ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ, Η ΧΟΥΝΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η δημοσιοποίηση φωτογραφιών συλληφθέντων με εμφανή τα σημάδια βασανισμού τους δεν ήταν ούτε κάποιο τυχαίο γεγονός ούτε υπήρξε σοβαρή προσπάθεια αποσιώπησης των βασανισμών -- Ήταν εσκεμμένη.

Εσκεμμένη γιατί α) αν όπως λένε τα φερέφωνα της ασφάλειας οι «τραυματισμοί» έγιναν τη στιγμή της σύλληψης, κάλλιστα θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν φωτογραφίες πριν τη σύλληψη, και

β) αν ήθελε η «ασφάλεια» να αποφύγει την κατηγορία των βασανισμών, θα δημοσίευε φωτογραφίες τη στιγμή της σύλληψης και όχι μετά αφού οι συλληφθέντες είχαν κακοποιηθεί. Ιδιαίτερα όταν, κατά τη διεθνή νομολογία, υπάρχει τεκμήριο ενοχής της αστυνομίας σε τέτοιες περιπτώσεις (δηλαδή είναι αυτή που πρέπει να αποδείξει ότι δεν έκανε βασανισμούς και όχι, όπως λέει ο συγκαλύπτων τους βασανισμούς —με ανάλογη προσωπική ποινική ευθύνη— Δένδιας, να αποδείξουν οι βασανισθέντες ότι δεν είναι...ελέφαντες.

Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών, όπως και όλη η διαδικασία βασανισμού, έχει ξεκάθαρο στόχο να περάσει το μήνυμα ότι η σημερινή χούντα μπορεί να δρα κατά το δοκούν και με όποιο τρόπο αυτή επιλέγει απέναντι σε ενέργειες που στρέφονται κατά του συστήματος, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς με αυτές ή όχι. Ο στόχος της είναι καθαρά η τρομοκράτηση, και αυτό αντίθετα με κάποιες περίεργες «αριστερές» προσεγγίσεις που λένε ότι η ασφάλεια έκανε ένα χοντροκομμένο ρετουσάρισμα στις φωτογραφίες γιατί η κοινοβουλευτική Χούντα και τα όργανα της ήθελαν να κρύψουν τα βασανιστήρια. Στην πραγματικότητα απλά δεν ήθελαν να στραπατσάρουν το «δημοκρατικό» προσωπείο που παρουσιάζουν διεθνώς, ενώ για το «εσωτερικό», ο σαφής στόχος τους είναι η τρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων που αντιστέκονται, όπως άλλωστε το ίδιο κάνουν με τις αλλεπάλληλες επιτάξεις, τα ΜΑΤ που εμποδίζουν κάθε λαϊκή διαμαρτυρία κ.λπ..

Η ΩΜΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΟΡΓΑΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΦΑΝΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Η παραπάνω επιχείρηση τρομοκράτησης είναι επομένως τμήμα της γενικότερης προσπάθειας καθυπόταξης της κοινωνίας, ώστε να εδραιωθεί η Οικονομική Κατοχή θεσμικά, αλλά και κυρίως σε υποκειμενικό επίπεδο, να γίνει δηλαδή νομοτελειακό βίωμα η «Κινεζοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, η «Βουλγαροποίηση» των μισθών, το ξήλωμα κάθε κοινωνικής παροχής από την Υγεία μέχρι την Παιδεία και το ασφαλιστικό, οι μαζικές απολύσεις στον Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα, και κυρίως το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που έχει βάλει ως πρώτο στόχο της η τρικομματική κοινοβουλευτική χούντα με τις επαφές της στο Κατάρ και αλλού, τις οποίες βαφτίζει ως «αγώνα για την Ανάπτυξη»

Παράλληλα λοιπόν με το ξεπούλημα ολόκληρης της χώρας στην υπερεθνική και ντόπια ελίτ, η κυβέρνηση – με τις πλάτες φυσικά των εντολέων της – προχωρά και περαιτέρω σε Χουντοποίηση, με απροκάλυπτους βασανισμούς και στιγματισμό ανθρώπων, και με τα ΜΜΕ να παίζουν τον γνωστό ρόλο του διαχειριστή της επιχείρησης αυτής, προβάλλοντας άμεσα ή έμμεσα το «επιχείρημα» της «τρομοκρατικής δράσης».

Από πουθενά δεν πηγάζει το «δικαίωμα» της κακοποίησης και του βασανισμού ανθρώπων – που παραδόθηκαν μάλιστα αμαχητί αφού δεν χρησιμοποίησαν τα όπλα τους με δική τους απόφαση – έστω και αν οι ίδιοι έχουν επιλέξει την στρατηγική της ένοπλης σύγκρουσης και της ατομικής αντιβίας στην κοινωνική πάλη. Κανένα κρατικό όργανο δεν έχει το δικαίωμα να απλώνει χέρι επάνω σε συλληφθέντες και αγωνιστές που έχουν επιλέξει τη μορφή αυτή πάλης, ούτε φυσικά  ακόμα και σε άτομα του «κοινού ποινικού δικαίου».

Από πού όμως αντλεί αυτή η τρικομματική κυβέρνηση-μαριονέτα τη δύναμη να προβαίνει σε τέτοιες επιχειρήσεις τρομοκράτησης που θυμίζουν εποχές των βασανιστών των ΕΑΤ-ΕΣΑ (μολονότι η στρατιωτική Χούντα ποτέ δεν τόλμησε να δημοσιεύσει φωτογραφίες βασανισμένων, όπως κάνει σήμερα η Κοινοβουλευτική Χούντα!);

ΠΩΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ Η ΑΠΟΘΡΑΣΥΝΣΗ ΤΗΣ ΝΤΟΠΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ;

Πώς λοιπόν οι ντόπιες σημερινές κοινοβουλευτικές Χούντες, με χρονικό ορίζοντα «ζωής» μικρότερο ακόμα και από την στρατιωτική χούντα του ‘67, νιώθουν τόσο δυνατές ώστε να προχωρούν σε τέτοιο στάδιο καταστολής και χρήση βασανιστηρίων; Μήπως άραγε γιατί  η κατάσταση αυτή προωθείται με την πλήρη υποστήριξη και τις εντολές της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ, που δεν διανοούνται να διακινδυνεύσουν τυχόν ανατροπή του καθεστώτος Οικονομικής Κατοχής της χώρας η οποία θα είχε αλυσιδωτές συνέπειες όχι μόνο σε χώρες της ΕΕ με ανίσχυρες οικονομίες αλλά και σε χώρες της περιφέρειας που υφίστανται άμεσες ή έμμεσες  επεμβάσεις της υπερεθνικής ελίτ; (Λιβύη, Συρία, κ.λπ.)

Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από εμφανές ότι όσο η χώρα , δηλαδή η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση – όπως και οι «αριστερές» εφεδρείες τους που έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους στα think tanks της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ , αλλά και στα κύρια όργανα της υπερεθνικής ελίτ (Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, ΔΝΤ κλπ), συνεχίζει να μένει δεμένη στην Οικονομική Κατοχή της ΕΕ/ΟΝΕ – οι πολιτικές μας ελίτ θα έχουν την πλήρη υποστήριξη των αφεντικών τους ώστε να καταστέλλουν κάθε μορφή αντιβίας ΣΤΗΝ ΩΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ του σημερινού καθεστώτος και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων που το στηρίζουν, ώστε να δεχτεί ο λαός τη νέα μορφή σκλαβιάς του.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Γι’ αυτό τον λόγο η σαφής υποβάθμιση του ρόλου των δημόσιων βασανιστηρίων από κομμάτια της Αριστεράς είναι όχι μόνο –έτσι κι αλλιώς--  απαράδεκτη, αλλά και εγκληματική ως προς τις συνέπειές της: α) Γιατί έτσι υποβαθμίζεται το γεγονός της ωμής Κρατικής Τρομοκρατίας β) γιατί υποβαθμίζεται η Χουντοποίηση και η δραματική όξυνση της πολιτικής βίας γενικότερα από την πλευρά του καθεστώτος που παίρνει τη μορφή Χουντικών επιτάξεων και στρέφεται κατά των κοινωνικών ομάδων που απεργούν μαχητικά, κοινωνικών ομάδων, σωματείων κ.λπ..

Όμως πολύ πιο ύποπτη από την υποβάθμιση αυτή είναι η θρασύδειλη άποψη στελεχών της εκφυλισμένης «αντικαπιταλιστικής» Αριστεράς που παρά τις υποτιθέμενες διακηρύξεις περί του αντιθέτου, καταλήγουν με «Αριστερή σάλτσα» να καταδικάζουν επίσης τη «βία από όπου και αν προέρχεται», καθώς η μόνη βία που «βλέπουν» είναι αυτή της φυσικής βίας (βασανιστήρια, πρόκληση θανάσιμων ή μη τραυματισμών κτλ.). Και αυτό γιατί πετούν με θράσος στα σκουπίδια τη σχεδόν 200χρονη άποψη της  αντισυστημικής Αριστεράς ότι η συστημική βία δεν είναι μόνο η φυσική, αλλά υπάρχει και η οικονομική και κοινωνική βία που ξεκινάει (όπως και η φυσική!) σε ένα ετερόνομο σύστημα, πάντα «από τα πάνω», από τις ελίτ. Και η συστημική οικονομική βία επιφέρει εξίσου σημαντικά και, στην πραγματικότητα, πολύ περισσότερα θύματα με αυτά της φυσικής βίας για την οποία τόσο πολύ κόπτονται.

Το σιωπηρό αλλά ευδιάκριτο «συμπέρασμα» σύμφωνα με τέτοιες «αριστερές» απόψεις είναι ότι η συστημική βία είναι πάντα «αναπόφευκτη» είτε έχουμε ένα σύστημα οικονομίας της Αγοράς και ψευτο-δημοκρατίας όπως σήμερα, είτε ένα σύστημα Κρατικού Σοσιαλισμού, είτε και ένα (μη δοκιμασμένο ιστορικά) σύστημα πραγματικής Δημοκρατίας, όπως η Περιεκτική Δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι η «Αριστερά» αυτή που φιλοξενείται συστηματικά και σε χώρους «επαναστατικών» κομουνιστικών ρευμάτων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΝΑΡ κ.λπ.) έχει πετάξει προ καιρού στο καλάθι κάθε αίτημα και στρατηγική για αντισυστημική αλλαγή, και αναλώνεται σε μια φλύαρη συλλογή από τσιτάτα για αυτο-διαχείριση, «εργατικό έλεγχο», κτλ., τα οποία βέβαια γνωρίζει ότι είναι απλά ασπιρίνες για μια ευσπλαχνικότερη διαχείριση της κρίσης, αν δεν αποτελούν οργανικό τμήμα προγράμματος για τη συστημική αλλαγή, μέσα από την έξοδο από την ΕΕ και την αλλαγή των βασικών πολιτικών-οικονομικών θεσμών σε αυτούς όπως μιας Περιεκτικής Άμεσης Δημοκρατίας.

Όμως, στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα για την έμφαση στις μορφές φυσικής βίας και στα «δικαιώματα», στις οποίες «πρέπει» να εστιάζει αποκλειστικά το «κίνημα», καταλήγουν «όλως τυχαίως» επίσης όλοι οι φιλελεύθεροι απολογητές του συστήματος και ειδικά της Νέας Διεθνούς Τάξης της Παγκοσμιοποίησης και της ιδεολογίας των «δικαιωμάτων» (δόγμα μειωμένης Εθνικής Κυριαρχίας, «Right to Protect», προστασία ατομικής ιδιοκτησίας με κάθε μέσο κτλ.), που δικαιολογεί ιδεολογικά τη μαζική βία (οικονομική αλλά και φυσική) κατά των λαών σήμερα! Έτσι, ολόκληρη η επικοινωνιακή προπαγάνδα για την καταστροφή των λαών της Λιβύης και τώρα της Συρίας, στηρίχτηκε στο ότι οι «τύραννοι» Καντάφι και Άσσαντ έσφαζαν τους λαούς τους (κάτι που αποδείχθηκε γκεμπελικό ψέμα και το παραδέχτηκαν ακόμα και οι ίδιες πηγές εκ των υστέρων!), και όλες οι επιχορηγούμενες από τις ελίτ ΜΚΟ (Διεθνής Αμνηστία,Human Rights Watch  κ.λπ.) απαιτούσαν γι’ αυτό αλλαγή καθεστώτων –πράγμα βέβαια που δεν διανοούνται να ζητήσουν για τη δική μας κοινοβουλευτική Χούντα, ό,τι και να κάνει!.

Η Αριστερά λοιπόν αυτή, έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου της «προοδευτικής» δικαιολόγησης της συστημικής βίας, ανεξάρτητα από τα κούφια τσιτάτα περί «αλληλεγγύης» που τόσο μονότονα χρησιμοποιεί.

Από την άλλη, το ΚΚΕ, με επιλογή του έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια αναχαίτισης της Οικονομικής Κατοχής (που μάλιστα δεν αναγνωρίζει, ανάγοντας την Ελλάδα σε Ιμπεριαλιστικό Κράτος!), περιμένοντας τη σοσιαλιστική επανάσταση, και τα μέλη της ηγεσίας του όπου βρεθούν και όπου σταθούν σπεύδουν να αποδομούν τη Χουντοποίηση του καθεστώτος και της Οικονομικής Κατοχής, γιατί αλλιώς δε θα μπορούσαν να είχαν πετάξει ουσιαστικά στη θάλασσα τις ίδιες τις θεμελιακές τους θέσεις για «Αντι-ιμπεριαλιστικό Αντι-μονοπωλιακό Μέτωπο» εξόδου από την ΕΕ, όπως είχαν πριν ακόμα μερικά χρόνια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το Χουντικής έμπνευσης καθεστώς επιστράτευσης των εργαζομένων του Μετρό και των Ναυτεργατών θα μπορούσε να απαντηθεί άμεσα αν τα αριστερά Κοινοβουλευτικα κόμματα αποχωρούσαν από τη Βουλή, μέχρι την ικανοποίηση του αιτήματος της άρσης της επίταξης. Αυτοί λοιπόν που δεν διανοούνται έστω και να απαιτήσουν την άρση της επίταξης, υποτίθεται θα κάνουν την «επανάσταση» με επερωτήσεις… στη Βουλή και κάποια συλλαλητήρια παρηγοριάς, για την τιμή των όπλων!

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ ΩΣ Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

Τα πρόσφατα βασανιστήρια των συλληφθέντων για τη ληστεία – όπως και άλλα που προηγήθηκαν αυτών, όπως τα βασανιστήρια κατά των συμμετεχόντων σε μοτοπορεία τον Οκτώβριο, τα βασανιστήρια κατά υπόπτων «τρομοκρατίας», μεταναστών κτλ.– σχετίζονται άμεσα και άρρηκτα με την ένταση της καταστολής που υφίστανται απεργοί, όπως οι εργαζόμενοι του Μετρό και οι Ναυτεργάτες που δουλεύουν αυτή τη στιγμή με φύλλα επίταξης, με τη μόνιμη απειλή της επιστράτευσης απέναντι σε κάθε κοινωνική ομάδα που κάνει το βήμα της μαχητικής απεργίας. Όλα αυτά σε κατάφωρη παραβίαση ακόμα και διεθνών κανόνων και συμβάσεων για τις εργασιακές σχέσεις από μια Χούντα που παριστάνει τη «δημοκρατία» και παράλληλα με τη γενικότερη βίαιη καταστολή – χημικά, ξύλο, φακέλωμα – σε διαδηλώσεις

Θα το επαναλάβουμε για ακόμη μια φορά. Η ανυπαρξία, αν όχι πλήρης ενσωμάτωση, της Αριστεράς και η ανικανότητά της να δώσει άμεσες ρεαλιστικές πολιτικές λύσεις στην καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που συντελείται αυτή τη στιγμή κάτω από τη μύτη τους, είναι ο μόνος λόγος που τα αντι-ΕΕ και τα αντί-Παγκοσμιοποιητικά αισθήματα του λαού μας γίνονται αντικείμενο καπηλείας και διαστρεβλώνονται από την εκφυλισμένη «αριστερά» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και από τους ρατσιστές  τραμπούκους οργανώσεων όπως της ΧΑ. Και τα δύο μορφώματα αυτά, αν είχε σχηματιστεί Μέτωπο εξόδου από ΕΕ/ΟΝΕ για την αυτοδυναμία της χώρας και για την περαιτέρω συστημική αλλαγή, θα ήταν στα ιστορικά τους προηγούμενα, δηλαδή κοντά στην ανυπαρξία, όπως ουσιαστικά ήταν μέχρι πριν 1-2 χρόνια, και δεν θα μετρούσαν όπως σήμερα διψήφια νούμερα.

Αν όμως η Αριστερά έχει επιλέξει την ίδια της την αντιδραστικότητα και ανικανότητα, θα υποστεί τις συνέπειες – όπως ήδη τις υφίσταται, και αυτό είναι μόνο η αρχή - της απαξίωσης του λαού, όπως περιθωριοποιήθηκε και εκφυλίστηκε κάθε πολιτικός σχηματισμός ιστορικά, που δεν μπήκε μπροστάρης στις άμεσες λαϊκές ανάγκες. Και θα έχει την ίδια τύχη όπως αυτή της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, την οποία θα έχει σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ, μόλις αποκαλυφθεί η τεράστια εξαπάτηση του λαού που διαπράττει όταν δηλώνει πως θα ανατρέψει τα Μνημόνια ...μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη (αγκαλιά με τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ) που δεν διανοείται να αμφισβητήσει!

Καλούμε πολιτικές οργανώσεις, σωματεία, συλλογικότητες, ανένταχτους-ες να πλαισιώσουν τώρα το Μέτωπο για την Κοινωνική και Εθνική απελευθέρωση, για άμεση έξοδο από την ΕΕ, την απεξάρτηση από τη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση, την ακύρωση των συμβάσεων με την Τρόικα, την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας που αποτελεί προϋπόθεση κάθε συστημικής αλλαγής.

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  

www.periektikidimokratia.org

www.mekea.org

Κυβερνητική Φασιστική Απειλή!

Του Γ.ΔΕΛΑΣΙΚ*

Ξαναχτύπησαν οι ασφαλίτες νύχτα τα κουδούνια χιλιάδων σπιτιών – αυτή τη φορά για να επιδώσουν φύλλα πορείας πολιτικής επιστράτευσης απεργών στα μέσα μαζικής μεταφοράς και όχι για να συλλάβουν τους πολίτες που μένουν εκεί και να τους οδηγήσουν κρατούμενους στα γήπεδα κατ΄εντολήν κάποιας στρατιωτικής χούντας πραξικοπηματιών. Η δημοκρατικά εκλεγμένη «χούντα» του δεξιού Σαμαρά και των δεκανέων Βενιζέλου και Κουβέλη αρκείται για την ώρα στην καταναγκαστική εργασία των εκατομμυρίων Ελλήνων εργαζομένων χωρίς σχεδόν αμοιβή. Άλλωστε, μέχρι τώρα τουλάχιστον, τους «ανυπότακτους» της πολιτικής επιστράτευσης τους δικάζουν και τους καταδικάζουν σε τουλάχιστον τρεις μήνες φυλακή τα πολιτικά δικαστήρια και όχι τα έκτακτα στρατοδικεία!

Δεν είναι όμως μόνο ή κυρίως το εξόφθαλμα αντισυνταγματικό μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης απεργών (το Σύνταγμα το προβλέπει σε περιπτώσεις εθνικής άμυνας, φυσικών καταστροφών, κινδύνων για τη δημόσια υγεία) αυτό που μας προκαλεί ανησυχίες για τις προθέσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, των δοσίλογων πολιτικών κομμάτων που υλοποιούν τις εντολές των Γερμανών επικυρίαρχων και δρουν ως σύγχρονη εκδοχή της κατοχικής κυβέρνησης Τσολάκογλου. Η συστηματική οικοδόμηση ενός όλο και πιο αυταρχικού κράτους που φλερτάρει με την ιδέα του ολοκληρωτισμού συνάγεται και από άλλα γεγονότα. Λιγότερο ίσως θεαματικά, αλλά πολύ σοβαρά σε πολιτικό συμβολισμό. Όταν ο ακροδεξιός υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Δένδιας τολμάει με δημόσιες δηλώσεις του να κατηγορεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι …ενθαρρύνει την τρομοκρατία(!) και ισχυρίζεται πως ελπίζει «ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να στρέφεται προς τη νομιμότητα(!)», υπονοώντας ότι τώρα βρίσκεται εκτός του πλαισίου νομιμότητας, θα έπρεπε να σημάνει συναγερμός σε όλη την Αριστερά. Η ερμηνεία των αριστερών ότι ο Δένδιας με τη «στροφή προς τη νομιμότητα» του ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει απλώς πως ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί δεξιότερη πολιτική και σταδιακά ενσωματώνεται στο σύστημα παραβλέπει το γεγονός ότι η στη συνείδηση του κόσμου που δεν είναι αριστερός, η διατύπωση «συνέχιση της στροφής προς τη νομιμότητα» δρα εντελώς διαφορετικά. Παγιώνει την αντίληψη ότι ακόμη και η πιο μετριοπαθής δύναμη της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται εκτός νόμου, άρα κάθε αριστερό κόμμα είναι εκτός νομιμότητας! Αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται εκτός νομιμότητας, που βρίσκεται το ΝΑΡ, ν νΚΑ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Δεν είναι το μοναδικό περιστατικό. Όταν το μέγαρο Μαξίμου στήνει τόσο χοντροκομμένη προβοκάτσια μοντάροντας βίντεο με ομιλία του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Β.Διαμαντόπουλου ώστε να εμφανίζεται ότι λέει τα αντίθετα από αυτά που είπε στην πραγματικότητα και στη συνέχεια βγαίνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και καλεί τη δικαιοσύνη να τον …συλλάβει ως ηθικό αυτουργό της τοποθέτησης βόμβας στο Mall(!!!) και ως υποκινητή …ένοπλης εξέγερσης (!) δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή προσπάθεια δυσφήμισης της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν δείχνει απλώς πόσο αηδιαστικά ακροδεξιοί είναι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ή πόσο προσκυνημένος πολιτικός δούλος της Δεξιάς είναι ο Κουβέλης. Εδώ έχουμε να κάνουμε με προβοκάτσια σαν εκείνες που έκαναν ο Παπαδόπουλος και οι άλλοι πράκτορες των Αμερικάνων τη δεκαετία του 1960, πριν από το πραξικόπημα που έφερε τη χούντα στην εξουσία!

Αν υπάρχουν δε αριστεροί που θεωρούν τον Δένδια απλώς ως ένα ακροδεξιό αστό δημοκράτη, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Αμετανόητος νοσταλγός της χούντας είναι, αν κρίνει κανείς από τη δήλωση του «Είναι μεγάλο στοίχημα να καθαρίσουμε τα προβλήματα του ’74 είτε αυτά είναι στην κοινωνία είτε στην οικονομία είτε στην έννομη τάξη»! Τα «προβλήματα» δηλαδή που δημιούργησε στον Δένδια η αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας μετά την κατάρρευση της χούντας! Λίγο ακόμη δηλαδή και ο Σαμαράς και οι υπουργοί του θα συνελάμβαναν ένοχο μέχρι και τον …Κωνσταντίνο Καραμανλή που επί πρωθυπουργίας του δημιουργήθηκαν «τα προβλήματα του ‘74»! Δεν πρόκειται περί υπερβολής. Εδώ η κυβέρνηση Σαμαρά κατηγόρησε δια στόματος του υπουργού Δημόσιας Τάξης όποιον δικαστή δεν φυλακίζει ως «ένοχο για τρομοκρατία» κάθε άτομο που του στέλνει η Ασφάλεια, ότι «επιλέγει να εθελοτυφλεί» και ότι είναι «εντεταλμένο όργανο που φοβάται» και έτσι «εξαναγκάζει την πολιτεία να παραιτηθεί από την εφαρμογή του νόμου»!!! Φανταστείτε πόσο επικίνδυνα ακροδεξιά είναι μια κυβέρνηση που έρχεται σε ολομέτωπη σύγκρουση με ένα τόσο συντηρητικό σώμα όπως είναι οι δικαστές, τους οποίους ουσιαστικά κατηγορεί ως … «φοβισμένα όργανα των τρομοκρατών»!

Όχι αριστεροί οποιασδήποτε απόχρωσης, αλλά η συντηρητικότατη Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων είναι αυτή που καταγγέλλει χωρίς περιστροφές σε ανακοίνωση της ότι δηλώσεις σαν αυτές του Δένδια «αποτελούν πλήγματα στο κράτος δικαίου και στην ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος»! Μήπως όταν οι δικαστές και οι εισαγγελείς καταγγέλλουν τη συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ ως απειλή για τη δημοκρατία πρέπει να ανησυχήσει και η Αριστερά;

Δημοσιεύθηκε στο «Πρίν» την Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Η παρεκτροπή της φασίζουσας κυβέρνησης. Του Περικλή Κοροβέση

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

Στη ναζιστική Κατοχή, παρά τα μαζικά εγκλήματα των κατακτητών, τα βασανιστήρια, την πείνα, το μαρτύριο της παγωνιάς και τις αμέτρητες κακουχίες, οι Έλληνες είχαν μια αισιοδοξία και την ελπίδα πως μια μέρα όλα αυτά θα τελείωναν. Στη σημερινή Ελλάδα κυριαρχεί ένα κλίμα εθνικής κατάθλιψης. Η συμφορά που έχει πέσει στα κεφάλια του 99% εκλαμβάνεται σαν θεϊκή κατάρα ή σαν μοίρα. Και οι περισσότεροι αισθάνονται ανήμποροι να αντιδράσουν. Και κάποιοι περιμένουν να βρεθεί Μεσσίας - Σωτήρας που θα τους σώσει. Συχνά αναπολούν έναν Μεταξά ή Παπαδόπουλο, που θα πιάσει όλους τους πολιτικούς, θα τους βάλει σ' ένα καράβι και θα τους βουλιάξει. Όσους συναντάς, είναι θυμωμένοι και αγανακτισμένοι, βρίζουν θεούς και δαίμονες, αλλά ούτε τους περνάει από το μυαλό να κάνουν κάτι. Αυτό είναι δουλειά κάποιου αλλουνού. Είναι βαθιά πεπεισμένοι πως ότι και να κάνουν δεν γίνεται τίποτα.

Για την εξουσία ο παθητικός πολίτης είναι ο ιδανικός πολίτης. Αν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης κατορθώσουν να φυλακίσουν τους ανθρώπους στο τομάρι τους, τότε η εξουσία διαιωνίζεται. Η δύναμη των ανθρώπων βρίσκεται στην αλληλεγγύη και τη συλλογική δράση. Ο τομαρισμός είναι η ιδεολογία του ανταγωνισμού και του κέρδους. Το κέρδος βέβαια δεν είναι σίγουρο, αλλά οπωσδήποτε ο άλλος είναι ο εχθρός σου. Αν η ανεργία συνεχίσει να καλπάζει με τους ίδιους ρυθμούς, υπολογίζεται επισήμως ότι στο τέλος του έτους θα φτάσουμε στο 38,4%. Και κάθε μήνα θα προστίθεται ένα 2,6%. Αυτή είναι μια σχεδιασμένη πολιτική για την ερημοποίηση τη χώρας. Και όμως, αν γίνονταν σήμερα εκλογές θα είχαμε την ίδια κυβέρνηση, μια που στην πρόσφατη δημοσκόπηση της Ρublic Issue, τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης συγκεντρώνουν 44% και μαζί με τη ρεζέρβα του παρακράτους της Χρυσής Αυγής φτάνουν στο 54%. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει να κερδίζει από αυτή την κρίση, παραμένει στάσιμος και βρίσκεται πίσω από τη ΝΔ .

Και αυτό θέτει ένα ερώτημα. Μήπως θα ήταν προτιμότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αντί να προσπαθεί να μας πείσει πως μπορεί να κυβερνήσει, να μας έπειθε πως μπορεί να κάνει αντιπολίτευση στη συγκεκριμένη φασίζουσα κυβέρνηση, που καταργεί το Σύνταγμα με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που ουδέποτε κυρώθηκαν από τη Βουλή, όπως προβλέπει ρητά το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος; Τα πραξικοπήματα δεν καταργούν όλο το Σύνταγμα. Αναστέλλουν την ισχύ κάποιων άρθρων. (Οι τρείς συνταγματολόγοι που βρίσκονται στην κυβέρνηση, τι να δίδασκαν άραγε στους φοιτητές τους;) Κάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ τον λαό σε αντίσταση; Δεν το είδαμε. Μάνεση δεν έχουν διαβάσει; Πού είναι τα κινήματα ανέργων και αστέγων; Πού είναι οι εναλλακτικές προτάσεις για την οργάνωση μιας άλλης μορφής και δράσης, εδώ και τώρα (συνεταιρισμοί, δίκτυα αλληλεγγύης, πρωτοβουλίες ανυπακοής, καταλήψεις κ.λπ.); Η στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ ίσως να δείχνει και τα όρια του. Έχει εγκλειστεί σε έναν εκλογοκεντρισμό, προσπαθεί να πείσει τους επαγγελματίες συκοφάντες του, ανοίγοντας διάλογο με αναξιόπιστα και φαιδρά πρόσωπα, που ψευδολογούν κατ' επάγγελμα με έναν φασίζοντα λόγο. Με τους φασίστες, ημιφασίστες και κρυπτοφασίστες κάθε διάλογος είναι αδύνατος. Και αυτοί δεν χρειάζεται να είναι μέλη της Χρυσής Αυγής. Κάλλιστα μπορεί να είναι στο πάνελ όπου βρίσκεται προσκεκλημένος και κάποιος εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Με έναν οικοδεσπότη που χρησιμοποιεί όλη του τη δεξιοτεχνία για να διαβάλει όσο μπορεί τις απόψεις που δεν του αρέσουν.

Στη ναζιστική Κατοχή υπήρχε ελπίδα γιατί υπήρχε Αντίσταση. Σήμερα ποιοι αντιστέκονται; Σίγουρα υπάρχουν τα μαζικά συλλαλητήρια, οι απεργίες, τα κινήματα των πλατειών ή ακόμα κινήματα για το περιβάλλον, την αλληλεγγύη, καταλήψεις, αυτόνομα στέκια, άρνηση πληρωμής των διοδίων κ.λπ. Αυτά που οργανώνονται από κόμματα ή συνδικαλιστικούς φορείς είναι περισσότερο για να δείξουν τη δύναμη τους και λιγότερο για να διεκδικήσουν συστηματικά ένα αίτημα και να μην υποχωρήσουν αν δεν δικαιωθούν. Αυτό δείχνει κάτι θλιβερό. Έχουμε πείρα να χάνουμε, αλλά όχι πείρα να κερδίζουμε. Και αυτό οφείλεται στο ότι ο φορέας έχει αντικαταστήσει την κοινωνία. Αυτοί που δεν χρειάζονται κανένα φορέα είναι οι αναρχικοί, μια και ταυτίζονται με την άμεση δημοκρατία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Γι' αυτό και είναι τόσο πολύ δυσφημισμένοι. Όλοι οι φασισμοί είχαν πάντα στόχο τη Δημοκρατία, τον Ανθρωπισμό και την Αλληλεγγύη.

Η Χουντική απόπειρα συντριβής κάθε αντίστασης

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ 

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Στον αξέχαστο Παναγιώτη Κουμεντάκη που αγωνίστηκε να συνθέσει
την  Οικολογική Ιατρική με μια Περιεκτική Δημοκρατία.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών φανερώνουν ότι έχουμε μια συντονισμένη απόπειρα συντριβής κάθε αντίστασης από την Κοινοβουλευτική Χούντα, με στόχο το άνετο ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, που πρέπει μάλιστα να γίνει στις πιο εξευτελιστικές τιμές, αφού μας επιβάλλεται ακόμη και να αρνηθούμε καλύτερες προσφορές που δεν προέρχονται  απο μέλη της υπερεθνικής ελίτ (π.χ. Ρωσία)! Αναφέρομαι συγκεκριμένα:

―στην Χουντική πράξη της επίταξης απεργών για να σπάσουν την απεργία στο μετρό, κάτι που δεν τόλμησε να κάνει ούτε η πιο αντιδραστική Βρετανική κυβέρνηση της Θάτσερ, όταν οι ανθρακωρύχοι  για μήνες παρέλυαν την οικονομική ζωή της χώρας,

―στην παρεμπόδιση των αγροτών από τα ΜΑΤ να διαμαρτυρηθούν,  κάτι που ούτε η πιο  αντιδραστική Γαλλική Κυβέρνηση του Σαρκοζί τόλμησε, όταν  οι αγρότες έμπαιναν με τα τρακτέρ στις πόλεις! Και, τέλος,

―στην επίθεση των ΜΑΤ κατά των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ με Γκεμπελικές δικαιολογίες ότι κατέστρεψαν κρατική περιουσία, όταν το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ είναι γνωστά για τις ...Γκαντικές πρακτικές τους στη μεταπολίτευση.

Η κυβέρνηση αυτή είναι και συμπεριφέρεται σαν κοινοβουλευτική Χούντα, παρά τα άθλια ψέματα των καλοπληρωμένων παπαγάλων στα κανάλια, (που επαναλαμβάνουν τα αντίστοιχα ψέματα της τρικομματικής κυβέρνησης των καλοβολεμένων αρχηγών με τα δεκάδες ακίνητα και περιουσιακά στοιχεία στη διάθεση τους) ότι δήθεν στηρίζεται στη λαϊκή πλειοψηφία για να περνά «νόμους» που συντρίβουν, όσο ποτέ άλλοτε απο συστάσεως του Ελληνικού Κράτους,  τα λαϊκά στρώματα, τα οποία αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Και αυτό, για τρεις λόγους.

Πρώτον, διότι η κυβέρνηση αυτή που στηρίζεται σε τρία κόμματα ψηφίστηκε από μια (σχετικά) μικρή μειοψηφία του εκλογικού σώματος. Έτσι, λόγω της μαζικής αύξησης της αποχής (που σημείωσε αύξηση ρεκόρ πάνω από 20% μεταξύ των εκλογών 2009 και 2012) η «λαοπρόβλητη» τρικομματική κυβέρνηση εκλέχτηκε από μόλις το 30% του εκλογικού σώματος! Δηλαδή, ακριβώς από το ίδιο ποσοστό που, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αγωνίζεται σήμερα να μείνουμε στην ΕΕ, παρά την καταστροφή που μας επιβάλλει η παραμονή μας σε αυτή. Όχι από σύμπτωση, αυτό είναι περίπου και το ποσοστό των βολεμένων συμπολιτών μας, οι οποίοι είτε δεν υπέστησαν το παραμικρό από την καταστροφή αυτή, όταν οι άλλοι πεινούν, κοιμούνται στους δρόμους ή σε παγωμένα σπίτια, αυτοκτονούν, η μεταναστεύουν, είτε, πολλοί από αυτούς, ωφελήθηκαν κιόλας αφού φρόντισαν (με την αρωγή των μνημονιακών κυβερνήσεων) να φυγαδεύσουν στο εξωτερικό τα συσσωρευμένα κεφάλαια τους. Και φυσικά, η Κινέζικη «ανάπτυξη» που ετοιμάζει για εμάς η υπερεθνική ελίτ μαζί με την εγχώρια, δεν αποκλείεται να έλθει, αφού τώρα έχουν ήδη καθιερώσει τις προϋποθέσεις γι αυτή: ελαστικές εργασιακές συνθήκες Αμερικάνικου τύπου, ατομικές συμβάσεις εργασίας, μισθούς και συντάξεις στα όρια (ή χαμηλότερα) της επιβίωσης, κατάρρευση των κοινωνικών υπηρεσιών συμπεριλαμβανομένης της Υγείας, Εκπαίδευσης κ.λπ.

Δεύτερον, η ωμή οικονομική βία που εφαρμόζει η Κυβέρνηση δεν έχει καμιά σχέση με τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων που την απαρτίζουν που είχαν κοινή δέσμευση την ανα-διαπραγμάτευση για την βελτίωση των μνημονίων. Έτσι, τη μόνη «υπόσχεση» που τήρησαν (που ήταν και «υπόσχεση» του ΣΥΡΙΖΑ, του μεγαλυτέρου μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της πατριωτικής Αριστεράς κ.λπ.) ήταν συγχρόνως και απαίτηση των ελίτ να παραμείνουμε στην ΕΕ (έστω και αν φύγουμε―μας διώξουν―από την Ευρωζώνη), ανεξάρτητα από το κοινωνικό ή οικονομικό κόστος. Πρόκειται δηλαδή για καθαρή περίπτωση υφαρπαγής ψήφου, σαν αυτή του «Γιωργάκη».

Τρίτον, η επιστράτευση που επέβαλε είναι, στο εύρος της, καθαρά χουντικής φύσης που, όπως δηλώνουν οι εγκυρότεροι συνταγματολόγοι, καταπατά κατάφωρα το Σύνταγμα (άλλο πώς την βλέπουν τα δικαστήρια, όπως και τις απεργίες...). Η επίταξη όμως είναι μια μπλόφα της εξουσίας γιατί προφανώς αν όλοι, ή έστω η μεγάλη πλειοψηφία των απεργών, ήταν αποφασισμένοι να την αγνοήσουν θα ήταν αδύνατη η συλλήβδην φυλάκιση τους, που όχι μόνο θα ήταν πρακτικά ατελέσφορη αφού τα ΜΜΜ θα παρέμεναν ακινητοποιημένα, αλλά και θα οδηγούσε στην κατάρρευση του μύθου της «δημοκρατικής» ΕΕ. Όμως, για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να υπάρχει ένα βαθιά συνειδητοποιημένο απεργιακό κίνημα που, αυτο-οργανωμένο  «από τα κάτω», θα ξεπέρναγε τις κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες (που σήμερα το βραχυκυκλώνουν), αλλά και την ηγεσία της κοινοβουλευτικής Αριστεράς (συμπεριλαμβανόμενης της αντισυστημικής) που, αντί να προχωρήσει στην σύσσωμη αποχώρηση από την Βουλή μέχρι την άρση της επίταξης, προτίμησε να κάνει κοινοβουλευτικές... ερωτήσεις για το θέμα, ενισχύοντας την ψευδή εικόνα της «κανονικότητας» που τόσο επιδίωκε η κοινοβουλευτική Χούντα και οι ελίτ!

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΜΕΝΗ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Στο χακί, λοιπόν, έντυσε και τους ναυτεργάτες η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη. Εκαναν απεργία ζητώντας να πληρωθούν από τους εφοπλιστές που τους έχουν ακόμη και... πέντε, έξι ή και περισσότερους μήνες απλήρωτους και η κυβέρνηση, αντί να πιέσει τους εφοπλιστές να καταβάλουν τους μισθούς που χρωστούν αδικαιολόγητα στα πληρώματα, επιστράτευσε τους ναυτεργάτες! Οι εργαζόμενοι στο μετρό και στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο απεργούσαν για τη δραματική μείωση των μισθών τους, η κυβέρνηση τους επιστράτευσε. Οι ναυτεργάτες απεργούσαν για κάτι ακόμη πιο τραγικό, για το ότι επί πολλούς μήνες δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, η κυβέρνηση και πάλι τους επιστράτευσε. Τελικά είναι προφανές ότι το μήνυμα που θέλουν να περάσουν στους Ελληνες εργαζόμενους η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ που κυβερνούν είναι σαφές: «Θα δουλεύετε με όσα λεφτά θέλουν να σας δίνουν οι εργοδότες, όποτε σας τα δίνουν και όποιος τολμάει να διαμαρτυρηθεί γι' αυτό, θα επιστρατεύεται!».

Πρόκειται για πολιτική γραμμή η οποία σαφώς υπερβαίνει τον στόχο του απλού εκφοβισμού του συνόλου των εργαζομένων. Αυτή η τρομοκράτηση των εργαζομένων συνιστά μόνο μια πτυχή της κυβερνητικής πολιτικής. Το σημαντικότερο και μονιμότερο φαινόμενο είναι η επιλογή της αυταρχικής διακυβέρνησης εκτός του πλαισίου της συνταγματικής νομιμότητας επί της ουσίας, παρά την προσπάθεια των συγκυβερνώντων να δικαιολογήσουν τις κατά συρροήν εκτροπές τους μέσω διασταλτικής ερμηνείας του Συντάγματος.
Καθίσταται πλέον εμφανές από τις πράξεις της κυβέρνησης Σαμαρά ότι η εξοντωτική πολιτική του Μνημονίου που υλοποιεί αυτός και οι εταίροι του που συμφωνούν πλήρως με τις εντολές των ξένων επικυρίαρχων, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί σε συνθήκες πλήρους και ομαλής λειτουργίας του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Γι' αυτό και η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη έχει συστηματικά αφυδατώσει και συρρικνώσει τις αρμοδιότητες της απολύτως ελεγχόμενης από αυτούς Βουλής και κυβερνά επιδεικτικά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Οι πράξεις αυτές συνιστούν εκτροπή από τις δημοκρατικές διαδικασίες, την οποίαν το Σύνταγμα επιτρέπει προσωρινά σε εξαιρετικά έκτακτες συνθήκες εχθρικής πολεμικής επίθεσης ή σε θεομηνίες που δεν αφήνουν περιθώρια άμεσης απάντησης στον κίνδυνο. Η καινούργια «φάμπρικα» της όλο και συχνότερης πολιτικής επιστράτευσης εργαζομένων που απεργούν συμπληρώνει την εικόνα μιας κυβέρνησης η οποία έχει συνειδητά επιλέξει να κυβερνά αυταρχικά, θεωρώντας πιθανόν ότι μόνο έτσι μπορεί να περάσει την πολιτική της.
Τον ίδιον ακριβώς στόχο υπηρετεί και η απόφαση της κυβέρνησης να δώσει στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες των νεαρών ατόμων που διέπραξαν τις ληστείες και κατηγορούνται ως μέλη της οργάνωσης «Πυρήνες της Φωτιάς» με τα πρόσωπα παραμορφωμένα από τον ανελέητο ξυλοδαρμό που είχαν σίγουρα υποστεί από τους αστυνομικούς, με τα θύματα να ισχυρίζονται ότι αυτός ο ξυλοδαρμός συνέβη μετά τη σύλληψή τους, επί ώρες σε κάποιες περιπτώσεις. Η προσφυγή σε τέτοιες μορφές διακυβέρνησης με τέτοια μέσα συνιστά πολύ σοβαρή αρνητική εξέλιξη. Στα σαράντα σχεδόν μεταπολιτευτικά χρόνια, ούτε καν η ΝΔ δεν έχει κατηγορηθεί από τους πολιτικούς της αντιπάλους μέχρι τώρα για συστηματική χρήση τόσο αντιδημοκρατικών μεθόδων άσκησης της εξουσίας. Πρέπει να ανατρέξουμε στα ανώμαλα μετεμφυλιακά, προδικτατορικά χρόνια για να βρούμε τη Δεξιά να καταφεύγει μονίμως σε μεθόδους αστυνομικού αυταρχικού κράτους σε σύμφυση με το παρακράτος.
Δεν γνωρίζουμε αν ο πρωθυπουργός αποφάσισε ότι πρέπει να αναβιώσει με όρους 21ου αιώνα εκείνη η ανώμαλη και σκοτεινή εποχή. Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι η πανθομολογούμενη διαφθορά του ΠΑΣΟΚ από την πολυετή άσκηση της εξουσίας, σε συνάρτηση με τη σταδιακή βιολογική απόσυρση από τον ηγετικό του πυρήνα στελεχών που είχαν συμμετάσχει καθ' οιονδήποτε τρόπο στον αντιδικτατορικό αγώνα, το καθιστά ευεπίφορο στην υιοθέτηση αυταρχικών μορφών διακυβέρνησης. Εκπλήσσει όμως η συμμετοχή του Φ. Κουβέλη στην άσκηση τέτοιας μορφής εξουσίας, της οποίας θύμα είχε πέσει και αυτός και κάποιοι σύντροφοί του πριν από δεκαετίες, όταν η Δεξιά τους αντιμετώπιζε ως αριστερούς. Εν πάση περιπτώσει, το ζήτημα δεν είναι το... ψυχογράφημα του Σαμαρά, του Βενιζέλου ή του Κουβέλη και η γοητεία που η εξουσία ασκεί πάνω τους, αλλά η αποτροπή της παγίωσης εκ μέρους της κυβέρνησης και του εθισμού εκ μέρους των πολιτών της αυταρχικής μορφής διακυβέρνησης. Κάτι τέτοιο θα ήταν ολέθριο για τη δημοκρατία

*Δημοσιεύτηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Οι κλίκες στη νεώτερη ιστορία της Ελλάδας...

"Υπάρχει μια μεγάλη ανομοιομορφία στο βιοτικό επίπεδο και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίτες διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνηση το αντιμετώπισε αποτελεσματικά. Στο μεταξύ, οι λαϊκές μάζες περνούν μια άθλια ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικά λίγοι στον αριθμό και ο συνολικός πλούτος, τους περιεχόμενος εις το σύνολο του πληθυσμού, ελάχιστη βελτίωση των γενικών συνθηκών επέτρεπε. Αλλά ο πολυτελής τρόπος της ζωής τους εν μέσω της πτωχείας συντείνει στο να εξοργίζει τις μάζες και να υπογραμμίζει την δυστυχία των φτωχών. (...) Ουδέν μέτρον ελήφθη από της απελευθερώσεως για να δοθεί χρήσιμη εργασία εις τους δυνάμενους να εργαστούν από το ευρύ στρώμα του πληθυσμού.

Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις Τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας".

Αυτή είναι αναφορά (από το 1947) του πρώτου Αμερικανού τοποτηρητή στην Ελλάδα, Paul Porter. Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη "Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830 -1974".

Είναι ανατριχιαστικά εντυπωσιακό το πόσο εύκολα θα μπορούσαν όλα αυτά να λεχθούν για το σήμερα. Γιατί ακριβώς τα ίδια ισχύουν και σήμερα. Υπάρχουν οι λίγοι που δεν τους άγγιξε η κρίση, που ποτέ τους δεν πλήρωσαν φόρους με τη βοήθεια της κυβέρνησης, που "χάνει" ή "ξεχνά" τα σχετικά στοιχεία. Και από την άλλη πλευρά, υπάρχουν οι πολλοί που υποφέρουν, που δεν έχουν πρόσβαση στις Υπηρεσίες Υγείας, που πεινούν, που αυτοκτονούν, αλλά την ίδια στιγμή "ματώνουν" για να πληρώσουν τους φόρους που τους επιβάλλει - μόνο σ' αυτούς - η κυβέρνηση.

Από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αυτή ήταν και παραμένει ίδια η Δεξιά. Ανεξάρτητα από τα ονόματα και τα προσωπεία που κατά καιρούς έφερε: Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ή ΔΗΜΑΡ. Γιατί όλοι αυτοί που μας κυβερνούν είναι απόγονοι και έχουν τα ίδια συμφέροντα και εξυπηρετούν τις ίδιες κλίκες με τους δοσίλογους, τους καταδότες με τις κουκούλες, τους κομπραδόρους και τους χίτες της κατοχής.

 http://swell-swell.blogspot.gr

Καταδικάζετε τα βασανιστήρια απ’όπου και αν προέρχονται;

Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από τη στιγμή που η Ελληνική Αστυνομία εξάρθρωσε ομάδα ακροδεξιών ληστών στη Βόρεια Ελλάδα. Αναρωτήθηκε άραγε κανένας γιατί εκείνοι οι συλληφθέντες δεν βασανίστηκαν, όπως συμβαίνει κατά συρροή με τη σύλληψη αντιφασιστικών, αναρχικών και άλλων ομάδων;
Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση και οι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι απλώς αρνούνταν τις κατηγορίες περί βασανιστηρίων και ενίοτε απειλούσαν με μηνύσεις όποιον υποστήριζε το αντίθετο. Από το Φεβρουάριο του 2013 μπορούμε χωρίς δεύτερη σκέψη να υποστηρίξουμε ότι οι πολιτικές και μιντιακές ελίτ στηρίζουν ανοιχτά την πραγματοποίηση βασανιστηρίων.

Το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι στην Ελλάδα τα βασανιστήρια δεν ξεκίνησαν ως απάντηση σε παραβατικές συμπεριφορές, όπως οι ληστείες τραπεζών, αλλά απέναντι σε πολιτικές διώξεις όπως η αντιφασιστική μοτοπορεία. Η ΕΛ.ΑΣ και η κυβέρνηση, δηλαδή, δεν αισθάνθηκαν καν την ανάγκη να νομιμοποιήσουν σταδιακά τη νέα τους πρακτική στην κοινή γνώμη. Θέλησαν από την πρώτη στιγμή να αποδείξουν ότι θύματα βασανισμού θα είναι οι πολιτικοί αντιφρονούντες.
Για όσο διάστημα η κοινοβουλευτική Αριστερά επιχειρούσε, αμυνόμενη, να αποδείξει στους αντιπάλους της ότι καταδικάζει τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται, η λογική αυτή εγκαταλείφθηκε από το ίδιο το σύστημα που τη δημιούργησε. Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη, δίνει εμμέσως πλην σαφώς το πράσινο φως για την πραγματοποίηση βασανιστηρίων και μάλιστα επιλέγει τα θύματά της με αμιγώς πολιτικά κριτήρια.
Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, σε μια χώρα όπου οι μεγαλύτερες εφημερίδες μας καλούν να “ευχαριστήσουμε τη Χρυσή Αυγή” και γράφουν λαμπρούς επικήδειους για τους αιμοσταγείς δολοφόνους της χούντας. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά σε μια χώρα που ελέγχεται από μια μαφία λαθρεμπόρων. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά σε μια χώρα όπου οι ειδήσεις για τα σκάνδαλα των τραπεζών αποσιωπούνται από κανάλια που πληρώνονται από αυτές τις τράπεζες.
Ένα τόσο ακραία άδικο σύστημα απαιτεί εξίσου ακραίες μορφές βίας για να διατηρηθεί στην εξουσία και να συνεχίσει να υπηρετεί τα συμφέροντα που το οικοδόμησαν.
Έχουν καταλάβει όμως τι ακριβώς κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Συνειδητοποιούν ότι με τα σημερινά του μηνύματα στο twitter ουσιαστικά νομιμοποίησαν εξωθεσμικές μορφές βίας όπως ο παλαιότερος ξυλοδαρμός του Χατζηδάκη;
Έχουν συναίσθηση του τι σημαίνει να ζητάς την επιστροφή της θανατικής ποινής, τη στιγμή που ο κοινωνικός ιστός διαρρηγνύεται, και η ναζιστική δεξιά βρίσκεται μέσα στο κοινοβούλιο;
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Κανένας τους δεν είχε καταδικάσει ποτέ τη βία απ’όπου και αν προέρχεται. Είχαν καταδικάσει κάθε μορφή αντίστασης απέναντι στην οικονομική τους δικτατορία. Απλώς από αυτή την εβδομάδα το λένε ξεκάθαρα.
Άρης Χατζηστεφάνου

Σφαλιάρες

Τώρα, άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι μας λένε ότι είναι σωστές οι «σφαλιάρες». Δημοσιογράφοι που εξαργύρωσαν όλα αυτά τα στοιχεία της παλιάς Ελλάδας που κατά τ’ άλλα λοιδορούν (νεποτισμός, αναξιοκρατία, κρατισμός). Μας λένε ότι αυτός που συλλαμβάνεται δεν πρέπει να περιμένει δίκη, αφού τη μία και μόνη ετυμηγορία θα την ανακοινώσουν από κοινού, στις ειδήσεις των 8, ο κεντρικός παρουσιαστής, ο υπουργός δημόσιας τάξης και η υπεύθυνη για το αστυνομικό ρεπορτάζ. Μας λένε ότι μπροστά στη ληστεία μιας τράπεζας ή μπροστά σε ένα πρωτοσέλιδο για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, χάνονται τα όποια δικαιώματα έχει ένα κατηγορούμενος και
μπορεί να περιμένει το δικό του προσωπικό γκουαντάναμο.
[ Οι γονείς των παιδιών και οι δικηγόροι τους καταγγέλλουν συγκεκριμένα πράγματα. Bonus: κοίτα, κι άλλα βασανιστήρια ]
Τώρα, μας λένε με νόημα ότι ο ένας απ’ τους 4 συλληφθέντες ήταν φίλος του Γρηγορόπουλου. Μας το λένε, μας το τονίζουν, το κάνουν φωτογραφία και αφήνουν να εννοηθεί ότι θέλει ο καθένας να εννοήσει. Ήταν – ο ληστής, ο τρομοκράτης – φίλος του Γρηγορόπουλου. Τί να σημαίνει άραγε αυτό; Κάτι για τον συλληφθέντα ή κάτι για τον νεκρό; Μήπως κάτι και για τους δύο; Μας λένε ότι ήταν φίλος του παιδιού που δολοφονήθηκε. Λες και ο φίλος εκείνου του παιδιού θα ήταν ποτέ λογικό να περνάει τις μέρες του στις ημέρες καριέρας, στη μεγάλη αίθουσα κάποιου κεντρικού ξενοδοχείου.
Τώρα, μας λένε, μας πληροφορούν δηλαδή απ’ τα μεγάφωνα (που κατά τ’ άλλα παίζουν μία Χατζιδάκι, μια Θεοδωράκη και μια τζαζ) ότι υπάρχουν καθυστερήσεις. Υπάρχει, μας λένε, ένα εμπόδιο στις ράγες και ο συρμός δεν μπορεί να προχωρήσει. Λίγη υπομονή μας λένε και θα φτάσετε στο μπαρ της επιλογής σας, θα πιείτε το ποτό σας, θα πάτε στα μαγαζιά, θα γυρίσετε επιτέλους σπίτι σας. Λίγη υπομονή να μετακινήσουμε το εμπόδιο, μας λένε, και θα έρθει η ώρα που θα επιστρέψετε επιτέλους στο διαμέρισμά σας, θα δείτε την ταινία, το τούρκικο σήριαλ, τις ειδήσεις της επιλογής σας. Απ’ τα μεγάφωνα, μας λένε ότι υπάρχει μια τόση δα καθυστέρηση. Ένα εμπόδιο στις ράγες.
Δε μας λένε, αν τελικά ο ένας απ’ τους χρυσαυγίτες που τραυματίστηκαν κατά την επίθεση που επιχείρησαν στου Ζωγράφου, πήγε στο 401 και αν τελικά αυτός ήταν αστυνομικός. Δε μας λένε, τί απάντησαν στον Ευρωπαίο επίτροπο που υποστηρίζει ότι έχει στοιχεία για τη συνεργασία ελας – φασιστών. Δεν μας λένε τίποτα άλλο πια, μόνο απαριθμούν εμπόδια.
Δε μας λένε να είμαστε προετοιμασμένοι, να κρατήσουμε την ανάσα μας, μην τύχει και δούμε αυτό το βίντεο που μεταφέρουν τους συλληφθέντες με εμφανή τα σημάδια απ’ τους βασανισμούς κι αυτοί (κι αυτά δηλαδή, παιδιά είναι) κάτι φωνάζουν. Δε μας λένε ότι εκείνο το στιχάκι του Ιωαννίδη «θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ», θα σφηνωθεί μια μέρα μέσα στα στομάχια μας. Δε μας λένε ότι ήρθε η μέρα που νιώσαμε λίγοι, ελάχιστοι, ανίκανοι να υπερασπιστούμε τα στοιχειώδη. Δε μας λένε ότι ήρθε η μέρα που οι παλιοί βασανιστές θα δικαιώνονται εξακολουθητικά. Απ’ τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και απ’ τους σημερινούς μιμητές τους.
Αυτό που δεν ξέρουν όμως, είναι ότι αυτοί που αρνούνται να βουλιάξουν στη βαρβαρότητα, όσο λίγοι κι αν είναι σ’ αυτόν το κωλότοπο, δεν πρόκειται να σταματήσουν να φωνάζουν. Δεν πρόκειται να σταματήσει να σφίγγεται το στομάχι τους. Δεν πρόκειται να σταματήσουν να κλαίνε και να απελπίζονται. Δεν πρόκειται να ξεχάσουν κανένα εμπόδιο. Θα θυμούνται, όχι εμπόδια, αλλά ονόματα και θα τα θυμούνται καλά, είτε είναι τα ονόματα νεκρών από τη Σενεγάλη είτε τα ονόματα παιδιών που (είτε λήστεψαν είτε όχι) βασανίστηκαν. Και δε θα σταματήσουν να βαδίζουν από ήττα σε ήττα μέχρι τη μέρα εκείνη που οι άνθρωποι δε θα πέφτουν στις ράγες, μέχρι τη μέρα που οι 16 χρονοι δε θα πυροβολούνται και μέχρι τη μέρα που θα εξαφανιστεί το χέρι που βασανίζει. Κι ας λένε ότι θέλουν στο μεταξύ τα δελτία ειδήσεων και τα ανακοινωθέντα της ντροπής. Αυτοί, όσοι είναι – λίγοι ή πολλοί – δε θα σταματήσουν.                                       το βυτιο                              Υγ. ως τότε, θα συνεχίζει διαρκώς να βραδιάζει. 

Επικοινωνιακό επιτελείο Σαμαρά: Το μεγάλο μας τσίρκο

Πως λειτουργεί ο μηχανισμός προπαγάνδας του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος στα social media

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Unfollow το Σεπτέμβριο του 2012
Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από τη στιγμή που παρουσιάζαμε στα Unfollow τα «πολιτικά δίκτυα» που είχε στήσει το γραφείο του Γιώργου Παπανδρέου στα social media και οι πολιτικές ανακατατάξεις μας αναγκάζουν να επανέλθουμε. Ύστερα από το σύντομο χειμώνα της «τραπεζικής εκτροπής» του Λ.Παπαδήμου, το ΠΑΣΟΚ φάνηκε να χάνει όχι μόνο τους ψηφοφόρους του αλλά και τα δίκτυα υποστηρικτών του στο Ιντερνετ.
Ειδικά ο κόσμος του twitter «θρήνησε» ορισμένες από τις γνωστότερες περσόνες της του πράσινου βασιλείου της τουιτερλάνδης, οι οποίες είτε μετακινήθηκαν προς την παράταξη του Στ. Μάνου είτε αποσύρθηκαν στις ιδιωτικές τους εταιρείες.
Με την επάνοδό της στην εξουσία η Νέα Δημοκρατία και κυρίως το περιβάλλον του Α.Σαμαρά επιχείρησαν να στήσουν το δικό του δίκτυο εξουσίας στον κυβερνωχώρο. Και το έκαναν με τη γνωστή «λεπτότητα» που χαρακτηρίζει τη δεξιά και ακροδεξιά παράταξη από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα.
Το σύνθημα της κυβερνοεπέλασης έδωσε ο στενότερος συνεργάτης του Σαμαρά Γ.Μουρούτης πρώτα από τη θέση του αναπληρωτή εκπροσώπου Τύπου της ΝΔ και στη συνέχεια ως διευθυντής του πρωθυπουργικού γραφείου.

Από τις προσωπικές επιθέσεις του επιθέσεις δεν γλίτωσε ούτε ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος παρουσιάστηκε σαν άνθρωπος του δικτάτορα Εμβέρ Χότζα ενώ την τιμητική τους είχαν δημοσιογράφοι της κρατικής τηλεόρασης που κατηγορήθηκαν ότι λαμβάνουν εντολές από τον ΣΥΡΙΖΑ και απειλήθηκαν με απομάκρυνση από τη θέση τους. «Τα πρώην πράσινα και νυν ροζ παπαγαλάκια της ΕΡΤ δίνουν τις τελευταίες παραστάσεις τους» ήταν μια από τι χαρακτηριστικότερες απειλές από τον επικεφαλής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού.

Ο ίδιος σε ένα παραλληρηματικό ξέσπασμα μακαρθισμού κατηγόρησε υπαλλήλους της ΕΡΤ ότι έκοψαν επίτηδες τον ήχο από τις πρώτες δηλώσεις Σαμαρά ώστε να μην ακουστεί η φωνή του ηγέτη στα πέρατα του ελληνισμού.
Όταν οι συνεχείς επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων προκάλεσαν ακόμη και την αντίδραση του προέδρου της ΕΣΗΕΑ, την υπεράσπιση του Γ. Μουρούτη ανέλαβε ο έτερος δικτυακός πυλώνας του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος – το site Antinews. Με συχνούς «θαμώνες» τους στενούς συνεργάτες του Σαμαρά, Χρύσανθο Λαζαρίδη και Φαήλου Κρανιδιώτη, το Antinews έλαβε γρήγορα τον τίτλο του «Δεξιού ριζοσπάστη».

Ξεκινώντας με συνεχείς επιθέσεις εναντίον της Ντόρας Μπακογιάννη το site συνέχισε να χτυπά δημοσιογράφους αλλά και πολιτικούς που αμφισβητούσαν την γραμμή του προέδρου. Την τιμητική τους είχαν και όσοι τολμούσαν να υπενθυμίσουν τις παλαιότερες κατηγορίες που είχε εξαπολύσει ο Μητσοτάκης για «μαύρες σακούλες» που έφευγαν από το ΥΠΕΞ προς δημοσιογράφους επί υπουργίας Σαμαρά (κατηγορία την οποία διαψεύδει ο σημερινός πρωθυπουργός και η οποία δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ από την πρόχειρη έρευνα της ΕΣΗΕΑ).

O Σαμαράς με τον Ζήση σε παλαιότερη επίσκεψη στην Αλβανία.

Ως επικεφαλής του Antinews εμφανίζεται ο δημοσιογράφος Βασίλης Ζήσης, γνωστός στο παρελθόν ως μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του Α.Παπανδρέου και στην υπόθεση του ΕΛΑ – όπου παρουσιαζόταν σαν γνώστης των αρχείων της ανατολικογερμανικής ΣΤΑΖΙ (ήταν η μαρτυρία του Ζήση που είχε ωθήσει τον συνήγορο υπεράσπισης Σπ. Φυτράκη να αναφωνήσει: «Πώς αναδείχτηκε ο μάρτυρας; Πώς συνεννοούνται στις υπηρεσίες;»).
Πέρα όμως από το καλά οργανωμένο περιβάλλον του πρωθυπουργού στο Ιντερνετ αισθητή δραστηριότητα παρουσιάζουν στα social media και μεμονωμένοι πολιτικοί της δεξιάς ή της άκρας δεξιάς. Ο πρώτος που απασχόλησε τους παροικούντες το twitter και το facebook ήταν ο Π.Καμένος, ο οποίος μετά την αποχώρησή του από τη ΝΔ και την ίδρυση των Ανεξάρτητων Ελλήνων είδε το λογαριασμό του στο Twitter να γεμίζει από τα περίφημα αβγά (λογαριασμούς χωρίς εικόνα προφίλ και με ελάχιστη δραστηριότητα που συχνά δημιουργούνται επ’ αμοιβή από εταιρείες μάρκετινγκ – βλ Unfollow τ.2).
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Καμμένος δέχθηκε πολύ σύντομα ομοβροντία πυρών από το «ιντερνετικό χωριό» της ΝΔ συμπεριλαμβανομένου του Antinews στο οποίο απάντησε με ορισμένες περίεργες αιχμές: «Αναρτώ στο facebook και ελεύθερα μπλοκ αναπαράγουν την ανάρτηση μου χωρίς να μοιράζω 100000 ευρώ από τα μαύρα ταμεία ,γιατί ο Σκόρδας αρνείται ότι πληρώνει. Ούτε έχω προσλάβει την γυναίκα του νομικού συμβουλίου του ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου για να ασχολείται με το facebook και το twitter».
Πάντως αρκετά πολιτικά στελέχη φάνηκε να χαμηλώνουν τους τόνους της ιντερνετικής αντιπαράθεσης (συμπτωματικά ή όχι) ύστερα από την κυκλοφορία του ημερολογίου του Α.Τσοχατζόπουλου στο οποίο γινόταν λόγος για ακριβοπληρωμένες ομάδες που υπόσχονταν σε πολιτικούς προβολή στο twitter και το facebook.
Εξαίρεση αποτέλεσε ο Αδωνις Γεωργιάδης ο οποίος εκείνη την εποχή φάνηκε να ανακαλύπτει τον μαγικό κόσμο του twitter. Αν και δεν διαφέρει από τις πρακτικές που ακολουθούν άλλοι συνάδελφοι της παράταξής του, ο ερασιτεχνισμός που χαρακτηρίζει τους «υποστηρικτές» του τον κατέστησε σύντομα θέμα συζήτησης στο χώρο των social media. Όσοι παρακολουθούσαν συστηματικά την πορεία του στο twitter (και εδώ πρέπει να εξάρουμε την έρευνα που πραγματοποίησε ο χρήστης @gerogriniaris) παρατήρησαν ότι μια σειρά λογαριασμών με ψευδώνυμα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αναπαράγουν τα μηνύματα του Γεωργιάδη, να ενημερώνουν για τις εκδηλώσεις και τις εκπομπές στις οποίες συμμετέχει, να του κάνουν «στημένες» ερωτήσεις και κυρίως να επιτίθενται σε όσους τολμούν να αμφισβητήσουν τα λεγόμενά του.
Από τους πρώτους «κλακαδόρους» του Γεωργιάδη ήταν ο περίφημος «Τάσος ο Τσολιάς» που χρησιμοποιούσε διαφορετικούς λογαριασμούς (όπως το @Vsarrg, @V_sarrg) στέλνοντας έως και 800 tweet σε 48 ώρες – σε μια περίσταση μάλιστα φάνηκε να μπερδεύτηκε και να απάντησε σαν να ήταν ο διαχειριστής του λογαριασμού του Γεωργιάδη. Όταν ο @gerogriniaris αποκάλυψε το ρόλο του Τσολιά αυτός εγκατέλειψε τους συγκεκριμένους λογαριασμούς αφού πρώτα υποστήριξε ότι δεν είναι έμμισθος του γραφείου του γραφείου του Γεωργιάδη αλλάς ένας φανατικός οπαδός. Το έργο του ανέλαβαν να συνεχίσουν αρκετοί άλλοι λογαριασμοί όπως ο @_s_o_n_i_d_ (που θυμίζει αναγραμματισμό του Adonis) και η Μαριέτα Δήμα (@mariettadima).

Η τελευταία, σε ερώτησή μου, διέψευσε ότι πρόκειται για την ίδια Μαριέτα Δήμα που είχε προσληφθεί ως μετακλητή υπάλληλος στο γραφείο του M. Βορίδη στο υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων αλλά έσπευσε να αλλάξει το όνομα προφίλ στο λογαριασμό της.
Όλοι οι «φίλοι» του Γεωργιάδη αναλαμβάνουν συχνά συντονισμένες επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων και πολιτικών αντιπάλων του βουλευτή της ΝΔ. «Ο Καμμένος ο μεγαλύτερος καραγκιόζης όλων των εποχών» ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά σχόλια της Μαριέτας Δήμα δέκα ημέρες πριν από τις εκλογές του Ιουνίου.
Ο πόλεμος του Twitter και του facebook έχει ανάψει και πάλι, με πρωταγωνιστές παλιούς γνώριμους από το «βαθύ κράτος των Αθηνών», τηλεπωλητές ή απλούς κομματάρχες. Η ελληνική Δεξιά έστησε σε λίγους μήνες τα δικά της πολιτικά δίκτυα εκεί όπου κάποτε μεσουρανούσαν οι ομάδες του Γιώργου Παπανδρέου. Πάντα με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο και το δικό τους ήθος. Η συνέχεια (όπως πάντα) στις οθόνες σας.

Red NoteBook - [στήλες] Χτίζοντας το Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος

Red NoteBook - [στήλες] Χτίζοντας το Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος

Η χούντα του συστήματος είναι εδώ

Του Γιώργου Δελαστίκ,

Tην προηγούμενη εβδομάδα η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ είχε στο στόχαστρο τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης να υπονοεί σαφέστατα ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται ...εκτός νομιμότητας! Αυτή την εβδομάδα στόχο έβαλε το ΚΚΕ.

Έστειλε τα ΜΑΤ να πλακώσουν στο ξύλο... δεκάδες συνδικαλιστές του που θέλησαν να κάνουν μια τυπική διαμαρτυρία στο γραφείο του υπουργού Εργασίας Γιάννη Βρούτση, ο οποίος προκλητικά απεφάνθη ότι οι συντάξεις είναι ... «αποτέλεσμα πελατειακών σχέσεων του παρελθόντος»! Σαν να μην έφτανε το ότι τους έδειραν, τους «τσουβάλιασαν» και τους πήγαν στα κρατητήρια της Ασφάλειας, απ' όπου την άλλη μέρα τους πήγαν στα δικαστήρια!

Μπορεί η δίκη να αναβλήθηκε για να γίνουν οι σχετικές πολιτικές συνεννοήσεις και να εκτονωθεί η ένταση, αλλά οι προθέσεις της κυβέρνησης έγιναν φανερές. Όχι μόνο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ που με το 27% απειλεί να της φάει την εξουσία, αλλά και εναντίον του ΚΚΕ του 4,5% που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να οργανώνει κάποια λαϊκή διαμαρτυρία.

Το μήνυμα που θέλει να στείλει ο Σαμαράς, υπό την ηγεσία του οποίου η ΝΔ σημείωσε τα δύο χειρότερα εκλογικά αποτελέσματα της ιστορίας της αλλά αυτός έγινε πρωθυπουργός χάρη στην υπόδικη συμμορία του ΠΑΣΟΚ, είναι σαφέστατο: φιλοδοξεί να συντρίψει όλη την Αριστερά, κάθε συνιστώσα της, μετριοπαθή, δογματική, γραφειοκρατική, δεξιόστροφη ή ριζοσπαστική. Όλη την Αριστερά στο σύνολο της.

Το μέλλον διαγράφεται πολύ ζοφερό, αν τα αριστερά κόμματα και οργανώσεις εξακολουθήσουν να μην αντιλαμβάνονται το μέγεθος του κινδύνου που απειλεί την Αριστερά στην Ελλάδα από τη χούντα του συστήματος. Πόσω μάλλον που αυτές οι εξελίξεις σημειώνονται στο πλαίσιο μιας σαφώς διαγραφόμενης διολίσθησης του αστικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος σε ολοένα και πιο αυταρχικές μορφές δράσης, στην υιοθέτηση ολοκληρωτικών δομών και θεσμών διακυβέρνησης.

Αυτή τη μετάλλαξη του πολιτεύματος ήρθε να υπενθυμίσει με «φολκλορικά» τρόπο η κηδεία του αδίστακτου δολοφόνου Ντερτιλή, του φασιστικού καθάρματος που είχε καταδικαστεί το 1975 σε ισόβια για τη δολοφονία με πυροβολισμό στο κεφάλι του 20χρονου Μιχάλη Μυρονιάννη στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973. 

Επικήδειο εκφώνησε ένα άλλο φασιστικό κτήνος, ο αρχιβασανιστής του ΕΑΤ-ΕΣΑ Θεοφιλογιαννάκος. Από κοντά και ο ακροδεξιός Μητροπολίτης Καλαβρύτων, ο οποίος τοποθέτησε το δολοφόνο Ντερτιλή στο ...«πάνθεον των μεγάλων Ελλήνων, από κοινού με τον Κολοκοτρώνη και τον Σωκράτη»!!! Παρόντες φυσικά βουλευτές της Χρυσής Αυγής και ο αντιπρόεδρος του ΛΑΟΣ Καμιά ανακοίνωση του κατά τα άλλα λαλίστατου εκπροσώπου της κυβέρνησης - και πώς να υπάρχει άλλωστε έστω και φραστική καταδίκη της χούντας από την κυβέρνηση της Δεξιάς, αφού το αίμα νερό δεν γίνεται και όλο το χουντικό σκυλολόι των προδοτών και πρακτόρων των ΗΠΑ ήταν σαρξ εκ της σαρκός της ελληνικής Δεξιάς.

Παλιές ιστορίες αυτές. Μόνο που ο Σαμαράς και οι δικοί του σήμερα είναι «γερμανοτσολιάδες», γύρισαν στην παράδοση της κυβέρνησης Τσολάκογλου - δηλαδή πήγαν ακόμη πιο παλιά! Η πολιτική ουσία όμως δεν βρίσκεται στο ποιοι είναι και τι κάνουν αυτοί, αλλά το αν μπορεί και πώς η Αριστερά να πρωτοστατήσει στην ανατροπή των κατάπτυστων Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη και στην απαλλαγή του λαού μας και της χώρας από τον ευρωγερμανικό ζυγό του Μνημονίου.

Όσο παραμένει στην εξουσία, η κυβέρνηση των Κουίσλινγκ θα αποθρασύνεται όλο και περισσότερο και θα γδέρνει τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους, τους νέους όλο και πιο άγρια.

Είναι τόσο αδίστακτοι κλέφτες και ληστές οι κυβερνώντες, ώστε αγανάκτησαν πλέον ακόμη και οι δικοί τους. «Ούτε ένα ευρώ παραπάνω δεν θα πάρουμε από τον ενιαίο φόρο ακινήτων», δήλωσε π.χ. ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας. Είναι αδίστακτος ψεύτης και πολιτικός απατεώνας, καθώς με τον ενιαίο φόρο ακινήτων ...μονιμοποιεί τον «έκτακτο» φόρο ακινήτων που επέβαλαν! Το 2010 οι φόροι στα ακίνητα ανήλθαν στα 487 εκατομμύρια ευρώ. Το 2011 αυξήθηκαν στα 1,17 δισεκατομμύρια ευρώ. Μέσα σε δύο χρόνια δηλαδή αυξήθηκαν οι φόροι στα ακίνητα κατά ...465%! Το κακό δεν πρόκειται να σταματήσει, καθώς για το 2013 η κυβέρνηση σχεδιάζει να επιβάλει φόρους στα ακίνητα που θα υπερβούν τα 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ. «Ούτε ένα ευρώ παραπάνω» που λέει κι ο Στουρνάρας, απλώς ...700 εκατομμύρια επιπλέον!

Αγανάκτησε ακόμη και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αφού δεν τον έχουν κάνει υπουργό ούτε αυτόν ούτε την αδελφή του. «Το 2013 μπορεί να μείνει στην Ιστορία ως ένα έτος το οποίο οι πολίτες θα το αντιλαμβάνονται ως έτος δήμευσης της ακίνητης περιουσίας τους», δήλωσε έξω φρενών. Είναι όντως εντυπωσιακό βουλευτής της Δεξιός να ομολογεί ότι ήρθε στην εξουσία η Δεξιά και ...δημεύει τα σπίτια του κοσμάκη! Τους κομμουνιστές φοβόντουσαν οι αφελείς ότι θα τους έπαιρναν τα σπίτια, αλλά τους τα παίρνουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο! Τους τα παίρνουν οι δεξιοί! Τέτοιο χουνέρι δεν το περίμεναν ποτέ οι «νοικοκυραίοι» της Δεξιάς και τα λαμόνια του ΠΑΣΟΚ...

Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση πουλάει παραμύθι ότι φέτος θα ξεπληρώσει το κράτος όσα χρωστάει, οι τράπεζες πουλάνε το δικό τους παραμύθι ότι δήθεν «επιστρέφουν οι καταθέσεις» μήπως ψαρέψουν κανέναν ηλίθιο και τους δώσει τα λεφτά του να του τα φάνε και εν γένει περνούν αυτοί καλά και ο λαός όλο και χειρότερα, χωρίς πάντως ακόμη να ξεσηκώνεται...

Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 3-2-2013

Τα δύο πρόσωπα του εκφασισμού

Ο εκφασισμός της κοινωνίας κτίζεται σήμερα στη χώρα μας μεθοδικά με δύο τρόπους: την επιλεκτική οικονομική πολιτική και την επιλεκτική αστυνομική βία...

Η οικονομική πολιτική είναι επιλεκτική διότι φορολογώντας αβάστακτα από ανύπαρκτα μέχρι μεσαία εισοδήματα, στην πραγματικότητα φορολογεί αυτούς που δεν μπορούν να πληρώσουν και δεν φορολογεί αυτούς που μπορούν να πληρώσουν. Αυτή η πολιτική εφαρμόζεται παρότι γεννά την απόγνωση στους φορολογούμενους και την αστοχία στους
στόχους. Και εφαρμόζεται διότι τελικά δεν αποσκοπεί στην ανάταξη της διαλυμένης κοινωνίας αλλά στην φτωχοποίηση και μέσα από αυτήν στην χειραγώγηση του ανθρώπινου δυναμικού.

Η αστυνομική βία είναι επιλεκτική διότι στρέφεται σχεδόν αποκλειστικά εναντίον του αντιεξουσιαστικού χώρου και της αριστεράς ενώ πολιτικά αδικήματα που αμφισβητούν τον κοινοβουλευτισμό και ποινικά αδικήματα που αμφισβητούν την τάξη και τα ανθρώπινα δικαιώματα διαπράττονται κατά συρροήν και από τον χώρο της ακροδεξιάς. Αυτή η επιλεκτικότητα οδηγεί στην αποποινικοποίηση της παραβατικότητας της ακροδεξιάς βίας και στη δαιμονοποίηση της ακροαριστερής βίας, χωρίς όμως να συνδέεται απλά με θέματα αστυνομικής αυθαιρεσίας ή με τις σχέσεις αστυνομίας και ΧΑ. Και αυτή η επιλεκτικότητα είναι θέμα πολιτικό.

Και στα δύο πρόσωπα του εκφασισμού η επιλεκτική εφαρμογή του νόμου με ταξικά και ιδεολογικά κριτήρια παρότι προάγει το αίσθημα της αδικίας και της ανομίας, ωστόσο εξυπηρετεί τον πολιτικό σχεδιασμό των κυβερνώντων. Η επιλεκτική αστυνομική βία χρησιμοποιείται σαν πολιτικό μέσο για την αναμόχλευση του μίσους ανάμεσα στις ακροαριστερές και ακροδεξιές δυνάμεις έτσι ώστε να δημιουργηθεί πολιτική αστάθεια, η οποία θα λειτουργεί σαν το δικαιολογημένο άλλοθι στους δανειστές για την καθυστέρηση των μεταρρυθμίσεων και την έλλειψη οικονομικών αποτελεσμάτων και για την οποία όλη η ευθύνη θα ρίχνεται άμεσα στο χώρο των αντιεξουσιαστών και έμμεσα της αριστεράς που τους καλύπτει. Και βέβαια η προπαγάνδα των πρόθυμων ΜΜΕ θα συνδράμει, όπως πάντα, με το αζημίωτο.

Ο ακροδεξιόστροφος κ. Σαμαράς και οι συνεργάτες του παίζουν με τη φωτιά. Πιθανόν να μην τους απασχολεί επειδή κάπου αισθάνονται ήδη πολιτικά καμένοι και έτσι να θέλουν να κάνουν τη δική τους ανικανότητα και ανευθυνότητα, μοίρα της χώρας. Και μην έχοντας πια άλλες επιλογές, να δουλεύουν συνειδητά προς όφελος της ΧΑ. Ένα σενάριο απόλυτου τυχοδιωκτισμού της εξουσίας. Συρόμενη σε πράξεις παρορμητικές που αγνοούν την μεταπολεμική ιστορία της χώρας. Και τον χρόνο που κερδίζει να τον γεμίζει με περισσότερο εκφοβισμό του φορολογούμενου πολίτη. Σαν να του σιγοψιθυρίζει πίσω από μία ακόμη επιλεκτική φωτογράφηση ενός κακοποιημένου αντιεξουσιαστή: «νοικοκύρη κοίτα τι θα πάθεις, αν μου αντισταθείς».                        
ΓΝΑΘΟΛΟΓΙΟ

Η Βία της Κριτικής και η Κριτική της Βίας

Του Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Αν λάβει κανείς τον κόπο να μπει στο επίσημο site της Νέας Δημοκρατίας θα τον πιάσει ανατριχίλα. Όλες σχεδόν οι ανακοινώσεις τους τον τελευταίο καιρό είναι εμπύρετα κατεβατά –ένα ατέλειωτο κατηγορητήριο βίας και τρόμου με στόχο το ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε βαμμένος βασιλικός επίτροπος την εποχή του εμφυλίου δεν θα είχε τόσο μένος και τόση φαντασία –και να σκεφτείς ότι τότε έστελναν με κάτι τέτοια ανθρώπους στο απόσπασμα.

Παρεμπιπτόντως: Η σκληρή μάχη που δίνουν ο Σαμαράς και οι εταίροι του για το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας, για την προσέλκυση τουριστών και επενδύσεων, πώς συμβιβάζεται με τέτοια προπαγάνδα; Τι διάολο αξιόπιστη και ασφαλή χώρα μας τσαμπουνάνε όταν διατείνονται ότι η αξιωματική αντιπολίτευση σχετίζεται με τρομοκράτες, ότι βουλευτές της είναι υπέρ του ένοπλου αγώνα, ότι η αριστερά σπρώχνει σε ένα νέο εμφύλιο –λες και δεν μας έφτανε ο τελευταίος;

Τέλος πάντων. Δεν έχει και κανένα νόημα να επιχειρηματολογεί κανείς για τις ιδιοτελείς ανοησίες τους. Καμιά πενηνταριά χρόνια πίσω επέστρεψε η ΝΔ με τον Σαμαρά. Άρα το ψέμα, η καπηλεία του νόμου και της τάξης, η κατασκευή εχθρών της κοινωνίας και της πατρίδας, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Ούτε καν να μας θυμώνει από ένα σημείο και πέρα: Οι τύποι αυτοί έτσι ξέρουν, έτσι κάνουν. Δεν φταίνε –τόσοι είναι. Να ζητάς από τον Σαμαρά, τον Κεδίκογλου, ή τον Δένδια δημοκρατική ανοχή, διάλογο, μετριοπάθεια είναι σαν να ζητάς από το σκορπιό να χρησιμοποιεί το μυαλό του και όχι το κεντρί του.

Τα πράγματα όμως γίνονται πολύ πιο σοβαρά όταν από την κριτική της βίας περνάμε στη βία της κριτικής. Όταν εν ολίγοις οι τοξίνες του κόμματος διαχέονται στο κράτος. μια διάχυση που μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνη –και όχι μόνο για την αριστερά. Δείτε τι γίνεται σήμερα με τα κρατικά μέσα ενημέρωσης, με την αστυνομία, με το παρασκήνιο και τις ανοιχτές πιέσεις στη δικαιοσύνη. Και θα συμφωνήσετε ότι είναι πολύ πιο ανησυχητική από τις βλακείες του κάθε κομματικού εκπροσώπου αυτή η ενεργοποίηση μέσα στον κρατικό μηχανισμό δυνάμεων και κέντρων, που η δράση τους μόνο τη δημοκρατία και την ομαλότητα δεν εξυπηρετεί.

Σαφές; Τα έχουμε δει τα χαΐρια αυτής της υποταγής του κρατικού μηχανισμού σε παιγνίδια βίας, εν ονόματι δήθεν της αντιμετώπισης της βίας. Είδαμε σε τι τραγωδίες μας οδήγησε το δεξιό κράτος μαζί με το δεξιό παρακράτος. Είδαμε πόσο ακριβά πλήρωσε ο τόπος τις αιμοχαρείς κατηγορίες κατά της αριστεράς για συμπάθειες προς τη βία, κρυφά σχέδια βίας, προετοιμασία του τρίτου και του τέταρτου γύρου και άλλα εξίσου μπακιρένια. Κατηγορίες που δικαιολόγησαν τη μετατροπή του κράτους σε κτηνώδη δύναμη καταστολής, καταπίεσης, διακρίσεων, που δεν δίσταζε να ασκήσει μια θανάσιμη υπαρκτή βία για να αντιμετωπίσει δήθεν μια κατασκευασμένη απειλή βίας.

Και να που φτάνουμε ωραία-ωραία στην επιστράτευση των απεργών του μετρό. Και στις απειλές ότι την ίδια τύχη θα έχει όποιος κερατάς τολμήσει να αμφισβητήσει στην πράξη τις πολιτικές τους –το μονόδρομο των μονόφθαλμων. Τώρα ο εχθρός δεν είναι μόνο η αριστερά, αλλά οι απεργοί, οι συνδικαλιστές, τα κινήματα –ότι σαλεύει κι ότι πετάει στο χώρο της αντίστασης στις πολιτικές τους. Ότι αρχίζει ωραία, με ανοησίες κατά της αριστεράς, καταλήγει, όπως τον παλιό εκείνο τον καιρό, στην άσκηση μιας θηριώδους κρατικής βίας εναντίον των απείθαρχων, ανεξαρτήτως φρονημάτων, που νομίζουν ότι μπορούν να αντιστέκονται.

Η προπαγάνδα της δήθεν απειλής βίας προετοιμάζει, με λίγα λόγια, την επιβολή της υπαρκτής βίας. Η επίκληση της ανομίας χρησιμοποιείται για να ξεπλυθούν μείζονες παραβιάσεις του συντάγματος και της δημοκρατικής τάξης. Οι βίλες, τα γκαζάκια, οι χύτρες, η κουκούλα, τα μονταρισμένα βίντεο, ο κακός τους ο καιρός –όλα γίνονται γόμωση για πυρά κατά του πολιτικού και κοινωνικού αντιπάλου και κατά της ομαλότητας.

Η βία που νομιμοποιεί τα πάντα, εν ονόματι μιας κατασκευασμένης απειλής βίας, μας δείχνει ήδη το ρύγχος της. Καλό όμως είναι να θυμούνται όλοι ότι από τη στιγμή που εξαπολύεται αποδεικνύεται όχι μόνο λαίμαργη, αλλά και παμφάγα: Συχνά τρώει κι εκείνους που την έθρεψαν και την έλυσαν για να φάει άλλους. Υπάρχει βλέπετε και η ετερογονία των σκοπών…

Δημοσιεύθηκε στην Αυγή την Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ

Απεργούν οι εργαζόμενοι στο μετρό και στα άλλα ΜΜΜ. Από την επόμενη ημέρα αρχίζουμε τα «οι τεμπέληδες, οι κομματικά διορισμένοι, οι άσχετοι, οι χρυσοπληρωμένοι, που ταλαιπωρούν το λαό, που δε νοιάζονται για τον “απλό εργαζόμενο” – προφανώς υπάρχει και ο σύνθετος- να απολυθούν, να κρεμαστούν, να … να… να….» πάει η απεργία.

Απεργούν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ. Από το επόμενο λεπτό αρχίζουμε τα «Οι Φωτόπουλοι, που έγιναν κράτος εν κράτει, οι διορισμένοι, οι λεφτάδες, οι προνομιούχοι, που δεν καταλαβαίνουν την ταλαιπωρία μας, εμ βέβαια τι ανάγκη έχουν αυτοί, οι ανάλγητοι, να απολυθούν, να καούν, να… να… να…» πάει η απεργία.

Απεργούν οι εφοριακοί. Από την ίδια στιγμή ξεκινάμε «οι λαδιάρηδες, οι διαφθαρμένοι, οι κομματικοί στρατοί, οι ρουφιάνοι, που μας ταλαιπωρούν, που χάνουμε μεροκάματα στις ουρές τους, οι έτσι κι οι αλλιώτικοι, να απολυθούν, να θαφτούν, να… να… να….» πάει η απεργία.

Εντάξει, λοιπόν, να μην απεργούν οι υπάλληλοι στις ΔΕΚΟ και στο Δημόσιο. Ποιοι να απεργήσουν; Να απεργήσουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Τώρα, μάλιστα. Αυτοί που όταν πηγαίνουν για κατούρημα το δηλώνουν στον επόπτη για να τους κρατήσει χρόνο κι αν έχουν συχνουρία απολύονται. Μα αυτοί αν απεργήσουν, την επόμενη μέρα θα ψάχνουν για δουλειά. Οπότε, πάει η απεργία.

Οι υπάλληλοι στο Δημόσιο δεν πρέπει να απεργούν και οι υπάλληλοι στον Ιδιωτικό τομέα δε μπορούν να απεργήσουν. Να απεργήσουν οι ναυτεργάτες. Δεν προλαβαίνει να τελειώσει η ανακοίνωση της απεργίας και αρχίζουμε τα «είμαστε αποκλεισμένοι, είμαστε όμηροι της ΠΝΟ, η Ελλάδα είναι νησιωτική χώρα, τα τρόφιμα σαπίζουν στα φορτηγά που είναι στα λιμάνια, οι παραγωγοί από την Κρήτη κλαίνε τη σοδειά τους επειδή δε μπορούν να τη στείλουν στον Πειραιά, να πνιγούν οι απεργοί, να απολυθούν, να… να.. να…» πάει η απεργία.

Απεργούν οι φορτηγατζήδες. Μόλις σβήσουν οι μηχανές αρχίζουμε τα «κατάρα στις συντεχνίες, αυτοί αυξάνουν τις τιμές των προϊόντων, οι κοιλαράδες, να ανοίξουν τα επαγγέλματα, να παρέμβει ο εισαγγελέας, άδειασαν τα ράφια ρημάζει η αγορά – εν τω μεταξύ αυτό με την αγορά δεν το κατάλαβα ποτέ. Όποτε δεν απεργούν οι φορτηγατζήδες, η αγορά κλαίει επειδή δεν υπάρχουν πελάτες να αγοράσουν τα προϊόντα κι όποτε απεργούν οι φορτηγατζήδες, η αγορά γεμίζει με πελάτες αλλά δεν έχει προϊόντα να πουλήσει – να τους κρεμάσουμε, να τους πάρουν τις πινακίδες, να τους πάρουν τις άδειες κυκλοφορίας, να.. να.. να…»  πάει η απεργία.

Απεργούν οι φαρμακοποιοί. Δεν προλαβαίνουν να κατεβάσουν τα στόρια κι αρχίζουμε τα «θα μας πεθάνουν, όλοι βίλες έχτισαν, οι κερατάδες, οι ανάλγητοι, τόσα κερδίζουν, ντροπή, αίσχος, είναι επικίνδυνοι, είναι υποχρεωμένοι, και τι με νοιάζει που τους χρωστάνε λεφτά, να τους βάλουν φυλακή, να τους κλείσουν τα φαρμακεία, να. να.. να..» πάει η απεργία.

Απεργούν οι αγρότες, βγάζουν στους δρόμους τρακτέρ. Δεν προλαβαίνει να πατήσει η πρώτη ρόδα στο δρόμο κι αρχίζουμε τα «οι δρόμοι είναι δικοί μας, εμείς δεν ερχόμαστε στα χωράφια σας, οι χωριάτες που έφαγαν τις επιδοτήσεις, οι τεμπέληδες, οι άχρηστοι, να παρέμβουν τα ΜΑΤ, η Ελλάδα δεν είναι νησιωτική χώρα είναι ηπειρωτική, τα λαμόγια, ο τουρισμός μας, να τους καεί η σοδιά, να.. να… να….» πάει η κινητοποίηση.

Τελικά σε αυτή τη χώρα οι μόνοι που μπορούν να απεργήσουν με την άδεια της κοινωνίας είναι οι άνεργοι. Όμως ακόμη και τότε είμαι βέβαιος ότι θα βγει ο Άδωνις Γεωργιάδης μαζί με τον Αργύρη Ντινόπουλο και θα απαιτήσουν να παρακρατηθεί από το επίδομα ανεργίας το ποσό που αντιστοιχούσε στις ημέρες απεργίας των ανέργων.

Αυτή είναι η κατάσταση. Αυτός ο λαός είναι η χαρά του μεγάρου Μαξίμου.  Η χαρά της κάθε νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης. Να δείτε που σε λίγο καιρό θα μας νοικιάζουν ως λαό σε χώρες που θέλουν να μπουν στο Μνημόνιο  χωρίς διαμαρτυρίες και φασαρίες. Αυτοί είμαστε. Κι εσύ μου μιλάς για επανάσταση, ξεσηκωμό και απεργίες διαρκείας. Πόσο, μα πόσο ρομαντικός μπορεί να είσαι;

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΤΑ ΛΕΝΕ

Η Δικαιοσύνη προσφάτως αθώωσε αστυνομικούς για ξυλοδαρμό ενός φοιτητή και καταδίκασε μία ζαρντινιέρα. Η Δικαιοσύνη προσφάτως χαρακτήρισε παράνομη την απεργία των εργαζομένων στο μετρό, ενώ φυσικά δεν είχε ασχοληθεί με τις απεργίες, κινητοποιήσεις, λευκές απεργίες των δικαστικών.

Όλα αυτά είναι προφανές ότι δεν αρκούν στο τρικομματικό καθεστώς. Βολεμένοι επί δεκαετίες στον ομφάλιο λώρο μεταξύ νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας, είχαν μάθει οι εκάστοτε εκπρόσωποι της εκτελεστικής εξουσίας ότι τίποτε και κανείς δε θα τους άγγιζε.

Το μόνο που φοβόταν ήταν μια λαϊκή αντίδραση. Γι’ αυτό και πάντα φρόντιζαν οι «νοικοκυραίοι» της εξουσίας να προλαβαίνουν να περιβάλουν με όρους όπως «λαϊκισμός» και «αναρχία» τα λαϊκά δικαστήρια. Τα λαϊκά δικαστήρια ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων των κυβερνήσεων. Τα ταύτιζαν με σφαγές, λιντσαρίσματα και αυτοδικία. Έχοντας δεμένη χειροπόδαρα και διορισμένη τη δικαστική εξουσία, δήλωναν πάντα την εμπιστοσύνη τους σε αυτήν. Επειδή όμως πάντα φοβόταν μήπως σπάσει ο διάολος κάποιο ποδάρι, φρόντιζαν  εκ των προτέρων με διάφορα τερτίπια περί ευθύνης υπουργών να μη φτάσουν οι ίδιοι σε δικαστικές αίθουσες.

Το πρώτο που πρέπει να θυμίσουμε είναι ότι «Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο είναι Ποινικό Δικαστήριο, το οποίο εκδικάζει κακουργήματα σε πρώτο βαθμό. Συγκροτείται από τρεις τακτικούς δικαστές (έναν Πρόεδρο Πρωτοδικών ως πρόεδρο και δύο Πρωτοδίκες) και τέσσερις ενόρκους (λαϊκούς δικαστές). Κατά το Σύνταγμα είναι το κατ’ εξοχήν αρμόδιο δικαστήριο να δικάζει κακουργήματα. Κατά το άρθρο 97 παράγραφος 1: Τα κακουργήματα και τα πολιτικά εγκλήματα δικάζονται από μικτά ορκωτά δικαστήρια που συγκροτούνται από τακτικούς δικαστές και ενόρκους, όπως νόμος ορίζει».

Σημείωση 1: «Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο είναι αρμόδιο για την εκδίκαση σε πρώτο βαθμό πολιτικών εγκλημάτων (πλημμελημάτων και κακουργημάτων).

Σημείωση 2: «Η απόφαση για την αθωότητα ή την ενοχή του κατηγορουμένου λαμβάνεται κατά πλειοψηφία· η κάθε ψήφος λαϊκού και τακτικού δικαστή έχει ίση βαρύτητα».

Σημείωση 3: «Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο αντικατέστησε το 1967 το παλαιότερο Κακουργοδικείο, το οποίο ήταν αμιγές λαϊκό δικαστήριο».

Για τον προσδιορισμό του πολιτικού εγκλήματος έχουν διατυπωθεί τρεις θεωρίες, (ως αντιστάθμισμα της απουσίας νομοθετικού ορισμού της εννοίας).

Σύμφωνα με την πρώτη, την αντικειμενική θεωρία, κριτήριο διάκρισης και εντοπισμού του πολιτικού εγκλήματος είναι η φύση του δικαιώματος που προσβάλλεται. Έτσι το πολιτικό έγκλημα χαρακτηρίζεται από το αντικείμενο του και όπως το όρισε η Διεθνής Διάσκεψη για την ενοποίηση του ποινικού Δικαίου της Κοπεγχάγης το 1935, είναι το έγκλημα που στρέφεται κατά της οργανώσεως και της λειτουργίας του Κράτουςκαθώς και κατά των δικαιωμάτων των πολιτών που απορρέουν απ΄αυτήν.

Εν πάση περιπτώσει, ας μη μπλέξουμε με νομικές διαδικασίες. Ας μπλέξουμε με την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και ποιοι την τρέμουν. Το μαθαίνουμε από την ομολογία του Ευάγγελου Βενιζέλου όπως την διατυπώνει σε συνέντευξή του στο «ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ»:

Ομολογεί το φόβο του ο Βενιζέλος χαρακτηρίζοντας: «πολύ μεγάλο ζήτημα στη λειτουργία των σύγχρονων δημοκρατιών το ρόλο της Δικαιοσύνης, δηλαδή τον λεγόμενο πολιτικό αυτοπεριορισμό της Δικαιοσύνης και την αποφυγή κάθε μορφής δικαστικής δημαγωγίας. Και δεν αναφέρομαι, στις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, αναφέρομαι στον τρόπο με τον οποίο ασκείται αυτό καθ’ εαυτό το δικαιοδοτικό έργο. Ναι αυτό είναι ένα μεγάλο θεσμικό θέμα. Γι αυτό και ένα από τα βασικά θέματα της αναθεώρησης του Συντάγματος πιστεύω ότι πρέπει να είναι το ζήτημα της Δικαιοσύνης».

Δηλαδή, τι; Θα επιδιώξει να μαντρώσει ακόμη περισσότερο τη Δικαιοσύνη, καθώς η ίδια δεν κατάφερε να δώσει καλά δείγματα «πολιτικού αυτοπεριορισμού της» και ούτε «απέφυγε κάθε μορφή δικαστικής δημαγωγίας»; Τι σημαίνει «δικαστική δημαγωγία» κατά τον κ. Βενιζέλο; Μα είναι εμφανές. Όλοι το καταλαβαίνουμε. Δικαστική δημαγωγία είναι να ανακαλύπτουν ευθύνες οι δικαστές στους πολιτικούς και μάλιστα να τολμούν να τις αποδίδουν.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όμως, το προχωρά ακόμη περισσότερο ομολογώντας ότι «Η Δικαιοσύνη πάντα παρενέβαινε και διαμόρφωνε το κλίμα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε πάρα πολλές χώρες». Ομολογεί δηλαδή ότι η ελεγχόμενη δικαιοσύνη από πάντα είχε πολιτικό ρόλο και εξυπηρετούσε τον έναν ή τον άλλον πολιτικό φορέα διαμορφώνοντας το κατάλληλο περιβάλλον για τον έναν ή τον άλλον.

Αν αύριο κιόλας η Δικαιοσύνη δεν καλέσει τον Βενιζέλο να απολογηθεί για τις δηλώσεις του, τότε αυτομάτως θα σημαίνει ότι ο Βενιζέλος έχει δίκιο σε όσα λέει. Δηλαδή η Δικαιοσύνη συμμετέχει στο πολιτικό κλίμα διαμορφώνοντάς το, αλλά και ότι είναι θεμιτό να αυτοπεριορίζεται πολιτικά  προς το συμφέρον της εκάστοτε κυβέρνησης.

Κι αν έχει δίκιο σε όσα λέει ο Βενιζέλος, τότε αντιλαμβανόμαστε εύκολα την ξαφνική παρέμβαση Σημίτη στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής, όπου σε άρθρο του τονίζει ότι «ο λαϊκισμός που θέλει να δώσει στους αυτόκλητους πολίτες το δικαίωμα να δικάζουν ανοίγει το δρόμο στον φασισμό».

Μόνο που δεν υπάρχουν «αυτόκλητοι πολίτες». Τέτοιον όρο μόνο ο Σημίτης θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάνοντας την ελληνική γλώσσα να πάθει εγκεφαλικό. Για να τελειώνουμε, ΕΜΕΙΣ οι Πολίτες, έχουμε εκ του νόμου το δικαίωμα να δικάζουμε πολιτικά εγκλήματα στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Τώρα, το για ποιο λόγο τα πολιτικά εγκλήματα εκδικάζονται από Ειδικά Δικαστήρια ενώ έχει προηγηθεί το προστατευόμενο περιβάλλον των διάφορων επιτροπών της Βουλής είναι κάτι που αφορά στην κολοβή δημοκρατία.

Αν κάποτε οι Πολίτες αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν όλα τα δικαιώματα που διαθέτουν και στους πολιτικούς αποδοθούν όλες οι ευθύνες που τους ανήκουν, ίσως ξημερώσει ένα δικαιότερο σύστημα γεμάτο αξιοπρέπεια και ελευθερία. Ως τότε, ο κάθε Βενιζέλος μπορεί να μαλώνει τη Δικαιοσύνη όποτε δεν του κάνει όλα τα κέφια κι εμείς να καθόμαστε απαξιωμένοι στη γωνιά μας.

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ