http://eagainst.com
Julien Febvre
The overwhelming predominance of the anti-memorandum/anti-bail-out parties and the lead of the conservative
New Democracy signalled the end of the parliamentary elections in Greece. According to the
final results,
a 29,66% voted for New Democracy, 26,89% for the radical left-wing
SY.RIZ.A [1] (which in comparison to the parliamentary elections of 2009
has multiplied its votes sevefold), 12,28% voted for the
social-democrats of
PA.SO.K
[2] (and this is the worst performance of the major Greek “center-left”
party since its foundation). A 7,51% went for the populist right-wing
nationalist party of Independent Greeks, and 6,92% for the neo-fascist
Golden Dawn [3] - which in a way replaces the unsuccessful right-wing
party of G. Karatzaferis, Orthodox Popular Rally (LA.O.S), a party which
suffered heavy defeat (1.58%) and failed to enter the Parliament as it
didn’t reach the required minimum threshold of 3%. Furthermore, 6,26%
chose the newly formed Democratic Left (social democrats/social
liberals) – also called DIM.AR -, and 4,50% the Leninist Communist Party
(KKE). 0,58% of the total votes were invalid, the 0,40% voted blank,
while abstention amounts to 37,53%. (The percentage of abstention
increased by 2.43%
since the last elections in May).
Nonetheless, despite that ND came first, it won only 129 seats in
Greece’s 300-seat parliament, 21 below the (150) minimum required for a
party to form a government alone. This means that the conservative
leader Antonis Samaras will need to start talks most likely with
Evangelos Venizelos (current president of PA.SO.K) and DIM.AR in order
to set up a coalition government. Alexis Tsipras, the leader of SYRIZA,
has said he will not join a coalition led by ND as he insists in his
party’s hard anti-austerity line while Samaras precludes any
collaboration with Golden Dawn and Independent Greeks.
Since the night of the elections we have been bombarded by several
misleading, one sided, and deliberately inaccurate interpretations from
politicians, journalists, and pollsters. Most of the debates, both those
which appear on the TV broadcasts and the rest of the Media (press and
radio broadcasts) attempted to convince the audience that this was a
“victory of the Euro”, that “the Greek people gave a chance to European
Union and Eurozone” or that “Greeks support the austerity measures and
desire only a renegotiation on the terms of bailouts, in order to
implement milder austerity policies”.
Undoubtedly the technocrats, the Eurocrats, and all the conservative
forces of Brussels together with their sold-out media such like the
German Bild, Focus, Spiegel, and the German Financial Times, the British
Chanel 4 and all the Neoliberal clowns can boast that their brute
intervention in the internal affairs of the country was successful, that
their propaganda of terror worked, and the “undisciplined Greeks” (a
favorite phrase of euroconservatives) “obeyed to the commands of the
markets”. Nevertheless, a deeper analysis on both the results and the
political messages that emerge through these elections leads us to a
completely different conclusion. Despite the inane celebrations of many
supporters of ND, and the fact that the Greek and German political
elites and all the Neoliberal parrots around the world welcomed the
results with a great relief, one should have in mind the following
parametres:
- The Conservatives (with the exception of the very peculiar elections
of May 2012), despite their preeminence, experienced a heavy loss of
votes, the heaviest since the fall of the military junta in 1974 and the
restoration of liberal democracy,
- The total of the percentages of the anti-bail out parties, SY.RIZ.A,
Communist Party, Independent Greeks, Democratic Left, and Golden Down
is 52.08% while the pro-memorandum ones (New Democracy and PASOK) hardly
reached 41.94% of the total votes. This clearly shows that the the
Neoliberal monetarist austerity policies imposed by the EU, the ECB, and
the IMF were fully disapproved (especially by the young people
according to the exit polls: SY.RIZ.A has a significant lead in the ages
between 18 and 54 whilst the majority of 55 and over voted for ND and
PA.SO.K. In particular, in the age group 18-34 the percentage of
SY.RIZ.A reaches 33%, ND 20%, and PA.SO.K the 6%. In the group of 35-54
years, SY.RIZ.A gathers 34%, ND 24%, and of PA.SO.K 8%. Finally, in the
group of 55 years and over SY.RIZ.A gathers 20%, ND 39% and PA.SO.K
17%).
Hence, the undeniable political assumption that emerges is that Greek
society cannot tolerate anymore the old failed brutal “solutions”,
neither desires to discipline itself according to extreme capitalist
values.
It should also be noted that: 1) a percentage of 2-3% from the total number of ND is due to the ally of
Democratic Alience
(a new-formed center-right party by Dora Bakoyiani) which in the
elections of May 6th reached 2,56 % of the total votes. 2) The most
prominent MPs of LA.O.S (such like Adonis Georgiadis, Makis Voridis, and
Thanos Plevris) moved to ND (thus the major conservative party was
strengthened even more), and, also, 3) the Neoliberal coalition of
Thanos Tzimeros
Re-create Greece and of Stefanos Manos
Drasi
was polling between the 2,5-3,5% before the elections. Its final
performance, however, on Sunday was very poor (only a 1,59 % voted for
these two small parties), hence, another 1-2% (approximately) moved to
ND.
Regarding DIM.AR; it is not clear if its leader Fotis Kouvelis will
collaborate in a coalition government that will impose harsh austerity
measures (that both Antonis Samaras and Evagelos Venizelos have already
signed). But even if Kouvelis will refuse to join a ND-led coalition,
still DIM.AR’s possibilities to survive in the distant future are very
few as a big percentage of its voters could move to SY.RIZ.A given the
fact that 1) as the crisis deepens, the old moderate political ideas are
loosing ground to the favour of a mass radicalization, and 2) SY.RIZ.A
is a radical, progressive voice with strong presence in the social
movements, in comparison with DIM.AR and PA.SO.K which are only TV
images and have negligible presence in the massive protests that very
often take place in Greece.
The neo-fascist Golden Dawn seems to have a significant resonance in
Greek society. Sunday’s exit polls revealed that in the large urban
regions of Greece (mainly Athens, and Thessaloniki)
almost 50% of the various police divisions declared having voted for G.D.
It is well documented that G.D has close relationships with some parts
of the Greek police force as the party’s general-secretary Nikolaos
Michaloliakos has been accused of collaborating with the Greek Central
Intelligence Agency (KYP). Nonetheless, despite the allegations of G.D
with the Greek police forces, there is a big portion of its voters who
are not keen to any sort of fascist ideology. They are either
ultra-conservative individuals who disapprove mass immigration, or
belong to those who are unable to acquire a rational explanation on the
political impasses of Neoliberalism. But how did G.D, a fringe party
that never before won a percentage higher than 0,5% suddenly climbed to
6,9%? The answer is simple: During the past three years (since 2009)
many of its members achieved to take over squares and streets of various
deprived neighborhoods of Athens (such like Agios Panteleimonas) that
were flooded by refugees who are blamed for rising the levels of crime.
Then, G.D recruited inhabitants that resent with the presence of
foreigners, and created, thus, a radical anti-immigrant nationalist
movement which with the help of armed skinheads and paramilitary
vigilantes who are always present in these areas day and night, gives
the impression that law and order is safeguarded. Also, with the
widespread use of violence against immigrants, and by terrorizing their
political opponents G.D achieved to fully control the affected by mass
immigration neighborhoods. On the contrary, the previous right-wing
party LA.O.S was much more moderate, more populist in character, and
most of the time absent from the streets. It’s political action was
limited only in joining various debates on broadcasts or in tabloid TV
shows. Its stance in the financial crisis was also destructive as
Karatzaferis embraced and supported the policies of IMF, which highly
contradicts with the ultra-nationalist and xenophobic policies of
LA.O.S’s platform. Thus, he lost most of his supporters who either found
G.D as a good alternative to LA.O.S while a percentage of his voters
moved to N.D together with Georgiadis and Voridis.
The
Independent Greeks (AN.EL) led by Panos Kammenos, is a
typical populist right-wing party which bases its political agenda upon
various conspiracy theories regarding a New World Order, and that behind
everything there is a secret anti-Hellenic society aiming to destroy
Greece… However, the future will show whether AN.EL will insist in their
anti-memorandum line, or will end up a party that reflects irrational
expressions of nationalistic fear/anger. The decay of the KKE should not
surprise because:
- its ideological platform is overwhelmed by an inexplicable and
somehow metaphysical adherence to Stalinism that no longer inspires the
masses, given the fact that historically this hard-core dogmatic
world-view contributed to the emergence of brutal horror regimes.
- It is a highly isolationist party that despite its strong presence
in the workplaces (it, also, leads powerful trade unions in the primary
and secondary sectors) organises separate protests and refuses to
collaborate with other anti-capitalist forces. Its divisive policies
drove away nearly half its voters (the vast majority moved to SY.RIZ.A).
KKE is not a progressive party, as its ideological platform is clearly
conservative in issues like immigration and same sex relationships.
Other parties like the
Ecologists-Greens, the far-left ANT.AR.SY.A. the libertarian-socialist
I Don’t Pay Movement, and the
Pirates
which attempt to keep a revolutionary, progressive and ground-breaking
profile by avoiding to join forces with other related
(extra)parliamentary organizations suffered great losses and, thus, paid
the price of their wrong choices.
While a large part of Greek society has placed its hopes to SY.RIZ.A.
the fact that many left-wing and democratic-socialist parties – either
the radical ones like the Chilean
Partido Socialista and the
Sandistas of Nicaragua, or the more moderates as the German
Sozialdemokratische Partei
– betrayed their promises, and more or less followed strict Neoliberal
policies, is largely ignored. Similarly, SY.RIZ.A as a party entrapped
within parliamentary values could very easily become in the future
another bourgeois power that will contribute very little (or not at all)
to the revolutionization of Greek society, especially if we take into
account the fact that Tsipras does not intend to withdraw Greece from
European Union and the Eurozone, and does not threaten the aristocracy
of the Orthodox Church (which exercises great power in political life,
and despite that it possesses enormous wealth, is a subject of tax
exemption). Tsipras also talks about economic growth. Given that
economic growth is the essence of capitalism Tsipras promises little
more than social democracy, and SY.RIZ.A is probably another capitalist
(reformist) party.
Under these circumstances, where most of the Greeks are exhausted by
the cuts, the “solutions” proposed by SY.RIZ.A. could benefit
temporarily the majority of the Greek citizens, but in no way should be
considered as permanent answers for all the problems of Greek society.
The principles we need to follow in order to pursue a radical social
transformation, are the ones that contribute to the formation of a truly
democratic political consciousness. Hence, in the long (but not very
distant) future the ideological and political hegemony of the central
leadership of SY.RIZ.A. upon the movements will not allow them to
become a grate revolutionary force, able to pursue deep changes and to
overcome the lack of democracy, cronyism and corruption that plagues the
country. Therefore, all libertarian forces of society must take the
game in their hands instead of laying their hopes on a party which the
stronger it gets the higher is the risk to become bureaucratized, and to
rescind from the most innovative and radical trends. At this stage, the
role of the social movements is to contribute to a further
radicalization of the rest of society based on truly democratic values
to the greatest extent possible, and secondly, to become independent
from the idea that only through a central leadership social emancipation
can be achieved. Consequently, if we want to talk about the birth of a
new political force organized from below, truly democratic, with
horizontal structures and libertarian projects, able to set the
foundations for a society of equality, egalitarianism, and transparency,
we must not let ourselves to the hands of a party which despite the
fact that seems much more promising than other parliamentary
monstrosities, it can demobilize the movements as did Cristina Fernández
de Kirchner, a populist Argentinian social democrat who used “radical
rhetoric to ride a wave of popular unrest”
according to Leonidas Oikonomakis.
______________________________________
[1] SY.RIZ.A is the largest left-wing democratic socialist
anti-austerity party in Greece originally founded as a coalition of
anti-capitalist and radical left political parties. SY.RIZ.A opposes the
policies of IMF claiming that all austerity packages hurt the Greek
economy, and will result to catastrophe not only for Greece but for the
whole EU. Contrary to other far left parties, like ANT.AR.SY.A and KKE,
which are eurosceptic SY.RIZ.A is not against the membership of Greece
in the European Union, but on the contrary suggests that abandoning the
Eurozone will be destructive for the Greek economy. SY.RIZ.A seeks to
replace the IMF Memorandum with a National Economic Plan that may bring
economic growth and stability. Its economic programme includes: tackling
the ‘black economy as a “structural problem”, re-examination of all the
special tax regimes and creation of a modern tax revenue system, tax
relief for low incomes, removing tax avoidance for ship-owners, increase
taxations for wealthy individuals and zero tolerance for evasion.
SY.RIZ.A wants to create the conditions for the emergence and
establishment of new forms of social control. It, also, campaigns
against racism, against the Dublin II treaty, and supports global
cooperation and interaction, but together opposes the negative effects
of economic globalization.
[2] The Panhellenic Socialist Movement began as a democratic
socialist party during Andreas Papandreou’s leadership. After
Papandreou’s death, Kostas Simitis was elected president of PA.SO.K
making it a purely social democratic/social liberal party. In the
elections of 2009 ND was massively defeated, and PA.SO.K came to
government under the leadership of Giorgos Papandreou. A few weeks after
its victory, in exchange for further loans from the ECB and IMF,
PA.SO.K abandoned its original principles and ideas and adopted strict
neoliberal austerity policies, including further privatization of state
enterprises, further salary cuts, and heavier taxation of working and
middle class citizens, voiced support for the IMF and accepted
the concession of national sovereignty of Greece to her lenders. The
social disruption flowing from the austerity policies sparked major
demonstrations across the country.
[3] Golden Dawn is a far-right neo-fascist party which opposes
democracy, immigration, multiculturalism, Marxism, globalization,
liberalism, anti-militarism, anarchism, Judaism and Islam. It supports
the regeneration of the Greek nation and the establishment of a
culturally homogeneous Greece.
ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ
Η εκτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων
Με την συντριπτική επικράτηση των αντι-μνημονιακών κομμάτων αλλά και
προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας ολοκληρώθηκαν οι χτεσινές εκλογές στην
Ελλάδα. Με βάση τα τελικά αποτελέσματα, το 18,35 % του συνόλου του
εκλογικού σώματος ψήφισε τη Ν.Δ., το 16,63 % τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (ο οποίος σε
σύγκριση με τις βουλευτικές εκλογές του 2009 επταπλασίασε τα ποσοστά
του), το 7,60 % το ΠΑ.ΣΟ.Κ (πρόκειται για την χειρότερη επίδοση της
«κεντρο-αριστερής» παράταξης από την ημέρα της ίδρυσή της), το 4,65 %
τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το 4,28 % τη νεο-φασιστική Χρυσή Αυγή –
που, κατά κάποιον τρόπο, αντικαθιστά την ακροδεξιά παράταξη του Γ.
Καρατζαφέρη, ΛΑ.Ο.Σ, η οποία υπέστη βαριά ήττα (ποσοστό: 1,58 %) και δεν
κατόρθωσε να μπει στην Βουλή λόγω του ότι απαιτούμενου ελάχιστου ορίου
του 3% επί των εγκύρων ψηφοδελτίων. Περαιτέρω, το 3,87 % (του συνόλου
του εκλογικού σώματος πάντα) προτίμησε την ΔΗΜ.ΑΡ., το 2,78 % το Κ.Κ.Ε.
(σε ιστορικό χαμηλό) και το 3,70 % μικρότερα κόμματα που δεν κατάφεραν
ν’ αγγίξουν το όριο του 3% επί των εγκύρων. Το 0,36 % των ψήφων
θεωρήθηκαν άκυρες, το 0,25 % ψήφισε λευκό, ενώ η αποχή ανέρχεται στο
37,53 %. (Τα επίσημα τελικά αποτελέσματα – ψήφοι, ποσοστά επί των
εγκύρων και έδρες που διαμορφώθηκαν βάσει ενός ληστρικού εκλογικού νόμου
– μπορεί να τα δει κανείς στον παραπάνω πίνακα). Το δε ποσοστό της
αποχής, αυξήθηκε κατά 2,43 % του εκλογικού σώματος μέσα σε μόλις 40
ημέρες, αν και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες: εκλογική απεργία,
διάχυτη – μη πολιτικοποιημένη δυσαρέσκεια, αδιαφορία, αδυναμία
μετακίνησης ετεροδημοτών λόγω οικονομικής δυσπραγίας κλπ.
Από χθες το βράδυ έχουμε βομβαρδιστεί από πολιτικές και εκλογικές
αναλύσεις εκ μέρους πολιτικών, δημοσιογράφων και δημοσκόπων – αναλύσεις
οι οποίες μπορούν να χαρακτηριστούν από πολιτικάντηκες και
διαστρεβλωτικές έως απλώς ανόητες. Συνεπώς, θα επιχειρήσουμε να
ερμηνεύσουμε τόσο το εκλογικό αποτέλεσμα όσο και τα πολιτικά μηνύματα
που αναδεικνύονται από αυτό, άμεσα ή έμμεσα, από μια άλλη οπτική γωνία.
Κι αυτό γιατί στις περισσότερες αναλύσεις, τόσο τις τηλεοπτικές όσο και
αυτές που παρουσιάζουν τα υπόλοιπα καθεστωτικά Μέσα Επικοινωνίας (τύπος
και ραδιόφωνο), προσπάθησαν να μας πείσουν ότι πρόκειται για μια «νίκη
του Ευρώ», πως «ο λαός διάλεξε παραμονή στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη», «ο
λαός επέλεξε τα Μνημόνια και επιθυμεί απλώς μια επαναδιαπραγμάτευση
προκειμένου οι πολιτικές λιτότητας να είναι ηπιότερες», «ο λαός διάλεξε
Κυβέρνηση Συνεργασίας»• αλλά ειπώθηκαν και άλλα, ακόμα χειρότερα και
προκλητικά, όπως ότι «όποιος λίγες ώρες μετά το κλείσιμο της κάλπης
κάνει λόγο για αποδοκιμασία των πολιτικών λιτότητας των Μνημονίων» (και
της αυταρχικής επιβολής της σε μια κοινωνία που ασφυκτιά και ψυχορραγεί,
συμπληρώνουμε εμείς – κάτι που φυσικά αποσιωπήθηκε από τους, κατά τα
λοιπά, αμερόληπτους και ψύχραιμους τηλεμαϊντανούς κάθε είδους) «δεν
σέβεται την νωπή λαϊκή ετυμηγορία»!!!
Σίγουρα οι τεχνοκράτες, οι ευρωκράτες και όλες οι συντηρητικές
δυνάμεις των Βρυξελών και των ξεπουλημένων μέσων ενημέρωσης όπως η
Γερμανική Bild, το Focus, το Spiegel και η Financial Times, το Βρετανικό
Chanel 4 και όλοι οι σαλτιμπάγκοι Νεοφιλελεύθεροι στρουθοκαμηλιστές θα
μπορούν να καυχιούνται ότι η ωμή επέμβασή τους στα εσωτερικά θέματα της
χώρας έπιασε τόπο, πως η προπαγάνδα του τρόμου λειτούργησε και ο
«απείθαρχος αυτός λαός» (αγαπημένη φράση των ευρωσυντηρητικών) «κατάφερε
να καταστεί πειθήνιος στις εντολές των μεγαλοκαρχαριών». Μια λίγο πιο
προσεκτική, όμως, ανάλυση βασισμένη στην αναγωγή των εγκύρων ψηφοδελτίων
στο σύνολο του εκλογικού σώματος, μάς οδηγεί σε πολιτικά συμπεράσματα
εντελώς διαφορετικά από τα προαναφερόμενα, στα οποία κατέληξαν χθες το
βράδυ τα στελέχη κυρίως της Ν.Δ., του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της ΔΗΜ.ΑΡ., αλλά και
των φίλα προσκείμενων στα κόμματα αυτά δημοσιογράφων και δημοσκόπων.
Έτσι, παρά τους βλακώδεις πανηγυρισμούς της μεγάλης κεντρο-ακρο-δεξιάς
(πλέον) παράταξης, των Γερμανικών πολιτικών ελίτ και των απανταχού
Νεοφιλελεύθερων παπαγάλων που με αίσθημα ανακούφισης καλωσόρισαν τα
εκλογικά αποτελέσματα, καλό θα ήταν να γνωρίζουν πως η ΝΔ (με εξαίρεση
τις εντελώς ιδιόρρυθμες εκλογές του Μαΐου 2012), κατάφερε να πάρει τα
χαμηλότερα ποσοστά στην κοινοβουλευτική της διαδρομή. Το αναμφισβήτητο
πολιτικό συμπέρασμα που προκύπτει, είναι ότι η κοινωνία δεν αντέχει και
δεν θέλει πια να πειθαρχήσει στις Νεοφιλελεύθερες (μονεταριστικής
εμμονής) πολιτικές λιτότητας που επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ε.Κ.Τ.
και το ΔΝΤ. Είναι ξεκάθαρο πως οι πολιτικές αυτές αποδοκιμάστηκαν
πλήρως: αρκεί να αθροιστούν τα ποσοστά των αντι-μνημονιακών δυνάμεων του
ΣΥ.ΡΙΖ.Α, Κ.Κ.Ε, ΑΝ.ΕΛ, ΔΗΜ.ΑΡ. και Χ.Α. (συνολικό ποσοστό με βάση τα
επίσημα αποτελέσματα: 52,08%) ενώ τα μνημονιακά κόμματα (ΝΔ, ΠΑ.ΣΟ.Κ)
αγγίζουν μόλις το 41,94 (πάντα επί των εγκύρων). Βέβαια το κατά πόσο η
ΔΗΜ.ΑΡ. είναι τελικά ένα κόμμα που πραγματικά αντιτίθεται στα Μνημόνια
και τις επακόλουθες πολιτικές ακραίας λιτότητας, θα κριθεί και από τη
στάση της τις επόμενες ώρες, ενώ, όσον αφορά τη νεοναζιστική Χ.Α., είναι
χιλιοειπωμένο πως η «αντιμνημονιακή» της κατεύθυνση δεν την καθιστά
ουσιαστικά αντισυστημικό κόμμα, αλλά πρόκειται για το κακοφορμισμένο
μέλος του ολιγαρχικού κοινοβουλευτικού μας σώματος.
Το «αριστερό» χέρι της ντόπιας κυρίαρχης τάξης, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., φαίνεται
πως κόπηκε οριστικά, με ελάχιστες ελπίδες πολιτικής επανάκαμψης, ενώ
και το άλλο, το δεξιό, αυτό του μαύρου μετώπου που επιχειρήθηκε να
χτιστεί με βάση τη Ν.Δ. είναι ολοφάνερα αποδυναμωμένο. Κι αυτό γιατί
παρά την τεράστια συσπείρωση των συντηρητικών δυνάμεων – γεγονός που
προκύπτει από τις προσχωρήσεις του τελευταίου μήνα, αφού ένα ποσοστό της
τάξης του 2-3% από το συνολικό ποσοστό της Ν.Δ. οφείλεται στην
συνεργασία της Δημοκρατικής Συμμαχίας της Ντόρας Μπακογιάννη, που στις
εκλογές της 6ης Μαΐου άγγιξε το 2,56 % αλλά και στις διαρροές βουλευτών
από το ΛΑ.Ο.Σ. το οποίο από το 2,90 % (της αναμέτρησης του προηγούμενου
μήνα) έπεσε στο 1,58% (πράγμα που σημαίνει πως ένα επιπλέον ποσοστό γύρω
στο 1% μετακινήθηκε επίσης προς την ΝΔ). Μάλιστα, η Νεοφιλελεύθερη
συμμαχία της «Δημιουργίας Ξανά!» της «Δράσης» και της «Φιλελευθέρης
Συμμαχίας» που αρχικά φαινόταν πως είχε μια δυναμική, εξαφανίστηκε προς
όφελος της Ν.Δ. Η δε τελευταία εφεδρεία της κυρίαρχης τάξης, που βάσιμα
εικάζουμε αυτές τις ώρες πως είναι η Δημοκρατική Αριστερά – η οποία
είναι πολύ πιθανό να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με την
Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (όπως προκύπτει από τις πρώτες δηλώσεις του αρχηγού
της, Φώτη Κουβέλη) – θα «καεί» πολιτικά αν στηρίξει μια κυβέρνηση που
θα εφαρμόσει τα σκληρότατα – και εν τοις πράγμασι ανεφάρμοστα – μέτρα
για τα οποία έχουν ήδη δεσμευτεί εγγράφως οι Σαμαράς και Βενιζέλος.
Ακόμη, όμως, και αν η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν λάβει μέρος σε κυβέρνηση συνασπισμού
με Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ., οι πιθανότητες να επιβιώσει πολιτικά είναι λίγες,
καθώς μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων της μελλοντικά θα μπορούσε να
κατευθυνθεί προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, δεδομένου ότι: α) όσο η κρίση βαθαίνει,
τόσο οι πολιτικές του «κέντρου» και της «μετριοπάθειας» αποδυναμώνονται
ενώ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ριζοσπαστικοποιείται και, β) ο
ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποτελεί μια ισχυρή φωνή μέσα στην Ελληνική κοινωνία καθώς
έχει κινηματική βάση, κάτι που σημαίνει ότι θεωρητικά τουλάχιστον,
μπορεί σε κάποιο βαθμό να θέσει κάποια πρώτα θεμέλια για μια κοινωνική
ανατροπή, σε σύγκριση με τη ΔΗΜ.ΑΡ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που αποτελούν
τηλεοπτικές εικόνες και έχουν από μηδενική έως αμελητέα κινηματική ισχύ.
Στο σημείο αυτό και πριν περάσουμε στην τοποθέτησή μας ως προς την
κινηματική δυναμική που φαίνεται πως διαμορφώνεται στην κοινωνία, έστω
και κάπως στρεβλά, αξίζει να αναφερθούμε πολύ συνοπτικά και στα υπόλοιπα
κόμματα.
Οι νεοναζί της Χ.Α. φαίνεται πως όσο κρατά η οικονομική, πολιτική,
κοινωνική και αξιακή κρίση, καταφέρνουν να έχουν μια διόλου αμελητέα
απήχηση στην ελληνική κοινωνία. Και, ναι μεν, δεν είναι όλοι οι
ψηφοφόροι της Χ.Α. νεοναζί, είναι όμως ολοφάνερα θύματα (ή θύτες ;…)
μιας βαθιάς αποπολιτικοποίησης, μιας αφασικής τάσης της κοινωνίας που εν
μέρει εκφασίζεται, αδυνατώντας να ερμηνεύσει ορθολογικά τα πολιτικά
αδιέξοδα στα οποία οδηγούν οι Νεοφιλελεύθερες επιλογές. Πως έφτασε,
λοιπόν, η Χ.Α στο 6,9 %; Κατά την τελευταία τριετία (από το 2009 μέχρι
και σήμερα) κατάφερε να «καταλάβει» σε κάποιες υποβαθμισμένες γειτονιές,
πλατείες, δρόμους και οικοδομικά τετράγωνα, να στρατολογήσει κατοίκους
που δυσανασχετούν από την παρουσία μεταναστών, μετατρέποντάς τους σε
μέλη ή ενεργούς υποστηρικτές και να δημιουργήσει, έτσι, κινηματική βάση
που με μαζικά πογκρόμ και επιθέσεις σε μετανάστες εξασφάλιζε τάχα την
«τάξη» και την «ασφάλεια» (θυμίζοντας την αντίστοιχη τακτική της Χαμάς).
Αντίθετα, το ΛΑ.Ο.Σ. ουδέποτε κατάφερε ν’ αποκτήσει κινηματική δράση,
καθώς περιοριζόταν σ’ έναν μετριοπαθέστερο λαϊκιστικό εθνικιστικό λόγο,
με μοναδική του παρουσία στα πάνελ των δελτίων ειδήσεων και σε διάφορες
κίτρινες τηλεοπτικές εκπομπές, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σ’ ένα
χείριστης ποιότητας τηλεκόμμα που προσπαθούσε από τη μια να επενδύσει
στην ξενοφοβία και από την άλλη να τα έχει καλά με όλους (και με τα
μνημόνια και τις αγορές, αλλά και με τον λαϊκοπατριωτισμό). Έτσι,
ηττήθηκε οριστικά, με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί πλήρως από την πολιτική
σκηνή και να μετατραπεί σ’ ένα ασήμαντο κόμμα του περιθωρίου
παραχωρώντας την θέση του στην Χ.Α.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, αυτός ο δεξιός συνωμοσιολογικός αχταρμάς, αν
και συμπιέστηκε, πριμοδοτώντας τη Ν.Δ. (τέσσερεις βουλευτές του
μετακινήθηκαν στην ΝΔ), διατήρησε ένα σημαντικό ποσοστό των δυνάμεών
του, απευθυνόμενο σε μια μερίδα του πληθυσμού που ξυπνά και κοιμάται με
το φόβο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, των Ιλλουμινάτι και που πιστεύει πως
πίσω από τα φαινόμενα βρίσκεται μια μυστική (ανθελληνική) συνωμοσία ή
πως μας ψεκάζουν αεροπλάνα…. Απομένει να δούμε αν οι ΑΝ.ΕΛ θα
διατηρήσουν τις δυνάμεις τους στο μέλλον ή κατά πόσο η «αντιμνημονιακή»
τους κατεύθυνση θα αποδειχθεί ένας ευκαιριακός δεξιός εθνικιστικός
φόβος/θυμός της στιγμής.
Η ελεύθερη πτώση του Κ.Κ.Ε. δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, αφού:
α) έχει μια ανεξήγητη, στα όρια της μεταφυσικής, εμμονή σε σταλινικά
μοντέλα (που πλέον για κανέναν δεν αποτελούν λύση στα προβλήματά μας,
μιας και πρόκειται για καθεστώτα φρίκης και στυγνής καταπίεσης που η
ιστορία τα ξέβρασε και τα κατέταξε στις μαύρες της σελίδες) και, β) παρά
την αρκετά ισχυρή του κινηματική βάση (δυναμικά συνδικάτα στον
πρωτογενή και δευτερογενή τομέα) ο δρόμος της απομόνωσης που διάλεξε
(ξεχωριστές πορείες και άρνηση συνεργασίας με άλλες αντι-καπιταλιστικές
δυνάμεις σε συνδυασμό και με τον αφορισμό του κινήματος των
αγανακτισμένων όπου οι δυνάμεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είχαν έντονη παρουσία) το
οδήγησε στην αυτοκαταστροφή. Η διασπαστική και βαθέως αντικινηματική
πολιτική του έστρεψαν σχεδόν τους μισούς ψηφοφόρους του σε άλλες
επιλογές (κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία μετακινήθηκαν προς τον
ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο οποίος, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική πολιτική
ιστορία, έκανε λόγο, έστω και μπλοφάροντας εν μέρει, για «Κυβέρνηση της
Αριστεράς»). Το Κ.Κ.Ε. μπορεί ν’ αυτοαποκαλείται «Κομμουνιστικό» αλλά
σίγουρα δεν είναι καν προοδευτικό, μιας και η ιδεολογική του πλατφόρμα
είναι καθαρά συντηρητική, όπως προκύπτει και από τις επίσημες θέσεις του
σε σειρά κοινωνικών (μη οικονομικών ή στενά πολιτικών) ζητημάτων.
Άλλα κόμματα που θέλουν να διατηρήσουν ζωντανή (για τον εαυτό τους
και για τους ψηφοφόρους) μια επίφαση «προοδευτικής κατεύθυνσης» ή
επαναστατικότητας, αποφεύγοντας να συνεργαστούν με συγγενικές
κοινοβουλευτικές δυνάμεις σε συνθήκες ακραίας πόλωσης, καταποντίστηκαν,
πληρώνοντας τις επιλογές τους αυτές (Οικολόγοι-Πράσινοι, ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.,
Δεν Πληρώνω, Πειρατές).
Το εκλογικό σώμα, όσο και η βάση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποτελούνται από άτομα
προοδευτικών αντιλήψεων στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Σε αντίθεση με
άλλα αριστερά κόμματα και οργανώσεις (συμπεριλαμβανόμενου και του
Κ.Κ.Ε.) αποτελούν μια, σε κάποιο βαθμό, πιο ευέλικτη και ευμετάβλητη
δύναμη καθώς απαρτίζονται από συνιστώσες τόσο ρεφορμιστών και
σοσιαλδημοκρατών μέχρι και light τροτσκιστών, αλλά και ένα σημαντικό
κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου που τον στηρίζει εκλογικά.
Το γεγονός αυτό καθιστά ένα μέρος της πολιτικής του βάσης μια
μετασχηματίσιμη δύναμη – κάτι που οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε: Ο ρόλος
του κοινωνικού κινήματος που διαμορφώνεται, έστω δειλά δειλά, από τα
κάτω εδώ και λίγα χρόνια, πρέπει αφ’ ενός να συμβάλει στην
ριζοσπαστικοποίηση και της υπόλοιπης κοινωνίας στο μεγαλύτερο δυνατό
βαθμό και αφ’ ετέρου, να ανεξαρτητοποιηθεί από την ιδέα πως μόνο μέσω
μιας κεντρικής ηγεσίας (που υποτίθεται αντιπροσωπεύει ένα κίνημα) θα
μπορούσε να οδηγήσει στην κοινωνική χειραφέτηση. Η ιδεολογική και
πολιτική ηγεμονία της κεντρικής ηγεσίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πάνω στο κίνημα
δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση να μετατραπεί σε μοχλό δημιουργίας μιας
επαναστατικής δύναμης, καθώς ο εγκλωβισμός του στις κοινοβουλευτικές
αξίες δεν αποτελεί μια δύναμη ικανή να τον αναβαπτίσει από κόμμα με
αστικοδημοκρατικές αρχές και τάσεις, σε πραγματικά επαναστατικό κίνημα.
Έτσι, όλες οι ελευθεριακές δυνάμεις της κοινωνίας πρέπει να πάρουν το
παιχνίδι στα χέρια τους και όχι να εναποθέσουν τις ελπίδες τους σε ένα
κόμμα που όσο περισσότερο γίνεται «κόμμα εξουσίας» τόσο περισσότερο θα
κινδυνεύει να γραφειοκρατικοποιείται και να υπαναχωρεί από τις πιο
καινοτόμες και ριζοσπαστικές του τάσεις.
Ίσως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να στάθηκε, κατά κάποιο τρόπο, τυχερός, αφού δεν θα
κληθεί να πληρώσει άμεσα τις εγκληματικές πολιτικές άλλων οι οποίες
οδήγησαν στη σημερινή τραγική κατάσταση ολόκληρη την κοινωνία. Οι
πιέσεις από εξωτερικούς παράγοντες (διεθνές τραπεζικό και
χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, Νεοφιλελεύθερες πολιτικές ηγεσίες) αλλά και
από τον ίδιο τον ξέπνοο λαό που έχει φτάσει στα όριά του, θα ήταν
ασφυκτικές. Τόσο ασφυκτικές που ακόμα και μια σχετική αποτυχία του θα
ήταν ικανή να στρέψει πάλι την κοινωνία προς μια νέα, ακόμα μεγαλύτερη,
συντηρητικοποίηση. Τώρα έχει την ευκαιρία να αντιπολιτευτεί μια
Κυβέρνηση που θα ξεπεράσει κάθε όριο αντιλαϊκής πολιτικής και
αντικοινωνικής διακυβέρνησης.
Ένα παλιό ρητό λέει πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν.
Έτσι, με βάση το σκεπτικό αυτό, ένας λαός ανεύθυνος και κακοήθης που
κυβερνάται από κλέφτες και απατεώνες σύντομα και δίκαια θα υποφέρει από
αυτούς και την αλαζονική τους εξουσία. Οι υπεύθυνοι, όμως, και ώριμοι
λαοί έχουν αντίστοιχα και χαρισματικούς, σοφούς και δίκαιους ηγέτες.
Εμείς όμως λέμε πως οι υπεύθυνοι λαοί, (αν φυσικά μπορούμε να δεχτούμε
αυτήν την τόσο απλουστευτική και μακιαβελική θεώρηση πως υπάρχουν καλοί
και κακοί λαοί), δεν έχουν ηγέτες και αφεντάδες. Είναι οι ίδιοι αφέντες
του εαυτού τους, είναι οι ίδιοι ικανοί να αυτο-κυβερνώνται. Έτσι, αν
θέλουμε να μιλάμε για μια πραγματική γέννηση ενός κοινωνικού μετώπου από
τα κάτω, πραγματικά δημοκρατικού, με οριζόντιες δομές και ελευθεριακά
προτάγματα, ικανό να θέσει βάσεις για μια κοινωνία ισότητας,
ισοπολιτείας και ελευθερίας, οφείλουμε να μην αφεθούμε στιγμή στα χέρια
ενός κόμματος έτσι απλά, όσο κι αν αυτό, συγκρινόμενο με τα λοιπά
κοινοβουλευτικά τερατουργήματα, μοιάζει ελπιδοφόρο. Αν η κοινωνία
σήμερα, άρχισε να επιθυμεί και να διεκδικεί έστω κάτι καλύτερο, σκοπός
μας πρέπει να είναι να διεκδικήσει δυναμικά τα πάντα. Εμείς θα
δημιουργήσουμε το μέλλον μας. Αν παραχωρήσουμε το ρόλο μας αυτό για
ακόμα μια φορά σε κάποιον άλλο, σύντομα θα διαψευστούμε• και δεν θα
έχουμε κανένα μέλλον.
Ο Jacques Sapir
γεννήθηκε το 1954 στο Puteaux της Γαλλίας και είναι οικονομολόγος.
Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Paris-X Nanterre,και έγινε διευθυντής μελετών
στο 