφους, δηλαδή σε αυτούς που δεν είναι τα πιστά σκυλιά των εργοδοτών τους και δεν εκμαυλίζουν και παραπληροφορούν την κοινή γνώμη «για να έχουν τα παιδιά τους να φάνε». Βρώμικο ψωμί. Και πιο βρώμικο το παντεσπάνι με το οποίο μέχρι και προ κρίσης οι συστημικοί δημοσιογράφοι τάιζαν τα παιδιά τους.

Τώρα τους βλέπεις, απολυμένους πια, να ζητάν αλληλεγγύη. Αυτοί που μας τάιζαν λάσπη για να έχουν ψωμί και παντεσπάνι και κάποιοι χαβιάρι, τώρα απαιτούν αλληλεγγύη για τον κώλο τους και μόνο και σηκώνουν την παντιέρα των εργασιακών δικαιωμάτων όταν αυτοί επί χρόνια συγκάλυπταν το αργό ροκάνισμα των εργασιακών δικαιωμάτων στο οποίο επιδίδονταν με ζήλο κάποιοι από τους μεγαλοεργολάβους εργοδότες τους .

Να σας πω για τα εργασιακά δικαιώματα στον χώρο μου: Δεν υπάρχει κανένα. Δεν υπήρξε κανένα. Και κανένας δεν πάλεψε ποτέ για αυτούς που παλεύουν για όλους.

Τα εισοδήματα μου ετησίως δεν έχουν ξεπεράσει τα 2000 ευρώπουλα ενώ οι οφειλές των διαφόρων «εργοδοτών» μου ήταν σχεδόν πάντα μεγαλύτερες από τις «αμοιβές μου».

Φυσικά, δεν ήταν εργοδότες μου. Το έργο το παρήγαγα εγώ. Αυτοί είχαν το μέσο. Τα μικρά και θνησιγενή εναλλακτικά μήντια της εποχής.

Δεν είναι ότι «φοβόμουν τα αφεντικά» και δεν διεκδίκησα τα δεδουλευμένα. Άλλωστε ποτέ δε δίστασα να συγκρουστώ μαζί τους για θέματα άποψης και ηθικής. Ήταν ότι τα περιοδικά  κλείσαν γιατί το κοινό της εποχής ήταν μπουκωμένο με τη μασημένη τροφή και τα ληγμένα «ναρκωτικά» που τα μεγάλα μήντια απλόχειρα τους τάιζε. Ήταν ότι κάποιοι από τους «εργοδότες» μου χρεωκόπησαν. Όχι εικονικά. Χρεωκόπησαν και η θηλιά του χρέους είναι στο λαιμό το δικό τους και τον οικογενειών τους. Ούτε μια φορά δε σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω τη γραφίδα μου για ίδιον όφελος, να τους βγάλω φόρα παρτίδα για να «διεκδικήσω».

Είναι μια ξεχασμένη λέξη αυτό που δεν με έκανε ούτε μια μέρα να σκεφτώ να διεκδικήσω τα δεδουλευμένα. Η λέξη φιλότιμο.

Και δυστυχώς όλο και περισσότερος κόσμος πάσχει από αυτήν την ανίατη χρόνια νόσο της έλλειψης φιλοτίμου.

Όπως περιγράφουν τα παιδιά, οι απολυμένοι της Ζωής και Κότας, τα αφεντικά τους τους έκαναν πολύ ψυχοφθόρα πράγματα και αγγαρείες, όπως να τους ζητάν καμιά φορά να τους βοηθήσουν στο σερβίρισμα, κάτι το οποίο σαφώς δεν περιλαμβάνεται στον ορισμό της εργασίας τους. Οκ, αλλά ρωτώ: όταν βλέπεις το «αφεντικό» σου να τρέχει σαν το Βέγγο και εσύ να πίνεις αραχτός τον καϊφέ με το σπαστό καλαμάκι ή να πίνεις το μπυρόνι ή τη ρετσίνα που έχεις το ελεύθερο να παίρνεις από το ψυγείο το αφεντικού και να βλέπεις την ματσάρα,  το να του δώσεις ένα χεράκι βοήθειας δεν είναι παράλογη απαίτηση του «αφεντικού». Θα έπρεπε να το κάνεις μόνος σου. Λέγεται φιλότιμο. Λέγεται «αλληλεγγύη».

Γιατί υπάρχει το δίκιο το εργαζομένου και όφειλε να είναι ακατάλυτο,  αλλά όταν οι εργοδότες τυχαίνει να είναι εργαζόμενοι, και μάλιστα σκληρά εργαζόμενοι, οφείλουν να έχουν ίσα δίκια με τους υπαλλήλους τους.

Τα καψόνια που έκαναν οι «αρχικαπιταληστές εργοδότες» (πήγα και βρήκα τα Τέρατα που συνθλίβουν τους εργαζομένους τους: ο ένας τους είναι τριάντα χρονών, δουλεύει από τα 15 του από ανάγκη και σπούδασε και αυτός από επιθυμία. Ελάχιστα διαφέρει «ταξικά» από τους υπαλλήλους του) περιγράφονται τραγελαφικά μέσω της λανθάνουσας γλώσσας της στομφώδους διακήρυξης τους:       

«Αφόρητη πίεση κάθολη την ώρα της εργασίας, με συνεχείς αγγαρείες και ψυχοφθόρα παραμονή στον εργασιακό μας χώρο».

Oh my fucking dog! Ψυχοφθόρο παραμονή στον εργασιακό τους χώρο; Μα αυτό δεν είναι ένα από τα δυσάρεστα που περνάει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων σε ολόκληρο τον πλανήτη; Αυτό δεν είναι ένα από τα προαπαιτούμενα της δουλειάς; Αυτό δεν είναι ψυχοφθόρο για όλους σχεδόν τους εργαζομένους στον πλανήτη;

Οι πακετάδες του ζωή και κότα θέλαν όλα τα εργασιακά προνόμια αλλά ήθελαν και όλη την ελαστικότητα. Να παίρνουν δηλαδή τις παραγγελίες από το σπίτι και να έχουν τα πλήρη προνόμια και μιας εργασιακής σχέσης πλήρους απασχόλησης αλλά και τα πλήρη προνόμια της ημιαπασχόλησης. Φαίνεται πως είναι αυτοί που φαντάστηκαν μια ζωή «ζωή και κότα».

 Η «μαύρη εργασία» στον κλάδο του έτοιμου φαγητού και της διασκέδασης είναι κανόνας. Και έγινε κανόνας για πολλούς λόγους. Δύο από αυτούς είναι πως οι κλάδοι αυτοί έχουν τεράστιες διακυμάνσεις στον κύκλο «εργασιών» τους και πως σε αυτούς σπεύδουν να δουλέψουν κυρίως νέοι για να βγάλουν το χαρτζηλίκι τους ή τα βασικά τους έξοδα προσωρινά, μέχρι να βρουν κάτι πιο μόνιμο. Ελάχιστοι εργαζόμενοι τουλάχιστον, πριν από την κρίση ήθελαν να γίνουν επαγγελματίες πακετάδες ή ακόμη και σερβιτόροι εφ όρου ζωής.

Είναι δεδομένο ότι ακριβώς επειδή αυτός ο κλάδος δεν προστατεύεται, κάποιοι εκμεταλλευτές είχαν πιο εύκολο έργο. Υπάρχουν καλοί κακοί και κάκιστοι εργοδότες. Αλλά υπάρχουν και καλοί κακοί και κάκιστοι εργαζόμενοι.

Οι απολυμένοι του Ζωή και Κότα και ο πολιτικός χώρος που τους περιέχει δεν βγήκαν με πρόταγμα συλλογικές συμβάσεις εργασίας για τον κλάδο τους. Δεν αγωνίζονται για το εργατικό δίκαιο. Αγωνίζονται για το δικό τους κώλο.

Από τα εκατοντάδες μαγαζιά του κλάδου που έχουν εργοδοτικά κακές πρακτικές, ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκουν οι τρεις εργαζόμενοι σπεύδει να δηλώσει αλληλεγγύη και να κουνήσει εκβιαστικά τους πολικούς του μυς πρωτίστως σε μαγαζιά που απολύθηκαν «δικά του» παιδιά. Και αυτό υποτίθεται ότι είναι αλληλεγγύη;

Εκτός από τα γαλάζια, τα πράσινα, τα κόκκινα, τα ροζουλί, τώρα ξέρουμε ότι υπάρχουν και τα μαυροκόκκινα παιδιά. Παιδιά μιας πολιτικής δύναμης πολλή ανώτερης από τον μέσο απομονωμένο άνθρωπο. Και όποιος έχει δύναμη, έχει και δικαιώματα.

Και εγώ ανήκω στο χώρο της ανασφάλιστης εργασίας. Αλλά είναι επιλογή μου. Και την πληρώνω με βαρύτατο τίμημα.

Και εγώ ήμουν παιδί κάποιου.

Χθες και ενώ έγραφα αυτό το κείμενο, η μητέρα μου η Βαρβάρα Αργυρίου, άμισθη νοικοκυρά με αμέτρητες οικιακές υπερωρίες δεκαετιών, αυτοκτόνησε. Πολύ αμφιβάλω αν κάποιος πολιτικός χώρος θα δείξει οποιαδήποτε αλληλεγγύη στη μητέρα μου και στην οικογένεια της που έχει γίνει συντρίμμια.

(Να διευκρινίσω κατηγορηματικότατα ότι ουδεμία σχέση ή ιδιοτελές συμφέρον έχω από το Ζωή και Κότα ή οποιοδήποτε άλλο νυχτερινό κατάστημα ή κατάστημα έτοιμου φαγητού. Τους ιδιοκτήτες του Ζωή και Κότα τους γνώρισα  2 μέρες πριν γράψω το άρθρο ώστε να συγκρίνω τις καταγγελίες των εργαζομένων με τις μαρτυρίες των εργοδοτών. Η μόνη προσωπική σχέση που έχω μέχρι τώρα με επιχειρηματία είναι με ιδιοκτήτη συνοικιακού νετ καφέ ο οποίος  έχει μηνιαίο εισόδημα κάτω από το μισό των μισθών που δίνει στους ασφαλισμένους κατ’ απαίτηση του υπαλλήλους του. Ναι αγαπητοί μου αριστεριστές. Υπάρχουν και τέτοιοι εργοδότες. Είναι η εξαίρεση αλλά με το να τους τσουβαλιάζετε όλους, μικρούς, μεσαίους, μεγάλους και τεράστιους, καλούς κακούς και κάκιστους μαζί στο καπιταλιστικό πάνθεον κάνετε μεγάλη χάρη στις πολυεθνικές και τα μονοπώλια. Κλείστε όλους λοιπόν και τρέχετε μετά να δουλεύετε στα Lidl. Και μέσα σε αυτή την παρένθεση βρίσκεται η ουσία όλου του άρθρου) 

Μπουμπουκοκρατία

Από τον Στέλιο  Κούλογλου

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο άνθρωπος που χύνει την καρδάρα με το γάλα. Το 1990 έγινε υπουργός Εξωτερικών του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δημιούργησε ένα καλό προφίλ και, αν ήξερε να περιμένει και να κάνει κάποιες σωστές κινήσεις για την Ελλάδα, θα είχε βάλει σοβαρή υποψηφιότητα για την αρχηγία της ΝΔ. Αντί γι' αυτό βιάστηκε, έμπλεξε τη χώρα σε περιπέτειες, οδηγώντας τη σε πρωτοφανή διπλωματική απομόνωση και ήττα, ενώ ο ίδιος βρέθηκε για χρόνια σε αυτό που αποκαλούσε «πολιτική έρημο». Τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα το 2013, γιατί
η ευφορία και το success story ήταν τεχνητά και το γάλα στην καρδάρα εικονικό. Παρ' όλα αυτά, μια μερίδα κόσμου έχει πιστέψει ότι τα πράγματα μπορεί και να μην πάνε τόσο άσχημα, πράγμα που έδινε στον πρωθυπουργό πίστωση χρόνου, μήπως δώσει καμιά βοήθεια η νονά Μέρκελ και ξελασπώσει. Πολύ μικρή πιθανότητα, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αποτέλεσμα κακών υπολογισμών, ακροδεξιάς νοοτροπίας και αχαλίνωτης αλαζονείας, το λουκέτο στην ΕΡΤ κατέστρεψε, όπως και τη δεκαετία του '90, με μια κίνηση τα πάντα. Έτσι κάπως ο Σαμαράς χρειάστηκε για στήριγμα τον Ευάγγελο Βενιζέλο: προχθές τον έβαλε αντιπρόεδρο στην κυβέρνηση και του έδωσε και 11 υπουργεία. Σε αντάλλαγμα, ο Βενιζέλος τον έβγαλε από το αδιέξοδο που είχε περιέλθει με την ΕΡΤ, μετά τη διεθνή και ντόπια κατακραυγή. Ο Βενιζέλος είναι ο άνθρωπος που του αρέσει να τρώει από τις καρδάρες με το γάλα που έχουν μαζέψει οι άλλοι. Η δική του παραγωγή είναι μικρή, όπως ελάχιστο είναι το έργο που άφησε στα διάφορα υπουργεία από τα οποία πέρασε. Οι σκελετοί στις ντουλάπες τους είναι πολύ περισσότεροι. Το ΠΑΣΟΚ είναι πλήρως χρεοκοπημένο και έχει μάθει να τρώει από το γάλα του κράτους. Από πέρσι το καλοκαίρι, όταν μετά από καιρό βρέθηκε εκτός κυβέρνησης, φυλλορροεί από οπαδούς και δεν έχει να πληρώσει ούτε τους υπαλλήλους του. Αναλαμβάνοντας τα βασικά υπουργεία που έχουν να κάνουν με χρήμα και εργολαβίες, το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος ελπίζουν να ρεφάρουν. Το πρόβλημα με όλους τους παραπάνω υπολογισμούς είναι ότι δεν έχουν καμία σχέση με το κοινό καλό. Την ώρα που η χώρα κατρακυλάει, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη και η ανεργία θεριεύει, στο τιμόνι του Τιτανικού βρίσκονται βασικά οι ίδιοι άνθρωποι και ακριβώς η ίδια νοοτροπία που οδήγησαν το σκάφος στα βράχια. Αντίθετα με όλες τις υποσχέσεις για μικρό και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα, στον ανασχηματισμό της Δευτέρας ο αριθμός των υπουργών και των υφυπουργών αυξήθηκε, πράγμα αναμενόμενο αφού οι αρχηγοί έχουν τόσα στόματα να θρέψουν. Αλλά δεν μπήκαν στον κόπο να τοποθετήσουν ούτε έναν εξωκομματικό υπουργό, ώστε να δοθεί τουλάχιστον η εντύπωση ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα δεν αποτελεί μια στυγνή επιστροφή στο αμαρτωλό δικομματικό παρελθόν. Έτσι, βρε αδελφέ, για ξεκάρφωμα. Δεν υπάρχει πλέον ούτε success story, ούτε παραμύθα για να πουληθεί στον κόσμο. Ο λόγος του πρωθυπουργού στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου έβαλε ως στόχο μια «μεγάλη συνταγματική μεταρρύθμιση» στο τέλος της τετραετίας. Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Οι τοποθετήσεις των υπουργών δείχνουν πού θα πάει το πράγμα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που έχει ταχθεί υπέρ των απολύσεων στο Δημόσιο, καταλαμβάνει τη θέση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και ο Άδωνις Γεωργιάδης, που στην ανάγκη είναι ικανός να φάει δημόσιο υπάλληλο ζωντανό, αναλαμβάνει την πλήρη απορρύθμιση του συστήματος Υγείας, της ψυχικής συμπεριλαμβανομένης, σε ενός είδους αυτογκόλ. Από εδώ και πέρα, δεν έχει ούτε τους αστερίσκους με τις κοινωνικές ευαισθησίες της ΔΗΜ.ΑΡ., που έφριξε με την ακροδεξιά και αποχώρησε από την κυβέρνηση. Θα μετράμε νοσοκομεία και κέντρα υγείας που κλείνουν. Τελείωσαν τα καρότα και θα μείνουν μόνο μαστίγια. Ο δικομματισμός, τον οποίο οι εκλογείς έδιωξαν από την πόρτα στις προηγούμενες εκλογές, ξαναμπήκε από το παράθυρο, ακόμα πιο κυνικός και αδίστακτος. Περάσαμε στο καθεστώς της Μπουμπουκοκρατίας. 
lifo.gr
manier